ၿမိဳ့မွာတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနလာခဲ့တဲ့အတြက္ ၿမိဳ့က အက်င့္ေတြပါလာတာထင္ရဲ ႔။ အတုျမင္ၿပီး အတတ္သင္ခဲ့သလားေတာ့ မေျပာတတ္။ ေအာင္မုိးဟာ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္အမူအယာေတြလုပ္ျပတတ္လာတယ္။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြလာရင္ မေတာ္မရာ ၾကည့္မေကာင္းေအာင္ လုပ္ျပတတ္တာပါဘဲ။
ၿပီးေတာ့လဲ ကေလးေတြကုိ မၾကာခဏရန္ျပဳလာတယ္။ ေအာင္မုိးလက္ခ်က္ႏွင့္ ျခစ္ရာၿပဲရာ ဒဏ္ရာေလးေတြ ရရွိဖူးၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ မနည္းေတာ့။
"ေအာင္မုိး ကုတ္ျခစ္ကုိက္ခဲလုိက္လုိ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာအေတာ္ေလးရသြားတယ္။ အခု ေဆးခန္းကုိ ပုိ႔ထားရတယ္။ ဒဏ္ရာက ေတာ္ေတာ္ျပင္းတယ္လုိ႔ ၾကားတယ္"
ရြာထဲကလူေတြ ေျပာေနၾကတဲ့စကားပါ။ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ ဆက္သြယ္ေရး ေအာ္ပေရတာမလုိဘဲ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္ၾကားနဲ႔ တစ္ရြာလုံး ပ်ံ ႔ႏွံ႔သြားတယ္။ ေမ်ာက္ကုတ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးရဲ ႔ မိဘေတြ ညီအစ္ကုိ ေဆြမ်ိဳးေတြက ေအာင္မုိးကုိ မေက်နပ္ၾကေတာ့။ ကုိယ့္ေသြး ကုိယ့္သားကုိ ထိပါးလာၿပီဆုိေတာ့ ေအာင္မုိးကုိ လက္စားေခ်ခ်င္ေနၾကေလရဲ ႔။ တုတ္ဓါးေတြ ကုိင္ၿပီး ေအာင္မုိးကုိ သတ္မယ္တကဲကဲ။
ဟုတ္တယ္ေလ။ သူတုိ႔ဘက္ကၾကည့္ေတာ့လဲ မွန္ေနတာဘဲ။ ဘာမဟုတ္တဲ့ တိရစၦာန္တစ္ေကာင္က လူသားစင္စစ္ကုိ ျပင္းထန္တဲ့ဒဏ္ရာရေအာင္ ရန္ျပဳထားတာကုိး။ ေက်ာင္းသားေလးရဲ ႔ မ်က္ႏွာမွာ ကုတ္ျခစ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာလဲ ေသြးေတြက ခပ္စုိ႔စုိ႔။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ လက္ခ်က္ေတြေပါ့။
ေတာ္ေတာ္ကုိ ရက္စက္တဲ့ေအာင္မုိး။ ဒါေၾကာင့္လဲ အကုတ္ျခစ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ ႔ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြက လက္ယားေနၾကၿပီ။ ေအာင္မုိးကုိ အမႈန္႔ႀကိတ္ခ်င္ေနၾကၿပီ။ ေတာသားေတြရုိးသားတယ္ဆုိေပမဲ့ ေသြးအရင္းကုိ ထိပါးလာရင္ေတာ့ အသက္ခ်င္းလဲပစ္မဲ့သူေတြခ်ည္းပါဘဲ။
ဒီလုိအေျခအေနေရာက္လာျပန္ေတာ့လဲ ဆရာေတာ္ ဒီအတုိင္းလက္ပုိက္ၾကည့္ေနလုိ႔ မရေတာ့။ အဆင္ေျပေအာင္ေျဖရွင္းေပးမွ ေတာ္ရာက်မယ္ဆုိတာ ဆရာေတာ္သေဘာေပါက္ၿပီးသား။ ေအာင္မုိးဟာ လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ေပမဲ့ သူလဲ သက္ရွိသတၱ၀ါေလးဘဲ။ အသက္တစ္ေခ်ာင္း လြယ္လြယ္နဲ႔ မေသသင့္ဘူး။
ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆရာေတာ္ ႀကိဳးစားေမြးလာခဲ့ရတာ။ ဆရာေတာ္က ရြာသားေတြကို ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆုိၿပီး ေအာင္မုိးကုိ မသတ္ဖုိ႔ ေတာင္းဆုိလုိက္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခါမျဖစ္ေစရပါဘူးလုိ႔လဲ ကတိေပးလုိက္ရတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ ႔ ေက်းဇူးေၾကာင့္ဘဲ ေအာင္မုိးေလး အသက္ရွင္ခြင့္ရသြားရွာတယ္။
ရြာသားတစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ဆရာေတာ့္စကားေၾကာင့္သာ နားေထာင္လုိက္ရေပမဲ့ ကြယ္ရာမွာက်ေတာ့ ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္ ေနၾကေလရဲ ႔။
ေနာက္တစ္ခါမျဖစ္ေစရပါဘူးလုိ႔ ကတိေပးၿပီးမွ ဆရာေတာ္ အခက္ေတြ႔ေနတယ္။ ေအာင္မုိးကုိ ေလွာင္အိမ္ထဲ ျပန္ေခၚလုိ႔မရေတာ့။ သစ္ပင္ေပၚမွာဘဲ အၿမဲေနေနတယ္။ ႀကဳံသလုိရွာေဖြစားေသာက္တယ္။ မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး ဆုိင္းဘုတ္ေအာက္ကုိ ေအာင္မုိး မခုိ၀င္ေတာ့ဘူး။ ဆရာေတာ္ လုံး၀အခက္ေတြ႔ေနေလၿပီ။
ဆရာေတာ့္စကားကုိေတာင္မွ နားမေထာင္ေတာ့ရင္ က်န္တဲ့လူေတြရဲ ႔စကားဆုိ ပုိဆုိးၿပီေပါ့။ ေခ်ာ့လုိ႔မရ ေျခာက္လုိ႔ မရ ျဖစ္ေနတယ္။ ေတာထဲကုိ ေမာင္းထုတ္ျပန္ေတာ့လဲ ေက်ာင္း၀င္းထဲဘဲ ျပန္ျပန္လာတယ္။
"သား.. ေအာင္မုိးေလးရယ္... မင္းဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ ဆုိးေနရတာလဲ။ လိမၼာစမ္းပါသားရယ္..
မင္းမႏၱေလးက ျပန္လာေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြအားလုံး ၀မ္းသာေနၾကတာ... တစ္ရြာလုံးက မင္းကုိ ခ်စ္ၾကပါတယ္... ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္သြားရတာလဲ... ျပန္လိမၼာပါလား သားရယ္.... မင္းလိမၼာလာရင္.. တစ္ရြာလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကမွာေလ.... မမုိက္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ သားရယ္..."
ဆရာေတာ္လဲ ေအာင္မုိးအတြက္နဲ႔ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနရၿပီ။ ရြာသူရြာသားေတြကုိလဲ ဆရာေတာ္ အားနာေနၿပီ။ တစ္ရြာလုံးက ဆရာေတာ္ကုိ ၾကည္ညိဳ ယုံၾကည္လုိ႔ ပင့္ေဆာင္ၿပီး ကုိးကြယ္ထားၾကတာမဟုတ္လား။ အခု ေမ်ာက္တစ္ေကာင္အတြက္နဲ႔ ရြာသားအမ်ားစုစိတ္ဆင္းရဲ ေနရၿပီဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္လဲ ဘယ္စိတ္ခ်မ္းသာႏုိင္ပါ့မလဲ။ ေအာင္မုိးေလးသာ လိမၼာလာရင္ အားလုံးအဆင္ေျပမွာ ေသခ်ာတယ္။
ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေအာင္မုိးေလး ျမန္ျမန္လိမၼာပါေစလုိ႔သာ ဆရာေတာ္ ဆုေတာင္းေနေလရဲ ႔။
(အပုိင္း ၁၀ ကုိ ဆက္ဖတ္ပါ)
Saturday, 28 February 2009
မႏၱေလးျပန္ ေအာင္မုိး (၈)
အေနအထုိင္အသားမက်ေသးတဲ့အတြက္ ေအာင္မုိးကုိ သူ႔ေလွာင္အိမ္ႀကီးထဲမွာဘဲ ေနေစတယ္။ အျပင္ကုိ ေပးလြတ္ရင္ ေအာင္မုိးကုိယ္တုိင္ သုိ႔မဟုတ္ တစ္ျခားသူေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိႏုိင္တယ္ေလ။ အဲဒီ ေလွာင္အိမ္ႀကီးထဲမွာဘဲ ေရမီးရိကၡာအစုံ... အဲေလ... စားစရာေတြ အစုံအလင္ႏွင့္သူ႔ကုိထားတယ္။
ေနရာေဟာင္းဆုိေပမဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ကြဲကြာခဲ့ရတဲ့အတြက္ ေနရာက သူ႔အတြက္ စိမ္းသြားခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။
အစားအေသာက္မွန္တဲ့အတြက္ တစ္လႏွစ္လအတြင္း ေအာင္မုိးေလးဟာ တစ္ေျဖးေျဖး ၀ၿဖီးလာတယ္။ နဂုိပုံစံျဖစ္လာတယ္။ လူေတြႏွင့္လဲ ျပန္ရင္းႏွီးလာတယ္။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာခ်ည္း ေနထုိင္ရတာကုိလဲ ၿငီးေငြ႔လာၿပီထင္ရဲ ႔။ အျပင္ထြက္ခ်င္တဲ့ ပုံစံ အမူအယာျပလာတယ္။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ စိတ္ကုိ သေဘာေပါက္တဲ့ ဆရာေတာ္လဲ ကဲပါေလ.. သူ႔ခမ်ာ.. အျပင္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္ရွာမွာဘဲ။ မႏၱေလးမွာတုန္းကလဲ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေနလာခဲ့ရတာဆုိေတာ့ သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္ လုိ႔ စဥ္းစားၿပီး ေအာင္မုိးကုိ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလုိက္ပါတယ္။
ေအာင္မုိးေလးမွာ ေပ်ာ္မဆုံး ေမာ္မဆုံး။ ရြာဦးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာရွိတဲ့ သရက္ပင္ေတြ ပိႏၷဲပင္ေတြ မွန္ကူၿခဳံေတြ မန္က်ည္းပင္ေတြ၊ အဲဒီ အပင္ေတြၾကားထဲမွာဘဲ ဟုိဘက္ကူးလုိက္ ဒီဘက္ကူးလုိက္နဲ႔ တစ္ေကာင္ထဲ ေပ်ာ္ျမဴးစြာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားကစားေနေလရဲ ႔။ ဗုိက္ဆာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလွာင္အိမ္ထဲ ၀င္စားလုိက္၊ ကစားခ်င္တဲ့အခ်ိန္အျပင္ထြက္ၿပီးကစားလုိက္၊ အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ေလွာင္အိမ္ထဲ ၀င္အိပ္လုိက္နဲ႔ ေအာင္မုိးေလး ဇိမ္က်ေနခဲ့တယ္။
မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး ဆုိတ့ဲ ဆုိင္းဘုတ္ကေလးလဲ ေျမျဖဴနဲ႔ေရးထားတာက တစ္ေၾကာင္း ရာသီဥတုဒဏ္ခံရတာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ မၾကာခဏထပ္ခါထပ္ခါေရးေနရတယ္။ ေရာင္စုံေျမျဖဴေလးေတြနဲ႔ ထပ္ၿပီး ရွိတ္ပ္ဆြဲေရးထားတ့ဲအတြက္ တစ္မ်ိဳးၾကည့္ေကာင္းေနေလရဲ ႔။ ထူးဆန္းတာက ေအာင္မုိးေလးဟာ ေက်ာင္းမွာ ေမြးထားတဲ့ ေခြးေတြ ေၾကာင္ေတြနဲ႔ ျပန္ၿပီး မရင္းႏွီးေတာ့ဘူး။ ခပ္တန္းတန္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ေခြးေတြကလဲ သူ႔ကုိ ေဟာင္စျပဳလာတယ္။
ရက္ကုိလစား၊ လကုိႏွစ္စားၿပီး ေအာင္မုိးေလး နမၼားရြာဦးေက်ာင္းကုိ ျပန္ေရာက္ရွိလာတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ေရာက္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ေအာင္မုိးေလးလဲ ခႏၶာကုိယ္ထြားႀကိဳင္းၿပီး အားေကာင္းေမာင္းသန္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။
ႀကဳံႀကိဳက္လုိ႔ လာေရာက္ၾကည့္ရႈၾကသူေတြလဲ မနည္းေတာ့။ ေအာင္မုိးအတြက္ စားစရာေတြကလဲ အလ်ံပယ္ျဖစ္ေနၿပီ။ မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကေလးကလဲ ေရာင္စုံေျမျဖဴအစား ေရာင္စုံသေဘၤာေဆးေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေနအိမ္ေလးမွာ လွလွပပေလးနဲ႔ ေနခ်င့္စဖြယ္ျဖစ္ေနေလရဲ ႔။
အရာရာျပည့္စုံၿပီး အာလုံးအဆင္ေျပၿပီလုိ႔ ယူဆလုိက္ကာမွ ထင္မွတ္မထားတဲ့အရာတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့တယ္။
မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကုိ ေရာင္စုံသေဘၤာေဆးနဲ႔ က်က်နနေရးလုိ႔ တင္ထားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေအာင္မုိးေလး ဘ၀င္ေလဟပ္သြားေလၿပီထင့္။ အခ်ိဳးေတြ တစ္စတစ္စေျပာင္းလြဲလာတယ္။ အေနအထုိင္မုိက္ရုိင္းလာတယ္။ ေသြးႀကီးလာတယ္။
စိန္နားကပ္ေၾကာင့္ ပါးေျပာင္တာလား၊ အလုိလုိက္လြန္းလုိ႔ ကမ္းတက္တာလား၊ လူေတြကဘဲ အစသန္လုိ႔လား၊ လူေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာကုိဘဲ မ်က္စိေနာက္လာလုိ႔လား ဒါမွမဟုတ္ ရူးသြပ္သြားလုိ႔မ်ားလား မေျပာတတ္ေတာ့။ ရြာဦးေက်ာင္း၀င္းထဲ လာေရာက္ၿပီး သူ႔ကုိၾကည့္ရႈလာၾကတဲ့သူေတြကုိ ရန္ျပဳလာတယ္။
ယုတ္စြအဆုံး ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္အတြက္ ဆြမ္းလာပုိ႔တဲ့ သူေတြကုိေတာင္မွ ေစာ္ကားလာတယ္။
မေတာ္မရာလုပ္ျပတယ္။ သစ္ကုိင္းက်ိဳးေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဆရာေတာ့္စကားကုိေတာင္ သူ နားမေထာင္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ္ေမြးတဲ့ေမ်ာက္ ကုိယ့္ျပန္ေျခာက္ ဆုိသလုိ ျဖစ္လာတယ္။ အလုိလုိက္လုိ႔ အမုိက္ေစာ္ကားလာတယ္။
ေအာ္... တရားရစရာေကာင္းလုိက္တာေနာ္။ လူေတြမွမဟုတ္ အဟိတ္တိရစၦာန္ေလးေတြေတာင္မွ တစ္ခုခုအတြက္ မာနေတြတက္တတ္ၾကေသးတာပါလား။ ဇာတ္ေတာ္နိပါတ္ေတာ္ထဲက စကားေတြ အရမ္းမွန္တယ္။ လည္ဆြဲေလးစြပ္ေပးလုိက္လို႔ ဘ၀င္ျမင့္သြားတဲ့ ပုပ္သင္ညိဳ၊ ဦးခ်ိဳအလွေၾကာင့္ မာနတက္ေနတဲ့ သမင္၊ အင္အားႀကီးမားမႈေၾကာင့္ ဂုဏ္ယူေနတဲ့ ျခေသၤ့၊ အားလုံး အားလုံးဟာ မာနေတြ ကုိယ္စီနဲ႔ပါလား။
ေအာင္မုိးစိတ္ႀကီး၀င္ၿပီး မာနတက္လာျခင္းရဲ ႔ အေၾကာင္းကုိ ေလ့လာၾကည့္လုိက္တဲ့အခါမွာ ေအာက္က အခ်က္အလက္ကေလးေတြ ေတြ႔လာရတယ္။
၁။မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး ဆုိတဲ့ဆုိင္းဘုတ္ကုိ စပါယ္ရွယ္တင္ထားျခင္း
၂။ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ အရမ္းအလုိလုိက္ျခင္း
၃။စားေသာက္စရာ အဆင္သင့္ရွိျခင္း
၄။ေက်ာင္း၀င္းထဲ စိတ္ႀကိဳက္သြားလာေဆာ့ကစားႏုိင္ျခင္း
၅။ေအာင္မုိးကုိ ေဟာင္တဲ့ေခြးကုိ ရုိက္ၿပီးဆုံးမျခင္း
ဒါက အၾကမ္းဖ်င္းေတြးေတာယူဆထားတာပါ။ အျခားအခ်က္အလက္မ်ားစြာလဲ ပါ၀င္ႏုိင္ပါေသးတယ္။
ဘာဘဲ ေျပာေျပာ ေအာင္မုုိးရဲ ႔ စရုိက္ကား တစ္စထက္ တစ္စ ပုိဆုိးဆုိးလာတယ္။ ေမ်ာက္က်င့္ ေမ်ာက္ႀကံ ႀကံလာတယ္။ သူ႔ကုိ ကရုဏာမ်က္၀န္းနဲ႔ၾကည့္တဲ့သူေတြကို သူက ေဒါသမ်က္လုံးနဲ႔ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ ျပန္ၾကည့္တတ္လာတယ္။ ဆရာေတာ့္ ေမတၱာ၊ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြရဲ ႔ ေစတနာ၊ ရြာသူရြာသားေတြရဲ ႔ ကရုဏာတရားေတြကုိ သူဥေပကၡာျပဳလာတယ္။ ေမတၱာစိတ္ႏွင့္ အစားအစာလာေပးတဲ့သူေတြရဲ ႔ လက္ကုိ ေဒါသစိတ္ႏွင့္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ပုတ္ခ်တတ္လာတယ္။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ စိတ္ဓါတ္ အဆုိးဘက္သုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလၿပီ။
(အပုိင္း ၉ ဆက္ဖတ္ပါ)
ေနရာေဟာင္းဆုိေပမဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ကြဲကြာခဲ့ရတဲ့အတြက္ ေနရာက သူ႔အတြက္ စိမ္းသြားခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။
အစားအေသာက္မွန္တဲ့အတြက္ တစ္လႏွစ္လအတြင္း ေအာင္မုိးေလးဟာ တစ္ေျဖးေျဖး ၀ၿဖီးလာတယ္။ နဂုိပုံစံျဖစ္လာတယ္။ လူေတြႏွင့္လဲ ျပန္ရင္းႏွီးလာတယ္။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာခ်ည္း ေနထုိင္ရတာကုိလဲ ၿငီးေငြ႔လာၿပီထင္ရဲ ႔။ အျပင္ထြက္ခ်င္တဲ့ ပုံစံ အမူအယာျပလာတယ္။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ စိတ္ကုိ သေဘာေပါက္တဲ့ ဆရာေတာ္လဲ ကဲပါေလ.. သူ႔ခမ်ာ.. အျပင္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္ရွာမွာဘဲ။ မႏၱေလးမွာတုန္းကလဲ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေနလာခဲ့ရတာဆုိေတာ့ သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္ လုိ႔ စဥ္းစားၿပီး ေအာင္မုိးကုိ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလုိက္ပါတယ္။
ေအာင္မုိးေလးမွာ ေပ်ာ္မဆုံး ေမာ္မဆုံး။ ရြာဦးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာရွိတဲ့ သရက္ပင္ေတြ ပိႏၷဲပင္ေတြ မွန္ကူၿခဳံေတြ မန္က်ည္းပင္ေတြ၊ အဲဒီ အပင္ေတြၾကားထဲမွာဘဲ ဟုိဘက္ကူးလုိက္ ဒီဘက္ကူးလုိက္နဲ႔ တစ္ေကာင္ထဲ ေပ်ာ္ျမဴးစြာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားကစားေနေလရဲ ႔။ ဗုိက္ဆာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလွာင္အိမ္ထဲ ၀င္စားလုိက္၊ ကစားခ်င္တဲ့အခ်ိန္အျပင္ထြက္ၿပီးကစားလုိက္၊ အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ေလွာင္အိမ္ထဲ ၀င္အိပ္လုိက္နဲ႔ ေအာင္မုိးေလး ဇိမ္က်ေနခဲ့တယ္။
မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး ဆုိတ့ဲ ဆုိင္းဘုတ္ကေလးလဲ ေျမျဖဴနဲ႔ေရးထားတာက တစ္ေၾကာင္း ရာသီဥတုဒဏ္ခံရတာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ မၾကာခဏထပ္ခါထပ္ခါေရးေနရတယ္။ ေရာင္စုံေျမျဖဴေလးေတြနဲ႔ ထပ္ၿပီး ရွိတ္ပ္ဆြဲေရးထားတ့ဲအတြက္ တစ္မ်ိဳးၾကည့္ေကာင္းေနေလရဲ ႔။ ထူးဆန္းတာက ေအာင္မုိးေလးဟာ ေက်ာင္းမွာ ေမြးထားတဲ့ ေခြးေတြ ေၾကာင္ေတြနဲ႔ ျပန္ၿပီး မရင္းႏွီးေတာ့ဘူး။ ခပ္တန္းတန္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ေခြးေတြကလဲ သူ႔ကုိ ေဟာင္စျပဳလာတယ္။
ရက္ကုိလစား၊ လကုိႏွစ္စားၿပီး ေအာင္မုိးေလး နမၼားရြာဦးေက်ာင္းကုိ ျပန္ေရာက္ရွိလာတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ေရာက္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ေအာင္မုိးေလးလဲ ခႏၶာကုိယ္ထြားႀကိဳင္းၿပီး အားေကာင္းေမာင္းသန္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။
ႀကဳံႀကိဳက္လုိ႔ လာေရာက္ၾကည့္ရႈၾကသူေတြလဲ မနည္းေတာ့။ ေအာင္မုိးအတြက္ စားစရာေတြကလဲ အလ်ံပယ္ျဖစ္ေနၿပီ။ မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကေလးကလဲ ေရာင္စုံေျမျဖဴအစား ေရာင္စုံသေဘၤာေဆးေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေနအိမ္ေလးမွာ လွလွပပေလးနဲ႔ ေနခ်င့္စဖြယ္ျဖစ္ေနေလရဲ ႔။
အရာရာျပည့္စုံၿပီး အာလုံးအဆင္ေျပၿပီလုိ႔ ယူဆလုိက္ကာမွ ထင္မွတ္မထားတဲ့အရာတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့တယ္။
မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကုိ ေရာင္စုံသေဘၤာေဆးနဲ႔ က်က်နနေရးလုိ႔ တင္ထားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေအာင္မုိးေလး ဘ၀င္ေလဟပ္သြားေလၿပီထင့္။ အခ်ိဳးေတြ တစ္စတစ္စေျပာင္းလြဲလာတယ္။ အေနအထုိင္မုိက္ရုိင္းလာတယ္။ ေသြးႀကီးလာတယ္။
စိန္နားကပ္ေၾကာင့္ ပါးေျပာင္တာလား၊ အလုိလုိက္လြန္းလုိ႔ ကမ္းတက္တာလား၊ လူေတြကဘဲ အစသန္လုိ႔လား၊ လူေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာကုိဘဲ မ်က္စိေနာက္လာလုိ႔လား ဒါမွမဟုတ္ ရူးသြပ္သြားလုိ႔မ်ားလား မေျပာတတ္ေတာ့။ ရြာဦးေက်ာင္း၀င္းထဲ လာေရာက္ၿပီး သူ႔ကုိၾကည့္ရႈလာၾကတဲ့သူေတြကုိ ရန္ျပဳလာတယ္။
ယုတ္စြအဆုံး ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္အတြက္ ဆြမ္းလာပုိ႔တဲ့ သူေတြကုိေတာင္မွ ေစာ္ကားလာတယ္။
မေတာ္မရာလုပ္ျပတယ္။ သစ္ကုိင္းက်ိဳးေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဆရာေတာ့္စကားကုိေတာင္ သူ နားမေထာင္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ္ေမြးတဲ့ေမ်ာက္ ကုိယ့္ျပန္ေျခာက္ ဆုိသလုိ ျဖစ္လာတယ္။ အလုိလုိက္လုိ႔ အမုိက္ေစာ္ကားလာတယ္။
ေအာ္... တရားရစရာေကာင္းလုိက္တာေနာ္။ လူေတြမွမဟုတ္ အဟိတ္တိရစၦာန္ေလးေတြေတာင္မွ တစ္ခုခုအတြက္ မာနေတြတက္တတ္ၾကေသးတာပါလား။ ဇာတ္ေတာ္နိပါတ္ေတာ္ထဲက စကားေတြ အရမ္းမွန္တယ္။ လည္ဆြဲေလးစြပ္ေပးလုိက္လို႔ ဘ၀င္ျမင့္သြားတဲ့ ပုပ္သင္ညိဳ၊ ဦးခ်ိဳအလွေၾကာင့္ မာနတက္ေနတဲ့ သမင္၊ အင္အားႀကီးမားမႈေၾကာင့္ ဂုဏ္ယူေနတဲ့ ျခေသၤ့၊ အားလုံး အားလုံးဟာ မာနေတြ ကုိယ္စီနဲ႔ပါလား။
ေအာင္မုိးစိတ္ႀကီး၀င္ၿပီး မာနတက္လာျခင္းရဲ ႔ အေၾကာင္းကုိ ေလ့လာၾကည့္လုိက္တဲ့အခါမွာ ေအာက္က အခ်က္အလက္ကေလးေတြ ေတြ႔လာရတယ္။
၁။မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး ဆုိတဲ့ဆုိင္းဘုတ္ကုိ စပါယ္ရွယ္တင္ထားျခင္း
၂။ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ အရမ္းအလုိလုိက္ျခင္း
၃။စားေသာက္စရာ အဆင္သင့္ရွိျခင္း
၄။ေက်ာင္း၀င္းထဲ စိတ္ႀကိဳက္သြားလာေဆာ့ကစားႏုိင္ျခင္း
၅။ေအာင္မုိးကုိ ေဟာင္တဲ့ေခြးကုိ ရုိက္ၿပီးဆုံးမျခင္း
ဒါက အၾကမ္းဖ်င္းေတြးေတာယူဆထားတာပါ။ အျခားအခ်က္အလက္မ်ားစြာလဲ ပါ၀င္ႏုိင္ပါေသးတယ္။
ဘာဘဲ ေျပာေျပာ ေအာင္မုုိးရဲ ႔ စရုိက္ကား တစ္စထက္ တစ္စ ပုိဆုိးဆုိးလာတယ္။ ေမ်ာက္က်င့္ ေမ်ာက္ႀကံ ႀကံလာတယ္။ သူ႔ကုိ ကရုဏာမ်က္၀န္းနဲ႔ၾကည့္တဲ့သူေတြကို သူက ေဒါသမ်က္လုံးနဲ႔ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ ျပန္ၾကည့္တတ္လာတယ္။ ဆရာေတာ့္ ေမတၱာ၊ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြရဲ ႔ ေစတနာ၊ ရြာသူရြာသားေတြရဲ ႔ ကရုဏာတရားေတြကုိ သူဥေပကၡာျပဳလာတယ္။ ေမတၱာစိတ္ႏွင့္ အစားအစာလာေပးတဲ့သူေတြရဲ ႔ လက္ကုိ ေဒါသစိတ္ႏွင့္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ပုတ္ခ်တတ္လာတယ္။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ စိတ္ဓါတ္ အဆုိးဘက္သုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလၿပီ။
(အပုိင္း ၉ ဆက္ဖတ္ပါ)
Friday, 27 February 2009
မႏၱေလးျပန္ ေအာင္မုိး (၇)
ေအာင္မုိးကား ရြာဦးေက်ာင္းကုိ ျပန္ေရာက္ရွိခဲ့ေလၿပီ။
ေတာရြာက ဆီမီးမွိတ္တုတ္တုတ္အေရာင္ကုိ ပစ္ပယ္ၿပီး ၿမိဳ့ျပလ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေအာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ နားခုိလာခဲ့တဲ့ ေအာင္မုိးေလးဟာ မထင္ရေလာက္ေအာင္ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ခဲ့ေလရဲ ႔။ နဂုိကထဲက ေမ်ာက္မ်က္ႏွာဆုိတာ ခပ္စုပ္စုပ္ဘဲမဟုတ္လား။ လူအုိေတာ့ ေမ်ာက္၊ လမ္းအုိေတာ့ ေခ်ာက္ လုိ႔ေတာင္ ဆုိရုိးရွိတယ္ေလ။ အခုေတာ့ ခပ္စုပ္စုပ္မ်က္ႏွာေပၚ ထပ္ၿပီး ခပ္စုပ္စုပ္ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ စဥ္းစားလုိ႔သာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ရုပ္ရည္ ဘယ္လုိပုံလဲဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္ၾကပါလိမ့္မယ္။
ကုိရင္ ေက်ာင္းသား ရြားသားမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ၿပီး ရြာဦးေက်ာင္း၀င္းထဲ စည္ကားသုိက္ၿမိဳက္ေနတယ္။ စည္ကားမွာေပါ့ေလ။ ထုံးစံအတုိင္း ေအာင္မုိးတစ္ေယာက္ (အဲ.. အဲ... တစ္ေကာင္) ၿမိဳ့ႀကီးျပႀကီးက ျပန္လာခဲ့တာကုိး။
ေရတြက္ၾကည့္လုိ႔ရတယ္။ ဒီရြာေလးမွာ ေအာင္မုိးလုိ မႏၱေလးကုိ မေရာက္ဖူးၾကသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး။ အမွန္၀န္ခံရရင္ ရြာလူဦးေရရဲ ႔ အပုံကုိးဆယ္ေလာက္ဟာ မႏၱေလးဆုိတဲ့ ၿမိ့ဳႀကီးကုိ မေရာက္ဖူးၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔မေရာက္ဖူးတဲ့ အဲဒီၿမိ့ဳႀကီးကုိ ေအာင္မုိးေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ ေရာက္ရုံေရာက္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ႀကီးေတာင္ ေနထုိင္လာခဲ့တာ။ က်ေနာ္ေျပာရဲတယ္။ အဲဒီရြာသားေတြအားလုံး ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ အပါအ၀င္ မႏၱေလးၿမိ့ဳႀကီးမွာ ေအာင္မုိးေလာက္ ဘယ္သူမွ ၾကာၾကာမေနဖူးၾကဘူး။ ဘုရားဖူးသြားရုံေလာက္ကေလးသာ အလည္အပတ္သြားၾကတာေလ။ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေနၿပီး ျပန္ခဲ့ႀကတာခ်ည္းပါဘဲ။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ မႏၱေလးက ျပန္ေရာက္ရွိလာတဲ့ ေအာင္မုိးကုိ ၾကည့္ခ်င္ရႈခ်င္တဲ့သူေတြ ေပါမွေပါ။ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြဆုိ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေအာင္မုိးကုိ အားက်ေနၾကေလရဲ ႔။ ငါတုိ႔လဲ ေအာင္မုိးလုိ မႏၱေလးမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနခြင့္ရရင္ ဒီဘ၀ ေသေပ်ာ္ပါၿပီကြာ ဆုိၿပီး အားပါးတရ ေျပာဆုိေနၾကတယ္။
ဆရာေတာ္ ရြာဦးေက်ာင္းကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေအာင္မုိးကုိ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ထုတ္ယူလုိက္တယ္။ ေအာင္မုိးကုိ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ျမင္ရတာ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ေနပုံရပါတယ္။ လည္ပတ္ ပတ္ေပးၿပီး သံႀကဳိးခပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သရက္ပင္တစ္ပင္မွာ ခ်ည္ထားလုိက္တယ္။ သူ႔အနားမွာ ငွက္ေပ်ာမွည့္တစ္ဖီးခ်ေၾကြးထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအာင္မုိးကေတာ့ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ မစားပါဘူး။ ငူတူတူႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ေနရာေဟာင္းကုိ ေရာက္ခဲ့ေပမဲ့လဲ ျဖဳန္းစားႀကီးဆုိေတာ့ ေနရာစိမ္းေနပုံရပါတယ္။
ဘာကုိမွ မွတ္မိပုံရဟန္မတူဘူး။ ဆရာေတာ္ကုိဘဲ မွတ္မိေနတယ္။
ဆရာေတာ္လဲ ရြာသားေတြ အကူအညီနဲ႔ ေန႔ခ်င္းၿပီး ေအာင္မုိးကုိထားဖုိ႔ ေမ်ာက္အိမ္ ခပ္ႀကီးႀကီးကုိ ေက်ာင္းမွာ အသင့္ရွိတဲ့ ပ်ဥ္ေတြ တုိင္ေတြ သြပ္ေတြနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေစတယ္။ ေမ်ာက္အိမ္ကုိ ေဆာက္လုပ္ေနစဥ္အတြင္းမွာ ေအာင္မုိးကုိ လြတ္မထားရဲပါဘူး။သရက္ပင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔ဘဲ ခ်ည္ထားရတယ္။ ေတာ္ၾကာ စိတ္ေၾကာင္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားရင္ဒုကၡ။ အစားအေသာက္ႏွင့္ေရကုိ အဆင္သင့္ခ်ထားေပးတယ္။
စုေပါင္းညီညာ ေအာင္ေၾကာင္းျဖာ ဆုိသလုိ ရြာသားေတြရဲ ႔ စုေပါင္းအားနဲ႔ ေဆာက္လုပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေနအိမ္ေလးဟာ ညေနပုိင္းေလာက္မွာ ေကာင္းမြန္စြာဘဲ ၿပီးဆုံးေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။ အကာ အမုိး တံခါး ဟီးရီးခုိဖုိ႔ တန္း ကစားစရာ အစားအစာႏွင့္ေရထည့္ဖုိ႔ခြက္စတဲ့ ေမ်ာက္ေတြရဲ ႔ လုိအပ္ခ်က္ေတြ အားလုံးပါ၀င္ပါတယ္။
ေအာင္မုိးရဲ ႔ အိမ္လဲ လုံး၀ၿပီးစီးသြားၿပီ။ ေအာင္မုိးလဲ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ေနရတာ ၿငီးေငြ႔ေနေလာက္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေအာင္မုိးကုိ ႀကိဳးျဖဳတ္ၿပီး သူ႔ေနအိမ္ထဲကုိ ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ အစားအစာေတြ ေရေတြပါ အဆင္သင့္စီစဥ္ေပးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္မုိး ေအးေအးေဆးေဆးအနားယူဖုိ႔ တံခါးပိတ္ေပးလုိက္တယ္။ ေအာင္မုိး လူမွန္ ေနရာမွန္ (အဲ... တိရစၦာန္မွန္ ေနရာမွန္) ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီေလ။
ေအာင္မုိးကုိ သူ႔ေနအိမ္ထဲကုိသြင္းၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းေပၚတက္ၿပီး ဘလက္ေဘာ (Blackboard)ႀကီးတစ္ခ်ပ္ မယူလာတယ္။ အဲဒီ ဘလက္ေဘာႀကီးကုိ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေနအိမ္မွာ သံနဲ႔ ခုိင္ခံစြာ ရုိက္ကပ္လုိက္တယ္။ ေျမျဖဴတစ္ေခ်ာင္းကုိယူ အလယ္တည့္တည့္ရုိက္ခ်ိဳးလုိက္ၿပီး အဲဒီေျမျဖဴအက်ိဳးနဲ႔ အလ်ားလုိက္ ဘလက္ေဘာေပၚမွာ ဆရာေတာ္ စာလုံးႀကီးႀကီး ေျခာက္လုံးတိတိ ေရးခ်လုိက္တယ္။
မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး ဟူ၍။
မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိးကုိ အဆုံးသတ္ခ်င္ရင္ ဒီေနရာမွာ အဆုံးသတ္လုိ႔ ရေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့... ဒါေပမဲ့ ေအာင္မုိးရဲ ႔ဇာတ္လမ္းကုိ ဒီေနရာမွာတင္ အဆုံးသတ္လုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ။ ထူးဆန္းစြာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ဇာတ္လမ္းေလးဟာ စိတ္၀င္စားစရာအတိျဖစ္ခဲ့လုိ႔ပါဘဲ။
အပုိင္း (၈) ဆက္ဖတ္ပါ။
ေတာရြာက ဆီမီးမွိတ္တုတ္တုတ္အေရာင္ကုိ ပစ္ပယ္ၿပီး ၿမိဳ့ျပလ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေအာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ နားခုိလာခဲ့တဲ့ ေအာင္မုိးေလးဟာ မထင္ရေလာက္ေအာင္ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ခဲ့ေလရဲ ႔။ နဂုိကထဲက ေမ်ာက္မ်က္ႏွာဆုိတာ ခပ္စုပ္စုပ္ဘဲမဟုတ္လား။ လူအုိေတာ့ ေမ်ာက္၊ လမ္းအုိေတာ့ ေခ်ာက္ လုိ႔ေတာင္ ဆုိရုိးရွိတယ္ေလ။ အခုေတာ့ ခပ္စုပ္စုပ္မ်က္ႏွာေပၚ ထပ္ၿပီး ခပ္စုပ္စုပ္ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ စဥ္းစားလုိ႔သာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ရုပ္ရည္ ဘယ္လုိပုံလဲဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္ၾကပါလိမ့္မယ္။
ကုိရင္ ေက်ာင္းသား ရြားသားမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ၿပီး ရြာဦးေက်ာင္း၀င္းထဲ စည္ကားသုိက္ၿမိဳက္ေနတယ္။ စည္ကားမွာေပါ့ေလ။ ထုံးစံအတုိင္း ေအာင္မုိးတစ္ေယာက္ (အဲ.. အဲ... တစ္ေကာင္) ၿမိဳ့ႀကီးျပႀကီးက ျပန္လာခဲ့တာကုိး။
ေရတြက္ၾကည့္လုိ႔ရတယ္။ ဒီရြာေလးမွာ ေအာင္မုိးလုိ မႏၱေလးကုိ မေရာက္ဖူးၾကသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး။ အမွန္၀န္ခံရရင္ ရြာလူဦးေရရဲ ႔ အပုံကုိးဆယ္ေလာက္ဟာ မႏၱေလးဆုိတဲ့ ၿမိ့ဳႀကီးကုိ မေရာက္ဖူးၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔မေရာက္ဖူးတဲ့ အဲဒီၿမိ့ဳႀကီးကုိ ေအာင္မုိးေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ ေရာက္ရုံေရာက္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ႀကီးေတာင္ ေနထုိင္လာခဲ့တာ။ က်ေနာ္ေျပာရဲတယ္။ အဲဒီရြာသားေတြအားလုံး ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ အပါအ၀င္ မႏၱေလးၿမိ့ဳႀကီးမွာ ေအာင္မုိးေလာက္ ဘယ္သူမွ ၾကာၾကာမေနဖူးၾကဘူး။ ဘုရားဖူးသြားရုံေလာက္ကေလးသာ အလည္အပတ္သြားၾကတာေလ။ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေနၿပီး ျပန္ခဲ့ႀကတာခ်ည္းပါဘဲ။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ မႏၱေလးက ျပန္ေရာက္ရွိလာတဲ့ ေအာင္မုိးကုိ ၾကည့္ခ်င္ရႈခ်င္တဲ့သူေတြ ေပါမွေပါ။ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြဆုိ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေအာင္မုိးကုိ အားက်ေနၾကေလရဲ ႔။ ငါတုိ႔လဲ ေအာင္မုိးလုိ မႏၱေလးမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနခြင့္ရရင္ ဒီဘ၀ ေသေပ်ာ္ပါၿပီကြာ ဆုိၿပီး အားပါးတရ ေျပာဆုိေနၾကတယ္။
ဆရာေတာ္ ရြာဦးေက်ာင္းကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေအာင္မုိးကုိ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ထုတ္ယူလုိက္တယ္။ ေအာင္မုိးကုိ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ျမင္ရတာ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ေနပုံရပါတယ္။ လည္ပတ္ ပတ္ေပးၿပီး သံႀကဳိးခပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သရက္ပင္တစ္ပင္မွာ ခ်ည္ထားလုိက္တယ္။ သူ႔အနားမွာ ငွက္ေပ်ာမွည့္တစ္ဖီးခ်ေၾကြးထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအာင္မုိးကေတာ့ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ မစားပါဘူး။ ငူတူတူႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ေနရာေဟာင္းကုိ ေရာက္ခဲ့ေပမဲ့လဲ ျဖဳန္းစားႀကီးဆုိေတာ့ ေနရာစိမ္းေနပုံရပါတယ္။
ဘာကုိမွ မွတ္မိပုံရဟန္မတူဘူး။ ဆရာေတာ္ကုိဘဲ မွတ္မိေနတယ္။
ဆရာေတာ္လဲ ရြာသားေတြ အကူအညီနဲ႔ ေန႔ခ်င္းၿပီး ေအာင္မုိးကုိထားဖုိ႔ ေမ်ာက္အိမ္ ခပ္ႀကီးႀကီးကုိ ေက်ာင္းမွာ အသင့္ရွိတဲ့ ပ်ဥ္ေတြ တုိင္ေတြ သြပ္ေတြနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေစတယ္။ ေမ်ာက္အိမ္ကုိ ေဆာက္လုပ္ေနစဥ္အတြင္းမွာ ေအာင္မုိးကုိ လြတ္မထားရဲပါဘူး။သရက္ပင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔ဘဲ ခ်ည္ထားရတယ္။ ေတာ္ၾကာ စိတ္ေၾကာင္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားရင္ဒုကၡ။ အစားအေသာက္ႏွင့္ေရကုိ အဆင္သင့္ခ်ထားေပးတယ္။
စုေပါင္းညီညာ ေအာင္ေၾကာင္းျဖာ ဆုိသလုိ ရြာသားေတြရဲ ႔ စုေပါင္းအားနဲ႔ ေဆာက္လုပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေနအိမ္ေလးဟာ ညေနပုိင္းေလာက္မွာ ေကာင္းမြန္စြာဘဲ ၿပီးဆုံးေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။ အကာ အမုိး တံခါး ဟီးရီးခုိဖုိ႔ တန္း ကစားစရာ အစားအစာႏွင့္ေရထည့္ဖုိ႔ခြက္စတဲ့ ေမ်ာက္ေတြရဲ ႔ လုိအပ္ခ်က္ေတြ အားလုံးပါ၀င္ပါတယ္။
ေအာင္မုိးရဲ ႔ အိမ္လဲ လုံး၀ၿပီးစီးသြားၿပီ။ ေအာင္မုိးလဲ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ေနရတာ ၿငီးေငြ႔ေနေလာက္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေအာင္မုိးကုိ ႀကိဳးျဖဳတ္ၿပီး သူ႔ေနအိမ္ထဲကုိ ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ အစားအစာေတြ ေရေတြပါ အဆင္သင့္စီစဥ္ေပးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္မုိး ေအးေအးေဆးေဆးအနားယူဖုိ႔ တံခါးပိတ္ေပးလုိက္တယ္။ ေအာင္မုိး လူမွန္ ေနရာမွန္ (အဲ... တိရစၦာန္မွန္ ေနရာမွန္) ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီေလ။
ေအာင္မုိးကုိ သူ႔ေနအိမ္ထဲကုိသြင္းၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းေပၚတက္ၿပီး ဘလက္ေဘာ (Blackboard)ႀကီးတစ္ခ်ပ္ မယူလာတယ္။ အဲဒီ ဘလက္ေဘာႀကီးကုိ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေနအိမ္မွာ သံနဲ႔ ခုိင္ခံစြာ ရုိက္ကပ္လုိက္တယ္။ ေျမျဖဴတစ္ေခ်ာင္းကုိယူ အလယ္တည့္တည့္ရုိက္ခ်ိဳးလုိက္ၿပီး အဲဒီေျမျဖဴအက်ိဳးနဲ႔ အလ်ားလုိက္ ဘလက္ေဘာေပၚမွာ ဆရာေတာ္ စာလုံးႀကီးႀကီး ေျခာက္လုံးတိတိ ေရးခ်လုိက္တယ္။
မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး ဟူ၍။
မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိးကုိ အဆုံးသတ္ခ်င္ရင္ ဒီေနရာမွာ အဆုံးသတ္လုိ႔ ရေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့... ဒါေပမဲ့ ေအာင္မုိးရဲ ႔ဇာတ္လမ္းကုိ ဒီေနရာမွာတင္ အဆုံးသတ္လုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ။ ထူးဆန္းစြာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ဇာတ္လမ္းေလးဟာ စိတ္၀င္စားစရာအတိျဖစ္ခဲ့လုိ႔ပါဘဲ။
အပုိင္း (၈) ဆက္ဖတ္ပါ။
မႏၱေလးျပန္ ေအာင္မုိး (၆)
"ဒကာႀကီး... က်ဳပ္ပုိ႔ထားခဲ့တဲ့ ေမ်ာက္က ဘာျဖစ္လုိ႔ အခုလုိ အံၾသရေလာက္ေအာင္ ပိန္သြားတာလဲ။ က်န္းမာေရး မေကာင္းလုိ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ျခားေမ်ာက္ေတြက အုပ္စုလုိက္ အႏုိင္က်င့္လုိ႔လား"
ဆရာေတာ္က တာ၀န္ခံႏွင့္ေတြ႔ဆုံၿပီး ေမးျမန္းလုိက္တယ္။ ေမးလုိက္တဲ့အသံက တုန္ေနသေယာင္ေယာင္။ ဒီလုိ ပုံစံမ်ိဳးႏွင့္ ေအာင္မုိးကုိ ဆရာေတာ္ မျမင္ေတြ႔လုိပါ။ ေအာင္မုိးေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနတာကုိဘဲ ဆရာေတာ္ ျမင္ေတြ႔ခ်င္တယ္။ အခုေအာင္မုိးပုံစံက ေႏြေခါင္ေခါင္အလယ္က အရုိင္းၿပိဳင္းၿပိဳင္း ေျခာက္ကပ္ကပ္ သစ္ေျခာက္ပင္ပုံစံမ်ိဳး။ ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ေအာင္မုိးေနတုန္းကဆုိ အလြန္အေဆာ့သန္တဲ့ေကာင္။ အခုေတာ့ မႈန္ကုတ္ကုတ္နဲ႔။ ေမ်ာက္နဲ႔ကုိ မတူေတာ့ဘူး။ က်ားတစ္ေကာင္ေရွ ႔ေရာက္ေနတဲ့ သမင္ေပါက္စေလးလုိ။
ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးခ်င္တဲ့စိတ္ရွိေတာ့ဟန္မတူ။
ေမ်ာက္မွန္ရင္ အၿငိမ္မေနရဘူး။ အၿမဲတမ္း ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနရမယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ကေလးေတြအေဆာ့သန္တဲ့အခါ မင္းကေတာ့ ေမ်ာက္ေလာင္းဘဲလုိ႔ တင္စားေျပာဆုိတတ္ၾကတာမဟုတ္လား။
ေမ်ာက္ဆုိမွေတာ့ ေမ်ာက္ရဲ ႔ ဂုဏ္ပုဒ္ကုိ ထိန္းသိမ္းသင့္တာေပါ့။ အခု ေအာင္မုိးက ေမ်ာက္နဲ႔မွ မတူေတာ့တာ။
တက္တက္ၾကြၾကြမရွိ။ ေျပးေျပးလႊားလႊားလဲမရွိေတာ့။
"ဆရာေတာ္ရဲ ႔ ေမ်ာက္အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူးဘုရား။ ဆရာေတာ္ သူ႔ကုိ ဒီမွာထားရစ္ၿပီး ျပန္သြားၿပီးကထဲက အစားအေသာက္လဲ ေကာင္းေကာင္းမစားေတာ့ဘူး။ တစ္ျခားေမ်ာက္ေတြနဲ႔လဲ သိပ္ေရာေရာေႏွာေႏွာမေနဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလမွဘဲ တစ္ျခားေမ်ာက္ေတြလုိ ေဆာ့ကစားတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေနေတာ့တာဘဲ။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ ေအာင္မုိးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ထြက္လာတာဆုိေတာ့ တရားေပါက္သြားၿပီထင္တယ္၊ အေဆာ့မမက္ေတာ့ဘူး လုိ႔ စေနာက္ ေျပာဆုိေနၾကေသးတယ္။ ထူးဆန္းတာက ဒီဥယ်ာဥ္ထဲ တစ္ျခား ကုိရင္ ဦးဇင္းေတြလာေရာက္ၾကည့္ရႈရင္ ေအာင္မုိးက အဲဒီဦးဇင္း ကုိရင္ေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္ဆရာေတာ္ရဲ ႔ ရြာဦးေက်ာင္းကုိ လြမ္းေနပုံရပါတယ္ဘုရား။ ဒီလိုပုံစံမ်ိဳးႏွင့္ လေတြ ရက္ေတြ မ်ားလာေတာ့ အခုလုိ ပိန္ၿခံဳးသြားတာပါဘဲဘုရား"
ဥယ်ာဥ္တာ၀န္ခံရဲ ႔ စကားေတြကုိ ၾကားၿပီး ဆရာေတာ္ ဆုိ႔နင့္လာတယ္။ စိတ္မေကာင္း အရမ္းျဖစ္သြားတယ္။
ေအာင္မုိးရဲ ႔ ျဖစ္အင္ကုိ ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္မလည္မိေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းထားရတယ္။ ေကာင္းစားေစခ်င္လုိ႔ ၿမိဳ ႔ေတာ္ကုိ ပုိ႔လုိက္မွ သူ႔ကုိ ဆင္းရဲတြင္းထဲ ပစ္ခ်လုိက္သလုိ ခံစားမိတယ္။ အမွန္တကယ္ဆုိ ဥယ်ာဥ္တာ၀န္ခံေတြကလဲ ေအာင္မုိးကုိ အထူးဂရုစုိက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမ့ဲ ခက္တာက ေအာင္မုိးရဲ ႔ Homesick ေရာဂါေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သူပိန္ၿခဳံးသြားတာ။
"ဒီအတုိင္းထားလုိ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ေအာင္မုိး ေသသြားႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါရြာဦးေက်ာင္းကုိ ျပန္ေခၚသြားမယ္။
ဟုိေရာက္ရင္ က်က်နနထားၿပီး စပယ္ရွယ္ေကၽြးေမြးထားမယ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ႀကိဳက္သလုိေနေစမယ္။
ဒါမွ သူေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳး ျပန္ျဖစ္လာမွာ"
ဆရာေတာ္ စဥ္းစားလုိ႔ အၿပီးမွာဘဲ တာ၀န္ခံကုိ စကားတစ္ခြန္းေျပာလုိက္တယ္။
"ဒကာႀကီး.. ေအာင္မုိးကုိ ဆရာေတာ္ ျပန္ေခၚသြားမယ္။ ဒကာႀကီးတုိ႔ စီစဥ္ေပးပါ"
"တင္ပါ့ဘုရား... တပည့္ေတာ္တုိ႔လဲ သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး သနားေနၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ျပန္ေခၚသြားရင္ သူအရင္ပုံစံအတုိင္း ျဖစ္လာဖုိ႔ မ်ားပါတယ္။ ျပန္ေခၚသြားပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေလွာင္ခ်ိဳင့္လုပ္ၿပီး စီစဥ္ေပးပါ့မယ္။ ဆရာေတာ္ ရြာကုိျပန္ၾကြမဲ့ရက္မွာ လာယူပါဘုရား"
ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ဆရာေတာ္ ျပန္ၾကြမဲ့ရက္မွာ တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ကုိသြားၿပီး သူတုိ႔ စီမံေပးတဲ့အတုိင္း ေအာင္မုိးကုိ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။
ေအာင္မုိးရဲ ႔ ျပန္ေတာ္ျပန္ခရီးဟာ အလာတုန္းက ပုံစံအတုိင္း ရထားတစ္တန္ ကားတစ္တန္ စီးရပါတယ္။ အဆင္သင့္အေၾကာင္းၾကားထားတဲ့ ရြာကလူေတြက ကားဂိတ္ကတစ္ဆင့္ ထမ္းပုိးေခၚေဆာင္သြားတဲ့အတြက္ တစ္ညအိပ္အၿပီးမွာ မူလေနရာ သူ႔ဘုံဗိမာန္ (နမၼားရြာဦးေက်ာင္း) သို႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သူ႔ကုိ မႏၱေလးအပုိ႔တုန္းကေလာက္ လူမစည္ကားေပမဲ့ လူအမ်ားစုကေတာ့ ေအာင္မုိးကုိ ရြာဦးေက်ာင္းကေနၿပီး ႀကိဳဆုိၾကည့္ရႈေနၾကေလရဲ ႔။
(အပုိင္း ၇ ဆက္ဖတ္ပါ)
ဆရာေတာ္က တာ၀န္ခံႏွင့္ေတြ႔ဆုံၿပီး ေမးျမန္းလုိက္တယ္။ ေမးလုိက္တဲ့အသံက တုန္ေနသေယာင္ေယာင္။ ဒီလုိ ပုံစံမ်ိဳးႏွင့္ ေအာင္မုိးကုိ ဆရာေတာ္ မျမင္ေတြ႔လုိပါ။ ေအာင္မုိးေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနတာကုိဘဲ ဆရာေတာ္ ျမင္ေတြ႔ခ်င္တယ္။ အခုေအာင္မုိးပုံစံက ေႏြေခါင္ေခါင္အလယ္က အရုိင္းၿပိဳင္းၿပိဳင္း ေျခာက္ကပ္ကပ္ သစ္ေျခာက္ပင္ပုံစံမ်ိဳး။ ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ေအာင္မုိးေနတုန္းကဆုိ အလြန္အေဆာ့သန္တဲ့ေကာင္။ အခုေတာ့ မႈန္ကုတ္ကုတ္နဲ႔။ ေမ်ာက္နဲ႔ကုိ မတူေတာ့ဘူး။ က်ားတစ္ေကာင္ေရွ ႔ေရာက္ေနတဲ့ သမင္ေပါက္စေလးလုိ။
ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးခ်င္တဲ့စိတ္ရွိေတာ့ဟန္မတူ။
ေမ်ာက္မွန္ရင္ အၿငိမ္မေနရဘူး။ အၿမဲတမ္း ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနရမယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ကေလးေတြအေဆာ့သန္တဲ့အခါ မင္းကေတာ့ ေမ်ာက္ေလာင္းဘဲလုိ႔ တင္စားေျပာဆုိတတ္ၾကတာမဟုတ္လား။
ေမ်ာက္ဆုိမွေတာ့ ေမ်ာက္ရဲ ႔ ဂုဏ္ပုဒ္ကုိ ထိန္းသိမ္းသင့္တာေပါ့။ အခု ေအာင္မုိးက ေမ်ာက္နဲ႔မွ မတူေတာ့တာ။
တက္တက္ၾကြၾကြမရွိ။ ေျပးေျပးလႊားလႊားလဲမရွိေတာ့။
"ဆရာေတာ္ရဲ ႔ ေမ်ာက္အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူးဘုရား။ ဆရာေတာ္ သူ႔ကုိ ဒီမွာထားရစ္ၿပီး ျပန္သြားၿပီးကထဲက အစားအေသာက္လဲ ေကာင္းေကာင္းမစားေတာ့ဘူး။ တစ္ျခားေမ်ာက္ေတြနဲ႔လဲ သိပ္ေရာေရာေႏွာေႏွာမေနဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလမွဘဲ တစ္ျခားေမ်ာက္ေတြလုိ ေဆာ့ကစားတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေနေတာ့တာဘဲ။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ ေအာင္မုိးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ထြက္လာတာဆုိေတာ့ တရားေပါက္သြားၿပီထင္တယ္၊ အေဆာ့မမက္ေတာ့ဘူး လုိ႔ စေနာက္ ေျပာဆုိေနၾကေသးတယ္။ ထူးဆန္းတာက ဒီဥယ်ာဥ္ထဲ တစ္ျခား ကုိရင္ ဦးဇင္းေတြလာေရာက္ၾကည့္ရႈရင္ ေအာင္မုိးက အဲဒီဦးဇင္း ကုိရင္ေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္ဆရာေတာ္ရဲ ႔ ရြာဦးေက်ာင္းကုိ လြမ္းေနပုံရပါတယ္ဘုရား။ ဒီလိုပုံစံမ်ိဳးႏွင့္ လေတြ ရက္ေတြ မ်ားလာေတာ့ အခုလုိ ပိန္ၿခံဳးသြားတာပါဘဲဘုရား"
ဥယ်ာဥ္တာ၀န္ခံရဲ ႔ စကားေတြကုိ ၾကားၿပီး ဆရာေတာ္ ဆုိ႔နင့္လာတယ္။ စိတ္မေကာင္း အရမ္းျဖစ္သြားတယ္။
ေအာင္မုိးရဲ ႔ ျဖစ္အင္ကုိ ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္မလည္မိေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းထားရတယ္။ ေကာင္းစားေစခ်င္လုိ႔ ၿမိဳ ႔ေတာ္ကုိ ပုိ႔လုိက္မွ သူ႔ကုိ ဆင္းရဲတြင္းထဲ ပစ္ခ်လုိက္သလုိ ခံစားမိတယ္။ အမွန္တကယ္ဆုိ ဥယ်ာဥ္တာ၀န္ခံေတြကလဲ ေအာင္မုိးကုိ အထူးဂရုစုိက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမ့ဲ ခက္တာက ေအာင္မုိးရဲ ႔ Homesick ေရာဂါေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သူပိန္ၿခဳံးသြားတာ။
"ဒီအတုိင္းထားလုိ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ေအာင္မုိး ေသသြားႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါရြာဦးေက်ာင္းကုိ ျပန္ေခၚသြားမယ္။
ဟုိေရာက္ရင္ က်က်နနထားၿပီး စပယ္ရွယ္ေကၽြးေမြးထားမယ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ႀကိဳက္သလုိေနေစမယ္။
ဒါမွ သူေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳး ျပန္ျဖစ္လာမွာ"
ဆရာေတာ္ စဥ္းစားလုိ႔ အၿပီးမွာဘဲ တာ၀န္ခံကုိ စကားတစ္ခြန္းေျပာလုိက္တယ္။
"ဒကာႀကီး.. ေအာင္မုိးကုိ ဆရာေတာ္ ျပန္ေခၚသြားမယ္။ ဒကာႀကီးတုိ႔ စီစဥ္ေပးပါ"
"တင္ပါ့ဘုရား... တပည့္ေတာ္တုိ႔လဲ သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး သနားေနၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ျပန္ေခၚသြားရင္ သူအရင္ပုံစံအတုိင္း ျဖစ္လာဖုိ႔ မ်ားပါတယ္။ ျပန္ေခၚသြားပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေလွာင္ခ်ိဳင့္လုပ္ၿပီး စီစဥ္ေပးပါ့မယ္။ ဆရာေတာ္ ရြာကုိျပန္ၾကြမဲ့ရက္မွာ လာယူပါဘုရား"
ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ဆရာေတာ္ ျပန္ၾကြမဲ့ရက္မွာ တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ကုိသြားၿပီး သူတုိ႔ စီမံေပးတဲ့အတုိင္း ေအာင္မုိးကုိ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။
ေအာင္မုိးရဲ ႔ ျပန္ေတာ္ျပန္ခရီးဟာ အလာတုန္းက ပုံစံအတုိင္း ရထားတစ္တန္ ကားတစ္တန္ စီးရပါတယ္။ အဆင္သင့္အေၾကာင္းၾကားထားတဲ့ ရြာကလူေတြက ကားဂိတ္ကတစ္ဆင့္ ထမ္းပုိးေခၚေဆာင္သြားတဲ့အတြက္ တစ္ညအိပ္အၿပီးမွာ မူလေနရာ သူ႔ဘုံဗိမာန္ (နမၼားရြာဦးေက်ာင္း) သို႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သူ႔ကုိ မႏၱေလးအပုိ႔တုန္းကေလာက္ လူမစည္ကားေပမဲ့ လူအမ်ားစုကေတာ့ ေအာင္မုိးကုိ ရြာဦးေက်ာင္းကေနၿပီး ႀကိဳဆုိၾကည့္ရႈေနၾကေလရဲ ႔။
(အပုိင္း ၇ ဆက္ဖတ္ပါ)
Tuesday, 24 February 2009
မႏၱေလးျပန္ ေအာင္မုိး (၅)
ေအာင္မုိးကုိ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ႏွင့္ ဆရာေတာ္ ေနထုိင္လာခဲ့တာ ရက္ေတြ လေတြ အေတာ္ေလး ၾကာေညာင္းခဲ့ေလၿပီဘဲ။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေနအိမ္ေလးလဲ ပ်ဥ္ပုံဘ၀ႏွင့္ျပားျပား၀ပ္၀ပ္။ သူ႔ေနအိမ္ေနရာမွာ ျမက္ေပါင္းပင္တုိ႔ အစားထုိးေနရာယူထားၾကေလရဲ ႔။ ရြာသူရြာသားေတြလဲ ေအာင္မုိးကုိ ေမ့သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ သူႏွင့္ကစားဖက္ ေခြးေတြ ေၾကာင္ေတြလဲ ေအာင္မုိးကုိ သတိရေနတဲ့ပုံမေပါက္ၾကေတာ့။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြလဲ ေအာင္မုိးကုိ ဖြတ္ေမ့ ပဒတ္ေမ့ ေမ့ကုန္ၾကေရာေပါ့။
ေအာင္မုိးကုိ သတိရတဲ့စိတ္ေတြကုိ အခ်ိန္စက္နာရီတုိ႔က ၀ါးၿမိဳပစ္လုိက္ၾကေလၿပီ။ ေရာ္ရြက္၀ါတုိ႔ ေျမခၿပီး မုိးေပါက္ေတြ တစ္ဖြဲဖြဲရြာသြန္းၿဖိဳးၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏွင္းဖြဲေလးေတြေတာင္ ေ၀ေနၾကျပန္ေလၿပီ။ ဒါဆုိ ရာသီစက္ရဟတ္ တစ္ပတ္ျပန္လည္လာၿပီဆုိတဲ့ သေကၤတဘဲေပါ့။ တစ္ႏွစ္ဆုိတာ ဘာမွ မၾကာလုိက္ဘူးလုိ႔ ထင္ရေပမဲ့ အဲဒီ တစ္ႏွစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ လူေတြရဲ ႔စိတ္ (ေအာင္မုိးကုိ သတိရတဲ့စိတ္)ေတြကေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလၿပီတကား။
ေအာင္မုိးအေၾကာင္း ေျပာတဲ့လူ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။
ျဖစ္တတ္တဲ့သေဘာဘဲေပါ့ေလ။ ၾကာလာရင္ အားလုံးေမ့သြားတတ္ၾကတာ လူေတြရဲ ႔ သဘာ၀ဘဲ မဟုတ္လား။
ေအာင္မုိးအေၾကာင္းကုိ အသာေလးထားဦး။ ၿဗိတိသွ်ေတာ္၀င္မင္းသမီးေဟာင္း ဒုိင္ယာနာ၊ ပါကစ္စတန္ေခါင္းေဆာင္ ဘူတုိ၊ ဂ်ပန္ကုိေဘး ငလ်င္၊ ျမန္မာ ဆုိင္ကလုန္းနာဂစ္၊ တရုတ္ငလ်င္စတဲ့ ႀကီးက်ယ္လွတဲ့ ဆုံးရႈံးမႈေတြကုိေတာင္ အခ်ိန္က ၀ါးမ်ိဳပစ္လုိက္ၿပီမဟုတ္လား။
ေအာင္မုိးကုိ မႏၱေလးပုိ႔ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္ခန္႔အၾကာေလာက္မွာ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုႏွင့္ဆရာေတာ္ မႏၱေလးကုိ ဆင္းလာခဲ့တယ္။ မႏၱေလးေရာက္လာျပန္ေတာ့လဲ ေအာင္မုိးကုိ သတိမရဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္မုိးရွိရာ ရတနာပုံဥယ်ာဥ္ထဲ သြားဖုိ႔ ဆရာေတာ္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ေအာင္မုိး. အခုေလာက္ဆုိ ေပ်ာ္ေနေလာက္ၿပီ။ ငါ့ကုိလဲ မွတ္မိပါ့ဦးမလားမသိဘူး ဆုိၿပီး စုိးရိမ္ေနေလရဲ ႔။
"ေအာင္မုိး ကံေကာင္းပါတယ္။ ဥယ်ာဥ္အလည္လာတဲ့သူေတြက အစာေကၽြးလုိက္၊ ဥယ်ာဥ္တာ၀န္ခံေတြက အစာေကၽြးလုိက္၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္လုိက္ပါးလုိက္ဆုိေတာ့ ၀ၿဖီးေနမွာဘဲ။ ငါ့ကုိ မမွတ္မိလဲ ကိစၥမရွိပါဘူး။ သူေပ်ာ္ေနတာကုိ ငါျမင္ရရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ"
ဆရာေတာ္ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ၿပီး ရတနာပုံဥယ်ာဥ္ထဲ ၀င္လာခဲ့တယ္။ က်န္တဲ့ ၾကည့္စရာေတြကုိ ဆရာေတာ္ စိတ္မ၀င္စားႏုိင္ဘူး။ ေအာင္မုိးရွိတဲ့ေနရာကုိဘဲ တန္းၿပီးသြားလုိက္တယ္။ ေတြ႔ျမင္ခ်င္ေဇာက ႀကီးမားေနၿပီေလ။
၀၀တုတ္တုတ္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းျဖစ္ေနမဲ့ ေအာင္မုိးကုိ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေနရာ ေမ်ာက္အိမ္ေတြဘက္ကုိ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ေတြေ၀သြားတယ္။ ေမ်ာက္ေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ ေအာင္မုိးကုိ ဆရာေတာ္ ရွာမေတြ႔ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။
"ေအာင္မုိးေရ... ေအာင္မုိးေရ... ေအာင္မုိးေရ..."
ဆရာေတာ္ အသံကုိျမင့္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ေအာ္ေခၚလုိက္တယ္။ ရုပ္ခပ္ဆုိးဆုိး အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ ဆရာေတာ့္အနား ေျပးလာတယ္။ ဆရာေတာ့္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာစုိက္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြိ ကြိ ကြိ ဆုိၿပီး အသံျပဳတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ အဲဒီေမ်ာက္ဟာ ေအာင္မုိးကုိယ္တုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
"ဘယ္လုိ ျဖစ္ရတာလဲ.. သား ေအာင္မုိးေလးရယ္"
မ်က္တြင္းေတြက ေဟာက္ပက္ပက္၊ အရုိးေပၚအေရတင္ရုံ ခ်ိနဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ရုပ္ပုံကုိ ဆရာေတာ္ အေတာ္ေလး ပုံဖမ္းယူရတယ္။ စိတ္မေကာင္းလုိက္တာလဲ လြန္ေရာဘဲ။ "ေနမေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေနသလားမသိဘူး။ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ တာ၀န္ခံႏွင့္ေတြ႔ၿပီး ေမးျမန္းတာေကာင္းတယ္" လုိ႔ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ၿပီး ဆရာေတာ္ တာ၀န္ခံဆီသြားၿပီး စုံစမ္းေမးျမန္းလုိက္တယ္။
(အပုိင္း ၆ ဆက္ဖတ္ပါ)
ေအာင္မုိးကုိ သတိရတဲ့စိတ္ေတြကုိ အခ်ိန္စက္နာရီတုိ႔က ၀ါးၿမိဳပစ္လုိက္ၾကေလၿပီ။ ေရာ္ရြက္၀ါတုိ႔ ေျမခၿပီး မုိးေပါက္ေတြ တစ္ဖြဲဖြဲရြာသြန္းၿဖိဳးၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏွင္းဖြဲေလးေတြေတာင္ ေ၀ေနၾကျပန္ေလၿပီ။ ဒါဆုိ ရာသီစက္ရဟတ္ တစ္ပတ္ျပန္လည္လာၿပီဆုိတဲ့ သေကၤတဘဲေပါ့။ တစ္ႏွစ္ဆုိတာ ဘာမွ မၾကာလုိက္ဘူးလုိ႔ ထင္ရေပမဲ့ အဲဒီ တစ္ႏွစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ လူေတြရဲ ႔စိတ္ (ေအာင္မုိးကုိ သတိရတဲ့စိတ္)ေတြကေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလၿပီတကား။
ေအာင္မုိးအေၾကာင္း ေျပာတဲ့လူ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။
ျဖစ္တတ္တဲ့သေဘာဘဲေပါ့ေလ။ ၾကာလာရင္ အားလုံးေမ့သြားတတ္ၾကတာ လူေတြရဲ ႔ သဘာ၀ဘဲ မဟုတ္လား။
ေအာင္မုိးအေၾကာင္းကုိ အသာေလးထားဦး။ ၿဗိတိသွ်ေတာ္၀င္မင္းသမီးေဟာင္း ဒုိင္ယာနာ၊ ပါကစ္စတန္ေခါင္းေဆာင္ ဘူတုိ၊ ဂ်ပန္ကုိေဘး ငလ်င္၊ ျမန္မာ ဆုိင္ကလုန္းနာဂစ္၊ တရုတ္ငလ်င္စတဲ့ ႀကီးက်ယ္လွတဲ့ ဆုံးရႈံးမႈေတြကုိေတာင္ အခ်ိန္က ၀ါးမ်ိဳပစ္လုိက္ၿပီမဟုတ္လား။
ေအာင္မုိးကုိ မႏၱေလးပုိ႔ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္ခန္႔အၾကာေလာက္မွာ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုႏွင့္ဆရာေတာ္ မႏၱေလးကုိ ဆင္းလာခဲ့တယ္။ မႏၱေလးေရာက္လာျပန္ေတာ့လဲ ေအာင္မုိးကုိ သတိမရဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္မုိးရွိရာ ရတနာပုံဥယ်ာဥ္ထဲ သြားဖုိ႔ ဆရာေတာ္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ေအာင္မုိး. အခုေလာက္ဆုိ ေပ်ာ္ေနေလာက္ၿပီ။ ငါ့ကုိလဲ မွတ္မိပါ့ဦးမလားမသိဘူး ဆုိၿပီး စုိးရိမ္ေနေလရဲ ႔။
"ေအာင္မုိး ကံေကာင္းပါတယ္။ ဥယ်ာဥ္အလည္လာတဲ့သူေတြက အစာေကၽြးလုိက္၊ ဥယ်ာဥ္တာ၀န္ခံေတြက အစာေကၽြးလုိက္၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္လုိက္ပါးလုိက္ဆုိေတာ့ ၀ၿဖီးေနမွာဘဲ။ ငါ့ကုိ မမွတ္မိလဲ ကိစၥမရွိပါဘူး။ သူေပ်ာ္ေနတာကုိ ငါျမင္ရရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ"
ဆရာေတာ္ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ၿပီး ရတနာပုံဥယ်ာဥ္ထဲ ၀င္လာခဲ့တယ္။ က်န္တဲ့ ၾကည့္စရာေတြကုိ ဆရာေတာ္ စိတ္မ၀င္စားႏုိင္ဘူး။ ေအာင္မုိးရွိတဲ့ေနရာကုိဘဲ တန္းၿပီးသြားလုိက္တယ္။ ေတြ႔ျမင္ခ်င္ေဇာက ႀကီးမားေနၿပီေလ။
၀၀တုတ္တုတ္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းျဖစ္ေနမဲ့ ေအာင္မုိးကုိ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေနရာ ေမ်ာက္အိမ္ေတြဘက္ကုိ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ေတြေ၀သြားတယ္။ ေမ်ာက္ေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ ေအာင္မုိးကုိ ဆရာေတာ္ ရွာမေတြ႔ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။
"ေအာင္မုိးေရ... ေအာင္မုိးေရ... ေအာင္မုိးေရ..."
ဆရာေတာ္ အသံကုိျမင့္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ေအာ္ေခၚလုိက္တယ္။ ရုပ္ခပ္ဆုိးဆုိး အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ ဆရာေတာ့္အနား ေျပးလာတယ္။ ဆရာေတာ့္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာစုိက္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြိ ကြိ ကြိ ဆုိၿပီး အသံျပဳတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ အဲဒီေမ်ာက္ဟာ ေအာင္မုိးကုိယ္တုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
"ဘယ္လုိ ျဖစ္ရတာလဲ.. သား ေအာင္မုိးေလးရယ္"
မ်က္တြင္းေတြက ေဟာက္ပက္ပက္၊ အရုိးေပၚအေရတင္ရုံ ခ်ိနဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ရုပ္ပုံကုိ ဆရာေတာ္ အေတာ္ေလး ပုံဖမ္းယူရတယ္။ စိတ္မေကာင္းလုိက္တာလဲ လြန္ေရာဘဲ။ "ေနမေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေနသလားမသိဘူး။ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ တာ၀န္ခံႏွင့္ေတြ႔ၿပီး ေမးျမန္းတာေကာင္းတယ္" လုိ႔ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ၿပီး ဆရာေတာ္ တာ၀န္ခံဆီသြားၿပီး စုံစမ္းေမးျမန္းလုိက္တယ္။
(အပုိင္း ၆ ဆက္ဖတ္ပါ)
မႏၱေလးျပန္ ေအာင္မုိး (၄)
ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြလဲ ေအာင္မုိးကုိ ၀ုိင္းၿပီး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေၾကာင္ကေလးေတြကေတာ့ ဘယ္ကုိ ေပ်ာက္သြားၾကတယ္မသိဘူး။ ေအာင္မုိးအျဖစ္ကုိ မျမင္ရက္လုိ႔ တိမ္းေရွာင္သြားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ေခြးေတြကေတာ့ တစ္အင့္အင့္ အသံျပဳၿပီး ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေလွာင္အိမ္နား ပတ္ခ်ာလွည့္ၿပီး ေျပးလုိက္၊ ဆရာေတာ့္ထံျပန္လာလုိက္နဲ႔ အသနားခံေနၾကသေယာင္ေယာင္။ ျမင္ကြင္းကေတာ့ တကယ္စိတ္မေကာင္းစရာပါဘဲ။
ေအာ္... က်ေနာ္လဲ အေတြးတစ္ခုေပါက္မိတယ္။ သားသမီးေတြကို ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးတဲ့ မိဘေတြမွာလဲ သားသမီးေတြရဲ ႔ ေရွ ႔ေရး ေကာင္းစားေရးအတြက္ လုပ္ေပးလုိက္ရေပမဲ့ စိတ္ေကာင္းၾကရွာမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ခြဲခြါၾကရေတာ့မွာကုိး။
အခု ဆရာေတာ္လဲ ေအာင္မုိးေကာင္းစားေရး အတြက္ျပဳလုပ္ေပးရေပမဲ့ တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဆရာေတာ့္မ်က္ႏွာ မသာယာပါဘူး။ တိမ္ေတာင္တိမ္စုိင္ေတြ လႊမ္းၿခဳံထားတဲ့ မုိးေကာင္းကင္လုိပါဘဲ။ ဆရာေတာ့္မ်က္ႏွာ မႈန္ကုတ္ကုတ္ ျဖစ္ေနတယ္။
"ကဲ.. သြားဖုိ႔အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ ကားဂိတ္ကုိ သြားၾကစုိ႔"
ဆရာေတာ့္ စကားအဆုံးမွာဘဲ ေအာင္မုိးကုိ ထည့္ထားတဲ့ ေလွာင္အိမ္ကုိ ထမ္းယူၿပီး ကားဂိတ္ကုိ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ျပန္လမ္းမရွိတဲ့ မႏၱေလးအသြားးခရီးေလးဟာ အလြန္မွဘဲ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းဖြယ္တုိ႔နဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေလရဲ ႔။ လုိက္ပုိ႔ၾကတဲ့သူေတြကလဲ စည္စည္ကားကားပါဘဲ။
ေအာင္မုိးရဲ ႔ ခရီးဟာ သူ႔အတြက္ အထီးမက်န္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျပန္လမ္းမရွိတဲ့ ခရီးေလ။
"ေဟာ ဘတ္စ္ကားလာေနၿပီ"
ကားဂိတ္ကုိ ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္မွာဘဲ ပင္လည္ဘူး-ေကာလင္း ဘတ္စ္ကား ၀င္ေရာက္လာတယ္။ ေအာင္မုိးကုိ ကားေပၚတင္ၿပီး ေကာလင္းကို သြားတယ္။ ေကာလင္းကေန ျမစ္ႀကီးနား-မႏၱေလးမီးရထားကုိ စီးၿပီး မႏၱေလး ဆင္းလာခဲ့တယ္။ မႏၱေလးေရာက္တဲ့ေန႔မွာဘဲ ေအာင္မုိးကုိ မႏၱေလး ရတနာပုံတိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ထဲ အေရာက္ပုိ႔ေပးလုိက္တယ္။ ဆရာေတာ္ တိရစၦာန္ရုံက အျပန္မွာေတာ့ ေအာင္မုိးေလးခမ်ာ အိမ္သစ္ ေနရာသစ္ အေဖာ္အသစ္ေတြၾကားထဲမွာ မ်က္စိေလး ကလည္ကလည္နဲ႔ က်န္ရစ္ေနခဲ့ေလရဲ ႔။
ခြဲခြါကာစဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္လဲ လုံး၀စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ေအာင္မုိးကုိဘဲ သတိရေနမိတယ္။ ဆရာေတာ္ မႏၱေလးမွာ ၾကာၾကာေနခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ မဟာျမတ္မုနိဘုရားဖူးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာဘဲ မီးရထားနဲ႔ နမၼာရြာဦးေက်ာင္းကုိ ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ရြာဦးေက်ာင္းအ၀င္၀ကို ေရာက္ၿပီဆုိရင္ဘဲ ေတြ႔ျမင္ေနက် ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေနရာေလးေတြ ၾကည့္ၿပီး
ေအာင္မုိးရဲ ႔ေဆာ့ကစားဟန္ေလးေတြကုိျမင္ေယာင္လာတယ္။ ဆရာေတာ္ကုိ အရမ္းခင္တြယ္ေနတဲ့ ေအာင္မုိး ဆရာေတာ္ ဘယ္အရပ္ကဘဲ ျပန္လာျပန္လာ ႀကိဳဆုိေနက်ေလ။ အခုေတာ့ ေအာင္မုိးရဲ ႔ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိေတာ့။ ဆရာေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဟာတာတာျဖစ္လာတယ္။ သံေယာဇဥ္ေတြေလ။ သံေယာဇဥ္ေတြေပါ့။ လူ တိရစၦာန္ သက္ရွိ သက္မဲ့ တစ္ခုခုအေပၚ သံေယာဇဥ္ထားမိရင္ အေတာ္ေလး ျဖတ္ပစ္ရ ခက္ပါလား။
ဆရာေတာ္လဲ ေအာင္မုိးကုိ သတိရတဲ့စိတ္ကမ်ားေနေပမဲ့ ေအာင္မုိးေကာင္းစားေရးကုိ ေရွးရႈၿပီး မႏၱေလးကုိ ပုိ႔ေပးခဲ့တဲ့သူ႔လုပ္ရပ္အတြက္ ေနာင္တ ရမေနပါဘူး။ သတိရစိတ္ကေလးကုိ ထုတ္ပယ္လုိက္ကာ စိတ္ထဲကဘဲ တုိးတုိးေလး ဆုေတာင္းေနမိလုိက္တယ္။
"ေအာင္မုိးေလး... ေနရာသစ္မွာ.. မိတ္သစ္ေဆြသစ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးႏုိင္ပါေစ"
(အပုိင္း ၅ ဆက္ဖတ္ပါ)
ေအာ္... က်ေနာ္လဲ အေတြးတစ္ခုေပါက္မိတယ္။ သားသမီးေတြကို ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးတဲ့ မိဘေတြမွာလဲ သားသမီးေတြရဲ ႔ ေရွ ႔ေရး ေကာင္းစားေရးအတြက္ လုပ္ေပးလုိက္ရေပမဲ့ စိတ္ေကာင္းၾကရွာမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ခြဲခြါၾကရေတာ့မွာကုိး။
အခု ဆရာေတာ္လဲ ေအာင္မုိးေကာင္းစားေရး အတြက္ျပဳလုပ္ေပးရေပမဲ့ တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဆရာေတာ့္မ်က္ႏွာ မသာယာပါဘူး။ တိမ္ေတာင္တိမ္စုိင္ေတြ လႊမ္းၿခဳံထားတဲ့ မုိးေကာင္းကင္လုိပါဘဲ။ ဆရာေတာ့္မ်က္ႏွာ မႈန္ကုတ္ကုတ္ ျဖစ္ေနတယ္။
"ကဲ.. သြားဖုိ႔အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ ကားဂိတ္ကုိ သြားၾကစုိ႔"
ဆရာေတာ့္ စကားအဆုံးမွာဘဲ ေအာင္မုိးကုိ ထည့္ထားတဲ့ ေလွာင္အိမ္ကုိ ထမ္းယူၿပီး ကားဂိတ္ကုိ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ျပန္လမ္းမရွိတဲ့ မႏၱေလးအသြားးခရီးေလးဟာ အလြန္မွဘဲ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းဖြယ္တုိ႔နဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေလရဲ ႔။ လုိက္ပုိ႔ၾကတဲ့သူေတြကလဲ စည္စည္ကားကားပါဘဲ။
ေအာင္မုိးရဲ ႔ ခရီးဟာ သူ႔အတြက္ အထီးမက်န္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျပန္လမ္းမရွိတဲ့ ခရီးေလ။
"ေဟာ ဘတ္စ္ကားလာေနၿပီ"
ကားဂိတ္ကုိ ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္မွာဘဲ ပင္လည္ဘူး-ေကာလင္း ဘတ္စ္ကား ၀င္ေရာက္လာတယ္။ ေအာင္မုိးကုိ ကားေပၚတင္ၿပီး ေကာလင္းကို သြားတယ္။ ေကာလင္းကေန ျမစ္ႀကီးနား-မႏၱေလးမီးရထားကုိ စီးၿပီး မႏၱေလး ဆင္းလာခဲ့တယ္။ မႏၱေလးေရာက္တဲ့ေန႔မွာဘဲ ေအာင္မုိးကုိ မႏၱေလး ရတနာပုံတိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ထဲ အေရာက္ပုိ႔ေပးလုိက္တယ္။ ဆရာေတာ္ တိရစၦာန္ရုံက အျပန္မွာေတာ့ ေအာင္မုိးေလးခမ်ာ အိမ္သစ္ ေနရာသစ္ အေဖာ္အသစ္ေတြၾကားထဲမွာ မ်က္စိေလး ကလည္ကလည္နဲ႔ က်န္ရစ္ေနခဲ့ေလရဲ ႔။
ခြဲခြါကာစဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္လဲ လုံး၀စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ေအာင္မုိးကုိဘဲ သတိရေနမိတယ္။ ဆရာေတာ္ မႏၱေလးမွာ ၾကာၾကာေနခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ မဟာျမတ္မုနိဘုရားဖူးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာဘဲ မီးရထားနဲ႔ နမၼာရြာဦးေက်ာင္းကုိ ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ရြာဦးေက်ာင္းအ၀င္၀ကို ေရာက္ၿပီဆုိရင္ဘဲ ေတြ႔ျမင္ေနက် ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေနရာေလးေတြ ၾကည့္ၿပီး
ေအာင္မုိးရဲ ႔ေဆာ့ကစားဟန္ေလးေတြကုိျမင္ေယာင္လာတယ္။ ဆရာေတာ္ကုိ အရမ္းခင္တြယ္ေနတဲ့ ေအာင္မုိး ဆရာေတာ္ ဘယ္အရပ္ကဘဲ ျပန္လာျပန္လာ ႀကိဳဆုိေနက်ေလ။ အခုေတာ့ ေအာင္မုိးရဲ ႔ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိေတာ့။ ဆရာေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဟာတာတာျဖစ္လာတယ္။ သံေယာဇဥ္ေတြေလ။ သံေယာဇဥ္ေတြေပါ့။ လူ တိရစၦာန္ သက္ရွိ သက္မဲ့ တစ္ခုခုအေပၚ သံေယာဇဥ္ထားမိရင္ အေတာ္ေလး ျဖတ္ပစ္ရ ခက္ပါလား။
ဆရာေတာ္လဲ ေအာင္မုိးကုိ သတိရတဲ့စိတ္ကမ်ားေနေပမဲ့ ေအာင္မုိးေကာင္းစားေရးကုိ ေရွးရႈၿပီး မႏၱေလးကုိ ပုိ႔ေပးခဲ့တဲ့သူ႔လုပ္ရပ္အတြက္ ေနာင္တ ရမေနပါဘူး။ သတိရစိတ္ကေလးကုိ ထုတ္ပယ္လုိက္ကာ စိတ္ထဲကဘဲ တုိးတုိးေလး ဆုေတာင္းေနမိလုိက္တယ္။
"ေအာင္မုိးေလး... ေနရာသစ္မွာ.. မိတ္သစ္ေဆြသစ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးႏုိင္ပါေစ"
(အပုိင္း ၅ ဆက္ဖတ္ပါ)
Monday, 23 February 2009
မႏၱေလးျပန္ ေအာင္မုိး (၃)
ဆရာေတာ္ဟာ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေရွးေရးကုိ အျမန္ဆုံးစီစဥ္ေပးခ်င္တဲ့အတြက္ ၀ယ္စရာရွိတာေတြကို ေစ်းခ်ိဳဘက္မွာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း အၿပီး၀ယ္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနားမီးရထားကုိ စီးၿပီး ေအာင္မုိးရွိရာ ရြာဦးေက်ာင္းအရပ္သုိ႔ ျပန္တက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ေအာင္မုိးေနခဲ့တဲ့ရြာဦးေက်ာင္းတည္ရွိရာေနရာကုိ နဲနဲမိတ္ဆက္ေပးပါရေစ။
က်ေနာ့္ရြာနာမည္က တုံးဖလားရြာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ တုံးဖလားလုိ႔ နာမည္တြင္မွန္း က်ေနာ္အခုထက္ထိ မသိရေသးပါဘူး။ တုံးႏွင့္ ဖလားႏွင့္ဘယ္လုိ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနမွန္းလဲ တကယ္ကုိ မသိခဲ့ပါဘူး။ ေရွးလူႀကီးေတြ ေျပာစကားအရကေတာ့ ေရွးေရွးတုန္းက ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြ ေနထိုင္ခဲ့ၾကလုိ႔ ရွမ္းနာမည္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ဟန္တူပါတယ္လုိ႔ ဆုိၾကေလရဲ ႔။
တုံးဖလားရြာေလးဟာ ေကာလင္း-၀န္းသုိၿမိဳ ႔ေတြရဲ ႔ အေနာက္ဘက္ယြန္းယြန္းမွာရွိတဲ့
ပင္လည္ဘူးၿမဳိ ႔နယ္အတြင္းမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ေဒသခံ (က်ေနာ္ အပါအ၀င္) ေတြရဲ ႔ အသံ၀ဲတာကတစ္ေၾကာင္း တႏွင့္သ အသံကြဲေအာင္မထြက္တတ္ၾကတာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ တုံးဖလားလုိ႔ အသံမထြက္ဘဲ သုံးဖလားလုိ႔ အသံထြက္သြားတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ တစ္ခ်ိဳ ႔လူႀကီးေတြက သရီးဖလားရြာကလူေတြလားကြ လုိ႔ စၾကေနာက္ၾကေလရဲ ႔။
က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာရဲ ႔ အေနာက္ဖက္ ေလးမုိင္ခန္႔ေလာက္မွာ နမၼားဆုိတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာရွိတယ္။ ရြာသားေတြအားလုံး အလြန္ရုိးသားျဖဴစင္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေဒသဘက္မွာ ဗုဒၶဘာသာတစ္ခုထဲကိုဘဲ ကုိးကြယ္ၾကတာပါ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ရြာမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဘဲရွိတာမ်ားပါတယ္။
နမၼားရြာေလးမွာလဲ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဘဲ ရွိတာပါ။ ရြာရဲ ႔ထိပ္မွာ ေဆာက္ၿပီးကုိးကြယ္ထားတဲ့အတြက္ ထုံးစံအတုိင္း ရြာဦးေက်ာင္းလုိ႔ဘဲ အမည္တြင္ပါတယ္။
ေအာင္မုိးရဲ ႔ေနရာက အဲဒီနမၼားရြာဦးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ အရပ္ကေနၿပီး မႏၱေလး ဆင္းခ်င္ရင္ ေကာလင္းအထိ ဘတ္စ္ကားစီးရပါတယ္။ ႏွစ္နာရီခန္႔ၾကာပါတယ္။ ေကာလင္းအထိ မုိင္ ၂၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ပါဘဲ။ ေကာလင္းကေနၿပီး ျမစ္ႀကီးနား-မႏၱေလး ျမန္မာ့မီးရထားကုိ စီးရပါတယ္။ ေကာလင္းကေန မႏၱေလးအထိ ရထားခုတ္ေမာင္းခ်ိန္ ၁၀ နာရီခန္႔ရွိတယ္။ ေကာလင္း-မႏၱေလး ဘတ္စ္ကားရွိေပမဲ့ တစ္ပတ္မွ တစ္ခါေလာက္သာထြက္တာေၾကာင့္ မီးရထားကုိဘဲ အားကိုးၾကရပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဟာ ရြာဦးေက်ာင္းကုိ ျပန္ေရာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ေအာင္မုိးကုိ ပုိၿပီးဂရုစုိက္တယ္။ ပုိၿပီးလဲ အစားအစာအေကာင္းေတြကုိ ေကၽြးတယ္။ ေရွ ႔တစ္လအတြင္း မႏၱေလးကုိ ပုိ႔ရေတာ့မွာဆုိေတာ့လဲ ဆရာေတာ္ ကုိယ္တုိင္ ၀မ္းနည္းခ်င္လာသလုိလုိ။ ေအာင္မုိးခမ်ာမွာေတာ့ ပစၥဳပၸန္ အတိတ္ အနာဂါတ္အေၾကာင္းေတြ နားမလည္ရွာဘူး။ သူ႔ရဲ ႔ အနာဂါတ္ဘ၀ဘယ္လုိျဖစ္လာမယ္ဆုိတာလဲ စဥ္းစားမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဆာ့မပ်က္ အစားမပ်က္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္ေနေလရဲ ႔။
မႏၱေလးက ျပန္လာၿပီး တစ္လျပည့္ခါနီးေလာက္မွာ ဆရာေတာ္က ေမ်ာက္ေလွာင္အိမ္ အေသးေလးတစ္လုံး ျပဳလုပ္တယ္။ ေအာင္မုိးကုိ ထည့္ၿပီး မႏၱေလး ယူသြားဖုိ႔ေပါ့။ သူ႔ကုိ ထည့္ဖုိ႔ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ေလးလုပ္ေနတာကုိ ေအာင္မုိးက ဘာမွသိဟန္မတူဘူး။ ဆရာေတာ္အနား ရစ္သီသီလုပ္ၿပီး ၾကည့္ေနေလရဲ ႔။
ေအာင္မုိးအတြက္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ႀကီးရွိေပမဲ့ လိမ္မာယဥ္ေက်းလာၿပီျဖစ္တဲ့ ေအာင္မုိးကုိ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာခ်ည္း မထားေတာ့ပါဘူး။ ေလွာင္အိမ္တံခါးကုိ ဖြင့္ထားေပးတယ္။ ေအာင္မုိးအတြက္ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္း၀င္းထဲ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ။ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာသြားလာႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းမွာ ေမြးထားတဲ့ ေခြးတုိ႔ ေၾကာင္တုိ႔ႏွင့္ခင္မင္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသား ကုိရင္ေတြနဲ႔လဲ ရင္းႏွီးလာတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေရွ ႔ေရးအတြက္ မႏၱေလးတိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ထဲ ပုိ႔ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီေလ။
တစ္ေန႔ တစ္ေန႔နဲ႔ ဆရာေတာ္ မႏၱေလးဆင္းမဲ့ရက္ကုိ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ေအာင္မုိးကုိ ေခၚယူၿပီး ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္လုိက္တယ္။ ေအာင္မုိးက ဆရာေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ နားမလည္ႏုိင္ဟန္နဲ႔ ေလွာင္အိမ္ထဲ အသာတၾကည္ မ၀င္ဘူး။ ဆရာေတာ္က ေျဖာင္းဖ်ေျပာဆုိမွ ေလွာင္အိမ္ထဲ ၀င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလွာင္အိမ္ထဲကေနၿပီး ကြိ ကြိ ကြိ အသံငယ္ေလးနဲ႔ ေအာ္ေနရွာတယ္။ ေလွာင္အိမ္တံခါးတုိင္ေလးေတြကို ကုိင္လႈပ္တယ္။
(အပုိင္း ၄ ဆက္ဖတ္ပါ)
ေအာင္မုိးေနခဲ့တဲ့ရြာဦးေက်ာင္းတည္ရွိရာေနရာကုိ နဲနဲမိတ္ဆက္ေပးပါရေစ။
က်ေနာ့္ရြာနာမည္က တုံးဖလားရြာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ တုံးဖလားလုိ႔ နာမည္တြင္မွန္း က်ေနာ္အခုထက္ထိ မသိရေသးပါဘူး။ တုံးႏွင့္ ဖလားႏွင့္ဘယ္လုိ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနမွန္းလဲ တကယ္ကုိ မသိခဲ့ပါဘူး။ ေရွးလူႀကီးေတြ ေျပာစကားအရကေတာ့ ေရွးေရွးတုန္းက ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြ ေနထိုင္ခဲ့ၾကလုိ႔ ရွမ္းနာမည္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ဟန္တူပါတယ္လုိ႔ ဆုိၾကေလရဲ ႔။
တုံးဖလားရြာေလးဟာ ေကာလင္း-၀န္းသုိၿမိဳ ႔ေတြရဲ ႔ အေနာက္ဘက္ယြန္းယြန္းမွာရွိတဲ့
ပင္လည္ဘူးၿမဳိ ႔နယ္အတြင္းမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ေဒသခံ (က်ေနာ္ အပါအ၀င္) ေတြရဲ ႔ အသံ၀ဲတာကတစ္ေၾကာင္း တႏွင့္သ အသံကြဲေအာင္မထြက္တတ္ၾကတာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ တုံးဖလားလုိ႔ အသံမထြက္ဘဲ သုံးဖလားလုိ႔ အသံထြက္သြားတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ တစ္ခ်ိဳ ႔လူႀကီးေတြက သရီးဖလားရြာကလူေတြလားကြ လုိ႔ စၾကေနာက္ၾကေလရဲ ႔။
က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာရဲ ႔ အေနာက္ဖက္ ေလးမုိင္ခန္႔ေလာက္မွာ နမၼားဆုိတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာရွိတယ္။ ရြာသားေတြအားလုံး အလြန္ရုိးသားျဖဴစင္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေဒသဘက္မွာ ဗုဒၶဘာသာတစ္ခုထဲကိုဘဲ ကုိးကြယ္ၾကတာပါ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ရြာမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဘဲရွိတာမ်ားပါတယ္။
နမၼားရြာေလးမွာလဲ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဘဲ ရွိတာပါ။ ရြာရဲ ႔ထိပ္မွာ ေဆာက္ၿပီးကုိးကြယ္ထားတဲ့အတြက္ ထုံးစံအတုိင္း ရြာဦးေက်ာင္းလုိ႔ဘဲ အမည္တြင္ပါတယ္။
ေအာင္မုိးရဲ ႔ေနရာက အဲဒီနမၼားရြာဦးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ အရပ္ကေနၿပီး မႏၱေလး ဆင္းခ်င္ရင္ ေကာလင္းအထိ ဘတ္စ္ကားစီးရပါတယ္။ ႏွစ္နာရီခန္႔ၾကာပါတယ္။ ေကာလင္းအထိ မုိင္ ၂၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ပါဘဲ။ ေကာလင္းကေနၿပီး ျမစ္ႀကီးနား-မႏၱေလး ျမန္မာ့မီးရထားကုိ စီးရပါတယ္။ ေကာလင္းကေန မႏၱေလးအထိ ရထားခုတ္ေမာင္းခ်ိန္ ၁၀ နာရီခန္႔ရွိတယ္။ ေကာလင္း-မႏၱေလး ဘတ္စ္ကားရွိေပမဲ့ တစ္ပတ္မွ တစ္ခါေလာက္သာထြက္တာေၾကာင့္ မီးရထားကုိဘဲ အားကိုးၾကရပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဟာ ရြာဦးေက်ာင္းကုိ ျပန္ေရာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ေအာင္မုိးကုိ ပုိၿပီးဂရုစုိက္တယ္။ ပုိၿပီးလဲ အစားအစာအေကာင္းေတြကုိ ေကၽြးတယ္။ ေရွ ႔တစ္လအတြင္း မႏၱေလးကုိ ပုိ႔ရေတာ့မွာဆုိေတာ့လဲ ဆရာေတာ္ ကုိယ္တုိင္ ၀မ္းနည္းခ်င္လာသလုိလုိ။ ေအာင္မုိးခမ်ာမွာေတာ့ ပစၥဳပၸန္ အတိတ္ အနာဂါတ္အေၾကာင္းေတြ နားမလည္ရွာဘူး။ သူ႔ရဲ ႔ အနာဂါတ္ဘ၀ဘယ္လုိျဖစ္လာမယ္ဆုိတာလဲ စဥ္းစားမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဆာ့မပ်က္ အစားမပ်က္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္ေနေလရဲ ႔။
မႏၱေလးက ျပန္လာၿပီး တစ္လျပည့္ခါနီးေလာက္မွာ ဆရာေတာ္က ေမ်ာက္ေလွာင္အိမ္ အေသးေလးတစ္လုံး ျပဳလုပ္တယ္။ ေအာင္မုိးကုိ ထည့္ၿပီး မႏၱေလး ယူသြားဖုိ႔ေပါ့။ သူ႔ကုိ ထည့္ဖုိ႔ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ေလးလုပ္ေနတာကုိ ေအာင္မုိးက ဘာမွသိဟန္မတူဘူး။ ဆရာေတာ္အနား ရစ္သီသီလုပ္ၿပီး ၾကည့္ေနေလရဲ ႔။
ေအာင္မုိးအတြက္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ႀကီးရွိေပမဲ့ လိမ္မာယဥ္ေက်းလာၿပီျဖစ္တဲ့ ေအာင္မုိးကုိ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာခ်ည္း မထားေတာ့ပါဘူး။ ေလွာင္အိမ္တံခါးကုိ ဖြင့္ထားေပးတယ္။ ေအာင္မုိးအတြက္ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္း၀င္းထဲ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ။ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာသြားလာႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းမွာ ေမြးထားတဲ့ ေခြးတုိ႔ ေၾကာင္တုိ႔ႏွင့္ခင္မင္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသား ကုိရင္ေတြနဲ႔လဲ ရင္းႏွီးလာတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေရွ ႔ေရးအတြက္ မႏၱေလးတိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ထဲ ပုိ႔ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီေလ။
တစ္ေန႔ တစ္ေန႔နဲ႔ ဆရာေတာ္ မႏၱေလးဆင္းမဲ့ရက္ကုိ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ေအာင္မုိးကုိ ေခၚယူၿပီး ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္လုိက္တယ္။ ေအာင္မုိးက ဆရာေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ နားမလည္ႏုိင္ဟန္နဲ႔ ေလွာင္အိမ္ထဲ အသာတၾကည္ မ၀င္ဘူး။ ဆရာေတာ္က ေျဖာင္းဖ်ေျပာဆုိမွ ေလွာင္အိမ္ထဲ ၀င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလွာင္အိမ္ထဲကေနၿပီး ကြိ ကြိ ကြိ အသံငယ္ေလးနဲ႔ ေအာ္ေနရွာတယ္။ ေလွာင္အိမ္တံခါးတုိင္ေလးေတြကို ကုိင္လႈပ္တယ္။
(အပုိင္း ၄ ဆက္ဖတ္ပါ)
မႏၱေလးျပန္ ေအာင္မုိး (၂)
ဟုတ္တယ္။
သူ႔နာမည္က ေအာင္မုိး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မိဘက ေပးထားတဲ့ နာမည္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ေပးထားတာ။ မိဘမဲ့ေနတဲ့ သူ႔ကုိ ဆရာေတာ္က သနားလုိ႔ ေမြးစားထားလုိက္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိ တုိက္အိမ္ တုိက္ေက်ာင္းထဲမွာ ေပးမေနဘူး။ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာဘဲ ေပးေနတယ္။ သူက လူမွမဟုတ္ဘဲ။
ေမ်ာက္ဗ်။ ေမ်ာက္မွ အေတာ္အေဆာ့သန္တဲ့ ေမ်ာက္။
အေဆာ့သန္ေပမဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ ႔ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈေအာက္မွာ အေနအထုိင္က်စ္လစ္လာတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေမြးထားတဲ့ ေခြးတုိ႔ ေၾကာင္တုိ႔ႏွင့္မိတ္ေဆြျဖစ္လာတယ္။ အတူတူကစားၾကတယ္။ အတူတူအိပ္ၾကတယ္။ ေခြးကုိယ္ေပၚက ေခြးသန္းေလးေတြကုိ ေအာင္မုိးကရွာေပးတယ္။ ေၾကာင္ကေလးေတြဆုိလဲ ေအာင္မုိးကုိယ္ေပၚတက္ကစားဖုိ႔ ၀န္မေလးၾကဘူး။ အဲဒီေလာက္ထိ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းခင္မင္ေနၾကတာ။
တစ္ေန႔ေတာ့
ဆရာေတာ္ မႏၱေလးကုိ ဆင္းသြားတယ္။ ေက်ာင္းမွာ လုိအပ္ေနတဲ့ ပရိေဘာဂအသုံးအေဆာင္
တစ္ခ်ိဳ ႔ႏွင့္လုိအပ္ရာရာ ပစၥည္းပစၥယ ၀ယ္ျခမ္းဖုိ႔ေပါ့။ ဆရာေတာ္လဲ မႏၱေလးေရာက္ခုိက္ မဟာျမတ္မုနိဘုရားဖူးတယ္။ ေရႊသကန္းကပ္တယ္။ မႏၱေလးေတာင္တက္တယ္။ ေျမြႏွစ္ေကာင္ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားဖူးတယ္။ မႏၱေလးက်ဳံးအတြင္းရွိ နန္းေတာ္ရာ ေနရာေတြကုိ လည္ပတ္ၾကည့္ရႈတယ္။
ၿပီးေတာ့ နန္းေတာ္ရဲ ႔ ေျမာက္ဘက္ (က်ဳံးတစ္ဖက္ကမ္း)ရွိ ရတနာပုံတိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ထဲ ဗဟုသုတျဖစ္လည္ပတ္ၾကည့္ရႈတယ္။ တိရစၦာန္ေလးေတြရဲ ႔ ခ်စ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ ျမင္ကြင္းေလးေတြကုိ ၾကည့္ရႈရင္း ေမ်ာက္ေတြထားတဲ့ေနရာဘက္ကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ေမ်ာက္ေတြကို ျမင္လုိက္တယ္ဆုိရင္ဘဲ ဆရာေတာ္ဟာ ရြာေက်ာင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေအာင္မုိးကုိ ေျပးသတိရမိလုိက္တယ္။ တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အမ်ားဆုံးသတၱ၀ါေတြက ေမ်ာက္ေတြဘဲ။
ေမ်ာက္မ်ိဳးစုံအေကာင္အေရအတြက္ အမ်ားအျပားဆရာေတာ္ေတြ႔တယ္။ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း မိသားစုလုိက္ေနၾကပုံ၊ တစ္ေကာင္ကုိ တစ္ေကာင္ ယုယၾကင္နာၾကပုံ၊ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကပုံ၊ အခ်င္းခ်င္း သန္းတုပ္ေပးေနၾကပုံ၊ လူေတြ လာေကၽြးတဲ့ အစာေတြကုိ အ၀အၿပဲစားေနၾကပုံ၊ ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ကလဲ အခ်ိန္တန္ရင္ အစားေကၽြးပုံစတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကုိ ဆရာေတာ္ အစအဆုံးၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားေနမိတယ္။
"ငါ ေအာင္မုိးကုိ တစ္ေကာင္ထဲ ထိန္းသိမ္းထားတာ မတရားဘူးထင္တယ္။ သူ႔ခမ်ာ ေမ်ာက္အေဖာ္လဲ တစ္ေကာင္မွ မရွိရွာဘူး။ မဖုိသဘာ၀ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ကိစၥေတြအတြက္ သူ႔မွာ အခြင့္အေရးမရွိဘူး။ သူလဲ အေဖာ္ပါတနာေတြနဲ႔ ေနခ်င္ရွာမွာဘဲ။ သနားစရာ.. ငါ့သား.. ေအာင္မုိးေလးရယ္။ ငါေကၽြးေနက် ငွက္ေပ်ာသီးေလးေတြနဲ႔ဘဲ တစ္ေနကုန္ ေလွာင္အိမ္ထဲေနရတယ္။
မျဖစ္ပါဘူး။ ေအာင္မုိးေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ငါ ႀကံေဆာင္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ငါ မတရားဘူး။ ငါ မတရားဘူး"
ဆရာေတာ္ အဲဒီလုိ စဥ္းစားၿပီး တိရစၦာန္ ဥယ်ာဥ္တာ၀န္ခံကုိ သြားေတြ႔တယ္။
"ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းမွာ ေမ်ာက္လိမၼာတစ္ေကာင္ရွိတယ္။ ဒကာႀကီး တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္က လက္ခံမယ္ဆုိရင္ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ လာပုိ႔ပါ့မယ္။ သူ႔ကုိလဲ ဒီက ေမ်ာက္ေတြလုိ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္လုိ႔ပါ"
"တင္ပါ့။ အတုိင္းထက္အလြန္ ႀကိဳဆုိပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တုိ႔လဲ တတ္ႏုိင္သမွ်ေကၽြးေမြးထားၾကပါတယ္ဘုရား။ ဆရာေတာ္ အခ်ိန္မေရြးလာပုိ႔ပါဘုရား။ လက္ခံပါတယ္ဘုရား"
"ဒါျဖင့္ ေရွ ႔လထဲအေရာက္ ဆရာေတာ္ လာပုိ႔ေပးပါ့မယ္"
"တင္ပါ့ ... ေကာင္းပါၿပီဘုရား"
ဆရာေတာ္လဲ ရက္ခ်ိန္းေပးၿပီး တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ထဲက ျပန္လာခဲ့တယ္။
စိတ္ထဲမွာကေတာ့ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေရွ ႔ေရးကုိ စဥ္းစားၿပီး ၀မ္းသာသလုိ ၀မ္းနည္းသလုိ ခံစားေနမိတယ္။
ေအာင္မုိးကုိ ခြဲရေတာ့မဲ့အတြက္ ၀မ္းနည္းေပမဲ့ သူလုိအေဖာ္ေတြနဲ႔ ေအာင္မုိးေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာကုိ ျမင္ေယာင္ၿပီး ၀မ္းသာၾကည္ႏူးျဖစ္ေနမိတယ္။
(အပုိင္း ၃ ဆက္ဖတ္ပါ)
သူ႔နာမည္က ေအာင္မုိး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မိဘက ေပးထားတဲ့ နာမည္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ေပးထားတာ။ မိဘမဲ့ေနတဲ့ သူ႔ကုိ ဆရာေတာ္က သနားလုိ႔ ေမြးစားထားလုိက္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိ တုိက္အိမ္ တုိက္ေက်ာင္းထဲမွာ ေပးမေနဘူး။ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာဘဲ ေပးေနတယ္။ သူက လူမွမဟုတ္ဘဲ။
ေမ်ာက္ဗ်။ ေမ်ာက္မွ အေတာ္အေဆာ့သန္တဲ့ ေမ်ာက္။
အေဆာ့သန္ေပမဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ ႔ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈေအာက္မွာ အေနအထုိင္က်စ္လစ္လာတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေမြးထားတဲ့ ေခြးတုိ႔ ေၾကာင္တုိ႔ႏွင့္မိတ္ေဆြျဖစ္လာတယ္။ အတူတူကစားၾကတယ္။ အတူတူအိပ္ၾကတယ္။ ေခြးကုိယ္ေပၚက ေခြးသန္းေလးေတြကုိ ေအာင္မုိးကရွာေပးတယ္။ ေၾကာင္ကေလးေတြဆုိလဲ ေအာင္မုိးကုိယ္ေပၚတက္ကစားဖုိ႔ ၀န္မေလးၾကဘူး။ အဲဒီေလာက္ထိ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းခင္မင္ေနၾကတာ။
တစ္ေန႔ေတာ့
ဆရာေတာ္ မႏၱေလးကုိ ဆင္းသြားတယ္။ ေက်ာင္းမွာ လုိအပ္ေနတဲ့ ပရိေဘာဂအသုံးအေဆာင္
တစ္ခ်ိဳ ႔ႏွင့္လုိအပ္ရာရာ ပစၥည္းပစၥယ ၀ယ္ျခမ္းဖုိ႔ေပါ့။ ဆရာေတာ္လဲ မႏၱေလးေရာက္ခုိက္ မဟာျမတ္မုနိဘုရားဖူးတယ္။ ေရႊသကန္းကပ္တယ္။ မႏၱေလးေတာင္တက္တယ္။ ေျမြႏွစ္ေကာင္ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားဖူးတယ္။ မႏၱေလးက်ဳံးအတြင္းရွိ နန္းေတာ္ရာ ေနရာေတြကုိ လည္ပတ္ၾကည့္ရႈတယ္။
ၿပီးေတာ့ နန္းေတာ္ရဲ ႔ ေျမာက္ဘက္ (က်ဳံးတစ္ဖက္ကမ္း)ရွိ ရတနာပုံတိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ထဲ ဗဟုသုတျဖစ္လည္ပတ္ၾကည့္ရႈတယ္။ တိရစၦာန္ေလးေတြရဲ ႔ ခ်စ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ ျမင္ကြင္းေလးေတြကုိ ၾကည့္ရႈရင္း ေမ်ာက္ေတြထားတဲ့ေနရာဘက္ကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ေမ်ာက္ေတြကို ျမင္လုိက္တယ္ဆုိရင္ဘဲ ဆရာေတာ္ဟာ ရြာေက်ာင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေအာင္မုိးကုိ ေျပးသတိရမိလုိက္တယ္။ တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အမ်ားဆုံးသတၱ၀ါေတြက ေမ်ာက္ေတြဘဲ။
ေမ်ာက္မ်ိဳးစုံအေကာင္အေရအတြက္ အမ်ားအျပားဆရာေတာ္ေတြ႔တယ္။ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း မိသားစုလုိက္ေနၾကပုံ၊ တစ္ေကာင္ကုိ တစ္ေကာင္ ယုယၾကင္နာၾကပုံ၊ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကပုံ၊ အခ်င္းခ်င္း သန္းတုပ္ေပးေနၾကပုံ၊ လူေတြ လာေကၽြးတဲ့ အစာေတြကုိ အ၀အၿပဲစားေနၾကပုံ၊ ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ကလဲ အခ်ိန္တန္ရင္ အစားေကၽြးပုံစတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကုိ ဆရာေတာ္ အစအဆုံးၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားေနမိတယ္။
"ငါ ေအာင္မုိးကုိ တစ္ေကာင္ထဲ ထိန္းသိမ္းထားတာ မတရားဘူးထင္တယ္။ သူ႔ခမ်ာ ေမ်ာက္အေဖာ္လဲ တစ္ေကာင္မွ မရွိရွာဘူး။ မဖုိသဘာ၀ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ကိစၥေတြအတြက္ သူ႔မွာ အခြင့္အေရးမရွိဘူး။ သူလဲ အေဖာ္ပါတနာေတြနဲ႔ ေနခ်င္ရွာမွာဘဲ။ သနားစရာ.. ငါ့သား.. ေအာင္မုိးေလးရယ္။ ငါေကၽြးေနက် ငွက္ေပ်ာသီးေလးေတြနဲ႔ဘဲ တစ္ေနကုန္ ေလွာင္အိမ္ထဲေနရတယ္။
မျဖစ္ပါဘူး။ ေအာင္မုိးေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ငါ ႀကံေဆာင္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ငါ မတရားဘူး။ ငါ မတရားဘူး"
ဆရာေတာ္ အဲဒီလုိ စဥ္းစားၿပီး တိရစၦာန္ ဥယ်ာဥ္တာ၀န္ခံကုိ သြားေတြ႔တယ္။
"ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းမွာ ေမ်ာက္လိမၼာတစ္ေကာင္ရွိတယ္။ ဒကာႀကီး တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္က လက္ခံမယ္ဆုိရင္ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ လာပုိ႔ပါ့မယ္။ သူ႔ကုိလဲ ဒီက ေမ်ာက္ေတြလုိ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္လုိ႔ပါ"
"တင္ပါ့။ အတုိင္းထက္အလြန္ ႀကိဳဆုိပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တုိ႔လဲ တတ္ႏုိင္သမွ်ေကၽြးေမြးထားၾကပါတယ္ဘုရား။ ဆရာေတာ္ အခ်ိန္မေရြးလာပုိ႔ပါဘုရား။ လက္ခံပါတယ္ဘုရား"
"ဒါျဖင့္ ေရွ ႔လထဲအေရာက္ ဆရာေတာ္ လာပုိ႔ေပးပါ့မယ္"
"တင္ပါ့ ... ေကာင္းပါၿပီဘုရား"
ဆရာေတာ္လဲ ရက္ခ်ိန္းေပးၿပီး တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ထဲက ျပန္လာခဲ့တယ္။
စိတ္ထဲမွာကေတာ့ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေရွ ႔ေရးကုိ စဥ္းစားၿပီး ၀မ္းသာသလုိ ၀မ္းနည္းသလုိ ခံစားေနမိတယ္။
ေအာင္မုိးကုိ ခြဲရေတာ့မဲ့အတြက္ ၀မ္းနည္းေပမဲ့ သူလုိအေဖာ္ေတြနဲ႔ ေအာင္မုိးေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာကုိ ျမင္ေယာင္ၿပီး ၀မ္းသာၾကည္ႏူးျဖစ္ေနမိတယ္။
(အပုိင္း ၃ ဆက္ဖတ္ပါ)
မႏၱေလးျပန္ ေအာင္မုိး (၁)
က်ေနာ္က ေတာထဲကေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေတာသားတစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ ၿမိဳ ႔ဆုိတဲ့အသံၾကားလုိက္တာနဲ႔ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘူး။ အထင္ႀကီးပစ္လုိက္ေတာ့တာပါဘဲ။ ၿမဳိ ႔ႀကီးသူ ၿမိဳ ႔ႀကီးသားေတြကုိ အထင္ႀကီးတဲ့ေရာဂါ၊ ပညာတတ္ေတြကို အထင္ႀကီးတဲ့ေရာဂါ၊ အဲဒီေရာဂါႏွစ္မ်ိဳးက က်ေနာ့္ဆီမွာ စြဲကပ္ေနတာၾကာၿပီေလ။
သူက ရန္ကုန္က၊ ဘီေအဘြဲ ႔ရၿပီးသား ပညာတတ္တစ္ေယာက္ဘဲ ဆုိတဲ့ အသံၾကားလုိက္ရင္ က်ေနာ္ အထင္မႀကီးဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ ၿမိဳ ႔ႀကီးသားလဲျဖစ္ျပန္ ပညာတတ္လဲ ျဖစ္ျပန္ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္လုံးထဲမွာ မ်က္ရည္အိမ္ေလးေတြလည္ေနတဲ့အထိ အထင္ႀကီးပစ္လုိက္ေရာ။
စပါးသိမ္းၿပီးခါစေတြမွာဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ရြာကလူေတြ ရန္ကုန္ မႏၱေလးဘက္ ဘုရားဖူးဆင္းေလ့ရွိၾကတယ္။
သူတုိ႔ ဘုရားဖူးတဲ့ဆီက ျပန္လာၿပီဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔တစ္သုိက္ကေတာ့ သူတုိ႔အိမ္သြားၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ သူတုိ႔ဘုရားဖူးအေတြ႔အႀကဳံေတြကုိ နားေထာင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ႀကီးအေၾကာင္း၊ မႏၱေလးနန္းေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းစုံလင္ေနတာပါဘဲ။ နားအရသာရွိလုိက္တာဗ်ာ။ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ နားေထာင္လုိ႔ေတာင္ အားမ၀ႏုိင္ဘူး။
ရန္ကုန္ မႏၱေလးေတြမွာဆုိ အၿမဲတမ္း လူေတြ အရမ္းစည္ကားေနတာဘဲတဲ့။ ဒုိ႔ရြာဦးေက်ာင္းဘုရားပြဲေတာ္ရက္ႀကီးမွာေတာင္ ရန္ကုန္ မႏၱေလးၿမိဳ ႔ႀကီးေတြရဲ ႔ ပုံမွန္သြားလာေနၾက လူေတြေလာက္ မမ်ားဘူးတဲ့။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ သြားခ်င္စိတ္ေတြ တစ္ဖြားဖြားေပါက္ေနမိတယ္။
အထင္ႀကီးတာကုိး။
က်ေနာ္တုိ႔ ေတာသားေတြက ၿမိဳ ႔ႀကီးေတြကုိ အထင္ႀကီး၊ ၿမိဳ ႔ႀကီးသားေတြက ႏုိင္ငံျခားကုိ အထင္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာလဲ အထင္ႀကီးတဲ့ ေရာဂါေတြ စြဲကပ္ကူးစက္ခံရသူေတြ မနည္းေလာက္ဘူး။ ႀကီးလဲ ႀကီးသင့္တာကုိးဗ်။ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြမွန္သမွ် ျပည္တြင္းျဖစ္က ခပ္ရွားရွားမဟုတ္လား။
ႏုိင္ငံျခားကျပန္လာသူေတြဆုိ လူေတြ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္လုိ႔။ နာမည္ေက်ာ္ရင္ ျမန္မာေတြ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္တတ္တယ္ လုိ႔ ဆုိရမလုိေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ယုိးဒယားျပန္ ဘာမင္းသမီးဆုိလဲ အထင္ႀကီးဖုိ႔ ၀န္မေလးဘူး။ ဆုိဗီယက္ျပန္ဘာဆက္ကပ္ဆုိလဲ က်ေနာ္တုိ႔က ထိပ္ဆုံး။ ဘိလတ္ျပန္ ဘယ္သူဆုိျပန္ရင္လဲ သူ႔ထက္ငါဦး။
အထင္ႀကီးအားေပးတတ္ၾကပုံကုိ ေျပာပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားမွာ ထမင္းႏွပ္မွန္ေအာင္ မစားရေပမဲ့လဲ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ၿပီးသြားရင္ ႏုိင္ငံျခားျပန္စာရင္း၀င္သြားၿပီေလ။ လူေတြ အထင္အျမင္ႀကီးေအာင္ ဟန္တျပျပနဲ႔ ေနလုိ႔ရၿပီမဟုတ္လား။
အဲဒီလုိ အထင္ႀကီးတတ္ၾကတာ အရမ္းအံ့ၾသစရာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ထက္သာမယ္ထင္ရင္ အထင္ႀကီးပစ္လုိက္ၾကတာဘဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တုိ႔ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားကုိေတာင္ ႏုိင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္လာမွ ၾကည္ညိဳအထင္ႀကီးၾကတဲ့ သူေတြ မ်ားလာတာကလား။ က်ေနာ္ ရမ္းေျပာေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဘုရားျဖစ္ခါစက ဘုရားရွင္ကုိ အထင္ႀကီးၾကတဲ့သူေတြက ခပ္နည္းနည္းရယ္။
ဘယ္အထင္ႀကီးၾကပါ့မလဲ။ ေတာႀကိဳေတာင္ၾကားထဲမွာဘဲ ဘုရားျဖစ္ခဲ့တာကုိး။
ဘုရားျဖစ္ၿပီး ၇ ၀ါေျမာက္မွာ မယ္ေတာ္မိနတ္အမွဴးရွိတဲ့ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းကုိ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္မွာ အဘိဓမၼာတရားသြားေဟာတယ္။ ၀ါတြင္းသုံးလကာလပတ္လုံး တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္မွာ တစ္လစပ္ အဆက္မျပတ္ေဟာၾကားတယ္။ ၀ါကၽြတ္တဲ့ေန႔ (သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔) မွာ ဘုရားရွင္ဟာ တာ၀တိ ံသာ နတ္ျပည္ကေနၿပီး သကၤႆနဂုိရ္ကုိ ေရြႊ ေငြ ပတၱျမား ေစာင္းတန္းသုံးသြယ္နဲ႔ ဆင္းသက္ေတာ္မူတယ္။
ႀကိဳဆုိလုိက္ၾကတဲ့ လူေတြ နတ္ေတြ အမ်ားႀကီးဘဲဗ်ာ။ မီးရွဴး မီးပန္း ဆီမီး တံခြန္ ကုကၠား မေလးဘြားစတဲ့ အလွအပတန္ဆာမ်ားကုိယ္စီကုိင္ေဆာင္ၿပီး ႀကိဳဆုိၾကတယ္။ ေဒ၀ါ၀င္း ရာဇာ၀င္းေတြကလဲ အစီအရီ ခင္းက်င္းထားၾကေလရဲ ႔။ အဲဒီ ႀကိဳဆုိပြဲကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး သီတင္းကၽြတ္ဆီမီးထြန္းပြဲဆုိတာ ျဖစ္ခဲ့တာဗ်။
အဲဒီလုိ ႏုိင္ငံျခားက (တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္က) ျပန္ေရာက္လာၿပီးမွ ဘုရားရွင္ကုိ အထင္ႀကီးကုိးကြယ္တဲ့သူေတြ ပုိမ်ားလာတယ္။
ႏုိင္ငံျခားကုိ အထင္ႀကီးတဲ့ ေရာဂါက အခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ကထဲက ေပၚေပါက္ေနၿပီေပါ့ဗ်ာ။
စာေရးရင္းႏွင့္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ သတိမထားလုိက္မိဘူး။ သည္းခံၿပီး ဖတ္ေပးတာ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးခ်င္တာက မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး အေၾကာင္းပါ။ မႏၱေလးျပန္အေၾကာင္းေရးရင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားျပန္အေၾကာင္းေရာက္သြားလုိ႔ ထည့္ေရးမိလုိက္တာပါ။
အပုိင္း ၂ ကို ဆက္လက္ ဖတ္ေပးရင္ေတာ့ ေက်းဇူးကုေဋကုဋာပါဘဲလုိ႔။
သူက ရန္ကုန္က၊ ဘီေအဘြဲ ႔ရၿပီးသား ပညာတတ္တစ္ေယာက္ဘဲ ဆုိတဲ့ အသံၾကားလုိက္ရင္ က်ေနာ္ အထင္မႀကီးဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ ၿမိဳ ႔ႀကီးသားလဲျဖစ္ျပန္ ပညာတတ္လဲ ျဖစ္ျပန္ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္လုံးထဲမွာ မ်က္ရည္အိမ္ေလးေတြလည္ေနတဲ့အထိ အထင္ႀကီးပစ္လုိက္ေရာ။
စပါးသိမ္းၿပီးခါစေတြမွာဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ရြာကလူေတြ ရန္ကုန္ မႏၱေလးဘက္ ဘုရားဖူးဆင္းေလ့ရွိၾကတယ္။
သူတုိ႔ ဘုရားဖူးတဲ့ဆီက ျပန္လာၿပီဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔တစ္သုိက္ကေတာ့ သူတုိ႔အိမ္သြားၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ သူတုိ႔ဘုရားဖူးအေတြ႔အႀကဳံေတြကုိ နားေထာင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ႀကီးအေၾကာင္း၊ မႏၱေလးနန္းေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းစုံလင္ေနတာပါဘဲ။ နားအရသာရွိလုိက္တာဗ်ာ။ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ နားေထာင္လုိ႔ေတာင္ အားမ၀ႏုိင္ဘူး။
ရန္ကုန္ မႏၱေလးေတြမွာဆုိ အၿမဲတမ္း လူေတြ အရမ္းစည္ကားေနတာဘဲတဲ့။ ဒုိ႔ရြာဦးေက်ာင္းဘုရားပြဲေတာ္ရက္ႀကီးမွာေတာင္ ရန္ကုန္ မႏၱေလးၿမိဳ ႔ႀကီးေတြရဲ ႔ ပုံမွန္သြားလာေနၾက လူေတြေလာက္ မမ်ားဘူးတဲ့။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ သြားခ်င္စိတ္ေတြ တစ္ဖြားဖြားေပါက္ေနမိတယ္။
အထင္ႀကီးတာကုိး။
က်ေနာ္တုိ႔ ေတာသားေတြက ၿမိဳ ႔ႀကီးေတြကုိ အထင္ႀကီး၊ ၿမိဳ ႔ႀကီးသားေတြက ႏုိင္ငံျခားကုိ အထင္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာလဲ အထင္ႀကီးတဲ့ ေရာဂါေတြ စြဲကပ္ကူးစက္ခံရသူေတြ မနည္းေလာက္ဘူး။ ႀကီးလဲ ႀကီးသင့္တာကုိးဗ်။ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြမွန္သမွ် ျပည္တြင္းျဖစ္က ခပ္ရွားရွားမဟုတ္လား။
ႏုိင္ငံျခားကျပန္လာသူေတြဆုိ လူေတြ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္လုိ႔။ နာမည္ေက်ာ္ရင္ ျမန္မာေတြ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္တတ္တယ္ လုိ႔ ဆုိရမလုိေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ယုိးဒယားျပန္ ဘာမင္းသမီးဆုိလဲ အထင္ႀကီးဖုိ႔ ၀န္မေလးဘူး။ ဆုိဗီယက္ျပန္ဘာဆက္ကပ္ဆုိလဲ က်ေနာ္တုိ႔က ထိပ္ဆုံး။ ဘိလတ္ျပန္ ဘယ္သူဆုိျပန္ရင္လဲ သူ႔ထက္ငါဦး။
အထင္ႀကီးအားေပးတတ္ၾကပုံကုိ ေျပာပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားမွာ ထမင္းႏွပ္မွန္ေအာင္ မစားရေပမဲ့လဲ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ၿပီးသြားရင္ ႏုိင္ငံျခားျပန္စာရင္း၀င္သြားၿပီေလ။ လူေတြ အထင္အျမင္ႀကီးေအာင္ ဟန္တျပျပနဲ႔ ေနလုိ႔ရၿပီမဟုတ္လား။
အဲဒီလုိ အထင္ႀကီးတတ္ၾကတာ အရမ္းအံ့ၾသစရာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ထက္သာမယ္ထင္ရင္ အထင္ႀကီးပစ္လုိက္ၾကတာဘဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တုိ႔ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားကုိေတာင္ ႏုိင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္လာမွ ၾကည္ညိဳအထင္ႀကီးၾကတဲ့ သူေတြ မ်ားလာတာကလား။ က်ေနာ္ ရမ္းေျပာေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဘုရားျဖစ္ခါစက ဘုရားရွင္ကုိ အထင္ႀကီးၾကတဲ့သူေတြက ခပ္နည္းနည္းရယ္။
ဘယ္အထင္ႀကီးၾကပါ့မလဲ။ ေတာႀကိဳေတာင္ၾကားထဲမွာဘဲ ဘုရားျဖစ္ခဲ့တာကုိး။
ဘုရားျဖစ္ၿပီး ၇ ၀ါေျမာက္မွာ မယ္ေတာ္မိနတ္အမွဴးရွိတဲ့ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းကုိ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္မွာ အဘိဓမၼာတရားသြားေဟာတယ္။ ၀ါတြင္းသုံးလကာလပတ္လုံး တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္မွာ တစ္လစပ္ အဆက္မျပတ္ေဟာၾကားတယ္။ ၀ါကၽြတ္တဲ့ေန႔ (သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔) မွာ ဘုရားရွင္ဟာ တာ၀တိ ံသာ နတ္ျပည္ကေနၿပီး သကၤႆနဂုိရ္ကုိ ေရြႊ ေငြ ပတၱျမား ေစာင္းတန္းသုံးသြယ္နဲ႔ ဆင္းသက္ေတာ္မူတယ္။
ႀကိဳဆုိလုိက္ၾကတဲ့ လူေတြ နတ္ေတြ အမ်ားႀကီးဘဲဗ်ာ။ မီးရွဴး မီးပန္း ဆီမီး တံခြန္ ကုကၠား မေလးဘြားစတဲ့ အလွအပတန္ဆာမ်ားကုိယ္စီကုိင္ေဆာင္ၿပီး ႀကိဳဆုိၾကတယ္။ ေဒ၀ါ၀င္း ရာဇာ၀င္းေတြကလဲ အစီအရီ ခင္းက်င္းထားၾကေလရဲ ႔။ အဲဒီ ႀကိဳဆုိပြဲကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး သီတင္းကၽြတ္ဆီမီးထြန္းပြဲဆုိတာ ျဖစ္ခဲ့တာဗ်။
အဲဒီလုိ ႏုိင္ငံျခားက (တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္က) ျပန္ေရာက္လာၿပီးမွ ဘုရားရွင္ကုိ အထင္ႀကီးကုိးကြယ္တဲ့သူေတြ ပုိမ်ားလာတယ္။
ႏုိင္ငံျခားကုိ အထင္ႀကီးတဲ့ ေရာဂါက အခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ကထဲက ေပၚေပါက္ေနၿပီေပါ့ဗ်ာ။
စာေရးရင္းႏွင့္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ သတိမထားလုိက္မိဘူး။ သည္းခံၿပီး ဖတ္ေပးတာ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးခ်င္တာက မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး အေၾကာင္းပါ။ မႏၱေလးျပန္အေၾကာင္းေရးရင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားျပန္အေၾကာင္းေရာက္သြားလုိ႔ ထည့္ေရးမိလုိက္တာပါ။
အပုိင္း ၂ ကို ဆက္လက္ ဖတ္ေပးရင္ေတာ့ ေက်းဇူးကုေဋကုဋာပါဘဲလုိ႔။
မ်က္လုံးသက္ေသ
အလြမ္း၀န္ထုပ္ေတြ တနင့္တပုိးနဲ႔
ႏွစ္ပါးသြားၿမိဳင္ထ ကအၿပီးမွာ
ေနာက္ပုိင္း ကဇာတ္ကုိ ႀကိဳးမရုပ္ႏုိင္ဘဲ
ႀကိဳးရႈပ္ေနခဲ့ၿပီလား။
မုိးခ်ဳပ္ေန၀င္ ၾကယ္ေလးေတြ အကမွာ
တကယ္ေ၀းရမယ္ဆုိတဲ့ အသိေၾကာင့္
တကယ္ေဆြးေနရၿပီထင့္
ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားရေပမဲ့
အဆင္သင့္ေအာင္ေတာ့ ေျပာတတ္တယ္
ရင္ခြင့္နန္းေတာ္ႏွလုံးသားထဲ
သူ႔ကုိ မထားေတာ့ပါဘူး တဲ့။
မအားမလပ္ အခ်ိန္ေလးမွာေတာင္
တစ္ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္
ရုတ္တရက္ အလြမ္းမုိးရိပ္ဆင္
တသြင္သြင္ရြာသြန္းၿဖိဳးမဲ့ ျမမ်က္ရည္
ဣေျႏၵဆည္ကာ ႀကိဳးစားမ်ိဳသိပ္
ရုိးသားတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတာ့ မင္းဆီမွာေတြ႔ရတယ္။
ႏုိးၾကားမႈ အတိတ္သမုိင္းေၾကာင္းကုိ
စာလုံးေပါင္းၿပီး လွစ္ကာျပ
အခ်စ္ေတြ ခ၀ါခ်လုိက္ခ်င္ၿပီတဲ့။
အျဖစ္က မႏွစ္ကလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိေပမဲ့
ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပါဘဲ
အေဟာင္းကိုဘဲ တမ္းတမဆုံး
မ်က္လုံးဆုိတာ ႏွလုံးသားရဲ ႔ မွန္သားျပင္
မယုံရင္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ျပန္ၾကည့္လုိက္အုံး
မင္း မ်က္လုံးထဲမွာ အေျဖရွိေနတယ္။
ႏွစ္ပါးသြားၿမိဳင္ထ ကအၿပီးမွာ
ေနာက္ပုိင္း ကဇာတ္ကုိ ႀကိဳးမရုပ္ႏုိင္ဘဲ
ႀကိဳးရႈပ္ေနခဲ့ၿပီလား။
မုိးခ်ဳပ္ေန၀င္ ၾကယ္ေလးေတြ အကမွာ
တကယ္ေ၀းရမယ္ဆုိတဲ့ အသိေၾကာင့္
တကယ္ေဆြးေနရၿပီထင့္
ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားရေပမဲ့
အဆင္သင့္ေအာင္ေတာ့ ေျပာတတ္တယ္
ရင္ခြင့္နန္းေတာ္ႏွလုံးသားထဲ
သူ႔ကုိ မထားေတာ့ပါဘူး တဲ့။
မအားမလပ္ အခ်ိန္ေလးမွာေတာင္
တစ္ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္
ရုတ္တရက္ အလြမ္းမုိးရိပ္ဆင္
တသြင္သြင္ရြာသြန္းၿဖိဳးမဲ့ ျမမ်က္ရည္
ဣေျႏၵဆည္ကာ ႀကိဳးစားမ်ိဳသိပ္
ရုိးသားတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတာ့ မင္းဆီမွာေတြ႔ရတယ္။
ႏုိးၾကားမႈ အတိတ္သမုိင္းေၾကာင္းကုိ
စာလုံးေပါင္းၿပီး လွစ္ကာျပ
အခ်စ္ေတြ ခ၀ါခ်လုိက္ခ်င္ၿပီတဲ့။
အျဖစ္က မႏွစ္ကလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိေပမဲ့
ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပါဘဲ
အေဟာင္းကိုဘဲ တမ္းတမဆုံး
မ်က္လုံးဆုိတာ ႏွလုံးသားရဲ ႔ မွန္သားျပင္
မယုံရင္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ျပန္ၾကည့္လုိက္အုံး
မင္း မ်က္လုံးထဲမွာ အေျဖရွိေနတယ္။
Sunday, 22 February 2009
အခ်စ္ရဲ ႔စြမ္းအင္
အခ်စ္ကေလးေရ
မင္းဟာ ကို႔ရဲ ႔ လမ္းျပၾကယ္ေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ အေမွာင္လမ္းေတြထဲမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
အခ်စ္ကေလးေရ
မင္းဟာ ကုိ႔ရဲ ႔ စြမ္းအင္ေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ ရွင္သန္ႏုိင္မွာ မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္။
အခ်စ္ကေလးေရ
မင္းဟာ ကုိ႔ရဲ ႔ အုိေအစစ္ကေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ ဘ၀အေမာေတြၾကားထဲ နစ္ေျမာေနမွာ ေသခ်ာတယ္။
အခ်စ္ေလးေရ
မင္းဟာ ကို႔ရဲ ႔ နိဗၺာန္ဘုံေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ ေအးခ်မ္းမႈေတြ ကင္းေ၀းေနမွာ ေသခ်ာတယ္။
အခ်စ္ေလးေရ
မင္းဟာ ကုိ႔ရဲ ႔ အသက္ေသြးေၾကာေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ သုံးမရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
အခ်စ္ကေလးေရ
မင္းဟာ ကုိ႔ရဲ ႔ အနာဂါတ္ကေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ အနာဂါတ္မဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
အခ်စ္ကေလးေရ
မင္းဟာ ကုိ႔ရဲ ႔ အခ်စ္ကေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ အခ်စ္ဆုိတာကုိ သိမွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။
မင္းဟာ ကို႔ရဲ ႔ လမ္းျပၾကယ္ေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ အေမွာင္လမ္းေတြထဲမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
အခ်စ္ကေလးေရ
မင္းဟာ ကုိ႔ရဲ ႔ စြမ္းအင္ေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ ရွင္သန္ႏုိင္မွာ မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္။
အခ်စ္ကေလးေရ
မင္းဟာ ကုိ႔ရဲ ႔ အုိေအစစ္ကေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ ဘ၀အေမာေတြၾကားထဲ နစ္ေျမာေနမွာ ေသခ်ာတယ္။
အခ်စ္ေလးေရ
မင္းဟာ ကို႔ရဲ ႔ နိဗၺာန္ဘုံေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ ေအးခ်မ္းမႈေတြ ကင္းေ၀းေနမွာ ေသခ်ာတယ္။
အခ်စ္ေလးေရ
မင္းဟာ ကုိ႔ရဲ ႔ အသက္ေသြးေၾကာေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ သုံးမရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
အခ်စ္ကေလးေရ
မင္းဟာ ကုိ႔ရဲ ႔ အနာဂါတ္ကေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ အနာဂါတ္မဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
အခ်စ္ကေလးေရ
မင္းဟာ ကုိ႔ရဲ ႔ အခ်စ္ကေလးပါ
မင္းမရွိရင္
ကုိဟာ အခ်စ္ဆုိတာကုိ သိမွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။
တံခါးေခါက္လုိက္ပါ
ေဒါက္.. ေဒါက္.. ေဒါက္
တံခါးေခါက္သံၾကားတုိင္း
ရန္သူလား မိတ္ေဆြလား မကြဲျပားေပမဲ့
ထသြားၿပီး တံခါး အၿမဲတမ္းဖြင့္ေပးေနက်
အခြင့္အေရး ရခ်င္လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး
က်ေနာ္က
ဧည့္၀တ္ေက်ခ်င္လုိ႔။
မခ်မ္းသာေပမဲ့
ရွိတာေလးေတြ အကုန္ခ်ေကၽြးၿပီး
ခဏေလးဘဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဘ၀လုံးဘဲျဖစ္ျဖစ္
က်ေနာ္ စိတ္မညစ္ခဲ့ပါဘူး
သူတုိ႔က ဧည့္သည္ေတြေလ။
ကြန္းခုိခ်င္လုိ႔ လာေရာက္တာလား
တြန္းၿဖိဳခ်င္လို႔ လာေခါက္တာလား
တစ္ခြန္းဆုိ တစ္ခြန္းမွ ႏႈတ္က မဟခဲ့ပါဘူး။
ရွိတာကုိ လုိခ်င္လုိ႔လား
လုိခ်င္တာကုိ လာျဖည့္တာလား
က်ေနာ္ နဲနဲေလးမွ သတိမထားခ်င္ဘူး။
ေပးတဲ့လက္နဲ႔ဘဲ လာလာ
ေခ်းမဲ့လက္နဲ႔ဘဲ လာလာ
က်ေနာ္
ႀကိဳဆုိၿမဲ ႀကိဳဆုိလ်က္ပါဘဲ။
တစ္ခ်ိဳ ႔က
အသက္စေတးၿပီး က်ေနာ့္ကုိကူ
တစ္ခ်ိဳ ႔က
ဖ်က္ဆီးၿပီး က်ေနာ့္ဥစၥာေတြကုိ ယူ
က်ေနာ္
ျမဴတစ္ျမဴမွ် မညဴစူျပခဲ့ပါဘူး။
တစ္ခ်ိဳ ႔က်ျပန္ေတာ့လဲ
မေခၚဘဲလာ မႏွင္ဘဲေျပး
ဘယ္၀ဋ္ေၾကြးလဲ မသိဘူး
ရွဴးရွဴးဒုိင္းဒုိင္း ပြဲၾကမ္းၿပီး
အသဲတစ္ျခမ္းေတာင္ ထုတ္ေပးရေတာ့မလုိ။
အိမ္အုိေပမဲ့ လူကေတာ့ ပ်ိဳေနဆဲပါ
လူလဲအုိ အိမ္လဲၿပိဳသြားရင္ေတာင္
ေယာင္မွားၿပီး လမ္းႀကဳံရင္ ဂ်မ္းပုံ အပါအ၀င္
က်ေနာ့္အိမ္ကုိ
၀င္ခဲ့ၾကပါဦးလုိ႔ အႏူးအညြတ္ မဦးမခၽြတ္
အထူး (အထူး) ဧည့္၀တ္ျပဳခ်င္လြန္းလုိ႔။
သတ္ပုံေတြ မမွားေစခ်င္ဘူး
သတ္ပုံမွားတဲ့ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ယံမွာ
ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာေတြ ေရးသီဖဲြ႔ရင္း
ခေရာင္းေတာလမ္းကုိ လက္ပစ္ကူးတဲ့သူေတြအေၾကာင္း
မစဥ္းစားဘဲ ေခါင္းထဲ၀င္ေရာက္လာမိတယ္။
မညီညာတဲ့ေျခလွမ္းေတြရဲ ႔ စည္းခ်က္မွန္မွန္ေျပးေဆာ့သံကုိ နားဆင္ရင္း
ေလာင္စာကုန္ခန္းခါနီး စီးကရက္တစ္လိပ္ကုိ
အခ်ိဳးအစားမက်တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြရဲ ႔ၾကားထဲ
တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ တစ္ရိပ္ရိပ္နဲ႔။
ရယ္ေမာသံေတြ ျပည့္ႏွက္ေနစဥ္တုန္းက
ၾကည္ႏူးမႈအေရာင္အ၀ါေတြ တစ္လြင့္လြင့္
ထပ္ဆင့္လုိ႔ ခ်စ္ခရီးသြား
ေန႔လား ညလား ညလား ေန႔လား
ေန႔မအား ညမအား ညမအား ေန႔မအား
ေ၀၀ါးေနခဲ့မိၾကတဲ့ သူတုိ႔အေၾကာင္း
က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ပါဘူး။
အ၀တ္ေဟာင္းေတြ အေရာင္လြင့္ျပယ္ခုိက္
အသစ္စက္စက္ ၀တ္ရုံလႊာကုိ အစားထုိး
သူကတစ္မ်ိဳး ဟုိကတစ္မ်ိဳး
ငါ့ေလွ ငါထုိး ပဲခူးေရာက္ေရာက္
သိပ္ ေနာက္တတ္ေပမဲ့ သိပ္ေၾကာက္တတ္ၿပီထင္ရဲ ႔။
သတိလက္လြတ္ ငွက္ေတာင္ကၽြတ္ေတာ့
အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ေရာေပါ့
ျမင္ရက္စရာ ထင္ရက္စရာ ႏွင္ရက္စရာမရွိ
အၾကင္သက္လ်ာ မသိေလေရာ့သလားဆုိၿပီး
စိတ္အားမငယ္တတ္ေပမဲ့ သိပ္သနားဖုိ႔ေကာင္းေနၿပီ။
က်ေနာ္တစ္ေယာက္ကေတာ့
သံစဥ္လြတ္ တီးလုံးေတြရဲ ႔ ေအာက္မွာ
ကဗ်ာလြတ္ အကကုိ ကျပအသုံးေတာ္ခံရင္း
မုိးစင္စင္ လင္းခဲ့ၿပီေကာ။
ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာေတြ ေရးသီဖဲြ႔ရင္း
ခေရာင္းေတာလမ္းကုိ လက္ပစ္ကူးတဲ့သူေတြအေၾကာင္း
မစဥ္းစားဘဲ ေခါင္းထဲ၀င္ေရာက္လာမိတယ္။
မညီညာတဲ့ေျခလွမ္းေတြရဲ ႔ စည္းခ်က္မွန္မွန္ေျပးေဆာ့သံကုိ နားဆင္ရင္း
ေလာင္စာကုန္ခန္းခါနီး စီးကရက္တစ္လိပ္ကုိ
အခ်ိဳးအစားမက်တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြရဲ ႔ၾကားထဲ
တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ တစ္ရိပ္ရိပ္နဲ႔။
ရယ္ေမာသံေတြ ျပည့္ႏွက္ေနစဥ္တုန္းက
ၾကည္ႏူးမႈအေရာင္အ၀ါေတြ တစ္လြင့္လြင့္
ထပ္ဆင့္လုိ႔ ခ်စ္ခရီးသြား
ေန႔လား ညလား ညလား ေန႔လား
ေန႔မအား ညမအား ညမအား ေန႔မအား
ေ၀၀ါးေနခဲ့မိၾကတဲ့ သူတုိ႔အေၾကာင္း
က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ပါဘူး။
အ၀တ္ေဟာင္းေတြ အေရာင္လြင့္ျပယ္ခုိက္
အသစ္စက္စက္ ၀တ္ရုံလႊာကုိ အစားထုိး
သူကတစ္မ်ိဳး ဟုိကတစ္မ်ိဳး
ငါ့ေလွ ငါထုိး ပဲခူးေရာက္ေရာက္
သိပ္ ေနာက္တတ္ေပမဲ့ သိပ္ေၾကာက္တတ္ၿပီထင္ရဲ ႔။
သတိလက္လြတ္ ငွက္ေတာင္ကၽြတ္ေတာ့
အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ေရာေပါ့
ျမင္ရက္စရာ ထင္ရက္စရာ ႏွင္ရက္စရာမရွိ
အၾကင္သက္လ်ာ မသိေလေရာ့သလားဆုိၿပီး
စိတ္အားမငယ္တတ္ေပမဲ့ သိပ္သနားဖုိ႔ေကာင္းေနၿပီ။
က်ေနာ္တစ္ေယာက္ကေတာ့
သံစဥ္လြတ္ တီးလုံးေတြရဲ ႔ ေအာက္မွာ
ကဗ်ာလြတ္ အကကုိ ကျပအသုံးေတာ္ခံရင္း
မုိးစင္စင္ လင္းခဲ့ၿပီေကာ။
Friday, 20 February 2009
ဒီေတာင္ကုိ ေမာင္ ေက်ာ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီ
က်ေနာ္ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေနစဥ္တုန္းက
ငွက္ဖ်ားဒဏ္ကုိ အလူးအလဲခံစားရေနရတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကုိ ေဆးရုံမွာ သြားဖူးဘူးတယ္။ ငွက္ဖ်ားမွတကယ့္အျပင္းစား ငွက္ဖ်ားဘဲ။ ဗန္းေမာ္ဘက္ကုိ တရားေဟာသြားရင္း ထိလာခဲ့တဲ့ ငွက္ဖ်ားတဲ့။ ေၾကာက္စရာအရမ္းေကာင္းတယ္။ ဒီေလာက္ သီလ သမာဓိနဲ႔ျပည့္စုံတဲ့ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ ငွက္ဖ်ားဒဏ္ခံေနရစဥ္မွာ ပါးစပ္ထဲေတြ႔ရာေတြေလ်ာက္ေျပာတယ္။ က်င္ငယ္စြန္႔ရင္ေတာင္ (ကန္ေတာ့္ပါရဲ ႔) အကူအညီနဲ႔ ေသခ်ာ က်င္ငယ္ဘူးထဲ ထည့္ေပးၿပီးမွ စြန္႔ရတယ္။ က်င္ငယ္စြန္႔ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကုိ ခံစားလုိ႔ရေပမဲ့ လူနာေစာင့္ေတြရဲ ႔ က်င္ငယ္စြန္႔တဲ့အခါ ကူညီေပးမႈကုိ ဆရာေတာ္သတိထားမိပုံမေပၚဘူး။
ဆရာ၀န္ေတြရဲ ႔ ေစတနာႏွင့္ေဆးစြမ္းေတြရဲ ႔ ထက္ျမက္မႈေၾကာင့္ ဆရာေတာ့္ေရာဂါ နလန္ထူလာပါတယ္။ ေနေကာင္းခါစမွာ ဆရာေတာ္က်င္ငယ္သြားခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ လူနာေစာင့္ေတြက ဆရာေတာ္ကုိ ကူညီဖုိ႔ လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမ့ဲ ဆရာေတာ္ လက္မခံေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကုိမွလဲ က်င္ငယ္စြန္႔ဖုိ႔ ေနရာကုိ မေခၚေတာ့ဘူး။
သတိ၀င္သြားၿပီေလ။ ရွင္းရွင္းေျပာရင္ေတာ့ ရွက္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။
က်န္းမာေရး မေကာင္းစဥ္ကသာ ဦးေဏွာက္ထဲငွက္ဖ်ားပိုးေရာက္လုနီးေနလုိ႔ ဘာမွမသိဘဲ လူနာေစာင့္ေတြ ျပဳစုသမွ်ကုိ ဆရာေတာ္ သတိမထားမိခဲ့တာပါ။ ေနေကာင္းတဲ့အခါမွာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အနားမကပ္ခံေတာ့ပါဘူး။
ဒီေလာက္ျပင္းထန္တဲ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါကုိ ခံစားရတဲ့ ဆရာေတာ္ဟာ အဲဒီငွက္ဖ်ားေရာဂါက ျပန္ေကာင္းလာၿပီး သူ႔ေက်ာင္းသူျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။
"ေတာ္ေသးတယ္.. ဒီတစ္ေတာင္ကုိ ေက်ာ္ခဲ့ႏုိင္ျပန္ၿပီ" တဲ့။
................
ကလင္..ကလင္...ကလင္
ဒီေန႔ ေန႔လည္ႏွစ္နာရီေလာက္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံးႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနခုိက္ အျပင္တံခါးဘဲလ္ျမည္သံ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ (ဒါမွမဟုတ္) စာပုိ႔သမားတစ္ေယာက္ေယာက္ျဖစ္မွာပါ လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။
"ကုိကုိေမာင္ ကုိကုိေမာင္ေရ ႔.. မင္းအတြက္စာ.. မင္းကုိယ္တုိင္ လက္မွတ္ထုိးယူရမယ္တဲ့.."
က်ေနာ္ တံခါးေပါက္၀ကုိ ထသြားလုိက္တယ္။ စာပုိ႔တဲ့သူက ခါတုိင္းပုိ႔ေနက်သူမဟုတ္ဘူး။ ခါတုိင္းဆုိ ကုိယ္စားလက္မွတ္ထုိးလုိ႔ ရတယ္၊ ဒီေန႔မွ ဘာျဖစ္လုိ႔ကုိယ္တုိင္ လက္မွတ္ထုိးယူရမွာပါလိမ့္ လုိ႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အုိင္ဒီ ျပရဦးမယ္တဲ့။ က်ေနာ့္လဲ က်ေနာ့္ပတ္စ္ပုိ႔ယူၿပီး ျပလုိက္တယ္။
လက္မွတ္ထုိးဖုိ႔ ေနရာက ခါတုိင္းလုိ စာရြက္ေပၚမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဖန္သားျပင္ေလးေပၚမွာ သူယူလာတဲ့ ခဲတံပုံစံ အေခ်ာင္းကေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထုိးလုိက္ရတယ္။
လက္မွတ္ထုိးၿပီး စာအိပ္ခပ္ရွည္ရွည္ေလးကုိ ေပးခဲ့တယ္။ သူျပန္သြားၿပီးစာအိပ္ကုိ ေဖာက္ဖတ္ၾကည့္လုိက္တယ္။
"ဟုိက္ရွားဘား..... စာအိပ္ထဲမွာ ကဒ္ကေလးတစ္ကဒ္ပါလာပါလား။ ဘာမ်ားပါလိမ့္"
ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ က်ေနာ့္အုိင္ဒီကဒ္ျဖစ္ေနတာကုိး။ ဗီဇာသက္တမ္း တုိးေပးလုိက္တဲ့ အုိင္ဒီကဒ္ကေလးပါဘဲ။ ဗီဇာကုိ စာအုပ္မွာ မထုေပးေတာ့ဘဲနဲ႔ သီးသန္႔ အုိင္ဒီကဒ္ကေလးဘဲ ထုတ္ေပးတယ္။ ၁၈ ရက္ေန႔ကမွ ဗီဇာရုံးကုိသြားၿပီး ဗီဇာေလ်ာက္ထားတာ။ ဒီေန႔ ၂၀ ရက္ေန႔မွာ ဗီဇာရၿပီဆုိေတာ့ ၀မ္းသာလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ ၂၀၁၀ ဧၿပီလကုန္အထိ လန္ဒန္မွာ ေနထုိင္ခြင့္ရသြားၿပီ။
အထက္က ငွက္ဖ်ားဒဏ္အလူးအလဲခံရၿပီး ျပန္ေနထုိင္ေကာင္းတဲ့အခါ အမိန္႔ရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ ႔ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့...
"ေတာ္ေသးတယ္..... ဒီ(တစ္ႏွစ္ဗီဇာ)ေတာင္ကုိေတာ့ ေက်ာ္ခဲ့ႏုိင္ျပန္ၿပီ" ဟူ၍သာ။
ငွက္ဖ်ားဒဏ္ကုိ အလူးအလဲခံစားရေနရတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကုိ ေဆးရုံမွာ သြားဖူးဘူးတယ္။ ငွက္ဖ်ားမွတကယ့္အျပင္းစား ငွက္ဖ်ားဘဲ။ ဗန္းေမာ္ဘက္ကုိ တရားေဟာသြားရင္း ထိလာခဲ့တဲ့ ငွက္ဖ်ားတဲ့။ ေၾကာက္စရာအရမ္းေကာင္းတယ္။ ဒီေလာက္ သီလ သမာဓိနဲ႔ျပည့္စုံတဲ့ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ ငွက္ဖ်ားဒဏ္ခံေနရစဥ္မွာ ပါးစပ္ထဲေတြ႔ရာေတြေလ်ာက္ေျပာတယ္။ က်င္ငယ္စြန္႔ရင္ေတာင္ (ကန္ေတာ့္ပါရဲ ႔) အကူအညီနဲ႔ ေသခ်ာ က်င္ငယ္ဘူးထဲ ထည့္ေပးၿပီးမွ စြန္႔ရတယ္။ က်င္ငယ္စြန္႔ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကုိ ခံစားလုိ႔ရေပမဲ့ လူနာေစာင့္ေတြရဲ ႔ က်င္ငယ္စြန္႔တဲ့အခါ ကူညီေပးမႈကုိ ဆရာေတာ္သတိထားမိပုံမေပၚဘူး။
ဆရာ၀န္ေတြရဲ ႔ ေစတနာႏွင့္ေဆးစြမ္းေတြရဲ ႔ ထက္ျမက္မႈေၾကာင့္ ဆရာေတာ့္ေရာဂါ နလန္ထူလာပါတယ္။ ေနေကာင္းခါစမွာ ဆရာေတာ္က်င္ငယ္သြားခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ လူနာေစာင့္ေတြက ဆရာေတာ္ကုိ ကူညီဖုိ႔ လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမ့ဲ ဆရာေတာ္ လက္မခံေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကုိမွလဲ က်င္ငယ္စြန္႔ဖုိ႔ ေနရာကုိ မေခၚေတာ့ဘူး။
သတိ၀င္သြားၿပီေလ။ ရွင္းရွင္းေျပာရင္ေတာ့ ရွက္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။
က်န္းမာေရး မေကာင္းစဥ္ကသာ ဦးေဏွာက္ထဲငွက္ဖ်ားပိုးေရာက္လုနီးေနလုိ႔ ဘာမွမသိဘဲ လူနာေစာင့္ေတြ ျပဳစုသမွ်ကုိ ဆရာေတာ္ သတိမထားမိခဲ့တာပါ။ ေနေကာင္းတဲ့အခါမွာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အနားမကပ္ခံေတာ့ပါဘူး။
ဒီေလာက္ျပင္းထန္တဲ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါကုိ ခံစားရတဲ့ ဆရာေတာ္ဟာ အဲဒီငွက္ဖ်ားေရာဂါက ျပန္ေကာင္းလာၿပီး သူ႔ေက်ာင္းသူျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။
"ေတာ္ေသးတယ္.. ဒီတစ္ေတာင္ကုိ ေက်ာ္ခဲ့ႏုိင္ျပန္ၿပီ" တဲ့။
................
ကလင္..ကလင္...ကလင္
ဒီေန႔ ေန႔လည္ႏွစ္နာရီေလာက္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံးႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနခုိက္ အျပင္တံခါးဘဲလ္ျမည္သံ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ (ဒါမွမဟုတ္) စာပုိ႔သမားတစ္ေယာက္ေယာက္ျဖစ္မွာပါ လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။
"ကုိကုိေမာင္ ကုိကုိေမာင္ေရ ႔.. မင္းအတြက္စာ.. မင္းကုိယ္တုိင္ လက္မွတ္ထုိးယူရမယ္တဲ့.."
က်ေနာ္ တံခါးေပါက္၀ကုိ ထသြားလုိက္တယ္။ စာပုိ႔တဲ့သူက ခါတုိင္းပုိ႔ေနက်သူမဟုတ္ဘူး။ ခါတုိင္းဆုိ ကုိယ္စားလက္မွတ္ထုိးလုိ႔ ရတယ္၊ ဒီေန႔မွ ဘာျဖစ္လုိ႔ကုိယ္တုိင္ လက္မွတ္ထုိးယူရမွာပါလိမ့္ လုိ႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အုိင္ဒီ ျပရဦးမယ္တဲ့။ က်ေနာ့္လဲ က်ေနာ့္ပတ္စ္ပုိ႔ယူၿပီး ျပလုိက္တယ္။
လက္မွတ္ထုိးဖုိ႔ ေနရာက ခါတုိင္းလုိ စာရြက္ေပၚမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဖန္သားျပင္ေလးေပၚမွာ သူယူလာတဲ့ ခဲတံပုံစံ အေခ်ာင္းကေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထုိးလုိက္ရတယ္။
လက္မွတ္ထုိးၿပီး စာအိပ္ခပ္ရွည္ရွည္ေလးကုိ ေပးခဲ့တယ္။ သူျပန္သြားၿပီးစာအိပ္ကုိ ေဖာက္ဖတ္ၾကည့္လုိက္တယ္။
"ဟုိက္ရွားဘား..... စာအိပ္ထဲမွာ ကဒ္ကေလးတစ္ကဒ္ပါလာပါလား။ ဘာမ်ားပါလိမ့္"
ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ က်ေနာ့္အုိင္ဒီကဒ္ျဖစ္ေနတာကုိး။ ဗီဇာသက္တမ္း တုိးေပးလုိက္တဲ့ အုိင္ဒီကဒ္ကေလးပါဘဲ။ ဗီဇာကုိ စာအုပ္မွာ မထုေပးေတာ့ဘဲနဲ႔ သီးသန္႔ အုိင္ဒီကဒ္ကေလးဘဲ ထုတ္ေပးတယ္။ ၁၈ ရက္ေန႔ကမွ ဗီဇာရုံးကုိသြားၿပီး ဗီဇာေလ်ာက္ထားတာ။ ဒီေန႔ ၂၀ ရက္ေန႔မွာ ဗီဇာရၿပီဆုိေတာ့ ၀မ္းသာလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ ၂၀၁၀ ဧၿပီလကုန္အထိ လန္ဒန္မွာ ေနထုိင္ခြင့္ရသြားၿပီ။
အထက္က ငွက္ဖ်ားဒဏ္အလူးအလဲခံရၿပီး ျပန္ေနထုိင္ေကာင္းတဲ့အခါ အမိန္႔ရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ ႔ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့...
"ေတာ္ေသးတယ္..... ဒီ(တစ္ႏွစ္ဗီဇာ)ေတာင္ကုိေတာ့ ေက်ာ္ခဲ့ႏုိင္ျပန္ၿပီ" ဟူ၍သာ။
Thursday, 19 February 2009
အကူအညီလုိလုိ႔ တင္လုိက္တာပါ
ဗီဇာတုိးဖုိ႔အတြက္ လႈပ္ရွားရင္းႏွင့္ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ လီဗာပူးစထရိ(တ္)ဘူတာ၊ ဗစ္တုိးရီးယားဘူတာ၊ လန္ဒန္ဘရစ္ဂ်္ဘူတာ၊ အဲဒီဘူတာေတြက အရမ္းႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတယ္။ စားေသာက္ဆုိင္ေတြရွိတယ္။ ေကာ္ဖီဆုိင္ေတြရွိတယ္။ တစ္ျခားဆုိင္အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ရွိတယ္။ တကယ့္ကုိ သားနားတဲ့ ဘူတာႀကီးေတြပါဘဲ။
ေျမေအာက္ရထား ေျမေပၚရထား ၀င္ခ်ိန္ ထြက္ခ်ိန္စာရင္းကုိ စခရင္း (ဖန္သားျပင္)ႏွင့္ျပထားတယ္။ စခရင္းေပၚမွာ ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ ပလက္ေဖာင္းနံပါတ္၊ သြားရမဲ့ခရီးေတြအတုိင္း အခ်ိန္အတိအက်ဘဲ။ မလြဲဘူး။
ဖ်က္သိမ္းရင္ ဖ်က္သိမ္းတဲ့အေၾကာင္းေၾကျငာတယ္။ နားမလည္ရင္ ဘူတာ၀န္ထမ္းေတြကုိ ေမးလုိ႔ရတယ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေျဖၾကားေပးတယ္။
ျမန္မာမွာ က်ေနာ္ မီးရထားနဲ႔ခရီးသြားတုန္းက ရထားအခ်ိန္မသိလုိ႔ သြားေမးတာကုိ ၀န္ထမ္းေတြ ေျပေျပလည္လည္မေျဖေပးၾကဘူး။ ဘလက္ေဘာမွာ ေရးထားတာ မျမင္ဘူးလား။ အဲဒီမွာ သြားၾကည့္ ဆုိၿပီး ေငါက္လြတ္တာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ဘလက္ေဘာကုိ သြားၾကည့္ေတာ့လဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္က ေျဖျဖဴနဲ႔ေရးထားတဲ့ ရထားခန္႔မွန္းခ်ိန္ေတြကိုဘဲ ေတြ႔ရတယ္။ Update မလုပ္ထားဘူး။ ဟဲ ဟဲ Update ဆုိလို႔ အထင္မႀကီးလိုက္နဲ႔ဦး။ ေဘာဖ်က္ႏွင့္ဖ်က္ၿပီး ေျမျဖဴႏွင့္ရထားထြက္ခ်ိန္စာရင္းကုိ မေရးထားရေသးတာကုိေျပာတာ။ (ျမန္မာ့မီးရထား၀န္ထမ္းေတြကုိ သတိရလုိ႔ ညွပ္ထည့္လုိက္တာပါ)။
ဓါတ္ပုံ၀ါသနာပါတဲ့သူေတြအတြက္ကေတာ့ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ဘူတာရုံေတြထဲမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ရုိက္ၾကရုံေပါ့ဗ်ာ။
တကယ္လဲ ဓါတ္ပုံရုိက္စရာေကာင္းပါတယ္ (က်ေနာ့္အျမင္အရေျပာတာ)။ က်ေနာ္ကလဲ ရႈခင္းတုိ႔ ျမင္ကြင္းခပ္ဆန္းဆန္းတုိ႔ဆုိ ဓါတ္ပုံရုိက္ရတာ ၀ါသနာပါေလေတာ့ အႀကိဳက္ေတြ႔သြားတာေပါ့ဗ်ာ။
နီကြန္ကင္မရာ ခပ္ပါးပါးေလးကုိ အိပ္ထဲက ထုတ္လုိက္ၿပီး ဓါတ္ပုံရုိက္ဖုိ႔ ေနရာကုိ ေရြးလုိက္တယ္။
ေဟာ...ေတြ႔ၿပီ။ ရထားအခ်ိန္စာရင္းေတြျပထားတဲ့ ဖန္သားျပင္စခရင္ျပားႀကီးေတြရွိတဲ့ဘက္ကုိ အရင္ဦးဆုံးရုိက္မယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ကင္မရာကုိလဲ ခ်ိန္လုိက္ေရာ ျမင္ကြင္းက မရွင္းဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အျပင္ဘက္မွာရွင္းသေလာက္ ကင္မရာထဲမွာ မရွင္းမလင္းျဖစ္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလိမ့္။ ခါတုိင္းရုိက္ေနက်ဆုိရင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းဘဲ။ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္ေနလဲ မသိဘူး။ ကင္မရာမေကာင္းလို႔ေတာ့မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ့္လုိင္စင္ဓါတ္ပုံေတြအားလုံးကုိ ဒီကင္မရာႏွင့္ရုိက္ၿပီး Photoshop ႏွင့္ျဖတ္ေတာက္ ကူးထားတာ ရွယ္ခ်ည္းဘဲ။ ဘာမ်ားမွားေနပါလိမ့္။
ကင္မရာကုိ စစ္ေဆးၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ကင္မရာ lens ေပၚမွာ အကြက္ကေလးတစ္ကြက္ေတြ႔လုိက္တယ္။ အလည္တည့္တည့္ကုိ ကြက္ေနတာ။ ဒုကၡဘဲ။ ဘာကြက္ႀကီးပါလိမ့္။ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ မူရင္း ဇစ္ျမစ္က ေပၚလာတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္က ကင္မရာေဘးက ေဘာင္အဆက္ကေလး နဲနဲကြာခ်င္သလုိလုိျဖစ္လာလုိ႔
ဆင္ေကာ္ႏွင့္ကပ္ျဖစ္တယ္။ ဆင္ေကာ္က ျမန္မာမွာရွိတဲ့ ဆင္ေကာ္လုိ ခဲျပစ္ျပစ္မဟုတ္ဘဲ အေဖ်ာ္ရည္ပုံစံျဖစ္ေနတယ္။ ေျခာက္သြားမွ ကပ္တယ္။ ကင္မရာေဘာင္ကုိ ပုိၿပီး ၿမဲေအာင္လုိ႔ ေကာ္ရည္မ်ားမ်ားညွစ္ထုတ္ၿပီး ကင္မရာေဘာင္သားေလးကုိ လိမ္းက်ံလုိက္တယ္။ အဲဒီကတစ္ဆင့္ ကင္မရာထဲ ၀င္သြားၿပီး ကင္မရာ lens ေပၚပါ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားဟန္တူပါရဲ ႔။ ကင္မရာ lens ေပၚမွာ အကြက္ႀကီး ထင္ေနတယ္။
က်ေနာ္ တတ္ႏုိင္သမွ်ႀကိဳးစားရွင္းလင္းေပမဲ့ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္..
မိတ္ေဆြမ်ား အဲဒီဆင္ေကာ္ကုိ ေျခဖ်က္တဲ့ ေဆးတစ္မ်ိဳးရွိရင္ က်ေနာ့္ကုိ အႀကံေပးၾကပါဦးလုိ႔ ဒီပုိ႔စ္ကေလးကဘဲ အကူအညီေတာင္းလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မွန္ဘီလူးခ်ိန္းလုိက္ရင္ အဆင္ေျပမေျပလဲ သိခ်င္ပါတယ္။ ကင္မရာေဘာင္ကုိ ဆင္ေကာ္ႏွင့္ကပ္ထားၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ျပန္ခြါလုိ႔ ရ မရလဲ က်ေနာ္သိခ်င္ပါတယ္ခင္မ်ား။
မိတ္ေဆြတုိ႔ တတ္တဲ့ပညာနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိကူညီေပးၾကပါဦးလုိ႔ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ဘဲ တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။
စုံေထာက္ေက်ာ္ႀကီး ဦစံရွားရဲ ႔ မွားတဲ့အခါလဲ မွားေပမေပါ့ စကားလုံးကုိယူၿပီး
မုဆုိးေက်ာ္တြတ္ပီရဲ ႔ ဒီေန႔ ကံမေကာင္းပါလားလုိ႔ တစ္တြတ္တြတ္ ညီးညဴရြတ္ဆုိေနရမလုိျဖစ္ေနၿပီ။
ဟဲ ဟဲ က်ေနာ္ကေတာ့ မိတ္ေဆြတုိ႔ရဲ ႔ ေက်းဇူးတရားေၾကာင့္ ကံေကာင္းလိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ေနလ်က္ပါဘဲ။
ရႊင္လန္းၾကပါေစ။
ေျမေအာက္ရထား ေျမေပၚရထား ၀င္ခ်ိန္ ထြက္ခ်ိန္စာရင္းကုိ စခရင္း (ဖန္သားျပင္)ႏွင့္ျပထားတယ္။ စခရင္းေပၚမွာ ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ ပလက္ေဖာင္းနံပါတ္၊ သြားရမဲ့ခရီးေတြအတုိင္း အခ်ိန္အတိအက်ဘဲ။ မလြဲဘူး။
ဖ်က္သိမ္းရင္ ဖ်က္သိမ္းတဲ့အေၾကာင္းေၾကျငာတယ္။ နားမလည္ရင္ ဘူတာ၀န္ထမ္းေတြကုိ ေမးလုိ႔ရတယ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေျဖၾကားေပးတယ္။
ျမန္မာမွာ က်ေနာ္ မီးရထားနဲ႔ခရီးသြားတုန္းက ရထားအခ်ိန္မသိလုိ႔ သြားေမးတာကုိ ၀န္ထမ္းေတြ ေျပေျပလည္လည္မေျဖေပးၾကဘူး။ ဘလက္ေဘာမွာ ေရးထားတာ မျမင္ဘူးလား။ အဲဒီမွာ သြားၾကည့္ ဆုိၿပီး ေငါက္လြတ္တာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ဘလက္ေဘာကုိ သြားၾကည့္ေတာ့လဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္က ေျဖျဖဴနဲ႔ေရးထားတဲ့ ရထားခန္႔မွန္းခ်ိန္ေတြကိုဘဲ ေတြ႔ရတယ္။ Update မလုပ္ထားဘူး။ ဟဲ ဟဲ Update ဆုိလို႔ အထင္မႀကီးလိုက္နဲ႔ဦး။ ေဘာဖ်က္ႏွင့္ဖ်က္ၿပီး ေျမျဖဴႏွင့္ရထားထြက္ခ်ိန္စာရင္းကုိ မေရးထားရေသးတာကုိေျပာတာ။ (ျမန္မာ့မီးရထား၀န္ထမ္းေတြကုိ သတိရလုိ႔ ညွပ္ထည့္လုိက္တာပါ)။
ဓါတ္ပုံ၀ါသနာပါတဲ့သူေတြအတြက္ကေတာ့ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ဘူတာရုံေတြထဲမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ရုိက္ၾကရုံေပါ့ဗ်ာ။
တကယ္လဲ ဓါတ္ပုံရုိက္စရာေကာင္းပါတယ္ (က်ေနာ့္အျမင္အရေျပာတာ)။ က်ေနာ္ကလဲ ရႈခင္းတုိ႔ ျမင္ကြင္းခပ္ဆန္းဆန္းတုိ႔ဆုိ ဓါတ္ပုံရုိက္ရတာ ၀ါသနာပါေလေတာ့ အႀကိဳက္ေတြ႔သြားတာေပါ့ဗ်ာ။
နီကြန္ကင္မရာ ခပ္ပါးပါးေလးကုိ အိပ္ထဲက ထုတ္လုိက္ၿပီး ဓါတ္ပုံရုိက္ဖုိ႔ ေနရာကုိ ေရြးလုိက္တယ္။
ေဟာ...ေတြ႔ၿပီ။ ရထားအခ်ိန္စာရင္းေတြျပထားတဲ့ ဖန္သားျပင္စခရင္ျပားႀကီးေတြရွိတဲ့ဘက္ကုိ အရင္ဦးဆုံးရုိက္မယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ကင္မရာကုိလဲ ခ်ိန္လုိက္ေရာ ျမင္ကြင္းက မရွင္းဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အျပင္ဘက္မွာရွင္းသေလာက္ ကင္မရာထဲမွာ မရွင္းမလင္းျဖစ္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလိမ့္။ ခါတုိင္းရုိက္ေနက်ဆုိရင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းဘဲ။ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္ေနလဲ မသိဘူး။ ကင္မရာမေကာင္းလို႔ေတာ့မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ့္လုိင္စင္ဓါတ္ပုံေတြအားလုံးကုိ ဒီကင္မရာႏွင့္ရုိက္ၿပီး Photoshop ႏွင့္ျဖတ္ေတာက္ ကူးထားတာ ရွယ္ခ်ည္းဘဲ။ ဘာမ်ားမွားေနပါလိမ့္။
ကင္မရာကုိ စစ္ေဆးၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ကင္မရာ lens ေပၚမွာ အကြက္ကေလးတစ္ကြက္ေတြ႔လုိက္တယ္။ အလည္တည့္တည့္ကုိ ကြက္ေနတာ။ ဒုကၡဘဲ။ ဘာကြက္ႀကီးပါလိမ့္။ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ မူရင္း ဇစ္ျမစ္က ေပၚလာတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္က ကင္မရာေဘးက ေဘာင္အဆက္ကေလး နဲနဲကြာခ်င္သလုိလုိျဖစ္လာလုိ႔
ဆင္ေကာ္ႏွင့္ကပ္ျဖစ္တယ္။ ဆင္ေကာ္က ျမန္မာမွာရွိတဲ့ ဆင္ေကာ္လုိ ခဲျပစ္ျပစ္မဟုတ္ဘဲ အေဖ်ာ္ရည္ပုံစံျဖစ္ေနတယ္။ ေျခာက္သြားမွ ကပ္တယ္။ ကင္မရာေဘာင္ကုိ ပုိၿပီး ၿမဲေအာင္လုိ႔ ေကာ္ရည္မ်ားမ်ားညွစ္ထုတ္ၿပီး ကင္မရာေဘာင္သားေလးကုိ လိမ္းက်ံလုိက္တယ္။ အဲဒီကတစ္ဆင့္ ကင္မရာထဲ ၀င္သြားၿပီး ကင္မရာ lens ေပၚပါ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားဟန္တူပါရဲ ႔။ ကင္မရာ lens ေပၚမွာ အကြက္ႀကီး ထင္ေနတယ္။
က်ေနာ္ တတ္ႏုိင္သမွ်ႀကိဳးစားရွင္းလင္းေပမဲ့ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္..
မိတ္ေဆြမ်ား အဲဒီဆင္ေကာ္ကုိ ေျခဖ်က္တဲ့ ေဆးတစ္မ်ိဳးရွိရင္ က်ေနာ့္ကုိ အႀကံေပးၾကပါဦးလုိ႔ ဒီပုိ႔စ္ကေလးကဘဲ အကူအညီေတာင္းလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မွန္ဘီလူးခ်ိန္းလုိက္ရင္ အဆင္ေျပမေျပလဲ သိခ်င္ပါတယ္။ ကင္မရာေဘာင္ကုိ ဆင္ေကာ္ႏွင့္ကပ္ထားၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ျပန္ခြါလုိ႔ ရ မရလဲ က်ေနာ္သိခ်င္ပါတယ္ခင္မ်ား။
မိတ္ေဆြတုိ႔ တတ္တဲ့ပညာနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိကူညီေပးၾကပါဦးလုိ႔ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ဘဲ တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။
စုံေထာက္ေက်ာ္ႀကီး ဦစံရွားရဲ ႔ မွားတဲ့အခါလဲ မွားေပမေပါ့ စကားလုံးကုိယူၿပီး
မုဆုိးေက်ာ္တြတ္ပီရဲ ႔ ဒီေန႔ ကံမေကာင္းပါလားလုိ႔ တစ္တြတ္တြတ္ ညီးညဴရြတ္ဆုိေနရမလုိျဖစ္ေနၿပီ။
ဟဲ ဟဲ က်ေနာ္ကေတာ့ မိတ္ေဆြတုိ႔ရဲ ႔ ေက်းဇူးတရားေၾကာင့္ ကံေကာင္းလိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ေနလ်က္ပါဘဲ။
ရႊင္လန္းၾကပါေစ။
ဗီဇာ.. ဗီဇာ.. ဗီဇာ..
ဒီရက္အေတာအတြင္း ဗီဇာကိစၥႏွင့္အလုပ္ရႈပ္ေနလုိ႔ ပုိ႔စ္ကေလးေတြဘက္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းလွည့္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ ဗီဇာဆုိတာ ေျပာရတာလြယ္ကူသေလာက္ ဗီဇာတစ္ခုသက္တမ္းတုိးဖုိ႔ အေတာ္ေလးစိတ္ေမာ လူေမာျဖစ္ရပါတယ္။ Recommendation letter ေတြ ယူရတယ္။ ေက်ာင္း Attendance ေတြ ယူရတယ္။ Sponsor letter ေတြယူရတယ္။ က်န္တဲ့ Data အခ်က္အလက္ေတြ အမ်ားႀကီး စုေဆာင္းထားရတယ္။ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ ေနရတာလဲ မလြယ္ပါလား။
ေက်ာင္းတက္ခစရိတ္ေတြအျပင္ ဗီဇာစရိတ္က ေပါင္ ၅၀၀ ဆုိေတာ့ လန္ဒန္မွာ ေနထုိင္ခြင့္ေလးရေအာင္ ေငြေတြ အမ်ားႀကီး ပုံေပးရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေနစဥ္တုန္းက ေနထုိင္စရိတ္ေတြကုိ ဒီေလာက္ သတိမထားမိေပခဲ့မဲ့ လန္ဒန္မွာေနေတာ့မွဘဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ ႔ ရပ္တည္မႈဟာ မလြယ္ကူပါလားလုိ႔ ေတြးေတာမိတယ္။
ျပည္ပေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ ႔ ေနထုိင္မႈက ပုိၿပီးဆုိး၀ါးတယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္ကုိ ျပည္တြင္းေက်ာင္းသားေတြထက္ အမ်ားႀကီးပုိေပးရတယ္။ ေနထုိင္စရိတ္တုိ႔ ဘီလ္တုိ႔ စားေသာက္သြားလာတာတုိ႔ အားလုံးေပါင္းလုိက္ရင္ မာစတာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ႏွစ္ကုိ ေပါင္ တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ေတာ့ အသာေလးဘဲ။ ပညာကုိ ေငြေပး၀ယ္ေနရသလုိျဖစ္ေနၿပီ။ ေငြမရွိရင္ ပညာရွိျဖစ္ႏုိင္ဖုိ႔ ရာခုိင္ႏႈန္းအေတာ္ေလးနည္းသြားၿပီ။
မေန႔က တစ္ေန႔လုံး ဗီဇာကိစၥႏွင့္အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့တယ္။ မနက္ပုိင္းကထဲက ေနအိမ္ကထြက္လာတာ၊ အေရးထဲ စီးေနတဲ့ရထားက စီးေနရင္းတန္းလန္းႏွင့္ ခရီးစဥ္ဖ်က္သိမ္းပစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ၿပီး ေနာက္လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုက ျပန္သြားရတယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္က ေန႔လည္ ၂ နာရီ ခြဲ။ ရထားေတြရဲ ႔ ၾကန္႔ၾကာမႈေၾကာင့္ ဗီဇာရုံးကုိ သုံးနာရီမွတ္တင္းမွ ေရာက္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ ရထားဘူတာက ဆင္းၿပီး အငွားကားေခၚသြားလုိ႔။ ဘူတာကေန လမ္းေလ်ာက္ရင္ ၁၀ မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာဦးမယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေနတဲ့ေနရာႏွင့္ဆုိ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သြားရတယ္။ မေန႔က ရထားအဆင္မေျပမႈေတြေၾကာင့္ အသြားသက္သက္ သုံးနာရီေက်ာ္ ၾကာသြားတယ္။ ၿမိဳ ႔ထဲမွာ ရထားမမီမွာစုိးလုိ႔ ဘူတာထဲ ဟုိေျပးဒီေျပး မာရသြန္လုပ္ခဲ့တာကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္း ၿပဳံးေနမိတယ္။ ၾကည့္မေကာင္းေအာင္ကုိ ေျပးေနရတာ။
က်ေနာ္တုိ႔ဗီဇာတုိးဖုိ႔လူက ႏွစ္ေယာက္၊ အေဖာ္လုိက္ေပးတဲ့ အကိုက တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ သုံးေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။ လူေတြၾကားထဲမွာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္သလုိကုိ ေျပးခဲ့ရတာ။ အေဖာ္အကုိက ျမန္မာဆုိေပမဲ့ လန္ဒန္သားျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူလုိက္ကူညီေပးလုိ႔သာ ခရီးအဆုံးထိအဆင္ေျပေျပေရာက္ရွိခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ခ်ည္းဆုိ လမ္းေၾကာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသိပါဘူး။ ရထားေတြ အဆင္မေျပတဲ့အတြက္ အသြားသက္သက္ေတာင္ ဘတ္စ္ကားတစ္ခါ ေျမေအာက္ရထား ငါးခါ ေျမေပၚရထား ႏွစ္ခါ အငွားကားတစ္ခါ စီးခဲ့ရပါတယ္။
ဗီဇာရုံးကုိေရာက္ေတာ့လဲ ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြအားလုံးကို စကင္န္ဖတ္ပါတယ္။ လုိအပ္ရင္ ဓါတ္ပုံကညွိျဖတ္ဖုိ႔ ယူသြားတဲ့ ကပ္ေၾကးေလးေတာင္ သူတုိ႔ ခဏသိမ္းထားလုိက္ေသးတယ္ (ျပန္လာတဲ့အခါမွ ေရြးယူခဲ့ရတယ္)။ ခၽြန္ထက္တဲ့ပစၥည္း ေပါက္ကြဲေစတတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ အထဲအယူမခံပါဘူး။ လက္ကုိင္ဖုန္းေတြအားလုံးကုိလဲ ပိတ္ထားရပါတယ္။
ဗီဇာရုံးကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တုံကင္ယူရတယ္။ နံပါတ္အတုိင္းေခၚေတြ႔တယ္။ ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပးတဲ့ ေကာင္တာထိေအာင္ အဆင့္ငါးဆင့္ေက်ာ္ျဖတ္ရတယ္။ အဲဒီငါးဆင့္လုံးမွာ အစစ္ေဆးခံရတယ္။
အဆင့္ ၁ ေကာင္တာ။
ဒီေကာင္တာမွာ ပါလာတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ အားလုံးကုိ စစ္ေဆးၿပီး မွန္ကန္မွ ဒုတိယေကာင္တာကုိ သြားရတယ္။
အဆင့္ ၂ ေကာင္တာ။
ဒီေကာင္တာမွာ အခ်က္အလက္ေတြ ထပ္စစ္ေဆးၿပီး ေပါင္ ၅၀၀ ေပးရတယ္။
အဆင့္ ၃ ေကာင္တာ။
ဒီေကာင္တာမွာ ပတ္စ္ပုိ႔ကုိ ေသခ်ာစစ္ေဆးၿပီး အခ်က္အခ်က္ေတြကို ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္သိမ္းဆည္းတယ္။
အဆင့္ ၄ ေကာင္တာ။
ဒီေကာင္တာမွာ လက္ေခ်ာင္းအားလုံးရဲ ႔ ေဗြရာကုိေတြ စကင္န္ဖတ္ယူတယ္။ ဓါတ္ပုံရုိက္တယ္။
အဆင့္ ၅ ေကာင္တာ။
ဒီေကာင္တာမွာ ေနာက္ဆုံးစစ္ေဆးမႈျပဳလုပ္တယ္။ သမုိင္းေၾကာင္းေတြေနာက္ လုိက္တယ္။ စစ္ေဆးေမးျမန္းတယ္။
(အဂၤလန္မွာေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေပမဲ့ သူတုိ႔ေျပာတဲ့စကားကိုေတာ့ အေဖာ္ပါလာတဲ့အကုိတစ္ေယာက္ အကူအညီနဲ႔ဘဲ ေျဖရွင္းလုိက္ရတယ္။
တစ္ခ်ိဳ ႔စကားေတြ နားမလည္ႏုိင္ဘူး။)
အားလုံး မွန္ကန္အဆင္ေျပၿပီဆုိမွ ဗီဇာသက္တမ္းတုိးေပးလုိက္ၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္။
(ေကာင္တာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္နံပါတ္ေခၚတဲ့ ေကာင္တာကုိ သြားရုံပါဘဲ)
ဒါေပမဲ့
အခု နည္းစနစ္က ပတ္စ္ပုိ႔စာအုပ္ေပၚမွာ ဗီဇာမထုေပးေတာ့ပါဘူး။ အုိင္ဒီကဒ္ဘဲ ကုိင္ရမယ္တဲ့။ အဲဒီအုိင္ဒီကုိ စာတုိက္က တစ္ဆင့္ပုိ႔မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ငါးရက္အတြင္းအေရာက္ပုိ႔ေပးမယ္၊ မေရာက္ရွိရင္ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားဖုိ႔ မွာခဲ့ပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ တစ္ႏွစ္ဗီဇာ ထပ္ရမွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနပါၿပီ။
ဗီဇာရုံး၀န္ထမ္းေတြ သေဘာေကာင္းလုိ႔ရယ္၊ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းရဲ ႔ ကူညီမႈေၾကာင့္ရယ္ က်ေနာ္ကေတာ့ လန္ဒန္မွာေနဖုိ႔ ေနာက္ထပ္တစ္ႏွစ္ ဗီဇာ ရသေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ဗီဇာမေလ်ာက္ခင္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဗီဇာအဆင္ေျပဖုိ႔ ဆုေတာင္းေပးၾကပါဦးလုိ႔ ေတာင္းပန္ခဲ့ေပမဲ့
တစ္ေယာက္မွ ဆုမေတာင္းေပးၾကပါဘူး။ ရူးေပါေပါေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဗီဇာမရပါေစနဲ႔လုိ႔ေတာင္ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္အားကုိးရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြဘဲ။
ဆုေတာင္းေပးသည္ျဖစ္ေစ မေပးသည္ျဖစ္ေစ ခင္မင္တဲ့သူအားလုံးကုိ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပးၾကတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္လုိ႔ မွတ္တမ္းတင္ ကဗ်ည္းေရးထုိးလုိက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းတက္ခစရိတ္ေတြအျပင္ ဗီဇာစရိတ္က ေပါင္ ၅၀၀ ဆုိေတာ့ လန္ဒန္မွာ ေနထုိင္ခြင့္ေလးရေအာင္ ေငြေတြ အမ်ားႀကီး ပုံေပးရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေနစဥ္တုန္းက ေနထုိင္စရိတ္ေတြကုိ ဒီေလာက္ သတိမထားမိေပခဲ့မဲ့ လန္ဒန္မွာေနေတာ့မွဘဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ ႔ ရပ္တည္မႈဟာ မလြယ္ကူပါလားလုိ႔ ေတြးေတာမိတယ္။
ျပည္ပေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ ႔ ေနထုိင္မႈက ပုိၿပီးဆုိး၀ါးတယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္ကုိ ျပည္တြင္းေက်ာင္းသားေတြထက္ အမ်ားႀကီးပုိေပးရတယ္။ ေနထုိင္စရိတ္တုိ႔ ဘီလ္တုိ႔ စားေသာက္သြားလာတာတုိ႔ အားလုံးေပါင္းလုိက္ရင္ မာစတာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ႏွစ္ကုိ ေပါင္ တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ေတာ့ အသာေလးဘဲ။ ပညာကုိ ေငြေပး၀ယ္ေနရသလုိျဖစ္ေနၿပီ။ ေငြမရွိရင္ ပညာရွိျဖစ္ႏုိင္ဖုိ႔ ရာခုိင္ႏႈန္းအေတာ္ေလးနည္းသြားၿပီ။
မေန႔က တစ္ေန႔လုံး ဗီဇာကိစၥႏွင့္အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့တယ္။ မနက္ပုိင္းကထဲက ေနအိမ္ကထြက္လာတာ၊ အေရးထဲ စီးေနတဲ့ရထားက စီးေနရင္းတန္းလန္းႏွင့္ ခရီးစဥ္ဖ်က္သိမ္းပစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ၿပီး ေနာက္လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုက ျပန္သြားရတယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္က ေန႔လည္ ၂ နာရီ ခြဲ။ ရထားေတြရဲ ႔ ၾကန္႔ၾကာမႈေၾကာင့္ ဗီဇာရုံးကုိ သုံးနာရီမွတ္တင္းမွ ေရာက္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ ရထားဘူတာက ဆင္းၿပီး အငွားကားေခၚသြားလုိ႔။ ဘူတာကေန လမ္းေလ်ာက္ရင္ ၁၀ မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာဦးမယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေနတဲ့ေနရာႏွင့္ဆုိ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သြားရတယ္။ မေန႔က ရထားအဆင္မေျပမႈေတြေၾကာင့္ အသြားသက္သက္ သုံးနာရီေက်ာ္ ၾကာသြားတယ္။ ၿမိဳ ႔ထဲမွာ ရထားမမီမွာစုိးလုိ႔ ဘူတာထဲ ဟုိေျပးဒီေျပး မာရသြန္လုပ္ခဲ့တာကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္း ၿပဳံးေနမိတယ္။ ၾကည့္မေကာင္းေအာင္ကုိ ေျပးေနရတာ။
က်ေနာ္တုိ႔ဗီဇာတုိးဖုိ႔လူက ႏွစ္ေယာက္၊ အေဖာ္လုိက္ေပးတဲ့ အကိုက တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ သုံးေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။ လူေတြၾကားထဲမွာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္သလုိကုိ ေျပးခဲ့ရတာ။ အေဖာ္အကုိက ျမန္မာဆုိေပမဲ့ လန္ဒန္သားျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူလုိက္ကူညီေပးလုိ႔သာ ခရီးအဆုံးထိအဆင္ေျပေျပေရာက္ရွိခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ခ်ည္းဆုိ လမ္းေၾကာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသိပါဘူး။ ရထားေတြ အဆင္မေျပတဲ့အတြက္ အသြားသက္သက္ေတာင္ ဘတ္စ္ကားတစ္ခါ ေျမေအာက္ရထား ငါးခါ ေျမေပၚရထား ႏွစ္ခါ အငွားကားတစ္ခါ စီးခဲ့ရပါတယ္။
ဗီဇာရုံးကုိေရာက္ေတာ့လဲ ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြအားလုံးကို စကင္န္ဖတ္ပါတယ္။ လုိအပ္ရင္ ဓါတ္ပုံကညွိျဖတ္ဖုိ႔ ယူသြားတဲ့ ကပ္ေၾကးေလးေတာင္ သူတုိ႔ ခဏသိမ္းထားလုိက္ေသးတယ္ (ျပန္လာတဲ့အခါမွ ေရြးယူခဲ့ရတယ္)။ ခၽြန္ထက္တဲ့ပစၥည္း ေပါက္ကြဲေစတတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ အထဲအယူမခံပါဘူး။ လက္ကုိင္ဖုန္းေတြအားလုံးကုိလဲ ပိတ္ထားရပါတယ္။
ဗီဇာရုံးကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တုံကင္ယူရတယ္။ နံပါတ္အတုိင္းေခၚေတြ႔တယ္။ ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပးတဲ့ ေကာင္တာထိေအာင္ အဆင့္ငါးဆင့္ေက်ာ္ျဖတ္ရတယ္။ အဲဒီငါးဆင့္လုံးမွာ အစစ္ေဆးခံရတယ္။
အဆင့္ ၁ ေကာင္တာ။
ဒီေကာင္တာမွာ ပါလာတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ အားလုံးကုိ စစ္ေဆးၿပီး မွန္ကန္မွ ဒုတိယေကာင္တာကုိ သြားရတယ္။
အဆင့္ ၂ ေကာင္တာ။
ဒီေကာင္တာမွာ အခ်က္အလက္ေတြ ထပ္စစ္ေဆးၿပီး ေပါင္ ၅၀၀ ေပးရတယ္။
အဆင့္ ၃ ေကာင္တာ။
ဒီေကာင္တာမွာ ပတ္စ္ပုိ႔ကုိ ေသခ်ာစစ္ေဆးၿပီး အခ်က္အခ်က္ေတြကို ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္သိမ္းဆည္းတယ္။
အဆင့္ ၄ ေကာင္တာ။
ဒီေကာင္တာမွာ လက္ေခ်ာင္းအားလုံးရဲ ႔ ေဗြရာကုိေတြ စကင္န္ဖတ္ယူတယ္။ ဓါတ္ပုံရုိက္တယ္။
အဆင့္ ၅ ေကာင္တာ။
ဒီေကာင္တာမွာ ေနာက္ဆုံးစစ္ေဆးမႈျပဳလုပ္တယ္။ သမုိင္းေၾကာင္းေတြေနာက္ လုိက္တယ္။ စစ္ေဆးေမးျမန္းတယ္။
(အဂၤလန္မွာေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေပမဲ့ သူတုိ႔ေျပာတဲ့စကားကိုေတာ့ အေဖာ္ပါလာတဲ့အကုိတစ္ေယာက္ အကူအညီနဲ႔ဘဲ ေျဖရွင္းလုိက္ရတယ္။
တစ္ခ်ိဳ ႔စကားေတြ နားမလည္ႏုိင္ဘူး။)
အားလုံး မွန္ကန္အဆင္ေျပၿပီဆုိမွ ဗီဇာသက္တမ္းတုိးေပးလုိက္ၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္။
(ေကာင္တာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္နံပါတ္ေခၚတဲ့ ေကာင္တာကုိ သြားရုံပါဘဲ)
ဒါေပမဲ့
အခု နည္းစနစ္က ပတ္စ္ပုိ႔စာအုပ္ေပၚမွာ ဗီဇာမထုေပးေတာ့ပါဘူး။ အုိင္ဒီကဒ္ဘဲ ကုိင္ရမယ္တဲ့။ အဲဒီအုိင္ဒီကုိ စာတုိက္က တစ္ဆင့္ပုိ႔မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ငါးရက္အတြင္းအေရာက္ပုိ႔ေပးမယ္၊ မေရာက္ရွိရင္ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားဖုိ႔ မွာခဲ့ပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ တစ္ႏွစ္ဗီဇာ ထပ္ရမွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနပါၿပီ။
ဗီဇာရုံး၀န္ထမ္းေတြ သေဘာေကာင္းလုိ႔ရယ္၊ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းရဲ ႔ ကူညီမႈေၾကာင့္ရယ္ က်ေနာ္ကေတာ့ လန္ဒန္မွာေနဖုိ႔ ေနာက္ထပ္တစ္ႏွစ္ ဗီဇာ ရသေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ဗီဇာမေလ်ာက္ခင္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဗီဇာအဆင္ေျပဖုိ႔ ဆုေတာင္းေပးၾကပါဦးလုိ႔ ေတာင္းပန္ခဲ့ေပမဲ့
တစ္ေယာက္မွ ဆုမေတာင္းေပးၾကပါဘူး။ ရူးေပါေပါေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဗီဇာမရပါေစနဲ႔လုိ႔ေတာင္ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္အားကုိးရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြဘဲ။
ဆုေတာင္းေပးသည္ျဖစ္ေစ မေပးသည္ျဖစ္ေစ ခင္မင္တဲ့သူအားလုံးကုိ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပးၾကတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္လုိ႔ မွတ္တမ္းတင္ ကဗ်ည္းေရးထုိးလုိက္ပါတယ္။
Monday, 16 February 2009
ေဆးေသာက္ေသာခါ၀ယ္...
လူတုိင္း (သုိ႔) လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေန႔စဥ္စားသုံးေနၾက ေဆးေကာင္းတစ္လက္ ရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ခ်ိဳ ႔ဆုိ ေသာက္သုံးေနၾက ေဆးကုိ မူးယစ္ေဆးေလာက္ထိ စြဲကပ္ေနၾကေလရဲ ႔။ အဲဒီ ေဆးေလးမွ မေသာက္လုိက္ရရင္ အဲဒီေန႔ဟာ ေနထုိင္မေကာင္းသလုုိ ၀မ္းခ်ဳပ္ခ်င္သလုိ ယားယံခ်င္လာသလုိ စတဲ့ ေ၀ဒနာ အေသးစားေလးေတြ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ စိတ္အစြဲေၾကာင့္လဲ ပါတာေပါ့ေလ။
ဒါ့ေၾကာင့္ သူတုိ႔ တစ္ေတြ ျပည္ပခရီးသြားတဲ့အခါမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္ပမွာ အေျခခ် ေနထုိင္ၾကတဲ့အခါမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ စားသုံးေနၾက ေဆးေတြကို မရရေအာင္ ယူေဆာင္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ေဆးကုန္သြားတဲ့အခါလဲ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ မွာယူၿပီး ရေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့ရွိၾကပါတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ေဆးေကာင္းတစ္လက္ရွိတာေတာ့ လူတုိင္းအတြက္ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသာက္ပုံေသာက္နည္းက လုိအပ္ေနဆဲဘဲ။ ဆရာ၀န္ေကာင္းေတြရဲ ႔ ညြန္ၾကားမႈကုိ လုိက္နာၾကတာ မွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းပါ။
"ေဆးကုိ ေသာက္တဲ့အခါမွာ ေရနဲ႔ ေသာက္တာက အႏၱရာယ္ အကင္းရွင္းဆုံးပါဘဲ" လုိ႔ သမားေတာ္ ဘယ္ရီရႈတာ (Barry Shooter) က သူ႔ရဲ ႔ သုေတသနျပဳခ်က္ကုိ ေသခ်ာစြာ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခ်ဳိ ႔လူေတြက ေဆးခါးခါးကုိ ေၾကာက္တဲ့အတြက္ အေဖ်ာ္ရည္ (သုိ႔) ေကာ္ဖီစတဲ့ လ်ာကုိ အရသာေတြ႔ေစမဲ့ အရည္တစ္မ်ိဳးႏွင့္ေရာၿပီး ေသာက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒီ တစ္ျခားအရည္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ေရာစပ္ၿပီး ေသာက္တဲ့ ေဆးဟာ ဘယ္လုိအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိႏုိင္လဲဆုိတာ သမားေတာ္ႀကီး ဘယ္ရီရႈတာက ေအာက္ပါအတုိင္း ရွင္းလင္းေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။
ေဆးကုိ ကၽြဲေကာသီးေဖ်ာ္ရည္ႏွင့္ေသာက္ျခင္း
ႏွလုံးေဆး၊ စိတ္က်ေ၀ဒနာသက္သာေဆး၊ မႈိေျခဖ်က္ေဆးတုိ႔ကုိ ကၽြဲေကာသီးေဖ်ာ္ရည္ႏွင့္ေသာက္လ်င္
ဇီ၀ကမၼေျပာင္းလြဲမႈကုိ ဟန္႔တားေစပါတယ္။ ေဆးရဲ ႔ အာနိသင္ကုိလဲ ယုတ္ေလ်ာ့ေစပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဘးထြက္ဆုိးက်ိဳးပုိမ်ားေစပါတယ္။
ေဆးကုိ ေကာ္ဖီ လဘက္ရည္ ကုိလာႏွင့္ေသာက္ျခင္း
ပန္းနာရင္ၾကပ္ေဆးကုိ ကက္ဖင္န္ဓါတ္ပါတဲ့ ေကာ္ဖီ လဘက္ရည္ ကုိလာတုိ႔ႏွင့္ေသာက္သုံးလ်င္ ေဘးထြက္ဆုိးက်ိဳး ပုိၿပီးတုိးလာႏုိင္တယ္။ ဗုိက္ထဲ မအီမသာျဖစ္ေစတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အေယာင္အတင္းေပ်ာက္ေဆးကုိ စားသုံးတဲ့အခါမွာ ပုိၿပီး သတိထားသင့္ပါတယ္။
ေဆးကုိ ႏုိ႔ႏွင့္ေသာက္ျခင္း
ပဋိဇီ၀ေဆးေသာက္ၿပီး ႏွစ္နာရီအတြင္းမွာ ႏုိ႔တစ္ခုခုကုိ ေသာက္ရင္ ႏုိ႔ထဲမွာ ပါတဲ့ထုံးဓါတ္က ပဋဇီ၀ေဆးရဲ ႔ အစြမ္းအာနိသင္ကုိ လုံး၀တားျမစ္ထားတတ္ပါတယ္။
ေဆးကုိ မူးယစ္ေဆးႏွင့္ေသာက္သုံးျခင္း
မူးယစ္ေဆး (ဥပမာ။ အရက္၊ ဘီယာ) ပုံမွန္ေသာက္စားေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ ပါရာစီတေမာ့ေဆးကုိ ေသာက္သုံးၿပီဆုိရင္ သူ႔ရဲ ႔ အသဲဟာ အစိပ္စိပ္အျမြာျမြာေၾကမြမကြဲရင္ေတာင္မွ အေျခအေနဆုိးရြားစြာ အသဲေရာဂါ ရႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမူးယစ္ေဆး၀ါးဟာ စိတ္က်ေ၀ဒနာသက္သာေဆးအစြမ္းကိုလဲ ေျခဖ်က္တတ္ပါတယ္။ တစ္ျခားေဆး၀ါးေတြကုိေသာက္သုံးတဲ့အခါမွာလဲ ေဘးထြက္ဆုိးက်ိဳး အရမ္းတုိးပြါးလာေစပါတယ္။
ေဆးကုိ ခရန္းဘယ္ရီ (Cranberry)ေဖ်ာ္ရည္ႏွင့္ေသာက္သုံးျခင္း
ေသြးက်ေဆးကုိ ခရန္းဘယ္ရီေဖ်ာ္ရည္ႏွင့္ေသာက္သုံးလ်င္ ေသြးမက်တဲ့အျပင္ ေသြးကုိ ပုိၿပီး စီးဆင္းေစတတ္ပါတယ္။
.............................
က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းကေနမေကာင္း အရမ္းျဖစ္ဖူးတယ္။ ျခဴျခာတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဂၤလိပ္ေဆး ျမန္မာေဆး အမ်ိဳးမ်ိဳး ေသာက္သုံးခဲ့ရပါတယ္။ ပရတ္ေလငန္းေဆးတုိ႔ ဆင္တုံးမႏြယ္ေဆးတုိ႔ ပါရာစီတေမာ့တုိ႔ ဘာမီတြန္တုိ႔ ကရုိကြင္းတုိ႔ စတဲ့ စတဲ့ ေဆးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါဘဲ။ ျမန္မာေဆးက အမႈန္႔ေလးေတြဆုိေတာ့ ေရေဖ်ာ္ၿပီး ေသာက္ရတယ္။ အဂၤလိပ္ေဆးက အလုံးေတြဆုိေတာ့ က်ေနာ့္အေမက ေဆးလုံးကုိ စာရြက္ေခါက္ထဲ ထည့္ထားၿပီး ပုလင္းဘူးႏွင့္ႀကိတ္ခြဲေပးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေရက်က္ေအးႏွင့္တုိက္တယ္။
က်ေနာ္ အေၾကာက္ဆုံးက ဆင္တုံးမႏြယ္ေဆးဘဲ။ အရမ္းခါးတယ္။ အဲဒီေဆးတုိက္ရင္ က်ေနာ္ မေသာက္ခ်င္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အေမက ထန္းလ်က္ခဲကေလးေတြကုိ အဆင္သင့္ယူထားေပးတယ္။ ေဆးေသာက္ၿပီး ထန္းလ်က္ခဲကုိ က်ေနာ္ယူစားေလ့ရွိတယ္။ လက္တစ္ဘက္က ဆင္တုံးမႏြယ္ေဆး၊ က်န္တဲ့ လက္တစ္ဖက္ ထန္းလ်က္ခဲ ကိုင္ထားတယ္။ က်ေနာ္ခါးမွာ စုိးလုိ႔ အေမက ေစတနာနဲ႔လုပ္ထားေပးတာပါ။
အခုေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီလုိ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေဆးကုိ ေဆးသက္သက္ဘဲ ေရေအး (သုိ႔) ေရေႏြးနဲ႔ဘဲ ေသာက္ေနပါၿပီ။
မိတ္ေဆြ ညီအစ္ကုိ ႏွမ အမမ်ားအားလုံးလဲ ေဆးေသာက္ရင္ (အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဓါတုေဗဒေဆးကိုေသာက္တဲ့အခါ)အရသာခါးမွာကုိ ေၾကာက္လုိ႔ အေဖ်ာ္ရည္တုိ႔ႏွင့္ေရာၿပီး မေသာက္တာ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ။
ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ အေဖ်ာ္ရည္မွန္ရင္ ဘာအေဖ်ာ္ရည္မွ မေကာင္းဘူး။ အာဟာရလဲ မျဖစ္ဖူး တဲ့။
ဒါ့ေၾကာင့္ အေဖ်ာ္ရည္ကုိ အားရွိတယ္ထင္ၿပီး အရမ္းမေသာက္ၾကဖုိ႔လဲ က်ေနာ္ အႀကံျပဳခ်င္ပါတယ္။
အားလုံး
အာလုံး က်န္းမာ ခ်မ္းသာ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ၾကပါေစ။
မွတ္ခ်က္။
February, 2006 ထုတ္ Reader's Digest: P 151- Don't Swallow Your Pills With....... ကုိ ဘာသာျပန္ၿပီး ေရးသားေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ခ်ိဳ ႔ဆုိ ေသာက္သုံးေနၾက ေဆးကုိ မူးယစ္ေဆးေလာက္ထိ စြဲကပ္ေနၾကေလရဲ ႔။ အဲဒီ ေဆးေလးမွ မေသာက္လုိက္ရရင္ အဲဒီေန႔ဟာ ေနထုိင္မေကာင္းသလုုိ ၀မ္းခ်ဳပ္ခ်င္သလုိ ယားယံခ်င္လာသလုိ စတဲ့ ေ၀ဒနာ အေသးစားေလးေတြ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ စိတ္အစြဲေၾကာင့္လဲ ပါတာေပါ့ေလ။
ဒါ့ေၾကာင့္ သူတုိ႔ တစ္ေတြ ျပည္ပခရီးသြားတဲ့အခါမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္ပမွာ အေျခခ် ေနထုိင္ၾကတဲ့အခါမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ စားသုံးေနၾက ေဆးေတြကို မရရေအာင္ ယူေဆာင္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ေဆးကုန္သြားတဲ့အခါလဲ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ မွာယူၿပီး ရေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့ရွိၾကပါတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ေဆးေကာင္းတစ္လက္ရွိတာေတာ့ လူတုိင္းအတြက္ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသာက္ပုံေသာက္နည္းက လုိအပ္ေနဆဲဘဲ။ ဆရာ၀န္ေကာင္းေတြရဲ ႔ ညြန္ၾကားမႈကုိ လုိက္နာၾကတာ မွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းပါ။
"ေဆးကုိ ေသာက္တဲ့အခါမွာ ေရနဲ႔ ေသာက္တာက အႏၱရာယ္ အကင္းရွင္းဆုံးပါဘဲ" လုိ႔ သမားေတာ္ ဘယ္ရီရႈတာ (Barry Shooter) က သူ႔ရဲ ႔ သုေတသနျပဳခ်က္ကုိ ေသခ်ာစြာ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခ်ဳိ ႔လူေတြက ေဆးခါးခါးကုိ ေၾကာက္တဲ့အတြက္ အေဖ်ာ္ရည္ (သုိ႔) ေကာ္ဖီစတဲ့ လ်ာကုိ အရသာေတြ႔ေစမဲ့ အရည္တစ္မ်ိဳးႏွင့္ေရာၿပီး ေသာက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒီ တစ္ျခားအရည္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ေရာစပ္ၿပီး ေသာက္တဲ့ ေဆးဟာ ဘယ္လုိအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိႏုိင္လဲဆုိတာ သမားေတာ္ႀကီး ဘယ္ရီရႈတာက ေအာက္ပါအတုိင္း ရွင္းလင္းေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။
ေဆးကုိ ကၽြဲေကာသီးေဖ်ာ္ရည္ႏွင့္ေသာက္ျခင္း
ႏွလုံးေဆး၊ စိတ္က်ေ၀ဒနာသက္သာေဆး၊ မႈိေျခဖ်က္ေဆးတုိ႔ကုိ ကၽြဲေကာသီးေဖ်ာ္ရည္ႏွင့္ေသာက္လ်င္
ဇီ၀ကမၼေျပာင္းလြဲမႈကုိ ဟန္႔တားေစပါတယ္။ ေဆးရဲ ႔ အာနိသင္ကုိလဲ ယုတ္ေလ်ာ့ေစပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဘးထြက္ဆုိးက်ိဳးပုိမ်ားေစပါတယ္။
ေဆးကုိ ေကာ္ဖီ လဘက္ရည္ ကုိလာႏွင့္ေသာက္ျခင္း
ပန္းနာရင္ၾကပ္ေဆးကုိ ကက္ဖင္န္ဓါတ္ပါတဲ့ ေကာ္ဖီ လဘက္ရည္ ကုိလာတုိ႔ႏွင့္ေသာက္သုံးလ်င္ ေဘးထြက္ဆုိးက်ိဳး ပုိၿပီးတုိးလာႏုိင္တယ္။ ဗုိက္ထဲ မအီမသာျဖစ္ေစတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အေယာင္အတင္းေပ်ာက္ေဆးကုိ စားသုံးတဲ့အခါမွာ ပုိၿပီး သတိထားသင့္ပါတယ္။
ေဆးကုိ ႏုိ႔ႏွင့္ေသာက္ျခင္း
ပဋိဇီ၀ေဆးေသာက္ၿပီး ႏွစ္နာရီအတြင္းမွာ ႏုိ႔တစ္ခုခုကုိ ေသာက္ရင္ ႏုိ႔ထဲမွာ ပါတဲ့ထုံးဓါတ္က ပဋဇီ၀ေဆးရဲ ႔ အစြမ္းအာနိသင္ကုိ လုံး၀တားျမစ္ထားတတ္ပါတယ္။
ေဆးကုိ မူးယစ္ေဆးႏွင့္ေသာက္သုံးျခင္း
မူးယစ္ေဆး (ဥပမာ။ အရက္၊ ဘီယာ) ပုံမွန္ေသာက္စားေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ ပါရာစီတေမာ့ေဆးကုိ ေသာက္သုံးၿပီဆုိရင္ သူ႔ရဲ ႔ အသဲဟာ အစိပ္စိပ္အျမြာျမြာေၾကမြမကြဲရင္ေတာင္မွ အေျခအေနဆုိးရြားစြာ အသဲေရာဂါ ရႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမူးယစ္ေဆး၀ါးဟာ စိတ္က်ေ၀ဒနာသက္သာေဆးအစြမ္းကိုလဲ ေျခဖ်က္တတ္ပါတယ္။ တစ္ျခားေဆး၀ါးေတြကုိေသာက္သုံးတဲ့အခါမွာလဲ ေဘးထြက္ဆုိးက်ိဳး အရမ္းတုိးပြါးလာေစပါတယ္။
ေဆးကုိ ခရန္းဘယ္ရီ (Cranberry)ေဖ်ာ္ရည္ႏွင့္ေသာက္သုံးျခင္း
ေသြးက်ေဆးကုိ ခရန္းဘယ္ရီေဖ်ာ္ရည္ႏွင့္ေသာက္သုံးလ်င္ ေသြးမက်တဲ့အျပင္ ေသြးကုိ ပုိၿပီး စီးဆင္းေစတတ္ပါတယ္။
.............................
က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းကေနမေကာင္း အရမ္းျဖစ္ဖူးတယ္။ ျခဴျခာတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဂၤလိပ္ေဆး ျမန္မာေဆး အမ်ိဳးမ်ိဳး ေသာက္သုံးခဲ့ရပါတယ္။ ပရတ္ေလငန္းေဆးတုိ႔ ဆင္တုံးမႏြယ္ေဆးတုိ႔ ပါရာစီတေမာ့တုိ႔ ဘာမီတြန္တုိ႔ ကရုိကြင္းတုိ႔ စတဲ့ စတဲ့ ေဆးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါဘဲ။ ျမန္မာေဆးက အမႈန္႔ေလးေတြဆုိေတာ့ ေရေဖ်ာ္ၿပီး ေသာက္ရတယ္။ အဂၤလိပ္ေဆးက အလုံးေတြဆုိေတာ့ က်ေနာ့္အေမက ေဆးလုံးကုိ စာရြက္ေခါက္ထဲ ထည့္ထားၿပီး ပုလင္းဘူးႏွင့္ႀကိတ္ခြဲေပးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေရက်က္ေအးႏွင့္တုိက္တယ္။
က်ေနာ္ အေၾကာက္ဆုံးက ဆင္တုံးမႏြယ္ေဆးဘဲ။ အရမ္းခါးတယ္။ အဲဒီေဆးတုိက္ရင္ က်ေနာ္ မေသာက္ခ်င္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အေမက ထန္းလ်က္ခဲကေလးေတြကုိ အဆင္သင့္ယူထားေပးတယ္။ ေဆးေသာက္ၿပီး ထန္းလ်က္ခဲကုိ က်ေနာ္ယူစားေလ့ရွိတယ္။ လက္တစ္ဘက္က ဆင္တုံးမႏြယ္ေဆး၊ က်န္တဲ့ လက္တစ္ဖက္ ထန္းလ်က္ခဲ ကိုင္ထားတယ္။ က်ေနာ္ခါးမွာ စုိးလုိ႔ အေမက ေစတနာနဲ႔လုပ္ထားေပးတာပါ။
အခုေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီလုိ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေဆးကုိ ေဆးသက္သက္ဘဲ ေရေအး (သုိ႔) ေရေႏြးနဲ႔ဘဲ ေသာက္ေနပါၿပီ။
မိတ္ေဆြ ညီအစ္ကုိ ႏွမ အမမ်ားအားလုံးလဲ ေဆးေသာက္ရင္ (အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဓါတုေဗဒေဆးကိုေသာက္တဲ့အခါ)အရသာခါးမွာကုိ ေၾကာက္လုိ႔ အေဖ်ာ္ရည္တုိ႔ႏွင့္ေရာၿပီး မေသာက္တာ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ။
ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ အေဖ်ာ္ရည္မွန္ရင္ ဘာအေဖ်ာ္ရည္မွ မေကာင္းဘူး။ အာဟာရလဲ မျဖစ္ဖူး တဲ့။
ဒါ့ေၾကာင့္ အေဖ်ာ္ရည္ကုိ အားရွိတယ္ထင္ၿပီး အရမ္းမေသာက္ၾကဖုိ႔လဲ က်ေနာ္ အႀကံျပဳခ်င္ပါတယ္။
အားလုံး
အာလုံး က်န္းမာ ခ်မ္းသာ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ၾကပါေစ။
မွတ္ခ်က္။
February, 2006 ထုတ္ Reader's Digest: P 151- Don't Swallow Your Pills With....... ကုိ ဘာသာျပန္ၿပီး ေရးသားေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
Sunday, 15 February 2009
ေဖေဖသမားေတာ္ သားေဒါက္တာ
တစ္ခါတုန္းက
ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ေတာ္ႀကီးမွာ သမားေတာ္ႀကီး တစ္ဦးရွိခဲ့တယ္။ ဂရင္ဂ်ီနာႏွင့္ပတ္သက္ရင္ အရမ္းနာမည္ႀကီးတဲ့ သမားေတာ္ႀကီးေပါ့။ သူ႔ရဲ ႔ နာမည္ဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္ အနယ္အနယ္အရပ္ရပ္က ဂရင္ဂ်ီနာလူနာေတြ ၀င္လာမစဲတစ္သဲသဲဘဲ။
သူ႔မွာ တစ္ဦးတည္းေသာ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ သူ႔သား ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္တဲ့ႏွစ္ထဲမွာဘဲ ဂရင္ဂ်ီ လူနာတစ္ဦးေရာက္လာတယ္။ အဲဒီ ဂရင္ဂ်ီလူနာကုိ သားျဖစ္တဲ့သူက ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနၿပီ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ သူ႔ရဲ ႔ ဂရင္ဂ်ီနာကုိ မၾကာမၾကာလာျပတဲ့အခ်ိန္တုိင္း သူေတြ႔ျမင္ေနက်ျဖစ္ေနလုိ႔။
တစ္ေန႔မွာ
သမားေတာ္ႀကီးရဲ ႔ သားဟာ အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာ ေဆးေဒါက္တာဘြဲ ႔ယူဖုိ႔ အဂၤလန္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္စာ သင္ယူရင္းႏွင့္လန္ဒန္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရတယ္။ ၿပီးမွ ေဒါက္တာလုိင္းဘက္ ကူးၿပီး ေဆးပညာသင္ယူတယ္။ တုိတုိေျပာရရင္ သူ အဂၤလန္မွာ ေဆးေဒါက္တာဘြဲ႔ရရွိသြားခ့ဲတယ္။
သူေဆးေဒါက္တာဘြ႔ဲႀကီးကုိ ယူၿပီး အမိျမန္မာျပည္ကုိျပန္သြားခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္က အိမ္ကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လူနာတစ္ဦးကုိ ျမင္လုိက္တဲ့အခါမွာ သူအရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ သူအဂၤလန္မလာခင္ကထဲက ကုသမႈခံယူေနတဲ့ ဂရင္ဂ်ီလူနာပါ။ သူ အခုထက္ထိ ဂရင္ဂ်ီေရာဂါမေပ်ာက္ေသးဘူး။ သူစဥ္းစားေနမိတယ္။
"အေဖကနာမည္ႀကီး သမားေတာ္တစ္ေယာက္ဘဲ။ ဒီေရာဂါအတြက္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ၾကာေအာင္ ကုသေနရတာလဲ"
သူ႔အေဖဆီ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အဲဒီလူနာကုိ သူတာ၀န္ယူလုိက္တယ္။ ဂရင္ဂ်ီနာကုိ ခြဲစိပ္ကုသတယ္။ စားေဆး လိမ္းေဆး ေပးတယ္။ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြကုိ ေျပာျပတယ္။ မၾကာလုိက္ပါဘူး။ အဲဒီ ဂရင္ဂ်ီနာဟာ ႏွစ္လအတြင္းမွာ လုံး၀ ေပ်ာက္ကင္းသြားတယ္။ လူနာလဲ ၀မ္းသာ သူလဲ ရႊင္ၿပဳံးလုိ႔ေပါ့။
အဲဒီ အဂၤလန္ျပန္ေဒါက္တာေလးက သူ႔အေဖကုိ ေမးလုိက္တယ္။
"အေဖ... ဒီဂရင္ဂ်ီနာလူနာကုိ က်ေနာ္ အဂၤလန္မသြားခင္ကထဲက အေဖ ကုသေနတာ။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ အေဖက နာမည္ႀကီး သမားေတာ္ဘဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေရာဂါေလးေတာင္ ေပ်ာက္ေအာင္ မကုသႏုိင္ရတာလဲ။ က်ေနာ္ ကုသလုိက္ေတာ့ အေဖ ျမင္တဲ့အတုိင္းဘဲ။ ႏွစ္လအတြင္း ေရာဂါအားလုံး အျမစ္ျပတ္ ေပ်ာက္ကင္းသြားၿပီ"
အေဖရဲ ႔ ျပန္ေျပာျပတဲ့ စကားေၾကာင့္ သားေဒါက္တာတစ္ေယာက္ မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆံျပဴး ျဖစ္သြားၿပီး ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ဘဲ ျဖစ္သြားရွာတယ္။ အေဖက ဘာေျပာလုိက္သလဲ ဆုိေတာ့....
"ငါ့သားေရ... စကား သိပ္မမ်ားနဲ႔ကြာ။ မင္းအဂၤလန္က ရလာတဲ့ ေဆးေဒါက္တာဘြဲ ႔ ပူပူေႏြးေႏြးေလးဟာ အဲဒီ ဂရင္ဂ်ီနာ ေရာဂါသည္ေၾကာင့္ ရလာတာကြ" တဲ့။
(စဥ္းစား ေတြးေတာ သင္ခန္းစာယူဖုိ႔ရယ္ပါ။)
ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ေတာ္ႀကီးမွာ သမားေတာ္ႀကီး တစ္ဦးရွိခဲ့တယ္။ ဂရင္ဂ်ီနာႏွင့္ပတ္သက္ရင္ အရမ္းနာမည္ႀကီးတဲ့ သမားေတာ္ႀကီးေပါ့။ သူ႔ရဲ ႔ နာမည္ဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္ အနယ္အနယ္အရပ္ရပ္က ဂရင္ဂ်ီနာလူနာေတြ ၀င္လာမစဲတစ္သဲသဲဘဲ။
သူ႔မွာ တစ္ဦးတည္းေသာ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ သူ႔သား ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္တဲ့ႏွစ္ထဲမွာဘဲ ဂရင္ဂ်ီ လူနာတစ္ဦးေရာက္လာတယ္။ အဲဒီ ဂရင္ဂ်ီလူနာကုိ သားျဖစ္တဲ့သူက ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနၿပီ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ သူ႔ရဲ ႔ ဂရင္ဂ်ီနာကုိ မၾကာမၾကာလာျပတဲ့အခ်ိန္တုိင္း သူေတြ႔ျမင္ေနက်ျဖစ္ေနလုိ႔။
တစ္ေန႔မွာ
သမားေတာ္ႀကီးရဲ ႔ သားဟာ အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာ ေဆးေဒါက္တာဘြဲ ႔ယူဖုိ႔ အဂၤလန္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္စာ သင္ယူရင္းႏွင့္လန္ဒန္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရတယ္။ ၿပီးမွ ေဒါက္တာလုိင္းဘက္ ကူးၿပီး ေဆးပညာသင္ယူတယ္။ တုိတုိေျပာရရင္ သူ အဂၤလန္မွာ ေဆးေဒါက္တာဘြဲ႔ရရွိသြားခ့ဲတယ္။
သူေဆးေဒါက္တာဘြ႔ဲႀကီးကုိ ယူၿပီး အမိျမန္မာျပည္ကုိျပန္သြားခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္က အိမ္ကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လူနာတစ္ဦးကုိ ျမင္လုိက္တဲ့အခါမွာ သူအရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ သူအဂၤလန္မလာခင္ကထဲက ကုသမႈခံယူေနတဲ့ ဂရင္ဂ်ီလူနာပါ။ သူ အခုထက္ထိ ဂရင္ဂ်ီေရာဂါမေပ်ာက္ေသးဘူး။ သူစဥ္းစားေနမိတယ္။
"အေဖကနာမည္ႀကီး သမားေတာ္တစ္ေယာက္ဘဲ။ ဒီေရာဂါအတြက္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ၾကာေအာင္ ကုသေနရတာလဲ"
သူ႔အေဖဆီ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အဲဒီလူနာကုိ သူတာ၀န္ယူလုိက္တယ္။ ဂရင္ဂ်ီနာကုိ ခြဲစိပ္ကုသတယ္။ စားေဆး လိမ္းေဆး ေပးတယ္။ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြကုိ ေျပာျပတယ္။ မၾကာလုိက္ပါဘူး။ အဲဒီ ဂရင္ဂ်ီနာဟာ ႏွစ္လအတြင္းမွာ လုံး၀ ေပ်ာက္ကင္းသြားတယ္။ လူနာလဲ ၀မ္းသာ သူလဲ ရႊင္ၿပဳံးလုိ႔ေပါ့။
အဲဒီ အဂၤလန္ျပန္ေဒါက္တာေလးက သူ႔အေဖကုိ ေမးလုိက္တယ္။
"အေဖ... ဒီဂရင္ဂ်ီနာလူနာကုိ က်ေနာ္ အဂၤလန္မသြားခင္ကထဲက အေဖ ကုသေနတာ။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ အေဖက နာမည္ႀကီး သမားေတာ္ဘဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေရာဂါေလးေတာင္ ေပ်ာက္ေအာင္ မကုသႏုိင္ရတာလဲ။ က်ေနာ္ ကုသလုိက္ေတာ့ အေဖ ျမင္တဲ့အတုိင္းဘဲ။ ႏွစ္လအတြင္း ေရာဂါအားလုံး အျမစ္ျပတ္ ေပ်ာက္ကင္းသြားၿပီ"
အေဖရဲ ႔ ျပန္ေျပာျပတဲ့ စကားေၾကာင့္ သားေဒါက္တာတစ္ေယာက္ မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆံျပဴး ျဖစ္သြားၿပီး ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ဘဲ ျဖစ္သြားရွာတယ္။ အေဖက ဘာေျပာလုိက္သလဲ ဆုိေတာ့....
"ငါ့သားေရ... စကား သိပ္မမ်ားနဲ႔ကြာ။ မင္းအဂၤလန္က ရလာတဲ့ ေဆးေဒါက္တာဘြဲ ႔ ပူပူေႏြးေႏြးေလးဟာ အဲဒီ ဂရင္ဂ်ီနာ ေရာဂါသည္ေၾကာင့္ ရလာတာကြ" တဲ့။
(စဥ္းစား ေတြးေတာ သင္ခန္းစာယူဖုိ႔ရယ္ပါ။)
Saturday, 14 February 2009
ခ်စ္သူမ်ားေန႔ (ေရာသမေမြ)
Valentine's Day ဟာ
အခ်စ္ရဲ ႔ သေကၤတျဖစ္တဲ့ေန႔ရက္တစ္ခု
ခ်စ္သူေတြ ေပ်ာ္ျမဴးၾကတဲ့ေန႔ရက္ေပါ့။
ကုိယ္တုိ႔ကေကာ ဒီခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ
ဘယ္လုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကမလဲ
Road Map ေတြ ထပ္ဆြဲၿပီး
လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ သက္ေသထူၾကစုိ႔လား။
တစ္ကုိယ္ေကာင္လုံး ေသြးေတြ လည္ပတ္ေနတယ္
အခ်စ္ေသြးေတြေလ
လက္ဖ်ားေျခဖ်ား ဆံပင္ဖ်ားထိေအာင္
မင္းေလး သိမ္းပုိက္ေနရာယူထားၿပီ
ကုိယ့္ရဲ ႔ ခႏၶာကုိယ္ ဘယ္ေနရာကုိဘဲထိထိ
က်န္တာ မတမိဘဲ မင္းေလးကုိ တေနမိတယ္။
....................
ခ်စ္သူေတြ အမ်ားႀကီး မလုိခ်င္ပါဘူး
မင္းေလးတစ္ေယာက္ဆုိ လုံေလာက္ၿပီ။
သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြ အမ်ားႀကီး မညွိတြယ္ခ်င္ပါဘူး
ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းထဲဆုိ ေက်နပ္ၿပီ။
အလွအပေတြ အရမ္းမလုိပါဘူး
ရုိးသားႏုိးၾကားရင္ အဆင္ေျပၿပီ။
ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ဖုိ႔ မလုိပါဘူး
မဆင္းရဲရင္ ခရီးဆက္လုိ႔ရၿပီ။
..........................
ေဘးစကားေတြမယုံနဲ႔
ကုိယ့္အေသြးအသားထဲမွာ မင္းဘဲရွိေနတယ္။
အခ်စ္သစ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနမယ္မထင္နဲ႔
အခ်စ္စစ္နဲ႔ မင္းေလးကုိ ခ်စ္ေနတာပါ။
ကုိယ့္ကုိ အထင္မလြဲလုိက္ပါနဲ႔
ရင္ထဲမွာ မင္းေလးဘဲ ေနရာယူထားတယ္။
အမုန္းစကားမဆုိလုိက္ပါနဲ႔
ကုိယ့္ႏွလုံးသားေလးက မင္းေလးအတြက္ သက္သက္ဘဲ။
ကုိယ့္ေျပာစကားေတြကို အျပစ္မယူနဲ႔ေနာ္
ဒီေန႔က ခ်စ္သူမ်ားေန႔ေလ။
Friday, 13 February 2009
ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဆုိတာ ဒီလုိတဲ့.....
မနက္ဖန္ဆုိရင္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္။
အခါႀကီးရက္ႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့လဲ လူေတြစည္ကားေနၾကမွာ အမွန္ဘဲ။ အပန္းေျဖစခန္းေတြမွာ၊ ကမ္းေျခေတြမွာ၊ ဥယ်ာဥ္ပန္းၿခံေတြမွာ၊ ရုပ္ရွင္ရုံေတြမွာ၊ ယုတ္စြအဆုံး ဆုိက္ပါနက္ေတြမွာ လူေတြျပည့္နက္ ဆူညံေနၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ လူငယ္ လူရြယ္ ေယာက်္ားေလး မိန္းခေလးေတြေပါ့။
လူႀကီးေတြကေတာ့ ဘယ္လုိေနၾကမယ္မသိပါဘူး။ လူငယ္ေတြလုိဘဲ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ရက္ေန႔ကုိ တန္ဖုိးထားၾကဆဲဘဲလား။
ဘာျဖစ္လုိ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ လူေတြ သက္ဆုိင္ရာေနရာေတြမွာ စည္ကားေနၾကမွာပါလိမ့္။
ဒါက လူတုိင္းသိပါတယ္။ (အဟဲ က်ေနာ္လဲ သိေနတယ္)။ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ရက္ေန႔က ခ်စ္သူမ်ားေန႔ေလ။
Valentine's Day လုိ႔ တစ္ကမၻာလုံးက လူေတြ သိေနၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ ခ်စ္သူမျဖစ္ေသးတဲ့သူေတြ ခ်စ္သူအျဖစ္ေရာက္ၾကမယ္။ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးသူေတြ မဂၤလာေဆာင္ၾကမယ္။ ပန္းလက္ေဆာင္ေပးၾကတယ္။ ကဒ္လက္ေဆာင္ေပးၾကမယ္။ ေခ်ာကလက္လက္ေဆာင္ေပးၾကမယ္။ ကဗ်ာလက္ေဆာင္ေပးၾကမယ္။
ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့ေလ။
အဲဒီ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ရက္ေန႔ေရာက္တုိင္း သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ေနာ့္ကုိ ေမးေလ့ရွိတယ္။ ေခ်ာကလက္ ဘယ္ႏွစ္ခု လက္ခံရရွိၿပီးၿပီလဲတဲ့။ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္က ေခ်ာကလက္ လက္ေဆာင္ေပးတာကုိ ခံရရင္ ခ်စ္တယ္လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔အတူတူဘဲတဲ့ေလ။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ က်ေနာ္ တစ္ခါမွ အဲဒီခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ေခ်ာကလက္ လက္ေဆာင္ မရရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုေလာေလာဆယ္ဆယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆီမွာ ေခ်ာကလက္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဟဲ ဟဲ အထင္ေတာ့ မႀကီးလုိက္ၾကနဲ႔ဦး။ ဘယ္သူကမွ လက္ေဆာင္ေပးထားတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ႀကိဳက္လြန္းလုိ႔ တစ္ေပါင္ဆုိင္သြားၿပီး အမ်ားႀကီး၀ယ္ထားတာ။
Valentine's Day ဆုိၿပီး ပါးစပ္က တစ္သြင္သြင္ေျပာေနၾကေပမဲ့လဲ Valentine' Day ျဖစ္ေပၚလာျခင္းရဲ ႔ မူရင္းဇစ္ျမစ္ကေတာ့ အယူအဆေတြရဲ ႔ ၀ါးမ်ိဳမႈေအာက္မွာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးရယ္ပါ။
ဘယ္ဟာကုိ အမွန္ယူရမွန္းမသိေပမဲ့ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိတဲ့ ဒီပုံျပင္ေလးကုိေတာ့ လူတုိင္းနီးပါး လက္ခံထားၾကေလရဲ ႔။
Valentine ဆုိတာ St. Valentine ဆုိတဲ့ ေရာမလူမ်ိဳးတစ္ဦးရဲ ႔နာမည္ကေန ဆင္းသက္လာတာပါ။
သူ႔ယုံၾကည္တဲ့ ခရစ္ယာန္အယူ၀ါဒကုိ စြန္႔လြတ္ခုိင္းတာကုိ ျငင္းဆန္ခဲ့တဲ့အတြက္ အသတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ေအဒီ ၂၆၉ ခု ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ေန႔မွာ သူေသဆုံးခဲ့တာပါ။ ခရစ္ယာန္အတြက္ေတာ့ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦးဆုိရင္ မမွားပါဘူး။ သူေသဆုံးတဲ့ေန႔မွာဘဲ လူေတြအားလုံးရဲ ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးျခင္းကုိ ခံခဲ့ရပါတယ္။
ဒ႑ာရီအရကေတာ့ သူမေသခင္ ေထာင္မွဴးသမီးႏွင့္မိတ္ေဆြျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးအတြက္ ႏႈတ္ဆက္စာတစ္ေစာင္ေရးထားခဲ့ၿပီး စာရဲ ႔ အဆံုးမွာ From Your Valentine ဆုိတဲ့စာနဲ႔အတူ လက္မွတ္ပါထုိးထားခဲ့ပါတယ္တဲ့။
အျခားအယူအဆအရကေတာ့
စိန္႔ဘာလင္တုိင္းဟာ ဘုရားေက်ာင္းမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။
ကေလာက္ဒီယပ္ အင္ပါယာေခတ္ (Emperor Claudius) အခါက အာဏာကုိ ဖီဆန္မႈနဲ႔ ကေလာက္ဒီယပ္ဧကရာဇ္ႀကီးကုိယ္တုိင္ သူ႔ကုိ ေထာင္ခ် အက်ဥ္းသြင္းခဲ့ပါတယ္။
ေအဒီ ၄၉၆ ခုေရာက္တဲ့အခါမွာ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး ဂီလက္စီယပ္ (Gelasius)က ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ရက္ေန႔ကုိ စိန္႔ဘာလင္တုိင္းကုိ ဂုဏ္ျပဳတဲ့ေန႔ အျဖစ္သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ေျဖးေျဖး ေျဖးေျဖးနဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ရက္ေန႔ကုိ ခ်စ္သူအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္စကားသ၀ဏ္လႊာေလးေတြ ဖလွယ္ၾကတဲ့ ေန႔ (ခ်စ္သူမ်ားေန႔) အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလာခဲ့ၾကပါတယ္။ စိန္႔ဘာလင္တုိင္းႀကီးကေတာ့ ခ်စ္သူမ်ားရဲ ႔ သူေတာ္ေကာင္း အႀကီးအကဲအျဖစ္နဲ႔ ထင္ရွားလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ကုိ ကဗ်ာေလးေတြ ေပးပုိ႔ျခင္း လက္ေဆာင္ေလးေတြေပးျခင္းစတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကေလးေတြနဲ႔ အမွတ္အသားျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။
ပထမဦးဆုံး Valentine Card ကုိ ေပးပုိ႔ခဲ့တဲ့သူကေတာ့ အေမရိကႏုိင္ငံက Miss Esther Howland ျဖစ္ပါသတဲ့ခင္မ်ား။
အျပည့္အစုံဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီလင့္ခ္http://www.pictureframes.co.uk/pages/saint_valentine.htm ေလးထဲ ၀င္ေရာက္ၿပီးသာ ေမႊေႏွာက္ၾကေပေတာ့လုိ႔။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔က ျမန္မာ့ျပည္ေထာင္စုေန႔၊ ၁၃ ရက္ေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔၊ ၁၄ ရက္ေန႔က ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဆုိေတာ့ သုံးရက္ဆက္တုိက္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေတြေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔
ခ်စ္သူမရွိေသးတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံး ၁၂ ရက္ေန႔မွာ ျပည္ေထာင္စုပြဲတက္ေရာက္ရင္း ႏွစ္သက္တဲ့သူႏွင့္ေတြ႔၊ ၁၃ ရက္ေန႔မွာ ခ်စ္ေရးဆုိၿပီး ၁၄ ရက္ေန႔မွာ ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ အေျဖကုိ မဆုိင္းမတြရရွိႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းပန္ထြာျပဳေပးလုိက္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။
http://www.pictureframes.co.uk/pages/saint_valentine.htm ကုိ မွီျငမ္းထားပါတယ္။
အပင္ငယ္ေပမဲ့ အသီးသီးေနၿပီ
အမွတ္ရမိေသးတယ္။ က်ေနာ္ ကေလးဘ၀အရြယ္တုန္းကေပါ့။
အဘုိးအဘြားေတြရဲ ႔ ဥယ်ာဥ္ၿခံထဲမွာ သစ္သီး၀လံပင္ေတြ ေပါမွေပါဘဲ။ အသီးစားခ်င္သလား။ ရမယ္။ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ၁၂ ရာသီပတ္လုံး အသီးမျပတ္ဘူး။ တစ္ခုမရွိရင္ တစ္ခုရွိတယ္။ ပိႏၷဲ သရက္ သေဘၤာ ၾသဇာ မာလကာ ေရွာက္ သံပုရာ မွန္ကူ ဇီး ကနစုိး နာနတ္ ဥသွ်စ္ မန္က်ည္း အုန္း။ စုံလုိ႔ စုံလုိ႔ပါဘဲ။
အရြက္ဆြတ္ခ်ဥ္သလား။ ဒါလဲ ရတယ္။ ဆူးပုပ္ ကင္မြန္းခ်ဥ္ မယ္ဇလီ ဒုိး ကန္ဇြန္း မုန္လာ မုန္႔ညွင္း ေဂၚဖီ ပဲ ခ်ဥ္ေပါင္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖုံရွိတယ္။ ေျမႀကီးထဲမွာ ဥေနတဲ့ အဥကုိ စားခ်င္သလား။ မလစ္လပ္ေစရဘူး။ ကန္ဇြန္းဥ စိမ္းစားဥ ေမ်ာက္ဥ ၀က္ကာဥ အာလူးဥ မုန္လာဥ။ အမ်ိဳးစုံရွိပါတယ္။
အဲဒီေလာက္ထိ အဘုိးအဘြားေတြရဲ ႔ ဥယ်ာဥ္ၿခံက်ယ္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ စားပင္ေသာက္ပင္ မ်ိဳးစုံရွိတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ကေလးေတြအရြယ္ဆုိေတာ့ ဗုိက္ဆာလာရင္ ဥယ်ာဥ္ၿခံထဲ၀င္ၿပီး ေတြ႔ရာကုိ ဆြတ္ယူၿပီး စားၾကေတာ့တာပါဘဲ။ အားလုံးအဆင္သင့္ဘဲကုိး။ ဥယ်ာဥ္ကလဲ က်ယ္မွက်ယ္။ စားပင္ေသာက္ပင္ေတြကလဲ ေပါမွေပါဘဲ။ ဥယ်ာဥ္ဘယ္ေလာက္က်ယ္သလဲလုိ႔ေတာ့ မေမးပါနဲ႔။ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေတာေၾကာင္ ယုန္ ဂ်ီ သတၱ၀ါငယ္ေလးေတြ အေျခခ်ေနထုိင္ၾကတယ္။ ဟဲ ဟဲ ေတာက်တာလဲ ပါပါတယ္။
ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ သက္ကယ္ခင္း ၄ ဧကေလာက္ရွိတယ္။ ၀ါးရုံပင္ေတြရွိတယ္။ ေႏြရာသီမွာ အရိပ္ခုိဖို႔ သစ္ပင္၀ါးပင္ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းေတြရွိတယ္။ ႀကံေပၚတဲ့ရာသီေတြမွာ ႀကံသကာႀကိဳခ်က္ဖုိ႔ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေနရာေကာင္းေကာင္းရွိတယ္။ ေက်းငွက္သာရကာေတြလဲ ေပါမ်ားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးဘ၀ကဆုိ အဲဒီဥယ်ာဥ္ထဲမွာဘဲ ေလးခြတစ္လက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဥယ်ာဥ္ရဲ ႔ တစ္ဘက္ျခမ္းကုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ မသြားရဲၾကပါဘူး။ သခ်ၤ ိဳင္းျဖစ္ေနလုိ႔။ သခ်ၤ ိဳင္းကလဲ ေတာသခ်ၤ ိဳငး္ဆုိေတာ့ ေတာအုပ္ခပ္ထူထူ ခပ္နက္နက္ရယ္။ ေၾကာက္စရာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ေန႔ဘက္ျဖစ္ေစ ညဘက္ျဖစ္ေစ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ အဲဒီသခ်ၤ ိဳင္းအနီးအနားကုိ ကပ္ေတာင္ မကပ္၀့ံၾကပါဘူး။ အဲဒီေလာက္ထိ သတၱိေကာင္းတာ။
ဥယ်ာဥ္ၿခံထဲက အသီးေတြအားလုံးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ အလြယ္တကူစားလုိ႔ရပါတယ္။ အဟဲ။ လူႀကီးေတြ မသိတုန္း ခုိးစားၾကတာ။ ဒါေပမဲ့ အသီးတစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အပင္မတက္တတ္တဲ့အတြက္ လြယ္လြယ္နဲ႔စားလုိ႔မရဘူး။ အဲဒီ အသီးက အုန္းသီး။ က်ေနာ္တုိ႔ကေလးေတြ အုန္းပင္ကုိ ဘယ္လုိႀကိဳးစားႀကိဳးစား လုံး၀မတက္တတ္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ပြဲလမ္းသဘင္ရွိလုိ႔ အုန္းသီးေတြကုိ အပင္က ဆြတ္ခူးေတာ့မွဘဲ လူႀကီးေတြ အနားကပ္ၿပီး ေတာင္းစားၾကရတယ္။
ဒါကုိ က်ေနာ္တုိ႔က သိပ္မေက်နပ္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ႀကံႀကံဖန္ဖန္စိတ္ကူးယဥ္ေနမိခဲ့ၾကတယ္။ အုန္းသီးေလးေတြ အပင္အျမင့္ႀကီးမွာ မသီးၾကဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ လက္လွမ္းမီတဲ့အပင္ေလာက္မွာဘဲ သီးၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲလုိ႔။
ဒီေခတ္အခါမွာေတာ့ အဲဒီဆုေတာင္းေတြ ျပည့္ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိရမလားမသိဘူး။ အပင္ငယ္ငယ္ေလးေတြနဲ႔ အသီးေတြ ျပြတ္ေနေအာင္ သီးေနၾကၿပီ။ အုန္းသီးမွမဟုတ္ပါဘူး။ က်န္တဲ့အသီးေတြလဲ က်ေနာ္တုိ႔ တစ္ရပ္ေလာက္မွာ ေ၀ေနေအာင္ သီးပြင့္ေနၾကပါၿပီ။ ေခတ္ကာလႀကီးကုိက ဆုတ္ကပ္ေခတ္ကာလႀကီးကုိး။
............................
အပင္ေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။
လူေတြလဲ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ သီးပြင့္ေနၾကပါၿပီ။ ေကာသလအိပ္မက္ ၁၆ ခ်က္အတုိင္းဘဲေပါ့။ အရြယ္မေရာက္ခင္ အရြယ္လြန္ေနၾကၿပီေလ။
ဒီေန႔ ထုတ္ The Sun သတင္းစာထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့သတင္းကေတာ့ မထူးဆန္းေပမဲ့လဲ ထူးဆန္းေနတယ္။
၁၃ ႏွစ္သားအရြယ္ ေကာင္ေလး အလ္ဖီး ပက္တင္န္ (Alfie Patten) ေလးဟာ ကေလးတစ္ေယာက္အေဖအျဖစ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးရက္ေလာက္က ရရွိခဲ့တယ္ဆုိဘဲ။ သူ႔ရဲ ႔ရည္းစား ေကာင္မေလး ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ ခ်န္တယ္လ္ စတက္မန္ (Chantelle Steadman) နဲ႔ရရွိခဲ့တဲ့ကေလးပါ။ အကာအကြယ္မပါဘဲ လိင္ဆက္ဆံမႈျပဳလုိက္လို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေက်ာင္းသားေတြအရြယ္မွာ မိဘအျဖစ္ကုိေရာက္ရွိခဲ့ၾကတာပါ။ ကေလးနာမည္ကုိ မုိင္ဆီ ရြန္ဇန္ (Maisie Roxanne) လုိ႔ေပးထားပါတယ္။
ကေလးရဲ ႔အေလးခ်ိန္ကေတာ့ ၇ ေပါင္ႏွင့္ ၃၀ ေအာင္စ ရွိပါတယ္တဲ့။
ေကာင္ေလးက ၁၂ အရြယ္ ေကာင္မေလးက ၁၄ ႏွစ္အရြယ္မွာ ကုိယ္၀န္ရွိခဲ့တာပါ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူတုိ႔မိသားစုေလးဟာ ေကာင္မေလးရဲ ႔အေဖ (အိမ္ေထာင္ပ်က္) ရဲ ႔ လန္ဒန္ အိစ္ဘြန္း (Eastbourne) မွာရွိတဲ့ ေကာင္ဆယ္လ္ အငွားအိမ္ေလးမွာဘဲ သူမရဲ ႔ အေဖ၊ သူမရဲ ႔ အကုိငါးေယာက္တုိ႔ႏွင့္အတူ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ က်န္းက်န္းမာမာေနထုိင္လ်က္ရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့
ဒီေကာင္ေလးကုိ အသက္အငယ္ဆုံးအေဖလုိ႔ အထင္မေစာလုိက္ၾကပါနဲ႔ဦး။
၁၉၉၈ ခုႏွစ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုကုိ သိရရင္ ဘယ္သူက အငယ္ဆုံးအေဖလဲဆုိတာ သေဘာေပါက္ပါလိမ့္မယ္။
ဆီးန္ စတီး၀ါ့ဒ္ (Sean Steward) ဆုိတဲ့ေကာင္ေလးဟာ သူ႔ရဲ ႔ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္မွာဘဲ ကေလးအေဖတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သာဓကရွိခဲ့ပါတယ္။ တစ္ဖက္အခန္းက ၁၅ႏွစ္အရြယ္ အမ္မ ၀က္ဘ္စတာ (Emma Webster) ဆုိတဲ့ မိန္းခေလးနဲ႔ ရရွိခဲ့တဲ့ ကေလးပါ။ ကေလးနာမည္က ရွာန္ဘရြတ္က္ (Sharnbrook) တဲ့။ လန္ဒန္ ဘက္ဖုိ႔ဒ္ (Bedford) မွာ ေနထုိင္ၾကပါတယ္။ အခုေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ကေလးေလးေတာင္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာေပါ့။
တကယ္လုိ႔ သူ႔အေဖရဲ ႔ေျခရာကုိ နင္းမယ္ဆုိရင္ ေရွ ႔ ၂ ႏွစ္ေလာက္ဆုိ သူလဲ အေဖတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိပါတယ္။
.....................................
ေအာ္........
ရုကၡဥယ်ာဥ္ထဲမွာရွိတဲ့ အသီးပင္ စားပင္ေသာက္ပင္ေတြမွ အရြယ္မတုိင္ခင္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အသီးသီးၾကတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မႏုႆဥယ်ာဥ္ထဲက လူအပင္ေတြမွာလဲ အရြယ္မတုိင္ဘဲ လူသီးေတြ သီးေနၾကၿပီ။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈေတြ တုိးတက္လာတာလား ဆုတ္ယုတ္လာတာလားေတာ့ လူတစ္ဦးစီရဲ ႔ ခံယူခ်က္အေပၚမွာဘဲ မူတည္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
တစ္ခုေတာ့ စုိးရိမ္မိပါတယ္။
အရြယ္မတုိင္ခင္ သီးပြင့္ၾကတဲ့ အပင္ေတြဟာ အရြယ္မေႏွာင္းခင္မွာဘဲ ေသေၾကပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ၾကသလုိ အရြယ္မေရာက္ခင္ အိမ္ေထာင္သားေမြးကိစၥေတြကုိ ျပဳလုပ္ၾကရင္ လူေလာကႀကီးမ်ား ပ်က္ခ်ိန္မတန္ဘဲ ပ်က္စီးေလမလားဘဲ။ ဘယ္လုိဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူ႔ေလာကႀကီး ထာ၀ရလွပေနဖုိ႔ကုိေတာ့ က်ေနာ္လဲ လုိလားေတာင့္တလ်က္ရွိေၾကာင္းပါဘဲခင္မ်ား။
မွတ္ခ်က္။
http://www.thesun.co.uk/sol/homepage/news/article2233878.ece ကို အေျချပဳၿပီး ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
Thursday, 12 February 2009
ညီေနာင္စုတုိ႔ရဲ ႔ ျပည္ေထာင္စု
ႏြားကြဲရင္ က်ားဆြဲလိမ့္မယ္ တဲ့
ဒီစကားကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ အေသမွတ္ထားခဲ့ဟန္တူရဲ ႔
အမ်ားခြဲေပမဲ့လဲ ဘယ္ေတာ့မွကြဲမထြက္ေအာင္ႀကိဳးစား
ရုိးသားတဲ့စိတ္ကုိ အရင္းခံၿပီး
တုိင္းရင္းသားအမ်ားစုႏွင့္ တည္ေထာင္ျပဳ
ျပည္ေထာင္စုေန႔တဲ့။
စည္းလုံးျခင္းသည္အင္အား တဲ့
ဒီစကားလဲ တကယ့္ကုိ မွတ္သားစရာေကာင္းတယ္
၀ါးအစည္းမေျပရင္ ဓါးဘယ္ေလာက္ေသြးေသြး
ေရးေရးမွ်မျပတ္သလုိ
ရွိသမွ်အင္အားေတြေမြးၿပီး
တုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္းစည္းရုံးျပဳ
ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မႈစရာမလုိ
အင္အားေတြေတာင္ ပုိေနလုိက္ေသး
ဟုိ ေ၀းေ၀း အတိတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ ႔ စိတ္ဓါတ္
သိပ္ျမတ္ႏုိးဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။
အနာခံမွ အသာစံ တဲ့
အနာမခံဘဲ အသာစံတဲ့လူေတြ ဒီကမၻာမွာမရွိသေလာက္ပါဘဲ
ေသရြာကုိျမန္းရမွန္းသိေပမဲ့
ေဗဒါလမ္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဂရုမစိုက္ခဲ့ပါဘူး
တုိက္ခုိက္ရင္းနဲ႔ အေျဖရွာ
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနခဲ့တယ္။
မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အသာစံရဖုိ႔
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ အနာခံခဲ့တယ္
အနာခံခဲ့ရေပမဲ့
အသာစံခ်င္လုိက္တာလုိ႔ သူမေျပာခဲ့ပါဘူး။
ျပည္သူအမ်ား အသာေလးစံၿပီးရင္း စံရေအာင္
မာန္ပါပါနဲ႔ ခ်ီတက္
ရတက္မေအးရတဲ့ တုိင္းျပည္အတြက္
ခက္ခဲမႈေတြ ေ၀းကြာတြန္းလွန္ႏုိင္ဖုိ႔
လမ္းမွန္တဲ့ ခရီးေတြတည္ေဆာက္ရင္း
အခ်င္းခ်င္းစည္းလုံးမႈကုိ အေၾကာင္းျပဳ
ျပည္ေထာင္စုေန႔ကို
ညီေနာင္စုတုိ႔ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔ဟာ
ဒီေန႔မွာ ၆၂ ႏွစ္လုံးလုံးျပည့္ခဲ့ၿပီ
ညီညီညာညာ အေလးျပဳ
ကုသုိလ္အမႈ ျပဳၾကရေအာင္လား။
ဒီစကားကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ အေသမွတ္ထားခဲ့ဟန္တူရဲ ႔
အမ်ားခြဲေပမဲ့လဲ ဘယ္ေတာ့မွကြဲမထြက္ေအာင္ႀကိဳးစား
ရုိးသားတဲ့စိတ္ကုိ အရင္းခံၿပီး
တုိင္းရင္းသားအမ်ားစုႏွင့္ တည္ေထာင္ျပဳ
ျပည္ေထာင္စုေန႔တဲ့။
စည္းလုံးျခင္းသည္အင္အား တဲ့
ဒီစကားလဲ တကယ့္ကုိ မွတ္သားစရာေကာင္းတယ္
၀ါးအစည္းမေျပရင္ ဓါးဘယ္ေလာက္ေသြးေသြး
ေရးေရးမွ်မျပတ္သလုိ
ရွိသမွ်အင္အားေတြေမြးၿပီး
တုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္းစည္းရုံးျပဳ
ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မႈစရာမလုိ
အင္အားေတြေတာင္ ပုိေနလုိက္ေသး
ဟုိ ေ၀းေ၀း အတိတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ ႔ စိတ္ဓါတ္
သိပ္ျမတ္ႏုိးဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။
အနာခံမွ အသာစံ တဲ့
အနာမခံဘဲ အသာစံတဲ့လူေတြ ဒီကမၻာမွာမရွိသေလာက္ပါဘဲ
ေသရြာကုိျမန္းရမွန္းသိေပမဲ့
ေဗဒါလမ္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဂရုမစိုက္ခဲ့ပါဘူး
တုိက္ခုိက္ရင္းနဲ႔ အေျဖရွာ
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနခဲ့တယ္။
မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အသာစံရဖုိ႔
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ အနာခံခဲ့တယ္
အနာခံခဲ့ရေပမဲ့
အသာစံခ်င္လုိက္တာလုိ႔ သူမေျပာခဲ့ပါဘူး။
ျပည္သူအမ်ား အသာေလးစံၿပီးရင္း စံရေအာင္
မာန္ပါပါနဲ႔ ခ်ီတက္
ရတက္မေအးရတဲ့ တုိင္းျပည္အတြက္
ခက္ခဲမႈေတြ ေ၀းကြာတြန္းလွန္ႏုိင္ဖုိ႔
လမ္းမွန္တဲ့ ခရီးေတြတည္ေဆာက္ရင္း
အခ်င္းခ်င္းစည္းလုံးမႈကုိ အေၾကာင္းျပဳ
ျပည္ေထာင္စုေန႔ကို
ညီေနာင္စုတုိ႔ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔ဟာ
ဒီေန႔မွာ ၆၂ ႏွစ္လုံးလုံးျပည့္ခဲ့ၿပီ
ညီညီညာညာ အေလးျပဳ
ကုသုိလ္အမႈ ျပဳၾကရေအာင္လား။
သာသနာကြယ္တယ္ဆုိတာ ဒီလုိမ်ားလား... ???????
တစ္ကုိယ္ေရ တစ္ကာယသမားဆုိေတာ့လဲ ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြလုပ္စရာမရွိဘူး။ လုပ္စရာမရွိတုိင္း စာၾကည့္ စာဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာအုပ္ေတြဖတ္ရတာ ၿငီးေငြ႔လာၿပီဆုိရင္ ဟုိစဥ္းစား ဒီစဥ္းစားနဲ႔ ဆုိက္ကုိေတြ ၀င္၀င္လာတယ္။
လန္ဒန္မွာ ေနတာၾကာလာရင္ ဦးေဏွာက္ေတြဘယ္လုိျဖစ္လာမယ္မသိဘူး။ ယူနီျမန္ျမန္တက္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္မ်ားျဖစ္သြားမလား မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။
ဒီေန႔လဲ
နဲနဲေညာင္းလာလုိ႔ လမ္းထြက္ေလ်ာက္ရင္း က်ေနာ္တစ္ခုစဥ္းစားမိလုိက္တယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ ႔ သာသနာေတာ္ဟာ အႏွစ္ငါးေထာင္ေက်ာ္လာရင္ အလုိလုိ ကြယ္ေပ်ာက္လိမ့္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးထားတယ္ေလ။ အဲဒီလုိ သာသနာကြယ္တဲ့ အခါမွာလဲ ဘုရားရွင္ရဲ ႔ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္ေတြ အားလုံးတစ္ေနရာထဲမွာ စုစည္းၿပီး ရုပ္အသြင္ကုိေဆာင္ကာ တရားေဟာလိမ့္မယ္။ တရားေဟာၿပီးေနာက္မွ ဓါတ္ေတာ္ေတြ အားလုံးေလာင္ကၽြမ္းၿပီး သာသနာလုံး၀ကြယ္ေပ်ာက္မယ္တဲ့။
ဒီေခတ္သိပၸံပညာရဲ ႔တုိးတက္မႈအေျခအေနအရ ပ်ံ ႔လြင့္ေနတဲ့ ေလထုထဲက အသံ၊ ေလထုထဲက ရုပ္၀တၳဳေတြကုိ စုစည္းဖုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ေျခ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ (မ်ားစြာ)က ေျပာဆုိျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ရုပ္တုိ႔ အသံတုိ႔ကုိ သိပၸံပညာရွင္မ်ား စူးစမ္းရွာေဖြလ်က္ရွိပါတယ္။
က်ေနာ့္ အုိင္ဒီယာအရလဲ
ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၀ ႏွင့္ ၃၀၀၀ၾကားထဲမွာ အတိတ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ရုပ္တုိ႔ အသံတုိ႔ကုိ ေကာင္းစြာ စုစည္းၿပီး ထင္ထင္ရွားရွားျပသႏုိင္ေလာက္မယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာင္ အင္တာနက္တုိ႔ ေရဒီယုိတုိ႔ တယ္လီဗီးရွင္းတုိ႔ ၿဂိဳဟ္တုတုိ႔ အဆင္သင့္ရွိေနၾကၿပီမဟုတ္ပါလား။ ၿပီးေတာ့ လကမၻာေပၚတုိ႔ အဂၤါၿဂိဳဟ္ေပၚတုိ႔ လူသားမ်ား ေရာက္ရွိႏုိင္ၾကၿပီေလ။
ဘုရားရွင္ရဲ ႔ ရုပ္ေတာ္ အသံေတာ္တုိ႔ကုိလဲ သိပၸံပညာနဲ႔ ဖမ္းမိေကာင္းဖမ္းမိႏုိင္တယ္။ တရားေဟာေနတဲ့ပုံစံ သြားလာလႈပ္ရွားေနတဲ့ ပုံစံတုိ႔ကုိလဲ ဖမ္းမိႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။
သာသနာကြယ္ခါနီး ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ား စုစည္းၿပီး ဘုရားရွင္အသြင္ေဆာင္တယ္ဆုိတာ
သိပၸံပညာရွင္ေတြရဲ ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကုိ ဘုရားရွင္က ႀကဳိတင္သိထားလုိ႔ ဒီလုိဘဲ ေဟာထားခဲ့ဟန္တူတယ္လို႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတယ္။
အဲဒီ ဘုရားရွင္ရဲ ႔ အသံေတာ္ ရုပ္ေတာ္တုိ႔ကုိ သိပၸံပညာနဲ႔ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ၿပီး လုံး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ လုပ္လုိက္ျခင္းကုိပင္ သာသနာကြယ္တယ္လုိ႔ ေခၚေလသလား မသိေတာ့။
ဒီကမၻာႀကီးအတြင္းမွာ အံ့ၾသစရာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖုံ ရွိေနတာကုိ ဘယ္လုိမွ ျငင္းဆန္လုိ႔မရပါ။
ဒါေၾကာင့္
က်ေနာ့္ရဲ ႔ အထင္ဟာ အထင္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္လုိ႔ တတ္အပ္ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မလဲ။
ဒါေပမဲ့
အထင္ဟာ အထင္သက္သက္လဲ ျဖစ္ႏုိင္တာပါဘဲေလ။
လန္ဒန္မွာ ေနတာၾကာလာရင္ ဦးေဏွာက္ေတြဘယ္လုိျဖစ္လာမယ္မသိဘူး။ ယူနီျမန္ျမန္တက္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္မ်ားျဖစ္သြားမလား မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။
ဒီေန႔လဲ
နဲနဲေညာင္းလာလုိ႔ လမ္းထြက္ေလ်ာက္ရင္း က်ေနာ္တစ္ခုစဥ္းစားမိလုိက္တယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ ႔ သာသနာေတာ္ဟာ အႏွစ္ငါးေထာင္ေက်ာ္လာရင္ အလုိလုိ ကြယ္ေပ်ာက္လိမ့္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးထားတယ္ေလ။ အဲဒီလုိ သာသနာကြယ္တဲ့ အခါမွာလဲ ဘုရားရွင္ရဲ ႔ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္ေတြ အားလုံးတစ္ေနရာထဲမွာ စုစည္းၿပီး ရုပ္အသြင္ကုိေဆာင္ကာ တရားေဟာလိမ့္မယ္။ တရားေဟာၿပီးေနာက္မွ ဓါတ္ေတာ္ေတြ အားလုံးေလာင္ကၽြမ္းၿပီး သာသနာလုံး၀ကြယ္ေပ်ာက္မယ္တဲ့။
ဒီေခတ္သိပၸံပညာရဲ ႔တုိးတက္မႈအေျခအေနအရ ပ်ံ ႔လြင့္ေနတဲ့ ေလထုထဲက အသံ၊ ေလထုထဲက ရုပ္၀တၳဳေတြကုိ စုစည္းဖုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ေျခ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ (မ်ားစြာ)က ေျပာဆုိျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ရုပ္တုိ႔ အသံတုိ႔ကုိ သိပၸံပညာရွင္မ်ား စူးစမ္းရွာေဖြလ်က္ရွိပါတယ္။
က်ေနာ့္ အုိင္ဒီယာအရလဲ
ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၀ ႏွင့္ ၃၀၀၀ၾကားထဲမွာ အတိတ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ရုပ္တုိ႔ အသံတုိ႔ကုိ ေကာင္းစြာ စုစည္းၿပီး ထင္ထင္ရွားရွားျပသႏုိင္ေလာက္မယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာင္ အင္တာနက္တုိ႔ ေရဒီယုိတုိ႔ တယ္လီဗီးရွင္းတုိ႔ ၿဂိဳဟ္တုတုိ႔ အဆင္သင့္ရွိေနၾကၿပီမဟုတ္ပါလား။ ၿပီးေတာ့ လကမၻာေပၚတုိ႔ အဂၤါၿဂိဳဟ္ေပၚတုိ႔ လူသားမ်ား ေရာက္ရွိႏုိင္ၾကၿပီေလ။
ဘုရားရွင္ရဲ ႔ ရုပ္ေတာ္ အသံေတာ္တုိ႔ကုိလဲ သိပၸံပညာနဲ႔ ဖမ္းမိေကာင္းဖမ္းမိႏုိင္တယ္။ တရားေဟာေနတဲ့ပုံစံ သြားလာလႈပ္ရွားေနတဲ့ ပုံစံတုိ႔ကုိလဲ ဖမ္းမိႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။
သာသနာကြယ္ခါနီး ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ား စုစည္းၿပီး ဘုရားရွင္အသြင္ေဆာင္တယ္ဆုိတာ
သိပၸံပညာရွင္ေတြရဲ ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကုိ ဘုရားရွင္က ႀကဳိတင္သိထားလုိ႔ ဒီလုိဘဲ ေဟာထားခဲ့ဟန္တူတယ္လို႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတယ္။
အဲဒီ ဘုရားရွင္ရဲ ႔ အသံေတာ္ ရုပ္ေတာ္တုိ႔ကုိ သိပၸံပညာနဲ႔ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ၿပီး လုံး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ လုပ္လုိက္ျခင္းကုိပင္ သာသနာကြယ္တယ္လုိ႔ ေခၚေလသလား မသိေတာ့။
ဒီကမၻာႀကီးအတြင္းမွာ အံ့ၾသစရာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖုံ ရွိေနတာကုိ ဘယ္လုိမွ ျငင္းဆန္လုိ႔မရပါ။
ဒါေၾကာင့္
က်ေနာ့္ရဲ ႔ အထင္ဟာ အထင္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္လုိ႔ တတ္အပ္ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မလဲ။
ဒါေပမဲ့
အထင္ဟာ အထင္သက္သက္လဲ ျဖစ္ႏုိင္တာပါဘဲေလ။
Wednesday, 11 February 2009
တူညီၿပီး မတူညီတဲ့ ဒီကမၻာ
ဟင္းလင္းအျပင္အာကာသႀကီးကုိေငးေမာၾကည့္ရင္း ေလာကႀကီးအေၾကာင္း နဲနဲစဥ္းစားၾကည့္ျဖစ္တယ္။
အဲဒီဟင္းလင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ ေနစၾကာ၀ဠာေတြရွိတယ္။ ေနစၾကာ၀ဠာတစ္ခုစီထဲမွာလဲ ၿဂိဳဟ္ေတြရွိတယ္။ ၾကယ္စင္တန္းေတြရွိတယ္။ လေတြရွိတယ္။ အဲဒါေတြဟာ အဇဋာေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးထဲမွာ အရွိန္ႏႈန္းခပ္ျမန္ျမန္နဲ႔ ေျပးလႊားေမ်ာပါေနၾကတယ္ဆုိဘဲ။
ဒီေလာက္ႀကီးမားလွတဲ့ အရာ၀တၳဳႀကီးေတြမ်ားစြာ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနၾကေတာ့ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု တုိက္မိဖုိ႔ အလားအလာအမ်ားႀကီးရွိမွာေပါ့။ ေျမႀကီးေပၚေျပးလႊားေနၾကတဲ့ သက္ရွိသက္မဲ့အရာ၀တၳဳေတြ ယာဥ္ေတြေတာင္ အခ်င္းခ်င္း တုိက္မိခုိက္မိၾကေသးတာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဆြဲငင္အားနဲ႔သူဆုိေတာ့လဲ အက္ဒီးဒင့္ျဖစ္ဖုိ႔ ရာခုိင္ႏႈန္းနည္းတာေပါ့ေလ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတယ္။ ဥကၠာပ်ံေတြ ၾကယ္ပ်ံေတြဟာ ၿဂိဳဟ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းတုိက္ခုိက္မိလုိ႔ ပဲ့ထြက္လြင့္စင္က်လာတဲ့ အစိတ္အပုိင္းေလးေတြတဲ့။ ဒါလဲ ျဖစ္ႏုိင္တာဘဲ။
ေလာကႀကီးမွာ မျဖစ္ႏုိင္တာဆုိ ဘာမွမွမရွိဘဲ။
အသံလႈိင္းေတြ ရုပ္လႈိင္းေတြ ၿဂိဳဟ္တုေတြ ၀က္ဘ္ေတြ။ အဲဒါေတြအားလုံးဟာ လက္ေတြ႔ျမင္ေနရ အသုံးျပဳေနရလုိ႔သာ ယုံလုိက္ရတာပါ။ ယုံႏုိင္စရာ အနည္းငယ္ေလးမွ မရွိပါဘူး။
ဥပမာ။
အဂၤလန္မွာ မန္ခ်က္စတာႏွင့္ခ်ယ္လ္ဆီး ေဘာလုံးကစားေနတယ္။ အဲဒီကစားတဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အဲဒီ ေဘာလုံးပြဲကုိ တုိက္ရုိက္ၾကည့္လုိ႔ရတယ္။ ဒါ အံ့ၾသစရာတကယ္ေကာင္းတဲ့ကိစၥပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ အခုလုိေျပာမိရင္ ကုိကုိေမာင္ေတာ့ ေၾကာင္သြားၿပီ၊ ကေလးေတြကစလုိ႔ ၿဂိဳဟ္တုအေၾကာင္းသိတယ္၊ ဒါမ်ားအဆန္းလုပ္လုိ႔ ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ကုိ သေရာ္ၾကမွာေသခ်ာတယ္။
ၿပီးေတာ့
အဂၤလန္မွာေနတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ က်ေနာ့္ရဲ ႔ မိသားစု မိတ္ေဆြစတဲ့ လူေတြက ပိန္လာလား ၀လာလား သိရေအာင္ ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ဟုိအရင္တုန္းကလုိ ဓါတ္ပုံေတြရုိက္ၿပီး စာတုိက္ကေန ပုိ႔ဖုိ႔မလုိေတာ့ဘူးေလ။ အြန္လုိင္းကုိ လာခဲ့။ ဗီဇက္အုိ၊ ရာဟု၊ ဂူးဂဲ၊ စကုိက္ပ္၊ ႀကိဳက္ရာနဲ႔ဆက္သြယ္။ လူကုိယ္တုိင္ကုိ က်က်နနျမင္ရဦးမွာ။ ၿပီးေတာ့ အလႅာပသလႅာပ စကားေတာင္ ေျပာလုိ႔ရလုိက္ေသး။
မပိုင္ဘူးလား။ ဒါေတြဟာ ဟုိး ႏွစ္ေပါင္း ၅၀- ၁၀၀ ေလာက္ကဆုိရင္ အိပ္မက္ေတြဘဲေပါ့။
အခုေတာ့ အိပ္မက္ေတြက အမွန္ျဖစ္လာၿပီေလ။
အ့ံၾသဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ။ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ မသိေသးတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။
လူသားေတြ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္တာဟာ ရာခုိင္ႏႈိင္း ၁၀ ေအာက္ေလာက္ဘဲရွိဦးမယ္။ မသိတာေတြ ဘယ္ေလာက္မွာ ရွိလုိက္ဦးမလဲ။
စဥ္းစားၾကည့္ရင္းနဲ႔ေတာင္ ေခါင္းမူးခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။
ေလာကႀကီးဟာ အစ အဆုံးရွိလား။
ကမၻာေလာကႀကီး တကယ္ဘဲ ပ်က္စီးသြားရင္ ဘယ္လုိအေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္ေနမလဲ။
အခုေတာင္မွ ကမၻာႀကီးက တစ္စတစ္စနဲ႔ေဖါက္ျပန္လာၿပီ။ တစ္ဖက္က ကမ္းၿပိဳတဲ့အခါ တစ္ဖက္မွာ ေသာင္ထြန္းတယ္ဆုိတာ လက္ခံေပမဲ့
ကမၻာရဲ ႔တစ္ဖက္ျခမ္းက ေအးလြန္းလုိ႔ ႏွင္းေတြက်ေနတဲ့အခါမွာ တစ္ဖက္ျခမ္းက ပူလြန္းလုိ႔ ေတာမီးေလာင္မႈေတြျဖစ္ေနတယ္။
ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ယူေကတစ္ေလ်ာက္မွာ သုညဒီဂရီေအာက္ေရာက္ၿပီး အရမ္းေအးတယ္။ ႏွင္းေတြက်တယ္။ ႏွင္းေတြၾကားမွာ လူေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ့ကစားၾကတယ္။ ႏွင္းေတြနဲ႔ေဆာ့ကစားရင္း ထိမိခုိက္မိၾကတယ္။ ေသဆုံးၾကတယ္။ ကားေတြလမ္းေခ်ာ္ၿပီး လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထိခုိက္ဒဏ္ရာရၾကတယ္။
ဒါက ႏွင္းေတြရဲ ႔ႏွိပ္စက္မႈတစ္စိပ္တစ္ေဒသပါ။
အဲဒီလုိ ကမၻာ့အေနာက္ျခမ္း ယူေကႏုိင္ငံေတြမွာ ႏွင္းေတြ က်ေနတဲ့အခ်ိန္ ကမၻာ့အေရွ ႔ဘက္ျခမ္း ၾသစေၾတးလ်မွာေတာ့ ေနပူျပင္းၿပီး ေတာမီးေလာင္တယ္။ ရြာေတြကုိပါ မီးကူးစက္ေလာင္ကၽြမ္းၿပီး ပစၥည္းဥစၥာေတြ ဆုံးရႈံးၾကတယ္။ ရြာလုံးကၽြတ္မီးထဲပါသြားတယ္။ လူေတြလဲ ၁၇၀ ေက်ာ္ မီးေလာင္ခံရၿပီးေသဆုံးတယ္။ ေဆးရုံမွာလဲ မီးသင့္တဲ့ လူနာေတြ ျပည့္ႏွက္လုိ႔။
တစ္ကမၻာထဲမွာ အတူတူေနထုိင္ၾကတာခ်င္းအတူတူ ရာသီဥတုအပူအေအးကြာျခားတယ္။ လူေတြေနထုိင္မႈကြာျခားတယ္။ စရုိက္ေတြကြာျခားတယ္။ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြကြာျခားတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေတြကြာျခားတယ္။ ဘာသာစကား ကုိးကြယ္မႈကြာျခားတယ္။ အရပ္အေမာင္းကအစ အကုန္ကြာျခားတယ္။
အံၾသစရာဘဲဗ်ာ။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ ယူေကမွာ အေအးလြန္လုိ႔ ႏွင္းက်တယ္။ ႏွင္းက ေအးျမတဲ့သေဘာကုိေဆာင္လုိ႔ လူေတြ ေပ်ာ္ျမဴးၾကတယ္။
တစ္ခ်ိန္ထဲမွာဘဲ ၾသစေၾတးလ်မွာ ေနပူတယ္။ ေတာမီးေလာင္ ရြာမီးေလာင္တယ္။ မီးက အပူသေဘာကုိေဆာင္လုိ႔ လူေတြလဲ ဒုကၡ ေဒါမနႆေတြနဲ႔ ငုိေၾကြးၾကတယ္။
ဒီလုိ တူညီတဲ့ ကမၻာေလးထဲမွာ
အတူတူေနထုိင္ရင္း မတူညီတဲ့ ကာရန္ေလးေတြကုိ ဘယ္လုိၿငိၾကည့္ရပါ့မလဲ။
အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရရင္ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခါင္းခပ္မူးမူးဘဲဗ်ာ။
Monday, 9 February 2009
တပုိ႔တြဲလျပည့္ေန႔မွာ ထမင္းနဲစားခြင့္ႀကဳံျခင္း
တပုိ႔တြဲလျပည့္ေန႔။
ဟုတ္တယ္ ဒီေန႔ဟာ တပုိ႔တြဲျပည့္ေန႔ဘဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ကင္းကြာေနျပန္ေတာ့လဲ ျပကၡဒိန္ၾကည့္ၿပီးမွ တပုိ႔တြဲလမွန္းသိရတယ္။ ႏွာရည္ယုိရြဲ တပုိ႔တြဲ လုိ႔ ဆုိရုိးရွိတယ္မဟုတ္လား။ တပုိ႔တြဲလမွာ ခ်မ္းလြန္းလုိ႔ ႏွာရည္ေတာင္ ကုိယ္တုိင္ မသိလုိက္ဘဲ သူ႔အလုိလုိ ယုိစီးၾကတယ္တဲ့။ ဒီမွာက အၿမဲတမ္းေအးခဲေနေတာ့ ႏွာရည္လဲ မၾကာခဏယုိစီးက်တာ မ်ားသြားလုိ႔လားမသိ။
စီးက်စရာ ႏွာရည္လက္က်န္ေတာင္မရွိေတာ့သေလာက္ဘဲ။
တပုိ႔တြဲလမွာ ေအးတာ မဆန္းပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးေတာင္မွ တပုိ႔တြဲလမွာ လက္ေတာ္ကုိ မီးကင္(ေႏြးေအာင္လုပ္)ရတယ္ဆုိဘဲ။ အရမ္းေအးစက္လွတဲ့ သေဘာဘဲေပါ့ေလ။
ျမန္မာ့ရုိးရာဓေလ့အရ တပုိ႔တြဲလမွာ ဘာပြဲေတာ္က်င္းပပါလိမ့္ ???????
"တန္ခူးလ၊ သႀကၤန္ပြဲ"
"ကဆုန္လ၊ ေညာင္ေရသြန္းပြဲ"
".................."
"တပုိ႔တြဲလ၊ ထမင္းနဲထုိးပြဲ"
ေအာ္.. သိၿပီ။ သိၿပီ။ တပုိ႔တြဲလမွာ ထမင္းနဲထုိးပြဲရွိတာေမ့ေနလုိက္တာ။
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာဆုိရင္ေတာ့ တပုိ႔တြဲလေရာက္တုိင္း ထမင္းနဲထုိးပြဲကုိ အတီးအမႈတ္ အုိးစည္ ဗုံေမာင္းနဲ႔ စည္ကားသုိက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပၾကစၿမဲဘဲ။ ဒီမွာကေတာ့ အုိးစည္ဗုံေဗာင္းသံၾကားရဖို႔ေ၀းစြ။ ထမင္းနဲနံ႔ေလးရဖုိ႔ေတာင္မွ အႏုိင္ႏိုင္ရယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္တစ္အိမ္ထဲ အတူေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ ထမင္းနဲကုိ ႀကိဳးစားထုိးတယ္။ တစ္ေန႔လုံး အုိးထဲကဆန္ထမင္းေတြကုိ ေယာက္မႏွင့္ေမႊေနတာေတာ့ ေတြ႔သားဘဲ။ ထမင္းနဲလား ဘာလား က်ေနာ္ေတာ့မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ စားၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းလုိလုိ ေကာက္ညွင္းဆန္ျပဳတ္လုိလုိ ခပ္ျပစ္ျပစ္အေနအထားနဲ႔ အရသာက ခ်ိဳတုိတုိရယ္။
သူ႔ကုိ ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ တပုိ႔တြဲလမုိ႔ ထမင္းနဲထုိးတာပါတဲ့။ ရာသီစာေလးကုိ အခြင့္ႀကဳံတုန္းစားထားဆုိလုိ႔ က်ေနာ္လဲ ျမည္းၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳေလးဘဲ။ အုန္းႏုိ႔ထည့္ထားတာတဲ့။ အုန္းဆံေလးေတြလဲထည့္ထားတာဆုိေတာ့ အနံ႔ကေတာ့ ထမင္းနဲနံ႔နဲ႔ နဲနဲေတာ့ တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ထမင္းနဲ နံ႔ေလးရဖုိ႔ ေတာင္မွအႏုိင္ႏုိင္ရယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေရးလုိက္တာပါ။
အဲဒီထမင္းနဲေတြ အခုထက္ထိ မုိးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ ရွိေသးတယ္။ ဦးေလးႀကီးကေတာ့ မိတ္ေဆြေပါတဲ့သူဆုိေတာ့ မိတ္ေဆြေတြအတြက္ Take away ေတြေပးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိလဲ ေကၽြးတယ္။ သူ႔ေစတနာေတြေလ။ ေလးစားဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ ထမင္းနဲထုိးတယ္ဆုိတာ ပင္ပင္ပန္းပန္းထုိးရတာ မဟုတ္လား။ အခ်ိန္လဲကုန္တယ္။ အားလဲကုန္တယ္ေလ။
ဒါေပမဲ့ ဂက္စ္မီးဖုိနဲ႔အုိးတည္ရတာရယ္၊ အဆာပလာ မျပည့္စုံတာရယ၊္ ေရနဲနဲမ်ားသြားတာရယ္ေတြေၾကာင့္ ထမင္းနဲက အဆင္းမလွခဲ့ရရွာတာပါ။ ထမင္းနဲက တစ္မ်ိဳးထဲမကဘူး။ ႏွစ္မ်ိဳးတိတိႀကီးမ်ားေတာင္။ အျဖဴကတစ္မ်ိဳး။ အမဲကတစ္မ်ိဳး။
တစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္မ်ိဳး မရုိးရေအာင္ေပါ့ဗ်ာ။
ဘာဘဲေျပာေျပာ လန္ဒန္မွာ ေနထုိင္ရင္း က်ေနာ္ကေတာ့ ထမင္းနဲကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား စားခြင့္ႀကဳံလုိက္ပါတယ္ခင္မ်ား။
ဆုေတာင္း။
ထမင္းနဲထုိးတဲ့ ဦးေလးႀကီးႏွင့္တကြ စာဖတ္သူအေပါင္း က်န္းမာခ်မ္းသာ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစဗ်ာ။
Sunday, 8 February 2009
ေဆးဆုိေပမဲ့.....
ေဆးကုိဘယ္လုိပုံစံနဲ႔ေသာက္ၾကမလဲ။
တန္ေဆး လြန္ေဘးလုိ႔ ဆုိရုိးစကားရွိတယ္ေလ။
ေဆးဆုိေပမဲ့လဲ အတုိင္းအရွည္အထိေသာက္သုံးရုံဘဲေကာင္းပါတယ္။
မ်ားမ်ားအသုံးျပဳရင္ေတာ့ တကယ့္အဆိပ္သက္သက္ျဖစ္သြားေတာ့တာပါဘဲ။
ၿပီးေတာ့ ေဆးကုိ မူးယစ္ေဆးအေနနဲ႔လဲ မသုံးသင့္ပါဘူး။
အမွန္တကယ္ဆုိရင္ ေဆးဆုိတာ အဆိပ္ေပါင္းစုံနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အစုိင္အခဲေလးတစ္ခုရယ္ပါ။
ဒါေၾကာင့္ အခ်ိဳးက်ဘဲ ေသာက္သုံးသင့္ပါတယ္။
ဥပမာ
တစ္ရက္ကို တစ္လုံးေသာက္ရမဲ့ေဆးကုိ ေဒါက္တာက တစ္လစာ ေပးခဲ့တယ္ဆုိၾကပါစုိ႔။ တစ္ရက္ကုိ တစ္လုံးဘဲ ေသာက္ပါလုိ႔ ေဒါက္တာကမွာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ လူနာက ရက္သုံးဆယ္တိတိ တစ္ရက္ကုိ တစ္လုံးေသာက္ရမွာ ပ်င္းလုိ႔ တစ္ရက္ထဲနဲ ႔ အလုံးသုံးဆယ္လုံး တစ္ႀကိမ္ထဲ ေသာက္ပစ္လုိက္တယ္ဆိုရင္ ဒီလူနာ ဘာျဖစ္သြားမလဲ။
သြားၿပီေပါ့။ ေသရြာကုိ သြားမွာကုိ ေျပာတာ။ မေသရင္ေတာင္ အနည္းဆုံး ေဆးရုံမွာ အတြင္းလူနာအျဖစ္ေရာက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ ႔မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေတြ႔ဖူးတယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသားႏွင့္အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပလုိ႔ ဘာမီတြန္ (ဘီပီအုိင္ထုတ္)ကုိ အလုံး မ်ားစြာ တစ္ခါထဲ ေသာက္ခ်လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာ လဲေတာ့တာပါဘဲ။ သူ႔ေယာက်္ားသိသြားတဲ့အခါမွာ အစုိးရိမ္လြန္ၿပီး ဘယ္ႏွစ္လုံးႀကီးေတာင္ ေသာက္လုိက္တာလဲလုိ႔ ေမးတယ္။ သူက အလုံးသုံးဆယ္တိတိေသာက္လုိက္တယ္လို႔ ေျဖတယ္။
အဲဒီဘာမီတြန္ေဆးေတြကုိ အန္ထုတ္ဖုိ႔ ေဆးရုံခ်က္ခ်င္းတင္တယ္။ ဆားရည္ေတြ ၀မ္းထဲကုိ သြင္းတယ္။ ဘာမီတြန္ေဆးေတြ အန္ထြက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အန္ထုတ္လာတဲ့ ေဆးဟာ အလုံးသုံးဆယ္ပမာဏမရွိေသးဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဆားရည္ေတြကုိ ထပ္သြင္းတယ္။
"ေတာ္ၾကပါေတာ့၊ ကၽြန္မ ေသာက္လုိက္တဲ့ ဘာမီတြန္က ငါးလုံးထဲပါ"
အမ်ိဳးသမီးက ဆားရည္ဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ရွင္းျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေယာက်္ားလုပ္တဲ့သူက မယုံၾကည္ဘူး။ အလုုံးသုံးဆယ္တိတိေသာက္ထားတယ္ဘဲ ထင္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆားရည္ေတြကုိ ၀မ္းေခါင္းထဲ အတင္း သြင္းေစတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဲဒီ ဆားရည္သြင္းတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ဘဲ အမ်ိဳးသမီးဟာ ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္။
အမွန္တကယ္ အမ်ိဳးသမီး ေသာက္ထားတဲ့ ဘာမီတြန္လဲ ငါးလုံးထဲပါ။ ေယာက်္ားကုိ ရြဲ ႔ခ်င္လုိ႔ လိမ္ညာလုိက္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ခမ်ာ မေသသင့္ဘဲ ေသဆုံးသြားရရွာတယ္။ သူ႔ေယာက်္ားကေတာ့ အခု အခ်ိန္မွာေနာက္မိန္းမႏွင့္ေပ်ာ္လုိ႔ေမာ္လုိ႔။
ဒီဇာတ္လမ္းေလးက တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပါ။ ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ အသက္ငယ္လြန္းေနေသးတဲ့အတြက္ အတိအက်ေတာ့ သူတုိ႔ျဖစ္ပ်က္ပုံကုိ မသိလုိက္ရပါဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲက ေျပာစကားအရကေတာ့ က်ေနာ္ အထက္မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္းပါဘဲ။
စာေရးဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ဆုိရင္ေတာ့ ေၾကကြဲဆုိ႔နင့္စရာေကာင္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာမွာ မလြဲပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ၀ါသနာအဆင့္ဘဲ ရွိေသးတာမုိ႔ ဇာတ္ကြက္ေပၚရုံေလာက္ ေဖာ္ျပေပးလုိက္တာပါ။
အဓိကကေတာ့ ေဆးကုိ ေဆးအျဖစ္နဲ႔ဘဲ ေသာက္သုံးဖုိ႔ ေျပာျပခ်င္တာပါ။ အိမ္ေထာင္ေရး ပညာေပး ပုံစံမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ေထာင္ေရး ပညာေပးတဲ့အေနနဲ႔ ေရးသားရေအာင္လဲ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္က လူလြတ္ဆုိေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရး အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း မသိေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးစာခ်၊ မိေခ်ာင္းမင္း ေရခင္းျပ ျဖစ္ေနမွာလဲ စုိးရိမ္ရေသးတယ္ေလ။
ေဆးကုိ ေဒါက္တာညြန္ၾကားခ်က္အတုိင္း (သုိ႔) ေဆးအညြန္းအတုိင္းသာ ေသာက္သင့္ပါတယ္။
ေဆးညြန္းဆုိရာမွာလဲ မိတ္ေဆြတုိ႔ ဥာဏ္ရွိသလုိ သံပုရာသီး ပ်ားရည္ အရက္ စသည္တုိ႔ႏွင့္ေရာစပ္၍ေသာက္သုံးႏိုင္ပါသည္ ဆုိတဲ့ ေဆးညြန္းမ်ိဳးကုိ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အတိအက်ညြန္းထားတဲ့ ေဆးညြန္းကုိဘဲ ဆုိလုိတာပါ။
ဥစၥာကံေစာင့္ အသက္ဥာဏ္ေစာင့္ ၊ သတိတမံ ဥာဏ္ေျမကတုတ္ ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္အတုိင္း
ဥာဏ္ႏွင့္ဆင္ျခင္ၿပီး
အားလုံးေဆးကုိ ေဆးအျဖစ္နဲ႔ဘဲ ေသာက္သုံးႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။
တန္ေဆး လြန္ေဘးလုိ႔ ဆုိရုိးစကားရွိတယ္ေလ။
ေဆးဆုိေပမဲ့လဲ အတုိင္းအရွည္အထိေသာက္သုံးရုံဘဲေကာင္းပါတယ္။
မ်ားမ်ားအသုံးျပဳရင္ေတာ့ တကယ့္အဆိပ္သက္သက္ျဖစ္သြားေတာ့တာပါဘဲ။
ၿပီးေတာ့ ေဆးကုိ မူးယစ္ေဆးအေနနဲ႔လဲ မသုံးသင့္ပါဘူး။
အမွန္တကယ္ဆုိရင္ ေဆးဆုိတာ အဆိပ္ေပါင္းစုံနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အစုိင္အခဲေလးတစ္ခုရယ္ပါ။
ဒါေၾကာင့္ အခ်ိဳးက်ဘဲ ေသာက္သုံးသင့္ပါတယ္။
ဥပမာ
တစ္ရက္ကို တစ္လုံးေသာက္ရမဲ့ေဆးကုိ ေဒါက္တာက တစ္လစာ ေပးခဲ့တယ္ဆုိၾကပါစုိ႔။ တစ္ရက္ကုိ တစ္လုံးဘဲ ေသာက္ပါလုိ႔ ေဒါက္တာကမွာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ လူနာက ရက္သုံးဆယ္တိတိ တစ္ရက္ကုိ တစ္လုံးေသာက္ရမွာ ပ်င္းလုိ႔ တစ္ရက္ထဲနဲ ႔ အလုံးသုံးဆယ္လုံး တစ္ႀကိမ္ထဲ ေသာက္ပစ္လုိက္တယ္ဆိုရင္ ဒီလူနာ ဘာျဖစ္သြားမလဲ။
သြားၿပီေပါ့။ ေသရြာကုိ သြားမွာကုိ ေျပာတာ။ မေသရင္ေတာင္ အနည္းဆုံး ေဆးရုံမွာ အတြင္းလူနာအျဖစ္ေရာက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ ႔မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေတြ႔ဖူးတယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသားႏွင့္အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပလုိ႔ ဘာမီတြန္ (ဘီပီအုိင္ထုတ္)ကုိ အလုံး မ်ားစြာ တစ္ခါထဲ ေသာက္ခ်လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာ လဲေတာ့တာပါဘဲ။ သူ႔ေယာက်္ားသိသြားတဲ့အခါမွာ အစုိးရိမ္လြန္ၿပီး ဘယ္ႏွစ္လုံးႀကီးေတာင္ ေသာက္လုိက္တာလဲလုိ႔ ေမးတယ္။ သူက အလုံးသုံးဆယ္တိတိေသာက္လုိက္တယ္လို႔ ေျဖတယ္။
အဲဒီဘာမီတြန္ေဆးေတြကုိ အန္ထုတ္ဖုိ႔ ေဆးရုံခ်က္ခ်င္းတင္တယ္။ ဆားရည္ေတြ ၀မ္းထဲကုိ သြင္းတယ္။ ဘာမီတြန္ေဆးေတြ အန္ထြက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အန္ထုတ္လာတဲ့ ေဆးဟာ အလုံးသုံးဆယ္ပမာဏမရွိေသးဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဆားရည္ေတြကုိ ထပ္သြင္းတယ္။
"ေတာ္ၾကပါေတာ့၊ ကၽြန္မ ေသာက္လုိက္တဲ့ ဘာမီတြန္က ငါးလုံးထဲပါ"
အမ်ိဳးသမီးက ဆားရည္ဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ရွင္းျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေယာက်္ားလုပ္တဲ့သူက မယုံၾကည္ဘူး။ အလုုံးသုံးဆယ္တိတိေသာက္ထားတယ္ဘဲ ထင္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆားရည္ေတြကုိ ၀မ္းေခါင္းထဲ အတင္း သြင္းေစတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဲဒီ ဆားရည္သြင္းတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ဘဲ အမ်ိဳးသမီးဟာ ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္။
အမွန္တကယ္ အမ်ိဳးသမီး ေသာက္ထားတဲ့ ဘာမီတြန္လဲ ငါးလုံးထဲပါ။ ေယာက်္ားကုိ ရြဲ ႔ခ်င္လုိ႔ လိမ္ညာလုိက္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ခမ်ာ မေသသင့္ဘဲ ေသဆုံးသြားရရွာတယ္။ သူ႔ေယာက်္ားကေတာ့ အခု အခ်ိန္မွာေနာက္မိန္းမႏွင့္ေပ်ာ္လုိ႔ေမာ္လုိ႔။
ဒီဇာတ္လမ္းေလးက တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပါ။ ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ အသက္ငယ္လြန္းေနေသးတဲ့အတြက္ အတိအက်ေတာ့ သူတုိ႔ျဖစ္ပ်က္ပုံကုိ မသိလုိက္ရပါဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲက ေျပာစကားအရကေတာ့ က်ေနာ္ အထက္မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္းပါဘဲ။
စာေရးဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ဆုိရင္ေတာ့ ေၾကကြဲဆုိ႔နင့္စရာေကာင္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာမွာ မလြဲပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ၀ါသနာအဆင့္ဘဲ ရွိေသးတာမုိ႔ ဇာတ္ကြက္ေပၚရုံေလာက္ ေဖာ္ျပေပးလုိက္တာပါ။
အဓိကကေတာ့ ေဆးကုိ ေဆးအျဖစ္နဲ႔ဘဲ ေသာက္သုံးဖုိ႔ ေျပာျပခ်င္တာပါ။ အိမ္ေထာင္ေရး ပညာေပး ပုံစံမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ေထာင္ေရး ပညာေပးတဲ့အေနနဲ႔ ေရးသားရေအာင္လဲ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္က လူလြတ္ဆုိေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရး အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း မသိေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးစာခ်၊ မိေခ်ာင္းမင္း ေရခင္းျပ ျဖစ္ေနမွာလဲ စုိးရိမ္ရေသးတယ္ေလ။
ေဆးကုိ ေဒါက္တာညြန္ၾကားခ်က္အတုိင္း (သုိ႔) ေဆးအညြန္းအတုိင္းသာ ေသာက္သင့္ပါတယ္။
ေဆးညြန္းဆုိရာမွာလဲ မိတ္ေဆြတုိ႔ ဥာဏ္ရွိသလုိ သံပုရာသီး ပ်ားရည္ အရက္ စသည္တုိ႔ႏွင့္ေရာစပ္၍ေသာက္သုံးႏိုင္ပါသည္ ဆုိတဲ့ ေဆးညြန္းမ်ိဳးကုိ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အတိအက်ညြန္းထားတဲ့ ေဆးညြန္းကုိဘဲ ဆုိလုိတာပါ။
ဥစၥာကံေစာင့္ အသက္ဥာဏ္ေစာင့္ ၊ သတိတမံ ဥာဏ္ေျမကတုတ္ ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္အတုိင္း
ဥာဏ္ႏွင့္ဆင္ျခင္ၿပီး
အားလုံးေဆးကုိ ေဆးအျဖစ္နဲ႔ဘဲ ေသာက္သုံးႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။
Friday, 6 February 2009
ကုိကိုေမာင့္အမ်က္ အျပင္ထြက္သလား (၂)...???
သူဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တဲ့စာရင္းေတြကို စာရင္းကုိင္လက္ထဲအပ္လုိက္ရင္ေတာင္ စာရင္းကုိင္ ထုိင္ငုိရေလာက္တယ္။
အဲဒီေလာက္ထိကုိ ေသာင္းက်န္းေနတာ။ အ၀တ္အစားေတြလဲ မေနရ၊ စားစရာေတြပါမက်န္
သူ႔ရဲ ႔အဖ်က္လုပ္ငန္းေၾကာင့္ အရြယ္မတုိင္ခင္ အေၾကြေစာခဲ့ၾကရတယ္။
ဒီလုိ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြ ရွိေနလုိ႔လဲ ကမၻာႀကီးမၿငိမ္းခ်မ္းတာပါ။ အႏုျမဴစစ္ပြဲဆုိလား၊ ႏ်ဴကလီးယားစစ္ပြဲဆုိလား၊ ဓါတုလက္နက္စစ္ဆင္ေရးဆုိလား စုံေနတာပါဘဲ။ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြေလ။ ဘာသာတရားကုိ ထိပါးေစာ္ကားလာရင္ ဘာသာေရးစစ္ပြဲဆုိတာလဲ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္ေသးတယ္။ ေျမျပင္စစ္ပြဲေတြရုိးအီသြားတဲ့အတြက္ အာကာသစစ္ပြဲတုိ႔၊ ၾကယ္တာရာစစ္ပြဲတုိ႔ေတာင္ တစ္ေန႔ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ကမၻာႀကီးက မခံမရပ္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ကမၻာပ်က္တယ္ဆုိတာ ျဖစ္ေပၚလာတာထင္တယ္။ အဲဒါ... သက္ရွိသတၱ၀ါေတြရဲ ႔ ေမတၱာတရားေခါင္းပါးမႈေၾကာင့္ေပါ့။
အဖ်က္လုပ္ငန္းရွိေနလုိ႔လဲ ေတာ္လွန္ေရးေတြ ေပၚေပါက္ေနရတာ။ ေတာ္လွန္ေရးေတြ ရွိေနသေရြ ႔ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြလဲ တုိးတုိးၿပီး လုပ္လာၾကဦးမွာဘဲ။ ကမၻာႀကီးမွာ ေနထုိင္ရတာေတာင္ ေၾကာက္စရာျဖစ္လာၿပီ။ ေခတ္မီတုိးတက္ေနတဲ့ သိပၸံေခတ္ႀကီးမွာ ခလုပ္တစ္ခ်က္ေလာက္ ႏွိပ္လုိက္ရုံနဲ႔ တစ္ကမၻာလုံး အာကာသထဲ လြင့္ထြက္ေၾကြမြပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္သြားႏုိင္တယ္။ ကမၻာႀကီးက တစ္စထက္တစ္စ က်ဥ္းေျမာင္းလာၿပီေလ။ ဆုတ္ကပ္ႀကီးျဖစ္ေနေတာ့လဲ ဒီလုိန႔ဲ ကမၻာႀကီး (ထန္းလ်က္ကုိ ေခြးလ်က္သလုိ) လုံးပါးပါးေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။
ကမၻာႀကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို အသာေလးထားလုိက္ဦး။ အခု က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္မွာတင္ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အဖ်က္လုပ္ငန္းေလးကုိ ၾကည့္လုိက္ပါဦး (အမွတ္ ၁ မွာ ေဖာ္ျပၿပီး)။
အေတာ္ေလး သည္းမခံႏုိင္စရာျဖစ္ေနတယ္။
က်ေနာ့္ေနရာမွာ မိတ္ေဆြတုိ႔ဆုိရင္ေကာ ဘယ္လုိတုန္႔ျပန္မလဲ????
၁။ သည္းခံၿပီး ဒီအတုိင္းဘဲ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနမွာလား။
၂။ တနည္းနည္းနဲ႔ တုန္႔ျပန္မွာလား။
၃။ဥေပကၡာဘဲျပဳထားလုိက္မွာလား။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဆုံးျဖတ္ရခက္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လုိလုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ သည္းခံေလ ပုိဆုိးေလဘဲ။ ေတာ္ၾကာ အဖ်က္လုပ္ငန္းအေပါင္းပါေတြ တုိးပြါးလာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ တုန္႔ျပန္ဖုိ႔ခက္ေနမွာ။
ငါးပါးသီလထဲက ပါဏာတိပါတကံဆုိတာ မရွိဘူးဆုိရင္ အဲဒီေကာင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ယမမင္းနဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔ လက္မွတ္ပါတစ္ခါထဲရသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။
မိတ္ေဆြတုိ႔..
အဖ်က္လုပ္ငန္းလုပ္ေနတဲ့သူကုိ ဘယ္သူလဲဆုိၿပီး တစ္လြဲေတြးမေနၾကနဲ႔ဦးေနာ္။
သူက လူမဟုတ္ဘူး။ ၾကြက္ဗ်။ လန္ဒန္ၾကြက္။ ၾကြက္ဆုိမွ တကယ့္ၾကြက္။ ျမန္မာႏုိင္ငံက ေၾကာင္ေတြေတာင္ ဒီၾကြက္ကုိ ျမင္ရင္ ထြက္ေျပးမွာ ေသခ်ာတယ္။ ျမန္မာေၾကာင္ထက္ႀကီးေနလုိ႔။ လန္ဒန္မွာက ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳးေတြတင္မကဘဲ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးအႀကီးစားေတြခ်ည္းဘဲ။ သစ္သီး သစ္ဥ အစားအေသာက္၊ ယုတ္စြအဆုံး လဘက္ရည္ခြက္ကစလုိ႔ ေပါ့။ တကယ့္ထြားမွထြား။ က်ေနာ္ေတာင္ Ielts စာေမးပြဲေျဖရင္း ကပုခ်ီႏုိ ေကာ္ဖီ မွာေသာက္ဖူးေသးတယ္။ ခြက္ႀကီးက ေၾကာက္စရာေတာင္ေကာင္းတယ္။ ႀကီးမွႀကီး။ ပုိက္ဆံႏွေျမာလုိ႔သာ ႀကိဳးစားၿပီး ကုန္ေအာင္ေသာက္ခဲ့ရတာ။
အခုၾကြက္ႀကီးကလဲ တကယ့္အႀကီးစားၾကြက္ႀကီးပါ။ ညဘက္မွာ လူသံၾကားလုိ႔ ထြက္ေျပးရင္း အမႈိက္ႀကီးကိုတုိက္မိလုိ႔ အမႈိက္ပုံးႀကီးေတာင္ လဲက်သြားရတဲ့အထိ ခပ္ထြားထြားၾကြက္ႀကီးဘဲ။
ၾကြက္ေသတစ္ခု အရင္းျပဳ ဆုိတဲ့ ဇာတ္ေတာ္လာ စကားပုံအတုိင္း ျဖစ္လာႏုိင္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ပါဏာတိပါတကံအထုိက္ခံၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္လုိက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဟဲ ဟဲ။ က်ေနာ့္ကုိ ရက္စက္တယ္လုိ႔ မေျပာလုိက္ပါနဲ႔။ ပလိပ္ေရာဂါေၾကာက္လုိ႔ အားလုံးအတြက္ အမုိက္ခံမဲ့သေဘာပါ။
ဒါေပမဲ့
အခုထက္ထိေတာ့ က်ေနာ္လဲ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ေသးဘူး။ ၾကြက္ကလဲ ေသာင္းက်န္းေနဆဲပါဘဲ။
က်ေနာ္ အေျဖတစ္ခုေတာ့ လုိခ်င္တယ္ဗ်ာ။ မိတ္ေဆြတုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ကူညီၿပီး ဆုံးျဖတ္ေပးၾကပါဦး။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ ကေလးဘ၀တုန္းကလို ထုံးစံအတုိင္း လုပ္လုိက္ရင္ေကာင္းမလား။
ဒါမွမဟုတ္... ေမတၱာတရားလက္ကုိင္ထားၿပီး ဒီအတုိင္းဘဲ ခြင့္လြတ္နားလည္ေပးလုိက္ရမလား။
က်ေနာ္ ေခါင္းရႈပ္လာၿပီဗ်ာ။ ဒီမွာဘဲ ရပ္လုိက္ေတာ့မယ္။
က်ေနာ့္အမ်က္ အျပင္မ်ားထြက္သြားသလားမသိဘူး။ ။
အဲဒီေလာက္ထိကုိ ေသာင္းက်န္းေနတာ။ အ၀တ္အစားေတြလဲ မေနရ၊ စားစရာေတြပါမက်န္
သူ႔ရဲ ႔အဖ်က္လုပ္ငန္းေၾကာင့္ အရြယ္မတုိင္ခင္ အေၾကြေစာခဲ့ၾကရတယ္။
ဒီလုိ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြ ရွိေနလုိ႔လဲ ကမၻာႀကီးမၿငိမ္းခ်မ္းတာပါ။ အႏုျမဴစစ္ပြဲဆုိလား၊ ႏ်ဴကလီးယားစစ္ပြဲဆုိလား၊ ဓါတုလက္နက္စစ္ဆင္ေရးဆုိလား စုံေနတာပါဘဲ။ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြေလ။ ဘာသာတရားကုိ ထိပါးေစာ္ကားလာရင္ ဘာသာေရးစစ္ပြဲဆုိတာလဲ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္ေသးတယ္။ ေျမျပင္စစ္ပြဲေတြရုိးအီသြားတဲ့အတြက္ အာကာသစစ္ပြဲတုိ႔၊ ၾကယ္တာရာစစ္ပြဲတုိ႔ေတာင္ တစ္ေန႔ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ကမၻာႀကီးက မခံမရပ္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ကမၻာပ်က္တယ္ဆုိတာ ျဖစ္ေပၚလာတာထင္တယ္။ အဲဒါ... သက္ရွိသတၱ၀ါေတြရဲ ႔ ေမတၱာတရားေခါင္းပါးမႈေၾကာင့္ေပါ့။
အဖ်က္လုပ္ငန္းရွိေနလုိ႔လဲ ေတာ္လွန္ေရးေတြ ေပၚေပါက္ေနရတာ။ ေတာ္လွန္ေရးေတြ ရွိေနသေရြ ႔ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြလဲ တုိးတုိးၿပီး လုပ္လာၾကဦးမွာဘဲ။ ကမၻာႀကီးမွာ ေနထုိင္ရတာေတာင္ ေၾကာက္စရာျဖစ္လာၿပီ။ ေခတ္မီတုိးတက္ေနတဲ့ သိပၸံေခတ္ႀကီးမွာ ခလုပ္တစ္ခ်က္ေလာက္ ႏွိပ္လုိက္ရုံနဲ႔ တစ္ကမၻာလုံး အာကာသထဲ လြင့္ထြက္ေၾကြမြပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္သြားႏုိင္တယ္။ ကမၻာႀကီးက တစ္စထက္တစ္စ က်ဥ္းေျမာင္းလာၿပီေလ။ ဆုတ္ကပ္ႀကီးျဖစ္ေနေတာ့လဲ ဒီလုိန႔ဲ ကမၻာႀကီး (ထန္းလ်က္ကုိ ေခြးလ်က္သလုိ) လုံးပါးပါးေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။
ကမၻာႀကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို အသာေလးထားလုိက္ဦး။ အခု က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္မွာတင္ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အဖ်က္လုပ္ငန္းေလးကုိ ၾကည့္လုိက္ပါဦး (အမွတ္ ၁ မွာ ေဖာ္ျပၿပီး)။
အေတာ္ေလး သည္းမခံႏုိင္စရာျဖစ္ေနတယ္။
က်ေနာ့္ေနရာမွာ မိတ္ေဆြတုိ႔ဆုိရင္ေကာ ဘယ္လုိတုန္႔ျပန္မလဲ????
၁။ သည္းခံၿပီး ဒီအတုိင္းဘဲ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနမွာလား။
၂။ တနည္းနည္းနဲ႔ တုန္႔ျပန္မွာလား။
၃။ဥေပကၡာဘဲျပဳထားလုိက္မွာလား။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဆုံးျဖတ္ရခက္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လုိလုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ သည္းခံေလ ပုိဆုိးေလဘဲ။ ေတာ္ၾကာ အဖ်က္လုပ္ငန္းအေပါင္းပါေတြ တုိးပြါးလာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ တုန္႔ျပန္ဖုိ႔ခက္ေနမွာ။
ငါးပါးသီလထဲက ပါဏာတိပါတကံဆုိတာ မရွိဘူးဆုိရင္ အဲဒီေကာင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ယမမင္းနဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔ လက္မွတ္ပါတစ္ခါထဲရသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။
မိတ္ေဆြတုိ႔..
အဖ်က္လုပ္ငန္းလုပ္ေနတဲ့သူကုိ ဘယ္သူလဲဆုိၿပီး တစ္လြဲေတြးမေနၾကနဲ႔ဦးေနာ္။
သူက လူမဟုတ္ဘူး။ ၾကြက္ဗ်။ လန္ဒန္ၾကြက္။ ၾကြက္ဆုိမွ တကယ့္ၾကြက္။ ျမန္မာႏုိင္ငံက ေၾကာင္ေတြေတာင္ ဒီၾကြက္ကုိ ျမင္ရင္ ထြက္ေျပးမွာ ေသခ်ာတယ္။ ျမန္မာေၾကာင္ထက္ႀကီးေနလုိ႔။ လန္ဒန္မွာက ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳးေတြတင္မကဘဲ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးအႀကီးစားေတြခ်ည္းဘဲ။ သစ္သီး သစ္ဥ အစားအေသာက္၊ ယုတ္စြအဆုံး လဘက္ရည္ခြက္ကစလုိ႔ ေပါ့။ တကယ့္ထြားမွထြား။ က်ေနာ္ေတာင္ Ielts စာေမးပြဲေျဖရင္း ကပုခ်ီႏုိ ေကာ္ဖီ မွာေသာက္ဖူးေသးတယ္။ ခြက္ႀကီးက ေၾကာက္စရာေတာင္ေကာင္းတယ္။ ႀကီးမွႀကီး။ ပုိက္ဆံႏွေျမာလုိ႔သာ ႀကိဳးစားၿပီး ကုန္ေအာင္ေသာက္ခဲ့ရတာ။
အခုၾကြက္ႀကီးကလဲ တကယ့္အႀကီးစားၾကြက္ႀကီးပါ။ ညဘက္မွာ လူသံၾကားလုိ႔ ထြက္ေျပးရင္း အမႈိက္ႀကီးကိုတုိက္မိလုိ႔ အမႈိက္ပုံးႀကီးေတာင္ လဲက်သြားရတဲ့အထိ ခပ္ထြားထြားၾကြက္ႀကီးဘဲ။
ၾကြက္ေသတစ္ခု အရင္းျပဳ ဆုိတဲ့ ဇာတ္ေတာ္လာ စကားပုံအတုိင္း ျဖစ္လာႏုိင္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ပါဏာတိပါတကံအထုိက္ခံၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္လုိက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဟဲ ဟဲ။ က်ေနာ့္ကုိ ရက္စက္တယ္လုိ႔ မေျပာလုိက္ပါနဲ႔။ ပလိပ္ေရာဂါေၾကာက္လုိ႔ အားလုံးအတြက္ အမုိက္ခံမဲ့သေဘာပါ။
ဒါေပမဲ့
အခုထက္ထိေတာ့ က်ေနာ္လဲ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ေသးဘူး။ ၾကြက္ကလဲ ေသာင္းက်န္းေနဆဲပါဘဲ။
က်ေနာ္ အေျဖတစ္ခုေတာ့ လုိခ်င္တယ္ဗ်ာ။ မိတ္ေဆြတုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ကူညီၿပီး ဆုံးျဖတ္ေပးၾကပါဦး။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ ကေလးဘ၀တုန္းကလို ထုံးစံအတုိင္း လုပ္လုိက္ရင္ေကာင္းမလား။
ဒါမွမဟုတ္... ေမတၱာတရားလက္ကုိင္ထားၿပီး ဒီအတုိင္းဘဲ ခြင့္လြတ္နားလည္ေပးလုိက္ရမလား။
က်ေနာ္ ေခါင္းရႈပ္လာၿပီဗ်ာ။ ဒီမွာဘဲ ရပ္လုိက္ေတာ့မယ္။
က်ေနာ့္အမ်က္ အျပင္မ်ားထြက္သြားသလားမသိဘူး။ ။
ကုိကုိေမာင့္အမ်က္ အျပင္ထြက္သလား (၁) ...???
ေအာ္။
ေလာက.. ေလာက။
သက္ရွိေလာကႀကီးရွိေနတာကုိက သိပ္ၿပီးအဆင္မေျပျဖစ္ေနတာကလား။ သက္မဲ့ေလာကထဲမွာ သက္မဲ့ အရာ၀တၳဳေလးတစ္ခုျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ။ ဒါဆုိ စိတ္ပူပန္စရာလဲ မလုိဘူး။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနစရာလဲ မလုိေတာ့ဘူး။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေဒါသ။
အတတ္ႏုိင္ဆုံး ခ်ဳပ္တည္းထားေပမဲ့လဲ တစ္ခါတစ္ေလက်ျပန္ေတာ့ ခ်ဳပ္တည္းလုိ႔ မရေအာင္ ျဖစ္ရတယ္။
ကုိယ္တုိင္က သက္ရွိေလာကထဲက သက္ရွိလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့လဲ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြရဲ ႔ ထုံးစံအတုိင္း ေလာဘ ေဒါသ မာန္မာနေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနတာေပါ့ေလ။ ဒါ သဘာ၀ က်ပါတယ္။
ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ
က်ေနာ္က အတတ္ႏုိင္ဆုံး အိမ္တြင္းသန္႔ရွင္းေရး အၿမဲလုပ္တယ္။ သူက မလုပ္တဲ့အျပင္ အၿမဲတမ္းေႏွာက္ယွက္ေနတယ္။ အမႈိက္ေတြ ဖြတယ္။ အသုံးအေဆာင္ေတြကုိ ရုိက္ခ်ိဴးဖ်က္ဆီးၿပီး ျဖန္႔ႀကဲထားတယ္။ ပထမကေတာ့ သူ႔ကာယကံ သူ႔ထံျပန္မွာပါေလဆုိၿပီး ဥေပကၡာျပဳေနလုိက္ေသးတယ္။
က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ဗုဒၶဘာသာဆုိေတာ့ ကံတရားကုိ လက္ကုိင္ထားတယ္ေလ။ လက္ကုိင္ထားလုိ႔လဲ သူ႔ကုိ ဘာမွ မတုန္႔ျပန္ခဲ့တာပါ။
ကာကကံကုိ ကုိယ္ႏွင့္လုပ္သည္။ ကုိယ္ႏွင့္လုပ္တာ ကာယကံ။
၀စီကံကုိ ႏႈတ္ႏွင့္ေျပာသည္။ ႏႈတ္ႏွင့္ေျပာတာ ၀စီကံ။
မေနာကံကုိ စိတ္ႏွင့္ႀကံသည္။ စိတ္ႏွင့္ႀကံတာ မေနာကံ။
ကုိယ့္ကာယကံ ကုိယ့္ဆီျပန္။
ကုိယ့္၀စီကံ ကုိယ့္ဆီျပန္။
ကုိယ့္မေနာကံ ကုိယ့္ဆီျပန္။
အဲဒီေဆာင္ပုဒ္ေလးေတြကုိ ဘုန္းဘုန္းတစ္ပါးဆီမွာ တရားနာရင္း အလြတ္ရခဲ့တာပါ။ တကယ္လဲ အလြန္ေကာင္းၿပီး အလြန္ထိေရာက္တဲ့ လကၤာေဆာင္ပုဒ္ကေလးေတြပါ။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ
မေကာင္းတဲ့ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံေတြကုိ ႀကိဳးစားၿပီး မက်ဴးလြန္မိေအာင္ ထိန္းသိမ္းၿပီး ေနလာခဲ့တာပါ။
အရာရာတုိင္းကုိ ေၾကာက္လုိ႔ ကုတ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟုိစကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ တုိင္းျပည္မေကာင္းလုိ႔ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ၊ အတယ္မထင္နဲ႔ လုိ႔ေျပာရမလုိလုိဘဲ။
ဒီေလာက္ေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္တာကုိ ဒီအတုိင္းၿငိမ္ေနရတာ ၾကာလာၿပီ။ လက္တုန္႔ျပန္ခ်င္စိတ္ေတြ ခဏခဏေပၚေပါက္လာတယ္။ လက္တုန္႔ျပန္ခ်င္စိတ္ေပါက္တိုင္းလဲ အနႏၱသူရိယအမတ္ႀကီး ရဲ ႔ တုန္႔မယူလုိ ဆုိတဲ့ လကၤာေလးက ေခါင္းထဲ အလုိလုိေရာက္ေရာက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ လက္တုန္႔မျပန္ျဖစ္ခ့ဲပါဘူး။
မိတ္ေဆြတုိ႔လဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဒီလုိေရးတာ လြန္လြန္းသလားလုိ႔။
၁။က်ေနာ္တုိ႔က အိမ္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္။ သူက ေနရာတုိင္းမွာ အညစ္အေၾကးစြန္႔တယ္။
၂။က်ေနာ္တုိ႔က အမႈိက္ေတြကုိ စနစ္တက် ထုပ္ပုိးၿပီး ေနရာသီးသန္႔မွာ ေသေသသပ္သပ္စုပုံထားတယ္။ သူက အမႈိက္ထုပ္ေတြကုိ ဖ်က္ဆီးထုိးေဖာက္ၿပီး ျဖန္႔ႀကဲပစ္တယ္။
၃။က်ေနာ္တုိ႔က ဘုရားစင္ကုိ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းထားၿပီး ေညာင္ေရအုိးေတြကုိ စနစ္တက် ပန္းထုိးၿပီး ပူေဇာ္ထားတယ္။ သူက ပန္းေတြကုိ အပြင့္ရင္းကေန ညွပ္ျဖတ္ၿပီး ဘုရားစင္ေပၚမွာ ဖြထားတယ္။
၄။က်ေနာ္တို႔ ဘုရားစင္ေပၚမွာ ဗုဒၶရုပ္ပြါးေတာ္ႏွင့္အတူ ပူေဇာ္ထားတဲ့ အဂၢမဟာသာ၀ကႏွစ္ပါးထဲက
တစ္ပါးရဲ ႔ရုပ္တုကုိ ေခါင္းျဖတ္ပစ္တယ္။ (အဲဒါ က်ေနာ္ သည္းမခံႏုိင္ဆုံးဘဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာသာကုိ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားတာ။ ေတာက္)
ေရးရင္း ေဒါသထြက္လာလုိ႔ ခဏနားလုိက္ဦးမယ္။ ၿပီးမွ ထပ္ေရးၿပီး ေဒါသေတြ ထပ္ေပါက္ကြဲျပလုိက္ဦးမယ္။
ေတာက္......
တစ္ခါထဲသာ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ကုိ အပိုင္းပုိင္း အစိပ္စိပ္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္လုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။
(ဆက္ေရးမယ္)
ေလာက.. ေလာက။
သက္ရွိေလာကႀကီးရွိေနတာကုိက သိပ္ၿပီးအဆင္မေျပျဖစ္ေနတာကလား။ သက္မဲ့ေလာကထဲမွာ သက္မဲ့ အရာ၀တၳဳေလးတစ္ခုျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ။ ဒါဆုိ စိတ္ပူပန္စရာလဲ မလုိဘူး။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနစရာလဲ မလုိေတာ့ဘူး။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေဒါသ။
အတတ္ႏုိင္ဆုံး ခ်ဳပ္တည္းထားေပမဲ့လဲ တစ္ခါတစ္ေလက်ျပန္ေတာ့ ခ်ဳပ္တည္းလုိ႔ မရေအာင္ ျဖစ္ရတယ္။
ကုိယ္တုိင္က သက္ရွိေလာကထဲက သက္ရွိလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့လဲ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြရဲ ႔ ထုံးစံအတုိင္း ေလာဘ ေဒါသ မာန္မာနေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနတာေပါ့ေလ။ ဒါ သဘာ၀ က်ပါတယ္။
ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ
က်ေနာ္က အတတ္ႏုိင္ဆုံး အိမ္တြင္းသန္႔ရွင္းေရး အၿမဲလုပ္တယ္။ သူက မလုပ္တဲ့အျပင္ အၿမဲတမ္းေႏွာက္ယွက္ေနတယ္။ အမႈိက္ေတြ ဖြတယ္။ အသုံးအေဆာင္ေတြကုိ ရုိက္ခ်ိဴးဖ်က္ဆီးၿပီး ျဖန္႔ႀကဲထားတယ္။ ပထမကေတာ့ သူ႔ကာယကံ သူ႔ထံျပန္မွာပါေလဆုိၿပီး ဥေပကၡာျပဳေနလုိက္ေသးတယ္။
က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ဗုဒၶဘာသာဆုိေတာ့ ကံတရားကုိ လက္ကုိင္ထားတယ္ေလ။ လက္ကုိင္ထားလုိ႔လဲ သူ႔ကုိ ဘာမွ မတုန္႔ျပန္ခဲ့တာပါ။
ကာကကံကုိ ကုိယ္ႏွင့္လုပ္သည္။ ကုိယ္ႏွင့္လုပ္တာ ကာယကံ။
၀စီကံကုိ ႏႈတ္ႏွင့္ေျပာသည္။ ႏႈတ္ႏွင့္ေျပာတာ ၀စီကံ။
မေနာကံကုိ စိတ္ႏွင့္ႀကံသည္။ စိတ္ႏွင့္ႀကံတာ မေနာကံ။
ကုိယ့္ကာယကံ ကုိယ့္ဆီျပန္။
ကုိယ့္၀စီကံ ကုိယ့္ဆီျပန္။
ကုိယ့္မေနာကံ ကုိယ့္ဆီျပန္။
အဲဒီေဆာင္ပုဒ္ေလးေတြကုိ ဘုန္းဘုန္းတစ္ပါးဆီမွာ တရားနာရင္း အလြတ္ရခဲ့တာပါ။ တကယ္လဲ အလြန္ေကာင္းၿပီး အလြန္ထိေရာက္တဲ့ လကၤာေဆာင္ပုဒ္ကေလးေတြပါ။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ
မေကာင္းတဲ့ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံေတြကုိ ႀကိဳးစားၿပီး မက်ဴးလြန္မိေအာင္ ထိန္းသိမ္းၿပီး ေနလာခဲ့တာပါ။
အရာရာတုိင္းကုိ ေၾကာက္လုိ႔ ကုတ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟုိစကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ တုိင္းျပည္မေကာင္းလုိ႔ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ၊ အတယ္မထင္နဲ႔ လုိ႔ေျပာရမလုိလုိဘဲ။
ဒီေလာက္ေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္တာကုိ ဒီအတုိင္းၿငိမ္ေနရတာ ၾကာလာၿပီ။ လက္တုန္႔ျပန္ခ်င္စိတ္ေတြ ခဏခဏေပၚေပါက္လာတယ္။ လက္တုန္႔ျပန္ခ်င္စိတ္ေပါက္တိုင္းလဲ အနႏၱသူရိယအမတ္ႀကီး ရဲ ႔ တုန္႔မယူလုိ ဆုိတဲ့ လကၤာေလးက ေခါင္းထဲ အလုိလုိေရာက္ေရာက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ လက္တုန္႔မျပန္ျဖစ္ခ့ဲပါဘူး။
မိတ္ေဆြတုိ႔လဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဒီလုိေရးတာ လြန္လြန္းသလားလုိ႔။
၁။က်ေနာ္တုိ႔က အိမ္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္။ သူက ေနရာတုိင္းမွာ အညစ္အေၾကးစြန္႔တယ္။
၂။က်ေနာ္တုိ႔က အမႈိက္ေတြကုိ စနစ္တက် ထုပ္ပုိးၿပီး ေနရာသီးသန္႔မွာ ေသေသသပ္သပ္စုပုံထားတယ္။ သူက အမႈိက္ထုပ္ေတြကုိ ဖ်က္ဆီးထုိးေဖာက္ၿပီး ျဖန္႔ႀကဲပစ္တယ္။
၃။က်ေနာ္တုိ႔က ဘုရားစင္ကုိ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းထားၿပီး ေညာင္ေရအုိးေတြကုိ စနစ္တက် ပန္းထုိးၿပီး ပူေဇာ္ထားတယ္။ သူက ပန္းေတြကုိ အပြင့္ရင္းကေန ညွပ္ျဖတ္ၿပီး ဘုရားစင္ေပၚမွာ ဖြထားတယ္။
၄။က်ေနာ္တို႔ ဘုရားစင္ေပၚမွာ ဗုဒၶရုပ္ပြါးေတာ္ႏွင့္အတူ ပူေဇာ္ထားတဲ့ အဂၢမဟာသာ၀ကႏွစ္ပါးထဲက
တစ္ပါးရဲ ႔ရုပ္တုကုိ ေခါင္းျဖတ္ပစ္တယ္။ (အဲဒါ က်ေနာ္ သည္းမခံႏုိင္ဆုံးဘဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာသာကုိ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားတာ။ ေတာက္)
ေရးရင္း ေဒါသထြက္လာလုိ႔ ခဏနားလုိက္ဦးမယ္။ ၿပီးမွ ထပ္ေရးၿပီး ေဒါသေတြ ထပ္ေပါက္ကြဲျပလုိက္ဦးမယ္။
ေတာက္......
တစ္ခါထဲသာ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ကုိ အပိုင္းပုိင္း အစိပ္စိပ္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္လုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။
(ဆက္ေရးမယ္)
Thursday, 5 February 2009
ေကာ္ဖီမ်ားမ်ားေသာက္ရင္.......
မိတ္ေဆြတုိ႔
ေကာ္ဖီစြဲေနတာကုိ အျပစ္ႀကီးတစ္ခုလုိ႔ ထင္ေနၾကသလား။ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ အျပစ္မဟုတ္တဲ့အျပင္ ေကာင္းက်ိဳးေတြကုိေတာင္ အမ်ားႀကီးရေသးတယ္။ ဘာေကာင္းက်ိဳးလဲ ရွဴးရွဴးေပါက္ရတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးလားလုိ႔ ကတ္သီးကတ္သတ္ေမးရင္လဲ က်ေနာ္စိတ္မဆုိးပါဘူး။ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ဟုတ္ေနတာကုိး။ မ်ားမ်ားေသာက္ေတာ့ မ်ားမ်ားေပါက္ေပါ့။ အဟဲ။ ညစ္ပတ္သလုိမ်ားျဖစ္ေနမလားမသိဘူး။ တတ္ႏုိင္ဘူး။ ထိန္းလုိ႔မွ မရေတာ့တာ။ ထြက္သင့္တဲ့ အညစ္အေၾကးေတြ ခႏၶာကုိယ္ထဲက ထြက္သြားရင္ က်န္းမာေရးေကာင္းတာဘဲေလ မဟုတ္ဘူးလား။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ရွဴးရွဴးေပါက္တဲ့ က်န္းမာေရးကုိ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။
၂၀၀၆ စက္တင္ဘာလမွာ ထုတ္တဲ့ Reader's Digest စာအုပ္ကေလးကုိ ဖတ္ရင္း အဲဒီအထဲမွာ ဖတ္လုိက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီအေၾကာင္းေလးပါ။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္က ေကာ္ဖီႏွင့္အေဖာ္လုပ္ေနတဲ့သူဆုိေတာ့ အဲဒီေဆာင္းပါးေလးက က်ေနာ့္အႀကိဳက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္လုိ ေကာ္ဖီႀကိဳက္တဲ့သူေတြ ဘာေရာဂါကုိမွ မေၾကာက္ၾကဖုိ႔ ႏႈိးေဆာ္ေမာင္းခတ္လုိက္ျခင္းရယ္ပါ။
ေကာ္ဖီကုိ သင့္တင့္ရုံေသာက္ရင္ က်န္းမာေရးအတြက္ အမွန္တကယ္ေကာင္းပါတယ္လုိ႔ မၾကာေသးခင္က သုေတသနလုပ္ထားတဲ့ ေလ့လာခ်က္အရ ေတြ႔ရွိရပါတယ္တဲ့။
The Journal of the American Medical Association (အေမရိကန္ေဆးဘက္ဆုိင္ရာအဖြ႔ဲဂ်ာနယ္) အဖြဲ႔အစည္းရဲ ့ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္အရ တစ္ရက္ကုိ ေကာ္ဖီ ၃ ခြက္ေသာက္ျခင္းဟာ အသက္ႀကီးရင္ ျဖစ္တတ္တဲ့ အေၾကာတုန္ယင္အားနည္းမႈေရာဂါကုိ ငါးရာခုိင္ႏႈန္းယုတ္ေလ်ာ့ေစမွာျဖစ္ပါတယ္တဲ့။
က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္က တစ္ရက္ကုိ ႏွစ္ခြက္က သုံးခြက္ထိေသာက္ေနက်ဆုိေတာ့ အေၾကာေရာဂါကုိေတာ့ လုံး၀မေၾကာက္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။
သူတုိ႔က က်က်နနေလ့လာထားတာကုိးဗ်။
A Harvard School of Public Health study (ျပည္သူ႔က်န္းမာေရးေလ့လာမႈဌာန၊ ဟားဗတ္ေက်ာင္း) ရဲ ့ ေလ့လာေဖာ္ထုတ္ခ်က္အရကေတာ့ အမ်ိဳးသားေတြ တစ္ရက္ကုိ ေကာ္ဖီ ၆ ခြက္ထက္ ပုိေသာက္ရင္ Type 2 diagetes (ဆီးခ်ိဳေရာဂါအမ်ိဳးအစား ၂)ေရာဂါရဲ ့အႏၱရာယ္ကုိ ၅၀ ရာခုိင္ႏႈန္းထိ ယုတ္ေလ်ာ့ေစၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြ အတြက္ေတာ့ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္း ယုတ္ေလ်ာ့ေစပါတယ္တဲ့။
က်ေနာ္က အဲဒီေလာက္ထိေတာ့ ေကာ္ဖီကုိ မေသာက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆီးခ်ိဳေရာဂါကာကြယ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ၆ ခြက္ေလာက္ ေသာက္ရမဲ့ပုံေပါက္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ႀကိဳက္သေလာက္ေပါ့ေလ။
Japan's Cancer Institute (ဂ်ပန္ကင္ဆာဌာန)ရဲ ့ ေလ့လာသုေတသနျပဳခ်က္အရကေတာ့ တစ္ရက္ကုိ ေကာ္ဖီ ၃ ခြက္ ၄ ခြက္ေသာက္ရင္ အသဲကင္ဆာကုိ ရာခုိင္ႏႈန္းတစ္၀က္ေလာက္ထိ ကာကြယ္ႏုိင္ပါတယ္တဲ့။
အဲဒီသုေတသနဌာနက လူေတြကုိယ္တုိင္က ေကာ္ဖီအရမ္းႀကိဳက္လို႔ ဒီလုိထုတ္ျပန္ထားတာကေတာ့ ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူး။
တကယ္သုေတသနျပဳခ်က္ေတြ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့.... ဒါေပမဲ့
ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံရဲ ့ The British Dietetic Association (ၿဗိတိန္ဆီးခ်ိဳေရာဂါဆုိင္ရာအဖြဲ႔အစည္း)ကေတာ့ ေကာ္ဖီအလြန္အကၽြံေသာက္ျခင္းကုိ သတိေပးတားျမစ္ထားေလရဲ ့။ သူတုိ႔ရဲ ့ ထုတ္ျပန္ခ်က္အရကေတာ့ ေကာ္ဖီကုိ အထက္က ပမာဏေတြထက္ ပုိမေသာက္သင့္ပါဘူးတဲ့။ ေကာက္ဖီကုိ လြန္ကဲစြာေသာက္ရင္ ေျခတုန္လက္တုန္ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္တတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္လုိ႔မရတဲ့ေရာဂါျဖစ္တတ္ပါတယ္တဲ့။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား တစ္ရက္ကုိ ေကာ္ဖီ ႏွစ္ခြက္ေလာက္ဘဲ ေသာက္သင့္ပါတယ္တဲ့။
ဒီေတာ့
တန္ေဆး လြန္ေဘးေပါ့ဗ်ာ။ အစာလဲေဆး ေဆးလဲအစာဆုိေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ေလ အသြားမေတာ္ တစ္လမ္း အစားမေတာ္တစ္လုပ္ အေသာက္မေတာ္တစ္ခြက္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
ေမထုန္မီ အိပ္ စား သုံးမ်ိဳးစလုံးဟာ လူမွာေရာ တိရစၦာန္မွာေရာ ရွိပါတယ္။ လူေတြရဲ ့အားသာခ်က္က အဲဒီသုံးမ်ိဳး အျပင္ အသိဥာဏ္ရွိျခင္းတစ္မ်ိဳးပါ အပုိရွိေနျခင္းပါဘဲ။ အဲဒီ အသိဥာဏ္ေလးနဲ႔ ဆင္ျခင္ၿပီး ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးေတြကုိ ကုိယ္တုိင္အေတြ႔ အႀကဳံအရ သိရွိထားရင္ ၿပီးတာပါဘဲ။
ေကာ္ဖီေသာက္ေနက် ပမာဏကုိ ေလ်ာ့ခ်ဖို႔ မလုိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ပုိၿပီး ႀကိဳးစားေသာက္ဖုိ႔လဲ မတုိက္တြန္းခ်င္ပါဘူး။ သူ႔အုိးႏွင့္သူ႔ဆန္ တန္သေလာက္ေပါ့ေလ။ လုိအပ္တာကေတာ့ တစ္ခြက္ပိုေသာက္ရင္ ဘယ္လုိဖီလင္မ်ိဳးရွိလာတယ္၊ တစ္ခြက္ေလ်ာ့ေသာက္ရင္ ဘယ္လုိခံစားမႈမ်ိဳးျဖစ္ေပၚလာတယ္ဆုိတာကုိ တုိင္းတာတတ္တဲ့ ဥာဏ္ကေလးကုိထုတ္သုံးၿပီး ေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီကုိ စိတ္ခ်လက္ခ် ေသာက္ႏုိင္ပါေၾကာင္း ေရးသားေဖာ္ျပလုိက္ရပါတယ္ခင္မ်ား။
မွတ္ခ်က္။
Reader's Digest, September, 2006= Coffee: A Health Drink? ကုိမူတည္ၿပီး ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေကာ္ဖီပန္းကန္ကုိေတာ့ Wikipedia ထဲက ခဏငွားယူထားပါတယ္။
မင္းမရွိရင္......
မ်က္၀န္းေတြမွိတ္
အိပ္မသြားပါနဲ႔
မ်က္၀န္းနက္ရဲ ႔
အၾကည္႔မွာ
တြယ္ၿငိၿခင္းသံေယာဇဥ္
ရွာခ်င္ေနသူမို႔ပါ။
ႏႈတ္ခမ္းေတြပိတ္
ဆိတ္မသြားပါန႔ဲ
ႏႈတ္ခမ္းခ်ိဳေတြရဲ ႔
အဖြင္႔မွာ
တြယ္ၿငိၿခင္းသံေယာဇဥ္
ရွာခ်င္ေနသူမို႔ပါ။
ရယ္သံေတြတိမ္
ၿငိမ္မသြားပါနဲ႔
ရယ္သံ တိုးေတြရဲဲ ႔
အၾကားမွာ
တြယ္ၿငိၿခင္းသံေယာဇဥ္
ရွာခ်င္ေနသူမို႔ပါ။
ၾကင္နာတာေတြေလ်ာ႔
ေပါ႔မသြားပါနဲ႔
အၾကင္နာေတြရဲ ႔
ႏူးည႔ံမႈမွာ
တြယ္ၿငိၿခင္းသံေယာဇဥ္
ရွာခ်င္ေနသူမို႔ပါ။
အနမ္းေတြရပ္
တန္႔မသြားပါနဲ႔
အနမ္းေတြရဲ ႔
မထိတတိမွာ
တြယ္ၿငိၿခင္းသံေယာဇဥ္
ရွာခ်င္ေနသူမို႔ပါ။
အမုန္းေတြစြက္
ဆက္မသြားပါနဲ႔………cheri အခ်စ္ရယ္
အၿငိဳးေတြရဲ ႔ၾကားမွာ
ရပ္တည္ႏုိ္င္စြမ္းမရွိေတာ႔လို႔ပါ။
ေသခ်ာတယ္
မင္းမရွိတဲ႔ငါ႔ဘ၀
တစ္ခဏေလးေတာင္
တည္တံ့ႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့လုိ႔ပါ။
Subscribe to:
Posts (Atom)