ငုုိၿပီေလ

အခ်ိန္အနည္းငယ္ ပုုိသျဖင့္
အေပၚထပ္၌ စာဖတ္ေနသည္။
ထုုိစဥ္
ေအာက္ထပ္မွ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းသံ တစ္ခုု ထြက္ေပၚလာသည္။

"သူႀကီး ငါ့ကုုိ ကူပါကယ္ပါဦး"

ဒါ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ေအာ္ဟစ္သံဘဲ။ သူ တကယ္ အကူအညီလုုိေန၍ ျဖစ္မည္။
နာရီ ေမာ့ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ မနက္ ၁၀ နာရီခြဲ။

ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ကိုု ပစ္ခ်ကာ ေအာက္ထပ္သုုိ႔ အေျပးဆင္းသြားသည္။

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္အင္ကုုိ ျမင္လုုိ္က္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ သိပ္မေကာင္း။
တကုုိယ္ေကာင္လုုံး ဘာမွ ရစရာ မေကာင္းေတာ့။
သူက အသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ေျပာရွာသည္။

"ငါ့ကုုိ ကူပါဦးကြာ"

ဒီပြဲကုုိ တကယ္ ၀င္ပါမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟုု ဆုုံးျဖတ္ကာ ဓါးအိမ္ထဲမွ ဓါးကုုိ ရႊမ္းကနဲ ျမည္ေအာင္ ဆြဲထုုတ္လိုုက္သည္။

ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအနီးမွ အရာ၀တၳဳတစ္ခုုကိုု ဓါးျဖင့္ ဇြတ္ကနဲ ထုုိးခ်လုုိက္သည္။
ထုုိေနာက္ စိတ္မေက်ေသး၍ ထုုိအရာ၀တၳဳတစ္ခုုကိုု ဖင္ျဖတ္ေခါင္းျဖတ္ျပဳလုုပ္ၿပီး ပါးပါးလွီးပစ္လုုိက္သည္။

ထုုိရန္သူမွလည္း ရသမွ်ခြန္အားျဖင့္ ျပန္ခုုခံသည္။

ေနာက္ဆုုံးေတာ့ ရန္သူကုုိ အနိဳင္ရလုုိက္ေပမဲ့
သူႀကီးငုုိၿပီေလ။
.
သူငယ္ခ်င္းက ေန႔လည္စာအတြက္ ျပင္ဆင္ေနရင္း ရစရာမေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဟင္းေလာင္းလ်ာမ်ားျဖင့္ ေပက်ံေနသည့္ၾကားထဲမွ ကၽြႏုု္ပ္ကုုိ ၾကည့္ၿပီး တဟားဟား ရယ္ေမာေန၏။
 ရယ္ေမာရက္လုုိက္ပါဘိ။ သူ႔ကုုိ လာ၀ုုိင္းကူေနသည္ကုုိမွ အားမနာ လ်ာမက်ိဳး။
 ၿပီးေတာ့ သူက ရယ္ေမာရင္း ေျပာလုုိက္ေသး၏။

"မင္းက ၾကက္သြန္ကိုု အဲဒီလုုိ လွီးမွေတာ့ မ်က္ရည္ထြက္တာေတာင္ နည္းေသး"

.