ေဒါက္ဖိနပ္ေလးဖက္ ႏွင့္ ဟူလီယာ နန္စီဆုိတဲ့ သူစိမ္းအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦး (၂)

"ပုိက္ဆံကုိ အလကားမယူခ်င္ပါဘူး ဘုရား၊
တပည့္ေတာ္မတုိ႔မွာ အခက္အခဲ ရွိေနလုိ႔ ပါ။
ဆရာေတာ္ သနားသျဖင့္ ၀ယ္ေပးပါဘုရား"

ဆရာေတာ္လဲ ဆုံးျဖတ္ရခက္ေနေပမဲ့ မိန္းခေလးေတြ မ်က္ႏွာေပၚမွာ စုိးရိမ္စိတ္ေတြထင္ဟပ္ေနတာ ျမင္ရတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ဆႏၵကုိ လုိက္ေလ်ာလုိက္သည္။

"ကဲ ကဲ မိန္းခေလးေတြ.. ဖိနပ္ႏွစ္ရံအတြက္.. န၀ကမၼဘယ္ေလာက္ စြန္႔ရမလဲ"

"ငါးေထာင္ေလာက္ လုိခ်င္ပါတယ္ဘုရား"

"ေကာင္းပါၿပီေလ"

ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဆရာေတာ္ထသြားၿပီး ေဘာဂခန္းထဲ၀င္သြားလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စာအိပ္ကေလးတစ္အိပ္ကုိင္ၿပီးထြက္လာသည္။ စာအိပ္ထဲမွာကေတာ့ ပုိက္ဆံ ငါးေထာင္။

"ေရာ့... ဒီမွာ န၀ကမၼ ငါးေထာင္၊ ဖိနပ္ေတြကုိ ဟုိက တံခါးေဒါင့္ၾကားထဲမွာသာ ထားခဲ့ၾကေပေတာ့"

ကိစၥၿပီးသြားလုိ႔ ျပန္သြားၾကရင္ေအးတာဘဲဆုိတဲ့အသိနဲ႔ ဆရာေတာ္က ေျပာလုိက္သည္။

"အဲဒီလုိထားလုိ႔မျဖစ္ဖူးဘုရား။ ဒီဖိနပ္ေတြအားလုံးကို ဆရာေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ လုံလုံၿခဳံၿခဳံသိမ္းဆည္းထားရမယ္။ လူေတြျမင္လုိ႔မျဖစ္ဖူး"

ဆရာေတာ္အၾကပ္ရုိက္သြားသည္။ ေတာင္းဆုိမႈေတြက တစ္ဆင့္တက္လာျပန္ၿပီ။ ေနာက္ ဘာေတြ ဆက္ေတာင္းဆုိဦးမလဲ မသိဘူး။ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ ျမန္ျမန္ျပန္သြားဖုိ႔က အေရးႀကီးသည္။

"ကဲ... မယ္မင္းႀကီးမတုိ႔ေရ... ဟုိ..ဗီဒုိထဲက စာေစာင္အေဟာင္းေတြနဲ႔ ထုပ္ပုိးၿပီး ဒီကေသတၱာေဟာင္းႀကီးထဲသာ ထည့္သိမ္းထားခဲ့ၾကေပေတာ့။ ၿပီးမွ အာမခံေသာ့နဲ႔ ခပ္ထားလုိက္မယ္။ ေက်နပ္ၿပီမဟုတ္လား"

နန္စီဆုိတဲ့မိန္းခေလးက ဖိနပ္ေတြခၽြတ္ထားခဲ့ၿပီး စာေစာင္အေဟာင္းေတြရွိတဲ့ ဗီဒုိႀကီးဆီသြားေနခုိက္ ဟူလီယာက သူကုိယ္တုိင္ဖိနပ္ခၽြတ္ကာ ဆရာေတာ္ကုိ ဖိနပ္အေၾကာင္းရွင္းျပေနသည္။

"ဆရာေတာ္ဘုရား... ဒီဖိနပ္ေတြကုိ ေသခ်ာၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္ဘုရား"

ဆရာေတာ္ ဖိနပ္ေတြကို စူးစုိက္ၾကည့္လုိက္စဥ္... ဟင္.. ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ဖိနပ္ေလးဘက္လုံး တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု တူသေယာင္ရွိေပမဲ့ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ အေတာ္ေလးကြဲျပားေနသည္။ အားလုံး ညိဳပုပ္ပုပ္အေရာင္ေတြခ်ည္း။ ဖိနပ္တစ္ဘက္ကေတာ့ ပုိၿပီး ေဟာင္းႏြမ္းေနသည္။

"ဆရာေတာ္.. တကယ္လုိ႔ ျပႆနာတစ္ခုခုရွိလုိ႔ ဒီဖိနပ္ေတြကုိ စြန္႔လြတ္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဒီဖိနပ္တစ္ဖက္ကုိေတာ့ ကာကြယ္ၿပီး ထိန္းသိမ္းထားေပးပါဘုရား။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျပန္ေရာက္လာၾကဦးမွာပါ"

အေဟာင္းႏြမ္းဆုံးဖိနပ္ကုိကုိင္ၿပီး အဲဒါကုိ ကာကြယ္ေပးရမယ္တဲ့။ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ ေခါင္းမူးခ်င္လာသည္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီမွန္းမသိ။

"ေကာင္းပါၿပီ မိန္းခေလးတုိ႔ရယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးသာ သြားၾကပါ။ ဒီဖိနပ္အတြက္ကေတာ့ စိတ္သာခ်။ ဘာမွ မျဖစ္ေစရပါဘူး"

ျငင္းလုိ႔ရမွာမဟုတ္တာခ်င္းအတူတူ ဆရာေတာ္လဲ ေျပာသမွ်အားလုံးကုိ ၀န္ခံလုိက္သည္။

နန္႔စီယူလာတဲ့ စာေစာင္အေဟာင္းေလးနဲ႔ ဖိနပ္ေတြကုိ ထုပ္ပုိးၿပီး ၀တ္ျပဳခန္းေဘးနားက ေသတၱာအုိႀကီးထဲ ထည့္လိုက္ၾကသည္။ ဆရာေတာ္က အာမခံေသာ့ခပ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ခပ္ထားလိုက္သည္။
ဘုရားကုိလဲ ၀တ္မျပဳ ဆရာေတာ္ကုိလဲ ဦးမခ်ဘဲ မိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္ သိမ္းေက်ာင္းႀကီးေပၚက တိတ္ဆိတ္စြာ ဆင္းသြားၾကေလသည္။ သူတုိ႔ေျခေထာက္ေတြမွေတာ့ ဖိနပ္ေတြ လုံး၀မရွိၾကေတာ့။

"၀ူး... ၀ေရာ......"

အသံၾကားလုိ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အသင့္ငွားလာတဲ့ ခပ္စုပ္စုပ္တက္ခ္စီတစ္စီးနဲ႔ အျပင္းေမာင္းထြက္သြားတာ ေတြ႔လုိက္ရသည္။

"ေအာ္ သူတုိ႔ အငွားကားေခၚခဲ့ၾကတာကုိး"

ကားေမာင္းထြက္သြားရာဖက္လုိက္ၾကည့္ရင္း ဆရာေတာ့္စိတ္ထဲ စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္ေနမိသည္။
သူတုိ႔ပုံစံေတြက ထူးဆန္းေနသေလာက္ လုပ္ရပ္ေတြကလဲ သံသယရွိခ်င္စရာ။
ဆရာေတာ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္ၿပီး တုိးတုိးေလး ညီးညဴလုိက္သည္။

"ဖူး" " ဒီဖိနပ္ေတြကုိ ဘယ္အခ်ိန္ထိမ်ား.. သိမ္းဆည္းထားရပါ့မလဲ"