Monday 30 November 2009

သုံးသပ္မိျခင္း

သူေျပးလႊားေနစဥ္
ငါ ရပ္တန္႔ေနသင့္သလား။

သူရပ္တန္႔ေနစဥ္
ငါ ထုိင္ေနသင့္သလား။

သူထုိင္ေနစဥ္
ငါ အိပ္ေနသင့္သလား။

သူအိပ္ေနစဥ္
ငါ အိပ္မက္ မက္ေနသင့္သလား။

သူအိပ္မက္ မက္ေနစဥ္
ငါ ႏုိးထသင့္သလား။

သူႏုိးထေနစဥ္
ငါ ေတြေ၀ေနသင့္သလား။

ငါဟာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္။ ။

...

အယူမွား

နတၳိကတဲ့ ဘာမွတ္လဲ
ေကာင္းက်ိဳးကို စာအုပ္ထဲ ျပန္ေမာင္းပုိ႔
ဆုိးျပစ္ကုိ ဆားရည္လုိ ေဖ်ာ္ပစ္
စိတ္ညစ္ရင္ ထင္ရာလုပ္
ဒုကၡဆုိတာ လုပ္ယူတာ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါတဲ့။


အႀကိယတဲ့ လာထားစမ္း
ဓါးထမ္းမလား ဒုတ္ဆြဲမလား
ရုပ္ထဲ ရုပ္သြင္းရင္ ရုပ္အေပါင္းဘဲ
အေၾကာင္းမရွိ မေကာင္းမရွိ အေကာင္းမရွိ
ပီတိကိုသာ ထင္သလုိ စားသုံးပါတဲ့။


အေဟတုကတဲ့ ေလာကကုိ စိန္ေခၚတယ္
ေလာဘမရွိ ေဒါသရွိ ေမာဟမရွိ
၀ိပါကလည္း နတၳိ
ထိရင္ ၿငိ
ျဖတ္ရင္ ျပတ္
ဒါက ေလာကဇာတ္သက္သက္
ေၾကာင္း က်ိဳးဆုိတာ အဆိပ္သီး
သိပ္ၿပီး ယုံမေနနဲ႔တဲ့။


ေၾကာင္းပယ္
က်ိဳးပယ္
ေၾကာင္းက်ိဳးပယ္ရင္
ဘယ္သူမွ မကယ္ႏုိင္ၾကဘူးေနာ့။

....


အလြမ္းသံသရာ

အိပ္ယာက ႏိုးထတယ္။
လြမ္းတယ္။

ဗိုက္ျဖည့္တယ္။
လြမ္းတယ္။

အိမ္စာလုပ္တယ္။
လြမ္းတယ္။

မုိးရြာတယ္။
လြမ္းတယ္။

အရမ္းေအးတယ္။
လြမ္းတယ္။

သီခ်င္းနားေထာင္တယ္။
လြမ္းတယ္။

အိပ္ယာ၀င္ေတာ့မယ္။
လြမ္းတယ္။

လြမ္းစရာေတြခ်ည္းပါလား။ ။

...

ၿမဲ ျပတ္ စြဲ

အတၱကုိ ဗဟုိျပဳလုိ႔
ရုပ္၀ါဒီရဲ ့ အုိရာမဲ့ ေသျခင္းကို
နိယာမ ဓါတ္ၾကြမႈ သံစဥ္ေတြက
ရုပ္ၾကြင္း ခ်န္ရစ္ၿပီး
ဘ၀င္ေရစီးေက်ာမွာ
ဇီ၀ိတ ဆက္စပ္ေနေလရဲ ့။


လိပ္ျပာျပတ္ေတာက္တဲ့
ခႏၶာ ေစစားမႈေတြက
အနာဂါတ္ဆုိတာ
အေသအခ်ာ နိဂုံးတစ္ခုပါတဲ့။


စြဲဖြဲ႔မႈ ဥပါဒါန္ေတြနဲ႔
ပုိင္ဆုိင္ျခင္း အာရုံေတြကုိ
သူပုိင္ စာရင္းပိတ္ၿပီး
ကိုယ္ပုိင္ ျမွစ္တြယ္ျခင္း သံေယာဇဥ္ ခပ္ထူထူနဲ႔
လူတစ္လုံး ျဖစ္ေနေလရဲ ့။


သံေ၀ဂေတြ
၂၀၁၂ မွာ
အရည္ေပ်ာ္မက်ေစနဲ႔။

...

ဗုဒၶသာသနာ့အလံေတာ္သမုိင္း


ဗုဒၶဘာသာဆုိင္ရာပြဲေတာ္တုိင္း၌ သာသနာ့အလံေတာ္တုိ႔ကုိ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္လြင့္ထူထားသည္ကုိ ေတြ႔ႏုိင္၏။ ဗုဒၶ၏ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္သြယ္ကုိ ေဖာ္က်ဴးထားသည့္ ထုိသာသနာ့အလံေတာ္သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ စိတ္ကုိ ၾကည္ႏူးမႈ အားရမႈ တက္ၾကြမႈစသည့္ စိတ္ဓါတ္အင္အားကုိ ျဖစ္ေစသည္မွာ အမွန္ျဖစ္၏။

ထုိသာသနာ့အလံေတာ္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္က စတင္အသုံးျပဳခဲ့ၾကပါသနည္း။

ထုိအလံေတာ္ကုိ မူလအားျဖင့္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံရွိ အရွင္သုမဂၤလမေထရ္ဦးေဆာင္သည့္ ကုိလံဘုိေကာ္မတီအဖြဲ႔အစည္းႀကီးက ၁၈၈၅ ခုႏွစ္တြင္ စတင္တီထြင္ခဲ့ၾက၏။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိႏုိင္ငံထုတ္ Sarasavi Sandaresa သတင္းစာတြင္ ၁၈၈၅ ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ေန႔၌ ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့၏။ ထုိႏွစ္ ေမလ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ အစုိးရက ဗုဒၶေန႔ကုိ ဥပေဒျဖင့္ သတ္မွတ္ေပးခဲ့၏။ ထုိဗုဒၶေန႔တြင္ ကုိတေဟနၿမဳိ့ ဒီပဒုတၱမာရာေက်ာင္းတုိက္၌ ပထမဆုံးအႀကိမ္သာသနာ့အလံကုိ လႊင့္ထူခဲ့၏။ ဗုဒၶေန႔ကုိ ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္၌ ပထမဆုံးအႀကိမ္က်င္းပျခင္းပင္ျဖစ္ၿပီး ထုိ႔ေန႔ကုိလည္း ေဟာလီးေဒးအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးခဲ့၏။

သတင္းစာဆရာလည္းျဖစ္၊ အေမရိကန္စစ္တပ္ ဗုိလ္မွဴးႀကီးလည္းျဖစ္၊ Theosophical Society ၏ အႀကီးအကဲလည္းျဖစ္သည့္ Henry Steel Olcott သည္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာျဖစ္ေနသည့္ သာသနာ့အလံေတာ္အား အေထြေထြသုံးသည့္ေနရာ၌ အဆင္မေျပျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္အလံမ်ား၏ အရြယ္အစားအတုိင္း ျပဳလုပ္ရန္ အႀကံေပးခဲ့၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ သူ၏အႀကံေပးခ်က္ကုိ အားလုံးက သေဘာတူလက္ခံၾကၿပီး Sarasavi Sandaresa သတင္းစာ၌ ထုိအလံေတာ္အရြယ္အစားတုိ႔ကုိ ထုတ္ေဖာ္ျပသခဲ့၏။

၁၈၈၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၈ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္သည့္ ဗုဒၶေန႔၌ ထုိ ဗုိလ္မွဴးႀကီး၏ အႀကံေပးခ်က္အရ ဖန္တီးခဲ့သည့္ အလံေတာ္ကုိ စတင္အသုံးျပဳခဲ့၏။ ၁၈၈၉ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ပန္ျပည္၌ ထုိအလံေတာ္ကုိ စတင္အသံုးျပဳၿပီး ထုိ႔ေနာက္၌ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ အသုံးျပဳခဲ့ၾက၏။

၁၉၅၀ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၅ ရက္ေန႔တြင္ ဖြင့္လွစ္သည့္ World Fellowship of Buddhists ကမၻာ့ဗုဒၶညီလာခံပြဲေတာ္၌ ၄င္းအဖြဲ႔အစည္းကုိ တည္ေထာင္သူျဖစ္သည့္ G P Malasekera သည္ ထုိအလံကုိ ကမၻာတစ္၀ွန္းလုံးရွိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္း အသုံးျပဳၾကဖုိ႔ အဆုိတင္သြင္းခဲ့၏။ အားလုံးက တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း ေထာက္ခံခဲ့ၾကၿပီး ထုိသာသနာ့အလံေတာ္ကုိ ႏုိင္ငံတုိင္းက ဗုဒၶသာသာသနာ့အလံအျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့ၾက၏။

ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္သြယ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳသည့္ ထုိအလံေတာ္ကို အေရာင္ ငါးမ်ိဳးျဖင့္ (သုိ႔မဟုတ္ ေျခာက္မ်ိဳးျဖင့္) ျပဳလုပ္ခဲ့ၾက၏။ ထုိအေရာင္တုိ႔မွာ--
၁။နီလ= အျပာေရာင္ (ေမတၱာ ကရုဏာတုိ႔ကုိ ကုိယ္စားျပဳ၏)

။ပီတ=အ၀ါေရာင္ (မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္းစဥ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳ၏)

၃။ေလာဟိတ=အနီေရာင္ (မဂၤလာတရားေတာ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳ၏)

၄။ၾသဒါတ=အျဖဴေရာင္ (စင္ၾကယ္ျခင္းကုိ ကုိယ္စားျပဳ၏)

၅။မဥၨိ႒=လိေမၼာ္ေရာင္ (ပညာကုိ ကုိယ္စားျပဳ၏)

၆။ပဘႆရ=ၿပိဳးၿပိဳးျပက္အေရာင္(အထက္ပါအေရာင္ငါးပါးကုိ ေရာထားၿပီး ဥာဏ္ေတာ္တုိ႔ကုိ ကုိယ္စားျပဳ၏) ထုိပဘႆရအေရာင္ကုိ အလံ၏ ယာဘက္အစြန္၌ ေဒါင္လုိက္ေရာစပ္ထားျခင္းျဖစ္ရမည္ျဖစ္၏။

ထုိအလံေတာ္ကုိ ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံတုိင္းက လက္ခံၿပီး အသုံးျပဳေနၾကေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ ့ႏိုင္ငံမ်ား၌ အနည္းငယ္ေျပာင္းလဲသုံးစြဲၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။ ဥပမာအားျဖင့္----

-တိဗက္ေဒသ၌ သူတုိ႔ေဒသရွိ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ သကၤန္းေရာင္ျဖစ္သည့္ နီညဳိေရာင္ကုိ အလံ၏ လိေမၼာ္ေရာင္ေနရာ၌ အစားထုိးသုံးစြဲၾက၏။

-ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရွိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔က အျပာေရာင္ႏွင့္လိေမၼာ္ေရာင္အစား အစိမ္းေရာင္ႏွင့္မရမ္းေစ့ေရာင္ကုိ အစားထုိးအသုံးျပဳၾက၏။

-ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရွိ ဂ်ဴဒုိ ရွင္းရႈအမည္ရွိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔က လိေမၼာ္ေရာင္အစား ပန္းေရာင္ကုိ အစားထုိးအသုံးျပဳၾက၏။

-နီေပါႏုိင္ငံရွိ တိဗက္ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔က လိေမၼာ္ေရာင္အစား ဇီးေရာင္ကုိ အစားထုိးအသုံးျပဳၾက၏။

-ဆုိကဂကုိင္းအမည္ရွိဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔က အျပာ အ၀ါႏွင့္အနီေရာင္တုိ႔ကုိ သုံးေရာင္ျခယ္အေနျဖင့္ သုံးၾက၏။

-ျမန္မာႏုိင္ငံရွိဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔က လိေမၼာ္ေရာင္အစား ျမန္မာသီလရွင္၏သကၤန္းေရာင္ႏွင့္တူသည့္ ပန္းေရာင္ကုိအစားထုိး အသံုးျပဳၾက၏။

-ထူးဆန္းသည္မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံ၌ ထုိသာသနာ့အလံကုိ သိပ္ၿပီးအသုံးမျပဳၾကဘဲ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ တီထြင္ထားသည့္ အ၀ါေရာင္အလံ၏အလယ္၌ ဓမၼစၾကာစက္၀ုိင္းပုံကုိ အနီေရာင္ျခယ္သၿပီးထုိအလံကုိသာ သာသနာ့အလံအျဖစ္ အသုံးျပဳၾက၏။

...................

ျမန္မာႏုိင္ငံ သာသနာေရးဦးစီးဌာနက သာသနာ့အလံေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဥပေဒသ ရွစ္ခ်က္ထုတ္ျပန္ထားသည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။

၁။သာသနာ့အလံေတာ္ကုိ လက္ရွိအသုံးျပဳေနသည့္ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ေျခာက္သြယ္အလံကုိပင္ တရား၀င္အသိအမွတ္ျပဳရန္။


၂။သာသနာ့အလံ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္သြယ္မွာ---

(က)နီလ= အညိဳပါေသာ အျပာရင့္ေရာင္။

(ခ)ပီတ= အ၀ါရင့္ေရာင္(ေရႊေရာင္)။

(ဂ)ေလာဟိတ= အနီရင့္(ခ်ိပ္ရည္)အေရာင္။

(ဃ)မဥၨိ႒= ပန္းႏုေရာင္ (အနည္းငယ္နီေသာ သႏၱာေက်ာက္မ်က္ရတနာအေရာင္)။

(င)ၾသဒါတ= ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေသာအေရာင္။

(စ)ပဘႆရ= အထက္ပါအေရာင္ငါးပါးေရာေႏွာေသာ အေရာင္။


၃။သာသနာ့အလံေတာ္ကုိ ခ်ိတ္ဆြဲသည့္အခါ အလ်ားလုိက္သာ ခ်ိတ္ဆြဲခြင့္ျပဳသည္။ ေစာက္ထုိးခ်ိတ္ဆြဲခြင့္မျပဳ။


၄။သာသနာ့အလံေတာ္ကုိ ထူသည့္အခါ နီလ(အျပာရင့္ေရာင္)ကုိ ထူသူ၏ ၀ဲဘက္မွာသာ ရွိေစရမည္။


၅။သာသနာ့အလံေတာ္ကုိ ထူသည့္အခါ အေရာင္ငါးပါးေရာေႏွာေနေသာ ပဘႆရအေရာင္၌ လက်္ာဘက္အေပၚဆုံးထိပ္မွာ နီလ(အျပာရင့္ေရာင္) အၿမဲရွိေနရမည္။


၆။သာသနာ့အလံေတာ္ကုိ ယင္း၏ဂုဏ္က်က္သေရႏွင့္အညီ ရုိရုိေသေသစည္းကမ္းတက် အသုံးျပဳၾကရမည္။


၇။သာသာနာ့အလံေတာ္ကုိ ဆုတ္ၿဖဲဖ်က္ဆီးျခင္း၊ အဆင္းသ႑ာန္ပ်က္ျပားေအာင္ျပဳျခင္း၊ ဂုဏ္က်က္သေရပ်က္ျပားေအာင္ တမင္သက္သက္ျပဳျခင္း၊ မေလးမစားျပဳျခင္းတုိ႔ကုိ မျပဳလုပ္ၾကေစရန္ တားျမစ္ရမည္။


၈။ သာသနာ့အလံေတာ္ကုိ သံဃာ့အစည္းအေ၀းမ်ား က်င္းပသည့္အခါတြင္လည္းေကာင္း၊ ဗုဒၶသာသနာႏွင့္စပ္လ်ဥ္းသည့္ ဘာသာေရးဆုိင္ရာအခမ္းအနားမ်ားႏွင့္အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ အသုံးျပဳၾကရန္ျဖစ္သည္။


မွတ္ခ်က္။ ။ စိတ္၀င္စား၍ ရွာေဖြတင္ျပေပးျခင္းသာျဖစ္၏။ အမွားေတြ႔ရွိခဲ့ေသာ္ ေထာက္ျပျပင္ဆင္ေပးျခင္းကုိ ဆႏၵအမွန္ရွိေနပါ၏။ ။ ဗုဒၶသာသနာကို ဆထက္တုိး ၾကည္ညိဳႏုိင္ၾကပါေစ။ ။


ကုိးကားခ်က္။

-http://en.wikipedia.org/wiki/Buddhist_flag

-http://www.thisismyanmar.com/nibbana/flag.htm

-ဓမၼေဃာသက ဦးေမာင္ေမာင္၊ သံဃာအားဘုရားယုံခဲ့သည္၊ စာ ၂၀၉-၂၁၀။

-ျပည္ေရႊဆံေတာ္သမုိင္း၊ စာ ၄၁၃။


...

Sunday 22 November 2009

မေမ့ဘူး


ဗုဒၶေမြးေန႔
ဂ်ီးဇပ္(ဇ္)ေမြးေန႔
မုိဟာမက္ေမြးေန႔

အက္ဒီဆင္ေမြးေန႔
ဒါ၀င္ေမြးေန႔
ႏ်ဴတန္ေမြးေန႔

ေဆာ့ကရတၱိေမြးေန႔
ပေလတုိေမြးေန႔
အရစ္(စ္)တုိတဲလ္ေမြးေန႔

အိုဗားမားေမြးေန႔
ေဂၚဒြင္ဘေရာင္းေမြးေန႔
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔

စတဲ့.. စတဲ့ ေမြးေန႔
က်ဳပ္ေမ့ေကာင္းေမ့ႏုိင္တယ္။

ဒါေပမဲ့...

ဒီေန႔
သူ႔ေမြးေန႔
က်ဳပ္တစ္သက္မေမ့ဘူး။ ။

....

သူမေမြးေန႔


ဘ၀ကုိ
၀ီရိယ၀တ္ရုံလႊာနဲ႔
လုံၿခဳံေစၿပီး
ပုံစံခြက္ထဲထုဆစ္လုိ႔
ေပ်ာ္စရာဇာတ္လမ္းေလးေတြကုိ
ဥေပကၡာက သာသြားတယ္။


ျပကၡဒိန္ေတြ ေၾကြသြားေပမဲ့
ခ်စ္၀တ္ရည္ကုိ
သူမ ေမ့ထားခဲ့ေလရဲ ့။


မိခင္ရယ္ မိသားစုရယ္ကုိသာ
ေရွ ့တန္းတင္ ေႏြးေထြးေစၿပီး
အနႏၱလမ္းပုိင္းကုိ
ခ်စ္မႈခ်စ္ခင္းအတြက္
ဥေပကၡာေတြနဲ႔ ပ်ံသန္းဖုိ႔ ဟန္ခ်ီရင္း
ခ်စ္ျခင္းရဲ ့နိဒါန္းကုိ
သူမ စလွမ္းခဲ့မိတယ္။


မိခင္ မိသားစု ခ်စ္သူ
သူမရဲ ့ ၀ီရိယ
ေလာကမွာ ဘာမွ မပူေတာ့။


စၾကာ၀ဠာေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေစ
ကမၻာႀကီး အမႈန္႔ျဖစ္သြားပါေစ
ေရေတြအားလုံးခဲသြားပါေစ
သူမ ရင္ဆုိင္ရဲသြားၿပီ။


သူမရဲ ့အၿပဳံး
သူမရဲ ့ယုံၾကည္မႈ
သူမရဲ ့အခ်စ္
အာလုံး Perfect ပါဘဲ။


အလုပ္ႏွင့္ေပ်ာ္
ေပ်ာ္ရင္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္
ရိကၡာထုတ္ေတြ စုေဆာင္းရင္း
သူမအသက္ တစ္ႏွစ္ထပ္ေပါင္းလုိ႔
ေမြးေန႔ကုိ ေကာင္းေကာင္းေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီ။


ေမြးေန႔(ဒီေန႔)ကစၿပီး
လုိရာ လုိသေလာက္
ႀကံရာ ႀကံသေလာက္
မွန္းရာ မွန္းသေလာက္
အားလုံးခရီးေပါက္ပါေစ။
အားလုံး ၿပီးေျမာက္ပါေစ။

.....

Saturday 21 November 2009

ေတာင္ပံတစ္ဖက္ငွားေပးပါ


ခုန္ဆြ ခုန္ဆြဘ၀ကုိ
ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္တပ္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္
ေ၀ဟင္ထဲ ရစ္၀ဲေနရတဲ့ဘ၀
ေျခရာေတြ က်ေပ်ာက္မွာေတာ့ စုိးရိမ္မိတယ္။


ဆင္သြားသလုိ လမ္းမျဖစ္ရင္ေတာင္
ေရေပၚက ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္မ်ိဳး
ကုိယ္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။


ေတာင္ပံတုေတြႏွင့္ေမာပန္းလုိ႔
ေျမျပင္ေပၚေျခအခ်မွာ
ခ်ိန႔ဲနဲ႔ အမူးသမားသြားဟန္ကုိ
ကုိယ္ အေၾကာက္ဆုံးဘဲ။


ႏူးညံ့စြာ အိပ္မက္မက္ၿပီး
ပစ္မွတ္ကုိ ပ်ံသန္းႏိုင္ဖုိ႔
ခ်စ္သူေရ
အားအင္အျပည့္ပါတဲ့
ေတာင္ပံတစ္ဖက္ငွားေပးပါလား။

...

Wednesday 18 November 2009

မူးေနာက္ေနာက္

Academic ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြကုိ
Grammar က်က်ၿငီးတြားရင္း
English အာကာသနယ္ထဲ
Practice ေတြ Graphic မႈိင္းမိၿပီး
Fluctuation ထံ ခစားေနၾကေလရဲ ့။


Presentation က ေခၽြးစက္ကုိ ခ်စ္ေရးဆုိသလုိ
Seminar ကလဲ မ်က္ႏွာနီနီရဲကုိ မိတ္ဖြဲ႔လုိ႔
Debate မွာ သြားေတြ ေလဟပ္သြားခဲ့တယ္
လူႀကီးရွက္ေတာ့ Laugh ဆုိလားဘဲ။


Essay က အိပ္ပ်က္ညေတြကုိ ဖိတ္ေခၚၿပီး
Dissertation မာယာရွင္အတြက္
Brain-storm က မုန္တုိင္းခပ္ထန္ထန္ရယ္
Thesis မုတ္သုန္ေလ ပက္ဖ်န္းရင္ေတာ့
ေဆာင္းအလယ္မွာ ရင္တြင္း မီးေလာင္မႈ ျဖစ္မလားဘဲ။ ။

...

Tuesday 17 November 2009

ခ်ဥ္ေပါင္လုိက္ မုဆုိး


ခ်ဥ္ေပါင္လုိက္မုဆုိးတဲ့။ ဘယ္လုိႀကီးပါလိမ့္။ စကားလုံးက အဆန္းသား။
အမဲလုိက္ မုဆုိးလုိ႔သာ ၾကားဖူးပါတယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္လုိက္မုဆုိးလုိ႔ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ခါ လုံး၀မၾကားဖူးေပါင္ဗ်ာ။
အဲဒီလုိေလသံေတြကုိ ၾကားေယာင္ေနမိပါေသးရဲ ့။

ဒါေပမဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္လုိက္မုဆုိးဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာ တကယ္ရွိခဲ့တယ္ခင္မ်။

က်ေနာ္တုိ႔ရြာက စစ္ကုိင္းတုိင္းအထက္ပုိင္းက မထင္မရွားၿမိဳ့ေလးတစ္ၿမိဳ့ျဖစ္တဲ့ ပင္လည္ဘူးအပုိင္ထဲမွာရွိတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာပါ။ တုံးဖလားရြာလုိ႔ေခၚပါတယ္။ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ တုံးဖလားလုိ႔ နာမည္တြင္မွန္းေတာ့ က်ေနာ္လဲ မသိပါဘူး။ ရွမ္းနာမည္လုိလုိ ဗမာနာမည္လုိနဲ႔ အသံထြက္လုိ႔ သိပ္အဆင္မေျပသလုိဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ တုံးဘလား (တုမၻလား) ရြာလုိ႔ဘဲ လြယ္လြယ္ ေခၚေလ့ရွိၾကတယ္။ ေရွးလူႀကီးေတြကေတာ့ တုံးကုလား (တုံးကလား) လုိ႔ေခၚဆုိေနၾကျပန္ေလရဲ ့။

ေတာင္ငါးလုံးကာခုိ ရာဇၿဂိဳဟ္ဆုိတ့ဲ ပုံစံအတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ရြာေလးပတ္လည္မွာ ေတာေတြေတာင္ေတြခ်ည္း ေနရာယူထားၾကေလရဲ ့။ ဘယ္ဘက္ကုိၾကည့္ၾကည့္ ေတာင္တန္းေတြႏွင့္ေတာအုပ္ေတြပါဘဲ။ ေတာေတာင္ေတြအနားမွာ ေနထုိင္ရတာဆုိေတာ့ သစ္မရွားဘူး။ ၀ါးမရွားဘူး။ ထင္းမရွားဘူး။ ဟင္းမရွားဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အတြက္ ပူပင္စရာမလုိပါဘူး။ ေတာထဲတစ္ခါသြားလုိက္ရင္ အလုိလုိေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ အသီးအရြက္ေတြ အမ်ားႀကီး ခူးဆြတ္လုိ႔ ရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္တုန္းကဆုိရင္ ဂ်ီတုိ႔ ဆတ္တုိ႔ ၀က္၀ံတုိ႔ ဆုိတာ ရြာအနီးအနားမွာ ရွိေနတတ္ၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါဆုိ နယ္ေက်ာ္ၿပီး ရြာအနီး လယ္ကြင္းျပင္ထဲ ေရာက္ေရာက္လာတတ္ၾကေလရဲ ့။ အဲဒီေလာက္ထိေအာင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ရြာက ေတာေတာင္ေတြနဲ႔ နီးကပ္ေနတာပါ။

ေတာေတြေတာင္ေတြနဲ႔ နီးကပ္တဲ့ရြာဆုိေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ေတာလုိက္မုဆုိးေတြ ရြာထဲမွာ ရွိၾကတာေပါ့။ က်ေနာ့္ ဦးႀကီးကုိယ္တုိင္က မုဆုိးေက်ာ္ႀကီးပါ။ အရမ္းလက္ေျဖာင့္ပါတယ္။ တူမီးေသနတ္၊ ဒူးေလး၊ လင္းေလး၊ ေလာက္ေလးခြ။ သူအကုန္လုံး ေကာင္းေကာင္းပစ္ႏုိင္တယ္။ သားေကာင္ကုိ တည့္ေအာင္ မွန္ေအာင္ ထိေအာင္ ပစ္ခတ္ႏုိင္တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ရြာက ရြာငယ္ေလးဆုိေတာ့ ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမရွိဘူး။ စာသင္ေက်ာင္းမရွိဘူး။ ေဆးေပးခန္းမရွိဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး ေစ်းဆုိင္ေတာင္ တစ္ဆုိင္မွ မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ (အခုေတာ့ ရွိေနပါၿပီ)။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ရြာႏွင့္တစ္မုိင္ခန္႔ေ၀းတဲ့ ေတာင္ကုန္းႏွစ္ကုန္းေက်ာ္က ရြာသာယာရြာဆုိတဲ့ ရြာႀကီးကိုဘဲ အားကိုးၿပီးေနထုိင္ၾကရပါတယ္။

က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းကလဲ အဲဒီရြာသာယာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့ရပါတယ္။ ရြာႀကီးဆုိေတာ့ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၁၀၀ နီးနီးရွိတယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ စာက်က္ခ်ိန္စာက်က္၊ ကစားခ်ိန္ကစား၊ စားခ်ိန္စားနဲ႔ တကယ္ကုိ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ အားလုံး ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစားေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ဗုဒၶဘာသာရဲ ့အသိတရားကုိလဲ အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက က်ေနာ္ရရွိလာခ့ဲတာပါ။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးအပါအ၀င္ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးဟာ ဆြမ္းခံထြက္စရာမလုိပါဘူး။ မနက္ဆြမ္း ေန႔ဆြမ္းကုိ ရြာထဲက ေန႔တုိင္းေလာက္ေလာက္ငွငွပုိ႔ပါတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး စာက်က္စာအံေနရုံပါဘဲ။
ဒါေပမဲ့ အသားဟင္းကုိေတာ့ ေန႔စဥ္မပုိ႔ႏုိင္ၾကပါဘူး။ ေတာလုိက္မုဆုိးေတြအဆင္ေျပမွ ရြာဦးေက်ာင္းကိုလဲ အသားဟင္းေတြ ေရာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ဟင္းေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ရာသီအလုိက္ ခ်ဥ္ေပါင္ မုန္႔ညွင္း စရစ္ မွ်စ္ ခတ္ခ်ိဳစတဲ့ အသီးအရြက္ေတြသာ မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ေတာရြာမွာသီတင္းသုံးေနထုိင္ၾကတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ စာခ်ိဳးထားခဲ့ၾကဟန္တူပါရဲ ့။

"ေႏြမွာ စရစ္၊ မုိးမွာ မွ်စ္၊ ေဆာင္းမွာ မုန္႔ညွင္း၊ ဘုန္းႀကီးပ်င္း၏" တဲ့။

က်ေနာ္တုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြလဲ ဟင္းေကာင္းစားရဖုိ႔အေရး မုဆုိးေက်ာ္ေတြရဲ ့တူမီးေသနတ္သံကုိ နားစြင့္ေနၾကရတယ္။ ေတာထဲကထြက္လာတဲ့ တူမီးေသနတ္သံကုိ က်ေနာ္တုိ႔ မွန္းဆလုိ႔ရတယ္။ သားေကာင္ကိုထိသလား။ လြဲသြားသလားေပါ့။ အေတြ႔အႀကဳံသေဘာမ်ိဳးပါဘဲ။ ေသနတ္သံက... ဒုန္း... ကနဲ တစ္ခ်က္ျမည္ၿပီး ပဲ့တင္သံေတြအၾကာႀကီးထြက္ေပၚေနရင္ သားေကာင္ကုိ မထိဘူး။ လြဲသြားၿပီ။ တကယ္လုိ႔ ေသနတ္သံက ဒုန္း.. ကနဲ တစ္ခ်က္ျမည္ၿပီး ပဲ့တင္သံမၾကားရဘဲ အသံဒုန္းတိျဖစ္ေနရင္ သားေကာင္ကုိ ထိသြားတာ ေသခ်ာၿပီ။ ဒီေန႔မွာ သားေကာင္ကုိ ထိတ့ဲ ေသနတ္သံၾကားရရင္ မနက္ဖန္လုိ ေန႔မ်ိဳးမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ အသားဟင္းေတြ ေရာက္လာေတာ့တာပါဘဲ။ ဒါက ျဖစ္ေနက်ေလ။

ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ခါမွာ သားေကာင္က ေသးလုိ႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ မုဆုိးေတာထဲမွာဘဲ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကလုိ႔လား မသိဘူး။ ေသနတ္သံၾကားရေပမဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အသားဟင္း ေရာက္မလာတတ္ၾကဘူး။ ေသနတ္သံကုိ နားစြင့္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြလဲ မုဆုိးေတြကုိ သိပ္မေက်နပ္ၾကဘူး။ ကေလးဆုိေတာ့ စားခ်င္တာေလာက္ဘဲ သိၾကတာကုိး။

ဒီေန႔ ေသနတ္သံၾကားၿပီး မနက္ဖန္ကုိ တမ္းတေနတတ္ၾကေပမဲ့ တကယ္တမ္း မနက္ဖန္ေရာက္ေတာ့ အသားဟင္းမပါဘဲ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ဟင္း၊ မုန္႔ညွင္းဟင္း ေတြဘဲ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီလုိ ျဖစ္စဥ္ေတြ မ်ားလာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြလဲ ေသနတ္သံၾကားတုိင္း သိပ္မေမွ်ာ္မွန္းရဲၾကေတာ့ပါဘူး။ ေသနတ္သံၾကားၿပီးတုိင္း ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းေတြဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ၾကတာကိုး။
ဒါေၾကာင့္လဲဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြ စကားကုိ ေခ်ာ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာေနၾကေလရဲ ့။

ဒုန္း...

ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ထြက္ေပၚလာၿပီဆုိရင္ဘဲ..
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္က ခန္႔မွန္းေျပာဆုိေလ့ရွိတတ္တယ္။

"မနက္ဖန္ ဟင္းေကာင္းစားရေတာ့မယ္"

တစ္ျခား ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္ကလဲ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ျပန္ေျပာတတ္ေလ့ရွိတယ္။

"အလကားပါကြာ။ မုဆုိးေတြက သားေကာင္ကုိ မပစ္ေတာ့ဘူး။ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ကုိဘဲ ပစ္တာ"

အဲဒီလုိ အဲဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာထဲကမုဆုိးေတြကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြက နာမည္ေပးလုိက္ၾကတယ္။
ခ်ဥ္ေပါင္လုိက္မုဆုိး လုိ႔။

က်ေနာ္လဲ က်ေနာ့္ဦးႀကီးတစ္ေယာက္ တူမီးေသနတ္တကားကားနဲ႔ ေတာထဲ၀င္ၿပီးအမဲလုိက္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ေနတာေတြ႔တုိင္း---

"ဦးႀကီး... ဘယ္ကုိလဲဗ်... ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ပစ္ထြက္မလုိ႔လား "

ဆုိၿပီး ေနာက္ေတာ့တာပါဘဲ။

သူကလဲ ျပန္ေျပာတတ္ပါတယ္။

"ဟိတ္ေကာင္ေလး နမိတ္မရွိ၊ နမာမရွိ၊ အဲဒီလုိမေျပာနဲ႔။ အဲဒီလုိတာ ေျပာေနရင္ တကယ္လုိ႔ သားေကာင္ႀကီးႀကီးရလာတဲ့အခါ မင့္ကုိ မေကၽြးဘူး" တဲ့။

ဘယ္လုိဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေသနတ္သံႀကားၿပီးေနာက္တစ္ရက္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ အသားဟင္းေရာက္သည္ျဖစ္ေစ မေရာက္လာသည္ျဖစ္ေစ က်ေနာ္တုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေသနတ္သံၾကားတုိင္း ေယာင္ရမ္းၿပီးထေအာ္တတ္တဲ့အက်င့္ ရရွိသြားခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

"ခ်ဥ္ေပါင္လုိက္မုဆုိး" တဲ့။ ။


မွတ္ခ်က္။
ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းကုိ ဒီက ယူထားပါတယ္။

..

Sunday 15 November 2009

ေမာင္နတ္ႀကီး (၁၅) {ဇာတ္သိမ္းပုိင္း}


မဟာေဒ၀၏ မုိက္ရုိင္းမႈသည္ ျပင္းထန္လြန္းလွ၏။ ၾကမ္းတမ္းလြန္းလွ၏။ ခက္ထန္လြန္းလွ၏။ ယခုလည္း ညီညြတ္ေနသည့္ သံဃာကုိ ႏွစ္ျခမ္း (ႏွစ္ဂုိဏ္း) ျဖစ္သြားေအာင္ ဂုိဏ္းခြဲလုိက္ျပန္ၿပီတည္း။ ထုိသည္ကုိ သံဃေဘဒကကံ က်ဴးလြန္သည္ဟု ေခၚ၏။ သံဃေဘဒကကံသည္ ပဥၥာနႏၱရိယကံ ငါးပါးထဲမွ တစ္ပါးျဖစ္၏။
ျပန္၍ ေရတြက္ၾကည့္ေသာ္ ပဥၥာနႏၱရိယကံ ငါးပါးထဲမွ အမိသတ္၊ အဖသတ္၊ ရဟႏၱာသတ္၊ သံဃာသင္းခြဲ ဟူသည့္ ကံႀကီးေလးပါးကုိ မဟာေဒ၀ က်ဴးလြန္ခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ဘုရားကုိ ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ျပဳလုပ္သည့္ ကံသာ က်န္ေတာ့၏။ အကယ္၍ ဗုဒၶဘုရားထင္ရွားရွိခဲ့ျငားအ့ံ၊ ထုိကံကုိလည္း မဟာေဒ၀ က်ဴးလြန္ေကာင္း က်ဴးလြန္ႏုိင္၏။

မဟာေဒ၀သည္ မဟာသဃၤ ိကဂုိဏ္းကုိ ဦးစီးၿပီးအုပ္ခ်ဳပ္၏။ သာသနာျပဳ၏။ တုိးတက္ေရးကုိ ေရွ ့ရႈ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ၏အယူ၀ါဒသည္ လူႀကိဳက္မ်ားလာ၏။ ယုံၾကည္ၾကည္ညိဳသူမ်ားလာ၏။ သူ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္သည္ ေအာင္ျမင္ေလ၏။

ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ မဟာေဒ၀သည္ နာမက်န္းျဖစ္လာ၏။ အင္အားေတြ ဆုတ္ယုတ္လာ၏။ အေသြးအသားေတြ ခန္းေျခာက္လာ၏။ ေသြးခဏခဏအန္၏။ စိတ္ကေယာင္ေျခာက္ျခားျဖစ္၏။ ေယာင္တိေယာင္နျဖစ္၏။ ေ၀ဒနာခံစားရ၍ က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ဟစ္ေလ၏။ ထုိလကၡဏာသည္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ လကၡဏာမဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ လူတုိင္းက သူ႔ကုိ ရဟႏၱာဟုလက္ခံထားၾက၏။ သူအဆုိတင္သြင္းခဲ့သည့္ အခ်က္ငါးခ်က္ထဲမွ ေနာက္ဆံုးအခ်က္၌ ရဟႏၱာမ်ားသည္လည္း ဒုကၡေ၀ဒနာကုိ သည္းမခံ(မေက်ာ္လြန္) ႏုိင္ဟု ဆုိထားခဲ့သည္ ျဖစ္၏။ ထုိေလာက္ထိ သူသည္ အေျမွာ္အျမင္ႀကီး၏။ ထုိအမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေ၀ဒနာဆုိးတုိ႔ႏွိပ္စက္ၿပီး မဟာေဒ၀သည္ အနိစၥေရာက္သြားေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ အ၀ီစိငရဲသုိ႔ က်ေရာက္သြားေလေတာ့သတည္း။

(အခ်ိဳ ့ပညာရွင္တုိ႔အဆုိအရ) သူေသဆုံးၿပီး သူ၏အေလာင္းေတာ္ကုိ မီးသၿဂၤ ိဳဟ္ရန္ ႏုိင္ငံေတာ္ စ်ာပနအေနျဖင့္ မင္းႀကီးစီစဥ္၏။ သူ၏ စ်ာပနပြဲသည္ ႏိုင္ငံေတာ္စ်ာပနပြဲျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ အလြန္စည္းကားလွ၏။ မင္းပရိသတ္ လူပရိသတ္ သံဃာပရိသတ္တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္လ်ံေနေလ၏။ သူ၏ အေလာင္းကုိ ေလာင္တုိက္ေပၚတင္ၿပီး အမ်ားေရွ ့၌ မီးသၿဂိဳဟ္မႈ ျပဳၾက၏။ မီးအတန္တန္ရႈိ ့ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ မီးသည္ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ကုိ ကူးစက္မေလာင္ကၽြမ္းေပ။ ဘုရားရွင္၏ အေလာင္းေတာ္သည္ မီးမကူးႏုိင္ဘဲရွိရာမွ အရွင္မဟာကႆပၾကြေရာက္လာၿပီး ဦးသုံးႀကိမ္တုိက္မွ အလုိလုိေတေဇာဓါတ္ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့သည္ကုိ သူ၏တပည့္သံဃာမ်ားသိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိနည္းကုိသူတုိ႔ က်င့္သုံးၾက၏။ တပည့္ႀကီးမ်ားက သူ၏ရုပ္အေလာင္းကုိ ဦးတုိက္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ထူးမျခားနားေပ။ ထုိအခ်ိန္၌ ထုိပရိသတ္ထဲမွ သူ႔ကုိ မလုိလားသည့္ သူတစ္ေယာက္က မုန္းတီးစြာျဖင့္ အနီးရွိ ေခြးေခ်းတုံးကုိ ေကာက္ယူကာ သူ၏ အေလာင္းကုိ ရုတ္တရက္ ပစ္ေပါက္လုိက္၏။ ထုိအခါမွ ေခြးေခ်း၏အစြမ္းျဖင့္ သူ၏ရုပ္ကလာပ္ကုိ မီးေလာင္ကၽြမ္းသြားေလေတာ့၏။ အံ့ၾသဖြယ္ပင္။ မဟာေဒ၀၏ ေအာက္တန္းက်လွသည့္ လကၡဏာပင္ျဖစ္၏။

ဤတြင္ ေမာင္နတ္ႀကီးေခၚ မဟာေဒ၀၏ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္ေၾကာင္းသည္ ၿပီးဆုံးျခင္းသို႔ ေရာက္ေလေတာ့၏။

သုိ႔ေသာ္ သူ၏ဇာတ္သိမ္းခန္းသည္ စာဖတ္သူပရိသတ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသကဲ့သုိ႔ မသိမ္းခဲ့ေပ။ စာေရးသူ ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ဇာတ္သိမ္းမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ခဲ့ေပ။ ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းသည့္ တရုတ္ဇာတ္လမ္းတြဲၾကည့္ရသကဲ့သုိ႔ခံစားရ၏။ သူသည္ မေကာင္းမႈမ်ားစြာကုိ ရက္ရက္စက္စက္က်ဴးလြန္ခဲ့၏။ ထုိျပစ္ဒဏ္အတြက္ သူ႔ကုိ ၀ဋ္လည္ေစခ်င္၏။ ျပန္ခံစားရေစခ်င္၏။ အေသဆုိးျဖင့္မရႈမလွေသဆုံးေစခ်င္၏။ သုိ႔မဟုတ္အရွင္လတ္လတ္ေျမမ်ိဳခံရၿပီး အရွင္လတ္လတ္ပင္ ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္ေစခ်င္၏။

ဖခင္ကုိသာသတ္ခဲ့သည့္ အဇာတသတ္မင္းႀကီးသည္ ေကာင္းမႈမ်ားစြာ ျပဳလုပ္ခ့ဲေသာ္လည္း အပါယ္ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္ခဲ့၏။ ဘုရားရွင္အား ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး သံဃာသင္းခြဲခဲ့သည့္ ေဒ၀ဒတ္သည္ အရွင္လတ္လတ္ေျမမ်ိဳၿပီး ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္ရေလ၏။ မဟာေဒ၀သည္ အဇာတသတ္ထက္လည္း အျပစ္ႀကီး၏။ ေဒ၀ဒတ္ထက္လည္း အျပစ္ႀကီး၏။ မုိက္တြင္းနက္ခဲ့၏။ ဆုိး၀ါးခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ကုိ အဇာတသတ္ခံရသည္ထက္ ပုိခံရေစခ်င္၏။ ေဒ၀ဒတ္ခံရသည္ထက္ ပုိခံရေစခ်င္၏။ သုိ႔ေသာ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္ေၾကာင္းကို မိမိျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ဇာတ္သိမ္းမ်ိဳး သိမ္းေပး၍မရေပ။


ေနာက္ဆက္တြဲ။
မဟာေဒ၀ေသဆုံးၿပီးေနာက္ပုိင္း မင္းႀကီးသည္ အျမင္မွန္ရကာ သူ႔အမိန္႔ျဖင့္ ျပည္ႏွယ္ဒဏ္ေပးခဲ့သည့္ ဗုဒၶ၀ါဒီ ရဟန္းေတာ္မ်ားအားလုံးကို ျပန္လည္ပင့္ဖိတ္၏။ ေတာင္းပန္၏။ ခယ၀ပ္တြား၏။ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိသံဃာေတာ္တုိ႔ကုိပင္ ညီညြတ္စြာ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားအား ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္မႈ ျပဳေစ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကြဲသြားသည့္ သံဃာ့ဂုိဏ္းႀကီးႏွစ္ခုကုိကား ျပန္ညွိေပး၍ မရေတာ့ၿပီတည္း။
ဘီစီ ၅၀ ခန္႔၌ မဟာသဃၤ ိကဂုိဏ္းအရွိန္သည္ တစ္ဟုန္ထုိး ႀကီးပြါးေအာင္ျမင္ေလ၏။ သူ၏ဂုိဏ္း၀င္ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ သူ၏ဂုိဏ္းကုိလည္း
မဟာသဃၤ ိကဂုိဏ္း
အမည္မွ မဟာယာနဂုိဏ္းဟု အမည္ေျပာင္းလုိက္ၾကေလ၏။

ထုိမဟာယာနဂုိဏ္းသည္ ေျမာက္ဘက္သုိ႔ ဆန္တက္ၿပီး ျပန္႔ပြါးေလ၏။ နီေပါ၊ ဘူတန္၊ တိဗက္၊ တရုတ္၊ မြန္ဂုိလီးယား၊ ထုိင္၀မ္၊ ဗီယက္နမ္၊ ကုိရီးယား၊ ဂ်ပန္စသည့္ ေျမာက္ဘက္ႏုိင္ငံတုိ႔၌ ပုိၿပီးထြန္းကားေလ၏။ ထုိေၾကာင့္ မဟာယာနဂုိဏ္းကို ေျမာက္ပုိင္းဗုဒၶဘာသာဟု ေခၚတြင္၏။

ေထရ၀ါဒသည္ ေတာင္ဘက္သို႔ စုန္ဆင္းၿပီး သာသနာျပန္႔ပြါးေလ၏။ ျမန္မာ၊ ထုိင္း၊ ကေမၺာဒီးယား၊ လာအုိ၊ သီရိလကၤာ၊ အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ မေလးရွား၊ အင္ဒုိနီးရွား၊ ပါကစၥတန္၊ အာဖန္နစၥတန္ စသည့္ေတာင္ပိုင္းႏုိင္ငံမ်ား၌ ထြန္းကားခဲ့ေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒဂုိဏ္းကို ေတာင္ပုိင္း ဗုဒၶဘာသာဟု ေခၚတြင္၏။ သုိ႔ေသာ္ ယခုအခါ၌မူ အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ မေလးရွား၊ အင္ဒုိနီးရွား၊ ပါကစၥတန္၊ အာဖန္နစၥတန္ စသည့္ႏုိင္ငံတုိ႔၌ ဗုဒၶသာသနာကြယ္ခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ အနည္းငယ္မွ်သာ က်န္ရိွေတာ့၏။


ေနာက္ဆက္တြဲ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ
မဟာေဒ၀သည္ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ (ဘီစီ ၃၂၀ ခန္႔) ဒုတိယသံဂါယနာႏွင့္တတိယသံဂါယနာအၾကား ေပၚေပါက္ခဲ့သည့္
မဟာသဃၤ ိကဂုိဏ္းကုိ တည္ေထာင္သူျဖစ္၏။

မဟာေဒ၀ႏွင့္ပတ္သက္၍ အယူအဆအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾက၏။ မဟာေဒ၀သည္ မာရ္နတ္ျဖစ္၏။ လူေယာင္ဖန္ဆင္းၿပီး သာသနာဖ်က္ဖုိ႔ ဆင္းသက္လာ၏ ဟုလည္း ဆုိၾက၏။

မဟာေဒ၀သည္ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ျဖစ္၏။ သူ႔ကုိ မလုိသူတုိ႔က သမုိင္းအမွားလုပ္ၿပီး မေကာင္းမႈက်ဴးလြန္သည္ ဟုစြပ္စြဲၾက၏ ဟူ၍လည္းဆုိၾက၏။

မဟာေဒ၀သည္ လူယုတ္မာရဟန္းတုျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူေသဆုံးၿပီး မင္းႀကီးက ျပည္ႏွယ္ဒဏ္ေပးသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ေခၚယူကာ သံဂါယနာတင္၏။ ထုိရဟန္းတုိ႔၏ အယူသည္ပင္ မဟာသဃၤ ိကဂုိဏ္းျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆုိၾက၏။

ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ သမုိင္းသည္ ရႈပ္ေထြးလြန္းစြတကား။


၀န္ခံေတာင္းပန္ခ်က္။
အကယ္၍ ကၽြႏု္ပ္ေရးသားခဲ့သည့္ ေမာင္နတ္ႀကီးပို႔စ္သည္ အဖြဲ႔အႏြဲ႔လြန္ၿပီး ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္မျပစ္မွားသင့္သူတုိ႔အား ျပစ္မွားမိသေယာင္ စကားလုံးမ်ား ပါသြားခဲ့ျငားအံ့။ စာဖတ္သူတုိ႔၏ စိတ္ကုိလည္း အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစခဲ့ျငားအံ့။ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္မွား၍လည္း အဓိပၸါယ္တစ္လြဲေရာက္သြားျငားအံ့။ ဤေနရာမွေနၿပီး ဘုရား တရား သံဃာ မိဘ ဆရာႏွင့္ရုိေသထုိက္သူတုိ႔အား အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ ကန္ေတာ့လုိက္ပါ၏။ စာဖတ္သူတုိ႔လည္း နားလည္ခြင့္လြတ္ေပးၾကပါေလကုန္။ ။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးႏုိင္ၾကပါေစ။
ကုိကုိေမာင္ (ပန္းရနံ႔)

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။


ကုိးကားခ်က္။
-http://en.wikipedia.org/wiki/Mahadeva_(Buddhism)
-http://www.onmarkproductions.com/html/early-schisms.html
-The Heresy of Mahadeva from Handouts of Skorupski.
-La Vallee Poussin, L.de, " The Five Points of Mahadeva and Kathavatthu".
-ဗုဒၶဘာသာလက္စြဲက်မ္း ပထမတြဲ၊ ဒုတိယတြဲ။


....

ေမာင္နတ္ႀကီး (၁၄)

စစ္ေဘး လက္နက္ေဘးက်ေရာက္ျခင္းသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္း၏။ အဆိပ္သင့္ျခင္းသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္း၏။ လူမ်ိဳးေရးေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္းသတ္ျဖတ္ၾကျခင္းသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္း၏။ အငတ္ေဘးက်ေရာက္ျခင္းသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္း၏။ ေရာဂါေဘးက်ေရာက္ျခင္းသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္း၏။ ထုိမွတစ္ပါး ကမၻာႀကီးပ်က္စီးသြားျခင္းသည္လည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းလွေပ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘာသာေရးေဘးက်ေရာက္ျခင္းသည္သာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေခ်ေတာ့၏။

ပဋိပကၡထဲတြင္ ဘာသာေရးပဋိပကၡသည္ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္၏။ ျပႆနာထဲတြင္ ဘာသာေရးျပႆနာသည္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္အေကာင္းဆုံးျဖစ္၏။ အဓိကရုဏ္းထဲတြင္ ဘာသာေရးအဓိကရုဏ္းသည္ ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္အေကာင္းဆုံးျဖစ္၏။ ဆူပူမႈထဲတြင္ ဘာသာေရးဆူပူမႈသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အေကာင္းဆုံးျဖစ္၏။ လက္နက္ေဘး စစ္ေဘးဒဏ္စသည့္ ေဘးဆုိးတုိ႔ေၾကာင့္ မိသားစု တစ္ကြဲတစ္ျပားစီ ျဖစ္သြားႏုိင္၏။
ကုိယ္လက္အဂၤါခ်ိဳ ့တဲ့ေကာင္း ခ်ိဳ ့တဲ့ႏုိင္၏။အသက္ေသေကာင္းေသႏုိင္၏။သုိ႔ေသာ္ တစ္ဘ၀မွ်သာျဖစ္၏။ ဘာသာေရးမႈိင္းမိၿပီး အယူမွားသြားလ်င္မူ သံသရာအဆက္ဆက္ အပါယ္ငရဲ၌ ဆင္းရဲဒုကၡခံစားရေတာ့မည္ျဖစ္၏။ လြတ္လမ္း ကၽြတ္လမ္း မျမင္ႏုိင္ေတာ့ၿပီတည္း။

မဟာေဒ၀တင္သြင္းသည့္ အခ်က္ငါးခ်က္တုိ႔ကုိ အခ်ိဳ ့သံဃာေတာ္မ်ား ကန္႔ကြက္ၾက၏။ ရႈံ ့ခ်ၾက၏။ ျပစ္တင္ၾက၏။ ေ၀ဖန္ၾက၏။ အခ်ိဳ ့သံဃာေတာ္မ်ားက ေထာက္ခံၾက၏။ အားေပးၾက၏။ ခ်ီးမြမ္းၾက၏။ ေထာပနာျပဳၾက၏။ ဗုဒၶကိုယ္တုိင္ က်စ္လစ္ခုိင္မာစြာ ဖြဲ႔စည္းထားခဲ့သည့္ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးသည္ အက္ေၾကာင္းထင္လာ၏။ ကြဲအက္စျပဳလာ၏။ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္စံသြားသည္မွာ ရာစုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္ရုံမွ်သာရွိေသး၏။ ဗုဒၶ၏ညြန္ၾကားခ်က္တုိ႔ကုိ ဖီလာကန္႔လန္႔ျပဳမည့္သူ ေပၚလာေခ်ၿပီ။ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းေလစြ။

အယူ၀ါဒကြဲျပားၾကသည့္ ၀ိ၀ါဒါဓိကရုဏ္းသည္ သံဃာ့အုပ္စုႀကီးတြင္း အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေရာက္လာ၏။ သံဃာ့ဆူပူမႈတုိ႔ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ျပင္းထန္လာ၏။ ထုိ သံဃာ့အဓိကရုဏ္းသည္ မဟာေဒ၀ကုိ ေထာက္ခံသည့္သံဃာႏွင့္ကန္႔ကြက္သည့္ သံဃာတုိ႔၏ အဓိကရုဏ္းပင္ျဖစ္၏။ မဟာေဒ၀ကုိ ေထာက္ခံသည့္သံဃာေတာ္တုိ႔လည္း သူတုိ႔အင္အားႀကီးမားေရးအတြက္ လႈပ္ရွားစည္းရုံးၾက၏။ မဟာေဒ၀အား ကန္႔ကြက္သည့္ သံဃာေတာ္တုိ႔သည္လည္း မူလဗုဒၶလမ္းစဥ္ကုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးအတြက္ သံဃာထုအား စည္းရုံးၾက၏။

ထုိသံဃာ့အဓိကရုဏ္းအေၾကာင္းကုိ မင္းႀကီးသိသြား၏။ ထုိကိစၥသည္ သူပါ၀င္မွ ၿပီးျပတ္မည္ဟုလည္း နားလည္၏။ ထုိဆူပူမႈအား လက္ပုိက္ၾကည့္ေနွလွ်င္ တုိင္းျပည္တစ္ခုလုံး ဆူပူမႈ ျဖစ္လာႏုိင္သည္ဟုလည္း စုိးရိမ္ေန၏။ သုိ႔ေသာ္ သူကုိးကြယ္ဆည္းကပ္သည့္ မဟာေဒ၀ကုိေတာ့ သံဃာ့ေခါင္းေဆာင္ မင္းဆရာအျဖစ္ ျမင္ေတြ႔ခ်င္ေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မဟာေဒ၀အား နန္းေတာ္သုိ႔ ပင့္ေဆာင္ကာ သံဃာ့အဓိကရုဏ္းကိစၥကုိ တံခါးပိတ္ေဆြးေႏြးေလေတာ့၏။

"အရွင္ဘုရား... ဒီကိစၥအတြက္ တပည့္ေတာ္ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပေပးမယ္ဘုရား"

"မင္းႀကီး.. ဘယ္လုိေရြးေကာက္ပြဲလဲ"

"ဒီလုိလုပ္ဘုရား... ပါဋလိပုတ္အပုိင္ေဒသမွာရွိတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္အားလုံး လာမဲ့လ လျပည့္ေန႔မွာ ကုကၠဳဋာရာမေက်ာင္းတုိက္ကုိ ၾကြေရာက္ၾကဖုိ႔ ညီလာခံေခၚေပါ့ဘုရား"

"ထပ္ရွင္းျပပါဦး.. မင္းႀကီး"

"သံဃာေတာ္အားလုံးကုိ ပင့္ေခၚၿပီး အရွင္ဘုရားရဲ ့ အယူ၀ါဒကုိ ႀကိဳက္တဲ့ရဟန္းသံဃာႏွင့္မႀကိဳက္တဲ့ ရဟန္းသံဃာကုိ မဲေပးခုိင္းမယ္ဘုရား။ မဲအမ်ားဆုံးရတဲ့ သံဃာဘက္က အႏုိင္ေပါ့ဘုရား။ ႏုိင္တဲ့၀ါဒကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ဘာသာအယူ၀ါဒအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးမယ္ဘုရား"

"ေကာင္းပါၿပီ မင္းႀကီး။ စီစဥ္လုိက္ပါ့မယ္"

မင္းႀကီးသည္ မဟာေဒ၀ဘက္မွ အႏုိင္ရမွန္း က်ိန္းေသတြက္ထား၏။ မဟာေဒ၀ဘက္မွ အင္အားပုိႀကီးမားေၾကာင္း သိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ပုံစံျဖင့္ မဲေပးဆုံးျဖတ္ၾကရန္ စီစဥ္လုိက္၏။ တစ္ခ်က္ခုတ္သုံးခ်က္ျပတ္ပင္တည္း။ မဟာေဒ၀လည္းအႏုိင္ရ၊ မင္းႀကီးကိုလည္း အဂတိလုိက္သည္ဟု ဆုိမည္မဟုတ္။ ဆုံးရႈံးသည့္သံဃာမ်ားအားလည္း အာဏာစက္ျဖင့္ ႏွိပ္ကြပ္ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ တိမ္ေတာင္သဖြယ္ မင္းေရးၾကြယ္ေလစြတကား။

ေရြးေကာက္ပြဲေန႔။
ႏွစ္ဘက္သံဃာေတာ္တုိ႔သည္ ေက်ာင္းတုိက္အတြင္းရွိမ႑ပ္ထဲတြင္ ေနရာကုိယ္စီယူထားၾကၿပီျဖစ္၏။ သံဃာ့ပရိသတ္သည္ မ်ားျပားလွ၏။ တစ္ေသြးတစ္ေရာင္တည္းျဖစ္၏။ အယူ၀ါဒကြဲျပားလင့္ကစား သကၤန္း၀တ္ရုံထားပုံမွာ အတူတူသာျဖစ္၏။ မင္း မွဴးမတ္ လူပရိသတ္တုိ႔ အစုံအလင္ေရာက္ေန၏။ အတုိက္အခံျဖစ္သည့္မဟာေဒ၀ႏွင့္ လက္ရွိအာဏာရ(ဗုဒၶ၀ါဒီ)သံဃာ့ေခါင္းေဆာင္တုိ႔၏ ေရြးေကာက္ပြဲကား စတင္ေလၿပီတည္း။

ရဟႏၱာအားလုံးႏွင့္အရိယာသံဃာမ်ားသည္ လက္ရွိဗုဒၶ၀ါဒီရဟန္းေတာ္္ဘက္မွ ရပ္တည္ၾက၏။ ပုထုဇဥ္ရဟန္းသာမေဏအခ်ိဳ ့လည္း လက္ရွိအာဏာရဗုဒၶ၀ါဒီရဟန္းေတာ္ကုိပင္ ေထာက္ခံမဲေပးၾက၏။
သုိ႔ေသာ္ အရိယာမဟုတ္ေသးသည့္ ပုထုဇဥ္ရဟန္းသာမေဏအမ်ားစုတုိ႔သည္ မဟာေဒ၀အား တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း မဲေပးၾကေလ၏။ အမ်ားစုက မဟာေဒ၀အား မဲေပးၾကျခင္းမွာ အေၾကာင္းႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။ မဟာေဒ၀အား ယုံၾကည္ေလးစား၍မဲေပးျခင္းႏွင့္ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္သင့္မည္စုိး၍ မဲေပးျခင္းတုိ႔ျဖစ္၏။ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္ခင္ ေကာလာဟလ သတင္းထြက္ေပၚေနခဲ့၏။ မဟာေဒ၀ကုိ မေထာက္ခံသည့္ ရဟန္းသာမေဏမ်ားအား မင္းအမိန္႔ျဖင့္ ကြပ္မ်က္သုတ္သင္မည္ ဟူ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မဟာေဒ၀သည္ ေထာက္ခံမဲ မ်ားစြာရရွိသြားေလ၏။

ေရြးေကာက္ပြဲကား ၿပီးဆုံးသြားေလၿပီ။
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ေၾကာင့္ လက္ရွိအာဏာရဗုဒၶ၀ါဒီရဟန္းေတာ္တုိ႔ဘက္မွ မဲအျပတ္အသတ္ျဖင့္ ရႈံးနိမ့္ေလ၏။ အတုိက္အခံ မဟာေဒ၀ဘက္မွ မဲအျပတ္အသတ္ျဖင့္ အႏုိင္ရေလ၏။ မင္းႀကီး၏မ်က္ႏွာ၌ ႏွစ္သက္မႈအရိပ္အေရာင္မ်ား ထင္ဟပ္ေန၏။ မဟာေဒ၀၏ မ်က္ႏွာသည္လည္း ပီတိတုိ႔ျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းေနေလ၏။ ေအာင္ပြဲရစစ္သူႀကီးကဲ့သုိ႔ ၾကြားၾကြား၀ံ့၀ံ့ရွိေန၏။ မဟာေဒ၀၏ အယူ၀ါဒသည္ ပါဋလိပုတ္ျပည္၏ တရား၀င္ ဘာသာအယူ၀ါဒ ျဖစ္သြားေလၿပီတည္း။

မင္းႀကီးသည္ ေပးထားသည့္ကတိအတုိင္း မဟာေဒ၀၏အယူ၀ါဒကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ဘာသာ အျဖစ္ တရား၀င္စာထုတ္ေပး၏။ ေၾကျငာေပး၏။ အခမ္းအနား က်င္းပေပး၏။ ျပည္သူျပည္သားတုိ႔အားလည္း အႏုိင္ရသူမဟာေဒ၀၏ ဘာသာကုိသာ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ၾကဖုိ႔ ဥပေဒ ထုတ္ျပန္ေလ၏။

ေရြးေကာက္ပြဲ၌ ဆုံးရႈံးသြားၾကသည့္ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ားႏွင့္တကြ အားလုံးေသာ ရဟန္းသာမေဏတုိ႔ကုိ မင္းမိန္႔ျဖင့္ ကက္ရွမီးယားျပည္ဘက္သို႔ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးလုိက္၏။
အခ်ိဳ ့ရဟန္းတုိ႔ကုိ ရုိက္ႏွက္ႏွိပ္စက္၏။ အခ်ိဳ ့ရဟန္းတုိ႔ကုိ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ၿပီး ျမစ္အတြင္းသုိ႔ ပစ္ခ်ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိရဟန္းအမ်ားစုတုိ႔သည္ စ်ာန္အဘိညာဥ္တန္ခုိးျဖင့္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရၾကကုန္၏။

ေရြးေကာက္ပြဲအႏုိင္ရသူ မဟာေဒ၀သည္ သူ၏ အယူ၀ါဒကုိ နာမည္တစ္ခု ေပးလုိစိတ္ေပၚလာ၏။ အဖြဲ႔အစည္းဖြဲ႔ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ အဖြဲ႔အစည္းနာမည္ရွိဖုိ႔ လုိအပ္လာသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္၏။ သူ၏ ၀ါဒကုိ နာမည္ေပးဖုိ႔ မဟာေဒ၀သည္ စဥ္းစား၏။ ေတြးေတာ၏။ ႀကံစည္၏။ ေနာက္ဆုံး၌ အေျဖတစ္ခု ရရွိသြားေလ၏။ သူစဥ္းစားသည္မွာ-- ငါ၏ အယူ၀ါဒကုိ သံဃာအမ်ားစုက လက္ခံၾက၏။ ငါ၏အယူ၀ါဒသည္ အလြန္ျမင့္ျမတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါ၏ အယူ၀ါဒကုိ မဟာသဃၤ ိက၀ါဒ၊ ငါ၏ အဖြဲ႔အစည္းဂုိဏ္းကုိ မဟာသဃၤ ိကဂုိဏ္း ဟု ေခၚတြင္ေတာ့မည္ ဟူ၏။

ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ေန႔မအား ညမအား လုံ႔လစုိက္ထုတ္ၿပီး ဗုဒၶဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ဖြဲ႔စည္းေပးထားခဲ့သည့္ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးသည္ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားေလၿပီတည္း။ ႏွစ္ဂုိဏ္း ကြဲသြားေလၿပီတည္း။ မဟာေဒ၀တုိ႔၏ဂုိဏ္းကုိ မဟာသဃၤ ိကဂုိဏ္းဟု ေခၚတြင္ၿပီး ဘုရားရွင္ထက္လက္ကစၿပီး သံဃာ့ေထရ္ အဆက္ဆက္သို႔ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္ (ေရြးေကာက္ပဲြရႈံးနိမ့္သြားသည့္) ရဟန္းေတာ္တုိ႔၏ ဂုိဏ္းကုိ ေထရ၀ါဒဂုိဏ္းဟု ေခၚတြင္ေလ၏။
(ယေန႔ထိ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ေနၾကသည့္ ဗုဒၶဘာသာသည္ ေထရ၀ါဒဂုိဏ္း၀င္ (ဗုဒၶ၀ါဒီစစ္စစ္) ဗုဒၶဘာသာပင္ျဖစ္ေလ၏။ ။ စကားခ်ပ္)

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။

...

ေမာင္နတ္ႀကီး (၁၃)

မဟာေဒ၀သည္ ဗုဒၶက်မ္းဂန္ပိဋကတ္ေတာ္ အတြင္းသုိ႔ သူ၏ အယူ၀ါဒမ်ားကုိ သြတ္သြင္းေလ၏။ ကုိယ္ပုိင္သုတၱန္တရားတုိ႔ကုိ ေရးသားစီရင္၏။ ဆင္တူယုိးမွား အေတြးအေခၚမ်ား ထည့္သြင္းကာ သူ၏၀ါဒသည္ ဘုရားေဟာအစစ္အမွန္မ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု ေၾကျငာ၏။ လူတုိ႔အား အယုံသြင္း၏။ ရဟန္းသာမေဏတုိ႔အား လွည့္ပတ္ယုံၾကည္ေစ၏။ လူပုဂၢဳိလ္အမ်ားစုႏွင့္ပုထုဇဥ္ရဟန္းသာမေဏအမ်ားစုတုိ႔သည္ သူ၏ ေထာင္ေခ်ာက္သြင္းသို႔ က်ဆင္းၾကေလ၏။ သူ႔အေပၚ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္ၾက၏။

အသစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း အေဟာင္းကုိေတာ့ တစ္လည္လည္ ဟု ဆုိရုိးစကားရွိသည့္တုိင္ လူအမ်ားစုတုိ႔သည္ အေဟာင္း အေဟာင္းတုိ႔ကုိ ေမ့ပစ္တတ္ၾက၏။ အသစ္ အသစ္တို႔ကုိ ႏွစ္သက္တတ္ၾက၏။ မဟာေဒ၀သည္ လူအမ်ားစုတုိ႔၏ စိတ္ဓါတ္ပုိင္းဆုိင္ရာကုိ မွန္းဆတတ္၏။ နားလည္၏။ သိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားေဟာႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည့္ အခ်က္ငါးခ်က္ကုိ တီထြင္လုိက္၏။ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္တုိ႔ႏွင့္သာဆုိင္သည့္ အခ်က္အလက္တုိ႔ပင္ျဖစ္၏။ တီထြင္ၿပီး ဘုရားေဟာအျဖစ္ လူတို႔အားေၾကျငာ၏။ ရဟန္းတုိ႔ကုိ သိေစ၏။ မင္း မွဴးမတ္တုိ႔ထံ စာလႊာပါး၏။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိအခ်က္ငါးခ်က္တုိ႔ကုိ ဘုရားေဟာ ပိဋကတ္ေတာ္ထဲသုိ႔ ထည့္သြင္းေပဖုိ႔ သံဃာထုကို ေတာင္းဆုိလုိက္၏။

ထုိအခ်က္ငါးခ်က္တုိ႔မွာ---
၁။ ရဟႏၱာမ်ားအား ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္၍ ဖ်က္ဆီးက ပ်က္စီးႏုိင္သည္။
၂။ ရဟႏၱာတုိ႔သည္ အရာရာတုိင္းကုိ မသိႏုိင္။ ေမာဟကိေလသာရွိေသးသည္။
၃။ ရဟႏၱာတုိ႔သည္ ၀ိစိကိစၦာ(ယုံးမွားသံသယ) ရွိေသးသည္။
၄။ ရဟႏၱာတုိ႔သည္ အျခားသူမ်ားထံမွ ညြန္ၾကားခ်က္ခံယူသင့္သည္။
၅။ ရဟႏၱာမ်ား နိဗၺာန္၀င္စံသည့္အခါ ေအာ္... ဒုကၡပါလားေနာ္... ဟု ေရရြတ္တတ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟႏၱာမ်ားသည္ ဒုကၡေ၀ဒနာကုိ ေက်ာ္လြန္ႏုိင္ျခင္းမရွိ။ (၀ါဒကြဲမ်ားစြာရွိ၏။ ။ စကားခ်ပ္)

မဟာေဒ၀အဆုိတင္သြင္းသည့္ ထုိငါးခ်က္တုိ႔ကုိ ၾကည့္ရႈၿပီး ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ား သံေ၀ဂပြါးမ်ားၾက၏။
အခ်ိဳ ့သံဃာမ်ား သာသနာအတြက္ စုိးရိမ္ၾက၏။ အခ်ိဳ ့ဒါယကာမ်ား ရင္ထုမနာျဖစ္ၾကရ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအခ်က္ ငါးခ်က္ကုိ ရဟန္းသာမေဏအမ်ားစု လက္ခံၾက၏။ လူအမ်ားစု ယုံၾကည္ၾက၏။ အဆုိးဆုံးမွာ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ မင္း မွဴးမတ္တုိ႔ပါ ထုိငါးခ်က္ကုိ လုံး၀ လက္ခံလုိက္ၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ေခါင္မုိးကမွ မုိးမလုံရင္ အိမ္လုံးျပည့္ မုိးစုိစြတ္ေတာ့ရုံသာရွိေတာ့၏။

ဗုဒၶ၏ လမ္းစဥ္ကုိ အကန္းယုံၾကည္၍ မရေပ။ အကန္းယုံရင္ အကုန္ရမ္းေခ်ေတာ့မည္။ အကန္းယုံၾကည္ရုံမွ်ျဖင့္ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္။ အကၽြတ္တရားရွာေဖြသူတုိ႔အတြက္ လုိအပ္သည့္ အင္အားငါးခုရွိ၏။ ေခါင္းေဆာင္ငါးဦးဟုလည္း ေခၚ၏။ ဗုိလ္ငါးပါးဟုလည္း နာမည္တြင္၏။ ထုိငါးပါးတုိ႔မွာ---
၁။ သဒၶါ= ကံကံ၏ အက်ိဳးကုိ ယုံၾကည္မႈ
၂။ ၀ီရိယ= မွန္ကန္စြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ
၃။ သတိ= တစ္စုိက္မတ္မတ္ ရႈမွတ္မႈ
၄။ သမာဓိ= တည္ၾကည္မႈ
၅။ ပညာ= စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈတုိ႔ပင္ျဖစ္၏။

ထုိငါးမ်ိဳးတုိ႔တြင္--
သဒၶါႏွင့္ပညာညီမွ်ရမည္ျဖစ္၏။
၀ီရိယႏွင့္သမာဓိ ညီမွ်ရမည္ျဖစ္၏။
သတိသည္ ခ်ိန္ခြင္လ်ာကဲ့သုိ႔ အထက္က စုံတြဲတုိ႔ကုိ ညွိေပးရမည္ျဖစ္၏။

သဒၶါလြန္လ်င္ ဆြ႔ံတတ္၏။
ပညာလြန္လ်င္ ကြန္႔တတ္၏။
၀ီရိယလြန္လ်င္ တြန္႔တတ္၏။
သမာဓိလြန္လ်င္ ပ်ံ ့တတ္၏။
သတိသည္သာလွ်င္ ပုိလြန္သည္မရွိ၊ လုိသည္သာရွိ၏။

မဟာေဒ၀သည္ ပညာလြန္ေနေလၿပီ။ သဒၶါအားနည္းေနေလၿပီ။ သူ၏ မာန္မာနကုိ သတိခၽြန္းျဖင့္ ဖမ္းအုပ္၍ မရေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ထင္ရာကုိ ကြန္႔ေလၿပီတည္း။ ဇာတိမာန္ ပုညမာန္ ဂုဏမာန္ ဗလမာန္ ဣဒၶိမာန္ ပညာမာန္တုိ႔တြင္ ပညာမာန္သည္ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္၏။ သူသည္ ကံႀကီးမထုိက္ခဲ့ပါမူ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္ ရႏုိင္ေလာက္သည့္ အေျခအေနတြင္ရွိ၏။ ယခုမူ သူသည္ ကံႀကီးသုံးခုကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ၏ စ်ာန္ မဂ္ဖုိလ္တုိ႔ကုိ ထုိလြန္က်ဴးမႈတုိ႔က တားဆီးပိတ္ပင္ထား၏။ သူသည္ ဤဘ၀၌ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္ လုံး၀မရနုိင္ေတာ့ၿပီ။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။

...

Saturday 14 November 2009

ေမာင္နတ္ႀကီး (၁၂)

လူမုိက္တုိ႔မည္သည္ အခြင့္ေရးကုိ ရသေလာက္ အသုံးခ်ေလ့ရွိ၏။ အခြင့္အေရး အနည္းငယ္မွ် ေပးမိလွ်င္ ထပ္ၿပီးေတာင္းဆုိ၏။ ထပ္ေပးလွ်င္ ထပ္ၿပီးေတာင္းဆုိတတ္ျပန္၏။ လုိအင္ျပည့္သည္ဟူ၍မရွိေပ။ တုိင္းျပည္ႀကီးတစ္ခုလုံး လက္ထဲထည့္ေပးလွ်င္ပင္ အျခားတုိင္းျပည္တို႔ကုိ လုိခ်င္ျပန္တတ္၏။ ေလာဘမီး၏ ေလာင္ကၽြမ္းကူးစက္မႈသေဘာပင္တည္း။ ရေလ လိုေလ အုိတေစၦပင္တည္း။

မဟာေဒ၀သည္ ပိဋကတ္သုံးပုံလုံးကုိ ေလ့လာသိရွိ ကၽြမ္းက်င္ေသာအခါ စိတ္ရုိင္းေတြ ျပန္၀င္လာ၏။ စီနီယာရဟန္းေတြလက္ေအာက္ ေနထုိင္ရသည္ကုိ မေက်မနပ္ျဖစ္လာ၏။ သံဃာထုအေပၚ လႊမ္းမုိးခ်င္စိတ္ေပါက္လာ၏။ ထင္ရွားသည့္ သံဃာ့ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္လာ၏။ လူမုိက္တုိ႔ ျဖစ္ေလ့ရွိသည့္ သေဘာပင္ျဖစ္၏။ လုပ္ခ်င္သည္ကုိ လုပ္ရမွ ေက်နပ္သည့္ သူ၏ဗီဇေပၚလာျပန္၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟန္းငယ္မ်ားထံ သြားေရာက္ၿပီး စည္းရုံးေရးဆင္း၏။ ဆြယ္တရားေဟာ၏။ အနာဂါတ္လမ္းစဥ္ကုိ ခ်ျပ၏။

ငယ္ျဖဴရဟန္းတုိ႔သည္ ေလာကအေတြ႔အႀကဳံကုိ မသိၾက။ ေလာက၏ မာယာကုိ နားမလည္ၾက။ စာေပႏွင့္သာ ထိေတြ႔ေနရသည့္အတြက္ ျပင္ပအေတြ႔အႀကဳံမရွိ။ ထုိသည္ကုိ မဟာေဒ၀ အျပည့္အ၀အသုံးခ်၏။ ငယ္ရြယ္သည့္ရဟန္းသာမေဏတုိ႔ကို ငယ္ရြယ္သည့္အေလ်ာက္ အသက္ႀကီးသည့္ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ကုိ အသက္ႀကီးသည့္အေလ်ာက္ က်က်နနခ်ဥ္းကပ္၏။ ေလာကဥပမာတုိ႔ျဖင့္ အာ၀ဇၨန္းေကာင္းေကာင္း ေဟာေျပာ၏။ ရဟန္းအမ်ားစုသည္ သူ၏ အေျပာေနာက္ ေမ်ာပါသြားၾကေလ၏။

မဟာေဒ၀သည္ ထုိကဲ့သုိ႔ အခ်ိန္တုိအတြင္း သံဃာ့ပရိသတ္ကုိ စည္းရုံးရ၍ ရၿပီးေသာ္လည္း တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈ မရွိေသးေပ။ မင္း မွဴးမတ္ ပရိသတ္တုိ႔၏ အၾကည္ညိဳကိုလည္း ခံယူလုိျပန္၏။ မင္းကုိးကြယ္သည့္ ဘုန္းႀကီးျဖစ္ခ်င္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မင္း၏နန္းတြင္းသုိ႔ တစ္ျဖည္းျဖည္း ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္ၿပီး စည္ရုံးေရးတရားေဟာ၏။ ေျခာက္သင့္ကုိကုိ ေျခာက္လွန္႔ၿပီး ေျမွာက္သင့္သူကုိ ေျမွာက္ကာ မင္းအလုိလုိက္ မင္းႀကိဳက္ကုိေဆာင္၏။ ကပ္ဖားရပ္ဖားလုပ္၏။

သူသည္ အေဟာေကာင္း၏။ အေျပာေကာင္း၏။ ဥပဓိရုပ္ရည္ရွိ၏။ က်မ္းဂန္တတ္ေျမာက္၏။ သူ၏ လုပ္ေဆာင္မႈ၌ ယုံၾကည္ခ်က္ အျပည့္အ၀ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း မင္းကုိးကြယ္ဆည္းကပ္သည့္ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္လာ၏။ မဟာေဒ၀၏ေက်ာ္ေစာသတင္းတုိ႔သည္ နန္းေတာ္တြင္း၌ ေနရာယူထားၾကေလၿပီျဖစ္၏။

ငယ္ျဖဴရဟန္းသာမေဏမ်ားႏွင့္ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ အသက္ႀကီးမွ သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ တက္လာသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အေျပာအေဟာ၌ ကၽြမ္းက်င္ၾက၏။ ပရိယာယ္ၾကြယ္၀၏။ လူတုိ႔၏ အႀကိဳက္ကုိ သိ၏။ ေလာကေရးရာ၌ ကၽြမ္းက်င္ၾက၏။ ဓမၼေရးရာ၌လည္း တီးမိေခါက္မိေအာင္ လွန္ေလွာၾကည့္ထားတတ္ၾက၏။ အာေဘာင္အာရင္းႏွင့္ေဟာေျပာတတ္၏။ ေဖာ္ေဖာ္ေရႊေရႊေနတတ္၏။

ငယ္ျဖဴရဟန္းမ်ားမွာမူ ဓမၼေရးရာ၌သာ ကၽြမ္းက်င္ၾကၿပီး မာယာမ်ားလွသည့္ ေလာကေရးရာကုိ မကၽြမ္းက်င္ၾကေခ်။ စကားကုိလည္း အာေဘာင္အာရင္းနဲ႔ မေျပာတတ္ၾကေပ။ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေျပာၾကေလ့ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသက္ႀကီးမွ သကၤန္း၀တ္လာၾကသည့္ ရဟန္းႀကီးတုိ႔သည္ ငယ္ျဖဴရဟန္းမ်ားကုိ
ေက်ာ္တက္ၿပီး နာမည္ရလာတတ္ၾက၏။ ေနရာယူလာတတ္ၾက၏။ လႊမ္းမုိးလာတတ္ၾက၏။

လူတုိ႔သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဥပဓိရုပ္ေၾကာင့္လည္း ၾကည္ညိဳၾက၏။ အသံေၾကာင့္လည္း ၾကည္ညိဳၾက၏။ အေျပာအေဟာေကာင္းေသာေၾကာင့္လည္း ၾကည္ညိဳတတ္ၾက၏။ ေက်ာ္ေစာသတင္းေၾကာင့္လည္း ၾကည္ညိဳၾက၏။ က်င့္ႀကံမႈေၾကာင့္လည္း ၾကည္ညိဳတတ္ၾက၏။ ပိဋကတ္က်မ္းဂန္၌ ႏွ႔ံစပ္တတ္ကၽြမ္းမႈေၾကာင့္လည္း ၾကည္ညိဳၾက၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေပၚယံျဖစ္သည့္ ဥပဓိရုပ္၊ အသံၾသဇာ၊ အသံေကာင္းျခင္းႏွင့္ ေက်ာ္ေစာသတင္းတုိ႔ေၾကာင့္သာ လူတုိ႔သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ၾကည္ညိဳတတ္ၾကေလကုန္၏။ သာသနာဆုတ္ယုတ္ျခင္း၏ အေၾကာင္းပင္တည္း။

ရုိင္းရိုင္းေျပာရပါမူ အသိဥာဏ္မဲ့သည့္ လူတုိ႔သည္ အလိမ္ခံဖုိ႔ ေစာင့္ေနၾက၏။ လိမ္ညာမည့္သူကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾက၏။ ယုတၱိရွိရွိလိမ္ညာေနသူအား အလိမ္ခံခ်င္သူေတြ တန္းစီၿပီးေနရာယူထားၾက၏။ မီးရထားလက္မွတ္၀ယ္ဖုိ႔ ႀကိဳတင္တန္းစီၿပီး ေစာင့္ေနရသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္၏။ တစ္ဘက္သားအေပၚ အရမ္းအားကုိးျခင္းသည္လည္း အလိမ္ခံရျခင္း၏ ပင္မအေၾကာင္းရင္းပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဘုိးေတာ္၊ နတ္ကေတာ္၊ ေဗဒင္ဆရာ၊ ရဟန္းတုတုိ႔အတြက္ စားေပါက္ေခ်ာင္သြားၾက၏။ လူေျပာမ်ားေနသည့္ စကားစုေလး တစ္ခုရွိ၏။ "လိမ္ဖုိ႔သာျပင္ထားပါ။ အလိမ္ခံခ်င္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး တန္းစီၿပီးေစာင့္ေနၾကတယ္" ဟူ၏။

မဟာေဒ၀သည္ ထုိအခြင့္အေရးအား အျပည့္အ၀ အသုံးခ်လုိက္၏။ သူသည္ ဥပဓိရုပ္ေကာင္း၏။ အသံၾသဇာေကာင္း၏။ အေဟာအေျပာေကာင္း၏။ ရဟန္းပရိသတ္ လူပရိသတ္၌ နာမည္သတင္း ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားလာ၏။ မင္းပရိသတ္၌လည္း ေက်ာ္ေဇာသတင္း ရလာ၏။ သူ႔အဖုိ႔ ကလိန္ေစ့ျငမ္းဆင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီျဖစ္၏။ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားဖုိ႔ အခ်ိန္က်ေရာက္ၿပီျဖစ္၏။ မဟုတ္မမွန္အဆုိတင္သြင္းဖုိ႔ အခ်ိန္ကုိ ရရွိလာၿပီျဖစ္၏။ သူသည္ ေနရာေကာင္းေကာင္းတစ္ခုရဖုိ႔အတြက္ လူပရိသတ္ကုိလည္း လိမ္ညာေျပာဖုိ႔ ၀န္မေလး။ ရဟန္းပရိသတ္တုိ႔ကုိ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ားဖုိ႔လည္း လက္မတြန္႔။ မင္းပရိသတ္တုိ႔အား မမွန္တရား ေဟာၾကားဖုိ႔လည္း လက္ေႏွးေနမည့္ သူမဟုတ္ေပ။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။

....

ေမာင္နတ္ႀကီး (၁၁)

ေလာက၌ ေလာကနီတိႏွင့္ ေလာကက်င့္၀တ္တုိ႔ရွိသကဲ့သုိ႔၊ အဖြ႔ဲအစည္းတစ္ခု၌ အဖြဲ႔အစည္းဥပေဒရွိသကဲ့သုိ႔ သာသနာ့ေဘာင္၌လည္း သာသနာ့နီတိရွိ၏။ သာသနာ့ဥပေဒရွိ၏။ သာသနာ့စည္းကမ္းရွိ၏။ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းသည္ ပရမ္းပတာအဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးမဟုတ္။ က်စ္လစ္စြာ ဖြဲ႔စည္းထား၏။ ခုိင္မာစြာ စုရုံးထား၏။ က်နစြာ တည္ေဆာက္ထား၏။ အလုပ္ရုံတစ္ခု၌ အလုပ္သမားမခန္႔မီ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေလ့ရွိၿပီး သတ္မွတ္ပညာအရည္အခ်င္းမျပည့္မီသူတုိ႔အား အလုပ္မခန္႔သကဲ့သုိ႔ သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ခ်င္သူတုိ႔အားလည္း ရဟန္းပရိသတ္အလည္၌ အင္တာဗ်ဴးျပဳလုပ္ေလ့ရွိ၏။ ေမးျမန္း၏။ စစ္ေဆး၏။
အရည္အခ်င္းျပည့္မီမွ သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ခြင့္ျပဳ၏။

အမွန္မွာမူ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ လုံး၀ အရည္အခ်င္းမမီေပ။ စံမမီေပ။ ျပည့္စုံမႈမရွိေပ။ စာေမးပြဲစကားျဖင့္ေျပာရပါမူ စာမက်က္ဘဲ၊ စာမရဘဲ စာေမးပြဲေျဖသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္၏။ မည္သုိ႔ စာေမးပြဲေအာင္လိမ့္မည္နည္း။ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ အဖကုိသတ္ခဲ့၏။ အမိကုိ သတ္ခ့ဲ၏။ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ားကုိ သတ္ခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ကံႀကီးထုိက္ေနသူျဖစ္၏။ ကံႀကီးထုိက္သူတုိ႔အား သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ျခင္း လုံး၀ခြင့္မျပဳေပ။

ကံႀကီး(အနႏၱရိယ)သည္ ငါးမ်ိဳးရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပဥၥာနႏၱရိယ (ပဥၥ= ။ အနႏၱရိယ= ကံႀကီး) ကံဟု အမည္ရ၏။ ထုိငါးမ်ိဳးတုိ႔မွာ----
၁။ မာတုဃာတကကံ= အမိကုိ သတ္ျဖတ္သည့္ကံ
၂။ ပိတုဃာတကကံ= အဖကို သတ္ျဖတ္သည့္ကံ
၃။ အရဟႏၱဃာတကကံ= ရဟႏၱာကုိ သတ္ျဖတ္သည့္ ကံ
၄။ ေလာဟိတုပၸါဒကကံ= ဘုရားရွင္ကုိ ေသြးစိမ္းတည္ေစသည့္ကံ
၅။ သံဃေဘဒကကံ= ညီညြတ္ေနသည့္ သံဃာေတာ္တုိ႔အား ကြဲျပားေအာင္ ျပဳလုပ္သည့္ကံတုိ႔ပင္တည္း။

ထုိကံႀကီးငါးပါးထဲက တစ္ပါးပါးကုိ က်ဴးလြန္ထားေသာသူသည္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ရဟန္းအျဖစ္ကုိ မရရွိႏုိင္ေပ။ ထုိငါးပါးမွတစ္ပါး အျခားေသာ ရဟန္းအျဖစ္ကုိ တားျမစ္တတ္သည့္ အေျခအေနမ်ားလည္း မ်ားစြာ ရွိေသး၏။ ဥပမာ။ အသက္ႏွစ္ဆယ္မျပည့္ေသးသူ၊ ေမြးရာပါ ကုိယ္လက္အဂၤါခ်ိဳ ့ယြင္းလာသူ စသည့္ သူတုိ႔ပင္တည္း။ အကယ္၍ ထုိသူတုိ႔အား ရဟန္းခံမႈကုိ ျပဳလုပ္ေပးျငားအ့ံ။ ရဟန္းေလာင္းသည္လည္း ရဟန္းမျဖစ္၊ ရဟန္းခံေပးသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာလည္း အျပစ္ရေလ၏။

ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ ကံႀကီးငါးပါးထဲမွ ပထမသုံးပါးကုိ က်ဴးလြန္ထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ ရဟန္းပရိသတ္ေရွ ့၌ ျပဳလုပ္သည့္ အင္တာဗ်ဴးကုိ မွန္ကန္စြာ မေျဖဆုိခဲ့ေပ။ လိမ္ညာေျဖဆုိခဲ့၏။ ရဟန္းေတာ္တုိ႔သည္ သူ၏ သရုပ္မွန္ကုိ မသိရိွၾကေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟန္းခံေပးလုိက္ၾက၏။ စာေမးပြဲစကားျဖင့္ ဆုိရပါမူ သူသည္ စာေမးပြဲကုိ ခုိးေျဖ၍ ေအာင္၏။ ပုိက္ဆံေပး၍ ေအာင္၏။ ေအာင္လက္မွတ္ကုိ ၀ယ္ယူ၍ ေအာင္ျမင္၏။ အမွန္မွာ သူသည္ စာေမးပြဲတကယ္ေအာင္သူမဟုတ္ေပ။ အတုအေယာင္ ေအာင္ျမင္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။

ထုိနည္းအတူပင္ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ ရဟန္းဘ၀ကုိ ခုိးၿပီး ရယူလုိက္၏။ လိမ္လည္၍ ရယူလုိက္၏။ သကၤန္း၀တ္ၿပီး ရယူထားလုိက္၏။ အမွန္မွာ သူသည္ ရဟန္းအစစ္မဟုတ္ေပ။ ရဟန္းအတုသာတည္း။ သကၤန္း၀တ္ထားသည့္ ရဟန္းတုမွ်သာတည္း။ သူသည္ ရဟန္းအသြင္ ခုိးယူလုိက္၏။ ရဟန္း၏ ၀ါစဥ္အေရအတြက္တုိ႔ကုိလည္း ခုိးယူ၏။ ထိုသည္ကုိ ဘာသာေရးစကားျဖင့္ေျပာရပါမူ လိင္ခုိး ေထရ္ခုိး ဟုေခၚ၏။ အျပစ္ႀကီးေလစြ။

"ဒီေန႔ကစၿပီး ေမာင္နတ္ႀကီး အမည္ေပ်ာက္၍ မဟာေဒ၀ ဟု အမည္တြင္ေစ"

ေမာင္နတ္ႀကီးကုိ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးမွ ဘြဲ႔နာမည္ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္လာသူတုိ႔အား မူလလူ၀တ္ေၾကာင္ အမည္ကုိ ပယ္ဖ်က္ၿပီး သာမေဏ (သုိ႔) ရဟန္း အမည္ကုိ ပါဠိအမည္ျဖင့္ မွည့္ေလ့ရွိ၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ ေမာင္နတ္ႀကီးအမည္မွ မဟာေဒ၀ အမည္သုိ႔ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြား၏။ ခင္မ်ား.. က်ေနာ္.. မင္း..... ငါ .. စသည့္ လူ႔အသုံးအႏႈန္းမ်ားမွ အရွင္ဘုရား... တပည့္ေတာ္.. စသည့္ သာသနာ့အသုံးအႏႈန္းမ်ားသုိ႔ ေျပာင္းသြား၏။ သာသနာ့ေဘာင္ႏွင့္လူ႔ေဘာင္တုိ႔ကား အေျခခံမွစ၍ ဤကဲ့သို႔ ကြာျခား၏။ သီးသန္႔ျဖစ္၏။ တစ္ကန္႔စီျဖစ္၏။ အဓိကက်သည့္အစိတ္အပုိင္းတုိ႔ကုိမူ ရွင္းျပဖြယ္လုိအံ့မထင္ေတာ့ေပ။ လြန္စြာမွ ကြဲျပားျခားနားမည္မွာ ေသခ်ာလွေပေတာ့၏။

ေမာင္နတ္ႀကီး (သို႔မဟုတ္) မဟာေဒ၀သည္ သကၤန္း၀တ္ျဖင့္ ေနထုိင္ရသည္ကုိ ႏွစ္သက္၏။ ေပ်ာ္ရႊင္၏။ ေက်နပ္၏။ ေအးခ်မ္း၏။ ဆိတ္ၿငိမ္၏။ စိတ္ၿငိမ္၏။ ေက်ာင္းစည္းကမ္းကို လုိက္နာ၏။ စာႀကိဳးစား၏။ ကမၼ႒ာန္းပြါးမ်ား၏။ လူ၀တ္ေၾကာင္ျဖင့္ ေနစဥ္က အသိဥာဏ္မဲ့ခ့ဲသေလာက္ သကၤန္း၀တ္ျဖင့္မူ ဥာဏ္ထက္၏။ ဥာဏ္သြက္၏။ အာဂမယုတၱိ သဘာ၀ယုတၱိတုိ႔ကုိ ပုိင္ႏုိင္၏။ ကၽြမ္းက်င္လာ၏။ ထက္ျမက္လာ၏။ ေန႔စဥ္ပုံမွန္ ဓါးေသြးေက်ာက္ေပၚတင္၍ အေသြးခံရသည့္ ဓါးကဲ့သုိ႔ပင္တည္း။
(ဤေနရာမွစ၍ ေမာင္နတ္ႀကီးအစား မဟာေဒ၀ဟု သုံးစြဲသြားမည္။ ။ စကားခ်ပ္)

မဟာေဒ၀သည္ လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀က က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္ အျပစ္အားလုံးတုိ႔ကုိ ပိဋကတ္စာေပတုိ႔ျဖင့္ ေဆးေၾကာပစ္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထား၏။ စိတ္ဆင္းရဲမႈတုိ႔ကုိ သမထဘာ၀နာျဖင့္ သုတ္သင္ပစ္မည္ဟု အားခဲထား၏။ သူရရွိထားသည့္ ေရာဂါသည္ Incurable disease (ကုသ၍ မရႏုိင္သည့္) ေရာဂါျဖစ္သည္ကုိ သူမသိေပ။ သူလက္မခံေပ။ အနာသိ ေဆးရွိရမည္ဟု ယူဆထား၏။ သူသည္ ေန႔ေန႔ညည ပိဋကတ္စာေပတုိ႔ကို သင္အံေလ့လာ၏။ ပြါးမ်ားသရဇၥ်ာယ္၏။ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လုံ႔လျပဳ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း၌ပင္ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ ထုံးလုိေခ် ေရလုိေႏွာက္ ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္သြားေလ၏။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahavea ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။

...

ေမာင္နတ္ႀကီး (၁၀)

ေလာက၌ လူတုိ႔သည္ ဒုကၡေရာက္မွ ဒုကၡလြတ္ေျမာက္ေရးကုိ တမ္းတေလ့ရွိၾက၏။ ဆင္းရဲတြင္းေရာက္မွ ခ်မ္းသာမႈကုိ တမ္းတၾက၏။ ကုိယ္တုိင္ေ၀ဒနာခံစားရမွ ေ၀ဒနာသည္တုိ႔ကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္ၾက၏။ မေကာင္းမႈကုိ က်ဴးလြန္စဥ္က ဘာတစ္ခုမွ မစဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့ မေကာင္းက်ိဳးေပးလာခ်ိန္ေရာက္မွ လုပ္ခဲ့မိေလျခင္းဟု ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္တတ္ၾက၏။ စုိးရိမ္တတ္ၾက၏။ ကုကၠဳစၥ၏ သေဘာပင္တည္း။

အမွန္မွာမူ ရဟန္းေတာ္တုိ႔သည္ လူသားတို႔က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္ အျပစ္တုိ႔ကုိ မေဆးေၾကာေပးႏုိင္ေပ။ မသန္႔ရွင္းေပးႏုိင္ေပ။ မကယ္တင္ေပးႏုိင္ေပ။ ယုတ္စြအဆုံး ဗုဒၶသည္ပင္ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ထားသူတုိ႔ကုိ မကယ္တင္ႏုိင္ေပ။ ဗုဒၶ၀ါဒသည္ ကယ္တင္ရွင္၀ါဒမဟုတ္။ ေပ်ာက္ေစ၀ါဒမဟုတ္။ ဥဳံဖြ၀ါဒမဟုတ္။ ထုိ၀ါဒတုိ႔ကုိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ဆန္႔က်င္၏။ ထုိ၀ါဒတို႔၏ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္၏။ ဗုဒၶႏွင့္သူ၏သာ၀ကတို႔သည္ လမ္းစဥ္အမွန္ႏွင့္လမ္းစဥ္အမွားတုိ႔ကုိသာ ညြန္ျပေပးႏုိင္၏။ တည့္မတ္ေပးႏုိင္၏။ လမ္းမွန္ကုိ ညြန္ျပေပးတတ္သည့္ လမ္းျပဂုိက္တစ္ေယာက္ကဲ့သုိ႔ပင္ျဖစ္၏။

ဥပမာအားျဖင့္ အေရွ ့တည့္တည့္သုိ႔သြားလွ်င္ ပါဋလိပုတ္ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ ေရာက္ႏုိင္၏ဟုညြန္ျပအံ့။ သုိ႔ေသာ္ ခရီးသည္သည္ အေနာက္တည့္တည့္သို႔ ေလ်ာက္လွမ္းျငားအ့ံ။ ထုိသူသည္ ပါဋလိပုတ္သုိ႔ မည္သည့္အခါမွ ေရာက္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ဗုဒၶလမ္းစဥ္သည္လည္း ထုိ႔အတူပင္တည္း။ လမ္းမွန္ကုိ ေလ်ာက္လွမ္းရန္ ညြန္ျပ၏။ လမ္းမွားသုိ႔ မလိုက္ရန္ တားျမစ္ေပး၏။ လမ္းမွန္ကုိ ညြန္ျပပါလ်က္ လမ္းမွားသုိ႔ တစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ေနသည့္ သူအား သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ ဟု သေဘာထားလုိက္၏။

ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ ဗုဒၶႏွင့္ဗုဒၶလမ္းစဥ္ကုိ လုံး၀မသိ။ ရဟန္းေတာ္တုိ႔အေၾကာင္းကုိ လုံး၀မသိ။ ကံ ကံ၏အက်ိဳးကုိလည္း လုံး၀နားမလည္ေပ။ သူနားလည္ထားသည္မွာ သူက်ဴးလြန္မိခဲ့သည့္ အျပစ္တုိ႔ကုိ ေဆးေၾကာရန္ႏွင့္သူ၏စိတ္ဆင္းရဲမႈတုိ႔ကုိ သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွ ရွင္းလင္းထုတ္ပစ္ရန္ပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းသံဃာမ်ားရွိသည့္ ကုကၠဳဋာရာမေက်ာင္းသို႔ အေျပးလာခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္၏။

ဗုဒၶ၏အရိပ္သည္ ေအးျမလွ၏။ ဓမၼအရိပ္သည္ ေအးခ်မ္းလွ၏။ သံဃာ့အရိပ္သည္ ခ်မ္းေျမ့လွ၏။ ေက်ာင္းကန္ဘုရားပုထုိးအရိပ္သည္ ႏွစ္သက္သာယာမႈကို ျဖစ္ေစ၏။ ေက်ာင္း၀င္းပရ၀ုဏ္အတြင္း ေရာက္ရွိလာသည့္ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ ထုိေအးခ်မ္းမႈတုိ႔ကုိ ခံစားလာရ၏။ သီလ သမာဓိ ပညာတုိ႔ျဖင့္ ၿခဳံလႊမ္းထားသည့္ အရာမ္အတြင္းသုိ႔ ခ်ဥ္းႏွင္း၀င္ေရာက္ရသည့္အခါ ၿငိမ္းေအးမႈ ခံစားရသည္မွာ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္ျဖစ္၏။ ဓမၼတာျဖစ္၏။ အျပဳသေဘာျဖစ္၏။

ရဟန္းေတာ္တုိ႔၏ တာ၀န္သည္ တရားအလုိရွိသည့္သူတုိ႔ကုိ တရားဓမၼ ေဟာျပရန္ပင္ျဖစ္၏။ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္လုိသူတုိ႔အား နည္းစနစ္ေပးၿပီး အားထုတ္ေစရန္ပင္ျဖစ္၏။ လူမ်ိဳးမေရြး ဘာသာမေရြး ဇာတ္မေရြး မိသားစုမေရြး ပုဂၢိဳလ္မေရြး ေဟာေျပာျပသေပးရမည္ျဖစ္၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္လည္း လူထဲမွ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ သံသရာခရီးသည္ထဲမွ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ကုကၠဳဋာရာမေက်ာင္းတုိက္၌ သီတင္းသုံးေနထုိင္ေတာ္မူသည့္ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးသည္ ေမာင္နတ္ႀကီးကုိ တရားဓမၼေဟာျပေပး၏။ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္းကို ထုတ္ေဖာ္ျပသေပး၏။ ဒုကၡၿငိမ္းေၾကာင္းလမ္းစဥ္ကုိလည္း ရွင္းလင္းျပသေပး၏။

ဓမၼသည္ အဓမၼမဟုတ္။ ဓမၼသည္ ဓမၼသေဘာေဆာင္သည္ပင္။ တရားအဆုံး၌ ေမာင္နတ္ႀကီး၏ စိတ္သည္ တဒဂၤေအးျမျခင္း သေဘာသုိ႔ ယိမ္းသြား၏။ ေရာက္သြား၏။ ေယာနိေသာမနသိကာရျဖင့္ တရားနာၾကားသူတုိ႔ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိသည့္ သေဘာပင္ျဖစ္၏။ ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃတုိ႔၏ ေမတၱာအစြမ္းသည္ ေမာင္နတ္ႀကီးအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစ၏။ အက်ိဳးရွိေစ၏။ သက္ေရာက္မႈရွိေစ၏။

"တပည့္ေတာ္ကုိ ရဟန္းျပဳခြင့္ျပဳေပးေတာ္မူပါဘုရား"

ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ ထုိခဏ၌ ရဟန္းျပဳခြင့္ေတာင္းေလ၏။ တရားအရသာကုိ ျမည္းစမ္းၾကည့္ယုံမွ်ျဖင့္ အရသာထူးမွန္း ေကာင္းေကာင္းသိသြား၏။ သေဘာေပါက္သြား၏။ သုိ႔ေသာ္ တဒဂၤမွ်သာ သိျခင္းျဖစ္၏။ သညာအေနျဖင့္ သိျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ ပညာသိျဖင့္ သိျခင္းမဟုတ္။ မိသားစုႏွင့္ရႈပ္ယွက္စြာ ေနထုိင္ရာမွ တရားရိပ္သာသုိ႔ဆယ္ရက္စခန္း၀င္လာသူကဲ့သို႔ျဖစ္၏။ ရိပ္သာ၏ ေအးခ်မ္းမႈႏွင့္ အိမ္၏ လႈပ္ရွားရုန္းကန္မႈ ကြာျခားသကဲ့သုိ႔ပင္ျဖစ္၏။

ထုိရဟန္းေတာ္သည္ ေမာင္နတ္ႀကီး၏ ေနာက္ေၾကာင္းရာဇ၀င္ကုိ မသိေပ။ ရာဇတ္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့သည္ကုိလည္း မသိေပ။ ကံႀကီးထုိက္လာသူမွန္းလည္း မသိေပ။ သိဖုိ႔ရန္လည္း စိတ္မ၀င္စားေပ။ ထုိကဲ့သုိ႔ စပ္စုျခင္းသည္ ရဟန္းေတာ္တုိ႔အလုပ္ မဟုတ္ေပ။ ထုိရဟန္းသိသည္မွာ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ မိဘမဲ့။ ဇနီးမရွိ။ သားသမီးမရွိ။ အုပ္ထိန္းသူမရွိ။ တစ္ေကာင္ၾကြက္။ ဤမွ်ေလာက္သာ သိသည္။ ထုိအသိသည္ ေမာင္နတ္ႀကီးကုိ ရဟန္းခံေပးရန္ လံုေလာက္၏။ မိဘမရွိ၍ မိဘထံမွ ခြင့္ေတာင္းရန္မလုိ။ ဇနီးမယားမရွိ၍ ဇနီးမယားထံမွလည္း ခြင့္ေတာင္းေနဖုိ႔မလုိေပ။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြ႔ဲႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။

....

Friday 13 November 2009

ေမာင္နတ္ႀကီး (၉)

ေမာင္နတ္ႀကီး၏ မိခင္သည္ မာယာပဥၥလက္မ်ား၏။ ျမစ္ကဲ့သုိ႔ ေကာက္ေကြ႔၏။ တိမ္စုိင္တိမ္ခဲကဲ့သုိ႔ ပရိယာယ္မ်ား၏။ ဣတၳိ၀ကၤ ံ နဒီ၀ကၤ ံ ဆုိသည့္စကားသည္ အလြန္မွန္၏။ ဟုတ္၏။ သဘာ၀က်၏။ မိန္းမသဘာ၀ကုိ ေပၚလြင္ေစ၏။ မိခင္၏ က်ိန္ဆုိသည့္ စကားမ်ားကုိ ၾကားရသည့္အခါ ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ပုိ၍ ေဒါသအုိးေပါက္ကြဲ၏။ မိခင္၏ ေကာက္က်စ္လိမ္ညာမႈကုိ သူသိ၏။ ေဖာက္ျပန္သည္ကုိလည္း သိ၏။ သူ၏ မိခင္သည္ သူ႔အေပၚ အျပစ္ႏွစ္ခုကုိ တစ္ၿပိဳင္နက္က်ဴးလြန္၏။ ေဖာက္ျပန္မႈႏွင့္လိမ္ညာမႈပင္တည္း။

ေမာင္နတ္ႀကီး၏ သည္းခံႏုိင္မႈစြမ္းအားသည္ မီးေတာက္မီးလ်ံထဲ ပက္ျဖန္းလုိက္သည့္ ေရစက္ေရေပါက္ကဲ့သုိ႔ လုံး၀ခန္းေျခာက္သြားေလၿပီ။ သူ႔ မိခင္အေပၚ နာက်ည္းေလၿပီ။ မုန္းတီးသြားေလၿပီ။ စက္ဆုပ္သြားေလၿပီ။ အတိတ္အေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားေလ ပုိၿပီး မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ေလျဖစ္၏။ မိခင္သည္ သူ႔အေပၚ လုံး၀မစာနာ။ လုံး၀နားလည္မႈမေပး။ အတၱဆန္လြန္း၏။ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေနာက္လုိက္လြန္း၏။ သူ လုံး၀ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ေပ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔အေမကုိ သူကုိယ္တုိင္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ပစ္လုိက္၏။ မာတုဃာတကဟု ေခၚသည့္ အနႏၱရိယကံႀကီးကုိ သူ က်ဴးလြန္မိျပန္ၿပီ။ သူ၏ ေဒါသႏွင့္ ျပတ္သားမႈတုိ႔ကား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ပင္တည္း။

ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ အေဖာ္မဲ့သြားခဲ့ေလၿပီ။
သူ၏ ဘ၀သည္ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွ၏။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ ညမ်ား မ်ားျပားလာ၏။ စိတ္ကေယာင္ေျခာက္ခ်ားျဖစ္လာ၏။ သတိလက္လြတ္ျဖစ္လာ၏။ အရူးတစ္ပုိင္းျဖစ္လာ၏။ အိပ္မက္ဆုိးမက္သည့္ ညေပါင္းလည္း မေရတြက္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ တစ္ရံတစ္ခါ အေဖကုိ အိပ္မက္၌ ျမင္ေတြ႔ရ၏။ ရံခါ အေမကုိ ျမင္ေတြ႔ရ၏။ ရံဖန္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ ျမင္ေတြ႔ရ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ဧည့္သည္ကုိ ျမင္မက္၏။
အတိတ္က အရိပ္ဆိုးတုိ႔သည္ တစ္ေယာက္ထဲေနမွ ပို၍ စုိးမုိးေနရာယူလာၾက၏။

ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီးသည့္ မေကာင္းမႈအားလုံးအတြက္ သူေနာင္တ အႀကီးအက်ယ္ရေန၏။ အကယ္၍ အေမ့ကုိ အေမလုိသာ ဆက္ဆံခဲ့ပါက အခုလုိ အျဖစ္ဆုိး ႀကဳံေတြ႔ရမည္မဟုတ္ဟု သူစဥ္းစားေန၏။ ကာမရာဂႀကီးမားမႈ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆုိးက်ိဳးတုိ႔ကုိ သူသုံးသပ္ၾကည့္ေနမိ၏။ ရင္ထဲ လႈိက္ကနဲ ျဖစ္သြားကာ သည္းေျခလႈပ္သြားသည္ထိ ေၾကာက္ရြ႔ံဖြယ္ေကာင္းမွန္း သူသေဘာေပါက္သြား၏။ ကာမရာဂထၾကြေသာင္းက်န္းမိခဲ့၍ အေမကုိ ေစာ္ကားမိခဲ့၏။ အေဖကုိ သတ္ခဲ့မိ၏။ ဧည့္သည္ကုိ အဆိပ္ေကၽြးသတ္ခဲ့၏။ ရဟႏၱာမ်ားကုိ သတ္ျဖတ္ပစ္ခဲ့မိ၏။ ေနာက္ဆုံး အေမကုိယ္တုိင္ကုိ သူ႔လက္ျဖင့္ သတ္ျဖတ္ခဲ့မိၿပီ။

ကာမေရာဂါ..... ၀မ္းတြင္းနာကား၊
ကုရာနတၳိ..... ေဆးမရွိဘူး၊
မိမိပညာ..... သတိသာလွ်င္၊
မဟာၾသသဓ..... ေဆးမည္စြာ့ရွင့္။
(မဃေဒ၀)


သံေ၀ဂဥာဏ္ထက္သန္သည့္သူဆုိလွ်င္ သူ႔အေၾကာင္းဖတ္ၿပီး တစ္ခါတည္း ေလာကီေဘာင္ကုိ စြန္႔ခြါမိမည္မွာ ေသခ်ာ၏။ ကာမဘုံသားမ်ား၏ အျပစ္ကုိ ျမင္မည္မွာ က်ိန္းေသ၏။ ကာမေရာဂါကုိ ကုသႏုိင္သည့္ေဆး ေလာက၌ မေပၚေပါက္ေသးေပ။ သတိတည္းဟူေသာ ေဆးသည္သာ ကာမေရာဂါကုိ ကုသႏုိင္ေပ၏။

ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ မအိပ္ႏုိင္ မစားႏုိင္ ျဖစ္ေနသည္မွာ ရက္လအတန္ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ အသက္ရွင္ေနေသာ္လည္း စိတ္ဆင္းရဲမႈတုိ႔ေၾကာင့္ ငရဲသုိ႔ အရွင္လတ္လတ္က်ေရာက္ေနသကဲ့သုိ႔ ထင္မွတ္လာ၏။ စည္ကားသုိက္ၿမိွဳက္လွသည့္ ပါဋလိပုတ္ၿမိဳ့ႀကီးကုိလည္း သုႆာန္တစျပင္ကဲ့သုိ႔ ျမင္လာ၏။
လူအမ်ားသြားလာလႈပ္ရွားေနၾကသည္ကုိလည္း ငရဲသားမ်ားကဲ့သုိ႔ ခံစားျမင္ေယာင္လာ၏။ ဤပုံစံျဖင့္ အသက္ရွင္ရမည္ကုိ သူမလုိလား။ ေသရတာက ပုိျမတ္မည္ဟု သူယူဆထား၏။ သူ အသက္ရွင္သန္ေနရတာ ၿငီးေငြ႔လာေခ်ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ကုိယ္ကုိသူ သတ္ေသဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္၏။ သုိ႔မွသာ စိတ္ဆင္းရဲမႈက လုံး၀လြတ္ေျမာက္မည္ျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္ သူ႔ကံသည္ကား ဆန္းၾကယ္လွေပ၏။ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသခါနီးဆဲဆဲ၌ အိမ္နီးခ်င္းထံမွ စကားတစ္ခြန္းၾကားလုိက္ရ၏။ ထုိစကားသည္ သူ႔ကုိ မေသခ်င္စိတ္ျပန္ေပါက္ေစ၏။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ ျဖစ္ေစ၏။ အားအင္ကုိ ျပည့္လာေစ၏။

"ကုကၠဳဋာရာမေက်ာင္းမွာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးရွိတယ္။ အဲဒီရဟန္းေတာ္က စိတ္ဆင္းရဲတဲ့သူကုိလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ျပဳလုပ္ေပးႏုိင္တယ္။ အျပစ္လုပ္ထားသူကုိလဲ ၀န္ခ်ေစၿပီး အျပစ္ကို ေဆးေၾကာေပးႏုိင္တယ္"

ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ အခ်ိန္ကုိ လုံး၀ျဖဳန္းတီးမေနေတာ့။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ပါဋလိပုတ္ၿမိဳ့ထဲရွိ ကုကၠဳဋာရာမေက်ာင္းသုိ႔ ဒုန္းစုိင္းၿပီး ေျပးလႊားသြားေလ၏။ မေကာင္း ေက်ာင္းပုိ႔ဆုိသည့္ စကားသည္ မွန္ေလ၏။ လုံး၀သုံးစား၍ မရေတာ့သည့္ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလၿပီ။ အေရးေရာက္မွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကုိ သတိရ၏။ ကာမဂုဏ္ယဇ္မူးေနစဥ္တုန္းကေတာ့ အမဂၤလာဦးျပည္းရဟန္းေတြ ဟု သူေရရြတ္ခဲ့၏။ ယခုမူ သူ႔အျပစ္တုိ႔ကုိ ရဟန္းေတာ္မ်ားထံေမွာက္၌ ေဆးေၾကာရန္ အဆုံးအမခံယူရန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသုိ႔ သူအေျပးလာခဲ့၏။ အားကုိးမႈကုိ ရွာေဖြလာ၏။ မဂၤလာတရားတုိ႔ကုိ နာၾကားဖုိ႔ ေရာက္လာ၏။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြ႔ဲေရးသားပါသည္။ ။

....

ေမာင္နတ္ႀကီး (၈)

မိခင္၏ ေဖာက္ျပန္မႈ သတင္းၾကားရကတည္းက ေမာင္နတ္ႀကီးႏွင့္ သူ၏ မိခင္တုိ႔သည္ မုဆုိးႏွင့္သားေကာင္ ျဖစ္သြားၾက၏။ အမွန္မွာမူ မိခင္ျဖစ္သူသည္ သူ႔ကုိယ္သူ သားေကာင္ျဖစ္သြားမွန္းမသိရွာေပ။ ေယာက်္ားတစ္ပါးသားနဲ႔ မုိးမျမင္ေလမျမင္ ကာမယစ္မူးေနၾက၏။ အေပ်ာ္က်ဴးေနၾက၏။ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ ကာမဂုဏ္ခံစားေနၾက၏။ ယုတ္စြအဆုံး ေမာင္နတ္ႀကီးကုိပင္ မျမင္ေတာ့ေပ။

အကြက္ေခ်ာင္းေနသူႏွင့္ အကြက္ထဲ ၀င္ေရာက္လာသူ။ အခ်ိန္ကုိ ၾကာၾကာမေစာင့္လုိက္ရ။ ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ သူ႔မိခင္ ေဖာက္ျပန္ေနသည္ကုိ သူ႔မ်က္စိႏွင့္ တပ္အပ္ ျမင္ေတြ႔လုိက္ရေလၿပီတည္း။
သုိ႔ေသာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္၏။

ေလွာင္ခ်ိဳင့္မွ ႏွစ္ႀကိမ္သုံးႀကိမ္ လြတ္ခဲ့ၿပီးေသာ ငွက္။ ႏွစ္ေက်ာင္းသုံးေက်ာင္း ေျပာင္းၿပီးေသာ ဘုန္းႀကီး။ ႏွစ္လင္သုံးလင္ ေပါင္းေဖာ္ၿပီးခဲ့ေသာ မိန္းမ။ ထုိသူတုိ႔သည္ မာယာမ်ားလွ၏။ ဘယ္ေသာခါမွ စိတ္မခ်ရ ဟူ၍ နီတိဆရာတုိ႔ ဆုိၾက၏။ ေမာင္နတ္ႀကီး၏ မိခင္သည္ အျခားေယာက်္ားမ်ားႏွင့္မဆုိထားဘိ သားအရင္းကုိေတာင္ ႏွစ္သက္စြာ ေပါင္းေဖာ္ခဲ့၏။ ကာမခရီးကုိ အတူဆင္ႏႊဲခဲ့၏။ ယခုလည္း ၿခံခုန္ေက်ာ္ဖူးေသာ ႏြားကဲ့သုိ႔ က်င့္၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးမသိခင္၌ပင္ အျခား ပါဋလိၿမိဳ့သားတစ္ေယာက္နဲ႔ ကာမကိစၥေဖာက္ျပန္ေလၿပီတည္း။

ဤပုိ႔စ္ေလးကုိ ေရးရင္းနဲ႔ပင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ မဃေဒ၀မွ လကၤာအပုိင္းအစေလးတစ္ခုကို ရြတ္ဆုိေနမိ၏။ ဆရာေတာ္၏ လကၤာသည္ ထိ၏။ မိ၏။ တိက်၏။ ခုိင္မာ၏။ ျပတ္သား၏။

မိန္းမဟူသည္..... ဤမ်ိဳးမည္ကား၊
လူရည္ဖြ႔ံထြား..... ဖုိေယာက်္ားထက္၊

အစား
ႏွစ္ျပန္..... ဥာဏ္မွာေလးဆ၊
လုံးလ
ေျခာက္ပုံ..... ကာမဂုဏ္ရွစ္
လြန္၍ျဖစ္၏..... အႏွစ္ပညာ၊

ေရွ ့သြားခါျဖင့္..... လူ႔ရြာေလာက၊

ဆက္ဆံၾကေလာ့။ ။


ဤလကၤာသည္ အမ်ိဳးသမီးအားလုံးကုိ ရည္ရြယ္ထားဟန္ေတာ့မတူ။ ေမာင္နတ္ႀကီး၏ မိခင္လုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ိဳးကုိသာ ဆုိလုိဟန္ရွိ၏။ ေလာက၌ ေတာ္၀င္သည့္အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း အမ်ားအျပားပင္။ အမ်ိဳးျမတ္သည့္ မိန္းမသားမ်ားလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပင္တည္း။ သုိ႔ေသာ္ ငါးခုံးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလုံးပုပ္ ဆုိသကဲ့သုိ႔ ေမာင္နတ္ႀကီး၏ မိခင္လုိ မိန္းမသားမ်ားေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဘ၀ နစ္နာလွ၏။ နာမည္ပ်က္ၾကရ၏။ မ်က္ႏွာငယ္ၾကရ၏။ ဂုဏ္ငယ္ၾကရ၏။ အဆင့္အတန္းခြဲျခားခံရ၏။

တစ္ည၌ သားအမိႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိစဥ္ ေမာင္နတ္ႀကီးက စကားစဆုိ၏။

"အေမ... က်ေနာ္ သတင္းေတြ ၾကားေနရတယ္"

"ဆုိစမ္းပါဦး သားရဲ ့ ဘာသတင္းေတြလဲ"

"အေမႏွင့္ပါဋလိပုတ္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘာညာဘာညာ အသံေတြၾကားေနရတယ္"

"မဟုတ္တာ သားရယ္၊ အေမက သားတစ္ေယာက္ထဲကုိဘဲ ခ်စ္တာပါ"

"အေမ.. ေသခ်ာရဲ ့လား"

"က်ိန္ေျပာရဲပါတယ္ သားရယ္။ အေမ တကယ္ေဖာက္ျပန္ေနတယ္ဆုိရင္ အခုခ်က္ခ်င္း မုိးႀကိဳးပစ္ခံရပါေစ။ ေျမမ်ိဳခံရပါေစ။ ငရဲကုိ အရွင္လတ္လတ္က်ပါေစ"

မိခင္ျဖစ္သူသည္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မိေနတာေတာင္မွ မုန္လာဥလုပ္ခ်င္ေသး၏။ လွည့္ပတ္၏။ လိမ္ညာ၏။ မုသားဆုိ၏။ မိန္းမမာယာကား ေၾကာက္စရာပင္တည္း။ သူမလုိ မိန္းမသားမ်ား ေလာကမွာ မ်ားစြာရွိေနလွ်င္ ေလာကႀကီး အက်ည္းတန္ဆန္မွာ ေသခ်ာ၏။ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာ၏။ မေကာင္းမႈမ်ား မ်ားစြာ တုိးပြါးမည္ျဖစ္၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္ စာေရးရင္း မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ မဃေဒ၀လကၤာအျခားတစ္ပုဒ္ကုိ ထပ္ၿပီးရြတ္ဆုိေနမိျပန္၏။

ထုိဣတၳိယ..... ၀ကၤႏၱကုိ၊
နတ္မွ်ပုိင္ပုိင္..... မသိႏုိင္ဘူး၊
တစ္ထုိင္တည္းနဲ႔..... ဆယ္နည္းမက၊
ေဖာက္ျပန္ၾက၏။

ထုိမွတစ္မ်ိဳး၊

လုိဆုိးေဟာ့ရမ္း..... မိန္းမသြမ္းတုိ႔၊
ေပၚဆန္းပ်ားရည္..... ယုံစိမ့္သည္ဟု၊
ေထြလည္ထုိထုိ..... ေတာင္ႀကီးမ်ိဳ၍၊
ရြတ္ဆုိႏႈတ္က..... က်ိန္သမွ်လည္း၊
မိန္းမသစၥာ..... မုသားသာတည္း။ ။


(ဤကဲ့သုိ႔ လကၤာမ်ားထည့္သြင္းေဖာ္ျပလုိက္သည့္အတြက္ စာဖတ္သူ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ကၽြႏု္ပ္အေပၚ အထင္လြဲေကာင္းလြဲႏုိင္၏။ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္၏။ စိတ္တုိေကာင္း တုိႏုိင္၏။ အမ်က္ထြက္ေကာင္းထြက္ႏုိင္၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္သည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ အထင္ေသးသူမဟုတ္။ အျမင္ေစာင္းေနသူမဟုတ္။ အမ်ိဳးသမီးေကာင္းမ်ားကုိ အလြန္အထင္ႀကီးတတ္ေသာ သူပင္တည္း။ အမ်ိဳးသမီးသူရဲေကာင္းမ်ားကုိ ကုိးကြယ္တတ္သူပင္တည္း။ စကားစပ္မိ၍ ေဖာ္ျပေပးျခင္းသာျဖစ္၏။ နားလည္ေပးၾကပါကုန္။ ။ စကားခ်ပ္။ ။)

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြ႔ဲေရးသားပါသည္။ ။

...

ေမာင္နတ္ႀကီး (၇)

ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔သားအမိ၏ ရင္ထဲရွိ အပူလုံးမ်ား က်သြား၏။ ႏွလုံးသား လႈိင္းတံပုိးတုိ႔သည္ ၿငိမ္သက္သြား၏။ စိတ္မုန္တုိင္းတုိ႔သည္ ေလေျပအသြင္ကုိ ေဆာင္သြား၏။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေဘးမသီရန္မခ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထုိင္ႏုိင္ၾကေလၿပီ။ ေနာက္ဆုိ မထုရာရြာသားေတြကုိ လုံး၀ အေတြ႔မခံေတာ့ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားၾက၏။
မထုရာရြာႏွင့္အတိတ္အေၾကာင္းတုိ႔ကုိ လုံး၀ျပည္ဖုံးကား ခ်ထားလုိက္ၿပီျဖစ္၏။

ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ သန္မာထြားႀကိဳင္း၏။ ရုပ္ရည္လွပ၏။ ခန္႔ေခ်ာႀကီးျဖစ္၏။ သတၱိရွိ၏။ လုံ႔လႀကီးမား၏။ သုိ႔ေသာ္ မိန္းမလုိက္စားမႈကား လုံး၀မရွိေပ။ ေခ်ာေမာလွပသည့္ ရြယ္တူအမ်ိဳးသမီးမ်ားစြာ ေတြ႔ျမင္ေနရေသာ္လည္း သူလုံး၀စိတ္မ၀င္စား။ သူစိတ္၀င္စားသည္မွာ သူ႔အေမသာျဖစ္၏။ သူ႔အသဲႏွလုံးထဲ၌ သူ႔အေမသာ ရွိ၏။ အေမသာႀကီးစိုးေန၏။ အေမသာ ေနရာယူထား၏။ အေမႏွင့္သာ တစ္သက္လုံး ခ်စ္ခင္စြာ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ရလွ်င္ သူ႔ဘ၀အတြက္ လုံး၀ျပည့္စုံၿပီျဖစ္၏။

လက္ရွိဘ၀ကုိ ေမာင္နတ္ႀကီး အရမ္းေက်နပ္အားရ ႏွစ္သက္ေနမိ၏။ သူရယ္ သူ႔အေမရယ္ အိမ္ႀကီးတစ္လုံးရယ္ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြရယ္။ ဒါဆုိ သူ႔ဘ၀ လုံေလာက္ၿပီ။ သူသည္ ေလာဘႀကီးမားသူမဟုတ္။ အေပ်ာ္အပါးကုိလဲ သူမမက္။ အေလာင္းအစားဆုိ ေ၀လားေ၀း။ အေသာက္အစားဆုိရင္လဲ နတၳိ။ မထင္မရွားဘ၀ေလးျဖင့္ သူ႔အေမႏွင့္ရာသက္ပန္ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ေပါင္းေဖာ္ေနရဖုိ႔သာ ဆႏၵရွိ၏။

သုိ႔ေသာ္
တစ္ရက္ထဲ ေငြတစ္ရာရဖု႔ိခဲယဥ္းသည္ ျပႆနာတစ္ရာရဖုိ႔ မခဲယဥ္း ဆုိသည့္စကားသည္ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္၏။ တစ္ရက္၌ ျပႆနာတစ္ခုသည္ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေမာင္နတ္ႀကီးထံသို႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရိွလာ၏။
ထုိျပႆနာသည္ မထုရာရြာက ေရာက္ရွိလာသည့္ ျပႆနာလည္းမဟုတ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားထံမွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ျပႆနာလည္းမဟုတ္။ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ေနသည့္သူတုိ႔ထံမွ ျဖစ္ပြါးလာသည့္ ျပႆနာလည္းမဟုတ္။ အမွန္မွာ အိမ္တြင္း ျပႆနာသာျဖစ္၏။ အိမ္တြင္း အရႈပ္သာလွ်င္ျဖစ္၏။ အရႈပ္မွ တကယ့္မဟာရႈပ္ေတာ္ပုံႀကီးပင္ျဖစ္၏။

"ေမာင္နတ္ႀကီးေရ... မေျပာခ်င္ေပမဲ့ ေျပာရဦးမယ္။ မင့္ဇနီးတစ္ေယာက္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ပူးတြဲတြဲ ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ။
ငါ မၾကာခဏေတြ႔ျမင္ေနရတယ္။ ငါက သတိေပးရုံသက္သက္ပါ။ မင္းကလဲေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္မွေပါ့
"

အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္၏ သတိေပးစကားပင္တည္း။ ေစတနာျဖင့္ အသိေပးျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအိမ္နီးခ်င္းသည္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ လင္မယားအျဖစ္ျဖင့္သာ သိ၏။ သားအမိဟူ၍ လုံး၀မသိ။ ထုိစကားကုိ ၾကားၾကားခ်င္း ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ အရႈိက္ကုိ ေဆာင့္ကန္ခံလုိက္ရသကဲ့သုိ႔ ခံစားလုိက္ရ၏။ ေလာကႀကီးသည္ အုိးထိန္းစက္ကဲ့သုိ႔ သြက္သြက္ခါေအာင္ လည္ပတ္ေနသကဲ့သုိ႔ ခံစားရ၏။ ဦးေခါင္းေပၚတည့္တည့္ မုိးႀကိဳး အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ အပစ္ခံလုိက္ရသကဲ့သို႔ ခံစားရ၏။ ရင္ဘတ္သည္ ဆုိးရြားစြာ ေအာင့္လာ၏။ ဒူးဆစ္ လက္ဆစ္တုိ႔သည္ ေပ်ာ့ေခြလာ၏။

"အေမ... ခင္မ်ားအရမ္းရက္စက္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္က အေမကလြဲရင္ က်န္တဲ့ မိန္းခေလးေတြကုိ ဖြဲစကြဲထင္ထားခဲ့တာ။ အေမသာ က်ေနာ့္ဘ၀၊ အေမသာ က်ေနာ့္ရဲ ့အိပ္မက္ပါ အေမ။ အေမ့ကုိဘဲ က်ေနာ္ သစၥာရွိရွိေပါင္းလာခ့ဲတာပါ။ အေမ့ကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ အေဖကုိလဲ က်ေနာ္ သတ္ခဲ့မိတယ္။ ဧည့္သည္ကုိလဲ က်ေနာ္ အဆိပ္ခပ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားသားေတာ္ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ားကုိလဲ က်ေနာ္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ အေမ့အတြက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ကံႀကီးထုိက္ခံၿပီး အားလုံးကုိ ရွင္းလင္းသုတ္သင္ခဲ့တာပါ။ အေမ... လုံး၀ မတရားဘူး။ အခုေတာ့ အေမက တစ္ျခားတစ္ေယာက္ရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္၀င္ေနၿပီေပါ့ေလ။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရေတာ့မွာလဲ အေမ"

ေမာင္နတ္ႀကီး ရင္ထဲမွ ေရရြတ္သံျဖစ္၏။ သူအရမ္း ေၾကြကဲြေနၿပီ။ ခံစားေနရၿပီ။ ပူေဆြးေနရၿပီ။ လူသတ္မႈမ်ားစြာကုိ ေသြးေအးေအးနဲ႔ က်ဴးလြန္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ အခုအခါမွာေတာ့ သူရဲေဘာေၾကာင္စြာ ႏွလုံးဟက္တက္ကြဲေလၿပီ။ ငယ္စဥ္ကထဲက အေဖဘယ္ေလာက္ ရုိက္ရုိက္ မ်က္ရည္တစ္စက္မွ မက်ဖူးခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ အခုအခါမွာေတာ့ အရူးတစ္ေယာက္လုိ အိပ္ရာေပၚ ဘယ္ညာလူးလိမ့္ရင္း ရႈိက္ႀကီးတစ္ငင္ ငိုေၾကြးေနရရွာေလၿပီ။

"မျဖစ္ေခ်ဖူး။ ဒီကိစၥ ေသခ်ာစုံစမ္းမွ ျဖစ္မယ္။ အိမ္နီးခ်င္းရဲ ့ ဂုံးတုိက္စကားလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒီကိစၥ အမွန္ဟုတ္ခ်င္မွလဲ ဟုတ္မယ္"

ေမာင္နတ္ႀကီး သူ႔ကုိသူ အားေပးေန၏။ ဒီစကားကုိ ဂုံးတုိက္စကားဘဲျဖစ္ပါေစဟုလည္း ဆုေတာင္း၏။ အမွန္အကန္မဟုတ္ပါေစနဲ႔ဟုလည္း ေမွ်ာ္မွန္း၏။ အိပ္မက္သာ ျဖစ္ပါေစဟုလည္း တမ္းတ၏။ သုိ႔ေသာ္ အိပ္မက္မဟုတ္သည္ကေတာ့ ေသခ်ာေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ ေမာင္နတ္ႀကီး စုံစမ္းရေပေတာ့မည္။ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ Seeing is believing (ႀကဳံမွ ယုံမည့္သူ) ျဖစ္၏။ Hearsay (ေကာလာဟလ)ေတြကုိ လုံး၀ ယုံၾကည္တတ္သူမဟုတ္။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။

.....

ေမာင္နတ္ႀကီး (၆)


ထုိမထုရာရြာႀကီးမွ ရဟႏၱာအရွင္သူျမတ္မ်ားသည္ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိကုိ မွတ္မိသည့္အေနနဲ႔ စဥ္းငယ္မွ် ၿပဳံးျပကာ အသိအမွတ္ျပဳသြားၾက၏။ ႏူနာ ၀ဲစြဲ၊ လဲရာ သူခုိးေထာင္း ဆုိသက့ဲသုိ႔ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိ ပူပန္ျပန္ရေလၿပီ။ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား မထုရာကုိ ျပန္သြားၿပီးေနာက္ပုိင္း ပါဋလိပုတ္မွာ သူတုိ႔ကုိေတြ႔ခဲ့ေၾကာင္းေဖာက္သည္သြားခ်ရင္ ဒုကၡ။

"အမဂၤလာ ဦးျပည္းရဟန္းေတြ"

ေမာင္နတ္ႀကီး၏ ေကာက္ခ်က္ခ်သံျဖစ္၏။ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ ျပစ္မွားေလၿပီ။ အမဂၤလာတဲ့။ ဘုရားေဟာမဂၤလသုတ္ေတာ္မွာ သမဏာနဥၥ ဒႆနံ= ရဟန္းတုိ႔ကုိ ဖူးျမင္ရျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါး ဟူ၍ ဆုိထား၏။ ေမာင္နတ္ႀကီး၏ အယူအဆသည္ ဘုရားေဟာႏွင့္လုံးလုံးဆန္႔က်င္ေန၏။ ေသြဖည္ေန၏။ ဖီလာကန္႔လန္႔ျဖစ္ေန၏။ မေကာင္းမႈ က်ဴးလြန္ထားသူအတြက္ အရာရာသည္ အမဂၤလာျဖစ္သေယာင္ရွိ၏။

ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္တုိ႔မည္သည္ ၀စီဒုစရုိက္ေလးပါးကုိ မည္သည့္အခါမွ မက်ဴးလြန္ၾကေတာ့ေပ။ ဒုစရုိက္မႈအားလုံးကုိ ပယ္ထားၿပီးျဖစ္၏။ ဤသည္ကုိ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ လုံး၀မသိရွိ။ အသိဥာဏ္နည္းၾက၏။ ဗဟုသုတေခါင္းပါးၾက၏။ ပညာခ်ိဳ ့တဲ့ၾက၏။ သူတုိ႔သိသည္မွာ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ မထုရာရြာသုိ႔ ျပန္မၾကြေစေရးပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ား သီတင္းသုံးေနထုိင္သည့္ေနရာကုိ စုံစမ္းၾက၏။ ေမးျမန္းၾက၏။ ရွာေဖြၾက၏။ ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာလွ်င္ေတြ႔ ဆုိသကဲ့သုိ႔ ရက္မၾကာခင္မွာပင္ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ားတည္းခုိသည့္ ေနရာကုိ သိရွိသြားၾက၏။

ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ အသိဥာဏ္ဗဟုသုတ မရွိေသာ္လည္း လုပ္ကုိင္သည့္ေနရာတြင္မူ ျပတ္သား၏။ ႀကိဳးစား၏။ တစ္ဇြတ္ထုိးဆန္၏။ မုိက္ရူးရဲျဖစ္၏။ လက္ေႏွးေနသည့္ လူစားမ်ိဳးထဲတြင္ ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ မပါ၀င္ေပ။
ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ မထုရာရြာမွ ၾကြလာၾကသည့္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ လက္စေဖ်ာက္ပစ္ရန္ အခြင့္အခါကုိ ေစာင့္ေျမွာ္ေနေလ၏။ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ရန္ ႀကံစည္ေန၏။ ေတြးေတာေန၏။ စဥ္းစားေန၏။

မေကာင္းမႈတစ္ခုက်ဴးလြန္ၿပီးသူသည္ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ၿပီး က်ဴးလြန္ဖုိ႔ လြယ္ကူသြားၿပီျဖစ္၏။ တစ္တက္စားလဲ ၾကက္သြန္၊ ႏွစ္တက္စားလဲ ၾကက္သြန္၊ မထူးေတာ့ၿပီဟု ယူဆၾက၏။ မထူးဇာတ္ခင္းတတ္ၾက၏။ ထပ္ၿပီးရက္စက္ဖုိ႔ ၀န္မေလးၾကေတာ့ေပ။ ေမာင္နတ္ႀကီး၏ အႀကံအစည္ေအာင္ျမင္သြားေလၿပီ။ အခြင့္ရလွ်င္ရခ်င္း မထုရာရြာမွ ၾကြေရာက္လာၾကသည့္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားအားလုံးကုိ ေမာင္နတ္ႀကီး သုတ္သင္သတ္ျဖတ္လုိက္ၿပီျဖစ္၏။ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားသည္ အတိတ္က ၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ထင္ရဲ ့။ အားလုံးေမာင္နတ္ႀကီးလက္ခ်က္ျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားၾကရရွာၿပီတည္း။

ေမာင္နတ္ႀကီး၏ မုိက္မဲမႈသည္ ကမ္းကုန္သြား၏။ သူ႔အေမ၏ကာမဂုဏ္ကုိလည္း အတင္းရယူခဲ့၏။ အေဖကုိလည္း သတ္ျဖတ္ခဲ့၏။ အိမ္သုိ႔ေရာက္လာသည့္ ဧည့္သည္ကိုလည္း အဆိပ္သင့္ေစၿပီး ေသတြင္းသုိ႔ ပုိ႔ခဲ့၏။ အခုတစ္ဖန္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကိုလည္း သတ္ျဖတ္ျပန္ေလၿပီ။ ရဟႏၱာအရွင္သူျမတ္တုိ႔ကုိ သတ္ျဖတ္ျခင္းသည္ အရဟႏၱဃာတကဟု ေခၚသည့္ အနႏၱရိယကံႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။

သူ၏ျဖစ္ရပ္မွန္သည္ စာဖတ္သူတုိ႔ စိတ္ကုိ ေခ်ာက္ျခားေစ၏။ တုန္လႈပ္ေစ၏။ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေစ၏။ ႏွလုံးသည္းေျခထိ ေၾကာက္လန္႔မႈကုိ ျဖစ္ေစ၏။ သူ႔လုပ္ရပ္သည္ အလြန္ဆုိးရြား၏။ အက်ည္းတန္၏။ ကဲ့ရဲ ့ဖြယ္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေၾကာင္းသည္ ပုံျပင္မဟုတ္။ ဒ႑ာရီမဟုတ္။ လုပ္ဇာတ္မဟုတ္။ ဇာတ္ေၾကာင္းမွန္သာတည္း။

ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ သူ႔လုပ္ရပ္အတြက္ ေနာင္တရမေနေပ။ ပူပန္မေနေပ။ စုိးရိမ္မေနေပ။ စုိးရိမ္ပူပန္မႈ ေနာင္တရမႈတုိ႔ကုိသာ ေျပေပ်ာက္ေစ၏။ စိတ္ကုိ လုံၿခဳံေစ၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းေစ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတုိ႔အတြက္ ၿဂိဳဟ္ေကာင္ဟု ထင္မွတ္ထားသည့္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ား မထုရာသုိ႔ ျပန္မၾကြႏုိင္ၾကေတာ့ေသာေၾကာင့္တည္း။ သူတုိ႔၏ ဇာတ္ရႈပ္ကုိ မထုရာရြာသားေတြ မသိရွိႏုိင္ၾကေတာ့ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ ယုတ္စြအဆုံး သူအရမ္းခ်စ္သည့္ သူ႔အေမႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနႏုိင္ၾကၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ တရားသံေ၀ဂ ပြါးမ်ားဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။

......

Thursday 12 November 2009

ေမာင္နတ္ႀကီး (၅)


သားအမိႏွစ္ဦး၏ ပါဋလိပုတ္ခရီးစဥ္သည္ ၾကမ္းတမ္းလွ၏။ ေတာေတာင္ အထပ္ထပ္ကုိလည္း ျဖတ္ေက်ာ္ရ၏။ ျမစ္ ေခ်ာင္း အင္း အုိင္တုိ႔ကုိလည္း ကူးျဖတ္ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ေမာ လူေမာ ျဖစ္ေနၾက၏။ စမ္းေရသည္ သူတုိ႔ႏွလုံးသားကုိ မေအးျမေစႏုိင္။ စမ္းေရစီးဆင္းသံ ေက်းငွက္ေတးသီသံတုိ႔သည္လည္း သူတုိ႔ႏွစ္ဦးကုိ သာယာမႈ မေပးႏုိင္ၾကေခ်။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ၌ အၿမဲရွိေနသည္မွာကား ပါဋလိပုတ္ေနျပည္ေတာ္ဆီ ျမန္ျမန္ေရာက္ဖုိ႔ပင္။

ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ပါဋလိပုတ္ေနျပည္ေတာ္သည္ ထင္ထားသည္ထက္ ပုိ၍ စည္းကားေန၏။ ဗုဒၶသာသနာလည္း ထြန္းကားေန၏။ သူတုိ႔သားအမိႏွစ္ဦးသည္ လုံၿခဳံစိတ္ခ်ရသည့္အိမ္တစ္အိမ္ကုိ ၀ယ္ယူကာ အေျခခ်ေနထိုင္ၾက၏။ သားအမိႏွစ္ဦး၏ ပါဋလိပုတ္ဘ၀ အစပင္ျဖစ္၏။ မထုရာမွာ ေနရသည္ထက္ ပါဋလိပုတ္မွာ ေနရသည္က သူတုိ႔ႏွစ္ဦးကုိ ပုိၿပီးေပ်ာ္ရြင္မႈျဖစ္ေစ၏။

ပါဋလိပုတ္မွာ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် မထုရာရြာက အရိပ္မည္းတုိ႔သည္လည္း ေမွးမွိန္ ေပ်ာက္ကြယ္စ ျပဳလာ၏။ သူတုိ႔အတြက္ မထုရာဆုိသည္ကုိ လုံး၀အမွတ္မရၾကေတာ့။ ပါဋလိပုတ္မွာပင္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထုိင္ႏုိင္ၾကေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ေန႔၌ ၿမိဳ့ထဲသုိ႔ သြားစဥ္ မထင္မွတ္ဘဲ မထုရာရြာမွ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္ ထိပ္တုိက္တုိးမိေလ၏။ ေျပာမနာဆုိမနာမိတ္ေဆြမုိ႔ အားနာစြာနဲ႔ဘဲ အိမ္သုိ႔ အလည္အပတ္ေခၚလာခဲ့ၾက၏။ အိမ္မွာ ရက္အေတာ္ၾကာ တည္းခုိခြင့္ျပဳလုိက္၏။ တစ္ေန႔၌ အလႅာပသလႅာပ စကားေျပာဆုိၾကရင္း ဧည့္သည္က အမွတ္မထင္ စကားတစ္ခြန္းေမးလုိက္မိ၏။

"ခင္မ်ားတုိ႔ အေတာ္ဆုိးတယ္ဗ်ာ.. မထုရာရြာက ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရြာသူရြာသားေတြကုိ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ဒီကုိ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတာလဲ။ မဟုတ္မွ လြဲေရာ။ ေနျပည္ေတာ္မွာ စီးပြါးေရးအကြက္အကြင္းေကာင္းလုိ႔ ထင္တယ္"

ဧည့္သည္မွာ ဘာမွရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ။ ေျပာဖုိ႔စကားလုံးမရွိ၍ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ ေမးလုိက္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိအတြက္ ထုိေမးခြန္းသည္ ကမၻာပ်က္သည္ထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေန၏။ အတိတ္က အရိပ္မည္းတုိ႔ကုိလည္း ျပန္သတိရေစ၏။ ထုိေမးခြန္းသည္ အိမ္ရွင္ႏွင့္ဧည့္သည္တုိ႔၏ ဆက္ဆံေရးကုိ ကေမာက္ကမျဖစ္သြားေစ၏။ ဧည့္သည္သည္ မၾကာခင္ကအထိ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ယခုမူကား ရန္သူလုံးလုံးျဖစ္သြား၏။ သူ႔ကို ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိက ၿဂိဳဟ္ေကာင္ဟု ျမင္သြားၾက၏။ အၿပဳံးမပ်က္စကားဆုိေနရေသာ္လည္း သားအမိရင္ထဲ၌မူ ေနဆယ္စင္းထြက္သည္ထက္ ပူေလာင္ေနေခ်ၿပီ။

ဧည့္သည္သည္ အိမ္ရွင္ကုိ မေစာ္ကားေကာင္း။ အိမ္ရွင္သည္ ဧည့္သည္ကုိ ဧည့္၀တ္မပ်က္ေကာင္း။ သုိ႔ေသာ္ အိမ္ရွင္က ဧည့္၀တ္မပ်က္ ေက်ပြန္စြာ ျပဳစုဆက္ဆံေနေပမဲ့ ဧည့္သည္က အိမ္ရွင္ကုိ ေစာ္ကားေလၿပီ။ အတြင္းေရးကုိ ထိပါးလာေခ်ၿပီ။ ထုိသည္မွာ အိမ္ရွင္ဘက္က အေတြးသက္သက္မွ်သာျဖစ္၏။ ဧည့္သည္မွာမူ ဘာမွ မသိရွာေပ။ ရက္အနည္းငယ္အၾကာ၌ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိသည္ ထုံးစံအတုိင္းပင္ ျပင္းထန္ေသာ အဆိပ္တုိ႔ျဖင့္ ထည့္ေမႊထားသည့္ အစားအစာတုိ႔ျဖင့္ ဧည့္သည္ကုိ ဧည့္ခံေလ၏။ ဧည့္သည္သည္ ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ အားရပါးရ စားေသာက္ေလ၏။ ဧည့္သည္ခမ်ာမွာ စားေသာက္လုိ႔ မၿပီးခင္မွာပင္ အဆိပ္ဒဏ္သင့္ၿပီး ေသဆုံးသြားရရွာေလ၏။

ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိသည္ ကာမအတြက္ေၾကာင့္လည္း လူသတ္ခဲ့၏။ ဘယအတြက္ေၾကာင့္လည္း လူသတ္ခဲ့၏။ ကာမေၾကာင့္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယေၾကာင့္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူတစ္ပါးအသက္ကုိ သတ္ျခင္းသည္ ေဒါသ ဦးစီးၿပီးျဖစ္၏။ ေကာဓလည္းပါ၀င္၏။ ပဋိဃလည္းဆက္ႏြယ္၏။ ထုိေဒါသ ဦးစီးေသာတရားသည္ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးျပစ္ကုိ မစဥ္းစားႏုိင္ေအာင္ တြန္းပုိ႔ေပး၏။ တုိက္တြန္းေပး၏။ ေစ့ေဆာ္ေပး၏။

ဧည့္သည္ေသဆုံးၿပီးေနာက္ အေျခအေနသည္ ၿငိမ္သြားျပန္၏။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖစ္သြားျပန္၏။ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ကင္းေ၀းသြား၏။ မထုရာရြာသားေတြႏွင့္အဆက္ျပတ္သြားၿပီျဖစ္၏။ သူတို႔က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္ ရာဇ၀တ္မႈအတြက္ စိတ္ေအးသြားရၿပီျဖစ္၏။

သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔၌ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ၿမိဳ့ထဲသုိ႔ နံနက္ခင္းေစ်းသြား၀ယ္ရင္း လမ္းခုလတ္တြင္ ဆြမ္းခံၾကြလာသည့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ဆုံမိေလ၏။ မၾကာမၾကာဆုံေနၾကျဖစ္ေပမဲ႔ ယေန႔ေတြ႔ဆုံျခင္းသည္ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိကုိ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မႈ ျဖစ္ေစ၏။ ေဇာေခၽြးမ်ား ျပန္ေစ၏။ အဘယ့္ဆုိေသာ္ ဆြမ္းခံၾကြလာသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားထဲတြင္ မထုရာရြာႀကီးမွ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ႀကီးမ်ား ပါ၀င္လာၾကေသာေၾကာင့္တည္း။ ။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။

.....

အဂၤလိပ္မွတ္စု (၄)

စကားလုံးေလးေတြ ဆင္ေနတာက မွတ္သားမႈအတြက္ ပုိအခက္အခဲျဖစ္ေစပါတယ္။ ေရာေထြးေနတတ္လုိ႔ပါ။ ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့သူေတြအတြက္ကေတာ့ ပုိလြယ္ကူေကာင္းလြယ္ကူႏိုင္တာေပါ့ေလ။
...

Disfigure
(v)= ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေစသည္ (အထူးသျဖင့္ မ်က္ႏွာ)
She was horribly disfigured by burns.
သူမ မီးဆုိး၀ါးစြာ အေလာင္ခံရတဲ့အတြက္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္သြားတယ္။

Figure (n)= နံပါတ္တစ္ခုရဲ ့အမွတ္သေကၤတ
Can you read this figure? Is it a three or an eight?
ဒီနံပါတ္ကုိ မင္းဖတ္လို႔ရသလား။ အဲဒါ နံပါတ္ ၃ လား ၈ လား။

Fixture (n)= အားကစား၌ ကစားမည့္ရက္အစီအစဥ္
This is the season's fixture list.
ဒါက တစ္ရာသီလုံးရဲ ့ ကစားမ့ဲ ရက္အစီအစဥ္ဘဲ။

Configure (v)= (တစ္ခုခုႏွင့္တြဲသုံးရန္) သီးသန္႔စီစဥ္ထားသည္
Some software can be configured to prevent children from giving out their phone numbers on the Internet.
တစ္ခ်ိဳ ့ေဆာ့ဖ္၀ဲေတြကုိ ကေလးေတြရန္မွ ကာကြယ္ဖုိ႔ သီးသန္႔စီစဥ္ထားပါတယ္။ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ေတြ အြန္လုိင္းကတစ္ဆင့္ မပ်ံ ့ႏွံ႔ေစဖုိ႔ပါ။

Converse (v)= စကားစျမည္ေျပာသည္
She's so shy that conversing with her can be quite difficult.
သူမက အရမ္းရွက္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမႏွင့္စကားေျပာရတာ အေတာ္ေလးခက္ခဲတယ္။

Reverse (v)= ေျပာင္းျပန္ (ေနာက္ျပန္) ျဖစ္သည္
She reversed the car into the parking space.
သူမ ကားကုိ ရပ္မဲ့ေနရာထဲ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ေမာင္းသြားတယ္။

Adverse(adjective)=ဆန္႔က်င္ေသာ၊ မေကာင္းေသာ၊ ဆုိးက်ိဳးေပးေသာ
The match has been cancelled due to adverse weather conditions.
ရာသီဥတု အေျခအေနမေကာင္းတဲ့အတြက္ ၿပိဳင္ပြဲကုိ ဖ်က္သိမ္းလုိက္ရတယ္။

Adept (adjective)= ကၽြမ္းက်င္ေသာ
She's very adept at dealing with the media.
သူမဟာ သတင္းေလာကႏွင့္ထိေတြ႔ဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ အရမ္းကၽြမ္းက်င္တယ္။

Adapt (v)= လုိက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေစသည္
It took me a while to adapt to the new job.
အလုပ္သစ္ႏွင့္ေနသားက်ေအာင္ က်ေနာ္ အခ်ိန္ အနည္းငယ္ယူခဲ့ရတယ္။

Adopt (v)= ေမြးစားသည္
They've adopted a baby girl.
သူတုိ႔ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေမြးစားထားတယ္။

Advent (n)= ေပၚထြန္းမႈ
Life in Britain was transformed by the advent of the steam engine.
ေရေႏြးေငြ႔စက္ ေပၚေပါက္လာတဲ့အတြက္ ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳးေတြရဲ ့ ဘ၀ပုံစံဟာ လုံး၀ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။


မွတ္ခ်က္။
စကားလုံးအခ်ိဳ ့ကုိ ႀကိယာအေနန႔ဲေရာ နာမ္အေနနဲ႔ေရာ နာမ၀ိေသသနအေနနဲ႔ေရာ သုံးႏႈံးလုိ႔ ရပါတယ္။
အဘိဓာန္အကူအညီကုိ ယူႏိုင္လွ်င္ ပုိေကာင္း၏။ ။

....

ေမာင္နတ္ႀကီး (၄)

ဖခင္သည္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ဆုံေတြ႔ရ၍ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈအထြတ္အထိပ္သုိ႔ေရာက္ေန၏။ မိသားစုအေပၚ အခ်စ္တုိ႔ ပိုပုိတုိးလာ၏။ စီးပြါးေရးေလာက၌ကား မာယာမ်ားလွေပ၏။ မိသားစု စုစုစည္းစည္းေနရတာမွ ေအးခ်မ္းမႈ အျပည့္ရွိ၏။ ေႏြးေထြးမႈ အမွန္ရွိ၏။ ဒီတစ္ေခါက္၌ ကုန္အျမတ္အစြန္းမ်ားမ်ားရလာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ခ်ီၿပီး မိသားစုနဲ႔ဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထား၏။

သားအမိႏွစ္ေယာက္မွာမူကား ဖခင္၏ အရိပ္အေျခကုိ အကဲခတ္ေနၾက၏။ အလစ္ကုိ ေခ်ာင္းေနၾက၏။ အခြင့္အခါကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾက၏။ ဖခင္သည္ သားအမိကုိ အခ်စ္ရည္တုိ႔ျဖင့္ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ စုိက္ၾကည့္ေနတတ္၏။ သားအမိသည္ ဖခင္ကုိ ရန္သူတစ္ေယာက္လုိ မ်က္ေျခမျပတ္ ေနာက္ေယာင္ခံလုိက္ေန၏။ ထြားႀကိဳင္းသန္မာလာသည့္ သားႀကီးကုိ ၾကည့္ကာ ဖခင္သည္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေန၏။ သူကဲ့သုိ႔ ပင္ပန္းလွသည့္ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးကုိ သားကုိ မလုပ္ခုိင္းဘဲ ၿမိဳ့မ်က္ႏွာဖုံးသူေဌးႀကီးလုပ္ခုိင္းမည္ဟု စိတ္ကူးထား၏။ သုိ႔ေသာ္.. ေမာင္နတ္ႀကီးမွာမူ အေဖ့ကုိ သတ္ျဖတ္ၿပီး အေမႏွင့္ဘဲတစ္သက္လုံး ေအးေအးေဆးေဆး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္က်န္ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းမည္ဟု ႀကံစည္ေန၏။

တစ္ေယာက္ထဲ စဥ္းစားေနသည့္ စိတ္ကူးသည္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ႀကံစည္တဲ့ အႀကံအဖန္ကုိ လုိက္မမွီေတာ့ေပ။
ေမတၱာႏွင့္ေဒါသတုိ႔၏ စစ္ပြဲသည္ လြဲမွားစြာျဖင့္ ေဒါသဘက္က အႏိုင္ယူသြားေလၿပီ။ ဖခင္ျဖစ္သူသည္လည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ ကုန္ေရာင္း၀ယ္ေရးအတြက္ ခရီးမထြက္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိသည္လည္း ဖခင္အတြက္ ဘာမွပူပန္စရာမလုိေတာ့ေပ။ သားအမိပူးေပါင္းၿပီး ဖခင္ကုိ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ၿပီး လက္စေဖ်ာက္ျဖစ္လုိက္ၾကေလၿပီတည္း။

အေမွာင္တကာ့အေမွာင္ထဲတြင္ ကာမအေမွာင္သည္ ပုိပိတ္ပိန္း၏။ အကန္းတကာ့အကန္းတုိ႔တြင္ ကာမရာဂအကန္းသည္ ဘုရင္ျဖစ္၏။ ကာမကုိသာ ျမင္ေနသျဖင့္ က်န္သည့္အရာမွန္သမွ်အတြက္ အကန္းသက္သက္ျဖစ္၏။ မိခင္သည္လည္း ကာမအတြက္ လင္ေတာ္ေမာင္ကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္ျဖတ္ၿပီး ပါဏာတိပါတကံကုိ က်ဴးလြန္မိ၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္လည္း ကာမတဏွာအတြက္ ဖခင္အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးကုိ သတ္ျဖတ္ၿပီး ပိတုဃာတက အနႏၱရိယ ကံႀကီးထုိက္ေလ၏။

ရုတ္တရက္ ဆုိင္းမဆင့္ဘုံမဆင့္ ဖခင္တစ္ေယာက္ကုိ မေတြ႔ျမင္ၾကရသျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြက စပ္စုလာၾက၏။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာလား၊ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးအတြက္ ခရီးထြက္သြားတာလား စသည့္ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ေန႔စဥ္ၾကားေနရေလၿပီ။ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ဟန္ေဆာင္ၿပီး လွီးလြဲေျဖဆုိေနရေလ၏။ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ထားၾကသူမ်ားပီပီ သားအမိႏွစ္ေယာက္လုံး လိပ္ျပာမလုံၾကေတာ့ေပ။ ၾကာလာရင္ ျပႆနာႀကီးႀကီးမားမားတက္လာႏုိင္၏။

"သားရယ္.. အပ်က္အပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ အေမတုိ႔ ဒီ မထုရာရြာႀကီးက ထြက္ေျပးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ မဟုတ္ရင္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဒုကၡလွလွေတြ႔ၾကရလိမ့္မယ္။ အခုတစ္ေလာ အေမ လုံး၀ အိပ္မက္မေကာင္းဘူး။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္လဲ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အိပ္မက္ဆုိးေတြမက္ၿပီး လန္႔လန္႔ႏုိးလာတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ဘူး။ သားရယ္.. အေမတုိ႔ အျမန္ထြက္ေျပးၾကရေအာင္ေနာ္"

"အေမရယ္... က်ေနာ္က ဘယ္ေနရာကုိမွ ေကာင္းေကာင္းေရာက္ဖူးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီ မထုရာရြာႀကီးမွာဘဲ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာေလ။ ဘယ္ကုိ ေရွာင္ေျပးရမွန္း သားစဥ္းစားလုိ႔ မရဘူး အေမ"

"သား... အဲဒီအတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔။ သားအေဖႏွင့္ ညားကာစတုန္းက ပါဋလိပုတ္ဆုိတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးကို အေမ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးတယ္။ အဲဒီ ပါဋလိပုတ္ၿမိဳ့ႀကီးဟာ ဒီ မထုရာရြာထက္ အဆေပါင္း မ်ားစြာ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တယ္။ အေမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီၿမိဳ့ႀကီးမွာဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဇာတ္ျမွဳပ္ေနထုိင္ၿပီး စိတ္သစ္လူသစ္ႏွင့္ ဘ၀ကုိ တစ္ကေန ျပန္စၾကတာေပါ့ သားရယ္"

ကာမက်ဴးလြန္သူတုိ႔အဖုိ႔ အရွက္ႀကီးစြာ ရတတ္၏။ အမ်က္ႀကီးစြာ ရတတ္၏။ ရန္ၿငိဳးႀကီးစြာ ရတတ္၏။ ရပ္ပယ္ ရြာပယ္ခံ ဘ၀ကုိ ရတတ္၏။ ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိယ္ မလုံမလဲ ျဖစ္တတ္၏။ လူေတြႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရမွာကုိ မ၀ံ့မရဲ ေၾကာက္လန္႔ေနတတ္၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိသည္ မထုရာရြာႀကီး၌ ေနထုိင္ျခင္းငွာ မတတ္ေကာင္းေတာ့ေပ။ ရြာသူရြာသားမ်ားကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရမွာ ေၾကာက္ရြံ ့လာ၏။ အအိပ္မေျဖာင့္ အစားမေျဖာင့္ အသြားမေျဖာင့္ ျဖစ္လာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မထုရာရြာႀကီးက ထြက္ခြါဖုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ျပင္ဆင္ေနၾကေလၿပီ။

ဖခင္ရွာေဖြေပးထားခဲ့သည့္ လက္၀တ္၀တ္စားမ်ားႏွင့္ ေငြစေငြသားမ်ားကုိ က်က်နန ထုပ္ပုိးၾက၏။ တန္ဖုိးရွိအ၀တ္အစားမ်ားကုိလည္း ယူေဆာင္သြားဖုိ႔ ထုပ္ပုိးၾက၏။ လုိအပ္ရာရာပစၥည္းမ်ားကုိ ထုပ္ပုိးၿပီး ထြက္ခြါဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ညဥ့္သန္းေခါင္ယံသည္ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွ၏။ ပုရစ္ေအာ္ျမည္သံေလးကုိပင္ ျခေသၤ့ေဟာက္သံကဲ့သုိ႔ ထင္မွတ္ရ၏။ သားအမိႏွစ္ေယာက္၏ ႏွလုံးခုန္သံသည္လည္း စက္ေသနတ္ပစ္ခတ္ေနသကဲ့သုိ႔ တစ္ဒုတ္ဒုတ္.. တစ္ဒက္ဒက္ ျမည္ေန၏။

မိခင္သည္ မိသားစုသုံးေယာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူေနထုိင္လာခဲ့သည့္ အိပ္ခန္းေလးကုိ တစ္ခ်က္စုိက္လိုက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ကုိယ္စီသယ္ယူလာၿပီး အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာ၏။ အိမ္၀င္းတံခါးထြက္ေပါက္ေရာက္ခါနီး၌ မိခင္သည္ သံေယာဇဥ္မကုန္ေသးဟန္ျဖင့္ အိမ္ႀကီးကို ေနာက္ျပန္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ သားေတာ္ေမာင္၏ မ်က္ႏွာကုိ စုိက္ၾကည့္ျပန္၏။ အိမ္ႀကီးကိုတစ္လွည့္ သားေတာ္ေမာင္၏မ်က္ႏွာကုိ တစ္လွည့္ၾကည့္ျပန္၏။ ထုိ႔ေနာက္ မိခင္၏ မ်က္လုံးတုိ႔မွ မ်က္ရည္ပြင့္မ်ား လိမ့္ဆင္းလာ၏။

"လာ.. သြားၾကပါစုိ႔.. အေမရယ္..."

သားေတာ္ေမာင္က လက္ကမ္းေပး၏။ သားေတာ္ေမာင္၏ လက္ကုိ လွမ္းဆြဲကာ ခ်ာကနဲ အိမ္၀င္းတြင္းမွ တိတ္ဆိတ္စြာ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကေလ၏။ ည၏အကူအညီေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားပင္ သူတုိ႔ထြက္ခြါလာသည္ကုိ လုံး၀မသိရွိလုိက္ၾကေပ။ ထုိ႔ေန႔မွစ၍ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ မထုရာရြာႀကီးမွ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၾကေလၿပီတည္း။ ။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadevaကုိ ဖြဲ႔ႏြ႔ဲေရးသားပါသည္။

....

ေမာင္နတ္ႀကီး (၃)

အခ်ိန္သည္ ဒီေရကဲ့သုိ႔ ျမန္ဆန္လြန္းလွ၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိ ႏွစ္ပါးခင္းခဲ့သည္မွာ နာရီ ရက္ လ အေတာ္ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ ရြက္ေဟာင္းေတြေၾကြ၍ ရြက္သစ္တုိ႔ပင္ ျပဴတူတူျဖစ္လာၾကေလၿပီ။ ေမာင္နတ္ႀကီး၏အလုိကုိ လုိက္ေလ်ာရင္း အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် မိခင္ကိုယ္တုိင္ေတာင္မွ သာယာႏွစ္သက္မိသလုိ ျဖစ္လာ၏။ တဏွာရာဂ၏ ရုိက္ခ်က္ကား ျပင္းထန္လြန္းလွ၏။ ကာမဂုဏ္၏ လွည့္ကြက္ကား ေၾကာက္ဖြယ္လိလိ ရွိလွ၏။ ရံဖန္ ရံခါ အမွန္တရားကို သားအမိႏွစ္ေယာက္လုံး ေမ့ေလ်ာ့ေနၾက၏။ မိခင္အေနနဲ႔ ေမာင္နတ္ႀကီးကုိ သားအျဖစ္မွ ေမ့ေလ်ာ့ေန၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္လည္း မိခင္ကုိ အေမအျဖစ္မွ ေမ့လ်ာ့ေန၏။ အ၀ိဇၨာတဏွာတုိ႔၏ အစြမ္းေပတည္း။

ေလအေ၀ွ႔မွာ အိမ္တံခါးေပါက္အထက္၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ဆြဲလဲသံေလး သာယာစြာထြက္ေပၚလာ၏။ ေက်းငွက္သာရကာတုိ႔ ေတးသီသံသည္ ၿငိမ့္ေညာင္းစြာ စီးဆင္းလာ၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိသည္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လက္ရွိဘ၀ကုိ သာယာေနၾကေလ၏။ ထုိအခုိက္၌ ႏွစ္ေယာက္လုံးထင္မွတ္မထားသည့္သတင္း တစ္ခု ထုိသားအမိထံသုိ႔ ေရာက္ရွိလာ၏။ လင္ေတာ္ေမာင္ ဒီရက္အတြင္း ျပန္ေရာက္လာေတာ့မယ္ ဟူ၏။

ထုိသတင္းသည္ မိခင္အတြက္ ငွက္ဆုိးထုိးသံကဲ့သုိ႔ ထိတ္လန္႔မႈကုိ ျဖစ္ေစ၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးအတြက္လည္း နားထဲသုိ႔ မုိးႀကိဳးစက္ပစ္ခတ္သည္ထက္ က်ယ္ေလာင္သြား၏။ ေရွ ့ေရးအတြက္ စဥ္းစားေနရေလၿပီ။

"အေဖျပန္လာေတာ့မယ္။ အေဖျပန္လာရင္ အေမလဲ သူ႔ေနရာ သူျပန္ေရာက္သြားမယ္။ ေနာက္ၿပီး အေမက အေဖ့ကုိ အျဖစ္မွန္ေျပာျပလုိက္ရင္ ဒီကိစၥလုံး၀လြယ္ကူမွာမဟုတ္ဘူး။ မိန္းမဆုိတာကလဲ စိတ္ခ်ရတာမဟုတ္။ ခုတစ္မ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး။ ငါဘယ္လုိလုပ္ရပါ့မလဲ"

အေတာ္ထူးဆန္းေလစြ။ စုစုေပါင္းေရတြက္ၾကည့္မွ ဒီသားအမိ သားအဖ သုံးေယာက္ထဲ။ ဖခင္အလုပ္ထြက္သြားသည့္အခါ အိမ္၌ သားအမိႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ အမွန္မွာမူ ဖခင္ ျပန္အလာကုိ ေန႔စဥ္ေမွ်ာ္လင့္ေနသင့္၏။ လင္ေယာက်္ား ေဘးမခဘဲ အဆင္ေျပေျပ ျပန္လာေစခ်င္သင့္၏။ ခုအခါမွာကား သားအမိႏွစ္ေယာက္လံုး သူ႔ကုိ မလုိလားၾကေတာ့ေပ။ ျဖစ္ရေလျခင္း။ ေလာကရဲ ့က်ီးစားမႈက ၾကက္သီးေမြးညွင္း တဖ်င္းဖ်င္းထေလာက္လွေပ၏။

အလုိမရွိဆုံးအရာသည္ မိမိတုိ႔ထံျမန္ျမန္ေရာက္လာတတ္၏။ စဥ္းစားရင္း ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ေကာင္းသည့္အခ်ိန္သည္လည္း ေလးညွိဳ ႔မွလြတ္သည့္ ျမွားကဲ့သုိ႔ ျမန္ဆန္လြန္းလွ၏။ အိမ္ဦးနတ္ျဖစ္သည့္ ဖခင္တစ္ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာၿပီတည္း။ လေပါင္းမ်ားစြာ ဇနီးမယားႏွင့္သားေတာ္ေမာင္ကုိ ခြဲခြါၿပီးမွ ျပန္ေတြ႔ရသည့္အတြက္ ဖခင္၏ မ်က္ႏွာသည္ ၾကည္ႏူး၀င္းလက္ေန၏။ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေန၏။

"သားေရ.. မိန္းမေရ.. လာၾကပါဦးကြ။ ဒီတစ္ေခါက္ ခရီးထြက္ရတာ အေတာ္ေလးၾကာသြားတယ္။ သားႏွင့္ဒီခ်စ္ဇနီးေလးကုိ အရမ္းလြမ္းတာဘဲကြာ။ ဒီမွာ လက္ေဆာင္ေတြပါလာတယ္။ ဒါက ေခါမတုိင္းျဖစ္ ပုိးထည္။ ေဟာဒါက ဂႏၶာရတုိင္းက ယြန္းထည္။ ဒါကေတာ့ ပါဋလိပုတ္က ၀ယ္လာတဲ့ အစားအစာတစ္မ်ိဳး။
ဘယ္လုိလဲ..ေဖႀကီးကုိေကာ မလြမ္းၾကဘူးလား"

ဖခင္ျဖစ္သူသည္ အားရ၀မ္းသာစကားလည္းဆုိ၏။ ဇနီးသည္၏ နဖူးေလးကုိလည္း ဖြဖြနမ္း၏။ သားေတာ္ေမာင္၏ ဦးေခါင္းကိုလည္း ျငင္သာစြာ ပြတ္သပ္ေပး၏။ ရပ္ေ၀းမွ ျပန္လာခဲ့၍ ေမာပန္းသည္ကုိပင္ ေမ့ေပ်ာက္ေန၏။ ဖခင္၏ ေမတၱာသည္ကား ႀကီးမားလြန္းလွေပစြ။

ထုိည၌ ေနရာမွန္ လူမွန္ျဖစ္သြား၏။ မိခင္၏ အိပ္ခန္း၌ မိဘႏွစ္ပါးအိပ္ၾက၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္လည္း သူ႔အိပ္ခန္းသုိ႔ သူေရာက္သြား၏။ မိဘႏွစ္ပါးသည္ တြတ္ထုိးၿပီး ညဥ့္နက္သည့္တုိင္ေအာင္ တီးတုိးစကားဆုိေနၾက၏။ ထုိမိဘႏွစ္ပါးတြတ္ထုိးသံသည္ ေမာင္နတ္ႀကီးအတြက္ ကမၻာပ်က္သံကဲ့သုိ႔ ထင္မွတ္ေနမိ၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ႀကိဳးစား၍ အိပ္ၾကည့္၏။ သုိ႔ေသာ္ အိပ္၍မေပ်ာ္။ အိပ္ရာထက္မွာ ဘယ္ညာလူးလိမ့္ၿပီး ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေန၏။

နံနက္မုိးေသာက္ၿပီး မၾကာမီ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ ရြာတြင္းရွိ မိတ္ေဆြမ်ားထံ အလည္အပတ္ခဏထြက္သြား၏။
ထုိအခ်ိန္၌ ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ စခန္းထေခ်ၿပီ။

"အေမ.. က်ေနာ္ မေပ်ာ္ဘူးဗ်ာ။ ဒီလုိပုံစံမ်ိဳးႏွင့္သာ ေနရရင္ က်ေနာ္ ေသမွာေသခ်ာတယ္။ အေဖကေကာ ခရီးျပန္မထြက္ေတာ့ဘူးလား။ အေဖသာ အိမ္မွာ အၾကာႀကီးေနရင္ က်ေနာ္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သတ္ေသမိမွာ ေသခ်ာတယ္အေမ"

"သားရယ္.. အဲဒီလုိေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔"

"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ။ အေမအႀကံဥာဏ္ထုတ္ပါ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္ တကယ္သတ္ေသမွာေနာ္"

ခက္ေခ်ၿပီ။ တစ္ဘက္ကလဲ အိမ္ဦးနတ္။ အိမ့္ရွင့္သခင္ လင္။ တစ္ဘက္ကလဲ သားအရင္း၊ ၿပီးေတာ့..... ဒုကၡပါဘဲ။ သားေတာ္ေမာင္ကလဲ ေျပာတဲ့အတုိင္းလုပ္တတ္တဲ့သူဆုိေတာ့ သူ႔ကုိလဲ ဆုံးရႈံးခံလုိ႔မျဖစ္ဘူး။ သားလဲဟုတ္ ..ဟုိ.. ဟုိ.... ။ ။ မိခင္ျဖစ္သူ စဥ္းစားရေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ဘာအေျဖမွ ထြက္ေပၚမလာ။

"အေမ.. ဒီလုိ လုပ္ၾကရေအာင္"

"ကဲ.. ေျပာစမ္းပါဦးသားရဲ ့"

"အေဖႏွင့္အေမငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ အေမက က်ေနာ့္ကုိ ခ်စ္ခဲ့ေပမဲ့ အေဖက က်ေနာ့္ကို လုံး၀ မခ်စ္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ ေအာ္ဖုိ႔ ေငါက္ဖို႔ ရုိက္ဖို႔ေလာက္ဘဲ သိတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္တုန္းကလဲ အေဖက ဘာမွ အားေပးအားေျမွာက္မျပဳခဲ့ဘူး။ စဥ္းစားမိရင္ အေဖ့ကို က်ေနာ္မုန္းတယ္။ တကယ္ဆုိရင္ အေမ့ကိုလဲ အေဖမခ်စ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လဲ ခရီးတစ္ခါထြက္ရင္ အၾကာႀကီး ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ေနတာ။ ဟုိဘက္ႏုိင္ငံမွာလဲ အေဖ မိန္းမယူထားႏုိင္တယ္။ အေမ့အေပၚသစၥာ ရွိမဲ့ပုံမေပၚဘူး။ က်ေနာ္က တစ္သက္လုံး အေမႏွင့္အတူေနခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလုိလုပ္မယ္။ အေဖ့ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ အဆုံးစီရင္လုိက္ၾကရေအာင္"

သားေတာ္ေမာင္ထံမွ တစ္လုံးခ်င္း တည္ၾကည္စြာ ထြက္ေပၚလာသည့္ စကားလုံးတုိ႔ကုိ နားေထာင္ရင္း မိခင္တစ္ေယာက္ ၾကက္သီးေမြးညွင္းထသြား၏။ ၾကားၾကားခ်င္းေတာ့ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မိ၏။ ၿပီးမွ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ေတြေ၀သြား၏။ ေနာက္ေတာ့ သားရဲ့စကားက ယုတၱိရွိသားဘဲ ဟု သူ႔ဖာသာဆုံးျဖတ္၏။

"အေမ.. ဘယ္လုိလဲ.. က်ေနာ္ေျပာတာ လက္ခံတယ္မဟုတ္လား။ အေမ ေသခ်ာစဥ္းစားေပါ့။ က်ေနာ့္ အသက္ႏွင့္ အေဖ့အသက္ ဘယ္အသက္ကုိ ဆက္ၿပီး ရွင္သန္ခြင့္ျပဳမလဲ။ တစ္ခုခုေတာ့ အေမေရြးခ်ယ္ပါ။ အေမ့ဆီက အေျဖမရရင္ မနက္ဖန္ဆုိတာ က်ေနာ့္အတြက္ မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး"

ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ေလၿပီ။ မိခင္က သူ႔အေပၚစိတ္ယုိင္ေနမွန္းသိသည့္အတြက္ ပုိ၍တြန္းအားေကာင္းေန၏။ မိခင္သည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ တစ္ခ်က္စဥ္းစားလုိက္ၿပီး စကားကုိ တစ္လုံးခ်င္းစီဆုိ၏။

"ကဲပါ.. သားရယ္... သားႏွင့္အေမ တစ္သက္လုံး အတူတူေနၾကတာေပါ့"

လုိခ်င္သည့္အေျဖကုိ ရရွိသည့္အတြက္ ေမာင္နတ္ႀကီးေက်နပ္ေန၏။ မိခင္မွာမူ အနည္းငယ္ စိတ္ေလးေန၏။
သို႔ေသာ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးေလၿပီတည္း။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။

......


Tuesday 10 November 2009

ေမာင္နတ္ႀကီး (၂)

"အေမ.... က်ေနာ့္ကုိ အေဖ့ကုိခ်စ္တဲ့အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ႏုိင္တယ္မဟုတ္လား၊ က်ေနာ္ၾကားခ်င္တယ္အေမ။ က်ေနာ့္စကားကုိ ေျဖၾကားေပးပါ။ က်ေနာ္က အေမ့ကုိ တကယ္ကုိ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်စ္ေနတာ"

သားေတာ္ေမာင္၏ တဏွာရမက္ေၾကာင့္ မိခင္ျဖစ္သူ အၾကပ္အတည္းသို႔ က်ေရာက္ေနေလ၏။ သား၏ ဆႏၵကုိ လုိက္ေလ်ာျပန္လ်င္လည္း မိခင္၏အခ်စ္သည္ သားအေပၚ၌ တဏွာေပမ မစြက္ စင္ၾကယ္သည့္ ေမတၱာျဖင့္သာ ခ်စ္ေနသည့္အတြက္ အိမ္ေထာင္မႈ၌ လုံး၀အဆင္မေျပႏုိင္။ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ၾကားမေကာင္းသည့္အျပင္ သံသရာတစ္ခြင္၌လည္း ေကာင္းက်ိဳးကုိ လုံး၀မေပးႏုိင္။ ဒါျဖင့္ မလုိက္ေလ်ာဘဲ ေနမည္လား။ သားေတာ္ေမာင္၏ စိတ္ဓါတ္ကို အေမသိ၏။ အၾကမ္းဖက္လာႏုိင္၏။ အကယ္၍ အၾကမ္းဖက္ခဲ့ျငားအံ့။ သားေတာ္ေမာင္၏ အျပစ္သည္ အဓမၼမႈျဖင့္ ပုိ၍ႀကီးထြားသြားႏုိင္၏။ ခက္ေခ်ၿပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူက သားကုိ စကားတစ္လုံး မ၀ံ့မရဲျဖင့္ ေျပာလုိက္ရေတာ့ေလ၏။

"အေမ.. စဥ္းစားပါဦးမယ္ သားရယ္။ အေမ့ကုိ အခ်ိန္ေတာ့ နဲနဲေပးေနာ္"

သားေတာ္ေမာင္ကုိ လွည့္ပတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားျခင္းပင္။ အခ်ိန္မ်ားမ်ားရလွ်င္ လင္ေယာက်္ား ျပန္ေရာက္လာႏုိင္၏။ လင္ေယာက်္ားျပန္လာလွ်င္ ဤကိစၥ ပူစရာမလုိ။ ႏွစ္ေယာက္သားတုိင္ပင္ၿပီး သားအတြက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခုေတာ့ ျပဳလုပ္ေပးႏုိင္၏။ သုိ႔ေသာ္ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ အလြန္လည္၏။ အေမ၏ အႀကံကုိ ေမာင္နတ္ႀကီး လုံး၀ရိပ္မိ၏။

"ဟုတ္ၿပီ အေမ.. အေမ့ကုိ အခ်ိန္ႏွစ္ရက္ေပးမယ္၊ ႏွစ္ရက္အတြင္း အေမ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနရင္ က်ေနာ့္ကုိ အဆုိးမဆုိနဲ႔"

"ေအးပါ... သားရယ္.. အခ်ိန္နဲနဲသာ ေစာင့္ပါ"

ထုိည၌ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ တစ္ညလုံး လုံး၀အိပ္စက္၍ မေပ်ာ္ပုိက္ႏုိင္ၾကေပ။ အေတြးကုိယ္စီျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ အေမလည္း စိတ္ကူးယဥ္ေန၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးလည္း စိတ္ကူးယဥ္ေန၏။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ကူးယဥ္ပုံခ်င္းေတာ့ မတူၾကေပ။
အေမျဖစ္သူက သားေတာ္ေမာင္ ေမာင္နတ္ႀကီး၏ အႏၱရာယ္မွ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ ေရွာင္ထြက္ရမလဲ ဟု စိတ္ကူးယဥ္၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးက အေမကုိ ဘယ္လုိ သိမ္းပိုက္ရမလဲ ဟု စိတ္ကူးယဥ္၏။

လင္ေယာက်္ားသည္ ႏွစ္ရက္မေျပာနဲ႔၊ ႏွစ္လေလာက္ၾကာသည့္တုိင္ ျပန္မေရာက္လာႏုိင္ေပ။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားသုိ႔ ကူးသန္းသြားလာၿပီး ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား ျပဳလုပ္ေနသူအဖုိ႔ ႏွစ္လဟူေသာ အခ်ိန္သည္ တုိေတာင္းလွ၏။ ရံဖန္ရံခါ ႏွစ္ခ်ီၿပီး ခရီးၾကာရွည္တတ္၏။ ေအာ္.. ဒုကၡ.. ဒုကၡ။ အိပ္မက္မွ်ပင္ ေယာင္ယမ္းၿပီး မမက္ဖူးခဲ့သည့္ကိစၥ။ ဘယ္ဘ၀က ေရစက္အမွားေတြေၾကာင့္မ်ား ခုလုိ အျဖစ္ဆုိးနဲ႔ ႀကဳံေတြ႔ေနရပါလိမ့္။

နာရီလက္တံလႈပ္ရွားမႈက ျမန္လြန္းလွ၏။ ေန၀င္ေနထြက္လည္း သြက္လက္လြန္းလွ၏။ လင္းၾကက္တြန္သံလည္း နွစ္ခါၾကားရၿပီးေလၿပီ။ ေန၀င္ေနထြက္လည္း ႏွစ္ႀကိမ္တုိင္တုိင္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ေသာ္လည္း သားျဖစ္သူ ေမာင္နတ္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာသည္ ဖုိးလမင္းႀကီးကဲ့သုိ႔ ရႊင္ျပေန၏။ ျမဴးတူးေနသေယာင္ ထင္ရ၏။ မိခင္ျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာသည္ ညိဳးႏြမ္းေန၏။ အိပ္ေရးပ်က္ထားေသာေၾကာင့္ မ်က္ဆံေတြ ေခ်ာင္ေနေလ၏။ ဒီေန႔ဆုိလ်င္ သူ႔အတြက္ Deadline ေန႔။ ေမာင္နတ္ႀကီးအတြက္မူကား Initial ေန႔ပင္တည္း။

ႏွစ္ရက္ေျမာက္ည။
လျပည့္၀န္းႀကီးက က်ီစယ္ေနသေယာင္ အစြမ္းကုန္ေတာက္ပေန၏။ ပုရစ္ေအာ္ျမည္သံေလးေတြကုိ ခပ္တုိးတုိးၾကားေနရ၏။ အျခားအိမ္ဘက္မွ ကေလးေခ်ာ့ေတးသီခ်င္းေလးမ်ား ခပ္သဲ့သဲ့ ပ်ံ ့လြင့္လာ၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ အိမ္၏ လသာေဆာင္၌ သားအမိႏွစ္ေယာက္ရွိေနၾကေလ၏။ ထုံးစံအတုိင္း ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိပင္။

"အေမ.. ဒီေန႔ ႏွစ္ရက္ျပည့္ၿပီေနာ္.. အေျဖရွိေနၿပီမဟုတ္လား"

ေမာင္နတ္ႀကီး၏ အေမးစကားကုိ မိခင္ျဖစ္သူက မၾကားသလုိ ၿငိမ္သက္စြာျဖင့္ မတုန္႔ျပန္ဘဲေနေလ၏။ စိတ္ထဲ၌မူ ဒီညေတာ့ ဒုကၡလွလွေတြ႔ေတာ့မည္ဟု သေဘာေပါက္၏။ ရုန္းထြက္လုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့ေပ။

"အေမ... သားေျပာေနတာ ၾကားလား။ အေမေတာင္းတဲ့အခ်ိန္ကုိ သားေပးခဲ့တယ္ေနာ္။ အခု ေျပာေတာ့ေလ။ အေမ သေဘာတူတယ္မဟုတ္လား"

မိခင္ျဖစ္သူ၏ ဖခုံးႏွစ္ဘက္ကုိ ခပ္ဆဆဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေမာင္နတ္ႀကီး စိတ္မရွည္စြာျဖင့္ ေမးျမန္းေနေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ မိခင္ျဖစ္သူထံမွ ဘာစကားမွ မၾကားရ။ ႏွစ္ေယာက္လံုး လသာေဆာင္မွာ ရွိေနၾကေသာေၾကာင့္ ေမာင္နတ္ႀကီး ထေသာင္းက်န္းလွ်င္ ပတ္၀န္းက်င္က ျမင္သြားမွ လုံး၀ၾကားလုိ႔ေကာင္းမည္မဟုတ္။ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ဒီကိစၥကို ပတ္၀န္းက်င္က သိလုိ႔ လုံးမျဖစ္ဘူး။ တုိးတုိး တိတ္တိတ္ဘဲ ေကာင္းတယ္။ မိခင္သည္ ဤကဲ့သုိ႔ စဥ္စားၿပီး သားျဖစ္သူကုိ စကားတစ္ခြန္း တုန္႔ျပန္လုိက္၏။

"အေမလဲ.. ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး သားရယ္.. ကံတရား စီမံတဲ့အတိုင္းပါဘဲ"

ထုိကဲ့သုိ႔ေျပာၿပီး မိခင္ျဖစ္သူသည္ အိပ္ခန္းတြင္းသုိ႔ ေလးသြဲ႔စြာ ၀င္ေရာက္သြားေလ၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္လည္း လျပည့္၀န္း၏ ေငြေရာင္အလင္းအရသာကုိ ခံစားလုိစိတ္မရွိဟန္ျဖင့္ မိခင္ေနာက္သုိ႔ တစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္သြားၿပီး မိခင္၏ အိပ္ခန္းတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္သြားေလ၏။

ခဏအၾကာ၌ အိပ္ခန္းထဲရွိ လက္ဆြဲမီးအိမ္ေလး ၿငိမ္းသြား၏။ အိပ္ခန္းတြင္းမွ အသံဗလံမ်ား အနည္းငယ္ၾကားလုိက္ရၿပီး ျပန္ၿငိမ္သက္သြား၏။ အျပင္ဘက္၌ ငွက္ဆုိးေအာ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလ်က္ရွိ၏။ ဖိုးလမင္းႀကီးကုိလည္း တိမ္သလႅာမ်ား ဖုံးလႊမ္းသြား၏။ ရြာေတာင္ဘက္ခင္ရုိးတန္းေတာအုပ္ထဲမွ ေခြးအအူသံမ်ား ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားေနရ၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ ကမၻာသစ္တစ္ခုသုိ႔ ေရာက္သြားေလ၏။ မိခင္ျဖစ္သူအတြက္မူ ကမၻာႀကီး ေဇာက္ထုိးမုိးေမွ်ာ္ျဖစ္ၿပီး ပ်က္စီးသြားေလ၏။

ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေလာကနိဗၺာန္ကုိ ေက်နပ္စြာ ခံစားေနရေလၿပီ။ သူ၏မ်က္ႏွာသည္ လျပည့္၀န္းႀကီးကဲ့သုိ႔ ရႊင္လန္းၿပီးအူျမဴးေနေလ၏။ မိခင္ျဖစ္သူမွာကား အရွင္လတ္လတ္ မဟာအ၀ီစိငရဲသုိ႔ က်ေရာက္သြားသကဲ့သုိ႔ ခံစားလုိက္ရ၏။ မ်က္ႏွာအေနအထားမွာလည္း လငပုပ္ဖမ္းထားသကဲ့သို႔ ရွိ၏။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမာင္နတ္ႀကီး၏ ကာမဆႏၵကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္စြာျဖင့္ မိခင္ျဖစ္သူက လုိက္ေလ်ာ လုိက္ရေလၿပီတကား။ ။

တဏွာေပမ...ထိုရာဂကား၊
မိဘႏွင့္သား...သမီးမ်ားကို၊
ထင္ရွားအသြင္... သူမျမင္ဘူး၊
သူျမင္သည္မွာ...ဖုိ မ သာတည့္၊
မာယာေလာက... ထုိကာမေၾကာင့္၊
ေမာဟဖုံးလႊမ္း... လြန္သရမ္း၏။၊


ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။

...

Monday 9 November 2009

ေမာင္နတ္ႀကီး (၁)

အကာလညခ်မ္းတစ္ခု။
ေကာင္းကင္ျပင္၌ တိမ္အညစ္အေၾကးတုိ႔ကင္းစင္ေန၏။ လျပည့္ခါနီး လ၀န္းႀကီးသည္လည္း ၾကယ္ေပါင္းစုံ၀န္းရံခၿပီး တင့္တယ္စြာ က်က္သေရအသြင္ကုိ ေဆာင္ေန၏။ ညကာလျဖစ္ေပမဲ့ ေလာကဓါတ္တစ္ခြင္လုံး လေရာင္ဆမ္းထားသျဖင့္ အရာရာကုိ ထင္ရွားစြာ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ေလ၏။ လေရာင္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၏ သေကၤတျပယုဂ္တစ္ခုအျဖစ္ လူတုိ႔ သရုပ္ေဖာ္ထားၾက၏။ မွန္၏။ ဖုိးလမင္းႀကီးကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးစြာ ေက်နပ္စြာ ေက်ေအးစြာ ၾကယ္ေတြကုိ ေရတြက္ရင္း ေအးခ်မ္းမႈရသကုိ ခံစားဖူးသူတုိင္း လေရာင္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ သိရွိႏုိင္သည္ပင္။

တိမ္သလႅာကင္းေသာ လေရာင္ေအာက္၌ ရြာႀကီးတစ္ရြာကုိ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ျမင္ႏုိင္၏။ ထုိရြာႀကီးအတြင္း၌ လသာေဆာင္ပါသည့္ အိမ္ႀကီးတစ္ေဆာင္ရွိ၏။ ထိုအိမ္ႀကီးေပၚရွိ လသာေဆာင္၌ လေရာင္၏ေအးခ်မ္းမႈကုိ ခံစားေနသူ ႏွစ္ဦးရွိ၏။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးကား ေဆြမ်ိဳးရင္းျခာႏွစ္ေယာက္ပင္တည္း။ ရွင္းရွင္းဆုိရေသာ္ သားအမိ။ အေမႏွင့္သား။

"အေမ့ကုိ သား အရမ္းခ်စ္တယ္ အေမ"

"အမေလး.. သားရယ္ အေမကလဲ သားကုိ ခ်စ္တာပါဘဲ။ အေမ့အခ်စ္ကေတာင္ သားထက္ပုိေနပါဦးမယ္"

"အေမ.. က်ေနာ္က အေမခ်စ္သလုိ ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်"

"သားရယ္... အေမခ်စ္တာႏွင့္သားခ်စ္တာက ဘယ္တူပါ့မလဲ၊ အေမကမိခင္၊ သားက သားဘဲေလ။ သားခ်စ္ႏွင့္ အေမခ်စ္ေပါ့"

"ဟာဗ်ာ... အေမကလဲ။ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ၊ သားခ်စ္တာက အေမ့ကုိ အေမလို ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်"

"ကဲပါ.. ဒါျဖင့္ ေျပာစမ္းပါဦး။ အေမကုိ အေမလုိ မခ်စ္လုိ႔ ဘယ္လုိ ခ်စ္တာတုန္း လူထူးဆန္းေလးရဲ ့"

"က်ေနာ္က အေမ့ကုိ အေမလုိ မခ်စ္ဘဲ သမီးရည္းစားလုိ၊ ဇနီးမယားလုိ ခ်စ္ေနတာဗ်"

"ဘုရားေရ... သားကလဲ ေနာက္စရာရွားလုိ႔။ အေမကုိ အဲဒီလုိ မေနာက္ရဘူးေလ။ ငရဲႀကီးတတ္တယ္ သိလား"

"ေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး အေမ။ က်ေနာ္ တကယ္ခံစားေနရတာကုိ ေျပာေနတာ။ က်ေနာ္အေမ့ကုိ တကယ္ခ်စ္တယ္။ အတူေနခ်င္တယ္။ အဲဒါ အေမ ဘယ္လုိ သေဘာရသလဲ။ ရွင္းရွင္းဘဲေျပာ အေမ"

မိခင္ျဖစ္သူက သူ႔သားမ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ေန၏။ မ်က္ႏွာထားတည္ၾကည္စြာျဖင့္ ေျပာေနသည့္သူ႔သားမ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး စကားကုိ အတည္ေျပာေနမွန္း သေဘာေပါက္သြား၏။ သား စိတ္ထဲ ဘယ္လုိ စိတ္ရုိင္းေတြ ၀င္ေနပါလိမ့္။ ရပ္ထဲရြာထဲမွာ မိန္းခေလးအေခ်ာအလွေတြ မ်ားစြာ ရွိေနလ်က္နဲ႔ မိခင္အရင္းကုိမွ ခ်စ္ေရးဆုိေနေလၿပီ။ အားလုံး ငါးပါးေမွာက္ကိန္းဆုိက္ေနၿပီတကား။

ထုိမိသားစုသည္ ကုန္သည္မိသားစုမ်ိဳးျဖစ္၏။ မထုရာဟုေခၚေသာ ရြာမဟုတ္ၿမိဳ့မဟုတ္ ဇနပုဒ္(ရြာႀကီး)၌ ေနထုိင္ၾက၏။ မိဘႏွစ္ပါးသည္ အသက္ငယ္ရြယ္စဥ္၌ အိမ္ေထာင္ၾကခဲ့ၿပီး သားတစ္ေယာက္ထြန္းကားခဲ့၏။ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္မႈအတြက္ လင္ေယာက်္ားျဖစ္သူက အၿမဲတမ္း ခရီးထြက္ေနရတတ္၏။ သားႀကီးသည္ အရြယ္ေရာက္မွန္းမသိေရာက္လာ၏။ သူ႔နာမည္က ေမာင္နတ္ႀကီး။ မိဘတုိ႔မ်က္စိထဲ၌ ကေလးေပါက္စအျမင္ျဖင့္သာ ျမင္ေနေသာ္လည္း အမွန္မွာ ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ လူပ်ိဳသုိးႀကီး လုံးလုံးျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ သူသည္ သန္မာ၏။ ထြားႀကိဳင္း၏။ လက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္၏။ မိဘမ်ားက အလုိလုိက္ၾကသည့္အတြက္ အိမ္မွာ စုိးမုိးမင္းမူေနတတ္ေလၿပီ။ ယခု အခ်ိန္၌လည္း လင္ေယာက္်ားသည္ အိမ္၌ မရွိ။ အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ နယ္ဘက္ေရာက္ေနေလ၏။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။

"အေမ.. ေျပာေလဗ်ာ။ က်ေနာ္ေျပာတာကုိ သေဘာတူသလား။ ဘယ္လုိဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ အေမ့ကုိ မရရေအာင္ ယူမွာ"

"သားရယ္.. ဒီကိစၥက ၾကားလုိ႔မေကာင္းပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္ မိခင္ဆုိတာ သားေတြအတြက္ အိမ္တံခါးေပါက္လုိ ၀င္ခ်င္တုိင္း၀င္ ထြက္ခ်င္တုိင္းထြက္လုိ႔ ရတာမဟုတ္ဘူး သားရဲ ့။ ေနာက္ၿပီး ဒီမထုရာရြာႀကီးထဲမွာ သားႏွင့္လုိက္ဖက္တဲ့ မိန္းခေလးအေခ်ာအလွေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာဘဲ။ သားႀကိဳက္တဲ့ မိန္းခေလးကုိသာ လက္ညိဳးညြန္ျပလုိက္။ အေမခ်က္ခ်င္းေတာင္းရမ္းေပးမယ္။ ေနာ္.. သား။ ငါ့သားက လိမၼာပါတယ္"

"အဲဒါေတြ က်ေနာ္ နားမလည္ဘူးဗ်ာ။ လာၿပီး တရားခ်မေနန႔ဲ။ အေမ့သားအေၾကာင္းကုိ အေမသိတယ္ေနာ္။ က်ေနာ္က ရခ်င္တာကုိ ရေအာင္ယူတတ္တယ္"

ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ လေရာင္၏ဖ်ားေယာင္းမႈႏွင့္ည၏ဆြဲေဆာင္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ အေမကုိ အေမအေနနဲ႔ မျမင္ေတာ့၊ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေနန႔ဲ ျမင္ေနေလၿပီ။ တဏွာ ရာဂတုိ႔၏ ထုိးႏွက္ခ်က္ကား ေၾကာက္ဖြယ္လိလိပင္တည္း။ တဏွာရာဂသည္ မာယာမ်ားလွေပ၏။ မ်က္လွည့္ဆန္လြန္းလွ၏။ မေန႔က အထိ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရလ်င္ ဒီေန႔ညေနေစာင္းအထိ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး၏ အသိစိတ္သည္ သားအမိ။ သုိ႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္မွာမူ မည္ကဲ့သုိ႔ နာမည္တပ္ေပးရမည္မသိေတာ့။ တဏွာရာဂသည္ကား ေမွာ္အတတ္ဆန္လြန္းေလစြတကား။

အႏုနည္းႏွင့္ေခ်ာ့ေမာ့၍ မရေတာ့မွန္း အေမသိသြား၏။ သုိ႔ေသာ္ အၾကမ္းနည္းလည္း သုံး၍မရ။ အေမသည္ သားျဖစ္သူထက္ ခႏၶာကုိယ္ေသးေကြး၏။ သားျဖစ္သူက သန္မာထြားႀကိဳင္းသူတစ္ေယာက္။ ခ်က္ခ်င္း ထေသာင္းက်န္းၿပီး မလုပ္သင့္တာ လုပ္လုိက္မွျဖင့္ မေတြးရဲစရာ။ ယခုအခ်ိန္၌ အိမ္ႀကီးေပၚမွာကလည္း သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္း။ အေမျဖစ္သူ အခက္ေတြ႔ေနေလၿပီ။

ဆက္ေရးပါမည္။


မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားထားပါသည္။

....


...