Wednesday 31 August 2011

သူႀကီးမင္းရဲ့ ဘေလာ့ဂါေဒး ပုံျပင္

"ဗ်ိဳ႔ သူႀကီးမင္း"

"ဟာ.. ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္၊ မေတြ႔တာ အေတာ္ေလး ၾကာသြားၿပီေကာ"

"ဟုတ္တယ္ သူႀကီးမင္း၊ မေတြ႔ဆုိ က်ေနာ္လဲ အလုပ္မ်ားေနလုိ႔"

"ဘာေတြ လုပ္ေနတာတုန္း ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ရ"

"ဘာရယ္လု႔ိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး သူႀကီးမင္း၊ ေပၚကာေဒး ပြဲေတြ လိုက္စားေနလုိ႔"

"ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္၊ ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး"

"ဟာ... သူႀကီးမင္းကလဲ၊ ေခတ္ေနာက္က်လုိက္တာ။ အိမ္သာနက္ထဲမွာ ေပၚကာေဒး ပြဲေတာ္ႀကီး က်င္းပေနတာ မသိဘူးလား။ ဒီေန႔ (ၾသဂုတ္ ၃၁)မွာ တကယ့္ပြဲေတာ္ႀကီးေလ"

"ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္.. မင္းလုပ္လုပ္မွ ဘေလာ့ဂါေတြအားလုံး ဖဲသမားေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ့မယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ေပၚကာေဒးရမွာလဲကြ။ ဘေလာ့ဂါေဒးပါ။ ၿပီးေတာ့ အိမ္သာနက္ မဟုတ္ဘူး။ အင္တာနက္။ အင္တာနက္။ မင္းကေတာ့ အမွားေတာ္ေတာ္ေကာင္း"

"သိဘူးေလဗ်ာ။ က်ေနာ္က နားစြန္နားဖ်ားဘဲ ၾကားခဲ့တဲ့ ဥစၥာ။ သူႀကီးမင္း သိတဲ့အတုိင္းဘဲေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာမွာ ဘေလာ့ဂါေတြေရာ ဘေလာ့ခ်ာေတြေရာ ဘေလာ့နာေတြေရာ တစ္ေယာက္တစ္ေလေလးေတာင္ ရွိမွ မရွိၾကတာဘဲကုိ။ ၿပီးေတာ့ အင္တာနက္ဆုိတာႀကီးကလဲ စိတ္ထဲမွတ္ရ အရမ္းခက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လြယ္လင့္တကူဘဲ အိမ္သာနဲ႔ တြဲမွတ္ထားမိတဲ့အတြက္ အိမ္သာနက္လုိ႔ ျဖစ္သြားတာပါ"

"မင္းေျပာမွဘဲ ငါ ကုိရင္ေပါက္စ ဘ၀ကို အမွတ္ရသြားမိတယ္။ ေပၚကာေဒး က်င္းပခဲ့ၾကတာ။ အဲ... ေပၚကာ ဆြဲကစားခဲ့ၾကတာေလ"

"ဟာ... စိတ္၀င္စားစရာဘဲ။ ဆက္ေျပာပါ သူႀကီးမင္း"

"မင္း မေျပာခုိင္းလဲ ေျပာမွာပါဘဲ။ ေျပာဖုိ႔ နိဒါန္းခ်ီေနတဲ့ ဥစၥာ"

"ဟဲ.. ဟဲ... သူႀကီးမင္းကေတာ့ တစ္ေန႔ တစ္မ်ိဳး မရုိးရဘူး။ ဆက္ေျပာပါ သူႀကီးမင္း။ က်ေနာ္ကေတာ့ အပါးေတာ္ၿမဲမွာ နားေတာ္စြဲလွ်က္ ရွိေၾကာင္းပါဗ်ားးး"

"ေအးကြာ... ငါ ကိုရင္ေပါက္စ ဘ၀တုန္းက ဘယ္လုိကေန ဘယ္လို ဖဲကစားတတ္လာမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေပၚကာတုိ႔ ကုိးမီးတုိ႔ တြမ္တီး၀မ္းတုိ႔ အကုန္ ကစားတတ္တယ္။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ ၾကားထဲမွာ ဖဲကစားျခင္း အႏုပညာဟာ မသင္ရပါဘဲ တြင္က်ယ္ထင္ရွားလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးက လုံး၀ မႀကိဳက္ဘူး။ ဖဲကစားတာမိရင္ ႀကိမ္လုံးစာ မိဖုိ႔သာ ျပင္ေပေတာ့ဘဲ"

"ဒါျဖင့္ သူႀကီးမင္းေကာ ႀကိမ္လုံးစာ မမိခဲ့ဖူးဘူးလား"

"မမိခဲ့ဘဲ ေနပါ့မလားကြာ။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးၾကားမွာ ႀကိမ္ဖူးဟင္း ေကၽြးျခင္း ႀကိမ္ဖူးဟင္းစားျခင္း အႏုပညာက ထုံးစံႀကီးဘဲကုိ "

"အင္း... အဲဒီ အႏုပညာက ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား"

"မေၾကာက္ေပါင္ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ မေၾကာက္လုိ႔လဲ သိသိႀကီးနဲ႔ မုိက္ၾကတာေလကြာ။ တစ္ေန႔မွာ ငါရယ္ တစ္ျခား ကုိရင္ႏွစ္ပါးရယ္၊ ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးရယ္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းက အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ ေပၚကာ ကစားေနၾကတယ္။ အဲဒီ ဦးဇင္းဘြဲ႔ေတာ္က ဦးမုနိႏၵတဲ့။ ငါးေယာက္ ငါးအိမ္ျပည့္ ကစားၾကတာေပါ့ကြာ။ ဘာတမ္းညာတမ္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ နဖူးမွာ အုိးမဲေခြတမ္းေလာက္ပါဘဲ။ ငါးေယာက္လုံး တစ္လွည့္စီ ရႈံးၾကတာဆုိေတာ့ နဖူးထိပ္မွာ အုိးမဲေခြ ကုိယ္စီေတြနဲ႔ေပါ့"

"ဒါျဖင့္ သူႀကီးမင္း နဖူးထိပ္မွာလဲ အုိးမဲေခြႀကီးနဲ႔ေပါ့"

"မင္းကလဲ ငါးေယာက္လုံးဆုိမွေတာ့ ငါလဲ ပါေရာေပါ့ကြာ"

"ဟဲ ဟဲ အခုေန ပုံေဖာ္ၾကည့္ရင္ ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္ေနလို႔"

"အင္း..... ဟုတ္မယ္။ အခုေန ပုံေဖာ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ရယ္ခ်င္စရာႀကီးေပါ့ကြာ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"

"ေပၚကာ ဆြဲတာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးနဲ႔ မိသြားလုိ႔"

"ဟင္.... ဟုတ္လား သူႀကီးမင္း"

"အင္း... ေနရာတုိင္းမွာ သစၥာေဖာက္ေတြက မ်ားပါဘိသနဲ႔။ ဘယ္ကုိရင္က တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ဘုန္းႀကီးကို သြားတုိင္လဲ မသိပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးက ငါတုိ႔ ေပၚကာဆြဲကစားေနတဲ့ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေပၚ ဒိန္းဒိန္းဒိန္းဆုိၿပီး တက္လာတယ္။ ငါတုိ႔လဲ ဟာ ဆရာလာၿပီဆုိၿပီး ဖဲခ်ပ္ေတြကို စုၿပီး ဖြက္လုိက္တာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမဲ့လဲ ကေလးအေတြးဆုိေတာ့ လုံေအာင္ ဘယ္ဖြက္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဖဲခ်ပ္ေတြ စုၿပီးထပ္ထားတဲ့ ဖဲထုပ္ႀကီးကုိ ငါတုိ႔ ၀ုိင္းထုိင္ေနတဲ့ ဖ်ာေအာက္ကို ထုိးထားလုိက္တာကုိး။ ဖ်ာႀကီးက မုိ႔မုိ႔ေမာက္ေမာက္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ နဖူးက အုိးမဲေခြေတြကုိလဲ လက္ဖ၀ါးနဲ႔ ပြတ္ၿပီး အျမန္ဖ်က္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပ်က္မသြားပါဘူး။ ပ်ံ႔ဘဲ ပ်ံ့သြားတာ။ ရယ္စရာႀကီး။ ဘုန္းႀကီးက ေမးတယ္။ မင္းတုိ႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲတဲ့။ စကားေျပာေနၾကတာ ဆရာလုိ႔ ေျဖလုိက္ၾကတယ္။ အဲဒီ ဖ်ာေအာက္က ဘာႀကီးလဲတဲ့။ ထုတ္ျပစမ္းတဲ့။ လက္တုန္တုန္နဲ႔ ထုတ္ျပလုိက္ရတယ္။ ဖဲထုပ္ႀကီး အထင္းသား ေပၚလာတယ္။ ဘုန္းႀကီးလက္ထဲ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္သြားတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ထပ္ေျပာတယ္။ မင္းတုိ႔အားလုံး မတ္တပ္ထစမ္းတဲ့။ ငါတုိ႔အားလုံး မတ္တပ္ထလုိက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ငါတုိ႔အဖြဲ႔ထဲက ဦးဇင္းရဲ့ သင္းပုိင္ၾကားထဲက ဖဲတစ္ခ်ပ္ ထြက္ၾကလာတယ္။ သူက ဘုန္းႀကီး လာတဲ့အခါ ျဖဳန္းကနဲ သူ႔သင္းပုိင္ၾကားထဲ ထုိးထည့္ထားလုိက္တာကုိး။ အဲဒီ ဖဲခ်ပ္ကုိ ဘုန္းႀကီးလဲ ျမင္ေရာ... မုနိႏၵ အဲဒါ ဘာလဲတဲ့။ သိသိႀကီးနဲ႔ ေမးတာ။ အဲဒီ ဦးဇင္းလဲ ေျဖလုိက္ပါတယ္။ ၀မ္း ပါဘုရား တဲ့။ A အႀကီးႀကီး တစ္ေပါက္ထဲ ဖဲခ်ပ္ေလ။ ဘုန္းႀကီး စိတ္ေတြ ဆုိးၿပီး... မုနိႏၵ.. မင္းလဲ မႀကီးမငယ္နဲ႔... မုိက္ခ်င္ေသးတယ္ ဆုိၿပီး အားလုံးကို နဘန္က်င္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမးေသးတယ္။ ဒီ ဖဲထုပ္ ဘယ္က ရလာတာလဲ တဲ့။ အဲဒီ ဦးဇင္းက ေျဖလုိက္တယ္။ ကိုရင္ကုိကိုေမာင္ ယူလာတာတဲ့။ ကဲ မွတ္ကေရာ။ အ တဲ့ သူ ခံၾကစတမ္းေပါ့။ ဒါျဖင့္ မဟုတ္ဘူးလားဆုိေတာ့ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့အပိုင္ မဟုတ္ဘူး။ အျခားဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဆီက ခဏသြားငွားထားတာေလ။ သူတုိ႔လဲ သိရဲ့သားႀကီးနဲ႔"

"အဲဒါၿပီးေတာ့ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ေသးလဲ သူႀကီးမင္း"

"ဘုန္းႀကီးက ေျပာတယ္။ ကုိရင္ကုိကိုေမာင္... မင္း ငါ့ေနာက္လုိက္ခဲ့။ ေရာ့ ဒီဖဲထုပ္ပါ ယူလာခဲ့တဲ့။ ငါလဲ ဘုန္းႀကီးေနာက္ လုိက္သြားလိုက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးက မီးျခစ္နဲ႔ ဖေယာင္းတုိင္ ယူလာၿပီး ဖဲ တစ္ခ်ပ္ခ်င္းစီကုိ မီးရႈိ႔ခုိင္းတယ္။ အားလုံး အခ်ပ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ဘဲ။ မီးရႈိ႔ၿပီးေတာ့ ေရတစ္ခြက္ သြားခပ္ခုိင္းတယ္။ ငါလဲ စိတ္ထဲက ဘုန္းႀကီး ေရဆာလုိ႔ ေနမွာပါဆုိၿပီး ေရတစ္ခြက္ သြားယူလုိက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးက အဲဒီ ေရခြက္ထဲ ခုနက မီးရႈိ႔ထားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ျပာမႈန႔္ေတြကို ထည့္ခုိင္းတယ္။ ေနာက္ ေမႊခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကုိ ေသာက္ခုိင္းပါေရာလား ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္.."

"ဟား ဟား ဟား။ ဘယ္လုိ အရသာရွိလဲ သူႀကီးမင္း"

"ထြီး... တစ္ငံုေသာက္ၾကည့္ၿပီး မထိန္းႏိုင္ဘူး။ ေထြးထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဘယ္လုိ အရသာမွန္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ စပ္ခါးခါးနဲ႔ ျပာအနံ႔ ထင္တာပါဘဲ။ ငါလဲ ဆက္မေသာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေနရာမွာတင္ ငါ့ကုိ ဘုန္းႀကီးက ေဆာ္ပေလာ္ ထပ္တီးေတာ့တာေပါ့ကြာ။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ေျပာေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဖဲကစားတာ မိရင္ ဖဲျပာဟင္းနဲ႔ ထမင္းစားရဖို႔ ျပင္ထားတဲ့"

"သူႀကီးမင္းကေတာ့ ေရေပါင္းစုံ ဟင္းေပါင္းစုံ စားဖူးမဲ့ ပုံဘဲေနာ္"

"ငါလဲ ေနာက္ေတာ့ ဖဲမကစားရဲေတာ့ပါဘူးကြာ။ ဖဲေဖ်ာ္ရည္ ေသာက္ရတာနဲ႔တင္ ေနာင္ၾကဥ္သြားပါၿပီ။ ဒါေပမ့ဲ တစ္ျခား ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ထပ္ကစားၾကေသးတယ္ကြ"

"ဟုတ္လား သူႀကီးမင္း။ ေတာ္ေတာ္ သတၱိရဲတဲ့ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြဘဲ"

"သတၱိရဲဆုိ သူတုိ႔က ေက်ာင္းေပၚမွာ မကစားၾကဘူးေလ"

"ဒါျဖင့္ ဘယ္မွာ သြားကစားၾကတာလဲ"

"မင္းေျပာတဲ့ အိမ္သာနက္ထဲ သြားကစားၾကတာ"

"ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အိမ္သာနက္ထဲ သြားကစားၾကတာလဲ သူႀကီးမင္း"

"ေအးကြာ.. ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကုိရင္ေက်ာင္းသားက စုစုေပါင္း ရာခ်ီရွိေနတာကုိး။ အဲဒီေတာ့ ကုိရင္အိမ္သာသီးသန္႔၊ ေက်ာင္းသာအိမ္သာ သီးသန္႔ ေဆာက္ထားေပးရတယ္။ ေက်ာင္းသား ဦးေရက ပုိမ်ားတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားအိမ္သာကို ပုိႀကီးႀကီး ေဆာက္ေပးရတယ္။ အလ်ား ၁၅ ေပ အနံ ၅ ေပ ေလာက္ရိွတယ္။ အနက္က ၁၅ ေပေလာက္ ရွိမယ္ထင္တယ္။ အိမ္သာက်င္းေပၚ ၾကမ္းျပင္ခင္းထားတယ္။ အိမ္သာတက္ဖုိ႔ အေပါက္ ၇ ေပါက္ေလာက္ ေဖာက္ထားေပးတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၇ ေယာက္ တက္လုိ႔ရတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခန္းေတာ့ ဖြဲ႔ထားမေပးဘူး။ အမုိးကုိ သက္ကယ္ မုိးေပးထားတယ္။ အေ၀းက ၾကည့္ရင္ေတာ့ အိမ္သာနဲ႔ မတူဘဲ အိမ္တစ္လုံးနဲ႔ တူေနတယ္။ ျဖစ္ပုံက ဒီလုိ။ အဲဒီ အိမ္သာကို သုံးစြဲခဲ့တာ ၾကာၿပီထင္ပါ့။ တစ္၀က္ေလာက္က ျပည့္ေနၿပီ။ အိမ္သာကလဲ သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲ ေနာက္ထပ္အိမ္သာတစ္လုံးထပ္ေဆာက္တယ္။ ေရေလာင္းအိမ္သာေပါ့။
ေရေလာင္းအိမ္သာ ေဆာက္ၿပီးသြားေတာ့ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ေရေလာင္း အိမ္သာဘက္ သြားတက္ၾကတယ္။ လက္ရွိ အိမ္သာကုိ သိပ္အသုံး မျပဳၾကေတာ့ဘူး။ အိမ္သာပ်က္လုိလုိ ဘာလုိလုိ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေရေလာင္းအိမ္သာ မသုံးတတ္တဲ့ တစ္ခ်ိဳ႔ ေက်ာင္းသားအနည္းစုက ရံဖန္ရံခါ အိမ္သာပ်က္မွာ လာတက္တတ္တယ္။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြက အဲဒီအိမ္သာပ်က္ ၾကမ္းျပင္ကို ခြါလုိက္ၿပီး အိမ္သာထဲ ဆင္းကာ က်င္းတစ္၀က္ေလာက္မွာ လင့္စင္လုိလုိ စင္တစ္ခု သြားထုိးထားၾကတယ္။ ေထာက္တုိင္ေတြနဲ႔ က်က်နန ကန္ထားတယ္။ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ေတာ့ အသာေလး ေနလုိ႔ရတဲ့ လင့္စင္မ်ိဳးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ကို ျပန္ ခင္းထားလုိက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သံေတာ့ ထပ္မရုိက္ထားေတာ့ဘူး။ စာအံေက်ာင္းဆင္းရင္ ဖဲကစားမဲ့ ကုိရင္ေက်ာင္းသား ငါးေယာက္ေလာက္ အိမ္သာကို လာၿပီး ၾကမ္းျပင္ကုိ ခြါ၊ အိမ္သာထဲဆင္း၊ ၾကမ္းျပင္ကုိ ျပန္ကပ္၊ လင့္စင္ေပၚ က်က်နန ထုိင္၊ ဖေယာင္းတုိင္ မီးထြန္းၿပီး ဖဲကစားၾကေတာ့တာေပါ့၊ လင့္စင္ၿပိဳက်ရင္ေတာ့ ျဗန္းကနဲ ေနမွာ။ ဒါေပမဲ့ လင့္စင္က အခုိင္သား တစ္ခါမွ ၿပိဳမက်ခဲ့ဘူး"

"ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ။ ဒါန႔ဲ သူတုိ႔ အနံ႔ မနံၾကဘူးလား"

"မနံဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲကြာ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုကို ႀကိဳက္မွေတာ့ က်န္တာေတြ ေမ့ထားၾကေတာ့တာေပါ့။ မင္းသိတဲ့ အတုိင္းဘဲေလ ႀကိဳက္မိသြားရင္ ဘာကိုမွ မရြံရွာတတ္ၾကေတာ့ဘူး မဟုတ္လား"

"ဒါဆုိရင္ေရာ သူတုိ႔ေကာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးနဲ႔ မိေသးလား"

"သူတုိ႔ကေတာ့ ေအးေဆးပါဘဲ။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး မသိလုိက္ရွာဘူး။ မသိဆို သူတုိ႔ကလဲ လူယုံေလာက္ဘဲ အသိေပးထားတာေလ။ အားလုံးမသိၾကဘူး။ အားလုံးသိရင္ သူလွ်ိဳေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ စိတ္မခ်ရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ တစ္ဖြဲ႔ဘဲ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ေပါ့"

"ဒါျဖင့္ သူႀကီးမင္းက သူတုိ႔ အိမ္သာနက္ထဲ ဖဲကစားတာ ဘယ္လုိလုပ္ သိတာလဲ။ ဧကႏၱေတာ့ သူႀကီးမင္း ကိုယ္တုိင္ အိမ္သာထဲ ဆင္းၿပီး ကစားခဲ့ဖူးတယ္ ထင္ပါ့"

"မဟုတ္ရပါဘူး ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ရာ။ ငါသိရျခင္းအေၾကာင္းက ဒီလုိ။ ေက်ာင္း၀င္းက အက်ယ္ႀကီးဆုိေတာ့ အိမ္သာကုိ ေက်ာင္းအေဆာင္ကေန တစ္ျပေလာက္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ေဆာက္ထားတယ္။ အိမ္သာနဲ႔ ကပ္ရက္မွာ ၀ါးနက္ရုံႀကီး တစ္ရုံရွိတယ္။ ေလတုိက္ရင္ တရွဲရွဲနဲ႔ေပါ့။ ညဘက္မဆုိထားန႔ဲ ေန႔လည္ဘက္မွာေတာင္ တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္သာ မတက္ရဲတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး။ တစ္ေန႔ သူတုိ႔အုပ္စု အိမ္သာနက္ထဲ ဖဲကစားေနစဥ္မွာ ေရေလာင္းအိမ္သာ မသုံးတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ အဲဒီအိမ္သာပ်က္မွာ အိမ္သာ လာတက္တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားက အိမ္သာေအာက္ထဲမွာ ဖဲကစားေနၾကတာကို မသိဘူး။ အိမ္သာ တံခါးကို အသာေလး ဖြင့္ၿပီး အိမ္သာထဲ၀င္ကာ အိမ္သာေပါက္ တစ္ခုအေပၚ ထိုင္လိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူထုိင္တဲ့ အိမ္သာေပါက္ ေအာက္တည့္တည့္ နံရံကပ္ရက္မွာက ဖဲကစားေနတဲ့ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ ရွိေနၾကတယ္။ ထြက္ခါနီးေလး အခ်ိန္မွာဘဲ ေအာက္က ဖဲ၀ုိင္းထဲက ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က အေပၚကုိ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ေဟ့ေကာင္.. ဒီအေပါက္တည့္တည့္ေအာက္မွာ ငါတုိ႔ ရွိေနတယ္။ မင္း ဟုိဘက္ အစြန္က အေပါက္ကုိ သြားၿပီး အိမ္သာတက္ပါ ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ အေပၚက ေက်ာင္းသားလဲ အိမ္သာထဲက သရဲေျခာက္တယ္ ဆုိၿပီး ဗုဒၶံ ပူေဇမိ၊ ဓမၼံ ပူေဇမိ၊ သံဃံ ပူေဇမိ လို႔ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ဟစ္ကာ အိမ္သာ မတက္ဘဲ ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးက အဲဒီလုိ ဘုရားစာေတြ ရြတ္ဖတ္ရင္ တေစၦသရဲေတြ ထြက္ေျပးသြားတယ္ လုိ႔ သင္ထားတာကုိး။ ဒါနဲ႔ ေန႔လည္ခင္းေၾကာင္ေတာင္ သရဲ မေျခာက္ေလာက္ပါဘူး ဆုိၿပီး ငါတုိ႔ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အိမ္သာနက္ထဲက ဖဲ၀ိုင္းအေၾကာင္း ငါ သိသြားတာ။ ဒါေၾကာင့္ မင့္ကို ငါ အခု ျပန္ေျပာျပႏုိင္တာ"

"ဟား ဟား ဟား သူႀကီးမင္းက စုံေနတာဘဲ။ ဒါျဖင့္ အဲဒီေန႔ဟာ သူႀကီးမင္းအတြက္ အိမ္သာနက္ထဲက ေပၚကာေဒး တစ္ခုကို တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့ေနာ္"

"ကဲ ကဲ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ သူမ်ား စားေနတုန္း ေသာက္ေနတုန္း ငါတု႔ိ ေျပာတာေတြ ၾကားသြားရင္ မေကာင္းဘူး။ အားနာစရာႀကီး။ ဒီစကား ဒီမွာ ရပ္ၿပီး ဘေလာ့ဂါေဒးဘက္ လွည့္ၾကဦးစုိ႔ရဲ့"

"သူႀကီးမင္း အခုေတာင္ အေတာ္ေလး ရွည္သြားၿပီေနာ္။ နာမည္ေတြ အကုန္လုိက္ေရးေနရင္ မုိးလင္းသြားလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ သူႀကီးမင္းက နာမည္ေတြ အမ်ားႀကီး တန္းစီေရးေပမဲ့ သူႀကီးမင္းရ့ဲ ရြာသားေတြက သူတုိ႔ နာမည္ကုိဘဲ ေရြးၿပီး ရွာဖတ္တတ္ၾကတာကလား"

"ဟာ... မင္း အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာပါန႔ဲကြာ။ သူတုိ႔ ဖာသာ သူတုိ႔ နာမည္ကုိ အရင္ရွာဖတ္တယ္ဆုိေပမဲ့ သူတုိ႔နာမည္ေတြ႔ၿပီးရင္ က်န္တာေတြကုိလဲ ဖတ္ပါတယ္"Link
"ဒါနဲ႔... သူႀကီးမင္း... က်ေနာ္ ဟုိ ရြာသုံးရြာကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဘေလာ့ေဒးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သူတုိ႔ရြာေတြက အင္တာတိန္းမင့္ မဆုိးဘူး။ က်ေနာ္ႀကိဳက္တယ္"

"ရွဴး တုိးတုိး... မင္း အဲဒီလုိ မခြဲျခားနဲ႔။ ရြာတုိင္းက ဆက္ဆံေရး ေကာင္းၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းက ဘယ္ေခ်ာင္ခ်ိဳ ေခ်ာင္ျခားက ရြာကုိ ေရာက္ခဲ့တာလဲ မသိဘူး။ ဒါန႔ဲ ဆုိစမ္းပါဦး၊ မင္းက ဘယ္သုံးရြာကုိ ေရာက္ခဲ့တာလဲ"

"ေျပာေျပာခ်ိဳတဲ့ ေခ်ာေခ်ာတုိ႔ရြာအသာမာန္ဖီေနတဲ့ ဆရာဟန္ၾကည္တုိ႔ရြာမဟာအခ်စ္ေတြနဲ႔ ဆရာျမစ္တုိ႔ရြာ ေတြေလ"

"အာ... မင္းက တကယ့္ ရြာႀကီးေတြ ေရာက္ခ့ဲတာကုိး။ သူတုိ႔က တကယ့္ ပရုိေတြကြ။ ဒါေၾကာင့္ မင့္ကုိ ေသခ်ာ ဧည့္ခံေပးၾကတာ"

"ပရုိဆုိတာ ဟုိ.... လက္ရွိပေဒသရာဇ္ရ့ဲ ဘက္ေတာ္သားေတြကို ေျပာတာလား သူႀကီးမင္း"

"ဘယ္ကလာ... မဟုတ္တာ။ ငါေျပာတာက ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ကုိ ေျပာတာ"

"ေအာ္... အဲလုိလား"

"သူတုိ႔ရဲ့ ဘေလာ့ေဒးကုိ ဖတ္ၾကည့္ရင္ မင္း ျမင္လာလိမ့္မယ္။ သူတို႔ရဲ့ ေစတနာ၊ သူတုိ႔ရဲ့ ၀ါသနာ၊ သူတုိ႔ရဲ့ အနစ္နာ ေတြကုိ။ ဘေလာ့တုိင္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ က်က်နနဖတ္ၿပီး ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ပုံေဖာ္ေပးထားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဆင္သင့္ဖတ္ႏုိင္ေအာင္ မအားတဲ့ ၾကားထဲက အခ်ိန္ေတြ အင္အားေတြ အမ်ားႀကီး စုိက္ထည့္ထားၿပီး လင့္ခ္ေတြကို ခ်ိတ္ေပးထားၾကတယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ေစတနာ ၀ါသနာ အနစ္နာေတြကို မင္းလဲ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ငါလဲ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ သူတုိ႔က တကယ့္ ပရုိေတြလုိ႔"

"အင္း ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ခ်ီးက်ဴးစရာဘဲ"

"ကဲ ကဲ ခ်ီးက်ဴးရုံနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ ဘေလာ့ရြာသားေတြ အားလုံး က်န္းမာခ်မ္းသာၿပီး က်က္သေရတုိးပြါးေအာင္ ၀ုိင္း၀န္းၿပီး ဆုေတာင္း ေပးၾကဦးစုိ႔ရ့ဲ"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီးမင္း"

"ေဖာ.... ႆရီး... တူး... ၀မ္း ...."

"(ဘ၀တု သဗၺမဂၤလံ) သံၿပိဳင္"

"အာ.. မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒီစကားလုံးက ၀ံပုေလြရြာသူ ေမဓာ၀ီ အိပ္ခါနီး အိပ္ခ်င္မူးတူး ဆုေတာင္းသြားတဲ့ ခပ္တုိတုိ ဆုေတာင္းေလးဘဲ။ သူ႔ခမ်ာ ေတာ္ေသးတယ္။ မဂၤလံ မေရာက္ခင္ အိပ္မေပ်ာ္သြားလုိ႔"

"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ သူႀကီးမင္း"

"ငါတုိ႔ ဒီလုိ လုပ္ၾကရေအာင္... ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းေအးဖုိ႔ အန္တီတင့္ရဲ့ ကမၻာေအးဘုရား သြားဖူးရေအာင္။ ဟုတ္ၿပီလား။ အဲဒါၿပီးရင္ ေမာင္ေလးရဲ့ တည္းခုိခန္း အဲေလ... ေမ်ာလြင့္တိမ္တို႔ နားခုိရာမွာ ခဏအပန္းေျဖမယ္။ သူကလဲ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဧည့္ခံေလ့ရွိတတ္တယ္ေလ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သီခ်င္းေလး တေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ အညာပုဂံ ဘုရားဖူး သြားၾကတာေပါ့"

"ဟာ... ဟုတ္တယ္။ အဲဒီ အစီအစဥ္ေကာင္းတယ္ သူႀကီးမင္း။ သြားၾကစုိ႔ရဲ့"


..
မွတ္ခ်က္။
နာမည္အားလုံး မေဖာ္ျပႏိုင္တာကုိ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလုိ႔ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါေဒးမွာ ဘေလာ့ဂင္းသူေတြေကာ ဘေလာ့ဖတ္သူေတြေကာ ၃၁ဘုံသားေတြေကာ ကုိယ္က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ေကာင္းမြန္တဲ့ လုိအင္ဆႏၵေတြ မွန္သမွ် ျပည့္၀ႏုိင္ၾကပါေစ။ ။

.

Friday 26 August 2011

သူႀကီးမင္းရဲ့ ေျမြပုံျပင္

ပုံျပင္လုိလုိ ဒ႑ာရီလုိလုိ ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ၾကားဖူးတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီေကာင္ေလးဟာ ညတုိင္း ေျမြေတြကို အိပ္မက္မက္တယ္တဲ့။ ေျမြေတြမွ အမ်ားႀကီးဆုိဘဲ။ ႀကီးစဥ္ငယ္လုိက္ တန္းစီၿပီး တစ္ေကာင္ခ်င္းစီ သူ႔ေရွ့က ျဖတ္သြားတယ္တဲ့။ သူလဲ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူးတဲ့။ အဲဒီ အိပ္မက္ကုိ ညစဥ္မက္ေနတယ္တဲ့။

ဒါနဲ႔ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ကုိ သြားေမးလုိက္တယ္တဲ့။ ဆရာေတာ္ကလဲ ဒီေကာင္ ထူးဆန္းတယ္ သိုက္နန္းက လာတာျဖစ္ရမယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္က မင္း ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီလုိ ေျမြေတြ တန္းစီၿပီးလာတာကုိ ထပ္အိပ္မက္မက္ရင္ ဒီႀကိမ္လုံးေလးနဲ႔ ေရွ့ဆုံးက ေျမြႀကီးရဲ့ ေခါင္းတည့္တည့္ကို အသာေလးထိလုိက္ပါ၊ ေရာ့ ဒီႀကိမ္လုံးလဲ ယူသြားလုိ႔ ေျပာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီေကာင္ေလးလဲ ဆရာေတာ္ေပးတဲ့ ႀကိမ္လုံးေလး အိမ္ကုိ ယူၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္တဲ့။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဒီတစ္ခါ အိပ္မက္မက္ရင္ ဒီႀကိမ္လံုးနဲ႔ ေျမြေခါင္းကုိ ထိကို ထိမယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသတဲ့။

အိပ္မက္ထပ္မက္ျပန္သတဲ့။ အရင္က အိပ္မက္အတုိင္းဘဲတဲ့။ ဒါနဲ႔ သူလဲ အိပ္မက္ထဲမွာ ဆရာေတာ္ေပးခဲ့တဲ့ ႀကိမ္လုံးနဲ႔ ေရွ့ဆုံးက ေျမြေခါင္းကုိ ထိမယ္လုိ႔ ႀကံလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျမြက ႀကီးလြန္းေတာ့ ေၾကာက္စိတ္၀င္ၿပီး မထိလုိက္ရဘူးတဲ့။ ေျမြေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုလဲ ေၾကာက္လုိ႔ မထိလုိက္ရဘူးတဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ခပ္ေသးေသး ေျမြေလးကိုဘဲ ထိလုိက္ရတယ္တဲ့။ အဲဒီေျမြေလးရဲ့ ေခါင္းကုိ ထိထိခ်င္း အဲဒီ ေျမြေလးက ေျမြဘ၀ကေန ေရႊေခ်ာင္းဘ၀ကို ေရာက္သြားသတဲ့။ ေျမြေသးေသးေလးဆုိေတာ့ ေရႊေခ်ာင္းလဲေသးေသးေလး ရတာေပါ့။ ေျမြအႀကီးႀကီးကိုထိခဲ့ရင္ ေရႊေခ်ာင္း အႀကီးႀကီးရမွာေလ။ အိပ္မက္ထဲမွာ အဲဒီေကာင္ေလးလဲ ဒီလုိမွန္းသိရင္ ငါ ေျမြအႀကီးႀကီးကို ထိခဲ့ပါတယ္လုိ႔ ေတြးေနသတဲ့။

ေနာက္တစ္ေန႔ အိပ္ရာႏုိ္းၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကုိ သြားေလ်ာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ထီထုိးခုိင္းသတဲ့။ အဲဒီေကာင္ေလးလဲ ထီထုိးလုိက္တာ ထီေပါက္တယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဆုအႀကီးႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဆုမႀကီးေပမဲ့လဲ သုံးေလာက္ စြဲေလာက္ေတာ့ ရွိသတဲ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီေကာင္ေလးလဲ ဆရာေတာ္အႀကံေပးတဲ့အတုိင္း အလွဴအတန္းေလး ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသတဲ့။

ပုံျပင္ကေတာ့ အဲဒါပါဘဲ။
...

နတ္သမီးရဲ့ အိပ္မက္ထဲက ေျမြနဂါးမ်ား ဆုိတဲ့ ပို႔စ္ေအာက္မွာ သူႀကီးမင္း ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ကြန္မင့္ အလယ္သားေလးပါ။ ေျမြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေကာက္ယူေလ့ရွိၾကတဲ့ အယူအဆေတြက ေဒသအလုိက္ အမ်ားအျပား ရွိေနတတ္တယ္။ ဥပမာ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း ေျမြတစ္ေကာင္ လမ္းျဖတ္ကူးေနတာကို ေတြ႔ျမင္ရရင္ ခရီးလမ္းရွည္မယ္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ေကာက္တတ္ၾကသလုိ၊ လမ္းျဖတ္ကူးတဲ့ ေျမြက လူ လာေနတာကို ျမင္လုိ႔ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေနာက္ ျပန္ဆုတ္သြားတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ ေရွ့ ဆက္မသြားနဲ႔ေတာ့ အႏၱရာယ္ ရွိေနတယ္လို႔ နိမိတ္ေကာက္ၾကျပန္ေရာ။

မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ နိမိတ္ကုိ ေကာက္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဥပမာ အိမ္ေပၚ ေျမြတက္တာတုိ႔၊ အိပ္မက္ထဲ ေျမြကုိ ျမင္မက္တာတုိ႔ ဆုိရင္ လာဘ္ေကာင္းတယ္လုိ႔ ယူတတ္ၾကတယ္ေလ။ ဆုိရုိးေလးေတာင္ ရွိေသးတယ္။ ေျမြျမင္ရင္ ေငြရႊင္တယ္ တဲ့။ ေျမြျမင္ရင္ ေငြ၀င္မယ္ တဲ့။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ေကာင္းတဲ့ နိမိတ္ကို ယူလုိက္တာ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ။

သူႀကီးမင္းမွာ အသိဦးဇင္းတစ္ပါး ရွိတယ္။ သူက ေတာက တက္လာတဲ့ ေတာသားစစ္စစ္ ဦးဇင္းေလးပါ။ ဘယ္ေလာက္ ေတာက်သလဲဆုိရင္ ၿမိဳ့က ေရေလာင္းအိမ္သာကုိေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မသုံးတတ္ေသးတဲ့ ေတာသားေလးပါ။ ေတာရြာမွာက ဒုတ္စကၠဴေတြ သုံးလာခ့ဲတာကုိး။ ၿမိဳ့ေရာက္ၿပီး ေရေလာင္း အိမ္သာ သုံးတတ္ေအာင္ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားလုိက္ရရွာတယ္။ အိမ္သာထဲမွာ ရွိတဲ့ ေရကန္ထဲက ေရေတြကို ခြက္ကေလးနဲ႔ ခပ္ခပ္ၿပီး ေဆးေၾကာသုတ္သင္လာလုိက္တာ သူ တစ္ပါးထဲန႔ဲ ေရေတြကုန္သြားတဲ့ အထိဘဲ။ ဒါေတာင္မွ အိမ္သာက ျပန္လာရင္ လက္ကေလးကုိ နမ္းကာနမ္းကာနဲ႔ သိပ္ မသတီ ျဖစ္ေနပုံရေသးတယ္။

ၿမိဳ့ေရာက္ၿပီး ႏွစ္အေတာ္ေလး ၾကာေတာ့ ေနာက္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ေျပာင္းေရႊ႔ရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ ေက်ာင္းမွာ အသုံးျပဳေနတဲ့ အိမ္သာက ဗိုလ္ထုိင္ေတြ ျဖစ္ေနေရာ။ ေတာသားဦးဇင္းေလး ေရေလာင္း အိမ္သာ သုံးတတ္တာမွ သိပ္မၾကာေသးဘူး။ ဗိုလ္ထုိင္အိမ္သာနဲ႔ ပက္ပင္း လာတုိးပါေရာလား။ ဘ၀ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၾကည့္ရင္ေတာ့ တုိးတက္မႈ လကၡဏာျပေပမဲ့ အဲဒီ ဦးဇင္းနဲ႔ ဗုိလ္ထိုင္ အိမ္သာနဲ႔ သိပ္ မေျပလည္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

အိမ္သာတက္ရင္ ထုိင္ခုံေပၚ ထုိင္ရမဲ့အစား ေျခေထာက္နဲ႔ တက္ၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ ကိစၥၿပီးေလရဲ့။ အိမ္သာ ထုိင္ခုံေပၚမွာေတာ့ ေျခေတာ္ရာႀကီး ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေပါ့။ စပေရးကုိလဲ မသုံးတတ္သုံးတတ္နဲ႔ သုံးၾကည့္တယ္ ထင္ပါ့။ စပေရးထိပ္ဖ်ားမွာ မစင္အစေလးေတြေတာင္ ခိုနားေနေလရ့ဲ။ ျဖစ္ပ်က္ပုံ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ေန႔စဥ္ အိမ္သာတက္ရတဲ့ ဒုကၡကုိ ေတာင္သူယာလုပ္ ဓါးမခုတ္ ဘ၀ထက္ ပုိ ပင္ပန္းတယ္လုိ႔ေတာင္ ထင္ေနေခ်ေသးရဲ့။

အိမ္သာထုိင္ခံုေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ၿပီး ကိစၥရွင္းတာက အေရးမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၾကာလာရင္ေတာ့ ျပႆနာ တက္လာႏုိင္တယ္။ မေတာ္လို႔ ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးရဲ့ ၀ိတ္အားေၾကာင့္ အိမ္သာထုိင္ခုံလဲကြဲ အိမ္သာေၾကြခြက္လဲ ကြဲထြက္ၿပီး မေတာ္ရာကုိ ျပတ္ရွမိသြားရင္ မဟာ့မဟာ ဒုကၡႀကီးေပဘဲေပါ့။ ေတာ္ၾကာ အရင္ဘ၀က တိရစၦာန္ေတြကို အရွင္လတ္လတ္ ေ၀ွးသင္းခဲ့ဖူးရင္ ျပန္၀ဋ္လည္လာႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား။ ၾကားဖူးတာ တစ္ခု ရွိတယ္။ အေမရိကားမွာ ထင္တယ္။ အိမ္တစ္အိမ္မွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေနထုိင္ၾကသတဲ့။ တစ္ေန႔မွာ လင္လုပ္တဲ့ သူက အိမ္သာတက္သတဲ့။ အေနာက္တုိင္း ထုံးစံအတုိင္း ဗိုလ္ထုိင္အိမ္သာေပါ့။ အိမ္သာ တက္ေနစဥ္မွာဘဲ ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ အေလးခ်ိန္ကို မခံႏုိင္လုိ႔ အိမ္သာေၾကြခြက္ ကြဲသြားတယ္တဲ့။ လူလဲ ဖင္ထုိင္ရက္ႀကီး က်သြားသတဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ငယ္ပါ (ဥႏွစ္လုံး)ကို ဓါးနဲ႔ လွီးျဖတ္လုိက္သလုိ ျပတ္ရွသြားတယ္တဲ့။ ေဆးရုံပုိ႔ၿပီး ကုသလုိက္ရတယ္တဲ့။

သူတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ့ ဥပေဒအခြင့္အေရးအရ အိမ္သာ ေၾကြခြက္ လာတပ္ဆင္တဲ့ သူကို တရားစြဲလုိ႔ ရတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ အိမ္သာေၾကြခြက္ တပ္ဆင္တဲ့သူကုိ တရားစြဲလုိက္တယ္တဲ့။ တရားစြဲတဲ့သူက လင္ေယာက်္ား မဟုတ္ဘဲ မယား ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္ ျပတ္ရွခံရတာက လင္ေယာက်္ား။ တရားသြားစြဲတာက ဇနီးမယား။ စဥ္းေတာ့ စဥ္းစားစရာႀကီးရယ္။ း)))

အဲဒီ ေတာကတက္လာတဲ့ ဦးဇင္းေလးလဲ ဗုိလ္ထုိင္ အိမ္သာနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ သုံးေလးလေလာက္ ႀကိဳးစား လုိက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းေတာ့လဲ ဗိုလ္ထုိင္မွ ဗုိလ္ထုိင္ ျဖစ္သြားေရာ။ ထုိင္ရတာ သက္သာတာကုိး။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထုိင္တက္ရတာက ေညာင္းညာထုံက်င္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏုိင္ေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျခင္ေတြ ၀င္ကိုက္ရင္ ပိုဆုိးေသး။

တစ္ရက္မွာ မုိးေလးကလဲ နဲနဲ ေစြေနတယ္။ အေဆာက္အဦ ပတ္၀န္းက်င္ ေရႏႈတ္ေျမာင္းနေဘးက ဖားေအာ္သံ ေလးေတြလဲ ညံေနတယ္။ အေဆာက္အဦ အနားမွာရွိတဲ့ သရက္ပင္ကလဲ သရက္သီး မွည့္ေလးေတြ တဖုတ္ဖုတ္ ေၾကြက်ေနတယ္။ ရာသီဥတုက မပြင့္မလင္းေလးေပါ့။ အဲဒီ ဦးဇင္း ေနထုိင္တာက ေအာက္ထပ္မွာပါ။ အိမ္သာကို ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႔ တြဲထားတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္ကို ေၾကြျပားေလးေတြ ခင္းထားတယ္။ အဲဒီ ဦးဇင္းလဲ ညကထဲက ၀မ္းႏႈတ္ေဆး စားထားတဲ့အတြက္ မနက္ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္မွာ အိမ္သာတက္ရတယ္။ ဗိုလ္ထုိင္ဆုိေတာ့ က်က်နန ထုိင္ၿပီး အစာေဟာင္းေတြ အစာပုပ္ေတြကို သြန္ထုတ္ပစ္ေတာ့တာေပါ့။ ကိစၥ၀ိစၥၿပီးလုိ႔ ေရဆြဲခ်လိုက္တဲ့အခါမွာ ထင္မွတ္မထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္သြားတယ္။ ဗြန္းကလဲ ေရဆြဲခ် လုိက္ခ်င္းဘဲ ရွဴးကနဲ ေရေတြ အေပၚ ျပန္ ကန္တက္လာတယ္။ တင္ပါးေတြ ေပါင္ေတြ ေရစုိသြားကုန္တာေပါ့။ အဲဒီ ဦးဇင္းလဲ အလန္႔တၾကား ေအာက္ကုိ ငုံ႔ ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ေခါင္း ေငါက္ေတာက္ႀကီး။ လႈပ္စိ လႈပ္စိနဲ႔။ း))

တစ္လြဲ မထင္ပါနဲ႔။ ေျမြႀကီး။ ေျမြႀကီး။ တကယ့္ေျမြႀကီး။ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး အိမ္သာေၾကြခြက္ အေခါင္းထဲ ေအာင္းေနမွန္းမသိဘူး။ မိလႅာပုိက္ထဲကဘဲ တစ္ဆင့္ ေရာက္လာတာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ေရခ်ိဳးတဲ့အခါ ေရထြက္တဲ့ အေပါက္ကဘဲ ၀င္လာၿပီး သြားမိသြားရာ သြားၿပီး အိမ္သာ ေၾကြခြက္ထဲ ၀င္သြားတာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ နတ္နဂါးေျမြလားဆုိတာ ဘယ္သူမွေတာ့ အတိအက် မသိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ ဦးဇင္းလဲ... ေျမြႀကီး.. ေျမြႀကီးဆုိၿပီး ေအာ္ဟစ္ကာ အကူအညီေတာင္းေတာ့တာေပါ့။ သူ ကိုယ္တုိင္မွာေတာ့ သင္းပိုင္ေလး မကာမကာနဲ႔။ း))

တစ္ျခား ဦးဇင္းေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ အုန္းမႈတ္ခြက္ထဲ ေျမြႀကီးေခြ.... တုတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ထုိးလုိက္ပါလား... ဆုိတဲ့ သံခ်ပ္ သီခ်င္းေလးကုိ သတိရၿပီး ေျမြဆုိတာ အႏၱရာယ္ရွိတယ္၊ အနီးကပ္ ေမာင္းထုတ္ရင္ ရန္ျပဳႏုိင္တယ္ ဆုိၿပီး ၀ါးလုံး ရွည္ရွည္နဲ႔ဘဲ ေျမြကုိ အသာေလးထုိးၿပီး ေမာင္းထုတ္ၾကတယ္။ ေျမြလဲ ႀကိဳးစားၿပီး ထြက္ေျပးရွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျမြမွာလဲ ေျခေထာက္မပါ၊ ေအာက္က ခင္းထားတာကလဲ ေၾကြျပားဆုိေတာ့ ေျမြခမ်ာ ဟုိတြန္႔ဒီတြန္႔နဲ႔ ေရွ့ မေရာက္ရွာဘူး ျဖစ္ေနေလရဲ့။ ဦးဇင္းေတြက ေျမြကုိေၾကာက္၊ ေျမြကလဲ ဦးဇင္းေတြကို ေၾကာက္နဲ႔ အေၾကာက္ၿပိဳင္ေနၾကတဲ့ ပြဲဟာ အေတာ္ေလး ၾကာသြားခဲ့တယ္။

ဦးဇင္းေတြကလဲ စဥ္းစားတာေပါ့။ ဒီေျမြဟာ ရုိးရုိးေျမြမွ ဟုတ္ရဲ့လား။ မေတာ္သကာ အခုိးအေငြ႔ေတြ ဘာေတြ ညာေတြ ထုတ္လႊတ္ခ့ဲရင္ အရွင္လတ္လတ္ ဒုကူလႏွင့္ပါရိကာလုိ ျဖစ္ရခ်ည္ေသးရဲ့။ ဒါမွ မဟုတ္ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားထဲကလုိ တစ္ရွိန္ထုိး ပ်ံသန္းလာၿပီး လာကိုက္ေနမွျဖင့္ ဓမၼာစရိယေလး ဘာေလးေတာင္ မေအာင္ေသးဘဲနဲ႔ တမလြန္ ေရာက္ရခ်ည္ေသးရဲ့ ဆုိၿပီး ေၾကာက္လန္႔ေနၾကတာေပါ့။ ေျမြခမ်ာမွာလဲ စဥ္းစားေပရွာမေပါ့။ ဒီလူေတြ ထူးဆန္းတယ္။ ကတုံးတုံးၿပီး ပခုံးလက္တစ္ဖက္ ေဖာ္ထားတယ္။ ၀တ္စားပုံလဲ တစ္ျခား လူေတြနဲ႔ မတူဘူး။ ၾကည့္ရတဲ့ပုံကလဲ လက္ရဲဇက္ရဲ လုပ္မဲ့ပုံ။ မေတာ္လုိ႔ ငါ့ကုိ ၀ါးလုံးအခၽြန္နဲ႔ တစ္ဇြတ္ဇြတ္ လွမ္းထုိးရင္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခဲလုံးေတြ ေၾကာက္ခဲေတြနဲ႔ ပစ္ရင္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလးခြနဲ႔ ေဆာ္ရင္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ငါ့ ခႏၶာကုိယ္က ရွည္ေမ်ာမ်ာနဲ႔ ဆုိေတာ့ ေရွာင္ရင္လဲ လြတ္မယ္မထင္ဘူး။ တစ္ေနရာမဟုတ္ တစ္ေနရာေတာ့ ထိမွာဘဲ လုိ႔ ေတြးေတာၿပီး ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဦးဇင္းေတြကလဲ ေရွ့မတုိးရဲ ေျမြကလဲ ေျပးလုိ႔ မရဆုိေတာ့ ေျမြေကာ ဦးဇင္းေတြေကာ အခက္ေတြ႔ေနၾကတယ္။ ဦးဇင္းေတြက ၀ုိင္းလုိက္ၾကမယ္။ ေျမြက ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္မယ္။ ဒါဆို ၿပီးၿပီေပါ့။ အခုေတာ့ ေျမြကလဲ တြန္႔လိမ္တြန္႔လိမ္နဲ႔ ေျပးလုိ႔မရ၊ ဦးဇင္းေတြကလဲ ေရွ့မတုိးရဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဟုိ ပုံျပင္လုိေပါ့။

တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ အိမ္တစ္အိမ္ကုိ ညဘက္ သူခုိး၀င္ကပ္သတဲ့။ အိမ္ရွင္လဲ သူခုိး ၀င္လာတာ သိလုိ႔ နံရံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးကို ဓါးအိမ္ထဲက ရႊမ္းကနဲ ျမည္ေအာင္ ဆြဲထုတ္လုိက္ၿပီး သူခုိးေနာက္ တန္းလုိက္သတဲ့။ သူခုိးလဲ ေျပးႏုိင္မွ လြတ္မယ္ဆုိၿပီး အိမ္ရွင့္ရန္က လြတ္ကင္းေအာင္ ထြက္ေျပးသတဲ့။ အိမ္ရွင္ကလဲ ငွက္ႀကီးေတာင္ ဓါးႀကီးကုိသာ ကိုင္ၿပီး သူခုိးေနာက္ကုိ လုိက္တာလုိက္ေနရတယ္။ သူခုိးက ထြက္မေျပးဘဲ ျပန္ခံလုပ္မွာကုိ ေတြးၿပီး ေၾကာက္ေနသတဲ့။ သူခုိးကလဲ အိမ္ရွင္လုိက္မီလာရင္ေတာ့ ငွက္ႀကီးေတာင္စာ မိေတာ့မွာဘဲလုိ႔ ေတြးၿပီး အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ေနသတဲ့။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူခုိးက သူ၀င္လာခ့ဲတဲ့ ၀င္ေပါက္ကုိ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေျပးမိေျပးရာ ေျပးလုိက္ရတယ္။ အဲဒီ အိမ္ႀကီးကုိ ၿခံခပ္ျမင့္ျမင့္ ကာထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူခုိးက ဘယ္လုိမွ ေျပးမလြတ္ေတာ့ဘူး။ ၿခံစည္းရုိးကုိ ခုန္ေက်ာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့လဲ မေအာင္ျမင္ဘူး။ သူခုိးလဲ စဥ္းစားမရ ေတြေ၀ေနတယ္။ အိမ္ရွင္လဲ လုိက္လာရင္းနဲ႔ သူခုိးနဲ႔ နီးကပ္လာတယ္။ သူခုိးခမ်ာမွာလဲ ငါ့ကုိ လုိက္မီလာရင္ ငွက္ႀကီးေတာင္ ဓါးနဲ႔ ခုတ္ေတာ့မွာဘဲ ဆုိၿပီး ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနသတဲ့။ အိမ္ရွင္ကလဲ ဒီသူခုိး ထြက္မေျပးဘဲနဲ႔ ငါ့ကုိ ခံလုပ္မလား မသိဘူးဆုိၿပီး လန႔္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ အိမ္ရွင္လဲ ႀကံရာမရတဲ့ အဆုံး သူခုိးကုိ ေဟ့ေကာင္ သူခုိး... ျမန္ျမန္ေျပးပါေတာ့လား။ ဒီၿခံစည္းရုိးႀကီးကို လႊားကနဲ ခုန္ေက်ာ္လုိက္ပါေတာ့လား ဆုိၿပီး လွမ္းေျပာလုိက္ရသတဲ့။

အခုလဲ ဦးဇင္းေတြ အုပ္စုႏွင့္ ေျမြႏွင့္က အဲဒီ ပုံျပင္လုိ ျဖစ္ေနေလရဲ့။ အခ်င္းခ်င္း ေၾကာက္ေနၾကတာ ရယ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ အေတာ္ေလး ၾကာေတာ့မွဘဲ အေ၀းကေနၿပီး ၀ါးလုံးနဲ႔ ေျမြရဲ့ ေခါင္းကို ေရခ်ိဳးခန္း ေရထြက္ေပါက္ဆီ ေတ့ ေပးလုိက္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွဘဲ ေျမြက အျပင္ဘက္ကုိ ေျဖးေျဖးေလး ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ဦးဇင္းေတြကလဲ ေျမြကုိ အႏၱရာယ္မျပဳ ေျမြကလဲ ဦးဇင္းေတြကို အႏၱရာယ္မျပဳ နဲ႔ ေျမြႏွင့္ဦးဇင္းေတြၾကားက အခက္အခဲဟာ ေအးေအးလူလူေလး ၿပီးစီးေအာင္ျမင္သြားတယ္။

အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ၿပီး တစ္လေလာက္ အၾကာမွာ အဲဒီ ဦးဇင္းက ခ်ဲထီထုိးတယ္။ အမွန္ဆုိ အဲဒီဦးဇင္းက ခ်ဲထီ ၀ါသနာမပါပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရက္မွာေတာ့ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိဘူး။ တစ္ကြက္ထဲကုိဘဲ ႏွစ္ရာဖုိး သြားထုိးတယ္။ ပတ္တာ လွည့္တာ ဘာမွ မထုိးဘူး။ တစ္ကြက္ဆုိ တစ္ကြက္ထဲ။ ညေနဘက္ ဂဏန္းထြက္လာေတာ့ ကြက္တိဘဲ။ ဒါနဲ႔ဘဲ အဲဒီ ဦးဇင္း ေငြတစ္သိန္း ပိုင္ဆုိင္သြားတယ္။ ဒါတင္ မၿပီးေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ အဲဒီ ဦးဇင္းကို ႏုိင္ငံျခားတိုင္းျပည္ႀကီး တစ္ခုမွာ ေနထုိင္တဲ့ မိတ္ေဆြ တစ္စုက ပင့္ဖိတ္လာတဲ့ အတြက္ အဲဒီ တုိင္းျပည္ႀကီးမွာဘဲ သာသနာျပဳေနလုိက္တာ အခုထက္ထိ တုိင္ေအာင္ပါဘဲ။

ေျမြျမင္လုိ႔ ေငြ၀င္တာလား။ ေျမြျမင္လုိ႔ ေငြရႊင္တာလား။ ေျမြျမင္လုိ႔ တစ္ျပည္ခင္တာလား။ ဘာလား ညာလား မသိေပမဲ့ သူႀကီးမင္း ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ေျမြပုံျပင္ေလးကေတာ့ သူႀကီးမင္းတုိ႔ တုံးဖလား ဇနပုဒ္ရြာေလးမွာ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေတာင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့ရဲ့။ ။


.

Friday 19 August 2011

သူႀကီးမင္းရဲ့ ပန္းသီး ပုံျပင္

ဘိလပ္တြင္ သူ ႏွစ္ထပ္အိမ္တစ္လုံး၌ ေနထိုင္သည္။ အိမ္ရွင္ အဖုိးႀကီးမွာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေရွ့၌ ဘိလပ္ထုံးစံ အတုိင္း ၀င္းၿခံရွိသည္။ ဘိလပ္တြင္ ေနထိုင္သူမ်ား မ်ားေသာအားျဖင့္ ၀င္းၿခံအတြင္း၌ အလွစိုက္ပန္းမ်ားႏွင့္ အပင္ငယ္ အခ်ိဳ႔တုိ႔ကုိ စိုက္ပ်ိဳးေလ့ရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ေနထုိင္သည့္ အိမ္ျခံ၀င္း အတြင္း၌မူ အိမ္ရွင္ အဖုိးႀကီးက ဘာပင္မွ မစိုက္ဘဲ ကြန္ကရစ္ ေလာင္းထားသည္။ ကားရပ္နားဖုိ႔ကား လြန္စြာအဆင္ေျပလွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကားမ်ား ထုိေနရာ၌ ရပ္နားထားၾကသည္။ ရွားရွားပါးပါး ထိုၿခံ၀င္းထဲ၌ ထီးထီးမားမား ပန္းသီးပင္ တစ္ပင္ရွိသည္။ ဟင္းခ်က္စားသည့္ ပန္းသီးပင္ဟု ဆုိသည္။ အရမ္းခ်ဥ္သည္။ အိမ္ရွင္အဘုိးႀကီး စိုက္ပ်ိဳးထားသည္လား နဂိုမူလ အိမ္ရွင္လက္ထက္ကထဲက စိုက္ပ်ိဳးထားသည္လား ကြဲကြဲျပားျပား သူမသိေပ။ မည္သုိ႔ဆုိေစကာမူ ယခုအခ်ိန္တြင္ ထုိပန္းသီးပင္ကို အိမ္ရွင္ အဖုိးအုိ ပုိင္ဆုိင္သည္မွာ ေသခ်ာေလသည္။

သူ သိသည္မွာ ထုိပန္းပင္သည္ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ႀကိမ္ အသီးလႈိင္လႈိင္ ျဖစ္ထြန္းသည္။ အသီး ျဖစ္ထြန္းသည္ႏွင့္အမွ် အိမ္ၿခံ၀င္း ညစ္ပတ္သည္။ ေန႔စဥ္ ပန္းသီးေတြ ေၾကြက်လုိက္ ကားမ်ားျဖင့္ တက္ႀကိတ္မိလုိက္ျဖင့္ ကြန္ကရစ္ျပင္ေလးမွာ ညစ္ပတ္ခ်ဥ္တူး ျဖစ္လာသည္။ ထုိတာ၀န္ကုိ သူ တာ၀န္ယူ ရွင္းေနရသည္။ တာ၀န္ဆုိသည္ထက္ သူလည္း အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေၾကြက်ေနသည့္ ပန္းသီးမ်ား ကားႀကိတ္ခံထားရသည့္ ပန္းသီးပ်က္မ်ားကုိ တစ္ေနရာ၌ စုပုံေပးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

သူ သတိျပဳမိသည္မွာ ထုိ ပန္းသီးပင္၌ အသီး ေထာင္ခ်ီသီးေပမဲ့ အပင္၏ ထိပ္ဖ်ား၌မူ ပန္းသီး ႏွစ္ျပြတ္သာ ရွိေနသည္။ တစ္ျပြတ္က ႏွစ္လုံး၊ က်န္တစ္ျပြတ္က ငါးလုံး၊ စုစုေပါင္း ၇ လုံးသာ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္လုံးထဲ ရွိသည့္ အျပြတ္က ပန္းသီးမ်ားမွာ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ေနရ၍ ပိုလွသည္။ ပို ေတာက္ပသည္။ ပုိ တက္ၾကြသည္။ အလုံးပုိထြားသည္။ မွည့္ခ်ိန္ေရာက္သည့္အခါ ၀င္း၀င္းပပ မာန္ၾကြေနသည္။ ငါးလုံးျပြတ္က ပန္းသီးမ်ားမွာမူ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ေနရ၍ထင့္။ အသီး မလွ။ ေတာက္ပမႈ မရွိ။ ေအးေအးသက္သာ အဆင္ေျပသလိုေနသည္။ အလုံး ႀကဳံလွီသေယာင္ ထင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ငါးလုံးျပြတ္လည္း ငါးလုံးျပြတ္မာန္ေတာ့ ရွိေနသည္။

လန္ဒန္မုိးကား အစုိးမရေပ။ မၾကာမၾကာ မုိးရြာသည္။ မုိးရြာလွ်င္ ေလပါ ပါလာတတ္သည္။ ေလတုိက္ဖန္ မ်ားေတာ့ ပန္းသီးပင္မွ ပန္းသီးမ်ား တဖုတ္ဖုတ္ ေၾကြက်သည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္လုံးျပြတ္ႏွင့္ ငါးလုံးျပြတ္တုိ႔မွာမူ မုိးဒဏ္ေလဒဏ္ကုိ ႀကံ့ႀကံ့ ခံေနဆဲပင္။ ထူးဆန္းသည္မွာ ေလအကူအညီကုိ ယူ၍ ႏွစ္လုံးျပြတ္က ငါးလုံးျပြတ္ကို ရန္ရွာေနျခင္းကို ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ အလုံးထြားက်ိဳင္းမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ေလတုိက္လွ်င္ သူတုိ႔ ကုိယ္လုံးမ်ားျဖင့္ ငါးလုံးျပြတ္ကို မၾကာခဏ သြားသြားရုိက္ခတ္သည္။ ေန႔စဥ္ အရိုက္ခံ အတုိက္ခံရဖန္ မ်ားသည့္အခါ ငါးလုံးျပြတ္ ခ်ိႏွဲ႔စ ျပဳလာသည္။ အင္အားျခင္းကလည္းမတူ၊ တက္ၾကြခက္ထန္ပုံျခင္းကလည္း မညီမွ်သည့္အတြက္ တိုက္ခုိက္ဒဏ္ေၾကာင့္ ငါးလုံးျပြတ္မွ အနည္းငယ္ပုိႀကီးသည့္ အလုံး ေျမခရေလသည္။ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာသည့္အခါ ငါးလုံးျပြတ္မွ ေနာက္တစ္လုံး ေၾကြက်ျပန္သည္။ ငါးလုံးျပြတ္ဘ၀မွ သုံးလုံးျပြတ္ဘ၀ ေရာက္သြားရရွာသည္။

သို႔ေသာ္ ႏွစ္လုံးျပြတ္ကေတာ့ ပန္းပန္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ေလအကူအညီကုိ ရယူၿပီး သုံးလုံးျပြတ္အား အင္တုိက္ အားတုိက္ တုိက္ခိုက္ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ အင္အား ခ်ိႏွဲ႔ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ သုံးလုံးျပြတ္မွ ေနာက္ထပ္ တစ္လုံး ထပ္ေၾကြက်ျပန္သည္။ ႏွစ္လုံးျပြတ္၏ ေအာင္ပြဲပင္ ျဖစ္သည္။ ေအာင္ျမင္သည့္ ႏွစ္လုံးျပြတ္၏ ျမဴးၾကြပုံကား အျမင္ကပ္ဖြယ္ပင္ ေကာင္းေတာ့သည္။ တိုက္ခုိက္မႈကလည္း ပုိ၍ ျပင္းထန္လာသည္။ ေလလာတုိင္း ေန႔ေန႔ ညည သဲသဲမဲမဲ တုိက္ခုိက္ေနေလသည္။ တုိက္ခုိက္ခံရဖန္မ်ား၍ ငါးလုံးျပြတ္မွ ေနာက္ထပ္ တစ္လုံး ေျမသို႔ သက္ဆင္းရျပန္ေလသည္။ ငါးလုံးျပြတ္ဘ၀မွ တစ္လုံးျပြတ္ဘ၀သုိ႔ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ေရာက္သြားေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏွစ္လုံးျပြတ္မွာမူ ႏွစ္လုံးတိတိ ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္ ရွိေနလွ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ မုိက္မဲခက္ထန္ ရိုင္းစုိင္းသူတုိ႔တုိ ဘာေၾကာင့္ ေလက မ်က္ႏွာလုိက္မွန္း သူ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ေတာ့ေပ။

ငါးလုံးျပြတ္မွ တစ္လုံးတည္းေသာ အသီးသည္ အနည္းငယ္ ထြားက်ိဳင္းလာသည္။ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ခ်ိခ်ိ ျဖစ္လာ၍ထင့္။ တစ္လုံးတည္း ထီးထီးျဖင့္ ေအးေအး ေဆးေဆး ရွိေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏွစ္လုံးျပြတ္၏ ရန္ကုိမူ ၾကည့္ေရွာင္ေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ ငါးလုံးျပြတ္ ဘ၀တုန္းကေတာင္မွ အထိနာခဲ့သည္ေလ။ ႏွစ္လုံးျပြတ္၏ ဘယ္ညာတုိက္စစ္ကုိ ဘယ္ယိမ္းညာယိမ္းျဖင့္ ေရွာင္ဖယ္ေနရေလသည္။ ႏွစ္လုံးျပြတ္ အင္အား ပုိေကာင္းလာသည္။ အမွည့္ေရာင္ သန္းလာၿပီး ၾကည့္၍ ပိုလွလာသည္။ မာနလည္း ပုိႀကီးလာသည္။ လက္က်န္ေနာက္ဆုံး တစ္လုံးကုိ ေခၽြခ်ႏိုင္လွ်င္ ပြဲသိမ္းသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုိ၍ တုိက္စစ္ဆင္လာသည္။

သို႔ေသာ္ လက္က်န္ တစ္လုံးသည္ အေတြ႔အႀကဳံႏွင့္ သင္ခန္းစာကုိ ေကာင္းေကာင္း သိၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တုိက္ခုိက္မႈကို ေရွာင္တိမ္းလာႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ေလမူ ေရွာင္တိမ္းမရေသာေၾကာင့္ ရွပ္ထိခံရေလသည္။ တိုက္စစ္ မလိုလားသည့္ လက္က်န္တစ္လုံးအား တစ္ဘက္သတ္ တုိက္ခုိက္ေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ ပြဲကား ၾကည့္မေကာင္းလွေပ။

တစ္ေန႔ ေလ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အတုိက္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ႏွစ္လုံးျပြတ္သည္ ငါးလုံးျပြတ္မွ လက္က်န္တစ္လုံးကုိ အားမာန္အျပည့္ျဖင့္ လႊဲရိုိက္တုိက္ခိုက္ေလသည္။ လက္က်န္တစ္လုံးက အသာေလး တိမ္းေရွာင္လုိက္၍ ႏွစ္လုံးျပြတ္ အရွိန္လြန္သြားေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွစ္လုံးျပြတ္မွ ပုိႀကီးေသာ၊ ပို လွေသာ၊ ပုိ တက္ၾကြေသာ၊ ပုိ မာန္ရွိေသာ ပန္းသီးႀကီး တစ္လုံး အညွာရင္းမွ ျပဳတ္ထြက္ၿပီး ေျမခ ေၾကြက်ေလရွာေတာ့သည္။ ေလ အကူအညီျဖင့္ ငါးလုံးျပြတ္ကုိ ၿဖိဳခြင္းခဲ့သည့္ ႏွစ္လုံးျပြတ္မွ အလံုးႀကီး တစ္လုံးသည္ ထိုေလ၏ ရုိက္ခတ္မႈျဖင့္ပင္ ေျမသို႔ ဆင္းခဲ့ရရွာေလၿပီ။ ေလတုိက္အားက ခပ္ေကာင္းေကာင္း၊ လႊဲေခ်ာ္ရုိက္လုိက္သည့္ အရွိန္က ခပ္ျပင္းျပင္း၊ အလုံးက ခပ္ႀကီးႀကီး၊ ေနရာက ခပ္ျမင့္ျမင့္၊ ခင္းထားသည့္ ကြန္ကရစ္က ခပ္မာမာ ဆုိေတာ့ ေအာက္အက် အေတာ္ေလး နာသြားသည္။ အေျခအေန အေတာ္ ဆုိးသြားသည္။ ပန္းသီးႀကီး၏ ၅၀ ရာခုိင္ႏႈန္း ေက်ာ္ေက်ာ္ လုံး၀ေၾကြမြ ပ်က္စီးသြားေလသည္။ ပင္ျမင့္မွာ ခပ္စြင့္စြင့္ျဖင့္ မာန္၀င့္ခဲ့သည့္ ပန္းသီးႀကီး၊ အခုေတာ့ ေျမခေၾကြက်ၿပီး သခၤါရနယ္ပယ္ထဲ ေရာက္ရရွာေလၿပီ။

ေလအကူ
မွီယူလုိ႔ မာန္ကိုတင္း
ပင္ျမင့္ တ၀င္း၀င္း။

ေလအမူ
ေခၽြယူ ခ်က္ကယ္
အသက္ ဘယ္သို႔ ျပင္း
ပင္မွည့္ ေျမခဆင္း။

ယခုဆုိလွ်င္ ႏွစ္လုံးျပြတ္၌လည္း တစ္လုံးထဲ၊ ငါးလုံးျပြတ္၌လည္း တစ္လုံးထဲ က်န္ေနေလေတာ့သည္။ ႏွစ္လုံးထဲ ရွိေတာ့သည္မုိ႔ ထိပ္တုိက္ တုိက္ခုိက္မႈ မရွိေပသည့္တုိင္ ေလမ်ားမ်ားတုိက္သည့္ အခါ၌မူ မသိမသာ ပြတ္တုိက္ ၾကဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျပင္းထန္မႈကား မရွိေတာ့ေခ်။ လြန္ခ့ဲသည့္ ကာလမ်ားေလာက္ ေလကလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမတုိက္ခတ္ေတာ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္ တုိက္ပြဲတုိ႔၏ ထုံးစံအတုိင္း ဒဏ္ရာကိုယ္စီေတာ့ အနည္းငယ္ ရိွၾကေလသည္။ ပင္ျမင့္၌ အရြယ္အစားခ်င္း တူညီေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ပန္းသီးႏွစ္လုံး ေလယူရာ ယိမ္းရင္း အခ်င္းခ်င္း မ်က္ေစာင္း ထုိးၿမဲထိုးေနၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ ၿပိဳင္ပြဲအဆင့္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ သူသည္ ထုိ ပန္းသီးပင္ ေအာက္၌ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကမုိ႔ ထုိ အခ်င္းအရာ အျဖစ္အပ်က္တုိ႔အား ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေတြ႔ရေလသည္။

အိမ္ရွင္အဘုိးႀကီးသည္ ထုိပန္းသီးပင္မွ ပန္းသီးမ်ားကုိ ဟင္းခ်က္၍လည္း စားသည္။ သရက္သီးစိမ္းက့ဲသုိ႔ အတုိ႔လုပ္၍လည္း စားေလသည္။ သရက္သီး သုပ္စားသကဲ့သုိ႔ သုပ္၍လည္း စားေလသည္။ "An apple a day, a doctor keeps away" ဟူ၍ ေျပာဆုိၿပီး တရြမ္းရႊမ္း သြားရည္က်ေလာက္ေအာင္ သူ႔ကုိ စားျပေလသည္။ စားခ်င့္စဖြယ္ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ မစားရဲေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူသည္ အခ်ဥ္စားၿပီးလွ်င္ မခံရပ္ႏုိင္ေအာင္ သြားက်ိန္းတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

အဆုိပါ ပင္ျမင့္စံ ငါးလုံးျပြတ္မွ ပန္းသီးတစ္လုံး ႏွင့္ ႏွစ္လုံးျပြတ္မွ ပန္းသီးတစ္လုံးတုိ႔အား အိမ္ရွင္အဘုိးႀကီး ခူးဆြတ္ စားေသာက္မည္လား၊ သုိ႔မဟုတ္ အျခားသူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား လာေရာက္ ခူးဆြတ္ စားေသာက္မည္လား အတိအက် မေျပာႏုိင္ေပမဲ့ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္မူ "ပြင့္ သီး မွည့္ ေၾကြ" ဟူသည့္ သဘာ၀နိယာမ အတုိင္း ထုိလက္က်န္ ႏွစ္လုံးတုိ႔သည္လည္း ေျမခေၾကြက်ၿပီး ဘ၀ ဇာတ္သိမ္းရမည္မွာ ေသခ်ာလွေပေတာ့သည္။


.

Sunday 14 August 2011

သူႀကီးမင္း ပါးစပ္ျဖစ္ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ပုံျပင္ (ဇာတ္သိမ္းပုိင္း)

"သူႀကီးမင္း.. ဒီေန႔ေတာ့ သူႀကီးမင္းရဲ့ ကတိအတုိင္း ဇာတ္သိမ္းတဲ့အထိ ေျပာျပရမယ္ေနာ္"

"ေအးပါကြာ။ ႀကဳိးစားၿပီး ေျပာျပပါ့မယ္။ အရမ္းရွည္ေနရင္လဲ အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး အဆင္ေျပသလုိ ေျပာျပပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္သိမ္းမလွဘူးေလး ဘာေလးေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေနာ္။ မင္းသိထားရမွာက အခုေျပာျပေနတာ ပုံျပင္အတုမဟုတ္ဘူး။ ပုံျပင္ အစစ္ကုိ ေျပာျပေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ကုိရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲတုိ႔လုိ တရုတ္ဇာတ္လမ္းတြဲတုိ႔လုိ ဇာတ္သိမ္းေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းမယ္"

"နားလည္ပါတယ္ သူႀကီးမင္း"

"ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ဟာ အိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ရ စားေကာင္းျခင္း မစားရ အနာေတြ ဗလပြနဲ႔ လ ခ်ီၿပီး ေ၀ဒနာေတြကို ခံစားေနခဲ့ရတယ္။ ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးလဲ အနာေတြခ်ည္းဘဲ။ ရုိးရာေဆးေတြ စားေပမဲ့လဲ မသက္သာတဲ့အျပင္ ပုိလုိ႔ေတာင္ အနာအလုံးေရေတြ ထပ္ေပါက္လာခဲ့တယ္။ မတည့္ဘူးထင္တဲ့ ဟင္းေတြကုိ ေရွာင္ရင္း ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ထမင္းျဖဴကုိ ဆားျဖဴး ဆီဆမ္းဘဲ စားရေတာ့တယ္။ ေဆးအေနနဲ႔ ပင္တုိင္ ဆံတုံးမႏြယ္ကုိ စားရတယ္။ ဆံတုံးမႏြယ္ဆုိ အပင္လုိက္ ေဆာင္ထားရတယ္။ ေရေသာက္ရင္လဲ ဆံတုံးမႏြယ္ကို ထုေထာင္းၿပီး ဆားနဲ႔ မတ္ခြက္ထဲမွာ စိမ္ထားတဲ့ ေရကုိဘဲ ေသာက္ရတယ္။ အဲဒီလုိ အစားအေသာက္ကို ဒုကၡခံ စားေသာက္ေပမဲ့ အနာေရာဂါက လုံး၀ မသက္သာသြားပါဘူး။ ပုိပုိ ဆုိးလာတယ္"

"ကံ အလွည့္အေျပာင္းက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ သူႀကီးမင္း"

"အင္း... ဟုတ္တယ္။ ေလာကသဘာ၀ကကိုမွ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနတာေလ။ မေကာင္းတာ လုပ္ေနတာကုိ ဘယ္သူမွ မသိရင္ မသိဘဲ ေနမယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္တုိင္က သိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလာကသဘာ၀ကလဲ ဒီအတုိင္းမေနဘူး။ ကံတရားအတုိင္း အတုံ႔အလွည့္ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ... မင္းလဲ သူတစ္ပါး အက်ိဳး ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မႀကံစည္ မေျပာဆုိ မျပဳလုပ္နဲ႔ေနာ္။ ကံတရားက ဒီအတုိင္း လက္ပိုက္ ၾကည့္မေနဘူး"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီးမင္း။ သံေ၀ဂ ရစရာပါဘဲ။ ႏ်ဴတန္က ဒီသဘာ၀ နိယာမကို ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိခဲ့တာ ျဖစ္ရမယ္။ ေအာ္...ဒါနဲ႔ အဲဒီ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ဘယ္လုိ ျဖစ္သြားလဲ မသိဘူး"

"ရုိးရာကုထုံးေတြနဲ႔ ကုသလုိ႔ မရေတာ့တဲ့အတြက္ ၿမိဳ့တက္ၿပီး ေဆးရုံတင္ရေတာ့တာေပါ့။ တစ္ျခားလူနာေတြလဲ သူ႔ကုိ ၀ုိင္းၿပီး ကရုဏာသက္ၾကတာေပါ့။ တစ္ကုိယ္လုံး အနာေတြခ်ည္းကုိး။ ၿပီးေတာ့ အနာေတြ နာလြန္းလုိ႔ အၿမဲတမ္း ၿငီးျငဴၿပီး ေနရရွာတယ္ေလ။ ေဆးရုံမွာ တစ္လေလာက္ ေနၿပီးမွ အနာေရာဂါ သက္သာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဆးရုံက ဆင္းၿပီး ဆရာ၀န္ညြန္ၾကားခ်က္အတုိင္း စားေဆး လိမ္းေဆးေတြကို ေသာက္သုံးေတာ့မွ အနာက ရွင္းရွင္း ေပ်ာက္ကင္းသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခႏၶာကုိယ္အႏွံ႔ အမာရြတ္ေတြကေတာ့ ေသရာပါ အထိ ရွိေနေတာ့တာပါဘဲ"

"ေတာ္ေသးတာေပါ့။ က်ေနာ္က အဲဒီ အနာေရာဂါေတြနဲ႔ဘဲ တခါထဲ ပ်ံလြန္ေတာ္ မူသြားတယ္ ထင္ေနတာ"

"အခုလဲ မပ်ံလြန္ရုံတမယ္ပါဘဲ။ အေတာ္ေလး ေ၀ဒနာ ခံစားခဲ့ရတယ္ေလ။ သူ လုပ္ခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ အက်ိဳးေတြကုိ သူ လူးလွိမ့္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ခံစားခဲ့ရတာ။ ေသလု ေမ်ာပါးပါဘဲ"

"က်ေနာ္ေတာင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ငွက္ကေလးေတြကို ေလးခြနဲ႔ ပစ္သတ္ခဲ့တာ ေတြးမိၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္လာမိတယ္"

"ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ... တစ္ခုေတာ့ သတိေပးထားလုိက္ဦးမယ္။ ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကို ျပန္ေတြးမေနပါနဲ႔။ ေတြးမိတုိင္း အကုသိုလ္ ပုိတုိးလာတတ္တယ္။ ေမ့ထားလိုက္ရင္ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ။ ေတြးမိရင္ စုိးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႔မႈေတြ ေပၚလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီ စုိးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႔မႈ ကုိယ္တုိင္ကုိက အကုသိုလ္ႀကီးေလ"

"မစဥ္းစားဘဲ ေနေပမဲ့လဲ အက်ိဳးကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ေပးမွာ မဟုတ္လား သူႀကီးမင္း"

"အဲဒီလုိ ေသခ်ာေပါက္ေတာ့ ေျပာလုိ႔ မရေသးပါဘူး။ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ကံ အႀကီးအေသးအလုိက္ အက်ိဳးေပးတာရွိသလုိ အက်ိဳးမေပးဘဲ ေနတာလဲ ရွိပါတယ္"

"ေကာင္းေကာင္း မရွင္းေသးဘူး သူႀကီးမင္း"

"အတုိခ်ဳံးၿပီး ေျပာရရင္ေတာ့ ကုသုိလ္ဘဲ လုပ္လုပ္ အကုသုိလ္ဘဲ လုပ္လုပ္ အက်ိဳးေပးတဲ့ခ်ိန္ ေလးမ်ိဳးရွိတယ္။
၁။အခု (ပထမ)ဘ၀မွာ အက်ိဳးေပးတဲ့ ကံ (ဒိ႒ဓမၼေ၀ဒနိယကံ)
၂။ေနာက္ ဒုတိယ ဘ၀မွာ အက်ိဳးေပးတဲ့ ကံ (ဥပဇၨေ၀ဒနိယကံ)
၃။တတိယဘ၀က စၿပီး နိဗၺာန္မရမခ်င္း အက်ိဳးေပးတဲ့ ကံ (အပရာပရိယေ၀ဒနိယကံ)
၄။လုံး၀ အက်ိဳးမေပးေတာ့တဲ့ ကံ (အေဟာသိကံ)
အဲဒီလုိ ေလးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။
ကုသုိလ္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အကုသုိလ္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပထမဘ၀၊ ဒုတိယဘ၀၊ တတိယဘ၀က စၿပီး နိဗၺာန္မရမခ်င္း၊ အဲဒီ သုံးမ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မ်ားေသာအားျဖင့္ အက်ိဳးေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုသုိလ္ကံက အရမ္း အင္အားႀကီးေနရင္ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႔အကုသုိလ္ကံေတြကုိ အက်ိဳးေပးခြင့္ မျပဳေတာ့ပါဘူး။ ဥပမာ အရဟတၱမဂ္ဥာဏ္လုိမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီလုိပါဘဲ အကုသုိလ္ကံက အရမ္း အင္အားႀကီးေနရင္လဲ တစ္ခ်ိဳ႔ကုသုိလ္ကံေတြကုိ အက်ိဳးေပးခြင့္ မျပဳေတာ့ပါဘူး။ ဥပမာ ပဥၥာနႏၱရိယ ကံမ်ိဳးေပါ့"

"ဒါျဖင့္ သူႀကီးမင္း။ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ အဲဒီ အရဟတၱမဂ္ဥာဏ္လဲရ၊ ပဥၥာနႏၱရိယကံလဲ က်ဴးလြန္ဆုိရင္ေကာ ကံတရားက ဘယ္လုိ အက်ိဳးေပးမလဲ မသိဘူး"

"ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္... မင္းကေတာ့ လုပ္ေရာ့မယ္။ မသိရင္လဲ ေသခ်ာ မွတ္ထားလုိက္ဦး။ ပဥၥာနႏၱရိယကံ က်ဴးတဲ့ခဲ့တဲ့သူဟာ ဒီဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ အရဟတၱမဂ္ဥာဏ္ကုိ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အရဟတၱမဂ္ဥာဏ္ရၿပီးတဲ့ သူကလဲ ပဥၥာနႏၱရိယကံ မဆုိထားနဲ႔ ဘယ္အကုသိုလ္ကုိမွ မျပဳလုပ္ မက်ဴးလြန္ေတာ့ဘူး။ ကိေလသာေတြ လုံး၀ ကုန္စင္သြားၿပီေလ"

"ေအာ္... အဲလုိလား။ မသိပါဘူး။ က်ေနာ္လဲ ရုတ္တရက္ စဥ္းစားမိတာေလး ေမးၾကည့္တာပါ"

"ဥပမာ အရွင္အဂၤုလိမာလကုိ ၾကည့္ပါလား။ လူေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ သူ႔အေမကုိ သတ္ခါနီးမွာမွ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး မသတ္ျဖစ္လုိက္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သံေ၀ဂရၿပီး ရဟန္းျပဳတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔ရဲ့ အတိတ္က ပါရမီအရ ရဟႏၱာျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္လုိ႔သာ သူ႔အေမကုိ သတ္ခဲ့မိရင္ ပဥၥာနႏၱရိယကံ ထုိက္ၿပီေပါ့။ ရဟႏၱာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ရဟႏၱာျဖစ္သြားေတာ့ အကုသုိလ္ကံေတြ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးကုိ သိတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီ ဆရာေတာ္ဟာလဲ ႏုစဥ္တုန္းက ဓါးျပဗုိလ္ႀကီးေလ၊ မိန္းမလဲ တစ္ေယာက္မက ယူထားတယ္။ ဒါေပမ့ဲ ပါရမီ ဥာဏ္ရင့္သန္ေတာ့လဲ တရားရသြားတာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ ပဥၥာနႏၱရိယကံကုိ မက်ဴးလြန္ခဲ့ၾကဘူး။ က်ဴးလြန္ခဲ့မိရင္ သူတုိ႔လဲ တရားထူးရၾကမွာ မဟုတ္ဘူး"

"သူႀကီးမင္းေျပာစကားအရ သူတုိ႔ႏွစ္ပါးလုံး အကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီး က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အကုသုိလ္ အက်ိဳးမေပးဘဲ တရားထူးရသြားၾကတယ္ဆုိေတာ့ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြကုိ အကုသုိလ္ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္ တရားထူး ရႏုိင္တယ္ဆုိၿပီး အကုသုိလ္လုပ္ဖုိ႔ အားေပးရာ မေရာက္ေပဘူးလား သူႀကီးမင္း။ က်ေနာ္ နဲနဲ စုိးရိမ္မိသလုိ ျဖစ္မိတယ္"

"မင္းကလဲ အေတြးေခါင္ၿပီး ဘာသာျပန္မွားေနျပန္ပါၿပီ။ ေပးေနတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္က ဘုရားမွန္း တရားမွန္း သံဃာမွန္း မသိဘဲ ကမ္းကုန္ေအာင္ မုိက္မဲေနၾကတဲ့ လူမုိက္ႀကီးေတြကုိ ဘုရားတရား လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိေသးရင္ အခ်ိန္မီပါေသးတယ္။ ဆက္မမုိက္ၾကပါနဲ႔ေတာ့။ မုိက္ဇာတ္သိမ္းလုိက္ၾကပါေတာ့။ ဆက္မိုက္ေနရင္ေတာ့ အပါယ္တံခါးက အခုကထဲက ပြင့္ေနၿပီ ဆုိၿပီး မက္ေဆ့ခ်္ေပးေနတာပါ"

"ေအာ္... အဲလုိလဲ ဟုတ္သားဘဲ"

"ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ... အေတြးေတာ့ မမွားနဲ႔ေနာ္။ အေဟာသိကံဆုိတာ အလြန္ရွားပါးတဲ့ ကံပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အက်ိဳးေပးတဲ့ ကံေတြခ်ည္းပါ။ အခု ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ကုိ ၾကည့္ေလ။ လက္ရွိဘ၀မွာတင္ အေတာ္ေလး ခံစားခဲ့ရရွာတယ္။ ကံေကာင္းလုိ႔ မေသမေပ်ာက္ခဲ့ေပမဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကလဲ သူ႔ကုိ အကုသုိလ္အက်ိဳးေပးခံရတာလုိ႔ ေျပာ၊ သူကုိယ္တုိင္ကလဲ ေ၀ဒနာကုိ ေရရွည္ ခံစား၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား သနားဖုိ႔၊ သံေ၀ဂယူဖို႔ ေကာင္းလုိက္သလဲလုိ႔"

"ဟုတ္တယ္ေနာ္ သူႀကီးမင္း။ ေသခ်ာ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ ကံကံ၏အက်ိဳးက တကယ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္"

"အင္းးးး အဲဒီလုိ ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိ႔လဲ ေရွးပညာရွင္ေတြက အသက္သတ္ျခင္းရဲ့ အက်ိဳးအျပစ္ကို ဘုရားေဟာနဲ႔အညီ ကဗ်ာလကၤာေလး စပ္ၿပီး အားလုံး ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ဖုိ႔ လူအမ်ားေရွ့ ခ်ျပခဲ့ၾကတာေပါ့။ အဲဒီ ကဗ်ာလကၤာေလးလဲ မင္း မွတ္သြားလုိက္ဦး"

"သူ႔အသက္ကုိ သိလ်က္သားနဲ႔
ေဒါသစိတ္ထား ေသေစလုိ
လုံ႔လျပဳကာ ေသေအာင္သတ္က
ပါဏာတိပါတ္ အကုသုိလ္
လြန္က်ဴးမိလွ်င္ တကယ္ဘဲေပါ့
အပါယ္ငရဲ က်မည္ဆုိ
လြတ္လာျပန္လဲ ေရာဂါစြဲ ဆင္းရဲအသက္တုိ
အဲဒါေၾကာင့္ ပဥၥသီလ တည္ၾကပါေစလုိ"

"ေကာင္းလုိက္တဲ့ ကဗ်ာလကၤာေလးေနာ္ သူႀကီးမင္း။ က်ေနာ္ကေတာ့ အလြတ္က်က္သြားလိုက္ၿပီ။ ရပ္ရြာထဲက ကေလးေတြကိုလဲ ဒီကဗ်ာလကၤာေလး ရြတ္ျပေပးဦးမယ္"

"အင္းးးး ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါးပါးသီလ အားလုံး က်ဴးလြန္ျခင္းအတြက္ အျပစ္ အသီးသီးေတြကိုလဲ ဒီေနရာမွာ သြားမွတ္ယူၿပီး ကေလးေတြကို ေပးေ၀ငွလုိက္ဦးေပါ့။ ဟုတ္ၿပီလား။ ဒီအလုပ္က လူနတ္ သာဓုေခၚတဲ့အလုပ္ပါ"

"ေကာင္းပါၿပီ သူႀကီးမင္း။ ဒါနဲ႔ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ပုံျပင္က ဒီမွာ ၿပီးသြားၿပီလား"

"ဆက္ေျပာဦးမယ္ေလ။ နဲနဲ က်န္ေသးတယ္။ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္လဲ ေနာင္တေတြ သံေ၀ဂေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီး ရသြားၿပီး ေတာလိုက္ထြက္ျခင္းကို အၿပီးပုိင္ စြန္႔လႊတ္လုိက္တယ္။ ရဟန္းက်င့္၀တ္နဲ႔ အညီ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္တယ္။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္လဲ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကို ေတာထဲ သြားခြင့္မျပဳေတာ့ဘူး။ အားလပ္ရက္ျဖစ္တ့ဲ အဖိတ္ေန႔ေရာက္ရင္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာဘဲ လူႀကီးအသင္း လူငယ္အသင္း ဖြဲ႔ေပးၿပီး ေဘာလုံး ကစားခုိင္းေတာ့တယ္။ ဘယ္မွ မသြားရေတာ့ဘူး။ ေခြးေတြလဲ ေတာမလုိက္ရတဲ့အတြက္ ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔ ဟုိနား ဒီနား ေခြအိပ္ေနၾကတယ္။ ေခြးေတြဟာ ေတာမလုိက္ရတဲ့ အၿငိဳးနဲ႔ ေက်ာင္း၀င္းထဲ နယ္ကၽြံလာတဲ့ အျပင္ကေခြး ၾကက္ ကၽြဲ ႏြားေတြဆုိ အလြတ္မေပးေတာ့ဘူး။ အျပင္းအထန္ ၀ုိင္း၀န္းၿပီး တုိက္ခုိက္ၾကတယ္။ သူတုိ႔က ေတာ လုိက္တာကုိဘဲ အထုံပါေနၾကတာကုိး"

"ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္လဲ မေကာင္းမႈေတြကုိ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြ ဆက္ မလုပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မီ ထိန္းလုိက္ႏုိင္တာဘဲေနာ္"

"အင္း.. ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏေပါ့ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္လဲ ေျမာက္ျပင္ဆုိတဲ့ ရြာေလးမွာ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ ျဖစ္သြားတယ္။ လုိရင္း ခ်ဳံးေျပာရရင္ေတာ့ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ဆုိတာ တစ္ျခားဆရာေတာ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အခု လက္ရွိ သီလသဓာဓိနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ေျမာက္ျပင္ဆရာေတာ္ ဦးေသာပါက ပါဘဲ"

"ေအာ္... လက္စသတ္ေတာ့ အဲဒီ ဆရာေတာ္ကုိး"

"အင္းးးး ေနာင္တေတြ အမ်ားႀကီးရၿပီး ရဟန္းက်င့္၀တ္အတုိင္း ေနထုိင္တယ္။ ေျမာက္ျပင္ရြာမွာ ေက်ာင္းထုိင္ၿပီး ေန႔စဥ္ တရားဘာ၀နာ အားထုတ္တယ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေခြးလုံး၀ ေမြးမထားဘူး။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ေန႔စဥ္ စာသင္ေပးတယ္။ သူ႔ဘ၀ သင္ခန္းစာနဲ႔ ထုိးျပၿပီး မေကာင္းတာ မလုပ္ဖုိ႔ သင္ျပေပးတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ ေက်းငွက္ တိရစၦာန္ေတြကို လုံး၀ မသတ္ျဖတ္ မညွဥ္းဆဲရ အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္။ ေန႔စဥ္ ေက်ာင္း၀င္းအစပ္မွာ ေက်းငွက္တိရစၦာန္ေတြကို အစာေကၽြးတယ္။ အခုဆုိရင္ သူ႔ ေျမာက္ျပင္ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ မင္းသိတဲ့အတုိင္းဘဲ။ ေဘးမဲ့ေပးထားတဲ့အတြက္ ေက်းငွက္သာရကာ တိရစၦာန္ေလးေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လုိ႔။ အလြန္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလုိက္တဲ့ ျမင္ကြင္းပါဘဲ"

"ဟုတ္တယ္ေနာ္ သူႀကီးမင္း ၾကည္ႏူးစရာျမင္ကြင္းေလး"

"ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ... လူဆုိတာ မေကာင္းတာကုိ မေကာင္းမွန္းသိရင္ လိမၼာတယ္ ေျပာရမွာပါဘဲ။ ဒီထက္ မေကာင္းတာကို စြန္႔လႊတ္ႏုိင္ရင္ ပို လိမၼာတယ္ လုိ႔ ေျပာရမွာဘဲေလ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ခါ လူေတြ သံေ၀ဂ ရခဲၾကတယ္။ ကိုယ္တုိင္ ဒုကၡသုကၡေတြ ခံစားရမွ ေနာင္တ ရတတ္ၾကတာ မဟုတ္လား"

"ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္လဲ သူ႔အနာေရာဂါေတြက တစ္ဆင့္ သတိသံေ၀ဂ ၀င္သြားတာေနာ္ သူႀကီးမင္း"

"အင္းးး ဟုတ္တယ္။ သူ႔မွာက ဗုဒၶစာေပ အေျခခံရွိေတာ့ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္တာေပါ့။ ေခါင္းမာၿပီး တင္းခံ မေနေတာ့ဘူးေလ။ ေသခ်ာေပါက္ အကုသုိလ္အက်ိဳးေတြဆုိတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ အဲဒီ အကုသုိလ္ေတြအားလုံးကုိ စြန္႔လႊတ္လိုက္တာ"

"ဒါေၾကာင့္လဲ အဆုိးဆုံး အေျခအေနကေန အေကာင္းဆုံး အေျခအေနကုိ ကူးေျပာင္းႏိုင္တာေပါ့ေနာ္ သူႀကီးမင္း"

"အင္း... ေသခ်ာတာေပါ့။ တစ္ေယာက္ထဲ တစ္စိတ္ထဲ ဆုိေပမဲ့လဲ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါအရ အဆုိးဆုံးလဲ ျဖစ္ႏုိင္သလို အေကာင္းဆုံးလဲ ျဖစ္ႏုိင္တာပါဘဲ။ ဟုိ.... အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ေတာင္ ရွိေသးတယ္"

သူႀကီးမင္းက ပုံေျပာဦးမယ္ထင္တယ္။ ေတာ္ၾကာ ဇာတ္မသိမ္းႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ပုံျပင္ဆုိ ႀကိဳက္ၿပီးသားဘဲ

"အင္း... ငါလဲ အဲဒါ စဥ္းစားေနတာ။ အရမ္းလဲ မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ပုံျပင္ေလးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီး ေျပာျပလိုက္ပါဦးမယ္"

"ေကာင္းတယ္ သူႀကီးမင္း"

"တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ဟာ ကမၻာေပၚမွာ အႏူးညံ့အသိမ္ေမြ႔ဆုံး လူသားႏွင့္ ၾကမ္းတမ္းအရက္စက္ဆုံး လူသားတုိ႔ကို မွတ္တမ္းတင္ဖုိ႔ ရွာေဖြ ထြက္ခဲ့သတဲ့။ ကမၻာအႏွံ႔ အႏူးညံ့ဆုံးလူသားကုိ လုိက္ရွာေပမဲ့ မေတြ႔ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနသတဲ့။ သတင္းအရ အႏူးညံ့ဆုံးလုိ႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ သူေတြဆီ သြားေတြ႔တုိင္း ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ တစ္ခုခု ေတြ႔ၿမဲ ေတြ႔ေနရသတဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ ရွာပုံေတာ္ ထြက္ရင္း ေတာအုပ္နက္နက္တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္တဲ့အခါမွာ သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ေအာက္ တရားထုိင္ေနတဲ့ ရေသ့တစ္ပါးကုိ ေတြ႔လိုက္သတဲ့။ အဲဒီ ရေသ့အနီးအနားမွာလဲ သားရဲ တိရစၦာန္ေတြ အမ်ားႀကီး က်က္စားေနထုိင္ၾကသတဲ့။ ရေသ့ဟာ တရားထုိင္ၿပီးလုိ႔ စႀကၤန္ေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာလဲ ဣေျႏၵအရမ္းရွိၿပီး ၾကည္ညိဳဖြယ္ အရမ္းေကာင္းတယ္တဲ့။ သားရဲတိရစၦာန္ေတြလဲ ရေသ့နဲ႔ မိတ္ေဆြရင္းျခာေတြ ျဖစ္ေနၾကသတဲ့။ ခ်ဳံးေျပာရရင္ေတာ့ အားလုံး(အားလုံး) ဘာမွ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ မရွိ (ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံ) ကံသုံးပါးလုံး ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ေနတာကုိ ေတြ႔ရသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလူဟာ ကမၻာပၚက အႏူးညံ့ဆုံး အသိမ္ေမြ႔ဆုံး လူသားနဲ႔ ေတြ႔ၿပီဆုိၿပီး မွတ္တမ္းတင္လုိက္သတဲ့"

"ရေသ့ရဟန္းဆုိေတာ့လဲ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔မွာေပါ့ သူႀကီးမင္းရာ ေနာ္"

"မင္း... ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မေစာနဲ႔ဦး ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္၊ ဆုံးေအာင္လဲ နားေထာင္ဦး။ အဲဒီလူဟာ အႏူးညံ့အသိမ္ေမြ႔ဆုံး လူသားကေတာ့ ေတြ႔ၿပီ၊ အၾကမ္းတမ္းအရက္စက္ဆုံး လူသား ရွာဖုိ႔ဘဲ က်န္ေတာ့တယ္ ဆုိၿပီး အၾကမ္းတမ္း အရက္စက္ဆုံးလူသား ရွာပုံေတာ္ ထြက္ျပန္သတဲ့။ ကမၻာအႏွံ႔ ရွာေဖြေပမဲ့ ကမ္းကုန္ေအာင္ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ သူကို မေတြ႔ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနသတဲ့။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွပါတယ္ဆုိတဲ့ လူေတြမွာ သိမ္ေမြ႔မႈေတြ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳး ရွိေနျပန္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ ရွာပုံေတာ္ ဖြင့္ရင္း ခုနက ရေသ့သီတင္းသုံး ေနထုိင္တဲ့ ေတာအုပ္ထဲ ျဖတ္သန္းသြားလာမိသတဲ့။ အဲဒီ လူလဲ ရေသ့ကုိ သတိရၿပီး ဖူးေျမွာ္ခ်င္စိတ္ရွိတာနဲ႔ ေတာအုပ္ထဲ ၀င္ေရာက္ၿပီး ရေသ့ကို သြားေရာက္ ဖူးေျမွာ္သတဲ့။ အဲဒီမွာ သူ အံ့အားသင့္သြားေတာ့တာပါဘဲ"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"

"ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ အဲဒီ ရေသ့ဟာ သူ႔လက္မွာလဲ လက္နက္ေတြနဲ႔ ကုိယ္ေတြ လက္ေတြမွာလဲ ေသြးရဲ တရဲရဲနဲ႔ သားေကာင္ေတြကုိ ဖမ္းဆီးၿပီး အရွင္လတ္လတ္ လွီးျဖတ္ကာ အစိမ္းလုိက္ စားေသာက္ေနတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အံ့အားသင့္သြားတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သားေကာင္ကုိ ဖမ္းဆီးၿပီး အရွင္လတ္လတ္ ဖင္ကေန ေခါင္းထိ ေပါက္ေအာင္ တံလ်င္လွ်ိဳသလုိ လုပ္ၿပီး (အရွင္လတ္လတ္) မီးကင္စားေသာက္ေနသတဲ့။ ရေသ့မ်က္ႏွာမွာလဲ ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္ၿပီး ရန္လုိမုန္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနသတဲ့။ အဲဒီ လူဟာလဲ အနီးကပ္ၿပီး အေျခအေနအားလုံးကို ေလ့လာလုိက္တဲ့အခါ အလြန္တရာမွ ရုိင္းစုိင္း ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္မႈေတြကိုဘဲ ေတြ႔ရွိလုိက္ရသတဲ့။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔မႈ ဘာတစ္ခုမွ ရေသ့ဆီမွာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒီလူကုိေတာင္ သတ္ျဖတ္စားေသာက္မဲ့ အရိပ္အေရာင္ ျပသတဲ့အတြက္ အျမန္ ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ခဲ့ရသတဲ့။ အဲဒီ လူလဲ အဲဒီေတာ့မွ ကမၻာေပၚမွာ အႏူးညံ့ဆုံးလူသားဟာလဲ အဲဒီရေသ့ဘဲ၊ အၾကမ္းတမ္း အရက္စက္ဆုံး လူသားဟာလဲ အဲဒီ ရေသ့ဘဲလုိ႔သေဘာေပါက္သြားေတာ့သတဲ့"

"အင္း.... ဟုတ္မယ္ေနာ္။ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် တစ္ေယာက္ထဲေပမဲ့ အေျခအေနအရ လူဆုိးလဲ ျဖစ္လုိက္တာဘဲ။ ၿပီးေတာ့ လူေကာင္းလဲ ျဖစ္လုိက္တာဘဲ"

"ေအးေလ... မင္း ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ကုိ ၾကည့္ပါလား။ အဆုိးကေန အေကာင္းျဖစ္သြားတာ။ ဒါေပမဲ့ ပုံျပင္ထဲက ရေသ့ကေတာ့ အေကာင္းကေန အဆုိးျဖစ္သြားတာ။ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆုိးဆုိတာ ရွိတတ္ ျဖစ္တတ္ေပမဲ့ အဆုံးမွာ အေကာင္းနဲ႔ အဆုံးသတ္သြားတာကေတာ့ အေကာင္းဆုံးေပါ့ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္"

"အင္း... က်ေနာ္ သေဘာေပါက္တယ္ သူႀကီးမင္း။ က်ေနာ္လဲ အေကာင္းဘက္ဦးတည္ဖုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် ႀကိဳးစားမယ္။ ဒါနဲ႔ သူႀကီးမင္း မသိလုိ႔ ေမးပါရေစ"

"ေမးေလ။ သိရင္ ေျပာျပမွာေပါ့။ မသိရင္ေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကုိ တဆင့္ ေမးျမန္းရမွာဘဲ"

"ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားရယ္၊ ကိုရင္ရယ္၊ ဦးဇင္းရယ္၊ သူတုိ႔ တိရစၦာန္ေတြရဲ့ အသက္ကုိ သတ္ရင္ ဘယ္လုိ အျပစ္ေတြ ျဖစ္လဲဆုိတာကုိ သိခ်င္လုိ႔ပါ"

"အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ေမးခြန္းဘဲကြ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမွာ သီးသန္႔ သိကၡာပုဒ္မရွိတဲ့အတြက္ ငါးပါးသီလထဲက ပါဏာတိပါတကံကုိဘဲ က်ဴးလြန္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကုိရင္ေတြက်ေတာ့ ဆယ္ပါး သီလရွိတယ္ေလ။ အဲဒီ ဆယ္ပါး သီလထဲက တစ္ပါးပါးကုိ က်ဴးလြန္ရင္ လိင္လဲက်တယ္။ ငါးပါးသီလ အျပစ္လဲ ျဖစ္တယ္။ အခုလုိ အသက္ကို သတ္ရင္ လိင္က်တာေပါ့။ ဦးဇင္းေတြက်ေတာ့ ပါစိတ္အာပတ္လဲ သင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလာက၀ဇၹအေနနဲ႔ ငါးပါးသီလကိုလဲ က်ဴးလြန္ရာ ေရာက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြမွာ အျပစ္တစ္ခုထဲအတြက္ ဆုိးက်ိဳးကုိ ခံစားရေပမဲ့ ကိုရင္ႏွင့္ ဦးဇင္းေတြက်ေတာ့ အျပစ္ႏွစ္ခုအတြက္ ေပါင္းခံရမယ္ေလ။ ဥပမာအားျဖင့္ေတာ့ ေထာင္ဒဏ္နဲ႔ေငြဒဏ္ ေပါင္းခံေစ ဆုိသလုိေပါ့ကြာ"

"လိင္က်တယ္ဆုိတာ ဘာကုိ ေျပာတာလဲ သူႀကီးမင္း"

"လိင္ဆုိတာ လိဂၤဆုိတဲ့ ပါဠိက ဆင္းသက္လာတာပါ။ အသြင္အျပင္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ကိုရင္၀တ္ထားေတာ့ ကုိရင္ အသြင္အျပင္ေပါ့။ ဒါေပမ့ဲ သူတုိ႔ က်င့္၀တ္ဆယ္ပါးထဲက တစ္ပါးပါးကို က်ဴးလြန္မိရင္ေတာ့ ကိုရင္အသြင္နဲ႔ မေနရေတာ့ဘူး။ သကၤန္းခၽြတ္ၿပီး လူ႔အသြင္နဲ႔ဘဲ ေနရေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ လိင္က်တယ္ဆုိတာ ကိုရင္အသြင္ပ်က္စီးျခင္းကို ဆုိလုိတာပါ"

"ဒါျဖင့္ ဟုိ ေတာလုိက္တဲ့ ကိုရင္ေတြ လိင္က်တာဘဲ မဟုတ္လား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ အသြင္မပ်က္စီးရတာလဲ"

"ဒါကေတာ့ ဒီလုိ ရွိပါတယ္။ ကုိရင္ဘ၀က ရဟန္းေတြေလာက္ အရမ္း မတင္းၾကပ္ဘူး။ လိင္က်ၿပီးရင္လဲ ဆယ္ပါး သီလ ျပန္ခံယူရင္ ကုိရင္ ျပန္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ေန႔စဥ္ညဘက္ ဘုရား၀တ္တက္တ့ဲအခါ ကိုရင္ေတြ ဆယ္ပါးသီလ ခံယူေလ့ ရွိၾကတယ္"

"ေအာ္.. အဲဒီလုိလား။ သိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ညဘက္ေတြမွာ ရြာဦးေက်ာင္းက ဆယ္ပါးသီလ အသံေတြ ထြက္ေပၚေနတာကုိး"

"အင္း.... ကိုရင္ေတြက သိကၡာပုဒ္အေနနဲ႔ေရာ၊ တင္းၾကပ္မႈအေနနဲ႔ေရာ ဦးဇင္းေတြထက္ နိမ့္က်ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းေတြရဲ့ ရဟန္းျဖစ္မွတ္တမ္းမွာ.... ရွင္ဘယ္သူသည္ ဘယ္သူတုိ႔၏ ပစၥယာႏုဂၢဟကို ခံယူကာ ဘယ္သူ႔ကို ဥပဇၶ်ာယ္ျပဳ၍ ကာရကသံဃာ ဘယ္ႏွစ္ပါးျဖင့္ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္သိမ္၌ ယုတ္နိမ့္ေသာ ရွင္သာမေဏအျဖစ္မွ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေတာ္မူသည္ ဆုိၿပီး ေရးမွတ္ေလ့ ရွိၾကတာေလ"

"ရွင္းသြားၿပီ။ သူႀကီးမင္း။ ဒါနဲ႔ ဦးဇင္းေတြက်ေတာ့ တိရစၦာန္ေတြရဲ့ အသက္ကုိ သတ္ရင္ ပါစိတ္အာပတ္ဘဲ သင့္တာလား။ ပါရာဇိက မက်ဘူးလား"

"အင္း.. ဆုိပါေတာ့။ ဦးဇင္းေတြက်ေတာ့ လူသတ္မွ ပါရာဇိက က်တာပါ။ ၾကက္ငွက္တိရစၦာန္ေတြကို သတ္ျဖတ္ရင္ေတာ့ ပါစိတ္အာပတ္ဘဲ သင့္တယ္ေလ။ ေဒသနာၾကားလုိ႔ ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ငါးပါးသီလအေနနဲ႔ေတာ့ ေလာကအျပစ္ကို ခံရမွာပါဘဲ။ ေနာက္တစ္မ်ိဳး စဥ္းစားလုိ႔လဲ ရပါေသးတယ္။ ပုိင္ရွင္ရွိတဲ့ တိရစၦာန္တစ္ေကာင္ကုိ ခုိးယူလုိစိတ္နဲ႔ သတ္ျဖစ္စားေသာက္ရင္ေတာ့ ပါရာဇိက က်တယ္"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"

"သူမ်ားပိုင္ပစၥည္းကုိ ခုိးယူတဲ့အတြက္ ပါရာဇိက က်တာပါ။ သတ္ျဖတ္တ့ဲအတြက္ ပါရာဇိကက်တာ မဟုတ္ပါဘူး"

"ေအာ္... အခုမွဘဲ လင္းသြားေတာ့တယ္"

"ဘယ္လုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ျပဳတဲ့ ကံကေတာ့ ကုိယ့္ဆီ ျပန္ေရာင္ျပန္ဟပ္စၿမဲပါဘဲ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းလဲ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး မေကာင္းတာေတြ ေရွာင္ရွားၿပီး ေကာင္းတာေတြကုိသာ ေဆာင္ထားေပေတာ့"

"ႀကိဳးစားၿပီး ေကာင္းတာဘဲ လုပ္ေတာ့မယ္ သူႀကီးမင္း"

"ကဲ..ကဲ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ ေကာင္းတာျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းတာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကံက ကုိယ့္ဆီ ျပန္လာတတ္တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ေရးသားသီကုံးထားတဲ့ လကၤာေလးနဲ႔ ဒီ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ပုံျပင္ကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ၾကစုိ႔ရဲ့"

"ဟုတ္က့ဲပါ သူႀကီးမင္း။ အခုလုိ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေကာ္ဖီတုိက္ လဘက္သုပ္ေကၽြးၿပီး စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ပုံျပင္ေျပာျပေပးတဲ့ သူႀကီးမင္းကုိလဲ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္"

"ကဲ... လကၤာေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၿပီး သာဓုေခၚေပေတာ့ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ"

"ကာယကံကို ကုိယ္နဲ႔လုပ္သည္
ကိုယ္န႔ဲလုပ္တာ ကာယကံ။

၀စီကံကုိ ႏႈတ္နဲ႔ေျပာသည္
ႏႈတ္နဲ႔ေျပာတာ ၀စီကံ။

မေနာကံကုိ စိတ္နဲ႔ႀကံသည္
စိတ္နဲ႔ႀကံတာ မေနာကံ။

ကုိယ့္ကာယကံ၊ ကုိယ့္ဆီျပန္
ကုိယ့္၀စီကံ၊ ကုိယ့္ဆီျပန္
ကုိယ့္မေနာကံ၊ ကုိယ့္ဆီျပန္"


"သာဓု သာဓု သာဓု"


ဤတြင္ သူႀကီးမင္း ပါးစပ္ျဖစ္ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ပုံျပင္ အၿပီးသတ္ေလသတည္း။ ။

.

Friday 12 August 2011

ကမၻာေက်ာ္ဒုိင္းဆု ေရြးခ်ယ္ျခင္း

အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ ေပးပုိ႔လာၾကသည့္ သ၀ဏ္လႊာတုိ႔အား ဒိုင္လူႀကီး သုံးဦး တိတိက်က် မွန္မွန္ကန္ကန္ စစ္ေဆးေနၾကသည္။ ကင့္မြန္နဲ႔ ပို႔ခဲ့သည့္ သ၀ဏ္လႊာက ၂၆ ေစာင္။ ေအးမီးန႔ဲ ဆက္သခဲ့သည့္ သ၀ဏ္လႊာက ၁ ေစာင္။ ေစာက္ဘီနဲ႔ ပါးေပးခဲ့သည့္ သ၀ဏ္လႊာက ၁ ေစာင္။ စုစုေပါင္း သ၀ဏ္လႊာ ၂၈ ေစာင္ တိတိ ျဖစ္သည္။ ဒုိင္လူႀကီး သုံးဦးက ထုိသ၀ဏ္လႊာ ၂၈ ေစာင္ထဲမွ အေကာင္းဆုံး သ၀ဏ္လႊာအား ေရြးခ်ယ္ ေပးရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိ အကဲျဖတ္ဒုိင္လူႀကီး သုံးဦးမွာ အျခားသူမ်ား မဟုတ္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို သမာသမတ္က်က် ဘက္မလုိက္ဘဲ ဆုံးျဖတ္ေပးျခင္း၌ နာမည္အလြန္ႀကီးၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး သုံးဦးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ သူတုိ႔မွာ.......
၁။ကုိကိုေမာင္
၂။ပန္းရနံ႔
၃။တုံးဖလား သူႀကီးမင္း ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။

ထုိဒုိင္လူႀကီး သုံးဦးတုိ႔၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ "ငယ္ရြယ္ တက္ၾကြ စန္းပြင့္" ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်က္နဲ႔ လုံး၀ညီညြတ္သည့္ သ၀ဏ္လႊာတစ္ေစာင္အား အေကာင္းဆုံး သ၀ဏ္လႊာ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ သတ္မွတ္ေပးမည္ ျဖစ္၏။ ထုိဒုိင္လူႀကီး သုံးဦးတုိ႔သည္ ေအာက္ပါ သ၀ဏ္လႊာတုိ႔အား တစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေစာင္ တစ္လွည့္စီ ေသခ်ာ စစ္ေဆးၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးေနၾကေလသည္။ သ၀ဏ္လႊာအားလုံး အေကာင္းေတြခ်ည္းမုိ႔ ပို၍ သတိထား စစ္ေဆးေနၾကရသည္။

Blogger rose said...

Happy Birthday ပါ သူႀကီးမင္း ဦးကိုကုိေမာင္ း) ေမြးေန႔သာမက ေန႔ရက္တိုင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္။

Wednesday, 10 August 2011 14:54:00 GMT+01:00

ေခၚရက္လုိက္တာ။ ဦးကုိကိုေမာင္တ့ဲ။ အသက္ေတာင္ တစ္ရာေလာက္ ထပ္ႀကီးသြားသလား ေအာက္ေမ့လိုက္ရတယ္။ း)))


Blogger အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

HAPPY BIRTHDAY.. ပါ ကိုေမာင္ေရ...
ဘာမွလည္းႀကိဳမေျပာဘူးေရာ..
အလုပ္သြားခါနီး ဝင္ၾကည့္လိုက္လို႔ေတြ႔တာ..
ေမြးေန႔မွ“စ”..ႏွစ္တရာတိုင္ အနာေရာဂါကင္းရွင္းၿပီး လိုအင္ဆႏၵေတြျပည့္ဝႏိုင္ပါေစရွင္..

Wednesday, 10 August 2011 14:57:00 GMT+01:00

ကုိေမာင္ေရတ့ဲ။ သူေလးကေတာ့ သိပ္မဆုိးဘူး။ စကာတင္ ေရြးမယ္ဆုိ ေရြးလုိ႔ ရတယ္။ း)))

Blogger ညိမ္းႏိုင္ said...

ေမြးေန့မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ ေပ်ာ္ရြင္ခ်မ္းေျမ့
ပါေစ တဂ်ီးမင္းေရ...၊ဒါနဲ့စကားမစပ္ ေျကာင္ဖမ္းဆရာ
ေတာ္လည္းေမ့သေလာက္ျဖစ္ေနျပီ သူျကီးရဲ့.....:)))

Wednesday, 10 August 2011 15:19:00 GMT+01:00

တဂ်ီးျဖစ္လုိက္ သူႀကီးျဖစ္လုိက္နဲ႔မုိ႔ ေမာင္ေလးကုိလဲ ေရွာင္ေျပးလုိက္ရတယ္။ :D :D :D
Anonymous မင္းဧရာ said...

happy birthday သူၾကီးမင္း........
ဒီေန႔ကစျပီး သူမ်ားမ်က္ေစာင္းထိုးျခင္းကင္းပါေစ
( လူပ်ိဳၾကီးစာရင္း၀င္ ေနျပီဆိုေတာ့ အနည္းဆံုး ငွက္ေပ်ာပင္ကေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာပဲ}}}}:)
သတိေလးေတာ့ထားဗ်ာ့ေနာ္
ကိုယ့္လုပ္စာ ကိုယ္စားျပီး ေနရင္းထိုင္ရင္းက ငွက္ေပ်ာပင္
မ်က္ေစာင္းထိုးခံရတာေတာ့မေကာင္းဘူး ဟီးဟီး။

Wednesday, 10 August 2011 15:40:00 GMT+01:00

ငွက္ေပ်ာပင္ ငွက္ေပ်ာတုံးႀကီး လာထုိးေပးလုိ႔ မင္းဧရာကုိလဲ စိတ္နာနာနဲ႔ ဘဲ။ ဟာ ဟ။

Anonymous Anonymous said...

သူၾကီးမင္း ရယ္ ..
သူၾကီးမင္းကို လည္း အဲ့လို
ကုသိုလ္ အရမ္းရေစခ်င္တာပဲ ..
အဲ့ဒါေၾကာင့္ အဲ့လို ကုသိုလ္
လုပ္ခ်င္စိတ္ မ်ား ရိွရင္
ဒီကုိ ၾကြၿမန္းခဲ့ဖို႕ ဖိတ္ေခၚပါတယ္ ..
ဟဲဟဲ ..=))
ကဲ ေမြးေန႕ ဆုေတာင္းေပးခဲ့ပါတယ္ ..
ေမြးေန႕မွာ သူမ်ားကို ကုသိုလ္ေပးရင္း
ကိုယ္တိုင္လည္း ထိုကဲ့သုိ႕ေသာ
ကုသိုလ္ ယူႏိုင္ပါေစလို႕ ... xDxD

ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္

Wednesday, 10 August 2011 16:37:00 GMT+01:00

သူေလးလဲ သူႀကီးမင္းလုိ႔ ေခၚေ၀ၚၿပီး ကုသုိလ္ေတြ အတင္းေပးေနလုိ႔ ။ း)))

Blogger ကိုေဇာ္ said...

ကပ္စီးနည္းၾကီးလို႔ မေျပာပါဘူးေလ. .

ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေမြးေန႔ေလးေတြကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င္းပႏိုင္ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းေပးသြားပါတယ္ :D

Wednesday, 10 August 2011 17:37:00 GMT+01:00

အာဘြားဆရာႀကီးကုိလဲ အခ်က္နဲ႔ သိပ္မညီလုိ႔ အာဘြားျပန္မလုပ္လုိက္ႏုိင္ဘူး။ း))))

Blogger ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

Happy Birthday ပါ။ သူႀကီးမင္းေရ။ ခုေရာက္ဆဲ အသက္......မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားတုိင္ေအာင္ ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္း၊ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံၿပီးသကာလ ဟာသပိုစ္မ်ားကိုလည္း ခဏခဏတင္ႏိုင္ပါေစလုိ႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္ကြယ္။ (ဘုန္းဘုန္းေမြးေန႔တုန္းက ေမာင္သူရလုိ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးနဲ႔ မေတြ႕လုိက္ရတာ နာတာပဲ)

Wednesday, 10 August 2011 17:45:00 GMT+01:00

ဘုန္းဘုန္းေတာက္လဲ အသက္...... ဆုိၿပီး ေပယ်ာလကန္ထုိးထားလုိ႔ စာဖတ္သူေတြ ထင္ေယာင္ ထင္မွားျဖစ္ႏုိင္တာေၾကာင့္ ။ ဟာ ဟ။

Blogger ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

သူဂ်ီးမင္းမေျပာေပမဲ႔ သိတယ္ သိတယ္
အသက္ ၄၅ႏွစ္ျပည္႔မဟုတ္လား
ဆံပင္ျဖဴတာ လူသိမွာစိုးလို႔ အသက္မေျပာတာမ်ား ဟင္းဟင္း
ေမြးေန႔မွသည္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ..
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာခ်မ္းသာျပီး ဆႏၵအားလံုး ျပည္႔ဝပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္ ..

Wednesday, 10 August 2011 17:49:00 GMT+01:00

အမေလးးးးး အန္တီေခ်ာရယ္။ ၄၅ ႏွစ္တဲ့။ ေျပာရက္လုိက္တာ။ ဧကႏၱ အန္တီေခ်ာက အခုမွ ဗုဒၶ၀င္ ဖတ္ၿပီးခါစနဲ႔တူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ရဲ့ ၀ါေတာ္ ၄၅ ၀ါကုိ စြဲလန္းၿပီး ၄၅ ႏွစ္လုိ႔ ေျပာတာ ျဖစ္မယ္။ ၄၅ ဆုိေတာ့။း))))

Blogger Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

Happy Birthday ပါအကိုေရ ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ေမြးေန႕မွသည္ ေနာင္နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ ခ်စ္ေသာ မိသားစုနဲ႕ ေပ်ာ္ရြင္ပါေစလို႕....လူပ်ိဳးၾကိးဘဝ ကလဲ ၿမန္ဆံုး ကၽြတ္လြတ္ပါေစလို႕...:P အဟီးးးးး မေခ်ာေၿပာတယ္ မွန္တယ္မလားအကို ၄၅ နွစ္တဲ႕ ဟိဟိ..:)

Wednesday, 10 August 2011 20:54:00 GMT+01:00

ညီမေလး အိမ္ဂ်ယ္ကိုလဲ အန္တီေခ်ာကုိ ေထာက္ခံသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ။ း)))

Anonymous သဒၶါလိႈင္း said...

သူႀကီးကိုကိုေမာင္...
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေမြးေန႔ေလးျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာၿပီး လိုအပ္ေသာဆႏၵေတြကို လက္ေတြ႔လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၿပီး ေအာင္ျမင္ပါေစ။ မိဘကိုလုပ္ေကၽြးျပဳစုႏိုင္ေသာ သားေကာင္းေလးတေယာက္ျဖစ္ပါေစ။
ခင္မင္လ်က္
သဒၶါ

Wednesday, 10 August 2011 22:01:00 GMT+01:00

အင္း... မဆုိးေပဘူး။ ေနာက္ဆုံးအပိုဒ္မွာ သားေကာင္းေလး ဆုိတဲ့ စာလုံးပါတယ္။ ငယ္ရြယ္မႈကို ေဖာ္ျပေနတယ္။ စကာတင္ ေရြးမယ္ဆုိ ေရြးလုိ႔ရတယ္။ း))

Anonymous Anonymous said...

Young at Heart

Happy birthday young at heart,
So many decades, where to start?
With energy, like that pink bunny,
You make us look lazy, that’s not funny!

Never-ending old school ways,
Filled with stories, to Amaze!
Listening has been lost with age,
You belong on theatre stage.

If you manage to forget,
We’ll remind you, don’t you fret.
Happy birthday young at heart,
Smile with joy, you old fart.

Wednesday, 10 August 2011 23:02:00 GMT+01:00

Young ဆုိတဲ့ စာလုံးေလး ပါလုိ႔ သူ႔ကုိလဲ စကာတင္ေတာ့ ထည့္လုိက္မယ္။

Blogger ေမဓာ၀ီ said...

တံုးဖလားရြာကို အပိုင္စားရေတာ္မူေပထေသာ သဂ်ီးမင္း၏ အသက္ ၈၀ ျပည့္ ေမြးေန႔မွသည္ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္၍ ရပ္က်ဳိး ရြာက်ဳိး ဘာသာ သာသနာအက်ဳိး စြမ္းစြမ္းတမံ သယ္ပိုးရြက္ေဆာင္ႏိုင္ပါေစ ... ။

ေၾသာ္ ဒါနဲ႔ ေနာက္တခါ ပန္းသီးဘုရားကပ္ရင္ တံဆိပ္ေတာ့ ခြါပါ သဂ်ီးရယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ဘုဥ္းေပးတဲ့တခါ တံဆိပ္ႀကီး ပါသြားပါအံုးမယ္။

Wednesday, 10 August 2011 23:16:00 GMT+01:00

အမေလးးးး အသက္ ၈၀ ဆုိပါလား။ ဘုရားရွင္ရဲ့ သက္ေတာ္ ၈၀ နဲ႔ မွားတာဘဲ ျဖစ္ရမယ္။ သူလဲ အခုမွ ဘုရားစာေတြ ဖတ္လာတာ ျဖစ္မယ္။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္။ ခက္ပါ့။ အဲ... ဒါေပမဲ့ အသက္ ၈၀ မွ တစ္သက္ခ်စ္မယ္ ဆုိတဲ့ သူေတြ ေပၚလာရင္ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။ း))) ၿပီးေတာ့ ပန္းသီး တံဆိပ္မခြါတာကိုလဲ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လုိက္ေသး။ တကထဲ သူစားမွာ က်ေနတာဘဲ။ ဘုရား ဘုဥ္းေပးမွာဘဲကုိ။ ဘုရားမွာ သမႏၱစကၡဳ ရွိေတာ္မူတာ သူ မသိရွာဘူး ထင္ပါ့။ း)))

Anonymous Yuya Mon said...

Happy Birthday!!!!

Wednesday, 10 August 2011 23:34:00 GMT+01:00

ရုိးရုိးေလးဘဲ ဆုေတာင္းေပးလုိ႔ တုိးတုိးေလးဘဲ သူ႔ကုိလဲ ။ း)))

Blogger လသာည said...

သူဂ်ီး (HAPPY BIRTHDAY)
အခုမွ အသက္၁၂၀တိုင္ ေဘးဘယာကင္းကြာျပီး ဆက္လက္ (ဘယာေၾကာ္စား အဲ ဘေလာ့ကာမ်ားၾကား ဘေလာ့လည္ ဘေလာ့ဖတ္ ဘေလာ့ေရးရင္း) စိတ္ႏွလံုးခ်မ္းေျမ့ ရႊင္လန္းပါေစလို႔..

Thursday, 11 August 2011 03:47:00 GMT+01:00

အမ လသာညလဲ ဘယာေၾကာ္ဘဲ စားခုိင္းေနလုိ႔ ဒိုင္လူႀကီးက ဘယာေၾကာ္ျပတ္ေနလုိ႔ တ့ဲ။ း)))

Blogger ေန၀သန္ said...

ဟီးဟီး.. ဆြမ္းေတာ္ကပ္တာ ပန္းသီးမွ ပါပါ့မလားလို႕.. ဟားဟား.. ဟက္ပီးဘတ္ေဒးပါ... သြားၾကီးေရ.... ဒီေမြးေန႕အလြန္မွာ စြံပါေစ.... :D


ခင္မင္လ်က္
ေန၀သန္

Thursday, 11 August 2011 03:58:00 GMT+01:00

ဟင္းးးးးးးးးးးးးး သြားႀကီးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ စြံပါေစတဲ့။ မစြံတာ က်ေနတာဘဲ။ ။ း))

Blogger သိဂၤါေက်ာ္ said...

Happy Birthday ပါ သူၾကီးမင္း...

Thursday, 11 August 2011 04:04:00 GMT+01:00

ရုိးရိုးေလး ဆုေတာင္းေတာ့လဲ တုိးတုိးေလးဘဲ ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္။ ေနေကာင္းလားလုိ႔။ း)))

Anonymous Anonymous said...

ေမာင္ဘႀကိဳင္တုိ႔ကေတာ႔ ေနာက္က်ၿမဲ
ေနာက္က်ေနတာပဲ သယ္ဂ်ီးမင္းရယ္
တုံးဖလားေမြးေန႔ပြဲအခုမွလာႏႊဲနုိင္ေတာ႔တယ္
း) သယ္ဂ်ီးေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ
မိန္းမေလးငါးေယာက္နဲ႔ကေလးတျပြတ္နဲ႔ ရြာလည္ေနပါေစ

Thursday, 11 August 2011 07:56:00 GMT+01:00

အင္း... ေမာင္ဘႀကိဳင္ကုိေတာ့ စဥ္းစားရမယ္။ ေလးငါးေယာက္ဆုိလားဘဲ။ ဒါေပမဲ့ တျပြတ္ႀကီးက ပါလာေသးတယ္။ စကာတင္ေတာ့ ထားေပးလုိက္ပါ့မယ္။း)))

Blogger mstint said...

မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ေမြးေန႔ပါ 'ကိုကိုေမာင္'။
ေမြးေန႔မွာ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားကို သြားေရာက္ဖူးခဲ့ၿပီး ဗုဒၶျမတ္စြာထံမွာ ကပ္လွဴခဲ့တဲ့ ဆြမ္း သစ္သီး ပန္းတို႔ေၾကာင့္ ေလာကီေလာကုတၱရာ ႏွစ္လီႏွစ္ဝ လိုအင္ဆႏၵ အျဖာျဖာျပည့္ဝကာ ႀကံတိုင္းေအာင္လို႔ ေဆာင္တိုင္းလည္းေျမာက္ပါေစကြယ္။
သတိတရေျပာခဲ့အံုးမယ္ ေယာက္်ားေလးေတြအတြက္ ၾကင္ယာရွာရင္ 'ေဒြးခ်ိဳးေလးတိုး' တဲ့ေနာ္ း))
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

Thursday, 11 August 2011 08:49:00 GMT+01:00

ပထမအပုိဒ္ဆုေတာင္းေလး ေကာင္းေပမဲ့ ဒုတိယအပုိဒ္က ေဒြးခ်ိဳးေလးတုိး ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ဟာ အသက္ႀကီးတာကုိ ရည္ရြယ္ေနတာေၾကာင့္ အန္တီတင့္ေရ။ း)))

Blogger ေစာ(အဝါေရာင္ေျမ) said...

သူၾကီး ကေတာ့ ေမြးေန ့ကိုေတာင္ သူ ့ သူငယ္ခ်င္းကို ဧည့္ခံခိုင္းတာကိုး။
Whatever
Happy Birthday up to 120years age !

Thursday, 11 August 2011 10:02:00 GMT+01:00

ေစာက အသက္ ၁၂၀ ထိ ေနခုိင္းတယ္။ လက္ရိွ အရြယ္ကုိ ထည့္မေျပာဘူး။ း))

Blogger blackroze said...

့Happy Birthday.ပါ သူႀကီးမင္းရွင့္..
ညီမေလးBlackroze ကေနျပီးေတာ့
သူႀကီးမင္းရဲ႕....ေမြးေန႕မွသည္..ေနာင္နွစ္ေပါင္း
မ်ားစြာတိုင္ေတာင္..စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း
ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္းနဲ႕ျပည့္စံုေစေၾကာင္း..
ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးလိုက္ပါသည္....

တူနယ္တူနယ္..တူနယ္..
happy birthday to u..

အဲတာေၾကာင့္ေနမွာ..ဟိုေန႕က..အျပင္သြားတာ
ဝါးတီးးရွိလို႕ဘဲျဖစ္ရမယ္..ဟီးးဟီးးးဟိ

Thursday, 11 August 2011 13:05:00 GMT+01:00

သူႀကီးမင္းလုိ႔လဲ ေခၚေသး။ သူ႔ကုိသူေတာ့ ညီမေလးတဲ့။ း)) တကယ္လို႔ မိမဲေလး အသက္က ၃၅ ဆုိရင္ ေမြးေန႔ရွင္လဲ အလုိလုိ အသက္ႀကီးသလုိ ျဖစ္သြားေရာ။ း))

Blogger မအိမ္သူ said...

ေၾသာ္ သူႀကီးမင္းလည္း Leo ဖြားဘဲလား။ ေမြးေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လက္ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစ။ ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ႏိုင္ပါေစလို႔ ေတာင္းဆုေခၽြပါရေစရွင္။

Thursday, 11 August 2011 13:45:00 GMT+01:00

(လည္း)ကို ေထာက္ဆၿပီး မအိ္မ္သူကလဲ လီယုိဘြားဘဲ ျဖစ္ရမယ္။ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္အတုိင္း ဆုေတာင္းေပးလုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ မထိဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ း)))

Anonymous ဟန္ၾကည္ said...

အင္း...တံုးဖလား သူႀကီးတို႔မ်ား ပါရမီထူးခ်က္ကေတာ့ ေမြးေန႔ေတာင္ ကိုယ့္အိတ္ထဲက ဖြတ္ကလိဒဂၤါး မထြက္ရွာေပပဲကိုး...အႏွီလိုေမြးေန႔မ်ဳိးကေတာ့ ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွးပါသဗ်ား...ဟား ဟား...ေနာက္တာပါဗ်ာ...ဘိလပ္မွာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနတယ္ၾကားတာေၾကာင့္ စိတ္ပူေနတာ အခုလို အျပင္ထြက္ၿပီး ၀ါးတီးေတြဘာေတြ ဖြင့္ေနသဟာျဖင့္ စိတ္ပူနည္းနည္းေတာ့ သက္သာသြားသဗ်...

အစ္မေမေျပာသလို ပန္းသီးေလးေတြကိုေတာ့ တံဆိပ္ခြာၿပီးမွ ဘုရားကို ကပ္သင့္ေပသေပါ့ဗ်ာ...ၿခံထြက္မဟုတ္ဘဲ ဆိုင္ကခူး..အဲေလ..၀ယ္လာမွန္း ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ရင္း ေလွ်ာက္လိုက္ရင္လည္း ရသားနဲ႔...ဟား ဟား...

ေမြးေန႔ကို ေနာက္က်မွ ေရာက္ေပမယ့္ ေမြးေန႔ဆုေတာင္း ကဗ်ာေတာ့ လက္ဖြဲ႕လိုက္ပါသဗ်ား ( ဟ...မဂၤလာေဆာင္နဲ႔မွားသြားၿပီ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာႀကိတ္လိုက္တာေပါ့ မပိုင္လား...)

အသက္ရယ္ရွည္
မာပါေစသား။
(က်န္းမာတာကို ေျပာတာပါဗ်ာ)

မဒီကညာ
သိန္းေထာင္ရာ ပတ္လည္၀ိုင္းလို႔
ခ်ိန္ၾကာၾကာ ရြယ္မဟိုင္းဘဲ
စိတ္တိုင္းက်စြံေစဗ်ား။

ေမြးေန႔နဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာေၾကးဗ်ာ...တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ အိုဖို႔ပိုနီးလာတာမို႔ ႀကိဳၿပီးဆုေတာင္းေပးလိုက္တာမို႔ပါ...

Thursday, 11 August 2011 14:41:00 GMT+01:00

ဆရာဟန္ၾကည္ကေတာ့ အသက္ရွည္တာေရာ မာတာေရာ ၿပီးေတာ့ မဒီကညာ သိန္းေထာင္ရာ တဲ့။ ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းေတာင္းေတာင္း။ ဒါေပမဲ့ သူကုိယ္တုိင္ တစ္ေယာက္ထဲေသာ မဒမ္ကို ေၾကာက္ေနရသူဆုိေတာ့။ ဆရာ.. ကုိယ္ခ်င္းမစာမနာ ေမြးေန႔ရွင္ကုိ တစ္စစီ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရက္တယ္ ထင္ပါ့။ း))) ဒါေပမဲ့ စကာတင္ေတာ့ ထားလုိက္ပါတယ္။ ဟာ ဟ။

Blogger SHWE ZIN U said...

Happy Birthday ပါ သႀကီးမင္း ေရ

က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းမတၱာပို႕ရင္း နဲ႕ ေနာက္တႏွစ္ မဟုိင္းပါေစေၾကာင္းဆုေတာင္းပါတယ္

Thursday, 11 August 2011 14:54:00 GMT+01:00

အမေရႊစင္က ေနာက္တစ္ႏွစ္ မဟုိင္းေစေၾကာင္းတဲ့။ ဒါျဖင့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဆက္ဟုိင္းဦးေပါ့ ဆုိတဲ့ သေဘာေပါ့။ း)))

Blogger ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ဟက္ပီးေသာ ဘာ့သ္ေဒးပါ တံုးဖလား႐ြာသဂ်ီးေရ....။ ေမဓါဝီ ေျပာသလိုပဲ ပန္းသီးေပၚက တံဆိပ္ေလးမ်ားလည္း ခြာပါဦး။ အမတို႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကိုေတာ့ ေတြ႔တဲ့အခါ ျမန္မာစတိုင္ေမြးေန႔ေလး လုပ္ေပးဖို႔ အေႂကြး မွတ္ထားလိုက္ၿပီ ဒါပဲ...

Thursday, 11 August 2011 15:24:00 GMT+01:00

အမခ်စ္ၾကည္ေအးလဲ ျမန္မာစတုိင္လ္ေမြးေန႔လုပ္ေပးပါတဲ့။ သူကျဖင့္ ဂ်ပန္စတုိင္လ္ က်င္းပေမးမယ္ မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ း)))

Anonymous မိုးယံ said...

သူဂ်ီးမင္းရဲ႕ 18 ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕မွ သည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ ကိုယ္က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာျဖင့္ ဘ၀လမ္းကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ပါေစ။ ဘိုႏိုင္ငံေရာက္ေသာ္လည္း ျမန္မာ့စိတ္ႏွင့္ သာသနာ ခ်စ္စိတ္ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ပါေစသတည္းးးးး။

Thursday, 11 August 2011 16:15:00 GMT+01:00

အဲ... အလဲ့။ ၁၈ ႏွစ္ဆုိပါလား။ တယ္ေတာ္တဲ့ မုိးယံ။ း)))

Blogger ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

က်န္းမာပါေစမဂၤလာပါ သူၾကီး-
ေမြးေန ့မွန္းမသိေပါင္ဗ်ာ၀လာေတာင္မေအာ္သြားဘူး-
တိတ္တိတ္ကေလးဘဲက်င္းပလိုက္တယ္ေပါ့-
ေတာ္ပါေသးဗ်ာ ကိုယ့္တို ့တံုးဖလားသူၾကီးဘာမွမျဖစ္
ေသးလို ့===ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

Thursday, 11 August 2011 17:38:00 GMT+01:00

ေမာင္ဂ်စ္တူးက တိတ္တိတ္ကေလး က်င္းပတာကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနပုံရတယ္။ သူ႔ေမြးေန႔ျဖင့္ မေျပာဘဲနဲ႔။ း)))


ကဲ... ကင့္မြန္ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ သ၀ဏ္လႊာေတြေတာ့ စစ္ေဆးၿပီးၿပီ။ ေစာက္ဘီ ယူလာတဲ့ ကြန္မင့္ေလးကုိ ၾကည့္ၾကဦးစုိ႔ရဲ့။ ဘာတဲ့။

12 Aug 11, 05:30
အဂၤါဟူး: ဟတ္ပီးဘတ္ေဒးပါ သူဂ်ီးမင္း ရြာသားမ်ားႏွင့္တစ္ကြ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစသတည္း။


အဂၤါဟူးက အဂၤါမဟုတ္ ဗုဒၶဟူးမဟုတ္နဲ႔ နာရီကုိ ခြေမြးထားတာ ျဖစ္ရမယ္။ း))) ရြာသားမ်ားနဲ႔ဘဲ အတူတူ ေနခုိင္းရက္တယ္။ ရြာသူေတြဆုိ ေတာ္ေသးးးးးး။


ေအးမီးယူလာတဲ့ သ၀ဏ္လႊာေလးကေတာ့...

ခြန္= Happy Birthday... ေနာ္ တဲ့။

ရုိးရိုးေလးပါဘဲ။ အဆန္းအျပားမပါဘူး။ း)))
..................................

ဒုိင္လူႀကီး သုံးဦးသည္ သ၀ဏ္လႊာမ်ားကုိ မေမာႏိုင္ မပန္းႏုိင္ စစ္ေဆးၾကၿပီးေနာက္ စကာတင္ အၾကမ္းဖ်င္း သ၀ဏ္လႊာ ေျခာက္ေစာင္အား ေရြးခ်ယ္လုိက္ၾကေလသည္။ ထုိ သ၀ဏ္လႊာ ေျခာက္ေစာင္တုိ႔မွာ..
၁။ အျဖဴေရာင္ နတ္သမီး
၂။သဒၶါလႈိင္း
၃။Anonymous
၄။ေမာင္ဘႀကိဳင္
၅။ဆရာဟန္ၾကည္
၆။မုိးယံ
တုိ႔ ျဖစ္ၾကေလသည္။

ထုိစကာတင္ သ၀ဏ္လႊာ ေျခာက္ေစာင္တုိ႔အား ထပ္မံ၍ စစ္ေဆး အကဲျဖတ္ၾကေလရာ "ငယ္ရြယ္ တက္ၾကြ စန္းပြင့္" ဟူသည့္ အခ်က္ သုံးခ်က္လုံး ျပည့္စုံသည့္ သ၀ဏ္လႊာ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနေလသည္။ ငယ္ရြယ္ ဆုိသည့္ အခ်က္နဲ႔ ကုိက္ညီေသာ္လည္း စန္းပြင့္ ဟူသည့္ စံန႔ဲ မညီ၊ စန္းပြင့္ဆုိသည့္ စံနဲ႔ ကိုက္ညီေသာ္လည္း ငယ္ရြယ္ တက္ၾကြ ဟူသည့္ စံတုိ႔နဲ႔ မညီဘဲ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရေလသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမြးေန႔ရွင္ကို တုိင္ပင္ၾကည့္ရာ အခ်က္ သုံးခ်က္လုံး မညီညြတ္လွ်င္ ပထမႏွင့္ဒုတိယ အခ်က္တုိ႔နဲ႔ ညီညြတ္သည့္ သ၀ဏ္လႊာအား အေကာင္းဆုံး သ၀ဏ္လႊာအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးရန္ အဆုိတင္ျပမႈကို လက္ခံရရွိၾကေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဖုိင္နယ္ ဒီဇစ္ရွင္းကုိ အထက္ပါ ဒုိင္လူႀကီး သုံးဦးမွ တညီတညြတ္ထဲ ခ်မွတ္လုိက္ေလသည္။ အေကာင္းဆုံး သ၀ဏ္လႊာမွာ.... ငယ္ရြယ္မႈကုိ ထင္ဟပ္ေစေသာ၊ ကုိယ္က်န္းမာမႈ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကုိ ေဖာ္ျပေသာ၊ ျမန္မာခ်စ္စိတ္ကုိ လွစ္ျပေသာ၊ သာသနာခ်စ္စိတ္ကုိ ႏုိးဆြေစေသာ အဖုိးတန္တဲ့ မုိးယံရဲ့ သ၀ဏ္လႊာပင္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္ တမုံ႔။ ။ း))))


မွတ္ခ်က္။
ေပ်ာ္ေစလုိလုိ႔ အခုလုိ ေရးလုိက္တာပါ။ ေမြးေန႔ အတြက္ ကြန္မင့္ေပးၾက ဆုေတာင္းေပးၾကတဲ့ သူမ်ား အားလုံးကုိ အထူး (အထူး) ေက်းဇူး တင္ရွိပါတယ္။ တကယ္ကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာ ေက်းဇူးတင္တာပါ။ အခုလုိ ေရးလုိက္တဲ့အတြက္ ကာယကံမ်ားကုိ တစ္ခုခု မႀကိဳက္မႏွစ္သက္စရာ ျဖစ္သြားေစရင္ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ။

တစ္လက္စထဲ သတင္းပါးလုိက္ပါရေစ။ မၾကာမီ ရက္အတြင္း ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ဇာတ္သိမ္းပိုင္း တင္ပါေတာ့မယ္။ အၿပီးသတ္ ေရးၿပီးပါၿပီ။ စိတ္မ၀င္စားရင္ေတာင္မွ အားနာပါးနာေလး လာေရာက္ အားေပးၾကပါဦးလုိ႔။ ။

အားလုံးကို ခ်စ္ခင္ ခင္မင္ ေလးစားလွ်က္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)

.

Wednesday 10 August 2011

သူႀကီးမင္း တစ္ႏွစ္ ထပ္ ဟုိင္းရျပန္ၿပီ

ေျပာေနၾကၿပီ။ ဘာတဲ့။ ေမြးေန႔ဆုိလားဘဲ။ ဟုတ္ပါ့။ ဘိလပ္မွာ ဒီေလာက္ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ ေမြးေန႔က လာတုိက္ဆုိင္ေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ကေလး ေနမလုိ႔ဟာ။ သိတဲ့သူေတြက သိေနၾကေတာ့ ၿငိမ္ေနလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ တုံးဖလားသူႀကီးမင္း ေမြးေန႔တဲ့ဗ်ား။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္လဲဆုိတာ ေမးလုိ႔လဲ မရဘူး။ ေျပာမျပဘူးတဲ့။ း))) ဘယ္လုိစစ္စစ္ မေျပာဘူး ဆုိတာခ်ည္းဘဲ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ အားနာပါးနာေလးေတာ့ ဆုေတာင္း ေပးလုိက္ၾကပါဦး။ သူ႔ခမ်ာ သနားစရာ။ စိတ္ပါလက္ပါ ဆုေတာင္းေပးမဲ့ သူက မရွိသေလာက္ဆုိေတာ့။

ဘာေကၽြးမွာလဲတဲ့။ ဘာမွေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ ေကၽြးစရာ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ဆုိေတာ့ နတ္သမီးေလးဆီလဲ အေၾကာင္းမၾကားလုိက္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ဆီ ႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားထားရင္ေတာ့ သူက အေကၽြးအေမြး၀ါသနာ အပါသား။ ဒါေပမဲ့ ရွိေစေတာ့။ လူေတြ ခဏခဏ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ အသက္ႀကီးႀကီးလာတာနဲ႔ သူခမ်ာလဲ ပင္ပန္းရွာလွၿပီ။ ဒီေတာ့ ဒီေနရာေလးမွာဘဲ သြားၿပီး စားခ်င္တာ သြားစားၾကေပေတာ့ဗ်ိဳ႔။ ဟာ ဟ။ ေစာ္ကားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေစတနာပုိသြားတာ။ း)))

မနက္ေစာေစာ ဘုရားမွာ ပန္းႏွင့္ သစ္သီးဆြမ္းေလးေတာ့ ကပ္လွဴျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘူေဖးသြားစားၾကတယ္။ စတိန္းလမ္းေပၚက ရွန္ဟုိင္းဘူးေဖးဆုိင္မွာ သြားစားၾကတာ။ စုစုေပါင္း ေလးေယာက္။ ထင္ၾကမွာ ထင္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ သူႀကီးမင္းက ဘူေဖး ဒကာလုိ႔။ လုံး၀ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ေမာင္သူရဆုိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က သူႀကီးမင္းရဲ့ ကုသုိလ္ကုိ အတင္းအဓမၼဓါးျမတုိက္ယူသြားတယ္။ သူဘဲ စီလီဘေရးရွင္း လုပ္ေပးခ်င္လုိ႔တဲ့။ အဟမ္းးး ရွိေစေတာ့ ရွိေစေတာ့။ လုပ္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ သူတစ္ပါး ေစတနာဆုိတာ ဖ်က္ဆီးေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ သူ႔ကားန႔ဲသြားတယ္။ သူ႔ကားနဲ႔ဘဲ ျပန္လာတယ္။ ကားပါကင္အတြက္ သူဘဲေပးတယ္။ အစားအေသာက္အတြက္ သူဘဲေပးတယ္။ ဆုိင္၀န္ထမ္းအတြက္ တစ္ပ္မန္းနီးကုိ သူဘဲေပးတယ္။ ေပါင္ ေလးဆယ္ ငါးဆယ္ေလာက္ႀကီး သူ ကုသုိလ္ရသြားတယ္။ သူႀကီးမင္းက သူႏွင့္ မၿပိဳင္လုိလုိ႔ သူက ၿပိဳင္ဘက္မရွိ ကုသုိလ္တုံးႀကီး ပုိက္ေထြးခြင့္ ရသြားတယ္။

ျမန္မာမွာ ေနစဥ္တုန္းက ဂ်ပန္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူက သူ႔ေမြးေန႔ဆုိ ျမန္မာစတုိင္လ္နဲ႔ က်င္းပတယ္။ သူႀကီးမင္းေမြးေန႔ဆိုရင္ေတာ့ ဂ်ပန္စတုိင္လ္လုိ က်င္းပေပးတယ္။ ျမန္မာစတုိင္လ္ဆုိရင္ ေမြးေန႔ရွင္က သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ျပဳစုရတာ မဟုတ္လား။ ဂ်ပန္စတုိလ္ဆုိရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမြးေန႔ရွင္ကုိ စီလီဘေရးရွင္းလုပ္ၿပီး ျပဳစုေပးၾကတာတဲ့။ သူ ေျပာျပတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူႀကီးမင္းကေတာ့ အဲဒီဂ်ပန္နဲ႔ ဟန္အရမ္းက်ခဲ့တယ္။ း)) အခုလဲ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္သူရက သူဘဲ ျပဳစုခ်င္တယ္တဲ့။ သူႀကီးမင္းက အရမ္းအားနာတတ္ေတာ့ မျငင္းလုိက္ေတာ့ဘူး။ သူျပဳစုတာကုိဘဲ ၀ုိင္း၀န္းအားေပးလုိက္ၾကတာေပါ့။

(ပန္းအလွဴ)
ပန္းလုိလွပ၊ ဘ၀ရုပ္ရည္
ခႏၶာကုိယ္တြင္း၊ သန္႔ရွင္းေစသည္
နံေစာ္ကင္းလုိ႔၊ ခံတြင္းေမြးၾကည္
ပန္းလွဴက်ိဳး၊ သုံးမ်ိဳးရႏုိင္သည္။
(ကဗ်ာရွင္ အမည္မသိ)

သစ္သီးအလွဴ



ဘူေဖးသြားစားတဲ့ စတိန္းဟုိက္စထရိ(တ္) ။ လူေတြ ေအးေအးေဆးေဆး သြားသြားလာလာပါဘဲ။ ဘာမွ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ညဘက္ဆုိရင္ေတာ့ နဲနဲေတာ့ သတိထားေနရမယ္ထင္တယ္။

သူငယ္ခ်င္းေမာင္သူရ ေကၽြးတဲ့ ဘူေဖး။ ႀကဳိက္သေလာက္စား။ အေကာင္းစားေတြခ်ည္းဘဲ။
အဲဒီပုံစံမ်ိဳး ႏွစ္ပြဲတိတိ သူငယ္ခ်င္းအလွဴကို အားေပးလိုက္တယ္။ း)))

ဟင္းရည္ေသာက္ခ်င္ရင္လဲ ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္ဘဲ။

ဒါေပမဲ့ အားလုံးရွင္းလုိက္ေတာ့။

ေမာင္သူရတစ္ေယာက္ကေတာ့ ၀မ္းသာသြားမလား ေနာင္တရသြားမလား မသိဘူး။ အဟီးးး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ပန္းကန္ျပားထဲမွာ တစ္(ပ္) ခ်န္ထားခဲ့ရေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျပာရဲတာကေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ေလး ကုသုိလ္ ရသြားမွာ အေသအခ်ာဘဲ။ စားေသာက္ၿပီး မထႏုိင္ျဖစ္ေတာ့မလုိ႔။ သိတဲ့အတုိင္း တုံးဖလားသားေလ။ တန္ေအာင္ စားခဲ့တယ္။ ဟာ ဟ။ ဦးေလး အေဒၚ အကို ညီ အမ ညီမ တူ တူမမ်ားလဲ ရွိတာေလး စားသြားလုိက္ၾကပါဦး။ ေျပာၾကမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ သူႀကီးမင္း ကပ္ေစးႏဲွႀကီးလုိ႔။ ။

...