Friday 29 April 2011

ႏွင္းဆီမွတ္တမ္း


ေနပြင့္လုိက္ မုိးအုံ႔လုိက္ျဖင့္ ရာသီဥတုက သာယာေနသည္။ ဒီေန႔မွာ ခါတုိင္းေန႔ထက္ ခပ္ေစာေစာ အိပ္ရာက ထျဖစ္သည္။ အစာလာစားေနက် ငွက္ကေလးမ်ား သူ အစာေကၽြးရာသို႔ မေရာက္ၾကေသး။ ကုိယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ေကာ္ဖီ ေသာက္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုံးစံအတုိင္း တီဗီဖြင့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ေအာ္... ဒီေန႔ သူတုိ႔ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔ပါလား။

အလႊာေပါင္းပုံမွ လူေပါင္းစုံကို ျမင္ရသည္။ ေနရာအသီးသီးမွ ဆလီဘရတီတုိ႔ကုိ ေတြ႔ရသည္။ မင္းေပါင္းစုံ မိဖုရားေပါင္းစုံကို ၾကည့္ရသည္။ အ၀တ္အစားမ်ားက ဆန္းၾကယ္သည္။ ခင္းက်င္းပုံက သပ္ရပ္သည္။ ျပင္ဆင္ပုံက ခန္းနားသည္။ မင္းတုိ႔ပုဆုိး ပုိးခ်ည္းပင္တည္း။

မဂၤလာဘိသိက္ခံရာ ၀က္စ္မင္စတာအပ္ေဘးသို႔ သတုိ႔သား အရင္ လာသည္။ သတုိ႔သမီး ေနာက္မွ လာသည္။ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီး သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္ လက္ခုပ္တီးသံ ညံေနသည္။ ေကာင္းခ်ီးေပးသံ လႈိင္ေနသည္။ ဂုဏ္ယူအၿပဳံးျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းေနသည္။ ပီတိေရာင္ျဖင့္ ေတာက္ေျပာင္ေနသည္။ သူတုိ႔ မဂၤလာပြဲ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ စည္ကားလွသည္။ သန္႔သန္႔ရွင္း အျပစ္ကင္းလွသည္။

သူတုိ႔မဂၤလာေဆာင္သည့္ေန႔၌ တႏုိင္ငံလုံး တရား၀င္ ရုံးပိတ္သည္။ အထင္ကရ ေနရာမ်ား၌ ဧရာမ တီဗီဖန္သားျပင္ႀကီးျဖင့္ လူထုအား အခမဲ့ ျပသေပးသည္။ သိန္းခ်ီသည့္ ျပည္သူလူထုကလဲ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ အားေပးၾကသည္။ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳဆုိၾကသည္။ တက္တက္ၾကြၾကြ လက္ေ၀့ယမ္းျပၾကသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ သံၿပိဳင္ေတး သီဆုိၾကသည္။ ၾကည့္ပါဦး။ ကမၻာ့လူထု သန္းေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ သူတုိ႔ မဂၤလာပြဲကုိ တုိက္ရုိက္ ၾကည့္ၾကသည္တဲ့။ အားက်ဂုဏ္ယူဖြယ္ ေကာင္းလုိက္ပါဘိ။

ပီတိၿပဳံးျဖင့္ ၿပဳံးေနသည့္ ၿဗိတိန္ဘုရင္မႀကီးကို ေငးလုိက္၊ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးတုိ႔ကုိ ရႈိးလုိက္၊ မင္းခမ္းမင္းနားကို ၾကည့္လုိက္၊ ဆလီဘရတီတုိ႔ဆီ မ်က္စိေရာက္လုိက္ျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို ေတြးေတာရင္း သူ လြမ္းေမာလာသလုိ ခံစားရသည္။ ေဆြးေျမ့လာသေယာင္ ျဖစ္လာသည္။ လူတိုင္း ေ၀ဒနာကုိယ္စီ ရွိၾကသည္ေလ။ သူလဲ ေလာကီလူသားေပကုိး။ သူ႔အလြမ္းအေဆြးသည္ မင္းသမီးေလး ကိတ္န႔ဲ တုိက္ရုိက္ ပတ္သက္ေနသလားဆုိတာကုိေတာ့ ဘယ္သူက သူ႔ထက္ ပုိသိႏုိင္ဦးမည္နည္း။ း)))))

ဖန္သားျပင္မွ တဆင့္ မဂၤလာအခမ္းအနားကုိ ၾကည့္ရင္း သူ မ်က္လုံးေတြ ရီေ၀ေနသည္။ လသာေဆာင္ေပၚ၌ သတုိ႔သားက သတုိ႔သမီးကုိ ခပ္ဖြဖြေလး စြဲမက္စြာ နမ္းရႈိက္လုိက္တာကို မသဲမကြဲ သူ ေတြ႔ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မူ ဖန္သားျပင္မွ ပုံရိပ္တုိ႔သည္ သူ၏ မ်က္လုံးထဲ မ၀င္ေရာက္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ သူ႔မ်က္လုံးသည္ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ ဖန္သားျပင္ေပၚ၌ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ပုံရိပ္တုိ႔ကုိ ဖန္တီးေနမိသည္။ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ ရုပ္ပုံလႊာတုိ႔ကုိ ေရးဖြဲ႔ေနမိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္က ၾကာျမင့္စြာ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ထုိတိတ္ဆိတ္မႈက သူ႔ကုိ ပုိ ေဆြးေျမ့ေစသည္။ ပို တမ္းတေစသည္။ ဘယ္သူ ကူ၍ ကယ္ႏုိင္ပါအံ့နည္း။ စိတ္လႊာပုံေပၚ၌ မေနာစုပ္တံျဖင့္ အတိတ္ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ကိုိ သူျပင္ဆင္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိလႊာပုံေပၚ၌ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ သူ ေကာက္ျခစ္ လိုက္မိသည္။ ႏွင္းဆီမွတ္တမ္းတဲ့။


ႏွင္းဆီမွတ္တမ္း

အကန္းရူးလုိ႔ ဆုိခ်င္ဆုိေတာ့
အရမ္းမူးတဲ့ ညတစ္ညမွာ
အနမ္းထူးေလး ရဖုိ႔အတြက္
ပန္းခူး ထြက္ခဲ့မိတယ္။


အဲဒီအခါ..
လမင္း အလြန္သာတဲ့
ညခင္း အဏၰ၀ါထဲ
အလွသတင္း စည္ေနတဲ့
ည ႏွင္းဆီ တစ္ပြင့္ ေတြ႔ခဲ့ပါေလေရာ။


ကံဇာတာေၾကာင့္လား
ကံၾကမၼာေၾကာင့္လား
စႏၵာ ကူလုိ႔လား
ႀကံရာ တူလုိ႔လား။


ႏွင္းဆီ လာအယိမ္းမွာ
သူ တိမ္းမထြက္ခ့ဲဘူး
သူ တိမ္းမထြက္ေပမဲ့
ႏွင္းဆီ အယိမ္း မပ်က္ခဲ့ဘူး။


အဲဒီလုိ.. အဲဒီလုိနဲ႔
ႏွင္းဆီႏွင့္သူ
သူႏွင့္ႏွင္းဆီ
ညခင္း အလီလီမွာ
ဘ၀ခ်င္း ေတးသီၾကေရာေပါ့။


သံသရာအလည္မွာ
အႏၱရာယ္ေတြ မ်က္ကြယ္ရႈ
ရန္စြယ္ေတြ ပ်က္ရယ္ျပဳၿပီး
အမွန္တကယ္ ငွက္ငယ္ကုိ တုခဲ့ၾကတယ္။


ရုိးတံကို အဆုပ္မွာ
ျဖဳတ္ကနဲ စူးလာတဲ့ ဆူး
ရုးခ်င္ ရူးသြားစမ္းပါေစ
သူ ေျဖမခ်ခဲ့ဘူး။


၀ံ့ၾကြားေနတဲ့ ႏွင္းဆီအၿပဳံး
စြင့္ကားေနတဲ့ ႏွင္းဆီဆံထုံး
က်င့္အားငယ္တဲ့ သူ႔ႏွလုံး
အပူမီးေတြ တအုံးအုံးေပါ့။


ဒါနဲ႔ဘဲ..
ေရႊရည္အလူး
ေနျခည္ အကူးမွာ
က်ီစယ္ကာ ျမဴးၾကေတာ့
ေခၽြကာ ခူးခ်င္စိတ္ ေပါက္ခဲ့မိေရာ။


ဒါေပမဲ့
ပြင့္လႊာလွေစဖုိ႔
သင့္ရာ ခဏေတြမွာ
ခ်င့္ကာဘဲ ကခဲ့ၾကတယ္ေလ။


တစ္ေန႔... အဲဒီတစ္ေန႔
ေႏြေလသရမ္း အလႈပ္မွာ
ေ၀ေနတဲ့ ပန္းေလး ျပဳတ္က်ခဲ့တယ္
ဒါေပမဲ့...
အဖုိးတန္တဲ့
ရုိးတံကုိေတာ့ သူ ဆုပ္မ၀ခဲ့ေသးဘူး။


အဲဒီေန႔က..
ႏွင္းဆီမွာလဲ ေျမအခ ေၾကြမြ
သူ႔ရင္မွာလဲ ေႏြတမွ် ပူလွ
ႏွင္းဆီမွာလဲ အေတြးေတြဖြဲ႔
သူ႔လက္မွာလဲ ေသြးေတြနဲ႔။


အေဆြးေတြနဲ႔ ျပတ္က်
ေသြးေတြနဲ႔ ျပတ္ရွ
ဖတ္မရတဲ့ ႏွင္းဆီစာအုပ္
ဘာ ဘုတ္မာခ္မွ မလုပ္ဘဲ
ျဖဳတ္ကနဲ သူ ပိတ္လုိက္မိတယ္။


အဲဒီညမွာ
မုိးေဒ၀ါဟာ
အညွဳိးေတြနဲ႔ ရြာခ်လုိက္ပါေရာ။


ေအာ္..
ခပ္တမ္းတမ္း ဘ၀မုိ႔
ဇာတ္လမ္း မလွခဲ့ၾကေပမဲ့
ျပတ္ခန္း ကမူေလးမွာေတာ့
မွတ္တမ္း ထူႏုိင္ခဲ့ေသးတာပါဘဲေလ။

မွတ္တမ္း ျဖဴ ႏုိင္ခဲ့ေသးတာပါဘဲ။ ။



မွတ္ခ်က္။
ဤကဗ်ာေလးျဖင့္ ဒီေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ မင္းသား ၀ီလ်ံနဲ႔ မင္းသမီး ကိတ္တုိ႔ရဲ့ နန္းဆန္ဆန္ မဂၤလာပြဲကုိ အခုတ္တရဂုဏ္ျပဳလုိက္ပါသည္။

...

Wednesday 27 April 2011

ညွိညွိႏႈိင္းႏႈိင္းေပါ့


"ေတာက္... ဘဲစုပ္ ဘဲနာ"

"ေဟ့ေကာင္ တင္ေက်ာ္။ ဘာေတြ က်ိန္ဆဲေနတာလဲကြ"

"မေျပာခ်င္ပါဘူး ကုိကုိေမာင္ရာ။ ဒီဘဲစုပ္ ဘဲနာနဲ႔ ငါနဲ႔ ဘယ္ေတာ့ ထိပ္တုိက္ေတြ႔မလဲ မသိဘူး။ ၾကည့္မရတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ"

"ဘာေတြ ျဖစ္ၾကလုိ႔လဲ ငါ့ကုိ ေျပာစမ္းပါဦး။ ဘယ့္ႏွယ္ မင္းကလဲ ေဒါသခ်ည္းဘဲ"

"ဘာျဖစ္ရမွာလဲကြာ။ မာယာ သာေဌယ်ေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အလုပ္ သူမလုပ္ဘူး။ ေပကပ္ေပကပ္ လုပ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေရွ့သူေရွ့က်ေတာ့ သူကဘဲ ေတာက္ေတာက္ ေျပာင္ေျပာင္ အလုပ္လုပ္ေပး ေနရသေယာင္ လုပ္ျပတတ္တယ္။ ဒီ ဘဲစုပ္ကုိ ငါ လုပ္ထည့္လိုက္ခ်င္ၿပီ"

"စိတ္ထိန္း စိတ္ထိန္း သူငယ္ခ်င္း။ မျဖစ္သင့္တာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ႀကိဳတင္ ဆင္ျခင္မွေပါ့။ မင့္အသက္ကလဲ ငယ္ေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္ဆိတ္ကေလးဆုိ စိတ္တုိရမဲ့ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ"

"တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေလာက္ သူအမွားက်ဴးလြန္တယ္ဆုိ ေတာ္ပါေသးတယ္ကြာ။ အခုဟာက အိမ္ကို လာလည္တဲ့သူေတြေရွ့မွာ ငါ့ကုိ မ်က္ႏွာပ်က္ေအာင္ ခဏခဏ လုပ္တယ္။ လာတဲ့ သူတုိင္းကလဲ ေျပာၾကတယ္။ ဟုိဘဲက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ မင္းက ဘာမွ မေဖ်ာင္းဖ်ဘူးလား။ မင္းက အႀကီးဘဲ ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး ျပင္ဆင္ေပးလုိက္ရင္ သူလဲ ေနတတ္ထုိင္တတ္ရွိလာမွာပါ တဲ့။ အလည္လာတဲ့သူတုိင္း သူ႔ကို အျပစ္မတင္ဘဲ ငါ့ကုိဘဲ အျပစ္တင္ၾကတယ္ေလ။ အဲဒါ တရားသလား။ ေတာက္... ငါ ေျပာရင္း စိတ္ေဖာက္လာၿပီ။ အဲဒီေကာင္ ဘဲစုပ္ ဘဲနာ ဘဲဗလခ်ာ"

"မင္းစိတ္က ကေလးစိတ္ဘဲ။ ဘာေတြ ေတြးေတြးၿပီး စိတ္တုိေနရတာလဲ။ ညွိညွိႏႈိင္းႏႈိင္း တုိင္တုိင္ပင္ပင္လုပ္ၿပီး ေနထုိင္ၾကရင္ သူလဲ မဆုိးေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္။ သူ႔ပုံစံ ၾကည့္ရတာေတာ့ ခပ္ေကာင္းေကာင္းဘဲ"

"အဲဒါသာ ၾကည့္ေပေတာ့။ မင္းကိုယ္တုိင္ (ငါ့ရဲ့ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီး) ကေတာင္ ငါ့ကို အထင္လြဲၿပီး သူ႔ဘက္ ပါေနၿပီ မဟုတ္လား"

"အဲဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔က အခန္းခ်င္း မတူေပမဲ့ တစ္အိမ္ထဲမွာ အတူေနၾကတာေလ။ ငါ မင္းအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္ကြ။ ငါက မင္း သူ႔ကုိ နားခ်ၿပီး ျပင္ဆင္ေပးဖုိ႔ အႀကံေပးတာပါ။ အဲဒီလုိ အႀကံေပးလုိ႔ မရေတာ့မွ အဲဒီ ဘဲက ဘာေကာင္လဲဆုိတာ ပုိထင္ရွားမွာေပါ့။ အခုေတာ့ မင္းဟာက တစ္ဘက္သတ္ႀကီးလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ဟုိဘက္က ဘာမွန္းမသိ မင္းကသာ ေဒါသေတြ နင္းကန္ေပါက္ကြဲေနတာ"

"မေပါက္ကြဲဘဲ ေနမလားကြ။ မုိးရြာရင္လဲ ရြာလုိ႔၊ ႏွင္းက်ရင္လဲ က်လုိ႔၊ ေနပူရင္လဲ ပူလုိ႔။ အဲဒီလုိ မ်ိဳးေတြ အေၾကာင္းျပၿပီး သူေပကပ္ကပ္ လုပ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ဒီအိမ္မွာ သူလုပ္မယ္လုိ႔ အာမခံထားတဲ့ အလုပ္ သူမလုပ္ဘူး။ ငါဘဲ ၀င္လုပ္ေပးေနရတယ္။ သူအလုပ္မလုပ္ေတာ့ ငါပါေရာၿပီး အထင္လြဲ ခံရတာေပါ့ကြာ။ ငါ စိတ္ရွိ လက္ရွိ ေျခာက္ေပါင္တူနဲ႔သာ သူ႔ေခါင္းတည့္တည့္ ထုခြဲခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနမိတယ္။ ဟင္းးးးးးးးး ငါေနာ္.... လုပ္လုိက္ရ......"

"တင္ေက်ာ္ တင္ေက်ာ္.... မင္းက သူ႔ပုံစံကုိ ၾကည့္ၿပီး မင္းဖာသာ ဘာသာျပန္ေနတာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာပါ။ တစ္ခ်က္ကေလးေတာ့ သူနဲ႔ ညွိႏႈိင္းၾကည့္ေပါ့ကြာ။ အဆင္မေျပေတာ့မွ မင္းလုပ္ခ်င္သလုိသာ လုပ္ပစ္လုိက္ ငါ သေဘာတူတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အမႈ ျဖစ္ရင္လဲ ငါကုိယ္တုိင္ လုိက္ေပးမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား"

"ေသခ်ာတယ္ေနာ္"

"ေသခ်ာမွ ေနၾကာ စိုက္တာပါကြာ"
...


"ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္"

"ဟာ ကုိမင္း ပါလား။ လာ ၀င္ သူငယ္ခ်င္း"

"ေဟ့ေကာင္ တင္ေက်ာ္... မင့္ ဟုိ ဘဲက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ငါ ဒီေလာက္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး လွမ္းေခၚေနတာေတာင္ ငါ့ကုိ ဘာမွ အေရးမလုပ္ပါလား။ ဒါေၾကာင့္ ငါ တံခါး ေခါက္ၿပီး မင့္ကုိ ေခၚလုိက္ရတာ"

"မေျပာပါနဲ႔ ကိုမင္းရာ အဲဒီ ဘဲစုပ္ ဘဲနာ အေၾကာင္းကုိ။ စိတ္တုိလြန္းလုိ႔"

"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မင္းန႔ဲ အဆင္မေျပဘူးလား"

"အင္း.... ဆုိပါေတာ့ သူက ဒီလုိဘဲ ေပကပ္ကပ္နဲ႔၊ ဧည့္သည္ေတြလာရင္ ငါ့ကို အရွက္ခြဲၿပီ"

"သူ႔ပုံၾကည့္ရတာေတာ့ ေကာင္းမဲ့ ပုံဘဲကြ။ မွန္းဆရေတာ့ ခက္သားေနာ္"

"လာျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္။ မင္းကလဲ ငါ့ကို အထင္လဲြ၊ ကုိကိုေမာင္ကလဲ ငါ့ကုိ အထင္လြဲနဲ႔ ခက္ေခ်ၿပီ"

"အထင္လြဲတာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ အျမင္ကုိ ေျပာတာပါ"

"ဒါျဖင့္ မင္းဘဲ ေဖ်ာင္းျဖနားခ်ၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးထားခဲ့။ ဟုတ္ၿပီလား"

"ဟာ..လုပ္ၿပီ။ ငါက သိပ္မအားေသးဘူးကြ။ အခု အေရးေပၚ အေပါ့စြန္႔ခ်င္လုိ႔ မင့္အိမ္ ခဏ ၀င္လာတာ။ ခဏေန ငါျပန္မယ္"

"အာ... ငါ့အိမ္ကုိမ်ား ပတ္ဘလစ္ခ္တြိဳင္းလက္က်ေနတာဘဲ။ ၀င္ခ်င္တုိင္း၀င္ ထြက္ခ်င္တုိင္းထြက္။ မင္းနဲ႔ အဲဒီ ဘဲစုပ္နဲ႔ ဘာထူးေသးလုိ႔လဲ"

"တင္ေက်ာ္ရာ။ မင္းကလဲ အားလုံးကုိ အျပစ္ေတြခ်ည္း လိမ့္ျမင္ေနေတာ့တာဘဲ။ အဲဒီ ဘဲအတြက္ ငါ ေျပာထားခဲ့မယ္။ ဒီလုိ လုပ္ !@#$%%^&*((*&^%$#@!@#$#$%%^):) ဟုတ္ၿပီလား။ ကဲ ငါျပန္မယ္"
....


"ဟာ... တင္ေက်ာ္.. မ်က္ႏွာေတြလဲ ရႊင္လုိ႔ပါလားကြ။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုဘဲ။ ဟုိ ဘဲနဲ႔ အဆင္ေျပသြားၿပီ ထင္တယ္"

"ဟဲ ဟဲ ဟဲ။ ဟုတ္တယ္ကြ ကုိကိုေမာင္ရ။ ကုိမင္း အႀကံေပးခဲ့တဲ့အတုိင္း ငါ ညွိႏႈိင္းလုိက္တာ။ အခု အဆင္ေျပသြားၿပီ။ အားလုံး ေကာင္းသြားၿပီ။ ဒီမွာၾကည့္..."

"တိန္းး တိန္... တိန္းးး တိန္... တိန္းးးး တိန္"

"ေအး... ေကာင္းသြားၿပီဘဲ။ မင္း ဘယ္လုိ လုပ္လုိက္ၿပီး ျပင္ဆင္လုိက္တာလဲ"

"အမွန္က ရာသီဥတုေၾကာင့္ အထဲမွာ ဂ်ီးနဲနဲ ကပ္ၿပီး ၀ါယာကို လ်ပ္စီး မလုိက္တာကြ။ ဒါေၾကာင့္ ခလုပ္ကို ႏွိပ္လုိက္ရင္ ဘဲလ္က မျမည္တာ။ ဒါနဲ႔ ငါလဲ စကူလွည့္နဲ႔ ေသခ်ာဖြင့္ၿပီး ဂ်ီးကပ္ေနတဲ့ ၀ါယာကို ကပ္ေၾကးနဲ႔ ညွပ္ျဖတ္ၿပီး ၀ါယာေကာင္းကို လွီးထုတ္ယူလုိက္တယ္။ အားလုံးကို တုိက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာၿပီး ျပန္တပ္လုိက္ေတာ့ မင္းၾကားတဲ့အတုိင္းဘဲေလ။ ဒီမွာ ထပ္ၾကည့္..."

"တိန္းး တိန္... တိန္းးး တိန္... တိန္းးးး တိန္"

"ေအးပါ။ ေနပါေစေတာ့ ေကာင္းသြားရင္ ၿပီးတာပါဘဲ။ ဒါျဖင့္ အခုေတာ့ မင္းအတြက္ သူက ဘဲစုပ္ ဘဲနာ ဘဲဗလခ်ာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ"

"ဟာ း ဟား ဟား။ ငါ့ အိမ္ရဲ့ လူေခၚဘဲလ္ေလးက ေရႊဘဲလ္ ေငြဘဲလ္ ပတၱျမားဘဲလ္ေလးပါကြ။ ဟား ဟား ဟား"

"ေအာ္.... ေအာ္... လူေတြ လူေတြ လုိတစ္မ်ိဳး မလုိတစ္မ်ိဳးပါလား"


.

Thursday 21 April 2011

ျပန္တူးေဖာ္ျခင္း

သူ တူးေဖာ္ေနတယ္။ တစ္ရစ္ၿပီး တစ္ရစ္ တူးေဖာ္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး နက္တဲ့အထိ တူးေဖာ္ေနတယ္။ တူးေဖာ္ေနရင္း ပင္ပန္းလာတယ္။ ပင္ပန္းရင္းနဲ႔ဘဲ ဆက္ တူးေဖာ္ေနတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အစကထဲက ငါ ဒီေလာက္ထိ ခပ္နက္နက္ မျမွဳပ္ထားခဲ့ရင္ ဒီလုိ ပင္ပင္ပန္းပန္း တူးေဖာ္စရာ မလုိဘူးဆုိၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့အထိ ျမွဳပ္ထားခဲ့မိတာကုိ ေနာင္တ ရေနမိတယ္။ ျမွဳပ္ထားခဲ့တာလဲ ခပ္နက္နက္၊ ျမွဳပ္ထားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကလဲ ဆယ္စုႏွစ္ေတာင္ အေတာ္ေလး ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီဆုိေတာ့ ျပန္တူးေဖာ္ရတာ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းလြန္းတယ္။

အဲဒီလုိ တူးေဖာ္ရင္းနဲ႔ဘဲ ဆယ္စုႏွစ္အလြန္ ႏွစ္မ်ားဆီကို စိတ္က စီးဆင္း ေမ်ာပါသြားမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆုိ ဒီပစၥည္းကို သူ ေန႔တုိင္းနီးပါး သုံးစြဲခဲ့တာ။ ေနရာတုိင္းမွာ သုံးစြဲခဲ့တာ။ ရြာထဲမွာ ဂ်တ္ေအးတုိ႔နဲ႔လဲ သုံးစြဲခဲ့တာဘဲ။ အိမ္မွာ ညီအစ္ကုိတစ္ေတြနဲ႔လဲ သုံးစြဲခဲ့တာဘဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘ၀ ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ကိုရင္ ပ႑ိတ၊ ကိုရင္ မာနိတတုိ႔နဲ႔ သုံးစြဲခ့ဲတာပါဘဲ။ သုံးစြဲတုိင္းလဲ ေကာင္းက်ိဳးေပးခဲ့တယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ သူ ထိခုိက္ခဲ့အခါ ထိခုိက္ခဲ့တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ဘက္လူ ထိခုိက္တဲ့အခါ ထိခိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ အဲဒီပစၥည္းကိုဘဲ အရမ္း ျမတ္ႏုိးခဲ့တာ။ အရမ္းတန္ဖုိး ထားခဲ့တာ။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက အဲဒီ ပစၥည္းဟာ သူ႔အတြက္ မရွိမျဖစ္ ရတနာ တစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေယာက်္ားေလး အခ်င္းခ်င္းလဲ ဒီပစၥည္းကို အသံုးျပဳခဲ့တာဘဲ။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔လဲ ဒီပစၥည္းကို အသုံးျပဳခဲ့တာဘဲ။ ေျပာရရင္ေတာ့ လူမေရွာင္ သူမေရွာင္ အဲဒီ ပစၥည္းကုိ အသုံးခဲ့ျပဳတာ ခ်ည္းပါဘဲ။

တစ္ရက္မွာ ရြယ္တူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္နဲ႔အတူ အဲဒီပစၥည္းကုိ ၿပိဳင္သုံးမိတယ္။ သူ႔နာမည္က ေအာင္ေမာင္းတဲ့။ သူကလဲ ေခသူ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ပစၥည္းကလဲ ေတာက္ေတာက္ ေျပာင္ေျပာင္ပါဘဲ။ သူနဲ႔ ေအာင္ေမာင္း၊ ေအာင္ေမာင္းနဲ႔ သူ၊ ဇမၺဴမွာ လူရွိရုိးလား ဆုိၿပီး ၿပိဳင္လုိက္ၾကတာ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒဏ္ရာေတြ ဗလဗ်စ္ ရတဲ့ အထိပါဘဲ။ ေဘးနားက ၀ုိင္းအုံေနတဲ့ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ လက္ခုပ္လက္၀ါး တီးလုိ႔ေပါ့။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ေအာင္ေမာင္းကုိ ကပ္ၿပီး သူ အႏုိင္ရခဲ့တယ္။

အဲဒီမွာ ေအာင္ေမာင္းရဲ့အကုိ ေအာင္ေသာင္းက တစခန္း ထလာေတာ့ပါဘဲ။ သူ႔ညီရဲ့ ပစၥည္းကုိ ယွဥ္ၿပိဳင္ အႏုိင္ယူတဲ့ေကာင္ဆုိၿပီး သူ႔ပစၥည္းနဲ႔ ဆက္ၿပိဳင္ဖုိ႔ စိန္ေခၚပါေလေရာ။ မစပ္မွ မဆုိင္။ ညီရႈံးတုိင္း အကုိနဲ႔ ဆက္ၿပိဳင္ရမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေအာင္ေသာင္းက မရဘူး။ ၿပိဳင္ကုိ ၿပိဳင္ရမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူလဲ ေရွာင္လြဲ မရတာခ်င္းအတူတူ ေအာင္ေသာင္းနဲ႔ ဆက္ၿပိဳင္ခဲ့တယ္။ ေအာင္ေသာင္းကလဲ ေခသူမဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ပစၥည္းခ်င္း ၿပိဳင္ဆုိင္လုိက္ၾကတာ အခ်ိန္အေတာ္ေလး ကုန္သြားတယ္။ ေဘးကလူေတြကလဲ တရႊီးရႊီး တေျဖာင္းေျဖာင္းပါဘဲ။ အားေပးၾကတာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔စိတ္ထဲ အေတြးတစ္ခု ၀င္လာတယ္။ ညီရႈံးေတာ့ အကုိ၀င္လာတယ္။ အကုိရႈံးရင္ မိဘသားခ်င္းေတြ ၀င္လာဦးမလား မသိဘူးေပါ့။ အရမ္းတန္ဖုိးရွိတဲ့ အေတြးပါဘဲ။ မီးခုိးၾကြက္ေလ်ာက္၊ တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါေတြ ျဖစ္ကုန္ရင္ ျပႆနာက ပုိဆုိးလာဖုိ႔ဘဲ ရွိေတာ့တာ မဟုတ္လား။

တုိက္ဆုိင္စြာဘဲ အဲဒီလုိ သူစဥ္းစားၿပီး မၾကာခင္မွာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔အားလုံးက ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးဆုိ တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ေနရတာေလ။ ဘုန္းႀကီးရ့ဲ လက္သံကလဲ ေျပာင္သလားမေမးနဲ႔။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ အျပစ္က်ဴးလြန္ရင္ ႀကိမ္လုံးနဲ႔ အရႈိးရာ ေပၚေအာင္ ေဆာ္ေနက်ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးႀကိမ္လုံးကို ေၾကာက္ၿပီး သူတုိ႔ ၿပိဳင္ပြဲကုိ ရပ္လုိက္ၾကတယ္။ အရႈံးအႏုိင္မေပၚခဲ့ဘူး။ ေဘးက ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြလဲ အားမလုိ အားမရ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပိဳင္ပြဲရဲ့ ရလာဒ္ကေတာ့ ေအာင္ေသာင္းေကာ သူေကာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ႀကိမ္လုံးေအာက္မွာ အလူးအလဲ ခံခဲ့ရတာပါဘဲ။ ေဘးက ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြလဲ သဲဒဏ္ေရဒဏ္ေပးတာ ခံလုိက္ၾကရတယ္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးက သူ႔ကို ၀ါနိန္ေပးတယ္။

"ေဇာ္ထက္... အဲဒီပစၥည္းခ်င္း ၿပိဳင္ပြဲျဖစ္တုိင္း မင္းက ပင္တုိင္ခ်ည္းဘဲ။ မင္းပစၥည္းကို မင္းက ေတာက္ေျပာင္လွၿပီထင္ေနတာလား။ အမွန္ဆုိ အဲဒီပစၥည္းက မင္းကုိယ္တုိင္ကုိေရာ၊ တစ္ဘက္သားလူကုိေရာ ေကာင္းက်ိဳးေပးတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ပစၥည္းကို တခါထဲ အၿပီး ျမွဳပ္ႏွံပစ္လုိက္ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ အသုံးမျပဳပါနဲ႔။ ဆက္အသုံးျပဳမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မင္းကုိ င့ါေက်ာင္းမွာ မထားေတာ့ဘူး။ ပညာလဲ ဆက္မသင္ေပးေတာ့ဘူး"

ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ရဲ့ အဆုံးအမ စကားေတြကုိ သေဘာေပါက္ နားလည္ၿပီး အဲဒီ ပစၥည္းကုိ သူ႔ဖာသာ လုိလုိခ်င္ခ်င္ ျမွဳပ္ႏွံပစ္ခဲ့တယ္။ ျပန္တူးေဖာ္မရေအာင္ ခပ္နက္နက္တူးၿပီး ျမွဳပ္ႏွံခဲ့တာပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္ကထဲက အဲဒီ ပစၥည္းရဲ့ ဆုိးက်ိဳးေတြကို နားလည္သြားၿပီး အသုံးမျပဳဘဲ ေနလာခဲ့တာ အခုထက္ထိဘဲ ဆုိပါေတာ့။ ေက်ာင္းထုိင္ ဘုန္းႀကီးရဲ့ ေက်းဇူးေတြေပါ့ေလ။ အဲဒီလုိ အဆုံးအမေတြၾကားထဲ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ သူ႔ကုိယ္သူလဲ ဂုဏ္ယူေနမိတယ္။

ဒါေပမဲ့ လူဆုိတာကလဲ ခက္သား။ အဲဒီ ပစၥည္း ျမွဳပ္ႏွံပစ္လုိက္ၿပီးမွ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖုိ႔ စိန္ေခၚလာတဲ့သူေတြ ပုိ မ်ားလာတယ္။ ငါ အဲဒီပစၥည္းကုိ ထုတ္မသုံးခ်င္ေတာ့ဘူးလုိ႔ေျပာလဲ မရဘူး။ အတင္းအဓမၼ လာၿပီး သူတုိ႔ႏွင့္ ၿပိဳင္ဆုိင္ဖုိ႔ဘဲ ေန႔စဥ္လုိလုိ စိန္ေခၚလာၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ရုိင္း၀င္မိရင္ နဂါးမွန္းသိေအာင္ အေမာက္ေထာင္ျပခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သတိတမံ ဥာဏ္ေျမကတုတ္ ဆုိသလို ဦးေဏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားၿပီး အဲဒီပစၥည္းခ်င္း ၿပိဳင္မဲ့ ၿပိဳင္ပြဲကုိ လ်စ္လ်ဴရႈပစ္လုိက္တယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ပစၥည္းမရွိေတာ့ လူေတြက သူ႔ကုိ ဂရုမစုိက္ၾကေတာ့ဘူး။ သူ႔ကုိ ေရေျမြလုိ႔ ထင္လာၾကတယ္။ သူ႔ကို ဘာမွ သုံးစားလုိ႔ ရတဲ့သူ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဆုိလာၾကတယ္။ ႏုိင္ထက္စီးနင္း လုပ္ခ်င္လာၾကတယ္။ မထီမဲ့ျမင္ ျပဳမူလာၾကတယ္။ လူအမ်ားက သူ႔ကုိ ေစာင္းေျပာရြဲ ႔ေျပာ ေျပာလာၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြကေတာင္ ဒီေကာင္ ဘာအျဖစ္မွ မရွိပါဘူးလုိ႔ ဆုိလာၾကတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလဲ သူ႔ကုိ သူရဲေဘာင္ေၾကာင္သူ အျဖစ္ ျမင္လာၾကတယ္။ ကလိန္ေစ့ ျငမ္းဆင္ လုပ္တဲ့သူေတြ ေပၚလာတယ္။ အံႀကိတ္ၿပီး ေအာင့္အီးသည္းခံသာ ေနရတယ္၊ စိတ္ကေတာ့ နဲနဲခ်င္း လႈပ္လႈပ္လာေနၿပီ။ ဒီလုိဒီလုိနဲ႔ ေနလာလုိက္တာ ႏွစ္ေတြေတာင္ အေတာ္ေလး ေဆြးသြားခဲ့တယ္။

ေတြးၾကည့္ေတာ့မွ ေရးေရးျမင္ဆုိသလုိ အဲဒီ ပစၥည္းရဲ့ ပါ၀ါစြမ္းအားကို ျပန္အားက်လာမိတယ္။ ျပန္လိုခ်င္လာမိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့လူေတြ အဲဒီပစၥည္း ထုတ္ျပလာရင္ သူလဲ သူ႔ပစၥည္းကုိ ျပန္ထုတ္ျပခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚေပါက္လာမိတယ္။ အဲဒီ ပစၥည္းထုတ္မသုံးလုိ႔ ငါ့ကုိ လူေတြ ပထုတ္ထားၾကတာ ဆုိၿပီး သူ႔စိတ္ေတြ ဆယ္စုႏွစ္ေတြဆီက စိတ္ရုိင္းအတုိင္း ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ ပစၥည္းရွိလာလုိ႔ကေတာ့ စိန္ေခၚရင္ ၀တိ ံဘုံထိ လုိက္ပစ္လုိက္မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ိဳး သူ႔ မေနာအစဥ္မွာ ထင္ဟပ္လာတယ္။

အဲဒီလုိ အေတြးရုိင္းေတြ မခံခ်င္စိတ္ေတြေၾကာင့္ဘဲ သူကုိယ္တုိင္ ျမွဳပ္ႏွံထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္း သူကုိယ္တုိင္ ျပန္ တူးေဖာ္ေနတယ္။ အသုံးျပဳခ်င္လြန္းလုိ႔သာ ဒီေလာက္ အပင္ပန္းခံၿပီး တူးေဖာ္ေနရေပမဲ့ ခပ္နက္နက္ ျမွဳပ္ႏွံထားခဲ့တဲ့ အတြက္ ပင္ပန္းမႈ ဒဏ္ကေတာ့ အလူးအလဲပါဘဲ။ တူးေဖာ္ေနရင္း သူ ျပန္စဥ္းစားေနျပန္တယ္။ ငါ ဘာလုိ႔ ဒီပစၥည္းကို ထပ္တူးေဖာ္ေနမိတာပါလိမ့္။ မေကာင္းပါဘူးေလ မတူးေဖာ္ေတာ့တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီလုိ စဥ္းစားၿပီး တူးေဖာ္လက္စေတြကို သူ ျပန္ျမွဳပ္ပစ္လုိက္ျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္ တူးေဖာ္ခ်င္စိတ္ ျပန္ေပါက္လာျပန္တယ္။ ဒီပစၥည္းမရွိလုိ႔ ငါ ဒီလုိ ေခါင္းငုံ႔ခံေနရတာ ျပန္ တူးေဖာ္ရမယ္ဆုိၿပီး ျပန္တူးေဖာ္ျပန္တယ္။

အဲဒီလုိ တူးေဖာ္လိုက္ ျပန္ျမွဳပ္လုိက္ လုပ္ေနတာ ဆယ္ႀကိမ္မကေတာ့ဘူး။ တူးေဖာ္ျခင္းႏွင့္ျမွဳပ္ႏွံျခင္းေတြ လြန္ဆြဲေနၾကတာေလ။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏုိင္ဘဲ တူးလုိက္ ျမွဳပ္လုိက္ဆုိေတာ့ ပုိပင္ပန္းေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီ ပင္ပန္းတဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းအုံးနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ ထိလုိက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္ထဲ အိပ္ေမာက်သြားတယ္။ အစြဲအလန္းေၾကာင့္လား မသိဘူး။ အိပ္မက္ မက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဒီေန႔ေတာ့ အဲဒီ ပစၥည္းကုိ ငါ ရေအာင္ တူးေဖာ္ရမယ္ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္န႔ဲအတူ မနားမေန တူးေဖာ္ေနမိတယ္။ အဲဒီ ပစၥည္းေလးကို ျမင္ေနရၿပီ။ တစ္ခ်က္ေလာက္ ထပ္တူးလုိက္ရင္ ျပန္ထုတ္ယူလုိ႔ ရၿပီ။ ေနာက္ဆုံး တစ္ခ်က္ ထပ္တူးခါနီးမွာ တမလြန္က သူ႔အေမ ဘြားကနဲ သူ႔ေရွ့မွာ ေပၚလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ တုိးညွင္းသိမ္ေမြ႔စြာ သူ႔ကုိ စကားေျပာတယ္။

"သားရယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ အပင္ပန္းခံၿပီး သားရဲ့ ေဒါသေတြကုိ ျပန္တူးေဖာ္ေနရတာလဲ။ အဲဒီ ေဒါသဟာ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ဘာအတြက္မွ မေကာင္းပါဘူး သားရယ္။ ဆက္မတူးပါနဲ႔ေတာ့။ အေမ့ကုိ ခ်စ္ရင္ အေမ့ကုိ တကယ္ ေကာင္းစားေစခ်င္ရင္ သားရဲ့ တူးေဖာ္မႈေတြကုိ ရပ္ပစ္လိုက္ပါေတာ့ေနာ္"

" အေမရယ္....."

အဲဒီလုိ ၿငီးတြားရင္း သူ အိပ္ရာက ဖ်တ္ကနဲ လန္႔ႏုိးလာတယ္။ မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္လား၊ ထိန္းခ်ဳပ္ရလြန္းလုိ႔လား၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခုေၾကာင့္လား။ သူ႔အေမကုိ သတိရသြားလုိ႔လား၊ ခံစားရလြန္းလုိ႔လား၊ မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလုိ႔လား၊ ၾကည္ႏူးလြန္းလုိ႔လား၊ ေၾကကြဲလြန္းလုိ႔လား။ ဘာအတြက္လုိ႔ အမည္ေပးမရတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြ သူ႔ပါးျပင္ႏွစ္ဘက္မွာ တလစပ္ စီးဆင္းေနေလရဲ့။ ။

.

Monday 18 April 2011

က်ေနာ့္ဘ၀ အမွန္

က်ေနာ္ ဟန္မေဆာင္ပါဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွ ဟန္မေဆာင္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ အလုပ္ကုိ က်ေနာ္ အခ်ိန္မွန္မွန္ လုပ္ခဲ့တာ ခ်ည္းပါဘဲ။ သခင့္အလုိက် က်ေနာ္ ျဖည့္စြမ္းေပးရမဲ့ တာ၀န္မွန္သမွ် အားလုံး လုပ္ေပးခဲ့တာခ်ည္းပါဘဲေလ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဒီထက္ေတာင္ ပုိၿပီး လုပ္ေပးလုိက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္မွ မတတ္ႏုိင္တာ။ ဟုိတစ္ေန႔ကလဲ ေလွခါးအဆင္းမွာ က်ေနာ့္သခင္ ေခ်ာ္လဲၿပီး ေမွာက္ရက္ လဲက်သြားတာ ျမင္လုိက္သားဘဲ။ အနားသြားၿပီး ဆြဲမ ထူေပးခ်င္ေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာလဲ က်ေနာ့္အလုပ္ေတြနဲ႔မုိ႔လုိ႔ သခင့္အနားကုိ သြားေတာင္ မသြားလုိက္ႏုိင္ဘူး။ စိတ္မေကာင္း တကယ္ျဖစ္မိပါတယ္။ ေနာက္မွ သူ႔အမ်ိဳးသမီး ေရာက္လာၿပီး ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆြဲထူေပးတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ဒီလုိ ျမင္ကြင္းကို ျမင္လုိက္ရျပန္တာ့လဲ ၾကည္ႏူးစရာ အေကာင္းသား။

သခင္က က်ေနာ့္ကုိ ေခၚထားၿပီး ဘာ လခမွ မေပးပါဘူး။ ဘာစားစရာမွလဲ အထူးအေထြ လုပ္ေကၽြးတာ မရွိပါဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး တစ္ခါတစ္ခါမွာ က်ေနာ့္ကုိေတာင္ ေမ့ထားၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ တကယ္ကို မခံစားႏုိင္ပါဘူး။ အားအင္ေတြ အလြန္ခ်ိဳ့တဲ့ၿပီး ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အခါက်မွ က်ေနာ့္ကုိ အားရွိတဲ့ အစားအစာ ေကၽြးၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ တလစပ္ အလုပ္ လုပ္ခုိင္းၾကျပန္ေရာ။ တကယ္ကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ မရွိၾကတ့ဲ သူေတြ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ကုိေတာ့ ခပ္သန္႔သန္႔ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေနရာမွာ ထားၾကပါတယ္။ ေပးထားတဲ့ ေနရာက အဆင့္ျမင့္ျမင့္ဆုိေတာ့ က်ေနာ္က အထက္စီးကေန အားလုံးကုိ ျမင္ေနရတယ္ေလ။ သူတုိ႔ ဘာလုပ္လုပ္ က်ေနာ္ အကုန္ျမင္ေနရေရာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ရွိတဲ့ အတြက္ သူတုိ႔ ဘာမွ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ေတာ့ ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလမွာ က်ေနာ္ရွိေနမွန္းေတာင္ သူတုိ႔က သတိမထားႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာကုိး။

အခုဆုိ က်ေနာ္ အရမ္းအားနည္းၿပီး မႈိင္တုိင္တုိင္ ျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ အလုပ္ကုိလဲ ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ႀကိဳးစား လုပ္ကုိင္ေပမဲ့ ေရွ့မေရာက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ကုိလဲ သတိျပဳမိဟန္ မရွိၾကပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ အဲဒီလုိ အတၱေတြကို မုန္းမိတယ္။ လုိခ်င္မွ လုိအပ္မွ သတိရတာမ်ိဳးကုိ အမုန္းဆုံးဘဲ။ က်ေနာ္ အလုပ္ မလုပ္ႏုိင္တာ သုံးေလးရက္ ရွိေနတာေတာင္ က်ေနာ့္ကုိ ေဖးမအားေပးေဖာ္ မရွိၾကဘူး။ တကယ့္ လူေတြ။ စိတ္ေတာ့ နာမိသလုိလုိ။ ဒါေပမဲ့လဲ ကုိယ့္တာ၀န္ကုိယ္ေက်ရင္ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကုိယ္လုံရတာပါဘဲေလ ဆုိၿပီး အေကာင္းျမင္၀ါဒနဲ႔ သည္းခံၿပီးဘဲ ေနလုိက္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္မွ က်ေနာ့္သခင့္ အမ်ိဳးသမီးက ခ်ိႏွဲ႔ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး "ဒီေကာင္ အလုပ္မလုပ္ပါလား" ဆုိၿပီး ေရရြတ္ေနလုိက္ေသးတယ္။

ညေန ၄ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ့္ အင္အားေတြ အရမ္း ဆုတ္ယုတ္သြားတယ္။ မ်က္စိအျမင္ေတာင္ မႈန္၀ါး၀ါးျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွိတဲ့ အားေလးနဲ႔ တုန္ခ်ိတုန္ခ်ိ အလုပ္ လုပ္ၾကည့္ပါေသးတယ္။ လုံး၀(လုံး၀) ခရီးမေပါက္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ သခင္က ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ မသိပါဘူး။ ကပ်ာကယာနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ ခဏ ေမာ့ၿပီး ၾကည့္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္သုတ္သုတ္နဲ႔ အျပင္ကုိ ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ အထင္ေတာ့ က်ေနာ့္ အတြက္ အားေဆး တစ္ခုခုမ်ား သြား၀ယ္သလားေပါ့။ ညလယ္ေလာက္ သူျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔လက္ထဲမွာ ဘာမွ ပါမလာပါဘူး။ သူ႔အလုပ္ ကိစၥနဲ႔ သူ သြားတာဘဲ ရွိမွာပါ။ အဲဒါၿပီး သူတုိ႔ အိပ္ရာ၀င္ၾကတာ ျမင္လုိက္ရတယ္။

မနက္ ၄ နာရီေလာက္က်ေတာ့ က်ေနာ့္ သခင္တစ္ေယာက္ အိပ္ရာထဲက ကမန္းကတမ္း ထလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို တစ္ခ်က္ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျပသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရအိမ္ထဲ ၀င္သြားတယ္။ ေအာ္... အေပါ့အေလး ကိစၥအတြက္ အိပ္ရာက ထလာတာကုိး။ "ငါ့မွာျဖင့္ အားနည္းလြန္းလုိ႔ တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ ေန႔လား ညလား အေျခအေနရယ္။ ဒါေတာင္ ငါ့ကုိ ဂရုမစုိက္ၾကပါလား။ ဒီလုိ ရွင္သန္ေနရတာနဲ႔ စာရင္ ေသလုိက္တာကမွ ပုိ ေကာင္းပါေသးတယ္"။ အဲဒီလုိ စိတ္ရုိင္းေတြလဲ မၾကာမၾကာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ၀င္ေနေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သခင့္မ်က္ႏွာ အၿပဳံးေလး ျမင္လုိက္ရရင္ အဲဒီစိတ္ရုိင္းေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။ ထူးဆန္းတယ္ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္ႏူးညံ့တဲ့သူေတြ အတုံးအလဲ ၀ပ္စင္းခံေနၾကရတာ ေနမွာ။

မနက္ပုိင္း သူတုိ႔ အိပ္ရာထၿပီးေနာက္ ခႏၶာကုိယ္ သန္႔စင္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ မိသားစု အစုံအလင္ မနက္စာ အတူစားေနၾကတယ္။ မနက္စာ စားေသာက္ၿပီး က်ေနာ့္ သခင္က အျပင္သြားဖုိ႔ အသင့္ မီးပူထုိးထားတဲ့ လုံခ်ည္ႏွင့္အက်ၤ ီကုိ ေသခ်ာ က်နစြာ ၀တ္ေနတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ သူ႔ကေလးေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အျပင္ကုိ ထြက္သြားတယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက အိမ္၀င္း ၿခံစည္းရုိးနား ေရာက္ခါနီး သူ႔အမ်ိဳးသားကုိ လွမ္းေအာ္ၿပီး တစ္ခုခု ၀ယ္ခုိင္းတာကုိ က်ေနာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ သူ႔တုိ႔ စကားေျပာသံေလးေတြက က်ေနာ့္အတြက္ နတ္သုဒၶါတမွ်ပါဘဲ။

"ကုိေရ....... အျပန္က်ရင္ လမ္းထိပ္က ေအးၾကည္မစတုိးဆုိင္မွာ ပင္နယ္ဆုိနစ္ခ္ ဓါတ္ခဲ အေသးစား ႏွစ္လုံးေလာက္ ၀ယ္ခဲ့ေပးပါလား"

"ဘာအတြက္လဲ မိန္းမရ"

"ရွင့္ နံရံကပ္ နာရီႀကီး ဓါတ္ခဲအားမရွိလုိ႔ ေသေနတာ ၾကာေရာေပါ့"

"မေန႔က ညေန ေလးနာရီေလာက္ကေတာင္ နာရီလက္တံက သြားေနပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မနက္ကလဲ ငါ အေပ့ါစြန္႔ထေတာ့ နာရီက မွန္ေနတာဘဲေလ"

"မဟုတ္ေသးဘူး ရွင္ေရ။ ရွင့္ နာရီက ေလးနာရီတိတိမွာ ရပ္ေနတာ ၾကာေရာေပါ့။ သႀကၤန္အၾကတ္ေန႔ ကထဲက ရပ္တန္႔သြားတာ။ လက္တံက လႈပ္တုတ္လႈပ္တုတ္ ျဖစ္ေနေပမဲ့ ေရွ့ကုိမွ မသြားေတာ့တာ"

"ေအး.. ေအး.. ဒါျဖင့္လဲ ငါ ၀ယ္လာခဲ့မယ္"

...

Friday 15 April 2011

ထုိအခ်ိန္၀ယ္...


ညေန ေန၀င္ရီတေရာ အခ်ိန္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ကုိကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ ေတြးေတာစရာ အမ်ားအျပားျဖင့္ တေရးတေမာ အိပ္ေနေလ၏။ အိပ္လုိ႔မွ မေပ်ာ္ခင္ အေပၚထပ္ အခန္းမွ ဦးေလးတင္ေရႊ ဆင္းလာၿပီး ေျခေထာက္ျဖင့္ ကန္ႏုိးကာ... "ကုိကိုေမာင္ ထထ ၿမိဳ့ထဲ သြားရေအာင္" ဟူ၍ အေဖာ္စပ္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ "သႀကၤန္အတြင္းႀကီး ဘယ္သြားဦးမလုိ႔လဲ ဦးေလးရာ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေကြးေနပါရေစ၊ ေတာ္ၾကာ ေရပက္ခံထိေနပါဦးမယ္" ဟု ျပန္ေျပာလုိက္၏။ "ခြီးမွဘဲ ဒါက ေရႊျမန္မာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘိလပ္ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကြ၊ ဘယ္ကဘယ္လုိ ဘယ္သူေတြက လာေရပက္ၾကမတုန္း ထမွာသာ ျမန္ျမန္ထစမ္းပါ။ လာ သြားၾကမယ္" ဟု ပါးစပ္ကလဲ ေျပာ လက္ကလဲ ဆြဲထူ ေလ၏။

မ်က္စိေပါက္ က်ဥ္းက်ဥ္း ေခါင္းမူးတူးတူးျဖင့္ အ၀တ္အစားေလး ျဖစ္သလုိ ေကာက္၀တ္လုိက္ၿပီး ဦးတင္ေရႊႏွင့္ အတူ လန္ဒန္ၿမိဳ့လယ္ေခါင္သို႔ ေယာင္လည္လည္ျဖင့္ ပါသြားေလ၏။ " ေအာ္.... ဘုရားေဟာခဲ့တာ မွန္လုိက္တာ၊ ဘာမွ အစုိးမရပါလား၊ ငါ့ႏွယ္... အခ်ိန္ရွိတုန္းေလး ေကြးရမလား မွတ္တယ္၊ အခုေတာ့ မေကြးရဘဲ ဦးတင္ေရႊေနာက္ အေျပးလုိက္ေနရရွာၿပီ... သြပ္ သြပ္ သြပ္" ဟူ၍ စိတ္တြင္းမွ ႀကိတ္ၿပီး အနတၱသေဘာကို ဆင္ျခင္ေနမိေလ၏။

ႏွစ္ထပ္ ဘတ္စ္ကားႀကီးျဖင့္ တဖုံ၊ ေျမေအာက္ ေျပးသည့္ က်ဳ အမည္ရွိ ရထား ခပ္ရွည္ရွည္ႀကီးျဖင့္ တလွည့္၊ ကုိးေျခာက္ကုိးသုံးကားျဖင့္ တမ်ိဳး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး မရုိးရေလေအာင္ ယာဥ္ရထားမ်ားကို စီးၿပီးေနာက္ ဘိလပ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တုိ႔ ေပ်ာ္စံရာ ေဒါင္းနင္းစထရိ(တ္)သုိ႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီး ေရာက္သြားေလေတာ့၏။ အနီးအနား ေရွ့ေနာက္၀ဲယာ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္လုိက္သည့္အခါ ဘစ္ဘင္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ ၀က္စ္မင္စတာ နာရီစင္ႀကီး၊ ပါလီမာန္ အေဆာက္အဦ၊ မင္းသား၀ီလ်ံ မဂၤလာေဆာင္မည့္ေနရာ ၀က္မင္စတာအပ္ေဘး၊ လန္ဒန္အုိင္း၊ ထရာဖာဂါစကြဲယားရွိ ေက်ာက္တုိင္ ႏွင့္ ျမင္းရုပ္ႀကီးမ်ားကုိ ေရးေတးေတး ျမင္ေနရေလ၏။ " ေအာ္... အရေတာ္ေပစြ၊ အရေတာ္ေပစြ၊ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကား တုံးဖလားမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ေတာသားေလး ကၽြႏု္ပ္ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ ဘိလပ္ေရာက္ၿပီး လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္လွေပၿပီေကာ" ဟူ၍ စိတ္တြင္းမွ ဥဒါန္း ဟ မိေလ၏။

ထုိအခ်ိန္၌ ဦးေလးဦးတင္ေရႊမွ... " ေဟ့ေကာင္ ေတာသား ဘာေတြ ေငးေနတာလဲ၊ ဒီလုိ ေဟာင္းႏြမ္း စုပ္ျပတ္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦေတြကုိ မင္းမုိ႔လုိ႔ စိတ္တစားၾကည့္တယ္၊ ငါကေတာ့ ေရႊတိဂုံ ဘုရားႀကီးက လြဲရင္ က်န္တာေတြ မ်က္စိထဲေတာင္ မတုိးေတာ့ဘူး။ လာ လာ ေျပာေနတာ ၾကာတယ္၊ ဟုိဘက္က အေဆာက္အဦထဲ သြားရေအာင္" ဟု ေျပာကာ ကၽြႏု္ပ္၏ လက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲၿပီး ေခၚေဆာင္ သြားေလေတာ့၏။ ေတာသူေတာင္သား ၿမိဳ့ေရာက္ၿပီး ကားလမ္း မကူးတတ္၍ ၿမိဳ့သားလက္ကို တင္းတင္းဆြဲထားၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ျဖင့္ ကားလမ္းမႀကီး ျဖတ္ကူးရသကဲ့သို႔ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ဦးေလးဦးတင္ေရႊေနာက္သို႔ ထုိနည္းတူ ယက္ကန္ယက္ကန္ ပါသြားေလ၏။

ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း အေဆာက္အဦ တစ္ခု အတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္ၿပီးသည့္အခါ လူအမ်ားအျပားလည္း ထုိအေဆာက္အဦအတြင္း ေရာက္နင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ ၀င္ေၾကးအေနျဖင့္ တစ္ေယာက္ကို စတာလင္ေပါင္ ၁၀ ေပးရေလ၏။ ထုိလူမ်ားအားလုံး အေဆာက္အဦ အတြင္းရွိ ေဟာခန္းမႀကီး၌ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး လ်ပ္စစ္ မီးေရာက္ေအာက္တြင္ တစ္စုံတစ္ခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသကဲ့လုိ႔ ရွိေလ၏။ ထုိအခန္းထဲ၌ ထုိင္စရာ ထုိင္ခုံဟူ၍ ေခြးေခ်ပုမွ်ပင္ မရွိေခ်။ ဦးတင္ေရႊႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ထုိသူမ်ားၾကားထဲသုိ႔ တုိး၀င္ၿပီး သူတုိ႔ကဲ့သုိ႔ပင္ မတ္တပ္ရပ္ေနလုိက္ေလ၏။ ဦးတင္ေရႊသည္ ကၽြႏု္ပ္အား လက္ကုတ္ၿပီး... "ဒါက တကယ့္ ကလပ္ႀကီးကြ၊ မင့္စိတ္ေတြ ေႏွာက္က်ဴေနမွန္းသိလုိ႔ ငါေခၚလာတာ၊ မင္း တခါထဲ ေပ်ာ္ရႊင္သြားေစရမယ္ " ဟု မက္လုံးေပး ေျပာဆုိေလ၏။ ေပ်ာ္ရႊင္မရႊင္ေတာ့ ကၽြႏု္ပ္မသိ။ ကၽြႏု္ပ္သိသည္မွာ လူမ်ား အီးမ်ား အနံ႔ပင္ျဖစ္၏။ အေရးထဲ အေပါ့စြန္႔ခ်င္စိတ္က ၀င္လာေသး၏။ ခက္ပါပေကာ။

ထုိအခိုက္အတန္႔၌ အခန္းတြင္းရိွ လ်ပ္စစ္မီးမ်ား ရုတ္တရက္ အေမွာင္က်သြားေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေယာင္ယမ္းၿပီး "ဦးေလး မီးပ်က္ၿပီ ထင္တယ္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ပါလာလား " ဟု ေမးျမန္းလိုက္ေလ၏။ "မင္းကေတာ့ ငုတ္လုိက္တာကြာ၊ ဘိလပ္မွာ မီးပ်က္တယ္လုိ႔ ဘယ္ရာဇ၀င္ ဘယ္အဘိဓာန္ထဲ ဖတ္ဖူးလုိ႔လဲ " ဟူ၍ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးၿပီး "ဒါ တမင္သက္သက္ ပရိသတ္ စိတ္၀င္စားေအာင္ အေမွာင္ခ်လုိက္တာကြ၊ ခဏေနရင္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ လာေတာ့မယ္" ဟု ပါးစပ္ကလဲ အျပစ္တင္ အျဖစ္အပ်က္ကုိလဲ ရွင္းျပ လုပ္ေနေလ၏။ ခဏၾကာေသာအခါ မီးအလင္းေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးနဲ႔အတူ....

၀ူးးးးးးးး ၀ူးးးးးးးးးးးးးးး ၀ါးးးးးးးးးးးးးးးး ၀ါးးးးးးးးးးးးး
ဟီးးးးးးးးး ဟီးးးးးးးးးး ဟားးးးးးးးးးးးးးး ဟားးးးးးးးးး
ယီးးးးးးးး ယီးးးးးးးးးး ယားးးးးးးးးးးး ယားးးးးးးးးးးးးးးး ယားးးးးးးးးးးးးး
အစ္.... ဟစ္...... ဟစ္... ဟစ္......
ငွဲ ငွဲ ငွဲ....
ၿဗဲ.... ၿဗဲ... ၿဗဲ...
ခစ္.... ခစ္... ခစ္...

စသည့္ ရူးတူးတူး ေပါေတာေတာ အသံေသး အသံေၾကာင္ ရယ္ေမာသံမ်ား ထြက္ေပၚလာၿပီး ေဟာခန္းမႀကီးတြင္း ညံသြားေလေတာ့၏။ နားကြဲလုမွ်ပင္တည္း။ ခန္းမနံရံ ပတ္ပတ္လည္မွ ထုိအသံမ်ား သံကုန္ဟစ္ ထြက္ေပၚေနျခင္းျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ကမၻာပ်က္ၿပီဟု အထင္ေရာက္ကာ ဦးတင္ေရႊလက္ကို တင္းတင္းဆြဲကုိင္ထားၿပီး အေရးေပၚ ထြက္ေပါက္ကို မ်က္စိကစားကာ ရွာေဖြေနေလေတာ့၏။ ခႏၶာကုိယ္မွလည္း ေခၽြးမ်ား တလစပ္ထြက္ၿပီး အီးယိုခ်င္သလိုလုိ ဆီးသြားခ်င္သလိုလုိ ဘာလုိလုိ ညာလုိလုိ ျဖစ္ေနေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္မွလြဲၿပီး က်န္တဲ့သူ အားလုံးမွာမူ ထုိ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္အတူ လုိက္ရယ္ေမာၾကၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ က ခုန္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔လုိက္ရေလ၏။ တစ္ခ်ိဳ႔က ရယ္ေမာလြန္သြား၍ လဲက်ၾကေလ၏။ တစ္ခ်ိဳ႔က ဗိုက္ကုိ လက္နဲ႔ႏွိပ္ၿပီး မုဆုိးထုိင္ ထိုင္ေနၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႔က အရယ္လြန္၍ မ်က္ျဖဴ ဆုိက္ေနေလ၏။ ဒါျဖင့္ ဦးတင္ေရႊႀကီးကေကာ အင္းးး သူကမွ ပိုဆုိး၊ တခြီးခြီး ရယ္ေမာၿပီး တဂစ္ဂစ္တက္သြားကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ထြက္လွ်ံေနေလေသးေတာ့၏။ ထုိသူမ်ားအားလုံးကုိ ၾကည့္ၿပီး " ေအာ္ အားလုံး သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးေနၾကပါပါ့လား၊ ငါေတာ့ လူေပါင္းမွားၿပီ၊ ဒီလုိ အရူးေတြနဲ႔မွ လာႀကဳံရပေလတယ္ " ဟူ၍ စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာ ျဖစ္မိေလေတာ့၏။

တစ္နာရီခြဲခန္႔ ၾကာေသာအခါ ခန္းမအားလုံး မီးလင္းသြားၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖမႈလည္း ၿပီးဆုံးသြားေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘာေျဖေဖ်ာ္မႈမွ ကၽြႏု္ပ္မေတြ႔ခဲ့ရေပ။ ဘာအတြက္ ေပါင္ေငြ ၁၀ စီေပးၿပီး ထုိအေဆာက္အဦထဲ သြားၾကသည္ကို ကၽြႏု္ပ္သေဘာ မေပါက္ႏုိင္ ျဖစ္ေနေလ၏။ အသုရကာယ္ဘုံေလာ ၿပိတၱာဘုံေလာ သုိ႔ေလာ သုိ႔ေလာ စဥ္းစားၿပီး ဦးတင္ေရႊနဲ႔အတူ ထုိအေဆာက္အဦအတြင္းမွ ျပန္လာခ့ဲေလေတာ့၏။ အျပန္လမ္း၌ ဘယ္လုိမွ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေတာ့၍ ဦးေလးဦးတင္ေရႊအား "ဦးေလး အဲဒီ ေဖ်ာ္ေျဖမႈက ဘာႀကီးလဲ က်ေနာ္ လုံး၀ နားမလည္ဘူး" ဟု ေမးလုိက္ေသာ အခါ .. "ဟင္... မင္း မရယ္ခဲ့ရဘူးလား။ အဲဒါ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ သူေတြ အတြက္ ဘိလပ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ကိုယ္တုိင္ သီးသန္႔ အထူးစပါယ္ရွယ္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ရယ္ကလပ္ (Laugh-club) ကြ။ ရယ္ေမာတဲ့ အသံေပါင္းစုံကုိ စပီကာက တမင္ထုတ္လြင့္ေပးလုိက္တာေလ။ ငါကေတာ့ ရယ္လုိက္ရတာကြာ၊ တင္းၾကပ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ ယူပစ္လုိက္သလုိ ေပ်ာက္သြားတာဘဲ၊ သိပါဘူးးး။ မင္းလဲ ငါတုိ႔နဲ႔ အတူတူ ရယ္ေမာခဲ့တယ္လုိ႔ ထင္ေနခဲ့တာ၊ အဲဒီ အသံေတြ ၾကားရင္ မရယ္ဘဲကို မေနႏုိင္ဘူးးးး ဟား ဟား ဟား ေျပာရင္းနဲ႔ကို ရယ္ခ်င္ေနျပန္ၿပီ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး" ဟူ၍ လမ္းမ အလယ္၌ ဦးေလးဦးတင္ေရႊ တစ္ေယာက္ မထိန္းႏုိင္ မသိမ္းႏုိင္ ရယ္ေမာေနျပန္ေလေတာ့၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ဟာသမေျမာက္သည့္ ဟာသတစ္ပုဒ္အား ၾကည့္ရႈနားေထာင္ၿပီး ဟာသမေျမာက္ျခင္းကိုပင္ ရယ္ေမာရေလသကဲ့သုိ႔ ရယ္ကလပ္၌ ရယ္စရာမေကာင္းသည့္ အသံမ်ားကို ျပန္ၾကားေယာင္ကာ ရယ္စရာမေကာင္းျခင္းသည္ပင္ ရယ္စရာျဖစ္လာေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္... "ဟား ဟား ဟား။ ဘာမွ ဟာသမေျမာက္တ့ဲ အသံကို ရယ္စရာေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး ရယ္ေနလုိက္ၾကတာ၊ ေတြးၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ ရယ္ခ်င္လုိက္တာဗ်ားးး ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ အသံကုိ အားရပါးရ ၀ုိင္းရယ္လုိက္ၾကတာ အရူးေတြ အရူးေတြ ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား။ အရူးမွ တကယ့္သြက္သြက္ခါ ရူးးး ဟူးး ဟူးး ဟူးး ဟူးးးးး ဟား ဟား ဟား ဟီးး ဟီးးးး ဟီးးးးး " ဟူ၍ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ ရယ္ေမာေနေလေတာ့၏။

ထိုအခ်ိန္၌.....

"ေဟ့ေကာင္.. ကုိကိုေမာင္၊ ဘာေတြ အရူးထၿပီး လွိမ့္ရယ္ေနရတာလဲ၊ လာ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ လမ္းေလ်ာက္ထြက္ရေအာင္။ စပရင္း ရာသီေရာက္ၿပီဆုိေတာ့ ပန္းေတြ အစုံအစုံပြင့္ေနၾကၿပီကြ၊ ဟန္တန္ကုတ္ပန္းၿခံနားထိ ေလ်ာက္ၾကရေအာင္" ဟူေသာ ဦးေလးဦးတင္ေရႊ၏ အသံစစ္စစ္ႀကီးကုိ ၾကားလုိက္ရ၍ အိပ္ခ်င္စုံမႊားျဖင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျပန္ၾကည့္လုိက္ေလ၏။ ထုိအခါက်မွ ဦးတင္ေရႊလည္း သေဘာေပါက္သြားကာ.. " ေအာ္ မင္းက အိပ္မက္ေယာင္ၿပီး လွိမ့္ေအာ္ရယ္ေနတာကုိး၊ ငါက ဟာသကား တစ္ခုခု ၾကည့္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ေအာ္ရယ္ေနတာထင္တာ " ဟု ျပန္ေျပာသံကုိ ၾကားရေလ၏။

"ေအာ္... ညေနအိပ္မက္၊ ဂေယာက္ဂယက္ပါတကား။ အိပ္မက္ထဲမွာ ရယ္ကလပ္က လူေတြႏွင့္ ဦးတင္ေရႊတုိ႔ ခြက္ထုိးခြက္လွန္ရယ္ေမာေနၾကတာဟာ အားလုံး အတုေတြပါလား။ အမွန္တကယ္ ရူးရူးသြပ္သြပ္ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာေနသည္မွာ ငါတစ္ေယာက္ထဲပါလား" ဟု အမွန္ကို အမွန္အတုိင္း ျပန္ျမင္ၿပီး အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဘာမဆုိင္ညာမဆိုင္ တုံးဖလားရြာေလးကုိ ေျပးသတိရမိလုိက္ေသးေတာ့၏။

"ခုေလာက္ဆုိ.. ရြာေတာင္ပိုင္းက မိေအးတုိ႔ တစ္စု ေရရႊဲရႊဲ စုိေနေလာက္ၾကေရာေပါ့"

..


Saturday 9 April 2011

အဲဒီေနရာေလး


အဲဒီ ေနရာေလးမွာ
ၾကယ္ေတြ စုံခဲ့ဖူးတယ္။ ၾကယ္ေတြ ေၾကြခဲ့ဖူးတယ္။ သုိက္သိုက္၀န္း၀န္း ၾကည္ႏူးခဲ့ဖူးတယ္။ ရက္ရက္စက္စက္ ေၾကကြဲခဲ့ဖူးတယ္။ မိသားစုလုိက္ ငိုရႈိက္ခ့ဲဖူးတယ္။ အေဖာ္မဲ့ ႀကိတ္ငုိခဲ့ဖူးတယ္။ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အထီးက်န္ ၿပဳံးခဲ့ဖူးတယ္။ ထမင္းလက္ဆုံ စားခဲ့ဖူးတယ္။ ေရအတူ ေသာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီလုိ ၾကယ္ေတြ စုံလုိက္ ၾကယ္ေတြ ေၾကြလုိက္ ၾကည္ႏူးလုိက္ ေၾကကြဲလုိက္ ၀မ္းနဲလုိက္ ၀မ္းသာလုိက္ ၿပဳံးလုိက္ မဲ့လုိက္ ငိုလုိက္ ရယ္လုိက္နဲ႔ မိသားစုဘ၀သံသရာ ရထားႀကီး အတူတူစီးခဲ့ဖူးတယ္။

အဲဒီ ကမူေလးေပၚမွာ စိမ္တမ္း ေျပးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ ေခ်ာင္းေလးထဲမွာ ႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီး ေရကူးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ စပါးပင္ေတာထဲမွာ တူတူပုန္းတမ္း ကစားခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ စပါးရုိးေလးေတြန႔ဲ ပီပီ အၿပိဳင္မႈတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ စပါးပင္ေလးေတြကို ရိတ္သိမ္းခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ လယ္ကြင္းစပ္မွာ ေကာင္းဘြိဳင္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ စပါးပင္ေတြကုိ ရိတ္ရင္း သီခ်င္းေအာ္ဆုိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ လယ္ကန္သင္းေလးေပၚ ေလွ်ာက္ၿပီး တစ္ဘက္က ရြာဆီ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ စပါးရနံ႔ေလးေတြ ေအာက္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္။

အဲဒီ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ အိမ္ေလးေတြဟာ ဟုိတုန္းက အ၀တ္မ၀တ္ၾကဘူး။ သစ္ရြက္ သစ္ခက္ေတြဘဲ ၀တ္ထားၾကတယ္။ သြပ္ေတြကုိ ေခါင္းေပၚမတင္ၾကဘူး။ သက္ကယ္ေတြကုိဘဲ ဦးထုပ္လုပ္ေဆာင္းၾကတယ္။ သစ္မာေတြနဲ႔ အလွမဆင္ၾကဘူး။ ၀ါးျခမ္းစိပ္ေတြနဲ႔ဘဲ ျခယ္သၾကတယ္။ အဂၤေတ အုတ္ခ်ပ္ကို ဖိနပ္လုပ္မစီးၾကဘူး။ ေျမသားေျမလႊာအတုိင္းဘဲ ေနၾကတယ္။ ကြန္ကရစ္ ေျခေထာက္ေတြ မရွိၾကဘူး။ ရုိးရုိးအသားေျခေထာက္ေတြန႔ဲဘဲ ႀကံ့ႀကံ့ခံခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီေနရာေလးမွာ
အခ်ိန္က လူေတြကုိ စားခဲ့ဖူးတယ္။ အခ်ိန္ကဘဲ လူေတြကုိ ပြါးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကဘဲ လူေတြနဲ႔ ေသတမ္းရွင္တမ္း ကစားခဲ့ဖူးတယ္။ မြဲတမ္းေ႒းတမ္း ကစားခဲ့ဖူးတယ္။ မဲ့တမ္းၿပဳံးတမ္း ကစားခဲ့ဖူးတယ္။ ငုိတမ္းရယ္တမ္း ကစားခဲ့ဖူးတယ္။ ကြဲတမ္းဆုံတမ္း ကစားခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီလုိ အခ်ိန္ရဲ့ ကစားမႈ ေအာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုေလး ေသကြဲရွင္ကြဲ ကြဲခဲ့ဖူးတယ္။

အဲဒီေနရာေလးမွာ
ေနသာခဲ့ဖူးတယ္။ မုိးရြာခဲ့ဖူးတယ္။ ျမဴ ထခဲ့ဖူးတယ္။ ဆီးႏွင္းေ၀ခ့ဲဖူးတယ္။ စိမ္းလန္းစုိေျပခဲ့ဖူးတယ္။ ေသြ႔ေျခာက္ပူျပင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ယက္ကန္းခတ္သံ ပ်ံ႔လြင့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေမာင္းေထာင္းသံ ၾကားခဲ့ရဖူးတယ္။ ေက်းငွက္ ျမည္သံ နားေထာင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ၾကက္တြန္သံ နားစြင့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ရယ္ေမာသံေတြ ညံခဲ့ဖူးတယ္။ ငုိေၾကြးသံေတြ လွ်ံခဲ့ဖူးတယ္။ အမုန္းေတြ ေသခဲ့ဖူးတယ္။ အၿပဳံးေတြ ေ၀ခဲ့ဖူးတယ္။

အဲဒီ ေနရာဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရြာ.. တုံးဖလားရြာဘဲေပါ့။

ေအာ္.... ဘ၀ေတြ မုိးလင္း၊ ဘ၀ေတြ မုိးခ်ဳပ္၊ အခ်ိန္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ကုန္သြားေပမဲ့လဲ ကဗ်ာမပီ စာမညီတဲ့ ရာသီေတြၾကားမွာ က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာေလးကေတာ့ လွဆဲ ပဆဲ ႏုပ်ိဳဆဲပါဘဲလား။ လြမ္းေမာလုိက္ပါဘိ။ ။

..

Wednesday 6 April 2011

ကုိကုိေမာင္ Hounslow မွာေနသည္

၀န္ခံခ်က္။ ဘေက်ာက္ရဲ့ ပုိ႔စ္ေခါင္းစဥ္ကုိ နည္းယူခိုးခ်ထားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထင္ရာ ျမင္ရာ ၾကားရာမ်ားကို ဘေက်ာက္နည္းတူ ကမၻာတစ္၀ွန္းသုိ႔ ခ်ျပလုိက္သည္။ ေက်းဇူးဘေက်ာက္။
....


အဲဒီေန႔က ပန္းမပြင့္ဘူး။ သစ္ရြက္မရွိဘူး။ သစ္သီးမသီးဘူး။ ျမဴေတြ ဆုိင္းေနတယ္။ နွင္းေတြ ေ၀ေနတယ္။ ေရခဲမွတ္ နီးနီးေရာက္ေနတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ က်ေနာ္ လန္ဒန္ကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ေနတဲ့ အရပ္က Hounslow ။
..


တုံးဖလားရြာအလယ္ပုိင္းမွာ အိမ္အုိႀကီးတစ္လုံးရွိတယ္။ အဲဒီ အိမ္အုိႀကီးမွာ အဘြားႏွင့္ေျမး ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိတယ္။ အဘြားနာမည္က ေဒၚခ်စ္။ အားလုံးက ဖြားခ်စ္လုိ႔ဘဲ ေခၚၾကတယ္။ သူ႔ေျမးေလးနာမည္က ေမာင္ေခြး။ ေမာင္ေခြးက သူငယ္တန္းေအာင္ၿပီး ပထမတန္း တက္ေနတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းက တုံးဖလားရြာမွာ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရြာသာယာဆုိတဲ့ မနီးမေ၀းက ရြာႀကီးတစ္ရြာမွာ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းသြားတဲ့အခါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း နေဘးက ျဖတ္သြားရတယ္။ အဲဒီအခါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြက ပါဠိရြတ္ျပၿပီး စာသင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ အႏုိင္ယူေလ့ရွိတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းသားေတြကလဲ အားက်မခံ အဂၤလိပ္စာရြတ္ျပၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြကို အႏုိင္ယူေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလုိ အၿပိဳင္အဆုိင္ေလးေတြေၾကာင့္မုိ႔လဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြ ပရိတ္ႀကီး ၁၁ သုတ္ မရတဲ့သူ မရွိဘူး။ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ရြတ္ျပႏုိင္တယ္။ စာသင္ေက်ာင္းသားေတြကလဲ အဂၤလိပ္မီးနင္းေတြကုိ ရသေလာက္ က်က္မွတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလုိ အဂၤလိပ္မီးနင္းေတြ က်က္တဲ့အထဲမွာ ေမာင္ေခြးက ထိပ္ဆုံး။

"Y-e-l-l-o-w (ရဲလုိး)= အ၀ါေရာင္
S-l-o-w (စလုိး)= ေႏွးေသာ၊ ေျဖးေသာ
S-l-o-w-l-y (စလုိးလီး)= ေျဖးေျဖး
B-u-f-f-a-l-o (ဘတ္ဖဲလုိး)= ကၽြဲ"

အဲဒီလုိ ဆင္တူစကားလုံးေလးေတြဆုိ ကပ္ၿပီး မွတ္ရလြယ္လုိ႔ ေမာင္ေခြးတစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္မွာ အဂၤလိပ္ မီးနင္းေတြကို အက်ယ္ႀကီး ေအာ္က်က္ေနေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဖြားခ်စ္က ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။

"ေမာင္ေခြးရယ္။ တုိးတုိး က်က္စမ္းပါ။ နင့္ အဂၤလိပ္စာႀကီးကလဲ ၾကက္သီးထခ်င္စရာႀကီး။ တ -ုိး ထဲ -ုိး ေနေတာ့တာဘဲ။ ငါ နားရွက္တယ္" တဲ့။ ကဲ မွတ္ကေရာ။
...


မွတ္မိေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေနစဥ္တုန္းက ဂ်ပန္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက ျမန္မာ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ဒုလႅဘ၀တ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာစကား မေတာက္တေခါက္ ေလ့လာၿပီး ေတြ႔တဲ့အခါ ျမန္မာလုိ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူႏွင့္အတူ ဂ်န္းရွင္းအိတ္နားက စတုိးဆုိင္ တစ္ဆုိင္မွာ ေစ်းသြား၀ယ္တယ္။ ေစ်း၀ယ္သြားတယ္ဆုိတာထက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ဖုိ႔ ေကာ္ဖီပန္းကန္ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္လုံး သြား၀ယ္တာပါ။ က်ေနာ္ကလဲ အေဖာ္လုိက္သြားတာေပါ့။

ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ ပန္းကန္တန္းဘက္ကုိ သြားတယ္။ ဆုိင္၀န္ထမ္းေကာင္မေလး ခပ္ေခ်ာေခ်ာ တစ္ေယာက္က ဘာလုိခ်င္လဲလုိ႔ ေမးပါတယ္။ အဲဒီမွာ အဲဒီ ဂ်ပန္ဦးဇင္း ပူပူေႏြးေႏြးေလးက စင္ေပၚကေန ပန္းကန္ေလးကုိ လွမ္းယူလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားတစ္ခြန္းေျပာလုိက္တယ္။ "ဒါကုိ ဦးဇင္း လုိခ်င္ပါတယ္" လုိ႔ ေျပာခ်င္တယ္ထင္ပါ့။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားဆုိေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းဘဲ စကားက မပီဘူးေလ။ ၀စၥ မေပါက္သင့္တဲ့ ေနရာမွာ ၀စၥသြားေပါက္လုိက္တယ္။ သူေျပာလုိက္တာက "ဒါကုိ ဦးဇင္း ႀကိဳက္တယ္။ အရမ္း -ုိး ခ်င္ပါတယ္" တဲ့။ စကား အသံကလဲ အားႀကိဳးမာန္တက္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ဘဲ။ အဲဒီမွာ အဲဒီေကာင္မေလး မ်က္ႏွာနီျမန္းသြားတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဂ်ပန္ဦးဇင္းက ဘယ္သတိထားမိမလဲ။ သူလုိခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း သုံးေလးခါေလာက္ ဆက္ေျပာေနတယ္။

အဲဒီလုိ ေျပာရင္းနဲ႔ ဆုိင္၀န္ထမ္း မိန္းခေလးက ေယာင္ယမ္းၿပီး ဦးဇင္းလက္ထဲက ပန္းကန္ေလးကို လွမ္းယူမလုိလုပ္တယ္။ ဦးဇင္းလဲ လွမ္းယူမယ္ အထင္နဲ႔ လြတ္က လြတ္ေပးလုိက္တယ္။ ဆိုင္၀န္ထမ္း မိန္းခေလးကလဲ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိဘူး။ လက္ကို ျပန္ရုပ္လုိက္တယ္။ ရွက္သလုိလုိ ေၾကာက္သလုိလုိ သူယူမလုိ ကုိယ္ယူမလုိ လုပ္ရင္း ပန္းကန္ေလးက ဘယ္သူ႔လက္ထဲမွ မေရာက္ဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ၿပီး ကြဲသြားတယ္။ ကြဲသြားတယ္ဆုိတာထက္ လက္ကုိင္ က်ိဳးသြားတာပါ။ ေကာင္မေလးလဲ ရွက္လုိ႔လား ဒါမွ မဟုတ္ ပန္းကန္အစား သြားယူတာလား မသိဘူး။ အခန္းတစ္ခန္းထဲ ၀င္သြားၿပီး ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အျခား၀န္ထမ္း မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ (မန္ေနဂ်ာထင္တယ္) ေရာက္လာတယ္။ ဘာမ်ား အလုိရွိပါသလဲ ဘုရားလုိ႔ ထပ္ေမးတယ္။ ဂ်ပန္ဦးဇင္းကလဲ လုံး၀ ေလမေလ်ာ့ဘူး။ လက္ကိုင္က်ိဳးေနတဲ့ ေကာ္ဖီပန္းကန္ေလးကုိ ကုိင္ၿပီး "ဒါကုိ ဦးဇင္း အရမ္း -ိုး ခ်င္ပါတယ္"ခ်ည္း ေျပာေနေတာ့တာပါဘဲ။ အဲဒီမွာ အဲဒီ ၀န္ထမ္း မိန္းခေလးကလဲ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိဘူး။ ခပ္က်ယ္က်ယ္ စကား တစ္ခြန္း ျပန္တုန္႔ျပန္လုိက္တာ ၾကားလုိက္ရတယ္။ "ဦးဇင္း.. အရမ္း -ုိးခ်င္ မေနနဲ႔ေတာ့၊ ဒီမွာက ကြဲသြားၿပီ။ အဲဒီ ကြဲသြားတဲ့ ပစၥည္းအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးပါ"တဲ့။ ေရာင္းသူ ၀ယ္သူ အသံတူပါဘဲ။ အဲဒီလုိနဲ႔ က်သင့္ေငြေပးေခ်ၿပီး လက္ကုိင္ကုိင္းက်ိဳးေနတဲ့ ခြက္ကေလးကိုဘဲ ယူၿပီး ျပန္လာခဲ့ရေတာ့တယ္။ ေနာက္မွ အျဖစ္မွန္ကုိ ဂ်ပန္းဦးဇင္းကို ျပန္ေျပာလုိက္ရတယ္။ သူ႔ခမ်ာ အဲဒီ အခါက်မွ မ်က္ႏွာႀကီး နီတက္လာၿပီး အရွက္ႀကီး ရွက္ေနေလေတာ့ရဲ့။

...
လန္ဒန္ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေက်ာင္းတက္တယ္။ သင္တန္းေနရာက Southall အရပ္မွာ ရွိတဲ့ Church ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းထဲမွာပါ။ Southall Church လုိ႔ဘဲ ဆုိၾကပါစုိ႔။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏုိင္ငံက လူမ်ိဳးေတြက ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ ျဖစ္လုိ႔လဲ မသိဘူး။ အဲဒီ Southall က Th ကို F အသံဘဲ ထြက္တယ္။ ႆ္အသံမထြက္ဘူး။ ဘေက်ာက္ေနတဲ့ အရပ္နာမည္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါဘဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘေက်ာက္အသံထြက္သလုိ ထြက္လုိ႔ ရမယ္ထင္ပါ့။ အဲဒီလုိဘဲ ထြက္လုိက္ၾကေပါ့။


...

ႏုိင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ထုံးစံအတုိင္း ျမန္မာဆုိင္ရာ အခမ္းအနားတစ္ခုခုရွိမွ အခ်င္းခ်င္း ဆုံျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔မွာ အခမ္းအနားတစ္ခုကို က်ေနာ္သြားခဲ့တယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ အသိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔လုိ႔ "ေဟ့... မေတြ႔တာ အေတာ္ၾကာသြားတယ္။ နင္ ဘယ္မွာ ေနလဲ" ဆုိၿပီး ေမးလုိက္မိတယ္။ "နင္ South Park ကို သိလား"တဲ့။ "ဟာ.. သိတာေပါ့။ ဖူဟမ္နဲ႔ မနီးမေ၀း ၿမိဳ့ထဲမွာဘဲ" လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ "ငါ အဲဒီ South Park နားက အိမ္တစ္လုံးမွာ ေနတယ္"တဲ့။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႔နဲ႔ ေပါက္ေဖာ္တစ္ေယာက္ ပါလာတယ္။ သူ႔နာမည္က Lee တဲ့။ Mr Lee ေပါ့။ တုိက္လဲ တုိက္ဆုိင္တတ္ပါ့။ ဒါနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း မိတ္ဆက္ၿပီး Mr Lee ကုိ "Where do you live, Mr Lee?" လုိ႔ ေမးျဖစ္လုိက္တယ္။ သူကလဲ ျပန္ေျဖရွာပါတယ္။ "I live in South Park" တ့ဲ။ အင္း... Mr Lee က South Park မွာ ေနတယ္တဲ့။ ဘယ္လုိႀကီးလဲ မသိဘူးေနာ္။ နားထဲမွာေတာ့ ကလိတိတိရယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ေတာ့ ၀င္စားစရာေကာင္းသား။ အားတ့ဲ တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီ South Park နားတစ္ေလွ်ာက္ ေလ်ာက္(ေရွာက္)ပတ္ လည္ၾကည့္လုိက္ဦးမယ္။ း))
...


လန္ဒန္ေရာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ဗန္ေကာက္မွာ ေနတဲ့ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ေပါက္ခ်လာတယ္။ သူက ဟုိႏုိင္ငံ ဒီႏုိင္ငံေတြ ကူးေနေပမဲ့ ဘိလပ္စကားကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မတတ္ရွာဘူး။ ဒါနဲ႔ တစ္ရက္မွာေတာ့ ဘယ္လုိစကား စပ္မိမွန္းမသိဘူး။ ေတာင္ဆိတ္အေၾကာင္း စကားေရာက္သြားတယ္။ ေတာင္ဆိတ္ရုိးက အရုိးကုိသန္မာေစေၾကာင္း၊ ေတာင္ဆိတ္လ်ာက ပုိစြမ္းေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္ ေတာင္ဆိတ္လ်ာ ရႏုိင္ရင္ ပုိေကာင္းေၾကာင္း စကားစျမည္ ေျပာၾကတာေပါ့။ အဲဒီမွာ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္။ "စကားမစပ္.. ေတာင္ဆိတ္ကို အဂၤလိပ္လုိ ဘယ္လုိ ေခၚလဲ"ေပါ့။ က်ေနာ္လဲ အားက်မခံပါဘဲ။ "Antelope (အန္တီလုပ္) လုိ႔ ေခၚတယ္"လုိ႔ ေျဖလုိက္တယ္။ ဒါဆုိ သူ တစ္သက္လုံး အဲဒီ စကားလုံးကို မေမ့ေတာ့ဘူးတဲ့။ သူ႔မွာ အန္တီအရြယ္ ေစာ္တစ္ေဗြ ရွိလုိ႔တဲ့။ ဘာဆုိင္လဲေတာ့ မသိ။ း))

အဲဒီလုိနဲ႔ သူ ဗန္ေကာက္ ျပန္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ သူ လန္ဒန္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ယူေကက နဲနဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိ႔ ျပန္အလည္လာတာတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ေတာင္ဆိတ္ကုိ သတိရသြားၿပီး သူ႔ကုိ ေမးလုိက္တယ္။ "မင္း... ေတာင္ဆိတ္ရဲ့ အဂၤလိပ္မီးနင္းကို မွတ္မိေသးလား"ဆုိေတာ့ သူက ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားတယ္။ အမွန္ဆုိ သူမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိတ္အလုံးကုိေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။ ၾကည့္ဦး သူေျဖလုိက္တာက "Sisterlope" တဲ့။ ကဲဗ်ားးးး တစ္ႏွစ္အတြင္း အန္တီကေနၿပီး ဆစ္စတားဆီ ေျပာင္းသြားၿပီထင္ပါ့။
..


မႏွစ္တုန္းက မာစတာ က်မ္းျပဳစုေနရင္း Analytical study တုိ႔ Critical thinking တုိ႔မွာ အခက္အခဲ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း အသိမိန္းခေလး တစ္ေယာက္ကို ေျပာျပျဖစ္တယ္။ သူလဲ ယူနီတက္ေနတာပါ။ သူက ေျပာတယ္။ သူ႔စူပါဗိုက္ဆာက အရမ္းေတာ္တယ္တဲ့။ ပီအိပ္ခ်္ဒီကို ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္က ရထားတာတဲ့။ ေရးၿပီးသား တစ္ခ်ိဳ့တစ္၀က္ သူ႔ဆီပုိ႔ေပးခ်င္ရင္ ကူညီေပးမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ စာကုိ အရင္ မစစ္ခုိင္းခ်င္ပါဘူး။ သူ႔ဆီက အတုယူရေအာင္ သူ ေဒါက္တာဘြဲ႔ ရထားတဲ့ က်မ္းကုိ အရင္ ဖတ္ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ သူက ဘာေျပာလဲ ဆုိေတာ့.. သူက သူ႔ပီအိပ္ခ်္ဒီ က်မ္းကို ေျခာက္ပတ္နဲ႔ အၿပီး ေရးထားတာတဲ့။ က်ေနာ္လဲ အံ့အားသင့္ၿပီး "ဟင္းးး ေျခာက္ပတ္ထဲ ေရးတယ္"လုိ႔ ေယာင္ယမ္း ေအာ္ေျပာလုိက္မိတယ္။ သူကလဲ "ဟုတ္တယ္ ေျခာက္ပတ္ထဲ" တဲ့ ျပန္ေျပာရွာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကားက အဲဒီနားတင္ဘဲ ၀ဲေနေတာ့ သူက ဘာျဖစ္လုိ႔မွန္းမသိဘူး။ စကားလုံး လြဲေျပာတာ ေတြ႔ရတယ္။ "သူ႔က်မ္းက တစ္လခြဲနဲ႔ အၿပီးေရးထားတာ၊ ဒါေၾကာင့္ အရမ္းႀကီးေတာ့ Perfect မျဖစ္ပါဘူး"တဲ့။ ဒီဘက္ ႏိုင္ငံေတြမွာ Week ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ ပုိအသုံးမ်ားေတာ့ Six Weeks ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ ျမန္မာလုိ ျပန္ေျပာရတာကေတာ့ နဲနဲ အခက္ေတြ႔ေနသလုိပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ပါေသးရဲ့ တစ္လခြဲဆုိတဲ့ Synonym ေလး ကယ္သြားေပလုိ႔။
....


ခုဆုိ တုံးဖလားရြာက ဖြားခ်စ္ႀကီး မရွိရွာေတာ့ဘူး။ သူ႔ေျမးေလး ေမာင္ေခြးကေတာ့ မုံရြာ တကၠသုိလ္ကေန အေ၀းသင္နဲ႔ ဘီေအ ဘဲြ႔ရၿပီး တုံးဖလားမွာဘဲ လယ္ထြန္ ပ်ိဳးႏႈတ္ ေကာက္စုိက္ လုပ္ေနေလရဲ့။ တကယ္လုိ႔ ဖြားခ်စ္ သက္ရွိထင္ရွားရွိဦးမယ္ဆုိရင္၊ တကယ္လုိ႔ က်ေနာ္နဲ႔ လန္ဒန္ကို အတူပါလာမယ္ဆုိရင္၊ တကယ္လုိ႔ သသံသယေဒါသ သင့္စရာ စကားမ်ားကို ၾကားခဲ့မယ္ဆုိရင္ ဖြားခ်စ္ရဲ့ နား ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ရွက္ေနမလဲ မသိရွာဘူး။

"ဖြားခ်စ္ေရ... က်ေနာ္ လန္ဒန္ၿမိဳ့ေရာက္ေနတယ္။ ေနတဲ့ အရပ္က Hounslow ပါ။ Southall (ေ-ာက္ေဖာ) မွာ အဂၤလိပ္စာ တက္တယ္။ အိမ္နားက ကားလမ္းေဘးမွာ Double Yellow line ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ South Park က ေကာင္မေလးေတြ အလည္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က မေခၚခဲ့နဲ႔ ဆုိလုိ႔ Mr Lee ကိုေတာ့ ေခၚခဲ့ၾကေလ့မရွိပါဘူး။ အဲဒါပါဘဲ ဖြားခ်စ္ေရ။ တမလြန္ကေန နားရွက္မေနနဲ႔ဦးေနာ္"

ဟုတ္ကဲ့။ က်ေနာ္ Hounslow မွာ ေနပါတယ္။ စာစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့.....
"ကုိကိုေမာင္ Hounslow မွာ ေနသည္ ေပါ့" း)))) ဟဲ ဟဲ ဟဲ ။


မွတ္ခ်က္။
ဂါမၼေဒါသသင့္တဲ့အတြက္ စာဖတ္သူမ်ား စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေစလုိလုိ႔ပါ။ ညစ္ပတ္လုိတဲ့ စိတ္မရွိပါဘူး။ း))))))

.

Monday 4 April 2011

အထုပ္ကေလး ေျဖၾကည့္ရာ၀ယ္ မွ အဆက္


ထုိအခါ ကိုခင္ေအးသည္ သူ႔အား မ်က္ႏွာ စပ္ၿဖဲၿဖဲျဖင့္.....

"တရုတ္သူေ႒းေရ..
အထုပ္ကေလးအေၾကာင္း
အဟုတ္ မေမးနဲ႔
အဲဒါ... ခ်ဳပ္ေထးဗ်
ဟ ဟ ဟ ဟ ဟ"

ဆုိၿပီး ကာရန္နေဘေလးျဖင့္ ရယ္သြမ္းေျပာဆုိေလေတာ့သည္။ "ဟာ... ခင္မ်ားကလဲ အတည္ေမးေနတာဗ်။ ေသခ်ာ ရွင္းျပစမ္းပါဦး" ဟု မ်က္ႏွာတည္တည္ျဖင့္ သူ ေမးလုိက္ေတာ့မွ ကိုခင္ေအးက....

"ဒီလုိဒီလုိ ကုိကုိေမာင္ေရ့..... ဒုိ႔အေဆာင္မွာ မီးမလာတာ သုံးေလးရက္ရွိၿပီဆုိတာ မင္းလဲ သိတာဘဲေလ။ မီးမလာေတာ့ ေရမလာဘူးေပါ့ကြာ။ ေရမလာေတာ့ သုံးေရအတြက္ အဆင္မေျပေတာ့ဘူးေပါ့။ ေသာက္ေရကေတာ့ ထားပါေတာ့ ေရသန္႔၀ယ္ေသာက္ေနက်မုိ႔။ ဒီေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာထဲ ေရျပတ္ေနတာ ၾကာၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့လဲ မင္းသိတဲ့အတုိင္းဘဲ ငါတုိ႔ အားလုံး သုံးေနတဲ့ အိမ္သာက ဗုိလ္ထုိင္အိမ္သာေတြေလကြာ။ ေရမရွိရင္ သုံးရတာ ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပဘူး။ ဒီေတာ့ ေရအိမ္ခန္းထဲ အနံ႔အသက္ေတြ လႈိင္ေနမွာစိုးလုိ႔ အိမ္သာသြားခ်င္တဲ့အခါ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကို အိမ္သာေၾကြခြက္ထဲ ျဖန္႔ခင္းလုိက္ၿပီး အခင္းသြားလုိက္တာဘဲ။ ကိစၥ၀ိစၥအားလုံးၿပီးတဲ့အခါ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကေလးကို ေသခ်ာထုပ္လုိက္ၿပီး ပန္းၿခံေထာင့္နားက ပု႑ရိက္ပန္းရုံေအာက္ သြားပစ္လုိက္တာေလ။ ေခြးေတြက ပန္းၿခံထဲ လာၿပီး အစာရွာ စားေနက်ဆုိေတာ့ ပိုအဆင္ေျပသြားတာေပါ့ကြာ။ ဟား ဟား ဟား။ မွတ္ထားလုိက္ဦး ကုိကိုေမာင္ေရ့.. အဲဒါ ယၾတာထုပ္မဟုတ္ဘူး။ ခ်ဳပ္ေထး.. ေခ်းထုပ္ပါကြ။ ဟ ဟ ဟ ဟ ဟ"

ဆုိၿပီး လုံးေစ့ပတ္ေစ့လည္ေအာင္ ရွင္းျပရင္း အားရပါးရ ရယ္ေမာေနေလေတာ့သည္။

"ေအာ္..... သူ႔အထုပ္က အညံ့ေတြ ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္တဲ့ ယၾတာထုပ္ မဟုတ္ဘဲ အနံ႔ေတြ ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္တဲ့ ေခ်းထုပ္ႀကီး ျဖစ္ေနပါေတာ့လား"

ဟု စဥ္းစားၿပီး သူ၀ီရိယရွိစြာ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ရသည့္ မနက္ခင္းေလးမ်ားကုိ ႏွေျမာတသမိရင္း ကုိခင္ေအး အခန္းထဲမွ ျပန္လာၿပီး သူ႔အခန္းထဲ ၀င္ေရာက္ကာ ထုံးစံအတုိင္း ဘရိတ္ဖာ့စ္တ္ကုိ ၿဖိဳသလစ္ ျဖစ္သလုိ မစားခ်င့္စားခ်င့္ စားၿပီး အဆုံးသတ္လုိက္ေလသည္။ ထုိအခုိက္ သူ႔ဗုိက္ထဲက စစ္ကနဲ နာက်င္လာသည္။ တစ္ရစ္ရစ္ တက္လာသည္။ ဒါဆုိ ေသခ်ာၿပီ။ သူလဲ အိမ္သာ သြားခ်င္ေနၿပီ။

ပရိသတ္ႀကီးက ေမးေကာင္း ေမးႏုိင္သည္။ "ကုိကုိေမာင္ေရ... ခင္မ်ားက ကိုခင္ေအး အေၾကာင္းကုိသာ ေရးၿပီး ခင္မ်ား အေၾကာင္းေတာ့ မေရးဘူး။ အဲဒီလုိ မီးမလာတဲ့အခါမွာ ခင္မ်ားကေကာ ဗုိက္ျပႆနာကို ဘယ္လုိ ေျဖရွင္းခဲ့ရပါသလဲ။ ခင္မ်ား ကိုယ္တုိင္(ကိုယ္ေတြ႔)အေၾကာင္းေလးလဲ လုပ္ပါဦးဗ်" ဟူ၍။ အဲဒီလုိသာ တကယ္လုိ႔ ပရိသတ္ႀကီးက ေမးျမန္းခဲ့ရင္ သူက အေျဖကုိ ရုိးရိုးတန္းတန္း မေျဖဘဲ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ အသြားေလးျဖင့္ ေအာက္ပါအတုိင္း အေျဖေပးမည္မွာ ရာႏႈန္းျပည့္ ဧကဧကန္ အမွန္ပင္ ေသခ်ာလွေပေတာ့သည္။

"က်ေနာ္လဲ... ထုိနည္း၄င္း..... ထုိနည္း၄င္း.... မီးအေျခအေန မေကာင္းလုိ႔.... ဗုိက္ျပႆနာ အေပါင္းကို..... ျဖစ္သလုိသာ..... ေညာင္းလုိက္ရေပသည္..."


ပထမပိုင္းက ဒီမွာပါ။

.