အေလ့အက်င့္ကူးစက္ျခင္း

ဟုိေရွးေရွးတုန္းက
ေက်းသားညီေနာင္ႏွစ္ေကာင္ရွိသတဲ့။
တစ္ေန႔မွာ ေလျပင္းတုိက္ခတ္ၿပီး သူတုိ႔ႏွစ္ေကာင္ကြဲသြားၾကတယ္။
တစ္ေကာင္က တရားက်င့္ႀကံအားထုတ္ေနတဲ့ ရေသ့တစ္ပါးဆီေရာက္သြားတယ္။
ေနာက္တစ္ေကာင္က ဓါးျမေခါင္းေဆာင္ဆီေရာက္သြားတယ္။
ရေသ့က ဘယ္သူႏွင့္ေတြ႔ေတြ႔ အၿမဲတမ္းစကားခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာတယ္။
ဓါးျမေခါင္းေဆာင္က သူတပည့္ေတြအပါအ၀င္ လူေတြကုိ အၿမဲတမ္းဆဲဆုိႀကိမ္းေမာင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့စကားကုိဘဲေျပာေလ့ရွိတယ္။
ေက်းသားညီေနာင္ႏွစ္ေကာင္လုံး စကားအသီးသီးကုိ ၾကားရၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္
ရေသ့ဆီေရာက္သြားတဲ့ ေက်းသားေလးက လူေတြကုိေတြ႔ရင္ "ေနေကာင္းလား လာအလည္ပါဦး ေရလာေသာက္ပါဦး က်န္းမာပါေစ" စတဲ့ ခ်ိဳသာတဲ့စကားေတြကုိသာ ေျပာသတဲ့။

ဓါးျမေခါင္းေဆာင္ဆီေရာက္သြားတဲ့ ေက်းသားေလးက လူေတြကုိျမင္ရင္ "လူမုိက္ေတြ အရူးေတြ ထြက္သြား" စတဲ့ ရုိင္းစုိင္းတဲ့စကားေတြကုိသာ ေျပာသတဲ့။

အေလ့အက်င့္ေတြ ကူးစက္သြားျခင္းပါဘဲ။
..........................................


က်ေနာ္က မနက္စာအတြက္ဆုိ ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ မာဂ်ရင္းကုိ အေဖာ္ျပဳေနက်။ ၿပီးရင္ ေကာ္ဖီပူပူေလးတစ္ခြက္ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္အုိးေပါ့ခင္မ်ာ။
အဲဒါေတြဟာ က်ေနာ့္ရဲ ႔ အေလ့အက်င့္မဟုတ္ခဲ့တဲ့ အေလ့အက်င့္တစ္ခုျဖစ္လုိ႔သြားၿပီ။

ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ေလာကမွာ အေရးအႀကီးဆုံးက အခ်စ္ႏွင့္ေပါင္မုန္႔ဘဲ ဆုိတဲ့ စကားက ခပ္မွန္မွန္ဘဲ။ ေပါင္မုန္႔ျပတ္တဲ့ေန႔ မရွိသေလာက္။ က်ေနာ္တုိ႔က ျမန္မာေတြျဖစ္ေနလုိ႔ ေန႔လည္စာႏွင့္ညေနစာကုိ ဆန္၀ယ္ၿပီး ထမင္းခ်က္စားျဖစ္ေသးတယ္။ ဥေရာပသားအမ်ားစုကေတာ့ မနက္ေပါင္မုန္႔ ေန႔လည္ေပါင္မုန္႔ ညေနေပါင္မုန္႔ပါဘဲ။ မုန္းလဲ မမုန္းတတ္ၾကဘူး။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေနတုန္းကေတာ့ မုိးလင္းတာနဲ႔ လဘက္ရည္ဆုိင္ သြားတတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ လဘက္ရည္နား ကပ္ေတာင္မကပ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဗဟုသုတျဖစ္ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္ဘဲ ေသာက္ဖူးတယ္။ ျမန္မာမွာလုိ ခ်ိဳဆိမ့္ က်ဆိမ့္ ခ်ိဳက် ခ်ိဳပစ္ ခ်စ္ေကာင္း ပလိန္း ဘလက္ေကာ္ဖီ စတဲ့ နာမည္ေတြ ဒီမွာ မေတြ႔ရဘူး။ ဒီမွာက ကပ္ပခ်ီႏုိ အက္စပရက္ဆုိ စတဲ့ အီတလီႏုိင္ငံျဖစ္ ေကာ္ဖီေတြဘဲ တီးဘားမွာ ေနရာယူထားၾကေလရဲ ႔။
တစ္ခြက္ကုိ ႏွစ္ေပါင္ေလာက္ေပးရတယ္ဆုိေတာ့လဲ မႏွိပ္ျပန္ဘူး။ အိမ္မွာဘဲ ေကာ္ဖီဗူး သၾကားဗူး ႏုိ႔မႈန္႔ဗူးေတြ၀ယ္ထားၿပီး ကုိယ္တုိင္ေဖ်ာ္စနစ္ က်င့္သုံးရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္ မၾကာမၾကာ ေပါင္မုန္ ့၀ယ္ရင္း လမ္းထြက္ေလ်ာက္ျဖစ္တယ္။
လူေတြ လူေတြ ပ်ားပန္းခတ္သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကတာ အမ်ားႀကီးဘဲ။ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ရတာ အၿမဲတမ္းအေရးႀကီးေနတဲ့ပုံဘဲ။ လမ္းေလ်ာက္တာ ဘယ္ေတာ့မွ ၎ ဣေျႏၵမရၾကဘူး။ ခပ္သုတ္သုတ္ေတြခ်ည္းဘဲ။

လူေတြပုံစံေတြကလဲ သနားစရာ။ ေအးေအးေဆးေဆးမရွိၾကဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိသြားၾကည့္ လဘက္ရည္ဆုိင္မွာလဲ လူေတြ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ။ ကြမ္းယာဆုိင္မွာလဲ လူေတြအုံလုိ႔။ ဗီဒီယိုရုံေတြ သြားၾကည့္ဦးမလား။ ရုံလုံးျပည့္။ လမ္းေဘးမ်က္လွည့္ျပေနတာေတြ႔ရင္လဲ တစ္ေနကုန္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ၾကည့္ဖုိ႔ ၀န္မေလးၾကဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ။

ဒီေလာက္ခ်မ္းသာတဲ့ လန္ဒန္ၿမိဳ ႔ႀကီးက ဘာျဖစ္လုိ႔ ေမာပန္းစရာေတြခ်ည္းျဖစ္ေနရတာလဲ။ လူေတြ ေအးေအးေဆးေဆးေနၾကပါေတာ့လား။ ေနာက္ကက်ားလုိက္ေနတာ က်ေနတာဘဲ။ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ေတာင္ ေမာဟုိက္ခ်င္လာတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေန႔လည္ပုိင္း ဘယ္အခ်ိန္ဘဲ လမ္းေလ်ာက္သြားသြား လူေတြ အမ်ားႀကီး လမ္းေပၚမွာေတြ႔ေနၾက။
လန္ဒန္ေရာက္လာေတာ့ သရဲမေၾကာက္မွ လမ္းထြက္ေလ်ာက္ရမလုိျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္မုိင္ႏွစ္မုိင္ေလာက္ လမ္းေလ်ာက္ၾကည့္။ လမ္းမွာ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ရဘူး။ ေန႔လည္တုံးလုံးႀကီး သရဲေျခာက္ခံရမွာေတာင္ စုိးရိမ္စရာ အေျခအေနဘဲ။
.........................................

ေရာဂါဆုိတာ အကူးအစက္ျမန္သလား မျမန္ဘူးလားေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမသိဘူး။ အေလ့အက်င့္ကေတာ့ ကူးစက္တာ ျမန္သဗ်ိဳ ႔။ တံငါနားနီး တံငါ၊ မုဆုိးနားနီး မုဆုိး၊ ဘုတ္ဆုံနားနီး ဘုတ္ဆုံ ဆုိသလုိ က်ေနာ္ လန္ဒန္ေရာက္ၿပီး ေလးငါးလေလာက္မွာဘဲ လန္ဒန္အေလ့အက်င့္ေတြ က်ေနာ့္ဆီ ကူးစက္လာတယ္။
ေစ်းႀကီးႀကီးေပးၿပီး ေသာက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီတုိ႔လုိမ်ိဳးကလြဲရင္ေပါ့။

အခုဆုိ က်ေနာ္
-မာဂ်ရင္းပါးပါးသုပ္လိမ္းထားတဲ့ ေပါင္မုန္႔မီးကင္ကုိလဲ အရမ္းခင္တြယ္သြားၿပီ။
-လမ္းသြားရင္လဲ (ဘာအလုပ္မွ မရွိေပမဲ့ သူမ်ားအထင္ႀကီးေအာင္ အေရးႀကီးအလုပ္ရွိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး) ခပ္သုတ္သုတ္ သြားတတ္ေနၿပီ။
-ေျမေအာက္ရထားစီးရင္း အလကားဖတ္ရတဲ့ မက္ထရုိသတင္းစာကုိလဲ အကုန္လုံးနားမလည္ေပမဲ့ ဆရာႀကီးစတုိင္ ဒူးႏွ႔ံၿပီး ဖတ္တတ္ေနၿပီ။
-လမ္းေလ်ာက္ရင္း အေရးႀကီးဖုန္းခ်ိန္းထားတာ ရွိသေယာင္ဟန္ေဆာင္ၿပီး (ေခၚဆုိတဲ့သူ မရွိေပမဲ့) မုိဘုိင္းဖုန္းကုိ ခဏခဏထုတ္ၾကည့္တတ္ေနၿပီ။
-လမ္းေလ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာလဲ ဆုိက္ဆီးယင္း ထြက္သေယာင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ရႈခင္းေတြကုိ ဓါတ္ပုံရုိက္တတ္ေနၿပီ။
-မနက္ ၈ နာရီေလာက္မွ အိပ္ရာကထတတ္တဲ့ အက်င့္ပါ ကူးစက္သြားတာကေတာ့ အဆုိးဆုံး (က်ေနာ့္အတြက္အေကာင္းဆုံး)ဘဲ။

မိတ္ေဆြမ်ားရဲ ႔ ကူးစက္ (အေလ့အက်င့္)ေရာဂါရွိရင္လဲ ေဒသအလုိက္ ကူးစက္မႈေလးေတြ မွ်ေ၀ေပးၾကပါလားခင္မ်ား။