ႏႈိးေဆာ္စာႏွင့္ နားနားၿပီး ျပဴး

  ႏႈိးေဆာ္စာ။
ပို႔စ္ကုိ မဖတ္ခင္ ဒီေနရာေလးကို သြားၿပီး မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ မီးေဘးအတြက္  မိမိတို႔ ႏိုင္သေလာက္ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းလုိက္ၾကပါဦး။ သူႀကီးမင္းလဲ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ပါ၀င္ထည့္လွဴမယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လွဴၾကတန္းၾကတာေပါ့။  ။
...


နားနားၿပီး ျပဴး

အျပင္ထြက္မယ္ႀကံလုိက္ မုိးကေအးလုိက္၊ မုိးကေအးလုိက္ အိမ္ထဲေကြးေနလုိက္နဲ႔ မုိး-ေအး-ေကြး သံသရာလည္ေနေလရဲ့။ အမိေျမအတြက္ ဆုိင္ကလုန္း စုိးရိမ္လုိ႔ေကာင္းေနတုန္း ဆုိင္ကလုန္းမလာဘဲ မီးေတြတဟုန္းဟုန္း ထေတာက္ေလာင္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ ေဘာလုံးစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ဘယ္ေျခအေယာင္ျပၿပီး ညာေျခနဲ႔ အားရပါးရ ႀကဳံးကန္ေလေရာ့သလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။  မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ ကူးတုိ႔ဆိပ္သုိေလွာင္ရုံ ေပါက္ကြဲမီးေလာင္မႈၿပီးေတာ့ ကမာရြတ္ၿမိဳ့နယ္ အမွတ္ (၂) အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းတဲ့။ မီးကေတာ့ ရက္စက္လုိ႔ေကာင္းတုန္း။

စိတ္ေတြ ညီးညဴေနၿပီး  ခရစ္စမတ္အလြန္ နယူးယီးယားအနီး ရႈခင္းရႈကြက္ကေလးေတြ အျပင္သြား ခံစားေခ်ရမလား စိတ္ကူးလုိက္ျပန္ေတာ့လဲ ဘိလပ္ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ေလကျမဴး မုိးကျပဳး လူေတြကရူးနဲ႔ သူႀကီးမင္းေတာင္ မူးခ်င္လာသလုိလုိ ျဖစ္လာပါေရာလား။  ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ အမ်ားတကာ ဓါတ္ပုံေတြ လႊတ္တင္ေနၾကသလုိ သူႀကီးမင္းလဲ ရွိစုမဲ့စု ဓါတ္ပုံေလးေတြ တင္ရေကာင္းမယ္ဆုိၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္က ေျမေလ်ာက္ၿပီး ေျခသရမ္းခဲ့တာေလးေတြကို စုေဆာင္း စုေပါင္းၿပီး အခုလုိ တင္ျပျဖစ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။ အန္တီတင့္ကေတာ့ ဘုရားေတြကုိ နားနားၿပီး ဖူး ဆုိၿပီးတင္ခဲ့သလုိ ကန္ဒီေလးကလဲ အရက္ေတြကို နားနားၿပီး မူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူႀကီးမင္းရုိက္ခ်က္ေတြကိုလဲ နားနားၿပီးသာ ျပဴးၾကေပေတာ့လုိ႔။ ။

...

ဒါကေတာ့ ဘိလပ္မွာ တစ္ရက္တစ္ရက္ လူေပါင္း သိန္းခ်ီၿပီး ျဖတ္သန္းသြားလာေလ့ရွိၾကတဲ့ နာမည္ႀကီး လန္ဒန္ၿမိဳ့ ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ စထရိပါဘဲ။ ခရစ္စမတ္ မတုိင္ခင္ကထဲက မီးအလွဆင္ထားၾကတာ။

 

ဒါကေတာ့ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္စထရိကုိ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ထားတဲ့ ရီဂ်င့္စထရိပါ။ သူလဲ လွတာပါဘဲ။

.

တစ္ေယာက္ထဲ ရီဂ်င့္စထရိအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္လာလုိက္တာ ပစ္ကာဒလီေျမေအာက္ဘူတာရုံနားေရာက္လာတယ္။ အဲဒီမွာ စကရင္ အႀကီးႀကီးရွိတယ္။ ႀကီးဆို အိမ္တစ္လုံးစာမက ႀကီးတာ။

.

.

ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ မရွိမျဖစ္တဲ့ တရုတ္တန္းေလ။ အာရွအစားအစာေတြ အမ်ားႀကီး ရႏုိင္တယ္။ ျမန္မာအစားအစာေတာင္ ရေသး။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ ျမန္မာအစားအစာေပါ့။

.

တရုတ္တန္းက ျဖတ္တက္လာေတာ့ နာမည္ႀကီး ထရဖာဂါစကြဲယားကုိ ေရာက္လာတယ္။ ႏိုင္ငံအေပၚ မႀကိဳက္တာရွိလုိ႔ ေအာ္ဟစ္ခ်င္ရင္ ဒီကိုလာလာၿပီး ေအာ္ၾကေလ့ရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေပါင္းစုံကလူေတြ လာလာေအာ္ၾကတဲ့ေနရာေပါ့။ အဲဒီအနားမွာ ေနရွင္နယ္ဂယ္လာရီရွိတယ္။ သြားတုိင္း ဂယ္လာရီအထဲကို ၀င္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဓါတ္ပုံေတြ ပန္းခ်ီကားေတြ စိတ္၀င္စားတာထက္ အခမဲ့ ရွဴးရွဴးေပါက္ရလုိ႔ ၀င္ျဖစ္တာက မ်ားတယ္။ း)

အဲဒီ စကြဲယားမွာ ႏွစ္စဥ္ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္စုိက္တယ္။ ခရစ္စမတ္သီခ်င္းေတြ ဆုိၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး။

..

ထရဖာဂါစကြဲယားကေန နာမည္ႀကီး ဘစ္ဘင္၊ ပါလီမန္၊ ၀က္စ္မင္စတာအပ္ေဘး၊ လန္ဒန္အုိင္းတုိ႔ စုေပါင္းတည္ရွိေနတဲ့ ၀က္စ္မင္စတာကို ျဖတ္ေလ်ာက္ေတာ့ လမ္းမွာ ဒီရုပ္ပုံကုိ ေတြ႔တယ္။ ဘာရယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ရုိက္ခ်င္စိတ္ရွိတာနဲ႔ ရုိက္လာတာ။

.. 

ေရာက္လာပါၿပီ။ နာမည္ႀကီး ဘစ္ဘင္ႀကီး။ အဲဒီဘစ္ဘင္ႀကီးက ပါလီမန္အေဆာက္အအုံနဲ႔ တြဲလွ်က္။ ႏွစ္သစ္ကူးမွာ ဒီဘစ္ဘင္ႀကီးကုိ ၀ိုင္းၾကည့္ၿပီး ေကာင့္ေဒါင္း လုပ္ၾကေလ့ရွိတယ္ေလ။ ဘစ္ဘင္ႀကီးလဲ ည ၁၂ ခ်က္ ေဒါင္ ကနဲ ျမည္ေရာ။ မီးရွဴးမီးပန္းေတြဆုိ လွမွလွ။ မယုံရင္ ဒီမွာ ၾကည့္ၾကည့္။ လူေတြ သိန္းခ်ီၿပီး ညဘက္ အဲဒီအနား သြားေစာင့္ၾကတယ္ေလ။ အနီးကပ္ၾကည့္ခ်င္ၾကလုိ႔တဲ့။ အလွဆုံးကေတာ့ လန္ဒန္အုိင္းပါဘဲ။ ႏွစ္သစ္ကူးညမွာ ပန္းပြင့္ႀကီးက်ေနေတာ့တာဘဲ။  ဘစ္ဘင္နဲ႔ လန္ဒန္အုိင္းနဲ႔က သိန္းျမစ္ ဟုိဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္းေလ။ နီးနီးေလး။ တံတားျဖတ္ေလွ်ာက္လုိက္ရုံေလး။

 

 

 ဘစ္ဘင္နဲ႔ ပါလီမန္အေဆာက္အအုံကုိ ဟုိးးးတုန္းက ရုိက္ထားတဲ့ ေန႔ခင္းပုံေလးေတြပါ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ဘစ္ဘင္ကေန ၃ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလုိက္ေတာ့ မင္းသား၀ီလ်ံနဲ႔မင္းသမီးကိတ္ လက္ထပ္ခဲ့တဲ့ ၀က္စ္မင္စတာ အပ္ေဘးကို ေရာက္တယ္။ ညဘက္ဆုိေတာ့ ဘာမွ မလွဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုအရင္က ရုိက္ထားတဲ့ ေန႔ဘက္ပုံေတြပါ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

.

လန္ဒန္အုိင္းတဲ့။ လန္ဒန္မ်က္စိေပါ့။ တစ္လုံးထဲ ရွိတယ္။ သိန္းျမစ္ကမ္းစပ္မွာ တည္ေဆာက္ထားတယ္။ အဲဒါႀကီး စီးၿပီး လန္ဒန္ၿမိဳ့ကို အေပၚစီးက ၾကည့္ရတာ အရသာရွိတယ္။ တစ္ေခါက္ေတာ့ စီးဖူးတယ္။ ကုိယ္စီးတဲ့အခါမွ ဒါႀကီး သိန္းျမစ္ထဲ ျပဳတ္က်သြားရင္ဒုကၡဆုိၿပီး ေတြးမိခဲ့ေသးတယ္။
ေန႔ဘက္ ပုံေလးေတြပါ ၾကည့္ၾကဦးေပါ့။

ဒါကေတာ့ ဘိလပ္ရဲ့ နာမည္ႀကီး သိန္းျမစ္ေပါ့။ ျမစ္ကေလးက သိပ္ေတာ့ မႀကီးပါဘူး။ ဘိလပ္သားေတြ ဖြလုိက္ေတာ့ သိန္းျမစ္က ကမၻာေက်ာ္သြားေရာ။ လန္ဒန္ၿမိဳ့ထဲ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနတယ္။ ဟို ေရွးေရွးတုန္းက ဘိလပ္သားေတြ ဒီျမစ္ကုိဘဲ အားကုိးၿပီး စီးပြါးရွာခဲ့ၾကတာေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီျမစ္ကတစ္ဆင့္ ဘိလပ္ႏုိင္ငံထဲရွိတဲ့ ၿမိဳ့ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သြားလုိ႔ရတယ္။ ဘိလပ္မွာ တူးေျမာင္းေတြက မ်ားမွမ်ား။

ျမစ္ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး သနားေနမိတယ္။ ျမန္မာက ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းလုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေနရရွာဘူး။ ျဖစ္သလုိ ညစ္ေပေပလဲ ေနခြင့္မရရွာဘူး။ ေဘးရန္ေတြကလဲ မ်ားမွမ်ား။ မ်ားဆုိ ျမစ္ေအာက္ လုိဏ္ေဖာက္တယ္။ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကြန္ဂရက္ကာတယ္။ ျမစ္ေပၚ တံတားေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာက္တယ္။ လူေတြလဲ ျမစ္ကုိ စားၾကြင္းစားက်န္ မေကၽြးၾကဘူး။ ျမစ္ထဲမွာလဲ အလွစီးသေဘၤာေတြ အမ်ားႀကီးလာထားၾကတယ္။ သနားစရာ။  း)

ကဲ.. ျပဴးၾကည့္ၿပီး မူးသြားၾကၿပီလား။ အန္တီတင့္ရဲ့ ဘုရားဖူးရသေလာက္ေတာ့ ကုသုိလ္မရဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့  သူႀကီးမင္းရဲ့ရုိက္ခ်က္ကုိ ျပဳးၾကည့္ရတာ မရူးရေလာက္ဘူးေတာ့ ထင္ပါရဲ့။ ႏွစ္သစ္မွာ အားလုံး မိမိႏွစ္သက္ရာ ဖူးႏိုင္ မူးႏုိင္ ျပဴးႏုိင္ ရူးႏုိင္ ျမဴးႏုိင္ ထူးႏိုင္ၾကပါေစ။ (သူႀကီးမင္း)။ ။

.

Breaking news( ဆုိင္ကလုန္းမုန္တိုင္း)

လူေတြ ေန႔စဥ္ ေသလုိက္ၾကတာ တစ္ျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔။ အငတ္ေဘးေၾကာင့္လဲေသၾက၊  အခ်စ္ေဘးေၾကာင့္လဲ ေသၾက၊ စစ္ေဘးေၾကာင့္လဲ ေသၾက၊ ေရာဂါေဘးေၾကာင့္လဲ ေသၾကနဲ႔ ေသပုံေသနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေသလုိက္ၾကတာ။ ေလာကႀကီးမွာ ေနရထုိင္ရတာေတာင္ က်ဥ္းၾကပ္လာသလုိပါဘဲလား။

ဒီၾကားထဲ လာျပန္ၿပီ။ သဘာ၀ေဘးတဲ့။ ဒီသဘာ၀ေဘးဒဏ္ေတြ ႏွိပ္စက္လုိ႔ လူေတြ ေသလာလုိက္ၾကတာ တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ နဲနဲေႏွာေႏွာမဟုတ္။ တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီး။ တကယ့္ကို တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီး။ သံေ၀ဂရစရာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ ေလာကႀကီးပါဘဲ။ ေမြး ႀကီး အုိ နာ ေသ နိယာမ ျဖစ္စဥ္ႀကီးက ေဘးရန္ ေဘးဒဏ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အစီအစဥ္ေတြ ခုန္ေက်ာ္ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကေလရဲ့။

ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတာရွိတယ္။ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္တဲ့သူေတြ၊ ရဟန္းပုဏၰားေတြ၊ တုိင္းသူျပည္သားေတြ တရားမေစာင့္ေတာ့တဲ့အခါက်ရင္ ၾကယ္ လ ေန နကၡတ္ေတြရဲ့ လည္ပတ္မႈေတြဟာလဲ မမွန္မကန္ ျဖစ္လာမယ္တဲ့။ အဲဒီ လည္ပတ္မႈ မမွန္ကန္ေတာ့တဲ့အခါေရာက္ရင္ ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ျပန္လာမယ္၊ သဘာ၀ေဘးရန္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာမယ္ ( ေျမၿပိဳမယ္။ ေရႀကီးမယ္။ မီးေလာင္မယ္။ မီးေတာင္ေတြ ေပါက္ကြဲမယ္။ ငလ်င္လႈပ္မယ္။ မုန္တုိင္းတုိက္မယ္။ ၿဂိဳဟ္ေတြ ၀င္ေဆာင့္မယ္)။ အဲဒီလုိနဲ႔ လူေတြ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြ ေသေၾကပ်က္စီးၾကမယ္တဲ့။ မွန္လိုက္တာ။

ဘယ္လုိဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ လူဆုိတာ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့ သတၱ၀ါ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္လား။ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ကို အသိဥာဏ္ေလးနဲ႔ ကာကြယ္ၾကရမွာေပါ့။ အသိဥာဏ္ကို ေရွးရႈၿပီး ႀကိဳတင္အကာအကြယ္ယူထားႏုိင္ၾကရင္ ပ်က္စီးသင့္သေလာက္ မပ်က္စီးေတာ့ဘူးေပါ့။ ယေန႔လုိ သိပၸံေခတ္ႀကီးမွာ သတင္းေမဒီယာ ပ်ံ႔ႏွံ႔လြယ္မႈက လူေတြအတြက္ ကာကြယ္မႈ တစ္ခု ျဖစ္ေစပါတယ္။ 

ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဒီလုိ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီသတင္းကို လူအမ်ား သိရေအာင္ ဘေလာ့ဂါကိုရင္ဆီကေန တစ္ဆင့္ရယူၿပီး က်ေနာ့္ဘေလာ့ေပၚ တင္လုိက္ျခင္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဘေလာ့ဂါမ်ား၊ တြစ္တာပိုင္ရွင္မ်ား၊ ေဖ့ဘုတ္စ္ပိုင္ရွင္မ်ားလဲ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ကုိ ကုိယ္တုိင္သြားေရာက္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေပမဲ့ ေဘးဒဏ္က်ေရာက္မဲ့ ေနရာက လူေတြ ႀကိဳတင္ သိထားႏုိင္ရင္ေတာ့ အက်ိဳးအမ်ားႀကီး ျဖစ္ထြန္းမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ (ကုိကိုေမာင္၊ ပန္းရနံ႔)

...

27.12.2011 ေန႔ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ ၈ နာရီအခ်ိန္) ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ မိုးေလ၀သ ေကာင္းကင္ဓါတ္ပံု (Google Earth)

ဘဂၤလား ပင္လယ္ေအာ္ အေနာက္ေတာင္ ပိုင္းမွာ ျဖစ္ေပၚ ေနတဲ့ 03B မုန္တို္င္းဟာ အားေကာင္းတဲ့ ဆိုင္ကလုန္း မုန္တိုင္းႀကီး ျဖစ္လာျပီး (၃၀-၁၂-၂၀၁၁) ရက္ ညေနပိုင္းမွာ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္း အေရွ႕ဖက္ ကမ္းေျခကို Chennai ျမိဳ႕အနီးမွ ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ကုန္းတြင္းကို ၀င္ေရာက္ လိမ့္မယ္လို႕ခန္႕မွန္းရ ပါတယ္။ (၂၇-၁၂-၂၀၁၁ ရန္ကုန္၊ နံနက္ ၀၆း၂၈ နာရီ) 

03B မုန္တို္င္းကို တျဖည္းျဖည္း ပိုမိုအားေကာင္းလာကာ အားေကာင္းတဲ့ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းႀကီး တစ္ခုျဖစ္လာျပီးတဲ့ေနာက္ (၃၀-၁၂-၂၀၁၁) ေန႕ညေနပိုင္းအခ်ိန္မွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း အေရွ႕ဖက္ကမ္းေျခကို Chennai ျမိဳ႕အနီးက ျဖတ္ေက်ာ္၀င္ေရာက္လိမ့္မယ္လို႕ ခန္႕မွန္းထားပါတယ္။

အေနအထားကေတာ့ အႏၲရာယ္အလြန္ႀကီးမားတဲ့ အေျခအေနပါပဲ။ ဒီလိုအင္အားနဲ႕သာျဖတ္ခဲ့ရင္ေသခ်ာေပါက္ မုန္တိုင္းဒီေရက တက္ေတာ့မွာပဲ။ အေသအေပ်ာက္ေတြကိုလည္း စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာ ႀကားရေတာ့မွာပါပဲ။ 

ဒီေနရာမွာ တကယ္ဆိုရင္ ႀကိုတင္ကာကြယ္မႈပဲလိုပါတယ္.။ အခ်ိန္(၃)ရက္အနည္းဆံုးရပါတယ္။ အိႏၵိယျပည္သူေတြ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ႏိုင္ႀကပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ကေတာ့ ဒီမုန္တိုင္းေနာက္(၃)ရက္အတြင္း လမ္းေႀကာင္းေျပာင္းကာ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္ကိုျပန္ေကြ႕မလာပါေစနဲ႕။

ဒါကိုေတာ့ သတိထားျပီးေစာင့္ႀကည္႕ေနဖို႕လိုပါတယ္။ လို႔ ေဒါက္တာ ဦးထြန္းလြင္ က TunLwin.com မွာ ေဖၚျပထားပါတယ္။.. 

Credit : :http://tunlwin.com/

: http://mutdfan.com


မွတ္ခ်က္။
မဒမ္ကုိးဘေလာ့မွ (ကုိရင္အသိေပးမႈျဖင့္) ယူသုံးၿပီး ျပန္လည္မွ်ေ၀သည္။

.

ဒါဇင္ဘီ ခရတ္စမစ္ တုိ႔ပက္စ္

"ႏုိး--ႏုိး--ႏွင္းကို ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွင္းကုိ ေၾကာက္တယ္--ဘယ္မွ မသြားဘဲ တစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္တယ္။--နတ္သင္း--မရွိပါ--ႏုိးေဘာ္ဒီ--မလုပ္ပါ။ မရွိပါ။--ႏိုး-- နတ္သင္း--ႏုိး--ႏုိး--"

တစ္မ်ိဳး မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ သမီးငယ္ေလးေတြ ေကၽြးတဲ့ တက္စာ စားမိေနလုိ႔ အစဥ္အတုိင္း ေျဖေဆးရွာေနတာပါ။ ဘဘမွာ အသက္ကလဲႀကီး သားေထာက္သမီးခံကလဲ မရွိဆုိေတာ့ ဒီလုိဘဲ တစ္ခါတစ္ခါ ဒါမႏူးသမီးငယ္ေလးေတြ ခ်ခ် ေကၽြးေလ့ရွိတဲ့ တက္စာေတြကုိ စားေနက်ပါ။ စားမိတုိင္းလဲ ေကြးေနေအာင္ တက္တာကလား။ တက္တုိင္းလဲ ဒီလုိဘဲ ေျဖေဆးစားေနက်ဆုိေတာ့ ေကၽြးလုိက္ စားလုိက္ တက္လုိက္ ေျဖလုိက္နဲ႔ တဂ္သံသရာ လည္ေနေလေတာ့ရဲ့။

ဘဘတုိ႔က ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေတာသားစစ္စစ္ေတြဆုိေတာ့ ဗဟုသုတနည္းခ်က္ကေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ခရစ္စမတ္ဆုိတာလဲ မၾကားဖူး၊ အစ္ေန႔ဆုိတာလဲ မသိ၊ ဒီပါ၀လီဆုိ ေ၀လားေ၀းထဲကဘဲ။ မိရုိးဖလာ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ အဖိတ္ေန႔တုိ႔ ဥပုသ္ေန႔တုိ႔ေလာက္သာ သိတာကလား။ ဗုဒၶေန႔တုိ႔ ဓမၼစၾကာေန႔တုိ႔ အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔တုိ႔ ဆုိတာကုိေတာင္ ဘာကို ဘာ့ေၾကာင့္ ဘာေန႔လုိ႔ ေခၚေနၾကမွန္း သိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။

အဖိတ္ေန႔ဆုိတာ ၾကားလုိက္ရရင္ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ထဲက ေရေႏြးၾကမ္းေတြ ဖိတ္စင္ လႊင့္က် ေနတာကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဥပုသ္ေန႔လုိ႔ ေျပာသံၾကားရတဲ့အခါ တ ဘူ ဘူ အီေနတဲ့ ဘုတ္အီသံကုိဘဲ ၾကားေယာင္ေနမိျပန္ေရာ။ ထုိ႔အတူပါဘဲ စန္တာကေလာ့ ဆုိတဲ့ အသံၾကားရရင္ မန္းေျမကို ဘုရားဖူးသြားရင္း ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ေစ်းခ်ိဳက နာရီစင္ႀကီးကိုဘဲ ေျပးျမင္ေယာင္ ေနမိေလရဲ့။ စန္တာကေလာ့ ကို Centre Clock လုိ႔ဘဲ နားလည္လုိက္တာကုိး။ မိန္းနာရီစင္ႀကီးလုိ႔ ဘာသာျပန္မိေရာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခု ဒီပါ၀လီတဲ့။ အဲဒီအသံၾကားရင္လဲ ရြာအေရွ့ပုိင္းက ဦးဒီပႀကီးကို ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီး ေသာက္ေနတဲ့ပုံ ျမင္ေယာင္မိျပန္ေရာ။ အစ္ေန႔ကို ပုိဆုိးေသး။ လည္ပင္းေတာင္ ယားက်ိက်ိ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ လည္ပင္းကို လာအစ္ေနသလား မွတ္ေနလုိ႔ေလ။ ဂလုိ ဂလုိ အသိပညာ အတတ္ပညာ ၾကြယ္၀တဲ့ ေတာသားစစ္စစ္ ဘဘတုိ႔ဘ၀ကို ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ဘယ္နတ္ ဘယ္သိၾကားက ကုိယ္ခ်င္းစာမိပါ့မလဲေလ။

တစ္ကမၻာလုံးမွာ ရွိတဲ့ လူေတြကို ဘဘတုိ႔ တုံးဖလားရြာသားေတြလုိဘဲလုိ႔ ထင္ထားခဲ့ၾကတာ။ ထင္ထားဆုိ အခုထက္ထိ အဲဒီလုိ ထင္ေနၾကတုန္းေလ။ ဟုိသႀကၤန္ကာလတုန္းက တစ္ရြာလုံးမွ တစ္လုံးထဲရွိတဲ့ ရြာဦးေက်ာင္းက တယ္လီဖုန္းေလးနဲ႔ မၾကားတၾကား စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘဘအသံကို ၾကားဖူးခ်င္ေတာ့ တစ္ရြာလုံးနီးနီး တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ စကားေျပာၾကပါေရာလား။ ၿပီးေတာ့ ေမးခြန္းေတြက မ်ားလွပါဘိသနဲ႔။ ေရပက္ခံ ထြက္မလည္ဘူးလား။ သႀကၤန္ကပြဲေတြ သြားမၾကည့္ဘူးလားနဲ႔ စုံေနတာပါဘဲ။

ေနာက္ၿပီး ဘိလပ္ျဖစ္ ဂ်ိန္းစ္ဘြန္း ဇာတ္ကားေတြ အရမ္းမ်ားေပမဲ့ ဇာတ္ကားထဲမွာ တရားနာ ေရစက္ခ် အမွ်ေ၀တဲ့ အခန္းေတြ ဘာျဖစ္လုိ႔ မပါရတာလဲ ဆုိတာက တစ္မ်ိဳး၊ ဘိလပ္မွာေကာ မစုိးရိမ္တုိက္ မဟာဂႏၶာရုံတုိက္တုိ႔လုိ စာသင္တုိက္ႀကီးေတြ ေပါမ်ားသလားဆုိတာက တစ္ဖုံ၊ ဘိလပ္က ကာလသားေခါင္းေဆာင္က တံုးဖလားက ကာလသားေခါင္းေဆာင္ ကိုစိန္ေမာင္ေလာက္ ခန္႔ခန္႔ညားညား ရွိသလားဆုိတာက တစ္မယ္၊ ဘိလပ္က ေရတြင္းက တုံးဖလားတစ္ရြာလုံးအသုံးျပဳေနတဲ့ ေရတြင္းေလာက္ ေရၾကည္ၾကည္လင္လင္ေကာ ရွိရဲ့လား ဆုိတာတစ္ေမွာင့္၊ ဘိလပ္ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က တုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးေသာမေလာက္ သေဘာေကာင္းရဲ့လား ဆုိတာက တစ္သြယ္။ စသျဖင့္ စသျဖင့္ အမယ္မယ္ေသာ ထင္ရာ ျမင္ရာေတြကုိ ဇြတ္ ေမးျမန္းၾကေလရဲ့။

ဒီေကာင္ေတြ ငါငယ္ငယ္တုန္းက အတုိင္းပါဘဲလား၊ ဘာမွ အသိပညာအတတ္ပညာ မေျပာင္းလဲ ၾကေသးပါလားဆုိၿပီး သနားစိတ္၀င္ေနမိတယ္။ သူတုိ႔ေမးတဲ့ ေမးခြန္းတုိင္းကုိလဲ အင္း.. အဲ... ေကာင္းပါတယ္ စသျဖင့္သာ ေရလုိက္ငါးေလာက္ ေျဖေပးလုိက္ရတယ္။ ေမာင္ရင္တုိ႔ထင္ထားသလုိ ဘိလပ္ဆုိတာ တုံးဖလားရြာနဲ႔ ဘာမွ မတူဘူး၊ တစ္ျခားစီဘဲ လု႔ိ မေျပာရက္ဘူး။ ေျပာျပရင္လဲ ယုံၾကမွာမွ မဟုတ္တာ။ ေတာ္ၾကာ အာဂမယုတၱိ သဘာ၀ယုတၱိေတြနဲ႔ ေျဖခုိင္းေနမွ စကားေၾကာရွည္ၿပီး ဖုန္းဖုိး မ်ားမ်ား ကုန္ရခ်ည္ေသးရဲ့။ နိဗၺာန္မေရာက္ေသးတဲ့သူကို နိဗၺာန္အေၾကာင္းရွင္းျပရ ခက္သလုိ ဘိလပ္မေရာက္ဖူးေသးတဲ့သူေတြကိုလဲ ဘိလပ္အေၾကာင္း ရွင္းျပရ အေတာ္ခက္တာကလား။

ဘဘတုိ႔ တုံးဖလားရြာက လူမႈေရး ပညာေရး က်န္းမာေရး ႏုိင္ငံေရး ဘာမွ သိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမုိကေရစီ၊ ဆုိရွယ္လစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဟိႏၵဴ အစၥလာမ္ က်ဴး ခရစ္ယာန္ ဂ်ိန္း ဘီေအ အမ္ေအ ပီအိပ္ခ်္ဒီ။ ဘာဆုိ ဘာမွ မသိၾကဘူးေလ။ သူတုိ႔သိတာက မုိးတြင္းမွာ လယ္ထြန္ ေကာက္စိုက္ ေဆာင္းပုိင္းမွာ စပါးရိတ္၊ ကၽြဲေက်ာင္း ႏြားေက်ာင္း အရြယ္ေရာက္လာရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳ ကေလးေမြး။ ဒါေလာက္ဘဲ သိၾကတာကလား။ ၿပီးေတာ့ တစ္ကမၻာလုံးက လူေတြအားလုံးလဲ သူတုိ႔ တုံးဖလားရြာသားေတြလုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြခ်ည္းလုိ႔ ထင္ေနၾကေလရဲ့။

ဘဘလဲ အဲဒီ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲက ရြာကေန လာခဲ့တဲ့ သူဆုိေတာ့ ဒီဇင္ဘာခရစ္စမတ္အေၾကာင္း ဘာမွ ေကာင္းေကာင္း မသိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ပိတ္ရက္မွာ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကိုင္ရမွန္းလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ တစ္အိမ္ထဲ အတူေနတဲ့ အဘုိးအုိကေတာ့ ခရစ္စမတ္အိဗ္ေန႔ကစၿပီး အဓိ႒ာန္တရားစခန္း၀င္မယ္တဲ့။ ႏွစ္သစ္ကုိ တရားရႈမွတ္ရင္း ကူးေတာ့မယ္တဲ့။ အဲဒါ ေမာင္ရင္ေကာ စိတ္၀င္စားလား စိတ္၀င္စားရင္ ႀကိဳတင္ စာရင္းေပးထားတဲ့။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ ေနရာ အခက္အခဲ ရွိႏုိင္တယ္တဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္ ေျပာရက္လုိက္ေလျခင္း။ လူအမ်ားစုက ခရစ္စမတ္အိဗ္ေန႔မွာ အျပတ္ကဲၾကဖုိ႔ ဟုိတယ္ေတြမွာ ႀကိဳတင္ ဘုတ္လုပ္ထားေနၾကတဲ့ ကာလမွာ တရားစခန္း ဘုတ္ လုပ္ရမယ္တဲ့။ ေျပာ ေျပာခ်င္ဘူး။ ဂ်ပန္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေျပာတာၾကားဖူးတယ္။ ဂ်ပန္မွာဆုိ ခရစ္စမတ္အိဗ္ေန႔အတြက္ ဟုိတယ္ေတြ ဘုတ္လုပ္ရင္ တစ္လ ႏွစ္လ ႀကိဳတင္ လုပ္ရတယ္တဲ့။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ ဟုိတယ္အခန္းေတြ လုံး၀ မအားေတာ့ဘူးဆုိဘဲ။ ေခတ္ကာလ သားသမီးေတြမ်ား တယ္လဲ မ်က္စိပြင့္ၾကသကိုး။

တစ္ကုိယ္ထဲ သမားပီပီ ခရစ္စမတ္ကုိ ဖာသိဖာသာဘဲ ကုန္ဆုံးေလ့ရွိတဲ့ ဘဘကုိမွ တဂ္ရက္လုိက္ေလျခင္းေနာ္။ တဂ္တာမွ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး။ သုံးေယာက္ႀကီးမ်ားေတာင္။ ဘယ္သူေတြမ်ားပါလိမ့္။ မခုိ႔တရုိ႔နဲ႔ ရုိ႔စ္၊ ဟန္ခ်ီေနတဲ့ ကန္ဒီ။ အထိမခံတဲ့ မိစံ။ သူတုိ႔ သံုးေယာက္ဘဲ။ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့ ကေလးေတြ။

ကဲ တဂ္စာေကၽြးတဲ့ မီးမီးတုိ႔ေရ..
ဘဘကေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ပိတ္ရက္မွာ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ လုပ္စရာ မရွိပါဘူး။ အတူေနအိမ္က အဘုိးအုိလုိ တရားဘက္လဲ အဓိ႒ာန္နဲ႔ မလုိက္ႏုိင္၊ ကိုရင္တုိ႔လုိ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ကလဲ မရိွ၊ ဆရာဟန္ၾကည္တုိ႔လုိ ဒါမႏူး သားသား မီးမီးေတြနဲ႔လဲ စာသင္ရင္း မေပ်ာ္ႏုိင္၊ ကေမာင္ေလးတုိ႔လုိ ဘီဘီလဲ မႀကိဳက္။ ဆုိေတာ့ကာ ဒီဇင္ဘာ ပိတ္ရက္ေတြမွာ အိမ္မွာဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရင္ေနျဖစ္မယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ စိတ္ေပါက္လာရင္ ပုတီးသုံးကုံး လည္ပင္းဆြဲၿပီး ၀တ္ျဖဴစင္၀တ္ၿပီးသကာလ ဘက္ကင္ဟမ္နန္းေတာ္ေရ့၊ လန္ဒန္အုိင္းေရွ့၊ တာ၀ါဘေရ့ဂ်္တုိ႔နား တစ္ေလွ်ာက္ အလွည့္က် လွည့္ပတ္ၿပီး ပုတီးတစ္ကုံးက်စီ စိပ္ရမလား စိတ္ကူးထားတယ္။

တကယ္လုိ႔ မီးမီးတုိ႔လဲ ဘက္ကင္ဟမ္နန္းေတာ္ေရွ့၊ လန္ဒန္အုိင္းေရွ့၊ တာ၀ါဘေရ့ဂ်္တုိ႔ အနီးအနားတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ပုတီးသုံးကုံး လည္ပင္းမွာ ဆြဲၿပီး ၀တ္ျဖဴစင္၀တ္စုံႀကီး၀တ္ထားတဲ့ ခန္႔ခန္႔ ေခ်ာေခ်ာ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့လုိ႔ရွိရင္ အဲဒီလူဟာ တစ္ျခားလူ မဟုတ္ဘူး ဘဘကုိယ္တုိင္ပါဘဲလုိ႔ ပုံေသကားခ်ပ္မွတ္ၿပီး (တစ္က်ပ္ တန္သည္ျဖစ္ေစ ႏွစ္က်ပ္တတ္ႏုိင္သည္ ျဖစ္ေစ... အဲေလ..ေယာင္လု႔ိ...) ထပ္ၾကပ္မကြာလုိက္လံ ႏႈတ္ဆက္ႏုိင္ပါတယ္လုိ႔။ ။ း)

သေျပညိဳအလိုက္ ဒီဇင္ဘာ ကဗ်ာလက္ေဆာင္

***

ဒီဇင္ဘာ
မယ္ရို႔စ္တဂ္တဲ့ ဒီဇင္ဘာ
ကန္ဒီတဂ္တဲ့ ဒီဇင္ဘာ။

တုိ႔ေျမက ပ်ိဳ႔ေမေတြ တဂ္ပါတဲ့
ဒီဇင္ဘာ ၾကည္ရႊင္စရာမ်ားရယ္က
ဆားခ်က္ဖုိ႔ လာ။

ထိမခံ စိတ္နဲ႔
အမိစံရယ္ ႏွိပ္လုိက္ျပန္ေပါ့
ဟန္ေမာ့ေမာ့ အေတြး။

ဘဘအေမွ်ာ္
လွလွရယ္ ေပၚမလာတာေၾကာင့္
ဘုိးေတာ္လုိ မုိးေမွ်ာ္ ၾကည့္ကာပ
ပုတီးစိပ္ကာ ထီးရိပ္မွာ ခုိရေအာင္
ဒီဇင္ဘာ ၾကည္လင္ရာ မ်ားရယ္နဲ႔
နား ၾကစုိ႔ေလး။

.
မွတ္ခ်က္။
ေရးစရာ အုိင္ဒီယာ သိပ္မရွိဘဲ ကြန္ပ်ဴတာေရွ့ထုိင္ကာ တဂ္ပုိ႔စ္အတြက္ ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးမယ္ဆုိၿပီး ကီးဘုတ္ေပၚ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ တင္လုိက္ေတာ့ ဂလုိ ဂလုိ ခပ္ေပါေပါေတြ ျဖစ္ထြန္းလာေလရဲ့။ ဂလုိေၾကာင့္ ခပ္ေပါေပါနဲ႔ အယ္လာ့ဂ်စ္ရွိသူမ်ား ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါကုန္ေသာ္၀္။ (ဘဘသူႀကီးမင္း)။

.

အဲဒါ.. ရွင့္ေၾကာင့္

မသုံးတတ္သုံးတတ္ ဂ်ီေတာ့ခ္သုံးရင္း ကုိရင္သာဒြန္းႏွင့္မဒမ္သာဒြန္းတုိ႔ ဆုံျဖစ္ၾကသည္။ ထုံးစံအတုိင္း ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေတြ႔ပါမ်ားေတာ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြက ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္လုိ႔။ တစ္ရက္ေနလုိ႔မွ တစ္ခါ မေတာ့ခ္ရရင္ တစ္ရက္ လူျဖစ္ရက်ိဳး မနပ္ဖူးလုိ႔ ဥပါဒါန္စြဲေနၾကေလၿပီ။ အျဖဴလား အမဲလား မသဲကြဲခင္မွာ အသဲစြဲေအာင္ ကိုရင္ႏွင့္မဒမ္ ခ်စ္ခင္ စုံမက္သြားၾကေလ၏။ ကံေကာင္းတယ္ ဆုိရမွာပ။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ရြက္ၾကမ္းရည္က်ိဳ အဆင့္ေလာက္ ရုပ္ရည္ ရွိၾကေပလုိ႔။ သို႔ေပမဲ့ ကိုရင္က ျဖဴတုတ္တုတ္ မဒမ္က ညိဳမဲမဲ။ ဒါေပမဲ့လဲ အသဲကြဲေအာင္ ခ်စ္လုိက္ၾကတာ မုိးမျမင္ေလမျမင္။

ႏွစ္ေယာက္သား အျပင္မွာ စဆုံေတြ႔တ့ဲေန႔ကစၿပီး ကုိရင္ႏွင့္မဒမ္ လင္မယား အရာေျမွာက္ၾကေလေတာ့၏။ ျမန္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ဒုံးပ်ံေခတ္ေပကုိး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခ်စ္ေတြ ပိုၾကေတာ့ သ၀န္တုိတာေတြက ပါလာေရာ။ အြန္လုိင္းမွာ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါနဲ႔ ခ်တ္တင္ရုိက္ေနတာ မဟုတ္လား ဘာညာ သာရကာျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း စကားနာထုိးၾကသည္မွာ ေန႔စဥ္။ သို႔ဂလုိေၾကာင့္ ကုိရင္ႏွင့္မဒမ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အကြက္ခ်တုိင္ပင္ၿပီး အီးေမးလ္အင္တာနက္ လုံး၀မရရွိႏုိင္သည့္ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲက ရြာေလးတစ္ရြာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ၿပီး ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာ ဘ၀ခရီး အတူတူ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကေလေတာ့၏။ သံသယကင္းကင္း အခ်စ္ျပင္းျပင္းေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔....

အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ၁၀ လ ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာ မဒမ္တစ္ေယာက္ ဗိုက္နာလာပါေလေရာ။ ဗုိက္နာလာလုိက္သမွ သဲသဲမည္းမည္း။ ကြမ္းသီးလုံးခန္႔ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား မဒမ့္ခႏၶာကုိယ္မွ တစ္လွိမ့္လွိမ့္ စီးဆင္းလာရသည္ထိ နာက်င္ေလသည္။ ကုိရင္တစ္ေယာက္လဲ တစ္ခါမွ အေတြ႔အႀကဳံမရွိဖူးေလေတာ့ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ။ ဗိုက္အရမ္းနာသည္က တစ္ေၾကာင္း ကုိရင္ရဲ့ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ ေအးတိေအးစက္ အမူအယာကုိ ျမင္ေနရသည္က တစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ မဒမ္တစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္မွန္းမသိ ထြက္ေနေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိရင့္အနားကပ္ကာ ကုိရင္ရဲ့ ရင္ဘတ္ႀကီးကို တဘုန္းဘုန္း ထုၿပီး "အခုလုိ ဗိုက္နာရတာ ရွင့္ေၾကာင့္ ရွင့္ေၾကာင့္ အီးဟီးဟီး" ဟူ၍ ၾကြက္မႏုိင္ က်ီမီးရႈိ႔လုပ္ၿပီး ကုိရင့္ကုိသာ မဲေနေလေတာ့၏။

"မိန္းမရာ.. စိတ္ထိန္းစမ္းပါဦးဟ။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ၾကားသြားရင္ ရွက္စရာႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကုိခ်ည္း အျပစ္ပုံမခ်ပါနဲ႔။ အခုဟာက ႏွစ္ေယာက္လုံးေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ ငါလဲ အခု ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတာပါ"

"အမေလးးးေလးးးးး... အခုထက္ထိ ဘာလုပ္ရမလဲဆုိတာ စဥ္းစားေနတုန္းဘဲလား။ ဒီမွာ နာလြန္းလုိ႔ ေသေတာ့မယ္။ ပူလဲ အရမ္းပူတာဘဲ။ သြား...ရြာေျမာက္ပုိင္းက အရီးျမကို သြားေခၚေခ်။ အမေလးေနာ္... နာလုိက္တာ... အေမေရ... အီးဟီးဟီး။ အေမ့သမီး လင္ယူေစာခဲ့လို႔ အခု ၀ဋ္ခံေနရၿပီ... ရွီးး ဖူးးးးးး ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္.."

မဒမ္ေျပာမွ ကိုရင္တစ္ေယာက္ အရီးျမကို ေျပးသတိရမိေလသည္။ အရီးျမက ဒီလုိမ်ိဳး ဗိုက္နာတာကို ေျဖရွင္းေပးတဲ့ ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြာေျမာက္ပိုင္းကို အျမန္ေျပးၿပီး အရီးျမကုိ သြားေခၚခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အရီးျမက မဒမ့္ဗုိက္ကုိ ဟုိစမ္း ဒီစမ္း ကိုင္စမ္းၾကည့္ေလသည္။ ကုိရင္ေရာ မဒမ္ပါ အားကုိးတႀကီးနဲ႔ အရီးျမမ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ေနေလသည္။ သုိ႔ေသာ္..

"အင္း.. ေျပာရမွာ စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ။ ငါလဲ အခုလုိမ်ိဳး လူနာကို တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါလဲ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး။ အေကာင္းဆုံး အႀကံေပးခ်င္တာကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ၿမိဳ့တက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္းကို သြားတာ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ"

အရီးျမလက္ေလ်ာ့လုိက္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုိရင္ႏွင့္မဒမ္ ကားႀကဳံျဖင့္ ၿမိဳ့တက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္း တစ္ခန္းသုိ႔ သြားရေလ၏။ ေဆးခန္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ မဒမ့္ကို အရမ္းသနားလွေသာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္မအား "ဆရာမရယ္.. က်ေနာ့္ မိန္းမကို အပ္ထရာေဆာင္း ရုိက္ေပးပါဗ်ာ။ ဗုိက္ထဲမွာ ဘာရွိလဲ သိခ်င္လုိ႔ပါ" ဟု အသနားခံ အကူအညီေတာင္းေလ၏။ ဆရာ၀န္မလဲ လူနာကုတင္နားလာၿပီး မဒမ့္ဗိုက္ကို လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္ေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ နားၾကပ္ျဖင့္ မဒမ့္ဗုိက္တစ္ေလွ်ာက္ စမ္းသပ္နားေထာင္ေလ၏။

"ကုိရင့္ မဒမ္က အပ္ထရာေဆာင္း ရိုက္ဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းတင္ ကိစၥၿပီးပါတယ္။ က်မတုိ႔က မလုိအပ္ရင္ ဘယ္လူနာကုိမွ အပ္ထရာေဆာင္းရုိက္မေပးပါဘူး"

"ဒါျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ လာခဲ့ရက်ိဳး မနပ္ဖူးေပါ့"

"အဲဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အခု ေသာက္ေဆး ေပးလုိက္မယ္။ အဲဒါေလး ေသာက္လုိက္ရင္ သက္သာ သြားမွာပါ။ ေနာက္တစ္ခါ နာရင္လဲ အခုလုိ ေဆးမ်ိဳးကုိဘဲ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းမွာ ၀ယ္ေသာက္ေပါ့၊ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ျဖစ္သြားမွာပါ"

"ေတာ္ေတာ္ အၾကင္နာတရားမရွိတဲ့ ဆရာ၀န္မဘဲ" ဟု စိတ္ထဲက ေရရြတ္ရင္း ဆရာ၀န္မ ေပးသည့္ စားေဆးကုိသာ ယူၿပီး ျပန္ခဲ့ရေလသည္။ ေဆးစားစားခ်င္းေတာ့ ဗိုက္နာသက္သာသည္ဟု မဒမ္ကေျပာသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဗိုက္နာ နဲနဲသက္သာသည္ဆုိလွ်င္ ေငြကုန္လူပန္းရက်ိဳး နပ္ေပၿပီဘဲ။

သုိ႔ေသာ္ ၿမိဳ့မွေနၿပီး ရြာသို႔ အျပန္ လမ္းခရီး၌ မဒမ့္ဗိုက္အနာ ျပန္ေပၚလာေလ၏။ ရိုးရိုးဗိုက္နာတာ မဟုတ္ေတာ့လဲ ဆရာ၀န္မေဆးက မစြမ္းေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ့။ မဒမ္တစ္ေယာက္လဲ ဗိုက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးအား သူ႔လက္ကေလးျဖင့္ သက္သာလို သက္သာျငား ပြတ္ပြတ္ေနေလ၏။ အိမ္ေထာင္ရွင္မ ဒုကၡကလဲ မေသးပါလားေနာ္။ ကုိရင္လဲ ဘာမွ မလုပ္ေပးတတ္ေလေတာ့ မဒမ့္ဗိုက္ကေလးအား မဒမ္နည္းတူ ဟုိကုိင္ဒီကိုင္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနမိေလ၏။

"မဒမ္ေရ.. ဗိုက္ထဲမွာ လႈပ္စိ လႈပ္စိနဲ႔ပါလား"

"အဲဒါေၾကာင့္ ဗုိက္နာေနတာ။ အဲဒါ ရွင့္ေၾကာင့္ ရွင့္ေၾကာင့္.. အမေလး.... ရွီးးးးးးး နာလုိက္တာေနာ္"

ထုိအျပန္ကားႀကဳံျဖင့္ပင္ ရြာထဲမွ အပ်ိဳႀကီးမိသိန္းၾကည္လဲ စီးနင္းလုိက္ပါလာေလ၏။ မိသိန္းၾကည္သည္ ၿမိဳ့မွ ကုန္မ်ိဳးစုံအား ၀ယ္ယူၿပီး ရြာထဲမွာ လက္လီျပန္ေရာင္းေနသူျဖစ္၏။ ကေလးကစားစရာမွစၿပီး အဂၤလိပ္ေဆး ျမန္မာပရေဆးအထိ သူ႔ဆုိင္မွာ ရႏုိင္ေလ၏။ မိသိန္းၾကည္တစ္ေယာက္ မဒမ္ဗုိက္နာေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ကုိရင္အား ေမးျမန္းေလ၏။

"မဒမ္ ဗိုက္နာေနတာ ၾကာၿပီလား"

"ဒီေန႔မနက္ကစၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ နာလာတာေလ။ အရီးျမကို ျပၾကည့္ေတာ့လဲ ၿမိဳ့တက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္းကို သြားခုိင္းတယ္။ အထူးကုေဆးခန္းေရာက္ေတာ့လဲ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းကို ထပ္လႊဲေပးတယ္။ က်ေနာ္လဲ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ဟုိဘက္တစ္ရြာေက်ာ္က ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းကုိဘဲ သြားရုံေပါ့"

ဟူ၍ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ဇာတ္ေၾကာင္း လွန္ျပရေလေတာ့၏။

"က်မကုိ ယုံၾကည္ရင္ က်မဆုိင္မွာ ေဆးေတြ ရွိပါတယ္။ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္း သြားစရာ မလုိပါဘူး။ ရြာေရာက္ရင္ ဆုိင္လုိက္ၿပီး ယူေပါ့။ မဒမ္ကို ေဆးတုိက္ၿပီး ေစာေစာသာ အိပ္ခုိင္းလုိက္။ မနက္မုိးလင္းရင္ ေကာင္းသြားလိမ့္မယ္၊ အားလုံး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္သြားမွာပါ"

ကိုရင္တစ္ေယာက္ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ မိသိန္းၾကည္ဆုိင္သြားၿပီး ေဆးတစ္ထုပ္ သြား၀ယ္ေလ၏။ မိသိန္းၾကည္ရဲ့ အညႊန္းအတုိင္း ေဆးႏွစ္လုံးတိတိ မဒမ့္အား တုိက္လုိက္ၿပီး ေစာေစာ အိပ္ခုိင္းလုိက္ေလ၏။ မဒမ္ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ျမင္ရမွ ကုိရင္တစ္ေယာက္ စိတ္သက္သာရာ ရေလ၏။ အပ်ိဳႀကီး မိသိန္းၾကည္ေဆးက စြမ္းေပသားဘဲ။ အေတြ႔အႀကဳံရွိတဲ့ အပ်ိဳႀကီးထင္ပါ့။

မနက္ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္၌ မဒမ္တစ္ေယာက္ အိပ္ရာမွ ေစာေစာထ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းဆြမ္းပို႔ဖု႔ိ ဆြမ္းဟင္းဆြမ္းထမင္း ခ်က္ျပဳတ္ေနေလ၏။ ပါးစပ္မွလဲ ဘ၀သံသရာသီခ်င္းေလးအား တုိးတုိးညွင္းညွင္း သီက်ဴးေနေလ၏။ ဒါဆုိ ေသခ်ာၿပီ မဒမ္ ဗိုက္နာ သက္သာသြားၿပီ။ ကိုရင္လဲ အိပ္ရာထက္မွ လူးလဲထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ေရအုိးထားရာ အိမ္ကျပင္သို႔ ထြက္ခြါလာစဥ္ မဒမ္က ဆီးႀကိဳၿပီး "ကိုရင္.. အခု ဗိုက္နာတာေတြ ယူပစ္လုိက္သလုိ သက္သာသြားၿပီ။ အိမ္သာေတာ့ ႏွစ္ခါ သုံးခါ တက္လုိက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ မိသိန္းၾကည္က ဘာေဆးေပးခဲ့တာလဲ" ဟု ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးေလေတာ့၏။ "သူကေတာ့ ေျပာခဲ့တာဘဲ။ ၿဂိဳဟ္တု ၀မ္းပုပ္ခ်ေဆးတဲ့။ မအိပ္ခင္ ႏွစ္လုံးေလာက္ ေသာက္လုိက္ရင္ မနက္လင္းတာနဲ႔ တစ္ခါထဲ ရွင္းသြားေစရမယ္" တဲ့။ ။ (Select and see the blank below) :)

"မွန္လုိက္တာ ကိုရင္။ ရွင္စီမံတဲ့ ရခုိင္မုန္႔တီ လက္သုပ္ကို အားရပါးရ စားလုိက္မိလုိ႔ အခုလုိ ဗိုက္အႀကီးအက်ယ္နာရတာ အခုမွ ေနထိထုိင္သာ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္"

"အာ.. မိန္းမကလဲ။ မိန္းမဘဲေလ ငရုပ္သီးမုန္႔ေတြ နင္းကန္ထည့္လုိက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့မိန္းမ ခံရတာ။ အင္းေလ... အမွန္ကေတာ့ ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းလုပ္ၾကလုိ႔ အခုလုိ ငါ့မိန္းမ ဗိုက္နာရတာ မဟုတ္လား"

မဒမ္ ေလခ်ဳပ္၀မ္းခ်ဳပ္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ မုန္႔တီဖတ္ကုိယ္တုိင္က အပုပ္စာ ျဖစ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ငရုပ္သီး အစိမ္းမႈန္႔ေတြ အမ်ားအျပား ထည့္လုိက္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ေသာ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေလထုိးေလေအာင့္ျဖစ္ကာ ပစၥလကၡနာေသာ မဒမ့္ဗိုက္နာျခင္းေ၀ဒနာသည္ မိသိန္းၾကည္၏ ၿဂိဳဟ္တု ၀မ္းပုပ္ခ်ေဆးနဲ႔ ေတြ႔လုိက္ေသာအခါမွသာ ဗိုက္ထဲရွိ အပုပ္အစပ္မ်ား အားလုံး သြန္ထုတ္ပစ္လုိက္ၿပီး လုံး၀ ေနေကာင္း စားေကာင္း ထုိင္ေကာင္း အိပ္ေကာင္း ေျပာေကာင္း ဆုိေကာင္း သြားေကာင္း လာေကာင္း အားလုံးအေကာင္း ျဖစ္ေနေလေတာ့သတည္း။ ။ ၿပီးၿပီ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)

.

ကုိရင္တက္ပု(ဇာတ္သိမ္း)

သီတင္းကၽြတ္ကာလ၌ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္အား ကန္ေတာ့ရန္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ကုိရင္တက္ပု ရြာသုိ႔ ျပန္ေရာက္လာ၏။ ငါးႏွစ္ခန္႔ ရြာနဲ႔ ကင္းကြာသြားသည့္အတြက္ ရြာသူရြာသားတုိ႔သည္ သူ႔အား ေကာင္းေကာင္းပင္ မမွတ္မိၾက။ ေနာက္မွ ကုိရင္တက္ပုအစစ္ႀကီးမွန္း သေဘာေပါက္ၾကေလ၏။ ကုိရင္တက္ပုသည္ "မႏၱေလးစကား ေမာ္လၿမိဳင္အစား ရန္ကုန္အၾကြား" ဆုိသည့္အတုိင္း ရန္ကုန္မွာ ေနခဲ့သူပီပီ စကားေျပာတုိင္း ၾကြားလုံးေလးေတြ ပါလာတတ္၏။ ေရႊတိဂုံ ဘုရားပရ၀ုဏ္ႀကီးက တုံးဖလား တစ္ရြာလုံးဧရိယာထက္ ပုိမုိႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ့ရွိ ကြန္ဒုိအိမ္တစ္လုံးတြင္ ေနထုိင္ၾကသည့္ လူဦးေရသည္ တုံးဖလားတစ္ရြာလုံးရွိ လူဦးေရထက္ ပိုျမားျပားေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္သူ ရုပ္အဆုိးဆုံးပင္လွ်င္ တုံးဖလားရြာသူ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ထက္ ပုိလွပေခ်ာေမာေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ့ေပၚ ပ်ံသန္းသည့္ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးသည္ ေလးခြနဲ႔ ပစ္လုိ႔ရေလာက္ေအာင္ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ပ်ံသန္းေလ့ရွိေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ့တြင္း ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသည့္ ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းႀကီးသည္ တုံးဖလား ေခ်ာင္းထက္ အဆ သံုးဆယ္ခန္႔ ပုိမုိႀကီးမားေၾကာင္း၊ နံနက္အရုဏ္ ဆြမ္းခံၾကြေလ့ရွိသည့္ သံဃာတန္းရွည္ႀကီးမွာ ၂ မုိင္မက ရွည္လ်ားေၾကာင္း၊ သူေနထုိင္သည့္ စာသင္တုိက္မွ စာခ်ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး၀တ္သည့္ သကၤန္းတစ္စုံ တန္ဖုိးသည္ ရြာက ႏြားတစ္ရွဥ္းတန္ဖုိးထက္ ေစ်းပုိႀကီးေၾကာင္း စသျဖင့္ စသျဖင့္ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ၾကြားတတ္ေလ၏။ ထုိ႔အျပင္ စကားေျပာလွ်င္ မၾကာမၾကာ အဂၤလိပ္လုိပါ ညွပ္ေျပာေလ့ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိရင္တက္ပု တစ္ေယာက္ ရြာသူရြာသား အမ်ားစု၏ အထင္ႀကီးေလးစားျခင္းကို ခံရေလသည္။ ကုိရင္တက္ပု၏ ၾကြားလုံးမ်ားကို ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား မ်က္စိအျပဴးသားျဖင့္ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနၾကရရွာေလ၏။

ေတာရြာဓေလ့အတုိင္း အေရးအေၾကာင္းဆုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲ စုၾကစၿမဲျဖစ္၏။ ယေန႔သည္လည္း မနက္ဖန္ ဥပုသ္ေန႔မွာ ဥပုသ္သည္မ်ားအား ဥပုသ္ဆြမ္းေကၽြးဖုိ႔အတြက္ အပ်ိဳလူပ်ိဳမ်ား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ဥပုသ္ဆြမ္း ခ်က္ျပဳတ္ၾက၏။ ဥပုသ္ဆြမ္း ဆြမ္းဟင္းမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးသည့္အခါ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က အပ်ိဳလူပ်ိဳမ်ားအား ဗီဒီယုိျပသေပး၏။ အပ်ိဳမ်ားေတာင္းဆုိခ်က္အရ ျမန္မာဇာတ္ကားတစ္ကားႏွင့္ လူပ်ိဳမ်ား ေတာင္းဆုိခ်က္အရ ႏုိင္ငံျခား စစ္ကားတစ္ကား စသျဖင့္ အခ်ိဳးက် ျပသေပး၏။ ရြာထဲရွိ ကေလးလူႀကီးမ်ားလည္း ရြာဦးေက်ာင္းမွ မီးစက္အင္ဂ်င္သံ ၾကားရသျဖင့္ ဗီယုိျပဖုိ႔ မီးစက္လည္တယ္ ဆုိတာကုိ က်ိန္းေသေပါက္ သိရွိၾကေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲ လာေရာက္ၿပီး ဗီဒီယုိ ၾကည့္ၾကေလ၏။

ႏုိင္ငံျခားစစ္ကား ျပသသည့္ အလွည့္ေရာက္တဲ့အခါ ရြာသူရြာသားမ်ားက ဘာသာျပန္ေပးရန္အတြက္ ကုိရင္တက္ပုအား အကူအညီေတာင္းၾကေလ၏။ နဂုိကမွ ခပ္ၾကြားၾကြားေနတတ္သည့္ ကုိရင္တက္ပုသည္ ဖန္သားျပင္ေရွ့ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး သိသမွ် မွတ္သမွ် ဘာသာျပန္ေပးေလေတာ့၏။ စစ္ကားျဖစ္တဲ့အတြက္ စကားလုံးေတြက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္။ ဇာတ္ကားထဲ၌ Bond, James Bond ဟုေျပာသံ ၾကားလွ်င္ ဒါက မင္းသားက သူ႔ကုိယ္သူ မိတ္ဆက္ေပးေနတာ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ F.... you man ဟုေျပာလွ်င္ ဒါက ဆဲဆုိတာဟူ၍လည္းေကာင္း၊ Sh...ဟုေျပာလွ်င္ ဒါလဲ ဆဲေရးတုိင္းထြာေနတာဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ Move ဆုိလွ်င္ ဒါက တိုက္ခုိက္ဖုိ႔ ေရွ့တက္ခုိင္းတာ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ Fire ဆုိလွ်င္ ဒါက ပစ္မိန္႔ေပးတာ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ Retrieve ဆုိလွ်င္ ဒါက အေျခအေနမေကာင္းလုိ႔ တပ္ျပန္ဆုတ္ခြါခုိင္းတာ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ စတုိင္လ္က်က် ဘာသာျပန္ေပးေလေတာ့၏။ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ ကုိရင္တက္ပုအား အထင္ႀကီးလုိက္ၾကသည့္ ျဖစ္ျခင္း။ သုိ႔ေသာ္ ရြာသားမ်ား သတိမထားမိသည္မွာ ကိုရင္တက္ပုသည္ သူနားလည္သည့္ အဂၤလိပ္စကားကုိ ၾကားလွ်င္ အတင္းဘာသာျပန္ေပးတတ္၍ နားမလည္သည့္ အဂၤလိပ္စကားကုိမူ မၾကားလုိက္သလုိလုိ တစ္ျခားဘက္ မ်က္ႏွာမူလုိက္ၿပီး သတိမထားမိလုိက္သလုိလုိ၊ အိပ္ငိုက္ေနသလုိလုိ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေနတတ္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ လမ္းျပင္သည့္ လမ္းဗိုလ္အား ကားျဖင့္ ေခၚေဆာင္ၿပီး လမ္းအေျခအေနကုိ ျပသသည့္အခါ ေခ်ာမြတ္ေျပျပစ္ေနသည့္ လမ္းအေျခအေနနဲ႔ ႀကဳံခုိက္ လမ္းကို ေသခ်ာၾကည့္ရႈတတ္ၿပီး ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ ေနရာနဲ႔ ႀကဳံလွ်င္မူ အိပ္ေရးမ၀သည့္ပုံစံျဖင့္ အိပ္ငိုက္ေနတတ္သကဲ့သို႔ပင္တည္း။

တုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္း၌ေနထုိင္ရင္း တစ္ေန႔ေသာအခါ ကုိရင္တက္ပု တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ ေနထုိင္မေကာင္း ျဖစ္ေလ၏။ ရပ္ရြာထဲရွိ ရုိးရာဗမာေဆးဆရာနဲ႔ ကုသေသာ္လည္း လုံး၀ နလန္ထူႏုိင္ျခင္း မရွိေပ။ ေန႔ရက္ၾကာလာသည္နဲ႔အမွ် ကုိရင္တက္ပု အားအင္ဆုတ္ယုတ္လာၿပီး ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ယဲ့သဲ့သဲ့ ျဖစ္လာေလ၏။ ဒီအတုိင္း ရြာမွာ ရုိးရာေဆးနဲ႔ ကုသေနလွ်င္ လုံးပါးပါးသြားႏုိင္သည္ကို သတိျပဳမိ၍ သူႀကီးမင္း ဦးေဆာင္ကာ ႏြားလွည္းတစ္စီး ကၿပီး နီးစပ္ရာ ၿမိဳ့ေလးတစ္ၿမိဳ့ရွိ ေဆးရုံတစ္ခုသုိ႔ ခ်ီတက္ၾကေလေတာ့၏။ ေန႔လည္ခင္း ၁၁ နာရီခန္႔ေလာက္ ေဆးရုံသုိ႔ေရာက္၏။ လူနာကုတင္မ်ားစြာ ရွိေနသည့္ ေဟာခန္းတစ္ခုထဲ၌ ေနရာရ၏။ လူနာေတြလဲ မ်ားလွပါဘိေတာင္း။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကုိရင္တက္ပု အားနည္းေနသည္ကုိ သိ၍ အားေဆးအျဖစ္ ဆလုိင္းတစ္ပုလင္း ခ်ိတ္၏။ ညေနခင္းေလာက္၌ ဆလိုင္းတစ္ပုလင္း ကုန္သြား၏။ ကုိရင္တက္ပုလဲ နဲနဲ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာ၏။ သုိ႔ေသာ္ အားရေလာက္ေအာင္ေတာ့ အေျခအေနမေကာင္းေသးေပ။ ညေနပိုင္း၌ ဆရာ၀န္ ေရာင္း လွည့္လာေလသည္။ ကုိရင္တက္ပုရဲ့ လူနာမွတ္တမ္းကို ၾကည့္ၿပီး အားအရမ္းနည္းေနတဲ့ လူနာမွန္း သိေလ၏။ ဆရာ၀န္ကလဲ ခပ္ငယ္ငယ္မုိ႔ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပင္ ေနတတ္သည္ထင္၏။ ကုိရင္တက္ပုကို ၾကည့္ၿပီး "အင္း... ကုိရင္ဆုိေပမဲ့ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒီအခ်ိန္ဟာ လူပ်ိဳစိတ္ ျပင္းထန္တဲ့ အခ်ိန္ဘဲ" ဟု စဥ္းကားကာ ကိုရင္တက္ပုအား စေနာက္လုိသည့္ စိတ္ျဖင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ "ကုိရင္... လက္ေဆာ့ေလ့ရွိသလား" ဟု ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ေမးေလေတာ့၏။ ကုိရင္တက္ပုကလဲ အသံယဲ့ယဲ့ျဖင့္ပင္ "ဒကာႀကီး... ေရခ်ိဳးကာနီးတုိင္းေတာ့ ကုိရင္ ေဆာ့တတ္ပါတယ္" ဟု အတည္ေပါက္ ျပန္ေျဖေလ၏။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အံ့သြားကာ "ေဟာဗ်ာ" ဟု အာေမဍိတ္ ျပဳခ်င္းခ်င္းပင္ ကုိရင္တက္ပုဆီမွ စကားဆက္လက္ ထြက္ေပၚလာေလ၏။ ထုိအခါမွပင္ ကုိရင္တက္ပု ျမန္မာစကားကို ျမန္မာလုိပင္ ဘာသာျပန္မွားေနမွန္း ဆရာ၀န္ သိသြားေလသည္။ ကုိရင္တက္ပု ဆက္ေျပာလုိက္သည့္ စကားမွာ... "ေရခ်ိဳးကာနီးတုိင္း ေခၽြးထြက္ေအာင္ ဒိုက္ထုိးတယ္၊ ဘားဆြဲတယ္၊ သုိင္းခ်တယ္" ဟူ၍ ျဖစ္ေလ၏။

အေမးတစ္ျခား အေျဖတစ္ျခား ျဖစ္ေနသည္မုိ႔ ဆရာ၀န္က "ကုိရင္.. အဂၤလိပ္စာ သင္ဖူးသလား" ဟု ဆက္လက္ ေမးျမန္းျပန္ေလ၏။ ကုိရင္က "U.M.A သင္တန္းဆင္းပါဗ်။ ၿပီးေတာ့ ရြာမွာလဲ အဂၤလိပ္ ဗီဒီယိုဇာတ္ကား ဘာသာျပန္လုပ္ေပးေနတဲ့ ကိုရင္ပါဗ်" ဟု ေနမေကာင္းျဖစ္ေနရင္းပင္ ၾကြားခြင့္ႀကဳံေသာေၾကာင့္ အားရပါးရ ၾကြားလုိက္ေသး၏။ ဆရာ၀န္က "ဒါျဖင့္ ကုိရင္ Masturbation လုပ္ေလ့ရွိသလား"ဟု ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပင္ ေမးျပန္ေလ၏။ ကိုရင္တက္ပုကလဲ "ဒီဆရာ၀န္ လူကို အထင္ေသးအျမင္ေသးနဲ႔ ပညာလာစမ္းေနေသးတယ္၊ ဒီေလာက္အဂၤလိပ္စာကေတာ့ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္" ဟု စိတ္ထဲ ေရရြတ္ၿပီး လက္သုံးေခ်ာင္း ေထာင္ျပကာ "ဒကာႀကီး တစ္ရက္ကုိ သုံးခါတိတိ လုပ္ေလ့ရွိတယ္ဗ်ားး" ဟူ၍ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ေျဖၾကားေလေတာ့၏။

ဆရာ၀န္မွာ မ်က္လုံးျပဴးသြားကာ "ဘုရား ဘုရား တစ္ရက္ သုံးခါႀကီးမ်ားေတာင္လား ကုိရင္" ဟု ျပန္ေမးေလရာ "ဟုတ္တယ္ ဒကာႀကီး မနက္အိပ္ရာထတစ္ခါ ေန႔လည္ပိုင္းတစ္ခါ ည အိပ္ရာ၀င္ခါနီးတစ္ခါ၊ စုစုေပါင္း တစ္ရက္ သုံးခါတိတိလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္" ဟု မွင္ေသေသပင္ ျပန္ေျဖေလ၏။ ဆရာ၀န္ကလဲ "ေအာ္... ကုိရင္ အားနည္းေနတာ ဒါေၾကာင့္ကိုး၊ နဲနဲေတာ့ ေလ်ာ့ပါဦး ကုိရင္" ဟု မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ျဖင့္ အႀကံေပးေလရာ ကိုရင္တက္ပု တစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ကို သတိထားမိကာ မ်က္လုံးျပဴးသြားၿပီး "တစ္ရက္သုံးခါ တရားထုိင္တာက ဒကာႀကီးတုိ႔ မ်က္ႏွာပ်က္စရာလား၊ အဲဒီလုိ တရားထုိင္တာက တကယ္ အားနည္းေစတာလား" ဟု အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ ေမးျမန္းေလေတာ့၏။ ထုိအခါက်မွ ဆရာ၀န္ခမ်ာ ကုိရင္တက္ပုတစ္ေယာက္ Meditation ႏွင့္ Masturbation ကို ဘာသာျပန္မွားေနမွန္း သေဘာေပါက္သြားၿပီး စိတ္မထိန္းႏုိင္ဘဲ "တဟားဟား" ရယ္ေမာေလေတာ့၏။ ထုိရယ္ေမာသံေၾကာင့္ အနီးရွိ လူနာကုတင္မ်ားေပၚ၌ ေဆးအရွိန္ျဖင့္ မွိန္းေနၾကေသာ လူနာ အေတာ္မ်ားမ်ား လန္႔ဖ်တ္ၿပီး ေခါင္းေထာင္ ၾကည့္ၾကေလေတာ့၏။

ဆရာ၀န္လည္း အရယ္ရပ္ကာ "ကဲ.. ေပးထားတဲ့ေဆးကို မွန္မွန္ေသာက္ေနာ္ ဘုရား၊ လုိအပ္ရင္ မနက္ဖန္ ဆလုိင္းတစ္လုံး ထပ္ခ်ိပ္ေပးမယ္" ဟု ေျပာဆုိကာ ၿပဳံးစိစိျဖင့္ပင္ အနားမွ ထြက္ခြါသြားေလ၏။ ကုိရင္တက္ပုလဲ နားမလည္စြာျဖင့္ အနီးနားမွာ ရွိေနသည့္ သူႀကီးမင္းအား လက္ကုတ္ၿပီး "ဆရာ၀န္က ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ သေဘာက်ၿပီး တဟားဟား ျဖစ္သြားရတာလဲ သူႀကီးမင္း" ဟု ေမးျမန္းေလ၏။ "ကုိရင္က ဆရာ၀န္ရဲ့ အဂၤလိပ္စကားကို ဘာသာျပန္မွားၿပီး ေပါက္ကရေလွ်ာက္ေျပာေနတာကုိး" ဟု ေျပာလုိက္သည့္အခါ "ဟင္.. ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ သူႀကီးမင္း" ဟု မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ျပန္ေမးေလ၏။ "ဘယ္လုိမွ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိ ကုိရင္ ဒီလုိ... တရားထုိင္တာကိုမွ Meditation လုိ႔ေခၚတယ္၊ အခု Masturbation ဆုိတာက !@#$%^&*()%$#@*&^%၊ အဲဒါကို ေျပာတာ" ဟု ခပ္ဆပ္ဆပ္ ျပန္ေျပာျပလုိက္သည့္အခါ ကိုရင္တက္ပု တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးျပဴးသြားကာ ဆတ္ကနဲ ေခါင္းေငါက္ေတာက္ျဖင့္ ထထုိင္လာေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ လြန္စြာရွက္လြန္းလွသျဖင့္ မ်က္ႏွာႀကီးတစ္ခုလုံး နီးျမန္းလာကာ ခႏၶာကုိယ္ တစ္ခုလုံးမွ ေခၽြးဒီးဒီးက်လာၿပီး "သူႀကီးမင္း.. ျပန္မယ္..ျပန္မယ္.. ကိုရင္ ဒီမွာ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး.. အခု ရြာျပန္ရေအာင္.. အခု ရြာျပန္ရေအာင္" ဟူ၍ စကားပလုံးပေထြးျဖင့္ မနားတမ္း ေျပာဆုိေနေလေတာ့၏။

"ဟာ... ကုိရင္ရယ္.. စဥ္းစားပါအုံး။ ကုိရင့္ေရာဂါကလဲ အခုထက္ထိ ေကာင္းေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခု ညေနေစာင္းေနၿပီ။ ျပန္လုိ႔ မျဖစ္ဖူးေလ။ ေနာက္ေန႔မွ ဆရာ၀န္နဲ႔ ညွိႏႈိင္းၿပီး ျပန္ၾကတာေပါ့" ဟု ေျပာဆုိေဖ်ာင္းျဖေသာ္လည္း ကိုရင္တက္ပုတစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းကာ ခပ္သြက္သြက္ လမ္းေလွ်ာက္ျပၿပီး "ဒီမွာၾကည့္ သူႀကီးမင္း အခု ေနေကာင္းသြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ မုိးဘယ္ေလာက္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ အခု ျပန္မယ္၊ ျပန္ရေအာင္ပါ သူႀကီးမင္းရာ.. ေနာ္..." ဟု အသနားခံသလုိလုိ ေျပာလာသည့္အခါ သူႀကီးမင္းလဲ ကုိရင္တက္ပုကို "သူ႔ခမ်ာ အေတာ္ေလး ရွက္သြားရွာမွာဘဲ" ဟု ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး သနားစိတ္၀င္သြားေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာ၀န္ထံ သြားၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပကာ လုိအပ္သည့္ ေဆး၀ါးတစ္ခ်ိဳ႔ ၀ယ္ယူၿပီး အစာေကၽြးထားသည့္ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို ဆြဲယူကာ လွည္းကၿပီး ရြာသုိ႔ ညတြင္းခ်င္း ျပန္လာခဲ့ရေလေတာ့၏။

ညဆယ္နာရီခန္႔ေလာက္တြင္ တုံးဖလားရြာအနီးသို႔ လွည္း၀င္ရုိးသံ တကၽြီကၽြီျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာမိေလ၏။ ထုိအခါ တုံးဖလားရြာသူရြာသားတုိ႔မွာ ကိုရင္တက္ပုတုိ႔ စီ;နင္းလာသည့္ လွည္းသံကို အေ၀းမွေနၿပီး ၾကားရခုိက္ ကိုရင္တက္ပုတစ္ေယာက္ ေဆးရုံမွာ ဆုံးပါးခဲ့လုိ႔ သူ႔အေလာင္းအား ရြာသုိ႔ ညတြင္းခ်င္း လွည္းျဖင့္ သယ္ေဆာင္လာသည္ အထင္ျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာ ျဖစ္ေနၾကေလ၏။ သူ႔မိဘ ေဆြမ်ိဳး ညီအကုိ ေမာင္ႏွမတုိ႔မွာလည္း ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ၿပီး ရႈံ႔မဲ့မဲ့ျဖင့္ ငိုယုိဖုိ႔ အသင့္ျပင္ထားၾကေလ၏။ သို႔ေသာ္ ကုိရင္တက္ပုတုိ႔ ႏြားလွည္း ရြာထဲ ၀င္လာသည့္ အခါ၌မူ ကုိရင္တက္ပုအား အရွင္လတ္လတ္ႀကီး ေတြ႔လုိက္ရေသာေၾကာင့္ အံၾသ၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကရေလေတာ့၏။

ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ ညတြင္းခ်င္း က်န္းမာေရးထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာသည့္ ကုိရင္တက္ပုကုိ ၾကည့္ကာ မယုံၾကည္ႏုိင္စြာျဖင့္ ဘယ္လုိေဆးမ်ိဳးမ်ား ဒီေလာက္အစြမ္းထက္ပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားကာ သူႀကီးမင္းအား ၀ုိင္း၀န္း စပ္စုၾကေလေတာ့၏။ သူႀကီးမင္းက အစမွ အဆုံးထိ အျဖစ္မွန္ကုိ ေျပာျပလုိက္သည့္အခါ ရြာသူရြာသား အားလုံးတုိ႔မွာ တုိင္ပင္မထားဘဲ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၀ါး ဟား ဟား ဟား ဟူ၍ က်ယ္ေလာင္စြာ ရယ္ေမာၾကေလ၏။ ထုိရယ္ေမာသံေၾကာင့္ ရြာတြင္းရွိ သရက္ႀကီးမ်ားေပၚ၌ နားခုိေနၾကသည့္ ညဥ့္ငွက္တစ္ခ်ိဳ႔ လန္႔ႏုိးကာ အေ၀းပ်ံသန္း သြားၾကေလေတာ့၏။

ထုိေန႔မွစ၍ အံ့ၾသစြာ ကုိရင္တက္ပု ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာၿပီး ေနေကာင္းက်န္းမာလာ၏။ သူ၏ အဂၤလိပ္စာက သူ႔အား ျပန္ကယ္လုိက္ျခင္းဟု ဆုိလွ်င္ မွားအံ့မထင္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ ကိုရင္တက္ပုတစ္ေယာက္ စကားလဲ အေတာ္ေလး နည္းသြားေလ၏။ ၾကြားလုံးဖိန္႔လုံးေတြကိုလဲ လုံး၀ မေျပာေတာ့ေပ။ အဂၤလိပ္လုိ ညွပ္ေျပာျခင္းကိုလဲ လုံး၀ မျပဳေတာ့ေပ။ အဂၤလိပ္ဇာတ္ကားကို ဘာသာျပန္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ ဗီဒီယုိ စကရင္နားသို႔ပင္ လုံး၀ မကပ္ေတာ့ဘဲ ၀စီပိတ္က်င့္ႀကံေနသကဲ့သုိ႔ ေအးတိေအးစက္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းလဲသြားေလ၏။ ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္ခန္႔ အၾကာ၌ ကိုရင္တက္ပု တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္သုိ႔ ျပန္ဆင္းသြားေလေတာ့သတည္း။ ေအာ္... ကုိရင္ တက္ပု ကိုရင္တက္ပု၊ အခုေလာက္ဆုိ ပဇင္းျဖစ္ၿပီး ဓမၼာစရိယေတြ ဘာေတြ ၿပီးစီး ေအာင္ျမင္ေနေရာေပါ့။ သတိရလုိက္ပါဘိ။ ။
....

ကိုရင္တက္ပု အျဖစ္အပ်က္ကဲ့သုိ႔ပင္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ၾကားဖူးေလ၏။ မႏၱေလးၿမိဳ့တြင္ ျဖစ္၏။ ဦးဇင္းတစ္ပါး အဂၤလိပ္စကားေျပာေလ့က်င့္ရင္း အေနာက္တုိင္းသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ ခင္မင္သြား၏။ ထုိ႔ေနာက္ အခ်င္းခ်င္း အသက္ေမးၾကေလ၏။ လမ္းအတူေလွ်ာက္ရင္းျဖင့္ပင္ ဦးဇင္းက ႏုိင္ငံျခားသူအား How old are you? ဟု ေမးျမန္းသည့္အခါ I am 31 ဟု ျပန္ေျဖ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိႏုိင္ငံျခားသူက And you? ဟု ဦးဇင္းအား ျပန္ေမးသည့္အခါ ထုိဦးဇင္းမွာ သူက်က္မွတ္ထားသည့္ Guess me please ဟု အသက္ကို မွန္းခုိင္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း အသံထြက္ မွားသြား၍ ထုိႏိုင္ငံျခားသူက အနားကပ္လာၿပီး အားရပါးရဖက္ကာ ဘယ္ပါးညာပါးကုိ မြ မြ မြ ဟု ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ေမႊးေမႊးေပးေလေသာဟူ၏။ အမွတ္မထင္ ထုိကဲ့သုိ႔ ျပဳလုပ္တာကို ခံလုိက္ရသည့္ ဦးဇင္းမွာ ပူထူထူ ရွိန္းတိန္းတိန္းႀကီးျဖစ္သြားကာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္သြားေသာဟူ၏။ ထုိဦးဇင္း အသံထြက္လုိက္သည္မွာ Kiss me please ဟူသတတ္။
..

သူမ်ားအေၾကာင္းကိုသာ ေျပာရသည္။ ထုိကဲ့သို႔ ဘာသာျပန္မွားျခင္းမ်ိဳး ခပ္ဆင္ဆင္ သူႀကီးမင္း ကုိယ္ေတြ႔ ႀကဳံဖူးေလသည္။ သူႀကီးမင္း ႀကံဳဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္မွာ တုံးဖလားမွာလဲ မဟုတ္ မႏၱေလးမွာလဲ မဟုတ္ေပ။ စင္စစ္အမွန္မွာ ဤ ဘိလပ္ေရႊျပည္ႀကီး၌ပင္ ႀကဳံဖူးျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ သူႀကီးမင္း တက္ေရာက္ေနသည့္ တကၠသိုလ္တစ္ခုတြင္ ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔တြင္ ဆရာမတစ္ေယာက္က Globalization ေၾကာင့္ ဆုံးရႈံးႏုိင္သည့္ ဆုိက်ိဳးမ်ား ဟူသည့္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ အတန္းထဲ လက္တန္း ေရးခုိင္းေလ၏။ သူႀကီးမင္းလဲ ပုိင္ၿပီအထင္ျဖင့္ Globalization ေၾကာင့္ ေရခဲေတာင္ေတြၿပဳိျခင္း၊ ကမၻာတစ္၀ွမ္းေရႀကီးျခင္း၊ ဆားငန္ရည္လႊမ္းမုိး ခံရျခင္းေၾကာင့္ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိခိုက္ႏုိင္ျခင္း၊ သစ္ပင္မ်ား ေသဆုံးႏုိင္ျခင္း၊ သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ား ေသဆုံးႏုိင္ျခင္း၊ သယံဇာတမ်ား ဆုံးရႈံးႏုိင္ျခင္း စသည့္ ဆုိးက်ိဳးမ်ားကို တန္းစီၿပီး ေရးခ်ေလေတာ့၏။ နာရီ၀က္အတြင္း အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ ၿပီးသြားၿပီး ဆရာမအား သြားျပသည့္အခါ ဆရာမသည္ ၿပဳံးစိစိ ျဖစ္သြားၿပီး အုိးးး မိုင္ေဂါ့ဒ္.. မစ္စတာ ကိုကုိေမာင္၊ ငါေမးတာက Globalization၊ မင္းေျဖတာက Global-warming ျဖစ္ေနပါေရာလား ဟား ဟား ဟား ဟူ၍ ဆရာမ၏ ရယ္ေမာျခင္းကို ခံခဲ့ရဖူးေလ၏။

ေတာ္ပါေသးရဲ့ ကိုရင္တက္ပုရဲ့ ဘာသာျပန္အမွားမ်ိဳးလုိ မဟုတ္ခဲ့လုိ႔။ ေတာ္ပါေသးရဲ့ မႏၱေလးက ဦးဇင္းတစ္ပါးရဲ့ အသံထြက္ အမွားမ်ိဳးလုိ မျဖစ္ခဲ့ေပလုိ႔။ သို႔ေပသည့္ အမွားက အမွားေပဘဲ မဟုတ္ပါလား။ Minus+Minus=Plus ျဖစ္ႏုိင္ေပမဲ့ အမွား+အမွားက အမွန္ မျဖစ္ႏုိင္ေပဘူးေလ။ ေနာင္လာေနာက္သား အဂၤလိပ္စာ သင္ယူေနၾကသည့္ ညီငယ္ႏွမငယ္မ်ားလဲ ကိုရင္တက္ပုလုိ မႏၱေလးက ဦးဇင္းလုိ သူႀကီးမင္းလုိ အမွားမ်ိဳး မႀကဳံရေလေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ မွတ္သားေလ့လာႏုိင္ၾကေစကုန္ေတာ့သတည္း။ ။ ၿပီးၿပီ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)

.