Friday 28 December 2012

၂၀၁၂ အိပ္မက္ ဂေယာက္ဂယက္


စပ္မိလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ တူမေလးတစ္ေယာက္က ဘေလာ့တစ္ခု တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္တဲ့။ ဟ.. နင္ ဘေလာ့ေဆာက္ခ်င္တာနဲ႔ ငါနဲ႔ ဘာဆုိင္တုန္းဆုိေတာ့ ဦးေလးဘဲ ေဆာက္လုပ္ေပးရမယ္ေလတဲ့။ အမယ္ အမယ္ အေပၚစီးကေလသံနဲ႔။ သူ႔ဦးေလးကို သူ႔တပည့္မ်ား မွတ္ေနေရာ့သလား မသိ။ ဒါနဲ႔.. ဟုိ နည္းပညာၾကမ္းပိုးေလး ေမာင္ (စြယ္စုံၾကမ္း):D နဲ႔ ဆက္သြယ္ပါလားဆုိေတာ့ ဟင့္အင္း ဥေလးဘဲ လုပ္ေပးပါေနာ္..ေနာ္တဲ့။ အင္းး ဒီထက္ မဆုိးလာခင္ လုပ္ေပးပါ့မယ္လုိ႔ ၀န္ခံထားလုိက္မွ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ဦးေလးကေန ဥေလး။ ဥေလးကေန ဘယ္ေတြ ေရာက္ဦးမယ္ မသိဘူး။ ေခတ္ကာလသမီးေတြက ယုံရတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ရက္ငယ္ရင္ တစ္ရက္လည္တယ္တဲ့။

ဒါနဲ႔.. ဒီမယ္ တူမေတာ္ ဘေလာ့လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က ေသခ်ာသြားၿပီလား ဆုိေတာ့။ ဦးေလးတူမ မေသခ်ာရင္ ဘာမွ ဖြင့္မေျပာဘူး။ အာေညာင္းတယ္တဲ့။ ဒါျဖင့္ရင္ ဘေလာ့ ဥပေဒသေတြကုိ ေျပာျပမယ္။ ေသခ်ာနားစြင့္ဆုိေတာ့ နားရြက္တစ္ဘက္ အေပၚေထာင္ၿပီး နားစြင့္ေနပါတယ္တဲ့။ တကယ့္ ကန္႔လန္႔မေလး။ လူ႔ေလာကမွာ ေလာကဓံဆုိတာ ရွိသလုိ ဘေလာ့ေလာကမွာလဲ ဘေလာဂဒဏ္ဆုိတာ ရွိတယ္ကြဲ႔ တူမရဲ့။ အဲဒီ ဒဏ္ေတြကုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဆက္ဒုိးေပေတာ့ ဆုိေတာ့။ ေျပာျပေလတဲ့။ (၁) ခ်ီးမြမ္းခံရမယ္။ (၂) ကဲ့ရဲ့ ခံရမယ္။ (၃) အဆဲခံရမယ္။ (၄) ဆရာလုပ္တာ ခံရမယ္။ (၅) အေထြေထြ လုပ္တာ ခံရမယ္ဆုိေတာ့။ တစ္ကေန ေလးအထိေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ငါးနံပါတ္က အေထြေထြလုပ္တာ ခံရမယ္ဆုိတာက ဘာတုန္း ဦးေလးရဲ့တဲ့။ တူမႀကီး မွတ္ထား။ အေထြေထြဆုိတာ အကုန္ပါတယ္။ အီစီကလီ အာပလာ ေလာကြတ္ သူ႔ဆုိက္ဒ္ဖိတ္ေခၚ ညစ္ညမ္းလင့္ခ္ခ်ေပး စသျဖင့္ စသျဖင့္ေပါ့ ဆုိေတာ့။ ဦးေလးကလဲ ဒါမ်ိဳးမေၾကာက္လုိ႔ ရြာရုိးေလွ်ာက္ေနတာေလ။ စိမ္တာ စိမ္လုိက္တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို www.big-niece.blogspot.com ဆုိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလး ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ပုိ႔စ္တင္ပုံတင္နည္းက စလုိ႔ေပါ့။

 အဲဒီလုိနဲ႔ သူ႔ဘေလာ့ေလးမွာ ေန႔စဥ္ သူ႔စိတ္ထဲရွိတာေတြေရးလုိက္ တင္လုိက္န႔ဲ အစားပ်က္ အအိပ္ပ်က္ေတာင္ ျဖစ္လုိ႔။ ဘေလာ့ေလးကို ခ်စ္လုိက္တာလဲ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ သူ႔ခ်စ္သူထက္ေတာင္ ပုိခ်စ္ေသးတယ္ဆုိလားဘဲ။ သူ႔ရဲ့ ဆုိဒ္ဘားမွာေတာင္ သူ႔ခ်စ္သူကုိ "ခ်စ္သူသုိ႔"ဆုိၿပီး အခုလုိေလး သတိေပးထားေလရ့ဲ။ 

ခ်စ္သူသုိ႔...

ဒီမယ္ခ်စ္သူ... 
အေလ်ာ့ေပးသလုိလုိ အထာပုိစြာနဲ႔ 
ဘေလာ့ေလးကုိေတာ့ မနာလုိ မျဖစ္လုိက္ပါနဲ႔
ညွိဳ ႔ဓါတ္ျပင္းတဲ့ မင္းရဲ့ အခ်စ္က
ဒီက ပုိ႔စ္တက္ျခင္းရ့ဲ ဟုိဘက္ အေ၀းမွာ
မုိင္ေပါင္း ကုေဋကုဋာ။
....

သူ ပုိ႔စ္ေတြ အလီလီ တင္ေပမဲ့ သူ႔စာဖတ္ပရိသတ္က ႏွစ္ေယာက္ထဲရယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ရယ္ သူ႔ဦးေလးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ရယ္ပါဘဲ။ သူက ေျပာတယ္။ ဦးေလး သမီးစာကုိ ဘယ္သူမွလဲ လာမဖတ္ၾကဘူး။ သမီးစာေရးတာ အရမ္းညံ့ဖ်င္းေနလုိ႔လားဟင္။ သမီး စာေတြက အဆင္းသာရွိၿပီး အနံ႔မရွိတဲ့ မုိးေစြပန္းလုိ ဘာမွ အႏွစ္သာရမရွိလုိ႔ လာမဖတ္ၾကတာထင္တယ္ေနာ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ဖရက္ရွာတူမႀကီးကို ဘေလာ့ က်င့္ထုံးေလးေတြကို အခုလုိ ေျပာျပျပန္ရတယ္။ ဒီလုိ ရွိတယ္ တူမႀကီးရဲ့။ လူတုိင္းက ကိုယ္ေရးတဲ့ စာကို လူတုိင္းကုိ ဖတ္ေစခ်င္ၾကတာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္စာကုိ သူမ်ားဖတ္တာထက္ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ဖတ္ေနရတဲ့ အႀကိမ္ေတြက ပုိမ်ားေနတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလုိလုပ္။ ကုိယ့္ဘေလာ့ကို လာဖတ္ေစခ်င္ရင္။ (၁) သူမ်ားဘေလာ့ေတြ အရင္သြားဖတ္ရမယ္။ (၂) ဖတ္ၿပီးရင္ ကြန္မင့္ ေပးထားခဲ့ရမယ္။ (၃) ကြန္မင့္ေပးတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ရ့ဲ ဘေလာ့လင့္ခ္ကို တစ္ခါထဲ ခ်ေပးထားခဲ့ရတယ္။ (၄) မၾကာမၾကာ ေန႔စဥ္ ဘေလာ့ေပါင္းမ်ားစြာကို သြားလည္ၿပီး အဲဒီလုိ လုပ္ေနရမယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္တာကို ဘေလာ့ ပရုိမုိရွင္းလုပ္တာ၊ ဘေလာ့ မားကက္တင္း ဆင္းတာလုိ႔ ေခၚသကြဲ႔။ ဒီလုိလုပ္မွ ကိုယ့္ဘေလာ့ကုိ အားနာပါးနာနဲ႔ လာဖတ္ၾကမွာ။ ဦးေလး ဘေလာ့စေရးခါစတုန္းကလဲ ဒီလုိဘဲ လုပ္ခဲ့ရတာဘဲေလ။

ဒီလုိနဲ႔ သူ႔ခမ်ာ ေန႔မအား ညမနား တစ္ဘေလာ့၀င္ တစ္ဘေလာ့ထြက္နဲ႔ မုိးစင္စင္လင္းခဲ့ေပါင္း မနည္းခဲ့ဘူး။ ပထမတစ္ပတ္ ဘေလာ့ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ကို ၀င္လည္ၿပီး ကြန္မင့္ေပး၊ လင့္ခ္ကေလးေတြ ခ်ထားခဲ့ေပမဲ့ ျပန္လုိက္လာတဲ့သူ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဓါတ္မက်ဘဲ ေန႔စဥ္ ဘေလာ့မားကက္တင္း ဆင္းလုိက္တာ တစ္လေလာက္လဲ ရွိလာေရာ။ အားနာလုိ႔လား သနားသြားလုိ႔လား မသိ။ ျပန္လုိက္လာၿပီး ကြန္မင့္ေတြ ျပန္ေပးထားခဲ့ၾကတာ မနည္းေပဘူး။ သူ႔ပုိ႔စ္တစ္ခုမွာဆုိ ကြန္မင့္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရလုိက္တယ္။  လာလည္တဲ့သူေတြကလဲ ၀တ္ေက်တန္းေက်အေနနဲ႔ စာေရးေကာင္းလုိက္တာ။ ေနာက္ ထပ္လာဖတ္ဦးမယ္။ ကဗ်ာေလးေတြကလဲ ဂြတ္ရွယ္ဘဲ။ စသျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးစကား ဆုိထားခဲ့ၾကေလရဲ့။ တူမႀကီးခမ်ာမွာလဲ ပီတိေတြ တရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ မ်က္တြင္းေတြ ေဟာက္တဲ့အထိ အအိပ္ပ်က္ခံၿပီး ပုိ႔စ္ေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု တင္ေနေလေတာ့ရဲ့။

သူက ေဆာင္းပါးေတြ ၀တၳဳတုိေတြ ေရးတာထက္ ကဗ်ာေတြ ေရးရတာကို ပုိအားသန္တယ္ထင္ပါရဲ့။ ကဗ်ာေတြဘဲ လိမ့္ေရးေနေလရဲ့။ ကဗ်ာလုိ႔တာ ေျပာရတယ္။ ကာရန္မရွိ ဘာမရွိနဲ႔။ စာေၾကာင္းတုိတုိေလးေတြ ေရးၿပီး စင္တာမွာ ထားလုိက္ရင္ ကဗ်ာျဖစ္သြားေရာဆုိၿပီး သတ္မွတ္ထားပုံရတယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ခ်ည္း ကဗ်ာေတြ တင္ေနေတာ့တာပါဘဲ။ သူေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကုိလဲ ၾကည့္ဦး။ ကာရန္မိတစ္ခ်က္ လြတ္တစ္ခ်က္နဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အဓိပၸါယ္ကလဲ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္။  သူ႔ရဲ့ "နင့္မ်က္လုံး" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ၾကည့္လုိက္ဦး။


နင့္မ်က္လုံး 

၀ါဆုိပန္းခူးတုန္းက
နင့္မ်က္လုံးစူးစူးႀကီးေတြရယ္
ငါ့ကို ရူးမူးေစခဲ့တယ္။

အိမ္အလည္လာတုိင္း
နင့္ကို အိမ္ကေခြးေဟာင္တာ
နင္ည့ံလုိ႔ေပါ့ဟဲ့။

ေဖေဖေမေမက ေျပာတယ္
ေခြးေဟာင္ခံရသူကုိ
ေ၀းေ၀းေရွာင္တဲ့။
....


ၿပီးေတာ့လဲ ေန႔စဥ္ သူစိတ္ကူးေပါက္ရာေတြကုိ ကဗ်ာသီကုံးၿပီး တဒုိင္းဒုိင္းနဲ႔ ဘေလာ့ေပၚ ပစ္တင္ေနေတာ့တာပါဘဲ။ ဖတ္ရတဲ့သူေတြကေတာ့ အေတာ္ေလး ညစ္ေနေလာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ လူ႔က်င့္၀တ္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈက ရွိေနေလေသးေတာ့ ဘာေရးေရး ေကာင္းပါတယ္ဘဲေပါ့။ ဒီလုိမ်ိဳး ကြန္မင့္ေရးတာက အႏၱရာယ္ကင္းတယ္ေလ။ မဟုတ္လား။ ဒီမွာလဲ ၾကည့္ဦး။ သူ႔ငယ္ရည္းစားက သူ႔ကို ရည္းစားစာ စေပးခါစတုန္းက အျဖစ္အပ်က္တဲ့။ ကဗ်ာနာမည္ေလးက "နင့္စာ" ဆုိဘဲ။

နင့္စာ

နင္ေပးတဲ့ စာ
ငါက ဖ်ာေအာက္ထုိး
ေမာင္ေလးက ၾကမ္းပုိးရွာေတာ့
နင့္စာကုိေတြ႔
တေခြ႔ေခြ႔ ရီေနေလရဲ့။
....


မွတ္မွတ္ရရ သူ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ ကြန္မင့္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ ရလုိက္တယ္။ အရမ္းေကာင္းတာဘဲ၊ ဒီလုိ ကဗ်ာမ်ိဳးဖတ္ခ်င္ေနတာ၊ ကဗ်ာဥာဏ္အရမ္းရွိတာဘဲေနာ္၊ ေတာ္လုိက္တာ၊ ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြကို မလြတ္တမ္း အားေပးေနပါတယ္၊ ကဗ်ာဆရာမေလးကုိ အားက်လုိက္တာ၊ ပို႔စ္တင္တုိင္း ေျပးေျပးလာဖတ္ပါတယ္၊ ကဗ်ာေတြကေတာ့ ေကာင္းမွေကာင္း။ စတဲ့ စတဲ့ ကြန္မင့္ေတြ မ်ားမွမ်ားဘဲ။ ၿပီးေတာ့ လာဖတ္တဲ့ ဦးေရကလဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း တစ္ရက္ထဲနဲ႔ ငါးရာေက်ာ္ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးက ဟိုလုိလုိ ဒီလုိလုိနဲ႔ ဘာကုိ ဆုိလုိခ်င္တာမွန္း မသိေပမဲ့ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ သသံသယေဒါသ သင့္ေနသလုိလုိ။ အဲဒီကဗ်ာေလးကို လူေတြကလဲ အႀကိဳက္မ်ားၾကဟန္ တူပါရဲ့။  စာဖတ္သူဆုိတာကလဲ နဲနဲေလး ဆန္းေပးမွ လန္းၾကတာ မဟုတ္လား။ ကဗ်ာနာမည္ေလးက "ခ်စ္ရႊမ္းစုိ" တဲ့။

 ခ်စ္ရႊမ္းစုိ

  နိမ့္တုံျမင့္တုံ ေျခလွမ္းေတြရယ္
သိမ့္တုန္ ၿခိမ့္တုန္ ေရႊနန္းတမွ်ပါဘဲ။

 မင္းေလးက တိမ္စားခ်င္တယ္ဆုိရင္
ကုိယ္က တိမ္မွ်ားေပးမဲ့သူပါကြယ္

ဒါေပမဲ့

အနမ္းမုိးေတြေတာ့ မသဲလုိက္ပါနဲ႔
ငါ့ရဲ့ အလြမ္းပ်ိဳးခင္းေလး ရႊဲကုန္မွာ ေၾကာက္လုိ႔။
....


တစ္ရက္မွာေတာ့ ဦးေလးေရ.. ဦးေလးထက္ သမီးသာသြားၿပီတဲ့။ ဘာကုိတုန္းဆုိေတာ့။ စာလာဖတ္တဲ့သူေတြေလ။ ဦးေလးရဲ့ဟာက ဒိတ္ေအာက္သြားၿပီ။ မလန္းေတာ့ဘူး။ သမီးတုိ႔လုိ အရြယ္မွ တကယ့္ ကိတ္တာ။  ဦးေလးရဲ့စာေတြက ေခတ္မမီေတာ့ဘူး။ မီးတုိ႔လုိ စာေရးဆရာေလးေတြကမွ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ေစတာတဲ့။ ဖုလုိက္တာဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ္ မေန႔တေန႔ကမွ ဘေလာ့ေလး တည္ေဆာက္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အခု ဘ၀င္ျမင့္ေနၿပီေရာ။ ေနာက္ရွိေသးတယ္။ သူ႔ရဲ့ ကဗ်ာေတြကို ေဖ့စ္ဘုတ္ေတြမွာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတယ္တ့ဲ။ သူ႔ဆီကလဲ ခြင့္မေတာင္းဘူးတဲ့။ ဒါဟာ ခိုးယူျခင္းတစ္မ်ိဳးဘဲတဲ့။ ဒီလုိခုိးယူလုိ႔ ရၾကစတမ္းလားတဲ့။ အခ်ိန္ေတြ အင္အားေတြ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးေတြ ေပးဆပ္ၿပီး ေရးထားရတာတ့ဲ။ နဲနဲေလး လူသိမ်ားလာေတာ့ မာနက ပူးတြဲပါလာေခ်ၿပီေကာ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ့ သူ႔ဘေလာ့ဆုိက္ဒ္ဘားမွာ "သတိ" ဆုိၿပီးေတာ့ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားေလရဲ့။


သတိ

ျဖဴျဖဴမဲမဲ
စာေရးသူဟာ စာေရးသူဘဲ
စကားလုံးေတြ
ယူသုံးခ်င္တယ္ဆုိရင္
စာနဲ႔စာေရးသူ
တူတူ ေဖာ္ျပေပးပါ
ဒါဘဲ။
....

ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ တူမႀကီးရဲ့ တစ္လြဲမာနေတြကို ခ၀ါခ်ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ ဘ၀င္ရူး ရူးသြားႏုိင္တယ္ဆုိၿပီး စဥ္းစားခန္းထုတ္ေနမိခဲ့တယ္။ သူ႔ကဗ်ာေတြဆုိတာကလဲ ကဗ်ာအဆင့္ ေရာက္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ သူ႔ကဗ်ာနဲ႔ သူေတာင္ ဘယ္အမ်ိဳးအစားထဲ ပါ၀င္မွန္း သိမဲ့ပုံမေပၚဘူး။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲရွိတာကို ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးထားေလေတာ့ ကဗ်ာရဲ့ရသေတြက မေပၚလြင္ဘူး။ သူ႔ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မေလးရွားက ေဂါပကႀကီး တစ္ေယာက္ကေတာင္ သေရာ္ထားေသးေလရဲ့။ ဘာတဲ့။ "တစ္ေထာင္တန္လား အမ္းစရာ အေၾကြမရွိဘူး။ ဟုိနားက တူမႀကီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ယူသြား" တဲ့။ (ေဂါပကႀကီးက ကုိးရာေက်ာ္တန္ ပစၥည္းတစ္ခုခု ေရာင္းလုိက္ဟန္တူပါရဲ့။) သူ႔ကဗ်ာက အဲဒီေလာက္ထိ သိန္းတန္ သန္းတန္ တန္ဖုိး ရွိတာကလား။ း) အင္း အခု သူ႔ကို ဆုံးမဖုိ႔ အခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ။

တူမႀကီး လာအံုးဆုိေတာ့ ဘာတုန္းတဲ့။ အသံက ခပ္မာမာရယ္။ သူ႔ဦးေလးကိုေတာင္ အထင္ေသး အျမင္ေသးပုံစံမ်ိဳး။ တူမႀကီး သိပ္ဘ၀င္ျမင့္မေနနဲ႔။ စာဖတ္သူေတြ ခ်ီးက်ဴးတုိင္းလဲ အဟုတ္မထင္နဲ႔။ ဘေလာ့ ေရးကာစမုိ႔ အားမငယ္ေအာင္ အားေပးတဲ့အေနနဲ႔ ကြန္မင့္မွာ ခ်ီးက်ဴးခန္းဖြင့္ၾကတာ။ အမွန္က တူမႀကီးရဲ့ ကဗ်ာေတြဟာ ကဗ်ာ့ေရစီးေၾကာင္းထဲ မေရာက္ေသးဘူး။ အမ်ားႀကီး လုိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာဖတ္သူကုိ ဘယ္လုိရသမ်ိဳး ေပးမလဲဆုိတဲ့ တာ့ဂက္လဲ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ကဗ်ာေတြ စာေတြကို ေသခ်ာျပန္ေလ့လာဦး။ လူအဖတ္မ်ားလာေလေလ ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြ ေပၚသင့္လာေလ မဟုတ္လား။ အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္ေတာ့။ ဦးေလးက လာညွိေနေသးတယ္။ သမီးကဗ်ာေတြကို လူေတြ ႀကိဳက္ၾကလုိ႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူဦးေရ ရာခ်ီေထာင္ခ်ီ ဖတ္ၾကတာေပါ့။ အခုဆုိ ေကာင္တာမွာ စာလာဖတ္သူေပါင္း ႏွစ္သိန္းေက်ာ္သြားၿပီတဲ့။ (ေက်ာ္မွာေပါ့ ေကာင္တာ စလုပ္ကထဲက ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ဂဏန္း တစ္ခါထဲ ရုိက္ထည့္ထားတာကုိမ်ား၊ မသိရင္ ခက္မယ္)။  ဦးေလးရဲ့ ဘေလာ့ဆုိ တစ္ရက္ေနလုိ႔မွ အေယာက္တစ္ရာ မျပည့္ခ်င္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔မ်ား သမီးကို လာရစ္ေနေသးတယ္။ နားစမ္းပါ ဦးေလးရာတဲ့။ 

ကဲ ဒါျဖင့္ ငါ့တူမ။ ဒီလုိလုပ္။ တစ္လေလာက္တိတိ ဘယ္ဘေလာ့ကိုမွ သြားမလည္နဲ႔။ ကြန္မင့္လဲ သြားမေပးနဲ႔။  တူမႀကီးကေတာ့ ကဗ်ာေတြကို ေရးၿမဲမျပတ္ ေန႔စဥ္ေရးၿပီးတင္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ လာဖတ္ၾကမလဲဆုိတဲ့ ျပႆနာကို တစ္လျပည့္တဲ့ေန႔မွာ အေျဖသိရမယ္။ တကယ္လုိ႔ တစ္လျပည့္တဲ့ေန႔အထိ စာဖတ္သူေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆုိရင္ တူမႀကီးရဲ့ ကဗ်ာေတြက တကယ္ တန္း၀င္သြားလုိ႔ စာဖတ္သူေတြ မျပတ္ရွိေနတာလုိ႔ ဦးေလး ယုံေပးလုိက္မယ္ဆုိေတာ့။ စိမ္လုိက္ေလ ၾကာသလားလုိ႔တဲ့။

ဒါနဲ႔...သူလဲ သူ႔ကုိယ္သူ ယုံၾကည္စြာနဲ႔ဘဲ ကဗ်ာေတြ အေရးမပ်က္၊ အတင္မပ်က္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္ဘေလာ့ကုိမွလဲ သူသြားမလည္ေတာ့ဘူး။ အေျခအေနကုိသာ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလရဲ့။ ပထမ တစ္ပတ္ေလာက္ထိေတာ့ လာဖတ္တဲ့သူေတြ လာၿမဲလာေနၾကတုန္းရွိေသးတယ္။ ဒုတိယပတ္က်ေတာ့ နဲနဲ က်ဲသြားၿပီ။ ရက္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ လာဖတ္သူ ဦးေရက ဆယ္ေယာက္ေလာက္သာ ရွိေတာ့တယ္။ ကုိယ္ကသာ ကဗ်ာေရးၿပီး ပုိ႔စ္ကုိ ေန႔တုိင္း တစ္ပုဒ္စီတင္ေနေပမဲ့ ဘယ္ဘေလာ့ကိုမွ လုိက္မလည္တဲ့အတြက္ စာဖတ္သူ ဘေလာ့ဂါေတြလဲ ငါ့ဘေလာ့မွ လာမဖတ္တာ ငါက သူ႔ဘေလာ့ သြားဖတ္စရာလား လုိ႔မ်ား ေတးထားၾကသလား မသိ။ တစ္လမျပည့္ခင္ ၂၈ ရက္ေျမာက္တဲ့ ေန႔ကစၿပီး တူမႀကီးရဲ့ ဘေလာ့ကို လာလည္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ တူမႀကီး မ်က္ႏွာ ရဲတက္လာၿပီး ရွက္ေနလုိက္တာမ်ား သနားေတာင္ သနားမိသြားရဲ့။ သူ အရႈံးႀကီး ရႈံးသြားၿပီကုိး။ ပုိဆုိးတာက သူ႔မာနကို ထက္ပိုင္း ခ်ိဳးပစ္လုိက္သလုိ သူ ခံစားသြားရရွာတာပါဘဲ။

ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့။
ကဲ.. ဦးေလးေရ.. ကဗ်ာေကာင္းေတြကို မခံစားတတ္တဲ့ သူေတြအတြက္ ကဗ်ာေရးလဲ အက်ိဳး မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကဗ်ာဥာဏ္ေတြ ကြန္႔ျမဴးေနတုန္း ပရိသတ္ကို ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြေရးၿပီး ပညာေပးေနတာကို သူတုိ႔ကမွ လက္မခံတတ္တာ။ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ သမီး ဒီေန႔ကစၿပီး ဘေလာ့ေလာကထဲက လုံး၀ ရာသက္ပန္ထြက္ခြါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဘေလာ့မေရးေတာ့ဘူး။ ဘေလာ့ေလာကႀကီးလဲ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး ျပည့္မီတဲ့သူေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့။ စာေကာင္းကဗ်ာေကာင္းဆုိ ဘယ္သူမွ အေရးတယူ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ ျမန္မာ့ဂုဏ္ကုိ ထိခုိက္ေစတာဘဲ။ သမီး..စိတ္သစ္ကုိယ္သစ္ေမြးၿပီး ပုံႏွိပ္လုိင္းဘက္ဘဲ သြားေတာ့မယ္။ အဲဒါကမွ ပုိ စတန္းဒါ့ဒ္ က်တာ။ ဒီေတာ့ ... ေရာ့.. ဒီမွာ.... ဦးေလး... ႀကိဳက္သလုိသာ ယူသုံးေပေတာ့။ အဲဒါေတြဟာ သမီး အၾကမ္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္ထူႀကီးဘဲ။ ကဗ်ာပုဒ္ေရေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွိတယ္။ ဦးေလး အတုခုိးခ်င္ ခုိးလုိ႔ ရတာေပါ့။ ေရာ့... ဒီမွာ.....

၀ုန္းးးး

သူက စာအုပ္ႀကီးကို လွမ္းပစ္ေပးလုိက္ေပမဲ့ က်ေနာ္ ဖမ္းမယူလုိက္မိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ စာအုပ္ႀကီးက ၾကမ္းျပင္ေပၚ ၀ုန္းကနဲ က်သြားတယ္။ အဲဒီ ၀ုန္းကနဲ ဆုိတဲ့ အသံၾကားလုိက္မွ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက လန္႔ႏုိးလာတယ္။ စာၾကည့္ရင္း ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ စာအုပ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်သြားမွန္း မသိလုိက္ဘူး။ စာအုပ္ကို ျပန္ေကာက္ကိုင္ရင္း ခဏေလးအတြင္း မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ရွည္ႀကီးကို ျပန္စဥ္းစားၿပီး ၿပဳံးစိစိ ျဖစ္ေနမိေလရဲ့။ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး တုံးဖလားရြာက ဆယ္၀မ္းကြဲ တူမတစ္ေယာက္ အိပ္မက္ထဲ ေရာက္လာၿပီး ဘေလာ့လာေရးရတာပါလိမ့္။ အမွန္ဆုိ သူ႔ခမ်ာ ဘေလာ့ ေရးဖုိ႔ ေနေနသာသာ အင္တာနက္နဲ႔ အိမ္သာတက္ ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြကိုေတာင္ ကြဲေသးတာမွ မဟုတ္တာ။ ေအာ္.. ဒါေပမဲ့... အိပ္မက္က အိပ္မက္ပါဘဲေလ။ မမက္နဲ႔လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတာမွ မဟုတ္တာ။ မက္ပေစေပါ့။ ဟုတ္ဖူးလား။

ဦးေလးရဲ့... အဲေလ.. သူႀကီးမင္းရဲ့ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ရဲ့ အိပ္မက္ေတြက ေရေရရာရာ မရွိခဲ့ေလေတာ့ မၾကာေသးခင္ကမွ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ကေလးကိုဘဲ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ရဲ့ သမင္လည္ျပန္အေနနဲ႔ ၀က္မေလး တဂ္ခဲ့တဲ့ တဂ္စာကုိ  ေျဖရွင္းေပးလုိက္ပါတယ္။ (တဂ္ထားတာနဲ႔ ဆုိင္ဆုိင္မဆိုင္ဆုိင္ တဂ္ပုိ႔စ္လုိ႔ဘဲ မွတ္ေပးၾကပါကုန္ း)။ တစ္ခု ေျပာလုိ႔ရတာကေတာ့ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ဟာ သူႀကီးမင္းအတြက္ အေတာ္ေလး အပ်င္းထူခဲ့တဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ပ်င္းလုိက္သမွ လြန္ေရာဘဲ။ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္ခဲ့မိဘူး။ ေနာက္ သူႀကီးမင္းရဲ့ ဟုိ..အေျခအေနကလဲ ကေမာင္ေလး (ကညိမ္း) ေျပာသလုိပါဘဲ။ ခါတုိင္းႏွစ္ေတြ နည္းတူ နဲနဲေလးမွ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ အပြန္းအပဲ့မခံ လူပ်ိဳႀကီးစစ္စစ္ဘ၀နဲ႔ဘဲ ၂၀၁၂ ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ပါေၾကာင္း။  ၿပီးၿပီ။ ဒါဘဲ။ ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)

.


Friday 21 December 2012

သူမကို ႏွာေလးေတာင္ မေစးေစခ်င္...

 ဒီေန႔မွာ (ဒီပုိ႔စ္ေလး ေရးေနရင္း တန္းလန္း) ကမၻာမပ်က္ခဲ့ဖူးဆုိရင္ေတာ့ ဒီပုိ႔စ္ေလးကို ဖတ္ခြင့္ရၾကဦးမွာပါ။ ယူေကမွာေတာ့ ကမၻာပ်က္ဖုိ႔ အစပ်ိဳးေနၿပီ။ ၿဗိတိန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လဲ ကမၻာပ်က္မွာေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ဟန္တူပါရဲ့။ ဟိမ၀ႏၱာနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ အာဖဂန္နစၥတန္မွာ စေတးသြားေရွာင္ေနေလရဲ့ဗ်ာ။  း)

ဒီေန႔ (၂၁.၁၂.၂၀၁၂)ဟာဆုိရင္ျဖင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က အင္တာနက္ေပၚ ရည္ပန္းစားခဲ့ဖူးတဲ့ ကမၻာပ်က္မဲ့ေန႔ေပါ့။ မာယာျပကၡဒိန္အရ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေတြက ဒီေန႔မွာတင္ ကုန္ဆုံးသြားတာမုိ႔ ဒီေန႔သည္ပင္လွ်င္ ကမၻာ့သက္တမ္း ကုန္ဆုံးတဲ့ေန႔ရယ္လုိ႔ ေကာလာဟလ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ နာဆာအာကာသသိပၸံ႒ာနကလဲ ဘယ္ၿဂိဳလ္က ကမၻာရဲ့ ဘယ္နားထိ ေရာက္လာၿပီး ကမၻာကို ဘယ္လုိ အႏၱရာယ္ျပဳႏုိင္တယ္၊ ေဗဒင္ဆရာေတြကလဲ တြက္ကိန္းအရ ကမၻာေျမႀကီးရဲ့ လကၡဏာဟာ ပ်က္စီးကိန္းရွိတယ္ စသျဖင့္ ေသာေသာညံလုိ႔ေပါ့။ ဒီၾကားထဲ ၂၀၁၂ ဆုိတဲ့ ကမၻာပ်က္ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးကလဲ ကမၻာအႏွ႔ံ ရုံတင္ျပသေနျပန္ေတာ့ ကမၻာပ်က္ဖုိ႔ အေတာ္ေလး အင္အားေကာင္းခဲ့တယ္။

၂၀၁၂ ကမၻာပ်က္ဇာတ္ကားႀကီး


အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြလဲ ရာသီစာ တဂ္စာေတြ ေခတ္စားေနခ်ိန္ဆုိေတာ့ ကမၻာႀကီးပ်က္ရင္ မပ်က္ခင္ ဘာေတြလုပ္ၾကမလဲ ဆုိတဲ့ တဂ္ပို႔စ္ေတြ ပလူပ်ံေနခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ေနရာကမွ ကမၻာမပ်က္ေသးခင္ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာေတာ့ ကမၻာႀကီးခမ်ာ ပ်က္စီးျခင္းမက ပ်က္စီးခဲ့ရရွာတယ္။ ဘေလာ့ဂါေတြကလဲ အဲဒီအခါက်မွ မေသခင္ ဘာေတြ လုပ္သြားခ်င္တယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ အတူရွိေနခ်င္တယ္၊ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာ သြားေနခ်င္တယ္ စသျဖင့္ မေသခင္ေလး ခ်င္ျခင္းေတြ တပ္လုိက္ၾကသမွ ဘေလာ့ရြာေလး တစ္ေလွ်ာက္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ခဲ့ရတဲ့အထိပါဘဲ။ တဂ္ပုိ႔စ္ဆုိျပန္ေတာ့ က်ေနာ္လဲ ဘေလာ့ဂါပီပီ တဂ္စာ စားခဲ့ရျပန္သေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က တျခားသူေတြလုိ ကမၻာအပ်က္ဖက္က မေရးခဲ့ပါဘူး။ ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေလးေတြကုိ ကုိးကားၿပီး ကမၻာႀကီး က်န္းမာလွ်က္ရွိေနဦးမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း  ဒီေနရာမွာ ကမၻာအပ်က္ ထည့္မတြက္နဲ႔ ဆုိၿပီး ကမၻာေစာင့္ေမာင္းႀကီး တီးျပခဲ့ဖူးေသးတယ္။

အဲဒီလုိ လူေတြ အမွတ္တရ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ေန႔ေလး အခု ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီလုိ ေန႔မ်ိဳးမွာ ပို႔စ္တစ္ခုခုေတာ့ ေရးတင္ဦးမွဘဲလုိ႔ စဥ္းစားေနရင္း အေမရိကားမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ (အားလုံးသိၿပီးၾကတဲ့) ေသနတ္ပစ္ခတ္မႈ ႏွစ္ခု အေၾကာင္း ေခါင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ တစ္ခုက လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ရုံတစ္ခုထဲမွာ လင္းႏုိ႔လူသားဇာတ္ကား ျပသရင္း လူသတ္သမားက ဇာတ္၀င္ခန္းဆန္ဆန္ ပရိသတ္ေရွ့ ထြက္ေပၚလာၿပီး ေသနတ္နဲ႔ ပရိသတ္ထဲ အတြဲလုိက္အတြဲလုိက္ ဆြဲပစ္ခဲ့တဲ့အမႈပါ။ ေနာက္တစ္ခုက မၾကာေသးခင္ ရက္ပုိင္းေလးကမွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းထဲ ၀င္ေရာက္ၿပီး ကေလးေတြစာသင္ေနတဲ့ အခန္းထဲ ၀င္ကာ ေျခာက္ႏွစ္ ခုႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္ရွိတဲ့ ကေလးေတြအမ်ားအျပားကို ေသနတ္နဲ႔ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ပတ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ အမႈပါ။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အေမရိကန္ျပည္ရဲ့ လြတ္လပ္စြာ လက္နက္ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ ဥပေဒအေၾကာင္း မဟုတ္သလုိ လက္နက္ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ဥေပေဒကုိ ရုပ္သိမ္းေပးသင့္တဲ့ အေၾကာင္းလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘာအေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာလဲ ဆုိေတာ့။ တျခားအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ေသနတ္ပစ္မႈေတြမွာ ဓါးစာခံ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတဲ့ သူေတြရဲ့ တာ၀န္သိတတ္မႈ၊ တာ၀န္ယူတတ္မႈႏွင့္ အားႏြဲ႔သူကို ေမးဖကူညီကာကြယ္ေပးမႈ အေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာျပခ်င္တာပါ။

ရုပ္ရွင္ရုံထဲက ေသနတ္ပစ္ခတ္မႈကိုဘဲ ၾကည့္။ ရုပ္ရွင္ဆုိတာ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူငယ္လူရြယ္ေတြ စုံတြဲေတြ  သြားေလ့ရွိၾကတဲ့ ေနရာ မဟုတ္လား။ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ရုံထဲ ေသနတ္ပစ္ခတ္မႈလဲ ျဖစ္ေရာ မိန္းခေလး အခ်ိဳ႔က အေၾကာက္လြန္ၿပီး ငူတူတူႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကေလရဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ေယာက်္ားေလးေတြက အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး အတင္းဆြဲလဲ အားလ်ားေမွာက္ေစခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ စုံတြဲတစ္တြဲဆုိ လူသတ္သမားရဲ့ ေသနတ္ေျပာင္း၀က သူ႔ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးဆီ တည့္တည့္ထုိးခ်ိန္လုိက္ခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကုိ သူ႔ခ်စ္သူအတြက္ က်ည္ကာလုပ္ေပးၿပီး အသက္စေတး အေသခံလုိက္တယ္။ ၀ီရရသႏွင့္ ဘယာနကရသဆန္တဲ့ ေၾကကြဲစရာ ျမင္ကြင္းေလးေတြေပါ့။

 ေနာက္ၿပီး မူလတန္းေက်ာင္း စာသင္ခန္းတစ္ခုထဲက ေသနတ္ပစ္ခတ္မႈကို ၾကည့္။ စာသင္ခန္းထဲ ေသနတ္သမား၀င္ၿပီး ေျခာက္ႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္မွ်သာ အရြယ္ရွိေသးတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ကေလးသူငယ္မ်ားကို ေသနတ္နဲ႔ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ တဒုိင္းဒုိင္း ပစ္သတ္ေနတဲ့အခါ တာ၀န္က်ေနတဲ့ ဆရာမေတြ ထြက္မေျပးခဲ့ၾကဘူး။ အေၾကာက္လြန္ၿပီး ေတြေ၀ မေနခဲ့ၾကဘူး။ ကေလးေတြကို အတတ္ႏုိင္ဆုံး ကာကြယ္ေပးရင္း ဆရာမေျခာက္ေယာက္ သူတုိ႔အသက္ကို ေပးဆပ္လုိက္ၾကတယ္။ အမွန္ဆုိ ကေလးေတြကို ပစ္ထားၿပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္းလုိ႔ ရေကာင္းရႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ မလုပ္ခဲ့ၾကဘူး။ တကယ္လုိ႔ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ အဲဒီလုိ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ အသက္ရွင္ က်န္ရစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္လဲ ကေလးေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့မိတဲ့အတြက္ ေသရတာထက္ပုိဆုိးတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာ သူတုိ႔ ရရွိမွာ ေသခ်ာတယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ သူတုိ႔တစ္ေတြရဲ့ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး တာ၀န္သိတတ္မႈ၊ တာ၀န္ယူတတ္မႈ၊ အားငယ္သူကို ေဖးမကူညီကာကြယ္ေပးမႈေတြဘဲေပါ့။ ဒါျဖင့္ရင္ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ရုံထဲက မိမိနဲ႔ နီးစပ္ရာသူေတြကုိ အသက္စြန္႔ၿပီး ကယ္တင္လုိက္တဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ မူလတန္းေက်ာင္းထဲက တပည့္ေတြအတြက္ ကာကြယ္ေပးရင္း အသက္စြန္႔ခဲ့ၾကရရွာတဲ့ ဆရာမေလးေတြ။ တကယ္လုိ႔  သူတုိ႔ေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔သာဆုိ ဘယ္လုိ စိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လုိ လႈပ္ရွားမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကမွာပါလဲ။ အသက္စေတးၾကမွာလား ဒါမွမဟုတ္ ထြက္ေျပးၾကမွာလား။

စပ္မိလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာရဲ့ အေရွ့ဘက္မွာ ရြာသာယာရြာဆုိတဲ့ ရြာႀကီး တစ္ရြာရွိတယ္။ ရြာႀကီးဆုိေပမဲ့ အိမ္ေျခ ၂၀၀ ေလာက္သာ ရွိတဲ့ ရြာတစ္ရြာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာက အိမ္ေျခ ၃၀ ေလာက္ဘဲ ရွိတဲ့ ရြာမုိ႔လုိ႔ အဲဒီရြာသာယာရြာကို ရြာႀကီးအေနနဲ႔ဘဲ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီရြာမွာ စုစုေပါင္း သုႆာန္သခ်ၤိဳင္း ၅ ခုတိတိရွိတယ္။ သူႀကီးသခ်ၤိဳင္း၊ လူႀကီးသခ်ၤိဳင္း၊ ကေလးသခ်ၤိဳင္း၊ အစိမ္းေသသခ်ၤိဳင္း၊ အနာေပါက္(ေရာဂါဆုိးနဲ႔)ေသသခ်ၤိဳင္း ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ အဲဒီအထဲကမွ အနာေပါက္ေသသခ်ၤိဳင္းက တုံးဖလားရြာနဲ႔ အဲဒီရြာၾကားထဲမွာ တည္ရွိတယ္။ တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာသြားရင္ အဲဒီ သခ်ၤိဳင္းနေဘးနားကဘဲ ျဖတ္သြားရတယ္။ တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာ ၆ ဖာလုံေလာက္သာ ေ၀းေပမဲ့ ႏွစ္ရြာၾကားမွာ ရွိတဲ့ ေတာက အေတာ္ေလး နက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ သစ္ပင္အုံးဆုိင္းဆုိင္း ေတာနက္နက္ထဲမွာဘဲ သခ်ၤိဳင္းလုပ္ၿပီး လူေသျမွဳပ္ၾကတာ။ ညဘက္ဆုိရင္ အဲဒီေတာထဲက ကေလးငုိသံၾကားတာတုိ႔ မီးလုံးထထေတာက္တာတုိ႔ ရယ္သံသဲ့သဲ့ ၾကားတာတုိ႔ စတဲ့စတဲ့ ပုံျပင္ေတြကလဲ မၾကားခ်င္အဆုံး။ ေျပာရရင္ တေစၦသရဲ အလြန္ေျခာက္တယ္လုိ႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ သခ်ၤိဳင္းေပါ့။

အဲဒီလုိနဲ႔ လမုိက္ညတစ္ညမွာ က်ေနာ္ရယ္ က်ေနာ့္ညီတစ္ေယာက္ရယ္ ညီမ၀မ္းကြဲ သုံးေယာက္ရယ္ တုံးဖလားကေနၿပီး အဲဒီ ရြာသာသာရြာကို အလည္သြားၾကတယ္။ ေဆြမ်ိဳးအိမ္တစ္အိမ္ကိုေပါ့။ အသြားတုန္းကေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပါဘဲ။ အျပန္က်ေတာ့ ည ၁၁ နာရီေလာက္ ထုိးေနၿပီ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ ဖားေအာ္သံ ပုရစ္ေအာ္သံ သဲ့သဲ့မွအပ ဘာမွ မၾကားရဘူး။ အဖြဲ႔လုိက္ဆုိၿပီး အားတင္းထားၾကေပမဲ့ ေၾကာက္ေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ရယ္။ အဲဒီလုိ ညဘက္ ခရီးသြားၾကတဲ့အခါမွာ ေနာက္ဆုံးက ဘယ္သူမွ မလုိက္ခ်င္ၾကဘူးမဟုတ္လား။ ေက်ာခ်မ္းတယ္ေလ။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္ကေန ကုတ္ဆြဲထားလုိက္ရင္ ေရွ့ကသူေတြ ဘယ္သူမွ သိေတာင္ သိလုိက္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ 

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အုပ္စုထဲမွာ က်ေနာ္က အသက္အႀကီးဆုံး။ ဆုိေတာ့ကာ သူရဲေကာင္းလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ညီကို ေရွ့ဆုံးမွာထား ညီမ၀မ္းကြဲသုံးေယာက္ကို အလယ္မွာထားၿပီး က်ေနာ္က ေနာက္ဆုံးက လုိက္လာခဲ့တယ္။ ညီက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတစ္လက္၊ ညီမသုံးေယာက္က တစ္လက္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က တစ္လက္။ စုစုေပါင္း သုံးလက္။ သခ်ၤိဳင္းနားနီးလာေလ ေၾကာက္စိတ္မ၀င္ေအာင္ စကားကို ႀကံဖန္ေျပာေလေပါ့။ စကားေတြကလဲ စိတ္မပါဘဲ (ေၾကာက္စိတ္နဲ႔) ေျပာေနၾကတာဆုိေတာ့ ေမးတာတစ္ျခား ေျဖတာတစ္ျခား ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ နဲနဲေလးမွ အဆီအေငၚမတည့္။ အဲဒီလုိနဲ႔ဘဲ သခ်ၤိဳင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာဘဲ ဘာသရဲမွ အေျခာက္မခံခဲ့ရဘူး။

အဲဒီလုိနဲ႔ လမ္းရဲ့ ဘယ္ညာမွာ အျမင့္ ရင္စုိ႔ေလာက္စီ ကမ္းပါးျပတ္ရွိတဲ့ လမ္းၾကားေလးထဲ ေရာက္လာတယ္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေလးေတြ ဟုိထုိးဒီထုိးနဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ငါးေယာက္လုံး အဲဒီ လမ္းၾကားေလးထဲလဲ ၀င္မိေရာ။ အမေလး.. ေျမြ...ေျမြ...ေျမြ... ေျမြႀကီး ဆုိၿပီး ညီမေတြဆီက အာေခါင္ျခစ္ၿပီးေအာ္တဲ့ အသံေတြ တၿပိဳင္နက္ ထြက္ေပၚလာတယ္။ က်ေနာ့္ေရွ့က ညီမေတြ ဘယ္လုိ ေနၾကမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ဆုိ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ ရင္စုိ႔ေလာက္ရွိတဲ့ ကမ္းပါးျပတ္ေပၚ လႊားကနဲ ခုန္တက္လုိက္မိမွန္းမသိဘူး။ ကမ္းပါးေပၚမွာ မားမားႀကီးကို ျဖစ္လုိ႔။ ေျမြက တစ္ျခားေျမြမဟုတ္ပါဘူး။ ေျမြမင္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ ငန္ေတာ္ၾကားေျမြပါ။ အဲဒီေျမြမင္းရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေျမြေပြးတုိ႔ ေျမြေဟာက္တို႔ မရွိဘူးတ့ဲ။ ေျမြေကာင္းရွိတဲ့ေနရာ ေျမြဆုိးေတြကို လက္မခံတဲ့ သေဘာေပါ့။ အဲဒီ ငန္ေတာ္ၾကားေျမြက လူေတြကို အႏၱရာယ္မျပဳပါဘူး။ အႏၱရာယ္မျပဳသလုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွလဲ မေၾကာက္တတ္ပါဘူး။ သူ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ေျခာက္ေျခာက္ သူ႔ဖာသာသူ ေအးေအးေဆးေဆးေလးဘဲ သြားတယ္။ မေျပးဘူး။ သူ႔ကို မေတာ္တဆ တက္နင္းမိရင္ေတာင္ လူေတြကို အႏၱရာယ္မျပဳတတ္ဖူးတ့ဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိ တမင္ရန္စၿပီး စိတ္တုိလုိ႔ ကိုက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီေနရာတင္ ပြဲခ်င္းၿပီးဘဲတဲ့။ အဲဒီေလာက္ထိ အဆိပ္ျပင္းတာ။

ညီမေတြလဲ အဲဒီငန္ေတာ္ၾကားေျမြႀကီး ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းျဖတ္ကူးေနတာကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကတစ္ဆင့္ ေတြ႔ျမင္ၿပီး ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္လုိက္ၾကတာပါ။ တကယ္ ေတြးေတြးၿပီး ေၾကာက္လာခဲ့တာက တေစၦသရဲပါ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း ေတြ႔ျမင္လုိက္ရတာက ငန္ေတာ္ၾကားေျမြႀကီးပါ။ အဲဒီေျမြလဲ သူ႔လမ္းသူသြားၿပီးေရာ ညီမေတြက ေနာက္ဖက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ကုိႀကီး ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူးတဲ့။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ ဟုိထုိးဒီထုိးလုပ္ေတာ့ ကမ္းပါးျပတ္ေပၚ မားမားမတ္မတ္ႀကီး ေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔သြားတယ္။ အဲဒီမွာ သူတုိ႔ ရယ္လဲရယ္ ေျပာလဲ ေျပာၾကေတာ့တာဘဲ။ ဘာတဲ့။ အကုိႀကီးဆုိၿပီး အားကိုးရမယ္မွတ္တယ္။ တကယ့္ အသက္အႏၱရာယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ ေသၿပီးတာၾကာၿပီတဲ့။ ကုိႀကီးက ကိုယ္လြတ္ရုန္းတယ္တဲ့။ ရွက္လုိက္တာဗ်ာ။ တကယ္ကို ရွက္တာ။ ကေလးဘ၀က အျဖစ္အပ်က္ဆုိေပမဲ့  ျပန္စဥ္းစားမိရင္ေတာင္ အခုထက္ထိ ရွက္ေနတုန္း။ အဲဒီေလာက္ထိ သူရဲေဘာ ေၾကာင္ရသလား။ အဲဒီေလာက္ထိ တာ၀န္မဲ့ရသလား။ အားႏြဲ႔တဲ့ သူေတြကို အဲဒီေလာက္တဲ့ ကာကြယ္လုိစိတ္ မရွိရသလား။ စတဲ့ စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ကိုယ့္ကုိကုိယ္ ေမးခဲ့ေပါင္း မနည္းခဲ့ဘူး။ အမွန္ဆုိ က်ေနာ္လဲ အဲဒီလုိ သူရဲေဘာင္ေၾကာင္လုိ႔ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ အဲဒီလုိ ျဖစ္သြားမွန္း မသိခဲ့ရရုိး အမွန္ရယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အၿမဲတမ္း သတိထားေနမိခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး ထပ္တူ ျဖစ္ျပန္မွာကို စုိးရိမ္လုိ႔ေပါ့။

ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္။
တစ္ႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ကို ဘုရားဖူးသြားၾကတယ္။ က်ေနာ္က တုံးဖလား ေတာရြာေလးက ဆုိေပမဲ့ ဘုရားဖူးခရီးသြားရင္းက ရန္ကုန္ သန္လ်င္ ေက်ာက္တန္း စတဲ့ တန္ခုိးႀကီးဘုရားေတြကို သြားတတ္လာတတ္ ျဖစ္လာတယ္။ လုိင္းကားနဲ႔ေပါ့။ တစ္ေန႔မွာ အသိတစ္ေယာက္က ၁၀ ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိေသးတဲ့ သူ႔တူမေလးနဲ႔ သန္လ်င္ေက်ာက္တန္းကို ဘုရားဖူး ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ဒီအခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ ႀကိဳတင္ သႏၷိ႒ာန္ ခ်ထားလုိက္တယ္။ လမ္းမွာ ဘယ္လုိ အႏၱရာယ္နဲ႔ဘဲ ႀကဳံႀကဳံ အသက္နဲ႔ လဲၿပီး အဲဒီကေလးမေလးကို ကာကြယ္ေပးမယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ကိုယ္က ဦးေဆာင္ သြားရမွာကုိး။ တာ၀န္ အျပည့္ရွိတာေပါ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ အေသာကမွတ္တုိင္ကေနၿပီး ရန္ကုန္-ေက်ာက္တန္း ဒိုင္နာလုိင္းကား စီးသြားလုိက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ စီးလာတဲ့ လုိင္းကား သန္လ်င္အလြန္ က်ိဳက္ေခါက္ ဘုရားနားလဲ ေရာက္ေရာ ကားတစ္စီးကို ေက်ာ္တက္တဲ့ အခါမွာ ကားခ်င္း ပြတ္တုိက္မိၿပီး  ဘရိတ္ကုိ ေဆာင့္အုတ္လုိက္တယ္။ ကားေပၚက လူေတြလဲ စေကာထဲက ခဲလုံးေလးေတြလုိ ေရွ့ထုိးေနာက္ငင္ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အဲဒီကေလးမေလး ခႏၶာကုိယ္နဲ႔ ကားနံရံနဲ႔ မထိခုိက္မိေအာင္ က်ေနာ့္ ခႏၶာကုိယ္ကို ထုိးခံေပးမိရက္သား ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ခႏၶာကုိယ္နဲ႔ ကားနံရံနဲ႔ နဲနဲ အေဆာင့္ခံလုိက္ရေပမဲ့ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ခရီးသည္အားလုံးလဲ ဘာမွ ထိခုိက္ ဒဏ္ရာရၾကတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အားလုံး အုိေကပါဘဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းေလး ျပန္စဥ္းစားမိရင္ေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ္ေလး ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ေနမိတယ္။ အၿမဲတမ္း အဲဒီလိုဘဲ ျဖစ္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ တာ၀န္ယူစိတ္ေလ။ ကာကြယ္ေပးလုိစိတ္ေရာေပါ့။

ကဲ.. ပုိ႔စ္လဲ အေတာ္ေလး ရွည္သြားၿပီ။ ပထမကေတာ့ တုိတုိေလးေရးမလုိ႔ဘဲ။ ေရးရင္းနဲ႔ ရွည္သြားတာ။ အဲဒီေတာ့ အထက္က ေျပာခဲ့သလုိဘဲေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ လူသားေတြ အခ်င္းခ်င္း တာ၀န္သိစိတ္၊ တာ၀န္ယူစိတ္၊ ကူညီကာကြယ္ေပးလုိစိတ္ေတြ အသီးသီး ရွိေနၾကမယ္ဆုိရင္ ကမၻာႀကီးကလဲ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနဦးမွာပါဘဲ။ အဲဒီလုိ အသိစိတ္ဓါတ္ေတြ ကင္းမဲ့ၿပီး အခ်င္းခ်င္း ပုတ္ခတ္တုိက္ခုိက္ နစ္နာေစၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကမၻာ့သက္တမ္းလဲ တုိတုိသြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အသုံးျပဳေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတာင္မွ အသုံးျပဳတာ မ်ားလာရင္ စက္ေတြေၾကာင္လာတဲ့အတြက္ ေဖာ္မက္ခ် ၀င္းဒုိးျပန္တင္ ေဆာ့၀ဲေတြ အင္စေတာလုပ္ၿပီး တစ္ကေန ျပန္စၾကရေသးတာ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တုိ႔ ကမၻာႀကီးလဲ လူေတြ ညစ္ပတ္ဆုိးသြမ္းၾကမ္းတမ္းေနၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူလဲ အသစ္ကေန ျပန္ စေကာင္း စပါလိမ့္မယ္။ အထူးသျဖင့္ ရုပ္၀တၳဳအညစ္အေၾကးေတြကို ကမၻာႀကီးက ခံႏုိင္တယ္ထားဦး၊ လူေတြရဲ့ ညစ္ပတ္ရက္စက္ယုတ္မာတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြကိုေတာ့ သူ ခံႏုိင္ရည္ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေလးလံလာမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေတာ့ ကမၻာႀကီးလဲ ေဖာ္မက္ခ်ေကာင္း ခ်ႏုိင္တာေပါ့။

(အခုဆုိ ကမၻာႀကီးလဲ  ဗီဇာသက္တမ္းကုန္ခါနီး ကပ္သီးကေလးမွာဘဲ ဒီေနရာမွာ အက္စ္တင္းရွင္း လုပ္လုိက္ႏိုင္ပါၿပီ။ သူတုိ႔ျပကၡဒိန္ႀကီး ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ သီးပြင့္ျပန္ဦးမွာပါ။ ဘာတဲ့။ တကယ့္ကမၻာက အခုမွ စ တာ ဆုိပါလား။ ေျပာသာ ေျပာရတယ္။ လူမ်ိဳးကကိုမွ မာယာလူမ်ိဳးဆုိေတာ့ သူတုိ႔ စတီထြင္ထားခဲ့တဲ့ ျပကၡဒိန္ဟာလဲ အမွန္အကန္ေတြ ျဖစ္ႏုိင္ပါဦးေတာ့မလား။ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ား မာယာမ်ားထားခဲ့ၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။)

ဘယ္လုိဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာကလူသားေတြအားလုံး တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြ တာ၀န္သိတတ္၊ တာ၀န္ယူတတ္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း ေမတၱာေရွ့ထားကာ ရုိင္းပင္းကူညီ ေဖးမကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ သူမ (ကမၻာႀကီး) ေသခ်ာေပါက္ က်န္းမာသန္စြမ္း ေနဦးမွာ မလြဲပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ အေနနဲ႔ကေတာ့ သူမ က်န္းမာရွင္သန္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးေနရုံမွတစ္ပါး................။

.

Friday 14 December 2012

မသီတာက စခဲ့တဲ့.............


(ဒီပုိ႔စ္ေလးဖတ္ဖုိ႔ ဖြင့္လုိက္ၿပီး စခရုိးလ္ အေပၚေအာက္ လုပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ အေတာ္ရွည္လ်ားတဲ့ ပုိ႔စ္ျဖစ္ေနမွန္း သိရတဲ့အတြက္ ဒီေလာက္ ရွည္တာႀကီးကုိေတာ့ မဖတ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး မဖတ္ဘဲ ျပန္ေျပးသြားမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိေသး း))။ ဒါေပမဲ့ တစ္၀က္ေလာက္ ဖတ္လုိက္ရင္ မသီတာ ကိစၥက ၿပီးသြားမွာပါ။ က်န္တာက မင္းသမီးကိတ္ ကုိယ္၀န္ရျခင္းရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲေတြပါ)
....

 
ဒီႏွစ္ ၿဗိတိန္မွာ ေဆာင္းအ၀င္ၾကမ္းတယ္။ မုိးအခ်ဳပ္ျမန္တယ္။ ေအးလုိက္တာလဲ လြန္ေရာဘဲ။ အႏႈတ္ဒီဂရီ ၄ ေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ဒါေတာင္ အႏႈတ္ ၂၀ ေလာက္ ျဖစ္လာဦးမယ္ဆုိလား။ ေကြးရၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။ မနက္ပုိင္းတုန္းက ေနကေလးသာပါတယ္ဆုိၿပီး အ၀တ္သြားလွန္းထားတာ ေန႔လည္ပိုင္းက်ေတာ့ ေရခဲရုိက္အ၀တ္ျဖစ္ၿပီး သားရည္ခ်ပ္ႀကီးလုိ ဂ်ပ္ေကာ့ေကာ့ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဆာင္းေရာက္ရင္ အေအးဓါတ္နဲ႔အတူ မုိးအခ်ဳပ္ျမန္လာတယ္။ ညေန ၄ နာရီဆုိ မုိးက ခ်ဳပ္ခ်င္ေနၿပီ။ အျပင္ထြက္ရမွာ ပ်င္းေနရတဲ့အထဲ ရာသီဥတုက အေအးဓါတ္လြန္ကဲေလေတာ့ အိမ္ထဲမွာဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး စာအုပ္ေလးဖတ္လုိက္ တီဗီေလးၾကည့္လုိက္ စာေလး တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းေရးလုိက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုိ သက္ေတာင့္သက္သာေလးဘဲ  ကုန္ေစလုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔......

ည ၁၀ နာရီ ခန္႔ေလာက္အခ်ိန္မွာေတာ့.........

"ကလင္ ကလင္ ကလင္"

လုိရမယ္ရ ဖုန္းႏွစ္လုံး ယူထားေပမဲ့ တစ္ရက္ေနလုိ႔မွ တစ္ခါ မလာတတ္တဲ့ ဖုန္းကုိ ဘယ္ကေန ဘယ္သူ ညႀကီးမင္းႀကီး လာဆက္ေနမွန္းမသိ။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ Unknown call.

"ဟလုိ ေျပာပါ"

"သူႀကီးမင္းလား မသိဘူး"

"ဟုတ္ပါတယ္"

"သမီး မသီတာပါ"

"အမ္..."

"မသီတာေလ မမွတ္မိဘူးလား။ သမီး အခု လန္ဒန္ေရာက္ေနတယ္"

"အမ္"....အာေမဍိတ္နဲ႔အတူ.စဥ္းစားရေခ်ၿပီ။ သီတာဆုိတဲ့ နာမည္က အမ်ားသားကလား။ ဟုိ ရြာေျမာက္ပိုင္းက ကြမ္းယာေရာင္းရင္း ႀကီးပြါးသြားတဲ့ ဦးတင္ေဖ့သမီး သီတာမ်ားလား။ အင္းးး သူ လုံး၀ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ကမွ ရထားတဲ့ သတင္းအရ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္က ကာလသားေခါင္း ကုိဖုိးလုံးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အခု ကေလးမ်က္ႏွာျမင္ေနလုိ႔ မီးတြင္းႀကီး ေရာက္ေနတယ္တဲ့။  ဒါျဖင့္ ဟုိ ကုိစိန္ေမာင့္ သမီး သီတာေလးမ်ားလား။ ကုိစိန္ေမာင္ႀကီး အရက္မူးလာတုိင္း ျပႆနာရွာရွာေနတတ္လု႔ိ စိတ္အညစ္ႀကီး ညစ္ေနရရွာတဲ့ သီတာေလး။ အင္း... သူလဲ လုံး၀မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ လန္ဒန္ကုိ မေျပာနဲ႔။ ရန္ကုန္ ေရႊတိဂုံဘုရားကုိေတာင္ တစ္ေခါက္ထဲ ေရာက္ဖူးတယ္တဲ့။ သူတုိ႔မိသားစုက သိပ္ေျပလည္ၾကတာ မဟုတ္။ ဒါျဖင့္ ဟုိတစ္ေယာက္မ်ားလား။ ဟုိၿမိဳ့က စက္ပုိင္ရွင္ႀကီး ဦးဖုိးနီရဲ့ ေျမးမေလး သီတာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဲဒီၿမိဳ့မွာ ေက်ာင္းတက္ရင္း သီတာေလးကုိ ရိသဲ့သဲ့ လုပ္ခဲ့ဖူးတာကုိ ေျပးျမင္ေယာင္မိပါရဲ့။ အဲဒီေခတ္တုန္းက အဆုိေတာ္လႊမ္းမုိးရဲ့ "အခ်စ္ရႈံးသမား ဒႆဂီရိ" ဆုိတဲ့ သီခ်င္းက ေခတ္အစားသားကလား။

"သီတာ....မင္းသမီးေလးကို.... လုိခ်င္..... တပ္မက္ေမာသူ... ရာမ.... မင္းသားေလးန႔ဲ.. မယွဥ္ႏုိင္.... အခ်စ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ...."

အဲဒီသီခ်င္းအပိုဒ္ကေလးကုိ သူတုိ႔အိမ္နားက ျဖတ္သြားမိတုိင္း မူရင္းနာမည္ေတြ ဖယ္ထုတ္ၿပီး သီတာ့နာမည္ သူ႔အဖုိး ဦးဖုိးနီနာမည္ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္နာမည္ (ကုိေမာင္)ကို အစားထုိးထည့္ကာ မတုိးမက်ယ္ ေအာ္ဟစ္ခဲ့ဖူးတာကို မွတ္မိေနေသး။

"သီတာ... ဖုိးနီေျမးကို.. လုိခ်င္.. တပ္မက္ေမာသူ....ကုိေမာင္...မင္းသားေလးနဲ႔...မယွဥ္ႏုိင္...အခ်စ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ.."

အဲဒီလုိ အတိတ္ကို စဥ္းစားလုိ႔ ေကာင္းေနတုန္း.....

"သူႀကီးမင္း... သမီးေၾကာက္တယ္။ သမီးကို လာေခၚပါ"

"ေဟ...."

"အင့္.. ဟင့္.. ဟင့္.. ဟင့္.. သမီး အရမ္းေၾကာက္တယ္။ သမီးကို လာေခၚပါ။ သမီးကို လာေခၚပါ"

အဲဒီလုိ ငုိသံေတြကုိ က်ေနာ္အေၾကာက္ဆုံး။ အထူးသျဖင့္ မိန္းခေလး ငိုသံ။ ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးလဲ ဟုိနားက ယားလာသလုိလုိ ဒီနားက စစ္စစ္ ကိုက္လာသလုိ ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလုိနဲ႔ ေနထုိင္ရ အေတာ္ခက္။ ဘယ့္ႏွယ္ ဘယ္က သီတာမွန္းလဲ မသိ။ ဘယ္မွာ သြားေခၚရမွန္းလဲ မသိ။ ၿပီးေတာ့ ညႀကီးမင္းႀကီး။ ဖုန္းလုိင္းထဲမွာလဲ တအင့္အင့္ တဟင့္ဟင့္နဲ႔ ဆုိေတာ့ ဖေနာင့္နဲ႔ ၾကမ္းျပင္ကုိဘဲ အသားကုန္ ေဆာင့္ပစ္လုိက္ရေတာ့မလုိုလို ေခါင္းနဲ႔ နံရံနဲ႔ဘဲ ေျပးတုိက္ရေတာ့မလုိလုိနဲ႔ တုိ႔လုိ႔ တန္းလန္းႀကီး။

"ဒါနဲ႔.. ေနပါဦး။ ဘယ္ကေန ဆက္ေနတာလဲ"

"သမီး လန္ဒန္ၿမိဳ့ထဲက ဆက္ေနတာပါ။ အင့္ဟင့္ဟင့္.. အရမ္းေၾကာက္တာဘဲ။ အနားမွာ ဘယ္သူမွလဲ မရွိၾကဘူး။ သမီး ေၾကာက္လြန္းလုိ႔ ေသရေတာ့မယ္ထင္တယ္။ သမီးကို လာေခၚပါ သူႀကီးမင္းရယ္... ေနာ္"

"ဒါနဲ႔.. ညည္းက က်ဳပ္ကုိ သိလုိ႔လား"

"သူႀကီးမင္းကလဲ အေရးထဲ ပုလိပ္စစ္ စစ္ေနေသးတယ္။ သူႀကီးမင္းကို မသိဘဲ ေနပါ့မလား။ အသားျဖဴျဖဴ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ ခန္႔ခန္႔ မ်က္ႏွာက မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႔ေလ"

ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာခန္႔ခန္႔ဆုိေတာ့ ဒီေကာင္မေလး ငါ့ကို အမွန္အတုိင္းျမင္တတ္သားဘဲလုိ႔ စိတ္ထဲေတြးၿပီး ေက်နပ္မိလုိက္ေသးတယ္။ း) ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာက မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႔တဲ့။ မခ်ိဳမခ်ဥ္ဆုိတာ ဘယ္လုိမ်ိဳးမ်က္ႏွာကုိ ဆုိလုိမွန္း မသိေပမဲ့ မစပ္မဆုိင္ ဟို စလုံးက ဘေလာ့ဂါပိစိေလး ခ်ိဳခ်ဥ့္မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ေျပးျမင္ေယာင္မိလုိက္ေသး။

"ဒါျဖင့္ေျပာ.. လန္ဒန္ ဘယ္အနားမွာ ေရာက္ေနတာလဲ။ အခု လာေခၚမယ္"

"အင့္.. ဟင့္.. ဟင့္... ဘယ္သိပါ့မလဲလုိ႔..။ လာေခၚပါဆုိမွ လူကို ေမးေနေသးတယ္။ ေနရာသိရင္ သူႀကီးမင္းကိုေတာင္ ဖုန္းမဆက္ဘူး။ သမီးဖာသာ သြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိ သြားၿပီးၿပီ။ အမေလး ခ်မ္းလဲ အရမ္းခ်မ္းသာဘဲ။ သူႀကီးမင္းရယ္ ကယ္ပါဦး။ ဂတ္ ဂတ္ ဂတ္ (ေမးရုိက္သံ)"။ ( လြမ္းလဲ အရမ္း လြမ္းတာဘဲလားလုိ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ မေမးျဖစ္လုိက္မွန္းမသိ)။

သူ႔ခမ်ာ ၿမိဳ့ထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ။ ညႀကီးမင္းႀကီး။  ၿပီးေတာ့ မိန္းခေလး။ အေတာ္ေလး ခ်မ္းၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးလဲ ေၾကာက္ေနေလာက္ၿပီ။ ငါ သြားကယ္မွ ျဖစ္မယ္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ " ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ လန္ဒန္ၿမိဳ့ထဲ ေပ်ာက္ဆုံးသြားျခင္း" ဆုိတဲ့ သတင္းေခါင္းႀကီးပုိင္းပါလာမွ ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ႏို႔.. ေနပါဦး။ သြားေခၚတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ေခၚၿပီး ဘယ္နား သြားထားမလဲ။ သူ႔ဖာသာ လန္ဒန္ေရာက္ေနတာ ၾကာေနၿပီး အခုမွ မ်က္စိလည္လမ္းမွားတာဆုိ သူ႔အိမ္ လုိက္ပို႔ေပးလုိက္ အဆင္ေျပေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဒီေန႔မွ လန္ဒန္ေရာက္လာၿပီး ၿမိဳ့ထဲမွာ ခရီးသြားအိတ္ေတြနဲ႔အတူတူ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနတာဆုိ ဒုကၡ။ အိမ္ကုိ ေခၚလာရေအာင္ဆုိလဲ အိမ္မွာက အခန္းပုိ မရိွ။ ရွိတဲ့ အခန္းပုိကလဲ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က ေနရာဦးထားၿပီးၿပီ။ က်ေနာ့္အခန္းထဲ အိပ္ခြင့္ျပဳလုိက္ရင္လဲ မျဖစ္။ ညဥ္႔နက္သန္းေကာင္ အိပ္မက္ေယာင္ၿပီး ေၾကာက္တယ္ ေၾကာက္တယ္ ေအာ္ေနမွျဖင့္ သြားၿပီ။ ကဲပါေလ။ သူ႔ခမ်ာလဲ ဒုကၡေရာက္ေနတာဆုိေတာ့ ကယ္တင္ေကာင္းပါတယ္။ ေခၚလာၿပီး နီးစပ္ရာ ဟုိတယ္တစ္ခုခု ပို႔ေပးလုိက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။

"ကဲ.. အခု လာေခၚမယ္။ ဘယ္အနားမွာ ရွိေနသလဲဆုိတာကုိသာ ေျပာ"

"ဘာမွမသိဘူး။ သမီး အရမ္းေၾကာက္တာဘဲ သိတယ္။ အင့္ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္"

"အနီးအနားမွာ အေဆာက္အဦ ႀကီးႀကီးမားမားရွိရင္ေျပာ။ အဲဒါဆုိ မွန္းလာလုိ႔ ရတယ္"

"ဘာမွမသိဘူး။ သမီး အရမ္းေၾကာက္တာဘဲ သိတယ္။ အင့္ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္"

"ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္ေတြ႔ရင္ အဲဒီနာမည္ကိုေျပာ။ အခု လာခဲ့မယ္"

"ဘာမွမသိဘူး။ သမီး အရမ္းေၾကာက္တာဘဲ သိတယ္။ အင့္ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္"

"ဒါျဖင့္ ရထားဘူတာ ေတြ႔ရင္ အဲဒီဘူတာနာမည္ကုိေျပာ"

"ဘာမွမသိဘူး။ သမီး အရမ္းေၾကာက္တာဘဲ သိတယ္။ အင့္ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္"

 ".........................................................................."

"ဘာမွမသိဘူး။ သမီး အရမ္းေၾကာက္တာဘဲ သိတယ္။ အင့္ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္"

 ".........................................................................."

"ဘာမွမသိဘူး။ သမီး အရမ္းေၾကာက္တာဘဲ သိတယ္။ အင့္ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္"

 ".........................................................................."

"ဘာမွမသိဘူး။ သမီး အရမ္းေၾကာက္တာဘဲ သိတယ္။ အင့္ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္"

 ".........................................................................."

"ဘာမွမသိဘူး။ သမီး အရမ္းေၾကာက္တာဘဲ သိတယ္။ အင့္ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္"

"ကဲဟာ.. ဒါျဖင့္လဲ ေနေတာ့... ဂြပ္ (ဖုန္းခ်သံ)။ ဘယ္လုိ မိန္းမနဲ႔ လာေတြ႔ေနမွန္းမသိဘူး"

ဘာေမးေမး အေျဖက တစ္မ်ိဳးထဲ ျဖစ္ေနတာမ်ားလာေတာ့ နဲနဲ ေဒါပြလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသံက ပုံမွန္ မဟုတ္တဲ့ ညဳတုတု အသံမ်ိဳးနဲ႔။ ပထမကေတာ့ သနားမိေသး။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေသာက္ျမင္ကပ္လာတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ေမးခြန္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေမးလုိက္တာကို အေျဖက တစ္မ်ိဳးထဲ။ ကယ္တင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြလဲ ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္းမသိ။ ေတာ္ေတာ္ေလး အျမင္ကပ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ မ အီ ညာ.. အဲေလ... မသီတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဖုန္းခ်ပစ္လုိက္ၿပီး တီဗီသတင္းကိုဘဲ ဆက္ၾကည့္ေနလုိက္ေတာ့တယ္။ သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာဘဲေပါ့။
.....


ငါးမိနစ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ.......

"ကလင္..ကလင္..ကလင္..."

လာျပန္ၿပီ။ ဟို ဂ်ိဳေကာင္မေလးဆီက ထပ္ဆက္ျပန္တာလား မသိ။ ဒါေပမဲ့ အုိင္ဒီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီက။

"ေဟ့ေကာင္.. ေဇာ္ေအာင္... ညႀကီးသန္းေခါင္ တစ္ခါမွ ဖုန္းမဆက္ဖူးဘဲ အခုမွ  ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနတာလဲ"

"ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား"

"ေဟ့ေရာင္.. ငနဲ။ ငါ ဘာမွ ရယ္စရာ မေျပာမိပါလား"

"ဟား ဟား ဟား။ မင့္အသံၾကားတာနဲ႔ ငါ အလုိလုိ ရယ္ခ်င္ေနတာ"

"မင္းကသာ အူျမဴးေန။ ငါ အခု ဖုေနတာ"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"

"ဘာျဖစ္ရမွာလဲကြ။ သီတာဆုိတဲ့ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ ခုေလးတင္ ဖုန္းဆက္ၿပီး လန္ဒန္ၿမိဳ့ထဲမွာ သူ႔ကို လာေခၚဖုိ႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္က သီတာမွန္းလဲ မသိ။ ဘယ္လုိ မိန္းခေလးမ်ိဳးမွန္းလဲ မသိ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိ သြားေခၚဖုိ႔ ဘယ္အနားေရာက္ေနတာလဲ ဆုိေတာ့လဲ ဘာေမးေမး တဟင့္ဟင့္ တဟင့္ဟင့္နဲ႔ ခၽြဲပစ္ေနတယ္။ ေတာက္.... စဥ္းစားရင္း ေသာက္ျမင္ကပ္လုိက္တာကြာ"

"ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား"

"မင္းက ဘာျဖစ္လုိ႔ သေဘာက်ေနတာတုန္း။ ငါ ေကာ္ဆဲလုိက္ရ"

"ဟား ဟား ဟား အခု စကားေျပာေနတာ သမီး သီတာေလ"

"အမ္... ဘယ္လုိ"

"၀ါး ဟား ဟား ဟား။ ဘယ္လုိမွ မဟုတ္ဘူး။ သီတာဆုိတာ ႏွာေလ။ ခီြးခြီးခြီး။ မင့္ကို ဒီဇင္ဘာဖူးလ္ လုပ္လုိက္တာ။ ဘယ္လုိလဲ ႏွာ့အသံ မိန္းခေလးသံနဲ႔ တူတယ္ မဟုတ္လား။ (သူႀကီးမင္းရယ္.. လုပ္ပါဦး...အင့္ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္ (မိန္းမသံျဖင့္))"

"ခ်ီးမွဘဲ။ မင္း အခု ငါ့အနားမွာသာ ရွိေနလုိ႔ကေတာ့ မလြယ္ဘူး"

"ခြီး..ခြီး..ခြီး"

ဒါ Phone Hoax Call (ဖုန္းအတုေခၚဆုိမႈ)ဘဲ။ ဘယ္လုိေကာင္မွန္းလဲ မသိဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ ေအပရယ္လ္ဖူးလုိ႔သာ ၾကားဖူးပါတယ္။ သူ႔က်မွ ဒီဇင္ဘာဖူးလ္တဲ့။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတာ္ေတာ္လုပ္တတ္တဲ့ေကာင္။ ၿပီးေတာ့ တကယ့္ မိန္းခေလးအသံမ်ိဳးနဲ႔။ "အင္းေလ.. သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိတာ ဒီလုိဘဲ ထင္ပါရဲ့။ အခ်င္းခ်င္း မခံခ်င္ေအာင္ စလုိက္ ေနာက္လုိက္။ ထုိးလုိက္ ႀကိတ္လုိက္။ ျပန္ေအာ္လုိက္ ျပန္ေခၚလုိက္။ ကဲပါေလ။ ရွိပါေစေတာ့။ ဘေလာ့အတြက္ ကုန္ၾကမ္းရတာေပါ့။ ဒီအေၾကာင္းေလး ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္။ ပုိ႔စ္ေရးဖုိ႔ အုိင္ဒီယာ ရွားပါးေနတာနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ဘဲ" ဆုိၿပီး ဘေလာ့ဂါပီပီ ကုန္ၾကမ္းတစ္ပုဒ္အတြက္ မသီတာကုိ စိတ္ဆုိး ေျပေပးလုိက္တယ္။

ဒါန႔ဲ.........

ဒီအေၾကာင္းေလး ပို႔စ္ေရး တင္မယ္လုပ္တုန္း ဒီအေၾကာင္းထက္ ပုိၿပီးဆုိး၀ါးတဲ့ Phone Hoax Call ဖုန္းအတုေခၚျခင္းရဲ့ ေနာက္ကြယ္က ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သတ္ေသမႈ တစ္ခုအေၾကာင္း တီဗီသတင္းထဲ ပါလာျပန္ေရာ။ ဗုဒၶႏုိင္ငံေတာ္က ကုိနတၳိ ကလဲ "Phone Hoax Call အေၾကာင္းေလး ေရးရင္ေတာ့ ဖတ္ရဦးမွာပ" ဆုိၿပီး ကြန္မင့္မွာ လာေျမွာက္ေပးေလေတာ့ မအားတဲ့ၾကားထဲက ကျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ကလုိက္ဦးမွာဘဲ ဆုိၿပီး မသီတာ ပုိ႔စ္ကုိ မတင္ေသးဘဲ အခ်ိန္ရတဲ့ တစ္ေန႔ေတာ့ မသီတာပုိ႔စ္နဲ႔  Phone Hoax Callပို႔စ္ကို အတူတူ ေပါင္းစည္းၿပီး တင္ဦးမယ္လုိ႔ စိတ္ထဲ ေတးမွတ္ ၾကံစည္ထားခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အခ်ိန္နဲနဲရတာနဲ႔ အခါေကာင္းတုန္းေလး ပုိ႔စ္ရွည္တစ္ပုဒ္အျဖစ္ ဖန္တီးလုိက္မိတယ္။


ဖုန္းအတုအေခၚခံရတဲ့သူက ကိုယ္၀န္ရၿပီး မူးေ၀ေအာ့အန္တဲ့အတြက္ King Edward VII ေဆးရုံေပၚေရာက္ေနတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ေတာ္၀င္မင္းသမီးေလး ကိတ္။ ဖုန္းအတု ေခၚတဲ့သူက ၾသစေၾတးလ်က Australian radio DJs ေရဒီယုိ ပရီစင့္တာ ႏွစ္ဦး ျဖစ္တဲ့ 2Day FM အစီအစဥ္မွ Mel Greig ႏွင့္ Michael Christian ။ အတုလုပ္ပုံက သူတုိ႔ႏွစ္ဦး (မတစ္ဦး က်ားတစ္ဦး)မွာ တစ္ဦးက ၿဗိတိန္ဘုရင္မႀကီးအတု။ တစ္ဦးက သားေတာ္ခ်ားလ္စ္မင္းသား အတု။ ဖုန္းလက္ခံၿပီး မင္းသမီးကိတ္ရဲ့ အထူးနာ့စ္ထံ လုိင္းလႊဲေပးလုိက္တဲ့သူက နာ့စ္မတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား Jacintha Saldanha ။ ဖုန္းေခၚတဲ့အခ်ိန္က ၿဗိတိန္စံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ ငါးနာရီခြဲ။ အဲဒီလုိ ဖုန္းအတုေခၚဆုိၿပီး မင္းသမီးေလး ကိတ္ရဲ့ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို အေသးစိပ္ သူတုိ႔ ရယူသြားႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔အစီအစဥ္ကေတာ့ ဒီဖုန္းအတုေခၚဆုိတာေတြကို အသံဖမ္းထားၿပီး ျပန္လည္တည္းျဖတ္မယ္။ ၿပီးရင္ ပရိသတ္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရေအာင္ အသံထုတ္လႊင့္တဲ့ အစီအစဥ္မွာ အထူးအေနနဲ႔ တင္ဆက္မယ္ေပါ့။

ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာဖန္တီးမႈကတစ္ဆင့္ အေပ်ာ္လြန္ အကၽြံျဖစ္ ဆုိသလုိ အဲဒီေဆးရုံက နာ့စ္မတစ္ေယာက္ သူတုိ႔ရဲ့ ဖုန္းအတုေခၚဆုိမႈေၾကာင့္ (ဖုန္းေခၚဆုိၿပီး သုံးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ) သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသသြားတဲ့ သတင္းၾကားေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အစီအစဥ္ေလးဟာ အက်ည္းတန္စြာနဲ႔ဘဲ အဆုံးသတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ၿဗိတိန္တစ္ႏုိင္ငံလုံးလဲ အုန္အုန္းၾကြက္ၾကြက္ကို ျဖစ္လုိ႔။ ကိတ္ႏွင့္ ၀ီလ်ံတုိ႔လဲ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္။ ကုသေပးတဲ့ ေဆးရုံကလဲ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္တုိင္တုိင္ ေတာ္၀င္မိသားစုေတြကုိ အစဥ္အဆက္ ကုသေပးခဲ့တဲ့ ေဆးရုံဆုိေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္ သူတုိ႔လဲ အခုလုိ ဖုန္းအတုေခၚခံရတဲ့အေပၚ အျပစ္တစ္ခုလုိ ခံစားရၿပီး ျမင္သာထင္သာ ေတာင္းပန္။ ၾသစေၾတးလ်က ပရီစင့္တာႏွစ္ဦးကလဲ သူတုိ႔လုပ္ခဲ့မိတဲ့အတြက္ ၀န္ခံ ေတာင္းပန္။ မီဒီယာေတြကလဲ ဒီသတင္းေတြကုိဘဲ ထပ္ကာထပ္ကာလႊင့္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဖုန္းလုိင္းလႊဲေပးလုိက္တဲ့ နာ့စ္မေလးတစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္သူ အျပစ္ရွိတယ္ဆုိၿပီး ဖိစီးစိတ္နဲ႔ အဆုံးစီရင္သြားပါေရာလား။ သတၱ၀ါတစ္ခု ကံတစ္ခုေပဘဲ။

ဖုန္းအတုေခၚစဥ္က ဖုန္းအတုေခၚဆုိသူ ႏွစ္ဦး

 ဖုန္းအတုေခၚၿပီး ဖုန္းအတုေခၚဆုိသူ ႏွစ္ဦး


ဆရာေအာင္သင္း ေျပာခဲ့တဲ့  "က်ဳပ္က ရယ္စရာခ်ည္းသက္သက္မေျပာဘူး။ ရယ္ေမာစရာကုိဘဲ ေျပာတယ္။ ရယ္စရာၿပီးရင္ ေမာစရာေတြ ရွိေနပါလားဆုိတာ လူေတြကုိ သိေစခ်င္တယ္" ဆုိတဲ့ စကားေလးကိုဘဲ အမွတ္ရမိတယ္။ ဖုန္းအတု ေခၚစဥ္တုန္းက သူတုိ႔ႏွစ္ဦး တခြီးခြီးနဲ႔ သေဘာေခြ႔ေနခဲ့ၾကေပမဲ့ ဖုန္းအတုေခၚၿပီး အဲဒီေခၚဆုိမႈကို အေၾကာင္းျပဳလုိ႔ နာ့စ္မတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ Jacintha Saldanha သူ႔ဖာသာ သူ ေသေၾကာင္းႀကံခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးလုံး မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္။ ၾကည့္ရတာေတာင္ စိတ္မေကာင္းဘူး။

ဘယ္သူမွန္တယ္ ဘယ္သူမွားတယ္လုိ႔ မသုံးသပ္ခ်င္ေပမဲ့ ေသတဲ့သူကေတာ့ ေသၿပီးသြားၿပီ။ အမွန္တကယ္က မင္းသမီးကိတ္ရဲ့ က်န္းမာေရးအေၾကာင္းအျပည့္အစုံကို ဖုန္းဆက္ေျပာတဲ့သူက အဲဒီနာ့စ္မ Jacintha Saldanha မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားအနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ နာ့စ္မတစ္ေယာက္ပါ။ Jacintha Saldanha က ပထမဆုံး ဖုန္းအ၀င္ကို ေကာင္တာ(ဧည့္ႀကိဳ)ကေန လက္ခံၿပီး မင္းသမီးကိတ္ေနတဲ့ အခန္းကို လႊဲေပးလုိက္တဲ့ သူပါ။ ဒါျဖင့္ သူက ဘာျဖစ္လုိ႔ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသသြားရသလဲ။ ဥာဏ္မမီေပမဲ့ နဲနဲေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ဦးမယ္။

၁။ ဖုန္းအတုကုိ လက္ခံၿပီး မင္းသမီးကိတ္ေဆးရုံတက္ေနတဲ့ အခန္းကို လုိင္းလႊဲေပးမိလုိက္တဲ့အတြက္ သူ႔ဖာသာသူ အျပစ္တစ္ခု က်ဴးလြန္မိသလုိမ်ိဳး (သူ႔တာ၀န္ သူမေက်သလုိမ်ိဳး) ခံစားရလြန္းလို႔ (အဲဒီအျပစ္ကို မခံစားႏိုင္ေတာ့လုိ႔) သတ္ေသလုိက္တာလား။ ၿဗိတိန္မွာကလဲ ေတာ္၀င္မိသားစုနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အားလုံး အထိမခံ ေရႊပန္းကန္ေတြက မ်ားတယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ သတင္းမီဒီယာသမားေတြကလဲ တီဗီ အင္တာနက္ ေရဒီယုိ သတင္းစာ မဂၢဇင္း စတဲ့ သတင္း႒ာနေတြမွာ အဲဒီ သတင္းေတြခ်ည္း ထပ္ကာ ထပ္ကာ ရီပိ(တ္) လုပ္ေနၾကတယ္ေလ။ အဲဒါေတြကုိ ၾကားရ ျမင္ရတိုင္း အလြန္႔အလြန္ ေနာင္တတဖန္ ပူပန္ၿပီး အခုလုိ လုပ္လုိက္တာမ်ားလား။

၂။ ေဆးရုံကလဲ ေတာ္၀င္မိသားစုေတြ တက္ေရာက္တဲ့ ေဆးရုံျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အမွားအယြင္း မရွိေအာင္ အၿမဲတမ္း သတိထားေနၾကရတယ္။ အခုလုိ အမွတ္မထင္ အထဲကသတင္း အျပင္ေရာက္သြားတာဟာ အဲဒီ ေဆးရုံရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကုိ က်ဆင္းေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပထမဆုံး ဖုန္းစကုိင္တဲ့သူကို ဒီေလာက္ေတာင္ တုံးရ အ ရ သလား၊ ဘုရင္မအသံနဲ႔ ၾသစီငတိမေလးအသံနဲ႔ေတာင္ မခြဲျခားႏုိင္ဘူးလား၊ ဒီလုိပုံ နေမာ္နမဲ့ဆုိရင္ေတာ့ ဒီအလုပ္က အနားယူလုိက္တာဘဲ ေကာင္းမယ္ စသျဖင့္ ေဆးရုံ၀န္းထမ္းေတြ အားလုံး ၀ိုင္း၀န္းအျပစ္တင္ၾကေကာင္း တင္ၾကမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးရုံတာ၀န္ခံေတြ အားလုံးကလဲသူတုိ႔မွာ တာ၀န္ရွိေၾကာင္း ေပါ့ဆမိေၾကာင္း ေတာ္၀င္မိသားစုကို ေတာင္းပန္လုိ႔ကုိ မၿပီးႏုိင္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဒီဖိစီးမႈဒဏ္ေတြကို မခံရပ္ႏိုင္ေတာ့လုိ႔ သူကုိယ္သူ အဆုံးစီရင္လုိက္တာမ်ားလား။

၃။ ဒါမွမဟုတ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ နာမည္ႀကီးခ်င္လုိ႔ အခုလုိ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသလုိက္တာမ်ားလား။ ဒီလုိ စဥ္းစားမိတဲ့အတြက္ က်န္ရစ္သူ မိသားစုရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကုိ ထိခုိုက္ေစတယ္ဆုိရင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စဥ္းစားမိတာေလးကိုေတာ့ သုံးသပ္ၾကည့္လုိက္ပါဦးမယ္။ ဒီဘက္ႏုိင္ငံေတြက အျခားႏုိင္ငံေတြထက္ ပုိၿပီး နာမည္ႀကီးခ်င္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ နာမည္ႀကီးဖုိ႔ဆုိရင္ အသက္ကိုလဲ မႏွေျမာတတ္ၾကသလုိ အရွက္ကိုလဲ ထည့္မတြက္တတ္ၾကဘူး။ ၾကည့္ေလ။ လူတကာစုံတဲ့ ေဘာလုံးကြင္းထဲ အ၀တ္အားလုံးခၽြတ္ၿပီး ကုိယ္လုံးတီး ၀င္ေျပးခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး။ ေဘာလုံးကြင္းထဲ အတင္း၀င္ေရာက္ၿပီး ကစားသမားတစ္ဦးကို လက္သီးနဲ႔ထုိးခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္။ တီဗီဖန္သားေပၚ သတင္းစာေပၚ ထင္ထင္ရွားရွား ပါဖုိ႔ဆုိရင္ အကုန္ လုပ္ေလ့ရွိၾကတဲ့ သူေတြေလ။ အခုလဲ ေတာ္၀င္မိသားစုနဲ႔ ပတ္သက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု။ ဒီထက္ ပိုေျပာရရင္ေတာ့ ၿဗိတိန္သာမက ကမၻာကပါ လႈပ္ရြလႈပ္ရြ ျဖစ္ေနတဲ့ ၀ီလ်ံႏွင့္ကိတ္ စုံတြဲတုိ႔ရဲ့ ပထမဆုံး ရင္ေသြးရတနာေလး ၀မ္းဗုိက္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္တစ္ခု။ ဒီထက္ နာမည္ႀကီးတာ ဘာရွိဦးမွာလဲ။ ေတာ္၀င္မိသားစုနဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ၿပီး ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အဆုံးစီရင္ သြားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာလဲ နာမည္မႀကီးစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ သတင္းေခါင္းႀကီးပုိင္း ပါလာမွာေတာ့ က်ိန္းေသဘဲ။ ၿပီးေတာ့ အခု ကိတ္တုိ႔ရဲ့ ရင္ေသြးေလး ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ၿဗိတိန္ ဘုရင္ (သုိ႔) ဘုရင္မ ျဖစ္လာတဲ့ တစ္ေန႔မွာလဲ ဒီဘုရင္(သုိ႔)ဘုရင္မ ကိုယ္၀န္တည္ခါစက Jacintha Saldanha ဆုိတဲ့ နာ့စ္မေလး သူ႔ကုိယ္သူ အဆုံးစီရင္သြားရရွာတယ္ဆုိၿပီး လူေတြ သတိရေနၾကဦးမွာ မဟုတ္လား။ အခုေတာင္ အင္တာနက္မွာ Jacintha Saldanha လုိ႔သာ ရုိက္ၾကည့္။ ထြက္လာလုိက္တဲ့ သူ႔သတင္းေတြ အမ်ားႀကီးဘဲ။ တီဗီတုိ႔ သတင္းစာတုိ႔ ရီဒီယိုတုိ႔မွာလဲ သူ႔သတင္းေတြခ်ည္းဘဲ။ အဲဒီလုိ အဲဒီလုိ နာမည္ႀကီးခ်င္လုိ႔မ်ား သူ႔ကိုယ္သူ အဆုံးစီရင္ သြားေလေရာ့သလား။

၄။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ဒီလုိ ဖုန္းအတုေခၚဆုိျခင္းရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ဒီလုိ အက်ည္းတန္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရွိေနတတ္တယ္ဆုိတာကို ဖုန္းအတုေခၚသူေတြကုိ (ေနာင္ေခၚမဲ့သူေတြကုိ) ေနာင္ၾကဥ္သြားေအာင္ သင္ခန္းစာေပးခ်င္လုိ႔မ်ား အခုလုိ သူ႔ဘ၀သူ အဆုံး စီမံသြားေလသလား။ 

ေနာက္ဆုံး အခ်က္ သုံးခ်က္အတြက္ ဘာမွ မေ၀ဖန္လုိေပမဲ့ ပထမဆုံး အခ်က္ကုိေတာ့ နဲနဲ ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒီဘက္ကလူေတြက တာ၀န္တစ္ခုခုယူမိရင္ အဲဒီတာ၀န္ကုိ တန္ဖုိးထားတတ္ေလ့ ရွိၾကတယ္။ အတတ္ႏုိင္ဆုံး မပ်က္ကြက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့ရွိၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ အထက္အရာရွိပိုင္းမွာ တာ၀န္ယူေနတဲ့ သူေတြဆုိ ပုိၿပီးေတာ့ေတာင္ တာ၀န္ကုိ ေလးေလးနက္နက္ ထားတတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ သူတုိ႔ လုပ္ငန္းမွာ အျပစ္တစ္စုံတစ္ရာေတြ႔ရင္ သူတုိ႔ကုိယ္ သူတုိ႔ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ ခံယူၿပီး ၀န္ႀကီး၀န္ေလးေတြေတာင္ သူ႔တုိ႔ဖာသာ သူတုိ႔ တာ၀န္ကေန ႏႈတ္ထြက္သြားေလ့ရွိၾကတာ မဟုတ္လား။ အခုလဲ ဒီ နာ့စ္မတစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္သူ တာ၀န္တစ္ခုကို မေက်လုိက္သလုိမ်ိဳး ခံစားရေကာင္း ခံစားရႏုိင္တယ္။ အခုဟာက ေတာ္၀င္ႏြယ္ေတြရဲ့ သတင္း၊ ၿပီးေတာ့ လူမမာ ေတာ္၀င္ႏြယ္တစ္ဦးရဲ့ သတင္း။ ဒါေတြကို အျပင္ကို ထုတ္ပစ္မိတယ္ဆုိေတာ့ တာ၀န္ေပါ့ဆမႈက တကယ္ကို (တာ၀န္ရွိတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေတြးၾကည့္ရင္) ႀကီးေလးသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလုိ တာ၀န္သိစိတ္နဲ႔ သူ႔ကုိယ္သူ တာ၀န္ေပါ့ဆမိတယ္လုိ႔ ခံယူၿပီး အဲဒီ ေပါ့ဆမႈအတြက္ သူ႔အသက္ကို ေပးဆပ္လုိက္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ တကယ္ကို ခ်ီးက်ဴးစရာပါ။ တာ၀န္ကုိ တကယ္ယူတတ္တဲ့ စိတ္ကုိ ခ်ီးက်ဴးတာပါ။ သူႀကီးမင္းတုိ႔ ေရႊႏုိင္ငံမွာေတာ့ ေဆးအထုိးမွား ေဆးအေပးမွား ခြဲစိပ္မွားေတြကအစ လူမမာေတြကို ေမာက္ေမာက္မာမာ ဆက္ဆံတာမ်ိဳးေတြ ၾကားၾကားေနရတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ သူတုိ႔တာ၀န္ဟာ ဘာလဲဆုိတာ သိပုံ မေပၚၾကဘူး ထင္ပါရဲ့။ အခု နာ့စ္မေလးလုိ တာ၀န္ေပါ့ဆမိတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သတ္ေသၾကစတမ္းဆုိရင္ေတာ့ ေရႊျပည္ႀကီးမွာလဲ ေဆးရုံ၀န္ထမ္းေတြေတာင္ က်န္ပါေတာ့ဦးမလား မသိ။


အခုေတာ့ ဒီနာ့စ္မတစ္ေယာက္ ေသဆုံးမႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကိစၥေတြက ႀကီးသထက္ ႀကီးလာၿပီ။ ၾသစေၾတးလ်က ဖုန္းအတုေခၚသူႏွစ္ေယာက္လဲ အသက္ ခ်ိန္းေျခာက္ခံေနရလုိ႔ ၂၄ နာရီ လုံၿခံဳေရးေပးထားရတယ္။ အဲဒီ လုံၿခဳံေရး ကုန္က်စရိတ္က တစ္ပတ္ကုိ စတာလင္ေပါင္ ငါးသိန္းတဲ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီ ဖုန္းအတုေခၚဆုိမႈအတြက္ ဥပေဒသစ္ေတြ ထြက္ေပၚလာဦးမယ့္ ပုံလဲေပၚေနတယ္။ အဲဒီေဆးရုံကုိလဲ စစ္ေဆးမႈေတြ ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ လုပ္ေနတယ္။ အဲဒီနာ့စ္မ အခန္းထဲမွာလဲ သူမေသခင္ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသမႈအတြက္ မွတ္စုတုိ သုံးခု ေရးထားခဲ့တာ ေတြ႔ရတယ္တဲ့။ အဲဒီမွတ္စုေတြဟာ သူေရးထားခဲ့တာနဲ႔ သူျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တာ တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ေသခ်ာ မေျပာႏုိင္ေသးဘူးတဲ့။ (အဲဒီမွတ္စုေတြကိုေတာ့ ဒီမွာ မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး)။ အခုဆုိ သူ႔ရုပ္အေလာင္းကို အိႏၵိယကုိ သယ္ယူသြားပါၿပီ။ မနက္ဖန္ (၁၅ ရက္) ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ ၀၀း၃၀ နာရီမွာ အိႏၵိယႏုိင္ငံ မြန္ဘုိင္းကုိ ေရာက္မယ္တဲ့။(အခုေလာက္ဆုိ ေရာက္ေနေလာက္ပါၿပီ)။ သန္ဘက္ခါ မြန္ဘုိင္းကတစ္ဆင့္ မန္ဂလုိကုိ စ်ာပနျပဳလုပ္ဖုိ႔ ထပ္ပ်ံသန္းမယ္တဲ့။

နဲနဲ ေပရွည္ရရင္ေတာ့ အခုလုိ ေတာ္၀င္ႏြယ္ေတြ ႏိုင္ငံ့ေဆာင္းေခါင္ေတြကို ဖုန္းအတုေခၚဆုိခဲ့တာဟာ အခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟုိတုန္းကထဲကပါ။ အထူးသျဖင့္ အခု လက္ရွိဘုရင္မႀကီးကိုယ္တုိင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ဖုန္းအတု ေခၚခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ကေနဒါ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေခၚဆုိခဲ့တာပါ။ ေခၚဆုိခဲ့တဲ့ သူကလဲ အခုလုိမ်ိဳး ပရင္စင္တာ တစ္ဦးပါ။ မ်က္ႏွာစုံညီအစည္းအေ၀းအတြက္ သူ႔ကို အားေပးေထာက္ခံတဲ့ မိန္႔ခြန္းမ်ိဳး အသံဖမ္းၿပီး ပုိ႔ခုိင္းတာပါ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ၁၅ မိနစ္တိတိ စကားေျပာခဲ့ၾကတာတဲ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လန္ဒန္အုိလံပစ္အားကစားပြဲအခ်ိန္တုန္းကလဲ အခုလုိ ဖုန္းအတုေခၚဆုိမႈေတြ အလြန္မ်ားခဲ့တဲ့အတြက္ ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္မယ္ဆုိၿပီး သတိေတာင္ ေပးခဲ့ရေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ အတိတ္ေတြမွာေတာ့ ဖုန္းအတုေခၚဆုိမႈေၾကာင့္ အခုလုိ ျပႆနာ ႀကီးႀကီးမားမား တက္ခဲ့တာ တစ္ခါမွ မေတြ႔ရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။

အခုလုိ ျဖစ္ပ်က္သြားတာဟာ ကုိယ္၀န္ရရွိၿပီး ေဆးရုံတက္ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ မင္းသမီးကိတ္ရဲ့ အျပစ္လား။ ဖုန္းအတုေခၚဆုိခဲ့တဲ့ ေအာစီက ရီဒီယို ပရင္စင္တာ ႏွစ္ဦးရဲ့ အျပစ္လား။ ဖုန္းကုိင္ၿပီး ဖုန္းလုိင္းကုိ မင္းသမီးကိတ္အခန္းကို လႊဲေပးလုိက္တဲ့ နာ့စ္မရဲ့ အျပစ္လား။ ေတာ္၀င္မိသားစုအတြက္ ျပဳလုပ္ဖန္တီးထားတဲ့ King Edward VII မွာ ရွိတဲ့ ေဆးရုံ၀န္ထမ္းေတြရဲ့ အျပစ္လား။ သတင္းမီဒီယာသမားေတြရဲ့ အျပစ္လား။ ဘာလား ညာလား မေျပာတတ္ေပမဲ့ အားလုံးကေတာ့ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္သြားပါၿပီ။ ေဆာင္ေနၾကပါၿပီ။ ေဆာင္ၾကပါလိမ့္ဦးမယ္။

ဒီအေၾကာင္း စဥ္းစားမိၿပီး အရွင္ဇ၀န(ျမေစတီ) ေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတုိေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ေျပးသတိရမိတယ္။ တစ္ညမွာ သူဟာ ေရနံဆီမီးခြက္ထြန္းၿပီး စာၾကည့္တယ္တဲ့။ အဲဒီလုိ စာၾကည့္ေနတဲ့အခါမွာ ပုိးဖလံေကာင္ေလးေတြ မီးခြက္က မီးညြန္႔ကို ထုိးထုိးၿပီး မီးေလာင္ေသကုန္ၾကတယ္တဲ့။ (ပုိးဖလံဆုိတာ မီးပုံကို ေရႊေတာင္ႀကီးလုိ႔ မွတ္ထင္တာလုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ဆရာဘုန္းႀကီးေျပာတာ မွတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ လကၤာေလးတစ္ပုဒ္ကိုလဲ မွတ္သားဖူးခဲ့တယ္။ "ပုိးဖလံမ်ိဳး၊ မီးပုံထုိး၊ ကိုယ္က်ိဳးနည္းတတ္သည္"  တဲ့)။  ပထမေတာ့ သူလဲ စာထဲ စိတ္၀င္စားေနေတာ့ သတိမထားမိဘူးတဲ့။ ေနာက္ေတာ့မွ သတိထားမိတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ အဲဒီအတြက္ သူ အရမ္းစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ဒီပုိးေကာင္ေလးေတြဟာ ငါ့ေၾကာင့္ ေသရတာ လုိ႔ ေတြးေတြးေနမိၿပီး စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ အခုလုိ ျပန္စဥ္းစားတယ္တဲ့။  ဒီ ပုိးေကာင္ေလးေတြ ေသရတာဟာ စာၾကည့္ဖုိ႔ ေရနီဆီမီးခြက္ကုိ  မီးထြန္းထားတဲ့ ငါ့အျပစ္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ပုိးေကာင္ေလးေတြကို ေလာင္ကၽြမ္းေစတဲ့ ေရနံဆီမီးခြက္ရဲ့ အျပစ္လား။ ဒါမွမဟုတ္ မီးကိုမီးမွန္း မသိဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ၀င္တုိးခဲ့ၾကတဲ့ ပုိးေကာင္ေလးေတြရဲ့ အျပစ္လား။ အဲဒီလုိ စဥ္းစားတယ္တဲ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘယ္သူ႔အျပစ္မွ မဟုတ္ဘူး။ ငါလဲ ငါ့အလုပ္ လုပ္တာဘဲ။ မီးခြက္ကလဲ မီးခြက္အလုပ္ လုပ္တာဘဲ။ ပုိးေကာင္ေလးေတြကလဲ သူတုိ႔အလုပ္ သူတုိ႔ လုပ္ၾကတာဘဲ။ ဒီေတာ့ အားလုံး သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ၾကတာခ်ည္းဘဲ ဆုိၿပီး စိတ္ကုိ ေျဖသိမ့္လုိက္ေတာ့မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္တဲ့။ အခုလဲ ဒီနာ့စ္မ ေသဆုံးရတဲ့ ကိစၥမွာ ဘယ္သူ႔မွာမွ အျပစ္မရွိပါဘူး။ မင္းသမီးကိတ္လဲ အခုလုိ လူေသမႈ ျဖစ္မယ္မွန္း ႀကိဳသိရင္ အဲဒီေဆးရံုကုိ တက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟုိႏွစ္ေယာက္ကလဲ ဖုန္းအတု ေခၚဆုိလုိက္တဲ့အတြက္ အခုလုိ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆုိတာ ႀကိဳျမင္ေနရင္  ဖုန္းေခၚဆုိခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ နာ့စ္မကလဲ ဖုန္းအတုမွန္း ႀကိဳသိခဲ့ရင္ ကုိင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။  အခုေတာ့ အားလုံး ၿပီးသြားပါၿပီ။ အားလုံး သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ၾကတာခ်ည္းဘဲလု႔ိ သတ္မွတ္လိုက္ရုံဘဲ ရွိပါေတာ့တယ္။

ကဲ မေျပာဘူးလား။ ရယ္စရာ ေမာစရာပါလုိ႔။ ပထမကေတာ့ မသီတာအေၾကာင္းဖတ္ၿပီး ရယ္ရေတာ့မလုိလုိနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမာစရာေတြ ဖတ္ရေရာမဟုတ္လား။ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္ မရယ္ရ မေမာရရင္ေတာင္ ဒီေလာက္ရွည္တဲ့ ပုိ႔စ္ႀကီးကို အားနာနာနဲ႔ ဆုံးေအာင္ ဖတ္ခဲ့မိတဲ့ အတြက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေမာလ်သြားေလာက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရယ္လုိက္ ေမာလုိက္ ေမာလုိက္ ရယ္လုိက္ေပါ့ေနာ့။ ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)



.

Wednesday 5 December 2012

မုိးထိညံတဲ့ ကိတ္ရဲ့ ေမာနင္းဆစ္ခ္

"မင္းသမီးကိတ္ ကိုယ္၀န္ရခါမွဘဲ ခ်ားစ္မင္းသားႀကီး အေရျပားလွီးခံရေတာ့တယ္"

ခုတေလာ ယူေကတစ္ခြင္မွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကေန မူႀကိဳေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြထိ အုန္းအုန္းက်က္က်က္  ျဖစ္ေနတာကေတာ့ မင္းသား၀ီလ်ံရဲ့ ၾကင္ယာေတာ္ မင္းသမီးေလးကိတ္ ကုိယ္၀န္ရလုိ႔ ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္း လုပ္ေနၾကတဲ့ အသံေတြပါဘဲ။  မင္းသမီးကိတ္ ေမာ္နင္းဆစ္ခ္ ျဖစ္လို႔ ဒီဇင္ဘာ သုံးရက္ေန႔ ညေနကစၿပီး King Edward VII ေဆးရုံမွာ တင္ထားရေၾကာင္း ယူေကတစ္ခြင္လုံးရဲ့ နန္းညြန္႔နန္းလ်ာေလး သေႏၶခေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း မင္းသား၀ီလ်ံကုိယ္တုိင္ကလဲ အလုပ္တစ္ဖက္ ၾကင္ယာေတာ္တစ္ဖက္နဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနရေၾကာင္း ၀ီလ်ံေကာကိတ္ေကာ အသက္ ၃၀ အရြယ္မွာ ကေလးရေတာ့မဲ့အေၾကာင္း စတဲ့စတဲ့ လူ႔ေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လာေတာ့မဲ့ ရင္ေသြးေလးအတြက္ က်ားမွန္း မမွန္း မသိ၊ ျဖဴျဖဴမဲမဲ မကြဲေသးမီကစၿပီး ေဟာ့သတင္း ဘရိကင္းနယူးစ္ ျဖစ္ေနေလရဲ့။

အခုမွ ကုိယ္၀န္ရွိေနၿပီလုိ႔ သိရခါရွိေသး ယူေကတစ္ခြင္လုံး သူတုိ႔ရဲ့ ထီးညြန္႔ထီးလ်ာေလးအတြက္  ေအာင္ပြဲခံေနၾကေလရဲ့။ အတုိင္းတုိင္းအျပည္ျပည္က လူႀကီးမင္းမ်ားကလဲ လူမႈေရးအရလား သံတမန္အရလား ဒါမွမဟုတ္ တကယ္ဘဲ စိတ္ထဲပါလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္းေတြ ဇြတ္လုပ္ေနၾကေလရဲ့။ ၿပီးေတာ့ ရာဂဏန္းအထက္မွာရွိတဲ့ ႏုိင္ငံတကာက သတင္းေထာက္ေတြကလဲ ကင္မရာေတြ တကားကားနဲ႔ ကိတ္တက္ေနတဲ့ ေဆးရုံေရွ့မွာ စုရုံးေနၾကေလရဲ့။ ဒီကုိယ္၀န္အတြက္ လူေတြ အေတာ္ေလး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကပါေရာလား။ 

စပ္မိလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ သူႀကီးမင္းရဲ့ အကုိတစ္ေယာက္ဆုိရင္ သူႀကီးမင္းရြာတစ္ခါျပန္ရင္ ကေလးတစ္ေယာက္တုိးတုိးေနလုိ႔ နဲနဲေတာ့ ေလ်ာ့ၾကပါဦးလုိ႔ကုိ သတိေပးေနရတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ရွိတဲ့ လယ္ဧကမွ ငါးဧကေလာက္ဘဲ ရွိတာ၊ ကေလးေတြက ခုနစ္ေယာက္ေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ့ ဒီကေလးေတြအေရး ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၾကပါ့မလဲ။ ဒီၾကားထဲ အျမြာက တစ္ပူးပါေနျပန္ေသး။ ဒါေၾကာင့္ ရြာျပန္တုိင္း ကေလးေတြကို ျမင္တုိင္း ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္း မလုပ္ႏုိင္ဘဲ အကုိတုိ႔ စုံတြဲကုိ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေလး လုပ္ဖုိ႔ဘဲ သတိေပးေနရတယ္။ း)) အခု နန္းညြန္႔နန္းလ်ာေလးလုိ တစ္ေယာက္ရတုိင္း ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္းသာ လုပ္ေနလုိ႔ကေတာ့ ရြာကအကုိတုိ႔စုံတြဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကၾကၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။ း))

အခုလဲၾကည့္။  သတင္းစာ ဂ်ာနယ္ တီဗီ ေရဒီယုိ ၿပီးေတာ့ လူေတြရဲ့ ပါးစပ္ဖ်ား။  အားလုံး မင္းသမီးကိတ္ရဲ့ ရင္ေသြးေလးအေၾကာင္းေတြခ်ည္းဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီရင္ေသြးေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပႆနာတစ္ခုတုိးလာတာက တကယ္လုိ႔ ကင္းဘရစ္ၿမိဳ့စားကေတာ္ မင္းသမီးေလးကိတ္က သားသားေလး ေမြးဖြားလာရင္ အေရဖ်ား လွီးျဖတ္တဲ့ ရုိးရာကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးမလား ဆုိတာပါဘဲ။ ကေလးကျဖင့္ အခုမွ ကလလေရၾကည္အဆင့္ အစုိင္အျမွဳပ္အဆင့္ေလာက္ ရွိဦးမယ္။ အေနာက္တုိင္း မီဒီယာေတြကေတာ့ အလုပ္ရႈပ္ကုန္ၾကၿပီ။ အဲဒီလုိ ဟုိလုိစဥ္းစား ဒီလုိစဥ္းစားနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မစပ္မဆုိင္ ေ၀လမင္းသားႀကီး ခ်ားစ္တစ္ေယာက္ အေရဖ်ားလွီးျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းပါ ပူးတြဲပါလာျပန္ေရာ။ သူ႔ခမ်ာ ေျမးဦးေလး ရမယ္မွာ မႀကံေသးဘူး။ သူ႔အေရဖ်ား လွီးျဖတ္ခံေနရသလုိ ျဖစ္ေနပါေရာလား။ 

ခ်ားစ္မင္းသားတင္မကဘူး တႏြယ္ငင္တစင္ပါ ျဖစ္ကုန္ၿပီး ၿဗိတိန္ေတာ္၀င္ႏြယ္ ေယာက်္ားေတြ အေရဖ်ား လွီးျဖတ္ခံၾကရရွာတယ္။ သမုိင္းကုိ တူးဆြတာ ၀ါသနာထုံေလ့ရွိၾကတဲ့ အေနာက္တုိင္းသား မီဒီယာေတြရဲ့ ရိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ ေဂ်ာ့ဘုရင္(၀မ္း) (၁၆၆၀-၁၇၂၇) လက္ထက္က စၿပီး မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္အဆက္ဆက္ အေရဖ်ားလွီးျဖတ္ ခံခဲ့ရတာေတြ ေပၚလာကုန္ေရာ။ အဲဒီ ေဂ်ာ့ဘုရင္ကုိ ဂ်ာမနီႏုိင္ငံ ဟန္ႏုိဗာဆုိတဲ့ ၿမိဳ့ကေလးမွာ ေမြးဖြားခဲ့တာတဲ့။ အေရဖ်ားလွီးျဖတ္တဲ့ အေလ့အထဟာလဲ အဲဒီ ဟန္ႏုိဗာကေန သယ္ေဆာင္လာတာတဲ့။ ၿဗိတိန္ရဲ့ နန္းစဥ္နန္းဆက္ေတြမွာလဲ တေကြ႔ေကြ႔မွာ ဂ်ဴးေတြရဲ့ ေသြးသား နဲနဲ ေႏွာခဲ့ဟန္တူပါရဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ဂ်ာမနီမွာ ဂ်ဴးေတြက မင္းမူေနၾကပုံရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကထဲက အေရဖ်ားလွီးျဖတ္တဲ့ ဓေလ့ကို က်င့္သုံးခဲ့တာဆုိေတာ့ မင္းသားႀကီးခ်ားစ္ အလွည့္ေရာက္ေတာ့လဲ အလွည့္က် မႏြဲ႔ၾကစတမ္းေပါ့။ သူ႔ကုိ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ဴးမာစတာတစ္ေယာက္က အေရဖ်ားလွီးျဖတ္ေပးခဲ့တာတဲ့။ (အင္း.. ခ်ားစ္မင္းသားႀကီးရဲ့ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာကို ျမင္မိတုိင္း မဆီမဆုိင္ သူ စာကန္ဆုိက္စ္ဇ္ လုပ္ခံခဲ့ရတာကို ေျပးျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ း)) ဒါျဖင့္ ခ်ားစ္မင္းသားရဲ့ သားေတာ္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ၀ီလ်ံတုိ႔ ဟင္နရီတုိ႔ေကာ အဲဒီလုိ အေရဖ်ားလွီးျဖတ္ခံခဲ့ၾကရသလား ဆုိေတာ့။

အဲဒါကိုေတာ့ မင္းသမီးဒုိင္ယာနာကုိ ခ်ီးက်ဴးရလိမ့္မယ္။ ခ်ားစ္မင္းသားႀကီးနဲ႔ မင္းသမီးဒုိင္ယာနာတုိ႔က ေမြးဖြားခဲ့ၾကတဲ့ ၀ီလ်ံနဲ႔ဟင္နရီတုိ႔ကုိေတာ့ အေရဖ်ား မလွီးျဖတ္ခဲ့ၾကဘူးတဲ့။ အႏွစ္အႏွစ္အလလ မင္းစဥ္မင္းဆက္ က်င့္သုံးလာခဲ့ၾကတဲ့ အဲဒီ အေရဖ်ားျဖတ္ေလ့ရွိတဲ့ ဓေလ့ထုံးစံႀကီးကို မင္းသမီးဒုိင္ယာနာက ဒုတ္ကနဲ တုံးတိ ျဖတ္ေတာက္ပစ္ခဲ့တာတဲ့။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သူ႔သားေတာ္ေလးေတြ မိေမြးတုိင္းဖေမြးတုိင္း ရွိေနႏုိင္ၾကတာေပါ့။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ ၀ီလ်ံနဲ႔ဟင္နရီ။ သူတုိ႔လဲ ေျပးလြတ္မဲ့ ပုံမေပၚဘူး။ 

အဲဒီလုိ ရုိးရာကုိ မေကာင္းဘူးထင္လုိ႔ ရပ္စဲခဲ့တဲ့ မင္းသမီးဒိုင္ယာနာအေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္း ေရႊျမန္မာရဲ့ ရတနာပုံေခတ္က မိဖုရား စုဖုရားလတ္ကို ေျပးသတိရမိတယ္။ ျမန္မာမင္း အစဥ္အဆက္ စည္းမရွိကမ္းမရွိ မိန္းမယူခ်င္တုိင္းယူ ေတာ္ေကာက္ခ်င္တုိင္းေကာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ဓေလ့ဆုိးႀကီးကို လုံး၀ပယ္ဖ်က္လုိက္ၿပီး တစ္လင္တစ္မယား စနစ္ အျဖစ္က်င့္သုံးေစခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ မိန္းခေလးေတြ သက္သာရာ ရၾကတာ မဟုတ္လား။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ေၾကာက္စရာႀကီး။ မိဖုရား ေလးငါးဆယ္ ယူထားၿပီး အလွည့္က် ရုိေတးရွင္း စနစ္နဲ႔ ေဆာင္ေတာ္ကူးတာဆုိေတာ့ တစ္လေနလုိ႔မွ တစ္ခါ ေဆာင္ေတာ္ကူး မခံရရွာတဲ့ မိဖုရားငယ္ေလးေတြရဲ့ ဘ၀ စဥ္းစားလုိ႔သာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့။ သနားစရာ ေကာင္းလွပါဘိ။ ဒီၾကားထဲ ဟို၀န္ႀကီးနဲ႔အထင္လြဲ ဟုိမင္းသားနဲ႔ အထင္လြဲ။ အဲဒီလုိ အထင္လြဲခံရၿပီဆုိရင္ မစဥ္းစားနဲ႔ေတာ့ ေသဒဏ္။ ေရနစ္ေသမလား။ ဆင္နင္းေသမလားဘဲ။

အဲဒီလုိ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္ကုိ ျဗဳန္းတုိင္းႀကီး က်င့္သုံးရမယ္ဆုိေတာ့ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ သီေပါမင္းေလး ခမ်ာ ေနမထိ ထုိင္မသာျဖစ္ၿပီး တက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ စုဖုရားလတ္ကို အသံတိတ္နဲ႔ က်ိတ္ဆဲခဲ့ေပါင္း မနည္းခဲ့ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ ၀န္ေလးေတြ ၀န္ေပါက္စေတြမွာေတာင္ စပယာပတ္ မယားငယ္ေလးေတြ သုံးေလးဆယ္ ရွိေသးတာ။ သူ႔လုိ ဘုရင္မင္းျမတ္မွာမွ စုဖုရား တစ္ေယာက္ထဲတဲ့။ ရာဇ၀င္ရုိင္းလုိက္ေလေပါ့။ အဲဒီမွာ ရေနာင္ေမာင္ေမာင္တုတ္က ေျမွာက္ပင့္ေပး၊ ေမာင္ေဖငယ္က ပူေဇာ္ေပးနဲ႔ သီေပါမင္းတစ္ေယာက္ ပုဆုိးမႏုိင္ ပ၀ါမႏုိင္နဲ႔ ဒုိင္းခင္ခင္ ဇာတ္လမ္းကပါေလေရာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ အဆုံးမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္တုတ္ ေမာင္ေဖငယ္ ဒိုင္းခင္ခင္တုိ႔ အားလုံး တစ္လင္တစ္မယား စနစ္ေအာက္ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ၾကတာဘဲ မဟုတ္လား။ အင္း... ေရးရင္း ဘယ္ကို ေခ်ာ္ထြက္သြားပါလိမ့္ေနာ္။ ျပန္ေကာက္ဦးမွဘဲ။ း)

မင္းသမီးဒုိင္ယာနာကို ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ မီဒီယာေတြရဲ့ တင္ဆက္မႈေၾကာင့္သာ ဒိုင္ယာနာက အေရဖ်ားလွီးျဖတ္တဲ့ စနစ္ကုိ ပယ္ဖ်က္ခဲ့တာလုိ႔ သိလုိက္ရတယ္။ တကယ္ေကာ သူ လုပ္ခဲ့ရဲ့လား။ ဒါက ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အေရးဖ်ားလွီးျဖတ္တဲ့ စနစ္ကုိ မုန္းတီးတဲ့ သူတစ္ေယာက္က ခ်ားစ္မင္းသားနဲ႔ ကြဲၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာ အေရဖ်ားလီွးခံထားရတဲ့ ဒိုဒီနဲ႔ ဆက္လက္ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ၾကတာဟာ ဒီေနရာမွာ အားဂယူးမင့္တ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလုိ ဆတ္ဘဂ်က္ေတြမွာ ေသခ်ာမပုိင္တဲ့အတြက္ ဒီေနရာမွာေတာ့ မေဆြးေႏြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူသာ အဲဒီစနစ္ကုိ တကယ္ပယ္ဖ်က္ခဲ့တာဆုိရင္ အစဥ္အဆက္ က်င့္သုံးခဲ့တဲ့ ရုိးရာစနစ္ကို တြန္းလွန္ပယ္ဖ်က္ရဲတဲ့ သူ႔ရဲ့ သတၱိကုိေတာ့ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ ေရွးထုံးကိုလဲ မပယ္နဲ႔ ေစ်းသုံးကိုလဲ မလြယ္နဲ႔ ဆုိၿပီး ျမန္မာဆုိရုိးစကား ရွိတယ္ မဟုတ္လား။

မင္းသမီးကိတ္ အေၾကာင္းဘက္ ျပန္သြားရေအာင္။ သူ႔မွာ ခ်စ္ေမြးပါပုံရတယ္။ မင္းသား၀ီလ်ံထက္ သူ႔ကို ပုိၿပီး အာရုံစုိက္ေနၾကတာကို သတိထားမိတယ္။ သူ႔ရဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ တေစာင္းစီးနဲ႔မ်က္ေခ်း ျဖစ္ေနတဲ့ ျပင္သစ္သူျပင္သစ္သားေတြေတာင္ မင္းသမီးကိတ္ကို ၀ုိင္းခ်စ္ေနၾကတယ္ဆုိဘဲ။  ၿပီးေတာ့ သူက ခ်စ္ေမြးပါပုံတင္မကဘူး။ ကံေမြးေလးလဲ ပါလာခဲ့ပုံရတယ္။ ပထမတုန္းက ေယာက်္ားေလးေမြးမွ နန္းညြန္႔နန္းလ်ာျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ဥပေဒရွိခဲ့တယ္တဲ့။ အခုေတာ့ အဲဒီဥပေဒကို ျပန္ျပင္လုိက္ၿပီး က်ားက်ားမမ နန္းညြန္႔နန္းလ်ာ ျဖစ္ေစေပါ့။ ဒီေတာ့ ကိတ္ရဲ့ ဗိုက္ထဲက ကလလေရၾကည္အဆင့္ေလးမွ်သာ ရွိေသးတဲ့ သေႏၶသားေလးက နန္းရိုက္နန္းရာ ေလးခုေျမာက္မွာ ရွိေနေလရဲ့။ အဲလိဇဘက္ဘုရင္မႀကီး၊ ခ်ားစ္မင္းသား၊ မင္းသား၀ီလ်ံ၊ ၿပီးရင္ အဲဒီ ကလလေရၾကည္ေလးေပါ့။

ၿပီးေတာ့ ေျပာရဦးမယ္။ ၿဗိတိန္ရဲ့ ေလာင္းကစားမႈ အေၾကာင္း။ တစ္ႏုိင္ငံလုံး ေဘာလုံးေလာင္းလုိက္၊ ျမင္းေလာင္းလုိက္၊ ခရက္ကစ္ေလာင္းလုိက္၊ ရပ္ဘီေလာင္းလုိက္။ ေလာင္းလုိက္ၾကတာ စုံေရာဘဲ။ အခုလဲၾကည့္။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ကိတ္ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးဟာ အျမြာပူးဆုိရင္ ၃၀ေလး ၁ ေလးတဲ့။ နာမည္ႀကီး ေလာင္းကစားဒိုင္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ၀ီလ်ံဟီး(လ္)က ေလာင္းေၾကးေခၚထားတာ။ ေနာက္ေတာ့ သူလဲ တစတစ စုိးရိမ္လာဟန္တူပါရဲ့။ ေလာင္းတဲ့သူေတြက အရမ္းမ်ားလာတယ္တဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ကိတ္ရဲ့ ေမာနင္းဆစ္ခ္ ျဖစ္ပုံက အရမ္းဆုိးရြားလြန္းတဲ့အတြက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္အျမြာပူးေလး  ျဖစ္ႏုိင္ေခ် မ်ားလာလုိ႔တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ့ ေလာင္းေၾကးကုိ နဲနဲ ေလ်ာ့ခ်လုိက္ၿပီး ေလာေလာဆယ္ ၂၅ေလး ၁ေလး ျဖစ္ေနေလရဲ့။ 

ေနာက္ရွိေသးတယ္။ ကေလးရဲ့ နာမည္ေပးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးလဲ ေလာင္းေၾကး ေခၚထားေသးတယ္။ ဖရန္႔စ္ ႏွင့္ ဂၽြန္ဆုိတဲ့ နာမည္တစ္ခုခုအတြက္က ၉ေလး ၁ေလးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ခ်ားလ္စ္၊ ဗစ္တုိးရီးယား၊ ေဂ်ာ့ ဆုိတဲ့ နာမည္တစ္ခုခုအတြက္က ၁၀ေလး ၁ေလးတဲ့။ ေနာက္ၿပီး တစ္ခုရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တကယ္လုိ႔ ေမြးလာတဲ့ ကေလးဟာ ေမြးေမြးခ်င္း အေလးခ်ိန္ ၇ေပါင္ႏွင့္၈ေပါင္ၾကားမွာ ရွိေနရင္ ၉ေလး ၄ေလးတဲ့။ ကိုင္း... ဟုိကေလးကျဖင့္ အခုမွ အေရၾကည္အဆင့္မွာ ရွိေသးတယ္။ ၿဗိတိသွ်ေတြကေတာ့ ေလာင္းေၾကးေတြ ထပ္ကုန္ၾကၿပီ။ ေတာ္ၾကာ မဟုတ္မွလြဲေရာ။ ေမြးလာတဲ့ကေလး အေလာင္းအစား အေပ်ာ္အပါးမက္လာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့ ၿဗိတိန္အင္ပါယာႀကီး အေၾကြးစာရင္းေတြ လုိက္မွတ္ရၿပီသာ မွတ္ေပေရာ့ ျဖစ္ေနဦးမယ္။

ေအာ္... ဘာမွ မၾကာလုိက္သလုိပါဘဲလား။ သူတုိ႔ မဂၤလာေဆာင္ခဲ့ၾကတာ မေန႔တေန႔ကလုိ႔ ထင္ေနတုန္း ရွိေသးတယ္။ ကေလးရေတာ့မယ္တဲ့။ သူတို႔မဂၤလာေဆာင္တုန္းက အမွတ္တရအျဖစ္ ႏွင္းဆီမွတ္တမ္းဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ေလး တင္ျဖစ္ခဲ့တာကို အမွတ္ရေနမိတယ္။ အခုလဲ တခုတ္တရ ဒီပုိ႔စ္ကို တင္ေနမိျပန္ၿပီ။ ဘ၀ရထားႀကီးက ဒီလုိဘဲ ခပ္ျမန္ျမန္ ေမာင္းခုတ္ေနေလရဲ့။ သံသရာရထားႀကီးလဲ သူ႔တာ၀န္သူ ထမ္းေဆာင္ေနဆဲ။ ဒီရထားေတြေပၚမွာ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ လုိက္ပါေနၾကတဲ့ သူႀကီးမင္းတုိ႔သာ ဘယ္ကမ္းဘယ္ေသာင္ ဘယ္ေခ်ာင္ဘယ္ၾကား ဆက္လက္ပါသြားေလဦးမလဲဆုိတာကိုသာ။ ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)
...

Friday 30 November 2012

"မုိးဧကရီသက္သက္ႏြယ္၀င္းေအး"


 (Introduction)

 "မုိးဧကရီသက္သက္ႏြယ္၀င္းေအး"

"ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မုိးလုိ႔ဘဲ ေခၚပါ"

"ဟာ.. ၀မ္းသာလုိက္တာ။ အရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီ"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"

"အစဦးဆုံး စကားလုံးကို ေခၚဆုိခြင့္ရလုိ႔"

--------------------------------------------------------------------"ကို လူပုိ"


(Chapter one)

နာမည္ရွည္ရွည္ရွိတဲ့ မိန္းခေလးေတြမွာ ရည္းစားမ်ားမ်ား ရွိတတ္ၾကတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ရည္းစားတစ္ေယာက္စီကို ေ၀ါဟာရတစ္မ်ိဳးစီ ေခၚေ၀ၚေစတတ္ၾကတယ္တဲ့။ မုိး... ဧကရီ... သက္..........ႏြယ္..... ၀င္း.... ေအး.....။ အင္း...မုိးတစ္ေယာက္ ရည္းစား ေျခာက္ေယာက္မ်ား ထားေလမလား။ မစပ္မဆုိင္ စုိးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ စဥ္းစားေနမိျပန္တာ။ ငါက  "မုိး"ဆုိတဲ့ ပထမဦးဆုံး စကားလုံးမွာ ရွိေနပါတယ္ေလဆုိၿပီး ႀကံဖန္ ေျဖသိမ့္လုိက္မိေသးတယ္။ မၾကာေသးမီကမွ အြန္လြန္းကေန ခင္မင္ခြင့္ ရသူတစ္ေယာက္အတြက္ အစုိးရိမ္လြန္မိတာ အျပစ္မ်ား ျဖစ္ေနမလား မသိ။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် မုိးေရ.. ကုိေရ... နဲ႔ အြန္လုိင္း အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခု ျဖစ္သြားၾကေလတာ။ အေတြ႔ေတြ အေငြ႔ေတြ မရွိသည့္တုိင္ အၾကည့္ေလးကတစ္ဆင့္ အဟုန္ျပင္းျပင္း စုံမက္သြားျပန္ေရာေပါ့။

ဒီရာသီ ဒီဥတုေရာက္မွာ ေၾကာက္လွန္႔ပါတယ္ဆုိေနမွ မုိးနဲ႔အတူ ေလျပင္းက တုိက္ခတ္လာေလတာ။ မုိးရာသီမရွိတဲ့ ဒီလုိ ေဒသမ်ိဳးမွာ ကုိေရႊမုိးက ဘယ္အၿငိဳးနဲ႔ ရြာခ်ေလမွန္းမသိ။ အကာအကြယ္မဲ့သူ သူ႔အတြက္ တစ္ကိုယ္လုံးကို ရႊဲရႊဲစုိလုိ႔။ အျပင္ထြက္တုိင္း ထီးယူရမွာကုိ က်ားၿမီးဆြဲရတာထက္ ေၾကာက္သူမုိ႔ မုိးေဟ့ဆုိရင္ သူ ၾကြက္စုပ္ေရမႊန္းျဖစ္ေနက်။ ဒီၾကားထဲ မုိင္းနပ္စ္ဒီဂရီ ေရာက္ေနတဲ့ အေအးဓါတ္က ေရာစြက္ႏွိပ္စက္လုိက္ေသးတာ။

လက္ပတ္နာရီကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေန႔လည္ ၁ နာရီကုိ ညြန္ျပေနတဲ့အတြက္ မုိးဧကရီသက္သက္ႏြယ္၀င္းေအးေလးနဲ႔ ခ်ိန္းဆုိထားတာကုိ ရုတ္တရက္ သတိရလုိက္မိတာ။ အြန္လုိင္းက ေစာင့္ေနမယ္တဲ့။ ဒီအခ်ိန္ဆုိ သူ႔အရပ္မွာ ေန၀င္ရီသေရာ အခ်ိန္ေပါ့။ ျမန္ျမန္အိမ္ျပန္မွ။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ မလြယ္ဘူး။ တစ္ရက္အခ်ိန္မီ အြန္လုိင္းမွာ မေတြ႔ရင္ တစ္သက္လုံး ေနာင္တရေနေစရမယ္တဲ့။ မုိး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားလုံးေလးကုိ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနမိျပန္တာ။

"ဟလုိ မုိး။ ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီးလား"

"အခ်ိန္မွန္ေရာက္သားဘဲ။ ေတြ႔မွ ဆုခ်ဦးမယ္"

အြန္လုိင္းမွာေတြ႔ အိမ္လုိင္းမွာသိ အိမ္လုိင္းမွာဘဲ ခ်စ္သူျဖစ္သြားၾကေပမဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ယုံၾကည္စြာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနမိၾကျပန္တာ။ သူ႔အေၾကာင္းကိုယ္မသိ ကိုယ့္အေၾကာင္းသူမသိ။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ကိစၥမရွိ။ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ခ်စ္ေနၾကရင္ ဘ၀တစ္ခုလုံး ျပည့္စုံေနၿပီေလ။ ကုိက လူပ်ိဳလူလြတ္ ဘယ္သူ႔မွ အတြယ္မတာမရွိ မုိးတစ္ေယာက္ထဲ ရင္ထဲမွာ ရွိတယ္ဆုိတာကို က်ိန္ေျပာရဲတယ္လုိ႔ ဆုိေလေတာ့ မုိးက ယုံပါတယ္ရွင္ရယ္၊ မုိးလဲ မုိးရင္ထဲမွာ ကုိကိုမွကုိကို ကုိကိုကုိ ျဖစ္ေနလုိ႔ ခက္ေနတာ။ မုိးအေျပာေအာက္မွာ အရည္ေပ်ာ္ေပါင္း မနဲျပန္ေတာ့ဘူး။

မုိးေရ အြန္လုိင္းမွာ ေယာက်္ားတကာနဲ႔ မေရာနဲ႔ေနာ္၊ ေယာက်္ားေတြက ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ၾကာ မုိးေလး မယားငယ္ဘ၀နဲ႔ ရင္က်ိဳးေနရဦးမယ္ ဆုိေတာ့။ မုိးက စိတ္ခ်ပါရွင္ရယ္၊ မုိးက ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ား ဒုတိယမယား မျဖစ္ေစရပါဘူးတဲ့။ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ကုိကသာ ပထမမယား မရွိခဲ့ဘူးဆုိရင္ေပါ့ေလတဲ့။ မုိးရဲ့စကားက ရင္အလယ္တည့္တည့္ကို တုိက္ရုိက္ထိမိေနျပန္တာ။ ကဲ.. ဒါျဖင့္ မုိးေရ လာမဲ့ႏွစ္ ဒီရာသီ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီဇင္ဘာႏွင္းေဖြးေဖြးေလးေတြနဲ႔အတူ ကုိတုိ႔ဘ၀ကို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း တစ္ေယာက္အျဖစ္ ထူေထာင္ၾကပါစုိ႔ ဆုိေတာ့ စိမ္လုိက္ေလ ၾကာသလားလုိ႔တဲ့။ ရင္ထဲမွာ မုန္တုိင္းက်ေနသလုိ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိျပန္တာ။
.....

(Chapter two)

ကဲ... ဒီဇင္ဘာေတာ့ ေရာက္လာၿပီ။ မုိးက ျဖဴသလား မဲသလား မသိ။ အြန္လုိင္းမွာဘဲ ေတြ႔ဖူးတာဆုိေတာ့ အျပင္ေရာက္ရင္ ဘယ္လုိ ရုပ္မ်ားေပါက္ေနမလဲ။ ကိစၥမရွိပါဘူးေလ။ အဓိကက အဓိကပါဘဲ။ ( ဟီး ဟီး မဟုတ္တာေတြ စဥ္းစားေနၾကလားမသိ (၀-၀)။ အခ်စ္က အဓိက မဟုတ္လား။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္ႀကိဳက္ေမတၱာရွိေနရုံနဲ႔ က်န္တာေတြ ေမ့ပစ္လုိက္လုိ႔ရပါတယ္။ အင္း.... မုိးက နတ္သမီးေလးလုိ ေခ်ာေလာက္ပါတယ္။ (ေကာင္းကင္သို႔ မ်က္စိပင့္ၿပီး နတ္သမီးတစ္ပါးကို ပုံေဖာ္၍ ေျပာသည္ း-း))။  

အျပင္မွာ အရွင္လတ္လတ္ႀကီး ေတြ႔လုိက္ေတာ့မွ မုိးက အသားလတ္လတ္၊ ေမာ္ဒယ္ကိုယ္လုံးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳ။ ရြက္ႏုရည္က်ိဳ အဆင့္မ်ိဳး။ မဆုိးေပဘူး။ လူေရြးတာ မမွားေပဘူးဘဲ။ (မိန္းခေလးမ်ားစြာထဲမွ စိတ္ႀကိဳက္ တစ္ေယာက္ကိုသာ ေခါင္းေခါက္ေရြးယူလုိက္သည့္ စတုိင္လ္ျဖင့္ ၿဖီးသည္။ အမွန္မွာ မုိး တစ္ေယာက္ကုိေတာင္ သူငယ္ခ်င္းအကူနဲ႔ ရထားတာ။ အဟီး)။ 

သူလဲ ကုိယ့္ကုိႀကိဳက္ ကုိယ္လဲ သူ႔ကိုႀကိဳက္မုိ႔ ခပ္မုိက္မုိက္နဲ႔ဘဲ အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ့ရဲ့ ေလးစတားခြဲအဆင့္ ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ (ဘယ္ဟုိတယ္ပါလိမ့္ ိ- ိ) ႏွစ္ဘက္ေဆြမ်ိဳးမ်ားေရွ့ေမွာက္ အၾကင္လင္မယား ေျမွာက္ခဲ့ၾကတယ္ (နဲနဲမ်ား အလ်င္လုိသြားလား မသိ း)။ ဒီလုိနဲ႔ အခ်စ္ေရဆမ္းခရီးအတြက္ ေခ်ာင္းသာသြားၿပီး တစ္လတိတိ မုိးမျမင္ေလျမင္ (ကမ္းေျခနဲ႔ေရျပင္ကိုသာျမင္ၿပီး း) ဥပုသ္ေမ့ ဒါနေမ့ ဘာ၀နာဆုိ ေ၀လားေ၀း။ ေသာင္ျပင္ေပၚ ပတ္ေျပးတမ္းဘဲ ကစားခဲ့ၾကတယ္။ (ဟီး ဟီး တစ္ခါမွလဲ အဲလုိ ေျပးတမ္းမကစားခဲ့ဖူးဘူး။ ေရွာက္ရမ္းေရးၾကည့္လုိက္တာ)။

တစ္လျပည့္ေတာ့ လူကလဲ ေခြႏုံးႏုံးဘဲ က်န္ေတာ့တယ္ (ခရီးပန္းလုိ႔ပါေနာ္ း)။ မဟာရန္ကုန္ျပန္ ခဏ တစ္လ နားၿပီး ျပည္ပကို တူႏွစ္ကိုယ္ အတူတူ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ မုိးက မွီခုိသူ။ ကုိက အမွီခုိခံ။ ဒီလုိနဲ႔ ေျခာက္လေလာက္ အတူေပါင္းၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ မုိးအတြက္ ကံဆုိးေစမဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ ဟုိနားဒီနားက ထြက္လ်ံလာပါေတာ့တယ္။ (ဘာစကားမ်ားပါလိမ့္။ သူ ဒုတိယမယား ျဖစ္သြားၿပီလား)။ ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ ဖယ္ပါေစ။ ပရိသတ္ထင္ထားတာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ရယ္။ မုိးရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း တစ္ေယာက္ဆီက ထြက္အံလာတဲ့ စကားပါ။ ဒီစကားေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ၿပိဳလဲသြားႏိုင္တယ္ေလ။ မုိးမွာ ပထမေယာက်္ားရွိခဲ့တယ္တဲ့။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေပါင္းၿပီး ကြာရွင္းလုိက္ၾကတာတဲ့။ ပိုဆုိးတာက မုိးမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္တဲ့။ နယ္က သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတြဆီ ကေလးကုိ ပုိ႔ထားၿပီး အပ်ဳိလုပ္ေနခဲ့တာတဲ့။ ဘုရားေရ။ ကမၻာေလာကႀကီး အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္လုိ ခ်ာခ်ာလည္သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။ မုိးကုိ ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ လြယ္လြယ္ေလးဘဲ ျပန္ေျဖတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလတဲ့။ ဒါျဖင့္ အစကထဲက ဘာလုိ႔ ဖြင့္မေျပာတာလဲ ဆုိေတာ့ ကုိ ပစ္သြားမွာ ေၾကာက္လုိ႔တဲ့။ ကဲ...ကဲ.... ကုိကုိ ပုရိသမ်ား သင္ခန္းစာ ယူၾကပါေတာ့။ မုိးကို မ်ိဳခ်ရခက္ ေထြးပစ္ရခက္နဲ႔ ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ လုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ (ဘယ္လုိလုပ္ရမွန္း မသိလုိ႔ ဒီလုိဘဲ ေနရင္း မုိးမွာလဲ ကုိယ္၀န္ႀကီးကို ရလုိ႔  း)
.....

(Chapter three)

ကဲ.. ၾကားလုိ႔မွ ေကာင္းၾကေသးရဲ့လား ဗ်ာတုိ႔ရယ္။ က်ေနာ့္မိန္းမ ေခ်ာလွခ်ည္ရဲ့ ေတာ္လွခ်ည္ရဲ့ ၿငိမ္လွခ်ည္ရဲ့နဲ႔ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ခဲ့တာ အခုေတာ့ က်ေနာ့္မိန္းမ မိမုိး ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္ေနၿပီေကာ ဗ်ာတုိ႔ရယ္။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ သူ႔အိမ္ျပန္ပုိ႔ၿပီး မဂၤလာစရိတ္ကုန္က်ခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ျပန္ေတာင္းရင္ ေကာင္းေလမလား။ ကိုယ့္မယားကို ဒီလုိ သူ႔အိမ္ျပန္ပုိ႔ရုိး ေရႊျမန္မာ ထုံးတမ္းစဥ္လာ ရွိပါသလား ဗ်ာတုိ႔။ 

မိမုိး ေျပာတာလဲ နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါဦး အရပ္ကတုိ႔။ ရွင့္ကုိ က်မ အပ်ိဳစစ္စစ္ပါလုိ႔ တစ္ခါမွ လိမ္ညာမေျပာခဲ့ဘူးေနာ္တဲ့။ သူ႔ဂုဏ္ကိုငဲ့ၿပီး အပ်ိဳစစ္လားလို႔ ဘယ္ေမးရက္ပါ့မလဲ ဗ်ာတုိ႔ရယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မက ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ့ ဒုတိယမယား ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစရဘူးလုိ႔သာ ေျပာခဲ့တာ၊ က်မက ရွင့္ကုိ က်မရဲ့ ဒုတိယေယာက်္ား မျဖစ္ေစရဘူးလုိ႔ မေျပာခဲ့မိဘူးေနာ္တဲ့။ ကဲ....ၾကားၾကရဲ့လား ဗ်ာတုိ႔။ မိမုိးတုိ႔ လုပ္ခ်က္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ သက္ျပင္းေတြ ခ်ေနရၿပီ ဗ်ာတုိ႔ရယ္။


က်ေနာ္ ဘာျဖစ္သြားၿပီလဲ ခင္ဗ်ာ။ အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိပါဆုိတဲ့ ကုိထီးရဲ့ သီခ်င္းက ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေနၿပီလား သူငယ္ခ်င္းဗ်ာတုိ႔ရယ္။ ျပည္ပမွာ ေနၿပီး က်ေနာ္ ဒီေလာက္ထိ ႏုံအ ေနေရာ့ေလသလားဗ်ာတုိ႔။ ဟုိစကားပုံေလးကို ျဖစ္ေနၿပီထင္ပါရဲ့။ "ငါ့ကုိ အအ ဆုိၿပီး ခ်ီးတုံးကို မုန္႔လုပ္ေကၽြးတာ၊ ဘယ္ရမလဲ တစ္တုံးလဲ ကုန္ေရာ ငါ တန္းသိတာဘဲ" ဆုိသလုိ အခုလဲ သူမ်ားလာေျပာမွ ကုိယ့္မိန္းမရဲ့ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ကုိ သိခြင့္ရပါေရာလား ဗ်ာတုိ႔ရယ္။
...........

(Chapter four)

ထုိကဲ့သုိ႔ မွန္းခ်က္န႔ဲ ႏွန္းထြက္ မကုိက္ျခင္းသည္ လူ႔ဘ၀၏ ျပယုဂ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေလသည္။ လုိတာ အားလုံး ရေနလွ်င္ အနတၱလုိ႔ ဘုရားရွင္ မည္သုိ႔ ေဟာထြက္ပါအံ့နည္း။ ေရွးဘ၀က အတူတူ ပႏၷက္ခဲ့ဖူးသည့္ ဖူးစာအေၾကာင္းပါလာ၍ ယခုကဲ့သုိ႔ အေၾကာင္းစုံ ေပါင္းဆုံလာရျခင္း ျဖစ္ေပမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလးဘ၀ေရာက္ရင္လဲ အတူတူ ျဖစ္ရပါလုိ၏။ ငရဲအုိးထဲ ေရာက္ရင္လဲ တစ္အုိးထဲမွာ အတူတူ ေရာက္ရပါလုိ၏။ ယုတ္စြအဆုံး ငံျပာရည္ျဖစ္ရင္ေတာင္ တစ္ပုလင္းထဲမွာ အတူတူျဖစ္ရပါလုိ၏ ဟူ၍ ဆုေတာင္းမွားခဲ့ျခင္းသည္လည္း ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ ေပါင္းဆုံဖုိ႔ တြန္းအားတစ္ခု ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိရရွိထားသည့္ သက္ရွိသက္မဲ့ ပစၥည္းဥစၥာတုိ႔အား ေဟာင္းသည္ သစ္သည္ ပ်ိဳသည္ အုိသည္ ဟူ၍ ဇီဇာေၾကာင္ ဂ်ီးမ်ားမေနၾကဘဲ မိမိတုိ႔၏ လက္ရွိဘ၀ကို ပုိမုိသာယာစုိေျပေအာင္သာ ႀကိဳးစားျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။ ေမတၱာျပ႒ာန္းၿပီး  ဘ၀ခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းၾကသူအဖုိ႔ ေမတၱာ၏ အက်ိဳးအာနိသင္ကို ခံစားစံစားရမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္လည္း ဧကန္ ေရာက္ရွိလာေပလိမ့္မည္။ ၾကာဖူးနာဖူးဖတ္ဖူးခဲ့သည့္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ လက္ေဆာင္ေပးလုိပါသည္။

ေလာကီပုဂၢိဳလ္၊ လူထုိထုိတုိ႔
မလုိမေကာင္း၊ လုိလွ်င္ေကာင္း၏
အေဟာင္းအသစ္၊ ပ်ိဳအုိျဖစ္လည္း
မခ်စ္မလွ၊ ခ်စ္လွ်င္လွ၏။

ကဗ်ာေလးထဲကအတုိင္း ပ်ိဳပ်ိဳအုိအုိ ေဟာင္းေဟာင္းသစ္သစ္ အခ်င္းခ်င္း လုိခ်င္မႈရွိၾကပါ။ ဒါမွ အေကာင္းျမင္ၾကမွာ။ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္မႈ ရွိၾကပါ။ ဒါမွ မ်က္စိထဲ လွေနၾကမွာ။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀ခရီးေဖာ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း လုိခ်င္ႏွစ္သက္မႈ ရွိႏုိင္ၾကပါေစ၊ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ေတာင္းဆုျပဳေပးလုိက္ပါတယ္။ အားလုံးစိတ္အစဥ္ ေအးျမၾကည္လင္ၾကပါေစကြယ္။
.....

(Conclusion)

ဤသို႔ဤႏွယ္ ရွည္လ်ားေထြျပားသည့္ အြန္လုိင္းဇာတ္လမ္းတုိတစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္ရႈ၍ အဆင္မေျပေအာင္ ဆက္လက္ ဖတ္ခ်င္စိတ္ ကုန္သြားေလာက္ေအာင္ ကို႔ယုိ႔ကားယားျဖစ္ေအာင္ ဖရုိဖရဲျဖစ္ေအာင္ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ ေျပာင္စပ္စပ္ျဖင့္ နီးစပ္ရာ ဘေလာ့ဂါအခ်ိဳ႔၏ ေရးနည္းေရးဟန္ကုိ တရားမ၀င္ ခုိးယူကာ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေရးသားၿပီးေနာက္ ကၽြႏု္ပ္သည္ လြန္စြာမွ မ်က္စိေညာင္း လက္ေညာင္း ခါးေၾကာင္း ျဖစ္ပါလာေသာေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာအနားမွ ခဏထြက္ခြါလာၿပီး မီးဖုိခန္းထဲသုိ႔ ၀င္ကာ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဂရင္းတီး ပူပူေလး တစ္ခြက္ စီမံေသာက္လုိက္ရေလေတာ့သတည္း။ (ပန္ၾကားျပန္ၾကားလုိသည္မွာ ေျပာင္လုိ၍ တုေရးျခင္း မဟုတ္ရပါ။ ေပ်ာ္လုိ၍ တုေရးလုိက္မိျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။  နားလည္ေပးလိမ့္မည္ဟု မွတ္ယူပါသည္။ မည္သူတုိ႔၏ ေရးဟန္ေရးဟန္ျဖစ္သည္ဆုိသည္ကိုမူ အလည္လာေရာက္သူတုိ႔၏ ပါးႏွပ္မႈ လိမၼာမႈ စာဖတ္ႏွံ႔စပ္မႈ ဘေလာ့ၾကမ္းပိုးျဖစ္မႈတုိ႔က သက္ေသခံျပေပလိမ့္မည္ ျဖစ္ေတာ့သည္ တကား။ ။ း))

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)

.



Friday 16 November 2012

ကုိရင္+ၾကည္မာ

"ကုိရင္.. ဒီေန႔ ည ၁၁ နာရီမွာ ေအာင္ဘုတုိ႔ ေကာက္ရုိးပုံေဘးကေန ေစာင့္ေနပါ။ ၾကည္မာ ကုိရင္နဲ႔ မခြဲႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ခုိးရာလုိက္ခဲ့ေတာ့မယ္"

ကုိရင္သာထြန္း တစ္ေယာက္ ညေနခင္း ေရခ်ိဳးဖုိ႔ ေရတြင္းကုိ အသြား ၾကည္မာကလဲ ေသာက္ေရထမ္းဖုိ႔ ေရတြင္းကိုအလာ လမ္းမွာ ဆုံခုိက္ ၾကည္မာက ထုိစာရြက္ေခါက္ကေလးကို ကုိရင္သာထြန္းအား တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္မွာ ၾကည္မာတစ္ေယာက္ ကုိရင္သာထြန္း ေရခ်ိဳးလာခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၿပီး အခ်ိန္ကုိက္ ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

စာရြက္ေခါက္ကေလးကို ျဖန္႔ၿပီး ဆယ္ခါထက္မနဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖတ္ေနမိသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလုိ႔ စာရြက္ေခါက္ကေလးကို ကုိင္ထားတဲ့ လက္ေတာင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနေလရဲ့။ ငါ အုိရေတာ့မွာပါလား။ ဟား ဟား ဟား။ ဟုတ္ၿပီ။ ငါလူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ေတာ့မယ္။ ၾကည္မာ ငါ အုိရေတာ့မယ္... နင္လဲ အုိရေတာ့မယ္။ ဟား ဟား ဟား ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ထုိကဲ့သုိ႔ တစ္ေယာက္ထဲ ေပ်ာ္ရႊင္သလုိလုိ ေၾကာက္လန္႔သလုိလုိ ခံစားမႈမ်ိဳးျဖစ္ေပၚလာကာ ရူးခ်င္သလုိလုိ နန္႔ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနမိသည္။ ေျခမကုိင္မိ လက္မကိုင္မိလုိ႔ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ ေမ်ာက္ ငါးပိ ကိုင္မိသလုိ လုိ႔ ဆုိခ်င္ဆုိ။ ဟုိနားက ယားလာလုိက္ ဒီနားက ယားလာလုိက္ ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြ ထ လာလုိက္နဲ႔ ကုိရင္တစ္ေယာက္ ဃနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

 "အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးရင္  အေဖက အိမ္တစ္လုံး သီးျခားေဆာက္ေပးမယ္တဲ့။ ဒါဆုိ ငါလူျဖစ္သြားၿပီ။ လူရာလဲ ၀င္သြားၿပီ။ ယုတ္စြအဆုံး သာေရးနာေရး ဖိတ္စာပုိ႔တာကစ ကုိရင္သာထြန္း ဆုိၿပီး အိမ္ေထာင္ဦးစီး နာမည္နဲ႔ အဖိတ္ခံရေတာ့မယ္။ ဟုိတုန္းကဆုိ တစ္ခါလာလဲ မိဘေတြျဖစ္တဲ့ ဦးႀကီးေဖ+ေဒၚမယ္အိ၊ တစ္ခါလာလဲ ဦးၾကီးေဖ+ေဒၚမယ္အိနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ကိုယ္တုိင္လဲ သြားႏုိင္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ကုိယ္စား ငါဘဲ လုိက္ေနရတယ္။ အခုေတာ့ ငါ လက္မ ေထာင္ႏုိင္ေတာ့မယ္။ ၾကည္မာေလးကလဲ ခ်စ္စရာ ၀၀ကစ္ကစ္ကေလး။ ငါ့မိဘ ႏွစ္ပါးကလဲ ဘယ္လုိ မိန္းခေလးနဲ႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္။ က်ိဳးေန ကန္းေနဦးပေစဦး။ သေဘာတူတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူခုိးက်င့္ သူခုိးႀကံ အက်င့္ယုတ္တဲ့ မိန္းမဆုိရင္ေတာ့ ဘုရင့္သမီး ျဖစ္ပေစ။ သေဘာမတူဘူးတဲ့။ ၾကည္မာေလးက ရုိးရုိးသားသား ျဖဴျဖဴစင္စင္ေလးဆုိေတာ့ မိဘေတြက သေဘာမတူစရာမရွိ။ သေဘာတူၿပီးသား။ ခက္တာက ၾကည့္မာ့အေဖ ဦးလူပု။ ဦးလူပုနဲ႔ အေဖဦးႀကီးေဖက ငယ္စဥ္လူပ်ိဳဘ၀တုန္းက အေမမယ္အိကုိ ၿပိဳင္ပုိးခဲ့ၾကတာတဲ့။ ေနာက္ဆုံး အေမ မယ္အိက အေဖဦးႀကီးေဖကုိဘဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့လုိ႔ ဦးလူပုတစ္ေယာက္ အခဲမေၾကျဖစ္ေနခဲ့တာတဲ့။ အခုလဲ သူ႔သမီးနဲ႔ ငါနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနတာကို သတင္းတုိးတုိး ၾကားရတဲ့အတြက္ ကုိရင္သာထြန္းကို ယူမဲ့အစား ေခြးထီးတစ္ေကာင္ကုိ အၿမီးျဖတ္ၿပီး ေပးစားလုိက္မယ္ ဆုိၿပီး ၾကည္မာကုိ ဆူပူထားတယ္တဲ့။ ၾကည္မာကလဲ ငါမွငါဆုိေတာ့ ဒီတစ္ခါလဲ ဦးလူပုေရ ခံလက္စနဲ႔ ခံသာ ခံေပဦးေတာ့"

ကုိရင္သာထြန္းတစ္ေယာက္ သူ႔ဖာသာသူ စဥ္းစားလုိက္ တစ္ေယာက္ထဲ ႀကိတ္ၿပဳံးလုိက္ လက္ပတ္နာရီေလးကုိ ၾကည့္လုိက္နဲ႔ ၁၁ နာရီကို ေရာက္လုိေဇာ ေစာေနေလ၏။ ၾကည္မာ ေကာက္ရုိးပုံနား ေရာက္လာရင္ ဘယ္လုိ ခ်စ္ပစ္လုိက္မယ္။ ဘယ္လုိ ေမႊးေမႊးေပးလုိက္မယ္ စသျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ရုိးတြင္းျခင္ဆီထိ တသိမ့္သိမ့္ တဖိန္႔ဖိန္႔ ျဖစ္ေနေလ၏။ အင္းးး ၾကည္မာ ၾကည္မာ နင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းပါလား။ 

ည ကုိးနာရီခြဲ။

"အားလုံး အပုပ္ေကာင္ကုိ ရုပ္ေဆာင္ထားၾကတာ။ ေယာက်္ားမိန္းမ တြယ္တာစရာ ဘာမွမရွိဘူး။ အားလုံး အပုပ္ေကာင္ေတြခ်ည္းဘဲ"

"တင္ပါ့ဘုရား"

"ဘယ္ေလာက္ဘဲ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ပေစ။ အမ်ိဳးသား ျဖစ္ပေစ။ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ အေသြး အသား ျပည္ သလိပ္ ႏွပ္ေခ်း စတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြ ရွိမေနဘူးလား"

"ရွိေနပါတယ္ဘုရား"

"ဒါျဖင့္ က်ားက်ားမမ ဘာမက္ေမာစရာရွိေသးလဲ"

"ဘာမွမရွိပါဘုရား"

"ဒါျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ ရတနာတုံးႀကီးလား အညစ္အေၾကးတုံးႀကီးလား"

"အညစ္အေၾကးတုံးႀကီးပါဘုရား"

"ဒါျဖင့္ရင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ ႏွစ္သက္စရာလား ရြံရွာစရာႀကီးလား"

"ရြံရွာစရာႀကီးပါဘုရား"

"ေအး.. ေယာဂီတုိ႔... အသင္တုိ႔ရဲ့ သႏၱာန္မွာ  တဏွာရာဂေတြ ဆႏၵအားႀကီးလာရင္ အဲဒီလုိ အသုဘဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းမ်ိဳး ရႈမွတ္ရမယ္"

"တင္ပါ့ဘုရား"

အေရးထဲ အိမ္က ထြက္ခါနီးမွာ အေဖ့အခန္းထဲက အလုပ္ေပးတရားသံ သဲ့သဲ့ကုိ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလုိက္ေသးသည္။ ဘယ့္ႏွယ္ မိန္းမ သြားခုိးမဲ့ အခ်ိန္က်မွ အမ်ိဳးသမီးဆုိတာ အညစ္အေၾကးတုံးႀကီးတဲ့။ ေဟာလဲ ေဟာ ရက္ပါ့။ အေဖကလဲ လူကသာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္ ေနပေစ။ ကက္ဆက္ကုိေတာ့ လုံး၀ အိပ္ခြင့္မေပး။ ရီးဗာ့ဇ္ လုပ္ထားေတာ့ တရားေခြ ေအဆုိက္ ဘီဆုိက္ ထပ္ကာ ထပ္ကာ လည္ေနေလေတာ့၏။ ရွိေစေတာ့။ တရားက တရားအလုပ္ လုပ္ပေစ။ ငါလဲ ငါ့အလုပ္ ငါလုပ္ဖုိ႔ သြားလုိက္ဦးမယ္ ဟု တုိးတုိးေရရြတ္ၿပီး ေကာက္ရုိးပုံဆီသုိ႔ တစ္နာရီႀကိဳေရာက္ဖုိ႔ ေျခဦးလွည့္ေလေတာ့၏။

ေကာက္ရုိးပုံက ရြာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာမုိ႔ သိပ္မသြားလုိက္ရ။ ခဏေလးနဲ႔ ေရာက္သြား၏။ ၾကည့္မာ့ကုိ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေစာင့္ရေပဦးေတာ့မည္။ ေႏြကာလမုိ႔ ရာသီဥတုက အုိက္စပ္စပ္။ ျဖဳတ္ေတြ ျခင္ေတြကလဲ ေပါမွေပါ။ ၾကည္မာ့ေဇာနဲ႔သာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေစာင့္ေနရသည္။ တေစၦသရဲေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ရယ္။ ဒီေကာက္ရုိးပုံအနီးအနားမွာ မၾကာမၾကာ စုန္းမီးေတာက္ေလ့ရွိသည္တဲ့။  ျခင္ကိုက္လုိက္ ျဖဳတ္ကိုက္လုိက္ ျခင္ရိုက္လုိက္ ျဖဳတ္ရုိက္လုိက္ တေစၦေၾကာက္လုိက္ သရဲေၾကာက္လုိက္ျဖင့္ ည ၁၁ နာရီ ထုိးခါနီးသြားေလၿပီ။ 
......

အခ်ိန္က တေရြ႔ေရြ႔ ကုန္လြန္သြားသည္။ အသင့္ထုတ္ေရြးထားသည့္ ၀တ္စုံ ငါးစုံႏွင့္ အသုံးအေဆာင္အခ်ိဳ႔ကုိ အိတ္ကေလးထဲ ျပြတ္သိပ္ထည့္လုိက္သည္။ ဒီေလာက္ဆုိ ပစၥည္းပစၥယ လုံေလာက္ၿပီ။ မိဘသေဘာမတူေပမဲ့ ခုိးရာလုိက္ေျပးၿပီးတဲ့ သမီးကုိေတာ့ ျပန္ေခၚၿပီး မဂၤလာထပ္ေဆာင္ေပးမွာ ေသခ်ာသည္။ ထုိအခါက်မွ ၀တ္စုံလွလွပပေတြကို အတုိးခ် ၀တ္ေတာ့မည္။ အခုေတာ့ ကုိရင္သာထြန္းနဲ႔ အတူေနရဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးသည္။ 

ညေနခင္းက အျဖစ္ကေလး စဥ္းစားမိၿပီး ၿပဳံးလုိက္မိေသးသည္။ တစ္ဖက္ရြာက လက္ေဆာင္ရလာသည့္ ဒညွင္းသီးမီးဖုတ္ျဖင့္ ညေနစာကုိ မိသားစု အတူတူ စားၾကသည္။ ၾကည္မာလဲ ဒညွင္းသီးဆုိ အေသႀကိဳက္။ ဒညွင္းသီးမီးဖုတ္ သုံးစိပ္တိတိ ၾကည္မာ စားျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ခုိးရာလုိက္မဲ့ အစီအစဥ္ကို အမွတ္ရၿပီး သြားကို ထပ္ခါထပ္ခါ တုိက္ေနမိသည္။ ကုိယ့္ပါးစပ္နဲ႔ကိုယ္ အနံ႔ခံလုိက္၊ သြားျပန္တုိက္လုိက္နဲ႔ သံသရာ လည္ေနခဲ့သည္။ ေမာင္ျဖစ္သူကေတာင္ အမ ဒီေန႔ သြားေတြ သ လွခ်ည္လား၊ အေရးႀကီးတဲ့သူနဲ႔ ေတြ႔ဖုိ႔ အစီအစဥ္ရွိပုံရတယ္ လုိ႔ စ ေနာက္ေနေသးသည္။ မဟုတ္ပါဘူး ငါ့ေမာင္ရယ္ ဒညွင္းသီးေတြ သြားၾကားထဲ ညွပ္ေနလုိ႔ အခုလုိ သြားတုိက္ေနရတာပါဆုိၿပီး မလုံ႔တလုံ ျပန္ေျပာခဲ့ရေသးသည္။ တုိက္ဆုိင္မႈက တုိက္ရုိက္ျဖစ္ေနေလေတာ့ မလုံမလဲ ျဖစ္မိခဲ့တာေတာ့ အမွန္။ 

ည ၁၀း၄၅ နာရီ

ဒီအခ်ိန္ဆုိ ကုိရင္သာထြန္း ေကာက္ရုိးပုံနား ေစာင့္ေနေလာက္ၿပီ။ အခ်ိန္ဆြဲေနလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့။ သြားဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။  ဒါေပမဲ့ အမွန္တကယ္ မိဘန႔ဲ ခြဲရေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့ အသိက ရင္ကုိ လာထိသည္။ မ်က္ရည္ေတြ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာသည္။ ေသကြဲ ကြဲတာမွ မဟုတ္တာ ဘာမွ ၀မ္းနည္းစရာမလုိပါဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ မိဘနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခြင့္ရဦးမွာဘဲ ဟု အားတင္းၿပီး မိဘႏွစ္ပါး ရွိရာသုိ႔ မွန္းဆၿပီး ဦးသုံးႀကိမ္စီခ်ကာ ကန္ေတာ့လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မီးလပ္စ္ စႏုိးဗူးေလးကို ဖြင့္ၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ကပ်ာကယာ လိမ္းျခယ္လုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အခန္းထဲမွ ေျခေဖာ့ကာ ထြက္ခဲ့ၿပီး အိမ္တံခါးမႀကီးကုိ အသာအယာဖြင့္ကာ အျပင္ဘက္မွ ျပန္၍ တံခါးေစ့ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ေပၚမွ အထုပ္ပိုက္ကာ ဆင္းခဲ့ေလေတာ့၏။ 

ကုိရင္နဲ႔ေတြ႔ရေတာ့မယ္၊ အုိရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အသိက ရင္ကို အခုန္ပုိျမန္ေစေလ၏။ တကယ္တမ္း အုိရေတာ့မယ္ဆုိေတာ့လဲ  ေၾကာက္သလုိလန္႔သလုိ ျဖစ္လာၿပီး ေခၽြးေစးမ်ား ျပန္လာေလ၏။ ကုိရင္က ငါ့အေပၚ ေကာင္းေလာက္ပါတယ္ေလ။ သူ႔ခမ်ာ ငါ့ကုိ အရမ္းခ်စ္ရွာတာ။ တစ္သက္လုံး ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း အတူတူ ေနထုိင္ရေလာက္ပါတယ္ လုိ႔ စဥ္းစားၿပီး ေၾကာက္စိတ္ကုိ ျပန္ေျဖေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေကာက္ရုိးပုံနား နီးေလ ေၾကာက္စိတ္၀င္ေလေတာ့ ျဖစ္ေနမိ၏။ ဗိုက္ထဲက နာလာသလုိလုိ အိမ္သာတက္ခ်င္သလုိလုိ အေပါ့သြားခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္လာၿပီး ေျခလွမ္းမ်ားပင္ မမွန္ခ်င္ေတာ့။ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ၿပီး ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံး ေပ်ာ့ေခြက်ခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္လာ၏။ ေခၽြးေစးေတြကလဲ တစ္ကုိယ္ေကာင္လုံး ရႊဲရႊဲစုိလုိ႔။
....

ေဟာ... ဟုိမွာ ၾကည္မာ လာေနၿပီ။ ငါ ဘယ္က စၿပီး ဘယ္လုိ လုပ္ရပါ့မလဲ။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း အတင္းဖက္ၿပီး ေမႊးေမႊးေပးလုိက္ရင္ ရုိင္းတယ္လုိ႔မ်ား ထင္သြားေလမလား။ လက္ကေလးကမ္းေပးၿပီး လာ သြားၾကစုိ႔ဆုိၿပီး ျပဇာတ္ဆန္ဆန္ လက္မွတ္ထုိးဖုိ႔ တစ္ဖက္ရြာကုိ ခ်ီတက္ရ ေကာင္းေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီေကာက္ရုိးပုံမွာ ခဏနားၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရ ေကာင္းေလမလား။ အင္း.. ဘယ္အရာမဆုိ အစမွာ ခက္ေလ့ခက္ထရွိတယ္ဆုိတာ ဟုတ္ေလာက္တယ္။ မီးစင္ၾကည့္ က ရေတာ့မွာပါ့။

"ကုိရင္ ကုိရင္... ၾကည္မာ ဗုိက္နာလာလုိ႔ ဒီအထုပ္ ခဏေလး ကုိင္ထားဦး။ ၾကည္မာ ေတာစပ္ခဏသြားၿပီး ေတာထုိင္လုိက္ဦးမယ္"

"ေအာ္... ေအး..ေအး ထားခဲ့ ထားခဲ့"

ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ၾကည္မာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထုိးထည့္ၿပီး ခ်စ္လုိက္ရတာ ကိုရင္ရယ္ ဟု တုိးတုိးေမာလ်သံေလးျဖင့္ ေျပာသည္။ မီးလပ္စ္ စႏုိးအနံ႔ေလးက ႏွာေခါင္းကို လာမိတ္ဆက္သည္။ ႏွာေခါင္း ပြစိပြစိ ျဖစ္လာသည္။ ထုိအခုိက္ ၾကည္မာ့ထံမွ ဘူကနဲ ေလလည္သံ ထြက္ေပၚလာသည္။ အသံနဲ႔အတူ စူးစူးရွရွဒညွင္းသီးန႔ံပါ ကပ္ပါလာေလသည္။ 

"ကုိရင္... ၾကည္မာ ဗိုက္နာလာျပန္ၿပီ။ ညေနတုန္းက ဒညွင္းသီး မီးဖုတ္စားခဲ့တာေၾကာင့္ထင္တယ္။ ခဏေလးေနာ္။ ၾကည္မာ ေတာသြားထုိင္လုိက္ျပန္ဦးမယ္"

ဒီတစ္ခါေတာ့ ၾကည္မာရဲ့ ၀မ္းေလ်ာတဲ့အသံ၊ တင္ပါးကို ျခင္ေတြ ျဖဳတ္ေတြကုိက္လုိ႔ တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္နဲ႔ ရုိက္ေမာင္းေနတဲ့အသံတုိ႔ကုိ အတုိင္းသား ၾကားေနရေလ၏။ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ၾကည္မာ ျပန္ေရာက္လာျပန္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဗိုက္ျပန္နာသည္ဆုိတာ ေတာထုိင္သြားျပန္ေလ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ ျပန္လာလုိက္ ျပန္သြားလုိက္နဲ႔ ငါးႀကိမ္ေျမာက္ ၀မ္းေလ်ာအၿပီးမွာေတာ့ ၾကည္မာတစ္ေယာက္ ယဲ့ယဲ့ေလးသာ က်န္ေလေတာ့၏။ 

ေကာက္ရုိးပုံကုိ မွီထုိင္ေနသည့္ ကုိရင့္ရင္ခြင္ထဲသုိ႔ ၾကည္မာ့တစ္ကုိယ္လုံး တုိးၿပိဳက်လာ၏။ ကုိရင္လဲ အလုိက္အထုိက္ ဖက္ေထြးထားလုိက္၏။ ၾကည္မာ့ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံး ဒညွင္းသီးနံ႔ျဖင့္ နံေစာ္ေနေလ၏။ စကားေျပာတုိင္းလဲ ပါးစပ္မွ ဒညွင္းသီးနံ႔ ထြက္ေန၏။ ေလလည္ျပန္ရင္လဲ ဒညွင္းသီးပုပ္နံ႔ တလႈိင္လႈိင္ထ၏။ ၀မ္းသြားၿပီးသည့္အခါ ေရမသုံးဘဲ နီးစပ္ရာ သစ္ကုိင္းေလးမ်ားျဖင့္သာ သုတ္သင္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ထုိအရပ္မွလည္း ဒညွင္းသီးနံ႔ထြက္ေပၚေနပုံရ၏။ ခႏၶာကုိယ္မွထြက္သည့္ ေခၽြးေစးမ်ား၏ အနံ႔သည္လည္း ဒညွင္းသီးအနံ႔ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ ကုိရင္သာထြန္းတစ္ေယာက္ ခ်စ္ရသူ ၾကည္မာကို ပုိက္ေထြးထားရသည္နဲ႔ မတူေတာ့ဘဲ ဒညွင္းသီးပုပ္ အိတ္စုပ္ႀကီးတစ္လုံးကို ဖက္တြယ္ထားရသကဲ့သုိ႔သာ ထင္မွတ္ေနမိေလေတာ့၏။ နံလုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ေအာ္...ဒုကၡ ဒုကၡ။

"ကဲ.. ၾကည္မာေရ... ကုိတုိ႔ လက္မွတ္သြားထုိးရမဲ့ ရြာက သုံးမုိင္ေလာက္ ေ၀းတယ္။ ၾကည္မာလဲ အဲဒီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္မယ္မထင္ဘူး။ အခုေတာင္ ယဲ့ယဲ့ေလးဘဲ က်န္ေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ ၾကည္မာ အိမ္ျပန္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူရင္ ပုိအဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္။ အခုထက္ထိ ၾကည္မာ့အိမ္ကလဲ ၾကည္မာ ထြက္တာလာ သိၾကေသးပုံမေပၚဘူး။ ဒီေတာ့ ကုိတုိ႔ ရြာထဲ ျပန္၀င္ၿပီး ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ ျပန္ေနၾကတာေပါ့။ ၾကည္မာ့အထုပ္ကုိေတာ့ ကုိ႔ကုိ ေပးခဲ့လုိက္။ ေနာက္အခြင့္သာမွ ျပန္ယူေပါ့။ ေတာ္ၾကာ ၾကည္မာ့ အိမ္အတက္မွာ ၾကည္မာ့မိဘေတြ ျမင္သြားရင္ ေျဖရွင္းရ ခက္ေနဦးမယ္။ ဒီအတုိင္း အထုပ္မပါဘဲ အိမ္ေပၚအတက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ျမင္သြားရင္လဲ ဗုိက္နာလုိ႔ အိမ္သာသြားတက္တာလုိ႔ ေျပာလုိက္ရုံေပါ့။ ေနာ္။ ၾကည္မာ က်န္းမာေရး လုံး၀ ေကာင္းလာတဲ့အခါက်မွ ကုိတုိ႔ရဲ့ ေရွ႔ေရးအတြက္ ထပ္ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့။ ဟုတ္ဖူးလား"

"ၾကည္မာလဲ အဲလုိ ေျပာမလုိ႔။ ကုိ႔ကုိ အားနာလုိက္တာ။ တကယ့္အေရးက်မွ ဒညွင္းသီးက လာဖ်က္တယ္။ ၾကည္မာ တကယ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ၾကည္မာတုိ႔ ေရစက္မပါလာၾကဘူး ထင္တယ္ေနာ္"

တုိးလ်စြာျဖင့္ ၾကည္မာ ညီးညဴသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား မတ္တပ္ထလုိက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကုိရင္သာထြန္းတစ္ေယာက္ ၾကည္မာကို ေျဖးေျဖးခ်င္းတြဲေခၚၿပီး ၾကည္မာ့အိမ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းအထိ လုိက္ပုိ႔ေပးလုိက္ေလေတာ့၏။ ၾကည္မာ့အိမ္က  ဘာသံမွ မၾကားရတာ ေထာက္ရင္ ၾကည္မာ အဆင္ေျပစြာ အိမ္ထဲ ၀င္ေရာက္ႏုိင္တာ ေသခ်ာၿပီ။ ပူစရာ မလုိေတာ့။

ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ကိုရင္သာထြန္းတစ္ေယာက္ ၾကည္မာရဲ့ အထုပ္အိတ္ကေလးကုိ ပုိက္ကာ အိမ္သုိ႔ ျပန္လာခဲ့ေလ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ကုိရင္တစ္ေယာက္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ေရာက္မွ ရြာလည္ရာက ျပန္လာေနက်မုိ႔ မိဘေတြအတြက္ကေတာ့ ဘာမွ ပူစရာမလုိ။ သက္ေတာင့္သက္သာ အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး အိမ္ထဲ ၀င္လုိက္၏။ အေဖနဲ႔ အေမ ႏွစ္ေယာက္လုံး အိပ္ေမာက်ေနၾကေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ အေဖ ဖြင့္ထားသည့္ တရားတိတ္ေခြမွာမူ တစ္ပတ္ျပန္လည္ၿပီး တုိက္ဆုိင္စြာပင္ ကုိရင္သာထြန္း အိမ္က ထြက္ခြါစဥ္က ၾကားနားခဲ့ရသည့္  ေနရာသို႔ ျပန္ေရာက္ေနေလေတာ့၏။

"အားလုံး အပုပ္ေကာင္ကုိ ရုပ္ေဆာင္ထားၾကတာ။ ေယာက်္ားမိန္းမ တြယ္တာစရာ ဘာမွမရွိဘူး။ အားလုံး အပုပ္ေကာင္ေတြခ်ည္းဘဲ"

"တင္ပါ့ဘုရား"

"ဘယ္ေလာက္ဘဲ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ပေစ။ အမ်ိဳးသား ျဖစ္ပေစ။ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ အေသြး အသား ျပည္ သလိပ္ ႏွပ္ေခ်း စတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြ ရွိမေနဘူးလား"

"ရွိေနပါတယ္ဘုရား"

"ဒါျဖင့္ က်ားက်ားမမ ဘာမက္ေမာစရာရွိေသးလဲ"

"ဘာမွမရွိပါဘုရား"

"ဒါျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ ရတနာတုံးႀကီးလား အညစ္အေၾကးတုံးႀကီးလား"

"အညစ္အေၾကးတုံးႀကီးပါဘုရား"

"ဒါျဖင့္ရင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ ႏွစ္သက္စရာလား ရြံရွာစရာႀကီးလား"

"ရြံရွာစရာႀကီးပါဘုရား"

"ေအး.. ေယာဂီတုိ႔... အသင္တုိ႔ရဲ့ သႏၱာန္မွာ  တဏွာရာဂေတြ ဆႏၵအားႀကီးလာရင္ အဲဒီလုိ အသုဘဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းမ်ိဳး ရႈမွတ္ရမယ္"

"တင္ပါ့ဘုရား"

+=++========++++=

...
သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)

..

Thursday 1 November 2012

ပုလဲရတု ေတာင္းဆုျပဳ

ႏွစ္သုံးဆယ္မွာ မဂၤလာ
အန္တီတင့္ႏွင့္ ခင္ပြန္းပါ။

ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရာ ထုိႏွစ္သစ္
ပုလဲရတု အခ်စ္စစ္။

လက္ထပ္ႏွစ္မွာ ခ်စ္ထပ္ပ်ိဳး
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်စ္တုိး။

.
 ****
၀န္ခံခ်က္။
 ဆရာဟန္ၾကည္တုိ႔လုိ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္စမင္းတုိ႔လုိ ဘ၀အေတြ႔အႀကဳံ မျပည့္စုံရွာတဲ့ သူႀကီးမင္းတစ္ေယာက္ခမ်ာ သူတုိ႔လုိ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ဆုေတာင္းမေပးႏုိင္ရွာဘဲ ကေလးဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ "ရက္သုံးဆယ္မွာ စက္တင္ဘာ" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာအလုိက္ကေလးနဲ႔ဘဲ တီတင့္ရ့ဲ မဂၤလာပုလဲရတုကုိ ဂုဏ္ျပဳလုိက္ရရွာပါပေကာလား။ း))

တီတင့္ေရ.. ကဗ်ာေလးထဲက အတုိင္းပါဘဲ။ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ ပုလဲရတုတုိင္ေအာင္ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ျခင္း နားလည္ျခင္း ယုံၾကည္ျခင္း သည္းခံျခင္း စာနာခြင့္လႊတ္ျခင္းစတဲ့ လူေတာ္လူေကာင္းေတြရဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ အတူတူ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကတဲ့ တီတင့္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ အတိတ္မွာ က်င့္သုံးခဲ့တဲ့ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ျခင္း နားလည္ျခင္း ယုံၾကည္ျခင္း သည္းခံျခင္း စာနာခြင့္လႊတ္ျခင္း စတဲ့ စံတုမမွီအခ်စ္တုိ႔ထက္ ပုိမုိသာလြန္နဲ႔ အခ်စ္စစ္စစ္တုိ႔နဲ႔ ရာသက္ပန္တုိင္ ထာ၀ရေပ်ာ္ရႊင္ ရပ္တည္ႏုိင္ပါေစ။ က်န္းမာခ်မ္းသာၿပီး လူမႈေရး သာသနာေရးတုိ႔ကုိ ႏုိင္သေလာက္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ တီတင့္ရဲ့ ပုလဲရတုမဂၤလာေန႔မွာ သူႀကီးမင္း ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။ ။

.