အဲဒီ အေဒၚတစ္ေယာက္ေျပာျပတဲ့ လန္ဒန္ရဲ ့W သုံးလုံးအေၾကာင္းကုိ နားေထာင္ၿပီး က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိ ေျပးသတိရမိတယ္။ အဲဒီရြာဦးေက်ာင္းမွာရွိတဲ့
ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ ့ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ရည္ပန္းစားေနတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။
"မုိးရယ္ ႏြားသုိးရယ္ ဘုိးၾသရယ္ အစုိးမရပါဘူးကြာ" တဲ့။
.......................
က်ေနာ္တုိ ့က ကေလးအရြယ္ေတြဆုိေတာ့ မိသားစု အဆင္ေျပမေျပမသိဘူး ကုိယ္ေပ်ာ္ဖုိ ့ဘဲ သိတယ္ေလ။
တစ္ေန ့ ေက်ာင္းကေနၿပီး ညေနစာစားဖုိ ့အိမ္အျပန္ အိမ္ေရွ ႔မွာ စပါးလွန္းထားတာေတြ ႔ရတယ္။ ေနပူတုန္းကတည္းက လွန္းထားတာ ထင္ပါရဲ ႔။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ မုိးက ခပ္အုံ ့တုံ ့တုံ ့။
အိမ္ထဲမွာ လူေတြတစ္ေယာက္မွမရွိၾကဘူး။ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ မုိးေတြ သဲသဲမဲမဲ ရြာခ်လုိက္တယ္။ က်ေနာ္လဲ စပါးလွန္းထားတာကုိ သတိေမ့ၿပီး မသိမ္းလုိက္မိဘူး။ ....မုိးရြာရင္.. မုိးေရခ်ိဳးမယ္.... ဆုိတဲ့ မုိးသီခ်င္းကုိညီတြားရင္း မုိးေရထဲမွာ မုိးေရခ်ိဳးေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဆပ္ျပာခဲယူၿပီး ဆပ္ျပာတုိက္တယ္။
သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ မုိးရြာတာရပ္သြားတယ္။ ဟာ... ဒုကၡဘဲ.. ဆပ္ျပာျမွဳပ္ေတြကကုိယ္ေပၚမွာ မေျပာင္ေသးဘူး။ ခ်ြဲစိစိနဲ ့။ ဒါေပမဲ့လုိ ့မုိးက လုံး၀ရပ္သြားၿပီ။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။
အ၀တ္အစားေတြနဲဘဲ ဆပ္ျပာရည္ေတြကုိ သုတ္ၿပီးေျဖရွင္းလုိက္ရတယ္။
ပုိၿပီးဒုကၡျဖစ္တာက စပါးေတြ မုိးေရထဲမွာ ေပါေလာေပၚေနတဲ့ ကိစၡ။
အေမလဲ ျပန္လာေရာ.. ဘာေျပာေကာင္းမလဲ က်ေနာ့္ကုိ ဆူပါေလေရာ။
ေအာ္... မုိး... မုိး... အစုိးမရပါလားေနာ္။
...............................
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ ႔ထက္၀က္ေက်ာ္ဟာ ေတာင္သူလယ္သမားေတြဘဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါေၾကာင့္ ႏြားသုိးအေၾကာင္းကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိၾကမွာပါ။ ႏြားသုိးေတြ စိတ္ထလာၿပီဆုိရင္ ဘာကုိမွ သူတုိ ့မျမင္ၾကေတာ့ဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ သူတုိ ႔ရဲ ႔ ပုိင္ရွင္ကုိေတာင္ မျမင္တတ္ၾကေတာ့ဘူး။
သူတုိ ႔သိတာက ႏြားမပ်ိဳေလးေတြနဲ ႔ မိတ္လုိက္ေနဖုိ ့ဘဲေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူ ့အနားကပ္ရင္ သတိထားရတယ္၊ သတိမထားရင္ အေ၀ွ ့ခံရတတ္တယ္။
မနက္ပုိင္းမွာ အေကာင္းႀကီးရွိေပမဲ့ ေန ႔ပုိင္းဆုိရင္ ေဖာက္လာေလ့ရွိတယ္။ ေန ့ခင္းမွာေကာင္းေနရင္ ညေနက် ခက္ထန္ျပန္ေရာ။ ဒါေၾကာင့္ ႏြားသုိးႀကိဳးျပတ္ဆိုတဲ့ စကားေပၚေပါက္လာတာထင္တယ္။ ႏြားသုိး အေ၀ွ ့ခံရတဲ့ ကေလးေပါင္း က်ေနာ္တုိ ့ရြာမွာ မနည္းေတာ့ဘူး။
ေအာ္.. ႏြားသုိးလဲ အစုိးမရပါလား။
...........................................
က်ေနာ္တုိ ့ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသား ကုိရင္ေတြ စုစုေပါင္းရင္ တစ္ရာေက်ာ္ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားကုိရင္မ်ားတဲ့အတြက္ ဆရာေတာ္က
ေဘာလုံးအသင္းဖြဲ ့ေပးရင္ေတာင္ အႀကီးသင္း အလတ္သင္း အငယ္သင္းဆုိၿပီး အမာခံ အသင္းသုံးသင္းဖြဲ ့ေပးထားတယ္။
ဆရာေတာ္ရဲ ႔ဘြဲ ႔ေတာ္အမည္က ဦးၾသသဓလုိ ့ေခၚတယ္။
ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြက လြယ္လြယ္ဘဲ ဘုိးၾသလုိ ့ဆရာေတာ္ကြယ္ရာမွာ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြေပးထားတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ ႔ Nick name ေပါ့။
ဆရာေတာ္ အရမ္းသေဘာေကာင္းတယ္။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိလဲ အရမ္းခ်စ္တယ္။ ကုိရင္ေတြလူထြက္သြားၿပီဆုိရင္ သူ ့အခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ႀကိတ္ၿပီး မ်က္ရည္က်ေလ့ရွိတယ္။
ဆရာေတာ္ ၿမိဳ ႔တက္သြားၿပီဆုိရင္ ျပန္လာတဲ့အခါမွာ ကစားစရာ စားစရာေတြ ပါလာစၿမဲပါဘဲ။
အဲဒီေလာက္ထိေအာင္ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိခ်စ္တာ။
စာက်က္ခုိင္းတာမရတဲ့အခါ ႀကိမ္ဒဏ္ေပးတတ္သလုိ စာေတြေၾကညက္ေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ဆုလာဘ္ေတြ ေပးေလ့ရွိတယ္။ ဂဏန္းသခ်ၤာ ေဗဒင္ႏွင့္ ယုတ္စြအဆုံး နာရီၾကည့္နည္းကုိပါ သင္ေပးတယ္။
က်ေနာ္လဲ ဘယ္ႏွစ္နာရီထုိးၿပီလဲ ဆုိတာကုိ သိရေအာင္ သုံးရက္ေလာက္ထိ ဆရာေတာ္ထံမွာ သင္ယူခဲ့ရတာပါ။
ကေလးအရြယ္ဆုိေတာ့ မမွတ္မိဘူးေလ။ နာရီၾကည့္နည္း ခဏခဏေမ့လုိ ့အရုိက္ခံထိတာလဲ မနည္းဘူး။
တစ္ေန ့မွာ
သူ ့ရဲ ႔ညီအရင္း တစ္ေယာက္ ဘိန္းမႈနဲ ့ ရဲေတြဖမ္းဆီးျခင္းကုိ ခံလုိက္ရတယ္။ ညီအတြက္နဲ ့ ေသာကေရာက္ၿပီး စိတ္ေတြမၿငိမ္ျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ ့။ အျပစ္မရွိအျပစ္ရွာၿပီး ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ လက္စြဲေတာ္ ႀကိမ္လုံးနဲ ႔ မၾကာမၾကာရုိက္ဆုံးမေတာ့တာပါဘဲ။
မွတ္မွတ္ရရ။
တစ္ေန ့ ေက်ာင္းကုိ ဆြမ္းလာပုိ ့တဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္း၀င္းထဲ၀င္ကာစဘဲရွိေသး ပုိးစုိးပက္စက္ ေခ်ာ္လဲက်သြားတယ္။ ငွက္ေျပာခြံကုိ တက္ႏွင္းမိၿပီး ေခ်ာ္လဲသြားတာပါ။ ဆရာေတာ္လဲ သိေရာ ေခါင္းေလာင္း (ဂလုိင္)ဆြဲၿပီး ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ စုလုိက္တယ္။ ငွက္ေျပာခြံလြင့္ပစ္တဲ့သူကုိ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ပုလိပ္စစ္ စစ္တယ္။ အေျဖမေပၚ ဘဲျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ ကုိရင္ေက်ာင္းသားအားလုံးကုိ တစ္ေယာက္မက်န္ ႀကိမ္လုံးဆြဲၿပီး ျဗင္းေတာ့တာပါဘဲ။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြအားလုံး အသားနာ မနာေတာ့ ေသခ်ာမသိဘူး။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ အေတာ္ေလးဟုိက္သြားလို ့ အားေဆးသြင္းလုိက္ရတယ္။
ဒါေၾကာင့္မုိ ့.....
ဆရာေတာ့္ကြယ္ရာမွာ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ ေျပာဆုိေနၾကတာကေတာ့
"မုိးရယ္ ႏြားသုိးရယ္ ဘုိးၾသရယ္ အစုိးမရပါဘူးကြာ" တဲ့။
No comments:
Post a Comment