နွစ္ေဟာင္းႏွစ္သစ္ ေတာင္းဆုုစစ္

နွစ္ေဟာင္းကုုိကြယ္ စြန္႔ကာထားလုုိ႔
နွစ္သစ္မ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ၾကမယ္။

မေကာင္းမႈေတြကိုု ထားက်န္ရစ္ေပါ့
ေကာင္းတာျဖစ္ဖုုိ႔ အားထုုတ္ကြယ္။

လႊင့္ပစ္ပါကြယ္ အမုုန္းမ်ားကုုိ
အၿပဳံးမ်ားနဲ႔ အစားထုုိးမယ္။

ဒုုကၡေတြကိုု ေမ့ကာထားလုုိ႔
သုုခပြါးဖုုိ႔ ႀကိဳးစားကြယ္။

က်န္းမာခ်မ္းသာ လာဘ္ေတြေကာင္းဖုုိ႔
ဆုုေတြေတာင္းလုုိ႔ ေပးလုုိက္တယ္။

ကုုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ မွန္စြာသစ္လုုိ႔
နုုိင္ငံသစ္သုုိ႔ ခ်ီတက္မယ္။

တက္မယ္ တက္မယ္။

.

သူႀကီးမင္း ေန႔လယ္ခင္း မွတ္စုု

မွတ္မွတ္ရရ
အဲဒီေန႔က
ဇြန္းေတြေပ်ာက္သြားတယ္
သူေတာ္ေကာင္းေပမဲ့
တခါတခါမွာ
ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ေတာ့
ဘတ္တတ္ၾကတယ္။

လူအမ်ားစုုက
ကုုိယ့္ဒုုကၡကုုိ သူတပါး မျမင္တတ္တာဘဲ
 ျမင္တတ္ၾကၿပီး
သူတပါး ဒုုကၡကုုိေတာ့
 ဒုုကၡအျဖစ္ေတာင္ သတ္မွတ္ဖုုိ႔
၀န္ေလးတတ္ၾကတယ္။

အေခ်ာ့ခံေနက် သူေတြက
မ်ားေသာအားျဖင့္
ျပန္ေခ်ာ့ဖုုိ႔ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္။

စ ေနာက္ တတ္သူ အခ်ိဳ႔က
သူတပါး အားနည္းခ်က္ကုုိ
ဖြင့္ထုုတ္ စ ေနာက္ တတ္ၾကေပမဲ့
ကုုိယ့္အားနည္းခ်က္ကုုိ
တစ္ခ်က္ကေလး ထိတာနဲ႔
ေဆြ႔ေဆြ႔ခုုန္တတ္ၾကတယ္။

အတၱႀကီးလုုိက္တာလုုိ႔
ၿငီးတြားေနသူ အမ်ားစုုရဲ့ အသံေတြဟာ
ကုုိယ့္အတၱေနာက္ မလုုိက္ပါလာတဲ့အတြက္
ကုုိယ္ပိုုင္အတၱရဲ့
ေပါက္ကြဲသံမွ်သာ ျဖစ္တယ္။

ကမၻာႀကီးက မ်က္ရည္မခုုိင္ဘူး
တေယာထုုိးသံၾကားတာနဲ႔
သနားမ်က္ရည္ လည္တတ္ၾကျပန္ေရာ။

လူေတြက
ေလာေလာလတ္လတ္
ပန္းကိုုက္တဲ့ပုုိးကုုိဘဲ
ျမင္တတ္ၾကၿပီး
ပိုုးကုုိက္ခဲ့တဲ့ ပန္းကုုိေတာ့
ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္။

ကမၻာေလာကႀကီး
သာယာေအးခ်မ္းဖုုိ႔
တခါတခါမွာ
နွလုုံးသားမဲ့
ပူတင္ေတြ
အမ်ားႀကီး လုုိအပ္တယ္။

တံုုးဖလားသူႀကီးမင္း
(၂၄၊၁၁၊၂၀၁၅ အဂၤါ ၁၈း၀၀ နာရီ)

ဆုုေတာင္းပါ၏

တုုိင္းျပည္ကုုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မည့္

တရားဥပေဒစုုိးမုုိးမႈကုုိ အထူးတန္ဖုုိးထားမည့္

နုုိင္ငံ၏ ရုုိးရာအေမြအနွစ္ သယံဇာတ ေရအရင္းျမွစ္စသည္တုုိ႔ကိုု ထိန္းသိမ္းမည့္

ဘာသာ သာသနာကိုု ေထာက္ပ့ံအားေပးမည့္

နုုိင္ငံေတာ္ကုုိ တုုိးတက္ဖြံ႔ျဖိဳးေအာင္ လုုပ္ေဆာင္ေပးမည့္...

နုုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ေပၚေပါက္ႏုုိင္ပါေစ။

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေပၚေပါက္ၿပီး

ရာသီဥတုုမွ်တပါေစ

စုုိက္ပ်ိဳးေရး ျဖစ္ထြန္းပါေစ

ပညာေရး စီးပြါးေရး လူမႈေရးစသည့္ အေရးမ်ား တုုိးတက္ျမင့္မားပါေစ။

ေခတ္မီ ဖြံ႔ၿဖိဳး တုုိးတက္ ေအးခ်မ္း သာယာေသာ နုုိင္ငံေတာ္သစ္ဆီသုုိ႔ ခ်ီတက္ႏိုုင္ၾကပါေစ။

(တုုံးဖလားသူႀကီးမင္း

၀၈ နုုိ၀င္ဘာ ၂၀၁၅ တနဂၤေႏြ

၀၀း၃၀ နာရီ)

ဆုုေတာင္းပတၳနာ

နံနက္ခ်ိန္ခါ၊ မဂၤလာ
ခ်မ္းသာေစေရး၊ ေမတၱာေပး
ယီးေလ့ေလး ယီးေလ့ေလး။

သန္႔ရွင္းသုုတ္သင္၊ ကုုိယ္ကုုိျပင္
ၾကည္လင္စိတ္ေအး၊ က်န္းမာေရး
ယီးေလ့ေလး ယီးေလ့ေလး။

ေရာင္းရင္းတုုိ႔ေရ၊ တုုိ႔တေတြ
တုုိ႔ေျမသာေရး၊ စဥ္းစားေတြး
ယီးေလ့ေလး ယီးေလ့ေလး။

ေဒါသအေရာင္၊ စိတ္အေမွာင္
ပယ္ေရွာင္ခြါေပး၊ ထားခဲ့ေလး
ယီးေလ့ေလး ယီးေလ့ေလး။

ေက်းငွက္သာရကာ၊ သံသာသာ
ခ်ိဳစြာသီေပး၊ လွသည့္ေတး
ယီးေလ့ေလး ယီးေလ့ေလး။

ေန႔ရက္တခြင္၊ ၿပဳံးပန္းဆင္
ေပ်ာ္ရႊင္ေစေရး၊ ဦးစားေပး
ယီးေလ့ေလး ယီးေလ့ေလး။

ကုုိယ့္ၿမိဳ့ကုုိယ့္ရြာ၊ ညီညြတ္စြာ
ပညာတတ္ေရး၊ လုုပ္ေဆာင္ေပး
ယီးေလ့ေလး ယီးေလ့ေလး။

ဆုုေတာင္းမဂၤလာ၊ ေအာင္ေၾကာင္းျဖာ
မွန္စြာျပည့္ေရး၊ ေကာင္းခ်ီးေပး
ယီးေလ့ေလး ယီးေလ့ေလး။

(တုုံးဖလားသူႀကီးမင္း

၀၄၊၁၀၊၂၀၁၅ တနဂၤေႏြ နံနက္ ၁ နာရီ)

.

ေအးရာေအးေၾကာင္း

သားသုုံးသား
ထင္ရွားပါတဲ့ ျပည္။

နွစ္သားမွာ ထင္ မွားပါလုုိ႔
တစ္သားသာ ခင္ မ်ားေတာ့တယ္
တင္စားလုုိ႔ ေန။

ျမင္မမွားေလနဲ႔
ထင္ထားသမွ် ယဥ္သကုုိ
ရင္ဖုုိလုုိ႔ ေဆြး။

မုုန္းထားမေတာ္
ဂုုံးစကား မေခ်ာ္ေလနဲ႔
သုုံးသားေတြ တူတူေလွာ္ကာမွ
တူတူေပ်ာ္ ျပည္ေတာ္ခရီးကိုု
ထုုိသုုံးေဖာ္ ပ်ိဳၿပဳံးေပ်ာ္မ်ားရယ္နဲ႔
သြားၾကမွ ေအး။

(တုုံးဖလားသူႀကီးမင္း
၂၅ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၅ ေသာၾကာ
၂၃း၂၀ နာရီ)

.

အ၀င္အထြက္ ထူးျခားမႈ (+18)

ငရုုပ္သီးဆုုိတာ အမွန္စပ္သကြဲ႔

ေသခ်ာမွတ္လုုိ႔ ထားၾကကြယ္။

စားသုုံးေလလွ်င္ လ်ာေတြစပ္သမုုိ႔

ဖင္လဲစပ္လုုိ႔ ပူလွတယ္။

ထုုိသုုိ႔ဆုုိလွ်င္ မသိေသးလုုိ႔

တစ္ခုုေလးေတာ့ ေမးခ်င္တယ္။

သၾကားစားရင္ မွတ္မယြင္းကြဲ႔

ပါးစပ္အတြင္း ခ်ိဳလွတယ္။

မနက္ခ်ိန္ခါ ဟုုိဟာသြားေတာ့

ခ်ိဳလားစပ္လား မသိကြယ္။

ဘယ့္ေၾကာင့္ေလကြယ္ သကာပ်ားကုုိ

ဖင္အမ်ားက မသိတယ္။

ေမးခြန္းကိုုကြယ္ အေျဖေပးမယ္

ေသခ်ာေရးလုုိ႔ မွတ္ထားကြယ္။

ရသာေျခာက္ျဖာ လ်ာကသိသကြဲ႔

ဖင္ကမသိ သနားဖြယ္။

အစပ္တစ္မ်ိဳးသာ ဖင္ကသိသတဲ့

က်န္တာမသိ ကန္းၾကတယ္။

မယုုံၾကည္လွ်င္ ဟုုိဟာသြားလုုိ႔

ေနရာမမွား ပုုံထားကြယ္။

အစပ္ပုုံကုုိ ေနေရာင္မညွိဳးခင္

ငွက္တစ္မ်ိဳးက စားလိမ့္မယ္။

ခ်ိဳပုုံကုုိကြယ္ မ်က္စိမလႈပ္နဲ႔

ပုုရြက္အုုပ္လုုိက္ ၀ုုိင္းၾကမယ္။

ထုုိသုုိ႔ဆိုုလွ်င္ သင့္အေမးကုုိ

သူႀကီးေျဖေပး ေက်နပ္ဖြယ္။ 

ထုုိဥပမာ ပုုံျပင္ေလးကုုိ

ဂုုဏ္တင္ေပးလုုိ႔ မွတ္ၾကကြယ္။

မေကာင္းမႈကုုိကြယ္ လူအမ်ားက

ဆင့္ကာပြါးလုုိ႔ ျဖန္႔ၾကမယ္။

ေကာင္းမႈကုုိကြယ္ ဆင့္ကာပြါးဖိုု႔

ပါးစပ္မ်ားက ဆြ႔ံအတယ္။ 

သုုိ႔ေသာ္လဲကြယ္ အားမေလ်ာ့နဲ႔

လူတုုိင္းေတာ့လဲ မဟုုတ္တယ္။

ေကာင္းမႈသိသူ လူအမ်ားက

ကုုသုုိလ္ပြါးလုုိ႔ ေပ်ာ္ၾကမယ္။

မေကာင္းသိသူ ထုုိသူမ်ားကုုိ

ေမ့ကာထားလုုိ႔ ေနၾကကြယ္။

ဘယ့္ေၾကာင့္ဆုုိေသာ္ တကယ့္အေရးမုုိ႔

တုုိင္းျပည္ေရးထက္ ေရးႀကီးတယ္။

အထြက္အ၀င္ ထုုိသုုိ႔ထူးသတဲ့

ေသခ်ာကူးလုုိ႔ မွတ္ထားကြယ္။

မွတ္ကြယ္ မွတ္ကြယ္။

.

မွတ္ခ်က္။

မူရင္းစေတးတပ္စ္ႏွင့္ ဓါတ္ပုုံအား ခရက္ဒစ္ေပးပါသည္။ 

ထုုိစေတးတပ္စာသားေလးကိုု သူႀကီးအေတြးနဲ႔ အေျဖေပးထားပါသည္။

(တုုံးဖလားသူႀကီးမင္း

စက္တင္ဘာ ၁၂   ၂၀၁၅ စေန ၁၀း၂၀ နာရီ)

.

ပုုိ သံေယာဇဥ္ရွိတယ္ (ဘေလာ့ေဒးအမွတ္တရ)

ေဖ့စ္ဘုုတ္က လြတ္လပ္ခြင့္ ဒီမုုိကေရစီဆုုိ

ဘေလာ့က ခ်ဳပ္တည္းမႈ ဆုုိရွယ္လစ္ျဖစ္မယ္။

ေဖ့စ္ဘုုတ္က စည္းကမ္းပ်က္ အာဏာရွင္ဆုုိ

ဘေလာ့က စည္းကမ္းရွိ ဒီမုုိကေရစီျဖစ္မယ္။

ေဖ့စ္ဘုုတ္က ဟုုိေဖာ္ဒီေဖာ္ ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ အပ်ိဳမေလးဆုုိရင္

ဘေလာ့က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း အပ်ိဳစင္ေလးျဖစ္မယ္။

ေဖ့စ္ဘုုတ္က ျပက္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ လူျပက္ဆုုိရင္

ဘေလာ့က တည္တည္တံ့တံ့ ဂုုဏ္သေရရွိ လူႀကီးျဖစ္မယ္။

ေဖ့စ္ဘုုတ္က ပူျပင္းတဲ့ ေနမင္းဆုုိရင္

ဘေလာ့က ေအးျမတဲ့ လမင္းျဖစ္မယ္။

ေဖ့စ္ဘုုတ္က သဲကႏၱာရႀကီးဆုုိရင္

ဘေလာ့က အိုုေအစစ္ေလးျဖစ္မယ္။

ေဖ့စ္ဘုုတ္က ၾကမ္းတမ္းတဲ့ မုုန္တုုိင္းဆုုိရင္

ဘေလာ့က ႏူးည့ံတဲ့ ေလေျပျဖစ္မယ္။

ေရွးရုုိးစြဲလုုိ႔ပဲ ေျပာေျပာ

ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ခ်င္တယ္ပဲ ဆုုိဆုုိ

သူႀကီးကေတာ့

ဘေလာ့ကုုိ ပုုိ သံေယာဇဥ္ရွိတယ္။

တုုံးဖလားသူႀကီးမင္း

(၃၁၊၀၈၊၂၀၁၅ တနလၤာေန႔ နံနက္ ၀၁း၄၀ နာရီ)

.

ေယာင္မွား၍ ေအာ္မိသည္

ေရႊေရာင္ေရာေထြး
ပုုိးေကာင္ေလးသည္
ဟိုုေျပးဒီလာ
ေခါက္တုုန္႔ကာျဖင့္
လြန္စြာၾကည္ႏူး
ေပ်ာ္စိတ္ၾကဴးသိုု႔
ရႊင္ျမဴးလြန္၍ ေမ့ေလ်ာ့သည္။

ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္
ေလွ်ာက္လွမ္းစဥ္၀ယ္
စားခြင္အႀကိဳက္
ပင့္ကူမုုိက္က
ဆြဲကုုိက္ခ်ည္ေႏွာင္
သူ႔သုုိက္ေဆာင္သည္
ပိုုးေကာင္ရုုန္းဖုုိ႔ ခက္လွသည္။

စိတ္မွာဒြိဟ
လြန္ေတြးဆ၍
ကယ္ရနုုိးနုုိး
ထားရနုုိးဟုု
ခ်ိန္ထုုိးေနမိ
အျပစ္ရွိသည္
အသိမူး၍ ပူမိသည္။

ပုုိးေကာင္ကုုိကယ္
ပင့္ကူပယ္က
ရင္၀ယ္မခ်ိ
စာနာမိသုုိ႔
သူ၏အစာ
၀မ္းတစ္ထြာကုုိ
ဤငါလုုပ္၍ ပ်က္စီးသည္။

ပင့္ကူကုုိလြတ္
ပုုိးေကာင္သတ္လည္း
မျပတ္ပူမီး
ရင္တြင္းစီး၍
ငါတည္းပင္လွ်က္
ကယ္နုုိင္လ်ွက္နဲ႔
သူ႔သက္ေသ၍ ျပစ္ရွိသည္။

ထုုိသုုိ႔ေတြးစဥ္
ပင့္ကူမွ်င္ျဖင့္
အစဥ္ရစ္ပတ္
ျဖစ္ညွစ္သတ္၍
ေသလတ္ပုုိးေကာင္
စုုတိေဆာင္သည္
ငါေယာင္မွား၍ ေအာ္သတည္း။

(တုုံးဖလားသူႀကီးမင္း

ၾသဂုုတ္လ ၂၈  ၂၀၁၅ ေသာၾကာေန႔

၁၆း၃၀ နာရီ)

.

လူလုုပ္တဲ့ စက္

အခန္းထဲ စာၾကည့္ရင္း ေမွးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေန႔လည္စာစားၿပီးခ်င္း စာၾကည့္ရတာလဲ အိပ္ေဆးတစ္မ်ိဳးပါဘဲ။ တေဒါက္ေဒါက္ တံခါး ေခါက္သံေၾကာင့္ ဖ်တ္ကနဲ နုုိးလာတယ္။ ေမွးကနဲအိပ္ ဖ်တ္ကနဲနုုိး။ တယ္လဲ မႏွိပ္လွဘူး။ ဘယ္သူလဲ ၀င္ခဲ့လိုုက္ေလဆုုိေတာ့ မေန႔တေန႔ကတည္းက အလည္ေရာက္ေနတဲ့ ဘာမင္ဂမ္က ဧည့္သည္ အဘုုိးအုုိႀကီး။ အသက္ႀကီးသေလာက္ အေတာ္ေလးသြက္သြက္လက္လက္ ရွိတဲ့ အဘုုိးအုုိ။ ေအာက္ထပ္က အိမ္ရွင္အဘုုိးနဲ႔ အေတာ္ေလး အဖြဲ႔က်ၾကတယ္။

"မုုိဘုုိင္းဖုုန္းေလး အားကုုန္သြားလုုိ႔ အားသြင္းေပးပါလား၊ ဟုုိဘက္အခန္းမွာ ပလပ္ေပါက္ မရွိလုုိ႔"

"ထားခဲ့ေလ အဘုုိး"

"ေအးေအး ေမာင္ရင္လဲ စာၾကည့္ေနတယ္ဆုုိေတာ့ ေႏွာက္ယွက္သလုုိ ျဖစ္သြားလား မသိဘူး"

"ရပါတယ္ အဘုုိး၊ အိပ္ရင္း ၾကည့္၊ ၾကည့္ရင္းအိပ္နဲ႔ စာအုုပ္ေတြလဲ ေၾကမြေနပါၿပီ အဟီး"

ဧည့္သည္ အဘုုိးအုုိ အိမ္ေအာက္ထပ္ ျပန္ဆင္းသြားတယ္။ အိမ္ရွင္အဘုုိးအုုိနဲ႔ ေလပန္းေနၾကတာ အေပၚကေန မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္။

........

သူႀကီးမွာ မိတ္ေဆြ စုုံတြဲတစ္တြဲရွိတယ္။ သူတုုိ႔မွာ ကေလးသုုံးေယာက္ ရွိတယ္။ ကေလးေလးေတြက တကယ့္ ခ်စ္စရာေလးေတြ။ လွပမွ။ ေခ်ာမွေခ်ာ။ အျပစ္ဆုုိဖြယ္ရာ ဘာတစ္ခုုမွ မရွိ။ ဒါနဲ႔ သူႀကီးက ေမးၾကည့္တယ္။ မင္းတုုိ႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လုုံး ရုုပ္ေတြ ဆုုိးေနရဲ့သားနဲ႔ ကေလးေတြက ဘာျဖစ္လုုိ႔ ဒီေလာက္ ရုုပ္ေခ်ာေနရတာလဲ ဆုုိေတာ့ အမ်ိဳးသမီးလုုပ္သူက ေျဖတယ္.. ဟုုိေလ.. လူလုုပ္တဲ့ စက္ ေကာင္းလုုိ႔ေပါ့ သူႀကီးရဲ့ တဲ့။

"လူ လုုပ္တဲ့ စက္.."

နားမလည္စြာနဲ႔ ျပန္ေမးလုုိက္ေတာ့ သူတုုိ႔ ခပ္က်ဲက်ဲ ရယ္ေနၾကတယ္။ အေတာ္ဗဟုုသုုတနည္းတဲ့ သူႀကီး၊ အေတာ္ေလး အ တဲ့ သူႀကီး၊ ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလားဆုုိတဲ့ ေလွာင္ရယ္မ်ိဳး။

"ဟုုတ္တယ္။ လူ လုုပ္တဲ့ စက္။ မၾကားဖူးဘူးလား။ မျမင္ဖူးဘူးလား"

"ဟင့္အင္း တစ္ခါမွ ၾကားလဲ မၾကားဖူးဘူး၊ ျမင္လဲ မျမင္ဖူးဘူး"

"ဒါဆုုိရင္ ညေနဆည္းဆာေရာင္ သန္းလာတာနဲ႔ အိမ္ကိုု လာခဲ့။ သူႀကီးကိုု ျပေပးမယ္"

သူႀကီးလဲ လူလုုပ္တဲ့ စက္ကိုု ျမင္ဖူးခ်င္တာနဲ႔ ညေနပုုိင္းမွာ သူတုုိ႔ အိမ္ဘက္ ေျခဦးတည္မိတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူတုုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သူႀကီးကုုိ တစ္ေနရာ ေခၚသြားၾကတယ္။ တက္စီတစ္ဦးငွားစီးၾကတယ္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ အေဆာက္အဦးအုုိႀကီး တစ္ခုုေရွ့မွာ သူႀကီးတုုိ႔ ဆင္းၾကတယ္။ ေန၀င္သြားေပမဲ့ လင္းဖ်ဖ် လ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေလးေၾကာင့္ ဆုုိင္းဘုုတ္ႀကီးမွာ ေရးထားတဲ့ စာေၾကာင္းကုုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းဖတ္လုုိ႔ ရေနေသးတယ္။ အျဖဴေရာင္ ေအာက္ခံၿပီး အနီေရာင္စာလုုံးႀကီးေတြနဲ႔ ေရးထားတာ။

"HMF (Human-Making-Factory) လူလုုပ္စက္ရုုံ"

ညပုုိင္းမုုိ႔ ထင္ပါရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က အေတာ္ေလး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ စက္ရုုံရဲ့ ပတ္ပတ္လည္က ေတာအုုပ္ေတြခ်ည္း။ လာ သူႀကီး အထဲ၀င္ၾကစုုိ႔ ဆုုိၿပီး စက္ရုုံႀကီးထဲ အတူတူ ၀င္ဖုုိ႔ ျပင္ဆင္လုုိက္တယ္။ ေအာ္ ေမ့ေနလုုိ႔ ေနဦး။ အ၀တ္အစားေတြ လဲရဦးမယ္။ ပါလာတဲ့ အ၀တ္အစားေတြကိုု ဒီေနရာမွာဘဲ ထားခဲ့ရမယ္။ အထဲကုုိေတာ့ ေဟာဒီ ၀တ္စုုံေတြဘဲ ၀တ္ရမယ္ဆုုိၿပီး ညအိပ္အက်ီ ၤလုုိမ်ိဳး အ၀တ္ႀကီးကုုိ စြပ္၀တ္ၿပီး အထဲ ၀င္သြားၾကတယ္။

ညွီစီစီအနံ႔ေၾကာင့္ ေက်ာေတာင္ ခ်မ္းသြားတယ္။ အထဲေရာက္ေတာ့ ၀င္ေပါက္တံခါး ေလးေပါက္တိတိ ရွိတာကိုု သတိထားတယ္။ လူလုုပ္စက္ေပၚ တက္မဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာအ၀တ္မွ မ၀တ္ရဘူး။ မိေမြးတုုိင္း ဖေမြးတုုိ္င္း တက္ရမွာ။ ဒါမွ စစ္မွန္တဲ့ ခႏၶာကုုိယ္ကိုု ပုုိင္ဆုုိင္မွာ လုုိ႔ သူတုုိ႔က ေျပာတယ္။ 

"ဒါက ၀င္ေပါက္ ၁။ ေယာက်္ားေလးေတြအတြက္ စက္

ဒါက ၀င္ေပါက္ ၂။ မိန္းခေလးေတြ အတြက္ စက္

ဒါက ၀င္ေပါက္ ၃။ ေယာက်္ားေလးအျဖစ္ကေန မိန္းခေလးအျဖစ္ ေျပာင္းေပးတဲ့ စက္

ဒါက ၀င္ေပါက္ ၄။ မိန္းခေလးအျဖစ္ကေန ေယာက်္ားေလးအျဖစ္ ေျပာင္းေပးတဲ့ စက္"

 သူတုုိ႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပၾကတယ္။ ၀င္ေပါက္ကေလးေတြကေန ေခါင္းျပဴ ေခ်ာင္းၾကည့္လုုိက္ေတာ့။ အားပါးပါး... ေလးေနရာလုုံး ဆုုိင္ရာဆုုိင္ရာ လူေတြ တန္းစီေနၾကတာ မနည္းပါလား။ လူလုုပ္တဲ့ စက္ေတြ အေတာ္ေလး အလုုပ္ျဖစ္ၾကတာဘဲ။ ဒီလုုိ စက္မ်ိဳး ေထာင္ထားရင္ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ႀကီးပြါးသြားႏုုိင္တယ္။

၀င္ေပါက္ ၁ ရဲ့ အ၀င္က ေၾကာ္ျငာဘုုတ္မွာ အာနုုိးပုုံ ရမ္ဘုုိပုုံ ဘက္ခမ္ပုုံ ကုုိရီးယားမင္းသားေတြပုုံ ဂ်ပန္မင္းသားေတြပုုံ ကပ္ထားတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့ ခႏၶာကုုိယ္ ( S, M, L, XL, XXL) အရြယ္အစားအတုုိင္း ျပဳလုုပ္ေပးႏုုိင္သည္တဲ့။ ရာႏႈန္းျပည့္ အာမခံသည္ဆိုုဘဲ။ သူႀကီးလဲ အခြင့္အေရးရတုုန္းေလး ရမ္ဘုုိကိုုယ္လုုံးေလာက္ေတာ့ လုုပ္သြားဦးမွဆုုိၿပီး သူႀကီးမိတ္ေဆြတုုိ႔ကုုိ ေျပာျဖစ္တယ္။

၀င္ေပါက္ ၃ နွင့္ ၄ ကိုု သိပ္စိတ္မ၀င္စားေပမဲ့ ၀င္ေပါက္ ၂ ကိုုေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။ မိန္းခေလးေတြကိုု ဘယ္လုုိလွေအာင္ ဘယ္ေလာက္ လွေအာင္ လုုပ္ေပးႏုုိင္မလဲဆုုိတာ သိခ်င္ေနမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူႀကီးမိတ္ေဆြေတြကုုိ  ငါ ဒီမွာ ခဏ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္တယ္ လုုိ႔ ေျပာလိုုက္ေတာ့..

"ခဏ ေနဦး.. အမ်ိဳးသားစက္မွာ သူႀကီးအတြက္ တုုိကင္ ႀကိဳယူထားရဦးမယ္၊ ဒါမွ သူႀကီးအလွည့္ အျမန္ေရာက္လာမွာ"

တုုိကင္ယူၿပီး ၀င္ေပါက္ ၂ ကိုု ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အထဲ၀င္ၿပီး မိန္းခေလးေတြကိုု အကဲခတ္ေနမိတယ္။  ၀၀တုုတ္တုုတ္ စည္ပုုိင္း မိန္းခေလးေတြ၊ ပိန္ပိန္ေျခာက္ေျခာက္ မီးယပ္ပိန္ မိန္းခေလးေတြ၊ ရုုပ္ဆုုိးဆုုိး မိန္းခေလးေတြ။ စုုံလုုိ႔ စုုံလုုိ႔။

ခဏၾကာေတာ့ ၀၀ဖုုိင့္ဖုုိင့္ (ရုုပ္ရွင္မင္းသမီး ပြင့္လုုိ) မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ လူလုုပ္စက္ေပၚ တက္သြားတယ္။ စက္ဘတ္ႀကိဳးလုုိမ်ိဳး ခပ္ျပားျပားအလ်ားရွည္ အခ်ပ္ႀကီးေပၚ စန္႔စန္႔ႀကီး လဲေလ်ာင္းေနတာကိုု ျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီ ႀကိဳးျပားရွည္ႀကီးႏွင့္အတူ အဲဒီမိန္းမႀကီးကုုိ ေအာ္တုုိမစ္တစ္ စက္ထဲ ဆြဲယူသြားတယ္။ က်လိ က်လိ က်ိ ဂြပ္ ဂြြ်တ္ ဆုုိတဲ့ စက္ႀကိတ္ေခ်တဲ့ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ပေရာ့ဆက္လုုပ္ေနတာ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာတယ္။ ပေရာ့ဆက္ေတြ အားလုုံးၿပီးေတာ့ ခုုနက စက္ဘတ္ႀကိဳးျပားႀကီးနဲ႔ဘဲ အဲဒီမိန္းခေလးကိုု ျဖည္းျဖည္းေလး စက္ထဲက တြန္းထုုတ္လာတယ္။ 

"ဘုုရားေရ...."

မ်က္စိေတာင္ မယုုံႏုုိင္ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။ ဒီေလာက္ ၀၀ဖုုိင့္ဖုုိင့္ မင္းသမီးပြင့္လိုု မိန္းမႀကီးဘ၀ကေန မင္းသမီး မုုိးယုုစံ ကိုုယ္လုုံးလုုိမ်ိဳး သြယ္သြယ္လ်လ်ေလးနဲ႔ နတ္သမီးတမွ် မိန္းမပ်ိဳေလး ျဖစ္လာပါေရာလား။ ၾကည့္ရင္း အေတာ္ေလး သေဘာက်သြားတယ္။ သူႀကီးအသိေတြထဲက ခပ္၀၀မိန္းခေလးေတြကိုု ဒီစက္ရုုံကိုု ေခၚလာရမယ္ဆုုိၿပီး စဥ္းစားရင္း ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ 

ေနာက္တစ္ေယာက္အလွည့္။ ဒီမိန္းခေလးကေတာ့ ပိန္ပန္ကပ္ကပ္ ငါးေဖာင္ရုုိးလုုိမ်ိဳး မိန္းခေလး။ ရင္မရွိ တင္မရွိ ဘာမွ မရွိ တုုတ္ထုုိးရုုပ္နဲ႔ မျခားတဲ့ မိန္းခေလး။ သူလဲ စက္ထဲ ၀င္ၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ မင္းသမီး သက္မြန္ျမင့္ ပုုံစံမ်ိဳးေလး ျဖစ္လာတယ္။ အားပါးပါး  တယ္မုုိက္ပါလား။ 

"ပထမ ၀၀ဖုုိင့္ဖုုိင့္ မိန္းခေလးရဲ့ အသားပိုုင္းအသားစေတြကိုု စက္ထဲမွာ အလုုိအေလ်ာက္ သိမ္းထားၿပီး အခုု ပိန္ကပ္ကပ္ မိန္းခေလးရဲ့ ခႏၶာကုုိယ္မွာ စက္က အလုုိအေလ်ာက္ ျပန္ထည့္ေပးလုုိ္က္တာ"

မိတ္ေဆြေတြက ေသခ်ာ ရွင္းျပၾကတယ္။

"သူတုုိ႔ ပိုုက္ဆံေတြ အေတာ္ကုုန္မွာဘဲေနာ္"

"ဟုုတ္တယ္ တစ္ေယာက္ကိုု ေပါင္တစ္ေသာင္းေလာက္ ေပးရတယ္။ ဒီလူလုုပ္စက္က နည္းနည္းေစ်းပုုိႀကီးတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ခ်ရတယ္။ ဟိုု ေအာက္စ္ဖုုိ႔ဒ္က လူလုုပ္စက္ဆုုိရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ ေပါင္ သုုံးေထာင္ဘဲ ေပးရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစက္မွာ  ဂ်မ္ ခဏခဏျဖစ္လုုိ႔ လူေတြ အသက္ဆုုံးရႈံးရတာေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီစက္ရုုံက တရုုတ္စက္ေတြကိုု အသုုံးျပဳထားတာကုုိး။ ဒီစက္ရုုံက တကယ့္ ယူေက စတင္းဒါ့"

မိန္းခေလးေတြရဲ့ လူလုုပ္စက္ကိုု ေလ့လာၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးသားေတြရဲ့ လူလုုပ္စက္ခန္းဘက္ လွည့္လာၾကတယ္။ ကေလး လူငယ္ လူရြယ္ လူႀကီး ဆုုိက္ေသး ဆုုိက္လတ္ ဆုုိက္ႀကီး စတဲ့ ပုုံစံမ်ိဳးစုုံကုုိ ႀကဳိ္က္ရာ ေရြးႏုုိင္တယ္။ သူႀကီးက ရမ္ဘုုိပုုံစံ ေရြးခ်ယ္ထားၿပီးသား ျဖစ္တယ္။ 

တုုိကင္အရ အစဥ္အတုုိင္း တန္းစီၾကရတယ္။ သူႀကီးေရွ့က ၀၀ဖုုိင့္ဖုုိင့္ေတြေရာ ပိန္ပန္ကပ္ကပ္ေတြေရာ ငါးေယာက္ေလာက္ လူလုုပ္စက္နဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာ လုုပ္ ၿပီးသြားတယ္။လက္ေမာင္းမွာ  ၾကြက္သားႀကီးေတြ အေျမာင္းလုုိက္နဲ႔ ထြက္လာတာလဲ ရွိရဲ့။ ဗုုိက္ေခါက္မွာ အရစ္အရစ္ေတြနဲ႔ ထြက္လာတာလဲ ရိွရဲ့။ ခုုေခတ္ ကုုိရီးမင္းသား ဂ်ပန္မင္းသားေတြလုုိ  ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ နုုနုုနယ္နယ္ေလးေတြ ထြက္လာတာလဲ ရွိရ့ဲ။ ေတာ္ေတာ္ ဟန္က်တဲ့ လူလုုပ္စက္ဘဲ။

အဲလုုိနဲ႔ သူႀကီးေရွ့က လူတစ္ေယာက္ အလွည့္ေရာက္လာတယ္။ သူၿပီးရင္ သူႀကီးအလွည့္။ သူက ရုုပ္ဆုုိးတဲ့အျပင္ တကယ့္၀၀တုုတ္တုုတ္ႀကီး။ ဗိုုက္ျပင္တစ္ခုုလုုံးလဲ အဆီေတြ တလပ်စ္နဲ႔။ သူ႔ခႏၶာကုုိယ္ေတာင္ သူမႏိုုင္ခ်င္သလုုိလုုိ။ သူ႔ကိုု စက္ထဲ ဆြဲသြင္းလုုိက္တယ္။ က်လြပ္ ခြပ္ က်ိ က်ိ ရွဲ ဆုုိတဲ့ သံေတြ ထြက္လာတယ္။ မၾကာခင္မွာ ထူးဆန္းစြာ  စက္သံေတြ ပုုိက်ယ္လာတယ္။ အားညွစ္ၿပီး ရုုန္းရတဲ့ အသံမ်ိဳး။ စက္ထဲက မီးခုုိးေတြ ထြက္လာတယ္။ ကယ္ပါ ကယ္ပါ ကယ္ၾကပါ ဆုုိတဲ့ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္သံကုုိလဲ ၾကားေနရတယ္။ ဒါဆုုိ ေသခ်ာၿပီ။ ဟိုုလူႀကီး စက္ထဲမွာ ဒုုကၡေရာက္ေနၿပီ။ 

စက္ရုုံ၀န္ထမ္းေတြ  ပ်ာယာခတ္သြားၾကတယ္။ စက္အစိတ္အပုုိင္းေတြကိုု ေသခ်ာ စစ္ေဆးၾကည့္ၾကတယ္။ လ်ပ္စစ္ခလုုပ္ေတြ အေရးေပၚ အကုုန္ပိတ္ေပမဲ့ ေအာ္တုုိလည္ေနတဲ့ စက္က အေတာ္နဲ႔ ရပ္မရဘူး။ 

"သူ႔ရဲ့ ဦးေခါင္းက အရမ္းႀကီးေနတဲ့အတြက္ စက္က ပုုံသြင္းစက္ထဲ ဆြဲယူလုုိ႔ မရဘဲ ပုုံသြင္းစက္ အ၀မွာဘဲ တစ္ေနတာ။ စက္က အားနဲ႔ဆြဲေတာ့  သူ႔ေခါင္းကုုိ ဆြဲညွစ္ၿပီး ရိုုက္ခြဲသလုုိ ျဖစ္သြားတာ"

စက္ရုုံ၀န္ထမ္းေတြ ေအာ္ဟစ္ေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒီလူ အသက္ရွင္ဖုုိ႔ ေသခ်ာပါေတာ့မလား မသိ။ ဘုုရား ဘုုရား မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း။ 

ျပႆနာက အေတာ္ေလး ႀကီးေနၿပီမုုိ႔ စက္ရုုံ၀န္ထမ္းေတြ အေရးေပၚ ခလုုပ္ကိုု နွိပ္လုုိက္ၾကပုုံေပၚတယ္။ တူ တူ တူ တူ တူ ဆုုိတဲ့ အေရးေပၚ အခ်က္ေပးသံေတြ စက္ရုုံထဲ ဆူညံသြားတယ္။ နားကြဲလုု မတတ္ပါဘဲ။ 

""တူ တူ တူ တူ တူ တူ တူ တူ တူ တူ တူ တူ""

ဆူညံသံေၾကာင့္ ျဖတ္ကနဲ လန္႔နုုိးလာတယ္။ ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ကုုန္ပါလိမ့္ဆုုိၿပီး ဟုုိဟုုိ ဒီဒီ ရွာေဖြၾကည့္လုုိက္ေတာ့။ အားသြင္းထားတဲ့ အဘုုိးအုုိရဲ့ ဖုုန္း။ အဲဒီဖုုန္းကုုိ ဖုုန္းေခၚတစ္ခုု ၀င္ေနတာကုုိး။ ဖုုန္းက ေရွးျဖစ္ ဆမ္ေဆာင္းဖုုန္းဆုုိေတာ့ အသံက က်ယ္သလားမေမးနဲ႔။ နားကြဲမတတ္ပါဘဲ။ 

ဖုုန္းကေလး ကိုုင္ၿပီး ေအာက္ထပ္ကုုိ ဆင္းလုုိက္တယ္။ အဲဒီအဘုုိးအုုိကုုိ ဖုုန္းေပးလုုိက္တယ္။ ဖုုန္းတစ္ခုု ၀င္လာလုုိ႔ အဘုုိး... ဆုုိေတာ့ ဖုုန္းကုုိ လွမ္းယူၿပီး အဘုုိးအုုိက ၾကည့္တယ္။ ေအာ္... သမီးဆီက လာတဲ့ ဖုုန္းကုုိးတဲ့။

သူႀကီးလဲ အေပၚထပ္ ျပန္တက္လာတယ္။ အိပ္ခ်င္ မူးတူးေပမဲ့ ထပ္မအိပ္ရဲေတာ့ဘူး။ အမ်ိဳးသားလူလုုပ္စက္ခန္းထဲ တန္းစီေနၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာ ေရွ ့က ၀၀တုုတ္တုုတ္လူႀကီးၿပီးရင္ သူႀကီးအလွည့္မဟုုတ္လား။  ။

တုုံးဖလားသူႀကီးမင္း

(ၾသဂုုတ္လ ၂၄ ရက္ တနလၤာေန႔ ညေန ၄ နာရီခြဲ)

.

စိႆီေရ ( Mind, the Water)

ညဥ့္နက္ေနၿပီ။ အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိေသးဘူး။ စိတ္ထဲ တစ္ခုုခုု ခံစားေနမိတယ္။ စာတစ္ပုုဒ္ပုုဒ္ေရးဖုုိ႔ တစ္စုုံတစ္ေယာက္က တုုိက္တြန္းေနသလုုိမ်ိဳး။ ႏွလုုံးရဲ့ အေပၚဘက္ပုုိင္းက ပူေနၿပီး ေအာက္ပုုိင္းက ေအးျမေနတယ္။ အဲလုုိ အပူတစ္ျခမ္း အေအးတစ္ျခမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ စိတ္ေတြ တက္ၾကြေနၿပီး တစ္ခုုခုုကိုု လုုပ္ခ်င္ေနမိတယ္။ မအိပ္ရရင္ေနပေစ။
............

ေနပူပူကုုိ အံတုုၿပီး ရထားသံလမ္းပိုုင္းအတုုိင္း လမ္းေလ်ွာက္လာခဲ့တယ္။ ေကာလင္းနဲ႔၀န္းသုုိၾကားက ရထားလမ္းပိုုင္းမွာပါ။ အသိမိတ္ေဆြ ရြာတစ္ရြာကေန ျပန္လာခဲ့တာပါ။ ဦးတည္ရာက ၀န္းသုုိၿမိဳ့ကုုိပါ။ လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ ရထားသံလမ္းနဲ႔ ဆယ္ကုုိက္ေလာက္အကြာမွာ အကိုုင္းအခက္ ခပ္အုုပ္အုုပ္ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း ခေရပင္ေလးတစ္ပင္ကိုု ေတြ႔ပါတယ္။

ခေရပင္န႔ဲ ၀ါးတစ္ျပန္ေလာက္မွာ ေရတြင္းေလးတစ္တြင္းရွိပါတယ္။ ေရတြင္းေဘာင္ေပၚမွာ နုုိ႔ဆီခြက္ကုုိ ေဘးႏွစ္ဘက္ အေပါက္ေဖာက္ၿပီး ႀကိဳးေလးသုုိင္းကာ ၀ါးတုုတ္တံရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ ခ်ည္သုုိ္င္းၿပီး အဆင္သင့္ ေရခပ္ေသာက္ဖုုိ႔ တင္ေပးထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ အဆင္သင့္လုုိက္ျခင္း။ ေရတြင္းေလးဆီ သြားလုုိက္ပါတယ္။ ေန႔လည္အခ်ိန္ ေနပူပူမွာ ေရေအးေအးတစ္ခြက္ ေရတြင္းထဲက ခပ္ေသာက္လုုိက္ရတာ တကယ့္ အရသာဘဲ။ ဒါမွ အုုိေအစစ္ စစ္စစ္။

ေရေလးေသာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ခေရပင္ေအာက္ ၀င္ၿပီး ေနရိပ္ခုုိပါတယ္။ ေခၽြးထြက္တတ္လြန္းတဲ့အတြက္ အသင့္ေဆာင္ထားေလ့ရွိတဲ့ ပုု၀ါပုုိင္းေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာကုုိ သုုတ္ၿပီး အပူေတာမွ ခဏကင္းလြတ္ခြင့္ရျခင္း ေအးၿငိမ္းမႈကိုု ခံစားေနပါတယ္။ ဟူးးးးး။ တကယ့္ေအးခ်မ္းမႈေပဘဲ။ ေနပူက သံသရာ၊ ငါက သံသရာခရီးသည္ဆုုိ ခေရရိပ္ကေလးက ေအးနိဗၺာန္ဘဲေပါ့။

ေအးရိပ္လႈံေနတုုန္း တေ၀ါ၀ါနဲ႔ မီးရထားတစ္စင္း ေကာလင္းဘက္ကေန ၀န္းသုုိဘက္ ျဖတ္သန္းလာပါတယ္။ ရထားေပၚက လူတစ္ခ်ိဳ႔ လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပတာကုုိ ျပန္ေ၀ွ႔ယမ္းျပေနမိတယ္။ ရထားေပၚမွာ လူေတြ ျပြတ္လုုိ႔ ၾကပ္လုုိ႔။ ေအာ္... သံသရာခရီးသည္ေတြ။ ငါက လမ္းေလွ်ာက္ ခရီးသည္။ သူတုုိ႔က ယာဥ္စီးခရီးသည္။ ေနွးေပမဲ့ တစ္ေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္ရတာ ေအးသည္ေလ။

ရထားကိုု မ်က္စိတစ္ဆုုံး ေငးၾကည့္ေကာင္းေနတုုန္း လူတစ္စုု ရထားသံလမ္းပိုုင္းအတုုိင္း ၀န္းသုုိဘက္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကတာကိုု ေတြ႔ရတယ္။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္န႔ဲ ေနာက္လုုိက္ ေလးေယာက္။ စုုစုုေပါင္း ငါးေယာက္။ ဒီေခါင္းေဆာင္ကိုု ငါျမင္ဖူးသလုုိလုုိဘဲ။

ေခါင္းေဆာင္လုုပ္သူက...ေဟ့လူ..ႀကိဳ့ကုုန္းကိုု ဘယ္လုုိ သြားရမလဲဗ်...ဆုုိၿပီး အဂၤလိပ္ကိုု လွမ္းေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿပဳံးျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပါဘဲ။  သူဘယ္သူလဲဆုုိတာ ခ်က္ခ်င္းသတိရသြားတယ္။ ဟာ... ခင္ဗ်ား အုုိဘားမားႀကီး မဟုုတ္လား။

ေတာ္သားဘဲ။ ဟုုတ္တယ္ အိုုဘားမားပါ။ ခုုနကေလာ္ကယ္ရထားနဲ႔ ေကာလင္းက လုုိက္လာတာ။ ဟုုိဘက္နားက ဇီးျဖဴပင္ဆုုိတဲ့ ရြာေလးမွာ ဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာပါ။ ႀကိဳ့ကုုန္းမွာ လုုပ္စရာ ကိစၥေလးရွိလုုိ႔ပါ။ အဲဒါ ႀကိဳ့ကုုန္းကိုု ဘယ္လမ္းက သြားရင္ ေရာက္မလဲဆုုိတာ ေျပာျပေပးလုုိ႔ ရမလား။

စဥ္းစားမေနေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ေနာက္လုုိက္ခဲ့ဆုုိၿပီး သူတုုိ႔ကုုိ ဦးေဆာင္ေခၚသြားလုုိက္တယ္။ သူတုုိ႔လဲ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ပါလာၾကတယ္။ လမ္းျပလုုပ္ဖူးခဲ့သမွ် သူတုုိ႔ကုုိ လမ္းျပလုုပ္ေပးရတာ ပီတိအျဖစ္ဆုုံး။

ႀကိဳ့ကုုန္းရြာေရာက္ခါနီးမွာ ေခ်ာင္းတစ္ခုုေတြ႔ပါတယ္။ ေခ်ာင္းကိုု ျဖတ္ေဆာက္ထားတဲ့ ေခ်ာင္းကူးတံတားက အလည္တည့္တည့္ က်ိဳးပ်က္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲကုုိ ေဇာက္ထုုိးႀကီးေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေခ်ာင္းေရက ဒူးေလာက္ဘဲ နက္တာပါ။

ခင္ဗ်ားတုုိ႔ ေရြးစရာ လမ္းမရွိေတာ့ဘူး။ ဒီတံတားက်ိဳးအတုုိင္း ေခ်ာင္းထဲ တြယ္ကပ္ဆင္းၿပီး ေခ်ာင္းကိုု ျဖတ္ရပါမယ္။ ဟုုိဘက္ကမ္းေရာက္ရင္လဲ တံတားက်ိဳးကိုုဘဲ တြယ္ဖက္ၿပီး ျပန္တက္ရမွာပါ။ လုုပ္ႏိုုင္မယ္ မဟုုတ္လား ဆုုိေတာ့ ေအးေဆးပါတဲ့။ က်ေနာ္က ေရွ့ကေန တြယ္ကပ္ဆင္းတယ္ သူတုုိ႔က ေနာက္ကေန တြယ္ကပ္လုုိ္က္တယ္။ ေခ်ာင္းကိုု အတူတူ ကူးၾကတယ္။ ဟုုိဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ အုုိဘားမားႀကီးက တံတားက်ိဳးကုုိ တြယ္မတက္တတ္ေတာ့ဘူး။ တံတားက်ိဳးရဲ့ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြကုုိ ဟုုိကိုုင္ ဒီကိုုင္လုုပ္ၿပီး စမ္းတ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနေလရဲ့။

ေရာ့ဗ်ာ.. က်ေနာ့္လက္ကုုိသာ ဆြဲထားၿပီး ေနာက္ကေန တြယ္ကပ္လုုိက္ခဲ့ေပေတာ့..ဆုုိၿပီး လက္တစ္ဖက္ ကမ္းေပးလုုိက္တယ္။ ေခ်ာင္းကမ္းပါးက အေတာ္ေလးျမင့္ေတာ့ တံတားက်ိဳးကုုိ တစ္ဆင့္ခ်င္းစီ တြယ္တက္ရတယ္။ သူ႔လက္က ေမတၱာဓါတ္အျပည့္ပါတဲ့ လက္ဘဲ။ ခြန္အားသတၱိေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ သူ႔လက္ကတစ္ဆင့္ က်ေနာ့္ခႏၶာကုုိယ္ထဲ စီးဆင္းသြားတယ္။ လက္တစ္ဘက္ကုုိ အားျပဳလုုိက္ တစ္ဆင့္တက္လုုိက္ သူ႔ကိုု ဆြဲတင္လုုိက္နဲ႔ ေနာက္ဆုုံးေတာ့ အားလုုံး တစ္ဘက္ ကမ္းပါးေပၚ ေအာင္ျမင္စြာ ေရာက္ရွိသြားတယ္။ ကမ္းေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘဲ ႀကိဳ့ကုုန္းရြာက ဘြားကနဲ ေပၚလာတယ္။

ခင္ဗ်ား ျပန္လုုိ႔ရၿပီ။ က်ေနာ္တုုိ႔အဖြဲ႔ ဒီတံတားကိုု ျပင္ဖုုိ႔ လာခဲ့တာ။ လမ္းျပေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ လုုိအပ္တာရွိရင္ အေၾကာင္းၾကားပါ တဲ့။

က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာတယ္။ ကမၻာေက်ာ္လူတစ္ေယာက္ကုုိ လမ္းျပေပးခဲ့ရတဲ့ ပီတိရဲ့ ၿငိမ္းေအးမႈက ေႏြေခါင္ေခါင္ေန႔လည္ပူပူႀကီးမွာေတာင္ ေခၽြးေတြသိပ္ၿပီး ေအးျမလုုိ႔။
...........
ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့
ခန္းနားႀကီးက်ယ္လွတဲ့ ဘုုရားပရိ၀ုုဏ္တစ္ခုုထဲ က်ေနာ္ ေရာက္သြားတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မရွိပါဘူး။ ဘုုရားပရိ၀ုုဏ္ထဲ ခဏေခၽြးသိပ္ခ်င္ယုုံသက္သက္ပါ။ ဘုုရားပရိ၀ုုဏ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ ေဟာခန္းႀကီးတစ္ခုုေတြ႔တယ္။ ဧရာမေဟာခန္းႀကီးေပဘဲ။ ေဟာခန္းႀကီးရဲ့ ထိပ္ပုုိင္းမွာ ဘုုရားရုုပ္တုုေတြ ထားရွိတဲ့ ဘုုရားခန္းႀကီးတစ္ခုု ရွိေနတယ္။ အဲဒီအထိေတာ့ မသြားလုုိက္ေတာ့ဘူး။

ေဟာခန္းႀကီးရဲ့ အလယ္ဘယ္ဘက္နံရံနား ကပ္ၿပီး ေနရာယူလုုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုုရားရုုပ္တုုေတြကိုု ဦးတုုိက္လိုုက္တယ္။ အလုုိ... ဒီေလာက္က်ယ္၀န္းတဲ့ ေဟာခန္းႀကီးထဲ ငါတစ္ေယာက္တည္းပါလား။

ခႏၶာကုုိယ္မွာ ၀တ္ဆင္ခဲ့တဲ့အ၀တ္ေတြဟာ ၀တ္ျဖဴစင္ေတြမွန္း အဲဒီေဟာခန္းႀကီးထဲ ေရာက္မွ သိလုုိက္တယ္။ လည္ပင္းတေလ်ွာက္ ကုုိင္စမ္းၾကည့္လုုိက္ေတာ့ ပုုတီးတစ္ကုုံး ဆြဲထားမွန္း သိလုုိက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ နံရံကုုိ ေက်ာေပးၿပီး က်က်နန ထုုိင္ကာ လည္ပင္းက ပုုတီးကုုိ ျဖဳတ္ၿပီး မ်က္စိမွိတ္ ပုုတီးစိပ္ေနျဖစ္ေတာ့တယ္။ အရဟံဂုုဏ္ေတာ္ေတြနဲ႔ပါ။ ပုုတီးမစိပ္ခင္ နာရီေမာ့ၾကည့္ျဖစ္လုုိက္ေသးတယ္။ နံနက္ ၈ နာရီ။

သူႀကီးမင္း သူႀကီးမင္းဆုုိတဲ့ ကေလးေခၚသံလုုိလုုိ ဘာလုုိလုုိ အသံၾကားတာနဲ႔ မ်က္လုုံး ဖြင့္ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ နာရီက နံနက္ ၁၁ နာရီ ထိုုးေနၿပီ။ ဟာ... ျမန္လုုိက္တာ ငါက ငါးမိနစ္ေလာက္ဘဲ ရွိေသးတယ္ ထင္ေနတာလုုိ႔ စိတ္ထဲ ေရရြတ္ရင္း နာရီေမာ့ၾကည့္ေနရာမွ ေရွ့တူရူကုုိ ၾကည့္လုုိက္ေတာ့. အလုုိေလး... ၀တ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ႔ က်က္သေရရွိလွတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ပါလား။ ဒူးေလးတုုတ္ထုုိင္ၿပီး ၿပဳံးေနေလရဲ့။ က်က္သေရအရွိဆုုံး အၿပဳံးေလးကိုု အခုုထက္ထိ ခံစားလုုိ႔ ရေနေသးတယ္။

သိပ္မွတ္မိတာေပါ့။ သူမွသူဘဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္မဟုုတ္လား..လုုိ႔ မေမးလုုိက္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကုုိ သိေနတယ္ဆုုိတာကုုိ သူသိပါတယ္။ ေနေကာင္းလား အဆင္ေျပလား အလုုပ္ေတြ ထိေရာက္မႈရွိလားဆုုိတဲ့ ေလာကြတ္စကားေလးအခ်ိဳ႔က လႊဲလုုိ႔ ဘာေတြ ေျပာလုုိက္မိမွန္း ဘာေတြ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

သူႀကီး လိုုအပ္တာရွိရင္ အေၾကာင္းၾကားလုုိက္ေနာ္။ အားမနာနဲ႔။ လုုံး၀ အားမနာပါနဲ႔။ ကူညီေပးဖုုိ႔ အဆင္သင့္ပါ။ ဖုုန္းနံပါတ္ ရိွတယ္မဟုုတ္လား..ဆုုိၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခါသြားတယ္။ ဟုုတ္သားဘဲ သူ႔ဖုုန္းနံပါတ္ ငါ့ဆီ ရွိေနသားဘဲ။ လုုိအပ္တဲ့အခါမဟုုတ္ရင္ေတာင္ အလႅာပသလႅာပေလးေတြ ေျပာဖုုိ႔ သူအားလပ္မဲ့အခ်ိန္ေလး ေရြးၿပီး ဖုုန္းဆက္ဦးမွပါလုုိ႔ စဥ္းစားၿပီး ငုုတ္တုုတ္ထုုိင္ မ်က္စိမွိတ္ ပုုတီးဘဲ ထပ္စိပ္ေနျဖစ္ေတာ့တယ္။
..........
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ အဲဒီ အိပ္မက္ေတြ နွစ္ရက္ဆက္တုုိက္ အစဥ္အတုုိင္း မက္ေနေလေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကုုိ ဖြင့္ေျပာျဖစ္တယ္။ ေဗဒင္ေတြကုုိ ယုုံတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြက ေျပာတယ္။ သူႀကီး ႀကီးပြါးမယ္ ခ်မ္းသာမယ္ ေအးခ်မ္းမယ္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မယ္ နာမည္အရမ္းႀကီးလိမ့္မယ္ တဲ့။ သူတုုိ႔က ၿငိမ္းခ်မ္းေရး နုုိဘယ္လ္ဆုုရွင္ႏွစ္ေယာက္တဲ့။ အဲဒီအထဲက အင္အားႀကီးတစ္ေယာက္ကုုိ လမ္းျပၿပီး ေဖးမတြဲေခၚေပးရတယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ရုုိရုုိေသေသနဲ႔ လုုိအပ္တာရွိရင္ ေျပာပါလုုိ႔ ဖိတ္ေခၚထားတယ္ဆုုိေတာ့ တဲ့။

က်ေနာ္ လန္႔သြားတယ္။ ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္လုုိခ်င္တာ အဲဒါေတြ မဟုုတ္ဘူး။
"ငါေတာင့္တေနတာက High Profile Life မဟုုတ္ဘူး။  ငါတကယ္ ျဖစ္ခ်င္တာက  Low Profile Life ပါ" ဆုုိၿပီး စိတ္ထဲ ကုုိယ့္ဘာသာ ေျပာေနမိတယ္။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အႏၱရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ ပုုံမွန္ စားေသာက္သုုံးစြဲေနရရင္ ေနေပ်ာ္ၿပီ မဟုုတ္လား။ လူပ်င္းအေတြးဆုုိေစဦးေတာ့ ေလာဘေတြ အေတာ္အတင့္  ၿငိမ္းမယ္ေလ။
ဒါနဲ႔ နာမည္ႀကီးေၾကာင္းေတြ ဘာမွ မလုုပ္ေတာ့ဘဲ စာေလးဖတ္လိုုက္ စာေလးေရးလုုိက္နဲ႔ ေအးေအးလူလူ ေနခ့ဲလုုိက္တာ ဒီေန႔အထိပါဘဲ။

ဒါေပမဲ့ အခုုရက္ပုုိင္းအတြင္း
နည္းနည္းေလးေတာ့ တုုိးၿပီး ႀကိဳးစားမႈ လုုပ္ေပးလုုိက္ပါဦး ဆုုိၿပီး တစ္စုုံတစ္ေယာက္က အနားနား ကပ္ေျပာသလုုိ ခံစားေနမိတယ္။ အင္း နည္းနည္းဘဲေနာ္ ဆုုိၿပီး ျပန္ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ စိတ္နဲ႔ၾကားၿပီး စိတ္နဲ႔ဘဲ ေျပာလုုိက္မိၾကတာပါ။ ဘယ္သူဘယ္၀ါက လာေျပာမွန္း မသိေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့ တုုိးၿပီး ႀကိဳးစားလိုုက္ဦးမယ္လုုိ႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်မိရက္သား ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

တုုံးဖလားသူႀကီးမင္း
(၂၂၊၀၈၊၂၀၁၅ စေနေန႔ နံနက္ ၃ နာရီ မတ္တင္း)

.

၀ဋ္ရြတ္ပြဲ

သီတင္းကၽြတ္ပြဲ နီးလာတာနဲ႔အမွ် ၿပိဳင္ဆုုိင္ေလ့က်င့္မႈက ျပင္းထန္လာသည္။ အနုုိင္ယူလုုိသူတုုိ႔ ထုုံးစံအတုုိင္း ကာရန္ညွိၾကရသည္။ အသံစမ္းၾကရသည္။ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ညံ့သည္ျဖစ္ေစ အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ၾကမွသာလွ်င္ အဖြဲ႔လုုိက္ အနုုိင္ရရွိၾကမည္ ျဖစ္သည္။

အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔ (ခ) ပ၀ါရဏာေန႔ (ခ) သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔၌ က်င္းပေလ့ရွိသည့္ ၀တ္ရြတ္ၿပိဳင္ဆုုိင္ပြဲပင္ျဖစ္၏။ 

ပထမရသည့္အသင္းအေနျဖင့္ ဆုုေၾကးေငြမ်ားအျပင္ ရပ္ရြာအပ်ိဳလူပ်ိဳမ်ားကုုိ ဦးေဆာင္ခြင့္ရမည္ျဖစ္ၿပီး ျမသပိတ္ပြဲ၌လည္း ျမသပိတ္ကုုိ ကုုသုုိလ္ထူးစြာ ဘုုရားအား လွဴဒါန္းခြင့္ရရွိမည္ျဖစ္၏။ ဧရာမ အခြင့္အေရးႀကီးပင္တည္း။ 

ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကမည့္ ၀တ္ရြတ္အသင္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေသာ္လည္း အဓိကၿပိဳင္ဘက္မွာ အသင္းႀကီး ႏွစ္သင္းသာ ရွိေလ၏။ စန္းၾကြယ္ ဦးေဆာင္သည့္ "နြယ္လုုျဒာအသင္း' နွင့္ သဲစုုဦးေဆာင္သည့္  "ျပန္ခ်စ္ေဖာ္အသင္း" တုုိ႔ပင္ ျဖစ္၏။

ရြတ္ဆုုိယွဥ္ၿပိဳင္ရမည္မွာ အမ်ားနားယဥ္ၿပီးသား ေဟတုုပစၥေယာ အစခ်ီသည့္ ပ႒ာန္းပစၥယုုေဒၵသႏွင့္ ပစၥယနိေဒၵသတုုိ႔ပင္ျဖစ္၏။

ၿပိဳင္ပြဲနီးလာေလ ေလ့က်င့္မႈက ျပင္းထန္ေလျဖစ္ေလ၏။ ေဟတုုပစၥေယာတိ ေဟတူ ေဟတုုသမၺယုုတၱကာနံ ဓမၼာနံ ဟုု ရြတ္ဆုုိမႈ ျပဳရာ၀ယ္ ႏြယ္လုုျဒာအသင္းမွ ေအးျမႏွင့္ေအးလွတုုိ႔သည္ ပီသေအာင္ မရြတ္ဆုုိႏုုိင္ၾကေပ။ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ေပးေသာ္လည္း လုုိက္မမီနုုိင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္မုုိ႔ သူတုုိ႔နွစ္ေယာက္အား နြယ္လုုျဒာ၀တ္အသင္းမွ ထုုတ္ပယ္လုုိက္ရေလသည္။ ထုုိ႔ျပင္ အသံပုုိမုုိၾကည္လင္ျပတ္သားသည့္ ညီညီသြင္ကိုုလည္း သူ႔အသံက ပုုိၿပီးထင္ေပၚေနသျဖင့္ အသင္းညီညြတ္မႈအရ မျဖစ္သင့္ဟုုဆုုိကာ အသင္းမွ ျဖဳတ္လုုိက္ရေပသည္။ ေကာင္းေကာင္းညံ့ညံ့ ညီညြတ္မႈရွိမွသာလွ်င္ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ရွိမည္ မဟုုတ္ပါလား။ 

ျပန္ခ်စ္ေဖာ္အသင္းသည္လည္း ေလ့က်င့္မႈ ျပဳလုုပ္ရာ၌ အလားတူ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳး ရွိေလသည္။ အသံေနအသံထား အလြန္ညံ့၍ အသင္းလုုိက္ရြတ္ဆုုိမႈ၌ လုုံး၀ မလုုိက္နုုိင္ေတာ့သျဖင့္ သန္းဆင့္ႏွင့္ခင္တင့္တုုိ႔ကုုိ အသင္းမွ ပယ္ထုုတ္လုုိက္ရသလုုိ အသံအုုိးအလြန္ေကာင္းလြန္းသည့္ ရီေမကိုုလည္း အသင္းလုုိက္စုုစည္းမႈကိုု ထိခုုိက္ေစနုုိင္သည္ဟုု ဆုုိကာ ထုုတ္ပယ္လုုိက္ရေလသည္။ 

ရပ္ရြာဓေလ့ထုုံးစံေလးက ခ်စ္စရာ ေကာင္းေပမဲ့  အခုုလုုိ သီတင္းကၽြတ္ ၀တ္ရြတ္ၿပဳိင္ပြဲတုုိင္းလုုိလုုိမွာပင္ ရြာအတြင္း အတင္းအဖ်င္းမ်ားျဖင့္ စည္ကားေလ့ရွိေလသည္။ သူ႔အသင္းေကာင္းသည္ ကုုိယ့္အသင္းေကာင္းသည္ အဆုုံးအျဖတ္ဒုုိင္မ်ား ဘက္လုုိက္သည္ စသျဖင့္ ေ၀ဖန္မႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္နွက္ေနေလ့ရွိသည္။ စိတ္မထိန္းႏုုိင္သူတုုိ႔ ဆဲၾကသည္။ က်ိန္ၾကသည္။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ အခ်င္းခ်င္း နပန္းလုုံးရသည္အထိ ၀တ္ရြတ္ၿပိဳင္ပြဲက ျပင္းထန္ေလ့ရိွသည္။ 

ရပ္သူရြာသားမ်ားအဖုုိ႔ ေပ်ာ္ရမလုုိ စိတ္ညစ္ရမလုုိ ဟိုုလုုိလုုိ ဒီလုုိလုုိ အျဖစ္ဆုုံး ရာသီျဖစ္၏။ အသင္းမွ ထုုတ္ခံရသူတုုိ႔ကလည္း သူတိုု႔ အလြန္ေတာ္ေသာေၾကာင့္ မနာလုုိ၍ ထုုတ္ပယ္ျခင္းျဖစ္သည္ ဟုု စြပ္စြဲေလ၏။ ဘယ္သူမွန္၍ ဘယ္သူမွားမွန္း ရြာသားမ်ား ေ၀ခြဲရခက္ေနေလေတာ့၏။ 

ကုုသိုုလ္ျဖစ္ ၀တ္ရြတ္ပြဲႏွင့္ မတူေတာ့ဘဲ အကုုသိုုလ္တုုိးပြါးေစသည့္ ပြဲတစ္ခုုနဲ႔ပင္ တူလွေပေတာ့၏။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ ရြာသူရြာသားမ်ားက ထုုိ၀တ္ရြတ္ၿပိဳင္ပြဲကုုိ ၀ဋ္လုုိက္ၿပိဳင္ပြဲဟုု နာမည္ေပးထားၾကေလေတာ့၏။ အေတာ္ေလး ဂြက်လွသည့္ ၀ဋ္လုုိက္ၿပိဳင္ပြဲႀကီးပါတကား။

တူရာသီ သီတင္းကၽြတ္

၀တ္ရြတ္ဖုုိ႔ ဆင္ႏႊဲ။

သံသာသာ

သံခ်ာခ်ာ ပယ္ကာမုုိက္တယ္။

၀ဋ္လုုိက္တဲ့ ပြဲ။

.

ငုုိၿပီေလ

အခ်ိန္အနည္းငယ္ ပုုိသျဖင့္
အေပၚထပ္၌ စာဖတ္ေနသည္။
ထုုိစဥ္
ေအာက္ထပ္မွ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းသံ တစ္ခုု ထြက္ေပၚလာသည္။

"သူႀကီး ငါ့ကုုိ ကူပါကယ္ပါဦး"

ဒါ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ေအာ္ဟစ္သံဘဲ။ သူ တကယ္ အကူအညီလုုိေန၍ ျဖစ္မည္။
နာရီ ေမာ့ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ မနက္ ၁၀ နာရီခြဲ။

ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ကိုု ပစ္ခ်ကာ ေအာက္ထပ္သုုိ႔ အေျပးဆင္းသြားသည္။

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္အင္ကုုိ ျမင္လုုိ္က္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ သိပ္မေကာင္း။
တကုုိယ္ေကာင္လုုံး ဘာမွ ရစရာ မေကာင္းေတာ့။
သူက အသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ေျပာရွာသည္။

"ငါ့ကုုိ ကူပါဦးကြာ"

ဒီပြဲကုုိ တကယ္ ၀င္ပါမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟုု ဆုုံးျဖတ္ကာ ဓါးအိမ္ထဲမွ ဓါးကုုိ ရႊမ္းကနဲ ျမည္ေအာင္ ဆြဲထုုတ္လိုုက္သည္။

ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအနီးမွ အရာ၀တၳဳတစ္ခုုကိုု ဓါးျဖင့္ ဇြတ္ကနဲ ထုုိးခ်လုုိက္သည္။
ထုုိေနာက္ စိတ္မေက်ေသး၍ ထုုိအရာ၀တၳဳတစ္ခုုကိုု ဖင္ျဖတ္ေခါင္းျဖတ္ျပဳလုုပ္ၿပီး ပါးပါးလွီးပစ္လုုိက္သည္။

ထုုိရန္သူမွလည္း ရသမွ်ခြန္အားျဖင့္ ျပန္ခုုခံသည္။

ေနာက္ဆုုံးေတာ့ ရန္သူကုုိ အနိဳင္ရလုုိက္ေပမဲ့
သူႀကီးငုုိၿပီေလ။
.
သူငယ္ခ်င္းက ေန႔လည္စာအတြက္ ျပင္ဆင္ေနရင္း ရစရာမေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဟင္းေလာင္းလ်ာမ်ားျဖင့္ ေပက်ံေနသည့္ၾကားထဲမွ ကၽြႏုု္ပ္ကုုိ ၾကည့္ၿပီး တဟားဟား ရယ္ေမာေန၏။
 ရယ္ေမာရက္လုုိက္ပါဘိ။ သူ႔ကုုိ လာ၀ုုိင္းကူေနသည္ကုုိမွ အားမနာ လ်ာမက်ိဳး။
 ၿပီးေတာ့ သူက ရယ္ေမာရင္း ေျပာလုုိက္ေသး၏။

"မင္းက ၾကက္သြန္ကိုု အဲဒီလုုိ လွီးမွေတာ့ မ်က္ရည္ထြက္တာေတာင္ နည္းေသး"

.

ဟုုိေတြး ဒီေတြး ဤေရေဘး

အခုုလုုိ ေဘးဒုုကၡေတြ ေရာက္ေနၾကေတာ့ ဘက္ေပါင္းစုုံ အလႊာေပါင္းစုုံက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ့  ေစတနာတရားေတြ ပိုုသိသာထင္ရွားလာတယ္။ ကုုိယ္ခ်င္းစာတရားႏွင့္ ေပးကမ္းရက္ေရာမႈ အံ့ခ်ီးမဆုုံးပါဘဲ။ တတ္ရာပညာနဲ႔ အလွဴခံၿပီး ဒုုကၡသည္ေတြအတြက္ လွဴဒါန္းမႈျပဳတာဟာ အလြန္မြန္ျမတ္လွပါတယ္။ အိမ္ေဖာ္မေလးက နွစ္လစာ လခ တစ္သိန္း ႀကိဳထုုတ္ၿပီး ေရးေဘးဒုုကၡသည္ေတြကုုိ လွဴလုုိက္တဲ့သတင္း၊ အရြယ္မေရာက္ေသးတ့ဲ စားပြဲထုုိးေလးက သူ႔လုုပ္အားခနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ေတြ ၀ယ္ယူၿပီး ပုုံးအလုုိက္လွဴတဲ့သတင္း အပါအ၀င္ နာမည္မေဖာ္ဓါတ္ပုုံမရိုုက္ဘဲ လူ သုုံးရာအတြက္ တစ္ေယာက္ကိုု က်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္းစီ လာေရာက္လွဴဒါန္းသြားတယ္ဆုုိတဲ့သတင္း အထိ ၾကည္ႏူးအားရစရာေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ကုုိယ့္ေသြးခ်င္းေတြ အခက္အခဲျဖစ္လာရင္ ဒီလုုိဘဲ ၀ိုုင္း၀န္းေျဖရွင္းၾကရမွာ မဟုုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္းက်ိဳးုဆုုိးျပစ္ကေလး ေတြေတာ့ နည္းနည္းစီ ရွိတတ္ၾကတာေပါ့ေလ။

အခုုလုုိ ေဘးဒုုကၡေရာက္ေနတဲ့အခါ ၀ုုိင္း၀န္းေျဖရွင္းၾကတာေလးေတြၾကည့္ၿပီး ဘုုရားရွင္လက္ထက္က အငတ္ဒုုကၡေဘးကုုိ ရဟန္းေတာ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းတုုိင္ပင္ၿပီး ေျဖရွင္းခဲ့ၾကပုုံေလးကုုိ  သြားသတိရမိတယ္။ 

၀ဇၨီတုုိင္းႀကီးအငတ္ေဘးဆုုိက္ေတာ့ ေသသူေသ ေၾကသူေၾကနဲ႔ ငတ္ျပတ္ေနၾကတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ လူေတြဆုုိတာလဲ အရုုိးနဲ႔ၿပိဳင္းၿပိဳင္းရယ္။ အာဟာရမွ မျပည့္၀ရွာၾကတာကုုိး။ လူေတြ ငတ္ၿပီဆုုိမွေတာ့ လူေတြကိုု မွီခုုိေနၾကရတဲ့ ရဟန္းေတြလဲ ငတ္တလွည့္ျပတ္တလွည့္နဲ႔ အေတာ္ေလး ဒုုကၡေရာက္ေနၾကရရွာတာကလား။ ရဟန္းေတြလဲ လူေတြလုုိ အရုုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းပါဘဲ။ ရွင္ႀကီး၀တ္မွ ၀ါႀကီးထပ္ဆုုိသလုုိ  ၀ဇၨီတုုိင္းႀကီး အငတ္ေဘးဆုုိက္တဲ့ အခါမွာမွ ရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႔ဟာ ၀ဇၹီတုုိင္းေဒသႀကီးရဲ့ ေဒသငယ္ေလးတစ္ခုုျဖစ္တဲ့ ၀ဂၢဳမုုဒါျမစ္ကမ္းနားတေလ်ွာက္မွာ ၀ါဆုုိမိရက္သား ျဖစ္ေနၾကပါေရာလား။ ဒီေတာ့ ရဟန္းေတြခမ်ာ ေတာင္ႀကံေျမာက္ႀကံ ေခါင္းခ်င္းဆုုိင္ အႀကံေတြထုုတ္ေနၾကရၿပီေပါ့။ လူေတြ လူအလုုပ္ရွိသလုုိ ရဟန္းေတြလဲ ရဟန္းအလုုပ္ ရွိေသးတယ္ မဟုုတ္လား။ 

ရဟန္းေတြဆုုိလုုိ႔ အထင္မေသးလုုိက္နဲ႔ဦး။ ပုုထုုဇဥ္ရဟန္းကစလုုိ႔ ရဟႏၱာအဆင့္အထိ ရဟန္းေတာ္ေတြ။ ရုုိးရိုုးေျမေလွ်ာက္ရဟန္းေတြကစလုုိ႔ ေ၀ဟင္ခရီးကုုိ စ်ာန္အဘိညာဥ္စီးၿပီး သြားႏိုုင္စြမ္းရိွၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ။ အဲဒီလုုိရဟန္းေတာ္ေတြ ၀ါဆုုိ၀ါကပ္တဲ့ ၀ဇၨီတုုိင္းေဒသႀကီး။

တစ္ေန႔ကုုိ ထမင္း သုုံးေလးထပ္ စားေနၾကတဲ့ လူေတြအတြက္ ခံသာလွေပမဲ့ တစ္ေန႔မွ တစ္ထပ္ေလာက္ကိုုသာ ဘုုဥ္းေပးေနၾကရတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္က အဲဒီတစ္နပ္စာကိုု မ၀မလင္ စားသုုံးေနၾကရတာဆုုိေတာ့ မေထာင္းသာလွေပဘူးေကာ။ အူမေတာင့္မွ သီလပုုိေစာင့္ႏုုိင္တယ္ လုုိ႔ေတာင္ ဆုုိရုုိးစကား ရွိေသးတာဘဲ။ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ က်င့္ႀကံအားထုုတ္ဖုုိ႔ေတာ့ အူမ ေတာင့္ဖုုိ႔ လုုိေသးတယ္ မဟုုတ္လား။ တစ္ခုုခုုေတာ့ လုုပ္ေတာ့မွ။ 

ဒီေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ အေရးေပၚအေျခအေနတစ္ရပ္အျဖစ္ ေၾကျငာၿပီး အစည္းအေ၀း ထုုိင္ၾကတယ္။  ရဟန္းေတာ္ေတြ တစ္ေနရာထဲမွာ စုုရုုံးၿပီး ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ အစည္းအေ၀းရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က တစ္ခုုထဲ။ ဒီအငတ္ေဘးကုုိ ဘယ္လုုိ ရင္ဆုုိင္ ေျဖရွင္းၾကမလဲ။ ဒါဘဲ။

ရဟန္းတစ္ပါးက ထ ေဆြးေႏြးတယ္။

"အခုုအခါမွာ တပည့္ေတာ္အပါအ၀င္ ရဟန္းေတာ္ေတြ အာဟာရ မျပည့္၀ၾကဘူး။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ဆုုိ ေတာင့္ခံႏိုုင္ေပမဲ့ အခုုလုုိ လနဲ႔ခ်ီၿပီး အငတ္ေဘး ဆုုိက္ေရာက္ေတာ့ ခံႏုုိင္ရည္ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီအငတ္ေဘးကိုု ေက်ာ္လႊားႏုုိင္ဖုုိ႔ နည္းလမ္း တစ္ခုုဘဲ ရွိေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ လူေတြရဲ့ အလုုပ္အေကၽြးအေနနဲ႔ ျပဳစုုလုုပ္ကုုိင္ၿပီး ဆြမ္းတစ္နပ္အတြက္ ႀကိဳးစားၾကရုုံဘဲ" 

"ကဲ သေဘာတူၾကလား"

 ေခါင္းေဆာင္လုုပ္တဲ့ ရဟန္းက ရဟန္းပရိသတ္ကုုိ ေမးလုုိက္တယ္။ ထုုံးစံအတုုိင္း သေဘာတူပါတယ္၊ သေဘာမတူပါဘူး လုုိ႔ ေျဖတဲ့ ရဟန္းေတြ ရွိသလုုိ ဆိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ရဟန္းေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ ကဲ ဒါျဖင့္ မဲခြဲၾကစုုိ႔ဆုုိေတာ့ သေဘာမတူတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဘက္က အႏုုိင္ရသြားတယ္။ 

သေဘာမတူတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ဒီလုုိ။ "အျမတ္ဆုုံးျဖစ္တဲ့ သကၤန္းကိုု ၀တ္ရုုံထားၿပီး ထင္းခြဲေရခပ္အ၀တ္ေလွ်ာ္စတဲ့  အလုုပ္ေတြနဲ႔ လူေတြရဲ့ အလုုပ္အေကၽြးကုုိ ျပဳလုုပ္တာဟာ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ အငတ္ဘဲ ခံမယ္။ လူေတြရဲ့ အလုုပ္အေကၽြးေတာ့ မလုုပ္ႏုုိင္ဘူး။ ဘုုရားလဲ ႀကိဳက္မွာ မဟုုတ္ဘူး" တဲ့။

ဒီအခါမွာ ေနာက္တစ္ပါးက ထ ေဆြးေႏြးတယ္။

"အလုုပ္အေကၽြးျပဳစုုဖုုိ႔ သေဘာမတူၾကဘူးဆုုိေတာ့ တစ္ျခားတစ္ခုကိုု စဥ္းစားၾကရတာေပါ့။ တပည့္ေတာ္ အႀကံတစ္ခုု ရွိတယ္။ တပည့္ေတာ္ရဲ့ အဆုုိကိုု တင္သြင္းခြင့္ျပဳပါ။ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ ျပန္ၾကားေရး အလုုပ္ကုုိ လုုပ္ၾကမယ္။  ျပန္ၾကားေရးရဟန္းေတာ္မ်ားဌာန ဆုုိၿပီး အေရးေပၚ အဖြဲ႔တစ္ခုု ဖြဲ႔စည္းၾကမယ္။ နယ္ပယ္အလုုိက္ ဌာနခြဲေတြ ထားမယ္။ ၿပီးရင္ လူေတြရဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကိုု အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီ ပုုိ႔ေဆာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္။ တစ္အိမ္က တစ္အိမ္၊ တစ္ရြာက တစ္ရြာ၊ တစ္ျမိဳ့က တစ္ၿမိဳ့၊ တစ္ႏုုိင္ငံက တစ္ႏိုုင္ငံ စတဲ့ စာပုုိ႔လုုပ္ငန္း၊ သတင္းျဖန္႔ခ်ိေရးလုုပ္ငန္း စတာေတြကုုိ ေဆာင္ရြက္မယ္။ ဒါဆုုိ အဖုုိးအခအေနနဲ႔ တစ္ေန႔ကိုု ဆြမ္းတစ္ႏွပ္ေလာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ဘုုဥ္းေပးႏုုိင္ၿပီး ပရိယတ္ ပဋိပတ္လုုပ္ငန္းေတြကိုု မပင္ပန္းဘဲ လုုပ္ေဆာင္ႏုုိင္ၾကမယ္"

"ဟုုတ္တယ္ အဲဒါေကာင္းတယ္  သေဘာတူတယ္"

"ဟာ ဟုုတ္ေသးပါဘူး၊ အဲဒါလဲ မသင့္ေတာ္ဘူး ထင္တယ္ေနာ"

"စီနီယာေတြ ေကာင္းသလုုိ စီမံၾကပါ။ ေနာက္က အားေပးဖုုိ႔ အဆင္သင့္ပါ"

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္.. အဲေလ.. တစ္ပါးတစ္ေပါက္ေပါ့။ ထုုံးစံက ရွိသကုုိး။ သူႀကီးအထင္ကေတာ့ အဲဒီ ျပန္ၾကားေရးလုုပ္ငန္းက အဲဒီေခတ္ ရဟန္းေတာ္ေတြအေနနဲ႔ အေတာ္ေလး လြယ္ကူေလာက္တယ္ ထင္တာဘဲ။ စ်ာန္ရ ရဟန္းေတာ္ေတြ အေတာ္မ်ားတဲ့ ေခတ္မဟုုတ္လား။ အခုုေခတ္ စာပုုိ႔လုုပ္ငန္း၊ အင္တာနက္၊ ေဖ့စ္ဘုုတ္ထက္ေတာင္ ပုုိျမန္ဆန္တိက်ေလာက္တယ္။ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ့။ ရုုိးရုုိးစာပုုိ႔ ပထမတန္းစာပုုိ႔ အထူးစာပုုိ႔  ေန႔ခ်င္းစာပုုိ႔ ဆုုိၿပီးေတာင္ လုုပ္လုုိ႔ ရေသးတယ္။ ရုုိးရိုုးစာပုုိ႔ႏွင့္ပထမတန္းစာပုုိ႔ဆုုိ သာမန္ရဟန္းေတာ္ေလးေတြက တာ၀န္ယူၿပီး အထူးစာပုုိ႔ေတြ ေန႔ခ်င္းေရာက္စာပုုိ႔ေတြကိုုေတာ့ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရ ရဟန္းေတာ္ေတြ တာ၀န္ခြဲယူၾကမယ္မဟုုတ္လား။

ဒါေပမဲ့လဲ  အဲဒီျပန္ၾကားေရးအလုုပ္ကုုိလဲ မဲစနစ္နဲ႔ ခြဲလုုိက္ေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူး မလုုပ္ဘူးဆုုိတဲ့ဘက္က အႏုုိင္ရသြားၿပီး ဗီဒုုိအာဏာနဲ႔ ပယ္ခ်ခံလိုုက္ရတယ္။ အစည္းအေ၀းက အရွိန္ျမင့္လာေလ ရဟန္းေတာ္ေတြက လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာေလေပါ့။ ဆြမ္းတစ္ႏွပ္အတြက္ ညီလာခံႀကီး က်င္းပၿပီး ေလးေလးနက္နက္ စည္းေ၀းေနၾကတာဆုုိေတာ့ အေတာ္ေလးေတာ့ အားက်စရာ ေကာင္းသား။

ဒီအခါမွာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးက အဆုုိတင္သြင္းလာတယ္။

"ဒါျဖင့္ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ ဒီလုုိ လုုပ္ၾကမယ္။ ဒီအလုုပ္က အဆင့္လဲ ျမင့္တယ္။ အထင္လဲ အေသးမခံရဘူး။ အထင္ေတာင္ ပုုိႀကီးစရာ ျဖစ္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူေတြရဲ့ အလုုပ္အေကၽြးႏွင့္ သတင္းပိုု႔သမားလဲ လုုပ္ဖုုိ႔ မလုုိဘူး။ လိမ္စားညာစားအလုုပ္လဲ မဟုုတ္ဘူး။ ဒီအလုုပ္က တကယ့္ကိုု အထူးစပါယ္ရွယ္အလုုပ္။ ဒီအႀကံတာ ေအာင္ျမင္လုုိ႔ကေတာ့ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြ ေန႔စဥ္ ဆြမ္းတစ္ႏွပ္ ၀၀လင္လင္ ဘုုဥ္းေပးရၿပီး သာသနာျပဳလုုပ္ငန္းေတြ လုုပ္ကုုိင္ႏုုိင္မွာ ေသခ်ာတယ္"

"တယ္ဆုုိတဲ့ စာပါလား ဆုုိစမ္းပါဦး ကုုိယ္ေတာ္"

"ဒီလုုိဘုုရား။ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြထဲမွာ တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္က စ်ာန္အဘိညာဥ္ရ ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႔ အရိယာရဟန္းေတာ္ေတြခ်ည္း မဟုုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဒီလုုိ လုုပ္ၾကရေအာင္။ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ အခ်င္းခ်င္းေတြရဲ့ ဂုုဏ္ပုုဒ္ေတြကိုု လူဒကာဒကာမေတြကိုု သြားေျပာၾကတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္  ေတာင္ေက်ာင္းက ဦးတိႆႀကီးက စ်ာန္အဘိညာဥ္ရပုုဂၢိဳလ္ႀကီး၊ ေျမာက္ေက်ာင္းက ဦးဒတၱႀကီးက ေသာတာပန္ပုုဂၢိဳလ္ႀကီး၊ အလယ္ေက်ာင္းက ဦးေသာမက သကဒါဂါမ္ပုုဂၢိဳလ္ႀကီး၊ အေရွ့ေက်ာင္းက ဦးနာဂက အနာဂါမ္ပုုဂၢဳိလ္ႀကီး၊ အေနာက္ေက်ာင္းက ဦးေဘာဂက ရဟႏၱာပုုဂၢိဳလ္ႀကီး စသျဖင့္ ေျပာၾကမယ္။ အမွန္တကယ္လဲ အဲဒီရဟန္းေတာ္ေတြက စ်ာန္အဘိညာဥ္စတာေတြ ရရွိၿပီးတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မုုသားလဲ မထုုိက္ပါဘူး။ အမွန္အတုုိင္း ေျပာျပလုုိက္ရုုံေလးပါ"

အဲဒီရဟန္းေတာ္ရဲ့ အႀကံက သိပ္ထိေရာက္မႈ ရွိတဲ့အတြက္ (သာသနာေတာ္ရဲ့ ဂုုဏ္ကုုိလဲ မညိႈးႏြမ္းေစတဲ့အတြက္) အစည္းအေ၀းတက္လာၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား တညီတညြတ္ထဲ သေဘာတူလုုိက္ၾကတယ္။ အမွန္အတုုိင္းေျပာမယ္၊ အရွိအတုုိ္င္းေျပာမယ္၊ အဟုုတ္အတုုိင္းေျပာမယ္။ အက်ိဳးအျမတ္ကလဲ တကယ့္အႀကီးႀကီး။ အခုုေခတ္အေျပာနဲ႔ဆုုိရင္ေတာ့ ျပႆနာရဲ့ Solution(အေျဖ)ကုုိ ရရွိသြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ညီလာခံႀကီးကိုု ဗုုဒၶသာသနံ စိရံ တိ႒တုု သုုံးႀကိမ္ရြတ္ၿပီး ရုုပ္သိမ္းလုုိက္ၾကတယ္ ဆုုိပါေတာ့။ ေဆာင္ပုုဒ္ကေလးက။

""ဆြမ္းတစ္ႏွပ္ဘုုဥ္းေပးဖိုု႔ အမွန္အတုုိ္င္း ေျပာၾကစုုိ႔""

ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ့ အႀကံ အေတာ္ေလး ထိေရာက္သြားပါတယ္။ ဟိုု ေတာင္ေက်ာင္းက ဦးတိႆႀကီးက စ်ာန္အဘိညာဥ္ေတြရတယ္လဲဆုုိေရာ.. ေဟးးး လာသြားၾကမယ္ ေရာင္းရင္းတုုိ႔ ဦးတိႆႀကီးဆီ ပစၥည္းေလးပါး သြားလွဴၾကရေအာင္ ျဖစ္ၾကကုုန္ေရာ။ ဦးေဘာဂႀကီးကလဲ ရဟႏၱာပုုဂၢိဳလ္ႀကီးေနာ ဆုုိလုုိက္ျပန္ေတာ့လဲ... လာၾကေဟ့ ရြာသားေတြ အားလုုံး ဦးေဘာဂႀကီး သြားဖူးရေအာင္ လုုပ္ၾကျပန္ေရာ။  အဲဒီလုုိ အဲဒီလုုိနဲ႔  ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ့ အခ်င္းခ်င္းဂုုဏ္ပုုဒ္ေတြ ေဖာ္ျပမႈေၾကာင့္ ဒကာဒကာမေတြလဲ သဒၶါတရားေတြတုုိးတုုိးလာကာ ငါတုုိ႔ အရေတာ္ေလစြတကား ငါတုုိ႔ ကံေကာင္းစြတကား ဆုုိၿပီး ရဟန္းေတာ္ေတြကိုု ဆြမ္းဦး ဆြမ္းထူး ဆြမ္းအေကာင္းေတြခ်ည္း ေန႔စဥ္ ႀကံဖန္ရွာေဖြ ဆက္ကပ္ၾကေတာ့သတဲ့။ သူတုုိ႔ ကုုိယ္တုုိ္င္ခမ်ာမွာေတာ့ ဆန္ကြဲထမင္းေလးေတြကိုု က်ိဳခ်က္ၿပီး သဲအေရာေရာ ေက်ာက္အေရာက္ မ၀မလင္ စားေသာက္ၿပီး ေန႔စဥ္ဘ၀ကိုု ျဖတ္သန္းၾကရွာေတာ့သတဲ့။

၀ါကၽြတ္ခါနီးေလ အဲဒီ ၀ဇၨီတုုိ္င္းေဒသႀကီးရဲ့ နယ္ပယ္တစ္ခုုျဖစ္တဲ့ ၀ဂၢဳမုုဒါျမစ္ကမ္းနယ္ပယ္ တေလ်ာက္က ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ တစ္ေန႔တစ္ျခား နုုပ်ိဳလွပလန္းဆန္းလာေလ ျဖစ္လာၾကေပမဲ့ အဲဒီေဒသက လူေတြကေတာ့ အရုုိင္းၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖစ္ေနၾကေတာ့သတဲ့။ 

ဒီလုုိနဲ႔ ၀ါကၽြတ္သြားတယ္ ဆုုိၾကပါစုုိ႔။  အဲဒီေခတ္ကာလထုုံးစံအတုုိင္း ၀ါကၽြတ္ၿပီဆုုိလုုိ႔ရိွရင္ ရဟန္းေတာ္ေတြအားလုုံး ဘုုရားရွင္သီတင္းသုုံးေတာ္မူရာ ေက်ာင္းတုုိက္ကုုိ လာေရာက္ၿပီး ဘုုရားရွင္ကုုိ ဖူးေျမွာ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းက ဘုုရားရွင္ဟာ ေ၀သာလီျပည္ မဟာ၀ုုန္ေတာထဲမွာ ရွိတဲ့ ျပသာဒ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ သီတင္းသုုံးေတာ္မူခုုိက္ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ဇၨီတုုိင္းအတြင္း ေဒသအသီးသီးမွာ သီတင္းသုုံးေနထုုိင္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဘုုရားရွင္ထံ ေရာက္ရွိလာၾကတယ္။ ၀ဂၢဳမုုဒါျမစ္ကမ္းေဘးက ရဟန္းေတြ အပါအ၀င္ေပါ့။

ဒီေနရာမွာ ဗဟုုသုုတျဖစ္ တစ္ခုုေလာက္ ေဖာ္ျပေပးခ်င္ပါတယ္။ ရပ္ေ၀းကေန တကူးတက လာေရာက္ ဖူးေျမွာ္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကိုု ဘုုရားရွင္က စကားေလးခြန္းနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ ႀကိဳဆိုုေလ့ ရိွပါတယ္။ 

ရဟန္းေတာ္တုုိ႔..

၁။ ေနေကာင္းၾကပါရဲ့လား 

၂။ မွ်တမႈ ရွိၾကပါရဲ့လား

၃။ အခ်င္းခ်င္း ခ်မ္းခ်မ္းသာသာညီညီညြတ္ညြတ္ ရွိၾကပါရ့ဲလား

၄။ ဆြမ္းအတြက္ လြယ္ကူၾကပါရဲ့လား

ဒါေလးကုုိ ၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီဘက္အေနာက္တုုိင္းကလူေတြ ဘုုရားရွင္ရဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားကုုိ အတုုယူထားတာဘဲလုုိ႔။ ေနေကာင္းလား ဆုုိၿပီး စ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ ရွိၾကတယ္ မဟုုတ္လား။ ျမန္မာမွာကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ စားၿပီးၿပီလား ဆုုိၿပီး စႏႈက္ဆက္တာေတြ ပုုိမ်ားေနသလားလုုိ႔။

ကဲ ရွိေစေတာ့။ ဇာတ္လမ္းေလးဘက္ ဆက္ၾကရေအာင္။

ဘုုရားရွင္က အထက္က စကားေလးခြန္းနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေတာ့ ထုုံးစံမပ်က္  ေနေကာင္းပါသည္ဘုုရား၊ မွ်တမႈရွိပါသည္ဘုုရား၊ ခ်မ္းသာညီညြတ္စြာ ရွိၾကပါသည္ဘုုရား၊ ဆြမ္းအတြက္ လြယ္ကူၾကပါသည္ဘုုရား ဘဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘုုရားရွင္က ရဟန္းေတာ္ေတြအားလုုံးကုုိ အကဲခတ္ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ပိန္ခ်ဳံးၿပီး အရုုိးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ေနတာကိုု ျမင္ေတြ႔ရသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ၀ဂၢဳမုုဒါျမစ္ကမ္းေဘးကေန လာေရာက္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြက်ေတာ့ အသားအရည္စုုိေျပလွပၿပီး က်က္သေရအသြင္ကုုိ ေဆာင္ေနတာကိုု ျမင္ေတြ႔လုုိက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ေမးေတာ္မူၿပီေပါ့

"ေဟ့.. ခ်စ္သားတုုိ႔ ဘယ္လုုိ ျဖစ္လာၾကတာတုုန္း။ အျခားအရပ္ေဒသက ရဟန္းေတာ္ေတြ အားလုုံး ပိန္ခ်ဳံးေနၾကရဲ့သားနဲ႔ ခ်စ္သားတုုိ႔က ဘာျဖစ္လုုိ႔ ျပည့္ျပည့္၀၀ ဣေျႏၵေတြ အျပည့္အစုုံနဲ႔ ျဖစ္ေနရတာတုုန္း"

ဒီေတာ့ အခုုေခတ္ပုုံစံနဲ႔ဆုုိ အဲဒီရဟန္းေတြ အခ်င္းခ်င္း လက္ကုုတ္ေျခဆိတ္ လုုပ္ၿပီေပါ့။ ကုုိယ္ေတာ္ေလွ်ာက္တင္လုုိက္ေလ၊ ဟာ အရွင္ဘုုရားဘဲ ေလွ်ာက္လုုိက္ပါ၊ ဟုုိ အစဦးဆုုံး အဲဒီအႀကံရတဲ့ ရဟန္း ေလွ်ာက္လုုိက္ေလ စသျဖင့္ ျဖစ္ကုုန္ၾကေရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေခတ္က ရဟန္းေတြကေတာ့ မုုသားေျပာေလ့မရွိဘူး။ လုုပ္ရင္လုုပ္တယ္ မလုုပ္ရင္ မလုုပ္ဘူး ျပတ္ျပတ္သားသားဘဲ။ ဘုုရားရွင္ကသာ ခ်စ္သား သင္အဲဒီအျပစ္ကုုိ တကယ္က်ဴးလြန္ခဲ့သလားလုုိ႔ ေမးလုုိက္၊ က်ဴးလြန္ထားတဲ့ ရဟန္းက ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ဘူး။ တင္ပါ့ဘုုရား က်ဴးလြန္ခဲ့မိပါတယ္ဘုုရား ခ်ည္းဘဲ။ အဲဒါေတြ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတာ။  အခုုကိစၥကုုိလည္း ၾကည့္။ သူတုုိ႔ အမွန္အတုုိင္း ေလွ်ာက္တင္ၾကၿပီေလ။

"တင္ပါ့ဘုုရား။ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ ရရွိၿပီးသား ဂုုဏ္ပုုဒ္ေတြ စ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္ေတြကုုိ ဒကာဒကာမေတြကုုိ ေျပာၾကားၿပီး ဒကာဒကာမေတြရဲ့ ၾကည္ညိဳမႈကိုု ရယူကာ ဆြမ္းကြမ္းကိစၥေတြ အရမ္းအဆင္ေျပခဲ့တဲ့ အတြက္ အခုုလုုိ တစ္တုုိင္းျပည္လုုံး အငတ္ေဘး က်ေရာက္ၿပီး ငတ္ျပတ္ေနၾကေပမဲ့ ဘုုရားတပည့္ေတာ္တုုိ႔ ၀ဂၢဳမုုဒါျမစ္ကမ္းေန ရဟန္းေတြကေတာ့ အာဟာရသပၺါယမွ်တစြာ သီတင္းသုုံးေနထုုိင္ၾကရၿပီး အခုုလုုိ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး ျဖစ္ေနၾကရတာပါဘုုရား"

"တယ္... မုုိက္ရုုိင္းလုုိက္ေလ"

ဘုုရားရွင္ရဲ့ ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္တဲ့ စကားေတြမွာ ဒီစကားက အၾကမ္းတမ္းဆုုံးပါ။ တစ္ျခားေနရာေတြမွာထက္ အခုုလုုိ အျပစ္က်ဴးလြန္တဲ့ ရဟန္းေတြကုုိ ျပန္တုုန္႔ျပန္တဲ့ ေနရာေတြမွာ အေတြ႔မ်ားေလ့ရွိတဲ့ စကားလုုံးပါ။ ဘုုရားရွင္ကေတာ့ ေမာဃပုုရိသ..လုုိ႔ ေရရြတ္လုုိက္တာပါ။ အေပၚက စကားကေတာ့ သူႀကီး Interpret လုုပ္ထားတာပါ။ ေမာဃပုုရိသဆုုိတာ အေျဖာင့္ျပန္ရင္ေတာ့ မဂ္ဖုုိလ္မမွီး အခ်ည္းႏွီးေသာ ေယာက်္ား.. တဲ့။ အဲဒီစကားက ..... ငတုုံး ငအ ငမုုိက္သား အလကားေကာင္ ငပ်င္း ငဖ်င္း အေလနေသာေကာင္  ေသာက္ရွက္မရွိတဲ့ေကာင္ .....ဆုုိတဲ့ စကားလုုံးေတြထက္ ပုုိနာေစတဲ့ စကားလုုံးဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုုရားရွင္က အဲဒီစကားလုုံးကုုိ ေခၚၿပီဆုုိ အေခၚခံရတဲ့ ရဟန္းေတြမွာ မ်က္ႏွာေလး ေအာက္က်ိဳ ႔ၿပီး တကယ့္ တကယ့္မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ငမုုိက္သားပုုံစံေလး ေပါက္ေနပါေတာ့တယ္။ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဘုုရားရွင္ဟာ.. ရဟန္းတုုိ႔.. ငါတုုိ႔ဟာ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ သံသရာခရီးကုုိ ကူးခတ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အခန္႔မသင့္ရင္ ဆင္းရဲမယ္ ငတ္မယ္ ေသမယ္၊ ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲရင္ ငါတုုိ႔လဲ ဆင္းရဲမယ္၊ ျပည္သူေတြ ငတ္ရင္ ငါတုုိ႔လဲ ငတ္မယ္၊ ျပည္သူေတြ ေသရင္ ငါတုုိ႔လဲ အတူတူ ေသၾကမယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ထက္မွ ပုုိ အခြင့္ေရး မယူရ၊ ပုုိ အခြင့္အေရးမရွာရ.. အမိန္႔....ဆုုိတဲ့ သေဘာထားမ်ိဳးပါ။

"သင္တုုိ႔ထံမွာ အဲဒီ စ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္ေတြေကာ တကယ္ ရွိၾကရဲ့လား"

ဘုုရားရွင္က အေၾကာင္းမဲ့ ထုုိစကားကုုိ ေမးျခင္းမဟုုတ္ပါ။ အကယ္၍ မိမိထံ စ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္မရွိပါဘဲလွ်က္ စ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္ရၿပီးၿပီဟုု လူဒကာဒကာမ်ားကိုု ေျပာၾကားခဲ့လွ်င္ လူဒကာဒကာမမ်ားကလဲ ယုုံၾကည္ခဲ့လွ်င္ အဲဒီ ရဟန္းဟာ ရဟန္းမဟုုတ္ေတာ့ပါဘူး။ လူထြက္ရပါေတာ့မယ္။ ၀ိနည္းစကားအရေျပာရင္ေတာ့ ပါရာဇိကက်တယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မိမိထံမွာ စ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္ရွိေနတာကိုု အရွိအတုုိင္း ေျပာရင္ေတာ့ ေနာက္ အျပစ္တစ္မ်ိဳးေပါ့။

"တင္ပါ့ဘုုရား။ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ထံမွာ အဲဒီစ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္ေတြ ရွိပါတယ္ဘုုရား။ လိမ္လည္ၿပီး ေျပာဆုုိခဲ့ၾကတာ မဟုုတ္ပါဘုုရား"

"ေကာင္းၿပီ။ ဒါ ပထမဆုုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုုံးအႀကိမ္ျဖစ္ပေစ။ ရွက္ဖုုိ႔တကယ္ေကာင္းတယ္။ အက်ိဳးမဲ့လုုပ္ရပ္ေတြ။ မွတ္ထား။ ေနာက္ကုုိ အခုုလုုိ မိမိထံမွာ အမွန္အကန္ရွိေနတဲ့ စ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္ေတြကုုိ လူပရိသတ္ေတြကိုု ေျပာၾကားရင္ ပါစိတ္အာပတ္ သင့္ေစ။ ဒါဘဲ"

ရဟန္းေတြရဲ့ ျပစ္ဒဏ္ (အာပတ္)က အဆင့္ ၇ ဆင့္ ရွိပါတယ္။ အႀကီးဆုုံးျပစ္ဒဏ္က တခါထဲ လူ၀တ္လဲရတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ပါ။ အဲဒါကုုိ ပါရာဇိကအာပတ္လုုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ေနာက္ အစဥ္အတုုိင္း ၆ ခုုကေတာ့  သံဃာဒိသိသ္အာပတ္၊ ထုုလႅစၥည္းအာပတ္၊ ပါစိတ္အာပတ္၊ ပါဋိေဒသနီအာပတ္၊ ဒုုကၠဋ္အာပတ္ႏွင့္ ဒုုဗၻာသိတအာပတ္တုုိ႔ဘဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အခုု ၀ဂၢမုုဒါျမစ္ကမ္းက ရဟန္းေတြကုုိ ခ်မွတ္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ နံပါတ္ ၄ ျဖစ္တဲ့ ပါစိတ္အာပတ္ပါ။ 

ဘုုရားရွင္က သံဃာ့ပရိသတ္ကုုိ ကိုုင္တြယ္တဲ့ေနရာမွာ ပထမႏွစ္ ၂၀ မွာ ညင္ညင္သာသာေလး ကိုုင္တြယ္ခဲ့တာပါ။ ႀကိဳတင္ေရးဆြဲထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒဆုုိတာ မရွိပါဘူး။ Prevention is better than cure  ဆိုုေပမဲ့ ႀကိဳတင္ေရးဆြဲဖုုိ႔ မလုုိေလာက္ေအာင္ကုုိ သာသနာက သန္႔ရွင္းခဲ့ပါတယ္။ ဘုုရားျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္လာမွသာ အာဏာနဲ႔ ကိုုင္တြယ္အုုပ္ခ်ဳပ္လာတာပါ။ ဒါကလဲ အုုတ္ေရာေရာ ေက်ာက္ေရာေရာ ျဖစ္မွာစုုိးလုုိ႔ပါ။ ဒါေတာင္ အေၾကာင္းေပၚလာမွ အဲဒီအေၾကာင္းေပၚမူတည္ၿပီး စည္းကမ္းဥပေဒ ထပ္တုုိးလုုိက္ရုုံေလးပါ။ ႀကိဳတင္ၿပီး ဟိုုဟာမလုုပ္ရဘူး ဒီဟာမကိုုင္ရဘူးဆုုိၿပီး စည္းကမ္းထုုတ္ထားေလ့ မရွိပါဘူး။ 

အခုုဆုုိရင္ ျမန္မာႏုုိင္ငံ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရေဘးဒုုကၡေတြ သင့္ေနၾကပါတယ္။ စုုိက္ပ်ိဳးခ်ိန္မွာမွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေရေဘးဆုုိေတာ့ အေတာ္ေလးကိုု စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ျမန္ျပည္သူ ျပည္သားေတြကလဲ တတ္ႏုုိင္သေလာက္ တနုုိင္တပုုိင္ ကူညီေနၾကပါတယ္။ ႀကိဳဆုုိရမွာပါ။ တနည္းေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေရေဘးက လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ ဘုုန္းႀကီးရဟန္းေတြကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ အႏုုပညာရွင္ေတြကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ စစ္သားေတြကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ ရဲေတြကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ ပရဟိတအဖြဲ႔ေတြကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ ဘာသာေပါင္းစုုံကလူေတြကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ ပါတီစုုံကလူေတြကုုိ ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ ယုုတ္စြအဆုုံး လမ္းေဘးေတာင္းစားသူကအစ သမၼတအဆုုံး ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ 

ဘယ္ေလာက္အထိ ပြဲထုုတ္ေပးသလဲဆုုိရင္ ေရေဘးကူညီေရး မလုုပ္လုုိက္မိရင္ ေနာင္တရမဆုုံး ျဖစ္သြားနုုိင္တဲ့အထိ ပြဲထုုတ္ေပးခဲ့တာပါ။ ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ကူညီေရး လုုပ္ေနၾကသူေတြ ၉၀ ရာခုုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ ရွိတယ္ဆုုိတာ ျငင္းလုုိ႔ မရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားလုုပ္ေနတာေတြ႔လုုိ႔ စိတ္မပါေပမဲ့ မေကာင္းတတ္လုုိ႔ ထလုုပ္လုုိက္ရတာမ်ိဳးလဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဥပမာ.. ဟုုိတစ္ေယာက္ကေတာ့ ထ လုုပ္ေနၿပီ၊ ငါ ဒီအတုုိင္း ထုုိင္ေနလုုိ႔ ရွိရင္ အျပစ္ေျပာခံေတာ့မွာဘဲ၊ ဒီေတာ့ ငါလဲ နည္းနည္းေတာ့ ထလုုပ္ျပမွ ေတာ္ကာက်မယ္.. ဆုုိသလုုိမ်ိဳးေပါ့။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီလုုိမ်ိဳး အေတြးက မိတ္ေဆြမ်ားမ်ား ပရိသတ္မ်ားမ်ား ရွိတဲ့သူေတြဆီမွာ ပုုိၿပီး ခုုိေအာင္းတတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အခုုေရေဘးမွာ တစ္ကမၻာလံုုး ၾသခ်ရေလာက္တဲ့အထိ အလွဴခံမ်ား အလြန္မ်ားျပားၿပီး သူ႔ထက္ငါဦး ကူညီေနတာကိုု ေတြ႔ျမင္ေနရတာ မဆန္းပါဘူး။ 

မျပဳခ်င္ျပဳ၊ ျပဳခ်င္ျပဳ၊ ေကာင္းမႈကုုသိုုလ္ေတြ.. ဆုုိတဲ့ လကၤာေလးအတုုိင္း စိတ္ပါလုုိ႔ျဖစ္ေစ စိတ္မပါဘဲ ျဖစ္ေစ အမ်ားအက်ိဳးျပဳ ပရဟိတလုုပ္ငန္းလုုပ္ေနတာကိုု တကယ္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ တကယ္လဲ အားေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆြမ္းဆန္ထဲ ၾကြက္ေခ်းေရာ ဆုုိသလုုိ အလွဴခံပုုဂၢိဳလ္အစစ္ရွိသလုုိ အတုုေတြလဲ ေပၚေပါက္လာႏုုိင္တယ္ဆုုိတာ ထည့္မတြက္လုုိ႔ မရပါဘူး။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဓါးျပတိုုက္ လုုယက္ အႏိုုင္က်င့္ရဲၾကတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ပုုိက္ဆံရအလြန္လြယ္ကူလွတဲ့ ဖလားေလးကိုုင္ၿပီး  လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ရပ္ကြက္တေလွ်ာက္ အိမ္စဥ္ထုုိးၿပီး အလွဴခံတာေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လုုပ္ႏုုိင္ၾကမွာပါ။ အဖြဲ႔အစည္းနာမည္အတုုေတြ ပရင့္ထုုတ္ၿပီး စာရြက္ကမ္းအလွဴခံတာမ်ိဳးလဲ ရွိလာႏိုုင္ပါတယ္။ ယုုတ္စြအဆုုံး သူေတာ္စင္၀တ္စုုံ၀တ္ၿပီး တစ္အိမ္တက္ဆင္း အလွဴခံတာမ်ိဳးေတြလဲ ရိွလာႏုုိ္င္ပါတယ္။ ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ မဟုုတ္လား။ အခုု ေရေဘးက လူအေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္လုုိ႔။ ပြဲထုုတ္ေပးတဲ့အျပင္ သူခုုိး ၾကမ္းပုုိး လူလိမ္ လူညာေတြကိုုလဲ အခုုေရေဘးက လုုပ္ေကၽြးျပဳစုုေကာင္း ျပဳစုုျပပါလိမ့္ဦးမယ္။ 

ဒီေတာ့ သူႀကီးအထင္ကေတာ့ အခုုလုုိ ျပည္လုုံးကၽြတ္ ေနရာစုုံ အလွဴခံပြဲမ်ိဳးႀကီးမ်ိဳးဟာ ပထမဆုုံးအႀကိမ္ႏွင့္ ေနာက္ဆုုံးအႀကိမ္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လုုိ႔လဲဆုုိေတာ့ မူမမွန္မႈေတြ ပါလာမွာမုုိ႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ အျခားအေၾကာင္းေတြလဲ ရွိဦးမွာပါ။ အင္တာနက္ေကာင္းမႈ ေဖ့စ္ဘုုတ္ေကာင္းမႈနဲ႔ အခုုေရေဘးက ျမန္မာမွာ နာဂစ္ထက္ ပုုိ နာမည္ႀကီးသြားသလုုိ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သက္ဆုုိင္ရာ နယ္ပယ္အသီးသီးမွ ပုုဂၢိဳလ္မ်ားလဲ အခုုအခ်ိန္မွာ မေကာင္းတတ္လုုိ႔ျဖစ္ေစ ရင္ထဲက ေရေဘးသင့္သူေတြအတြက္ တကယ္စိတ္မေကာင္းလုုိ႔ ျဖစ္ေစ မိမိတုုိ႔ လုုပ္ငန္းေတြကိုု ေခတၱနားထားၾကရပါေတာ့တယ္။ ယုုတ္စြအဆုုံး ေဖ့စ္ဘုုတ္ေပၚ ေတြ႔ေလ့ရွိတဲ့ အလွျပဓါတ္ပုုံေတြ အေပ်ာ္အပါးအစားအေသာက္ပိုု႔စ္ေတြ အတင္နည္းသြားၾကရတဲ့အထိ ေရေဘးက သာသြားပါေတာ့တယ္။ 

အနာဂတ္မွာ နုုိင္ငံေတာ္ကလဲ ဘုုရားရွင္ ဥပေဒထုုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ထုုံးကုုိ ႏွလုုံးမူၿပီး အလွဴခံအဖြဲ႔အစည္း အလွဴခံပုုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအသစ္ေတြ ထုုတ္ျပန္ေကာင္း ထုုတ္ျပန္ပါလိမ့္မယ္။ အေျခဥပေဒထဲပါၿပီးသားဆုုိရင္ (အသုုံးမခ်ရေသးတာဆုုိရင္) အဲဒီစည္းကမ္းေတြကိုု အသုုံးခ်ေကာင္း ခ်လာႏိုု္င္ပါတယ္။ အေခ်ာင္သမားေတြ ေနရာ၀င္ယူကုုန္မွာ စုုိးရိမ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ သူႀကီး ကေလးဘ၀တုုန္းကေတာ့ သာသနာေရးဆုုိင္ရာ အလွဴခံပုုဂၢိဳလ္ဆုုိရင္ သက္ဆုုိင္ရာ သံဃနာယကဥကၠ႒ဆရာေတာ္ရဲ့ လက္မွတ္ယူရတာကိုု မွတ္မိေနပါတယ္။ တျခားပရဟိတလုုပ္ငန္းေတြအတြက္ကေတာ့ ဘယ္လုုိ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ိဳးရွိတယ္ဆုုိတာ မသိပါဘူး။ 

ေနာက္ၿပီး နုုိင္ငံေတာ္က သီးျခားစည္းကမ္းဥပေဒမထုုတ္ျပန္ရင္လဲ သက္ဆုုိင္ရာ ေနရာေဒသေတြမွာ အလွဴခံပုုဂၢိဳလ္ေတြ တားျမစ္ပိတ္ပင္ျခင္း ခံရႏိုုင္ပါတယ္။ ဒါကလဲ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူ႔ကုုိမွ အျပစ္ေျပာလုုိ႔ မရပါဘူး။ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ သူခ်ည္းပါဘဲ။ ဘုုရားရွင္ လက္ထက္မွာေတာင္ ရဟန္းေတာ္ေတြ အငွားထူ အလွဴခံထူလြန္းလုုိ႔  လူေတြ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ေျပးခဲ့ၾကရတဲ့ သာဓကေတြ ရွိခဲ့တယ္ မဟုုတ္လား။

မည္သိုု႔ပင္ျဖစ္ေစ ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈနည္းေကြးလွတဲ့ ႏုုိင္ငံတစ္ခုုျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုုင္ငံအေနနဲ႔ ေနာက္ထပ္ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ေတြ ရင္ဆုုိင္လာရျပန္ရင္လဲ အစုုိးရႏွင့္ ျပည္သူ၊ တပ္ႏွင့္ျပည္သူ၊ သံဃာမ်ားႏွင့္ျပည္သူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ျပည္သူ၊ အျပည္ျပည္ဆုုိင္ရာႏွင့္ျပည္သူ၊ အဲဒီလုုိ စုုေပါင္း စည္းရုုံးၿပီး ျပန္လည္ကယ္ဆယ္ ထူေထာင္ေပးရဦးမွာပါ။ ပုုိမုုိပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့ နုုိင္ငံတစ္ခုုအျဖစ္ ပုုံေဖာ္လာႏုုိင္ရင္ေတာ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ကာကြယ္မႈေတြကိုု အဆင့္ျမင့္နည္းပညာေတြနဲ႔ ဖန္တီးလာႏုုိင္သလုုိ၊ မလႊဲသာလုုိ႔ ေဘးဒုုကၡက်ေရာက္ခဲ့ရင္လဲ ရက္တိုုအတြင္း ကယ္ဆယ္ေရးမ်ား ျပဳလုုပ္ႏုုိင္သလုုိ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေတြမွာလဲ အရွိန္အဟုုန္နဲ႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၿပီးေျမွာက္ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိလာမွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

သူႀကီးအျမင္သက္သက္ပါ။

အေမသည္ျမန္မာ (Mother, the Myanmar)

အေမ့ရပ္၀န္း၊ လြန္တင့္ရႊန္း၍

စိမ္းလန္း၀န္းက်င္၊ ျမစ္ေရျပင္ႏွင့္

ေပါရႊင္ဥစၥာ၊ ရတနာတုုိ႔

ျခယ္ကာစိုုက္ပ်ိဳး၊ လယ္ယာမ်ိဳး၀ယ္

တန္ခုုိးထက္ျမက္၊ စြမ္းအားထက္၍

ေခ်ဖ်က္ရန္သူ၊ မ်ားျပည္သူကုုိ

ရန္မူခပင္း၊ ထိုုသင္းပင္းမွ

အရွင္းကာကြယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းနယ္သုုိ႔

ေပ်ာ္ဖြယ္မဆုုံး၊ ပီတိဖုုံးသည္

ဟုုိတုုန္းကပါ အေမ။

............

ခုုေတာ့

အေမေမြးဖြား၊ အေမ့သားမ်ားေၾကာင့္.....။

အေမ့ေျခလက္၊ သစ္ကုုိင္းခက္လည္း

ခ်ိုုဳးဖ်က္ခုုတ္ထြင္၊ ေလာဘယွဥ္ကာ

အစဥ္ေရွ ႔ေရး၊ ေပါ့ဆေတြး၍

ေဆြးေျမ့ျပဳတ္ေၾကြ၊ ညွိဳးႏြမ္းေလၿပီ

မေျဖသာမွန္း သိတယ္အေမ။

အေမ့ႏွလုုံးသား၊ ဥစၥာမ်ားလည္း

ဆုုိးရြားအႏၶ၊ လူ႔ဗာလတုုိ႔

တူးဆြေဖာက္ထြင္း၊ အျပတ္ရွင္း၍

တလင္းေျပာင္ကာ၊ အႏွစ္ကြာၿပီ

ရင္နာေနမွန္း သိတယ္အေမ။

အေမ့ႏွလုုံးေသြး၊ ျမစ္ေရေဖြးလည္း

နီေစြးစြန္းထင္၊ ဆီးပိတ္ပင္၍

ဟုုိ၀င္ဒီထြက္၊ ဒဏ္ရာခ်က္နဲ႔

အသက္လုုစီး၊ ထုုိခရီးမွာ

ငိုုညည္းေနမွန္း သိတယ္အေမ။

အေမ့၀မ္းစာ၊ လယ္ေတာယာမွာ

စုုိက္ကာစပါး၊ မ်ိဳးပြါးထားလည္း

မုိးမ်ားရြာခ်၊ ပ်က္စီးၾက၍

နြမ္းလ်ပူေဆြး၊ ဒုုကၡေဘးေၾကာင့္

ငိုုေၾကြးေနမွန္း သိတယ္အေမ။

..........

ေျခလက္ႏွလုုံး၊ ေသြးမ်ားဆုုံး၍

ဆက္႐ႈံး၀မ္းစာ၊ ကံၾကမၼာေၾကာင့္

ရိကၡာျပတ္ေတာက္၊ ငါးပါးေမွာက္ၿပီး

အေၾကာက္အႏၱရာယ္၊ ေရွ့ကကြယ္၍

ကာကြယ္ႏိုုင္အား၊ မရွိျငားလည္း

အားမငယ္ပါနဲ႔ အေမ။

သည္ေရသည္ေျမ၊ သည္ေရေျမကုုိ

အေမဟုုပင္၊ နာမတင္၍

ေခၚတြင္သမုုတ္၊ စုုိက္အားထုုတ္ၿပီး

ပတ္ကုုတ္ႀကိဳးစား၊ တန္ဘိုုးထားမယ္

အားတင္းပါေတာ့ အေမ။

စိမ္းလန္းေျပစြာ၊ ရတနာႏွင့္

ျမစ္မွာသန္႔ရွင္း၊ မွန္စီးဆင္း၍ 

စိုုက္ခင္းမ်ားစြာ၊ ျဖစ္ထြန္းလာေအာင္

ညီညာေပါင္းစုု၊ တည္ေဆာက္ျပဳမယ္

ရတုုဆက္ဆက္ အားတက္ပါေတာ့ အေမ။

တုုံးဖလားသူႀကီးမင္း (ၾသဂုုတ္လ ၄ ရက္ ၂၀၁၅ ၁၉း၃၀ နာရီ)

*****

ဒီ "အေမသည္ ျမန္မာ" ဆုုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကုုိ ရသေလာက္ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းလုုိပါတယ္။ မည္သူမဆုုိ ၀ယ္ယူလုုိသူမ်ား ထိုုတန္ဖိုုးေငြကုုိ ေရေဘးအလွဴသုုိ႔ သြားေရာက္ထည့္၀င္ လွဴဒါန္းေပးေစလုုိပါတယ္။ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ (အေမရိကန္နိင္ငံ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္ ေအာ္လန္ဒုုိၿမိဳ့က ေဒၚခင္ေမက ဒီကဗ်ာေလးကိုု စတာလင္ေပါင္ ၁၀၀ (ေပါင္တစ္ရာတိတိ) နဲ႔ ၀ယ္ယူၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ထုုိ ေပါင္ ၁၀၀ ကိုုလည္း ေရေဘးအလွဴသုုိ႔  မနက္ဖန္ လွဴဒါန္းသြားပါမည္။ (ၾသဂုုတ္ ၀၅ ၂၀၁၅ ဗုုဒၶဟူးေန႔)

၀န္ခံခ်က္။

ဤကဗ်ာကိုု ေမဓာ၀ီ May Nandar​ ရဲ့ "ကာလသုုံးပါးနဲ႔ တုုိ႔ရဲ့တုုိင္းျပည္" ဆုုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကိုု ဖတ္ရႈၿပီး အလားတူ ကဗ်ာေလးတစ္ပုုဒ္ ေမြးထုုတ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ေရးသားခဲ့ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

.

တတ္ထားသင့္သည္ Escapology

ၾကားဖူးေနက် ပုုံျပင္ေလးတစ္ပုုဒ္ပါ။

တစ္ခါက အေမရိကန္လူျဖဴလူမ်ိဳးပါေမာကၡႀကီးတစ္ေယာက္ အာဖရိကကုုိ အလည္အပတ္သြားသတဲ့။ ေဒါက္တာဘဲြ႔ရ ပါေမာကၡႀကီးဆုုိေတာ့ မာနခပ္ႀကီးႀကီးေပါ့။ မာနႀကီးရုုံတင္မက အျခားသူေတြကိုုလဲ အထင္ေသးအျမင္ေသးၿပီး ဟားတုုိက္ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ရွိသတဲ့။

တစ္ေန႔။

အာဖရိကေဒသရွိ ျမစ္ႀကီးရုုိးတေလွ်ာက္ ကႏူးေလွနဲ႔ ေလ့လာေရးခရီးထြက္ဖုုိ႔ အာဖရိကန္လူမဲေလွသမားေလး တစ္ေယာက္ကိုု ငွားလုုိက္သတဲ့။ စကားစျမည္ေျပာရင္း ျမစ္ထဲထြက္လာလုုိက္တာ ခရီးအေတာ္ေလးေရာက္ေတာ့ ပါေမာကၡႀကိီးက ေလွသမားေလးကိုု ေမးသတဲ့။

"ေဟ့ေကာင္ေလး Biology ကုုိ မင္း  သိလား"

"မသိပါဘူး။ ပါေမာကၡႀကီး"

"အင္း... ဒါဆုုိ မင္းရဲ့အသက္ ငါးပုုံ တစ္ပုုံ ေသသြားၿပီ"

"ေအာ္ ဟုုတ္ကဲ့"

"Geology ေရာ သိလား"

"မသိပါဘူး ခင္ဗ်ာ"

"ေဟ.. မင္း အေတာ္ေလး ညံ့တာဘဲ။ ဒါဆိုု မင္းရဲ့အသက္ ငါးပုုံ ႏွစ္ပုုံ ေသသြားၿပီ"

"ဟင္ တကယ္ႀကီးလားဗ်ာ"

"ဒါျဖင့္ Anthropology ကုုိ ေရာ သိလား"

"အဲဒါကိုုလဲ မသိပါဘူး ပါေမာကၡႀကီး"

"ဟား ဟား ဟား မင္းက ဒီေလာက္ႏုုံဖ်င္းၿပီး ပညာမတတ္မွေတာ့ ဘယ္လုုိ လုုပ္စားမလဲ။ ဒါဆုုိ မင္းရဲ့ဘ၀က ငါးပုုံ သုုံးပုုံ ေသသြားၿပီဘဲ"

"က်ေနာ္ ေၾကာက္ေတာင္ လာၿပီ"

"ဒါဆုုိ Zoology ကုုိ ေရာ သိရဲ့လား"

"နာမည္ေတာင္ မၾကားဖူးပါဘူး ပါေမာကၡႀကီး"

"ဟား ဟား ဟား ဟီး ဟီး ဟီး (ကႏူးေလွေလးထဲမွာ ဘယ္ျပန္ညာျပန္လူးလွိမ့္ေအာ္ဟစ္ၿပီး အာေခါင္ျခစ္ကာ ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာသတဲ့။ ျမစ္ကမ္းေဘးက ေတာေကာင္ေတြေတာင္ လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ေတာထဲ ၀င္ေျပးၾကတယ္ဆုုိဘဲ) မင္း ဒီေလာက္ထိ ပိန္းေနမွေတာ့ မင္းဘ၀ ေနကြယ္ခ်ိန္ သိပ္မလုုိေတာ့ဘူး။ မင္းအသက္ ငါးပုုံ ေလးပုုံ ေသသြားၿပီ"

"တကယ္ႀကီးလားဗ်ာ (ေလွသမားလူမဲကေလးဟာ အမွန္အကန္ ေၾကာက္သြားရွာသတဲ့။ ဟားတုုိက္ ရယ္ေမာခံရတဲ့အတြက္လဲ အလြန္ရွက္ၿပီး ပါေမာကၡႀကီးကုုိ အျမင္ကပ္ေနေတာ့သတဲ့)"

ပါေမာကၡႀကီးက ကႏူးေလွေလးထဲ လူးလွိမ့္ရယ္ေမာေနတဲ့အတြက္ ေလွကေလးကလဲ မၿငိမ္သက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဟုုိဘက္ေစာင္းလုုိက္ ဒီဘက္ ေစာင္းလုုိက္ ျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ပါေမာကၡႀကီးကေတာ့ ရယ္လုုိ႔ကိုု မၿပီးႏုုိင္ဘူးေပါ့။ ဘယ္ညာလူးလွိမ့္လုုိက္ ေခါင္းကိုု တြင္တြင္ ခါရမ္းလုုိက္နဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ ရယ္ေမာေနတုုန္းဘဲတ့ဲ။ အဲဒီမွာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပါေမာကၡႀကီး ေခါင္းအရမ္းလြန္ၿပီး ေခါင္းမွာ ေဆာင္းထားတဲ့ သံခေမာက္ ( Helmet  )ႀကီး ကၽြတ္ထြက္ၿပီး ကႏူးေလွရဲ့ နံပါးတစ္ဘက္ကိုု အရွိန္ျပင္းစြာ ထိမွန္ၿပီး ေလွကေလး မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ကာ ေမွာက္သြားပါေတာ့သတဲ့။

အာဖရိကန္အမဲေလွသမားေလးကလဲ သူ႔ရဲ့အသက္ ငါးပုုံ ေလးပုုံက ေသၿပီးၿပီဆုုိေတာ့ တစ္ပုုံဘဲ က်န္ေတာ့တာကုုိ အမွတ္ရၿပီး ကႏူးေလွကေလးနဲ႔ ပါေမာကၡႀကီးကုုိ ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ကမ္းစပ္ကိုု ကုုိယ္လြတ္ ကူးေျပးေတာ့သတဲ့။ ပါေမာကၡႀကီးကေတာ့ ေရျပင္က်ယ္ထဲမွာ ဖလူး ဖလူး ဆုုိၿပီး ေရနစ္ေနေတာ့သတဲ့။ ေဟ့ေကာင္ေလး  ငါ့ကုုိ ကယ္ပါဦး၊ ငါ ေရနစ္ေတာ့မယ္၊ ငါ မေသခ်င္ေသးဘူးဆုုိၿပီး ေလွသမားေလးကိုု ေအာ္ဟစ္ၿပီး အကူအညီ ေတာင္းေနသတဲ့။ အဲဒီ အခါမွာ ကမ္းပါးေပၚ ေရာက္ေနၿပီး ျဖစ္တဲ့ ေလွသမားေလးက ပါေမာကၡႀကီးကုုိ ေမးခြန္းတစ္ခုု လွမ္းေမးလုုိက္သတဲ့။

"ေဟ့ ပါေမာကၡႀကီး   Swimology ကုုိ သိသလား"

"ငါ မသိဘူး။ ေရလဲ မကူးတတ္ဘူး။ ငါ့ကိုု အျမန္လာကယ္ပါ"

ေလွသမားေလးကလဲ ဒီတစ္ခါ ငါ့အလွည့္ေရာက္ၿပီ။ ဒီေလာက္စိတ္ထားပုုပ္ၿပီး ေမာက္မာလွတဲ့ ပါေမာကၡႀကီး သူ႔ထုုိက္နဲ႔ သူ႔ကံ ရွိပေစေတာ့လုုိ႔ စဥ္းစားၿပီး ဥေပကၡာျပဳလုုိက္သတဲ့။

"ဟား ဟား ဟား ခင္ဗ်ား ဒါေလးေတာင္ မသိဘူး ဆုုိမွေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ့အသက္ ငါးပုုံပုုံရင္ ငါးပုုံလုုံး သြားရွာၿပီ။ ဘုုိင့္ဘုုိ္င္ ပါေမာကၡႀကီး"

အဲဒီ အာဖရိကန္လူမ်ိဳး လူမဲေလွသမားေလးဟာ အားရပါးရရယ္ေမာၿပီး ခုုန္ေပါက္ခုုန္ေပါက္နဲ႔ ရြာအေရာက္ ျပန္ေျပးေလေတာ့သတဲ့။ ပါေမာကၡႀကီးကေတာ့ ျမစ္ထဲမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ က်န္ရစ္ေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုုံးေတာ့ ေရနစ္ေသဆုုံးသြားပါေတာ့သတဲ့။

ပုုံျပင္ေလးက ဒါပါဘဲ။

.......

အကယ္၍ သင္သည္လည္း ပညာတတ္ေယာင္ေယာင္ အာဏာရွင္ေယာင္ေယာင္ စြာက်ယ္စြာက်ယ္နဲ႔ ဆရာလုုပ္ေလ့ရွိတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေလွေလွာ္ၿပီး ေရလမ္းခရီးအတူသြားၾကတယ္ဆုုိပါစုုိ႔။ ထုုိ လူႀကီးက သင့္ကုုိ ေမးေကာင္း ေမးပါလိမ့္မယ္။

"ေဟ့ ငနာေလး.. မင္း Suuology   သိလား"

"မသိပါဘူး ဆရာ"

"Seinology ကုုိေရာ"

"အဲဒါလဲ မသိပါဘူး ဆရာ"

"Mannology ကုုိေရာ"

"လုုံး၀ မသိပါဘူး ဆရာ"

"ဒါျဖင့္  Hlaingology ကုုိေရာ"

"နာမည္ေတာင္ မၾကားဖူးပါဘူး ဆရာ"

"(အဲဒီ လူႀကီးက အထင္ေသးအျမင္ေသး ေျပာင္ေလွာင္သည့္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္) ေသနာေလး....မင္း ဒီေလာက္ တုုံးအေနမွေတာ့၊ စာမတတ္ေပမတတ္ ဗဟုုသုုတနည္းေလမွေတာ့  မင္းရဲ့ဘ၀ ငါးပုုံ ေလးပုုံ ေသၿပီးေရာေပါ့"

ထုုိအခိုုက္ ေလွႀကီးေမွာက္သြားအံ့။ အထက္က အာဖရိကန္အမဲ ေလွသမားေလး ထုုံးကုုိ နွလုုံးမူကာ  ခင္ဗ်ား  ကုုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္း သိေလာက္ပါတယ္ ေနာ့ ဆုုိၿပီး  ဥေပကၡာျပဳသင့္ရင္ ျပဳလုုိက္ပါေတာ့ေလ။ သူတုုိ႔ တတ္ထားတဲ့ ပညာက သူတုုိ႔ကုုိ ျပန္သတ္ပစ္လုုိက္ပါေစ။ ဒီေလာက္ ေမတၱာ ကရုုဏာ နည္းပါးၿပီး မာနေတြ ေထာင္လႊားေနၾကရင္ သူတုုိ႔နဲ႔က အဲဒါဘဲ ထုုိက္တန္တယ္ မဟုုတ္လား။

.......

သူႀကီးလဲ ရြာျပန္ေရာက္ရင္ ရြာသူ ရြာသားေတြကုုိ မသင္မေနရ  Swimology ကိုု သင္ယူခုုိင္းရမယ္။ ၿပီးေတာ့ သူႀကီးတပိုုင္ေဒသေတြရဲ့ တန္းေက်ာင္းေတြမွာ မသင္မေနရဆုုိၿပီး  Swimology ကိုု သင္ၾကားေပးဖုုိ႔ အဆုုိတင္သြင္းမယ္။ နုုိင္ငံေတာ္ႀကီးကပါ လုုိက္ပါလာရင္ သိပ္ေကာင္းေပါ့ဗ်ာ။ စိတ္ကူးယဥ္တာ ေျပာပါတယ္။  ဒါမွ အခုုလုုိ ေရေဘးဒုုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆုုိင္ရတဲ့အခါ ဘ၀ရဲ့ ငါးပုုံ တစ္ပုုံဘဲ က်န္ေနတဲ့ အသက္ကေလးကိုု ကုုိယ့္ဘာသာကုုိယ္ ကယ္တင္ႏုုိင္မွာ မဟုုတ္ပါလား။ အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ လုုိ႔ ဆုုိထားသကုုိး။

အမွန္က  ျမန္မာနုုိင္ငံသားေတြအေနနဲ႔က ေဘးဒုုကၡေတြ မ်ားျပားလြန္းလွတဲ့အတြက္ Swimology ထက္   Escapology ကုုိ တတ္သိနားလည္ထားရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုုံးေပါ့ဗ်ာ။

သူႀကီးအျမင္သက္သက္ပါ။

.

ေပးေနတုုန္း ယူထားလုုိက္

ခုုနစ္နွစ္ပတ္လုုံး ကုုိယ္၀န္ေဆာင္ထားရမေတာ့ နာေပမေပါ့။ တစ္ရက္ေလာက္ ၀မ္းမသြားဘဲ ေလခံေနရင္ေတာင္ မေထာင္းသာလွဘူးကုုိး။ အဲဒီလုုိ ဗုုိက္ထဲက မခံရပ္ႏိုုင္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္ေနေတာ့ ဘယ္သူ႔အားကုုိးတုုန္း။ သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္ကုုိလား။ ေ၀းစြ။ ဒါျဖင့္ သူ႔မိဘကုုိလား။ အဲဒါလဲ မဟုုတ္ျပန္ဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘယ္သူ႔ကုုိ သတိရသတဲ့တုုန္း။ မဟားဒယားနာမွေတာ့ ဘုုရားတရား ေျပးသတိရၿပီေပါ့။

ေမာင္ေတာ္.. ဘုုရားရွင္ဆီ သြားေခ်စမ္း။ သူဟာ ဆင္းရဲအေပါင္းကုုိ ေပ်ာက္ကင္းေစတတ္တဲ့ အမွန္တရားကုုိ ေဟာစြမ္းႏုုိင္တယ္။  သူ႔အပါးမွာ ဆင္းရဲေပ်ာက္ေၾကာင္း က်င့္ေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတြရွိတယ္။ သူတုုိ႔ႏွလုုံးအိမ္ထဲမွာ ဆင္းရဲမရွိ ပကတိခ်မ္းသာေနၾကတယ္.. ႏွမေတာ္လဲ အဲဒါေတြကိုု စိတ္မွန္းနဲ႔ အာရုုံျပဳၿပီး နာက်င္မႈကုုိ သည္းခံေနပါတယ္..။ အဲဒီလုုိ ေလွ်ာက္ေပးပါ။

ဘုုရားရွင္ထံေရာက္ ေလွ်ာက္တင္ၿပီးေတာ့ ဘုုရားရွင္က ဆုုေပးတယ္။

သင့္အမ်ိဳးသမီး.. ေရာဂါမရွိ ခ်မ္းသာပါေစ၊ ေရာဂါကင္းေသာ သားကုုိ ေမြးဖြားႏုုိင္ပါေစ..တဲ့။

သူတုုိ႔ ကံေကာင္းၾကတယ္။ ေပးတဲ့ဆုုနဲ႔ သူတုုိ႔ ျပည့္ခဲ့ၾကတယ္။ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေမြးဖြားခ့ဲၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သူတုုိ႔ ဘုုရားရွင္ကုုိ ေက်းဇူးတင္ၿပီေပါ့။ 

ေမာင္ေတာ္... ဘုုရားရွင္ဆီ ထပ္သြားေခ်ဦး။ မနက္ဖန္က စၿပီး ၇ ရက္ပတ္လုုံး ဆြမ္းလုုပ္ေကၽြးပါရေစလုုိ႔ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားေခ်..တဲ့။ ဟုုတ္ကဲ့ ရွင္မေပါ့။ တစ္ခ်က္လြတ္အမိန္႔ေပကုုိး။

ဒါေပမဲ့ ခက္ေနတာက ဘုုရားရွင္ဆီမွာ မနက္ဖန္အတြက္ ဆြမ္းအလွဴရွင္က ရွိၿပီးသား။ ဒါေပမဲ့ ေမြးလူနာကိုု ဦးစားေပးရမယ္မဟုုတ္လား။ သုုိ႔ေသာ္ျငားလည္း ဘုုရားရဟန္းတုုိ႔မည္သည္ ပထမပင့္ထားေသာ ဆြမ္းကိုု ပယ္၍ ဒုုတိယဆြမ္းကုုိ လက္မခံစေကာင္းေပဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မနက္ဖန္ ဆြမ္းအလွဴရွင္က အရွင္ေမာဂၢလာန္ရဲ့  ဒကာမိသားစုုျဖစ္ေနတယ္။

ဘုုရားရွင္က.. ေမာဂၢလာန္... သင့္ဒကာေတြနဲ႔ သြားၿငိႏႈိင္းၾကည့္ၾကည့္စမ္း။ သင့္ဒကာေတြ လက္ခံရင္ ဟုုိ ေမြးလူနာအိမ္မွာ ငါတုုိ႔ ၇ ရက္တိတိ ဆြမ္း ဘုုဥ္းေပးၾကမယ္။ ဒါဟာ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္း တစ္မ်ိဳးဘဲ။

အရွင္ေမာဂၢလာန္က သူ႔ဒကာေတြကုုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ဟိုုကလဲ နည္းနည္းေတာ့ ရစ္တာေပါ့။ သူ႔ဒကာေတြက လူလည္ေတြကုုိး။

ကုုိယ္ေတာ္ႀကီးေရ....အရွင္ဘုုရားအေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္ရဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အသက္ႏွင့္ သဒၶါတရားေတြကုုိ အာမခံႏုုိင္ရင္ ေမြးလူနာအိမ္ကုုိ ၇ ရက္လုုံးလုုံး ဆြမ္းလုုပ္ေကၽြးခြင့္ ျပဳတယ္။ အဲလုုိမွ မဟုုတ္ရင္ တပည့္ေတာ္တုုိ႔က မနက္ဖန္ဘဲ ကပ္ခ်င္တယ္။ အနိစၥေခတ္ႀကီးမွာ ဘာမွ စိတ္မခ်ရဘူး မဟုုတ္လား ဘုုရား..တဲ့။

ခက္ၿပီ။ 

သုုိ႔ေပမဲ့ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကိုုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကလဲ ေခသူမွ မဟုုတ္ဘဲ။ တန္ခုုိးအရာမွာ ဘုုရားၿပီးရင္ အႀကီးမားဆုုံးမဟုုတ္လား။ 

ဟဲ့ဒကာ။  သင့္ရဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာႏွင့္ အသက္ကိုုေတာ့ ငါ တာ၀န္ယူတယ္။ ဒါေပမဲ့ သင့္သဒၶါတရားကိုုေတာ့ ငါ တာ၀န္မယူႏိုုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီလုုိ လုုပ္ၾကရေအာင္။ ငါက သင့္ရဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာႏွင့္ အသက္ကုုိ တာ၀န္ယူမယ္။ သင္က သင့္သဒၶါတရားကိုု သင္ကုုိယ္တုုိင္ တာ၀န္ယူ။ ဘယ္လုုိလဲ သေဘာတူလား။

တင့္ပါ့။ ဒါဆုုိရင္ေတာ့ မဆုုိးပါဘူး။

ေနာက္ဆုုံးေတာ့ ေစ့စပ္ညွိႏႈိင္းတာ ေအာင္ျမင္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေမြးလူနာ မိသားစုုက ဘုုရားရွင္ႏွင့္တကြ သံဃာေတာ္ေတြကိုု ၇ ရက္ပတ္လုုံး  ဆြမ္းလုုပ္ေကၽြးတယ္။ ၈ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာမွ အရွင္ေမာဂၢလာန္ရဲ့ ဒကာမိသားစုုက ဆြမ္းလုုပ္ေကၽြးၾကတယ္။ 

.....
....

တခါက နယ္တနယ္က စာသင္တုုိက္ႀကီးမွာ သံဃာအပါး ၃၀၀ ေက်ာ္ ရွိသတတ္။ စာခ်ဘုုန္းႀကီး ၆ ပါးႏွင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ၁ ပါး။ စုုစုုေပါင္း ၇ ပါးက အုုပ္ခ်ဳပ္ၾကသတတ္။ ညစဥ္ညတုုိင္း သံဃာအားလုုံး စုုရုုံးၿပီး ဘုုရား၀တ္တက္ တရားရႈမွတ္ၾကရသတတ္။ တစ္ေန႔ ဘုုရား၀တ္တက္အၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးက စာခ်ဘုုန္းႀကီး ၆ ပါးကုုိ ေျပာသတတ္။ ေမာင္ပဇင္းတိုု႔စာခ်ဘုုန္းႀကီးေတြကုုိ သုုံးသုုံးလုုံးတံဆိပ္သကၤန္း တစ္ပါး တစ္စုုံစီေပးမယ္။ အဲဒါ ဟုုိ ငါ့အခန္းထဲက ဘီဒုုိထဲ သြားေရြးယူၾက လုုိ႔ ဆုုိသတတ္။ 

စာခ်ဘုုန္းႀကီးေတြက  မနက္ဖန္ မုုိးလင္းမွဘဲ လာေရြးေတာ့မယ္ဘုုရား လုုိ႔ ေလွ်ာက္သတတ္။ အဲဒီအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေျပာသတဲ့။

ေမာင္ပဇင္းတုုိ႔.. ေပးတုုန္း ယူထားၾက။ ပုုထုုဇဥ္သဒၶါတရားဆုုိတာ မတည္ၿမဲဘူး။ မခုုိင္ခံ့ဘူး။ ငါက ပုုထုုဇဥ္ စစ္စစ္ႀကီးေနာ္... ဟူသတတ္။ 

...

ခ်ဳပ္၍ ဆုုိရေသာ္..

ယူမဲ့သူကုုိလဲ ေပးေနတုုန္း မူမေနနဲ႔ ယူထားလုုိက္..လုုိ႔ ဆုုိရမွာျဖစ္သလုုိ

ေပးမဲ့သူကုုိလဲ သဒၶါတရားရွိတုုန္းေလး ျမန္ျမန္ေပးထားလုုိက္လုုိ႔ ေျပာရမွာပါဘဲ။ 

စိတ္ကူးနဲ႔လွဴၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔ဘဲ ယူေနၾကမယ္ဆုုိရင္ေတာ့ စိတ္ကူးက စိတ္ကူးနဲ႔တင္ ၿပီးဆုုံးသြားၿပီး

လုုိရာေတြ အခ်ိန္မီ မၿပီးမေျမွာက္ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္းရယ္ပါ။
သဒၶါတရား ခုုိင္ၿမဲဖုုိ႔က်ေတာ့ ဘုုရားရဟႏၱာေတြေတာင္မွ တာ၀န္မယူႏိုုင္ၾကဘူးေနာ။

.

ကုုိးကား။

ေသာ္ဇင္၊ ဗုုဒၶစာေပညြန္႔ေပါင္း၊ ဥဒါန္းအခန္း၊ သုုပၺ၀ါသာသုုတ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၃၀-၃၇

ေလာကႀကီးက လွပါတယ္

အလွအပကုုိ

ငါကဘဲ မခံစားတတ္တာလား။

အလွအပက

ငါ့ကုုိဘဲ မခံစားေစတာလား။

ေလာကႀကီးကေတာ့

မမွားေလာက္ဘူး။

ငါကဘဲ

မွားေနတာ ရွိမွာပါေလ။

ေအာင္ျမင္လုုိလွ်င္

နႈတ္ခမ္းႏွင့္သြား

ေရွးဆုုိရုုိးစကားေတြ ေျပာင္းသင့္ရင္ ေျပာင္းပစ္ရမယ္။
သူႀကီးကေတာ့ ေျပာင္းလုုိက္ၿပီ။

"လင္ႏွင့္မယား လ်ာႏွင့္သြား" ဆုုိတဲ့ ဆုုိရုုိးစကားဟာ သူႀကီးအတြက္ေတာ့ မွားတယ္။

အမွန္က

"လင္ႏွင့္မယား ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္သြား"

အဲဒါ ႏႈတ္ခမ္း ေသြးေတြ။
မၾကာမၾကာ ကိုုက္မိၿပီး အဲဒီလုုိ ျဖစ္ေနက်။

ငန္က်ိက်ိ စပ္သပ္သပ္နဲ႔ ေနရခက္ပါ့။

လွမ္းေမွ်ာ္

၁။

ဆုုပ္လည္း စူး စားလည္း ရူး

ေရွ ႔တုိး ထမ္းပုုိး ေနာက္ဆုုတ္ လွည္းထုုပ္။

၂။

ေ၀လည္း ေမႊး ေၾကြလဲ ေမႊး

ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ ၿပီးေရာ။

၃။

သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ဘဲ ဆက္၍ ေခၚမည္ ခုုိင္။

.

မွတ္ခ်က္

စကားပုုံ ဇာတ္ကားအမည္ 

စာအုုပ္အမည္ ဖန္တီးသူမ်ားအား 

ခရက္ဒစ္ေပးပါ၏။

.

ပြင့္ပါ

ပြင့္ပါ

ျဖဴျဖဴစင္စင္ပြင့္ပါ။

ပြင့္ပါ

ပင္လုုံးကၽြတ္ပြင့္ပါ။

ပြင့္ပါ

ျမင္သာထင္သာပြင့္ပါ။

ပြင့္ပါ

လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပြင့္ပါ။

ပြင့္ပါ

လွလွပပပြင့္ပါ။

ပြင့္ပါ

ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ပြင့္ပါ။

ပြင့္ပါ

ယုုံယုုံၾကည္ၾကည္ပြင့္ပါ။

ပြင့္ပါ

ေျဖာင့္ေျဖာင့္မတ္မတ္ပြင့္ပါ။

ပြင့္ပါ...

ပြင့္ၾကပါ....

ကိုုယ့္ရဲ့ႏွင္းဆီ

ကုုိယ္ယုုံၾကည္က

ပီျပင္စြာသာ

ပြင့္ၾကပါေလ။

မင္းသမီးေလးရဲ့ မင္းသမီးေလး

ဒီေန႔ ၁၃၇၇ ခုုနွစ္ ကဆုုန္လျပည့္ (၀၂၊၀၅၊၂၀၁၅) စေနေန႔။ ဗုုဒၶေန႔။

ဗုုဒၶေန႔အေၾကာင္းေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လဲ ဗုုဒၶေန႔ႀကီးဆုုိေတာ့ ဗုုဒၶေန႔အေၾကာင္းေလးနဲ႔ေတာ့ ဆက္စပ္ေပသေပါ့။ ဖြားျမင္ျဖစ္စံ၊ ဗ်ာဒိတ္ခံ၊ မွတ္ရန္ကဆုုန္လျပည့္..ဆုုိၿပီး ငယ္စဥ္ကထဲက မွတ္မိေနခဲ့တယ္။ ဒီကဆုုန္လျပည့္ေန႔ဟာ ေဂါတမဘုုရားရွင္ရ့ဲ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ထူးျခားခဲ့တဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ႀကီးဘဲမဟုုတ္လား။ ဖြားျမင္ခဲ့တာလဲ ဒီကဆုုန္လျပည့္ေန႔၊ ဘုုရားအျဖစ္သုုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့တာလဲ ဒီကဆုုန္လျပည့္ေန႔၊ ဘုုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ေတာ္မူခဲ့တာလဲ ဒီကဆုုန္လျပည့္ေန႔၊ ၿပီးေတာ့ ေလးအသေခ်ၤနွင့္ကမၻာတစ္သိန္းထက္က ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုုရားေရွ့ေမွာက္ ဘုုရားျဖစ္ဖုုိ႔ရာ ဗ်ာဒိတ္ခံေတာ္မူခဲ့တာလဲ ဒီကဆုုန္လျပည့္ေန႔။ ဒီေတာ့ ပုုဂၢိဳလ္ထူးေတြရဲ့ ထူးျခားတဲ့ ေန႔ေကာင္းရက္ျမတ္ႀကီးဘဲ မဟုုတ္လား။

 " It is a Girl"

ေဟာ.. ပုုဂၢိဳလ္ထူးေတြ ျဖစ္ေပၚလာရာ ဒီကဆုုန္လျပည့္ေန႔မွာ မင္းသား၀ီလ်ံႏွင့္မင္းသမီးကိတ္တုုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအတြက္ ေနာက္ထပ္ ရင္ေသြးေလးတစ္ေယာက္ကိုု ဒီေန႔မနက္ ၈ နာရီ ၃၄ မိနစ္အခ်ိန္မွာ  ေမြးဖြားေပးလုုိက္ျပန္ပါၿပီ။ မိန္းခေလးေလးပါ။ သူတုုိ႔အတြက္ ဒုုတိယေျမာက္ ကေလးေလးပါ။ လန္ဒန္ၿမိဳ့လယ္က စိန္႔ေမရီေဆးရုုံမွာ ေမြးဖြားခဲ့တာပါ။ အေလးခ်ိန္ 8lbs 3oz (3.7kg) ရွိပါတယ္။ နန္းပလႅင္အတြက္ တန္းစီေနတဲ့ သူေတြစာရင္းထဲမွာ ေလးေယာက္ေျမာက္ပါ။ ဘုုရင္မႀကီးရဲ့ နန္းပလႅင္ ေနရာကိုု တန္းစီေနသူေတြကေတာ့ သူမရဲ့ဘုုိးဘုုိး မင္းသားခ်ားလ္၊ သူမရဲ့ ေဖေဖ မင္းသား၀ီလ်ံ ႏွင့္ သူမရဲ့အကုုိ မင္းသားေဂ်ာ့ဂ်္ကိုုယ္တုုိင္ပါဘဲ။ 

ပထမကေလးက ေယာက်္ားေလးဆုုိေတာ့ ေဂ်ာ့ဂ်္လုုိ႔ နာမည္ေပးထားခဲ့တယ္။ ေဂ်ာ့ဂ်္ကိုုလဲ အဲဒီ စိန္႔ေမရီေဆးရုုံမွာဘဲ ေမြးဖြားခဲ့တာပါ။ အခုု မိန္းခေလးဆုုိေတာ့ ဘယ္လုုိနာမည္ေပးမလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္ေတြ ထုုံးစံအတုုိင္း နာမည္အတြက္ အေလာင္းအစားေလးေတြေတာ့ ေပၚလာေနပါၿပီ။ Alice လုုိ႔ေပးမလား  Charlotte လုုိ႔ ေပးမလား Vitoria လုုိ႔ ေပးမလား Elizabeth လုုိ႔ေပးမလား Diana လုုိ႔ေပးမလားဆုုိၿပီး စသျဖင့္ေပါ့။ 

((Coral is still betting on the name of the baby, with Alice the clear favourite at 5-4. Charlotte is the 5-2 second favourite, ahead of Elizabeth at 5-1, while Victoria has been backed into 6-1 from 10-1. (Mirror))).

ဘီဘီစီသတင္း ဘီဘီစီ၀က္ေပ့ဂ်္ေတြမွာလဲ သူတုုိ႔အေၾကာင္းေတြ ဆက္တုုိက္ တင္ဆက္ေပးေနၾကတယ္။ ဘုုန္းကံႀကီးမားသူဆုုိေတာ့ လူမျဖစ္ခင္ကတည္းက ကမၻာေက်ာ္ေနေလၿပီ။ ဘုုန္းကံ ႀကီးေပမေပါ့။ ဒီကေလးမေလးကုုိ ကိုုယ္၀န္စတည္တာကလဲ တကယ့္ လျပည့္ေန႔ႀကီးကိုုး။

၁၃၇၆ ခုု ေတာ္သလင္းလျပည့္ေန႔  (၀၈၊ ၀၉ ၊ ၂၀၁၄) တနလၤာေန႔ (ဂရုုဓမၼအခါေတာ္ေန႔)မွာ ကုုိယ္တည္ၿပီး ေဟာ အခုု တကယ့္ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ ကဆုုန္လျပည့္ေနႀကီးမွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္ဆုုိေတာ့ ကေလးမေလးရဲ့ ဘုုန္းကံကုုိ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့။ ဒီကေလးမေလးရဲ့ ဘုုန္းလဲ မုုိးသုုိ႔ခ်ဳန္းဦးမွာပါဘဲ။ 

အားေပးၾကသူ ပရိသတ္လူထုုႀကီးကေတာ့ ေဆးရုုံအနီး ၀န္းရံလုုိ႔။ ဘက္ကင္ဟမ္နန္းေတာ္အနီး စုုရုုံးုလုုိ႔။ သတင္းသမားေတြကလဲ တုုိက္ရုုိက္လႊင့္။ ၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေပဦးေတာ့ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကမဲ့ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ ကြန္ဂရက္က်ဴးေလးရွင္းေတြ။

သူႀကီးမင္းလဲ ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္းပါ။

....

သူတုုိ႔အေၾကာင္း ဆက္လက္ ဖတ္ခ်င္ေသးရင္...

မင္းသား၀ီလ်ံႏွင့္မင္းသမီးကိတ္ မဂၤလာေဆာင္

မင္းသမီးကိတ္ရဲ့ ပထမကုုိယ္၀န္

မင္းသမီးကိတ္ ပထမကေလး ေမြးဖြားျခင္း

မင္းသမီးကိတ္ ဒုုတိယကုုိယ္၀န္