ဘာဘဲလုပ္လုပ္ မေလာနဲ႔ (၂)

ေမာင္ျဖဴတစ္ေယာက္အေတာ္ေလးဆင္းရဲရွာပါတယ္။ မနက္စာကုိ ညေနမွေပါင္းစားရတဲ့အၾကိမ္ေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက ပြဲအရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ဆုိင္းသံဗုံသံၾကားရင္ ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ေျခလႈပ္ လက္လႈပ္ ေခါင္းလႈပ္ ေကြးေနေအာင္ကေတာ့တာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ ရႈမၿငီးတဲ့ ခ်စ္ဇနီးမယားေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။

တစ္ေန႔
တစ္ဖက္ရြာမွာ အလွဴရွိတယ္။ အဲဒီအလွဴပြဲမွာ ဇာတ္ပြဲပါသြင္းတယ္။ အလွဴပြဲကုိ သူသြားမစားႏုိင္ပါဘူး။ တစ္ေနကုန္ တစ္ျခားေနရာမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနရတယ္။ ညေနေစာင္းမွ အလုပ္ကျပန္ေရာက္တယ္။ တစ္ဖက္ရြာက လြင့္လာတဲ့ ဆုိင္းတီးသံၾကားရတယ္ဆုိရင္ဘဲ သူဂဏွာမၿငိမ္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းကုိ ကပ်ာကယာစားၿပီး ေခြ်းသံတရဲရဲႏွင့္ တစ္ေယာက္ထဲ တစ္ဖက္ရြာကုိ သြားတယ္။

တစ္ဖက္ရြာမေရာက္ခင္ (ႏွစ္ရြာအၾကားမွာ) ေရကန္တစ္ကန္ရွိတယ္။ ပြဲခင္းထဲသြားမွာ ဆုိေတာ့ ေရခ်ိဳးသြားမွျဖစ္မယ္၊ အလုပ္ကျပန္လာခဲ့တာဆုိေတာ့ ခႏၶာကုိယ္လဲ ညစ္ပစ္ေနၿပီ။ မုိးလဲခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ဘယ္သူမွလဲ ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အက်ၤ ီကုိခြ်တ္။ ပုဆုိးကုိခြ်တ္။ ေရကန္ထဲ ၀ုန္းကနဲ ခုန္ဆင္းလုိက္တယ္။ ဆုိင္းသံဗုံသံက ပုိျမည္လာသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ ပြဲၾကည့္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲ ေရကန္ထဲကတက္။ အက်ၤ ီကုိေကာက္စြပ္ၿပီး ပြဲခင္းထဲ အေရာက္လွမ္းခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ပြခင္းထဲေရာက္ေတာ့ သူ႔ကုိၾကည့္တဲ့သူေတြ မူမမွန္ျဖစ္ေနတာေတြ ့ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့သူေတြက်ေတာ့ ၿပဳံးစိစိ။ မိန္းခေလးေတြက်ျပန္ေတာ့ အမေလး..ေအာ္ၿပီး မ်က္ႏွာကုိ လက္၀ါးႏွင့္အုပ္ထားၾကျပန္ေရာ။ လူေတြ.. လူေတြ အနားက ခြါခြါသြားၾကတာ.. ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလိမ့္။

ဒီလူေတြနဲ႔ေတာ့ခက္တယ္။ ဒီအနားမွာ ေနလုိ႔မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ပြဲၾကည့္စင္မီးေရာင္ေအာက္ကုိသြားမွ။ အဲဒီမီးေရာင္ေအာက္ကုိေရာက္မွဘဲ လူေတြပုိၿပီး ရုတ္ရုတ္ရက္ရက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ၾကာလာေတာ့ သူစိတ္ညစ္လာတယ္။ ကဲ ကဲ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။ အိမ္ျပန္တာဘဲေကာင္းတယ္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတဲ့လူေတြ။

ပြဲမၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ျဖဴတစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိန္းမကုိ အိမ္တံခါးဖြင့္ခုိင္းလုိက္တယ္။
မိန္းမက "ေမာင္ေရ.. ပြဲမေကာင္းလုိ႔အေစာႀကီးျပန္လာတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ျပႆနာျဖစ္လုိ႔ျပန္လာတာလား" ဆုိၿပီး တံခါးကုိဖြင့္ မီးခြက္ထြန္းၿပီး လင္ေတာ္ေမာင္ၾကည့္လုိက္တယ္။ လင္ေတာ္ေမာင္ကုိၾကည့္ၿပီး မရယ္ဘဲ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တဟီးဟီးနဲ႔ အၾကာႀကီးရယ္ေနတယ္။

ေမာင္ျဖဴလဲ ပြဲခင္းထဲ စိတ္ညစ္လာတာကတစ္ေၾကာင္း မိန္းမက အဓိပၸါယ္မရွိ တဟီးဟီးရယ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္း စိတ္တုိလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိန္းမကုိ ရုိက္မယ္ဆုိၿပီး ပုဆုိးခါးေတာင္းႀကိဳက္မယ္လုပ္မွ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ ေအာက္ပုိင္းမွာ ပုဆုိးမပါလာတာကုိ သိသြားတယ္။
ပြဲအသြားတုန္းက ပြဲေဇာနဲ႔ အက်ၤ ီဘဲ၀တ္ၿပီး ပုဆုိးကုိမ၀တ္ဘဲ ေရကန္မွာက်န္ေနရစ္ခဲ့တာကုိ ေမာင္ျဖဴသတိရသြားတယ္။
.................

ေမာင္ျဖဴအေၾကာင္းစဥ္းစားရင္းနဲ႔ဘဲ ဖုန္းကဒ္ေရာင္းတဲ့ဆုိင္နားေရာက္လာတယ္။ စိတ္ထဲမွာကေတာ့ "ဖုန္းကဒ္ေရာင္းတဲ့သူက ကုလားဆုိေတာ့ ျပန္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကုလားဆုိတာ လူညစ္ေတြလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာတာၾကားဖူးတယ္" ဆုိၿပီး စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ ခပ္က်က်ဘဲ။ သူ႔ဆုိင္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဖုန္းကဒ္၀ယ္ေနတဲ့သူေတြက အမ်ားႀကီး။
ေစာင့္ေနဦးမွျဖစ္မယ္။ ေတာ္ၾကာ ပုိက္ဆံျပန္မရတဲ့အျပင္ အရွက္ပါကြဲေနရင္ဒုကၡ။
လူစဲသြားတဲ့အခါမွာ သူ႔ဆုိင္ကုိ သြားၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပလုိက္တယ္။

သူျပန္ေျပာတာကေတာ့
"ခင္မ်ားက ေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးေနပုံဘဲ။ ခင္မ်ားပုိက္ဆံေပးဖုိ႔ က်ေနာ္လုိက္ေခၚေသးတယ္။ ခင္မ်ားက မၾကားဘူး။ က်ေနာ့္ဆုိင္မွာက က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လုိက္လုိ႔လဲမေပးႏုိင္ဘူး။ လာေတာင္းတဲ့အခါ ဘယ္အခ်ိန္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေပးမယ္ဆုိၿပီး သိမ္းထားလုိက္တယ္။ ေရာ့..ဒီမွာ.. ခင္မ်ား ပုိက္ဆံ ၁၀ ေပါင္"

က်ေနာ္ အေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားတယ္၊ ျပန္ရမယ္မထင္တဲ့ ပုိက္ဆံ ျပန္ရခဲ့တာကုိး။ တစ္ခါမွ ဘယ္သူ႔ကုိမွ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ မေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ "ေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္ Thank you very (very) much" ဆုိတဲ့ စကားကုိ သူ႔လက္ဆြဲၿပီး ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္။ ၿပီးမွ ထီေရာင္းတဲ့ဆုိင္ဘက္ ထပ္ၿပီး ဦးလွည့္လုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။
..............

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ေမာင္ျဖဴ ေမ့တတ္ပုံခ်င္းခပ္ဆင္ဆင္လုိ႔ေျပာခဲ့တာပါ။

ဒီျဖစ္အင္ေလးကုိ သင္ခန္းစာယူၿပီး အားလုံးကို က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့---
"ဘာေၾကာင့္ရပ္ရပ္ လမ္းေဘးခ်ရပ္ ဆုိတဲ့ ယာဥ္စည္းကမ္းအတိုင္းဘဲ ဘာဘဲလုပ္လုပ္ မေလာၾကပါနဲ႔" လုိ႔။