တစ္ခါတုန္းက
ရြာတစ္ရြာမွာ
ဘာသာေရး အလြန္ကုိင္းရႈိင္းတဲ့ မိသားစုတစ္စုရွိခဲ့တယ္။
သူတုိ႔ေနထုိင္တဲ့ အိမ္က အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းအမ်ိဳးအစားထဲကပါ။
အိမ္၀င္းေနာက္ေဖးမွာရွိတဲ့ ဥယ်ာဥ္ၿခံႀကီးကလဲ အက်ယ္ႀကီးဘဲ။
ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။
အဘြားအုိတစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ မိသားစု စုစုေပါင္း ၇ ေယာက္ရွိတယ္။
အဘြားအုိရဲ ႔ ေျမးမေလးအငယ္ဆုံး (မိသားစုရဲ ႔သမီးအေထြးဆုံး)ေလးက အလုိလုိက္မွန္းသိလုိ႔ အရမ္းဆုိးတယ္။
အၿမဲတမ္း နားပူနားဆာလုပ္တယ္။ လုိခ်င္တာမရရင္ ေသာင္းက်န္းတယ္။ ငုိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစားအေသာက္ မစားေတာ့ဘူး။ ခ်စ္လုိ႔ အလုိလုိက္ အလုိလုိက္လုိ႔ဆုိး သံသရာလည္ေနေတာ့တာပါဘဲ။ သူမကုိ ဆုံးမမဲ့သူ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ေျမးမေလး ၇ ႏွစ္သမီးအရြယ္ေလာက္ ေရာက္လာတယ္။
တစ္ေန႔မွာ
"ေျမးမေလးေရ.. အဘြားေနာက္ကုိ ခဏေလာက္ လုိက္ခဲ့ပါကြယ္" ဆုိၿပီး
အဘြားအုိက ေျမမေလးကုိ အိမ္ေနာက္ေဖးက ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲကုိ ေခၚသြားတယ္။
တစ္ေနရာအေရာက္မွာ
အဘြားအုိက ေျမးမေလးကို သစ္ပင္ေသးေသးေလးတစ္ပင္ကုိ အႏႈတ္ခုိင္းလုိက္တယ္။
ေျမးမေလးကလဲ အသာေလးဘဲ ႏႈတ္ယူလုိက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေနရာအေရာက္မွာ
ဒူးဆစ္ေလာက္ရွည္တဲ့အပင္ေလးကုိ ထပ္ႏႈတ္ခုိင္းတယ္။
ေျမးမေလးက ႀကိဳးစားၿပီးႏႈတ္တယ္။ မရဘူး။
အားစုိက္ၿပီး ထပ္ႏႈတ္လုိက္ေတာ့မွ သစ္ပင္ေလးကၽြတ္ထြက္လာတယ္။
သူမကုိယ္တုိင္လဲ ေနာက္ျပန္ ဖင္ထုိင္ရက္သားက်သြားတယ္။
ေနာက္တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့
သစ္ပင္ အႀကီးႀကီးကုိ ထပ္ႏႈတ္ခုိင္းလုိက္တယ္။
ေျမးမေလး လုံး၀မႏႈတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားႀကိဳးစား အရာမထင္ေတာ့ဘူး။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ "အဘြားေရ ႏႈတ္လုိ႔မရႏုိင္ေတာ့ဘူး" လုိ႔ေျပာၿပီးလက္ေလ်ာ့လုိက္တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ အဘြားက
"မေကာင္းတဲ့အက်င့္ကုိ ငယ္စဥ္အခါမွာ ျပဳျပင္ရင္ ျပဳျပင္ရတာလြယ္တယ္။
နဲနဲအရြယ္ေရာက္လာရင္ ျပဳျပင္ရ နဲနဲပုိခက္လာတယ္။
အရြယ္ႀကီးရင့္လာရင္ေတာ့ လုံး၀ (လုံး၀) ျပဳျပင္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။
ေျမးမေလးကုိ အႏႈတ္ခုိင္းလုိက္တဲ့ သစ္ပင္သုံးပင္လုိမ်ိဳးေပါ့ကြယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေျမးမေလး မဆုိးနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ လိမၼာပါကေလးရယ္" လုိ႔ ေျပာလုိက္သတဲ့။
ေျမးမေလးကလဲ "ဟုတ္ကဲ့ အဘြား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဥယ်ာဥ္ထဲကုိ ေခၚလာတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ အဘြားစကားကုိ နားေထာင္ပါ့မယ္" လုိ႔ ေျပာၿပီး အိမ္ကုိ အတူတူျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့
အလြန္ဆုံးမရခက္တဲ့ သူမဟာ ေျမးလိမၼာမေလး ျဖစ္လာပါေတာ့သတဲ့။
No comments:
Post a Comment