"ဆရာ... က်ေနာ္တုိ႔ ရြာကုိ အလည္လာတာလား။ ၀မ္းသာလုိက္တာ ဆရာရယ္။
ခဏေနရင္ က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္ကုိလဲ အလည္လာခဲ့ပါဦး။
က်ေနာ္တုိ႔အိမ္က ဟုိဘက္ ေလးငါးအိမ္ေက်ာ္မွာ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ လာေခၚပါ့မယ္"
အသက္ ၂၀ ၀န္းက်င္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေျပာလုိက္တဲ့စကားပါ။ ေစ့ေစ့ေတြးမွ ေရးေရးေပၚဆုိသလုိ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ လြန္ခဲ့တဲ့ ခုနစ္နစ္ခန္႔က သူစာသင္ေပးဖူးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္း သေဘာေပါက္တယ္။ ငယ္ရုပ္ကုိ အေတာ္ေလးမွန္းယူရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သူကုိယ္တုိင္ ေဘးပတ္ပတ္လည္ကုိ အေသအခ်ာ ၾကည့္ၿပီးတာေတာင္ ဒီရြာမွာ အသိမရွိဘူးလုိ႔ ထင္ခဲ့တာကုိး။ ခါးေတာင္းႀကိဳက္ဖုိ႔ ျပင္ထားတဲ့လက္ကုိ ျဖဳန္းကနဲရုပ္လုိက္တယ္။
"ဟုိက္... ဗုေဒၶါ.... ျမတ္စြာဘုရား"
ေခါင္းမူလာသလုိခံစားရတယ္။ မ်က္လုံးေတြကလဲ ျပာလုိ႔။ အဲဒီေကာင္ေလးရဲ ႔ အေမးစကားကုိ မေျဖမိဘဲ ခဏေလာက္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးနီျမန္းလာၿပီး အဲဒီေနရာက ခ်က္ခ်င္းထြက္ေျပးခ်င္စိတ္က တစ္ဖြားဖြား။ ဒါေပမဲ့ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ မဟုတ္လား။ မ်က္ႏွာကုိ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ဣေျႏၵဆည္ၿပီး စကားတုန္႔ျပန္လုိက္တယ္။
"ဟုတ္ပါတယ္ ကေလးရယ္။ ဆရာ အလည္လာတာပါ။
ဟုိဘက္က လက္သမားဆရာႏွင့္ လမ္းႀကဳံလုိ႔ အသိတစ္အိမ္ကုိ အလည္လုိက္လာတာပါ။
မၾကာခင္ ဆရာျပန္ေတာ့မယ္။ မင္းတုိ႔အိမ္ကိုေတာ့ ေနာက္တစ္ခါလာမွဘဲ ၀င္လည္ေတာ့မယ္ကြာ။ ေနာ္။ အခုႀကဳံတုန္းေလး ဆရာအလုပ္နဲနဲ လုပ္ကူလုိက္ပါဦးမယ္"
တစ္သက္နဲ႔တစ္ခါ မလိမ္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ အခုအခါမွာေတာ့ မုသာ၀ါဒကုိ ေပၚတင္က်ဴးလြန္ေနမိခဲ့တယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရဲေလာက္ေအာင္ သတၱိကလဲ မရွိေလေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူး။
မနက္ခင္းတစ္ခုလုံး အိမ္တုိင္ေတြထူတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားပါတယ္။
လူေတြအလစ္မွာ လက္သမားဆရာနားကပ္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပလုိက္တယ္။
"ဆရာ.. က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကုိ မီတဲ့ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ျပန္ေတာ့မယ္။ ဒီရြာမွာ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္လုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ပုိက္ဆံလဲ မရခ်င္ေနပေစေတာ့ ဆရာ။ က်ေနာ့္တုိ႔ ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ ႔ဘ၀ကို နားလည္ေပးပါ ဆရာရယ္"
ခက္ခက္ခဲခဲ ရရွိထားတဲ့ လက္သမားအကူအညီအလုပ္ကေလးကုိ စြန္႔လြတ္လုိက္တယ္။
အထုပ္အပုိးေတြကုိ ျပင္ဆင္ၿပီး ေန႔လည္ပုိင္း ဘတ္စ္ကားနဲ႔ဘဲ ရန္ကုန္ကုိ အေျပးေလးျပန္လာခဲ့ရေလၿပီ။
"အိမ္ေရာက္ရင္ ငါ့ဆီက ပုိက္ဆံကုိ ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ မိန္းမႏွင့္ကေလးေတြ.... ငါဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ?"
အဲဒီရြာက ထြက္ခြါခဲ့ရတာ အသက္ရွဴေခ်ာင္သလုိ ရွိခဲ့ေပမဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ အနာဂါတ္ေရးကုိ စဥ္းစားၿပီး သူ႔ဘ၀ႏွင့္သူ စိတ္နာလာသလုိ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ေက်ာင္းဆရာဘ၀နဲ႔ ေခါက္ရုိးက်ိဳးေနၿပီေလ။ တစ္ျခားအလုပ္ ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။
(ပီတိ အမွတ္ ၄ ဆက္ဖတ္ပါ)
No comments:
Post a Comment