ဟုုိေတြး ဒီေတြး ဤေရေဘး

အခုုလုုိ ေဘးဒုုကၡေတြ ေရာက္ေနၾကေတာ့ ဘက္ေပါင္းစုုံ အလႊာေပါင္းစုုံက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ့  ေစတနာတရားေတြ ပိုုသိသာထင္ရွားလာတယ္။ ကုုိယ္ခ်င္းစာတရားႏွင့္ ေပးကမ္းရက္ေရာမႈ အံ့ခ်ီးမဆုုံးပါဘဲ။ တတ္ရာပညာနဲ႔ အလွဴခံၿပီး ဒုုကၡသည္ေတြအတြက္ လွဴဒါန္းမႈျပဳတာဟာ အလြန္မြန္ျမတ္လွပါတယ္။ အိမ္ေဖာ္မေလးက နွစ္လစာ လခ တစ္သိန္း ႀကိဳထုုတ္ၿပီး ေရးေဘးဒုုကၡသည္ေတြကုုိ လွဴလုုိက္တဲ့သတင္း၊ အရြယ္မေရာက္ေသးတ့ဲ စားပြဲထုုိးေလးက သူ႔လုုပ္အားခနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ေတြ ၀ယ္ယူၿပီး ပုုံးအလုုိက္လွဴတဲ့သတင္း အပါအ၀င္ နာမည္မေဖာ္ဓါတ္ပုုံမရိုုက္ဘဲ လူ သုုံးရာအတြက္ တစ္ေယာက္ကိုု က်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္းစီ လာေရာက္လွဴဒါန္းသြားတယ္ဆုုိတဲ့သတင္း အထိ ၾကည္ႏူးအားရစရာေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ကုုိယ့္ေသြးခ်င္းေတြ အခက္အခဲျဖစ္လာရင္ ဒီလုုိဘဲ ၀ိုုင္း၀န္းေျဖရွင္းၾကရမွာ မဟုုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္းက်ိဳးုဆုုိးျပစ္ကေလး ေတြေတာ့ နည္းနည္းစီ ရွိတတ္ၾကတာေပါ့ေလ။

အခုုလုုိ ေဘးဒုုကၡေရာက္ေနတဲ့အခါ ၀ုုိင္း၀န္းေျဖရွင္းၾကတာေလးေတြၾကည့္ၿပီး ဘုုရားရွင္လက္ထက္က အငတ္ဒုုကၡေဘးကုုိ ရဟန္းေတာ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းတုုိင္ပင္ၿပီး ေျဖရွင္းခဲ့ၾကပုုံေလးကုုိ  သြားသတိရမိတယ္။ 

၀ဇၨီတုုိင္းႀကီးအငတ္ေဘးဆုုိက္ေတာ့ ေသသူေသ ေၾကသူေၾကနဲ႔ ငတ္ျပတ္ေနၾကတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ လူေတြဆုုိတာလဲ အရုုိးနဲ႔ၿပိဳင္းၿပိဳင္းရယ္။ အာဟာရမွ မျပည့္၀ရွာၾကတာကုုိး။ လူေတြ ငတ္ၿပီဆုုိမွေတာ့ လူေတြကိုု မွီခုုိေနၾကရတဲ့ ရဟန္းေတြလဲ ငတ္တလွည့္ျပတ္တလွည့္နဲ႔ အေတာ္ေလး ဒုုကၡေရာက္ေနၾကရရွာတာကလား။ ရဟန္းေတြလဲ လူေတြလုုိ အရုုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းပါဘဲ။ ရွင္ႀကီး၀တ္မွ ၀ါႀကီးထပ္ဆုုိသလုုိ  ၀ဇၨီတုုိင္းႀကီး အငတ္ေဘးဆုုိက္တဲ့ အခါမွာမွ ရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႔ဟာ ၀ဇၹီတုုိင္းေဒသႀကီးရဲ့ ေဒသငယ္ေလးတစ္ခုုျဖစ္တဲ့ ၀ဂၢဳမုုဒါျမစ္ကမ္းနားတေလ်ွာက္မွာ ၀ါဆုုိမိရက္သား ျဖစ္ေနၾကပါေရာလား။ ဒီေတာ့ ရဟန္းေတြခမ်ာ ေတာင္ႀကံေျမာက္ႀကံ ေခါင္းခ်င္းဆုုိင္ အႀကံေတြထုုတ္ေနၾကရၿပီေပါ့။ လူေတြ လူအလုုပ္ရွိသလုုိ ရဟန္းေတြလဲ ရဟန္းအလုုပ္ ရွိေသးတယ္ မဟုုတ္လား။ 

ရဟန္းေတြဆုုိလုုိ႔ အထင္မေသးလုုိက္နဲ႔ဦး။ ပုုထုုဇဥ္ရဟန္းကစလုုိ႔ ရဟႏၱာအဆင့္အထိ ရဟန္းေတာ္ေတြ။ ရုုိးရိုုးေျမေလွ်ာက္ရဟန္းေတြကစလုုိ႔ ေ၀ဟင္ခရီးကုုိ စ်ာန္အဘိညာဥ္စီးၿပီး သြားႏိုုင္စြမ္းရိွၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ။ အဲဒီလုုိရဟန္းေတာ္ေတြ ၀ါဆုုိ၀ါကပ္တဲ့ ၀ဇၨီတုုိင္းေဒသႀကီး။

တစ္ေန႔ကုုိ ထမင္း သုုံးေလးထပ္ စားေနၾကတဲ့ လူေတြအတြက္ ခံသာလွေပမဲ့ တစ္ေန႔မွ တစ္ထပ္ေလာက္ကိုုသာ ဘုုဥ္းေပးေနၾကရတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္က အဲဒီတစ္နပ္စာကိုု မ၀မလင္ စားသုုံးေနၾကရတာဆုုိေတာ့ မေထာင္းသာလွေပဘူးေကာ။ အူမေတာင့္မွ သီလပုုိေစာင့္ႏုုိင္တယ္ လုုိ႔ေတာင္ ဆုုိရုုိးစကား ရွိေသးတာဘဲ။ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ က်င့္ႀကံအားထုုတ္ဖုုိ႔ေတာ့ အူမ ေတာင့္ဖုုိ႔ လုုိေသးတယ္ မဟုုတ္လား။ တစ္ခုုခုုေတာ့ လုုပ္ေတာ့မွ။ 

ဒီေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ အေရးေပၚအေျခအေနတစ္ရပ္အျဖစ္ ေၾကျငာၿပီး အစည္းအေ၀း ထုုိင္ၾကတယ္။  ရဟန္းေတာ္ေတြ တစ္ေနရာထဲမွာ စုုရုုံးၿပီး ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ အစည္းအေ၀းရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က တစ္ခုုထဲ။ ဒီအငတ္ေဘးကုုိ ဘယ္လုုိ ရင္ဆုုိင္ ေျဖရွင္းၾကမလဲ။ ဒါဘဲ။

ရဟန္းတစ္ပါးက ထ ေဆြးေႏြးတယ္။

"အခုုအခါမွာ တပည့္ေတာ္အပါအ၀င္ ရဟန္းေတာ္ေတြ အာဟာရ မျပည့္၀ၾကဘူး။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ဆုုိ ေတာင့္ခံႏိုုင္ေပမဲ့ အခုုလုုိ လနဲ႔ခ်ီၿပီး အငတ္ေဘး ဆုုိက္ေရာက္ေတာ့ ခံႏုုိင္ရည္ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီအငတ္ေဘးကိုု ေက်ာ္လႊားႏုုိင္ဖုုိ႔ နည္းလမ္း တစ္ခုုဘဲ ရွိေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ လူေတြရဲ့ အလုုပ္အေကၽြးအေနနဲ႔ ျပဳစုုလုုပ္ကုုိင္ၿပီး ဆြမ္းတစ္နပ္အတြက္ ႀကိဳးစားၾကရုုံဘဲ" 

"ကဲ သေဘာတူၾကလား"

 ေခါင္းေဆာင္လုုပ္တဲ့ ရဟန္းက ရဟန္းပရိသတ္ကုုိ ေမးလုုိက္တယ္။ ထုုံးစံအတုုိင္း သေဘာတူပါတယ္၊ သေဘာမတူပါဘူး လုုိ႔ ေျဖတဲ့ ရဟန္းေတြ ရွိသလုုိ ဆိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ရဟန္းေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ ကဲ ဒါျဖင့္ မဲခြဲၾကစုုိ႔ဆုုိေတာ့ သေဘာမတူတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဘက္က အႏုုိင္ရသြားတယ္။ 

သေဘာမတူတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ဒီလုုိ။ "အျမတ္ဆုုံးျဖစ္တဲ့ သကၤန္းကိုု ၀တ္ရုုံထားၿပီး ထင္းခြဲေရခပ္အ၀တ္ေလွ်ာ္စတဲ့  အလုုပ္ေတြနဲ႔ လူေတြရဲ့ အလုုပ္အေကၽြးကုုိ ျပဳလုုပ္တာဟာ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ အငတ္ဘဲ ခံမယ္။ လူေတြရဲ့ အလုုပ္အေကၽြးေတာ့ မလုုပ္ႏုုိင္ဘူး။ ဘုုရားလဲ ႀကိဳက္မွာ မဟုုတ္ဘူး" တဲ့။

ဒီအခါမွာ ေနာက္တစ္ပါးက ထ ေဆြးေႏြးတယ္။

"အလုုပ္အေကၽြးျပဳစုုဖုုိ႔ သေဘာမတူၾကဘူးဆုုိေတာ့ တစ္ျခားတစ္ခုကိုု စဥ္းစားၾကရတာေပါ့။ တပည့္ေတာ္ အႀကံတစ္ခုု ရွိတယ္။ တပည့္ေတာ္ရဲ့ အဆုုိကိုု တင္သြင္းခြင့္ျပဳပါ။ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ ျပန္ၾကားေရး အလုုပ္ကုုိ လုုပ္ၾကမယ္။  ျပန္ၾကားေရးရဟန္းေတာ္မ်ားဌာန ဆုုိၿပီး အေရးေပၚ အဖြဲ႔တစ္ခုု ဖြဲ႔စည္းၾကမယ္။ နယ္ပယ္အလုုိက္ ဌာနခြဲေတြ ထားမယ္။ ၿပီးရင္ လူေတြရဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကိုု အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီ ပုုိ႔ေဆာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္။ တစ္အိမ္က တစ္အိမ္၊ တစ္ရြာက တစ္ရြာ၊ တစ္ျမိဳ့က တစ္ၿမိဳ့၊ တစ္ႏုုိင္ငံက တစ္ႏိုုင္ငံ စတဲ့ စာပုုိ႔လုုပ္ငန္း၊ သတင္းျဖန္႔ခ်ိေရးလုုပ္ငန္း စတာေတြကုုိ ေဆာင္ရြက္မယ္။ ဒါဆုုိ အဖုုိးအခအေနနဲ႔ တစ္ေန႔ကိုု ဆြမ္းတစ္ႏွပ္ေလာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ဘုုဥ္းေပးႏုုိင္ၿပီး ပရိယတ္ ပဋိပတ္လုုပ္ငန္းေတြကိုု မပင္ပန္းဘဲ လုုပ္ေဆာင္ႏုုိင္ၾကမယ္"

"ဟုုတ္တယ္ အဲဒါေကာင္းတယ္  သေဘာတူတယ္"

"ဟာ ဟုုတ္ေသးပါဘူး၊ အဲဒါလဲ မသင့္ေတာ္ဘူး ထင္တယ္ေနာ"

"စီနီယာေတြ ေကာင္းသလုုိ စီမံၾကပါ။ ေနာက္က အားေပးဖုုိ႔ အဆင္သင့္ပါ"

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္.. အဲေလ.. တစ္ပါးတစ္ေပါက္ေပါ့။ ထုုံးစံက ရွိသကုုိး။ သူႀကီးအထင္ကေတာ့ အဲဒီ ျပန္ၾကားေရးလုုပ္ငန္းက အဲဒီေခတ္ ရဟန္းေတာ္ေတြအေနနဲ႔ အေတာ္ေလး လြယ္ကူေလာက္တယ္ ထင္တာဘဲ။ စ်ာန္ရ ရဟန္းေတာ္ေတြ အေတာ္မ်ားတဲ့ ေခတ္မဟုုတ္လား။ အခုုေခတ္ စာပုုိ႔လုုပ္ငန္း၊ အင္တာနက္၊ ေဖ့စ္ဘုုတ္ထက္ေတာင္ ပုုိျမန္ဆန္တိက်ေလာက္တယ္။ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ့။ ရုုိးရုုိးစာပုုိ႔ ပထမတန္းစာပုုိ႔ အထူးစာပုုိ႔  ေန႔ခ်င္းစာပုုိ႔ ဆုုိၿပီးေတာင္ လုုပ္လုုိ႔ ရေသးတယ္။ ရုုိးရိုုးစာပုုိ႔ႏွင့္ပထမတန္းစာပုုိ႔ဆုုိ သာမန္ရဟန္းေတာ္ေလးေတြက တာ၀န္ယူၿပီး အထူးစာပုုိ႔ေတြ ေန႔ခ်င္းေရာက္စာပုုိ႔ေတြကိုုေတာ့ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရ ရဟန္းေတာ္ေတြ တာ၀န္ခြဲယူၾကမယ္မဟုုတ္လား။

ဒါေပမဲ့လဲ  အဲဒီျပန္ၾကားေရးအလုုပ္ကုုိလဲ မဲစနစ္နဲ႔ ခြဲလုုိက္ေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူး မလုုပ္ဘူးဆုုိတဲ့ဘက္က အႏုုိင္ရသြားၿပီး ဗီဒုုိအာဏာနဲ႔ ပယ္ခ်ခံလိုုက္ရတယ္။ အစည္းအေ၀းက အရွိန္ျမင့္လာေလ ရဟန္းေတာ္ေတြက လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာေလေပါ့။ ဆြမ္းတစ္ႏွပ္အတြက္ ညီလာခံႀကီး က်င္းပၿပီး ေလးေလးနက္နက္ စည္းေ၀းေနၾကတာဆုုိေတာ့ အေတာ္ေလးေတာ့ အားက်စရာ ေကာင္းသား။

ဒီအခါမွာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးက အဆုုိတင္သြင္းလာတယ္။

"ဒါျဖင့္ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ ဒီလုုိ လုုပ္ၾကမယ္။ ဒီအလုုပ္က အဆင့္လဲ ျမင့္တယ္။ အထင္လဲ အေသးမခံရဘူး။ အထင္ေတာင္ ပုုိႀကီးစရာ ျဖစ္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူေတြရဲ့ အလုုပ္အေကၽြးႏွင့္ သတင္းပိုု႔သမားလဲ လုုပ္ဖုုိ႔ မလုုိဘူး။ လိမ္စားညာစားအလုုပ္လဲ မဟုုတ္ဘူး။ ဒီအလုုပ္က တကယ့္ကိုု အထူးစပါယ္ရွယ္အလုုပ္။ ဒီအႀကံတာ ေအာင္ျမင္လုုိ႔ကေတာ့ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြ ေန႔စဥ္ ဆြမ္းတစ္ႏွပ္ ၀၀လင္လင္ ဘုုဥ္းေပးရၿပီး သာသနာျပဳလုုပ္ငန္းေတြ လုုပ္ကုုိင္ႏုုိင္မွာ ေသခ်ာတယ္"

"တယ္ဆုုိတဲ့ စာပါလား ဆုုိစမ္းပါဦး ကုုိယ္ေတာ္"

"ဒီလုုိဘုုရား။ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြထဲမွာ တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္က စ်ာန္အဘိညာဥ္ရ ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႔ အရိယာရဟန္းေတာ္ေတြခ်ည္း မဟုုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဒီလုုိ လုုပ္ၾကရေအာင္။ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ အခ်င္းခ်င္းေတြရဲ့ ဂုုဏ္ပုုဒ္ေတြကိုု လူဒကာဒကာမေတြကိုု သြားေျပာၾကတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္  ေတာင္ေက်ာင္းက ဦးတိႆႀကီးက စ်ာန္အဘိညာဥ္ရပုုဂၢိဳလ္ႀကီး၊ ေျမာက္ေက်ာင္းက ဦးဒတၱႀကီးက ေသာတာပန္ပုုဂၢိဳလ္ႀကီး၊ အလယ္ေက်ာင္းက ဦးေသာမက သကဒါဂါမ္ပုုဂၢိဳလ္ႀကီး၊ အေရွ့ေက်ာင္းက ဦးနာဂက အနာဂါမ္ပုုဂၢဳိလ္ႀကီး၊ အေနာက္ေက်ာင္းက ဦးေဘာဂက ရဟႏၱာပုုဂၢိဳလ္ႀကီး စသျဖင့္ ေျပာၾကမယ္။ အမွန္တကယ္လဲ အဲဒီရဟန္းေတာ္ေတြက စ်ာန္အဘိညာဥ္စတာေတြ ရရွိၿပီးတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မုုသားလဲ မထုုိက္ပါဘူး။ အမွန္အတုုိင္း ေျပာျပလုုိက္ရုုံေလးပါ"

အဲဒီရဟန္းေတာ္ရဲ့ အႀကံက သိပ္ထိေရာက္မႈ ရွိတဲ့အတြက္ (သာသနာေတာ္ရဲ့ ဂုုဏ္ကုုိလဲ မညိႈးႏြမ္းေစတဲ့အတြက္) အစည္းအေ၀းတက္လာၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား တညီတညြတ္ထဲ သေဘာတူလုုိက္ၾကတယ္။ အမွန္အတုုိင္းေျပာမယ္၊ အရွိအတုုိ္င္းေျပာမယ္၊ အဟုုတ္အတုုိင္းေျပာမယ္။ အက်ိဳးအျမတ္ကလဲ တကယ့္အႀကီးႀကီး။ အခုုေခတ္အေျပာနဲ႔ဆုုိရင္ေတာ့ ျပႆနာရဲ့ Solution(အေျဖ)ကုုိ ရရွိသြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ညီလာခံႀကီးကိုု ဗုုဒၶသာသနံ စိရံ တိ႒တုု သုုံးႀကိမ္ရြတ္ၿပီး ရုုပ္သိမ္းလုုိက္ၾကတယ္ ဆုုိပါေတာ့။ ေဆာင္ပုုဒ္ကေလးက။

""ဆြမ္းတစ္ႏွပ္ဘုုဥ္းေပးဖိုု႔ အမွန္အတုုိ္င္း ေျပာၾကစုုိ႔""

ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ့ အႀကံ အေတာ္ေလး ထိေရာက္သြားပါတယ္။ ဟိုု ေတာင္ေက်ာင္းက ဦးတိႆႀကီးက စ်ာန္အဘိညာဥ္ေတြရတယ္လဲဆုုိေရာ.. ေဟးးး လာသြားၾကမယ္ ေရာင္းရင္းတုုိ႔ ဦးတိႆႀကီးဆီ ပစၥည္းေလးပါး သြားလွဴၾကရေအာင္ ျဖစ္ၾကကုုန္ေရာ။ ဦးေဘာဂႀကီးကလဲ ရဟႏၱာပုုဂၢိဳလ္ႀကီးေနာ ဆုုိလုုိက္ျပန္ေတာ့လဲ... လာၾကေဟ့ ရြာသားေတြ အားလုုံး ဦးေဘာဂႀကီး သြားဖူးရေအာင္ လုုပ္ၾကျပန္ေရာ။  အဲဒီလုုိ အဲဒီလုုိနဲ႔  ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ့ အခ်င္းခ်င္းဂုုဏ္ပုုဒ္ေတြ ေဖာ္ျပမႈေၾကာင့္ ဒကာဒကာမေတြလဲ သဒၶါတရားေတြတုုိးတုုိးလာကာ ငါတုုိ႔ အရေတာ္ေလစြတကား ငါတုုိ႔ ကံေကာင္းစြတကား ဆုုိၿပီး ရဟန္းေတာ္ေတြကိုု ဆြမ္းဦး ဆြမ္းထူး ဆြမ္းအေကာင္းေတြခ်ည္း ေန႔စဥ္ ႀကံဖန္ရွာေဖြ ဆက္ကပ္ၾကေတာ့သတဲ့။ သူတုုိ႔ ကုုိယ္တုုိ္င္ခမ်ာမွာေတာ့ ဆန္ကြဲထမင္းေလးေတြကိုု က်ိဳခ်က္ၿပီး သဲအေရာေရာ ေက်ာက္အေရာက္ မ၀မလင္ စားေသာက္ၿပီး ေန႔စဥ္ဘ၀ကိုု ျဖတ္သန္းၾကရွာေတာ့သတဲ့။

၀ါကၽြတ္ခါနီးေလ အဲဒီ ၀ဇၨီတုုိ္င္းေဒသႀကီးရဲ့ နယ္ပယ္တစ္ခုုျဖစ္တဲ့ ၀ဂၢဳမုုဒါျမစ္ကမ္းနယ္ပယ္ တေလ်ာက္က ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ တစ္ေန႔တစ္ျခား နုုပ်ိဳလွပလန္းဆန္းလာေလ ျဖစ္လာၾကေပမဲ့ အဲဒီေဒသက လူေတြကေတာ့ အရုုိင္းၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖစ္ေနၾကေတာ့သတဲ့။ 

ဒီလုုိနဲ႔ ၀ါကၽြတ္သြားတယ္ ဆုုိၾကပါစုုိ႔။  အဲဒီေခတ္ကာလထုုံးစံအတုုိင္း ၀ါကၽြတ္ၿပီဆုုိလုုိ႔ရိွရင္ ရဟန္းေတာ္ေတြအားလုုံး ဘုုရားရွင္သီတင္းသုုံးေတာ္မူရာ ေက်ာင္းတုုိက္ကုုိ လာေရာက္ၿပီး ဘုုရားရွင္ကုုိ ဖူးေျမွာ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းက ဘုုရားရွင္ဟာ ေ၀သာလီျပည္ မဟာ၀ုုန္ေတာထဲမွာ ရွိတဲ့ ျပသာဒ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ သီတင္းသုုံးေတာ္မူခုုိက္ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ဇၨီတုုိင္းအတြင္း ေဒသအသီးသီးမွာ သီတင္းသုုံးေနထုုိင္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဘုုရားရွင္ထံ ေရာက္ရွိလာၾကတယ္။ ၀ဂၢဳမုုဒါျမစ္ကမ္းေဘးက ရဟန္းေတြ အပါအ၀င္ေပါ့။

ဒီေနရာမွာ ဗဟုုသုုတျဖစ္ တစ္ခုုေလာက္ ေဖာ္ျပေပးခ်င္ပါတယ္။ ရပ္ေ၀းကေန တကူးတက လာေရာက္ ဖူးေျမွာ္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကိုု ဘုုရားရွင္က စကားေလးခြန္းနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ ႀကိဳဆိုုေလ့ ရိွပါတယ္။ 

ရဟန္းေတာ္တုုိ႔..

၁။ ေနေကာင္းၾကပါရဲ့လား 

၂။ မွ်တမႈ ရွိၾကပါရဲ့လား

၃။ အခ်င္းခ်င္း ခ်မ္းခ်မ္းသာသာညီညီညြတ္ညြတ္ ရွိၾကပါရ့ဲလား

၄။ ဆြမ္းအတြက္ လြယ္ကူၾကပါရဲ့လား

ဒါေလးကုုိ ၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီဘက္အေနာက္တုုိင္းကလူေတြ ဘုုရားရွင္ရဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားကုုိ အတုုယူထားတာဘဲလုုိ႔။ ေနေကာင္းလား ဆုုိၿပီး စ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ ရွိၾကတယ္ မဟုုတ္လား။ ျမန္မာမွာကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ စားၿပီးၿပီလား ဆုုိၿပီး စႏႈက္ဆက္တာေတြ ပုုိမ်ားေနသလားလုုိ႔။

ကဲ ရွိေစေတာ့။ ဇာတ္လမ္းေလးဘက္ ဆက္ၾကရေအာင္။

ဘုုရားရွင္က အထက္က စကားေလးခြန္းနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေတာ့ ထုုံးစံမပ်က္  ေနေကာင္းပါသည္ဘုုရား၊ မွ်တမႈရွိပါသည္ဘုုရား၊ ခ်မ္းသာညီညြတ္စြာ ရွိၾကပါသည္ဘုုရား၊ ဆြမ္းအတြက္ လြယ္ကူၾကပါသည္ဘုုရား ဘဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘုုရားရွင္က ရဟန္းေတာ္ေတြအားလုုံးကုုိ အကဲခတ္ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ပိန္ခ်ဳံးၿပီး အရုုိးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ေနတာကိုု ျမင္ေတြ႔ရသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ၀ဂၢဳမုုဒါျမစ္ကမ္းေဘးကေန လာေရာက္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြက်ေတာ့ အသားအရည္စုုိေျပလွပၿပီး က်က္သေရအသြင္ကုုိ ေဆာင္ေနတာကိုု ျမင္ေတြ႔လုုိက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ေမးေတာ္မူၿပီေပါ့

"ေဟ့.. ခ်စ္သားတုုိ႔ ဘယ္လုုိ ျဖစ္လာၾကတာတုုန္း။ အျခားအရပ္ေဒသက ရဟန္းေတာ္ေတြ အားလုုံး ပိန္ခ်ဳံးေနၾကရဲ့သားနဲ႔ ခ်စ္သားတုုိ႔က ဘာျဖစ္လုုိ႔ ျပည့္ျပည့္၀၀ ဣေျႏၵေတြ အျပည့္အစုုံနဲ႔ ျဖစ္ေနရတာတုုန္း"

ဒီေတာ့ အခုုေခတ္ပုုံစံနဲ႔ဆုုိ အဲဒီရဟန္းေတြ အခ်င္းခ်င္း လက္ကုုတ္ေျခဆိတ္ လုုပ္ၿပီေပါ့။ ကုုိယ္ေတာ္ေလွ်ာက္တင္လုုိက္ေလ၊ ဟာ အရွင္ဘုုရားဘဲ ေလွ်ာက္လုုိက္ပါ၊ ဟုုိ အစဦးဆုုံး အဲဒီအႀကံရတဲ့ ရဟန္း ေလွ်ာက္လုုိက္ေလ စသျဖင့္ ျဖစ္ကုုန္ၾကေရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေခတ္က ရဟန္းေတြကေတာ့ မုုသားေျပာေလ့မရွိဘူး။ လုုပ္ရင္လုုပ္တယ္ မလုုပ္ရင္ မလုုပ္ဘူး ျပတ္ျပတ္သားသားဘဲ။ ဘုုရားရွင္ကသာ ခ်စ္သား သင္အဲဒီအျပစ္ကုုိ တကယ္က်ဴးလြန္ခဲ့သလားလုုိ႔ ေမးလုုိက္၊ က်ဴးလြန္ထားတဲ့ ရဟန္းက ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ဘူး။ တင္ပါ့ဘုုရား က်ဴးလြန္ခဲ့မိပါတယ္ဘုုရား ခ်ည္းဘဲ။ အဲဒါေတြ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတာ။  အခုုကိစၥကုုိလည္း ၾကည့္။ သူတုုိ႔ အမွန္အတုုိင္း ေလွ်ာက္တင္ၾကၿပီေလ။

"တင္ပါ့ဘုုရား။ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ ရရွိၿပီးသား ဂုုဏ္ပုုဒ္ေတြ စ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္ေတြကုုိ ဒကာဒကာမေတြကုုိ ေျပာၾကားၿပီး ဒကာဒကာမေတြရဲ့ ၾကည္ညိဳမႈကိုု ရယူကာ ဆြမ္းကြမ္းကိစၥေတြ အရမ္းအဆင္ေျပခဲ့တဲ့ အတြက္ အခုုလုုိ တစ္တုုိင္းျပည္လုုံး အငတ္ေဘး က်ေရာက္ၿပီး ငတ္ျပတ္ေနၾကေပမဲ့ ဘုုရားတပည့္ေတာ္တုုိ႔ ၀ဂၢဳမုုဒါျမစ္ကမ္းေန ရဟန္းေတြကေတာ့ အာဟာရသပၺါယမွ်တစြာ သီတင္းသုုံးေနထုုိင္ၾကရၿပီး အခုုလုုိ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး ျဖစ္ေနၾကရတာပါဘုုရား"

"တယ္... မုုိက္ရုုိင္းလုုိက္ေလ"

ဘုုရားရွင္ရဲ့ ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္တဲ့ စကားေတြမွာ ဒီစကားက အၾကမ္းတမ္းဆုုံးပါ။ တစ္ျခားေနရာေတြမွာထက္ အခုုလုုိ အျပစ္က်ဴးလြန္တဲ့ ရဟန္းေတြကုုိ ျပန္တုုန္႔ျပန္တဲ့ ေနရာေတြမွာ အေတြ႔မ်ားေလ့ရွိတဲ့ စကားလုုံးပါ။ ဘုုရားရွင္ကေတာ့ ေမာဃပုုရိသ..လုုိ႔ ေရရြတ္လုုိက္တာပါ။ အေပၚက စကားကေတာ့ သူႀကီး Interpret လုုပ္ထားတာပါ။ ေမာဃပုုရိသဆုုိတာ အေျဖာင့္ျပန္ရင္ေတာ့ မဂ္ဖုုိလ္မမွီး အခ်ည္းႏွီးေသာ ေယာက်္ား.. တဲ့။ အဲဒီစကားက ..... ငတုုံး ငအ ငမုုိက္သား အလကားေကာင္ ငပ်င္း ငဖ်င္း အေလနေသာေကာင္  ေသာက္ရွက္မရွိတဲ့ေကာင္ .....ဆုုိတဲ့ စကားလုုံးေတြထက္ ပုုိနာေစတဲ့ စကားလုုံးဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုုရားရွင္က အဲဒီစကားလုုံးကုုိ ေခၚၿပီဆုုိ အေခၚခံရတဲ့ ရဟန္းေတြမွာ မ်က္ႏွာေလး ေအာက္က်ိဳ ႔ၿပီး တကယ့္ တကယ့္မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ငမုုိက္သားပုုံစံေလး ေပါက္ေနပါေတာ့တယ္။ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဘုုရားရွင္ဟာ.. ရဟန္းတုုိ႔.. ငါတုုိ႔ဟာ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ သံသရာခရီးကုုိ ကူးခတ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အခန္႔မသင့္ရင္ ဆင္းရဲမယ္ ငတ္မယ္ ေသမယ္၊ ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲရင္ ငါတုုိ႔လဲ ဆင္းရဲမယ္၊ ျပည္သူေတြ ငတ္ရင္ ငါတုုိ႔လဲ ငတ္မယ္၊ ျပည္သူေတြ ေသရင္ ငါတုုိ႔လဲ အတူတူ ေသၾကမယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ထက္မွ ပုုိ အခြင့္ေရး မယူရ၊ ပုုိ အခြင့္အေရးမရွာရ.. အမိန္႔....ဆုုိတဲ့ သေဘာထားမ်ိဳးပါ။

"သင္တုုိ႔ထံမွာ အဲဒီ စ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္ေတြေကာ တကယ္ ရွိၾကရဲ့လား"

ဘုုရားရွင္က အေၾကာင္းမဲ့ ထုုိစကားကုုိ ေမးျခင္းမဟုုတ္ပါ။ အကယ္၍ မိမိထံ စ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္မရွိပါဘဲလွ်က္ စ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္ရၿပီးၿပီဟုု လူဒကာဒကာမ်ားကိုု ေျပာၾကားခဲ့လွ်င္ လူဒကာဒကာမမ်ားကလဲ ယုုံၾကည္ခဲ့လွ်င္ အဲဒီ ရဟန္းဟာ ရဟန္းမဟုုတ္ေတာ့ပါဘူး။ လူထြက္ရပါေတာ့မယ္။ ၀ိနည္းစကားအရေျပာရင္ေတာ့ ပါရာဇိကက်တယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မိမိထံမွာ စ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္ရွိေနတာကိုု အရွိအတုုိင္း ေျပာရင္ေတာ့ ေနာက္ အျပစ္တစ္မ်ိဳးေပါ့။

"တင္ပါ့ဘုုရား။ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ထံမွာ အဲဒီစ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္ေတြ ရွိပါတယ္ဘုုရား။ လိမ္လည္ၿပီး ေျပာဆုုိခဲ့ၾကတာ မဟုုတ္ပါဘုုရား"

"ေကာင္းၿပီ။ ဒါ ပထမဆုုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုုံးအႀကိမ္ျဖစ္ပေစ။ ရွက္ဖုုိ႔တကယ္ေကာင္းတယ္။ အက်ိဳးမဲ့လုုပ္ရပ္ေတြ။ မွတ္ထား။ ေနာက္ကုုိ အခုုလုုိ မိမိထံမွာ အမွန္အကန္ရွိေနတဲ့ စ်ာန္မဂ္ဖုုိလ္ေတြကုုိ လူပရိသတ္ေတြကိုု ေျပာၾကားရင္ ပါစိတ္အာပတ္ သင့္ေစ။ ဒါဘဲ"

ရဟန္းေတြရဲ့ ျပစ္ဒဏ္ (အာပတ္)က အဆင့္ ၇ ဆင့္ ရွိပါတယ္။ အႀကီးဆုုံးျပစ္ဒဏ္က တခါထဲ လူ၀တ္လဲရတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ပါ။ အဲဒါကုုိ ပါရာဇိကအာပတ္လုုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ေနာက္ အစဥ္အတုုိင္း ၆ ခုုကေတာ့  သံဃာဒိသိသ္အာပတ္၊ ထုုလႅစၥည္းအာပတ္၊ ပါစိတ္အာပတ္၊ ပါဋိေဒသနီအာပတ္၊ ဒုုကၠဋ္အာပတ္ႏွင့္ ဒုုဗၻာသိတအာပတ္တုုိ႔ဘဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အခုု ၀ဂၢမုုဒါျမစ္ကမ္းက ရဟန္းေတြကုုိ ခ်မွတ္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ နံပါတ္ ၄ ျဖစ္တဲ့ ပါစိတ္အာပတ္ပါ။ 

ဘုုရားရွင္က သံဃာ့ပရိသတ္ကုုိ ကိုုင္တြယ္တဲ့ေနရာမွာ ပထမႏွစ္ ၂၀ မွာ ညင္ညင္သာသာေလး ကိုုင္တြယ္ခဲ့တာပါ။ ႀကိဳတင္ေရးဆြဲထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒဆုုိတာ မရွိပါဘူး။ Prevention is better than cure  ဆိုုေပမဲ့ ႀကိဳတင္ေရးဆြဲဖုုိ႔ မလုုိေလာက္ေအာင္ကုုိ သာသနာက သန္႔ရွင္းခဲ့ပါတယ္။ ဘုုရားျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္လာမွသာ အာဏာနဲ႔ ကိုုင္တြယ္အုုပ္ခ်ဳပ္လာတာပါ။ ဒါကလဲ အုုတ္ေရာေရာ ေက်ာက္ေရာေရာ ျဖစ္မွာစုုိးလုုိ႔ပါ။ ဒါေတာင္ အေၾကာင္းေပၚလာမွ အဲဒီအေၾကာင္းေပၚမူတည္ၿပီး စည္းကမ္းဥပေဒ ထပ္တုုိးလုုိက္ရုုံေလးပါ။ ႀကိဳတင္ၿပီး ဟိုုဟာမလုုပ္ရဘူး ဒီဟာမကိုုင္ရဘူးဆုုိၿပီး စည္းကမ္းထုုတ္ထားေလ့ မရွိပါဘူး။ 

အခုုဆုုိရင္ ျမန္မာႏုုိင္ငံ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရေဘးဒုုကၡေတြ သင့္ေနၾကပါတယ္။ စုုိက္ပ်ိဳးခ်ိန္မွာမွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေရေဘးဆုုိေတာ့ အေတာ္ေလးကိုု စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ျမန္ျပည္သူ ျပည္သားေတြကလဲ တတ္ႏုုိင္သေလာက္ တနုုိင္တပုုိင္ ကူညီေနၾကပါတယ္။ ႀကိဳဆုုိရမွာပါ။ တနည္းေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေရေဘးက လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ ဘုုန္းႀကီးရဟန္းေတြကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ အႏုုပညာရွင္ေတြကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ စစ္သားေတြကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ ရဲေတြကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ ပရဟိတအဖြဲ႔ေတြကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ ဘာသာေပါင္းစုုံကလူေတြကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ ပါတီစုုံကလူေတြကုုိ ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ ယုုတ္စြအဆုုံး လမ္းေဘးေတာင္းစားသူကအစ သမၼတအဆုုံး ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္။ 

ဘယ္ေလာက္အထိ ပြဲထုုတ္ေပးသလဲဆုုိရင္ ေရေဘးကူညီေရး မလုုပ္လုုိက္မိရင္ ေနာင္တရမဆုုံး ျဖစ္သြားနုုိင္တဲ့အထိ ပြဲထုုတ္ေပးခဲ့တာပါ။ ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ကူညီေရး လုုပ္ေနၾကသူေတြ ၉၀ ရာခုုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ ရွိတယ္ဆုုိတာ ျငင္းလုုိ႔ မရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားလုုပ္ေနတာေတြ႔လုုိ႔ စိတ္မပါေပမဲ့ မေကာင္းတတ္လုုိ႔ ထလုုပ္လုုိက္ရတာမ်ိဳးလဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဥပမာ.. ဟုုိတစ္ေယာက္ကေတာ့ ထ လုုပ္ေနၿပီ၊ ငါ ဒီအတုုိင္း ထုုိင္ေနလုုိ႔ ရွိရင္ အျပစ္ေျပာခံေတာ့မွာဘဲ၊ ဒီေတာ့ ငါလဲ နည္းနည္းေတာ့ ထလုုပ္ျပမွ ေတာ္ကာက်မယ္.. ဆုုိသလုုိမ်ိဳးေပါ့။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီလုုိမ်ိဳး အေတြးက မိတ္ေဆြမ်ားမ်ား ပရိသတ္မ်ားမ်ား ရွိတဲ့သူေတြဆီမွာ ပုုိၿပီး ခုုိေအာင္းတတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အခုုေရေဘးမွာ တစ္ကမၻာလံုုး ၾသခ်ရေလာက္တဲ့အထိ အလွဴခံမ်ား အလြန္မ်ားျပားၿပီး သူ႔ထက္ငါဦး ကူညီေနတာကိုု ေတြ႔ျမင္ေနရတာ မဆန္းပါဘူး။ 

မျပဳခ်င္ျပဳ၊ ျပဳခ်င္ျပဳ၊ ေကာင္းမႈကုုသိုုလ္ေတြ.. ဆုုိတဲ့ လကၤာေလးအတုုိင္း စိတ္ပါလုုိ႔ျဖစ္ေစ စိတ္မပါဘဲ ျဖစ္ေစ အမ်ားအက်ိဳးျပဳ ပရဟိတလုုပ္ငန္းလုုပ္ေနတာကိုု တကယ္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ တကယ္လဲ အားေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆြမ္းဆန္ထဲ ၾကြက္ေခ်းေရာ ဆုုိသလုုိ အလွဴခံပုုဂၢိဳလ္အစစ္ရွိသလုုိ အတုုေတြလဲ ေပၚေပါက္လာႏုုိင္တယ္ဆုုိတာ ထည့္မတြက္လုုိ႔ မရပါဘူး။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဓါးျပတိုုက္ လုုယက္ အႏိုုင္က်င့္ရဲၾကတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ပုုိက္ဆံရအလြန္လြယ္ကူလွတဲ့ ဖလားေလးကိုုင္ၿပီး  လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ရပ္ကြက္တေလွ်ာက္ အိမ္စဥ္ထုုိးၿပီး အလွဴခံတာေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လုုပ္ႏုုိင္ၾကမွာပါ။ အဖြဲ႔အစည္းနာမည္အတုုေတြ ပရင့္ထုုတ္ၿပီး စာရြက္ကမ္းအလွဴခံတာမ်ိဳးလဲ ရွိလာႏိုုင္ပါတယ္။ ယုုတ္စြအဆုုံး သူေတာ္စင္၀တ္စုုံ၀တ္ၿပီး တစ္အိမ္တက္ဆင္း အလွဴခံတာမ်ိဳးေတြလဲ ရိွလာႏုုိ္င္ပါတယ္။ ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ မဟုုတ္လား။ အခုု ေရေဘးက လူအေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ပြဲထုုတ္ေပးပါတယ္လုုိ႔။ ပြဲထုုတ္ေပးတဲ့အျပင္ သူခုုိး ၾကမ္းပုုိး လူလိမ္ လူညာေတြကိုုလဲ အခုုေရေဘးက လုုပ္ေကၽြးျပဳစုုေကာင္း ျပဳစုုျပပါလိမ့္ဦးမယ္။ 

ဒီေတာ့ သူႀကီးအထင္ကေတာ့ အခုုလုုိ ျပည္လုုံးကၽြတ္ ေနရာစုုံ အလွဴခံပြဲမ်ိဳးႀကီးမ်ိဳးဟာ ပထမဆုုံးအႀကိမ္ႏွင့္ ေနာက္ဆုုံးအႀကိမ္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လုုိ႔လဲဆုုိေတာ့ မူမမွန္မႈေတြ ပါလာမွာမုုိ႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ အျခားအေၾကာင္းေတြလဲ ရွိဦးမွာပါ။ အင္တာနက္ေကာင္းမႈ ေဖ့စ္ဘုုတ္ေကာင္းမႈနဲ႔ အခုုေရေဘးက ျမန္မာမွာ နာဂစ္ထက္ ပုုိ နာမည္ႀကီးသြားသလုုိ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သက္ဆုုိင္ရာ နယ္ပယ္အသီးသီးမွ ပုုဂၢိဳလ္မ်ားလဲ အခုုအခ်ိန္မွာ မေကာင္းတတ္လုုိ႔ျဖစ္ေစ ရင္ထဲက ေရေဘးသင့္သူေတြအတြက္ တကယ္စိတ္မေကာင္းလုုိ႔ ျဖစ္ေစ မိမိတုုိ႔ လုုပ္ငန္းေတြကိုု ေခတၱနားထားၾကရပါေတာ့တယ္။ ယုုတ္စြအဆုုံး ေဖ့စ္ဘုုတ္ေပၚ ေတြ႔ေလ့ရွိတဲ့ အလွျပဓါတ္ပုုံေတြ အေပ်ာ္အပါးအစားအေသာက္ပိုု႔စ္ေတြ အတင္နည္းသြားၾကရတဲ့အထိ ေရေဘးက သာသြားပါေတာ့တယ္။ 

အနာဂတ္မွာ နုုိင္ငံေတာ္ကလဲ ဘုုရားရွင္ ဥပေဒထုုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ထုုံးကုုိ ႏွလုုံးမူၿပီး အလွဴခံအဖြဲ႔အစည္း အလွဴခံပုုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအသစ္ေတြ ထုုတ္ျပန္ေကာင္း ထုုတ္ျပန္ပါလိမ့္မယ္။ အေျခဥပေဒထဲပါၿပီးသားဆုုိရင္ (အသုုံးမခ်ရေသးတာဆုုိရင္) အဲဒီစည္းကမ္းေတြကိုု အသုုံးခ်ေကာင္း ခ်လာႏိုု္င္ပါတယ္။ အေခ်ာင္သမားေတြ ေနရာ၀င္ယူကုုန္မွာ စုုိးရိမ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ သူႀကီး ကေလးဘ၀တုုန္းကေတာ့ သာသနာေရးဆုုိင္ရာ အလွဴခံပုုဂၢိဳလ္ဆုုိရင္ သက္ဆုုိင္ရာ သံဃနာယကဥကၠ႒ဆရာေတာ္ရဲ့ လက္မွတ္ယူရတာကိုု မွတ္မိေနပါတယ္။ တျခားပရဟိတလုုပ္ငန္းေတြအတြက္ကေတာ့ ဘယ္လုုိ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ိဳးရွိတယ္ဆုုိတာ မသိပါဘူး။ 

ေနာက္ၿပီး နုုိင္ငံေတာ္က သီးျခားစည္းကမ္းဥပေဒမထုုတ္ျပန္ရင္လဲ သက္ဆုုိင္ရာ ေနရာေဒသေတြမွာ အလွဴခံပုုဂၢိဳလ္ေတြ တားျမစ္ပိတ္ပင္ျခင္း ခံရႏိုုင္ပါတယ္။ ဒါကလဲ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူ႔ကုုိမွ အျပစ္ေျပာလုုိ႔ မရပါဘူး။ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ သူခ်ည္းပါဘဲ။ ဘုုရားရွင္ လက္ထက္မွာေတာင္ ရဟန္းေတာ္ေတြ အငွားထူ အလွဴခံထူလြန္းလုုိ႔  လူေတြ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ေျပးခဲ့ၾကရတဲ့ သာဓကေတြ ရွိခဲ့တယ္ မဟုုတ္လား။

မည္သိုု႔ပင္ျဖစ္ေစ ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈနည္းေကြးလွတဲ့ ႏုုိင္ငံတစ္ခုုျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုုင္ငံအေနနဲ႔ ေနာက္ထပ္ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ေတြ ရင္ဆုုိင္လာရျပန္ရင္လဲ အစုုိးရႏွင့္ ျပည္သူ၊ တပ္ႏွင့္ျပည္သူ၊ သံဃာမ်ားႏွင့္ျပည္သူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ျပည္သူ၊ အျပည္ျပည္ဆုုိင္ရာႏွင့္ျပည္သူ၊ အဲဒီလုုိ စုုေပါင္း စည္းရုုံးၿပီး ျပန္လည္ကယ္ဆယ္ ထူေထာင္ေပးရဦးမွာပါ။ ပုုိမုုိပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့ နုုိင္ငံတစ္ခုုအျဖစ္ ပုုံေဖာ္လာႏုုိင္ရင္ေတာ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ကာကြယ္မႈေတြကိုု အဆင့္ျမင့္နည္းပညာေတြနဲ႔ ဖန္တီးလာႏုုိင္သလုုိ၊ မလႊဲသာလုုိ႔ ေဘးဒုုကၡက်ေရာက္ခဲ့ရင္လဲ ရက္တိုုအတြင္း ကယ္ဆယ္ေရးမ်ား ျပဳလုုပ္ႏုုိင္သလုုိ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေတြမွာလဲ အရွိန္အဟုုန္နဲ႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၿပီးေျမွာက္ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိလာမွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

သူႀကီးအျမင္သက္သက္ပါ။