စိႆီေရ ( Mind, the Water)

ညဥ့္နက္ေနၿပီ။ အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိေသးဘူး။ စိတ္ထဲ တစ္ခုုခုု ခံစားေနမိတယ္။ စာတစ္ပုုဒ္ပုုဒ္ေရးဖုုိ႔ တစ္စုုံတစ္ေယာက္က တုုိက္တြန္းေနသလုုိမ်ိဳး။ ႏွလုုံးရဲ့ အေပၚဘက္ပုုိင္းက ပူေနၿပီး ေအာက္ပုုိင္းက ေအးျမေနတယ္။ အဲလုုိ အပူတစ္ျခမ္း အေအးတစ္ျခမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ စိတ္ေတြ တက္ၾကြေနၿပီး တစ္ခုုခုုကိုု လုုပ္ခ်င္ေနမိတယ္။ မအိပ္ရရင္ေနပေစ။
............

ေနပူပူကုုိ အံတုုၿပီး ရထားသံလမ္းပိုုင္းအတုုိင္း လမ္းေလ်ွာက္လာခဲ့တယ္။ ေကာလင္းနဲ႔၀န္းသုုိၾကားက ရထားလမ္းပိုုင္းမွာပါ။ အသိမိတ္ေဆြ ရြာတစ္ရြာကေန ျပန္လာခဲ့တာပါ။ ဦးတည္ရာက ၀န္းသုုိၿမိဳ့ကုုိပါ။ လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ ရထားသံလမ္းနဲ႔ ဆယ္ကုုိက္ေလာက္အကြာမွာ အကိုုင္းအခက္ ခပ္အုုပ္အုုပ္ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း ခေရပင္ေလးတစ္ပင္ကိုု ေတြ႔ပါတယ္။

ခေရပင္န႔ဲ ၀ါးတစ္ျပန္ေလာက္မွာ ေရတြင္းေလးတစ္တြင္းရွိပါတယ္။ ေရတြင္းေဘာင္ေပၚမွာ နုုိ႔ဆီခြက္ကုုိ ေဘးႏွစ္ဘက္ အေပါက္ေဖာက္ၿပီး ႀကိဳးေလးသုုိင္းကာ ၀ါးတုုတ္တံရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ ခ်ည္သုုိ္င္းၿပီး အဆင္သင့္ ေရခပ္ေသာက္ဖုုိ႔ တင္ေပးထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ အဆင္သင့္လုုိက္ျခင္း။ ေရတြင္းေလးဆီ သြားလုုိက္ပါတယ္။ ေန႔လည္အခ်ိန္ ေနပူပူမွာ ေရေအးေအးတစ္ခြက္ ေရတြင္းထဲက ခပ္ေသာက္လုုိက္ရတာ တကယ့္ အရသာဘဲ။ ဒါမွ အုုိေအစစ္ စစ္စစ္။

ေရေလးေသာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ခေရပင္ေအာက္ ၀င္ၿပီး ေနရိပ္ခုုိပါတယ္။ ေခၽြးထြက္တတ္လြန္းတဲ့အတြက္ အသင့္ေဆာင္ထားေလ့ရွိတဲ့ ပုု၀ါပုုိင္းေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာကုုိ သုုတ္ၿပီး အပူေတာမွ ခဏကင္းလြတ္ခြင့္ရျခင္း ေအးၿငိမ္းမႈကိုု ခံစားေနပါတယ္။ ဟူးးးးး။ တကယ့္ေအးခ်မ္းမႈေပဘဲ။ ေနပူက သံသရာ၊ ငါက သံသရာခရီးသည္ဆုုိ ခေရရိပ္ကေလးက ေအးနိဗၺာန္ဘဲေပါ့။

ေအးရိပ္လႈံေနတုုန္း တေ၀ါ၀ါနဲ႔ မီးရထားတစ္စင္း ေကာလင္းဘက္ကေန ၀န္းသုုိဘက္ ျဖတ္သန္းလာပါတယ္။ ရထားေပၚက လူတစ္ခ်ိဳ႔ လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပတာကုုိ ျပန္ေ၀ွ႔ယမ္းျပေနမိတယ္။ ရထားေပၚမွာ လူေတြ ျပြတ္လုုိ႔ ၾကပ္လုုိ႔။ ေအာ္... သံသရာခရီးသည္ေတြ။ ငါက လမ္းေလွ်ာက္ ခရီးသည္။ သူတုုိ႔က ယာဥ္စီးခရီးသည္။ ေနွးေပမဲ့ တစ္ေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္ရတာ ေအးသည္ေလ။

ရထားကိုု မ်က္စိတစ္ဆုုံး ေငးၾကည့္ေကာင္းေနတုုန္း လူတစ္စုု ရထားသံလမ္းပိုုင္းအတုုိင္း ၀န္းသုုိဘက္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကတာကိုု ေတြ႔ရတယ္။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္န႔ဲ ေနာက္လုုိက္ ေလးေယာက္။ စုုစုုေပါင္း ငါးေယာက္။ ဒီေခါင္းေဆာင္ကိုု ငါျမင္ဖူးသလုုိလုုိဘဲ။

ေခါင္းေဆာင္လုုပ္သူက...ေဟ့လူ..ႀကိဳ့ကုုန္းကိုု ဘယ္လုုိ သြားရမလဲဗ်...ဆုုိၿပီး အဂၤလိပ္ကိုု လွမ္းေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿပဳံးျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပါဘဲ။  သူဘယ္သူလဲဆုုိတာ ခ်က္ခ်င္းသတိရသြားတယ္။ ဟာ... ခင္ဗ်ား အုုိဘားမားႀကီး မဟုုတ္လား။

ေတာ္သားဘဲ။ ဟုုတ္တယ္ အိုုဘားမားပါ။ ခုုနကေလာ္ကယ္ရထားနဲ႔ ေကာလင္းက လုုိက္လာတာ။ ဟုုိဘက္နားက ဇီးျဖဴပင္ဆုုိတဲ့ ရြာေလးမွာ ဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာပါ။ ႀကိဳ့ကုုန္းမွာ လုုပ္စရာ ကိစၥေလးရွိလုုိ႔ပါ။ အဲဒါ ႀကိဳ့ကုုန္းကိုု ဘယ္လမ္းက သြားရင္ ေရာက္မလဲဆုုိတာ ေျပာျပေပးလုုိ႔ ရမလား။

စဥ္းစားမေနေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ေနာက္လုုိက္ခဲ့ဆုုိၿပီး သူတုုိ႔ကုုိ ဦးေဆာင္ေခၚသြားလုုိက္တယ္။ သူတုုိ႔လဲ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ပါလာၾကတယ္။ လမ္းျပလုုပ္ဖူးခဲ့သမွ် သူတုုိ႔ကုုိ လမ္းျပလုုပ္ေပးရတာ ပီတိအျဖစ္ဆုုံး။

ႀကိဳ့ကုုန္းရြာေရာက္ခါနီးမွာ ေခ်ာင္းတစ္ခုုေတြ႔ပါတယ္။ ေခ်ာင္းကိုု ျဖတ္ေဆာက္ထားတဲ့ ေခ်ာင္းကူးတံတားက အလည္တည့္တည့္ က်ိဳးပ်က္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲကုုိ ေဇာက္ထုုိးႀကီးေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေခ်ာင္းေရက ဒူးေလာက္ဘဲ နက္တာပါ။

ခင္ဗ်ားတုုိ႔ ေရြးစရာ လမ္းမရွိေတာ့ဘူး။ ဒီတံတားက်ိဳးအတုုိင္း ေခ်ာင္းထဲ တြယ္ကပ္ဆင္းၿပီး ေခ်ာင္းကိုု ျဖတ္ရပါမယ္။ ဟုုိဘက္ကမ္းေရာက္ရင္လဲ တံတားက်ိဳးကိုုဘဲ တြယ္ဖက္ၿပီး ျပန္တက္ရမွာပါ။ လုုပ္ႏိုုင္မယ္ မဟုုတ္လား ဆုုိေတာ့ ေအးေဆးပါတဲ့။ က်ေနာ္က ေရွ့ကေန တြယ္ကပ္ဆင္းတယ္ သူတုုိ႔က ေနာက္ကေန တြယ္ကပ္လုုိ္က္တယ္။ ေခ်ာင္းကိုု အတူတူ ကူးၾကတယ္။ ဟုုိဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ အုုိဘားမားႀကီးက တံတားက်ိဳးကုုိ တြယ္မတက္တတ္ေတာ့ဘူး။ တံတားက်ိဳးရဲ့ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြကုုိ ဟုုိကိုုင္ ဒီကိုုင္လုုပ္ၿပီး စမ္းတ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနေလရဲ့။

ေရာ့ဗ်ာ.. က်ေနာ့္လက္ကုုိသာ ဆြဲထားၿပီး ေနာက္ကေန တြယ္ကပ္လုုိက္ခဲ့ေပေတာ့..ဆုုိၿပီး လက္တစ္ဖက္ ကမ္းေပးလုုိက္တယ္။ ေခ်ာင္းကမ္းပါးက အေတာ္ေလးျမင့္ေတာ့ တံတားက်ိဳးကုုိ တစ္ဆင့္ခ်င္းစီ တြယ္တက္ရတယ္။ သူ႔လက္က ေမတၱာဓါတ္အျပည့္ပါတဲ့ လက္ဘဲ။ ခြန္အားသတၱိေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ သူ႔လက္ကတစ္ဆင့္ က်ေနာ့္ခႏၶာကုုိယ္ထဲ စီးဆင္းသြားတယ္။ လက္တစ္ဘက္ကုုိ အားျပဳလုုိက္ တစ္ဆင့္တက္လုုိက္ သူ႔ကိုု ဆြဲတင္လုုိက္နဲ႔ ေနာက္ဆုုံးေတာ့ အားလုုံး တစ္ဘက္ ကမ္းပါးေပၚ ေအာင္ျမင္စြာ ေရာက္ရွိသြားတယ္။ ကမ္းေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘဲ ႀကိဳ့ကုုန္းရြာက ဘြားကနဲ ေပၚလာတယ္။

ခင္ဗ်ား ျပန္လုုိ႔ရၿပီ။ က်ေနာ္တုုိ႔အဖြဲ႔ ဒီတံတားကိုု ျပင္ဖုုိ႔ လာခဲ့တာ။ လမ္းျပေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ လုုိအပ္တာရွိရင္ အေၾကာင္းၾကားပါ တဲ့။

က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာတယ္။ ကမၻာေက်ာ္လူတစ္ေယာက္ကုုိ လမ္းျပေပးခဲ့ရတဲ့ ပီတိရဲ့ ၿငိမ္းေအးမႈက ေႏြေခါင္ေခါင္ေန႔လည္ပူပူႀကီးမွာေတာင္ ေခၽြးေတြသိပ္ၿပီး ေအးျမလုုိ႔။
...........
ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့
ခန္းနားႀကီးက်ယ္လွတဲ့ ဘုုရားပရိ၀ုုဏ္တစ္ခုုထဲ က်ေနာ္ ေရာက္သြားတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မရွိပါဘူး။ ဘုုရားပရိ၀ုုဏ္ထဲ ခဏေခၽြးသိပ္ခ်င္ယုုံသက္သက္ပါ။ ဘုုရားပရိ၀ုုဏ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ ေဟာခန္းႀကီးတစ္ခုုေတြ႔တယ္။ ဧရာမေဟာခန္းႀကီးေပဘဲ။ ေဟာခန္းႀကီးရဲ့ ထိပ္ပုုိင္းမွာ ဘုုရားရုုပ္တုုေတြ ထားရွိတဲ့ ဘုုရားခန္းႀကီးတစ္ခုု ရွိေနတယ္။ အဲဒီအထိေတာ့ မသြားလုုိက္ေတာ့ဘူး။

ေဟာခန္းႀကီးရဲ့ အလယ္ဘယ္ဘက္နံရံနား ကပ္ၿပီး ေနရာယူလုုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုုရားရုုပ္တုုေတြကိုု ဦးတုုိက္လိုုက္တယ္။ အလုုိ... ဒီေလာက္က်ယ္၀န္းတဲ့ ေဟာခန္းႀကီးထဲ ငါတစ္ေယာက္တည္းပါလား။

ခႏၶာကုုိယ္မွာ ၀တ္ဆင္ခဲ့တဲ့အ၀တ္ေတြဟာ ၀တ္ျဖဴစင္ေတြမွန္း အဲဒီေဟာခန္းႀကီးထဲ ေရာက္မွ သိလုုိက္တယ္။ လည္ပင္းတေလ်ွာက္ ကုုိင္စမ္းၾကည့္လုုိက္ေတာ့ ပုုတီးတစ္ကုုံး ဆြဲထားမွန္း သိလုုိက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ နံရံကုုိ ေက်ာေပးၿပီး က်က်နန ထုုိင္ကာ လည္ပင္းက ပုုတီးကုုိ ျဖဳတ္ၿပီး မ်က္စိမွိတ္ ပုုတီးစိပ္ေနျဖစ္ေတာ့တယ္။ အရဟံဂုုဏ္ေတာ္ေတြနဲ႔ပါ။ ပုုတီးမစိပ္ခင္ နာရီေမာ့ၾကည့္ျဖစ္လုုိက္ေသးတယ္။ နံနက္ ၈ နာရီ။

သူႀကီးမင္း သူႀကီးမင္းဆုုိတဲ့ ကေလးေခၚသံလုုိလုုိ ဘာလုုိလုုိ အသံၾကားတာနဲ႔ မ်က္လုုံး ဖြင့္ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ နာရီက နံနက္ ၁၁ နာရီ ထိုုးေနၿပီ။ ဟာ... ျမန္လုုိက္တာ ငါက ငါးမိနစ္ေလာက္ဘဲ ရွိေသးတယ္ ထင္ေနတာလုုိ႔ စိတ္ထဲ ေရရြတ္ရင္း နာရီေမာ့ၾကည့္ေနရာမွ ေရွ့တူရူကုုိ ၾကည့္လုုိက္ေတာ့. အလုုိေလး... ၀တ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ႔ က်က္သေရရွိလွတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ပါလား။ ဒူးေလးတုုတ္ထုုိင္ၿပီး ၿပဳံးေနေလရဲ့။ က်က္သေရအရွိဆုုံး အၿပဳံးေလးကိုု အခုုထက္ထိ ခံစားလုုိ႔ ရေနေသးတယ္။

သိပ္မွတ္မိတာေပါ့။ သူမွသူဘဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္မဟုုတ္လား..လုုိ႔ မေမးလုုိက္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကုုိ သိေနတယ္ဆုုိတာကုုိ သူသိပါတယ္။ ေနေကာင္းလား အဆင္ေျပလား အလုုပ္ေတြ ထိေရာက္မႈရွိလားဆုုိတဲ့ ေလာကြတ္စကားေလးအခ်ိဳ႔က လႊဲလုုိ႔ ဘာေတြ ေျပာလုုိက္မိမွန္း ဘာေတြ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

သူႀကီး လိုုအပ္တာရွိရင္ အေၾကာင္းၾကားလုုိက္ေနာ္။ အားမနာနဲ႔။ လုုံး၀ အားမနာပါနဲ႔။ ကူညီေပးဖုုိ႔ အဆင္သင့္ပါ။ ဖုုန္းနံပါတ္ ရိွတယ္မဟုုတ္လား..ဆုုိၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခါသြားတယ္။ ဟုုတ္သားဘဲ သူ႔ဖုုန္းနံပါတ္ ငါ့ဆီ ရွိေနသားဘဲ။ လုုိအပ္တဲ့အခါမဟုုတ္ရင္ေတာင္ အလႅာပသလႅာပေလးေတြ ေျပာဖုုိ႔ သူအားလပ္မဲ့အခ်ိန္ေလး ေရြးၿပီး ဖုုန္းဆက္ဦးမွပါလုုိ႔ စဥ္းစားၿပီး ငုုတ္တုုတ္ထုုိင္ မ်က္စိမွိတ္ ပုုတီးဘဲ ထပ္စိပ္ေနျဖစ္ေတာ့တယ္။
..........
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ အဲဒီ အိပ္မက္ေတြ နွစ္ရက္ဆက္တုုိက္ အစဥ္အတုုိင္း မက္ေနေလေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကုုိ ဖြင့္ေျပာျဖစ္တယ္။ ေဗဒင္ေတြကုုိ ယုုံတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြက ေျပာတယ္။ သူႀကီး ႀကီးပြါးမယ္ ခ်မ္းသာမယ္ ေအးခ်မ္းမယ္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မယ္ နာမည္အရမ္းႀကီးလိမ့္မယ္ တဲ့။ သူတုုိ႔က ၿငိမ္းခ်မ္းေရး နုုိဘယ္လ္ဆုုရွင္ႏွစ္ေယာက္တဲ့။ အဲဒီအထဲက အင္အားႀကီးတစ္ေယာက္ကုုိ လမ္းျပၿပီး ေဖးမတြဲေခၚေပးရတယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ရုုိရုုိေသေသနဲ႔ လုုိအပ္တာရွိရင္ ေျပာပါလုုိ႔ ဖိတ္ေခၚထားတယ္ဆုုိေတာ့ တဲ့။

က်ေနာ္ လန္႔သြားတယ္။ ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္လုုိခ်င္တာ အဲဒါေတြ မဟုုတ္ဘူး။
"ငါေတာင့္တေနတာက High Profile Life မဟုုတ္ဘူး။  ငါတကယ္ ျဖစ္ခ်င္တာက  Low Profile Life ပါ" ဆုုိၿပီး စိတ္ထဲ ကုုိယ့္ဘာသာ ေျပာေနမိတယ္။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အႏၱရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ ပုုံမွန္ စားေသာက္သုုံးစြဲေနရရင္ ေနေပ်ာ္ၿပီ မဟုုတ္လား။ လူပ်င္းအေတြးဆုုိေစဦးေတာ့ ေလာဘေတြ အေတာ္အတင့္  ၿငိမ္းမယ္ေလ။
ဒါနဲ႔ နာမည္ႀကီးေၾကာင္းေတြ ဘာမွ မလုုပ္ေတာ့ဘဲ စာေလးဖတ္လိုုက္ စာေလးေရးလုုိက္နဲ႔ ေအးေအးလူလူ ေနခ့ဲလုုိက္တာ ဒီေန႔အထိပါဘဲ။

ဒါေပမဲ့ အခုုရက္ပုုိင္းအတြင္း
နည္းနည္းေလးေတာ့ တုုိးၿပီး ႀကိဳးစားမႈ လုုပ္ေပးလုုိက္ပါဦး ဆုုိၿပီး တစ္စုုံတစ္ေယာက္က အနားနား ကပ္ေျပာသလုုိ ခံစားေနမိတယ္။ အင္း နည္းနည္းဘဲေနာ္ ဆုုိၿပီး ျပန္ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ စိတ္နဲ႔ၾကားၿပီး စိတ္နဲ႔ဘဲ ေျပာလုုိက္မိၾကတာပါ။ ဘယ္သူဘယ္၀ါက လာေျပာမွန္း မသိေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့ တုုိးၿပီး ႀကိဳးစားလိုုက္ဦးမယ္လုုိ႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်မိရက္သား ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

တုုံးဖလားသူႀကီးမင္း
(၂၂၊၀၈၊၂၀၁၅ စေနေန႔ နံနက္ ၃ နာရီ မတ္တင္း)

.