ေက်ာင္းအပ္ၿပီ

ဒီေန႔ Soas, University of London မွာ Enrolment သြားလုပ္တယ္။ ဒီတစ္ပတ္လုံးက Orientation week ဆုိေတာ့ စာသင္စာျပ ဘာမွ မလုပ္ၾကေသးဘူး။ စက္တင္ဘာ ၂၆ ရက္ေန႔ကစၿပီး International student welcome day တုိ႔ walking tour တုိ႔စတဲ့ လုိအပ္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈေတြကုိ တကၠသိုလ္၀န္ထမ္းေတြ ျပဳလုပ္ေပးေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ေတာ့ သြားရမွာ ခပ္ျပင္းျပင္းျဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္း Pre-sessioanl courses ႏွစ္လေလာက္ တက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္လုိ႔ တကၠသိုလ္၀န္းက်င္နဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ ့ Event ေတြကုိ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ဒီတစ္ပတ္လုံး ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အလွည့္က် Enrolment လုပ္ရတယ္။ ဥပမာ.. A to F နဲ႔နာမည္စတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက ဘယ္ႏွစ္ရက္ေန႔ လာၿပီး Enrolment လုပ္ရမယ္၊ G to I နဲ႔နာမည္စတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက ဘယ္ႏွစ္ေန႔လာၿပီး Enrolment လုပ္ရမယ္စသျဖင့္ေပါ့။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအေရအတြက္ မ်ားလြန္းတဲ့အတြက္ ဒီလ ၂၈ ရက္ေန႔ကစၿပီး ေအာက္တုိဘာ ၁ ရက္ေန႔အထိဟာ Enrolment လုပ္ရတဲ့ Week ဘဲျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အရမ္းမ်ားတဲ့အတြက္ Enroment လုပ္ဖုိ႔ တန္းစီၿပီးေစာင့္ရပါတယ္။ Long queue ႀကီးျဖစ္ေနေလရဲ ့။ ျပည္တြင္း ျပည္ပေက်ာင္းသား၊ Post graduate students, Undergraduate students အားလုံး တစ္တန္းထဲ တန္းစီရပါတယ္။ Point ေရာက္ခါနီးမွ Enrolment လုပ္ရမဲ့ PG ႏွင့္ UG ကုိသက္ဆုိင္ရာ Desks ခြဲပါတယ္။

Enrolment အားလုံး ၿပီးျပည့္စုံဖုိ႔ ေနရာ႒ာန ေလးခုကုိ သြားရတယ္။
၁။ ID စစ္ေဆးတဲ့႒ာန (စီဒီတစ္ခ်ပ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားသုံးစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ေပးခဲ့တယ္)
၂။Payment လုပ္ရတဲ့႒ာန (Form တစ္ခုေပးခဲ့တယ္၊ ကုိယ့္ရဲ ့အခ်က္အလက္မွန္မမွန္စစ္ေဆးၿပီး Blank ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာျပန္ျဖည့္ဖုိ႔)
၃။Payment ႒ာနကေပးခဲ့တဲ့ Form ကုိ စစ္ေဆးျဖည့္စြက္ၿပီး ထပ္တင္ရတဲ့႒ာန
၄။ဓါတ္ပုံအရုိက္ခံၿပီး ေက်ာင္းသားကဒ္တစ္ခါထဲ လုပ္ေပးတဲ့႒ာန (အဲဒီကဒ္ဟာ တကၠသုိလ္အေဆာက္အဦထဲ၀င္ခြင့္ႏွင့္စာၾကည့္တုိက္၀င္ခြင့္အတြက္ အက်ဳံး၀င္ပါတယ္)။

ေနရာ႒ာနတုိင္းမွာ တန္းစီၿပီးအၾကာႀကီးေစာင့္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ မနက္ ကုိးနာရီမထုိးခင္ကစၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ Enroment ျပဳလုပ္တာဟာ ေန႔လည္ တစ္နာရီေလာက္မွဘဲ ၿပီးေျမာက္ပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ ့ စီမံထားမႈကေတာ့ တကယ္တိက်ပါတယ္။ သြားရမဲ့ေနရာ လုပ္ရမဲ့ကိစၥအတြက္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းမျဖစ္ဖုိ႔ ေနရာတုိင္းမွာ တကၠသိုလ္၀န္ထမ္းေတြကုိ Stand by ထားပါတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြအားလုံး တကၠသုိလ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ဆင္ထားၾကတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ကုိ ရွာေဖြရတာ လြယ္ကူပါတယ္။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြကလဲ ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္နဲ႔ ဆုိေတာ့ သြားေမးဖုိ႔ ၀န္ေလးစရာမလုိပါဘူး။ အတုယူစရာေကာင္းပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဘ၀င္မက်တာ တစ္ခုေတာ့ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဲဒါကလဲ သိပ္ၿပီးေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားကဒ္အတြက္ ဓါတ္ပုံရုိက္တဲ့ေနရာမွာပါ။ လူေတြမ်ားလြန္းတဲ့အတြက္ အျမန္ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ထားတာျဖစ္ဟန္တူပါရဲ ့။ ဓါတ္ပုံရုိက္တာကုိ ကင္မရာအေကာင္းစားနဲ႔မရုိက္ဘဲ Web-Cam နဲ႔ရုိက္ၿပီး ေက်ာင္းသားကဒ္လုပ္ေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဓါတ္ပုံလုံး၀ မေကာင္းပါဘူး။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္လဲ မရွိပါဘူး။ အဲဒါတစ္ခုေတာ့ နဲနဲစိတ္ပ်က္မိတယ္။ အဲဒီကဒ္ကို ေန႔စဥ္သုံးေနရမွာဆုိေတာ့ ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ေနရမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဓါတ္ပုံက မရွင္းမလင္းနဲ႔။ သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ Enrolment ၿပီးသြားတဲ့အတြက္ စိတ္ေအးရတာေပါ့။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ Unit ေတြကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး သက္ဆုိင္ရာ ႒ာနမွာ စာရင္းေပးသြင္းရေတာ့မယ္။ အားလုံးစာရင္းသြင္းၿပီးရင္ေတာ့ လာမဲ့ ေအာက္တုိဘာလ ပထမပတ္ကစၿပီး ေက်ာင္းစတက္ရုံဘဲေပါ့။ မာစတာေက်ာင္းသားဆုိေတာ့ ဆံပင္ျဖဴေပါက္ေလာက္ေအာင္ႀကိဳးစားရမလားမသိဘူး။ ေတြးၾကည့္ရင္း Excited ျဖစ္ေနတာကေတာ့ အမွန္ပါဘဲ။

....

မိန္းမမ်ားအတြက္ ျပစ္ဒဏ္

ဘာသာတရားက လူကို ကူညီဖို႔ဘဲ ျဖစ္သင့္တယ္။ လူေတြကုိ ႏွိပ္စက္ညွင္းဆဲ သတ္ျဖတ္ဖုိ႔မျဖစ္သင့္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဟိႏၵဴဘာသာစာေပေတြရဲ ့ အယူအဆတစ္ခ်ိဳ ့ေၾကာင့္ မိန္းမသားမ်ားမွာ လူျဖစ္ေနပါလ်က္နဲ႔ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်ခံေနရသလုိပါဘဲ။


Bride-Burning (သတုိ႔သမီးကုိမီးရႈိ ့သတ္ျဖတ္ျခင္း)
Dowry (မဂၤလာေၾကး) အျပည့္အ၀ မေပးႏုိင္တဲ့အတြက္ သတုိ႔သားႏွင့္သတို႔သားမိသားစုက သတုိ႔သမီးကုိ ပစ္ဒဏ္ခတ္တဲ့အေနနဲ႔ မီးရႈိ ့ၿပီးသတ္ျဖတ္ေလ့ရိွၾကတယ္။
တစ္ႏွစ္.. တစ္ႏွစ္မွာ အဲဒီ Dowry စနစ္ေၾကာင့္ မီးရႈိ ့အသတ္ခံရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးအေရအတြက္ဟာ ဂဏန္းေလးလုံး အထက္မွာဘဲ ရွိေနပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ သနားစရာမိန္းမသားမ်ားဘ၀ ပုိ႔စ္မွာ ေရးသားခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။


Wife-Burning (ဇနီးမယားကို မီးရႈိ ့ျခင္း)
အရုိးစြဲေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူတုိ႔ရဲ ့ေရွးရုိးစြဲေတြဟာ မိန္းခေလးေတြကို တုိက္ရုိက္ထိခုိက္ေစပါတယ္။ မိန္းမသားဘ၀ဟာ ေတြးေတာၾကည့္ရင္ အလြန္ရင္နာစရာေကာင္းပါတယ္။ အိမ္မႈကိစၥေတြလုပ္ကုိင္ရတယ္။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ရတယ္။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္စုမေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ တာ၀န္ယူရတယ္။ ဒါေတာင္မွ ဘာျဖစ္လုိ႔ မိန္းမသားေတြကုိ ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံၾကပါလိမ့္။ မိန္းမသားဘ၀ကုိ ရရွိလာတာဟာ ျပစ္မႈတစ္ခုက်ဴးလြန္ထားတဲ့ တရားခံတစ္ေယာက္အျဖစ္ကုိ ရရွိေနသလုိပါဘဲ။

လင္ေယာက်္ားဟာ သူ႔အမ်ိဳးသမီးကုိ တစ္ျခားေယာက်္ားတစ္ေယာက္န႔ဲ အခ်ိန္မေရြးစြပ္စြဲႏုိင္ေခ်ရွိတယ္။ အဲဒီလုိ အစြပ္စြဲခံရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔မွာ အျပစ္ကင္းေၾကာင္း လင္ေယာက်္ားအေပၚ သစၥာမပ်က္ေၾကာင္း ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ သက္ေသျပသမလဲ။ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိပါဘူး။ ညီးညီးေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ မီးပုံထဲ ျဖတ္သန္းၿပီးလမ္းေလ်ာက္ျပရုံပါဘဲ။ အဲဒီမီးဖုိႀကီးကုိ ရြာသူႀကီးက စီစဥ္ေပးၿပီး ျဖတ္သန္းေစတာပါ။ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္ၾကတယ္။ မီးဖုိထဲ ျဖတ္သန္းရင္း ေသဆုံးသြားရတဲ့ ဇနီးမယားအေရအတြက္လဲ မနည္းခဲ့ဘူး။ တကယ္လုိ႔ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေသကံမေရာက္ခဲ့ျပန္ရင္လဲ ခႏၶာကုိယ္မွာ မီးေလာင္ထားတဲ့ အမွတ္အသားကုိ ၾကည့္ၿပီး အျပစ္ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆုိတာကုိ ဆုံးျဖတ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အိႏၵိယဒ႑ာရီမွာ ထင္ရွားခဲ့တဲ့ သီတာမင္းသမီးေလးေတာင္မွ သီဟုိဠ္ကၽြန္းကျပန္လာခါစမွာ သူ႔ၾကင္ယာေတာ္ ရာမမင္းသားရဲ ့ အထင္လြဲျခင္းကုိ မခံရေအာင္ မီးပုံထဲ ျဖတ္သန္းျပခဲ့ရပါေသးတယ္တ့ဲ။


Death-Penalty (ေသဒဏ္)
တစ္ျခားေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဖာက္ျပန္ေၾကာင္းအေထာက္အထားခုိင္လုံရင္ေတာ့ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးဘ၀ကေတာ့ သြားၿပီ။ ေသလမ္းမွတစ္ပါး အျခားမရွိေတာ့ၿပီ။ သူတုိ႔က်မ္းစာက တရား၀င္ ေသဒဏ္အျဖစ္သတ္မွတ္ထားတယ္။ သူတုိ႔ရဲ ့နာမည္ႀကီးဥပေဒက်မ္းျဖစ္တဲ့ The Manu Smrti
က်မ္းရဲ ့အဆုိကုိလဲ ဖတ္ႀကည့္လုိက္ပါဦး။

အက်င့္ေဖာက္ျပန္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကုိ လမ္းေလးဆုံေလးခြ လူစည္ကားရာေနရာမွာ ေခြးတုိ႔ျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ တစ္စစီျဖစ္ေအာင္ ကိုက္သတ္ေစ။ အဲဒီမိန္းႏွင့္အက်င့္ေဖာက္ျပန္တဲ့ ေယာက်္ားကုိ အလ်ံညီးညီးေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ သံပူျပားအိပ္ရာထက္မွာ မီးေလာင္ၿပီးေသေစ တဲ့။


Amputation of Ears and Noses (နား ႏွင့္ နားရြက္တုိ႔ကုိ ျဖတ္ပစ္ျခင္း)
အမ်ိဳးသမီးေတြ လင္ေယာက်္ားကုိ ႀကိဳတင္အသိမေပးဘဲ (ခြင့္ျပဳခ်က္မယူဘဲ) အိမ္အျပင္ဘက္ထြက္ခြါသြားရင္ လင္ေယာက်္ားအေပၚ သစၥာေဖာက္ေကာင္း ေဖာက္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ယူဆၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လင္ေယာက်္ားထံ ခြင့္မပန္ဘဲ အျပင္ထြက္တဲ့အမ်ိဳးသမီးကုိ နား သုိ႔မဟုတ္ နားရြက္ျဖတ္ပစ္ၿပီး အျပစ္ေပးေလ့ရွိတယ္။

ဗိသွ်ႏူးရဲ ့ ခုနစ္ဆက္ေျမာက္လုိ႔ သူတုိ႔ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္တဲ့ ရာမစျႏၵမင္းေတာင္မွ အျပစ္ေသးေသးက်ဴးလြန္တဲ့ မိန္းခေလးေတြကို နား နားရြက္ေတြ ျဖတ္ပစ္ၿပီး အျပစ္ေပးေလ့ရွိပါသတဲ့။ သူတုိ႔ စာေပအရ တစ္ေန႔မွာ ျဒာဗီဒီယန္အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သုပႏၷကေလးဟာ ရာမစျႏၵမင္းကုိ ေမတၱာသက္၀င္ေနေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရာမစျႏၵမင္းက သူလက္မခံဘဲ သူ႔ညီ လက္စ္မန္ကုိ ညြန္ျပခဲ့တယ္။ အဲဒီသူ႔ကုိ ခ်စ္ႀကိဳက္တဲ့ အမႈနဲ႔ဘဲ သုပႏၷကေလးဟာ နားႏွင့္နားရြက္အျဖတ္ခံလုိက္ရတယ္။ ျဒာဗီဒီယန္လူမ်ိဳးေတြကုိ အာရိယန္လူမ်ိဳးေတြက မေကာင္းဆုိး၀ါးေတြအေနနဲ႔ ယူဆထားတဲ့၀ါဒ လႊမ္းမုိးေနတာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ဇာတ္နိမ့္ဇာတ္ျမင့္ခြဲျခားမႈေတြ မိန္းမေယာက်္ားခြဲျခားမႈေတြ ဆင္းရဲခ်မ္းသာခြဲျခားမႈေတြ ေရာျပြမ္းေနတဲ့ အိႏိၵယလုိ ႏုိင္ငံမ်ိဳးမွာ မိန္းမသားျဖစ္ရတဲ့ဘ၀ဟာ ဘယ္ေလာက္ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းဖြယ္ ျဖစ္ရမလဲဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္ရုံနဲ႔ ထင္ရွားေနပါေတာ့တယ္။

ကုိးကားခ်က္။
1.Lopez, Religion of India in Practice,1995, UK: Princeton University Press.
2.http://en.wikipedia.org
3.http://www.geocities.com

...

ဘေလာ့ဂါအဓိပၸါယ္

ဘေလာ့ဂါဆုိတာ.....
B=ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ
L=လိမ္တာညာတာခ်ည္းဘဲ
O=အိုတယ္ပ်ိဳတယ္ ဆုိၿပီးေတာ့
G=ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႔
G=ဂ်ီက်ရုံေလာက္သာ နားလည္ၿပီး
E=အီစီကလီလုပ္ဖုိ႔ႏွင့္
R=အာၾက ညာၾကဖုိ႔ဘဲ သိတဲ့သူေတြ တဲ့။ း))

ေနာက္ၿပီး...
B=Boasting ( ၾကြား၀ါျခင္း)
L=Laughing (ဟားတုိက္ ေလွာင္ေျပာင္ျခင္း)
O=Over-talking (အလြန္အမင္းေျပာဆုိျခင္း)
G=Gosiping (အတင္းအဖ်င္းေျပာဆုိုျခင္း)
G=Grousing (ညည္းတြားျခင္း)
E=Entertaining (ေဖ်ာ္ေျဖေပးျခင္း)
R=Rumouring (ေကာလာဟလ ထုတ္လြင့္ျခင္း) တုိ႔ကို လႈိင္လႈိင္ သုံးစြဲၾကတဲ့သူေတြ တဲ့။ ။
.

ဟား ဟား ဟား။ တကယ္ လာဖတ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္လုိက္ထာ။ ဒီကေန လာခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား း))

..

မိန္းခေလးေတြ အရြယ္မေရာက္ခင္မွာ....

ေဒြးခ်ိဳး၊ ေလးတိုး။
ေယာက်္ားပဥၥင္း၊ မိန္းမ ပုခက္တြင္း။

အဲဒီဆုိရုိးစကားေတြက ျမန္မာေတြရဲ ့ႏႈတ္ဖ်ားမွာ မၾကားခ်င္အဆုံးပါဘဲ။ ဒီဆုိရုိးေတြေပၚေပါက္လာတာ ဘယ္ရာစုႏွစ္ကထဲကမွန္း မသိေပမဲ့ ယခုမ်က္ေမွာက္မွာေတာ့ အဲဒီစကားဟာ မွန္ကန္ေနသလိုပါဘဲ။
ဘယ္ႏုိင္ငံ ဘယ္ေနရာမွာဘဲၾကည့္ၾကည့္ အမ်ိဳးသားကအသက္ခပ္ႀကီးႀကီး အမ်ိဳးသမီးက ခပ္ငယ္ငယ္၊ အဲဒီလုိ စြဲတြဲေတြ အေတာ္ေလးမ်ားေနၿပီ။ ရုပ္ရွင္ေလာကထဲမွာလဲ မင္းသမီးေတြသာ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ မင္းသားကေတာ့ ဒီမင္းသားပါဘဲ။ ဂ်ိန္းစ္ဘြန္းမင္းသားေတြဆုိ ပုိေတာင္ဆုိးေသးတယ္။ အဲဒီအေနအထားေတြက အထက္က စကားပုံေလးကုိ ထင္ထပ္ျပေနသေယာင္ေယာင္ပါ။

ဒီလုိ အသက္ငယ္ငယ္မိန္းခေလးႏွင့္အသက္ႀကီးႀကီးေယာက်္ားေတြ စုံတြဲခုတ္ၾကတဲ့ေနရာမွာ အိႏၵိယႏုိင္ငံက အဆုိးဆုံးလုိ႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။ ဟိႏၵဴယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားေနတဲ့ အိႏၵိယႏုိင္ငံဟာ
ဟိႏၵဴဘာသာရဲ ့စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို မလြန္ႏုိင္ၾကပါဘူး။ အဲဒီ ဟိႏၵဴဘာသာေရးစည္းကမ္းေတြခ်က္ေတြထဲမွာ မိန္းခေလးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိ႔ရတဲ့ အရြယ္ကုိ သတ္မွတ္ေဖာ္ျပထားတယ္။ ငါးႏွစ္သမီးအရြယ္ကစၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳလုိ႔ရပါၿပီတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဟိႏၵဴဥပေဒအရ
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ ့ အေကာင္းဆုံးအေဖာ္မြန္ကေတာ့ သူ႔အသက္ရဲ ့သုံးပုံတစ္ပုံရွိတဲ့ မိန္းခေလးပါဘဲ တဲ့။ ဒါဆုိ ငါးႏွစ္သမီးေလးရဲ ့အိမ္ေထာင္ဘက္ဟာ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ရွိတဲ့ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့။

အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ Child Marriage လုိ႔ေခၚတဲ့ အသက္ငယ္ငယ္မဂၤလာပြဲေတြ အမ်ားအျပားရွိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလုိ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းဟာ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္တယ္လို႔ အမ်ားစုက လက္ခံထားၾကျပန္တယ္ေလ။ Dowry ရဲ ့ ရုိးရာရိွေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ လိင္ပိုင္းဆုိင္ရာေစာ္ကားမႈက ကင္းေ၀းေစခ်င္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလုိအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ မိဘေတြကလဲ သမီးမိန္းခေလးေတြကုိ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာဘဲ လက္ထပ္ေပးၾကေလ့ရွိတယ္။ သူတုိ႔စာေပအဆုိအရ ေစ့စပ္ၿပီးတဲ့ မိန္းခေလး၊ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့မိန္းခေလး၊ တစ္ျခားေယာက်္ားအေပၚမွာစိတ္ေရာက္ေနတဲ့ မိန္းခေလးေတြကို ေယာက်္ားေတြက အတင္းအဓမၼလိင္ဆက္ဆံမႈမျပဳက်င့္ၾကဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီ အယုံအၾကည္ေတြေၾကာင့္လဲ ကေလးငယ္ငယ္ေလးေတြ အရြယ္မေရာက္ခင္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကရတာပါ။ တစ္ခ်ိဳ ့မိန္းခေလးေတြဆုိ ပုခက္ထဲမွာေနစဥ္ကထဲက လက္ထပ္ထိမ္းျမွားေပးခံရတယ္တဲ့။

ေနာက္ၿပီး ဟိႏၵဴမိန္းခေလးေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ ့ ဘာသာေရးက်မ္းစာကုိ သင္ၾကားခြင့္မရွိပါဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး ဘာသာေရးပြဲေတြမွာ ရြတ္ဖတ္သရဇၶ်ာယ္ေလ့ရွိတဲ့ မႏၱာန္ကုိေတာင္ နားေထာင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ မိန္းခေလးေတြဟာ ေ၀ဒက်မ္းႏွင့္လုံး၀မအပ္စပ္ မထုိက္တန္လုိ႔ပါတဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔ မထုိက္တန္မွန္းေတာ့ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းမရွင္းဘူး။ ေ၀ဒက်မ္းက အရမ္းမြန္ျမတ္လြန္းလုိ႔မ်ားလား။

အရြယ္မေရာက္ခင္လက္ထပ္တဲ့အတြက္ ဆုိးက်ိဳးေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္ေစပါတယ္။ မိဘေဆြမ်ိဳး ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ခြဲၿပီးေနထုိင္ရမယ္။ အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပါ၀င္လႈပ္ရွားခြင့္ဆုံးရႈံးမယ္။ ရြယ္တူမိန္းခေလးေတြနဲ႔ေပ်ာ္ပါးကစားခြင့္ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ အလုပ္ေတြ အတင္းၾကပ္အလုပ္ခုိင္းခံရတယ္။ ဘာမွ သင္ၾကားခြင့္မရတဲ့အတြက္ ပညာေရးဘက္မွာ လုံး၀နိမ့္က်သြားမယ္။ အရြယ္မေရာက္ခင္ လိင္ဆက္ဆံမႈျပဳခံရတဲ့အတြက္ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ထိခုိက္မယ္။ အရြယ္မတုိင္ခင္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ရတဲ့အတြက္အႏၱရာယ္န႔ဲ ရင္ဆုိင္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ HIV/AIDS ေရာဂါကူးစက္ခံရႏုိင္မႈရာႏႈန္းပုိမ်ားလာမယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ယူနီဆက္က ကေလးေတြကုိထိမ္းျမားေပးျခင္းဟာ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ရာေရာက္တယ္ဆုိၿပီး ထုတ္ျပန္ေၾကျငာထားပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ိဴးသမီးေတြနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ေလးကြာျခားပါတယ္။ ျမန္မာမွာ တကယ္ဆႏၵရွိလုိ႔ရွိရင္ သံဃာေတာ္ေတြ ရြတ္ဖတ္တဲ့ ပရိတ္ ပ႒ာန္း ဓမၼၾကာ အနတၱလကၡဏသုတ္စတဲ့ သုတ္ေတာ္တုိ႔ကုိ မိန္းခေလးေတြ ႀကိဳက္သေလာက္ နာယူႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္တုိင္ ေလ့လာခ်င္သပဆုိရင္လဲ ပိဋကတ္သုံးပုံလုံးကုိ က်က်နနေလ့လာႏုိင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀နဲ႔ေလ့လာႏုိင္သလုိ သာသနာ့ႏြယ္၀င္သီလရွင္အျဖစ္န႔ဲလဲ ေလ့လာႏုိင္ပါတယ္။ ျမန္မာအမ်ိဳးေတြအတြက္ အခြင့္အေရးေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ၿပီးေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေနရာတုိင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးက ပထမဦးစားေပးခံရတာခ်ည္းပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ေယာက်္ား၊ ေနာက္ကားန႔ဲလိုက္ ဆုိတဲ့ စကားပုံေလး ကားသမားေတြေလာကမွာ ေပၚေပါက္လာတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ဘယ္လုိဘဲျဖစ္ျဖစ္--
"ေဒြးခ်ိဳး၊ ေလးတိုး" "ေယာက်္ားပဥၥင္း၊ မိန္းမ ပုခက္တြင္း" ဆုိတဲ့ အထာစကားေလးေတြ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ေရပန္းစားေနသလို အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာလဲ "ေယာက်္ားသုံးပုံ၊ မိန္းမတစ္ပုံ" "မိန္းမငါးႏွစ္၊ အိမ္ေထာင္ရွင္ျဖစ္" ဆုိတဲ့ ဆုိရုိးစကားေလးေတြ တြင္ရစ္ေနၾကေလရဲ ့။

ကုိးကားခ်က္။
http://www.geocities.com
http://www.hindubooks.org
http://www.unicef.org

...

သနားစရာ မိန္းမသားမ်ားဘ၀

မိန္းမဆုိတာ ဘာမွမဟုတ္။ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးသက္သက္မွ်သာတည္း။ိ

အဲဒီစကားကုိ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြယုံၾကည္ၾကတဲ့ ေရွးေခတ္အိႏၵိယေ၀ဒစာေပေတြက ဆိုတာပါ။ အဲဒီ ေ၀ဒက်မ္းလာ စကားရပ္ေတြေၾကာင့္ မိန္းခေလးကုိ ေမြးဖြားေပးတဲ့ မိခင္ဟာ ရွက္ဖြယ္လိလိ ျဖစ္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူေတြရဲ ့သေဘာထားေတြကလဲ သမီးေမြးတဲ့ မိခင္ဆုိရင္ ကဲ့ရဲ ့ပစ္ပယ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ Female Infanticide (မိန္းခေလးငယ္မ်ားကုိ သတ္ျဖတ္ျခင္း)ဆုိတဲ့ ရုိးရာေပၚေပါက္လာခဲ့တာပါ။

ဒါကလဲ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ သမီးမိန္းခေလးပုိင္ရွင္ေတြရဲ ့ ဒုကၡကလဲ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြမွာ Dowry လုိ႔ေခၚတဲ့ မဂၤလာေၾကးေတြ အဆမတန္ေပးရတဲ့ ထုံးတမ္းစဥ္လာရွိပါတယ္။ အဲဒီမဂၤလာေၾကးေတြကုိ သတုိ႔သားက သတုိ႔သမီးကုိ ေပးရတာမဟုတ္ပါဘူး။ သတုိ႔သမီးဘက္က မိဘေတြကသာ သတုိ႔သားကုိ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ေပးရတာပါ။ သမီးလဲေပးရ ပစၥည္းဥစၥာလဲေပးရဆုိေတာ့ မိန္းခေလးမိဘေတြ ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ေရာက္ၾကေတာ့တာေပါ့။

ဒါတင္မၿပီးေသးဘူး။ မဂၤလာေၾကးကုိ သတို႔သားက လြန္လြန္ကၽြံကၽြံေတာင္းတယ္။ သူတုိ႔က အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ေတာင္းတာပါ။ ခင္မ်ားတုိ႔ သမီးကုိ တစ္သက္လုံး က်ဳပ္တုိ႔တာ၀န္ယူရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျပည့္ျပည့္စုံေနႏိုင္ေအာင္ မဂၤလာေၾကးကုိ မ်ားမ်ားေပးပါတဲ့။ (က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြနဲ႔ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ)။ ေပးတဲ့ေၾကး နဲေနလုိ႔ရွိရင္ ဒါမွမဟုတ္ သတ္မွတ္တဲ့ရက္အတြင္း မေပးႏုိင္ရင္ အဲဒီသတုိ႔သမီးဘ၀ဟာ လုံး၀ လုံၿခဳံမႈမရွိေတာ့ပါဘူး။ သတုိ႔သားကႏွိပ္စက္မယ္။ သတုိ႔သားမိဘေတြက ႏွိပ္စက္မယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သတ္ပစ္လုိက္ၾကတာပါဘဲ။


မဂၤလာေၾကးထဲမွာ ဘာေတြပါ၀င္သလဲ ဆုိေတာ့........
-ပုိက္ဆံအေျမာက္အမ်ား
-လယ္ယာဥယ်ာဥ္ၿခံေျမ
-ကၽြဲ ႏြား သုိး ဆိတ္စတဲ့ တိရစၦာန္မ်ား
-အိမ္သုံးပရိေဘာဂပစၥည္းမ်ား
-လ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား
စတဲ့ စတဲ့ လုိအပ္ရာရာ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ ပါ၀င္ၾကပါတယ္။

သတုိ႔သားဘက္က ေတာင္းသေလာက္ မေပးႏုိင္ရင္ေတာ့ အဲဒီသတုိ႔သမီးဟာ အရွင္လတ္လတ္ငရဲက်ေနရသလုိပါဘဲ။ ဘယ္ေတာ့ ငါ့ကို ႏွိပ္စက္ၾကမလဲ၊ ဘယ္ေတာ့ ငါ့ကုိ သတ္ပစ္ၾကမလဲေပါ့။ အနီးကပ္ဆုံးရန္သူႏွင့္မွ ေပါင္းေဖာ္ေနရတာကိုး။

သတ္ပစ္တာမွ ရုိးရုိးသတ္တာမဟုတ္ဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေလာင္စာဆီတစ္မ်ိဳးကုိ ခႏၶာကုိယ္ေပၚေလာင္းခ်ၿပီး မီးရႈိ ့သတ္ပစ္ၾကတာ။ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္တယ္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံ နယူးေဒလီၿမဳိ့ႀကီးမွာေတာင္ ၁၂ နာရီတုိင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ မီးရႈိ ့သတ္ခံရတယ္တဲ့။ Dowry လုိ႔ေခၚတဲ့ မဂၤလာေၾကးခ်ိဳ ့တဲ့လုိ႔ေပါ့။

NCRB (The Indian National Crime Records Bureau) က ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ-- မဂၤလာေၾကးမတတ္ႏိုင္လုိ႔ အသတ္ခံရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးအေရအတြက္ကေတာ့...
-၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ အမ်ိဳးသမီး ၂၂၀၉ ေယာက္
-၁၉၉၀ ခုႏွစ္မွာ အမ်ိဳးသမီး ၄၈၃၅ ေယာက္
-၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာ အမ်ိဳးသမီး ၄၆၄၈ ေယာက္
-၂၀၀၀-၂၀၀၄ ခုႏွစ္ေတြမွာ အမ်ိဳးသမီး ၇၀၂၆ ေယာက္
-၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ အမ်ိဳးသမီး ၆၇၈၇ ေယာက္
-၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ၂၂၇၆ ေယာက္
စာရင္းေတြကုိ ၾကည့္ရင္ ၾကက္သီးထခ်င္စရာပါ။

အဲဒီအေရအတြက္ေတြအားလုံးဟာ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ဘဲ ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ျခားႏုိင္ငံေတြမွာလဲ ရွိႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ဦးေရရဲ ့ ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က အိႏိၵယႏုိင္ငံမွာပါ။ ကမၻာတစ္၀ွမ္းဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေပါင္း သန္း ၉၇၀ ေလာက္ရွိရာမွာ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာက သန္း ၉၀၀ ေလာက္ရွိပါတယ္တဲ့။

ဒီလုိ အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္လဲ သမီးမိန္းခေလးကုိ ဘယ္မိသားစုမွ မေမြးဖြားခ်င္ၾကပါဘူး။ ကုိယ္၀န္ရလာၿပီး မိန္းခေလးမွန္းႀကိဳသိရင္ ကုိယ္၀န္ဖ်က္ခ်ေလ့ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလဲ ဒုနဲ႔ေဒး။ သမီးမိန္းခေလး ကုိယ္၀န္ရရင္ ၿဂိဳဟ္ေကာင္၀င္လာတာန႔ဲ အတူတူပါဘဲ။ မိခင္လဲ မ်က္ႏွာမလွဘူး။ ဖခင္လဲ စိတ္မရႊင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေမြးဖြားၿပီးရင္ Female Infanticide က်င့္ထုံးအရ မိန္းခေလးငယ္ေတြကို သတ္ျဖတ္ပစ္ေလ့ရွိၾကတယ္။
၁၉၆၁ ခုႏွစ္က အစုိးရကိုယ္တုိင္ Dowry ကုိ တားျမစ္ပိတ္ပင္ထားေပမဲ့ ယေန႔ထက္ထိ က်င့္သံုးၾကဆဲပါဘဲ။ ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ဘာသာအယူဆုိတာကလဲ ပယ္ဖ်က္ပစ္လုိ႔ ခပ္ခက္ခက္ဘဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ယခုမ်က္ေမွာက္ကာလမွာေတာ့ Dowry ကိစၥကုိ အေတာ္မ်ားမ်ားက ကန္႔ကြက္ရႈပ္ခ်ၿပီး
ဆႏၵျပေနၾကေလရဲ ့။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ျမန္မာျဖစ္ရတာဂုဏ္ယူစရာပါ။ ျမန္မာမွာ ေယာက်္ားမိန္းမ တန္းတူအခြင့္အေရးရွိၾကတယ္မဟုတ္လား။ ေမာင္တစ္ထမ္း မယ္တစ္ရြက္၊ ေသွ်ာင္ေနာက္ ဆံထုံးပါ စတဲ့ စကားပုံေတြဟာလဲ မိန္းမေယာက်္ား မခြဲျခားဘဲ တန္းတူညီမွ် တာ၀န္ကုိယ္စီ ထမ္းေဆာင္ၾကတာကို ရည္ညြန္းထားပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား ျမန္မာျဖစ္ခြင့္ရတာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ေကာင္းလွေၾကာင္းပါ။

ကုိးကားခ်က္။
1.Peter Harvey, An Introduction to Buddhist Ethics, 2000, UK: Cambridge Press.
2.Lopez, Religion of India in Practice,1995, UK: Princeton University Press.
3.www.indianchild.com
4.www.hinduwebsite.com

...

၁၈၀၀ က်ပ္ႏွင့္ ဂရင္ဂ်ီနာကုထုံး

လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကအျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကုိ ေျပာျပရဦးမယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ့ထဲမွာရွိတဲ့ ေဆးဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေပါ့။ သူက တစ္ျခားေရာဂါေတြကုတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ စအုိ၀မွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ ဂရင္ဂ်ီနာဆုိတဲ့ ေရာဂါဆန္းတစ္မ်ိဳးထဲကုိဘဲ ကုသတာ။ နာမည္ႀကီးထဲကေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဂုဏ္ႏွင့္သူေတာ့ အေတာ္ေလးတင္ထားတယ္။ ဘာတဲ့ သူေျပာတာ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ့တင္မဟုတ္ဘူး၊ ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံလုံးမွာရွိတဲ့ ဂရင္ဂ်ီကုဆရာေတြ သူ႔ေလာက္ဘယ္သူမွ မေတာ္ဘူးတဲ့။ ယုတ္စြအဆုံး အထူးကုေဆးရုံႀကီးေတြက လက္ေလ်ာ့ၿပီးလာခဲ့တဲ့ ဂရင္ဂ်ီလူနာေတြကုိေတာင္ သူကုသလုိက္ရင္ လပုိင္းအတြင္းေပ်ာက္ကင္းသြားတယ္တဲ့။ ဒါက သမားဂုဏ္တင္တဲ့သေဘာေပါ့ေလ။

ျဖစ္ပုံက ဒီလုိ။
က်ေနာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ခင္ေအးတ့ဲ။ နာမည္က ခင္ေအးဆုိေပမဲ့ သူကခပ္ေအးေအးမဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနတတ္သူပါ။ သူလဲ မရမ္းကုန္းမွာ ေနတယ္။ က်ေနာ္လဲ မရမ္းကုန္းမွာေနတယ္။ တစ္ရပ္ကြက္ထဲသားေတြေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ေန႔မွာ သူက ေျပာျပတယ္။ သူ႔မွာ ဂရင္ဂ်ီနာ ရွိေနတယ္တဲ့။ ဘယ္မွာရွိတာလဲဆုိေတာ့၊ စအုိ၀မွာ ရွိတာတဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါ အစားမတည့္ရင္ ေပၚလာလုိက္၊ တစ္ခါတစ္ခါ ငုတ္သြားလုိက္နဲ႔ အေတာ္ေလးၾကာေနၿပီတဲ့။ ဗုေဒၶါ။ က်ေနာ္က ဂရင္ဂ်ီနာကုသတ့ဲ ဆရာ၀န္မွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ျခားအနာေတြလို.. ငါ့ကုိ ျပစမ္းပါ.. အေျခအေနကုိ ၾကည့္ရေအာင္.. လုိ႔ ေျပာလဲမျဖစ္။
လ်ိဳ ့၀ွက္တဲ့ေနရာမွာျဖစ္ေနတာကုိး။

ဒီလုိနဲ႔ တီဗီေၾကာ္ျငာ၊ သတင္းစာေၾကာ္ျငာေတြမွာ ဂရင္ဂ်ီကုသတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လုိက္ရွာၾကတယ္ဆုိပါေတာ့။ ေဟာ.. ေတြ႔ပါၿပီ။ တီဗီထဲမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သတင္းစာထဲမွာလဲ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ျခားစာေစာင္တစ္ခုထဲမွာ ေတြ႔တာပါ။ ဂရင္ဂ်ီနာဆရာ၀န္ေတြကလဲ တီဗီတုိ႔ သတင္းစာတုိ႔ထဲေၾကာ္ျငာထည့္ရေလာက္ေအာင္ အဆင္မေျပၾကဘူးထင္ပါ့။

စာေစာင္ထဲမွာရွိတဲ့ ေၾကာ္ျငာေလးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ကူးယူထားလုိက္ၾကတယ္။ ကုသတဲ့ေနရာက ႏွစ္ခုရွိတယ္။ တစ္ခုက ေရတာရွည္လမ္းေဟာင္းထဲမွာ၊ ေနာက္တစ္ခုက ၿမဳိ့ထဲကတစ္ေနရာမွာပါ။ လိပ္စာေကာင္းေကာင္းေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေရတာရွည္လမ္းေဟာင္းမွာရွိတဲ့ ဂရင္ဂ်ီဆရာ၀န္အိမ္မွာက တယ္လီဖုန္းရိွပုံမေပၚဘူး။ ေၾကာ္ျငာထဲမွာ ဖုန္းနံပါတ္ထည့္ေၾကာ္ျငာမထားလုိ႔။ ၿမိဳ့ထဲကဆရာ၀န္အိမ္မွာေတာ့ဖုန္းနံပါတ္ရွိတယ္။ အဲဒီဖုန္းနံပါတ္ကုိ ကူးယူထားလုိက္တယ္။

တစ္ရက္မွာ
က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဂရင္ဂ်ီကုဆရာ၀န္ရွာပုံေတာ္ထြက္ၾကပါတယ္။ ပထမအေနနဲ႔ ေရႊတိဂုံဘုရားနားမွာရွိတဲ့ ေရတာရွည္လမ္းေဟာင္းကို တကၠစီနဲ႔သြားၾကပါတယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ဆရာ၀န္က ခရီးလြန္ေနလုိ႔တဲ့။ အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ့ထဲက ဆရာ၀န္အိမ္ကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကည့္လုိက္တယ္။ အဆင္သင့္ပါဘဲ။ လာခဲ့ပါ ေစာင့္ေနမယ္တဲ့။

က်ေနာ္တုိ႔ ခ်က္ခ်င္း တကၠစီငွားရမ္းၿပီး သြားလုိက္ၾကတယ္။ ေရာက္ပါၿပီ။ သူတုိ႔အိမ္က ဒုတိယထပ္မွာရွိတာပါ။
ဆရာ၀န္ရယ္ သူ႔မယားခပ္ရြယ္ရြယ္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္ဘဲ အဲဒီအိမ္မွာ ရိွပါတယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပလုိက္တဲ့အခါ ေရာဂါစစ္ေဆးေပးဖုိ႔ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က.. ေဆးဖုိး၀ါးခႏွင့္စမ္းသပ္ခဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ အရင္ေျပာပါဦး ဆုိေတာ့.. ပထမအေနနဲ႔ စမ္းသပ္ေပးရုံပါ၊ ေနာက္မွ ေဆးေပးၿပီး ေစ်းႏႈန္းတြက္ေပးမယ္တဲ့။ သိပ္ေစ်းမႀကီးပါဘူးတဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔လဲ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။

စမ္းသပ္အဆင့္မွာ သူ႔မိန္းမက ျပဳလုပ္ေပးပါတယ္။ ကုသေရးကေတာ့ သူ႔တာ၀န္ေပါ့ေလ။
သူ႔မိန္းမက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကုိ... လာခဲ့..ဆုိၿပီး.. စမ္းသပ္ခန္းထဲ ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္ပါ လုိက္မယ္လုပ္ေတာ့.. မင္းမလုိက္ခဲ့နဲ႔ အျပင္မွာ ဆရာနဲ႔ေနခဲ့တဲ့။ ဘုရား ဘုရား။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတာ့ ဒုကၡ။ စမ္းသပ္ခန္းက အလုံပိတ္ႀကီး။ ၿပီးေတာ့ အ၀င္၀မွာ ခန္းစီးက အထူႀကီးကာထားတယ္။ ဧည့္ခန္းနဲ႔လဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းရယ္။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ထဲ စမ္းသပ္ခန္းထဲ လုိက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အျပင္မွာ ဆရာ၀န္ႏွင့္စကားစျမည္ေျပာေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ငါးမိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ခင္ေအးတစ္ေယာက္ ခပ္သြက္သြက္ကေလး စမ္းသပ္ခန္းထဲက ထြက္လာတာေတြ႔ရတယ္။ မ်က္ႏွာႀကီးကလဲ နီရဲလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ သူ႔တစ္ကုိယ္လုံး ေဇာေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္လုိ႔။ အခ်ိန္တုိေလးအတြင္းမွာ သူဘာေတြျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီး ဘာေတြကုိ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရလုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ အျဖစ္ဆုိးရပါလိမ့္။ က်ေနာ္ စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး။

ခဏၾကာေတာ့ သူ႔မိန္းမ ထြက္လာတယ္။ ဆရာ၀န္ကုိ သူရွင္းျပတယ္။ အေျခအေနအေတာ္ေလးဆုိးေနၿပီတဲ့၊ ေရာက္လာတာ အခ်ိန္မီေလးဘဲတဲ့၊ စအုိ၀တစ္ေလ်ာက္မွာ အဖုေတြအမ်ားႀကီးရွိေနၿပီတဲ့။ လူနာေရွ ့မွာ ရွင္းျပေနတာေလ။ အားတက္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္။

ဒါနဲ႔ ဆရာ၀န္က စၿပီး စကားေျပာတယ္။
တစ္ပတ္တစ္ခါလာျပရမယ္။ စားေဆးလိမ္းေဆးေပးမယ္။ တစ္ခါလာျပရင္ ေဆးဖုိးက ၄၀၀၀က်ပ္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး လာျပရမယ္။ လုိအပ္ရင္ သုံးေလးႏွစ္ဆက္ျပရမယ္တဲ့။ အဲဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ ေမာင္ရင့္ေရာဂါတစ္သက္လုံးမေပ်ာက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အမေလး ေလး။ ေရွ ့ေနကယ္မွဘဲ ေထာင္လုံးလုံးက်သလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ခါလာျပရင္ ေဆးဖုိး ၄၀၀၀က်ပ္တဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တကၠစီဖုိးေတာင္မွ မရမ္းကုန္းကေန ၿမိဳ့ထဲထိ ႏွစ္ရာက်ပ္ေလာက္ဘဲရွိတာ။

က်ေနာ္တုိ႔လဲ အဲဒီေလာက္ပုိက္ဆံေတြကို က်ေနာ္တုိ႔မတတ္ႏုိင္ဘူး။ တစ္ပတ္စာဖုိးေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ မရွိပါဘူး။ ေဆးကုိ စမ္းေသာက္ဖုိ႔ နဲနဲေလးဘဲ ၀ယ္သြားပါရေစလုိ႔ ေျပာျပေတာ့ သူကျပန္ေျပာတယ္။ အခု ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ပါသလဲတဲ့။ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ဘဲပါတယ္ဆုိေတာ့ ပါလာတာအကုန္ေပးထားခဲ့တဲ့။ အတင္းအဓမၼ ပိုက္ဆံေတာင္းေတာ့တာပါဘဲ။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ငတ္မြတ္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ နတ္ၾသဇာကုိ ခ်က္ခ်င္းေတြ႔လုိက္ရၿပီး အရမ္းကာေရာ စားေသာက္ခ်င္တဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးႀကီးနဲ႔။ ဆရာ၀န္ဂုဏ္ကိုမွ အားမနာဗ်ာ။

က်ေနာ္တုိ႔လဲ စိတ္ေပါက္လာၿပီး
ေတာ္ၿပီဗ်ာ။ ေဆးလဲ မ၀ယ္ေတာ့ဘူး။ ထပ္လဲ မကုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ေတာ့မယ္ လုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါျဖင့္ မင္းေရာဂါ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ျပန္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မျပန္ခင္ စမ္းသပ္ခ ေပးထားခဲ့ဦးတဲ့။ ေဟာဗ်ာ။ မစမ္းသပ္ခင္ ေစ်းညွိေတာ့လဲ သူတုိ႔က လက္မခံဘူး။ အခုစမ္းသပ္ၿပီးမွ စမ္းသပ္ခတဲ့။ မလြန္လြန္းဘူးလားဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲဆုိေတာ့။ ဘယ္ေလာက္ ပါသလဲတဲ့။ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ဘဲ ပါပါတယ္လုိ႔ ထပ္ေျပာရတယ္။ ပုိက္ဆံအိပ္ထုတ္ၿပီး သူ႔ေရွ ့မွာ ေရတြက္ျပပါတဲ့။ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ ပါသြားတဲ့ ပုိက္ဆံ ႏွစ္ေထာင္ထဲက ကားခ ၂၀၀ ခ်န္ထားၿပီး အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ၁၈၀၀ က်ပ္ကုိ စမ္းသပ္ခ ေပးခဲ့ရပါေရာလား။

ပုိက္ဆံေပးၿပီး သူ႔အိမ္ကဆင္းလာတယ္။ အိမ္အျပင္ဘက္ ေလွခါးရင္းနားေရာက္ေတာ့
က်ေနာ့္ရဲ ့စပ္စုခ်င္စိတ္က တားဆီးလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ခင္ေအးကုိ ေမးလုိက္တယ္။ မင့္ကုိ အခန္းထဲ တစ္ေယာက္ထဲေခၚသြားၿပီး ဟုိမိန္းမ ဘာလုပ္လုိက္လုိ႔ မင္းမ်က္ႏွာႀကီးနီရဲလာၿပီး တစ္ကုိယ္လုံးေခၽြးေတြ ျပန္လာရတာလဲဆုိေတာ့။ သူကေျပာတယ္။ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ရွက္လြန္လြန္းတဲ့။ လုပ္စမ္းပါ အခ်င္းခ်င္းေတြဘဲလုိ႔ အတင္းေမးေတာ့မွ သူက ေျပာျပတယ္။

အခန္းထဲေခၚသြားၿပီး ေအာက္ပုိင္းအ၀တ္အစားအားလုံးကုိ ခၽြတ္ခုိင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖင္ကုိ ဗူးေတာင္းေထာင္ခုိင္းတယ္။ အဲဒီမိန္းမက လက္အိပ္စြပ္ၿပီး လက္အိပ္ကို ဆီဆြတ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ ဗူးေတာင္းေထာင္ေနတ့ဲ ငါ့စအုိထဲကုိ သူ႔လက္ႏွင့္အဆုံးထိ ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ႏႈိက္ၿပီး ေမႊေႏွာက္ေနေတာ့တာပါဘဲ။ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ သြင္းလုိက္ပုံရတယ္။ နာကလဲနာ ရွက္ကလဲရွက္ဆုိေတာ့ ေခၽြးမျပန္ဘဲ ေနပါ့မလား တဲ့။

ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ပါဘဲ။ က်ေနာ္ မရယ္ဘဲ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။
မင္း အရင္ဘ၀ ကာေမသုမိစၦာစာရကံက်ဴးလြန္ခဲ့တာ အခုေတာ့၀ဋ္လည္ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ စအုိအႏႈိက္ခံခ်င္တာေတာင္ တကၠစီႏွစ္ဆင့္စီးလုိ႔ ပုိက္ဆံ ၁၈၀၀ ေပးၿပီး အႏႈိက္ခံရတယ္။ သနားစရာ..သြပ္ သြပ္ သြပ္ ဆုိၿပီး က်ေနာ္က သူ႔ကုိ စေနာက္ေျပာဆုိရင္း အဲဒီအိမ္ေလွခါးရင္းမွာ ဗိုက္ႏွိပ္ၿပီးအူတက္ေအာင္ ငါးမိနစ္ေလာက္ ရယ္ေမာေနခဲ့ၾကရတယ္။ ရယ္ရလြန္းလုိ႔ လမ္းကုိေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေလ်ာက္ႏုိင္ေတာ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔အိမ္ေရွ ့မွာဘဲ ေျပာရင္းရယ္ရင္းေပါ့။

က်ေနာ္က သူ႔ကို ထပ္စလိုက္တယ္။ မင္းအသိသူငယ္ခ်င္းေတြထဲက စအုိအႏႈိက္ခံခ်င္တဲ့သူရွိရင္ ၁၈၀၀ တန္ စပါယ္ရွယ္ဆရာ၀န္ကေတာ္တစ္ေယာက္ ေတြ႔ထားေၾကာင္းရွင္းျပလုိက္ပါဦး။ မင္းက အေတြ႔အႀကဳံရွိေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ ႀကိဳရွင္းျပထားေနာ္ လု႔ိ စလုိက္ေနာက္လုိက္ လုပ္ရင္း အျပန္လမ္းကုိ လက္က်န္ေငြ ႏွစ္ရာက်ပ္ႏွင့္ တကၠစီငွားစီးခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ တကၠစီေပၚေရာက္ေတာ့ သူကေျပာတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာမျပပါနဲ႔။ ရွက္စရာအရမ္းေကာင္းလုိ႔ပါတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းေတြဘဲ မပူပါနဲ႔။ ဘယ္သူ႔မွျပန္မေျပာပါဘူးလုိ႔ ကတိေပးလုိက္ရတယ္။

က်ေနာ္လဲ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပီသစြာဘဲ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ေျပာမျပခဲ့ပါဘူး။ အခုမွ လူစုံတုန္းေလး စကားစပ္မိလုိ႔ ေျပာျပျဖစ္တာပါ။ ကဲ.. ခင္ေအးေရ... ငါ ကတိတည္တယ္ေနာ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ေျပာမျပဘူး။ ဘေလာ့ဂ္ေပၚဘဲ တင္လုိက္တာ။ ဟဲ ဟဲ။

....

ODEON 3D ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖူးသြားျခင္း

မွတ္မိေသးတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္ေန႔ကေပါ့။ တစ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ညေန သုံးနာရီ အတန္းၿပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကတာ။ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္တာ အဆန္းမဟုတ္ေပမဲ့ အခုရုပ္ရွင္က ဆန္းမွဆန္းဘဲ။ ဆန္းဆုိ ရုိးရုိးရုပ္ရွင္မွမဟုတ္တာ။ 3D ရုပ္ရွင္ႀကီး။ IMAX ဆုိတဲ့ ရုပ္ရွင္ရုံႀကီးမွာ သြားၾကည့္တာပါ။ ၿဗိတိန္မွာ အႀကီးမားဆုံး Sreen ကို ပုိင္ဆုိင္တဲ့ ရုပ္ရွင္ရုံႀကီးတဲ့။

လက္မွတ္ကုိ ေက်ာင္းသား Discount နဲ႔ ၀ယ္တဲ့အတြက္ ေစ်းသက္သာပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကုိ ၉ ေပါင္ႏွင့္ ၂၅ ျပားသာေပးရပါတယ္။ ပုံမွန္လူေတြအတြက္ လက္မွတ္ေစ်းကေတာ့ အတိအက်မသိပါဘူး။ အေတာ္ေလးမ်ားမဲ့ပုံ ေပၚပါတယ္။ ယူေကရဲ ့ နည္းစနစ္ေတြကို က်ေနာ္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ဘူး။ ရထား ကား ရုပ္ရွင္ ေဘာလုံးပြဲ ဘာလက္မွတ္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ လခ်ီၿပီး ႀကိဳတင္ျဖတ္ထားရင္ ေစ်းအရမ္းခ်ိဳတယ္။ ဥပမာ ပုံမွန္ ေပါင္ သုံးေလးရာေပးရမဲ့လက္မွတ္ကို ႀကိဳတင္ျဖတ္ထားရင္ ေလးငါးေပါင္ေလာက္နဲ႔ ရတယ္တဲ့။ ဒါလဲ အံ့ၾသစရာဘဲ။ ေစ်း၀ယ္ရင္လဲ ေက်ာင္းသားေတြဆုိရင္ ေလ်ာ့ေစ်းရတယ္။

အခုရုပ္ရွင္ၾကည့္တဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္က ကံအေကာင္းဆုံးဘဲ။ လက္မွတ္ကုိ ႀကိဳင္တင္ျဖတ္မထားဘူး။ ေက်ာင္းသားႏႈံးနဲ႔ ၀ယ္ထားတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ အခမဲ့ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ရလုိက္တယ္။
ျဖစ္ပုံက ဒီလုိပါ။ အဲဒီ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ဖုိ႔ စီစဥ္တဲ့သူက ကက္သရင္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ Pre-sessional courses သင္တန္းဆရာမပါ။ သူ႔ဆီမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုက ေန႔လည္ပုိင္း အတန္းတက္ပါတယ္။ ကိုမင္းထက္ႏွင့္ကုိခင္ေမာင္ေဌးတုိ႔အုပ္စုက မနက္ပိုင္းမွာ သူ႔ဆီတက္ပါတယ္။ အဲဒီအုပ္စုမွာက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ စုစုေပါင္း ၁၀ ေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းသားေတြဆီက တစ္ေယာက္ ၁၀ ေပါင္စီေကာက္ယူၿပီး ေက်ာင္းသားႏႈံးထားနဲ႔ ဆရာမကိုယ္တုိင္ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္သြားျဖတ္တယ္။

လက္မွတ္ ၁၀ ေစာင္၀ယ္တဲ့သူတုိင္းကုိ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိတယ္တဲ့။ Buy one, get one free ေတြကလဲ ယူေကမွာ အမ်ားသား။ သူ၀ယ္တာက သူ႔အတြက္ အပါအ၀င္ စုစုေပါင္း ၁၁ ေစာင္။ တစ္ေစာင္က ေမတၱာလက္ေဆာင္။ အားလုံးေပါင္းေတာ့ ၁၂ ေစာင္တိတိ ရလာပါေရာ။ အဲဒီလက္မွတ္ကုိ က်ေနာ့္ကုိ ဆရာမကေမတၱာလက္ေဆာင္ေပးတယ္။ ကံေကာင္းတယ္ေနာ္။

ဒီလုိနဲ႔ဘဲ အတန္းၿပီးၿပီးခ်င္း လန္ဒန္တကၠသိုလ္ကေန ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ထြက္ခြါလာၾကတယ္။ IMAX ရုပ္ရွင္ရုံတည္ရွိတဲ့ေနရာက ၀ါတာလူးလုိ႔ေခၚတဲ့ ေျမေအာက္ဘူတာရုံႏွင့္သိပ္မေ၀းပါဘူး။ သိန္းျမစ္၊ King's College London၊ လန္ဒန္အုိင္းတုိ႔ႏွင့္လဲ နီးပါတယ္။ ရုပ္ရွင္စတင္ျပသမွာက ညေန ၅ နာရီ ၂၅ မိနစ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ အဲဒီကုိ ေရာက္သြားတာက ေလးနာရီမထုိးခင္ဆုိေတာ့ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သိန္းျမစ္ကမ္းေဘးသြားၿပီး ေလညွင္းခံတယ္၊ ရႈခင္းၾကည့္တယ္၊ ဓါတ္ပုံရုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လန္ဒန္အိုင္းႀကီးကို အနီးကပ္ သြားၾကည့္ၾကတယ္။

ညေန ငါးနာရီ ၁၅ ေလာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ရုပ္ရွင္ရုံထဲ ၀င္ၾကတယ္။ ရုပ္ရွင္ရုံအ၀င္၀မွာ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က 3D ရုပ္ပုံကုိ ေပၚလာေစမဲ့ Eyewear (မ်က္မွန္) ကို တစ္ခုစီေပးပါတယ္။ အဲဒီ မ်က္မွန္တပ္ၿပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္မွ
3Dပံု ျမင္ရတာပါ။ ျပသေနတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားအမည္က Harry Potter and the Half-Blood Prince တဲ့။ အစပုိင္းမိနစ္ ၂၀ ေလာက္မွာဘဲ 3D (ODEON 3D)system ကုိ ထည့္ထားတာပါ။ အဲဒီမ်က္မွန္ကုိ မူလပါ၀ါမ်က္မွန္တပ္ထားသူေတြလဲ မ်က္မွန္ေပၚထပ္ၿပီး တပ္လုိ႔ရပါတယ္။

ရုပ္ရွင္မစခင္မွာ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က 3D ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပပါတယ္။ ၿပီးမွ ရုပ္ရွင္ကုိ စျပပါတယ္။
တကယ္သဲထိပ္ရင္ဖုိပါဘဲ။ ကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ေနရသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ ဟယ္ရီေပၚတာကုိယ္တုိင္ က်ေနာ့္အနားမွာ လာထုိင္ၿပီး စကားေျပာေနတယ္ဗ်ား။ သူတုိ႔ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ က်ေနာ္ထုိင္ေနရသလုိဘဲ။ က်ေနာ့္ ေဘးပတ္လည္မွာလဲ ဇာတ္ေကာင္ေတြ စုံေနတာပါဘဲ။ လန္႔စရာအေကာင္းဆုံးကေတာ့ ႀကိဳးတံတားႀကီး ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားတ့ဲအခန္းဘဲ။ တံတားအပုိင္းအစေတြ ရႊီးကနဲ ၀ွီးကနဲ က်ေနာ့္တည့္တည့္ျဖတ္သန္းလာၾကတယ္။ က်ေနာ့္ေဘးနား ျဖတ္သန္းသြားတယ္။ ေယာင္လို႔ေတာင္ ေခါင္းငုံ႔ေရွာင္ျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။

မ်က္မွန္ခၽြတ္ၿပီး ၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ အဲဒီျပကြက္ေတြက ပိတ္ကားဆီ ျပန္ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ မ်က္မွန္ျပန္တပ္ၾကည့္ရင္ အားလုံးက ကိုယ့္၀န္းက်င္ ေဘးပတ္ပတ္လည္ေတြမွာ သဘာ၀အတုိင္းလုိလုိပါဘဲ။ ဂ်ပန္မေလးေတြဆုိ Excited ျဖစ္လြန္းလုိ႔ဆုိၿပီး မ်က္မွန္ကုိ ခၽြတ္ထားၾကေလရဲ ့။ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ 3D functions (effects) ေတြ မပါေတာ့ပါဘူး။ ပုံမွန္ဘဲ ျဖစ္သြားတယ္။ 3D ရုပ္ရွင္ရုိက္ရတာ ေစ်းႀကီးလုိ႔ထင္ပါရဲ ့။
တကယ္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ ရုပ္ရွင္ႀကီးပါ။ မိတ္ေဆြမ်ားလဲ ႀကဳံႀကိဳက္ရင္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ တကယ္စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းလုိ႔ပါ။

ယူေကမွာကေတာ့ 3D ၾကည့္လုိ႔ရတဲ့ ရုပ္ရွင္ရုံေပါင္း ယခုေလာေလာဆယ္ ၇၈ ရုံရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ သြားၾကည့္ခဲ့တဲ့ IMAX ရုပ္ရွင္ရုံရဲ ့ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားကေတာ့ ယူေကႏုိင္ငံမွာ အႀကီးမားဆုံးပါဘဲတဲ့။ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ။


...

အဲဒါ... မန္ယူ

အစမေကာင္း၊ ခဏေျပာင္းလဲ၊

အေၾကာင္းသိမုိ႔၊ စိတ္မခ်ိဘူး၊

သူ၏လမ္းေၾကာင္း၊ သူမေျပာင္းဘဲ၊

ေထာင္းေထာင္းညက္ညက္၊ ေက်ာ္ကာတက္၍၊

ဘ၀ဂ္တုိင္ညံ၊ ေၾကြးေၾကာ္သံႏွင့္၊

ခ်န္ပီယံေတး၊ ဟစ္ခါေၾကြးၿပီး၊

တစ္ေလးတစ္စား၊ အေရးထားဖုိ႔

ဇယားထိပ္မွာ၊ ေနၿမဲရာသည္၊

သူသည္ မန္ယူ၊ ျဖစ္ေသာဟူ၏။ ။

...

ေအာက္တုိဘာ (၁) မွာ

ဒီလို

ဒီလုိတဲ့။

ဘာဘဲေျပာေျပာဗ်ာ
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ရေအာင္
ျပဳလုပ္ေပးတာကုိဘဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။


....

ဒါေလးေတြကုိ ဒီလိုျပင္လုိက္ရင္....

ေအာ္..
ဘေလာ့ဂါေလာက.. ဘေလာ့ဂါေလာက.. မလြယ္ပါလားေနာ္။ ပုိ႔စ္တ္လဲေရးရ၊ ေရးၿပီးရင္လဲ စာလုံးေပါင္းေတြ ျပန္စစ္ရ၊ ၿပီးေတာ့ စာဖတ္ရတာ ေျဖာင့္ပါ့ေျဖာင့္ပါ့မလားဆုိၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာဖတ္ၾကည့္ရနဲ႔ အေတာ္ေလး အလုပ္ရႈပ္ေနမိတယ္။ အေခ်ာသတ္ပုိ႔စ္ေလး တင္ၿပီးရင္လဲ တာ၀န္တစ္ခု ရွိေနျပန္ေသးတယ္။ မထမ္းေဆာင္လုိ႔ မျဖစ္တဲ့ တာ၀န္ေလ။ တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားဘေလာ့ဂါေတြဆီ အလည္သြားရတဲ့ တာ၀န္ပါဘဲ။
ဒီတာ၀န္က အေရးအႀကီးဆုံးဆုိရင္ မမွားပါဘူး။ သူသူ ကုိယ္ကုိယ္ အားလုံး နားလည္ၾကမွာပါ။ သူတုိ႔ဆီ အလည္သြားၿပီး ကြန္မင့္တ္ေလးေတြေပးမယ္၊ ၿပီးရင္ ကုိယ့္ရဲ ့ လင့္ခ္ကေလး ခ်န္ထားခဲ့မယ္။ ဒါမွ သူတုိ႔က ကုိယ့္ဆီ ျပန္လုိက္လာမွာ မဟုတ္လား။ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ တစ္ခ်ိဳ ့သူေတြက ေျပာေနၾကေလရဲ ့။ ဘေလာ့ဂ္ေတြကုိ ဖတ္တဲ့သူေတြဟာ ကုိးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္က ဘေလာ့ဂါေတြခ်ည္းဘဲတဲ့။

ကြန္မင့္တ္ေပးတဲ့သူေတြအေနနဲ႔ အႀကံေပးတာမ်ိဳးေလးေတြပါရင္ အရမ္းေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။
စာဖတ္သူေတြဆီက ေ၀ဖန္အႀကံေပးစာေလးေတြရမွ ကုိယ့္ရဲ ့စာက ပုိၿပီး ေတာက္ေျပာင္လာမွာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ရဲ ့ ေ၀ဖန္အႀကံျပဳစာက အမွန္တကယ္လုိအပ္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက က်ေနာ္အပါအ၀င္ ျမန္မာလူေတြ အမ်ားစုဟာ ခ်ီးမြမ္းတာကိုဘဲ ခံခ်င္ၾကတယ္၊ ကဲ့ရဲ ့တာကုိ မခံယူႏုိင္ၾကျပန္ဘူး။

ဒီလုိ သီအုိရီအမွားေတြေၾကာင့္ဘဲ ဘေလာ့ဂ္ေတြကုိ အလည္သြားတုိင္း အရမ္းေကာင္းတယ္၊ ဗဟုသုတရွိတယ္၊ တကယ္လန္းတယ္၊ တကယ္သိသင့္ပါတယ္၊ သင္ခန္းစာယူရမဲ့ ပို႔စ္ေလးပါ စတဲ့ ခ်ီးမြမ္းစကားေတြကုိဘဲ ႀကံဖန္ေျပာရပါေတာ့တယ္။ အမွန္ဆုိ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုိေလးဆုိရင္ ပုိေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ ႀကိဳးစားဖုိ႔လုိေသးတယ္၊ သတ္ပုံေတြ မမွန္ဘူးစတဲ့ ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ေပးတဲ့ ကြန္မင့္တ္ေလးေတြ မ်ားမ်ားေပၚေပါက္သင့္တယ္။ ဒါမွ ဘေလာ့ဂါေလာက တုိးတက္လာမွာ မဟုတ္လား။ ေျပာတာေျပာရတယ္၊ က်ေနာ္လဲ မုိးခါးေရ ေသာက္ေနဆဲပါဘဲ။ ခ်ီးမြမ္းခံရတာကုိ ႀကိဳက္ေနဆဲပါဘဲ။

ဘာဘဲေျပာေျပာေပါ့ေလ။ ဘေလာ့ဂါညီအကုိေမာင္ႏွမေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးခြင့္ရတာကေတာ့ ေက်နပ္စရာပါ။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ေ၀းေနနီးေန မခြဲျခားဘဲ ဘေလာ့ဂါအခ်င္းခ်င္း ခင္မင္မႈေတြ ရရွိၾကတာဟာ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ရလာဒ္ဆုိရင္ မမွားပါဘူး။ အမတန္မွ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမန္မာ့ဓေလ့ေလးေတြပါ။ ျမန္မာေတြဟာ ခင္မင္တတ္တယ္၊ ေဖာ္ေရႊတတ္တယ္၊ သနားငဲ့ညွာတတ္တယ္၊ စာနာေထာက္ထားတတ္တယ္၊ ကူညီေဖးမတတ္တယ္။ အားလုံး Positive Manner ေတြခ်ည္းပါဘဲ။

စပ္မိလုိ႔ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေရးမိသြားတာပါ။ အမွန္တကယ္ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီအေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ျခားအေၾကာင္းပါ။ က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေလ်ာက္လည္ပတ္ျဖစ္ပါတယ္။ စာေတြလဲ အရမ္းဖတ္လုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ တကယ္ဆုိ စာမေရးဘဲ သူတုိ႔ေရးတဲ့စာေတြခ်ည္းဖတ္ေနရင္ ဗဟုသုတေတြ အရမ္းတုိးတက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာေရးတဲ့ ၀ါသနာက ငယ္ငယ္ကထဲက ပါလာေတာ့ မေရးဘဲကုိ မေနႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေရးလဲေရး၊ ဖတ္လဲ ဖတ္ေနပါတယ္။

အက်ိဳးတကယ္ရွိေစတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။
သူတုိ႔ေရးတဲ့စာေတြ ဖတ္ၿပီးရင္ သူတုိ႔ကုိ က်ေနာ္ Congratulation လုပ္ခ်င္တယ္။ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ သက္ဆုိင္ရာ ပုိ႔စ္ေအာက္မွာ ကြန္မင့္တ္ေပးခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူတုိ႔ရဲ ့ ကြန္မင့္တ္ေဘာက္စ္ေတြမွာရွိတဲ့ Word verification ေတြကုိ ျဖဳတ္မထားၾကဘူး။ အဲဒီေတာ့ အလုပ္တစ္ခု ထပ္ပုိေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ကြန္မင့္တ္ေပးဖုိ႔ စာကုိ ျမန္မာလုိရုိက္ၿပီး Word verification ကိုေတာ့ အဂၤလိပ္လုိ ထပ္ရိုက္ရျပန္ေရာ။ အခ်ိန္မကုန္သင့္ဘဲ ကုန္ရတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေတာ့ျမင္တယ္။

Zawgyi Font အေျပာင္းအလဲအတြက္ Contl+Shift ကုိ ခဏခဏႏွိပ္ရေတာ့ စိတ္မရွည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲကုိဘဲ ဦးတည္ၿပီး ကြန္မင့္တ္ေပးရတယ္ဆုိရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေန႔စဥ္အားတဲ့ရက္ေတြမွာ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ က်ေနာ္လည္ျဖစ္တယ္။ အရမ္းေကာင္းတဲ့ ပို႔စ္ေလးေတြကုိ ဖတ္ၿပီးရင္ ကြန္မင့္တ္မေပးဘဲ မေနႏုိင္ျပန္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြန္မင့္တ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနတာက Word verification ပါ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ မလိုအပ္တဲ့အတြက္ Word verification ကုိ ျဖဳတ္ထားလုိက္တာေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။
Word verification ရဲ ့ေကာင္းကြက္ေတြ ရွိေကာင္းရွိႏုိင္ပါတယ္။ တန္ျပန္ေ၀ဖန္အႀကံျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ႀကိဳဆုိလ်က္ပါ။

ေနာက္တစ္ခုက Layout ေတြမွာ Display ေတြ အရမ္းမ်ားေနတဲ့အတြက္ Loading လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အရမ္းေႏွးေကြးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြဟာလဲ စိတ္ညစ္စရာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ဖတ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အျမန္ဖြင့္ၾကည့္ေပမဲ့ Loading က အရမ္းေႏွးေနတဲ့အတြက္ ပိတ္ပစ္လုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါင္းနည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ Display ေတြကုိ စာဖတ္သူေတြအတြက္ ေစတနာနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားမွန္းေတာ့သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ Loading အလြန္ေႏွးေကြးေနတာကေတာ့ က်ေနာ္အပါအ၀င္ စာဖတ္သူေတြကုိ စိတ္ပ်က္ေစတာ အမွန္ပါ။

ခ်ဳံေျပာရရင္ေတာ့..
၁။ကြန္မင့္တ္ေပးရမဲ့ေနရာမွာ Word verification ေတြကုိ မျဖဳတ္ဘဲ ဒီအတုိင္းထားျခင္း
၂။Display ေတြမ်ားတဲ့အတြက္ Loading အရမ္းေႏွးေကြးျခင္း
အဲဒီႏွစ္ခ်က္ဟာ စာဖတ္သူဦးေရ ေလ်ာ့ေစျခင္းရဲ ့ အေၾကာင္းတရားေတြဘဲ ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ ေလ့လာသိရွိရသေလာက္ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခ်က္ကုိ ျပင္လုိက္ရင္ေတာ့ စာဖတ္သူဦးေရ အရမ္းတုိးလာမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ လုံး၀ဥႆုံ ယုံၾကည္လ်က္ရွိေနေၾကာင္းပါဘဲခင္မ်ား။ ။

အားလုံးရႊင္လန္း၀မ္းေျမာက္ႏုိင္ၾကပါေစ။

...

ဘေလာ့ဂါဆုိတာ.....

ဘေလာ့ဂ္ေလာကထဲ ၀င္ေရာက္ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္နီးနီးရွိၿပီ။ အခ်ီးအေျမွာက္ အသတ္အပုတ္ ခ်ီးမြမ္းကဲ့ရဲ ့ အႀကံေပးစတဲ့ ကြန္မင့္တ္ေပါင္းစုံလဲ ရရွိခဲ့ၿပီးၿပီ။ အဲဒီအေတြ႔အႀကဳံအားလုံးက က်ေနာ့္ဆရာေတြအျဖစ္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေနၾကေလရဲ ့။ ဘေလာ့ေရးရင္းႏွင့္ က်ေနာ္စိတ္ဆုိးခဲ့ဖူးတယ္။ စိတ္ဆုိးလဲ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒါေတြအားလုံးဟာ ဘေလာ့ဂါေတြ ေရွာင္လြဲလုိ႔မရတဲ့ နိယာမသေဘာေတြပါဘဲ။ ေက်နပ္ပါတယ္။ မ်ားမ်ားေ၀ဖန္ေလေလ မ်ားမ်ားအေတြ႔အႀကဳံရေလေလမဟုတ္လား။

ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာ က်ေနာ့္ကုိ က်ေနာ္ေက်နပ္ႏွစ္သက္မိတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေနစဥ္တုန္းက ဘေလာ့ဂါဆုိတာ ဘာကုိေခၚမွန္း က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းမသိခ့ဲပါဘူး။ ႏုိင္ငံျခားကထုတ္လြင့္တဲ့ ျမန္မာသတင္းေတြကုိ နားေထာင္ရင္း ဘေလာ့ဂါဆုိတဲ့ စာလုံးကုိ ရင္းႏွီးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘာကုိ ဘေလာ့ဂါေခၚမွန္း မသိခဲ့ရရုိးအမွန္ပါ။ စပ္စုတတ္သူပီပီ က်ေနာ္ အဘိဓာန္ေတြထဲ ရွာၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ၀န္ခံရရင္ ဘေလာ့ဂါဆုိတဲ့ အသံကုိ ဘေလာ့ကာလုိ႔ဘဲ ၾကားၿပီး Blocker ဆုိတဲ့ စာလုံးကုိဘဲ ရွာေဖြေနမိတယ္။ Block က လာတဲ့ စာလုံးဆုိေတာ့ ပိတ္သည္ ဆုိ႔သည္ တားဆီးသည္ စတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြကုိသာ က်ေနာ္ေတြ႔ရွိခဲ့တယ္။ ဒါဆုိရင္ က်ေနာ္လုိခ်င္တဲ့ အဓိပၸါယ္မဟုတ္ေသးဘူး။ အမွန္တကယ္ဆုိရင္ ဘေလာ့ဂါေတြေၾကာင့္ ကမၻာအရပ္ရပ္ကုိ ျမန္မာ့သတင္းေတြ
ပ်ံ ့ႏွံ႔သြားခဲ့တာမဟုတ္လား။ Block ရဲ ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။

ဒီလို မရွင္းမရွင္းနဲ႔ေနစဥ္မွာဘဲ ကံအားေလ်ာ္စြာ ၂၀၀၇၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ က်ေနာ္ လန္ဒန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လန္ဒန္တကၠသုိလ္တက္ဖုိ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ (၂၀၀၉)မွ က်ေနာ္ တကၠသုိလ္တက္ရမွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တစ္ႏွစ္လုံး က်ေနာ္ အားလပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးခ်မ္းသာခဲ့ပါတယ္။ အားလပ္ေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ အြန္လုိင္းမွာ စကားေျပာရင္း ဘေလာ့ဂါေတြအေၾကာင္းေရာက္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ စိတ္ပါလာၿပီး ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။ ကုိယ္တုိင္ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ့ ဘေလာ့ဂါဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိ သိဖုိ႔လုိအပ္လာၿပီေလ။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ္စီးတဲ့ျမင္း အထီးမွန္း အမမွန္းမသိျဖစ္ေနဦးမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘေလာ့ဂါဆုိတာ Blog ဆုိတဲ့စကားလုံးကေန Blogger ျဖစ္မွန္းသိလာခဲ့တယ္။

ကဲ.. ဒါျဖင့္ အဓိပၸါယ္ေလး ၾကည့္လုိက္ၾကရေအာင္။
A blog is a type of website, usually maintained by an individual with regular entries of commentary, descriptions of events, or other material such as graphics or video. Entries are commonly displayed in reverse-chronological order. "Blog" can also be used as a verb, meaning to maintain or add content to a blog.

ဘေလာ့ဆုိတာ ၀က္ဘ္ဆုိက္ တစ္မ်ိဳးပါဘဲ။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ေရးသားေဖာ္ျပခ်က္ေတြ၊ အႀကံျပဳစာေတြ၊ ဂရပ္ဖစ္တုိ႔ ဗီဒီယုိဖုိင္တုိ႔စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ အသီးသီးထိန္းသိမ္း သိမ္းဆည္းထားႏိုင္တဲ့ ၀က္ဘ္ဆုိက္ အေသးစားေလးတစ္ခုရယ္ပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေနာက္ဆုံးေရးသားတဲ့အေၾကာင္းအရာက ထိပ္ဆုံးမွာ ေနရာယူထားတဲ့ အစဥ္ကုိ သုံးႏႈန္းထားပါတယ္။ Blog ကုိ ႀကိယာအေနနဲ႔လဲ သုံးႏႈန္းႏုိင္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ၀က္ဘ္ဆုိက္ကေလးထဲမွာ ထိန္းသိမ္းသည္၊ ထည့္စြက္သည္ လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

ကဲ.. ဒါျဖင့္ Blog ဆုိတာ ၀က္ဘ္ဆုိက္အေသးစားေလးတစ္မ်ိဳးဆုိတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔သိလုိက္ပါၿပီ။ ဒါျဖင့္ Blogger ဆုိတာကေရာ။ လြယ္သြားၿပီမဟုတ္လား။ ငယ္ငယ္တုန္း အဂၤလိပ္စာ စသင္ခါစက Eat= စားသည္၊ Eater=စားသူ၊ Give=ေပးသည္၊ Giver=ေပးသူ စတဲ့ အသုံးအႏႈံးေလးေတြကုိ အလြယ္ေလး မွတ္ခဲ့တာကုိ သတိရမိတယ္။ အခုလဲ ဒီလုိပါဘဲ။
Blog= ၀က္ဘ္ဆုိက္တစ္မ်ိဳး
Blogger= ၀က္ဘ္ဆုိက္ကုိ ပိုင္ဆုိင္သူ (ဖန္တီးသူ) ေပါ့။

ဒီအဓိပၸါယ္ကုိ အေတာ္မ်ားမ်ား ဘေလာ့ဂါေတြႏွင့္စာဖတ္သူမ်ားကေတာ့ သိရိွၿပီး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယုံၾကည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပုိ႔စ္ကေလးကုိ ေရးသားရျခင္းဟာ မသိေသးသူမ်ားကုိဘဲ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ မွတ္စုအေနနဲ႔ က်န္ရစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ။

......

Money First တဲ့

လူ႔ေလာကထဲ က်င္လည္က်က္စားလာခ့ဲတာ အေတာ္ေလးၾကာခဲ့ပါၿပီ။ Lady first ဆုိတဲ့စကားကုိသာ ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။ Money First ဆုိတဲ့ ဆုိရုိးစကားကုိ မၾကားခဲ့ရရုိးအမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔မွာ အဲဒီစကားကုိ ထူးထူးဆန္းဆန္းၾကားခဲ့ရတယ္။

မာစတာတန္းအတြက္ Tuition fees သြင္းဖုိ႔ က်ေနာ္ႏွင့္ကုိမင္းထက္ ဒီေန႔ လန္ဒန္ယူနီဗာစီကုိ သြားခ့ဲၾကတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔တက္ရမဲ့ေက်ာင္းက SOAS (School of Oriental and African Studies), University of London မွာပါ။ အဲဒီ SOAS ကုိ ေနရာႏွစ္ခု ခြဲထားတယ္။ တစ္ခုက က်ေနာ္တုိ႔ Pre-sessional courses တက္ခဲ့တဲ့ Russell Squre ေျမေအာက္ဘူတာရုံအနီးမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ဘူတာကေန ဆယ္မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလ်ာက္ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ the Vernon Square Campus, Penton Rise မွာ တည္ရွိပါတယ္။
အဲဒီကုိ သြားခ်င္ရင္ Russell Square ရဲ ့ဟုိဘက္ေနာက္တစ္ဘူတာျဖစ္တဲ့ King's Cross ဘူတာမွာ ဆင္းရပါတယ္။ ၁၂ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလ်ာက္ရင္ အဲဒီကုိ ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။

ဒီေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေငြသြားသြင္းရတဲ့ေနရာက the Vernon Square Campus, Penton Rise ဆုိတဲ့ King's Cross ဘူတာရုံနားက အေဆာက္အဦတစ္ခုမွာပါ။ အဲဒီေနရာကုိ က်ေနာ္တုိ႔ တစ္ေခါက္ဘဲ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ေပါင္ ၂၀ အကုန္ခံၿပီး တက္ေရာက္ထားတဲ့ Conference တစ္ခုရဲ ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေရာက္ဖူးခဲ့တာပါ။

အဲဒီေနရာကုိ မသြားခင္ အင္တာနက္မွာ ေျမပုံၾကည့္ပါတယ္။ က်ေနာ္က အက်င့္ပါေနၿပီ။ သြားရမဲ့ေနရာကုိ အင္တာနက္မွာ ၾကည့္ရမွ က်ေနာ္က စိတ္ေအးတယ္။ ဒါမွ ဘယ္လုိသြားရမယ္၊ ဘယ္ရထား ဘယ္ကားကုိ စီးရမယ္၊ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာသြားရမယ္၊ ဘယ္ရထားလမ္းက ေလာေလာဆယ္ပိတ္ထားတယ္ စတဲ့ အခ်က္အလက္အေသးစိပ္ကုိ ရရွိမွာမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ အင္တာနက္မွာ လမ္းညြန္ၾကည့္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေျမပုံကုိ ပရင့္တ္ထုတ္ၿပီး ယူေဆာင္သြားခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ King's Cross ဘူတာရုံေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ေျမပုံထုတ္ၾကည့္စရာမလုိေတာ့ပါဘူး။ ကုိမင္းထက္က သူနဲနဲမွတ္မိတယ္၊ စမ္းသြားၾကည့္တာေပါ့ဆုိတာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေျမပုံမၾကည့္ဘဲ အလြတ္သြားလုိက္ပါတယ္။ တန္းတန္းမတ္မတ္ပါဘဲ၊ the Vernon Square Campus, Penton Rise ကို ေရာက္ရွိသြားတယ္။

အဲဒီအေဆာက္အဦအ၀င္၀မွာ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာရွိတယ္။ အဲဒီေကာင္တာမွာ အထဲ၀င္ခြင့္လက္မွတ္ယူၿပီးမွ အထဲ၀င္ခြင့္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔က လမ္းညြန္ေပးတယ္။ ေငြသြင္းမွာျဖင့္ R.208 ကုိ သြားပါတဲ့၊ အဲဒီမွာ Cashier ရွိတယ္တဲ့။ သူညြန္တဲ့အတုိင္း ဒုတိယထပ္ကို ဓါတ္ေလွခါးနဲ႔တက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အခန္းနံပါတ္ (208) ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေတြ႔လုိက္ရတာကေတာ့ လူမည္း၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ပါဘဲ။

မာစတာတန္းအတြက္ သင္တန္းေၾကးေငြသြင္းဖုိ႔လာတာပါလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ေျပာလုိက္တယ္။ ဘယ္လုိေပးမွာလဲတဲ့။ က်ေနာ္က ကဒ္နဲ႔ေပးမယ္ ေျပာေတာ့.. ေရာ့ ဒီမွာ ကဒ္ထည့္တဲ့စက္. ကဒ္ထည့္ၿပီး Pin code ကုိ ႏွိပ္ပါတဲ့။ ဘာမေမး ညာမေမးနဲ႔ ပုိက္ဆံကုိအရင္ေတာင္းေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ္ေလး ေတြေ၀သြားတယ္။ ေပးရမဲ့ပုိက္ဆံက နဲနဲေလးမွ မဟုတ္တာ။ လြယ္လြယ္ေလးေပးလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ အခ်က္အလက္ေတြ အုိင္ဒီေတြ မေမးေတာ့ဘူးလား မစစ္ေဆးေတာ့ဘူးလားလုိ႔ ေမးေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ Money First, then I will ask you တဲ့။ ႀကဳံဖူးေပါင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဗ်ာ။ Money First တဲ့။

မတတ္ႏုိင္ဘူး။ သူေျပာတဲ့အတုိင္းဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ ေငြကို အရင္သြင္းလုိက္ပါတယ္။ သြင္းရတဲ့ေငြက ေပါင္ ၁၂၀၀၀ တိတိ။ ကဒ္နဲ႔ေပးရတာမုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလုိ ပုိက္ဆံကုိ ေရတြက္ၿပီးေပးရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ လက္ေတြတုန္ေနမွာ ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။ တုန္မယ္ဆုိလဲ တုန္ခ်င္စရာႀကီး။ ေပါင္ ၁၂၀၀၀ဟာ ျမန္မာေငြ သိန္းႏွစ္ရာေက်ာ္နဲ႔ ညီမွ်ေနတယ္ေလ။ Pre-sessional courses တုန္းကလဲ ေပါင္ ၂၃၈၀ သြင္းၿပီးၿပီ။ အခု ထပ္ၿပီး ေပါင္ ၁၂၀၀၀ ဆုိေတာ့.. ပညာတတ္လာမလား မတတ္လာဘူးလားေတာ့ မသိဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ လူကုိ ခ်ိႏွဲ ့သြားတာပါဘဲ။

ေငြယူၿပီးေနာက္မွ သူက က်ေနာ္တုိ႔ရဲ ့ ေက်ာင္းသားအုိင္ဒီကုိ ေမးတယ္။ လိပ္စာျဖည့္ခုိင္းတယ္။ လက္မွတ္ထုိးခုိင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေငြလက္ခံျဖတ္ပုိင္းကုိ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေပးတယ္။ အဲဒီျဖတ္ပိုင္းကုိ အခန္း နံပါတ္ (205) မွာ သြားျပၿပီး စာရင္းေပးသြင္းရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ႏွစ္ကေတာ့ အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားမွ ေတာ္ကာက်ေတာ့မယ္။ ဒါမွ ေပးထားသေလာက္ ျပန္ရမွာ မဟုတ္လား။

ဘာရယ္လုိ႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေငြထိန္းေကာင္တာက Money First လုိ႔ ေျပာခ့ဲတဲ့ စကားေလးကို သေဘာက်လို႔ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးမွတ္လုိက္တာပါ။ သည္းခံၿပီး ဆုံးေအာင္ဖတ္ေပးတဲ့သူေတြအားလုံးကုိ အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္။ ။

.....

သူတုိ႔ကုိ အတုယူသင့္တယ္

က်ေနာ္ Pre-sessional courses တက္ေနစဥ္အတြင္းမွာ ထူးျခားတာသုံးမ်ိဳးေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ပန္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထူးဆန္းမႈေလးေတြပါ။

က်ေနာ့္အတန္းမွာ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ရွစ္ေယာက္တိတိရွိတယ္လုိ႔ အရင္ပုိ႔စ္မွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီရွစ္ေယာက္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားက က်ေနာ္အပါအ၀င္မွ ႏွစ္ေယာက္ထဲပါ။ အျခားတစ္ေယာက္က ျပင္သစ္က ေက်ာင္းသားပါ။ က်န္တဲ့ ေျခာက္ေယာက္က ေက်ာင္းသူေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ေန႔မွာ အ၀တ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္းရဲတဲ့ႏုိင္ငံက ျဖစ္မွာပါလို႔ က်ေနာ္ထင္မိလုိက္တယ္။ ေနာက္မွ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဂ်ပန္မေလးေတြျဖစ္မွန္းက်ေနာ္သိလုိက္ရတယ္။

ျမန္မာတစ္ေယာက္ (က်ေနာ္)၊ ျပင္သစ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၊ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္၊ ထုိင္၀မ္ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္ (ဂ်ပန္ႏွင့္ထုိင္၀မ္ ေက်ာင္းသားဦးေရမ်ားတ့ဲအတြက္ တစ္အုပ္စုထဲမွာ ႏုိင္ငံတူ ျဖစ္ေနတာပါ)၊ ဂ်ာမနီေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္၊ ထုိင္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္၊ စုစုေပါင္း ၈ ေယာက္ပါ။

ထုိင္၀မ္ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာရင္ တရုတ္လုိဘဲ ေျပာၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္လုိ မေျပာပါဘူး။ အတန္းထဲမွာ Debate လုပ္တဲ့အခါက လြဲရင္ေပါ့။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္အခ်ိန္မွာဘဲေတြ႔ေတြ႔ ဂ်ပန္လုိ လုံး၀မေျပာပါဘူး။ အဂၤလိပ္လုိဘဲ ေျပာဆုိၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ က်ေနာ္က (ထမင္းစားေရေသာက္ ဂ်ပန္စကားေလးငါးလုံးေလာက္ က်ေနာ္သိတယ္) ဂ်ပန္လုိ ႏႈတ္ဆက္ရင္ေတာင္ သူတုိ႔က အဂၤလိပ္လုိ ျပန္ေျပာၾကပါတယ္။

က်ေနာ္က သူတုိ႔ကုိ ေမးၾကည့္တယ္။ နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္အခ်ိန္ဘဲ ေတြ႔ေတြ႔ အဂၤလိပ္လုိဘဲ ေျပာၾကတာလားလုိ႔။ သူတုိ႔ျပန္ေျဖတာက အတုယူစရာပါ။ ဒီႏုိင္ငံကို လာခဲ့တာ ဂ်ပန္စကားေျပာဖုိ႔လာခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ကၽြမ္းက်င္ဖုိ႔လာခဲ့တာ။ ပုိက္ဆံေတြလဲ အမ်ားႀကီး ကုန္က်တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ တစ္ျခားဂ်ပန္ေတြနဲ႔ေတာင္ မေတြ႔ခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေနရာမွာဘဲ ေတြ႔ေတြ႔ ဘယ္သူ႔ကုိဘဲ ေတြ႔ေတြ႔ အဂၤလိပ္လုိဘဲ ေျပာမယ္တဲ့။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ထူးဆန္းလုိ႔ေနပါေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတြ႔ၾကရင္ အဂၤလိပ္လုိ စကားေျပာရမွာ အလြန္ရွက္ၿပီး ျမန္မာလုိဘဲ ေျပာျဖစ္ၾကလုိ႔ပါ။

ေနာက္ ဒီထက္ထူးဆန္းတာက အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔က ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဆုိေတာ့ သိတယ္မဟုတ္လား။ ဥစၥာမခ်မ္းသာေပမဲ့ မာနေတြခ်မ္းသာတယ္။ ပညာမတတ္ေပမဲ့ ေအာက္က်ိဳ ့သင္ယူရမွာ ရွက္ေၾကာက္တတ္တယ္။ အဲဒီလို လူမ်ိဳးေတြေလ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေန႔လည္စာအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ပုိက္ဆံေတြ မကုန္သင့္ဘဲ အကုန္အက်မ်ားရတယ္။

တစ္ေန႔မွာ
ဂ်ပန္မေလးတစ္ေယာက္က စားစရာေတြကုိ ေဘာက္စ္တစ္ခုထဲထည့္ၿပီး အတန္းထဲယူလာတယ္။ အနံ႔ေလးက ေမႊးလုိ႔ႀကိဳင္လုိ႔။ က်ေနာ္က ဘယ္က၀ယ္လာတာလဲလုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။ ၀ယ္လာတာမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ အလကား လာေကၽြးတဲ့သူရွိတယ္။ အဲဒီမွာ သြားယူရင္ အလကားရတယ္တဲ့။

ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ထမင္းလာေကၽြးတဲ့သူကုိ က်ေနာ္သြားၾကည့္လုိက္တယ္။ ဟိႏၵဴလုိလုိ ဆစ္ခ္လုိလုိ လူတစ္ေယာက္က တြန္းလွည္းတစ္စီးနဲ႔ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြကုိ ယူေဆာင္လာၿပီး အလွဴဒါနျပဳလုပ္ေနတာပါ။ အခ်ိဳပြဲေတြေတာင္ပါလုိက္ေသးတယ္။ ေန႔တုိင္း ေန႔လည္ပုိင္း ၁၂ နာရီေလာက္မွာ လာေကၽြးေနက်လုိ႔ သိရပါတယ္။ လက္တြန္းလွည္းေပၚမွာရွိတဲ့ စားေသာက္ဖြယ္ေတြကုိ စားရဖုိ႔ တန္းစီၿပီးေစာင့္ရပါတယ္။ က်ေနာ္သြားၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဂ်ပန္မေလးႏွစ္ေယာက္လဲ အပါအ၀င္ေပါ့။ အစားအစာအားလုံးက သက္သတ္လြတ္ေတြပါ။

ဂ်ပန္မေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီက ရလာတ့ဲ အစားအစာကုိ ၿခိဳးၿခံစားၿပီး ညေနစာအတြက္ တစ္၀က္ခြဲၿပီးခ်န္ထားၾကပါတယ္။ သူတုိ႔က အစားအေသာက္ကုိ အဲဒီေလာက္အထိ ၿခိဳးၿခံၾကတာကလား။ က်ေနာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံဆုိတာ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံးႏုိင္ငံထဲမွာ ပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ ပုိက္ဆံကုိ လုိအပ္မွ သုံးတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ လုံး၀ေမ့မထားၾကပါဘူး။

၀န္ခံပါတယ္။ ဂ်ပန္မေလးေတြ တန္းစီၿပီးစားေသာက္ခဲ့အစားအစာေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ မစားဖူးခဲ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ တန္းစီရမွာ ရွက္လြန္လြန္းလုိ႔ပါ။ အမွန္ဆုိ အဲဒီ မရွက္သင့္တဲ့ေနရာမွာ ရွက္ေနတာကုိက ရွက္စရာျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဂ်ပန္မေလးေတြ တြန္းလွည္းေပၚက အစားအစာကုိ ရရွိဖုိ႔အတြက္ ေန႔စဥ္တန္းစီၿပီးေစာင့္ေနတာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အလြန္ပင္ ထူးဆန္းတဲ့အရာတစ္ခုရယ္ပါ။

ႀကဳံတုန္းေျပာရဦးမယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္နဲ႔ က်ေနာ္ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ သူ႔နာမည္က ခအုိရိတဲ့။ အတန္းထဲမွာ စာအေတာ္ဆုံးလုိ႔ ေျပာရင္ရတယ္။ စပ္မိစပ္ရာေျပာရင္း ခအုိရိ... အသက္အရြယ္အရ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ သင့္ၿပီ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိေသးဘူးလား လုိ႔ က်ေနာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ပထမရည္ရြယ္ခ်က္က မာစတာရဖုိ႔၊ ဒုတိယက ေဒါက္တာ(Ph.D)ဘြ႔ဲရဖုိ႔၊ ၿပီးမွ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ စဥ္းစားမယ္တဲ့။
ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြရဲ ့စိတ္ဓါတ္က ခုိင္မာတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံႀကီးတုိးတက္ေနတာျဖစ္မယ္။

ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳးေတြက စကားေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ဘက္သားကုိ အထင္ႀကီးေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေစတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးသင္ၾကားေပးတဲ့ေနရာမွာေပါ့။ အတန္းခ်ိန္ကုိ အတိအက်ေရာက္ရွိရမယ္၊ မေရာက္ရွိရင္ အေရးယူမယ္ ဘာညာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အတန္းခ်ိန္အတြင္း မုိဘုိင္းေတြပိတ္ထားရမယ္၊ မုိဘုိင္းျမည္သံၾကားရင္ ဘယ္လုိ အေရးယူမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔လဲ သူတုိ႔ရဲ ့ဖိန္႔လုံးေတြေနာက္ ေမွ်ာပါၿပီး အခ်ိန္တိက်စြာ ေက်ာင္းတက္တယ္၊ မုိဘုိင္းေတြလဲ ပိတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္အတန္းေနာက္က်တာက ေက်ာင္းသားေတြမဟုတ္ဘူး၊ စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာဘဲ ေနာက္က်ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ စာသင္ခ်ိန္အတြင္း မုိဘုိင္းျမည္သံၾကားရင္ ဆရာ(ဆရာမ)ေတြရဲ ့ မုိဘုိင္းေတြခ်ည္းဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔လဲ ၿဗိတိသွ်ပါး နဲနဲ၀လာလုိ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြ ေနာက္က်လာတယ္။ တစ္ေန႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေျမေအာက္ဘူတာရုံကထြက္ၿပီး ေက်ာင္းကုိ လမ္းေလ်ာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ လမ္းမွာ အဲဒီဂ်ပန္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔တယ္။ မိန္းခေလးတန္မဲ့ အတင္းေျပးလႊားေနတာေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ေျဖးေျဖးသြားပါ ခအုိရိရယ္... ေခ်ာ္လဲေနပါဦးမယ္ လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာလုိက္တယ္။ သူကျပန္ေျပာတယ္။ အခုဆယ္နာရီထုိးဖုိ႔ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ဘဲ လုိေတာ့တယ္၊ ၁၀ နာရီမွာ အတန္းထဲ ေရာက္မွ ျဖစ္မယ္ တဲ့။ နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကြက္တိဘဲ။ ဆယ္နာရီထုိးဖုိ႔ ႏွစ္မိနစ္ဘဲ လုိေတာ့တယ္။ ၁၀ နာရီမွာ အတန္းစမယ္ေလ။
ေျပးရင္းနဲ႔ သူေျခလိပ္သြားၿပီး ေခ်ာ္လဲမလုိ ျဖစ္သြားတာေလးကုိေတြ႔လုိ႔ က်ေနာ္ေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။ အမွန္ဆုိ သူႏွင့္က်ေနာ္က အတန္းအတူတူေလ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က စည္းကမ္းေတြနဲ႔ ေနသားက်ေနတဲ့ ႏုိင္ငံကလူ၊ က်ေနာ္တုိ႔က ေနခ်င္သလုိေနလာခဲ့ၾကတဲ့သူဆုိေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးေနရာမွာ အကြာႀကီးကြာေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။

ၿခဳံေျပာရရင္ေတာ့..
၁။သူတုိ႔ (ဂ်ပန္မေလးေတြ)အခ်င္းခ်င္းေတြ႔တဲ့အခါ အဂၤလိပ္လုိ စကားေျပာျခင္း
၂။အစားအေသာက္ကုိ ၿခဳိးၿခံၿပီး အခမဲ့အစားအစာအတြက္ တန္းစီၿပီး ရယူျခင္း
၃။စည္းကမ္းတိက်ၿပီး စိတ္ဓါတ္ခုိင္မာျခင္း

အဲဒီသုံးမ်ိဳးကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ တကယ္ကုိ ထူးဆန္းလို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ သူတုိ႔ဆီက အခုလုိ အရည္အခ်င္းမ်ိဳးကုိ အမွန္အကန္ အတုယူသင့္တယ္ဆုိတာကေတာ့ ျငင္းလုိ႔မရႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္းပါ။ ။

...........

လန္ဒန္တကၠသုိလ္တက္ႏုိင္ဖို႔ ေလွခါးထစ္ကေလးမ်ား

ေက်ာင္းဖြင့္ရက္က တစ္ေန႔ေန႔နဲ႔ နီးကပ္လာၿပီ။
ဂ်ဴလုိင္ ၆ ရက္ေန႔ကစၿပီး ၾသဂုတ္ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ၿပီးစီးသြားတဲ့ Pre-sessional courses ရဲ ့ အေထာက္အကူနဲ႔ဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ လန္ဒန္တကၠသုိလ္မွာ မာစတာဆက္တက္ခြင့္ရတယ္။ အမွန္ဆုိ ယူေကမွာရွိတဲ့ တကၠသုိလ္အမ်ားစုက Ielts band 7 ရမွ တက္ခြင့္ျပဳၾကတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔က band 6 ဘဲရတဲ့အတြက္ မာစတာတက္ခြင့္ရဖုိ႔ လန္ဒန္တကၠသုိလ္ကေနၿပီး အထူးသင္တန္းအေနနဲ႔ Pre-sessional courses ကုိ ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးတာပါ။

Pre-sessional courses မွာလဲ 8-week pre-sessional courses ႏွင့္ 4-week pre-sessional courses ဆုိၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးခြဲထားပါတယ္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ Ielts band 6 သာရရွိထားတဲ့သူေတြအတြက္ 8-week pre-sessional courses ကုိ သင္ၾကားေပးၿပီး Ielts band 6.5 ရရွိထားသူေတြအတြက္ 4-week pre-sessional courses သင္ၾကားေပးတာပါ။

8-week pre-sessional courses သင္တန္းသားေတြကုိ မနက္ပုိင္းမွာ Academic writing, reading, comprehension ေတြကို သင္ေပးၿပီး ေန႔လည္ပုိင္းမွာ Speaking, listening, note-taking, presentation ေတြကုိ သင္ၾကားေပးပါတယ္။ မနက္ပုိင္းဆရာႏွင့္ေန႔လည္ပုိင္းဆရာဆုိၿပီး ဆရာႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဆရာမေတြပါ။ က်ေနာ္တုိ႔လဲ ဆရာမေတြဆီမွာ သင္ယူၾကရတာပါဘဲ။
မနက္ပုိင္းအတန္းကုိ ၁၀ နာရီမွာ စၿပီး ၁၂ နာရီမွာ နားပါတယ္။ ေန႔လည္အတန္းကို ၁ နာရီမွာစၿပီး ၃ နာရီမွာ ၿပီးပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်ေတြရဲ ့ထုံးစံအတုိင္း အတန္းတုိင္းမွာ တစ္နာရီေလာက္ သင္ၿပီးတုိင္း Tea break ရွိပါတယ္။
ဗုဒၶဟူးေန႔တုိင္းမွာ ေန႔လည္အတန္းမရွိပါဘူး။

သင္တန္းကာလ တစ္လေလာက္ၾကာျမင့္လာတဲ့အခါ ေန႔လည္ပုိင္းသင္တန္းၿပီးပါတယ္။ ေန႔လည္ပုိင္းအတြက္ ဆရာေျပာင္းၿပီး ထပ္သင္ယူဖုိ႔ တစ္ျခားဘာသာရပ္ေတြကုိ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္က Culture, media and identity ကုိ ေရြးခ်ယ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ 4-week pre-sessional courses ေက်ာင္းသားေတြ ခါးျဖတ္၀င္လာပါတယ္။ သူတုိ႔အုပ္စုႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု ေန႔လည္ပုိင္းအတန္းကုိ ပူးေပါင္းသင္ယူၾကရၿပီး မနက္ပိုင္းကေတာ့ သီးသန္႔စီပါဘဲ။

ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားတဲ့အတြက္ ဆရာေတြ စာသင္ရတာလဲ ပုိမုိထိေရာက္မႈရွိေအာင္ ဆယ္ေယာက္တစ္အုပ္စု ကုိးေယာက္တစ္အုပ္စု စသျဖင့္ အုပ္စုေလးေတြဖဲြ႔ၿပီး တစ္အုပ္စုကုိ ဆရာႏွစ္ေယာက္က (မနက္ပုိင္းဆရာ ေန႔လည္ပုိင္းဆရာ) သင္ေပးပါတယ္။ အုပ္စုခြဲတဲ့ေနရာမွာလဲ ႏုိင္ငံတူေတြကုိ တစ္အုပ္စုထဲ မထားပါဘူး။ အဂၤလိပ္စကား မေျပာျဖစ္မွာ စုိးရိမ္လုိ႔ျဖစ္မွာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာသုံးေယာက္ပါ၀င္ေနတဲ့အတြက္ အုပ္စုခြဲတဲ့အခါမွာ ကုိမင္းထက္ႏွင့္ကုိခင္ေမာင္ေဌးတုိ႔က တစ္အုပ္စုထဲက်ပါတယ္။ က်ေနာ္က သီးသန္႔ျမန္မာတစ္ေယာက္ထဲ တစ္ျခားအုပ္စုမွာပါ။ ကုိမင္းထက္တုိ႔ အုပ္စုမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ဆယ္ေယာက္ရွိၿပီး က်ေနာ့္အုပ္စုမွာ စာရင္းအရကုိးေယာက္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိးရီးယားက ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္မလာႏုိင္တဲ့အတြက္ ရွစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ တစ္အုပ္စု ျဖစ္ေနပါတယ္။

8-week pre-sessional courses မွာ ႏွစ္အုပ္စုရွိၿပီး 4-week pre-sessional courses မွာ ၆ အုပ္စုရွိပါတယ္။ ဒီအုပ္စုေတြကုိ ဘာျဖစ္လို႔ က်ေနာ္သိရသလဲဆုိေတာ့ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက က်ေနာ့္ကုိ (Class-rep)လုိ႔ေခၚတဲ့ အတန္းေခါင္းေဆာင္ေနရာကုိ တြန္းတင္ၾကတဲ့အတြက္ က်ေနာ္က အတန္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ အတန္းေခါင္းေဆာင္ေတြ အစည္းအေ၀းတက္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီအစည္းအေ၀းမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အေရအတြက္ ရွစ္ေယာက္တိတိရွိပါတယ္။ အဲဒီရွစ္ေယာက္လုံးဟာ အတန္းတစ္တန္းကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ အတန္းေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အားလုံး ရွစ္အုပ္စုရွိမွန္း က်ေနာ္သိရတာပါ။

ရွစ္အုပ္စုဆုိေတာ့ တစ္အုပ္စုကုိ ပ်မ္းမွ်ကုိးေယာက္ႏႈန္းဆုိရင္ေတာင္ ၇၂ ေယာက္ေလာက္ရွိမွာပါ။ 8 week pre-sessional courses အတြက္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိ ေပါင္၂၃၈၀ ေပးသြင္းရပါတယ္။ 4-week pre-sessional courses အတြက္ တစ္ေယာက္ကုိ ေပါင္ ၁၁၉၀ ေပးရပါတယ္။
ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္အေနနဲ႔ EU အဖြ႔ဲ၀င္ႏုိင္ငံေတြက ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေလ်ာ့ယူတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ယူေကမွာ ဒီလုိနည္းနဲ႔ ပုိက္ဆံလဲရ ပညာေရးကုိလဲ ျမွင့္တင္ေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကံဖန္ထားတဲ့ နည္းစနစ္ေတြရွိၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္လဲ မာစတာတက္ခြင့္ရ သူတုိ႔အတြက္လဲ အပုိ၀င္ေငြရဆုိေတာ့ သူမသာ ကုိယ္မသာ (သူမနာ ကုိယ္မနာ) လုိ႔ ဆုိရမွာပါ။

သင္တန္းေတြကို ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ အၿပီးသတ္လုိက္ပါတယ္။ Farewell party အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အားလုံးကုိ အစားအေသာက္နဲ႔ ဧည့္ခံပါတယ္။ ၀ုိင္လဲ ပါပါတယ္။ စားႏုိင္သေလာက္စား ေသာက္ႏုိင္သေလာက္ ေသာက္ေပါ့။ က်ေနာ္လဲ တတ္တဲ့ပညာ မေနသာဆုိသလုိ နင္းကန္စားၿပီး အ၀အၿပဲ ေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ေသာက္ခဲ့တာက လိေမၼာ္ေဖ်ာ္ရည္ပါ။

သင္တန္းၿပီးဆုံးသြားၿပီး ဆန္းစစ္ၾကည့္မိတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ ဘာက်န္ခဲ့သလဲေပါ့။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ Academic writing ႏွင့္ Presentation မွာ အေတာ္ေလး အေတြ႔အႀကဳံရခဲ့ပါတယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ ထပ္ႀကိဳးစားရဦးမွာပါ။ သူတုိ႔ ေ၀ငွေပးတဲ့ နည္းစနစ္ေတြမ်ားစြာကုိ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ က်ေနာ္တုိ႔လက္ထဲမွာ အၿမဲသိမ္းထားႏုိင္ခြင့္ရရွိတာကေတာ့ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ရတနာတစ္ပါးပါဘဲ။
ဒီစာအုပ္ကေလးႏွစ္အုပ္ႏွင့္ က်ေနာ္ ႏွစ္ရွည္မ်ားစြာ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ေနဦးမွာေတာ့ ေသခ်ာေနပါေတာ့တယ္။

....

ဘေလာ့ဂါက်င့္ထုံး ေတးထပ္ (ပုိ႔စ္တ္အပုဒ္ ၄၀၀ျပည့္ အမွတ္တရ)

ဘေလာ့ဂ္ကုိ ရမ္းကာျပဳ..... ခ်မ္းသာမႈ လုိက္လုိ႔ရွာ၊

မွန္းကာခု ေရးသည္မွာ..... ပုဒ္ေလးရာ ျပည့္ႏႈံး၊

နည္းေပါင္းစုံ ေရးစမ္းပါသည္..... ပရမ္းပတာ ျဖစ္ေနသည့္ထုံး၊

ကမၻာတစ္၀ွန္း အိမ္ေတြကုိ..... မိတ္ေဆြလုိ မွတ္တုန္း၊

ကုိကုိေမာင္ တကယ္ရႈံးပါဘူ႔..... အၿပဳံးနဲ႔ ႀကဳံလာ၊

ပညာရွာေဖြခုိက္မုိ႔... လူမုိက္လုိ႔ မမွတ္ၾကရာ၊

လန္ဒန္တကၠသီလာကုိ... အခါခါ သြားမွာမို႔၊

နားလည္ဖုိ႔ ေဖာ္သဟာ..... ေတာင္းပန္လ်က္ပါ၊

သူ႔အိမ္သြား(မွ) ကုိယ့္အိမ္လာသည္.... ဘေလာ့ဂါ က်င့္ထုံးထင့္ေလး။

သူ႔အိမ္ႏွင့္ကြာေ၀းလွ်င္..... နားလည္ေပးၾကပါကြဲ႔ေလး။

ကုိကုိေမာင့္ အေျခေနကုိ..... ခ်စ္ကၽြမ္းေဆြ သိဦးကြဲ႔ေလး။ ။

...

အေရာင္တင္ၾကျခင္း

ငွက္ေပ်ာသီးအခြံႏႊာဖုိ႔ကိစၥကုိ
အာခိမိဒီးနိယာမေတြသုံးၿပီး
ဆံပင္ျဖဴေအာင္ သီအုိရီထုတ္ေနၾကေလရဲ ့။


ဖိနပ္ေအာက္က မာနေတြမ်ား
တာ၀တိ ံသာကုိ
စီးခ်င္းထုိးခ်င္သတဲ့။


ဘက္ထရီ ရီဗာ့စ္ ျဖစ္ေနတဲ့
ကက္ဆက္အုိ တစ္ခုရဲ ့ေၾကြကြဲျခင္းမ်ိဳး
မက္ကင္းနစ္ ထပ္တူမျပဳေလာက္ဘူး။


ခုန္ခ်ႏုိင္တဲ့အျမင့္ေပထက္က
ဟိတ္ဟန္မူယာထဲ ေပ်ာ္၀င္ေနသူတစ္ေယာက္
ေလွခါးကူမွ
ပထ၀ီကုိ နမ္းရႈိက္ခြင့္ရမယ္ဆုိဘဲ။


ခက္ခဲပုံဟန္ ပုံစံခြက္ထဲ
အသားက်ေနၿပီမုိ႔
အေရာင္ရွိၿပီးသူမ်ားလဲ
အေရာင္ထပ္တင္ခ်င္ၾကေသးတယ္။ ။

.......

ရပ္ကြက္ထဲမွာ...

အတၱမုိးတိမ္ေတြ
အလ်ံပယ္ ေ၀က်ေနခ်ိန္မွာ
မာယာမုန္တုိင္းက
ရုိင္းရုိင္းစုိင္းစုိင္း အၿပဳံးေတြေခၽြလုိ႔။


ဘရဏီရာထူးအတြက္
အေျပးၿပိဳင္ၾကပုံေတြ
သာေဌယ် လက္ပါးေစဘ၀ထဲ
ၾကမ္းျပင္ကုိ နဖူးနဲ႔ မိတ္ဆက္လုလု။


မွန္ေနတ့ဲအမွန္တရားကို
မွားေနတဲ့ သစၥာက
သု၀ဏၰလ်ံက်င့္ထုံးအတုေတြနဲ႔
သားေရႊအုိးထမ္းေစခ်င္ၾကေလရဲ ့။

....

သူတုိ႔ဆီမွာ ဒီလုိလုပ္ေပးထားတယ္

အခုပုံက ၀င္ဆာရဲတုိက္ပုံမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ကားရပ္နားထားတဲ့ေနရာမွာ တည္ရွိတဲ့ အေဆာက္အဦေလးတစ္ခုပါ။
အဲဒီ အေဆာက္အဦေလးရဲ ့အေပၚထပ္က ၾကည့္ရႈရင္လဲ ၀င္ဆာရဲတုိက္ႀကီးက အေတာ္ေလး လွေနတာပါဘဲ။

"ဘာျဖစ္လုိ႔၀င္ဆာလုိ႔ ေခၚတာလဲ မသိဘူး"
က်ေနာ္က ေမးလုိက္တာပါ။

ကုိမင္းထက္က ရယ္စရာအေနနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။
"၀င္ၿပီးရင္ ဆာလာလုိ႔ ၀င္ဆာလုိ႔ ေခၚတာရွိမွာေပါ့" တဲ့။


သူ႔အဓိပၸါယ္ႏွင့္သူဘဲမဟုတ္လား။ ရဲတုိက္ႀကီးက ႀကီးမားက်ယ္၀န္းလြန္းတဲ့အတြက္ အတြင္းအျပင္ ေလ်ာက္ပတ္ၾကည့္ရင္ တစ္ေနကုန္တယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သြားလာလွည့္ပတ္ရတာမ်ားလာတဲ့အတြက္ ဗုိက္ဆာလာတာ ေရဆာလာတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ သူ႔အဓိပၸါယ္ကလဲ မွန္ကန္ေနသလုိလုိဘဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု ၀င္ဆာရဲတုိက္ႀကီးထဲ က်က်နနမေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ အျပင္ပတ္လည္ႏွင့္ အထဲကုိ (ရဲသားအကူအညီနဲ႔) နဲနဲေလးဘဲ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အထဲကုိ နဲနဲေလးဘဲ ၀င္ရလုိ႔လားမသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္သူမွ ဗုိက္မဆာခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ကိစၥက ၀င္ေရာက္လာတယ္။ Import ျပႆနာမရွိေပမဲ့ Export ျပႆနာက ဒုကၡေပးၿပီ။ Stonehenge မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ခဲ့တာကတစ္ေၾကာင္း၊ ၀င္ဆာရဲတုိက္ႀကီးနား လွည့္ပတ္ၾကည့္တာ ၾကာေညာင္းလာတဲ့အတြက္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ရဲတုိက္ကုန္းေပၚမွာ ေလထန္လုိ႔ ခ်မ္းေအးလာတာကတစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ရွဴး ရွဴး ေပါက္ခ်င္တဲ့ ျပႆနာေတြ ၀င္ေရာက္လာတယ္။

ရဲတုိက္ႀကီးတစ္ေလ်ာက္ အမ်ားသုံးအိမ္သာကုိ မ်က္စိကစားၾကည့္ၾကတယ္။ လုံး၀မေတြ႔။ က်ေနာ္စဥ္းစားေနခဲ့မိတယ္။ ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳးေတြ ဒီေလာက္တိက်တာ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ လည္ပတ္သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတဲ့ အခုလုိ ေနရာမ်ိဳးမွာ အမ်ားသုံးအိမ္သာကုိ မစီစဥ္ထားပါလိမ့္။

ရွဴးရွဴးျပႆနာက တစ္စတစ္စ ႀကီးထြားလာတယ္။ ဒုကၡဘဲ။ စားေသာက္ဆုိင္ထဲ ၀င္သြားရေအာင္ဆုိလဲ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုထဲက ဘယ္သူမွ စားခ်င္ေသာက္ခ်င္စိတ္မရွိၾက။ ကုိခင္ေမာင္ေဌးက ေျပာတယ္။ စားႏုိင္တဲ့သူ နဲနဲစားၾကပါလား၊ ငါကေတာ့ လုံး၀ ဗုိက္မဆာဘူး။ ၀ိတ္ေလ်ာ့ခ်င္တာဘဲ ရွိတယ္။ နဲနဲေလးကုိ မေအာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး တဲ့။

အနီးအနားလမ္းၾကည့္ျဖစ္တယ္။ Starbucks ဆုိင္ႏွင့္ MacDonald's ဆုိင္တုိ႔က အဆင္သင့္။ ဒါေပမဲ့ ဗုိက္မဆာတာက ခက္တယ္။ ကုိကုိႀကီးက ေျပာပါတယ္။ MacDonald's ဆုိင္ထဲမွာ အေပါ့အေလး အလကားသြားလုိ႔ရတယ္၊ အေရးႀကီးေနရင္ သြားၾကစုိ႔တဲ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔က ျမန္မာေတြေလ။ အားနာတတ္တယ္။ အဖြဲ႔လုိက္၀င္ေရာက္ၿပီး အစားအေသာက္မစားဘဲ ၀ိတ္ေလ်ာ့ၿပီး ျပန္ထြက္လာရင္ သိပ္အဆင္မေျပဘူးမဟုတ္လား။

ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္နဲ႔ ရဲတုိက္ႀကီးရဲ ့ နံရံနားကပ္ၿပီး ကိစၥၿပီးဖုိ႔အတြက္က်ျပန္ေတာ့လဲ ကုိကုိႀကီးစကားက ၾကက္သီးထခ်င္စရာ။ သူကေျပာတယ္။ အမႈိက္မပစ္နဲ႔၊ တံေတြးမေထြးနဲ႔၊ ယုတ္စြအဆုံး လက္ထဲမွာပါလာတဲ့ ပီေကအခြံေသးေသးေလးကုိေတာင္ မပစ္နဲ႔၊ ဒီအနားမွာ အမႈိက္ပစ္ တံေတြးေထြးတာေတြ႔ရင္ ဒဏ္ေငြ ေပါင္ ၅၀ တဲ့။ ေပါင္ ၅၀ ကုိ ျမန္မာေငြနဲ႔ တစ္သိန္းနီးနီးရွိတယ္။ တံေတြးေထြးတာေတာင္မွ ဒဏ္ေငြေပါင္ ၅၀ ဆုိေတာ့ ရွဴးရွဴးေပါက္ရင္ေတာ့ ဒဏ္ေငြ ၅၀၀၀ ေလာက္မ်ား ျဖစ္ေနမလားမသိ။ ဗုေဒၶါ။ လူျပတ္တဲ့ေနရာမွာ တိတ္တိတ္ကေလး လုပ္လုိက္မယ္လုိ႔မ်ား စိတ္မကူးနဲ႔၊ CCTV တပ္ဆင္ထားတ့ဲေနရာမွာ အဂၤလန္က ကမၻာမွာ ပထမတန္းစား။ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု အခက္ႀကီးခက္ေနၾကေခ်ၿပီ။

ကုိကုိႀကီးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ လွမ္းေမးၾကတယ္။
"လန္ဒန္အေရာက္ ကားေမာင္းရင္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ"

"နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္"

"ကဲပါ.. ဒါျဖင့္လဲ နာရီ၀က္ေလာက္ ေအာင့္အည္းၿပီး လန္ဒန္ေရာက္မွဘဲ ကိစၥရွင္းလုိက္ၾကတာေပါ့၊ ကုိကုိႀကီးကလဲ ကားကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ေလးေမာင္းေပးေပါ့"

အားလုံးသေဘာတူညီမႈရယူၿပီး လန္ဒန္ျပန္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ ေအာင့္အီးရလြန္းလုိ႔ မ်က္ႏွာေတြကေတာ့ ခပ္ရႈံ ့ရႈံ ့ရယ္။ ရဲတုိက္ကုန္းႀကီးေပၚက ဆင္းလာၾကၿပီး ကားရပ္ထားရာေနရာ (Car parking) ကုိ ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကတယ္။ Car parking ေရွ ့မွာ အေဆာက္အဦႀကီးတစ္ခုရွိတယ္။ ေရွးေဟာင္းပုံစံ ႏွစ္ထပ္အေဆာက္အဦႀကီးပါ။ အေဆာက္အဦတစ္ေလ်ာက္ က်ေနာ္ မ်က္စိကစားၾကည့္လုိက္တယ္။ တစ္ခုခုကို က်ေနာ္ေတြ႔လုိက္တယ္။

"ဟာ... Ladies" တဲ့။

အဲဒီအေဆာက္အဦေအာက္ထပ္ အ၀င္၀မွာ Ladies ဆုိတဲ့ဆုိင္းဘုတ္ကုိ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ ဒါဆုိ ဒီမွာ အိမ္သာရွိရမယ္။ Gentlemen အတြက္က ဘယ္အနားမွာပါလိမ့္။ အေပၚထပ္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ Gentlemen ဆုိတဲ့ စာလုံးကို သြားေတြ႔ၾကတယ္။ ေလွခါးေလးအတုိင္း တက္သြားဖုိ႔ ညြန္ၾကားထားတယ္။ ဒါဆုိ ေသခ်ာၿပီ။ ဒီအေဆာက္အဦႀကီးဟာ အမ်ားသုံးအိမ္သာဘဲျဖစ္ရမယ္။ ေရွ ့ဆုံးက ေနၿပီး က်ေနာ္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလးတက္ေျပးသြားလုိက္တယ္။ လူရဲ ့စိတ္က သိတဲ့အတုိင္းဘဲမဟုတ္လား။ အိမ္သာေရွ ့ေရာက္မွ မထိန္းႏုိင္ မသိမ္းႏုိင္ျဖစ္တတ္ၾကတယ္ေလ။

ကုိခင္ေမာင္ေဌးက လွမ္းေအာ္တယ္။ ကုိကုိေမာင္.. ေသခ်ာလဲ လုပ္ဦး၊ ေတာ္ၾကာ အေမာင္းခ်ခံေနရဦးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ထဲ ခုိး၀င္မႈနဲ႔ တရားစြဲခံေနရဦးမယ္ တဲ့။

သူေျပာမယ္ဆုိလဲ ေျပာစရာပါဘဲ။ အိမ္သာက အိမ္သာနဲ႔ လုံး၀မတူဘူး။ ခပ္ရုိင္းရုိင္းႏႈိင္းရရင္ အဲဒီအိမ္သာအေဆာက္အဦက က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္ထက္ ပုိေကာင္းတယ္ဗ်။ ဒီလုိနဲ႔ ရွဴးရွဴးျပႆနာေတြ ေျပလည္သြားခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုအားလုံး ရွဴးရွဴးျပႆနာရွင္းၿပီး အခ်ိန္လဲ နဲနဲရေသးတဲ့အတြက္ သိမ္းျမစ္ကမ္းေဘးတစ္ေလ်ာက္ ေလညွင္းခံရင္း ရႈခင္းေလးေတြ ေငးေမာရင္းနဲ႔ သာယာၾကည္ႏူးမႈ အရသာေလးေတြကုိ ခံစားေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အထက္က ဓါတ္ပုံဟာ အိမ္သာပါဘဲခင္မ်ား။

...........

ထူးေထြဆန္းျပားတဲ့ ၀င္ဆာရဲတုိက္ႀကီး

၀င္ဆာရဲတုိက္ႀကီးမွာ ထူးဆန္းေထြျပားတဲ့ အေတြ႔အႀကဳံေတြ စိတ္နယ္လြန္ျဖစ္ရပ္ေတြ ေတြ႔ရေလ့ရွိတယ္။ ဒါကလဲ အဆန္းမဟုတ္။ ေရွးေတာ္၀င္မိသားစုမ်ားရဲ ့ အရုိးစုတုိ႔ကုိ အဲဒီရဲတုိက္ထဲမွာ သိမ္းထားတာကတစ္ေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ အဲဒီရဲတုိက္ႀကီးအတြင္းမွာ ျမွဳပ္ႏွံသၿဂၤ ိဳဟ္ခဲ့ၾကတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ဆုိရင္ မမွားပါဘူး။

အဲဒီရဲတုိက္ႀကီးထဲမွာ နာနာဘာ၀ေတြကုိ မၾကာခဏေတြ႔ရတတ္တယ္တဲ့။
ဘက္ကင္ဟမ္ၿမဳိ့စားေဟာင္းရဲ ့၀ိညာဥ္၊ ပထမအဲလီဇဘတ္ရဲ ့ ၀ိညာဥ္၊ ပထမေျမာက္ခ်ားလ္စ္ဘုရင္ရဲ ့၀ိညာဥ္ တတိယေျမာက္ေဂ်ာ့ဘုရင္ရဲ ့၀ိညာဥ္၊ ၿပီးေတာ့ အျခားေတာ္၀င္မိသားစုမ်ားရဲ ့ ၀ိညာဥ္တုိ႔ကုိ မၾကာမၾကာေတြ႔ရေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီ၀ိညာဥ္ေတြကို သာမန္လူေတြ ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေတာ္၀င္မိသားစုေတြကဘဲ ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကတာပါ။ ယုတ္စြအဆုံး ယခုလက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဘုရင္မႀကီးကုိယ္တုိင္ ေတြ႔ႀကဳံဖူးပါတယ္တဲ့။ ခုိင္လုံတဲ့သတင္းေတြ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဘုရင္မႀကီးႏွင့္အျခားေတာ္၀င္မိသားစုေတြဟာ မဟုတ္မမွန္လုပ္ႀကံ လိမ္လည္ေျပာဆုိၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ ေတြ႔ႀကဳံခဲ့လုိ႔သာ သတင္းေတြထြက္လာတာ ျဖစ္မွာပါ။

ေျပာရဦးမယ္။
က်ေနာ္လဲ ထူးဆန္းတ့ဲ အေတြ႔အႀကဳံေလးတစ္ခု ၀င္ဆာရဲတုိက္ႀကီးရဲ ့မ်က္ႏွာစာမွာ ေတြ႔ႀကဳံခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု ညေနငါးရီေလာက္မွာ အဲဒီရဲတုိက္ႀကီးဆီ ေရာက္ရွိသြားၾကတယ္။
၀င္ဆာရဲတုိက္ႀကီးက ကုန္းျမင့္ေပၚတည္ထားတဲ့အတြက္ ေလတုိက္အားေကာင္းတယ္။ ေလထန္တဲ့အတြက္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ကုတ္အက်ၤ ီကုိ ၀တ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းစြပ္ကုိ စြပ္လုိက္တယ္။ ဒါမွ ေနသာထုိင္သာရွိမွာ မဟုတ္လား။

ေတာသားၿမဳိ့ေရာက္သလုိမ်ိဳး က်ေနာ္တုိ႔ တက္ၾကြေနၾကတယ္။ ရဲတုိက္ႀကီးပတ္လည္တစ္ေလ်ာက္ ဓါတ္ပုံေတြ ရုိက္ယူၾကတယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဂရုမစုိက္အားၾကဘူး။ ရႈခင္းရႈကြက္ေလးေတြကုိဘဲ စိတ္ကေရာက္ေနၾကတယ္။
ဓါတ္ပုံေတြရုိက္ရင္းနဲ႔ ရဲတုိက္ႀကီးရဲ ့ အ၀င္၀ႏွင့္အထြက္တံခါးရွိတဲ့ ေတာင္ဘက္စူးစူးေနရာကုိ ေရာက္ရွိသြားတယ္။ လုံၿခဳံေရးေတြ ရဲတုိက္ႀကီးတစ္ေလ်ာက္ခ်ထားတာလဲ ေတြ႔ရတယ္။

တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ...

"ဟိတ္...."

အသံၾကားရာဆီ က်ေနာ္လွည့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ လုံၿခဳံေရး ရဲသားတစ္ေယာက္။ လက္ထဲမွာလဲ ေသနတ္တစ္လက္နဲ႔။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ ့လက္ညွိဳးက ေသနတ္ခလုပ္ေပၚတင္ထားတယ္။ လက္ညွိဳးေလးေကြးလုိက္ရင္ က်န္ဆန္ထြက္ၿပီးသားျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသနတ္ကုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ခ်ိန္မထားပါဘူး။

က်ေနာ္ သူ႔ကုိ လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ သူက လက္အမူအယာနဲ႔ ေခါင္းစြပ္ကုိ ခၽြတ္ခုိင္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္လဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာအတြက္ ေခါင္းစြပ္ကုိ ခၽြတ္ခုိင္းရတာပါလိမ့္ေပါ့။ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနတုန္းမွာဘဲ..

"ေခါင္းစြပ္ကုိ ျမန္ျမန္ခၽြတ္..."

မ်က္ႏွာထားက ခပ္တည္တည္။ ဒုကၡ။ ဒီရဲတုိက္တစ္ေလ်ာက္ လုံၿခဳံေရးအရ ေခါင္းစြပ္မ၀တ္ရဘူးထင္ပါရဲ ့။ က်ေနာ္လဲ က်ေနာ္စြပ္ထားတဲ့ ေခါင္းစြပ္ကုိ အျမန္ခၽြတ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ဓါတ္ပုံေတြ ဆက္ရုိက္ေနလုိက္တယ္။ လုံၿခံဳေရးရဲသားလဲ လွည့္ထြက္သြားတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုထဲက ကုိကုိႀကီးက.. ဒါ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး.. ဒီလုိမျဖစ္သင့္ဘူး... ေခါင္းစြပ္၀တ္ထားလုိ႔လဲ သူတုိ႔ လုံၿခဳံေရးကုိ ဘာမွ မထိခုိက္ႏုိင္ဘူး... ဆုိၿပီး...

"ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္န႔ဲ ေခါင္းစြပ္ကုိ ခၽြတ္ခုိင္းရတာလဲ..."
အဲဒီ လုံၿခဳံေရး ရဲသားကုိ ကုိကိုႀကီးက လွမ္းေအာ္ၿပီးေမးလုိက္တာပါ။ သူေမးလုိက္မိတာ တကယ္မွန္သြားတယ္။ မေမးလုိက္မိရင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ လွည့္ျပန္ခဲ့ရမွာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီ လုံၿခဳံေရးရဲသားက ဘာျပန္ေျပာလုိက္သလုိဆုိေတာ့...

သူ၀တ္စြပ္ထားတဲ့ ေခါင္းစြပ္က မန္ခ်က္စတာယူႏုိက္တက္တံဆိပ္ရုိက္ႏွိပ္ထားတဲ့ ေခါင္းစြပ္..။
က်ေနာ့္ေဖးဘရိတ္က လီဗာပူး...။
မန္ခ်က္စတာကုိ ၾကည့္လုိ႔မရဘူး...။
ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းစြပ္ကုိ ခၽြတ္ခုိင္းတာပါ... တဲ့။ ။

ကဲဗ်ာ.. မွတ္ကေရာ... ဦးစံရွားေလသံႏွင့္ မွားတဲ့အခါလဲ မွားေပမေပါ့.. လုိ႔ ေျပာရမလုိေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ငုိအားထက္ ရယ္အားသန္ပါဘဲ။ အဲဒီလို ေျပာၿပီး သူကလဲ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးႀကီးျဖစ္ေနေလရဲ ့။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ရင္းရင္းနီးနီးစကားေျပာၿပီး သူႏွင့္အတူ ဓါတ္ပုံရုိက္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့... သူႏွင့္အတူ တာ၀န္က်ေနတဲ့ ရဲေမတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီးလာေျပာတယ္။

"သူတုိ႔ ဓါတ္ပုံရုိက္ခ်င္ရင္ အထဲကို ေပး၀င္လုိက္ပါလား" တဲ့။

ဒီလုိနဲ႔ ပုိက္ဆံတစ္ျပားမွ မကုန္ဘဲ ရဲတုိက္ႀကီးအတြင္း ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းေရွ ့မွာ ဓါတ္ပုံရုိက္ခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒီရဲသားႀကီးကလဲ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္အတူ လုိက္လာပါတယ္။ တစ္ျခားလုံၿခဳံေရးေတြ လာစစ္ရင္ ျပႆနာမျဖစ္ေအာင္လုိ႔ ထင္ပါ့။ အမွန္ဆုိ ဘယ္ေနရာ၀င္၀င္ ၀င္ခက ၁၃ ေပါင္။ က်ေနာ္တုိ႔ ကံေကာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ တြတ္ပီ ကံေကာင္းၿပီ ေပါ့။

က်ေနာ္ေတြ႔ႀကဳံခဲ့တဲ့ ထူးေထြဆန္းျပားတ့ဲအရာက အဲဒါပါဘဲ။ တေစၦသရဲ နာနာဘာ၀ေတြကုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ မေတြ႔ရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုက ေတာ္၀င္မိသားစု၀င္ေတြမွ မဟုတ္ဘဲ။


.................

၀င္ဆာရဲတုိက္ႀကီးသုိ႔ေရာက္ရွိျခင္း

က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု Stonehenge က အျပန္မွာ အခ်ိန္ရေသးတဲ့အတြက္ Windsor Castle (၀င္ဆာရဲတုိက္ႀကီး)ဘက္ လွည့္ပတ္၀င္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၀င္ဆာရဲတုိက္ႀကီးမွာ ယခုလက္ရွိၿဗိတိသွ်ဘုရင္မ ေနထုိင္ေလ့ရွိတယ္လုိ႔သိရပါတယ္။ ဘက္ကင္ဟမ္နန္းေတာ္မွာတစ္လွည့္ ၀င္ဆာရဲတုိက္ႀကီးမွာ တစ္လွည့္စံျမန္းတယ္လုိ႔ ကုိကုိႀကီးက ေျပာျပပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘုရင္မႀကီး ရဲတုိက္ထဲမွာ ရွိ မရွိ သိခ်င္ရင္ ရဲတုိက္ႀကီးေပၚက အလံတုိင္ကုိသာ ၾကည့္လုိက္ပါတဲ့။ အလံလြင့္ထူထားရင္ ဘုရင္မႀကီးရွိတယ္ဆုိတဲ့ သေကၤတပါဘဲတဲ့။ ကုိကုိႀကီးေျပာျပတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲတုိက္နားေရာက္ေတာ့ အလံတုိင္ကုိ ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ လြင့္ထူထားတဲ့အလံက ေလထဲမွာ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြားပါဘဲ။
ဒါဆုိ ေသခ်ာၿပီေပါ့။ ဘုရင္မႀကီး ၀င္ဆာရဲတိုက္ထဲမွာ ရွိတယ္။

ရဲတုိက္ႀကီးထဲ က်ေနာ္တုိ႔မ၀င္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ရဲတုိက္ပိတ္ခါနီးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ ကုိကုိႀကီးရဲ ့ေျပာစကားအရ တကယ္လုိ႔ ရဲတုိက္ထဲ ၀င္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ၁၃ ေပါင္ေလာက္ေပးရတယ္တဲ့။ ၾကည့္စရာေတြမ်ားလြန္းတဲ့အတြက္ မနက္ကထဲက ၀င္ႀကည့္ၿပီး ညေနေလာက္မွ ျပန္ထြက္သင့္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ၀င္ရက်ိဳးနပ္မွာပါတဲ့။ အခုေတာ့ ညေန ငါးနာရီထုိးခါနီးဆုိေတာ့ ၀င္မၾကည့္တာ ေကာင္းပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔လဲ ရဲတုိက္ႀကီးရဲ ့ အျပင္ဘက္ကေနၿပီး လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈ ဓါတ္ပုံရုိက္ယူခဲ့ၾက ၿပီး အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိပါေတာ့။ ။

ရဲတုိက္သမုိင္းကုိ နဲနဲ ဖတ္ျဖစ္တယ္။

၁၀၇၀ ႏွင့္၁၀၈၅ ၾကားကာလမွာ ေအာႏုိင္သူ၀ီလ်ံ (William the Conqueror)က စတင္ၿပီး သစ္သားအေဆာက္အဦအျဖစ္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ တစ္စတစ္စ ေက်ာက္တုံးရဲတုိက္ႀကီးအျဖစ္ေျပာင္းလဲတည္ေဆာက္ခဲ့တာပါ။
ရဲတုိက္ႀကီးရဲ ့အက်ယ္အ၀န္းကေတာ့ စတုရန္းေပ ၄၈၄၀၀၀ခန္႔ရွိပါတယ္။
ဘုရင့္မ်ိဳးႏြယ္အဆက္ဆက္တုိ႔ရဲ ့ အေရးပါအရာေရာက္တဲ့ အဓိကအေဆာက္အဦထဲမွာ ၀င္ဆာရဲတုိက္ႀကီးလဲ ဘက္ကင္ဟမ္နန္းေတာ္ (လန္ဒန္) ေဟာ္လီရုဒ္နန္းေတာ္(ေအဒင္ဘရာ)တုိ႔ႏွင့္အတူ ပါ၀င္ပါတယ္။ စစ္ေရးအရ ခံတပ္နံရံေတြကို ခုိင္ခံ့စြာ ေဆာက္လုပ္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ရဲတုိက္ႀကီးဟာ ႏွစ္ေပါင္း ကုိးရာေက်ာ္ကာလအတြင္း အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲခံခဲ့ရေပမဲ့ မူလပုံစံအေနအထားကေတာ့ မပ်က္စီးသြားခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီရဲတုိက္ႀကီးဟာ သိမ္းျမစ္ကမ္းေဘးမွာ တည္ရွိၿပီး ၿမိဳ့ေတာ္လန္ဒန္ႏွင့္မုိင္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ေ၀းကြာပါတယ္။
၁၁၇၀ခုႏွစ္မ်ားမွာ အဂၤလန္ကုိ ဒုတိယ ဟင္နရီဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ သူ႔လက္ထက္မွာ သစ္သားခံတပ္ ရဲတုိက္ႀကီးရဲ ့ ေနရာမွာ ေက်ာက္တုံးတုိ႔ႏွင့္အစားထုိးၿပီး ပုိမုိ ခုိင္ခန္႔ေအာင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၃၅၀ ခုႏွစ္မ်ားေရာက္တဲ့အခါ တတိယအက္ဒ္၀ါ့ဒ္ဘုရင္ အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္မွာ ဒုတိယဟင္နရီဘုရင္ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ရဲတုိက္ႀကီးရဲ ့အစိတ္အပုိင္းမ်ားစြာကို ၿဖိဳခ်ဖ်က္ဆီးပစ္ၿပီး
ရဲတုိက္ႀကီးရဲ ့အလယ္တည့္တည့္မွာ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ အေဆာက္အဦကုိ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီပုံစံဟာ ပုံစံမပ်က္ ယေန႔ထက္တုိင္ေအာင္ပါဘဲ။

၁၄၆၁-၁၄၈၃ခုႏွစ္ စတုတၳအက္ဒ္၀ါ့ဒ္ဘုရင္လက္ထက္မွာ စိန္႔ေဂ်ာ့ဂ်္ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းကုိ စတင္တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး ၁၅၀၉-၁၅၄၇ ခုႏွစ္ အ႒မဟင္နရီဘုရင္လက္ထက္မွာ အၿပီးသတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအ႒မဟင္နရီဘုရင္ရဲ ့ ရုပ္ကလာပ္ကုိ အဲဒီဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းထဲမွာဘဲ ျမွဳပ္ႏွံခဲ့တယ္လုိ႔ သမုိင္းက ဆုိပါတယ္။


ရဲတုိက္ရဲ ့ အသြင္အျပင္ကေတာ့ ေအာက္ပါအတုိင္းပါဘဲ။ ပုံေလးႏွင့္တုိက္ဆုိင္ၾကည့္လုိ႔ရပါတယ္။

Key to plan (right)

• A: The Round Tower
• B: The Upper Ward, The Quadrangle (as this courtyard is known)
• C: The State Apartments
• D: Private Apartments, overlooking the East terrace
• E: South Wing, overlooking The Long Walk
• F: Lower Ward
• G: St George's Chapel
• H: Horseshoe Cloister
• K: King Henry VIII Gate (principal entrance)
• L: The Long Walk
• M: Norman Gate
• N: North Terrace
• O: Edward III Tower
• T: The Curfew Tower

မွတ္ခ်က္။
အက်ယ္ကုိ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာႏွင့္ဒီမွာ ၿပီးေတာ့ ဒီမွာ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။

......

Stonehenge သုိ႔ အလည္တစ္ေခါက္

မွတ္မိေသးတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ ကြန္ပ်ဴတာေတြ စတင္ၿပီး အသုံးမ်ားခါစကအခ်ိန္။
အားလုံးက ကြန္ပ်ဴတာဆုိေတာ့ က်ေနာ္လဲ ကြန္ပ်ဴတာဘဲေပါ့။ အမွန္ဆုိ က်ေနာ္က ေတာသားမုိ႔လားမသိဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာထက္ လက္ဆခပ္ျပင္းျပင္းေလးရုိက္ရတဲ့ လက္ႏွိပ္စက္ကုိ ပုိႏွစ္သက္မိခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ လက္ႏွိပ္စက္သင္တန္း တက္ခဲ့ဖူးတာပါ။

ဒါေပမဲ့ ေခတ္ကာအေျခအေနအရ လက္ႏွိပ္စက္ေတြ သိပ္အသုံးမတည့္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။ ကြန္ပ်ဴတာေခတ္ႀကီးထဲ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီေလ။ ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ကြန္ပ်ဴတာ အသုံးျပဳဖုိ႔ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံး သြား၀ယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ Desktop, Window Me, Piii စက္ကေလးပါ။ အမွန္ဆုိ က်ေနာ္က ကြန္ပ်ဴတာကုိ ရင္းႏွီးေသးတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ျပန္ေျပာရရင္လဲ နဲနဲရယ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ကြန္ပ်ဴတာကုိ ေရြးခ်ယ္တဲ့ အဓိက အရာက ေမာ္နီတာပါ။ ေမာ္နီတာက Background picture ကုိ ၾကည့္ၿပီးေရြးခဲ့တာေလ။
ေနာက္ခံရုပ္ပုံေတြကုိ ႀကိဳက္သလုိေျပာင္းလဲႏုိင္တာကုိ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရႈခင္းေကာင္းတဲ့ ေမာ္နီတာေလးကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီရႈခင္းပုံေလးက Stonehenge ပုံေလးပါ။ အဲဒီ Stonehengeကုိ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိမွန္းက်ေနာ္ မသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အရမ္းႏွစ္သက္မိခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ လန္ဒန္ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္မွာ အဲဒီ Stonehenge ကုိ အမွတ္ရမိတာနဲ႔ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေမးၾကည့္လုိက္တယ္။ Stonehengeက အေမရိကားမွာလား အဂၤလန္မွာလားေပါ့။ သူတုိ႔ကေျပာတယ္။ အဂၤလန္မွာတဲ့။ လန္ဒန္နဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူးတဲ့။ ဟာ.. ဒါဆုိ ဟန္က်တာေပါ့.. တစ္ရက္ရက္ေတာ့ သြားၾကရေအာင္..ဆုိၿပီး ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပါဘဲ။ လန္ဒန္မွာ ေနလာတာ တစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္သြားၿပီ။ မသြားျဖစ္လုိက္ဘူး။

လြန္ခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာ ၁၆ ရက္ေန႔က က်ေနာ့္အာသာဆႏၵေလး အေကာင္အထည္ေပၚသြားတယ္။ Stonehengeကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ လန္ဒန္အရင္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကုိကုိႀကီးက ကားေမာင္းၿပီးလုိက္ပုိ႔ေပးတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း က်ေနာ္ရယ္ ကုိမင္းထက္ရယ္ ကုိခင္ေမာင္ေဌးရယ္ေပါ့။ အဲဒီ Stonehengeက အျပန္မွာ နာမည္ႀကီး Windsor ရဲတုိက္ႀကီးကုိလဲ၀င္ေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ေသးတယ္။ စိတ္ရွည္စြာ အခမဲ့ လုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့တဲ့ ကုိကိုႀကီးကုိ အထူးေက်းဇူးတင္လုိ႔ မဆုံးပါဘူး။

လန္ဒန္ကေန ေန႔လည္ ၁၂နာရီခြဲေလာက္က စတင္ထြက္ခြါၿပီး ေန႔လည္ ၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ Stonehenge ကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ကြင္းျပင္ကုန္းျမင့္ေဒသမွာ တည္ရွိတဲ့အတြက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကဘဲ Stonehenge ကို အထင္းသားျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ မ်က္စိတစ္ဆုံး စိမ္းညိဳ့ညိဳ့ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးေတြ ေနရာယူထားတဲ့အတြက္ မ်က္စိပသာဒအလြန္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလကေတာ့ ထန္သလားမေမးနဲ႔။ အခုလုိ ေႏြကုန္ခါနီးေလးမွာေတာင္ ေလတုိက္ဖန္မ်ားေတာ့ အရမ္းေအးတယ္။ ေဆာင္းပုိင္းဆုိ မစဥ္းစားရဲစရာပါဘဲ။

၀င္ေၾကး ၆ ေပါင္ခြဲစီေပးရပါတယ္။ Stonehenge ရဲ ့ရႈေဒါင့္ေပါင္းစုံကေန ၾကည့္ရႈေလ့လာရင္း နားေထာင္ဖုိ႔ Audio စက္ကေလး တစ္လုံးစီေပးတယ္။ ေဘးပတ္လည္ကဘဲ ၾကည့္ရႈရပါတယ္။ အထဲကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ၀င္ခြင့္မေပးဘူးလုိ႔ သိရပါတယ္။ ႀကိဳးေလးနဲ႔ စည္းတားထားတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ မနီးမေ၀းကဘဲ ဓါတ္ပုံေတြ တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ရုိက္ခဲ့ပါတယ္။

၀င္ခြင့္လက္မွတ္(လက္ကမ္းစာေစာင္)ေလးမွာ သမုိင္းအက်ဥ္းေရးထားတာေတြ႔ရတယ္။

Stonehenge ဟာ သမုိင္းမတုိင္မီ ၿဗိတိသွ်ကၽြန္းေလးရဲ ့ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုႏွင့္ ကမၻာ့အေမြအႏွစ္တစ္ခုျဖစ္တယ္။
ေရွးလူမ်ိဳးေတြက ေနႏွင့္လရဲ ့
လမ္းေၾကာင္းကုိရွာေဖြေတြ႔ရွိၿပီးမွ ဒီ Stonehenge ကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့တာပါ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ေနႏွင့္လကုိ ကုိးကြယ္ဖုိ႔တည္ေဆာက္ခဲ့တာဆုိလဲ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ ယဇ္ပူေဇာ္မႈ(သတ္ျဖတ္မႈ)ကုိ အဲဒီေနရာမွာ စီရင္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ ့ ရုပ္ကလာပ္ေတြကုိလဲ အဲဒီနားတစ္ေလ်ာက္မွာ ျမွဳပ္ႏွံခ့ဲၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

Stonehenge ထဲက အႀကီးစားေက်ာက္တုံး(Sarsen stones)မ်ားကုိ ၁၉ မုိင္ခန္႔ေ၀းတဲ့ Marlborough Downs ကေနသယ္ေဆာင္လာၿပီး အေသးစားေက်ာက္တုံး(Bluestones) မ်ားကုိေတာ့ မုိင္ ၂၄၀ ခန္႔ေ၀းကြာတဲ့ ေ၀လျပည္နယ္ Preseli Mountainsကေန ကုန္းတစ္တန္ ေရတစ္တန္ သယ္ေဆာင္လာရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အနီးအနားမွာေတာ့ ျမစ္ေခ်ာင္း အင္းအုိင္တုိ႔ကုိ က်ေနာ္ မေတြ႔ရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့ ေက်ာက္တုံးႀကီးေတြကုိ ဒီေလာက္ေ၀းလံတဲ့အရပ္ေတြက ကာယအားသုံးၿပီး သယ္ေဆာင္လာခဲ့ၾကတာဟာ အ့ံၾသစရာေကာင္းလွပါတယ္။

ဒီ Stonehenge ကုိ အဆင့္သုံးဆင့္ (အခ်ိန္ကာလသုံးမ်ိဳး) တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္လုိ႔လဲ မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။
၁။ဘီစီ ၃၀၅၀ (လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀၅၀)ေလာက္က ေဘးပတ္လည္ ပတ္တြင္း(ditch)ကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။

၂။ဘီစီ ၂၆၀၀ (လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၄၆၀၀)ေလာက္မွာ အလည္က ယခု Stonehenge ေနရာကုိ သစ္သားအေဆာက္အဦအျဖစ္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့တယ္။

၃။ဘီစီ ၂၅၀၀-၁၅၀၀ (လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၄၅၀၀-၃၅၀၀)ေလာက္ကစၿပီး ေက်ာက္တုံးေတြႏွင့္ေဆာက္လုပ္လိုက္ ျပန္ျပင္လုိက္နဲ႔ ေဆာက္လုပ္မႈကာလ ႏွစ္တစ္ေထာင္ခန္႔ၾကာခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

အခု လက္ရွိအေနအထားကေတာ့ ျမင္ရတဲ့အတုိင္း ေက်ာက္တုံးသက္သက္ခ်ည္းဘဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ကမၻာ့အံ့ခ်ီးဖြယ္ေတြအနက္က ဒီStonehenge ဟာလဲ ကမၻာ့ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္တစ္ခုအျဖစ္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေနလ်က္ပါဘဲ။


မွတ္ခ်က္။
အျပည့္အစုံကုိ သိခ်င္ရင္ ဒီမွာ ဖတ္ရႈေလ့လာႏုိင္ပါတယ္။


.......