Monday 31 January 2011

အျမင္မွန္ဖုိ႔


အျမင္မွန္ဖုိ႔အတြက္
အမွန္ျမင္ဖုိ႔ဘဲလုိတယ္။

ကာလာမသုတ္ႀကီးကုိ
အပိုင္းပိုင္းမ်ိဳခ်ထားၿပီး
ဆြံ႔အတဲ့ သံစဥ္ေတြ
ယုိစီးေနဦးမယ္ဆုိရင္...

သစၥာေလးပါးလုံး
သုိမွီးသိမ္းဆည္းထားၿပီး
မုသာ၀ါဒေရအလ်ဥ္ေနာက္
တေကာက္ေကာက္ စီးဆင္းေနဦးမယ္ဆုိရင္...

ဓမၼာဒါသကို
အိတ္ေဆာင္နာရီလုိ
တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနၿပီး
အေတြးအျမင္ေတြ
၀ုိး၀ါးေနဦးမယ္ဆုိရင္...

ကာလာမလက္မဲ့
သစၥာလက္မဲ့
ဓမၼာဒါသလက္မဲ့
သူတုိ႔တစ္ေတြအားလုံးအတြက္
ငါတုိ႔ ဘာဆက္ေျပာၾကဦးမလဲ။

အမွန္ဆုိ
အျမင္မွန္ဖုိ႔အတြက္
အမွန္ျမင္ဖုိ႔ဘဲလုိတယ္။

.

Wednesday 19 January 2011

လျပည့္သစၥာ


ဘ၀မွာ...
ငါ့ေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲရသူ
ငါ့ကုိ စိတ္ဆင္းရဲေစသူ
ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႔ရေစသား။

ဘ၀မွာ...
ငါ၏ မေကာင္းမႈသည္
ငါ့အားသာ သက္ေရာက္မႈရွိပါေစ
အျခားသူတုိ႔အား သက္ေရာက္မႈ မရွိရေစသား။

ဘ၀မွာ...
ငါ၏ စကားတုိ႔သည္
ပ်ားရည္သဖြယ္မခ်ိဳျမလင့္ကစား
ဓါးသြားလုိ ျပတ္ရွေစမႈမွ ကင္းေစသား။

ဘ၀မွာ..
ငါ့ကိုျမင္ေသာသူ
ငါကျမင္ေသာသူ
ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္
အျပစ္ကင္းေသာ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ရင္းႏွီးၾကေစသား။

ဘ၀မွာ...
ငါ၏ မ်က္ရည္
ငါ့ေၾကာင့္က်သည့္မ်က္ရည္
ဘယ္မ်က္ရည္မွ
မရွိရပါေစသား။

ဘ၀မွာ...
ငါ၏ ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံတုိ႔ျဖင့္
လူတကာတုိ႔၏ မီးအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ
ၿငိမ္းေပးရႏုိင္ေစသား။ ။

ဘ၀မွာ...
အကယ္၍ ငါ၏ အျပဳအမူတုိ႔သည္
စိတ္ဆင္းရဲမႈတုိ႔ကုိ ေမြးဖြားေစျငားအံ့
ထုိစိတ္ဆင္းရဲမႈတုိ႔သည္
ငါ့အားသာ ျဖစ္ရပါေစသား။ ။


မာ တုမွာကံ ကမၸနံ ဘ၀တု

စိတ္တုန္လႈပ္မႈမွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။

.

Thursday 13 January 2011

ကုိပဲတုိ႔ရြာ


က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာႏွင့္ အေတာ္ေလး ေ၀းကြာတဲ့ ေနရာမွာ ရြာတစ္ရြာရွိတယ္။ အဲဒီရြာမွာ ပဲေတြရွိတယ္။ ပဲေတြမွ ပဲမ်ိဳးစုံ။ ေျမပဲ ဗုိလ္ပဲ ကုလားပဲ ပုဂံပဲ ေထာပတ္ပဲ ပဲေစာင္းလ်ား ပဲစင္းငုံ။ စုံလုိ႔ စုံလုိ႔။ အဲဒီရြာကို လူႀကီးတစ္ဦးကစတင္တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ရြာသူႀကီးအမည္ခံအုပ္ခ်ဳပ္ေနေလရဲ့။ ဘယ္လုိ စိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိဘူး။ အဲဒီရြာနာမည္ကုိ ေသာင္းတုိက္ေသြးၿခဳံ လုိ႔ အမည္ေပးထားတယ္။ တစ္ဆင့္စကားၾကားရတာကေတာ့ ေသာင္းတုိက္အ၀ွန္းက လာစတည္းခ်ၾကတဲ့လူေတြအားလုံး တစ္ေသြးထဲတစ္သားထဲ ၿခဳံထားလုိ႔ရေလာက္ေအာင္ စည္းလုံးညီညြတ္ၾကျခင္း ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိ ေဖာ္ေဆာင္တာပါတဲ့။ အေတာ္ေလး အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ နာမည္ေလးပါဘဲ။

ဒါေပမဲ့ ေပထားတဲ့နာမည္က အႏြတၳအမည္မဟုတ္ဘဲ ရုဠွီအမည္သာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသာင္းတုိက္က လာၾကသူေတြအခ်င္းခ်င္း ေသြးမၿခဳံမိဘဲ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ေတြးၿပီး ကိုယ့္ၿခဳံႏွင့္ကုိယ္ေအာင္းေနၾကတဲ့အတြက္ ေသာင္းတုိက္ေသြးၿခဳံလုိ႔ မေခၚဘဲ ေသာင္းတုိက္ေတြးၿခဳံ လုိ႔ ေခၚရမေလာက္ အခ်င္းခ်င္း အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာျဖစ္ေနၾကေလရဲ့။ ေျမပဲကလဲ ေျမပဲမုိ႔ ကုလားပဲကလဲ ကုလားပဲမုိ႔ ဗိုလ္ပဲကလဲ ဗုိလ္ပဲမုိ႔ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ခပ္စြာစြာရယ္။ အျခားပဲတစ္မ်ိဳးစုိက္တဲ့ေနရာမွာ က်န္တဲ့ပဲေတြ စိုက္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ေစာေစာအစုိက္ဦးတဲ့ပဲက အခြင့္အေရးအျပည့္အ၀ယူထားေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ မရွိရွိတဲ့ အကြက္ေလးေတြမွာ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ပင္စည္တစ္၀င့္၀င့္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားတတ္ၾကသား။

အမွန္က အဲဒီရြာသူႀကီးကိုယ္တုိင္ အရႈံးခံၿပီး စားပင္ေသာက္ပင္အမ်ိဳးမ်ိဳးစုိက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သေဘၤာပင္ မာလကာပင္ ငွက္ေပ်ာပင္ ပိႏၷဲပင္ စသျဖင့္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့လဲ ကံဆုိးစြာဘဲ ဘာအပင္မွ ျဖစ္ေျမွာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့တာ မရိွခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ စိုက္ပ်ဳိးပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ့ အႀကံေပးခ်က္အရ ပဲစိုက္ျခင္းလုပ္ငန္းကုိ သူအေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တာပါ။ ေရေျမသဘာ၀က ပဲထြက္အားေကာင္းတဲ့ေနရာမုိ႔ ပဲစိုက္လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပါ။ ႏွစ္စဥ္ ပဲအမ်ိဳးမ်ိဳး တန္ခ်ီၿပီးထြက္ပါတယ္။

အဲဒီရြာထဲ ၀င္လုိက္ရင္ ဟုိနားသြားလဲ ပဲ၊ ဒီနားသြားလဲ ပဲ၊ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ပဲေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ထုံးစံအတုိင္းဘဲ မူလနာမည္ကို ေဖ်ာက္ၿပီး အဲဒီရြာကုိ ကိုပဲတုိ႔ရြာလုိ႔ အမည္ေပးထားၾကတယ္။ နာမည္ကဘဲ စီးသြားလုိ႔လား၊ အႏြတၳအမည္ကိုဘဲ ေပးမိလုိ႔လားေတာ့မေျပာတတ္ဘူး။ ထြက္လုိက္တဲ့ပဲ မနည္းဘူး။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ရြာေတြကေတာင္ မ်က္စိစပါးေမြးစူးရေလာက္တယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ပဲေတြ မ်ားလြန္းေတာ့လဲ က်န္တဲ့ရြာကလူေတြ သိပ္မဆက္ဆံခ်င္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အေရးအေၾကာင္း ရွိရင္ေတာင္မွ "ကိုပဲတုိ႔ရြာကုိေတာ့ မသြားရပါရေစနဲ႔ ဆားနဲ႔ဘဲစားပါရေစ" ဆုိတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ေရာ။

ေျပာမယ္ဆုိလဲ ေျပာခ်င္စရာရယ္။ လုပ္ပုံကုိလဲ ၾကည့္ၾကဦးေလ။ မ်က္စိေနာက္ခ်င္စရာ။ ေျမပဲကလဲ သူပါမွ ဆီျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး မာနတလူလူ၊ ဗိုလ္ပဲကလဲ နာမည္နဲ႔အလုိက္ ခပ္ၾကြားၾကြား၊ ကုလားပဲကလဲ အေလ်ာ့မေပး၊ ပုဂံပဲ ေထာပတ္ပဲ ပဲေစာင္းလ်ား ပဲစင္းငုံ၊ သူတုိ႔လဲ သူတုိ႔ၿခဳံႏွင့္သူတုိ႔ေတာ့ တံခြန္တလူလူထူၿပီး မင္းမူေနၾကေလရဲ့။ မ်ိဳးတူစု ပဲအခ်င္းခ်င္းေတာင္မွ အဲဒီလုိ ပဲအလြန္မ်ားၿပီး အညြန္႔တလူလူျဖစ္ေနၾကေလေတာ့ မ်ိဳးကြဲတဲ့ တစ္ျခားစားပင္ေသာက္ပင္ သီးႏွံပင္တုိ႔ႏွင့္ဆုိရင္ ဘယ္လုိမွ အေစးမကပ္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။

ရြာသူႀကီးကလဲ ပဲျဖစ္ထြန္းလုိ႔ ၀မ္းသာမယ္မွမႀကံေသး ပဲပင္ေတြရဲ့အခ်ိဳးကိုၾကည့္ၿပီး အေတာ္ေလးစိတ္ညစ္ေနရွာတယ္။ တစ္ျခားအပင္ေတြစိုက္ခဲ့တုန္းက ဖာသိဖာသာ ေနလာခဲ့ေပမဲ့ ဒီပဲပင္ေတြႏွင့္က်မွ အေတာ္ေလးဦးေဏွာက္ေျခာက္ေနရတယ္။ ပဲပင္ေတြကလဲ အပင္သန္လြန္းေလေတာ့ သူစိုက္ခဲ့တဲ့ပဲ သူျပန္မရွင္းႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ့ အႀကံကုိ လက္ခံမိခဲ့တာကိုလဲ ေနာင္တရမဆုံး ျဖစ္ေနရွာတယ္။ အင္း... တရားသံေ၀ ပြါးေလာက္ပါရဲ့။ အဲ.. ဒါေပမဲ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲေလ။ သူကိုယ္တုိင္က ပဲမ်ိဳးေတြကုိမွ ေရြးစုိက္ခဲ့မိတာကုိး။

တစ္ေန႔က်ေတာ့ တစ္ျခားရြာက ရြာသူႀကီးတစ္ေယာက္ သူ႔လက္ေအာက္ငယ္သားေတြနဲ႔အတူ ကုိပဲတုိ႔ရြာကို ေပါက္ခ်လာတယ္။ ပဲမ်ိဳးေတာင္းဖုိ႔လာခဲ့ၾကတာပါ။ ကိုပဲတုိ႔ရြာမွာ ပဲမ်ိဳးျဖစ္ထြန္းတာကုိ သူတုိ႔ သိထားၾကတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ကိုပဲတုိ႔ရြာေရာက္တဲ့အထိ သူတုိ႔လာလမ္းတစ္ေလ်ာက္ ပဲစုိက္ခင္းမေျပာနဲ႔၊ ဘာစိုက္ခင္းမွ မေတြ႔ခဲ့ၾကဘူး။ ဘာပဲပင္မွလဲ မျမင္ခဲ့ၾကဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး ကုိပဲတုိ႔ရြာမွာ လယ္ယာေျမကြက္ေတြကိုေတာင္ လုံး၀ မေတြ႔ရဘူး။ သူတုိ႔အေတြးပြါးၾကၿပီေပါ့။ သူတုိ႔ခမ်ာ "ကုိပဲတုိ႔ရြာသူႀကီးစုိက္တဲ့ ပဲက ဘာပဲပါလိမ့္" ဆုိၿပီး စဥ္းစားမရျဖစ္ေနၾကေလရဲ့။ ဒါနဲ႔ မထူးပါဘူး ဆုိၿပီး သူတုိ႔ဟာ ကုိပဲတုိ႔ရြာက သူႀကီးအိမ္ကို တက္ၿပီး ပဲမ်ိဳးေတာင္းၾကေတာ့တာေပါ့။ "သင့္ေလ်ာ္ရာ ပဲမ်ိဳးကုိ ေပးပါ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ ႀကိဳးစားစုိက္ၾကပါ့မယ္" လုိ႔ ၀န္ခံကတိေပးၾကတယ္။

ကိုပဲတုိ႔ရြာသူႀကီးလဲ "စိတ္ခ်ပါ ခင္မ်ားတုိ႔ကုိ ပဲမ်ိဳးေပးပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္မ်ားတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္စိုက္ပ်ိဳးရမယ္။ အေလအလြင့္ သိပ္မရွိေစနဲ႔။ ဒီပဲေတြက မ်ိဳးသန္႔ပဲေတြ" ဆုိၿပီး ရြာေဆာ္ေမာင္းႀကီးကို ထုကာ ရြာထဲရွိလူ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ကုိ ဆင့္ေခၚလုိက္တယ္။ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ဆုိ ကုိပဲတုိ႔ရြာသားဦးေရအားလုံးကလဲ အဲေလာက္ဘဲ ရွိတာကုိး။ ရြာသားေတြ စုံစုံညီညီေရာက္လာတ့ဲအခါ ကုိပဲတုိ႔ရြာသူႀကီးက အျခားရြာက သူႀကီးႏွင့္အဖြဲ႔ကုိ ၾကည့္ၿပီး...

"ကဲ.. ခင္မ်ားတုိ႔ သူတုိ႔အားလုံးကုိ ေခၚသြားပါ။ သူတုိ႔သာ ခင္မ်ားတုိ႔ရြာေရာက္သြားရင္ ခင္မ်ားတုိ႔တစ္ရြာလုံး ပဲမ်ိဳးစုံရဲ့ အေတြ႔အႀကဳံကို ေကာင္းေကာင္းသိရပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္အာမခံပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ခင္မ်ားတုိ႔ရြာမွာ ပဲမျဖစ္ထြန္းဘူးဆုိရင္ က်ေနာ့္ကုိ ႀကိဳက္သလုိ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါပါဘဲ။ ကဲ ခင္မ်ားတုိ႔ သူတုိ႔ကုိေခၚၿပီး ျပန္ႏုိင္ပါၿပီ"

ဆုိၿပီး စကားကုိ တစ္လုံးခ်င္း ေျပာခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ျခားရြာက သူႀကီးလည္း "ငါတုိ႔လာေတာင္းတာက ပဲမ်ိဳး၊ ကိုပဲတုိ႔ရြာသူႀကီးေပးခဲ့တာက လူေတြ၊ ဘယ္လုိ ျဖစ္တာပါလိမ့္" ဆုိၿပီး ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ကာ ပဲမ်ိဳးကိုလဲ မယူ၊ လူေတြကိုလဲ ေခၚမသြားဘဲ ေနာက္ေၾကာင္းလွည့္ၿပီး ျပန္သြားၾကပါေတာ့တယ္။ ကုိပဲတုိ႔ရြာသူႀကီးလဲ ငုိရမလုိ ရယ္ရမလုိနဲ႔ ငုတ္တုတ္က်န္ရစ္ခ့ဲပါေတာ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေတာ့လုိ႔ ခန္႔မွန္းလို႔ မရႏုိင္တဲ့ ပဲမ်ိဳးလာေတာင္းမဲ့ ေနာက္ထပ္အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ကို ကုိပဲတုိ႔ရြာသူႀကီး စိတ္ေမာေမာန႔ဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရွာေလရဲ့။ အဲ.. အဲ.. ဘယ္လုိဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိပဲတုိ႔ရြာမွာေတာ့ နာမည္နဲ႔အလုိက္ ပဲ မ်ားေနၾကဆဲပါဘဲေလ။ ။

...

Tuesday 11 January 2011

မာနခဲတုိ႔ရြာ


ေျခတုိင္ရွည္အိမ္ေလးေတြစုေနတဲ့ရြာမုိ႔ ေျခတုိင္ရွည္ရြာလုိ႔ဘဲ ေခၚၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျခားရြာေတြထက္ အနည္းငယ္မွ် ေျခတုိင္ပုိရွည္ၿပီး ခပ္ေမာ့ေမာ့ေနတတ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔က အဲဒီရြာေလးကို ထူးထူးျခားျခားအေနနဲ႔ မာနခဲတုိ႔ရြာလုိ႔ အမည္ေပးထားၾကတယ္။ ေပးမယ္ဆုိလဲ ေပးရေလာက္ပါတယ္။ အိမ္ေလးေတြက အျခားရြာနဲ႔မတူ တမူထူးျခားၿပီး ၀ံ့၀ံ့ၾကြားၾကြား ေနတတ္ၾကတာကုိး။ ေျခတုိင္ရွည္ဆုိေပမဲ့ ေဖာင္ေဒးရွင္းေကာင္းတဲ့ အိမ္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခပ္ယဲ့ယဲ့ရယ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သိတဲ့အတုိင္းပါဘဲ။ အိမ္ေတြကသာ ခပ္ယဲ့ယဲ့ရယ္။ မာနကေတာ့ စၾကာ၀ေတးမင္းမာနမ်ိဳး။

အစကေတာ့ ဒီမာနခဲတုိ႔ရြာကုိ အိမ္တစ္လုံးထဲကစၿပီး တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ႏွစ္အိမ္စ သုံးအိမ္စေတာ့ တုိးခဲ့ပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အုိးႏွင့္သူ႔ဆန္ တန္ေအာင္မေနတတ္ၾကေတာ့ တစ္အိမ္ေျပာင္း တစ္အိမ္၀င္နဲ႔ တစ္အိမ္ထဲ တစ္ရြာျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေပါင္း မနည္းခဲ့ေပဘူး။ က်ိန္စာဘဲ မိခဲ့တာလား။ အိမ္ေလးေတြကဘဲ မတည္ၿငိမ္ၾကတာေၾကာင့္လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အဲဒီ မာနခဲတုိ႔ရြာမွာ အိမ္ေလးေတြ အတည္တက်မရွိခဲ့ၾကဘူး။

အဲ... ဒါေပမဲ့ အခုလက္ရွိကေတာ့ အဲဒီရြာေလးမွာ ထူးထူးျခားျခား ေျခတုိင္ရွည္အိမ္ေလး ေျခာက္လုံးတိတိရွိေနၾကတယ္။ ခါတိုင္း အိမ္ေျခအင္အားက ဒီေလာက္ရွိခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့ အံ့ေတာ့ အံ့ၾသစရာရယ္။ ဒါေတာင္မွ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေလာက္က အိမ္ေျခ ခုနစ္လုံးတိတိရွိခဲ့တယ္ဆုိဘဲ။ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစရာဘဲေပါ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ရြာေတြမွာ အိမ္ေျခက အလြန္ဆုံးရွိလွ ေလးအိမ္ ငါးအိမ္ဘဲရွိၾကတာကုိး။ အေျခအေနအရ အိမ္ခုနစ္လုံးထဲက တစ္လုံးက ေလးအိမ္တုိင္ရြာကို ေျပာင္းသြားတဲ့အတြက္ အိမ္ေျခေျခာက္လုံးဘဲ ရွိေတာ့တာတဲ့။ ဒါေတာင္မွ အနီးအနားတစ္၀ုိက္မွာ အဲဒီ မာနခဲရြာေလးက အိမ္ေျခအမ်ားဆုံးနဲ႔ ပန္းပန္လ်က္ပါဘဲ။

အိမ္ေလးလုံးရွိတဲ့ရြာကုိ ေလးအိမ္တန္းရြာ၊ အိမ္ငါးလုံးရွိတဲ့ရြာကုိ ငါးအိမ္တန္းရြာဆုိၿပီး နာမည္အသီးသီးရွိၾကေပမဲ့ အဲဒီအိမ္ေျခ ေျခာက္လုံး ရွိတဲ့ရြာကုိေတာ့ ေျခာက္အိမ္တန္းရြာလို႔ နာမည္မတြင္ဘဲ ေျခတုိင္ရွည္ရြာလုိ႔ဘဲ နာမည္တြင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေျခတုိင္ရွည္ရြာဆုိတဲ့ နာမည္ကုိေတာင္ လူတုိင္းမသိၾကေတာ့ပါဘူး။ မာနခဲတုိ႔ရြာလို႔ဘဲ လူအားလုံးက သိထားၾကေလရဲ့။

မာနခဲတုိ႔ရြာလုိ႔ ဘာေၾကာင့္ေခၚသလုိဆုိေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါဘဲ။ အဲဒီရြာသားေတြဟာ တစ္ျခားရြာသားေတြနဲ႔ အေပါင္းအသင္းအဆက္အဆံမလုပ္ၾကဘူး။ မာနႀကီးတစ္ခြဲသားနဲ႔ေနၾကတယ္။ မတူသလုိမတန္သလုိမ်ိဳးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမာနခဲတုိ႔ ရြာသားအခ်င္းခ်င္းေတာင္မွ မာနတလူလူနဲ႔ ေနၾကေလရဲ့။ တုိင္ပင္ညွိႏႈိင္းမႈမရွိၾကဘူး၊ စည္းလုံးညီညြတ္မႈမရိွၾကဘူး။ အေျပာအဆုိ အဆက္အဆံလဲ မရွိၾကဘူး။ အလုပ္အကိုင္လဲ ေကာင္းေကာင္းရွိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ သူတုိ႔မွာ လုပ္ငန္းကုိင္ငန္းရိွၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မာနကုိေတာ့ တစ္ျပားသားမွ မေလ်ာ့ၾကဘူးဗ်။ စိတ္၀င္စားစရာ အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ရြာေလးပါဘဲ။

ပတ္၀န္းက်င္ရြာနဲ႔လဲ အဆင္မေျပ ရြာသားအခ်င္းခ်င္းလဲ အဆင္မေျပဆုိေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါမွာ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ရတာ ကမၻာ့အျပင္ဘက္ေရာက္ေနသလုိမ်ိဳးဘဲ။ အင္း... ကမၻာ့အျပင္ဘက္ေရာက္ေနသလုိျဖစ္ေနေပမဲ့လဲ သူတုိ႔ တံခြန္ကုိေတာ့ နဲနဲေလးမွ ေအာက္ေလ်ာ့မခ်ၾကတာ ခက္သဗ်ား။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ ရယ္စရာႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ မရွိတဲ့ဗလကို တမင္ထုတ္ျပၿပီး ရင္ေကာ့ေလ်ာက္သလုိမ်ိဳး၊ မထြက္တဲ့အေမာက္ကို ညွစ္ထုတ္ၿပီး အေမာက္ေထာင္ျပသလုိမ်ိဳး၊ အေတာ္ေလး အၾကည့္ရေတာ့ဆုိးသား။

တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ရြာသားေတြက ဘာမွမယ္မယ္ရရ လုပ္တာမလုပ္တတ္ၾကတာ အခ်င္းခ်င္းေျခလွမ္းကိုေတာ့ ျမင္တတ္ၾကသား။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းေနတာ ျမင္ရင္ ဒီေကာင္ ဟုိအခ်ိဳးခ်ိဳးေနတာ၊ ဒီေကာင္ ပဲမ်ားေနတာ၊ ဒီေကာင္ အုိက္တင္ေပးေနတာ၊ ဒီေကာင္ မာယာ သာေဌယ် သုံးေနတာ၊ ဒီေကာင္ ကလိန္ကက်စ္က်ေနတာ ဆုိၿပီး တန္းသိသဗ်။ ဒါကလဲ ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္ၾကတဲ့သေဘာပါ။ အမွန္မွာဆုိ အဲဒီ မာနခဲတုိ႔ရြာသားေတြအားလုံး အဆံမရွိတဲ့ သႀကၤန္ေသနတ္ေတြခ်ည္းပါဘဲ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ အဲဒီမာနခဲတုိ႔ရြာေလးကို ေလမုန္တုိင္းတစ္ခ်က္၀င္ေမႊသြားတယ္။ အင္အားအေတာ္ျပင္းပုံရတယ္။ အိမ္ေလးေတြ ယိမ္းယုိင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ယိမ္းယုိင္မွာေပါ့ေလ။ နဂိုကထဲကမွ ေဖာင္ေဒးရွင္းေကာင္းၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ပုိဆုိးတာက ေလမုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေရလႊမ္းမုိးမႈပါ ခံၾကရကုန္တယ္။ အေျခက မခုိင္၊ အိမ္က ယုိင္တုိင္တုိင္၊ ေဆာက္ထားတာက ေခ်ာင္းနားကမ္းနားဆုိေတာ့ မင္းခေယာက်္ား ကမ္းနားသစ္ပင္ေတြလုိ ရြာသားေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကတာေပါ့။

ဒုကၡေရာက္ၾကေပမဲ့ ဒုကၡက မာနေလာက္ အားမျပင္းေတာ့ အခ်င္းခ်င္း အကူအညီမယူၾကဘူး။ သူတုိ႔ရွိတဲ့ အားေလးနဲ႔ဘဲ ရုန္းကန္ေနၾကတယ္။ လြတ္ေျမာက္လမ္းကို ရွာေဖြေနၾကတယ္။ တကိုယ္လြတ္ရုန္းခ်င္ေနၾကတယ္။ ေျပးလမ္းေကာင္းေကာင္းေတြ႔ရင္လဲ အျခားသူေတြကို မျပၾကဘူး။ ကုိယ္လြတ္ရင္ ၿပီးေရာ သေဘာထားၾကတယ္။ သင္ခန္းစာယူတတ္ရင္ေတာ့ အဲဒီမာနခဲတုိ႔ရြာေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး သင္ခန္းစာယူလုိ႔ ဆုံးႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

တစ္ဦးကူေသာ္မရ တစ္ေသာင္းကူေသာ္ရ၏။ စည္းလုံးျခင္းသည္ အင္အား။ ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ စကားပုံေလးေတြပါ။ အခ်င္းခ်င္းကူညီေဖးမေနၾကရင္၊ အခ်င္းခ်င္းညီညြတ္ေနၾကရင္ လူေတြလုပ္တဲ့ေဘးရန္၊ သဘာ၀ကေပးတဲ့ ေဘးဒဏ္ေတြကို လြယ္လင့္တကူ ေျဖရွင္းႏုိင္ၾကမွာပါ။ အခ်င္းခ်င္း စိတ္တူကိုယ္တူရွိေနၾကရင္ တစ္ေယာက္အားနဲ႔ တစ္ေသာင္းအား မတူပါဘူး။ အပ္နဲ႔ ထြင္းလုိ႔ရတဲ့အရာကုိ ေပါက္ဆိန္န႔ဲ ခြဲစရာမလုိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မာနခဲတုိ႔ရြာက ရြာသားေတြကေတာ့ မာနကုိ တျပားသားမွ မေလ်ာ့ၾကပါဘူး။ ငါ့ေလွငါထုိး ပဂုိး (ပဲခူး)ေရာက္ေရာက္၊ ငါ့ျမင္းငါစုိင္း စစ္ကုိင္းေရာက္ေရာက္ ဆုိသူေတြခ်ည္းပါဘဲ။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီမာနခဲတုိ႔ရြာအေျခအေနကို ေဘးပတ္၀န္းက်င္ရြာေတြက အကဲခတ္ၾကည့္ေနၾကေလရဲ့။ ၾကည့္ေနၾကတာကလဲ အကူအညီေပးခ်င္လုိ႔ ၾကည့္ေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒုကၡေရာက္ၾကရင္ လက္ခုပ္တီးဖုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာပါ။ ဒါကလဲ သူတုိ႔အမွားမဟုတ္ပါဘူး။ မာနခဲတို႔ ရြာသားေတြကိုယ္တုိင္ကလဲ အျခားရြာသားေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာေတြ႔ရင္ ၀မ္းသာမဆုံးျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ကဲ.. အခုေတာ့ အဲဒီမာနခဲတုိ႔ရြာမွာ ကပ္ေဘးဆုိက္ေရာက္ေနၿပီ။ ေလေဘး ေရေဘးေတြေပါ့။ အဲဒီေတာ့... ဒီေလ ဒီေရ ဒီမုိးနဲ႔ ဒီမာနခဲတုိ႔ရြာ ဘယ္ေလာက္ ေတာင့္ခံႏုိင္မလဲဆုိတာ အားလုံးက ေစာင့္စားအကဲခတ္ေနၾကေလရဲ့။

အားလုံး စည္းလုံးညီညြတ္ျခင္းျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရႏိုင္ၾကပါေစ။

.....