မိတ္ေဆြတုိ႔ တေစၦသရဲယုံလားမသိဘူး။
က်ေနာ္ကေတာ့ ယုံတစ္၀က္မယုံတစ္ ယုံရခက္ႀကီးဘဲ။ ဒါေပမဲ့ နဲနဲေတာ့ေၾကာက္တတ္တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔အရပ္ေဒသက ေတာေတာင္ လွ်ိဳေျမာင္ စိမ့္စမ္းေတြမ်ားတယ္။
တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ လွမ္းမျမင္ရဘူး။
သစ္ပင္ေတြကြယ္ေနတယ္။ ေတာအုပ္ေတြဖုံးလႊမ္းေနတယ္။
ညဘက္ေရာက္ရင္ေတာ့ လူငယ္သဘာ၀အတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ တစ္ျခားရြာဘက္ ရြာလည္ထြက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
အဖြဲ႔လုိက္သြားတဲ့အခါမွာ ေၾကာက္စိတ္လုံး၀မရွိေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေယာက္ထဲ သြားရင္ေတာ့ ၾကက္သီးေမြးညွင္းထမိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ရြာႏွင့္သာယာကုန္းဆုိတဲ့ ရြာၾကားထဲမွာ အစိမ္းေသတဲ့လူေတြကို ျမွဳပ္ႏွံတဲ့ သုႆာန္တစ္ခုရွိတယ္။ ညဘက္အဲဒီနားျဖတ္ေလ်ာက္ရရင္ေတာ့ ကင္းလိပ္ေခ်ာ ေျပးတာကုိေတာင္ သရဲေျခာက္တယ္လုိ႔ထင္တတ္ၾကတယ္။
ထင္မယ္ဆုိလဲ ထင္ခ်င္စရာဘဲေလ။ အဲဒီရြာႏွင့္က်ေနာ္တုိ႔ရြာၾကားထဲမွာ ေတာင္ႏွစ္လုံးရွိတယ္။ သစ္ပင္ႀကီးေတြရွိတယ္။ သုႆာန္က လွ်ိဳေျမွာင္ထဲမွာ။ အဲဒီရႈိေျမွာင္နားမွာဘဲ ႏွစ္ရြာ အသြားအလာ လမ္းရွိေနတယ္။ တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ အလည္အပတ္သြားခ်င္ရင္ အဲဒီသုႆာန္နားကဘဲ ျဖတ္သြားရတယ္။
ေန႔လည္ဘက္ဆုိ ကိစၥမရွိဘူး။ ညဘက္ဆုိရင္ေတာ့သိတဲ့အတုိင္းဘဲ။ လကြယ္ညေတြဆုိပုိဆုိးတယ္။ လ်ပ္စစ္မီးမရတဲ့ေနရာေတြဆုိေတာ့ ေမွာင္သထက္ေမွာင္ေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ မၾကာမၾကာ ညဘက္ေတြမွာ အဲဒီလမ္းကုိ သြားဖူးတယ္။ လဆန္းပုိင္း လဆုတ္ပုိင္း အေတာ္မ်ားမ်ားျဖတ္သြားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးႏွင့္တုတ္ခပ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ အၿမဲတမ္း ေဆာင္သြားေနၾကပါ။ လာေႏွာင့္ယွက္တဲ့သူမွန္သမွ် နာနာဘာ၀ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူကုိယ္တုိင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တုန္႔ျပန္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပါ။
တေစၦသရဲလာေျခာက္လွန္႔ရင္ က်ေနာ့္မွာ ဘယ္လုိေျဖရွင္းရမယ္ဆုိတဲ့ Idea ရွိၿပီးသားပါ။
၁။အႏုနည္းနဲ႔ ေဖ်ာင္းဖ်နားခ်မယ္။
(ငါက မင္းကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးမဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ လာမေျခာက္ပါနဲ႔။ အမွ်ေ၀ေပးရမလား ဘာ ညာ ေပါ့)
၂။အႏုနည္းနဲ႔မရရင္ အၾကမ္းနည္းနဲ႔ လုပ္မယ္။
( တုတ္ႏွင့္ရုိက္မယ္။ ခဲလုံးနွင့္ေပါက္မယ္။ ေလးခြႏွင့္ထုမယ္ ေပါ့)
၃။ အႏုနည္းအၾကမ္းနည္း ႏွစ္နည္းလုံး မရရင္ေတာ့ တတ္သည့္ပညာ မေနသာ ဆုိသလုိ တင္ပါးႏွင့္ဖ၀ါး တစ္သားတည္းက်ေအာင္ သုတ္ေျခတင္ေျပးမယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီနည္းေတြရွိေပမဲ့လဲ
အဲဒီသုႆာန္နားကုိ ညဘက္ေတြ ျဖတ္ေလ်ာက္တဲ့အခါ ေခါင္းေတြၾကီးလာတယ္။ ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြထလာတယ္။ ေျခလွမ္းေတြျမန္လာတယ္။
အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေရွ ႔တည့္တည့္ကုိဘဲ ၾကည့္ၿပီးသြားတယ္။
လူႀကီးေတြက ညဘက္အျပင္ထြက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ကုိ လွည့္မၾကည့္နဲ႔လုိ႔ မွာထားၾကတယ္ေလ။ ေနာက္ဘက္လွည့္ၾကည့္ရင္ သရဲ အေျခာက္ခံရတတ္တယ္တဲ့။
ေဆာင္းပုိင္းညတစ္ညမွာ
ည ၁၂နာရီေလာက္ သာယာကုန္းကေန က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ ရြာလည္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ လျပည့္ေက်ာ္ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ၿပီဆုိေတာ့ ညက အရမ္းေမွာင္ေနတယ္။ လက္ထဲမွာကေတာ့ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတစ္လက္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးက ဓါတ္ခဲအသစ္မ၀ယ္ျဖစ္လုိ႔ အေရာင္ခပ္ေျဖာ့ေျဖာ့။
သုႆာန္နားလဲေရာက္ေရာ ေဂ်ာက္ ကနဲ ေဂ်ာက္ ကနဲ ေျခႏွင္းသံ ၾကားရၿပီး အာျခစ္ၿပီးေအာ္ငိုေနတဲ့ ကေလးငုိသံကုိပါ ၾကားလုိက္ရတယ္။
က်ေနာ္ အသက္ရွဴေတြျမန္လာတယ္။ ေျခလွမ္းေတြ အရမ္းသြက္လာတယ္။ ကုိယ့္ေျခေထာက္ႏွင့္ကုိယ္ေတာင္ အရမ္းေႏွးတယ္လုိ႔ ထင္မိခဲ့တယ္။ အသံဘဲၾကားေနရၿပီး ပုံသ႑ာန္ကုိ မျမင္ရေတာ့ ေဆာင္ထားတဲ့ဒုတ္လဲ ဘာမွလုပ္လုိ႔မရ။ နည္းပညာေတြလဲ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီမသိေတာ့။ သမၺဳေဒၶဂါထာကုိသာ စိတ္ထဲမွာအေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာရြတ္ဖတ္ရင္း က်ေနာ့္ရြာကုိ ေရာက္မွန္းမသိေရာက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္တစ္ကုိယ္လုံးေခၽြးေတြ ရႊဲရႊဲစုိလို႔။ ေရကလဲ ဆာလုိက္တာ လြန္ေရာ။ အဲဒီညက က်ေနာ္ အိပ္လုိ႔ေကာင္းေကာင္းမေပ်ာ္ခဲ့ဘူးဗ်ာ။
တစ္ေယာက္ေယာက္ေယာက္ကဘဲ သရဲအေဆာင္ေယာင္ၿပီး ေျခာက္လွန္႔လုိက္သလား။
တကယ္ဘဲ သရဲအစစ္လားဆုိတာကေတာ့ ယေန႔အထိ က်ေနာ္ မသိရေသးပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး တစ္ရြာလုံးနာမည္ႀကီးသြားကေတာ့...
"ကုိကုိေမာင္ႀကီး.. သရဲေျခာက္ခံရၿပီ" တဲ့။
No comments:
Post a Comment