သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔။
ပ၀ါရဏာေန႔ေလးကေပါ့။ က်ေနာ္လဲ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကိုေရာက္သြားတယ္။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ ႔ထုံးစံအတုိင္း သံဃာေတာ္ေတြကို ဖူးျမင္ဖုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ သီတင္း၀ါလကၽြတ္ၿပီဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ သက္ႀကီးေတြကုိ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္တုိ႔ကုိ ကန္ေတာ့ဖုိ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြကုိ သြားတတ္ၾကတဲ့ အေလ့အထလဲရွိၾကတယ္မဟုတ္လား။
က်ေနာ္လဲ ဘုရားဖူးခ်င္လြန္းလုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကုိ သြားခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္ခ်င္းဘဲ ဘုရားခန္း၀င္ၿပီး ရထားသမွ်ဘုရားရွိခုိးစာေလးေတြကုိရြတ္ဖတ္ၿပီး ဘုရားကုိ ပူေဇာ္လုိက္ပါတယ္။
ကလင္... ကလင္.. ကလင္
ဘုရားပူေဇာ္ၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲ ေက်ာင္းတံခါးမွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ လူေခၚဘဲလ္ေလး ျမည္သံကုိ က်ေနာ္ၾကားလုိက္ရတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေတြလဲ အေပၚထပ္မွာ သီတင္းသုံးေနၾကတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ဘဲ တံခါးသြားၿပီး ဖြင့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ တံခါးလာေခါက္လာတဲ့သူက ႏွစ္ေယာက္။ တစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသား၊ တစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီး။ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ ႔လည္ပင္းမွာ ကဒ္ျပားေလးေတြကုိယ္စီနဲ႔။
က်ေနာ္ထိတ္လန္႔သြားတယ္။ "သက္ဆုိင္ရာတာ၀န္ရွိေတြမ်ားလားမသိဘူး။ လည္ပင္းမွာလဲ ကဒ္ျပားေတြနဲ႔။ ဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဘာမ်ားသတင္းရထားလုိ႔ ေရွာင္တခင္ ၀င္ၿပီးစစ္ေဆးတာလဲ မသိဘူး"လုိ႔
စဥ္းစားမိလုိက္တယ္။။
ဒါန႔ဲ က်ေနာ္က "ဘာကိစၥပါလဲခင္မ်ာ" လုိ႔ အဂၤလိပ္လုိေမးလုိက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးေလးက ျပန္ေျဖတယ္။ "ဒါဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလား" တဲ့။ က်ေနာ္အေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ သူေျပာတာက ျမန္မာလုိေျပာလုိက္တာကုိးဗ်။
"က်မတုိ႔ ဘုရားလဲဖူးခ်င္ ဘုန္းႀကီးေတြကုိလဲ ဖူးခ်င္လုိ႔ ၀င္လာတာပါ။ က်မက ရွမ္းျပည္ လားရႈိးကပါ။ ဒါက က်မအမ်ိဳးသား၊ သူက ဒီႏုိင္ငံသားပါ"
က်ေနာ္လဲ တံခါးဖြင့္ေပးၿပီး ဘုရားခန္းကိုလုိက္ျပေပးလုိက္တယ္။
ဘုန္းဘုန္းေလးတစ္ပါးကုိလဲ ပင့္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေလးလဲ ဘုရားကုိ ရုိရုိေသေသဦးခ်ၿပီး ဘုန္းဘုန္းေလးႏွင့္စကားစျမည္ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔အနားမွာ ရွိေနတာဆုိေတာ့ သူေျပာတာေတြ အကုန္လုံးၾကားရပါတယ္။
"တပည့္ေတာ္မ ဒီလန္ဒန္ေရာက္တာ ၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ ဒါက တပည့္ေတာ္မရဲ ႔အမ်ိဳးသားပါ။ သူကဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ဘူး။ တပည့္ေတာ္မက ကုမၼဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ဒီကဒ္ျပားေလးေတြကလဲ တပည့္ေတာ္မတုိ႔လုပ္တဲ့ ကုမၼဏီက ကဒ္ျပားပါဘုရား။
အခု အလုပ္ကေနတစ္ခါထဲ လာခဲ့တာပါ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြလုိက္ရွာေနတာၾကာၿပီဘုရား။ ျမန္မာေတြနဲ႔လဲ သိပ္အသိမရွိေတာ့ ဘယ္နားမွာ သြားရွာရမွန္းလဲမသိဘူး။
အခုေတာင္ တပည့္ေတာ္မရဲ ႔အမ်ိဳးသားက ရွာေပးလုိ႔ေရာက္ခဲ့တာပါ။
တပည့္ေတာ္မကလာရႈိးကပါ။ လာရႈိးမွာေနတုန္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြအမ်ားၿကီးရွိေနလုိ႔ တန္ဖုိးထားတတ္မွန္းမသိဘူးဘုရား။ ရဟန္းငယ္ေလးေတြ လူငယ္ပီပီ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလ်ာက္သြားေနတာေတာင္ အျပစ္တင္မိခဲ့ေသးတယ္။ အခုဒီေရာက္ၿပီးေတာ့လဲ အေတာ္ေလးၾကာတဲ့အထိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကုိ အမွတ္မရခဲ့ပါဘူး။ ဒီႏွစ္ပုိင္းမွာမွ အရမ္းလာခ်င္လြန္းလုိ႔ စုံစမ္းၿပီးလာခဲ့တာပါဘုရား။
သံဃာေတာ္ေတြကုိ အရမ္းဖူးခ်င္တာဘဲဘုရား။ ေနာက္ကုိမၾကာမၾကာလာၿပီး ဆြမ္းလာကပ္ပါဦးမယ္ဘုရား"
စတဲ့ စတဲ့ စကားေတြ အဆက္မျပတ္တလစပ္ (ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကြဲကြာေနၿပီး ျပန္ေတြ႔ၾကတဲ့ မိသားစု ပုံစံမ်ိဳး) အားရပါးရေျပာေနရွာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပီတိေၾကာင့္က်တဲ့ မ်က္ရည္စေတြ တြဲခုိေနေလရဲ ႔။
က်ေနာ္လဲ သူ႔ရဲ ႔စကားကုိနားေထာင္ရင္း သူႏွင့္ထပ္တူထပ္မွ် ၀မ္းသာၾကည္ႏူးျဖစ္ခဲ့မိပါတယ္။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ လူေတြရဲ ႔သဘာ၀ဟာ တစ္ခုခုရွိေနရင္ ပုိင္ဆုိင္ေနရရင္ တန္ဖုိးမထားတတ္ၾကဘူးေလ။
ဆုံးရႈံးေတာ့မွ ေ၀းသြားေတာ့မွ တန္ဖုိးရွိမွန္း ျပန္သိလာတတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ က်ေနာ္လဲ သူတုိ႔အေၾကာင္းေလးေတြ စဥ္းစားရင္း စုိင္းထီးဆုိင္ သီဆုိထားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကုိ သြားအမွတ္ရမိလုိက္တယ္။ "နီးလြန္းေတာ့ ရန္ေတြျဖစ္ ေ၀းသြားေတာ့ လြမ္းက်န္ရစ္ " တဲ့။
No comments:
Post a Comment