သီတဂူဆရာေတာ္ ဆည္းဆာတရားပြဲ (လန္ဒန္)

ဒီေန႔
၁၃၇၁၊ခုႏွစ္ နယုန္လဆန္း ၇ ရက္ (၃၀၊၅၊၀၉) စေနေန႔။

ဒီေန႔ဟာ လန္ဒန္ရွိျမန္မာလူထုေတြအတြက္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခားေန႔တစ္ေန႔ပါဘဲ။ ရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အေရးတစ္ခုကုိ ရရွိလုိက္တဲ့ေန႔ဆုိုလဲ မမွားပါဘူး။ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမွန္ရင္ မသိသူမရွိတဲ့ လူသားေတြေကာင္းက်ိဳးကုိသာ ေရွ ႔ရႈၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ေမာပန္းမႈေတြကုိ ဂရုမစုိက္ဘဲ ကရုဏာတရားေတြနဲ႔အင္အားသစ္ေလာင္းၿပီး အမ်ားအတြက္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါး လန္ဒန္ကုိ ဒီေန႔ၾကြေရာက္လာပါတယ္။ ျပင္သစ္ ဆြစ္ဇာလန္ ဘယ္ဂ်ီယံ ဂ်ာမနီ ေနာ္ေ၀ႏုိင္ငံတုိ႔မွတစ္ဆင့္ ၾကြလာခဲ့တာပါ။

ထုိဆရာေတာ္ကေတာ့
ကမၻာေက်ာ္ဓမၼကထိက သီတဂူဆရာေတာ္ အရွင္ဥာဏိႆရဘဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေန႔ မနက္ပိုင္းေလာက္ကမွ လန္ဒန္ကုိ ၾကြေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ညေန ၇ နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္မွာ တရားပြဲစေလၿပီ။ ေမာပန္းလာေပမဲ့ ဆရာေတာ္ မညီးညဴပါဘူး။ လန္ဒန္ေရာက္ ေရႊျမန္မာေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနတဲ့ တရားအရသာကုိ အားႀကိဳးမာန္တက္ သြန္ခ်ေပးေတာ္မူပါတယ္။ သာသနာအတြက္ လူသားအားလုံးအတြက္ အလြန္အားကုိးရၿပီး အလြန္ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းပါတယ္။

တရားေဟာၾကားရာေနရာကေတာ့ လန္ဒန္ၿမိဳ့ ေဟာင္းစလုိးအရပ္ရွိ မဟာသႏၱိသုခဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေတာ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားအသံေတာ္ႏွင့္ဗီစီဒီထဲမွာသာ ၾကားနာဖူး ေတြ႔ျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ကုိ ကုိယ္တုိင္ အနီးကပ္ဖူးေတြ႔ခြင့္ရရွိလုိ႔ အားလုံး အလြန္အားရ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ျဖစ္ၾကရပါတယ္။

ဆရာေတာ္ဟာ အဂၤလန္မွာ တစ္ပတ္ခန္႔သီးတင္းသုံးေနထုိင္ေတာ္မူပါမယ္။ လာမဲ့ ေသာၾကာေန႔မွာ အဂၤလန္ကေန ျပန္ၾကြမယ္လုိ႔လဲ သိရပါတယ္။

ၾကည္ႏူးသင္းပ်ံ ႔ ဓမၼရနံ႔တုိ႔ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ မဟာသႏၱိသုခေက်ာင္းရွိ သီတဂူဆရာေတာ္ရဲ ႔ ညေနဆည္းဆာ တရားပြဲေလးဟာ လန္ဒန္ရွိ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အတြက္ကေတာ့ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ မဂၤလာတစ္ပါးဘဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

.....
ဆရာေတာ္ လန္ဒန္မွာ ေဟာခဲ့တဲ့တရားရဲ ႔ အသံဖုိင္ေလးပါ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ Click လုပ္ၿပီး တရားနာယုံေလးပါဘဲ။ မက္မက္ေရ.. အသံဖုိင္တင္နည္းေလးေျပာျပေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးေနာ္။

30.5.09..Sitagu Sayadaw's Dhamma talk at Santisukhavihara, London~2.wma -

သင္ခန္းစာ (၅)

က်ေနာ္ငယ္စဥ္တုန္းက ဟိေတာပေဒသပုံျပင္ေလးေတြ ဖတ္ဖူးတယ္။ အဲဒီအထဲက ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ဆုိ အခုထက္ထိ က်ေနာ့္ ဦးေဏွာက္ထဲမွာ ရွိေနတုန္းပါဘဲ။
........

တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္ေစာင့္ဖုိ႔ ေခြးတစ္ေကာင္ႏွင့္ ပစၥည္းသယ္ယူဖုိ႔အတြက္ ျမည္းတစ္ေကာင္ကုိ ေမြးျမဴထားတယ္။ ျမည္းကလဲ ျမည္းအလုပ္လုပ္ ေခြးကလဲ ေခြးအလုပ္လုပ္ဆုိေတာ့ အဲဒီလူဟာ ဇိမ္က်ေနေတာ့တာေပါ့။ စားၿပီးအိပ္။ အိပ္ၿပီးစား။ ကုန္ပစၥည္းကူသန္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကူးသန္း။ အဲဒီလုိ ေနလာခဲ့တာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာလာတဲ့အထိ အုိေကပါဘဲ။

အဲဒီလူဟာ ပစၥည္းရွိလူတန္းစားပီပီ အစားအေသာက္မက္တယ္။ အအိပ္မက္တယ္။
တစ္ရက္မွာ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အခ်ိန္ႀကီး သူ႔အိမ္ထဲ သူခုိးတစ္ေယာက္၀င္လာတယ္။ သူကေတာ့ တေခါေခါနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ ႔။

ျမည္းႏွင့္ေခြးက အိမ္ေအာက္မွာ ေနတယ္။ သူခုိး၀င္လာတာကုိ သူတုိ႔ႏွစ္ေကာင္လုံး ေတြ႔ျမင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခြးက လုံး၀မေဟာင္ဘူး။ ေရွ ႔လက္ႏွစ္ဖက္ေပၚ ေမးေစ့ေလးတင္ၿပီး ဇိမ္က်က်မ်က္လုံးေလးေမွးကာ ေခြေနေလရဲ ႔။

"ေဟ့ေကာင္... သူခုိးလာေနၿပီ....ေဟာင္လုိက္ေလကြာ"

ျမည္းက သူ႔ပုိင္ရွင္ရဲ ႔ပစၥည္းေတြ သူခုိးေနာက္ပါသြားမွာ စုိးရိမ္တဲ့အတြက္ ေခြးကုိ ေဟာင္ဖုိ႔တိုက္တြန္းတယ္။

"ေဟာင္ရမွာ ပ်င္းတယ္ကြာ။ မင္းဘဲေဟာင္လုိက္။ ငါေတာ့ ေမွးလုိက္ဦးမယ္"

ေခြးကျမည္းကုိ အဲဒီလုိျပန္ေျပာၿပီး ေမွးေနျပန္တယ္။ သူခုိးက အိမ္ေပၚေအးေအးေဆးေဆးတက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ပစၥည္းေတြကုိ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ၿပီး ခုိးယူေနတယ္။

"ေဟ့ေကာင္... ငါတုိ႔သခင္ရဲ ႔ ပစၥည္းေတြ အကုန္ပါသြားေတာ့မယ္။ ေဟာင္လုိက္ေတာ့ေလကြာ"

"မင္း မေနႏုိင္ရင္ ေဟာင္လုိက္ေလကြာ။ ငါကေတာ့ မေဟာင္ႏုိင္ပါဘူး။ ဇိမ္ပ်က္လုိက္တာကြာ။ မင္းက ငရႈပ္ဘဲ"

ျမည္းက အတန္တန္ေဟာင္ခုိင္းေပမဲ့ ေခြးကေတာ့ ဇိမ္မပ်က္ ႏွပ္ေနလ်က္ပါဘဲ။ ဒါနဲ႔ ျမည္းကလဲ ငါတုိ႔သခင္ ငါတုိ႔အေပၚ ေက်းဇူးအရမ္းရွိတယ္၊ သူ႔ပစၥည္းေတြ အခုိးခံလုိ႔မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆုိၿပီး

"အီး... ဟီး... ဟီး..."

လုိ႔ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ရြာလုံး ျမည္းေအာ္သံႏွင့္ဆူညံသြားတယ္။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနၾကတဲ့သူေတြအားလုံး လန္႔ႏုိးကုန္ၾကတယ္။
သူတုိ႔ပုိင္ရွင္လဲ အိပ္ရာလန္႔ႏုိးလာတယ္။ သူခုိးလဲ ျမည္းေအာ္သံေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခြးကေတာ့ လုံး၀မေဟာင္ပါဘူး။

အအိပ္မက္တဲ့ ပုိင္ရွင္ဟာ အိပ္ေရးပ်က္သြားတဲ့အတြက္ ျမည္းကုိ အရမ္းေဒါသထြက္သြားတယ္။ သူမွ အေၾကာင္းစုံကုိ မသိရွာဘဲကုိး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အဲဒီပုိင္ရွင္ဟာ..

"ဒီျမည္းဟာ အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါ့ကုိ ဒုကၡေပးရတာလဲ။ ေသဖုိ႔ျပင္ထား"

ဆုိၿပီး က်ည္ေပြ႔ကုိဆြဲကုိင္ကာ ျမည္းထားတဲ့ေနရာကုိ သြားၿပီး ျမည္းရဲ ႔ ထိပ္တည့္တည့္ကုိ အသားကုန္ရုိက္ခ်ပစ္လုိ္က္တယ္။ ပုိင္ရွင္ရဲ ႔ က်ည္ေပြ႔ဒဏ္ေၾကာင့္ ျမည္းေလးဟာ အဲဒီေနရာမွာဘဲ ပြဲခ်င္းၿပီးေသဆုံးသြားရွာတယ္။
....

ဒီပုံျပင္ေလးကုိ ေကာက္ခ်ဆြဲၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ....
ေခြးေဟာင္သံေၾကာင့္ ပုိင္ရွင္လန္႔ႏိုးလာရင္ ပုိင္ရွင္က ေခြးကို စိတ္တုိမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ေဟာင္တာဘဲ ျဖစ္မယ္ဆုိၿပီးေတာင္ ၿခံ၀င္းအတြင္းလုိက္စစ္ေဆးေနဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု ေခြးကမေဟာင္ဘူး။ ပုိင္ရွင္အေပၚတကယ့္ေစတနာႏွင့္ ျမည္းက ဟီေပးလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့... ဒါေပမဲ့ ၿခံေစာင့္တဲ့အလုပ္က ျမည္းရဲ ႔အလုပ္မဟုတ္ဘူးေလ။ ေခြးရဲ ႔အလုပ္။ ဒီေနရာမွာ အဓိကတရားခံက ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္မလုပ္ဘဲ ေစတနာထက္သန္ၿပီး သူမ်ားအလုပ္ ၀င္လုပ္ေပးလုိက္တဲ့ ျမည္းရဲ ႔ ေစတနာေပါ့ေလ။

လူ႔ေလာကမွာလဲ
တကယ့္ေစတနာႏွင့္ ကူညီေပးလုိက္တဲ့ အလုပ္တစ္ခ်ိဳ ႔မွာ ျမည္းလုိ အဟီမွားသြားတတ္ၾကပါတယ္။ ေလာကီလူသားေတြကုိးဗ်။ သတိ ပညာေလးေတြႏွင့္ ေနထုိင္တတ္ရင္ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ။ ျပႆနာဆုိတာက သြားလာလႈပ္ရွားေနမွ ေတြ႔ရတတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထုိင္ေနရင္းနဲ႔လဲ ဇြတ္တုိး၀င္လာတတ္ပါတယ္။

သင္ခန္းစာေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။

............

သင္ခန္းစာ (၄)

တစ္ခါတုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံက တကၠသုိလ္ႀကီးတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားစြာ ပညာသင္ယူေနၾကတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ စာသင္ေဆာင္သြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြျဖစ္ေနၿပီး ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါးလမ္းပ်က္စီးေနတာ ေတြ႔ရတယ္။

အမ်ားအသုံးျပဳေနတဲ့ လမ္းျဖစ္တဲ့အတြက္ လမ္းကုိ ျပဳျပင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြတစ္ဖြားဖြား အဲဒီေက်ာင္းသားရဲ ႔ စိတ္ထဲ ေပၚေပါက္လာတယ္။ လမ္းလဲေကာင္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြလဲ စိတ္ခ်မ္းသာဆုိရင္ သူ အမ်ားႀကီးကုသုိလ္ရၿပီေပါ့။

ဒါနဲ႔ တစ္ရက္မွာ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ အုတ္ သဲ ေက်ာက္ ဘိလပ္ေျမ ထုံးေတြကုိ ၀ယ္ၿပီး သူ႔ဖာသာ လမ္းကုိ ျပင္လုိက္တယ္။ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြျဖစ္ေနတဲ့လမ္းေလးဟာ ေန႔ခ်င္းဘဲ ကြန္ကရစ္လမ္းေလးျဖစ္သြားတယ္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြလဲ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္သြားတယ္။ သြားရလာရတာလဲ အဆင္ေျပသြားတာေပါ့ေလ။

တစ္ေန႔မွာ
အဲဒီတကၠသုိလ္က လူႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ စာသင္ေဆာင္ကုိ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုနဲ႔လာေရာက္ခဲ့တယ္။ ေကာင္းမြန္ေျပျပစ္ေနတဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းေလးကုိလဲ ေတြ႔လုိက္ေရာ။ သူ႔မ်က္ႏွာ ညိဳပုပ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအားလုံးကုိ ေခၚၿပီး ဒီလမ္းကုိ ဘယ္သူလုပ္တာလဲလုိ႔ ေမးျမန္းစစ္ေဆးတယ္။ အားလုံးကလဲ အျဖစ္မွန္ကုိ ေျပာျပလုိက္ၾကတယ္။

အဲဒီလူႀကီးရဲ ႔ မွတ္ခ်က္စကားကေတာ့ မွတ္သားေလာက္စရာဘဲဗ်ာ။
"မင္းက ေက်ာင္းသား အဆင့္ဘဲ ရွိေသးတယ္။ ဘယ္သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ဒီလမ္းကုိ ျပင္ရတာလဲ။ ဘယ္သူ႔ကုိ အေၾကာင္းၾကားၿပီးျပဳျပင္တာလဲ။ ဒါဥပေဒကုိ ခ်ိဳးေဖာက္တာဘဲ။ ဒါပထမဆုံးနဲ႔ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ဘဲျဖစ္ပါေစ။ ေနာက္တစ္ခါ ဒီလုိမ်ိဳး ထပ္လုပ္ရင္ မင္းကုိ ေက်ာင္းထုတ္ပစ္မယ္" တဲ့။

ယူတတ္ရင္ သင္ခန္းစာေပါ့။

....

သင္ခန္းစာ (၃)

ေျမဇာပင္
ေျမဇာပင္ေလးေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္လွပဖုိ႔ စိမ္းလန္းစုိေျပဖုိ႔ ေစတနာနဲ႔ေပါက္ေရာက္ေပးတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ျမက္စား သတၱ၀ါေလးေတြအတြက္ အာဟာရအျဖစ္ ရပ္တည္ေပးေနတာပါ။ ေျမဇာပင္ေလးေတြရဲ ႔ ဘ၀ဟာ ခ်စ္စရာတကယ္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ အျဖည့္ခံလူေတြကုိ ေျမဇာပင္နဲ႔ ခုိင္းႏႈိင္းခဲ့ၾကတာေပါ့။

"ငါ့ဘ၀က ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ခတ္တဲ့ၾကားထဲက ေျမဇာပင္ဘ၀ပါကြာ"ဆုိတဲ့ စကားကုိ လူတုိင္းၾကားဖူးၾကမွာပါ။
ကၽြဲေတြဟာ စားက်က္ေကာင္းေကာင္းရွိတဲ့ေနရာကုိ သြားၾကေလ့ရွိပါတယ္။ စားက်က္ေကာင္းတယ္ဆုိတာကေတာ့ ျမက္ပင္ေကာင္းေကာင္းေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကုိ ဆုိလုိတာပါ။

ေျမဇာျမက္ပင္ေလးေတြကလဲ သက္သတ္လြတ္စားသုံးၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြအတြက္ ၀မ္းသာစြာနဲ႔ ဆီးႀကိဳေနၾကပါတယ္။ ႀကိဳက္သေလာက္စား။ အလကားေပါ့ဗ်ာ။ အလကားဆုိတာ ဘာမွ ျပန္ေပးစရာမလုိဘူးဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။

ကၽြဲေတြဟာ ေျမဇာျမက္ပင္ေတြကို စိတ္ႀကိဳက္စားသုံးၾကမယ္။ ၿပီးရင္ စားၿမဳံ့ျပန္ဖုိ႔ေတာင္ ပါးေစာင္ထဲ လူေတြ ကြမ္းယာငုံထားသလုိ ျမက္ေတြကို ငုံၿပီးထားၾကေလရဲ ႔။

ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိတဲ့အတုိင္း ကၽြဲေတြဟာ စားက်က္လုၾကမယ္။ ရန္ျဖစ္ၾကမယ္။ အခ်င္းခ်င္းတုိက္ခုိက္ၾကမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေျမဇာပင္ရဲ ႔ ဘ၀ကေတာ့ တကယ့္ကုိ သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ခပ္တဲ့ ၾကားထဲမွာ မႈန္႔မႈန္႔ညက္ညက္ ေၾကြမြသြားရွာၾကေလရဲ ႔။

အသားကုိလဲ စားေသး။ အခင္းမွာလဲ ေပ်ာ္ေသး။ ၿပီးေတာ့ အပင္ကုိပါ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ၾကေလၿပီ။

လူ႔ေလာကမွာလဲ တစ္ခါတစ္ေလ ေျမဇာပင္ဘ၀ ေရာက္သြားၾကတဲ့ သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ဘာမွန္းမသိလုိက္ရေပမဲ့ ျပႆနာေတြ က်ေရာက္လာတတ္တယ္။ သူမ်ားကုိ ကူညီေပးရင္း အေႏွာင့္အယွက္ေပးသလုိ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။

လူ႔ေလာကမွာလဲ ပုိင္နက္ေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ပုိင္နက္လက္တစ္သစ္ေလာက္ကေလးထဲ ကူညီေပးရင္း မသိလုိက္မသိဖာသာ ၀င္ေရာက္မိသြားရင္ ၀င္ေရာက္သူရဲ ႔ အျပစ္ဘဲ မဟုတ္လား။ ေစတနာဟာ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ေ၀ဒနာျဖစ္သြားတတ္တယ္ဆုိတာ မွတ္သားစရာ ျဖစ္သြားတာေပါ့။

သင္ခန္းစာေတြေပါ့ဗ်ာ။

......

သင္ခန္းစာ (၂)

Sandwich
ဆုိတဲ့ အဆာသြပ္ေပါင္မုန္႔ျပားေလးေတြကုိ ေျပးျမင္ေယာင္မိတယ္။

ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခ်ပ္ကုိ ထပ္ထားရုံနဲ႔ေတာ့ အရသာထူးလုိ႔ရွိလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခ်ပ္ၾကားထဲမွာ အသားလႊာေလးကုိ ညွပ္ေပးရပါတယ္။
ေပါင္မုန္႔ဟာ ေပါင္မုန္႔ဘဲ။ အသားလႊာဟာလဲ အသားလႊာပါဘဲ။
ဒါေပမဲ့ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခ်ပ္ၾကားထဲ အသားလႊာေလးညွပ္ထည့္လုိက္ေတာ့ Sandwich ျဖစ္သြားေရာ။

အသားလႊာေလးခမ်ာ အျဖည့္ခံသက္သက္ရယ္ပါ။
ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခ်ပ္ အရသာထူးလာဖုိ႔ ၾကားထဲမွာ အညွပ္ခံ အဖိခံ အထည့္ခံရတဲ့
သနားစရာ အရာတစ္ခုေလးပါဘဲ။
သူတုိ႔ႏွစ္ခ်ပ္ကုိ အရသာပုိခ်ိဳၿမိန္ေကာင္းမြန္လာေစဖို႔ သူတုိ႔ႏွစ္ခ်ပ္ၾကားထဲ မြန္းၾကပ္စြာ ၀င္ေရာက္ေနေပးလုိက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ႏွစ္ခ်ပ္က အသားလႊာေလးကုိ ေက်းဇူးတင္လိမ့္မယ္ မထင္လုိက္နဲ႔။
ေက်းဇူးမတင္တဲ့အျပင္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းပါေလေရာ။

မင္းက ငါတုိ႔ႏွစ္ခ်ပ္ၾကားထဲမွာ ၀င္ရႈပ္တဲ့ေကာင္တဲ့။

မွတ္သားေလာက္တယ္ေနာ္။

ဒီလုိေလး ေကာက္ခ်က္ဆြဲလုိက္ရေအာင္။
ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခ်ပ္ရဲ ႔ အျပစ္လဲ မဟုတ္ဘူး။
အသားလႊာေလးရဲ ႔ အျပစ္လဲ မဟုတ္ဘူး။
အျပစ္က ေပါင္မုန္႔ၾကားထဲ ၀င္ေရာက္ေနရာယူေပးတဲ့ အသားလႊာေလးရဲ ႔ ေစတနာပါ။

......

သင္ခန္းစာ (၁)

ငါးပိသည္သာ ယင္ေမာင္းပါေစ
ဆရာေမာင္သာရရဲ ႔ အဲဒီစကားေလးကုိဘဲ က်ေနာ္ အမွတ္ရေနမိတယ္။
ဒီစာသားေလးကုိ က်ေနာ္ ဖတ္ဖူးတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ဒါေပမဲ့ သေဘာေကာင္းေကာင္း မေပါက္ခဲ့ပါဘူး။
က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ယင္ေကာင္ေလးကုိ ေမာင္းထုတ္မိလုိက္တဲ့အခါမွ ဒီစကားရဲ ႔ အဓိပၸါယ္ကုိ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားပါေတာ့တယ္။

ငါးပိသည္မဟုတ္ဘဲ ယင္ေမာင္းလုိက္ေတာ့ မဆုိင္တဲ့အလုပ္ကုိ ၀င္ရႈပ္သလုိျဖစ္သြားတာေပါ့။
ပတ္၀န္းက်င္ကုိ သန္႔ရွင္းေစလုိတဲ့ စိတ္ေစတနာနဲ႔ ယင္ကုိေမာင္းလုိက္ပါတယ္။
ငါးပိသည္က ၀ုိင္းေအာ္ဆဲပါေလေရာဗ်ာ။

သူ႔ငါးပိကုိ လာနားတဲ့ ယင္ေကာင္ကုိ ေမာင္းထုတ္လုိက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္မွာ အျပစ္ရွိတယ္တဲ့။
ငါးပိမွာ ေလာက္၊ ေရႊမွာ ေက်ာက္ ဆုိတာ မၾကားဖူးဘူးလားတဲ့။ ငါးပိကုိ ယင္နားမွ ယင္က အဥ ဥခ်မယ္။ ၿပီးေတာ့ ယင္ဥကေန ေလာက္ေကာင္ေလးေတြ ေမြးေပးမယ္ တဲ့။

မွတ္သားေလာက္ပါတယ္ဗ်ာ။

ဒီေနရာမွာ ဒီလုိေလး ေကာက္ခ်က္ဆြဲမိတယ္။
ငါးပိသည္မွာလဲ အျပစ္မရွိဘူး။
ယင္ေမာင္းတဲ့သူမွာလဲ အျပစ္မရွိဘူး။
ျပႆနာက ကုိယ္ႏွင့္မဆုိင္ဘဲ ယင္ေမာင္းေပးခ်င္တဲ့ ယင္ေမာင္းသူရဲ ႔ ေစတနာေလးပါ။ ။

.....

ထားခဲ့ဖူးေသာ ရည္းစားမ်ား (၃)

တစ္လခန္႔အၾကာမွာ ေျမသာရြာသုိ႔ က်ေနာ္ ခရီးျပန္ဆန္႔လုိက္သည္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ေတြ႔ဖုိ႔ျဖစ္သည္။ ယုယေလးက မခ်စ္ႏုိင္ဘူးဆုိသည့္အတြက္ သူ႔ကုိ က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲက ထုတ္ၿပီးျဖစ္ေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနသည့္အတြက္ ေျမသာရြာကုိေတာ့ က်ေနာ္ မၾကာမၾကာ အလည္သြားျဖစ္သည္။

"ကုိကိုေမာင္... မင္း ငါတုိ႔ကုိ ၀မ္းေတဘယ္လ္ေပးရမယ္"

"ဟာ.. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေဖငယ္ရ"

"ယုယက ငါ့ကုိ စာတစ္ေစာင္လာေပးသြားတယ္။ မင္းအလည္လာတဲ့အခါ ေပးလုိက္ပါတဲ့။ ေရာ့.. ဖတ္ၾကည့္"

စာအိပ္ကုိ ဆတ္ကနဲယူၿပီး က်ေနာ္ ေဖာက္ဖတ္ၾကည့္လုိက္သည္။ လား..လား .. မရည္ရြယ္ဘဲ ေစာ္ကဲ မင္းျဖစ္ကိန္းပါလား။

"အကုိ...
အကုိက မာနႀကီးပုံရတယ္ေနာ္။ ယုယက မိန္းခေလးဆုိေတာ့ နဲနဲေတာ့ မူခ်င္ေသးတာေပါ့။ အကုိ ထပ္ႀကိဳးစားမွ ခ်စ္တယ္လုိ႔အေျဖေပးမလုိ႔ဘဲ။ အခု အကုိက မိန္းမမိန္းမာယာကုိလဲ မသိဘူး။ နဲနဲေလးမွလဲ မူလုိ႔မရဘူး။ မုန္းစရာႀကီး။
ယုယ အကို႔ကုိ ခ်စ္ပါသတဲ့ရွင္။ ကဲ ေက်နပ္ၿပီလား။
ထာ၀ရခ်စ္ေနမဲ့
ယုယ"

အခ်စ္စစ္ပြဲသည္ကား မာယာမ်ားလွေခ်၏။ ျမစ္တုိ႔၏သေဘာကား ေကြ႔ေကာက္၏။ မိန္းမတုိ႔၏မာယာကား သိႏုိင္ခဲလွ၏။ တုိက္စစ္ဆင္ၿပီး အျပင္းအထန္တုိက္ခုိက္ခဲ့စဥ္က စစ္ဦးမွာ အထိနာၿပီး ျပန္လာခဲ့ရ၏။ ယခု က်ေနာ္ တုိက္ပြဲဆင္ႏြဲဖုိ႔ လာခဲ့သည္မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ ယုယေလးက လက္နက္ခ် အရႈံးေပးေလၿပီတည္း။ အံၾသဖြယ္ရွိေလစြ။

က်ေနာ့္စိတ္သည္ ဆန္းၾကယ္၏။ အံ့ၾသဖြယ္ျဖစ္၏။ ယုယကုိ ခ်စ္ေရးဆုိခဲ့၏။ ခ်စ္ခြင့္မရခဲ့။ သုိ႔ေပမဲ့ က်ေနာ္ စိတ္မဆင္းရဲခဲ့ေပ။ နဲနဲရွက္ရုံမွ်သာျဖစ္ခဲ့၏။ ယခု ယုယအခ်စ္ကုိ ကၽြႏု္ပ္ရရွိခဲ့ေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ အရမ္းမေပ်ာ္ခဲ့ေပ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္လြန္ခဲ့၏။ ယုယႏွင့္တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ခ်ိန္းေတြ႔ဖူးျခင္းမရွိ။
က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ရြာဘက္မွ လူေတြကလည္း ခက္သည္။ သမီးရည္းစားစုံတြဲကုိ တစ္ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲေတြ႔လွ်င္ ပုံႀကီးခ်ဲ ႔ ေျပာတတ္ၾကေလသည္။ ခ်ိန္းမေတြ႔ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ထုိအခ်က္ေၾကာင့္လည္းပါသည္။

တစ္ေန႔၌
သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျမွာက္ပင့္ေပးသည့္အတြက္ ယုယႏွင့္ခ်ိန္းေတြ႔ဖုိ႔စီစဥ္လုိက္သည္။ လကြယ္ည ၈ နာရီတိတိအခ်ိန္၊ ရြာထိပ္ ဘုရားကုန္းေပၚ။

လကြယ္ည ျဖစ္သည့္အတြက္ လမသာ။ လ်ပ္စစ္မီး မရွိသည့္အတြက္ ေမွာင္မုိက္ေနသည္။ ရြာထဲရွိ ဗီဒီယုိရုံ၌ ေက်ာ္ဟိန္းကားတင္ထား၍ လူအမ်ားစု ဗီဒီယုိၾကည့္သြားၾကမည္။ ယုယလည္း ဗီဒီယုိသြားၾကည့္မည္ဟု အိမ္ကုိ အေၾကာင္းျပမည္။ ဘုရားကုန္းေပၚ၌ တေစၦသရဲေျခာက္သည္ဟု နာမည္ႀကီးသည့္အတြက္ အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး မည္သူမွ ဘုရားကုန္းေပၚသုိ႔ တက္လာလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ဗီဒီယုိၿပီးခ်ိန္ ၉နာရီခြဲခန္႔၌ ယုယကုိ အိမ္ျပန္ပုိ႔မည္။ က်ေနာ္တုိ႔အႀကံ ပိပိရိရိရွိသည္။

ည ၈ နာရီထုိးၿပီ။
ေမာင္ေဖငယ္ႏွင့္အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ေက်ာ္ဟိန္းကားၾကည့္ဖုိ႔ ထြက္ခြါသြားၾကေလၿပီ။ က်ေနာ္လဲ ဘုရားကုန္းေျခရင္းသုိ႔ တစ္ေယာက္ထဲ ခ်ီတက္လာသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ပုရစ္ေအာ္သံႏွင့္ ညဥ့္ငွက္ေအာ္သံ အခ်ိဳ ႔က ႀကီးစိုးေနသည္။ လူသံဟူ၍ အနည္းငယ္မွ် မၾကားရ။ က်ေနာ္ ေက်ာခ်မ္းလာသည္။ ၾကက္သီးေမြးညွင္းထလာသည္။ ဦးေခါင္းႀကီးလာသည္။ ေသခ်ာၿပီ။ က်ေနာ္ ေၾကာက္ရြံ ႔ေနၿပီ။ ယုယကုိ ေတြ႔ဖုိ႔ေၾကာက္သည္မဟုတ္။ နာနာဘာ၀ တေစၦသရဲကုိ ေၾကာက္ျခင္းျဖစ္၏။

ဘုရားကုန္းေပၚက တေစၦသရဲဇာတ္လမ္းမ်ိဳးစုံကုိ က်ေနာ္ၾကားဖူးခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သုသာန္ထက္ ပုိေၾကာက္စရာေကာင္းသည္တဲ့။ ခက္ေခ်ၿပီ။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ ေတာင္ကုန္းထိပ္ေရာက္ေအာင္ မသြားရဲေတာ့ေပ။ ေမာင္ေဖငယ္ကုိ ေျပးသတိရမိ၏။ ဒီေကာင္ပါလာခဲ့ရင္ အေကာင္းသား။ အခုေတာ့ ဒီေကာင္လဲ ေက်ာ္ဟိန္းကားထဲ စ်ာန္၀င္စားေနေလာက္ၿပီ။

ယုယေလးမ်ား တစ္ေယာက္ထဲ ေတာင္ကုန္းေပၚေရာက္ေနမလားမသိဘူးဆုိၿပီး ေတာင္ေျခကေန အခ်က္ေပး လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ထုိးၾကည့္၏။ ျပန္လည္အခ်က္ေပးမီးကုိ လုံးလုံးမျမင္ရ။ ဒါဆုိ ယုယေလးလဲ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ရိွမည္မဟုတ္။ ဒီေကာင္မေလး ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာကုိ မလာတာေသခ်ာၿပီ။ ယုယ ရက္စက္ၿပီဟု က်ေနာ္ ေတြးေနသည္။ ေတာင္ေပၚကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးႏွင့္ထုိးလုိက္ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ထြက္လာသည့္ ေခၽြးေစးမ်ားကုိ သုတ္လုိက္ႏွင့္ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ ရြာထဲက ေက်ာ္ဟိန္းကား ဗီဒီယုိက ၿပီးေလၿပီတည္း။
က်ေနာ့္အတြက္ အခ်ိန္ကုန္သြားေလၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္သုိ႔ ျပန္ရုံသာရွိေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ခ်ိန္းေသာညမွာ မုိးမ်ား မရြာခဲ့ပါ။

"ကုိကုိေမာင္... ဘယ္လုိလဲ.. အဆင္ေျပခဲ့တယ္မဟုတ္လား"

"မေျပပါဘူး ေဖငယ္ရာ.. ခ်ိန္းတဲ့ေနရာကုိ သူမလာခဲ့ဘူး"

"ဟုတ္ရဲ ႔လားကြာ"

"အေသအခ်ာေပါ့"

မနက္မုိးလင္းေတာ့ က်ေနာ္ ေျမသာရြာက ျပန္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ပုိင္း အလုပ္ကိစၥအတြက္ ၿမိဳ့တက္ၿပီး အလုပ္လုပ္သည္။ ပညာသင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျမသာရြာေလးသို႔ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ေပ။ ယုယေလးကုိလဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားသည္။ က်ေနာ္မွ မခ်စ္ခဲ့ဘဲကုိး။ လူငယ္သဘာ၀ အေပ်ာ္သေဘာဆန္ဆန္ အဆင့္သာရွိခဲ့သည္။ စဥ္းစားရင္း သူ႔ကုိ သနားမိသည္။ က်ေနာ္ လူမဆန္ခဲ့ဘူး။

က်ေနာ္ၿမိဳ့ေရာက္ၿပီး သုံးေလးလခန္႔အၾကာမွာ ေမာင္ေဖငယ္ဆီက စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာသည္။

"ကုိကုိေမာင္ေရ
မင္းတုိ႔ခ်ိန္းေတြ႔ခဲ့ၾကတဲ့ညအေၾကာင္းကုိ ယုယက ငါ့ကုိ ေျပာျပတယ္။ သူတစ္ေယာက္ထဲ ဘုရားကုန္းေပၚကုိ အရဲစြန္႔ၿပီး ၈ နာရီတိတိအေရာက္သြားခဲ့တယ္တဲ့။ တေစၦသရဲေၾကာက္ေပမဲ့ မင့္ကုိ ေတြ႔ခ်င္စိတ္က မ်ားေနလုိ႔ အရဲစြန္႔လုိက္တာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ မင္းက ၉ နာရီခြဲအထိ ေတာင္ေပၚကုိ မေရာက္လာဘူးတ့ဲ။ သရဲကေၾကာက္ ျခင္ကကုိက္နဲ႔ ေတာင္ေပၚမွာ အေတာ္ေလးဆင္းရဲခဲ့တယ္တဲ့။ ဗီဒီယုိၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ သူ႔အိမ္ကုိ ျပန္သြားခဲ့တယ္တဲ့။ ဗီဒီယုိလဲ မၾကည့္ရ မင္းနဲ႔လဲ မေတြ႔ရဆုိေတာ့ စိတ္အရမ္းတုိတယ္တ့ဲ။ ခ်ိန္းထားၿပီး ကတိမတည္တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အတြက္ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေနရာ မရွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။

အဲဒါပါဘဲကြာ။ ေနာက္ေတြ႔မွ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာၾကတာေပါ့။
သတိရလ်က္
ေဖငယ္"

က်ေနာ္ႏွင့္ယုယ၏ဇာတ္လမ္းကား အထက္ပါကဲ့သုိ႔အဆုံးသတ္သြားခဲ့ေလသည္။ ယုယကုိ အေပ်ာ္သေဘာထားခဲ့သည္။ က်ေနာ္သရဲေၾကာက္ခဲ့သည္။(ငယ္ေသးလုိ႔ေၾကာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အခု မေၾကာက္ေတာ့ပါ)။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္မက်ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကံေကာင္းေလစြ။
အခုဆုိရင္ ယုယလဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားေလၿပီ။
.........

လက္ရွိခ်စ္သူအေၾကာင္း နဲနဲ က်ေနာ္ေျပာျပပါ့မယ္။
ယခုလက္ရွိခ်စ္သူကုိ လြန္ခ့ဲသည့္ သုံးႏွစ္ခန္႔က စေတြ႔ခဲ့သည္။ က်ေနာ္သူ႔ကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္း သေဘာက်ခဲ့သည္။ သူမသည္ သြက္သည္။ ထက္သည္။ လုံး၀မကလက္။ သူမလဲ အေမခ်စ္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္လဲ အေမခ်စ္ျဖစ္သည္။ သူမ၏ အမူအယာအားလုံး က်ေနာ့္စိတ္ကုိ သိမ္းက်ဳံးႏုိင္စြမ္းရွိသည္။ က်ေနာ္ သူမကုိ အရမ္းခ်စ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ခ်စ္ေၾကာင္း သူမကုိ ဖြင့္မေျပာခဲ့ေပ။

ႏွစ္အေတာ္ၾကာမွ သူမကုိ က်ေနာ္ခ်စ္ေၾကာင္းေျပာျပလုိက္သည္။ သူမ်ားဦးသြားမွာ စုိးရိမ္၍ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ဟန္မေဆာင္တတ္ေပ။ က်ေနာ့္ကုိ ခ်က္ခ်င္းအေျဖေပးသည္။ သူမလဲ က်ေနာ့္ကုိ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ခ်စ္ေနမိသည္တဲ့။ မိန္းခေလးက စရမွာမုိ႔ သည္းခံၿပီး ေစာင့္ေနတာပါတဲ့။ ငယ္စဥ္ဘ၀ကတည္းက အလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့သူမုိ႔ သူမမွာ ငယ္ခ်စ္ဦးမရွိခဲ့ေပ။ က်ေနာ္သာလွ်င္ သူမ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ မူပုိင္ခ်စ္သူ ျဖစ္ေပေတာ့၏။ က်ေနာ္လဲ သူမကုိ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ခ်စ္သည္။ သူမလဲ က်ေနာ့္နည္းတူ က်ေနာ့္ကုိ ခ်စ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔၏ အခ်စ္သည္ အမ်ားထက္သာေသာ အႏႈိင္းမဲ့အခ်စ္မ်ားျဖစ္ေလသည္။
......

ကဲ ကဲ... ညီေလး မုိးစက္အိမ္ေရ... ညီတဂ္ခဲ့တဲ့ ထားခဲ့ဖူးေသာ ရည္းစားမ်ားအေၾကာင္းပုိ႔စ္ထ္ကို ဒီမွာတင္ရပ္လုိက္ပါၿပီ။ အကုိကလဲ ေရးမိရင္ မဆုံးတတ္ေတာ့ဘူး။ အကို႔ခ်စ္သူကေတာ့ အခုထက္ထိ အုိေကျပေနတုန္းပါဘဲ။ သူလဲ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ အကုိ႔ကုိ နားလည္ေပးေလာက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ နားလည္ေပးတာေလးေတြေၾကာင့္ဘဲ အကိုက သူ႔ကုိ စြဲေနမိတာ။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးၾကပါေစ။

........

ထားခဲ့ဖူးေသာ ရည္းစားမ်ား (၂)

"ကုိကုိေမာင္.. ယုယေလးက မင့္ကုိ စိတ္၀င္စားေနတယ္ထင္တယ္။ မင့္အေၾကာင္းေမးေမးေနတယ္"

ေရခပ္လာေသာ အပ်ိဳတက္ခါစ မိန္းခေလးနာမည္က ယုယ။ အဲဒီ ေျမသာရြာမွာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲ အခင္မင္အရင္းႏွီးဆုံးသူက ေမာင္ေဖငယ္။ အထက္က စကားကုိ ေမာင္ေဖငယ္က က်ေနာ့္ကုိ ေျပာျပျခင္းျဖစ္၏။
ေယာက်္ားပီပီ ကုိယ့္ကုိ စိတ္၀င္စားေနသည့္ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္ကုိ သိလုိက္ရသည့္အခါ ရင္ခုန္ခ်င္သလုိလုိ ရွက္သလုိလုိ ၀မ္းသာသလုိလုိျဖစ္လာသည္။ ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ္လဲ လူပ်ိဳစင္စစ္ျဖစ္ေနေလၿပီ။

သုိ႔ႏွင့္ ေမာင္ေဖငယ္၏ အကူအညီကုိယူၿပီး ရည္းစားစာေရးသည္။ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ စာကုိေပးခုိင္းသည္။ လွ်ိဳ ႔၀ွက္စြာ စီစဥ္သည္။ သုိ႔ေသာ္.. သုိ႔ေသာ္... ေနာက္တစ္ေန႔၌ ယုယအား က်ေနာ္ရည္းစားစာေပးသည္ကုိ လူအေတာ္မ်ားမ်ား သိကုန္ၾကသည္။ အဆုိးဆုံးက သူ႔ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ သိသြားျခင္းပင္တည္း။ ဒီေကာင္က အေတာ္ေလး ဆုိးတဲ့ေကာင္။

"ေယာက္ဖႀကီး.. အမကုိ ႀကိဳက္ရင္ က်ေနာ္ ကုိယ္တုိင္ စာေပးေပးမယ္။ သူမ်ားကုိ ေပးမခုိင္းပါနဲ႔"

ယုယ၏ေမာင္ေလးအရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးက သူ႔အမ က်ေနာ့္ကုိ မခ်စ္ေသးခင္ သူ႔အမႏွင့္က်ေနာ့္ကုိ သေဘာတူေနေလၿပီ။ ေယာက္ဖႀကီးဟူ၍ပင္ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ က်ေနာ့္ကုိ ခဏခဏေခၚေန၏။ ကုိကိုေမာင္၏ စန္းပြင့္ျခင္းသည္ကား အႏႈိင္းမဲ့ျဖစ္ေခ်ေတာ့၏။

ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက သကဲ့သုိ႔ က်ေနာ္သည္လည္း ေယာက္ဖေလာင္းလ်ာ၏ အကူအညီျဖင့္ စာတစ္ေစာင္ ေရးၿပီး ေပးလုိက္ေလသည္။ အက်ိဳးအျမတ္သည္ကား....

"ကုိကုိေမာင္
ေမာင္ေလးက စာတစ္ဆင့္ေပးခုိင္းရင္ ဒီတစ္သက္ ယုယရဲ ႔အခ်စ္ကုိ ရွင္မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ေတာ့။ ယုယက ရွက္တတ္တယ္ရွင့္"

ယုယကုိင္တုိင္ သူ႔ေမာင္ေလးကတစ္ဆင့္ က်ေနာ့္ကုိ ေပးခဲ့ေသာ စာတစ္ေစာင္ျဖစ္၏။ ဗုေဒၶါ.. စားရခါနီးက အပုတ္ခ်ခံလုိက္ရသကဲ့သုိ႔ စုပ္တစ္သပ္သပ္နဲ႔ ျဖစ္ေနေလသည္။ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ေမာင္ေဖငယ္ကုိဘဲ ျပန္အားကုိးမွ ဟုစဥ္းစားကာ

"ယုယေလးေရ..
ဘ၀တစ္ေကြ႔မွာ ခဏေတြ႔ကာ ခ်စ္ခြင့္ရေပမဲ့ ကုိ႔အခ်စ္က ထာ၀ရရယ္ပါ။
သမုဒယဘုံဘ၀မွာ ယုယကုိ ခုဘ၀မွ ေတြ႔ခြင့္ရတာ ရင္နာလွတယ္။
ေရွးေရွးဘ၀ကုိ ေတြးၿပီး ေဆြးေဆြးေနရတဲ့သူဟာ ကုိရယ္ေလ။
ကုိ႔ရဲ ႔ ခ်စ္ေရးဆုိတဲ့ စာေလးကုိ ဖတ္ၿပီး ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့အေျဖေလးကုိ မွန္စြာမေႏွး ျမန္ျမန္ေပးပါလားကြယ္"

အစခ်ီၿပီး စာတစ္ေစာင္ေရးကာ ေမာင္ေဖငယ္က တစ္ဆင့္ေပးခုိင္းလုိက္ေလသည္။

ၡ"ပ၀ါပါးကုိ ၾကက္သားထုတ္ေတာ့ စြန္းတတ္တယ္။ တစ္ရြာသားကုိ ရည္းစားလုပ္ေတာ့ လြမ္းတတ္တယ္တဲ့။ ခု ယုယရဲ ႔အသက္ကလဲ ငယ္ေသးတယ္။ အကုိကလဲ တစ္ျခားရြာကဆုိေတာ့ အားလဲနာတယ္.. ခင္လဲခင္တယ္။ အကို႔ကုိ က်မ မခ်စ္ႏုိင္ပါဘူးရွင္"

ယုယေလး၏ အမွတ္မထင္တန္ျပန္တုိက္ကြက္ကေလးပင္ျဖစ္သည္။
ဒုေကၡာ... က်ေနာ္၏ စစ္ဦးတုိက္ပြဲသည္ကား ေအာင္ပြဲရခါနီးမွ ျမွားကုန္ၿပီး တပ္ဆုပ္ခြါခဲ့ရေလၿပီတည္း။ ရြာသူရြာသားတုိ႔ကလဲ က်ေနာ္က ယုယကုိ စာေပးသည့္အေၾကာင္း သိၾက၏။ က်ေနာ္ကလဲ သူ႔အခ်စ္ကုိ မရ။ ခက္ေခ်ၿပီ။ ရွက္စရာႀကီး။ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းတစ္ခုကုိ က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္လုိက္သည္။ က်ေနာ့္ရြာကုိ ျပန္လာျခင္းပင္တည္း။ လူအမ်ားေရွ ႔၌ ဆရာမေမးေသာ ေမးခြန္းကို မေျဖႏုိင္သည့္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကဲ့သုိ႔ ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ဘဲ က်ေနာ့္ရြာေလးဆီသုိ႔ က်ေနာ္ ျပန္ေျပးခဲ့ရေလသည္။
........

ညီငယ္ မုိးစက္အိမ္ေရ... အကုိ ထပ္ေရးလုိက္ျပန္ၿပီ။ ပထမပုိင္းက တန္းလန္းႀကီးဆုိေတာ့ အဆုံးသတ္ေပးဖုိ႔ ဆႏၵေလးေပၚလာတာနဲ႔ အရဲစြန္႔ၿပီး ေရးလုိက္တယ္။ တတိယပုိင္းကုိ ထပ္ေရးပါဦးမယ္။ အကုိ႔ခ်စ္သူ စိတ္ဆုိးသြားရင္ ညီ့တာ၀န္ေနာ္။ ညီက တဂ္ထားတာကုိး။ ဟဲ ဟဲ။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ညီ။

.........

ထားခဲ့ဖူးေသာ ရည္းစားမ်ား (တဂ္ပုိ႔စ္ထ္)

ေက်ာင္းဖြင့္သည့္ေန႔တစ္ေန႔။
ထုိေန႔၌ ေနပူသည္။ ဥၾသေအာ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ပ်င္းေၾကာဆြဲေနၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္၌ ေခါင္းေလာင္းထုိးသံေပၚလာသည္။ အားလပ္ခ်ိန္ေပးျခင္းျဖစ္၏။ စာသင္ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းရွိ ေညာင္ညိဳပင္ရိပ္ေအာက္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အလုအယက္ ေနရာယူေနၾကသည္။ ထုိအထဲ၌ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္လည္း ပါ၀င္သည္။ သူ႔နာမည္က ကုိကိုေမာင္။

ေညာင္ညိဳပင္ရိပ္ေအာက္၌ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ သားေရကြင္းပစ္တမ္းကစားသည္။ ကုိကုိေမာင္ အရႈံးႀကီးရႈံးေနခုိက္ အသံခ်ိဳခ်ိဳလြင္လြင္ အသံေလးတစ္သံၾကားလုိက္ရသည္။

"ကုိကုိေမာင္.. ရႈံးမွာ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္။ ငါ့တုိ႔ဆုိင္မွာ သားေရကြင္းေတြ ေပါင္ထုပ္အလုိက္ႀကီးရွိတယ္။ ငါအလကားေပးမယ္။ အခုေတာ့ သားေရကြင္း ၅၀ ေလာက္ဘဲပါတယ္။ ေရာ့။ ဆက္ကစား"

သူမအိမ္၌ ကုန္စုံဆုိင္ႀကီးရွိသည္။ ကေလးကစားစရာမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ားရွိသည္။
အသားျဖဴျဖဴ ခပ္ေအးေအးေနတတ္သည့္ က်ေနာ့္ပုံစံကုိ သူမႏွစ္သက္သြားပုံရသည္။ ေန႔စဥ္စားစရာ ကစားစရာ သားေရပင္စသည္တုိ႔ကုိ က်ေနာ့္အားလာေပးသည္။ သူမနာမည္က မိတင္။ အသက္က က်ေနာ္နဲ႔ရြယ္တူ။ ၇ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အရြယ္။

"ငါႀကီးလာရင္ ကုိကုိေမာင္ကုိဘဲ လက္ထပ္ယူမယ္"

သူမ မၾကာမၾကာေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သည့္ ဥဒါန္းစကားမ်ားျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္က အရွက္ႀကီးသည္။ သူငယ္ခ်င္းမက္သည္။ မိန္းခေလးေတြကုိ လုံး၀စိတ္မ၀င္စားခဲ့။ မိ၀င္းဆုိသည့္ အတန္းေဖာ္မိန္းခေလးနွင့္ မိတင္တုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ လုၾကရင္း မၾကာမၾကာစကားမ်ားရန္ျဖစ္ၾကသည္ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားေျပာျပဖူးသည္။
တကယ္ဆုိလွ်င္မူ မိတင္ႏွင့္မိ၀င္းသည္ ၀မ္းကြဲညီအမမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

ယခုဆုိ မိတင္ႏွင့္မိ၀င္းတုိ႔ အိမ္ေထာင္ အသီးသီးက်ၿပီး ကုိယ္ပုိင္ မိသားစုကုိယ္စီ ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။ က်ေနာ္ႏွင့္မဟုတ္ပါ။ ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ့္အသက္ အရမ္းငယ္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း မိန္းခေလးေတြကုိ စိတ္မ၀င္စားသည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္အခုထက္ထိ လူပ်ိဳလူလြတ္ႀကီး ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ (ေၾကာ္ျငာ.. အဟဲ)။

ထုိမိတင္ႏွင့္မိ၀င္းတုိ႔သည္ က်ေနာ္ထားခဲ့ဖူေသာ ရည္းစားမဟုတ္ပါ။ က်ေနာ့္ကုိ ထားခဲ့ၾကေသာ ရည္းစားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
........

ကုိကုိေမာင္အသက္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္။
တစ္ခုေသာေန႔၌ က်ေနာ္တုိ႔ရြာႏွင့္ႏွစ္မုိင္ခန္႔အလွမ္းကြာေ၀းေသာ ေျမသာရြာေလးသုိ႔ က်ေနာ္အလည္သြားခဲ့သည္။ ေျမသာရြာမွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိရြာသုိ႔ မၾကာမၾကာသြားၿပီး က်ေနာ္ ေလးငါးရက္ ေနထုိင္ေလ့ရွိသည္။

ေျမသာရြာထိပ္၌ ၀တၱကကုန္းေတာ္တစ္ခုရွိသည္။ ေတာင္ထိပ္၌ဘုရားတစ္ဆူရွိသည္။ ဘုရားဖူးသြားလမ္းသည္ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ပုံစံ လြန္းထုိးတက္လမ္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ေျခ၌ ေရတြင္းတစ္တြင္းရွိသည္။ ေရတြင္းနေဘး၌ ခေရပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိသည္။ထုိေရတြင္း၌ တစ္ရြာလုံးေသာက္ေရလာခပ္ၾကသည္။

က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ ရြာထိပ္ေတာင္ေပၚဘုရားကုိ ဖူးဖုိ႔ ခ်ီတက္လာသည္။
က်ေနာ္ ခေရပန္းကုိ ႀကိဳက္သည္။ ဘုရားကုိ ခေရပန္းကပ္ရလွ်င္ေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခေရပင္ေအာက္၌ ခေရပန္းေၾကြမ်ား က်ေနာ္ေကာက္ေနသည္။ ထုိအခ်ိန္၌ ရြာထဲမွ အသက္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္ရွိ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ ေရလာခပ္သည္။ မ်က္ႏွာခပ္ခ်ိဳခ်ိဳ သြားတက္ကေလးနဲ႔။ အပ်ိဳတက္ခါစအရြယ္။ လုံးလုံးက်စ္က်စ္ကေလး။

"ဟိတ္.. ဘာလုပ္ေနတာလဲ"

က်ေနာ္က သူ႔ကုိ ေမးလုိက္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ သူမက က်ေနာ့္ကုိ ေမးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ သူမကုိ မသိပါ။ ပထမဆုံးျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမက စၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ေနေလၿပီ။ က်ေနာ္ ခပ္ဆပ္ဆပ္ျပန္ေျဖလုိက္သည္။

"ျမင္တဲ့အတုိင္းဘဲ.. ခေရပန္းေကာက္ေနတာေလ"

"ခေရပန္းေလး ငါ့ကုိ နဲနဲ ေပးပါလား"

"ဟ.. မျဖစ္ဖူးထင္တယ္"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"

"ဘုရားသြားကပ္မလုိ႔"

"ဒါျဖင့္လဲ ၿပီးေရာ"

ႏႈတ္ခမ္းစူၿပီး ေရထမ္းကုိ ပုခုံးေပၚတင္ကာ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္နဲ႔ သူမ ထြက္ခြါသြားသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ၌မူ သူမေျခေထာက္ဒီထက္ပုိအရွိန္ျပင္းျပင္း ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္သြားရင္ ပုိေကာင္းမည္ဟု ထင္သည္။ သုိ႔မွ ခေရပန္းမ်ားေၾကြက် ေျမခလာၾကလာၿပီး ဘုရားကုိ မ်ားမ်ားကပ္လွဴႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါလား။ သုိ႔ေသာ္ သူမ၏ စူပုပ္ပုပ္မ်က္ႏွာကေလးသည္ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖုံ ၾကည့္ေကာင္းေနေလသည္။
......


ကဲ.. ကဲ... ညီငယ္ မုိးစက္အိမ္ေရ.. ဒီေလာက္ဆုိ ေက်နပ္ၿပီလား။ ညီတဂ္ထားလုိ႔သာ ေရးလုိက္ရတာ။ စိတ္က ခပ္လန္႔လန္႔ရယ္။ အကုိဆက္မေရးရဲေတာ့ဘူး။ အကုိ႔ခ်စ္သူေလးက အရမ္းစိတ္ထက္တယ္။ ေတာ္ၾကာ အကုိ႔ကုိ ျပႆနာရွာမွာ ေၾကာက္ေနရတယ္။ ခ်စ္တာကုိး။

..........

အႀကံကုန္လုိ႔ ကုိကုိေမာင္လဲဆားခ်က္ေနရၿပီ

ဒီရက္ပုိင္းအတြင္း အရႈပ္ေတြလုပ္ရင္း အလုပ္ေတြ နဲနဲရႈပ္ေနခ့ဲတယ္။ ကုိယ္တုိင္လဲ ပုိ႔စ္မတင္ျဖစ္ဖူး။ သူမ်ားေတြအိမ္ကုိလဲ သြားမလည္ျဖစ္ဖူး။ လာလည္ၾကတဲ့သူေတြကုိ အားနာဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ။ က်ေနာ္ဧည့္၀တ္မေက်သလုိျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

ဘာေရးရမလဲ စဥ္းစားျပန္ေတာ့လဲ ဦးေဏွာက္က ျငင္းဆန္ေနတယ္။ ဘာအႀကံမွ ထြက္မလာဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ေရးခဲ့တဲ့ ပုိ႔စ္အေဟာင္းေလးေတြ ျပန္ဖတ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ကုန္ၾကမ္းကေလးမ်ား ရလုိရျငားေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လဲ ဒီလုိလုပ္ရတာပါဘဲ။

ေတြ႔ၿပီ.. ေတြ႔ၿပီ.. သူဘဲ သူဘဲ။
အဲဒါ.. အဲဒါ.. ရန္ကုန္မွာမဟုတ္ပါ ဆုိတဲ့ပုိ႔စ္ကေလးကုိ ေမလ ၉ ရက္ေန႔က က်ေနာ္ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီေအာက္က ကြန္မင့္တ္ေလးေတြကုိ က်ေနာ္ဖတ္ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ အဲဒီ ကြန္မင့္တ္ေလးေတြေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဒီပုိ႔စ္ေလးကို တင္လုိက္ႏုိင္တာပါ။

အဲဒီကြန္မင့္တ္ေတြထဲမွာမွ အဂၤလန္ေရာက္ဧည့္သည္တစ္ဦးရဲ ႔ ကြန္မင့္တ္ေလးကုိတင္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။

အဂၤလန္ေရာက္ ဧည့္သည္တဦး said... လန္ဒန္က အညစ္ပတ္ဆံုး ျမိဳ႕ေတာ္တဲ့။ သတင္းထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ၾကြက္ေတာင္ရွိတယ္။ အေပၚဆံုးက အေနာ္နီမတ္ ေရးသလို ကိုယ္ေနထိုင္က်င္လည္ရာ နဲ႔ ဆိုင္တယ္ဆိုေပမဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္လန္ဒန္ တခြင္ေတာ့ သန္႔ရွင္းေနေစခ်င္ပါတယ္။ အဂၤလန္မွာ ကြမ္း၀ယ္လို႔ရတာကို အံ့ေတာ့ၾသမိသာ။ ကုလားေတြ အ၀င္မ်ားလို႔ ျဖစ္မယ္။

ေနာက္ဆက္တြဲ ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္အံုး။ ကြမ္းတံေတြးတင္ မကဘူး။ ပီေကေတြေရာပဲ။
http://maydar-wii.blogspot.com/2009/03/blog-post_19.html

သူေျပာသလုိပါဘဲ။ လန္ဒန္ၿမဳိ့ဟာ အညစ္ပတ္ဆုံးလုိ႔ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္ လန္ဒန္ၿမိ့ဳထဲ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ေနရာေတြ ရွိေပမဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ခပ္ညစ္ညစ္ျဖစ္ေနၾကေလရဲ ႔။

လန္ဒန္ကၾကြက္အေရအတြက္ဟာ လန္ဒန္ၿမိဳ့မွာ ေနထုိင္တဲ့ လူဦးေရေတြထက္ေတာင္ ပုိမ်ားပါတယ္တဲ့။ အဲဒါ က်ေနာ္ရမ္းတုပ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အင္တာနက္ထဲမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးလေလာက္က က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ဖတ္ခဲ့တာပါ။ လင့္ခ္ကုိေတာ့ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့လုိ႔ မေပးလုိက္ေတာ့ပါဘူး။ အခုဆုိရင္ ယင္ေကာင္ေတြကုိေတာင္ ေတြ႔ျမင္ေနရပါၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ ႔ေနရာေတြမွာဆုိ ျခင္ေတြေတာင္ ရွိေနၿပီတဲ့။ ဒုကၡ။

ဟဲ ဟဲ... ေလအေတာ္ေလးရွည္သြားၿပီ။ က်ေနာ္ အဓိကေရးခ်င္တာက အဲဒါေတြမဟုတ္ပါဘူး။ အဂၤလန္ေရာက္ဧည့္သည္တစ္ဦးက ညြန္ျပေပးခဲ့တဲ့ လင့္ခ္ကေလးကုိ က်ေနာ္ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ဟုိက္ရွားဘား.... သူက ပီေကေတြ ေထြးပစ္ထားတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားပါလား။ သူ႔ပုိ႔စ္က ပီေကေၾကာင့္ အဂၤလန္ႏုိင္ငံႀကီး ညစ္ပတ္တဲ့အေၾကာင္းေရးတယ္။ က်ေနာ္က ကြမ္းတံေတြးေၾကာင့္ လန္ဒန္ၿမိဳ့ ေပက်ံေနတဲ့အေၾကာင္းေရးတယ္။ (ဒီ့ျပင္ ညစ္ပတ္တဲ့အရာေတြလဲ လမ္းေပၚမွာ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္)။

အဲဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ Anonymous က ကြန္မင့္တ္ တစ္ခုေပးထားတယ္။
က်ေနာ္ စိတ္၀င္စားတာက အဲဒီကြန္မင့္ေလးကုိဘဲဗ်။ ေတာ္ေတာ္ ဟာသဥာဏ္ရွိတဲ့သူဘဲ။ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ ဟာသဆန္ဆန္ကဗ်ာေလးကုိ ကာရန္ေလးနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း မင့္တ္သြားလုိက္ပုံမ်ား။ ဂြတ္မွဂြတ္ဘဲ။
အံ့ၾသဖုိ႔ေကာင္းတာက သူ႔နာမည္ကုိေတာင္ ထည့္မေရးသြားတာဘဲ။ က်ေနာ္သာ သူ႔ေနရာမွာဆုိ ကုိကုိေမာင္ေရးသည္ ဆုိၿပီး သမားဂုဏ္ထုတ္မိမွာ ေသခ်ာတယ္။

ကဲ ေရာင္းရင္းတုိ႔လဲ မူရင္းအတုိင္းေလး ခံစားၾကည့္ၾကလုိက္ပါဦး။ ။
...........

Anonymous said...

အဂ္လိပ္က ပီေက ၀ါး၊
ျမန္မာေတြက ကြမ္းေတြ စား။
၀ါးတာ စားတာ မတူျငား။
ေထြးတာ ခ်င္းေတာ့ အတူသား။

စုပ္ပဲ့ပဲ့ ထုိသူေတြ။
ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဖ်က္ဆီးေန။

သူတုိ႔ပါးစပ္ ေကာင္းဘုိ႔အေရး
ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဒုကၡေပး။

ဒီ ဒုကၡေတြ ကင္းေအာင္ကြယ္
ပုိ႔စ္ ေရးကာ ကာကြယ္မယ္။

ေရးသူကုိယ္တုိင္ ကြမ္းေတြစား
ပီေက၀ါးကာ ေရးေနသလား။

ဟား ဟား ဟား၊ ဟား ဟား ဟား။
........

ကဲဗ်ာ... ဘာဘဲေျပာေျပာ က်ေနာ္ကေတာ့ ပုိ႔စ္တစ္ခုၿပီးသြားၿပီ။ ေရာင္းရင္းတုိ႔လဲ ဘာမွ ေရးစရာ ေခါင္းထဲ မေရာက္လာရင္ က်ေနာ့္လုိဘဲ သူမ်ားဟာ ခုိးခ်ေပါ့ဗ်ာ။ ဟုတ္ဖူးလား။ ဟဲ ဟဲ။ ပုိင္တယ္ဟုတ္။
အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္လွ်က္။ ။

......

အခ်စ္သည္ ဆန္းၾကယ္၏

အခ်စ္သည္
ဆန္းၾကယ္၏။
ဆန္းၾကယ္သေလာက္ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္း၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်စ္ကုိေတြ႔ဖုိ႔ အခ်စ္ေတြ လုိက္ရွာေနၾက၏။
........


ရုပ္အဆင္းလွ ဂုဏ္အဆင့္ျမင့္လွသည့္
ေရႊမင္းသမီးေလးသည္
ရုပ္ဆုိး သေဘာဆုိး မ်က္ႏွာပုပ္သုိးေနေသာ
ေပါင္တုိေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးေလၿပီ။

ဥစၥာေပါ ရုပ္ေခ်ာ သူေဌးသမီးေလးသည္
လုယက္ ခုိး၀ွက္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ေသာ
အဖမ္းဆီးခံခုိးသူေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကုိ
ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိသည့္အတြက္
အသျပာမ်ားစြာေပးကာ သူသတ္တုိ႔၏ လက္မွ ကယ္တင္ခဲ့ဖူးေလၿပီ။

အသက္ႀကီး စိပ္ပုတီးလြယ္ခ်ိန္ေရာက္ေနသည့္
ဓါတုကလ်ာ မင္းသမီးႀကီးသည္
သူမအသက္ေအာက္ ထက္၀က္ခန္႔ငယ္သည့္
ရတုစာဆုိ နတ္သွ်င္ေနာင္မင္းသားေလးကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ့ဖူးေလၿပီ။

ရုိးရုိးသားသား ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း
၀ဏၰပဘာေလးသည္
သာသနာ့ေဘာင္မွာ ထြန္းေတာက္ေနသည့္
ရွင္မဟာရ႒သာရကုိ ခ်စ္ခင္စုံမက္ခဲ့ဖူးေလၿပီ။

ထက္ျမက္ သြက္လက္ လွပ သေဘာေကာင္း ပစၥည္းရွိ ပညာတတ္
မိန္းခေလးတစ္ေယာက္သည္
ဘာမွမဟုတ္ေသာ ကၽြႏု္ပ္ကုိ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနေလၿပီ
ဘာမွ မဟုတ္သည့္ ကၽြႏု္ပ္ကလည္း
အကုန္လုံး ဟုတ္ေနသည့္ သူမကို
ခ်စ္ႀကိဳက္ ျမတ္ႏုိး တြယ္တာမိေနေလၿပီ။

ေအာ္...
အခ်စ္မွာ အျပစ္မရွိပါတကား။ ။
......


အခ်စ္သည္
ဆန္းၾကယ္၏။
ဆန္းၾကယ္သေလာက္ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္း၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်စ္ကုိေတြ႔ဖုိ႔ အခ်စ္ေတြ လုိက္ရွာေနၾက၏။
ကၽြႏု္ပ္ အခ်စ္လုိက္ရွာရင္း အခ်စ္ကုိေတြ႔ၿပီ။

...........

ဆုံးျဖတ္ေပးၾကပါ

ကၽြႏု္ပ္သည္
အသက္ႀကီး၏။
ရုပ္ဆုိး၏။
ပိန္၏။
မိဘမရွိ။
ဥစၥာမရွိ။
စီးပြါးေရးအျမင္မရွိ။
ပညာ(ကၽြႏု္ပ္အထင္)မရွိ။
တက္တက္ၾကြၾကြသိပ္မရွိ။
စကားကုိ အခ်ိဳးက်က် ေျပေျပလည္လည္ မေျပာတတ္။


သူမသည္
အသက္ငယ္၏။
ရုပ္လွ၏။
မပိန္မ၀ (အနည္းငယ္ေတာ့ အရပ္ပု၏)။
မိဘရွိ၏။
ဥစၥာအသင့္တင့္ရွိ၏။
စီးပြါးေရး အျမင္ရွိ၏။
ပညာေရးေကာင္းမြန္၏။
အရာတုိင္း၌ တက္တက္ၾကြၾကြရွိ၏။
စကားကုိ သြက္သြက္လက္လက္ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ ေျပာတတ္၏။


သုိ႔ေသာ္
ကၽြႏု္ပ္မွာ အခ်စ္ရွိ၏။
သူမမွာလည္း အခ်စ္ရွိ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူျဖစ္သြားၾက၏။


ဤသည္
တရားမွ်တပါ၏ေလာ?????

.......

အခ်စ္က....

အခ်စ္က
အေရာင္အဆင္းမေရြးဘူး
အတုိင္းအတာမေရြးဘူး
အနီးအေ၀းမေရြးဘူး
အႀကီးအေသးမေရြးဘူး။

အခ်စ္က
သ႑ာန္မေရြးဘူး
ျဒပ္မေရြးဘူး
အေအးအပူမေရြးဘူး
အေပးအယူမေရြးဘူး။

အခ်စ္က
အသက္အရြယ္မေရြးဘူး
ဘာသာမေရြးဘူး
လူမ်ိဳးမေရြးဘူး
ေနရပ္မေရြးဘူး။

အခ်စ္က
အေဟာင္းအသစ္မေရြးဘူး
အပ်ိဳအအုိမေရြးဘူး
အဆုိးအေကာင္းမေရြးဘူး
အက်ိဳးအေၾကာင္းမေရြးဘူး

အခ်စ္က
ရာထူးမေရြးဘူး
ေရာဂါမေရြးဘူး
မ်က္ႏွာမေရြးဘူး
အေခ်ာအလွမေရြးဘူး။

အခ်စ္က
ဆင္းရဲမေရြးဘူး
ခ်မ္းသာမေရြးဘူး
ကုသုိလ္မေရြးဘူး
အကုသုိလ္မေရြးဘူး။

အခ်စ္က
ရာသီဥတုမေရြးဘူး
ျပကၡဒိန္မေရြးဘူး
ၾကယ္လနကၡတ္မေရြးဘူး
ၿဂိဳဟ္မေရြးဘူး။

အခ်စ္က
ေျမမေရြးဘူး။
ေရမေရြးဘူး။
ေလမေရြးဘူး။
မီးမေရြးဘူး။

အခ်စ္က
အပါယ္ဘုံမေရြးဘူး။
လူ႔ဘုံမေရြးဘူး။
နတ္ဘုံမေရြးဘူး။
ျဗဟၼာ့ဘုံမေရြးဘူး။

အခ်စ္က
ပုဂၢဳိလ္မေရြးဘူး။
ခႏၶာမေရြးဘူး။
ရုပ္နာမ္မေရြးဘူး။
ပညတ္မေရြးဘူး။

အခ်စ္က..
အခ်စ္ကုိဘဲ ေရြးတယ္။ ။

....

အခ်စ္မွာ...

အခ်စ္မွာ
အေရာင္အဆင္းမရွိဘူး
အရွည္အတုိမရွိဘူး
အနီးအေ၀း မရွိဘူး
အႀကီးအေသးမရွိဘူး။

အခ်စ္မွာ
သ႑ာန္မရွိဘူး
ျဒပ္မရွိဘူး
အေအးအပူမရွိဘူး
အေပးအယူမရွိဘူး။

အခ်စ္မွာ
အသက္အရြယ္မရွိဘူး
ဘာသာမရွိဘူး
လူမ်ိဳးမရွိဘူး
ေနရပ္မရွိဘူး။

အခ်စ္မွာ
အေဟာင္းအသစ္မရွိဘူး
အပ်ိဳအအုိမရွိဘူး
အဆုိးအေကာင္းမရွိဘူး
အက်ိဳးအေၾကာင္းမရွိဘူး

အခ်စ္မွာ
ရာထူးမရွိဘူး
ေရာဂါမရွိဘူး
အားနာမႈမရွိဘူး
ခါးပါမႈမရွိဘူး။

အခ်စ္မွာ
ဆင္းရဲမရွိဘူး
ခ်မ္းသာမရွိဘူး
ကုသုိလ္မရွိဘူး
အကုသုိလ္မရွိဘူး။

အခ်စ္မွာ
ရာသီဥတုမရွိဘူး
ျပကၡဒိန္မရွိဘူး
ၾကယ္လနကၡတ္မရွိဘူး
ၿဂိဳဟ္မရွိဘူး။

အခ်စ္မွာ
ေျမမရွိဘူး။
ေရမရွိဘူး။
ေလမရွိဘူး။
မီးမရွိဘူး။

အခ်စ္မွာ
အပါယ္ဘုံမရွိဘူး။
လူ႔ဘုံမရွိဘူး။
နတ္ဘုံမရွိဘူး။
ျဗဟၼာ့ဘုံမရွိဘူး။

အခ်စ္မွာ
ပုဂၢဳိလ္မရွိဘူး။
ခႏၶာမရွိဘူး။
ရုပ္နာမ္မရွိဘူး။
နိဗၺာန္မရွိဘူး။

အခ်စ္မွာ..
အခ်စ္ဘဲ ရွိတယ္။ ။

....

လမ္းျပခ်စ္သူ

အခ်စ္ကုိရွာေနခုိက္
မင္းေလးရဲ ႔ စုိက္အၾကည့္ေတြေၾကာင့္
ကုိယ္ ႀကိဳက္မိသြားတာေပါ့။

အခ်စ္ကုိ မသိခင္
မင္းေလးရဲ ႔ အၿပဳံးေတြ လာလာထိေတာ့
ကုိယ္ ညွိသြားတာေပါ့။

ခ်စ္စကားကုိ မၾကားဖူးခင္
မင္းေလးရဲ ႔ စကားခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြေၾကာင့္
ကုိယ္ တအားပုိခဲ့ရတာေပါ့။

ခ်စ္ရနံ႔ကုိ မသိေသးခင္
မင္းေလးရဲ ႔ အနမ္းေမႊးေမႊးေလးေၾကာင့္
ကုိယ္ အရမ္းလန္းခဲ့ရတာေပါ့။

ခ်စ္အေတြ႔ကုိ မရေသးခင္
ခပ္ဖြဖြေလး "..ကဲ..ကဲ..ကဲ" ဆုိၿပီး အထုခံရေတာ့
ကုိယ္ စြဲ..စြဲ..စြဲမိသြားေတာ့တာေပါ့။

အခ်စ္အစြမ္းအစကုိ မရင္းႏီွးေပမဲ့
မင္းေလးက လမ္းျပတစ္ေယာက္ဆုိေတာ့
ကုိယ္ စခန္းေရာက္ရတာေပါ့။
အတူတူ လမ္းေလ်ာက္ရတာေပါ့။
ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ (အခ်စ္)ပန္းေကာက္ၾကတာေပါ့။ ။

..........

နာဂစ္အလြန္ သံေ၀ဂ

သူ
ငါ သတၱ၀ါ
ခႏၶာၿပိဳလဲ တဖြဲဖြဲနဲ႔
ငုိရႈိက္ေၾကကြဲ တသဲသဲနဲ႔
ေသပြဲ၀င္ခဲ့ၾကရရွာၿပီ။

ပုန္းကြယ္ လ်ိဳးကြယ္ ေရွာင္မရ
ေနာင္တစ္ေန႔မွာ
ငါ့ခႏၶာလဲ ဒီလုိပြဲ
၀င္ႏႊဲရလိမ့္ဦးမည္။

စည္းစိမ္ခုံသူ စည္းစိမ္ခြါ
ဂုဏ္ပကာမက္သူ ဂုဏ္ကုိသိမ္း
စိမ္းကားလွတဲ့ မရဏ
အခ်ိန္က်လာရင္ေတာ့
ေဖာ္ေရႊ၀ါ လက္ျပေခၚေနေလရဲ ႔။

အေျပးသြားရင္း အေျပးမွားခဲ့ၾကၿပီ
အေဆြးပြါးရင္း အေဆြးမ်ားခဲ့ရေလၿပီ
အေတြးမ်ားရင္း အေ၀းသြားခဲ့ၾကရွာၿပီ
ေျပးရင္း ေဆြးရင္း ေတြးရင္း ေ၀းရင္းန႔ဲ
က်ေနာ္လဲ
ကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

အရင္ေသမလား ေနာက္ေၾကြမလား
အကင္းေၾကြက်မလား အမွည့္ေျမခမလား
အလွည့္က်ရင္ေတာ့
မရဏတရားဆုိတာ အေ၀းႀကီးမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္
သုိ႔ေသာ္ျငားလဲ
ကံေခ်ာ္ပါးလုိ႔ ေစာစီးစြာ မရဏအ၀ါးခံ့ခဲ့ၾကရတဲ့
အရင္သြားႏွင့္သူတုိ႔ကုိ
ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ကုသုိလ္အမွ် ေပးလွဴၾကရေအာင္လား။

......

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္ (၃)

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။
အေဖသည္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား လူမမာ မ်က္မျမင္ျဖစ္၏။ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ႏုိင္။ အေမသည္ အေဖေနေကာင္းစဥ္ကတည္းက အေဖ့ကိုသာ အားကုိးခဲ့သူျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာစီးပြါးေရးမွ အျမင္မရွိ။ သမရုိးက် လုပ္ကုိင္စားေသာက္လာေသာ ေကာက္စုိက္ ပ်ိဳးႏႈတ္ စပါးရိတ္ေလာက္သာ တတ္သည္။

တြက္ၾကည့္ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစု ခုနစ္ေယာက္ထဲတြင္ အေဖက နာတာရွည္လူမမာ။ သားငါးေယာက္က ကေလးေပါက္စအရြယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၆ ေယာက္တိတိ လူပုိျဖစ္ေနသည္။ အေမတစ္ေယာက္ထဲ အလုပ္ကုိ ဒုိင္ခံလုပ္ေနရေလသည္။ ေနရသည့္အိမ္က အဘုိးအဘြား(အေဖ့မိဘ)အိမ္မွာ။ လုပ္အားက တစ္ေယာက္ထဲ။ လုပ္သည့္တစ္ေယာက္သည္လည္း မိန္းမသား။ စားသုံးသူက ခုနစ္ေယာက္တိတိ။

အဘုိးအဘြားႏွစ္ေယာက္။ အေဖ့ညီ့မိသားစု။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစုအားျဖင့္ မိသားစုသုံးစု စုေနၾကသည့္ ၄င္းအိမ္၌ လုပ္အားေပးႏုိင္သည့္ အေရအတြက္ အနည္းဆုံးႏွင့္ စားသုံးသူ အမ်ားဆုံးမွာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစုပင္ျဖစ္သည္။
မိသားစုသုံးစုတိတိ တစ္အိမ္ထဲေနၿပီး စုေပါင္းစားေသာက္ၾကေသာေၾကာင့္ အခန္႔မသင့္သည့္အခါ စကားမ်ားရတတ္သည္။

အဘုိးႏွင့္အဘြားက ထမင္းစားပြဲတစ္ခု၊ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔မိသားစုက ထမင္းစားပြဲတစ္ခု၊ ဘေဒြးတုိ႔မိသားစုက ထမင္းစားပြဲတစ္ခု။ စုစုေပါင္း ထမင္း၀ုိင္း သုံး၀ုိင္းတိတိရွိ၏။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အိမ္၏ စားအုိးကား ႀကီးမားလွေပသည္။
အေဖက ေနမေကာင္းသည့္ အတြက္ ထမင္း၀ိုင္းသုိ႔မလာပါ။ သီးသန္႔ ခူးခပ္ေကၽြးရ၏။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္း၌ အေမႏွင့္ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ငါးေယာက္ျဖစ္၏။

အဘုိးသည္ လြန္စြာစည္းကမ္းႀကီး၏။ ထမင္းသုံး၀ုိင္းလုံး အတူတူ တစ္ခ်ိန္တည္းစားေစ၏။ ခြဲ၍လုံး၀မစားေစ။
ထမင္းစားပြဲ၌ မၾကာခဏအေမငုိေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထမင္းစားရင္း စား၍မၿပီးခင္ ထမင္း၀ုိင္းမွ ထၿပီး ၀ရံတာဘက္ထြက္ကာ ငုိေၾကြးေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔မွာကား ထမင္းစားမပ်က္ခဲ့။ အေမဘာျဖစ္လို႔ ငုိေကၽြးခဲ့သည္ကုိ ထုိအခ်ိန္က ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ သေဘာမေပါက္ခဲ့ေပ။ အမွန္မွာ "အလုပ္လုပ္မဲ့သူကေတာ့ မရွိဘူး။ စားမဲ့သူေတြက သူတုိ႔မိသားစု အမ်ားဆုံးဘဲ" ဟု အဓိပၸါယ္ရသည့္ စကားလုံးတုိ႔ကုိ ထမင္းစားရင္း အဘုိးအဘြားက ေျပာလုိက္ ဘေဒြးမိသားစုက ေျပာလုိက္ လုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

အေဖသည္ ၄င္းစကားမ်ားကုိ အားလုံးၾကားသည္။ ၾကားသည့္တုိင္ေအာင္ လူမမာျဖစ္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း သူတုိ႔ေျပာသည့္အတုိင္း ဟုတ္မွန္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘာမွ ၀င္မေျပာရွာေပ။ အားလုံးကုိ သည္းခံၿပီး ေနေပးရွာ၏။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔မိသားစု ေရွ ႔ေရးက ရွိေသးသည္ကုိး။

တစ္ေန႔၌ အေမ အလုပ္မွ အေစာႀကီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာ၏။ အေဖက "ဘာျဖစ္လုိ႔ အေစာႀကီး ျပန္လာရတာလဲ" ဟုေမးသည့္အခါ "ရွင့္ကုိ စိတ္မခ်လုိ႔ ျပန္လာတာပါ" ဟူ၍ ျပန္ေျပာေလသည္။ မွန္သည္။ ထုိေန႔ည၌ပင္ အေဖ အေမာေဖာက္လာသည္။ ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြ မမွန္ေတာ့ေခ်။ အေဖက "ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚထုိင္ရင္ သက္သာမယ္ထင္တယ္။ ပက္လက္ ကုလားထုိင္ေပၚ ထုိင္ပါရေစ" ဟု အဘိုးထံ ခြင့္ေတာင္းေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ အဘုိးကား ခြင့္မေပးေခ်။ အိပ္ရာထက္၌ပင္ လဲေလ်ာင္းေစရင္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။

ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အခ်ိန္၌ အေမ့ငုိေၾကြးသံေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ လန္႔ႏုိးခဲ့ၾကသည္။ အေဖေသၿပီ ထင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ "သတိလစ္ၿပီး မ်က္ျဖဴဆုိက္သြားတာ၊ အခု သတိျပန္လည္လာၿပီ" ဟူေသာ စကားကုိ ၾကားလုိက္ရ၍ အေဖမေသေသးဘူး ဟု သိလုိက္ရ၏။

သုိ႔ေသာ္... လင္းအားႀကီး အခ်ိန္၌ အေမ့ငုိသံ ထပ္ၾကားလုိက္ရျပန္သည္။ အေမအၾကာႀကီးငုိသည္။ ၿပီးမွ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ထံလာ၍ "မင္းတုိ႔အေဖ မရွိေတာ့ဘူး" ဆုိၿပီး ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ငါးေယာက္လုံးကုိ စုၿပီးသုိင္းဖက္ကာ အေမ အားရပါးရငိုေၾကြးသည္။ အေဖ တကယ္ဆုံးသြားပါၿပီ။

ဆီးခ်ိဳေရာဂါသည္ အေဖ့အစားအေသာက္မ်ားကုိ တားျမစ္၏။ အေဖ့လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ဖ်က္ဆီး၏။ အေဖ့စြမ္းအင္မ်ားကုိ သုဥ္းေစ၏။ အေဖ့မ်က္စိတုိ႔ကုိ ကြယ္ေစ၏။ ေနာက္ဆုံး အေဖ့အသက္ကုိ ထာ၀ရ သိမ္းပုိက္သြားေလၿပီတည္း။

အေမငိုသည္။ မ်က္လုံးႏွစ္ဘက္လုံး ဖူးဖူးေရာင္သည္အထိ အေမငုိေၾကြးသည္။ အေမ့ငုိေၾကြးမႈသည္ အဓိပၸါယ္အလြန္ျပည့္၀သည္ထင္သည္။ အေဖေသ၍ငုိေၾကြးသည္။ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိ ၾကည့္၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ ငုိေၾကြးသည္။ သားငါးေယာက္ႏွင့္အနာဂါတ္ခရီး ဘယ္လုိေလ်ာက္လွမ္းရမလဲဟု ေတြးေတာကာ စိတ္ေမာၿပီး ငုိေၾကြးျခင္းလည္း ပါ၀င္ႏုိင္သည္။ အေဖဆုံးသည့္အခါ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ညီအကုိ ငါးေယာက္၏ အသက္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္သည္။
၁၁ ႏွစ္၊ ၉ ႏွစ္၊ ၇ ႏွစ္၊ ၅ ႏွစ္၊ ၃ ႏွစ္။

အေဖသည္ သားမယားတုိ႔ကုိ စိတ္မခ်သည့္ၾကားထဲမွပင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔မိသားစုထံမွ ရာသက္ပန္ခြဲခြါသြားခဲ့ေလၿပီ။ အေမ့အသက္သည္ ထုိအခ်ိန္က သုံးဆယ္သာ ရွိေသးသည္။ အေမသည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးဖုိ႔ အားသစ္ေတြ ေမြးရေပဦးမည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုအခ်ိန္၌ ၇ ႏွစ္သား အရြယ္သာ ရွိေသးသည္။

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။ ။


မွတ္ခ်က္။
ဤပုိ႔စ္တ္ျဖင့္ ဒီေန႔ (ေမလ ဒုတိယ တနဂၤေႏြ)မွာ က်ေရာက္သည့္ ႏုိင္ငံတစ္ခ်ိဳ ႔မွ အေမမ်ားေန႔ကုိ ဂုဏ္ျပဳပါသည္။ အေမမ်ားေန႔ က်ေရာက္သည့္ႏုိင္ငံမ်ားကုိ သိခ်င္လ်င္ ၀ါ၀ါ၏ အေမမ်ားေန႔ကုိ ၾကည့္ၾကပါေလ။ သူထုတ္ႏႈတ္တင္ျပထားပါသည္။ ေက်းဇူးတင္လ်က္။ ။

.....

ကြမ္းစားသုံးသူမ်ားအတြက္ မဂၤလာသတင္း

ကမၻာအႏွံ႔ ႏုိင္ငံတုိင္းနီးနီး အိႏၵိယကုလားမ်ားရွိသည္။ အိႏၵိယကုလားရွိသည့္ေနရာတုိင္း ကြမ္းယာရရွိႏိုင္သည္။ ကြမ္းယာရႏုိင္သည့္ ေနရာတုိင္းသုိ႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသားမ်ား ခ်ီတက္ေလ့ရွိၾကသည္။ ေရာင္းသည့္သူရွိ၍ ၀ယ္သည္။ ၀ယ္သည့္သူရွိ၍ ေရာင္းသည္။ ေရာင္းသူႏွင့္၀ယ္သူ မူလ မူလီ(အတုိင္ အလွည့္)ျဖစ္၍ေနသည္။

ကၽြႏု္ပ္သည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးပီပီ ကြမ္းယာရရွိႏုိင္ေသာ ေနရာသုိ႔ ကၽြႏု္ပ္ေရာက္ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ကြမ္းမစားပါ။ ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္ပါ။ ကြမ္းယာရရွိႏုိင္ေသာ ေနရာသုိ႔မူ ကြမ္းစားသုံးသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူတကြ ေရာက္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။

ကြမ္းစားျခင္းသည္ ဗုိက္ျပည့္သေလာ၊ ေရငတ္ေျပသေလာ။
အထက္ပါ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ကၽြႏု္ပ္မေျဖတတ္ပါ။ ကၽြႏု္ပ္၏ နယ္ပယ္မဟုတ္၍ မသိျခင္းျဖစ္သည္။ တ..ဗ်တ္..ဗ်တ္ ကြမ္း၀ါးေနသည့္သူ အမ်ားအျပားကုိ ကၽြႏု္ပ္ေတြ႔ဖူးသည္။ သူတုိ႔သည္ အၿမဲတမ္း ကြမ္း၀ါးသည့္တုိင္ ထမင္းကုိလည္း တ၀စားေလ့ရွိသည္။ ေရကုိလည္း မ်ားစြာ ေသာက္ေလ့ရွိသည္။ ၄င္းကုိ ေထာက္ဆ၍ ကြမ္းစားျခင္းသည္ အဆာလည္းမေျပ ေရငတ္လည္းမေျပ ဟု ကၽြႏု္ပ္ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။ ကြမ္းစားျခင္း၏ လက္ငင္းအက်ိဳးကား သြားမ်ားနီက်င္ကုန္၏။ ပါးစပ္ ညစ္ပတ္၏။ ပတ္၀န္းက်င္ညစ္ပတ္ ရႈပ္ပြရုံသာ ရွိေခ်၏။ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္၏ ႏွစ္သက္စုံမက္ျခင္းမွ ကင္းေ၀းတတ္၏။

ကြမ္းသည္ အဘယ္ကဲ့သုိ႔ အရသာရွိသနည္း။
ကၽြႏု္ပ္ အမွန္မသိပါ။ ေလာကနီတိ၌ မွတ္သားဖူးသည္မွာ ဆားမပါေသာ ဟင္း၊ ထုံးမပါေသာ ကြမ္းသည္ အရသာမရွိ ဟူ၏။ ခ်ိဳ ခ်ဥ္ ဖန္ ငန္ စပ္ ဆိမ့္ အရသာေျခာက္ပါးထဲတြင္ ကြမ္းသည္ မည္သည့္အရသာရွိသည္ကုိ ကြမ္းစားဖူးသူသည္သာလွ်င္ သိႏုိင္မည္ထင္၏။

ကြမ္းသည္ မူးယစ္ေဆး၀ါးတစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါသလား။
ကၽြႏု္ပ္ ေျပာမျပတတ္ပါ။ ကၽြႏု္ပ္ၾကားဖူးသည္မွာ ကြမ္းစားျခင္းျဖင့္ သြားဖုံးကင္ဆာ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာ အစာအိမ္ကင္ဆာ စသည့္ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ပြါးႏုိင္ေျခ ပုိမ်ား၏ ဟူ၍သာျဖစ္သည္။ ေဆးပညာေပးစာအုပ္တစ္အုပ္၌ ကၽြႏု္ပ္ဖတ္ဖူးထားေသာ စာတစ္ပုိဒ္ရွိ၏။ ၄င္းမွာ ကြမ္းစားသုံးေသာသူသည္ ကြမ္းမစားသုံးေသာသူထက္ ကင္ဆာေရာဂါ ၃၅ ရာခုိင္ႏႈန္း ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိသည္ ဟူ၏။ ဆင္ျခင္ၾကပါကုန္။

ကြမ္းစားေသာသူအား ကြမ္းမစားဖုိ႔ အတင္းအဓမၼတုိက္တြန္းလ်င္ ကြမ္းႀကိဳက္ေသာ သူ၏ ၿငိဳျငင္ျခင္းကုိ ခံရတတ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ကြမ္းမစားဖုိ႔ အႀကံေပးခ်င္ေသာ္လည္း မစားနဲ႔ဟူ၍ကား မေျပာရဲေပ။
သုိ႔ေသာ္ ကြမ္းစားသုံးသူမ်ားကုိ မဂၤလာသတင္းတစ္ခုေတာ့ ပါးလုိက္ခ်င္သည္။ ေလာကနီတိ ပကိဏၰကက႑ ဂါထာအမွတ္ ၁၂ ၌ ဤသုိ႔ဆုိ၏။

တမၺဳလႆ မေဇၥ် ပေတၱ၊ ကုေ၀ေရာ ရကၡတိ သဒါ
မူလမွိ ရကၡတိ ယေကၡာ၊ အဂၢမွိ ကာဠကဏၰိကာ
တာနိ ဘုေဥၨယ် ဆိႏၵိတြာ၊ သိရီ ဧ၀ံ ပ၀ၯတိ။

(ျမန္မာျပန္)
ကြမ္းရြက္၏အလယ္၌ ကုေ၀ရနတ္မင္း အၿမဲတမ္း ေစာင့္၏။
ကြမ္းရြက္၏အရင္း၌ ဘီလူး ေစာင့္၏။
ကြမ္းရြက္၏ အဖ်ား၌ နတ္ယုတ္မာ ေစာင့္၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြမ္းရြက္၏ အရင္း အဖ်ားတုိ႔ကုိ ျဖတ္၍ (အရြက္အလယ္သား)ကြမ္းယာကုိ စားသုံးရာ၏
ဤသုိ႔ စားသုံးသည္ရွိေသာ္ ဘုန္းက်က္သေရ တုိးတက္၏။

ဤေလာကနီတိ စာသားေလးျဖင့္ ကြမ္းစားသုံးေသာ သူတုိ႔အား ဆုေတာင္းေပးလုိက္၏။
ကြမ္းစားသုံးသူမ်ား မိမိလည္း မညစ္ပတ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ကုိလည္း သန္႔ရွင္း၊ ေရာဂါအေပါင္းမွလည္း ကင္းေ၀းၿပီး က်က္သေရမဂၤလာ အျဖာျဖာနဲ႔ ျပည့္စုံၾကပါေစသတည္း။ ။

............

အဲဒါ.. အဲဒါ.. ရန္ကုန္မွာ မဟုတ္ပါ

ဤပုံကုိ သင္ၾကည့္ေသာအခါ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္အနီး စည္းကမ္းမရွိ ေထြးပစ္ထားေသာကြမ္းတံေတြးႏွင့္စီးကရက္ေဆးလိပ္တုိတို႔ကုိ ေတြ႔ရေပမည္။ ၄င္းဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္တစ္ခုမဟုတ္ပါ။ စကၤာပူမွ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္လည္းမဟုတ္ပါ။ ဒါျဖင့္ ဘယ္ႏုိင္ငံက ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္တစ္ခုပါလိမ့္..?????

ကၽြႏု္ပ္ ျမန္မာမွာ ေနစဥ္တုန္းက ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔၌ ကၽြႏု္ပ္၏ အခန္းအတြင္းသုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ သူသည္ ကြမ္းစားသည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္သည္။ ကၽြႏု္ပ္ဆီေနခုိက္ ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ ၄င္းအလုပ္ႏွစ္ခုလုံးကုိ သူလုပ္သြားခဲ့သည္။ သူျပန္သြားၿပီးေနာက္ ကၽြႏု္ပ္ျပဳလုပ္လုိက္ရသည္မွာ ေဆးလိပ္ျပာမ်ားကုိ တံျမက္လွည္းပစ္ရျခင္းႏွင့္ နံရံေဒါင့္နား၌ ေပက်ံေနေသာ ကြမ္းေသြးမ်ားကုိ သန္႔ရွင္းသုတ္သင္ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ ဥပေဒသတစ္ထုတ္ၾကည့္မိသည္။ "ေဆးလိပ္ေသာက္ ကြမ္းစားေသာသူသည္ စည္းကမ္းမရွိတတ္ၾက" ဟူ၏။

ကၽြႏု္ပ္ စကၤာပူအလည္သြားစဥ္ကျဖစ္သည္။ မာလိုင္းယင္း ရွိသည့္ေနရာကုိ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ သြားၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လမ္းေလ်ာက္ရင္း တံေတြးကုိ ပစ္ကနဲ ေထြးလုိက္သည္။ ၄င္းကုိ ျမင္ေသာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိ လုိက္ပုိ႔သည့္ သူငယ္ခ်င္းက စကၤာပူၿမိဳ့ထဲမွာ တံေထြးမေထြးရေၾကာင္း စည္ပင္နဲ႔ေတြ႔လ်င္ ၿမိဳ့ေတာ္ညစ္ပတ္ေစမႈျဖင့္ ဒဏ္ရုိက္ခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပ၍ တံေတြး မေထြးျဖစ္ေအာင္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ အေတာ္ပင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ့ေတာ္ မႏၱေလးၿမိဳ့ေတာ္မ်ားမွာ ေနရာအႏွံ႔အျပား၌ ကြမ္းတံေတြးမ်ားကုိေတြ႔ႏုိင္သည္။ လမ္းေဘး၌လည္းေကာင္း ကားလမ္းေပၚ၌လည္းေကာင္း အေဆာက္အဦ နေဘးေဒါင့္ေလးနား၌လည္းေကာင္း အုတ္တံတုိင္းေဘးနား၌လည္းေကာင္း စည္းကမ္းမရိွ ကြမ္းတံေတြးေထြးထားသည္ကုိ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
သုိ႔ေသာ္ စကၤာပူ၌ပူ ကြမ္းတံေတြး ေထြးဖုိ႔ မဆုိထားဘိ။ တံေတြးေတာင္ ရဲရဲမေထြး၀ံ့။ အံဘြယ္ရွိစြ။ စည္းကမ္းအလြန္ရွိေသာ လက္တစ္ဆုပ္စာ တုိင္းျပည္ေလးေပတကား။

ကၽြႏု္ပ္ ယခု လန္ဒန္မွာေနသည္။ အဂၤလန္သည္ ကၽြႏု္ပ္ လန္ဒန္မေရာက္ခင္ ကၽြႏု္ပ္အထင္ႀကီးခဲ့ဖူးသည့္ ႏိုင္ငံေတြထဲမွ တစ္ႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ လူ႔အခြင့္အေရးအေနနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း စည္းကမ္းပုိင္းဆုိင္ရာ၌ေသာ္လည္းေကာင္း သန္႔ရွင္းမႈဆုိင္ရာ၌ေသာ္လည္းေကာင္း အထင္ႀကီးအားက်ဖြယ္ေကာင္းေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္ဟု ထင္ခဲ့မိသည္။
"သုိ႔ေသာ္ ေျပာမယုံ ႀကဳံဖူးမွ သိ" ဆုိသကဲ့သုိ႔ ႀကဳံဖူးမွ သိရေလေတာ့သည္။

ကၽြႏု္ပ္ အဂၤလိပ္စာတက္ေသာ ေက်ာင္းသုိ႔ အသြားလမ္း၀ယ္ ကြမ္းတံေတြးကုိ အသာထား၍ ရွဴးရွဴး အီးအီးေတြကုိေတာင္ လမ္းေဘး၌ ေတြ႔ရတတ္သည္။ အံ့ၾသျခင္းမက အံ့ၾသခဲ့ရသည္။ ေခြးမ်ားစြန္႔ထားခဲ့သည့္ အညစ္အေၾကးမဟုတ္ပါ။ လူ႔အီအီးပင္ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အဂၤလန္၌ ေခြးေလေခြးလြင့္မ်ား မရွိေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။
"စကၤာပူလုိ ေသးေသးေကြးေကြးႏုိင္ငံေလးမွာေတာင္ သန္႔ရွင္းမႈအျပည့္အ၀ရွိတာ၊ အဂၤလန္မွာဆုိ အဘယ္ဆုိဖြယ္ရာ ရွိပါအံ့ေတာ့နည္း" ဟု အထင္ႀကီးထားခဲ့သမွ် အလြဲႀကီးလြဲေနပါေတာ့သည္။

ယေန႔ ကၽြႏု္ပ္ ကြန္ပ်ဴတာပစၥည္းတစ္ခု လုိခ်င္၍ နာမည္ႀကီး ကြန္ပ်ဴတာဆုိင္တစ္ခုသုိ႔ သြားရန္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္တစ္ခုသုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္၌ ၅မိနစ္ခန္႔ကားေစာင့္ရသည္။ ဘတ္စ္ကားမလာခင္ အနီးအနားကုိ အကဲခတ္ၾကည့္ရာ အထက္ပါ ဓါတ္ပုံထဲရွိ ျမင္ကြင္းကုိ အံ့ၾသမႈကင္းစြာ (ေတြ႔ေနက်မုိ႔) ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ ဓါတ္ပုံရုိက္ယူခဲ့သည္။ ထုိဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္သည္ အစစ္အမွန္ လန္ဒန္ၿမိဳ့ထဲက ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေပေတာ့၏။

"ကြမ္းစား ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကေသာ မည္သည့္ႏိုင္ငံရွိ လူမ်ိဳးမဆုိ စည္းကမ္းမရွိတတ္ၾကေပ" ဟူေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ အဆုိအမိန္႔ကုိ ကၽြႏု္ပ္ကုိယ္တုိင္ ပုိမုိ၍ ခုိင္ၿမဲစြာ ယုံၾကည္လာခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္လာသည္။ စည္းကမ္းတကယ္ရွိေသာ ကြမ္းစား ေဆးလိပ္ေသာက္သူမ်ားရွိခဲ့လ်င္ ကၽြႏု္ပ္၏ အဆုိအမိန္႔အတြက္ ကၽြႏု္ပ္ေတာင္းပန္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္အဆုိအမိန္႔သည္ မွန္ကန္သည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ယူဆပါသည္။

အကၽြႏု္ပ္တုိ႔ အထင္ႀကီး အားက်ေနေသာ လန္ဒန္ၿမိဳ့၌လည္း ရန္ကုန္ႏွင့္မျခား ဤသုိ႔ဤႏွယ္ ရွိေပ၏ ဟူ၍သာ မွတ္ၾကပါေလကုန္။ ။

......

ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္

က်ေနာ္ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက ကဗ်ာ လကၤာေလးေတြ က်က္မွတ္ရတာကုိ ၀ါသနာအရမ္းပါခဲ့တယ္။
မဂၢဇင္းေတြဖတ္တယ္။ စာေစာင္ေတြဖတ္တယ္။ ယုတ္စြအဆုံး ပို႔စ္ကတ္စာအိတ္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကိုလဲ ဆုံးေအာင္ေတာ့ ဖတ္လုိက္တာပါဘဲ။
က်ေနာ္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ကဗ်ာဆုိရင္ ခဏေလးနဲ႔ အလြတ္ရတယ္။ ကာရန္ပါတဲ့ကဗ်ာေလးေတြဆုိ ပုိၿပီး အရျမန္တတ္တယ္။

ဆရာတစ္ေယာက္ဆုံးမၾသ၀ါဒေပးဖူးတာကုိ အမွတ္ရေနမိတယ္။ "စာသင္သား(ေက်ာင္းသား)ဆုိတာ အရူးလြယ္အိတ္န႔ဲ တူေအာင္ က်င့္ရတယ္ကြ။ အရူးေတြဟာ သူတုိ႔လြယ္အိတ္ထဲကုိ ထည့္လုိ႔ရတာ အကုန္ထည့္တာဘဲ။ ေကာင္းတာဆုိးတာ စဥ္းစားမေနဘူး။ အဲဒီလုိဘဲ ေက်ာင္းသားေတြဟာလဲ ပညာရွာတဲ့အခါမွာ အားလုံး ဖတ္သင့္ မွတ္သင့္ ေလ့လာသင့္တာခ်ည္းဘဲ။ စာေကာင္းေပေကာင္းမွဟုတ္ရဲ ႔လားလုိ႔ စဥ္းစားမေနနဲ႔။ မသင္ေကာင္းတဲ့ ပညာရယ္လို႔ မရွိဘူး။ အသုံးမခ်သင့္တဲ့ ပညာဘဲရွိတယ္ကြ" တဲ့။

က်ေနာ္လဲ ဆရာ့ဆုံးမၾသ၀ါဒအတုိင္း စာေတြအေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ခ့ဲတယ္။ ေကာင္းတာေတြေရာ မေကာင္းတာေတြေရာေပါ့။ ကဗ်ာလကၤာေလးေတြ ေတြ႔ရင္လဲ ေကာက္ဖတ္လုိက္တာဘဲ။ ႀကိဳက္တဲ့ကဗ်ာဆုိရင္ ေခါင္းထဲ စြဲက်န္ခဲ့ေရာ။ (အဟဲ... ေလလုံးထြားလိုက္တာလုိ႔ ေအာ္ဆဲၾကမလား မသိဘူး)။

က်ေနာ္ ကေလးဘ၀တုန္းကထဲက အလြတ္ရထားတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာက ဘယ္သူမွန္းေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး။ ပါးစပ္ထဲ ႏႈတ္တက္ရေနလုိ႔သာ ေရးခ်လုိက္တာပါ။ မွန္မမွန္ေတာ့ မသိဘူးေနာ္။မွားရင္လဲ ေျပာျပဖို႔ လက္ေႏွးမေနၾကနဲ႔ဦး။

အဲဒီကဗ်ာေလးက... ဒီလုိ........

အခ်စ္အစ၊ ထုိခဏ၌
အၿပဳံးလက္စ၊ ေပ်ာ္ၾကရ၏။

အခ်စ္အဆုံး၊ ထုိနိဂုံး၌
အမုန္းလက္စ၊ ငုိၾကရ၏။

ေအာ္...
အခ်စ္ အခ်စ္၊ ေဖြရွာလွစ္ေသာ္
အခ်စ္အစ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ရလည္း
အခ်စ္အဆုံး၊ ထုိနိဂုံး၀ယ္
အမုန္းႏွင့္သာ ဇာတ္သိမ္းပါတကား။ ။

မွတ္ခ်က္။
အခ်စ္ကုိ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ၾကသူမ်ားအားလုံး ဘ၀ရဲ ႔အစ အလယ္ အဆုံး သုံးပါးလုံးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ခ်စ္ၾကည္ႏူးႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆုပန္ေခၽြသလုိက္ပါတယ္။ ။

......

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္ (၂)

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။
အေဖသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အေမသည္လည္း ျမန္မာလူမ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ျမန္မာလူမ်ိဳးစစ္စစ္ ျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္အေမ၏ အသားအရည္သည္ မျဖဴမညိဳ ခပ္လတ္လတ္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ညီအကုိငါးေယာက္လုံး၏ အသားအရည္သည္ ျဖဴ၀ါေရာင္ျဖစ္သည္။ အသားျဖဴသျဖင့္ လူအမ်ားက ကၽြႏု္ပ္ကုိ ရွမ္းလူမ်ိဳးဟု ထင္ၾကသည္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ရြာ (တုံးဖလား)သည္ ေကာလင္းၿမိဳ့ႏွင့္ ပင္လည္ဘူးၿမိဳ့ အၾကား အလယ္ဗဟုိ တည့္တည့္၌ တည္ရွိသည္။ ပင္လည္ဘူးသုိ႔ မုိင္ ၂၀၊ ေကာလင္းသုိ႔ မုိင္ ၂၀ ျဖစ္သည္။ ေကာလင္းႏွင့္ ပင္လည္ဘူးသည္ မုိင္ ၄၀ တိတိကြာေ၀းသည္။ ထုိအခ်ိန္ကာလ၌ တစ္ေန႔လုံးမွ ေကာလင္းမွပင္လည္ဘူး၊ ပင္လည္ဘူးမွ ေကာလင္း ဘတ္စ္ကား အသြားတစ္စီး အျပန္တစ္စီးသာရွိသည္။ ၄င္းအခ်ိန္က ေက်ာက္ခင္းကားလမ္းျဖစ္၍ မုိင္ေလးဆယ္သည္ တစ္ရက္ခရီးျဖစ္သည္။

ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ရြာေတာင္ဘက္၌ ကားဂိတ္ရွိသည္။ ရြာနီး၀န္းက်င္မ်ားမွ လူမ်ားလည္း ခရီးသြားခ်င္လွ်င္ ထုိကားဂိတ္၌ပင္ ကားေစာင့္ရေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိကားဂိတ္၌ လူစည္ကားသည္။ လူအသြားအလာမ်ားသည္။ ထုိသည္ကုိ အခြင့္ေကာင္းယူကာ ကၽြႏု္ပ္၏ အေဖသည္ ၄င္းကားဂိတ္၌ လဘက္ရည္ဆုိင္ဖြင့္ခဲ့သည္ဟု အေမေျပာျပဖူးသည္။

ကၽြႏု္ပ္သိတတ္စ အခ်ိန္အခါ၌မူ အေဖသည္ ထုိလဘက္ရည္ဆုိင္ကုိ မပုိင္ေတာ့ေပ။ အေဖပုိင္ဆုိင္သည္မွာ နာတာရွည္ေရာဂါျဖစ္သည္။ ဆီးခ်ိဳေရာဂါဟု အမ်ားေျပာသံၾကားရသည္။ ဆီးခ်ိဳေရာဂါ၏ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကုိ အေဖ အလူးအလဲ ခံစားရသည္။ ေရာဂါ၏ ဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ အေဖမ်က္စိကြယ္ခဲ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္ အေဖ့ကုိ မွတ္မိေနသည္မွာ အေဖမ်က္စိကြယ္ၿပီးမွ ျဖစ္သည္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အိမ္ေနာက္ေဘး၌ ဥယ်ာဥ္က်ယ္ႀကီးတစ္ခုရွိသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ဥယ်ာဥ္ျဖစ္သည္။ ထုိဥယ်ာဥ္ထဲ၌ စားပင္ေသာက္ပင္အပါအ၀င္ အပင္ေပါင္းစုံရွိသည္။ အနားယူရန္ အရိပ္ရသစ္ပင္မ်ားစြာလည္းရွိသည္။ ထုိဥယ်ာဥ္ထဲ၌ပင္ တစ္အိမ္သားလုံးအသုံးျပဳသည့္ အိမ္သာရွိသည္။ အေဖ အိမ္သာသြားခ်င္သည့္အခါတုိင္း ကၽြႏု္ပ္တို႔ ညီအစ္ကုိတစ္လွည့္စီ အေဖ့ကုိလုိက္ပုိ႔ရသည္။ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ဘက္ကုိ အေဖကုိင္သည္။ အျခားတစ္ဘက္ကုိ ကၽြႏု္ပ္(တုိ႔)ကုိင္သည္။ ထုိနည္းျဖင့္ အေဖ့ကုိ ေန႔စဥ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ အိမ္သာ လုိက္ပုိ႔ရသည္။

တစ္ခါတစ္ခါ ခလုပ္တုိက္၍ အေဖေခ်ာ္လဲသည္။ အေဖ ကုိ႔ယုိ႔ကားယားလဲက်သည္ကုိ ၾကည့္၍ ကၽြႏု္ပ္ ရယ္ခဲ့ဖူးသည္။ အခု စဥ္းစားၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္မွာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ကေလးပီပီ ဆူၾကညံၾက ေအာ္ၾကဟစ္ၾကသည္။ ထုိအခါ လူမမာ အေဖသည္ အရမ္းစိတ္ဆုိးသည္။ စိတ္ဆုိးလြန္း၍ သူ႔အနီး အိမ္သာသြားသည့္အခါ အသုံးျပဳသည့္ ေတာင္ေ၀ွးျဖင့္ လွမ္းရုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အေဖသည္ မ်က္မျမင္။ အေဖ့ရုိက္ခ်က္သည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကုိ လုံး၀မထိေပ။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေရွာင္တိမ္း ပုန္းေအာင္းေလ့ရွိသည္။ ၿပီးလ်င္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ၾကသည္။

ထုိအေၾကာင္းကုိ အေမသိရွိသည့္အခါ "လူႀကီးကုိ အခုလုိမျပစ္မွားနဲ႔၊ ငရဲႀကီးတတ္တယ္" ဟုေျပာသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔က ျပန္ၿပီး "ငရဲႀကီးရင္ ငရဲေလးကုိ ႏုိင္တာေပါ့" လုိ႔ အေမ့ကုိ ျပန္ျပန္ေျပာသည္။ အေမသည္ အေဖ့ကုိ ခ်စ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိလည္း အရမ္းခ်စ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေဖ့ကုိေရာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိပါ စကားၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေျပာေလ့မရွိေပ။

ေန႔လည္ဘက္ပုိင္း၌ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အိမ္၌ အိမ္သားမ်ားမရွိတတ္ၾကေပ။ အေမအပါအ၀င္ အားလုံး သက္ဆုိင္ရာအလုပ္သုိ႔ ထြက္ခြါသြားၾက၍ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္လည္း ရြာထဲရွိကေလးမ်ားႏွင့္အတူ တစ္ေနကုန္ သြားကစားၾကသည္။ ထုိအခါမ်ိဳး၌ အိမ္မွာ အေဖတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ရစ္သည္။

အေဖသည္ မ်က္စိမျမင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာဖတ္၍မရ။ ထုိအခ်ိန္က ယခုလုိ ေရဒီယုိကက္ဆက္ မ၀ယ္ႏုိင္ၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာမွ နားေထာင္၍မရ။ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ထဲ၌ တစ္ေနကုန္ထုိင္ေနရသည္မွာ အထီးက်န္လွသည္။ ထုိသုိ႔ ထုိင္ေနရသည္မွာ တစ္ရက္ထဲမဟုတ္။ ႏွစ္ရက္လည္း မဟုတ္။ ႏွစ္ခ်ီ၍ၾကာျမင့္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ေျဖဆည္ရာ အေနျဖင့္ အေဖ တစ္ေနကုန္ ကြမ္းကုိသာ အေဖာ္ျပဳ၍ေနေလသည္။

"နင္တုိ႔အေဖနား သြားေနၾကဦးေနာ္၊ အျပင္ခ်ည္းထြက္လည္မေနၾကနဲ႔ဦး၊ နင့္တုိ႔အေဖရဲ ႔ အေပါ့အေလးကိစၥက ရွိေသးတယ္" ဟု အေမအလုပ္သြားခါနီး ေျပာထားခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ သိပ္နားမေထာင္ျဖစ္ခဲ့ၾက။ ဘယ္သူမွ အနားမွာ မရွိေသာ အေဖသည္ ကြမ္းကုိသာ တစ္ဗ်စ္ဗ်စ္၀ါးေနေလေတာ့သည္။

"ကုိေက်ာ္လႈိင္ေရ... ကြမ္းစားတာေတြ ေလ်ာ့ပါဦး၊ ရွင္ထုိင္တဲ့ ကုလားထုိင္နားတစ္ေလ်ာက္လဲ ကြမ္းေသြးေတြ ေပးက်ံေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ေရာဂါလဲ ပုိဆုိးလာပါဦးမယ္" ဟု အေမေျပာသည့္အခါ ... "ပြဲရင္(ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အေမ)ရယ္.. ငါလဲ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေထြးခံထဲ ေထြးထည့္တာဘဲ၊ မ်က္စိမွ မျမင္ရတာ၊ နဲနဲေတာ့ ေပမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ငါ့အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူးေလ။ ငါ အရမ္းအထီးက်န္တယ္ဟာ။ ကြမ္းေလးကုိေတာ့ ၀ါးပါရေစကြာ..ေနာ္..၊ ဒီလုိ ဘ၀မ်ိဳးႏွင့္ေနရတာ ငါ အရမ္းရင္နာတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ငါ ေသဘဲ ေသလုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္.." ဟု အေဖက ျပန္ေျပာသည္။

"ကုိေက်ာ္လႈိင္ရယ္.... လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ရခဲပါတယ္။ ရွင့္ေရာဂါလဲ.. မၾကာခင္သက္သာလာမွာပါ။ က်မတုိ႔လဲ ဆရာ၀န္ေကာင္းေကာင္း လုိက္စုံစမ္းေနပါတယ္။ ဘာမွ စိတ္မေကာင္းစရာေတြ မေျပာပါနဲ႔"ဟု ေျပာရင္း အေမ မ်က္ရည္က်သည္။ အေမ့ ငိုရႈိက္သံကုိ ၾကားရေသာအခါ အေဖ၏ မျမင္ရေသာ မ်က္လုံးအိမ္၌လည္း မ်က္ရည္စက္တုိ႔ တြဲခုိေနသည္။ ထုိအခ်ိန္က အေမႏွင့္အေဖတုိ႔၏ မ်က္ရည္စက္သည္ အဘယ္မွ်ေလာက္ တန္ဖုိးရွိမွန္း ကၽြႏု္ပ္မသိခဲ့ေပ။ ဤကဲ့သုိ႔ မၾကာမၾကာ အေမငုိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေဖ ငိုသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေဖႏွင့္အေမ အတူတူငိုၾကသည္။

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။ ။

.....

NEWS ဆုိတာ ဒီလုိတဲ့

အခုတေလာေလာဆယ္ ေမဒီယာေလာကထဲမွာ ေရပန္းစားေနတာတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါက အေမရိကန္သမၼတအေၾကာင္းလဲ မဟုတ္ဘူး။ အီရတ္စစ္ပြဲအေၾကာင္းလဲ မဟုတ္ဘူး။ အစၥေရးႏွင့္ဂါဇာကမ္းေျမာင္ေဒသအေၾကာင္းလဲမဟုတ္သလုိ အာဖဂန္က တာလီဘန္ေတြ အေၾကာင္းလဲ မဟုတ္ဘူး။

သတင္းစာ စာေစာင္ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္း အားလံုးဖတ္ၾကည့္။ အဲဒီအေၾကာင္းပါတယ္။ အင္တာနက္ေပၚတက္ၾကည့္ဦးမလား။ ဘေလာ့ဂ္ ၀က္ဘ္ဆုိက္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ဖတ္ရတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းဆုိတာက လူအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးဗ်။ ၀က္ေတြ ၀က္ေတြအေၾကာင္း။

နာမည္ႀကီး အားကစားသမားမ်ား၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားတဲ့ ရုပ္ရွင္ မင္းသမီး မင္းသားမ်ား၊ ကမၻာ့နာမည္ႀကီး သမၼတမ်ား၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ား ေနရာယူထားခ့ဲၾကတဲ့ သတင္းစာ ေခါင္းႀကီးပုိင္းေတြေပၚမွာ၊ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ အခုဆုိရင္ ၀က္ေတြလြဲေျပာင္း ေနရာယူေနၾကၿပီေလ။ ဒီ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကုိ ၀က္ႏွစ္လုိ႔ ေခၚရမလုိေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။

အေနာက္တုိင္းရဲ ႔ သတင္းေတြက လြတ္လပ္၊ တစ္ခါျဖစ္ၿပီးသတင္းကုိလဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ေဖာ္ျပ၊ ေ၀ဖန္ေရးေတြကလဲမ်ား ဆုိေတာ့ ကမၻာႀကီးကုိ ၀က္ေတြအုပ္စုိးေတာ့မလုိလုိျဖစ္ေနေလရဲ ႔။ ၀က္ေတြနာမည္ႀကီးလာရတာက ေကာင္းတဲ့ဘက္က နာမည္ႀကီးလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြကုိ ခဏအတြင္း သတ္ပစ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ ၀က္တုပ္ေကြးေရာဂါေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးလာရတာပါ။ ကူးစက္ပုံကုိလဲ ၾကည့္လုိက္ဦး ေရာဂါရိွတဲ့သူႏွင့္ဘတ္စ္ကားအတူစီးရင္ ရထားအတူစီးရင္ ေလယာဥ္အတူစီးရင္ ယုတ္စြအဆုံး လမ္းသြားရင္း ဆုံမိရင္ေတာင္ ကူးစက္ႏုိင္ပါသတဲ့။ ေရာဂါရွိတဲ့သူက ႏွာခ်ီမယ္။ က်န္တဲ့သူက ရွဴရႈိက္မိမယ္။ ဒါဆုိ ေသခ်ာၿပီ။ ေရာဂါကူးစက္ၿပီေပါ့။

ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးတုန္းကလဲ တစ္ကမၻာလုံး သတ္ပစ္လုိက္ရတဲ့ၾကက္ေတြ မနည္းဘူး။ ၾကက္ဥစားခ်င္လုိ႔ ေစ်းထဲလုိက္ရွာရတာေတာင္ ေရႊထက္ခပ္ရွားရွားျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုလဲ ၀က္ေတြကုိ အစုလုိက္အၿပဳံလုိက္ သတ္ျဖစ္ပစ္ဖုိ႔ စီရင္ေနၾကေလၿပီ။ ေနာက္တစ္ခါမ်ား မေတာ္လုိ႔ ကၽြဲႏြားတုပ္ေကြးပါ ထပ္ေပၚလာရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေရႊျမန္မာေတြ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ ကၽြဲႏြားေတြကုိ ထြန္ယက္ျပဳစုဖုိ႔အတြက္ ေမြးျမဴထားၾကတာမဟုတ္လား။ ဒုကၡ ဒုကၡ။

ဒါေပမဲ့ ေခြးတုပ္ေကြးေပၚလာရင္ေတာ့ အဂၤလန္သူ အဂၤလန္သားေတြ ငုိခ်င္းရွည္ႀကီးခ်မွာ ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။ သူတုိ႔က ေခြးကုိ သူတုိ႔ ဇနီး ခင္ပြန္း သားသမီးေတြထက္ ပုိခ်စ္ၾကတာကလား။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူတုိ႔ကုိးကြယ္ေနတဲ့ ဘုရားသခင္ထက္ေတာင္ ေခြးကို ပုိဂရုစုိက္ၾကတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ႏုိင္ငံဆုိေတာ့ သားသမီးေတြက မိဘအနား သိပ္မကပ္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ အၿမဲအတူေနရတာက သူတုိ႔ေမြးထားတဲ့ ေခြးကေလးေတြပါဘဲ။

အခု ၀က္တုပ္ေကြးေတြ ကမၻာတစ္၀ွန္း ပ်ံ ႔ႏွံ႔ေနေလၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ၀က္ေတြကုိ သုတ္သင္ပစ္လုိ႔ တစ္ခ်ိဳ ႔ႏုိင္ငံေတြ ျပင္ဆင္ေနၾကေလရဲ ႔။ ၀က္ေတြကေတာ့ မ်က္စိလည္ကုန္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ေန႔တုိင္း အသားအတြက္ အသတ္ခံရေပမဲ့ အခုလုိ အစုလုိက္ အၿပံဳလုိက္ သတ္ပစ္တာကုိေတာ့ သူတုိ႔ ေတြ႔ၾကဳံဖူးမွာ မဟုတ္ဘူး။
အခုေတာ့ သူတုိ႔ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြေတြနဲ႔အတူ တစ္ခ်ိန္ထဲ အသတ္ခံၾကရေတာ့မယ္။

လန္ဒန္ရဲ ႔ ရာသီဥတုကလဲ အခက္သား။ အခု ေနပူလုိက္ အခု မုိးအုံ႔လုိက္နဲ႔။ အခန္းထဲ အၿမဲတမ္းထုိင္ေနရေတာ့လဲ ခါးေတြပူ ဇက္ေတြေလးလာတယ္။ ေနေရာင္ေလးျမင္တုန္း အျမင္ထြက္မယ္စိတ္ကူးျပန္ေတာ့လဲ ၀က္တုပ္ေကြးက ေၾကာက္ရျပန္ေရာ။ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလ်ာက္သြားရင္း ၀က္တုပ္ေကြးမိလာရင္ သြားၿပီ။ လူျဖစ္ရႈံးၿပီ။ အမ်ားေတြ တပ္ဆင္အသုံးျပဳသလုိ မ်က္ႏွာစြပ္ ၀တ္ရမယ္ဆုိေတာ့လဲ ရႈိးတုိးရွန္႔တန္႔ရယ္။ က်ေနာ္က ေနကာမ်က္မွန္စြပ္ၿပီး လူၾကားထဲ သြားရတာေတာင္ ခပ္ရွက္ရွက္။

သတင္းေတြက ပ်ံ ႔ႏွံ႔ေနၿပီ။ ၀က္တုပ္ေကြးေတြအေၾကာင္းေပါ့။ ကမၻာ့ေျမာက္ဘက္ျခမ္းကလာလဲ ဒီ၀က္တုပ္ေကြးအေၾကာင္းဘဲ။ ကမၻာရဲ ႔ အေရွ ႔ဘက္ျခမ္း အေနာက္ဘက္ျခမ္း ေတာင္ဘက္ျခမ္း ဘယ္ဘက္ျခမ္းကဘဲလာလာ ဒီ၀က္တုပ္ေကြးအေၾကာင္းေတြခ်ည္းဘဲ။ စိတ္ပိန္စရာေကာင္းလုိက္တာ။

ဒီလုိ ေျမာက္ အေရွ ႔ အေနာက္ ေတာင္အရပ္ေတြဆီက လာတဲ့ အခ်က္အလက္ စကားေတြကုိဘဲ သတင္းလုိ႔ ေခၚၾကဟန္တူပါရဲ ႔။ ဆရာသမားတစ္ေယာက္ေျပာျပတာကုိ အမွတ္ရမိတယ္။ NEWS ဆုိတာ ေျမာက္ အေရွ ႔ အေနာက္ ေတာင္ ဆုိတဲ့ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကုိ ရည္ညြန္းထားတဲ့ စကားလံုးေလးပါတဲ့။
N= North (ေျမာက္)
E= East (အေရွ ႔)
W= West (အေနာက္)
S= South (ေတာင္)
အဲဒါေတြ အားလုံးအတုိခ်ဳံးလုိက္ရင္ NEWS ျဖစ္သြားေရာတဲ့။ ရွင္းလုိက္တဲ့ စကားလုံးေလးပါဘဲ။

က်ေနာ္လဲ အဲဒီ NEWS ဆုိတဲ့ စာလုံးေလးေၾကာင့္ အခန္းအတြင္းဘဲ ေအာင္းေနရပါတယ္ခင္မ်ား။ ဟဲ ဟဲ သတၱိမရွိလုိ႔ေတာ့မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေရာဂါနာမည္က သိပ္ၾကားလုိ႔မေကာင္းဘူး။ ၀က္ေရာဂါႀကီး။ လူေရာဂါမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းကေန ေရွာင္ေျပးတာဘဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ။

လူတုိင္း ၀က္တုပ္ေကြး အႏၱရာယ္မွ ကင္းေ၀းႏုိင္ၾကပါေစ။

.....

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္ (၁)

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။
မိဘႏွစ္ပါး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲရခဲလွေသာ လူ႔ဘ၀ကုိ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ငါးဦး ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ရရွိခဲ့ၾကသည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ငါးဦးထဲ၌ မိန္းခေလးမပါ။ ေယာက်္ားလ်ာမပါ။ ထုိ႔အတူ မိန္းမလ်ာလည္း မပါပါ။ ေယာက်္ားစစ္စစ္ ငါးဦးတိတိကုိ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ မိဘႏွစ္ပါးက ေမြးဖြားေပးခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

အေဖသည္ သြက္လက္သည္။ ခ်က္ခ်ာသည္။ စီးပြါးေရးအျမင္ရွိသည္။ လူမႈဆက္ဆံေရးေကာင္းသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ညီအကုိ ငါးေယာက္ ထမင္းႏွပ္မွန္ေအာင္ စားခဲ့ရသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစုအားလုံး အေဖ့အိမ္မွာ ေနခဲ့ၾကသည္။ အေဖ့အိမ္သည္ အေဖ့မိဘႏွစ္ပါး၏ အိမ္ျဖစ္သည္။ အေဖ့မိဘႏွစ္ပါးသည္လည္း ၄င္းအခ်ိန္၌ သက္ရွိထင္ရွားရွိခဲ့သည္။ အေဖ့မိဘႏွစ္ပါး၏ သားေထြးေလးသည္လည္း သူ၏ဇနီးမယား သမီးသားမ်ားႏွင့္ ထုိအိမ္၌ပင္ အတူတူေနၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၄င္းအိမ္၌ မိသားစုအားျဖင့္ သုံးစုတိတိရွိခဲ့သည္။

အေမသည္ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္သည္။ စကားနည္းသည္။ အသြားအလာနည္းသည္။ လူေတာထဲသုိ႔ သိပ္မတုိး။ အလြန္သြက္လက္ေသာ အေဖႏွင့္ လြန္စြာမွ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာ အေမသည္ အေမ့အသက္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္က အေမ့မိဘႏွစ္ပါးလည္း သက္ရွိထင္ရွားရွိဆဲျဖစ္သည္။ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမေတြ ရွိခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေသွ်ာင္ေနာက္ ဆံထုံးပါ ဆုိသကဲ့သုိ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေသာအခါ အေမသည္ အေဖ့အိမ္သုိ႔ လုိက္ပါခဲ့သည္။

ကၽြႏု္ပ္၏ မိဘႏွစ္ပါးက ေမြးခဲ့ေသာ သားေယာက်္ား ငါးေယာက္အနက္ ကၽြႏု္ပ္က အလယ္အလတ္ျဖစ္သည္။ အထက္မွာ ႏွစ္ေယာက္ ေအာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သဒၶါ ၀ီရိယ သတိ သမာဓိ ပညာ ဆုိသည့္ ဗုိလ္ငါးပါးႏွင့္တင္စားလ်င္ ကၽြႏု္ပ္သည္ သတိဗုိလ္ေနရာ၌ရွိသည္။ သတိသည္ သဒၶါႏွင့္ပညာ ၀ီရိယႏွင့္သမာဓိတုိ႔ကုိ ညွိေပးရေသာ ခ်ိန္ခြင္လ်ာျဖစ္သည္။ တရားသူႀကီးလည္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ ဂုဏ္ယူသည္။ မိဘႏွစ္ပါးကုိ ပုိေက်းဇူးတင္သည္။

ကၽြႏု္ပ္ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္၌ ကၽြႏု္ပ္၏ အကိုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ သကၤန္းစည္းသည္။ အသားျဖဴျဖဴ သကၤန္းနီနီျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ကုိ ၾကည့္ေကာင္းသည္ဟု အေမကေျပာသည္။ အေဖကား ဘာတစ္ခုမွ ၀င္မေျပာ။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အား သကၤန္းစည္းေပးေသာပြဲ၌ အေဖသည္ ဘာစကားတစ္လုံးမွ ေျပာပုိင္ခြင့္မရွိ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အား သကၤန္းမ၀တ္ေပးခင္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က အေဖဆုံးပါးသြားခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။

အေဖမပါေသာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ရွင္ျပဳပြဲသည္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမျဖစ္ခဲ့။ ၀မ္းေျမာက္ရႊင္လန္းစရာလည္း မျဖစ္ခဲ့။ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းခဲ့ေသာ ငုိပြဲေလးသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေခါင္းတုံး (ကတုံးတုံး)ၿပီး ပုဆုိးအက်ၤ ီခၽြတ္ကာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အား ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ သကၤန္းစည္းေပးသည္။ သကၤန္းေရာင္မ်ားျဖင့္ ၀င္းလက္ေနေသာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိ ၾကည့္ၿပီး အေမငုိေၾကြးသည္။ တအင့္အင့္ရႈိက္သည္။ တရႈပ္ရႈပ္မ်က္ရည္က်သည္။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္အား ရွိခုိးသည့္အခါ အသုံးျပဳရန္ယူေဆာင္လာခဲ့သည့္ အေမ့ ေယာဂီသဘက္ကေလးသည္ အေမ့မ်က္ရည္တုိ႔ႏွင့္ ရႊဲရႊဲစုိေနခဲ့သည္။

"ကုိေက်ာ္လႈိင္ေရ... ရွင့္သားေလးေတြကုိ သကၤန္းစည္းေပးလုိက္ၿပီ။ လာၾကည့္လွည့္ပါ။ ရွင္သာ ရွိရင္ေလ အခုထက္ ပုိၾကည္ႏူးစရာေကာင္းမွာ..." ဟု (တမလြန္ဘ၀က ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အေဖကုိ) ေျပာရင္း ငုိေၾကြးေနေသာ အေမ့အသံသည္ ယေန႔အထိ ကၽြႏု္နားထဲ ပဲ့တင္ထပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ရွင္ျပဳပြဲ၌ အေမငုိသည္။ အေမငုိေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ညီအကုိ သုံးပါးလုံး ငုိေၾကြးခဲ့ၾကသည္။ အေမလည္းငုိ သားကုိရင္တုိ႔လည္း ငုိၾကေသာေၾကာင့္ စိတ္မထိန္းႏုိင္ေသာ ပရိသတ္မ်ား အားလုံး ငုိေၾကြးခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြာဦးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလုံး ငုိသံမ်ားျဖင့္ ကၽြက္ကၽြက္ညံခဲ့သည္။

အေဖေသစဥ္က ကၽြႏု္ပ္ မငိုခဲ့ပါ။ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ငုိေၾကြးရမည္ကုိ မသိခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အေဖသည္ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္အခ်ိန္၌ မိန္းေမာခဲ့သည္။ လင္းအားႀကီးအခ်ိန္၌ ေလာကႀကီးမွ အၿပီးထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ႏွစ္သက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနခုိက္ အေဖသည္လည္း ရာသက္ပန္အိပ္စက္သြားခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္က အေမေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားကုိ ကၽြႏု္ပ္မွတ္မိေနေသးသည္။ "သားတုိ႔ေရ... မင္းတုိ႔အေဖ မရွိေတာ့ဘူး" တဲ့။

လူေသလ်င္ ငုိေၾကြးၾကသည္ကုိ ကၽြႏု္ပ္သိသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္ထဲ၌ လူေသရင္ မငိုမေနရ ဟူေသာ စည္းကမ္းရွိသည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငုိေအာင္ႀကိဳစားခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္မ်က္ရည္ အနည္းငယ္မွ် မထြက္ခဲ့။ အေဖ့ကုိ မခ်စ္၍ မငုိခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ ငုိနည္းစနစ္ကုိ မသိခဲ့ေသာေၾကာင့္ မငုိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ငုိနည္းစနစ္ကုိ သိေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ အကုိႏွစ္ေယာက္ ငိုေၾကြးခဲ့ၾကသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္သည္ကား ကၽြႏု္ပ္ကဲ့သုိ႔ပင္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

အေဖေသစဥ္က မငုိေၾကြးခဲ့ေသာ ကၽြႏု္ပ္သည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိ ရွင္ျပဳသကၤန္း၀တ္ေပးသည့္ပြဲ၌ အတုိးခ်ၿပီး ငုိေၾကြးခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငုိေၾကြးသလဲ ဆုိသည္ကုိ သေဘာေပါက္သြား၍ျဖစ္သည္။ ၀မ္းနည္းမႈ စိတ္မေကာင္းမႈသည္ ႏွလုံးသားသုိ႔၀င္ေရာက္သြားသည္၊ ႏွလုံးသားမွတစ္ဆင့္ ဦးေဏွာက္သုိ႔၀င္ေရာက္လာၿပီး ဦးေဏွာက္ကတစ္ဆင့္ မ်က္လုံးအိမ္သုိ႔ အေျပး၀င္ေရာက္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းမႈသည္ မ်က္ရည္အျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ထြက္က်လာသည့္ မ်က္ရည္မ်ားကုိ ကၽြႏု္ပ္ကုိယ္၌ ဆင္ျမန္းထားေသာ သကၤန္းမ်ားျဖင့္ သုတ္သည္။ သုိ႔အတြက္ ၀တ္ရုံထားေသာ သကၤန္းမ်ားသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ မ်က္ရည္ေၾကာင့္ ရႊဲနစ္ေနခဲ့သည္။

အေမ ငိုသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ငုိခဲ့သည္။ အကုိ ကုိရင္ႏွစ္ပါးလည္း ငိုသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ငုိခဲ့သည္။ ပရိသတ္မ်ားလည္း ငုိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ငုိခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြႏု္ပ္သည္ အေဖ့ကုိ အရမ္းသတိရခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ (ရႈိက္ကာ ရႈိက္ကာ) ငုိေၾကြးခဲ့သည္။

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။

.........

ေရာျပြမ္းကမၻာ

ေနသည္ ပူျပင္း၏။ ေလာင္ကၽြမ္း၏။ ေတာက္ပ၏။ ျပင္းထန္၏။ တက္ၾကြ၏။
စမ္းေရသည္ ေအးျမ၏။ ေအးခ်မ္း၏။ ၾကည္လင္၏။ ျပတ္သား၏။ တည္ၿငိမ္၏။

ေဒါသသည္ ေနႏွင့္တူ၏။ ေမတၱာသည္ စမ္းေရႏွင့္တူ၏။
ေဒါသ၏ သေဘာသည္ ပူျပင္းေလာင္ကၽြမ္း၏။ ေမတၱာ၏ သေဘာသည္ ၾကည္လင္ေအးျမေသာ သေဘာရွိ၏။ ေဒါသသည္ ျပဳလုပ္က်ဴးလြန္ၿပီးေသာအခါ၌ ေနာင္တဖန္ပူေလာင္ေစ၏။ အရွက္ကုိ ျဖစ္ေပၚေစတတ္၏။ ထုိ႔အတူ ေမတၱာသည္ ျဖစ္ဆဲကာလ၌လည္းေကာင္း ျဖစ္ၿပီးကာလ၌လည္းေကာင္း ေအးျမေသာအသြင္ကုိေဆာင္၏။ စိတ္ကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေစ၏။

သဲကႏၱာရခရီးၾကမ္းသည္ ေန႔အခါ၌ တရွိန္းရွိန္းပူေလာင္၏။ သံလ်ပ္တုိ႔ျဖင့္အတိၿပီး၏။ သဲမႈန္တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေန၏။
အုိေအစစ္သည္ တျမျမေအးခ်မ္း၏။ တစိမ့္စိမ့္ၿငိမ္းေအး၏။ အေမာကုိ ေျပေပ်ာက္ေစ၏။

ေဒါသသည္ ေန႔အခါ၌ျဖစ္ေပၚသည့္ သဲကႏၱာရခရီးၾကမ္းႏွင့္တူ၏။
ေမတၱာသည္ အုိေအစစ္စိမ့္စမ္းႏွင့္တူ၏။
ေဒါသျဖစ္ေနေသာသူ၏စိတ္သည္ ၾကမ္းတမ္းေနတတ္၏။ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတတ္၏။ ဗ်ာမ်ားေနတတ္၏။ လႈပ္ရွားေနတတ္၏။ အမွားအမွန္ကုိ မစဥ္းစားတတ္။
ေမတၱာတရားလက္ကုိင္ထားသူ၏စိတ္သည္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၏။ တည္ၿငိမ္၏။ ေအးေဆး၏။ တည္ၾကည္၏။ အမွားအမွန္ကုိ ေကာင္းေကာင္းခြဲျခားသိႏုိင္၏။

လူတုိင္း ေဒါသ၏ ဆုိးျပစ္ကုိလည္းေကာင္း ေမတၱာ၏ ေကာင္းက်ိဳးကုိလည္းေကာင္း က်က်နနသိရွိၾက၏
ပူေလာင္ျခင္း ေအးျမျခင္းသေဘာတရားတုိ႔ကုိ သီအုိရီအေနျဖင့္ နားလည္ၾက၏။ ေဒါသႏွင့္ ေမတၱာတုိ႔၏ လုပ္ေဆာင္မႈသေဘာကုိလည္း သေဘာေပါက္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒါသကုိ ပယ္သတ္ၿပီး ေမတၱာကုိ ေမြးျမဴခ်င္ၾက၏။

သုိ႔ေသာ္ ေဒါသသည္ မာယာအရမ္းမ်ား၏။ တခါတရံ ေကာဓ(အမ်က္ထြက္ျခင္း)အေနနဲ႔ အလည္လာ၏။ တခါတခါ ပဋိဃ(ၾကမ္းၾကဳတ္ျခင္း)အျဖစ္ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာတတ္၏။ တခါတခါ၌မူ ဘယ(ေၾကာက္ျခင္း)ပုံစံျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာတတ္၏။ ဘယ္ပုံဘယ္နည္းႏွင့္လာသည္ျဖစ္ေစ ေဒါသသည္ ေဒါသပင္ျဖစ္၏။ ေမတၱာမျဖစ္ႏုိင္။ ေဒါသကုိ ေရွာင္ရွားရင္း ေဒါသႏွင့္ခ်ည္း ရင္ဆုိင္ေနရတတ္၏။ မေတြ႔ခ်င္ေသာ သူကုိမွ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဒဲ့ဒုိး ေတြ႔ရတတ္သကဲ့သုိ႔ျဖစ္၏။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ သာမန္ပုထုဇဥ္လူသားကို မဆုိထားဘိ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ကမၻာတစ္သိန္းပါရမီျဖည့္ခဲ့ေသာ ေဂါတမဘုရားအေလာင္းသည္ ပါရမီျပည့္ေသာ ေ၀ႆႏၱာမင္းလက္ထက္၌ပင္ ေဒါသကုိ ေရွာင္ကြင္းရင္း ေဒါသႏွင့္ပက္ပင္းေတြ႔ခဲ့ရေပေသး၏။ သားသမီးကုိ အလွဴခံလာေသာ ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ေရစက္ခံယူၿပီး အလွဴခံၿပီးေသာအခါ မင္းႀကီးေရွ ့၌ပင္ မင္းႀကီး၏ သားသမီးမ်ားကုိ ႀကိဳးျဖင့္တုတ္၏။ တုတ္ျဖင့္ရုိက္၏။ ပါးစပ္ျဖင့္ ဆဲဆုိ၏။ ႀကိမ္းေမာင္း၏။

ေရစက္ခ်လွဴၿပီးေသာ အလွဴပစၥည္းသည္ ေထြးၿပီးေသာ တံေတြးႏွင့္ ဥပမာတူ၏။ ေ၀ႆႏၱရာမင္းႀကီးသည္ သူ၏သားသမီးမ်ားျဖစ္ေသာ ဇာလီႏွင့္ကဏွာဇိန္တုိ႔ကို ဇူဇကာပုဏၰားႀကီးအား ေရစက္ခ်လွဴဒါန္းခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ၏သားသမီးမ်ားသည္ ေထြးၿပီးသား တံေတြးႏွင့္တူ၏။ အနည္းငယ္မွ် တြယ္ၿငိစရာမလုိ။
သုိ႔ေသာ္... သားသမီးသည္ သားသမီးပင္ျဖစ္၏။ မိဘသည္ မိဘပင္ျဖစ္၏။ မိဘသည္ သားသမီးမ်ားအား ကုိယ့္အသက္ေလာက္ ခ်စ္ခင္တတ္ၾက၏။ သားသမီးေနမေကာင္းျဖစ္လ်င္ မိဘေနမေကာင္းသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္၏။ သားသမီးနာက်င္ေနလ်င္ မိဘမ်ား နာက်င္ေနတတ္၏။ ဓမၼတာပင္တည္း။

ေ၀ႆႏၱရာမင္းႀကီးသည္ သူ၏သားသမီးမ်ားအား ႏွိပ္စက္ေနသည္ကုိ ျမင္သည့္အခါ ႏွလုံးသည္းပြတ္ထဲထိ နာက်င္၏။ အသဲကြဲလုမတတ္ ေၾကကြဲရ၏။ အရွင္လတ္လတ္ တံက်င္လွ်ဳိခံရသကဲ့သုိ႔ ပူေလာင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္စြဲေတာ္ သန္လ်က္ကုိ သန္လ်က္အိမ္အတြင္းမွ ဆြဲထုတ္လုိက္၏။ ဇူဇကာပုဏၰားအား အပုိင္းပုိင္း ပုိင္းသတ္ရန္ ႀကံစည္၏။ စဥ္းစား၏။ ေတြးေတာ၏။ ထုိနည္းအားျဖင့္ ေဒါသ၏ အႏုသယအဆင့္ႏွင့္ ပရိယု႒ာနအဆင့္ကုိ မင္းႀကီးကိုယ္တုိင္ က်ဴးလြန္ခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံးျဖစ္ေသာ ၀ီတိကၠမအဆင့္သုိ႔ မေရာက္ခဲ့။ သတိခၽြန္းျဖင့္ သူ၏ေဒါသကုိ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ႀကီး အုပ္ႏုိင္ခဲ့၏။

လူတုိင္း၌ရွိေသာ စိတ္သည္ ပကတိအားျဖင့္ ျဖဴစင္၏။ စင္ၾကယ္၏။ သန္႔ရွင္း၏။
သုိ႔ေသာ္ စိတ္သည္ အၿမဲတမ္းအေရာင္ဆုိးခံရ၏။ ေစတသိက္တုိ႔၏ ျခယ္လွယ္မႈေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ပါရရွာ၏။ ေစတသိက္က မဲသြားလ်င္ သူပါလုိက္ၿပီး အမဲျဖစ္ရ၏။ ေစတသိက္က ျဖဴျပန္လ်င္ သူပါလုိက္ၿပီး အျဖဴျဖစ္ရျပန္၏။ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းသည့္ ပိတ္စေပၚ၌ ေရာင္စုံေဆးေရးပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ေရးဆြဲထားသကဲ့သုိ႔ေပတည္း။

ေဒါသသည္ အမဲျဖစ္၏။ ေမတၱာသည္ အျဖဴျဖစ္၏။
အမဲရွိမွ အျဖဴသည္ ပုိထင္ေပၚ၏။ အျဖဴႏွင့္ယွဥ္မွ အမဲသည္ ပုိသိသာ၏။ အၿမဲတမ္းျဖဴေနလ်င္ အမဲ၏ သေဘာကုိ မသိႏုိင္။ အၿမဲတမ္း မဲေနျပန္လ်င္လည္း အျဖဴ၏ အဆင္းကုိ နားမလည္ႏုိင္။ ေမြးရာပါ မ်က္စိကန္းေနေသာ လူတစ္ေယာက္ကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေပ၏။

အခ်ဳပ္ဆုိရေသာ္
ေဒါသသည္ ပူေလာင္ေသာ သေဘာကို ေဆာင္၏။ ေမတၱာသည္ ေအးျမေသာ အသြင္ကုိ ယူ၏။ အပူႏွင့္ယွဥ္မွ အေအးသေဘာကုိ ပုိသိႏုိင္၏။ အေအးႏွင့္တုိင္းတာမွ အပူ၏ သဘာ၀ကုိ ပုိသေဘာေပါက္ႏုိင္၏။ ေဒါသအားႀကီးေသာသူသည္ အပူကႏၱာရခရီးခဲကုိ ျဖစ္သန္းလာ၍ ေမာပန္းေနခုိက္ ရင္ဘတ္ကုိ ေဆာင့္အကန္ခံရသကဲ့သုိ႔ ပူေလာင္နာက်င္တတ္၏။ ေမတၱာဓါတ္အားမ်ားသူသည္ အုိေအစစ္မွ အျပန္ မဒီကညာအေခ်ာအလွေလးက ေအာင္သေျပပန္းႏွင့္ လက္ကမ္းႀကိဳသကဲ့သုိ႔ ေအးျမၾကည္ႏူးရတတ္၏။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ပုထုဇဥ္လူသားတုိင္းသည္ အပူခ်ည္းသက္သက္လည္း မျဖစ္ႏုိင္။ ထုိ႔အတူ အေအးခ်ည္းသက္သက္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ အပူအေအး ေရာေႏွာေနေသာ ေရာျပြမ္းကမၻာထဲမွာ က်င္လည္က်က္စားေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤကမၻာကုိ ေရာျပြမ္းကမၻာဟု ကၽြႏု္ပ္ကုိယ္တုိင္ ကဗ်ည္းတပ္လုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္ေပေတာ့၏။

..............

အဂၤလန္ႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ဗုဒၶေန႔မွတ္တမ္းအခ်ိဳ ႔

အဂၤလန္ႏုိင္ငံဆုိင္ရာ ဗုဒၶေန႔ပူေဇာ္ပြဲကုိ ဒီေန႔ (၃၊၅၊၀၉ တနဂၤေႏြ႔)မွာ အဂၤလန္ႏုိင္ငံရွိ ျမန္မာရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား ပူးေပါင္းကာ စည္ကားသုိက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။
က်င္းပခဲ့တဲ့ေနရာကေတာ့ လန္ဒန္ၿမိဳ့ အီးလင္းခန္းမမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

မနက္ ၁၁ နာရီမွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား အီးလင္းခန္းမမွာဘဲ ေန႔ဆြမ္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပါတယ္။
ေန႔လည္ ၁၂ နာရီခြဲမွာ ဗုဒၶေန႔အခန္းအနားကုိ နေမာတႆ သံၿပိဳင္ရြတ္ဆုိၿပီး ဖြင့္လွစ္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားက ဘုရားအေနကဇာတင္ေတာ္မူၾကပါတယ္။
ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ငါးပါးသီလခံၾကတယ္။ လူငယ္ေမာင္မယ္မ်ားက ကဗ်ာရြတ္ဆုိၾကတယ္။ ပါ၀ါပြိဳင့္သုံးၿပီး ဗုဒၶေန႔အေၾကာင္းရွင္းျပတယ္။ ရွစ္ဆယ္ေပၚေတးထပ္နဲ႔ပူေဇာ္တယ္။

လန္ဒန္၀ိဟာရဆရာေတာ္ကဗုဒၶေန႔အေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး ၀တ္အသင္းသားမ်ားက ရွစ္လုံးဘြဲ႔ကဗ်ာရြတ္ဆုိပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ သာသနရံသီဆရာေတာ္က ေက်းဇူးတင္စကားႏွင့္ျမန္မာႏုိင္ငံနာဂစ္ႏွစ္ပတ္လည္ ဆုေတာင္းပြဲအေၾကာင္းေဟာေျပာၿပီး ၃ မိနစ္ခန္႔ တိတ္ဆိတ္စြာ ေမတၱာပုိ႔သၾကပါတယ္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအရပ္ ၁၀ မ်က္ႏွာေမတၱာပုိ႔လကၤာမ်ားကုိ စုေပါင္းညီညာ ရြတ္ဆုိပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေရစက္ခ် အမွ်ေပးေ၀ၾကပါတယ္။

လန္ဒန္ေမာင္မယ္မ်ားက ဗုဒၶ၀င္ဖြားေတာ္မူခန္းဇာတ္ထုတ္ကုိ ကၿပအသုံးေတာ္ခံအၿပီးမွာ သံဃဒါနဆြမ္းဆန္ေလာင္းလွဴၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ စုေပါင္းဓါတ္ပုံရုိက္ၾကၿပီး အဂၤလန္ဆုိင္ရာဗုဒၶေန႔ကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ၾကပါတယ္။ ညေန ေလးနာရီခြဲခန္႔ အခန္းအနားအစီအစဥ္အားလုံးၿပီးဆုံးပါတယ္။
...........................



ပရိတ္တနားနာယူေနၾကသည့္ ပရိသတ္မ်ား။ (အျပင္ဘက္၌လည္း လူမ်ားစြာရွိေသး၏)

အေလာင္းေတာ္သိဒၶတၳမင္းသားဖြားျမင္ေတာ္မူခန္း (ဇာတ္ထုတ္)
***********

မယ္ေတာ္မာယာမိဖုရားႀကီး ပဋိသေႏၶရွိေၾကာင္းဖြင့္ေျပာေနပုံ။


သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးသည္ မဟာမာယာေဒ၀ီမိဖုရားႀကီးထံမွ ပဋိသေႏၶရွိေနေၾကာင္းၾကားရ၍ မယုံႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ေနပုံ။


မဟာမာယာေဒ၀ီ၀မ္းၾကာတုိက္က ကေလးေလးအား ပုဏၰားမ်ားကုိ ဖိတ္ၾကားကာ ေဗဒင္ေဟာၾကားေတာ္မူေစပုံ။


သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၏ ဗကဘုိးဘုိးႀကီးသည္ ေဒ၀ဒဟျပည္သုိ႔ သြားေရာက္ကာ ေဒ၀ဒဟျပည့္ရွင္ ဘုရင္သုပၸဗုဒၶအား သူ၏ႏွမေတာ္ မဟာမာယာေဒ၀ီ၌ ကုိယ္၀န္ရွိေနေၾကာင္းေလ်ာက္ၾကားေနပုံ။ သုိ႔ေသာ္ သုပၸဗုဒၶဘုရင္က သူ႔ႏွမ သက္ေတာ္ႀကီးၿပီျဖစ္၍ လုံး၀ယုံၾကည္မႈ မရွိေနပုံ။


ဗကဘုိးေတာ္အား ဘုရင္သုပၸဗုဒၶက အႀကံအဖန္ထင္မွတ္၍ ေမာင္းထုတ္အၿပီးမွာ သုပၸဗုဒၶဘုရင္၏ ၀န္ႀကီးမ်ားက ဗကဘုိးဘုိးႀကီးအား ႏွစ္သိမ့္ေနပုံ။


မဟာမာယာေဒ၀ီမိဖုရားႀကီး ေဒ၀ဒဟျပည္သုိ႔သြားခ်င္သည့္ ခ်င္ျခင္းတပ္ေၾကာင္း ဘုရင္သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးအား သံေတာ္ဦးတင္ပုံ။


ႏွမေတာ္ပဇာပတိေဂါတမီႏွင့္အတူ မင္းခန္းမင္းနားျဖင့္ မဟာမာယာေဒ၀ီ ေဒ၀ဒဟသုိ႔ သြားေနပုံ။


ကပိလ၀တ္ျပည္ႏွင့္ေဒ၀ဒဟျပည္အႀကားရိွ လုမၺိနီအင္ၾကင္းေတာ၌ အင္ၾကင္းကုိင္းကုိင္ၿပီး မဟာမာယာေဒ၀ီသည္ အေလာင္းေတာ္သိဒၶတၳမင္းသားေလးအား ဖြားျမင္ေနပုံ။
(အင္ၾကင္းကုိင္းမရွိ၍ ႏွင္းဆီပန္းကုိ အသုံးျပဳထားသည္)


မင္းသားကေလးသည္ ဖြားျမင္ခ်င္းခ်င္း ခုနစ္ဖ၀ါးၾကြလွမ္းကာ ငါသည္ ေလာက၌ အျမတ္ဆုံး အသာဆုံး အႀကီးဆုံးဟု စကားသုံးခြန္းေၾကြးေၾကာ္ေနပုံ။


အေလာင္းေတာ္မင္းသားေလးအားၾကည့္ရႈၿပီး အရုိအေသျပဳေနၾကပုံ။ (ဤေနရာ၌ ဖြားေတာ္မူျခင္း ဇာတ္ထုတ္ အၿပီးေရာက္သည္။ ေနာက္ႏွစ္၌ က်န္ရွိေနေသာ အပုိင္းကုိ ဆက္ကမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရ၏)


ဤကဲ့သုိ႔ ဇာတ္ထုတ္၌ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္သူမ်ား အားလုံး ပရိသတ္ေရွ ႔ထြက္ျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိၾက၏။


လန္ဒန္ၿမိဳ့ အီးလင္းခန္းမမွာ က်င္းပတဲ့ အဂၤလန္ႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ဗုဒၶေန႔ဟာ ရႊင္လန္းၾကည္ႏူး ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္စရာ အျပည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရာသီဥတုကလဲ သာသာယာယာ အခန္းအနားကုိ တက္ေရာက္လာၾကတဲ့ ရဟန္းရွင္လူအားလုံးတုိ႔ရဲ ႔ စိတ္အစဥ္ေတြကလဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိခဲ့ၾကပါတယ္။
ေရေျမျခားေပမဲ့ ျမန္မာတုိ႔ရဲ ႔ စိတ္ဓါတ္အစစ္အမွန္ဟာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ျမန္မာတုိ႔ရဲ ႔ ဗုဒၶသာသနာကုိ ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေနၾကတယ္ဆုိတာ ဒီအဂၤလန္ႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ဗုဒၶေန႔က သက္ေသျပလုိ႔ ေနပါေတာ့တယ္ခင္မ်ား။

ဗုဒၶဘာသာ သာသနာ ေရာင္၀ါေနထက္ လင္းေစေသာ္။ ။

......

ဗုဒၶေန႔ဆုေတာင္း

ဒုကၡေတြ႔မွ ဗုဒၶေန႔ကုိ သတိရတယ္ဘဲေျပာေျပာ
က်ဳပ္က
ရုပ္၀ါဒသမားမဟုတ္ဘူးေလ။


ႏႈတ္ကေန ဒုကၡလုိ႔ ေရရြတ္ၿပီး
လုပ္သမွ်ေတြ
အပုပ္ခ်စရာခ်ည္း မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။


မၾကည္လင္တာေတြ ၾကည္လင္လာေအာင္
မပီျပင္တာေတြ ပီျပင္လာေအာင္
မမွီႏုိင္တာေတြ မွီလာေအာင္
ဒီဗုဒၶေန႔က
က်ဳပ္တုိ႔ကုိ လမ္းျပေနမွာပါ။


ဖြားျမင္ ျဖစ္ စံ ဗ်ာဒိတ္ခံ တဲ့
အမွန္အဟုတ္ သႏၱာန္သရုပ္
အႀကံအဖန္မဟုတ္ပါဘူး
အမွန္အကန္ ဗုဒၶေန႔ပါ။


အလုပ္ရႈပ္ၾကေပမဲ့
ဗုဒၶေန႔ကုိေတာ့ မေမ့ၾကပါဘူး
အဲဒါ
က်ဳပ္တု႔ိ (ခ်စ္စရာ့) ျမန္မာ့ဓေလ့ေလ။


လျပည့္ကဆုန္ဟာ ဗုဒၶေန႔
က်ဳပ္တုိ႔ မေမ့ၾကေပမဲ့
အလုပ္ေတြ ေရႊ ႔ဆုိင္းလုိ႔မရတာေၾကာင့္
လ၀ုိင္း၀ုိင္းျပည့္တဲ့ေန႔မွာ မက်င္းပႏုိင္ၾကဘူး။


သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း
ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ႀကိဳးႀကိဳးစားစား
ရုိးရုိးသားသား ျမန္မာ့တုိင္းရင္းသားေတြ
လန္ဒန္ေျမမွာ
ဒီေန႔ ႀကိဳတင္က်င္းပၿပီး
၀င္းပပ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔
ႏွလုံးသားေလးေတြ အဆင္းလွေနၾကေလရဲ ႔။


ဗုဒၶေန႔ကုိ ဦးတည္ၿပီး
မ်က္ရည္ျပည့္ႏွက္ေနသူမ်ား
အခက္ေပြမႈမွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း
ဒုကၡေ၀ဒနာ လႊမ္းၿခဳံခံရသူမ်ား
သုခမဂၤလာ လႊမ္းရုံႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း
အယူသည္းသူမ်ားရဲ ႔ အပူမီးမ်ား
ယူၿပီး လြင့္ပစ္လုိက္သလုိ ကင္းေပ်ာက္ေအးၿငိမ္းႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း
ထုိ႔ျပင္တစ္၀
ဗုဒၶဘာသာ သာသနာ့အေရာင္သည္
ကမၻာတည္သေရြ ႔ အပီအျပင္ တည္ရွိႏုိင္ပါေစေၾကာင္း
ထပ္ေလာင္းေမတၱာ ေစတနာျဖင့္
အေသအခ်ာ ေတာင္းဆုျပဳလိုက္ရပါ၏။ ။

....

ဧရာ၀တီ ရန္ကုန္ အာဇာနည္ေန႔

မႏွစ္က ဒီအခ်ိန္၌ ကမၻာပ်က္၏။ ၾကယ္ေတြေၾကြ၏။ ပန္းပြင့္မ်ား ေၾကြမြပ်က္စီး၏။ ကိႏၷရီကိႏၷရာ ေခ်ာင္းျခား၏။
ထိုကမၻာသည္ကား သာရကမၻာလည္းမဟုတ္။ မ႑ကမၻာလည္းမဟုတ္။ သာရမ႑ကမၻာလည္းမဟုတ္။ သုညကမၻာလည္းမဟုတ္။ ထုိ႔အတူ ဘဒၵကမၻာလည္းမဟုတ္။

ထုိကမၻာသည္ အေမရိကတုိက္မွာလည္းမဟုတ္။ ဥေရာပတုိက္မွာလည္းမဟုတ္။ အာဖရိကတုိက္မွာလည္းမဟုတ္။ ၾသစေတးလ်တုိက္မွာလည္းမဟုတ္။ ထုိကမၻာသည္ အာရွတုိက္က ကမၻာျဖစ္၏။ အာရွတုိက္က ကမၻာျဖစ္သည့္တုိင္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာ မဟုတ္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာလည္းမဟုတ္။ ကုိရီးယားႏုိင္ငံမွာလည္းမဟုတ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာျဖစ္၏။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာမွ အထူးအားျဖင့္ ဧရာ၀တီကမၻာျဖစ္၏။ ရန္ကုန္ကမၻာျဖစ္၏။ ကမၻာပ်က္ေသာေၾကာင့္ မိသားစုၾကယ္စင္အုပ္မ်ား မေၾကြခ်င္ဘဲ ေၾကြခ်ိန္မတန္ဘဲ ေၾကြၾကရ၏။ အနာဂါတ္သားေကာင္းသမီးေကာင္း ပန္းရတနာေလးမ်ား ေၾကြခ်ိန္မေရာက္ေသးခင္ ေၾကြက်ေၾကြမြပ်က္စီးၾကရ၏။ ၾကင္နာမႈအျပည့္ တြယ္တာမႈအျပည့္ရွိၾကသည့္ ဇနီးခင္ပြန္းမ်ား မခြဲခ်င္ဘဲ မကြဲခ်င္ဘဲ ေသကြဲကြဲၾကရ၏။

ထုိကမၻာသည္ ဗုဒၶစာေပ၌လာေသာ မီးခုနစ္ႀကိမ္ ေရတစ္ႀကိမ္အားျဖင့္ ခုႏွစ္ႀကိမ္တိတိျပည့္ေသာအခါ ေနာက္ဆုံး ေလဖ်က္၍ ပ်က္ရျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ တစ္ညတည္း၌ နာဂစ္မုန္တုိင္းေမႊေႏွာက္လုိက္သည့္အတြက္ ပ်က္ရျခင္းျဖစ္၏။ နာဂစ္ေၾကာင့္ ဧရာ၀တီကမၻာပ်က္၏။ ရန္ကုန္ကမၻာပ်က္၏။ အျခားကမၻာမ်ားလည္း အနည္းငယ္ပ်က္စီး၏။ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရၿပီး ၾကယ္မ်ားေၾကြၾကရ၏။ ေရနစ္ၿပီး အနာဂါတ္ပန္းေကာင္းေလးမ်ား ပ်က္စီးၾကရရွာ၏။

ေလာကႀကီးကား တရားမွ်တမႈကုိ လုံး၀မေပး။ ျမန္မာျပည္၌ ကမၻာပ်က္ေနစဥ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ အဂၤလန္၌ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ႏွစ္သက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနၾက၏။ ျမန္မာျပည္၌ နာဂစ္ဓါးစာခံမ်ား အေမွာင္ထုတြင္း ဟုိဟုိဒီဒီ ႀကိဳးစားေျပးလႊားရင္း အသက္လုပြဲဆင္ႏႊဲေနခုိက္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔သည္ လန္ဒန္၌ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေကာင္းေကာင္းေလးမ်ားကုိ ရွယ္မက္ေနၾက၏။ ျမန္မာျပည္၌ နာဂစ္ဒုကၡသည္မ်ား ရႊံ ႔ႏြံေတြၾကား ၿခဳံဖုတ္ေတြၾကား ဒုိက္ေတြၾကား ဆင္းဆင္းရဲရဲ လဲေလ်ာင္းေနၾကခုိက္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ ယူေက၌ ေမြ႔ယာထက္မွာ ဇိမ္က်က် အိပ္စက္အနားယူေနၾက၏။

သမုိင္း၌ က်ဆုံးမႈေပါင္းမ်ားစြာရွိခဲ့ဖူး၏။ လူအမ်ား အုပ္စုလုိက္ေသေက်ၾကသည္မ်ားရွိခဲ့ဖူး၏။
စစ္ပြဲေရွ ႔စစ္မ်က္ႏွာျပင္၌ အေသခံဗုန္းဒဏ္ေၾကာင့္ အမ်ားအျပား ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ၾကသည္မ်ားရွိခဲ့၏။ ထုိသတင္းမ်ားကုိ ၾကားခဲ့မွတ္ခဲ့ ဖတ္ခဲ့ၾကည့္ခဲ့ရသည့္အတြက္ ကၽြႏု္ပ္တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားခဲ့ဖူး၏။ သုိ႔ေသာ္ နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ နာရီပုိင္းအတြင္း လူမ်ား ေထာင္ ေသာင္း သိန္း ေသဆုံးရသည့္ သတင္းကုိ ၾကားလုိက္ရသည့္အခါ၌မူ ကၽြႏု္ပ္၏ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားမႈသည္ အျမင့္ဆုံးအဆင့္သို႔ေရာက္သြား၏။ အထြတ္အထိပ္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြား၏။

စစ္ပြဲ၌ အသက္စြန္႔လြတ္ရျခင္းသည္ အဓိပၸါယ္ရွိ၏။ အၿငိဳးအေတးေၾကာင့္ ရန္တုန္႔ျပန္လုိက္သည့္အတြက္ ေသၾကေက်ၾကမႈသည္ အဓိပၸါယ္ျပည့္၀၏။ သုိ႔ေသာ္ ယခုနာဂစ္သည္ တမင္သက္သက္ ရက္စက္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ အျပစ္မဲ့သူတုိ႔ကုိ မတရားအႏုိင္ယူသတ္ျဖတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နာဂစ္ကုိ ကၽြႏု္ပ္မုန္း၏။ နာဂစ္ဆုိသည့္ အသံကုိမွ် ကၽြႏု္ပ္မၾကားလုိ။ နာဂစ္ကုိ ေမ့ေအာင္ႀကိဳးစား၏။ ပစ္ပယ္ထားလုိက္၏။ ၾကဥ္ဖယ္ထားလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ နာဂစ္ဆုိသည့္ ေ၀ါဟာရသည္ ကၽြႏု္ပ္ဦးေဏွာက္ထဲက ထြက္မသြား။ နေမာတႆ ဘုရားရွိခုိး ရသကဲ့သုိ႔ အလြတ္ရေန၏။ ဒါသည္ပင္လ်င္ ပဋိဃသံေယာဇဥ္မည္ေပ၏။ မုန္းတီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည့္ သံေယာဇဥ္ဟု ေခၚတြင္၏။

ရဖုိ႔လြယ္၏။ ေမ့ပစ္ဖုိ႔ခက္၏။ နေမာတႆ ဆုိသည့္စာေၾကာင္းေလးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္ဟု ေျပာခဲ့ေသာ ဆရာသမားတစ္ေယာက္၏စကားကုိ အမွတ္ရမိ၏။ နာဂစ္အေၾကာင္းကုိ လုံး၀မၾကားခ်င္။ သို႔ေသာ္ ၾကားေနရ၏။ နာဂစ္ကုိ ေမ့ပစ္ခ်င္၏။ သုိ႔ေသာ္ အၿမဲတမ္းသတိရေန၏။ သတိရတုိင္း ေၾကြကြဲရ၏။ ၀မ္းနည္းရ၏။ ပူေဆြးရ၏။ ေသာက ပရိေဒ၀တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနရ၏။

နာဂစ္ေၾကာင့္ အမိမဲ့သားမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့၏။ သားမဲ့အမိမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့၏။ လင္မဲ့မိန္းမ မိန္းမမဲ့လင္ မ်ားစြာ မ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ ေျခ လက္ မ်က္စိစသည့္ ကုိယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းမ်ား စြန္႔လြတ္ခဲ့ၾကရ၏။ အသားေတြ အေသြးေတြ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကရ၏။ အသက္အုိးအိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀ါးမ်ိဳခံခဲ့ၾကရ၏။ အိမ္ေမြးတိရိစၦာန္ အျမားအျပား ေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့ၾကရ၏။

နာဂစ္၏ ျပင္းထန္လွေသာ ေလလႈိင္းသည္ နာဂစ္ဓါးစာခံမ်ား၏ ေသာက ပရိေဒ၀လႈိင္းမ်ားႏွင့္ႏႈိင္းစာလ်င္ ေသးငယ္သြားမည္ျဖစ္၏။ ႀကဳံလွီသြားမည္ျဖစ္၏။ နာဂစ္ႏွင့္ေရာပါလာေသာ မုိးေရေပါက္မ်ားစြာသည္ နာဂစ္ဒုကၡသည္မ်ား၏ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္လ်င္ တစ္ငုံစာေလာက္သာျဖစ္သြားမည္ျဖစ္၏။ တစ္ခြက္စာေလာက္ဘဲျဖစ္သြားမည္ျဖစ္၏။

ေသာက ပရိေဒ၀လႈိင္းမ်ား၊ ဒုကၡၡ ေဒါမနႆ ဥပါယာသ မ်က္ရည္မ်ား၊ ေသြးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ခဲ့ေသာ နာဂစ္သည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိင္းအတြက္ ရင္နာစရာျဖစ္ခဲ့၏။ မုန္းတီးစရာျဖစ္ခဲ့၏။ လက္တုန္႔ျပန္ခ်င္စရာျဖစ္ခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္ နာဂစ္သည္ သက္မဲ့ျဖစ္၏။ သူကုိယ္တုိင္ သက္မဲ့ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ သက္ရွိမ်ားကုိ မနာလုိ၀န္တုိ ျဖစ္သည့္ဟန္ျဖင့္ သက္မဲ့ႏုိင္ငံသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြား၏။

၂၀၀၈၊ ေမလ ၂ ရက္ (နံနက္ေစာေစာ အခ်ိန္)။
ထုိရက္သည္ ဧရာ၀တီအာဇာနည္ေန႔ျဖစ္၏။ ရန္ကုန္အာဇာနည္ေန႔ျဖစ္၏။ ထုိေန႔သည္ ယေန႔၌ၡ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ေသာေန႔ျဖစ္၏။ က်န္ရစ္သူ မိသားစုနည္းတူ ကၽြႏု္ပ္ ေၾကြကြဲေနရ၏။ ၀မ္းနည္းေနရ၏။ မ်က္ရည္လည္ေနရ၏။

ကၽြႏု္ပ္အခ်ိန္ရခုိက္ စြမ္းႏိုင္သေလာက္ ဘုရားစာရြတ္ဖတ္၏။ ဂုဏ္ေတာ္ပြါးမ်ား၏။ ဘုရားရွိခုိး၏။ ထုိကုသုိလ္ကုိ နာဂစ္မွာ ေၾကြေပ်ာက္သြားၾကရွာေသာ အျပစ္မဲ့ေသဆုံးသူမ်ားအားလုံးအတြက္ အမွ်ေပးေ၀လုိက္ပါ၏။ ရရာ ေရာက္ရာ ၾကားရာ အရပ္က သာဓု သုံးႀကိမ္ ေခၚဆုိႏိုင္ၾကပါေစသား။
အမွ်.. အမွ်... အမွ်။ ။

.......

နာဂစ္ငွက္ဆုိး

မႏွစ္က ေမေဒးရဲ ႔ ေနာက္တစ္ရက္
လူေတြအမ်ား အုန္းအုန္းက်က္က်က္
၀ရုန္းသုန္းကား ေျပးထြက္
ကစဥ့္ကလ်ား ေပးဆက္
အသက္ေတြ.. အခ်စ္ေတြ.. အႏွစ္ေတြ
နာဂစ္ေမႊေႏွာက္မႈအတြက္
အလွကမၻာေလး ပ်က္သြားခဲ့ရၿပီ။


အေမေရ.. အေဖေရ ေအာ္ဟစ္
သား သမီးအျဖစ္က ရင္နင့္စရာ
ၾကင္နာယုယမဲ့ မိဘမ်ားမွာ
သား သမီးရတနာမ်ားကုိ ပစ္
တမလြန္ကုိ လွစ္သြားၾကၿပီ
အဲဒါ.. နာဂစ္ရဲ ႔ ရုိက္ခ်က္ေတြဘဲေပါ့။


အေလာင္းေတြ အပုံပုံၾကားမွာ
ငါတုိ႔ သားသမီးမ်ား အသက္ရွင္က်န္ရစ္ဦးမလားဆုိတဲ့ အသိနဲ႔
ခ်ိနဲ႔နဲ႔ေျခလွမ္းေတြလွမ္းၿပီး
တစ္လွမ္းၿပီး တစ္လွမ္းေလ်ာက္
သားသမီးေပ်ာက္ကုိ ရွာေဖြထြက္ခဲ့တယ္
ဒါေပမဲ့
သားသမီးမ်ားမွာကား
မိဘေတြကုိ အၿပီးထားရစ္ခဲ့ၾကေလၿပီ
အဲဒါလဲ.. နာဂစ္ရဲ ႔ ရက္စက္မႈေတြဘဲေပါ့။


ခ်န္ခဲ့သူေတြ အမ်ားအျပား
ေ၀းရာ တမလြန္ကုိ ထြက္သြားတဲ့အတြက္
က်န္ခဲ့သူေတြရဲ ႔ မ်က္ရည္
ဘယ္သူ႔ကုိ ရည္ရြယ္ရမွန္းမသိခဲ့ႏုိင္ဘူး။


ငုိရတာ မ်ားလာတဲ့အတြက္
ငိုခ်င္လ်က္
ငိုမထြက္ခဲ့ပါဘူး။


က်လာခဲ့တဲ့မ်က္ရည္
ေသသူေတြ မ်ားျပားလြန္းတဲ့အတြက္
က်ခ်င္လ်က္နဲ႔
က်မထြက္တတ္ေတာ့ပါဘူး။


မိဘမ်ားကုိ ေပးဆပ္
သားသမီးမ်ားကုိ ေပးဆပ္
အေသြးအသားေတြေပးဆပ္
အမ်ိဳးမ်ားကုိ ေပးဆပ္
အက်ိဳးအျမတ္က နတၳိပါဘဲ။


အမ်ားကုိ ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ ဧရာ၀တီ
နာဂစ္ဒဏ္ေၾကာင့္
ေကၽြးေမြးမဲ့သူေတြကုိ ေမွ်ာ္ေနၾကရရွာၿပီ။


အမ်ားကုိ ေပးခဲ့တဲ့လက္
နာဂစ္ေမႊေႏွာက္မႈေၾကာင့္
ေပးလက္မ်ားကုိ ေစာင့္ေနၾကရရွာေလၿပီ။


အမ်ားကုိ ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့တဲ့ ဧရာ၀တီ
နာဂစ္ၾကမၼာေၾကာင့္
ႏွစ္သိမ့္ေပးမဲ့ သူမ်ားကုိ တမ္းတေနၾကရရွာၿပီ။


ဧရာ၀တီနာဂစ္
ရန္ကုန္နာဂစ္ ျမန္မာနာဂစ္
ျဖစ္ႏိုင္ရင္
နာဂစ္ထက္အင္အားႀကီးတဲ့ မဟာနာဂစ္နဲ႔
နာဂစ္ရဲ ႔ အသဲႏွလုံးကုိ
က်ေနာ္
ေခ်မႈန္းပစ္လုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ။

မွတ္ခ်က္။
ဤကဗ်ာေလးျဖင့္ နာဂစ္၏ ရက္စက္မႈ တစ္ႏွစ္ျပည့္မွာ ယူႀကဳံးမရ ၀မ္းနည္းရျခင္းကုိ ခံစားတင္ျပပါသည္။


.........

ပန္းမ်ားပြင့္လန္းေစသတည္း

ကၽြႏု္ပ္၏ ပရုိဖုိင္ထဲ၌ အႀကံေကာင္းမ်ားကုိ ႀကိဳဆုိလ်က္ပါ ဟုေရးထား၏။ ၄င္းစာသားေလးကုိ ကုိင္စြဲၿပီး အမ်ိဳးသမီးဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္က သူ၏ အႀကံေပးမႈကုိ ကၽြႏ္ုပ္၏ တုန္႔ျပန္ေရးသားမႈအတြက္ ပစ္ပစ္ခါခါ ေ၀ဖန္၏။ ေရွ ႔စကားႏွင့္ ေနာက္စကားမညီဟုဆုိ၏။ သူ၏ အယူအဆသည္ သူ႔အတြက္ အမွန္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္၏။ အမွားလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေရနစ္ေနသည့္သူသည္ တစ္စုံတစ္ခုဆြဲကုိင္စရာမရွိလ်င္ ျမက္ပင္ေသးေသးေလးကုိပင္ အားမကုိးရမွန္းသိသည့္တုိင္ ဆြဲကုိင္တတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

ကၽြႏု္ပ္၏ ပရုိင္ဖုိင္သည္ ရွင္းလင္း၏။ သိသာထင္ရွား၏။ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးမရွိ။ အႀကံေကာင္းမ်ားကုိ ႀကိဳဆုိလ်က္ပါ ဟုသာ ေရးသားထား၏။ အႀကံဆုိးမ်ားကို ႀကိဳဆုိပါသည္ဟု မေရးထား။ အဆုိးသည္ အေကာင္း၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္၏။ အမဲသည္ အျဖဴ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္၏။ အျဖဴလုိခ်င္သည့္သူသည္ အမဲကုိ လုံး၀ႏွစ္သက္မည္မဟုတ္။

အႀကံဆိုးမ်ားကုိေပးသာ ေဒ၀ဒတ္ေလာင္း လွည္းကုန္သည္ေခါင္းေဆာင္ေၾကာင့္ သူႏွင့္တကြ ေနာက္လုိက္ လွည္းသမား ငါးရာလုံး ဘီလူးစားျခင္းကို ခံခဲ့ရဖူးေလၿပီ။ အႀကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းမ်ားကုိ ေပးသနားေသာ ဘုရားအေလာင္း လွည္းကုန္သည္ေခါင္းေဆာင္၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ သူႏွင့္တကြ ေနာက္လုိက္ လွည္းသမားငါးရာ အသက္ခ်မ္းသာရာရခဲ့ၾကၿပီး စည္းစိမ္ဥစၥာ မ်ားစြာ ရရွိခဲ့ၾကဖူးေလၿပီ။
..............

"ဘုရားတရားနဲ႔ေနၿပီး တရားသေဘာေလးေတြကို ေျပာျပေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ကုိယ့္တူကုိယ့္သားေလးလို သေဘာထားၿပီး ေလးစားၾကည္ညိဳခဲ့သမွ် အခုေတာ့ ေနာင္ၾကဥ္သြားပါၿပီ"
သူေျပာခဲ့သည့္ စကားအဓိပၸါယ္ေလးပင္ ျဖစ္၏။ သူ၏ၾကည္ညိဳေလးစားျခင္း အထင္ေသးျခင္းသည္ ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္ကုိ အနည္းငယ္မွ် မတုန္လႈပ္ေစႏုိင္။ ၾကည္ညဳိျခင္းသည္ သဒၶါတရားျဖစ္၏။ အထင္ေသးျခင္း အယုံအၾကည္မဲ့ျခင္းသည္ သဒၶါတရား၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္၏။ သဒၶါတရားသည္ ကုသုိလ္ျဖစ္၏။ သဒၶါတရား၏ ဆန္႔က်င္ဘက္သည္ အကုသုိလ္ျဖစ္၏။

အကုသုိလ္တရားမ်ားကုိ အေျခခံအားျဖင့္ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ တရားသုံးပါးျဖင့္ဖဲြ႔တည္ထား၏။ ထုိ႔အတူ ကုသိုလ္တရားမ်ားကုိ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟ တရားသုံးပါးျဖင့္ စုစည္းတည္ေဆာက္ထား၏။ အကုသုိလ္တရားျဖင့္ ေသသြားလ်င္ အပါယ္ဒုဂၢတိသုိ႔ သြားရမည္ျဖစ္၏။ ကုသုိလ္တရားျဖင့္ ေသဆုံးလ်င္ အထက္သုဂတိသုိ႔ လားရမည္ျဖစ္၏။

ထုိ႔ျပင္ ေဒါရဲ၊ ေလာၿပိတ္၊ ေမာတိရိစ္ ဆုိသည့္အတုိင္း ေဒါသနဲ႔ေသလ်င္ ငရဲရြာသုိ႔ ဧကန္သြားရမည္ျဖစ္၏။ ေလာဘအားႀကီးလ်က္ ေသသြားလ်င္ ၿပိတၱာဘုံဘ၀ ေရာက္ရမည္ျဖစ္၏။ ေမာဟအားမ်ားၿပီး ေသဆုံးလ်င္ တိရစၦာန္ဘ၀ ေရာက္ရမည္ျဖစ္၏။ အကုသုိလ္သည္ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္၏။ ကုသုိလ္သည္လည္း သူ႔လုပ္ငန္း သူလုပ္ကုိင္၏။

သူသည္ အႀကံေပးစာကုိ ဟိတ္ဟန္ထုတ္ လူတတ္လုပ္ၿပီး ေရးေပး၏။ ဟိတ္ဟန္လုပ္ျခင္းသည္ သာေဌယ်ျဖစ္၏။ သာေဌယ်သည္ ေလာဘအုပ္စု၀င္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိသုိ႔အၿမဲတမ္း ဟိတ္ဟန္ထုတ္ၿပီး သူေသဆုံးလ်င္ ၿပိတၱာဘုံဘ၀ ေရာက္ရမည္ျဖစ္၏။ သူ၏ ဟိတ္ဟန္ထုတ္ၿပီး အႀကံေပးေရးသားခ်က္ကုိ ဖတ္ရႈၿပီး ကၽြႏ္ုပ္ စိတ္ဆုိးအမ်က္ထြက္၏။ စိတ္ဆုိးအမ်က္ထြက္ျခင္းသည္ ေဒါသျဖစ္၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ အၿမဲတမ္း စိတ္ဆုိးအမ်က္ထြက္ၿပီး ကၽြႏု္ပ္ေသဆုံးသြားလ်င္ ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္သုိ႔ ကၽြႏု္ပ္ စီတီဇင္အျဖစ္ သြားေရာက္ရမည္ျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္.. စိတ္သည္ မ်က္စိတစ္မွိတ္၊ လက္ဖ်စ္တစ္သြက္၊ လ်က္တစ္ျပက္အတြင္း ကုေဋသန္းခ်ီၿပီး ျဖစ္ပ်က္၏ဟု အဆုိရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ စိတ္သည္ တစ္ခဏအတြင္း ကုသုိလ္စိတ္လည္းျဖစ္ႏုိင္၏။ အကုသုိလ္စိတ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္၏။ ေလာဘလည္းျဖစ္ႏုိင္၏။ ေဒါသလည္းျဖစ္ႏိုင္၏။ အေလာဘလည္းျဖစ္ႏုိင္၏။ အေဒါသလည္းျဖစ္ႏုိင္၏။ ကၽြႏု္ပ္၏ စိတ္အစဥ္သည္လည္း ေဒါသ အၿမဲတမ္းျဖစ္မေနႏုိင္။ သူ၏ စိတ္အစဥ္၌လည္း သာေဌယ် အၿမဲတမ္း ကိန္း၀ပ္မေနႏိုင္။

သူ၏စိတ္အစဥ္၌လည္းေကာင္း ကၽြႏု္ပ္၏ စိတ္အစဥ္၌လည္းေကာင္း အားလုံးတုိ႔၏စိတ္အစဥ္၌လည္းေကာင္း ေလာဘ ေမာဟ ေဒါသ အလုိဆုိးတရားမ်ားအားနည္းၿပီး အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟ တရားေကာင္းမ်ား ပြါးမ်ားစည္ပင္ေနမည္ဆုိပါက ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံး သာယာလွပေနမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ လန္ဒန္ေႏြဦးေပါက္ရာသီမွာ ပန္းေပါင္းစုံ ၿငိမ့္ေျငာင္းသာယာစြာ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ ၾကြားၾကြား၀င့္၀င့္ ပြင့္လန္းေနသကဲ့သုိ႔တည္း။ ။

...........