တပည့္မရွား၊ တစ္ျပားမရွိ။
ပီတိစား၊ အားရွိပါ၏။
ဒီစကားေတြက ေစတနာ ၀ါသနာ အနစ္နာဆုိတဲ့ နာသုံးနာႏွင့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ စာသင္ၾကားျပသေပးတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြကုိ ရည္ညြန္းတဲ့စကားပါ။ ဟုိအရင္ေခတ္တုန္းက အေျခအေနကုိေတာ့ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းမသိပါဘူး။ အခုေခတ္အေျခအေနအရကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြရဲ ႔ လစာဟာ မိသားစုအားလုံး စားေလာက္ဖုိ႔ေနေနသာသာ တစ္ကုိယ္တည္းသမားအတြက္ေတာင္ တစ္လစားဖုိ႔ မနည္းေခၽြတာေနရတဲ့ အေျခအေနပါ။
ေစတနာစစ္ ေစတနာမွန္မရွိရင္ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမလုပ္ဖုိ႔ အလြန္ခက္ပါတယ္။ လစာလုံေလာက္မႈ မရွိေပမဲ့လဲ ပညာရည္ေသာက္လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ ႔မ်က္ႏွာေတြကုိ ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးမႈ ပီတိအဟုန္နဲ႔ ေက်နပ္ေနၾကေလရဲ ႔။ တကယ္ခ်ီးက်ဳးစရာေကာင္းတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြပါ။
ဆရာသက္တမ္းရင့္က်က္လာတာနဲ႔အမွ် ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားဦးေရလဲ မ်ားျပားလာပါေတာ့တယ္။ ဟုိေနရာသြားလဲ ကုိယ့္တပည့္ ဒီေနရာသြားလဲ ကုိယ့္တပည့္။ တပည့္ေတြ အဆင္ေျပေနတာေတြ႔ရင္ ေအာ္.. ငါ စာသင္ေပးခဲ့တဲ ကေလးေတြပါလား ဆုိၿပီး ပီတိေတြကုိ လႈိင္လႈိင္စားသုံးရတာေပါ့ေလ။
ပီတိစားသုံးၿပီး အသက္ရွင္ရေအာင္ သူတုိ႔က ျဗဟၼာေတြ မဟုတ္ၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ ပီတိကုိစား အားရွိ ဆုိေပမဲ့လဲ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ဘ၀ဟာ ျပည့္စုံလုံေလာက္မႈမရွိၾကပါဘူး။ ေန႔တုိင္း ၿခိဳးၿခံေခၽြတာၿပီး သုံးစြဲေနရပါတယ္။ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးက ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးမဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔
အခုေခတ္မွာ အထက္က ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ လကၤာေလးလဲ ေျပာင္းလဲလာတယ္။ ဘယ္သူက စၿပီး သုံးစြဲလုိက္မွန္းေတာ့ က်ေနာ္လဲ ေကာင္းေကာင္းမသိပါဘူး။ ေျပာင္ေလွာင္ထားတဲ့လကၤာေလးပါ။
"တပည့္မရွား၊ တစ္ျပားမရွိ။
ပီတိစား၊ ခါးခ်ည့္ပါ၏" တဲ့။
ပီတိကုိ ေပါေပါသီသီစားသုံးရေပမဲ့လဲ အသက္ရွည္ဖုိ႔အတြက္ေတာ့ အာဟာရရွိမွ ျဖစ္မွာမဟုတ္လား။
အာဟာရကုိ ျပည့္ျပည့္စုံစုံမစားသုံးရရင္ေတာ့ ၀မ္းဗုိက္ထဲ အစားအစာမရွိတဲ့အတြက္ ခါးခ်ည့္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဟာသတစ္ခုအေနနဲ႔ လကၤာေျပာင္ကုိ စပ္ဆုိထားေပမဲ့ တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ။
ခါးခ်ည့္တဲ့ဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္တဲ့အတြက္ နယ္ဘက္က ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြဆုိရင္ စာသင္ေပးဖုိ႔ စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ပါဘူး။ စာကုိ အမည္ခံ သင္ေပးရုံသင္ေပးၿပီး စီးပြါးေရးဘက္ကုိ ဦးတည္လုပ္ကုိင္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိ အျပစ္ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ မိသားစု အေျခအေနအရ အဲဒီလုိလုပ္ကုိင္မွလဲ အဆင္ေျပမွာပါ။ တကယ္နစ္နာတာက မ်ိဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဘဲျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလုိ နာသုံးနာ ထားၿပီး ေက်ာင္းစာကုိ က်က်နနသင္ေပးေနၾကလ်က္ပါဘဲ။ ႀကီးပြါးခ်မ္းသာတဲ့ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအေနနဲ႔ မျပည့္မစုံျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြကုိ ေမ့မထားသင့္ဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။ ေက်ာင္းဆရာဆရာမေတြဟာ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ ရရာအလုပ္ကုိ လုပ္ကုိင္ေနၾကရတယ္။ သူတုိ႔ဟာ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္လုံး၀ မအပ္စပ္ပါဘူး။ သူတုိ႔မွာ ဂုဏ္ရွိတယ္။ သိကၡာရွိတယ္။ စာေပပညာရွိတယ္။ ေစတနာေတြရွိတယ္။
ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ၀တၳဳတုိေလးတစ္ပုဒ္ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတယ္။ ဘယ္သူေရးမွန္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဖတ္ထားတာလဲ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရိွသြားပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္အိမ္ကုိ က်ေနာ္ အခုထက္ထိမွတ္မိေနတုန္းပါဘဲ။
မိသားစုစား၀တ္ေနေရး မျပည့္စုံတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ ႔ဘ၀။ ဘာအလုပ္လုပ္မလဲ ?
(ပီတိ အမွတ္ ၂ မွာ ဆက္ဖတ္ပါ)
No comments:
Post a Comment