မသိဘဲနဲ႔ သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာက ပုိၿပီးခက္ (၂)

မသိဘဲနဲ႔သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့သူေတြအေၾကာင္းေရးရရင္ေတာ့ အာကာကို လႊာပုံျပဳ ေမရုကုိစုတ္တံခ်ီ ပင္လယ္ေရ မွင္လုပ္လို႔ ေရးရင္ေတာင္မွ ကုန္ႏုိင္အံ့မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ထပ္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေရးျပပါဦးမယ္။

ဒုတိယအျဖစ္အပ်က္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္က က်ေနာ္ကုိယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါ။ ခက္တာက သူႏွင့္အတူ က်ေနာ္လဲ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ထဲမွာပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ေျပာရမွာေတာ့ ခပ္ရွက္ရွက္ဘဲဗ်ာ။ ကုိယ္အခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သူမ်ားေတြကုိ Websites ေပၚမွာ ေမာင္းခတ္ေၾကျငာသလုိျဖစ္ေနၿပီ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္တုန္းကပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ စကၤာပူကုိ အလည္အပတ္သြားၾကတယ္။ Mai ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးကုိစီးလုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။
ေလယာဥ္ေပၚမွာ က်ေနာ့္ရဲ ့၀ါသနာအတုိင္း စပ္စုေတာ့တာပါဘဲ။ ေနရာအထူးအဆန္းေရာက္တုိင္း အိမ္သာတက္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ဆႏၵကတားလုိ႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္အိမ္သာသြားတယ္။ ကိစၥၿပီးတဲ့အခါ ေရဆြဲခ်လုိက္တယ္။ က်ေနာ္လဲ ေရဆြဲခ်လုိက္ေရာ ေ၀ါ ကနဲ ေရေတြပန္းထြက္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ေလယာဥ္ႀကီးကလဲ ေအာက္ကုိ တစ္ဆင့္ ဂ်ိတ္ ကနဲ ျပဳတ္က်သြားတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ ငါလုပ္တာမွားလုိ႔ ေလယာဥ္ႀကီးပ်က္ၾကေတာ့မယ္ထင္တာေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္သာထဲက ဘယ္မွမထြက္ရဲေတာ့ဘူး မ်က္စိမွိတ္ ႏွားပိတ္ၿပီး ထုိင္ခ်ေနလုိက္ရတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက စကၤာပူေလဆိပ္ေရာက္ခါနီးလုိ႔ ကြင္းဆင္းဖုိ႔ျပင္ဆင္တာပါတဲ့။ တုိက္ဘဲ တုိက္ဆုိင္ႏုိင္လြန္းတယ္။

က်ေနာ္လဲ အိမ္သာကအျပန္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က "အေပါ့သြားခ်င္တယ္၊ ေလဆိပ္ဆင္းကာနီးသြားလုိ႔ ရဦးမလားမသိဘူး" လုိ႔ ေမးတယ္။ က်ေနာ္လဲ "ဟာ..ဘာလုိ႔မရရမွာလဲ သူတုိ႔မွာ နည္းစနစ္ေတြရွိတာဘဲ... အေပါ့ေတြၿမိဳ ့ေပၚမက်ႏုိင္ပါဘူး" ဆုိၿပီး ဆရာလုပ္လုိက္တယ္။ သူလဲ တကယ္အေပါ့စြန္႔ခ်င္ေနပုံရပါတယ္။ ေအာင့္ထားရလုိ႔ မ်က္ႏွာႀကီးေတာင္ နီသလုိျဖစ္ေနၿပီ။

က်ေနာ္ေျပာအၿပီးမွာ သူအိမ္သာကုိသြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ျပန္လာတယ္။ က်ေနာ္က "အဆင္ေျပခဲ့တယ္မဟုတ္လား"လုိ႔ ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ "ရွဴးရွဴးမေပါက္ခဲ့ရဘူး။ ေလယာဥ္မယ္ေတြက ငါ့ကုိအိမ္သာထဲ၀င္ခြင့္မေပးေတာ့ဘူး။ ကြင္းဆင္းဖုိ႔နီးလာလုိ႔တဲ့" အဲဒီလုိေျပာၿပီး မ်က္ႏွာနီနီႀကီးနဲ႔ဘဲ ဆက္လက္ေအာင့္အီးသည္းခံေနတာကုိေတြ႔ရတယ္။ ေအာ္.. ဒါလဲ ဒုကၡတစ္မ်ိဳးဘဲေနာ္။

ဒါေတြက က်ေနာ္ေျပာျပဖုိ႔ရည္ရြယ္ထားတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ စပ္မိလုိ႔ေျပာျပတာပါ။ မိတ္ေဆြတုိ႔လဲ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အေပါ့သြားခ်င္ရင္ ေလဆိပ္နားေရာက္ခါနီးထိေစာင့္မေနၾကဖုိ႔ေစတနာနဲ႔ပါ။
က်ေနာ္ေျပာျပမဲ့ မသိဘဲနဲ႔ သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာက ပုိခက္ ဆုိတာက စကာၤပူေရာက္ၿပီး ႏွစ္ရက္ေျမာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ အရင္ စကၤာပူကုိေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူေလ်ာက္လည္ၾကရင္းႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါ။

သူက စကၤာပူကုိ ႏွစ္ေခါက္သုံးေခါက္ေလာက္ေရာက္ၿပီးသားသူဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ ့ဆရာႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ သူႏွင့္အတူေလ်ာက္လည္ၾကတယ္။ MRT ေတြစီးတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြစီးတယ္။ လမ္းေလ်ာက္တယ္။ သူကသြားမယ္ဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က Ready ဘဲေလ။ မွတ္တုိင္လြန္သြားလုိ႔ ျပန္ျပန္ၿပီးစီးလာရတဲ့အခါလဲရွိတယ္။ မွတ္တုိင္ေရာက္ၿပီးကားထြက္ခါနီးမွ ဒီမွတ္တုိင္မွာဘဲဆင္းရမယ္ဆုိၿပီး ဘတ္စ္ကားေပၚကလဲ ခုန္ခ်ခဲ့ဖူးတယ္။

တစ္ရက္မွာ
သူက City Hall ႏွင့္ Peninular ကုန္တုိက္ကုိလုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ လုိ႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လဲ သြားၾကမယ္ေပါ့ဗ်ာ။
MRT ေပၚကဆင္းၿပီး လမ္းေပ်ာက္ေနလုိ႔ က်ေနာ္ေတာင္ ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ကုိ လမ္းေမးလုိက္ရေသးတယ္။ ဆရာႀကီးကေတာ့ သိသလုိလုိနဲ႔ ဟုိတစ္ခါလာတုန္းက ဒီလမ္းကေန ဘယ္ကုိ သြားရင္ စီးတီးေဟာေရာက္ပါတယ္ ဘာညာ ဆုိၿပီး ဆင္ေျခေတြေပးေနေလရဲ ့။
ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ရဲ ့လမ္းညြန္မႈအတုိင္း ဆက္ေလ်ာက္သြားလုိက္ေတာ့ စီးတီးေဟာကုိ တန္းေရာက္သြားပါတယ္။

စီးတီးေဟာက ကုန္တုိက္ႀကီးဆုိေတာ့ စက္ေလွခါးေတြက အမ်ားသား။ တစ္ေနရာအေရာက္။ အေပၚထပ္ကုိတက္ဖုိ႔ စက္ေလွခါးလုိက္ရွာၾကတယ္။ လုိက္ရွာရင္းနဲ႔ဘဲ စက္ေလွခါးတစ္စင္းေတြ႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ စက္ေလွခါးက လည္ပတ္မေနဘူး။ စက္ရပ္ေနတယ္။

ေဟာ.. ေတြ႔ၿပီ.. သူပဲ သူပဲ ဆုိၿပီး က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဒီစက္ေလွခါးႀကီးကပ်က္ေနတယ္ ။ လာကြာ ။ ဒီစက္ေလွခါးေပၚကဘဲ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ႏွင့္ေျခႏွင္းၿပီး တက္ၾကရေအာင္ လုိ႔ေျပာၿပီး ဆရာႀကီးစတုိင္ဖမ္းကာ မသိဘဲနဲ႔ သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေျပာလုိက္တယ္။ ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းဘဲ စက္ရပ္ေနတဲ့ စက္ေလွခါးေပၚ သူအရင္တက္သြားတယ္။ သူလဲ စက္ေလွခါးေပၚအတက္ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ စက္ေလွခါးႀကီးက စတင္လည္ပတ္ေတာ့တာပါဘဲ။ Auto စနစ္နဲ႔ လူထိမွ စက္သြားေအာင္လုပ္ထားတာကုိး။ ဒါေပမဲ့.. စက္ေလွခါးႀကီးလည္ပတ္တာက ေအာက္ကုိဆင္းဖုိ႔ လည္ပတ္ေနတာ။ က်ေနာ္တုိ႔သြားခ်င္တာက အေပၚထပ္ကုိ။

က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ရပ္ၿပီးသူ႔အေျခအေနကုိ အကဲခတ္ေနၾကတယ္။ စက္ေလွခါးက သိပ္အရွည္ႀကီးမဟုတ္ဘူး။ ေလွခါးထစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ဘဲရွိမယ္။ စက္ေလွခါးႀကီးက ေအာက္ဘက္ကုိလည္ပတ္လုိက္ က်ေနာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္း(ဆရာႀကီး)ကလဲ အေပၚအျမန္ေရာက္ေအာင္ေျပးတက္လုိက္နဲ႔ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေလးရုပ္ဆုိးသဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိလဲ လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး ေဟ့ေကာင္ေတြ လာၾကေလကြာ လုိ႔ ေသေဖာ္ညွိတယ္။က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ သူ႔ေနာက္လုိက္မသြားၾကပါဘူး။

သူလဲ အေပၚထပ္မေရာက္လုိက္ပါဘူး။ စက္ေလွခါးလုံၿခဳံေရးေတြေရာက္လာတယ္။

"ေဟ့့ လူ ဒါအဆင္းေလွခါးဗ်။ ဘာျဖစ္လုိ႔တက္ဖုိ႔ႀကိဳးစားေနရတာလဲ ဆင္းခဲ့"

"ဟုတ္ကဲ့... ေဆာရီး ေဆာရီး"

ေဆာရီးဆုိတဲ့စကားကုိ ေလးငါးခါဆင့္ေျပာၿပီး စက္ေလွခါးတစ္၀က္ေလာက္က လႊားကနဲ ေအာက္ကုိခုန္ခ်လုိက္တယ္။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ မေခ်ာ္လဲရုံတမယ္ပါဘဲ။ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာလဲ ေခၽြးေတြ ရႊဲရႊဲစုိလုိ႔။

က်ေနာ္တုိ႔လဲ သူ႔ပုံစံႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မရယ္ဘဲမေနႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒီ လုံၿခဳံေရးေတြ
ရွိေနတာကုိ ဂရုမစုိက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ဗုိက္ႏွိပ္ၿပီး အသားကုန္ ခြက္ထုိးခြက္လွန္ အားရပါးရ ရယ္ေမာပစ္လုိက္ၾကတယ္။

အဲဒီကုန္တုိက္က အထြက္မွာ သူေျပာတာက
"ေတာ္ေသးတယ္ကြာ။ ဒဏ္ရုိက္ခံရရင္ ပုိက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးေပးရမွာေသခ်ာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ အျမန္ခုန္ခ်လုိက္တာ။ မင္းတုိ႔က ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ရယ္ေနၾကရတာလဲ။ မင္းတုိ႔နဲ႔ခရီးအတူသြားရတာ မႏွိပ္ပါဘူးကြာ" တဲ့။

က်ေနာ္တုိ႔က သူ႔ကုိေျပာလုိက္တယ္။
"ခံလုိက္ေပါ့ကြ။ မသိဘဲနဲ႔ သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဆရာႀကီးစတုိင္လုပ္တာ" လုိ႔။
ဒါေပမဲ့ ပါးစပ္ကေျပာလုိက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲကေျပာလုိက္ၾကျခင္းရယ္ပါ။

မသိတာကုိ သိသလုိလုပ္ၿပီး မသိေသးတဲ့ကိစၥေတြမွာ ၀င္လုပ္မိရင္ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ အရွက္ရတတ္တာကုိ သင္ခန္းစာယူတတ္ဖုိ႔တင္ျပလုိက္ျခင္းပါ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမယ္။