Sunday 27 May 2012

ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ထူးဆန္းသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း

တစ္ေန႔ေသာအခါ
ကၽြႏု္ပ္သည္ သုေတသနက်မ္းစာအတြက္ သဲလြန္စ စာတုိေပစေလးမ်ား ရွာေဖြဖတ္ရႈရန္အတြက္  လန္ဒန္ၿမိဳ့လယ္ရွိ နာမည္ႀကီး ၿဗိတိသွ်စာၾကည့္တုိက္သုိ႔သြားဖုိ႔ ကၽြႏု္ပ္ေနအိမ္နဲ႔ အနီးဆုံး ေျမေအာက္ရထားဘူတာရုံျဖစ္သည့္ ေဟာင္းစလုိး၀က္စ္စေတရွင္သုိ႔ ခ်ီတက္ေလ၏။ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္အျခားစာရြက္စာတမ္းမ်ား ထည့္ထားသည့္ ေဘးသုိင္းလြယ္အိပ္ႀကီးလြယ္ကာ ေခါင္းငိုက္စုိက္ ငုိက္စုိက္ျဖင့္ စတုိင္လ္က်က် လမ္းေလွ်ာက္သြားရာ ထုိ ေဟာင္းစလုိး၀က္စ္စေတရွင္ ေျမေအာက္ဘူတာရုံ အ၀င္၀သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ မနီးမေ၀းအရပ္မွ ထြက္ေပၚသည့္ "ဟိတ္ ဟိတ္ ဟိတ္" ဟူေသာ အသံကုိ ၾကား၍ ေဘးနားတစ္ေလွ်ာက္ မ်က္လုံးကစားၾကည့္လုိက္ရာ အ၀တ္အစားကုိ မဟာဆန္ဆန္၀တ္ဆင္ထားၿပီး မ်က္မွန္ထူထူ တပ္ဆင္ထားသည့္ အသားညိဳညိဳ လူလတ္ပုိင္း မ်က္ႏွာစိမ္း အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ကၽြႏု္ပ္ဆီသုိ႔ ဦးတည္လာေနသည္ကုိ အရွင္လတ္လတ္ႀကီး ေတြ႔ရေလေတာ့၏။

မိတ္ေဆြသဂၤဟ အလြန္ရွားပါးလွေသာ ကၽြႏု္ပ္အဖုိ႔ ထုိကဲ့သုိ႔ လာႏႈတ္ဆက္ခံရသည္မွာ မႀကဳံဖူးသေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိအမ်ိဳးသမီးသည္ ကၽြႏု္ပ္ကုိ လူမွား၍ေသာ္လည္းေကာင္း သုိ႔မဟုတ္ ကၽြႏု္ပ္ေနာက္၌ ကပ္လုိက္လာေသာ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကုိေသာ္လည္းေကာင္း ႏႈတ္ဆက္သည္ ျဖစ္တန္ရာ၏ ဆုိၿပီး ဟုိဟုိ ဒီဒီ ေရွ့ေနာက္ ၀ဲယာ မ်က္စိကစားၾကည့္ေနစဥ္ "ဘာ ေၾကာင္ေၾကာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနတာလဲ ယူ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္တာ ယူ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္ေနတာ" ဟု ကၽြႏု္ပ္၏ မ်က္ႏွာကုိ တည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး လက္ညိွဳးထုိးကာ ေျပာေနသည္ကုိ ေတြ႔ရေလ၏။ 

"ခင္ဗ်ာ..ခင္ဗ်ာ"

"ခင္ဗ်ာမေနနဲ႔။ ဒီက တုံးဖလားသူႀကီးမင္း မဟုတ္လား။ လူမမွားေလာက္ပါဘူးေနာ္"

"ဗ်ာ "

"ဗ်ာမေနပါနဲ႔။ အခု ၿဗိတိသွ်စာၾကည့္တုိက္ကုိ သြားမွာမဟုတ္လား"

"ခင္...ခင္..ခင္ဗ်ာ..."

"သူႀကီးမင္း... ဘာေတြ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနတာလဲ။ အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူး။ အလုပ္သြားရဦးမယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ေပးခဲ့။ ေနာက္မွ ဖုန္းဆက္မယ္"

"အမ္... ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ..."

"ဖုန္းနံပါတ္ကုိ ေပးမွာသာ ေပးစမ္းပါ။ အုိက္တင္ေတြ ခံေနရေသးတယ္ "

လူတကာစုံတဲ့ ဘူတာရုံအတြင္း လူေရွ့သူေရွ့၌ ထုိကဲ့သုိ႔ ကၽြႏု္ပ္နာမည္ကုိလည္းေကာင္း၊ ကၽြႏု္ပ္၏ ဂုဏ္ထူး၀ိေသသပုဒ္တုိ႔ကုိလည္းေကာင္း၊ ကၽြႏု္ပ္သြားမည့္ ေနရာကိုလည္းေကာင္း၊ ကၽြႏု္ပ္လုပ္ေနသည့္ အလုပ္ကုိလည္းေကာင္း ဒဲ့ဒုိးႀကီး ေဆာ္ထဲ့လုိက္ၿပီး ကၽြႏု္ပ္၏ ဖုန္းနံပါတ္ကုိ ေတြ႔ကာစ တစ္မိနစ္အတြင္းမွာပင္ အေတာင္းခံလုိက္ရရာ ၀မ္းသာရမလုိ အံ့ၾသရမလုိ ရွက္ရမလုိ ေၾကာက္ရမလုိ ဂုဏ္ယူရမလုိ ၾကည္ႏူးရမလုိ...အဲဒီလုိ မလုိ...မလုိေတြ ျဖစ္ၿပီး အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖစ္ကာ ၀၇၇၄၀.... စသည္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ မုိဘုိင္းနံပါတ္ကို တန္းေပးမိေလေတာ့၏။ ခႏၶာကုိယ္အႏွံ႔လည္း ဟုိနားက ယားယံလာသလုိ ဒီနားက ယားယံလာသလုိ ျဖစ္ကာ ေခါင္းကုတ္လုိက္ ခႏၶာကုိယ္ တစ္ေနရာရာ ကုတ္လုိက္ျဖင့္ မယ္မင္းႀကီးမေရွ့ေမွာက္၌ ဟုိေယာင္ ဒီေယာင္ ေယာင္တိေယာင္န ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။  သို႔ေသာ္ သူ႔နံပါတ္ကုိကား ကၽြနု္ပ္အား မေပးခဲ့ေခ်။ ကၽြႏု္ပ္လဲ မေတာင္းထားလုိက္မိေပ။ 

"ဒါနဲ႔.. သူႀကီးမင္းတက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္က ဟုိ....... တကၠသိုလ္ မဟုတ္လား။ သူႀကီးမင္းရဲ့ ညီေတာ္ေမာင္တစ္ေယာက္လဲ ႏုိင္ငံျခား ေရာက္ေနတယ္ မဟုတ္လား"

ကၽြႏု္ပ္ တကယ္ပင္ ေခါင္းႀကီးသြားေလ၏။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ကၽြႏု္ပ္အေၾကာင္းကုိ သူ အကုန္သိေနရပါလိမ့္။ ကၽြႏု္ပ္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားကာ သူ႔ကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အေနအထားမွ ေဘးတုိက္ အေနအထားသုိ႔ ေျပာင္းလုိက္ရေလ၏။ မေတာ္သကာ ကၽြႏု္ပ္ရင္ဘတ္၌ ရွိေသာ မွဲ႔စလြယ္ကုိ အ၀တ္အစားထုိးေဖာက္ ျမင္သြားမွျဖင့္ မွဲ႔စလြယ္ပိုင္ရွင္က ဘာျဖစ္တတ္တယ္ ညာျဖစ္တတ္တယ္ ေဟာေျပာေနမွာ စုိးရိမ္ေနရေသးသည္။ ဒီအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ မလြယ္ေရးခ် မလြယ္။ ျမန္ျမန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လွစ္တာဘဲ ေကာင္းမယ္ဟု စဥ္းစားမိၿပီး...

"ကဲ..ကဲ.. က်ေနာ္ သြားလုိက္ပါဦးမယ္။ စာၾကည့္တုိက္ကုိ ေစာေစာေရာက္မွ အဆင္ေျပမွာမုိ႔"

ဟု ေျပာကာ ဘူတာရုံအတြင္းရွိ ဘယ္ရီယာကုိ အြိဳင္စတာ ကဒ္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေျခလွမ္းႀကဲႀကဲျဖင့္ ဘူတာပလက္ေဖာင္းရွိရာသုိ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းခဲ့ေလ၏။ ထုိအခုိက္ ေနာက္က ေျခသံ တရွပ္ရွပ္ၾကား၍ လွည့္ၾကည့္လုိက္ရာ ထုိအမ်ိဳးသမီးပါ ကၽြႏု္ပ္ေနာက္က လုိက္ပါလာသည္ကုိ ေတြ႔ရေလ၏။ ေအာ္... ခက္ေခ်ၿပီေကာ။ အလုပ္သြားမယ္လဲ ေျပာေသး။ ေနာက္ေတာ္ပါးကလဲ ပါလာေသး။

"မယ္မင္းႀကီးမ.. အလုပ္သြားမယ္ဆုိ"

"ေအးေလ... အလုပ္က ရထားနဲ႔ သြားရမွာေလ..."

"ေအာ္...."

ထုိအခုိက္ ၿမိဳ့ထဲသြားမည့္ ေျမေအာက္ရထားႀကီး ဆုိက္ကပ္လာေလရာ... ကဲ ကဲ ဒါျဖင့္လဲ ရထားလာေနၿပီ.. လာ.. တက္ၾကစုိ႔ ဟု ကၽြႏု္ပ္က ေျပာေလရာ ဟင့္အင္းးးး ဒို႔က ယူနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အရပ္ကုိ သြားမွာ... ဟု ဆုိကာ ၿမိဳ့တြင္းမွ လာမည့္ ရထားကုိ ေစာင့္ဆုိင္းရင္း မယ္မင္းႀကီးမတစ္ေယာက္ ဘူတာရုံ ပလက္ေဖာင္း၌ က်န္ရစ္ေနခဲ့ေလေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ဒီအမ်ိဳးသမီး ဘာလဲ ဘယ္လဲ ဘာေၾကာင့္လဲ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ စသည္ျဖင့္ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ကာ  ရထားေပၚ၌ အေတြးနယ္ခ်ဲ့ေနမိေေလေတာ့၏။ ဧကႏၱ ဒီအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ နဂါးနီနဲ႔ ပတ္သက္ေကာင္း ပတ္သက္ေနရမယ္။

ထုိကဲ့သုိ႔ ခဏတာ ေတြ႔ႀကဳံၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပင္ ျဖစ္သြားေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ တစ္လခန္႔အၾကာ၌ တစ္ပတ္မွ တစ္ခါျမည္ေလ့ရွိေသာ ကၽြႏု္ပ္မိုဘိုင္းေလး တဂြမ္ဂြမ္ ျမည္ေလေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ဖုန္းကုိ ျဗဳန္းတုိင္း ေကာက္ကုိင္မိေလ၏။ 

"သူႀကီးမင္း... ဒုိ႔ကုိ မွတ္မိလား.. ဟင္း ဟင္း ဟင္း"

အသံၾကားလုိက္ကတည္းက အသားညိဳညိဳ မ်က္မွန္ထူထူ မဟာဆန္ဆန္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို တန္းျမင္ေယာင္မိေလ၏။ 

"မမွတ္မိစရာလား။ ဒီအသံကုိ ေခြးခ်ီသြားေတာင္ မွတ္မိတယ္"

"ဒါျဖင့္ ဘူလဲ"

"ဘူမွ မဟုတ္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္က ေတြ႔ခဲ့တဲ့ မယ္မင္းႀကီးမ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား"

"ေဟာေတာ့.... သူႀကီးမင္းက မွတ္မိေနတယ္။ ဥာဏ္ေကာင္းလုိက္တာ"

"ခ်ီးက်ဴးမေနနဲ႔ဦး။ သူႀကီးမင္း ဖုန္းကြန္တက္လစ္တ္ထဲမွာ စုစုေပါင္း လက္ငါးေခ်ာင္း မျပည့္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အသံၾကားတာနဲ႔ တန္းၿပီး မွန္းသိလုိက္တာ"

"ေအာ္... အဲလုိလား။ ဒါနဲ႔... ဒို႔နာမည္ကို ယူ သိသလား။ မွန္းေျပာၾကည့္စမ္းပါဦး"

ဒီအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ္ ဟုိဟာ မွန္းခုိင္း ဒီဟာ မွန္းခုိင္းနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ လူကိုလဲ သူႀကီးမင္းေခၚလုိက္ ယူ ေခၚလုိက္။ အခုလဲ ၾကည့္ သူ႔နာမည္ကို မွန္းခုိင္းေနျပန္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ဘဲ. အဲဒီေန႔က အေၾကာင္းအရာေလးကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိလိုက္သည္။ အဲဒီေန႔က ကၽြႏု္ပ္ ေခါင္းေဆာင္းမပါပါ။ ဘလက္ေခ်ာကလက္ကေလး ပါးစပ္ထဲ ငုံသြားသည္။ ေခ်ာကလက္ ခပ္ခါးခါးေလးကို ၀ါးရင္း စဥ္းစားေနမိသည္မွာ.. ဒီေန႔ မုိးရြာရင္ေတာ့ ဒုကၡဘဲ။ ငါ့မွာ ေခါင္းေဆာင္း မပါလာဘူး ဟူ၍ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိအခုိက္ ထုိအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ စေတြ႔သည္။ ဒါဆုိ... ငါစဥ္းစားေနတာက မုိးအေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ထဲက ေခ်ာကလက္ အရသာက ခပ္ခါးခါး။ ဆုိေတာ့ကာ... သူ႔နာမည္ မုိးခါး ျဖစ္ရမယ္ ဟု တြက္ဆၾကည့္ၿပီး...

"မုိးခါး မဟုတ္လား" ဟု လွမ္းေမးလုိက္မိသည္။

"ဟယ္... နီးစပ္တယ္ေတာ့"

"ဘယ္လုိ နီးစပ္တာလဲ"

"အဲဒီ မုိးခါးဆုိတဲ့ နာမည္က ဒို႔ ညီမအရင္းရဲ့ နာမည္ေလ။ ဒို႔နာမည္ မဟုတ္ဘူး။ ဒုိ႔နာမည္က. xxxxxxxxxxxx"

"ေအာ္.."

" ဒါနဲ႔.... သူႀကီးမင္း... ေရွ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ဆုိရင္ အျပင္မွာ ေန႔လည္စာသြားစားရေအာင္။ နဂါးနီနဲ႔ အတူ လာခဲ့ပါလား။ စတိန္း ဟုိက္စထရိက အင္ဒိယ ဘူေဖး အရမ္း ေကာင္းတယ္။ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ေပါ့"

ကၽြႏု္ပ္ထင္ထားတာ ကြက္တိ ျဖစ္ေနေလသည္။ ဒီမယ္မင္းႀကီးမ နဂါးနီနဲ႔ ပတ္သက္ရမယ္လုိ႔။ နဂါးနီဆုိေသာ သူငယ္ခ်င္းက သူနဲ႔ ခင္သူတုိင္းကုိ သူနဲ႔ ခင္သူတုိင္းရဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပတတ္ေလသည္။ ယခုလဲ ထုိကဲ့သုိ႔ သူေျပာထား၍ ကၽြႏု္ပ္အေၾကာင္းကုိ ထုိအမ်ိဳးသမီး ေတာ္ေတာ္မ်ား သိထားေလသည္ မဟုတ္ပါလား။

မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ အျပင္ထြက္စားၾကမယ္ဆုိျပန္ေတာ့လဲ ခပ္လန္႔လန္႔။ ကၽြႏု္ပ္သည္ စာေရးသည့္အခါ၌ ခပ္သြက္သြက္ ေရးေလ့ရွိသေလာက္ စကားေျပာရာ၌မူ သ န ကြဲေအာင္ မေျပာတတ္ေခ်။ စကားအလြန္နည္း၍ သူစိမ္းတရံေရွ့၌ စကားေျပာရမွာ အလြန္၀န္ေလးတတ္သူ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ ထုိေန႔လည္စာစားမည့္ ေန႔၌ ဘာစကားေတြ ေျပာရမည္နည္း။ ဘယ္လုိ စကားမ်ိဳးျဖင့္ တန္ဆာ ဆင္ရပါလိမ့္မည္နည္း။ အေရးသြက္သြက္ အေျပာခက္ခက္ေပတကား။

ခ်ဳံး၍ ဆုိရပါမူ ခ်ိန္းထားသည့္ ေန႔၌ နဂါးနီက ကၽြႏု္ပ္အား ကားျဖင့္ လာေခၚေလ၏။ ထုိအင္ဒိယ ဘူေဖးဆုိင္သုိ႔ နာရီ၀က္ခန္႔ ကားေမာင္းရေလ၏။ ဆုိင္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ အစားအေသာက္မ်ား မွာၿပီး အတူတူ စားၾကေလ၏။ အစားအေသာက္ စားခါစပင္ ရွိေသး။ ထုိ မယ္မင္းႀကီးမထံသုိ႔ ဖုန္းတစ္ခ်က္ ၀င္လာ၏။ အေမရိကားက ဖုန္းမုိ႔ ခဏေနာ္ ဟု ဆုိကာ စားရင္းေျပာ ေျပာရင္းစားျဖင့္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္နဲ႔အမွ် ဗုိက္ျပည့္လာသည့္တုိင္ မယ္မင္းႀကီးမ ဖုန္းေျပာျခင္းအလုပ္မွာ စီးဆင္းေကာင္းေနလွ်က္ပင္။ ခဏအၾကာတြင္... ဒီမွာ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ အတူ ေန႔လည္စာ စားေနလုိ႔ ေနာက္မွ ေျပာမယ္ေနာ္... ဟု ဆုိကာ အေမရိကားက ဖုန္းကို ခ်လုိက္ေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ပန္းကန္အတြင္းရိွ လက္က်န္ အင္ဒိယ အစားအစာတုိ႔ကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ စားေလ၏။ ထုိစဥ္ မယ္မင္းႀကီးမ ဖုန္း ထျမည္လာျပန္ေလ၏။ ဟာ.... သူငယ္ခ်င္းဆီက ဖုန္းဘဲ။ သူနဲ႔ စကားေျပာစရာ နဲနဲ ရွိေသးလုိ႔ ခဏေျပာလုိက္ဦးမယ္ေနာ္... ဆုိၿပီး ေတာ္ကီပြါးျပန္ေလ၏။

ေန႔လည္စာစား ပုိက္ဆံေတြရွင္းၿပီးသည္အထိ မယ္မင္းႀကီးမနဲ႔ ကၽြႏု္ပ္ စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာရေသးေပ။ သူလဲ သူ႔အလုပ္နဲ႔ သူေပကုိး။ ထုိ႔ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ နဂါးနီက... ကဲ ကဲ ျပန္ၾကမယ္။ ငါလဲ တကၠသိုလ္သြားၿပီး စူပါဗိုက္ဆာနဲ႔ ေတြ႔စရာရွိေသးတယ္။ သြားၾကစုိ႔ ဟု ဆုိကာ ကားရပ္ထားရာ ေနရာသို႔ အတူတူ လာခဲ့ၾကေလ၏။ ထုိအခ်ိန္ထိ မယ္မင္းႀကီးက ဖုန္းေျပာေကာင္းေနတုန္း။ ကားေပၚတက္ၿပီးမွ ဖုန္းေျပာျခင္းကို ရပ္နားေလ၏။ အင္း..... သူ ဖုန္းေျပာ နားေနတုန္း အလႅာပသလႅာပ စကားေလး ေျပာဦးမွဘဲ ဆုိၿပီး....

"က်ေနာ္က အင္ဒိယစားေသာက္ဆုိင္ကို ေရာက္ဖူးတာ ဒါ ပထမဆုံးအႀကိမ္ဘဲ။ အစားအေသာက္ကလဲ မဆုိးပါဘူး။ အင္ဒိယအစားအစာကို မႀကိဳက္ေပမဲ့ ဒီဆုိင္ကေတာ့ စားလုိ႔ေကာင္းသားဘဲ။ အခုလုိ ဖိတ္ေခၚေကၽြးတဲ့ အတြက္ ေက်း........"

"ကလင္ ကလင္ ကလင္..."

ကၽြႏ္ုပ္၏ ေက်းဇူးတင္စကားပင္ မဆုံးလုိက္ေသး။ မယ္မင္းႀကီးမရ့ဲ ဖုန္း ထျမည္လာျပန္၏။

"ဟယ္... မာမီ....( သူႀကီးမင္း ခဏေလးေနာ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံက မာမီဆီက ဖုန္း၀င္လာလုိ႔)။ မာမီ ေနေကာင္းလား။ ဘာ ေခါင္းနဲနဲ မူးေနတယ္။ ေဆးခန္းမသြားဘူးလား။ သားေတာ္ေမာင္ကေကာ ဂရုမစုိက္ဘူးလား။ အျပင္မွာ အရမ္းပူေနတယ္။ အျပင္မထြက္နဲ႔လုိ႔ ေျပာတာလဲ နားမေထာင္ဘူး။ အရမ္းေနမေကာင္းရင္ ဟုိ ေဒါက္တာနဲ႔ သြားျပေလ။ သမီး ဒီကေန ဖုန္းဆက္ေပးလုိက္မယ္။ ဘာ.... မုိးအရမ္းခ်ဳပ္ေနလုိ႔ မသြားေတာ့ဘူး ဟုတ္လား။ ဘာမွ အားနာမေနပါနဲ႔။ အဲဒီ ဆရာ၀န္က အရမ္းသေဘာေကာင္းတယ္။ က်န္းမာေရးက ပုိအေရးႀကီးတယ္။ ဆရာ၀န္ဆီ သြားျပပါ။ သမီးလား။ သမီးလဲ ေရွ့ ႏွစ္လေလာက္ဆုိ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာမွာ။ သမီးက ေနေကာင္းပါတယ္။ သမီးအတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔။ မာမီသာ ေနေကာင္းေအာင္ေန။ ဘယ့္ႏွယ္ ေနပူပူႀကီး အျပင္ထြက္ ေစ်း၀ယ္ရတယ္လုိ႔"

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ နဂါးနီကလဲ ကားကုိ တ၀ွဴး၀ွဴးေမာင္း.. မယ္မင္းႀကီးမကလဲ ဖုန္းကုိ တတြတ္တြတ္ေျပာ.. ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း အင္ဒိယအစားအစာစားထားသည့္အတြက္ အိပ္ငိုက္ခ်င္ခ်င္။

"မာမီ... ဒါနဲ႔... အိမ္ေရွ့က ပန္းပင္ေလးေတြကုိေရာ ေရေလာင္းေပးရ့ဲလား။ အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ ဂ်က္ကီေလးေကာ ေနေကာင္းရဲ့လား။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြေကာ ပုံမွန္လာရဲ့လား။ တူေတာ္ေမာင္ေလးေကာ အဆင္ေျပရဲ့လား......" စသျဖင့္ အိမ္မွာ ေမြးထားသည့္ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ပါမက်န္ လူတုိင္းေစ့အေၾကာင္း သတင္းေမးျမန္း၍မဆုံး ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ ထုိအခုိက္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ကားကေလးသည္ ကၽြႏု္ပ္ေနအိမ္ လမ္းထိပ္သုိ႔ ေရာက္လာေလ၏။

"ကဲ... နဂါးနီေရ.... ငါကေတာ့ ဒီမွာဘဲ ဆင္းေတာ့မယ္။ မင္းတုိ႔က တကၠသိုလ္ဘက္ ဆက္သြားဦးမွာဆုိေတာ့ ငါ့ကုိ အိမ္အထိ လုိက္ပုိ႔မေနနဲ႔ေတာ့ ေနာက္က်ေနလိမ့္မယ္။ ငါ ဒီမွာဘဲ ဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားလုိက္ေတာ့မယ္" ဟုဆုိကာ လမ္းထိပ္၌ ကားရပ္ခုိင္းကာ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး သူတုိ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္ဖုိ႔ ဟန္ျပင္လုိက္ေလ၏။ မယ္မင္းႀကီးမလဲ ဖုန္းတစ္ဘက္နဲ႔.....

"သူႀကီးမင္း... ေက်းဇူးေနာ္။ အခုလုိ တကူးတက လာၿပီး ေန႔လည္စာ လာအားေပးလုိ႔။ ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႔မယ္ေနာ္။ တာ့တာေနာ္။။ မာမီ... ေျပာေတာ့.. ရၿပီ။ အသိတစ္ေယာက္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ေနတာ။ အင္း.. သမီးျပန္လာရင္ မာမီ့အတြက္ ေဆးဗူးေတြ ၀ယ္လာမယ္.........."

ထုိအခုိက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ နဂါးနီတစ္ေယာက္ ကားတံခါးကို ဂ်ဳန္းကလဲ ပိတ္ကာ ေမာင္းထြက္သြားေလေတာ့၏။ ကားေပၚ၌မူ မယ္မင္းႀကီးမတစ္ေယာက္ ဖုန္းေျပာ မျပတ္ေသးေပ။ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း အင္ဒိယအစားအစာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေဖာင္းလာသည့္ ဗုိက္မုိ႔မုိ႔ကေလးကို လက္ကေလးျဖင့္ အထက္ေအာက္ ပြတ္သပ္ၿပီး.... အင္း.. မဆုိးေပဘူးဘဲ။ စကားတစ္လုံးမွ ေကာင္းေကာင္း မေျပာခဲ့ရဘဲ ေန႔လည္စာလဲ အ၀တီးခ့ဲရတယ္။ ေက်းဇူးလဲ အတင္ခံလုိက္ရေသးတယ္။  ေတာ္ပါေသးရဲ့.. သူ႔ဖုန္းေတြ တဂြမ္ဂြမ္လာေနလုိ႔။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ သူ႔ကုိ ဘာေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဘာစကားေတြ ေျပာရမွန္း မသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေန႔လည္စာကိုလဲ ေကာင္းေကာင္း စားလုိ႔ရခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ အုိေကမွာ စုိေျပလုိ႔... ဟု စဥ္းစားကာ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ ၿပဳံးတုံးတုံးျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ေနအိမ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္ခဲ့ေလေတာ့၏။ မယ္မင္းႀကီးမတစ္ေယာက္မူကား မည္သုိ႔မည္ပုံေတြးၿပီး မည္သုိ႔မည္ပုံ ျဖစ္ေနမည္ကိုကား မယ္မင္းႀကီးမ ကိုယ္တုိင္သာ အသိဆုံးျဖစ္ေပေတာ့မည္တည္း။  ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)

Wednesday 23 May 2012

ေႏြအၾကဴး


ညြန္႔ဖူးစီရီ
ရုိးတံဆီမွာ
ၿပီတီညြတ္ဦး
ကုိင္းျပည့္က်ဴးလု
ဆြတ္ခူးသူမဲ့
ပန္းႏြဲ႔သခင္
တိမ္ေတာင္ဆင္ခုိက္
ငါလွ်င္ ၿမိဳက္၍ ရႈိက္ေတာ့သည္။

တြန္႔လူးခါရမ္း
ေႏြသရမ္းေၾကာင့္
ပန္းမာလ္ ကပြဲ
၀သုန္ႀကဲမွ်
ေတာ္လဲ ဥကၠာ
ေျမကမၻာ၀ယ္
တိမ္လႊာတိမ္သား
လႊင့္စင္ျငားသုိ႔
တင္းထား စိတ္စဥ္
စိတ္ဘ၀င္မွာ
ငါလွ်င္ ထိတ္၍ မွိတ္ေတာ့သည္။

ဥတုေၾကကြဲ
ရႈိက္ဖုိသဲ၍
ငရဲဗိမာန္
ညီးညီးလွ်ံမွ်
ေတဇပူျပင္း
ေႏြေနမင္းကား
ငါ့အား မညွာ
ၿငိဳးႀကီးစြာျဖင့္
ကဗ်ာမသီ
စာမစီဘဲ
ေတးသီ ဥၾသ
သုည ေတာ၀ယ္
ပူေမာ ဗ်ာေဗြ
လြမ္းသင့္ေစသည့္
ခါေႏြအရွင္
ေႏြသခင္ကုိ
ငါလွ်င္ ႀကိဳက္၍ မုိက္ေတာ့သည္။


[ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ ရာသီဥတု ပူလြန္းလုိ႔  ႀကီးေတာင့္ ႀကီးမားနဲ႔ မင္းဧရာလုိ ႏုၾကည့္မိတာ း) ]


.

Friday 11 May 2012

မနက္အလုပ္ရွိရင္ ညဘက္ ခဏေလးဆုိၿပီး မၾကည့္ပါနဲ႔


ဒီလ ဒီရက္ေတြအတြင္း စိတ္နဲနဲ ပင္ပန္းေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ စိတ္ညစ္ညဴးေနတာက တစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အားရပါးရ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ေမာဖြယ္ရာမ်ားကို ရွာေဖြရင္း ယူက်ဳဖုိင္ေတြထဲက တကယ့္ကြင္းဆင္းရိုက္ကူးထားတဲ့ ဟာသလဲျဖစ္ လူေတြရဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားကုိလဲ ေဖာ္ျပေနတဲ့ ဟာသဖုိင္ေတြကုိ ေတြ႔ရွိၿပီး ရယ္မဆုံး ၿပဳံးမဆုံး ျဖစ္မိပါေတာ့တယ္။ စိတ္ညစ္ညဴးလုိ႔ ဟာသဖုိင္ေတြကုိၾကည့္၊ ဟာသဖုိင္ေတြကို ၾကည့္ရင္း  ႏွစ္ညသုံးညေလာက္ မုိးလင္းခါနီးထိ အဆက္မျဖတ္ႏုိင္လုိ႔ ၾကည့္မိတဲ့အတြက္ အိပ္ေရးေတြပ်က္၊ အိပ္ေရးေတြပ်က္လုိ႔ စိတ္ထပ္ညစ္ညဴး။ အဲဒီလုိ အဲဒီလုိ အဲဒီေလာက္ အဲဒီေလာက္ ရယ္ေမာရတဲ့ ယူက်ဳက ဟာသဖုိင္ေတြကို ဘေလာ့မိတ္ေဆြမ်ား အပန္းေျပႏုိင္ေစရန္ တင္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။ ၾကည့္ဖူးသူမ်ားလဲ ထပ္ၾကည့္ရင္ ထပ္ရယ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထပ္ၾကည့္ၾကပါလုိ႔။ ေရႊျမန္မာက မိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ ကြန္မေကာင္းလုိ႔ ငါးဖမ္းရခ်င္မွ ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ရယ္စရာေတြမုိ႔ မၾကည့္ရလဲ ရယ္ေမာေပးၾကပါလို႔။ း)

ဒီဟာသ ဖုိင္ေတြကို ၾကည့္ရင္း သူတုိ႔တစ္ေတြရဲ့ စိတ္ေတြကို လုိက္ဖတ္ေနမိတယ္။ ဘာေတြ ေတြ႔ရသလဲဆုိေတာ့ စာနာေထာက္ထားမႈေတြ ေတြ႔ရတယ္။ တာ၀န္ေပးထားတဲ့အခါ တာ၀န္ယူမႈေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ကူညီလုိတဲ့ စိတ္ထားေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ စေနာက္တာကုိ စေနာက္မွန္း သိတဲ့အခါ စိတ္ဆုိးေဒါသ မရွိၾကတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ သနားညွာတာမႈေတြ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီထက္ ပုိဖတ္တတ္ရင္ ဒီထက္ပုိၾကည္ႏူးမႈေတြ ပိုရႏုိင္တယ္။

ဒီထဲမွာ..
ေလာကထဲက သဘာ၀၊ သဘာ၀ထဲက ဟာသ၊ ဟာသထဲက အတုယူအားက်စရာမ်ားကို ေတြ႔ရွိရပါလိမ့္မယ္။

အားရပါးရ စိတ္လြတ္ လက္လြတ္ ရယ္ေမာၾကပါ။ သင္ရယ္ေမာလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္လဲ ရယ္ေမာပါမည္။ သင္ ေပ်ာ္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္လဲ ေပ်ာ္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သင္တုိ႔ေရာ ကၽြႏု္ပ္ေရာ တူတူရယ္ေမာၿပီး တူတူ ေပ်ာ္ၾကပါစုိ႔လား။  ။

 ....
 

ဟာသ (၁)



ဟာသ (၂)



ဟာသ (၃)




ဟာသ (၄)




ဟာသ (၅)




ဟာသ (၆)



ဟာသ (၇)



ဟာသ (၈)



ဟာသ (၉)



ဟာသ (၁၀)



ဟာသ (၁၁)



ဟာသ (၁၂)



ဟာသ (၁၃)



ဟာသ (၁၄)



ဟာသ (၁၅)



ဟာသ (၁၆)



ဟာသ (၁၇)



ဟာသ (၁၈)



ဟာသ (၁၉)



ဟာသ (၂၀)




အပုိဆု (၁)




အပုိဆု (၂)



အိပ္ေရးေတြ ပ်က္ကုန္မယ္ေနာ့။ အလုပ္လုပ္စရာ ရွိေနရင္ ခဏေလးဆုိၿပီး ဒီဖုိင္ေတြကို မၾကည့္မိေစပါနဲ႔။ အခ်ိန္ေတြ စားမွန္းမသိ စားသြားပါလိမ့္မယ္။ း)


အားလုံး ရယ္ေမာႏုိင္ၾကပါေစ။


..

Wednesday 2 May 2012

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ...

မွန္ျပဴတင္းမွ ထုိးက်လာတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာသည္။ ညစဥ္ ညဥ့္နက္နက္ စာၾကည့္တတ္သည္မုိ႔ မနက္ခင္း၌ ဘယ္ေတာ့မွ ေစာေစာမထျဖစ္။  မနက္ေစာေစာ မုိးလင္းတတ္တဲ့ ရာသီေရာက္ေနၿပီမုိ႔ ေနေရာင္သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ႏုိးစက္တစ္ခု ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနေလသည္။ မထခ်င္ေပမဲ့ ထရေတာ့မည္။ အလင္းေရာင္ေတြၾကားထဲ ကၽြႏု္ပ္ေကာင္းေကာင္း မအိပ္တတ္။ အိပ္ရာထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္မယ္ႀကံေတာ့ ေရက အစအနေလးေတာင္ မျမင္ရ။ အဲဒါမွ ျပႆနာ။

"ေမာင္ေခြးေရ... ေရမရွိေတာ့ဘူး။ ေရသြားခပ္ဦး"

အတူေန လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ကုိ အကူအညီေတာင္းသလုိလုိနဲ႔ ေရရွာပုံေတာ္ ထြက္ခုိင္းလုိက္သည္။

"ဟာ.. သူႀကီးမင္းကလဲ.. ဒါ တုံးဖလားမ်ား မွတ္ေနလားဗ်။ ဒါ ဘိလပ္ဗ် ဘိလပ္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ ေရသြားခပ္ရမွာတုန္းးး"

"ဘယ္က ခပ္ရမွာလဲ။ ေရတြင္းမွာ သြားခပ္ေပါ့။ ဒါမ်ား ခက္တာမွတ္လုိ႔"

"သူႀကီးမင္း အိပ္ေရးမ၀ေသးရင္ ထပ္အိပ္လုိက္ဦး။ အိပ္မႈံစုံမႊားနဲ႔။ တုံးဖလားက သူ႔အိမ္မ်ား မွတ္ေနတယ္"

"ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ေခြး စကားမမ်ားနဲ႔။ ဘိလပ္မွာ ေရတြင္းေတြ ေပါမွေပါ။ ေမာရစ္ဆင္ ေရတြင္း၊ တက္စ္ကို ေရတြင္း၊ စိန္႔ဘူရီစ္ ေရတြင္း၊ အက္ဇဒါ ေရတြင္း။ စုံေနတာဘဲ။ အဲဒီ ေရတြင္းေတြကေန သြားခပ္"

"ေအာ္... ဒါမ်ား.... ေမာင္ေခြးေရ... ေရမလာဘူး။ ေရသန္႔ဗူး သြား၀ယ္ေပးပါဦး ဆုိလဲ ၿပီးတဲ့ ဥစၥာ။ ကပ္ရႈပ္ေနေသးတယ္။ ခဏေစာင့္ က်ေနာ္ သြား၀ယ္ေပးမယ္"

ပါးစပ္က ပြစိပြစိ တုိးတုိးေရရြတ္ရင္း ေမာင္ေခြးတစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ့ ကားကေလးကို စက္ႏႈိးကာ ေမာရစ္ဆင္သုိ႔ အေျပးသြားေလေတာ့၏။ ခဏအၾကာတြင္ ေရသန္႔ဗူး အလုံး ၂၀ သယ္ယူလာၿပီး....

"ကဲ..ကဲ... သူႀကီးမင္းေရ... ဒီမွာ ေရသန္႔ဗူးေတြ ရလာၿပီ။ ေတာ္ေသးတယ္။ ဒီေန႔ လူေတြ ေရသန္႔ဗူး၀ယ္ဖုိ႔ တန္းစီေနၾကတာ။ ေဟာင္းစလုိးေဒသတစ္ခုလုံး ေရျပတ္ေတာက္မႈ ျဖစ္လုိ႔တဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္ ၾကား ၾကားဖူးေပါင္။ ငေခြး လန္ဒန္ေရာက္လာတာ ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ႏွစ္နီးနီး ရွိေနၿပီ။ တစ္ခါမွ အခုလုိ ေရျပတ္ေတာက္တာ မႀကံဳဖူးဘူး။ သူႀကီးမင္းတုိ႔ လန္ဒန္ေရာက္လာမွဘဲ မႀကဳံဖူးတာေတြ ႀကဳံေနရတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ႏွင္းေတြနင္းကန္က်ၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းေတြ ပိတ္လုိပိတ္ရ၊ ကားေတြ အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္လုိ ျဖစ္ရ၊ ဘိလပ္ စီးပြါးေရးကပ္ဆုိးေတြ က်ေရာက္လားက်ေရာက္ရ၊ စတာလင္ေပါင္ ေငြေၾကးေတြ နိမ့္က်လား နိမ္က်ရ၊ မုိးေခါင္လား ေခါင္ရ၊ ေရႀကီးလား ႀကီးရ။ ဘာဆုိ ဘာမွ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ အဲဒါ သူႀကီးမင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ။ သူႀကီးမင္း ဘိလပ္မေရာက္ခင္ကဆုိ အားလုံး အုိေကမွာ စုိေျပေနတာဘဲ။ အခုေတာ့ အားလုံး ရႈပ္ေထြးကုန္လုိ႔ ေရႊျမန္မာေတြ တစ္၀က္ေလာက္ေတာင္ ျပည္ေတာ္ ျပန္ေနၾကၿပီ။ ကဲပါ ကဲပါ... အခု ဒီမွာ ေရသန္႔ ေရာက္လာၿပီ။ တကထဲ ဘုန္းရွင္ ကံရွင္ က်ေနတာဘဲ။ သူ႔အလုိဘဲ လုိက္ျဖည့္ေပးေနရတယ္...."

စသျဖင့္ စသျဖင့္ ေျပာဆုိ ညည္းညဴေနေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္လဲ .... အင္း... မ်က္ႏွာေလး တစ္ခါ သစ္ရဖုိ႔အေရး... ေမာင္ေခြးရ့ဲ အေျပာအဆုိကို ေရေရလည္လည္ ခံေနရပါလား... မျဖစ္ေခ်ဖူး....ျပန္လည္ ေခ်ပ ဦးမွဘဲ ဟု စဥ္းစားကာ..

"ေမာင္ေခြးေရ... အဆုိးဘက္ကခ်ည္း မၾကည့္နဲ႔ေလကြာ။ ဒီလုိေလးလဲ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ဦးေလ။ ငါ ဘိလပ္ကို ေရာက္ၿပီးမွ ႏွစ္စဥ္ ႏွင္းျဖဴလႊာေလးေတြ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ခုန္ဆင္းလာတယ္။ ဒါဟာ ေလာကကုိ အျဖဴေရာင္ ကုသိုလ္တရားေတြနဲ႔ လႊမ္းၿခဳံေပးမဲ့ အတိတ္နိမိတ္ေလကြာ။ ၿပီးေတာ့ စတာလင္ေပါင္ေစ်းေတြ က်ဆင္းလာတာလဲ ငါတုိ႔ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ပုိအဆင္ေျပတယ္ေလ။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ စတာင္တစ္ေပါင္ကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၂၅၀၀ ဆုိ မင္း တြက္သာ ၾကည့္ေပေတာ့။ ေက်ာင္းစရိတ္ေပးရဖို႔ ျမန္မာေငြ ဘယ္ေလာက္ ရင္းရမလဲလုိ႔။ အခု စတာလင္ တစ္ေပါင္မွ ၁၃၀၀ ေလာက္ဘဲ ရွိေတာ့တာေလ။ မေကာင္းလား။ ၿပီးေတာ့ မုိးေခါင္ ေရႀကီး ရာသီဥတုေတြ ဆုိး၀ါးလာတာလဲ ေလာကရဲ့ တန္ဖုိးကို နားလည္လာေအာင္ သဘာ၀တရားက ဘိလပ္သားေတြကို ျပသေပးတာေလ။ ဥပမာ အခု ေရမလားဘူး မဟုတ္လား။ ေရမလာေတာ့ ေရရဲ့ တန္ဖုိးကုိ ပုိနားလည္လာမယ္။ မိဘေတြနဲ႔ ေ၀းေနတဲ့အခါ ဒါမွ မဟုတ္ မိဘေတြ ေသဆုံးၿပီးတဲ့ အခါက်မွ မိဘေမတၱာကို ပုိနားလည္လာရသလုိမ်ိဳးေပါ့။ အခု ဘိလပ္သားေတြ ေရရဲ့ တန္ဖုိးကုိ နားလည္သြားၿပီ။ ေရမရွိလုိ႕ မျဖစ္ဖူးဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ လူဆုိတာမ်ိဳးက လုိအပ္တာေတြအဆင္သင့္ ရေနရင္၊ ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္ေနရင္၊ ရခ်င္တာေတြ လြယ္လြယ္နဲ႔ ရေနရင္ တန္ဖုိး မထားတတ္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ကဲ..ေမာင္ေခြးရ.... ဒီလုိေလး စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ အျမင္ေတြ ေကာင္းမေနဘူးလား။   ေနာက္ၿပီး စကားႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ ငါ ဘိလပ္ေရာက္ၿပီး ေနာက္မွ အေနာက္တုိင္းက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရႊျမန္မာကို စိတ္ပို၀င္စားလာၿပီး တဖြဲဖြဲ တသဲသဲ သြားေရာက္ၾကလုိ႔ ေရႊျမန္မာႀကီးလဲ တုိးတက္မႈေတြ ဒလဗုံ ဒလေခါင္း ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္လား...."

ဟု.. မေမာမပန္း ေမာင္ေခြးကို စကားႏုိင္ရေရး မနက္ေစာေစာ ဥေဒတယံ ဂါထာကို မရြတ္ဖတ္အားဘဲ စကားပုိေတြကုိသာ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ထြက္လုခမန္း ရမ္းသန္း ေျပာေနရေတာ့၏။ ေမာင္ေခြးကလဲ ေခသူ မဟုတ္။

"မစပ္မွ မဆုိင္ သူႀကီးမင္းရာ... စမၸါနဂိုရ္က ႏြားမေပါင္က်ိဳးတာနဲ႔ ေညာင္ဦးကမ္းပါးၿပိဳရရုိးလား။ အမွန္က သူႀကီးမင္း ေရႊျမန္မာမွာ မရွိလုိ႔သာ ေရႊျမန္မာႀကီး တုိးတက္ေျပာင္းလဲလာတာ။ တကယ္လုိ႔သာ အခု သူႀကီးမင္း ေရႊျမန္မာ ျပန္သြားၾကည့္။ အေျခအေနေတြ ဘယ္လုိဘယ္လုိ ျဖစ္ကုန္မလဲ ဆုိတာ အေျဖေပၚလာလိမ့္မယ္။ အခု ၾကည့္။ သူႀကီးမင္း သယ္ယူလာတဲ့ အကုသုိလ္ေတြကုိ ဘိလပ္သားေတြ အလူးအလဲ ခံေနရရွာတယ္.. သြပ္...သြပ္...သြပ္။ သနားလုိက္တာ။ သနားတာက သူႀကီးမင္းကို မဟုတ္ဖူးေနာ္။ ဘိလတ္သူ ဘိလတ္သားေတြကို သနားတာ...."

"ကဲပါ...ေမာင္ေခြးရာ... ေစာေစာစီးစီး သမၹပၸလာပေတြ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ငါမ်က္ႏွာ သစ္လုိက္ဦးမယ္။ အား ပါး ပါး.. မင္းခပ္လာတဲ့ ေရေလးက ၾကည္ေအးေနတာဘဲ။  ဒီလုိေလးအသုံး၀င္ေနလုိ႔ မင့္ကုိ အားကုိးေနရတာ။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ"

မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ေမာင္ေခြးရဲ့ စကားကို ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။ သူေျပာတာလဲ ခပ္ဟုတ္ဟုတ္။ ဘိလပ္ကုိ ကၽြႏု္ပ္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ျဖစ္ပ်က္လုိက္ၾကတဲ့ နက္ဂတစ္ေတြ အမ်ားသား။ ေတာ့တင္ဟမ္ကုတ္နား တစ္၀ိုက္ ဆူပူေသာင္းက်န္းမႈ မီးရႈိ႔မႈေတြ ျဖစ္ခဲ့လား ျဖစ္ခဲ့ရ၊ ျပည္တြင္းေက်ာင္းသားေတြ က်ဴရွင္ေၾကး သုံးဆေလာက္ တက္လား တက္ခဲ့ရ၊ စီးပြါးေရးေတြ ကေမာက္ကမျဖစ္လား ျဖစ္ရနဲ႔။ အခုလဲ ၾကည့္ဦး စေကာ့တလန္ဘက္ ေ၀းလ္စ္ဘက္မွာ မုိးသည္းထန္စြာရြာၿပီး ေရႀကီးမႈ သတိေပးေနခ်ိန္မွာ အဂၤလန္နယ္နိမိတ္ အေတာ္မ်ားမ်ား မုိးေခါင္ေနတဲ့အတြက္ ေရကို ေခၽြတာသုံးၾကရန္ ဥပေဒ ျပ႒ာန္းထားရေလသည္။  ေအာ္.... ေမာင္ေခြးေျပာသလုိမ်ား ျဖစ္ေနေလေရာ့သလား မသိ။ း)

ဒီဘက္ႏုိင္ငံေတြမွာ တစ္ခုခု ျပတ္ေတာက္မႈနဲ႔ ႀကဳံရင္ ဒီအတုိင္းေတာ့ မေန၊ ျပည္သူျပည္သားေတြကို အသိေပးရမည္ဟု စဥ္းစားကာ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ကာ အင္တာနက္ထဲ ရြက္လႊင့္ၿပီး မ်က္လုံး၀င့္ရွာၾကည့္ေလရာ ေအာက္ပါ လင့္ခ္ကေလးအား ေတြ႔လုိက္ရေလေတာ့သည္။ http://www.hounslowchronicle.co.uk/west-london-news/local-hounslow-news/2012/05/02/burst-pipe-leaves-35-000-homes-without-water-109642-30884855/

"ေရပိုက္ေပါက္ကြဲမႈ ျဖစ္ၿပီး ေဟာင္းစလုိးေဒသတစ္၀ုိက္ရွိ အိမ္ေျခ သုံးေသာင္းခြဲေလာက္ ေရျပတ္လပ္မႈ ျဖစ္ပြါးလ်က္ရွိေနပါသည္" တဲ့။ ေရျပတ္လပ္မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္း  ၁၈ ေက်ာင္းေတာင္ ပိတ္ထားရတယ္ ဆုိပါလား။ ကၽြႏု္ပ္သည္လဲ မစပ္မွ မဆုိင္ ကၽြႏု္ပ္တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္း ပိတ္မပိတ္ စုံစမ္းၾကည့္ေလရာ ေညာင္ဦးကမ္းပါးၿပိဳတုိင္း စမၸါနဂုိရ္က ႏြားမ ေပါင္းက်ိဳး မေနမွန္း အေျဖသိရေလေတာ့သည္။ 

မည္သုိ႔ပင္ဆိုေစကာမူ ေရျပတ္လပ္မႈေၾကာင့္ ေဟာင္းစလုိးေဒသက မူႀကိဳေက်ာင္း မူလတန္းေက်ာင္းေလးမ်ား ပိတ္လုိက္ရသည္ကို အခြင့္အေရးယူကာ ကၽြႏု္ပ္သည္လဲ ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားနဲ႔ ေဟာင္းစလုိးေဒသ ေရျပတ္ေတာက္မႈကို အခြင့္အေရးယူကာ ယေန႔တက္ရမဲ့ေက်ာင္းကုိ ေက်းေျပာင္းၿပီး ေက်ာင္းေျပးကာ ဤပို႔စ္ေလးကို အားရပါးရ ေရးသားလုိက္ရေပေတာ့သတည္း။ ။
...



ေရျပတ္လပ္မႈ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္တတ္သလဲ???
ဒီေနရာေလးမွာ ဖတ္ၾကည့္ပါ။ တစ္ႏွစ္ျပည့္မွာ ႏွစ္ရက္ဘဲ လုိေတာ့တဲ့ မႏွစ္က ေရးထားတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးပါ။


.