က်ေနာ္တုိ႔ရြာရဲ ႔အေရွ ႔ဘက္ ၆ဖာလုံေလာက္အကြာမွာ သာယာကုန္းရြာရွိတယ္။ ေတာင္ဘက္တစ္မုိင္ေလာက္အကြာမွာေတာ့ ေပကုန္းဆုိတဲ့ ရြာႀကီးရွိတယ္။ ေပကုန္းရြာၾကားႏွင့္က်ေနာ္တုိ႔ရြာၾကားထဲမွာ ကတၱရာကားလမ္းရွိတယ္။ အဲဒီကတၱရာကားလမ္းႏွင့္က်ေနာ္တုိ႔ရြာၾကားထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရြာရဲ ႔သုႆာန္ရွိတယ္။
သုႆာန္ဟာ သုႆာန္ႏွင့္မတူပါဘူး။ တကယ့္သစ္ေတာအုပ္ႀကီးႏွင့္ဘဲတူပါတယ္။ သစ္ပင္၀ါးပင္ေတြႏွင့္အုပ္ဆုိင္းေနေလရဲ ႔။
အသက္အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့ေနရာကုိ သတၱ၀ါေတြေရြးခ်ယ္တတ္ၾကတာ သဘာ၀ပါဘဲ။ ေက်းငွက္သာရကာကအစ ကၽြဲႏြားအဆုံး အဲဒီသုႆာန္ထဲမွာဘဲ က်က္စားက်င္လည္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိေတာထူသလဲဆုိတာေမးမေနနဲ႔။ ေတာၾကက္ေတြညအိပ္တန္း၀င္လို႔ရတဲ့အထိ ေတာအုပ္ကထူထဲနက္နဲတယ္။ သုႆာန္ဆုိေပမဲ့ ႏွစ္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ အေသအေပ်ာက္မရွိၾကေလေတာ့ သုႆာန္ႏွင့္မတူပါဘူး။ သဘာ၀ေတာအုပ္တစ္ခုႏွင့္သာ တူေနပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ရြာက ကၽြဲႏြားေတြဟာ အစာစားၿပီးရင္ အိမ္ကုိသူတုိ႔ဖာသာ ျပန္လာေလ့ရွိတယ္။
အိမ္ကုိ မေရာက္လာလုိ႔ရွိရင္ သုႆာန္ထဲသာသြားၾကည့္ က်ိန္းေသေပါက္ဘဲ။ အဲဒီေလာက္ထိ တိရစၦာန္ေတြက သုႆာန္ကုိႀကိဳက္ၾကတာ။
ကၽြဲႏြားတိရစၦာန္ေတြႏွင့္ေက်းငွက္သာရကာေတြဆုံဆည္းေနၾကေနရာျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်င္းခ်င္းေၾကာက္လန္႔မႈ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ကၽြဲႏြားခေလာက္သံၾကားရင္လဲ ေက်းငွက္သာရကာေတြ လန္႔မပ်ံၾကေတာ့ပါဘူး။
ဒီအခြင့္အေရးကုိယူၿပီး ညဘက္ေတြမွာ လူတစ္ခ်ိဳ ႔က ကၽြဲႏြားေယာင္ေဆာင္ကာ ခေလာက္ကုိလည္ပင္းမွာဆြဲၿပီး သုႆာန္ထဲ၀င္ေလ့ရွိတယ္။ ေတာၾကက္ပစ္ဖုိ႔ပါ။ ေတာအေခၚ တူမီးေသနတ္ကုိ ယမ္းထည့္ က်ည္ဆံထည့္ၿပီး ေတာၾကက္ပစ္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ဘဲ။
ေတာၾကက္ေတြဟာ အိပ္တန္း၀င္ရင္ အုပ္စုလုိက္ မိသားစုလုိက္ ၀င္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒါကုိအခြင့္ေကာင္းယူၿပီး သုႆာန္ထဲမွာရွိတဲ့ ေတာၾကက္ေတြကုိ တူမီးေသနတ္ႏွင့္ပစ္ခတ္စားေသာက္ၾကတဲ့သူေတြမနည္းပါဘူး။ တေစၦမေၾကာက္တတ္တဲ့သူေတြ ေတာၾကက္သားစားရတာေပါ့ေလ။
တစ္ေန႔။
ညတစ္ညမွာ ဦးေတာက္ထိန္အိမ္က ကၽြဲေတြအိမ္ျပန္မေရာက္လာၾကဘူး။ ဦးေတာက္ထိန္ကုိယ္တုိင္ သုႆာန္ထဲကုိ ညကုိးနာရီေလာက္တစ္ေယာက္ထဲသြားတယ္။
သူ႔ရဲ ႔ကၽြဲေတြ သုႆာန္ထဲ ရွိမရွိသိရေအာင္ေပါ့။
ဦးေတာက္ထိန္က တေစၦသရဲလုံး၀မယုံၾကည္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ လုံး၀လဲ မေၾကာက္တတ္ဘူး။ ညေမွာင္ေမွာင္ႀကီးထဲ ကၽြဲႏြားၾကည့္ဖုိ႔ သုႆာန္ထဲ တစ္ေယာက္ထဲ သြားတဲ့အခါေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ဘူး။
သူ႔ကၽြဲေတြ သုႆာန္ထဲမွာ ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ သုႆာန္ကစထြက္ကထဲက ျပႆနာက စၿပီ။ သူ႔ေနာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္လုိက္လာသလုိ ခံစားရတယ္။
ေျခသံဘဲၾကားရတယ္။ လွည့္ၾကည့္လုိက္ရင္ ဘာမွမေတြ႔ရဘူး။ သူလုံး၀ မေၾကာက္ပါဘူး။
သတၱိရွိရင္ထြက္ခဲ့ နပန္းလုံးမယ္ဆုိတဲ့လူစားမ်ိဳးကုိး။
ဒါေပမဲ့
သူကသြားရင္ ေနာက္ကေျခသံကလဲ သြားေနတယ္။ သူရပ္လုိက္ရင္ ေနာက္ကေျခသံကလဲ ရပ္ေနတယ္။
ၾကာလာေတာ့ ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြထလာတယ္။ ေရငတ္လာသလုိခံစားရတယ္။ ေျပးထြက္ခ်င္စိတ္ေတြေပါက္လာတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ၀င္လာတယ္။
သူ႔ရဲ ႔ဘ၀မွာ ပထမဦးဆုံး ေၾကာက္စိတ္၀င္ျခင္းပါဘဲ။ ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ရြာထိပ္ကုိ ေရာက္လာတယ္။
သူ႔ရဲ ႔အိမ္က ရြာေရွ ႔ပုိင္းမွာပါ။ သူ႔အိမ္ေရွ ႔မွာ လမ္းဘဲရွိပါတယ္။
လမ္းရဲ ႔ေရွ ႔မွာေတာ့ လယ္ကြက္ေတြပါဘဲ။ သုႆာန္ဘက္က လာတဲ့လမ္းက
သူ႔အိမ္အေရွ ့တည့္တည့္ကုိ ေရာက္တယ္။
သူ႔ရဲ ႔အိမ္၀င္းကုိ သစ္တုံးေတြကုိ ဂြႏွင့္ခံထားၿပီး ျခံစည္းရုိးလုပ္ထားတယ္။ သူ႔ရဲ ႔အိမ္ကုိ ၀င္ခ်င္ရင္ ႏွစ္အိမ္ေလာက္ကုိ ေက်ာ္ၿပီးမွ လမ္းအတုိင္းေကြ႔၀င္ရေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္စလုိ ကိစၥေတြရွိလာရင္ေတာ့ အိမ္ကုိ ကာရံထားတဲ့ တုံးတင္ေတြေအာက္ကေနၿပီး လ်ိဳး၀င္ေလ့ရွိပါတယ္။
အခုလဲ
ဦးေတာက္ထိန္တစ္ေယာက္ မေၾကာက္စဖူး သရဲအရမ္းေၾကာက္လာတဲ့အတြက္ လမ္းအတုိင္း ေကြ႔မေနေတာ့ဘဲ
သူ႔အိမ္ကုိ ျပန္ခ်င္ေဇာနဲ႔ သူ႔အိမ္၀င္းကုိ ကာရံထားတဲ့ တုံးတင္ေတြေအာက္ကေန ခါးကုံးၿပီး လွ်ိဳး၀င္လုိက္တယ္။
အဲဒီလုိ လွ်ဳိး၀င္၀င္ခ်င္းဘဲ ေနာက္ကေနၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္က ျဖန္းကနဲ အသံျမည္ေအာင္ လက္၀ါးေစာင္းႏွင့္ သူ႔ခါးအလယ္တည့္တည့္ကုိ ရုိက္ထည့္လုိက္တယ္။ သူ႔ရဲ ႔ခါး အရမ္းနာက်င္သြားတယ္။
နာက်င္မွာေပါ့ (သူ႔အေျပာအရ) သရဲရုိက္လုိက္တာကုိး။
အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဦးေတာက္ထိန္တစ္ေယာက္ အျပင္းဖ်ား ဖ်ားၿပီး ခါးနာတဲ့ ေ၀ဒနာကုိလဲ သုံးလေက်ာ္ေလာက္ ခံစားလုိက္ရတယ္။ တေစၦသရဲဆုိရင္လဲ ေၾကာက္မွေၾကာက္ဘဲ။ ညေနပုိင္းဆုိရင္ သုႆာန္ကုိမေျပာနဲ႔ ဘယ္ေနရာကုိမွ မသြားရဲေတာ့ဘူး။
အခုဆုိရင္ ဦးေတာက္ထိန္တစ္ေယာက္ လူ႔ေလာကမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေသဆုံးသြားရွာပါၿပီ။ သရဲအေျခာက္ခံရလုိ႔ ေသဆုံးသြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူႀကီးေရာဂါနဲ႔ဘဲ ဆုံးသြားတာပါ။
သူေသသြားေပမဲ့ သင္ခန္းစာ တစ္ပုဒ္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းရလုိက္ပါတယ္။
(တေစၦသရဲလုံး၀ ယုံၾကည္မႈမရွိလုိ႔ ) တေစၦသရဲလုံး၀မေၾကာက္တတ္တဲ့သူေတာင္မွ
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေၾကာက္ရတာဘဲဆုိတဲ့ သင္ခန္းစာပါ။
နာနာဘာ၀ေတြဟာ သူတုိ႔ကုိ မေၾကာက္တတ္တဲ့သူေတြ ပညာေပးတတ္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ ႔။
ဒီလုိအျဖစ္အပ်က္ေတြအမ်ားႀကီး ၾကားရဖန္မ်ားလာေတာ့လဲ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ တေစၦသရဲကုိ ယုံၾကည္ခ်င္လာသလုိလုိျဖစ္မိတာကေတာ့ အမွန္ပါဘဲ။
No comments:
Post a Comment