ဒီေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ ၾကက္သားကာလသားဟင္းခ်က္စားၾကတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔စားေနတာကုိ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြ ျမင္ရင္ကေတာ့ အံ့ၾသလုိ႔ဆုံးမွာမဟုတ္ဘူး။
ဆီမပါ ဆႏြင္းမပါ ျဖဴဖတ္ဖတ္ၾကက္သားဟင္းကုိၾကည့္ၿပီး သူတုိ႔စားခ်င္စိတ္မရွိမွာေတာ့ က်ိန္းေသတယ္။
ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ သူတုိ႔အစားအစာေတြကုိ ႀကိဳက္တာမွမဟုတ္တာ။ အဆီအအိမ့္မ်ားမ်ား အတုံးႀကီးႀကီးစားၾကတဲ့ သူတုိ႔ဟင္းေတြကလဲ က်ေနာ့္ကုိ မဆြဲေဆာင္ႏုိင္ဘူးေလ။
ၾကက္သားကာလသားဟင္းခ်က္နည္းကေတာ့---
ၾကက္သားကုိ အတုံးမႀကီးမေသးတုံး။ ဆားအခ်ိဳမႈန္႔နဲ႔ေရာႏွယ္။ ဂ်င္းစိမ္းကိုေထာင္း။ ငရုပ္သီးစိမ္းေထာင္းၿပီးအသင့္ျပဳလုပ္ထား။
က်ေနာ္တုိ႔အသင့္တည္ထားတဲ့ ဟင္းအုိးထဲပစ္ထည့္လုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေရေႏြး ပြက္ပြက္ဆူၿပီး ၾကက္သားေလးေတြကလဲ ေပါေလာေပါေလာနဲ႔။ အသားႏွပ္ခါနီးမွာ အနံ႔ထိန္းဖုိ႔ စပါးလင္ရြက္ေတြကုိ အုိးထဲပစ္ထည့္လုိက္တယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴကုိ ဓါးျပားရုိက္ၿပီး ထည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အသင့္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ခပ္သာသာေလးေထာင္းထားတဲ့ ဂ်င္းႏွင့္ငရုပ္သီးကုိေရာထည့္လုိက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ ခြင္ေပၚကအုိးကုိ ခ်ၿပီးၿပီးခ်င္း နံနံပင္ေလးေတြႏွင့္ထပ္အုပ္လုိက္တယ္။ ဟုိက္.. ရွားဘား... အနံ႔ကေတာ့ ရွယ္ဘဲခင္ဗ်။ ဆားအေလးအေပါ့ ျမည္းၾကည့္တယ္။ ကြက္တိဘဲ။ ၾကက္သားဟင္းရည္ေသာက္ေလ။ ပူပူေလးနဲ႔အရမ္းေကာင္းတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ၾကက္သားကာလသားခ်က္ပူပူေလးကုိ ၀ုိင္းၿပီးၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ ေလြးၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ငရုပ္သီးစိမ္းအနံ႔ အရသာေလးနဲ႔ဆုိေတာ့ မသိတဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြ အကုန္ေမ့သြားတယ္။ အရသာရွိလြန္းလုိ႔ပါ။ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ စားလုိက္ၾကတာ ၾကက္ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္ေကာင္ခ်က္အုိး ေျပာင္သလင္းခါသြားေတာ့တာပါဘဲ။
စားလုိ႔ဗုိက္ျပည့္တဲ့အခါမွာမွ
ဆီမပါပ်ားမပါ ခ်က္ထားတဲ့ ဒီခ်က္နည္းကုိ ဘယ္သူကမ်ား စတီထြင္ခဲ့သလဲ မသိဘူးေနာ္ဆုိၿပီး အေတြးေရာက္လာတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဘုိးအဘြားေတြေျပာခဲ့ဖူးတာကုိ ေျပးအမွတ္ရမိတယ္။
ၾကက္သားကာလသားဟင္း စတင္ျဖစ္ေပၚလာပုံက ဒီလုိတဲ့။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ဟာ ေစာရနကၡတ္ႏွင့္ယွဥ္လုိ႔ဆုိၿပီး အေပ်ာ္တမ္းသူခုိုးလုပ္ၾကတယ္။ သူမ်ားၿခံထဲက အသီးအႏွံေတြကုိ ခုိးမယ္။ ပစၥည္းအေသးစားေလးေတြကုိ ခုိးမယ္။ တိတ္တိတ္ပုန္း သူခုိးပြဲေတာ္ေပါ့ဗ်ာ။
ငတက္ျပားတုိ႔ သူခုိးမုိးေမွာင္တုိ႔လဲ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔မွာ ေမြးခဲ့ၾကတာတဲ့။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အစြမ္းထက္ၾကတာ။ သူတုိ႔အခုိးကၽြမ္းက်င္ၾကပုံကေတာ့ ေျပာဖုိ႔ေတာင္လုိမယ္မထင္ဘူး။ အားလုံးသိၿပီးသား မဟုတ္လား။
မိတ္ေဆြမ်ားလဲ သူခုိးေကာင္းေကာင္းေမြးထုတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးမွာကုိယ္၀န္ရွိေနရင္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညမွာ ေဆးခန္းသြားၿပီးသာ ဗုိက္ခြဲေမြးေပေတာ့။ မိဘေတြ ဒီတစ္သက္ မငတ္ေတာ့ဘူး။ ေမြးလာတဲ့ကေလးကဘဲ ခုိးေကၽြးလိမ့္မယ္။ ဟဲ ဟဲ။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔မွာ ပံ့သုကူပစ္ေလ့ရွိၾကတာလဲ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဘုရားမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ဥယ်ာဥ္ေတြထဲမွာ ပုိက္ဆံ အ၀တ္အထည္စတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကုိ ပံသုကူပစ္ထားေလ့ရွိၾကတယ္။ ေတြ႔တဲ့လူ ေကာက္ယူၾကေပါ့ေလ။
က်ေနာ္ေရႊဘုိဘက္အလည္ေရာက္သြားတုန္းက
သူတုိ႔ရဲ ႔ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ည ရုိးရာေလးကုိ ေျပာျပၾကတယ္။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညေရာက္ရင္ ကုိယ့္အိမ္ေအာက္မွာ အခုိးခံမဲ့ပစၥည္းကုိ တဲြေလာင္းဆြဲထားၾကတယ္တဲ့။ သူမ်ားက ကုိယ့္အိမ္လာခုိး။ ကုိယ္က သူမ်ားအိမ္သြားခုိး။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ရုိးရာေလးေပါ့။
တစ္ခ်ိဳ ႔ဆုိ အဲဒီေန႔မွာ မိန္းမေတာင္ ခုိးယူၾကတယ္ဆုိဘဲ။
အခုေခတ္ေရာက္လာေတာ့
လူငယ္ေတြ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ျဖစ္လာတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညေန႔ညေရာက္ရင္ မအိပ္ၾကေတာ့ဘဲ
သူမ်ားေတြအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခါမွာမွ အိမ္ေလွခါးေတြ သြားျဖဳတ္ထားတယ္။ ရြာထဲက တံတားေတြကုိ ဖ်က္ဆီးထားၾကတယ္။ ေစ်းဆုိင္ေတြ သြားေဖာက္ၾကတယ္။ ဗူးစင္ ဖရုံစင္ေတြကုိ တြန္းလွဲထားခဲ့ၾကတယ္။ လွည္းဘီးေတြကုိ ျဖဳတ္ၿပီး တစ္ျခားေနရာေတြမွာ သြားထားၾကတယ္။ စုံလုိ႔ စုံလုိ႔ပါဘဲ။
ပုိဆုိးတာက ရြာထဲက ကာလသားေတြ
သူမ်ားအိမ္ကၾကက္ေတြ သြားခုိးၾကတာပါဘဲ။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ေမြးျမဴထားခဲ့တဲ့ ၾကက္ေတြ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညေရာက္ရင္ အခုိးခံၾကရတယ္။ သတိထားေပမဲ့ မရဘူး။ ကာလသားေတြက တစ္ညလုံးမအိပ္ၾကဘဲ ရြာသားေတြ အလစ္ကုိဘဲ ထုိင္ေစာင့္ေနၾကတာ။
တစ္ခ်ိဳ ႔ဆုိ ၾကက္ခုိးအရမ္းကၽြမ္းက်င္တယ္။
ၾကက္ေအာ္သံေတာင္ တစ္ခ်က္မၾကားလုိက္ရဘူး။ ၾကက္က လက္ထဲမွာ ေသေနၿပီ။
ၾကားဖူးတာပါ။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မသိဘူး။ ညဆုိ ၾကက္ေတြက အိပ္တန္းေပၚမွာ အစီအရီ။ ညပုိင္းဆုိေတာ့ အေ၀းကုိလဲ ပ်ံမေျပးတတ္ဘူး။ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ၾကက္သြန္နီဥ တစ္လုံးေဆာင္သြား။ ၾကက္အိပ္စင္ေအာက္ေရာက္တာနဲ႔ ၾကက္သြန္နီကုိ ထုေခ်ၿပီး ၾကက္သြန္အခုိးနဲ႔ ၾကက္ေတြကုိ မႈတ္လုိက္။ ၾကက္ေတြ တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ ေအာက္ကုိ ဖုတ္ကနဲ ဖုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်တယ္ဆုိဘဲ။ ၾကက္သြန္နဲ႔ ၾကက္နဲ႔ မတည့္တဲ့ ဓါတ္သေဘာမ်ားလားမသိဘူး။
ကာလသားတစ္သုိက္ ၾကက္ေတြခုိးၿပီးရင္ လြယ္လြယ္ကူကူဘဲ အုိးတစ္လုံးႏွင့္ဆားကုိသာ ယူၿပီး ေတာထဲလစ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ရြာထဲမွာ ခ်က္စားရင္ လူမိမွာေၾကာက္ရတာကုိး။
ဒါေၾကာင့္ လူေ၀းတဲ့ေတာထဲကုိသြားၿပီး ၾကက္သားကုိ ခ်က္စားၾကတယ္။ ေတာထဲမွာလဲျဖစ္ ခုိးလာတဲ့ၾကက္လဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အျမန္စားၿပီးရင္ေအးေရာ သေဘာနဲ႔ ဟင္းကုိ လြယ္လြယ္ဘဲ ခ်က္လုိက္ၾကတယ္။ ဆီလဲ မပါဘူး။ ဆႏြင္း အေမြးအႀကိဳင္ ဘာတစ္ခုမွ မပါဘူး။ ေရရယ္ ၾကက္သားရယ္ ဆားရယ္ဘဲေပါ့။ စားေကာင္း မေကာင္းေတာ့မသိဘူး။ ၾကက္သားဟင္းကုိ ဟင္းရည္ေသာက္ခ်က္ၿပီး ကာလသားတစ္သုိက္ ေတာႀကီးမဲမဲထဲမွာ ေပ်ာ္ပြဲစားေနၾကေလရဲ ႔။
အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ရဲ ႔ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ေက်ာ္။
အဲဒီလုိ ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္နဲ႔ ခ်က္စားခဲ့ရတဲ့ ဆီမပါ ပ်ားမပါတဲ့ဟင္းကုိ အိမ္မွာ စမ္းခ်က္ၾကည့္ၾကရင္းနဲ႔
ၾကက္သားကာလသားဟင္း ေပၚေပါက္လာတာပါတဲ့။ အခုခ်က္တာက အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ခ်က္ရတာဆုိေတာ့ ေတာထဲမွာ ခ်က္ရသလုိ အမယ္ေတြမစုံမွာေတာ့ မပူရေတာ့ဘူးေလ။ ႀကိဳက္တာကုိ တည့္ၿပီး ႀကိဳက္သေလာက္ခ်က္လုိ႔ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ၾကက္သားဟင္းရည္ေသာက္ျဖစ္ရမယ္။
ဒါဆုိ ၾကက္သားကာလသားခ်က္ဟင္းဘဲေပါ့။
မိတ္ေဆြတုိ႔လဲ ခ်က္စားၾကည့္ၾကပါလား။
ေတာထဲသြားၿပီးခ်က္စားခုိင္းတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ရုိးရုိးသားသားနဲ႔ အိမ္မွာဘဲ ခ်က္စားဖုိ႔ေျပာတာပါ။
ဘာဘဲေျပာေျပာ
က်ေနာ္ကေတာ့ ၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ။
No comments:
Post a Comment