က်ေနာ္ Pre-sessional courses တက္ေနစဥ္အတြင္းမွာ ထူးျခားတာသုံးမ်ိဳးေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ပန္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထူးဆန္းမႈေလးေတြပါ။
က်ေနာ့္အတန္းမွာ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ရွစ္ေယာက္တိတိရွိတယ္လုိ႔ အရင္ပုိ႔စ္မွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီရွစ္ေယာက္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားက က်ေနာ္အပါအ၀င္မွ ႏွစ္ေယာက္ထဲပါ။ အျခားတစ္ေယာက္က ျပင္သစ္က ေက်ာင္းသားပါ။ က်န္တဲ့ ေျခာက္ေယာက္က ေက်ာင္းသူေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ေန႔မွာ အ၀တ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္းရဲတဲ့ႏုိင္ငံက ျဖစ္မွာပါလို႔ က်ေနာ္ထင္မိလုိက္တယ္။ ေနာက္မွ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဂ်ပန္မေလးေတြျဖစ္မွန္းက်ေနာ္သိလုိက္ရတယ္။
ျမန္မာတစ္ေယာက္ (က်ေနာ္)၊ ျပင္သစ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၊ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္၊ ထုိင္၀မ္ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္ (ဂ်ပန္ႏွင့္ထုိင္၀မ္ ေက်ာင္းသားဦးေရမ်ားတ့ဲအတြက္ တစ္အုပ္စုထဲမွာ ႏုိင္ငံတူ ျဖစ္ေနတာပါ)၊ ဂ်ာမနီေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္၊ ထုိင္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္၊ စုစုေပါင္း ၈ ေယာက္ပါ။
ထုိင္၀မ္ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာရင္ တရုတ္လုိဘဲ ေျပာၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္လုိ မေျပာပါဘူး။ အတန္းထဲမွာ Debate လုပ္တဲ့အခါက လြဲရင္ေပါ့။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္အခ်ိန္မွာဘဲေတြ႔ေတြ႔ ဂ်ပန္လုိ လုံး၀မေျပာပါဘူး။ အဂၤလိပ္လုိဘဲ ေျပာဆုိၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ က်ေနာ္က (ထမင္းစားေရေသာက္ ဂ်ပန္စကားေလးငါးလုံးေလာက္ က်ေနာ္သိတယ္) ဂ်ပန္လုိ ႏႈတ္ဆက္ရင္ေတာင္ သူတုိ႔က အဂၤလိပ္လုိ ျပန္ေျပာၾကပါတယ္။
က်ေနာ္က သူတုိ႔ကုိ ေမးၾကည့္တယ္။ နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္အခ်ိန္ဘဲ ေတြ႔ေတြ႔ အဂၤလိပ္လုိဘဲ ေျပာၾကတာလားလုိ႔။ သူတုိ႔ျပန္ေျဖတာက အတုယူစရာပါ။ ဒီႏုိင္ငံကို လာခဲ့တာ ဂ်ပန္စကားေျပာဖုိ႔လာခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ကၽြမ္းက်င္ဖုိ႔လာခဲ့တာ။ ပုိက္ဆံေတြလဲ အမ်ားႀကီး ကုန္က်တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ တစ္ျခားဂ်ပန္ေတြနဲ႔ေတာင္ မေတြ႔ခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေနရာမွာဘဲ ေတြ႔ေတြ႔ ဘယ္သူ႔ကုိဘဲ ေတြ႔ေတြ႔ အဂၤလိပ္လုိဘဲ ေျပာမယ္တဲ့။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ထူးဆန္းလုိ႔ေနပါေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတြ႔ၾကရင္ အဂၤလိပ္လုိ စကားေျပာရမွာ အလြန္ရွက္ၿပီး ျမန္မာလုိဘဲ ေျပာျဖစ္ၾကလုိ႔ပါ။
ေနာက္ ဒီထက္ထူးဆန္းတာက အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔က ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဆုိေတာ့ သိတယ္မဟုတ္လား။ ဥစၥာမခ်မ္းသာေပမဲ့ မာနေတြခ်မ္းသာတယ္။ ပညာမတတ္ေပမဲ့ ေအာက္က်ိဳ ့သင္ယူရမွာ ရွက္ေၾကာက္တတ္တယ္။ အဲဒီလို လူမ်ိဳးေတြေလ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေန႔လည္စာအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ပုိက္ဆံေတြ မကုန္သင့္ဘဲ အကုန္အက်မ်ားရတယ္။
တစ္ေန႔မွာ
ဂ်ပန္မေလးတစ္ေယာက္က စားစရာေတြကုိ ေဘာက္စ္တစ္ခုထဲထည့္ၿပီး အတန္းထဲယူလာတယ္။ အနံ႔ေလးက ေမႊးလုိ႔ႀကိဳင္လုိ႔။ က်ေနာ္က ဘယ္က၀ယ္လာတာလဲလုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။ ၀ယ္လာတာမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ အလကား လာေကၽြးတဲ့သူရွိတယ္။ အဲဒီမွာ သြားယူရင္ အလကားရတယ္တဲ့။
ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ထမင္းလာေကၽြးတဲ့သူကုိ က်ေနာ္သြားၾကည့္လုိက္တယ္။ ဟိႏၵဴလုိလုိ ဆစ္ခ္လုိလုိ လူတစ္ေယာက္က တြန္းလွည္းတစ္စီးနဲ႔ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြကုိ ယူေဆာင္လာၿပီး အလွဴဒါနျပဳလုပ္ေနတာပါ။ အခ်ိဳပြဲေတြေတာင္ပါလုိက္ေသးတယ္။ ေန႔တုိင္း ေန႔လည္ပုိင္း ၁၂ နာရီေလာက္မွာ လာေကၽြးေနက်လုိ႔ သိရပါတယ္။ လက္တြန္းလွည္းေပၚမွာရွိတဲ့ စားေသာက္ဖြယ္ေတြကုိ စားရဖုိ႔ တန္းစီၿပီးေစာင့္ရပါတယ္။ က်ေနာ္သြားၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဂ်ပန္မေလးႏွစ္ေယာက္လဲ အပါအ၀င္ေပါ့။ အစားအစာအားလုံးက သက္သတ္လြတ္ေတြပါ။
ဂ်ပန္မေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီက ရလာတ့ဲ အစားအစာကုိ ၿခိဳးၿခံစားၿပီး ညေနစာအတြက္ တစ္၀က္ခြဲၿပီးခ်န္ထားၾကပါတယ္။ သူတုိ႔က အစားအေသာက္ကုိ အဲဒီေလာက္အထိ ၿခိဳးၿခံၾကတာကလား။ က်ေနာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံဆုိတာ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံးႏုိင္ငံထဲမွာ ပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ ပုိက္ဆံကုိ လုိအပ္မွ သုံးတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ လုံး၀ေမ့မထားၾကပါဘူး။
၀န္ခံပါတယ္။ ဂ်ပန္မေလးေတြ တန္းစီၿပီးစားေသာက္ခဲ့အစားအစာေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ မစားဖူးခဲ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ တန္းစီရမွာ ရွက္လြန္လြန္းလုိ႔ပါ။ အမွန္ဆုိ အဲဒီ မရွက္သင့္တဲ့ေနရာမွာ ရွက္ေနတာကုိက ရွက္စရာျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဂ်ပန္မေလးေတြ တြန္းလွည္းေပၚက အစားအစာကုိ ရရွိဖုိ႔အတြက္ ေန႔စဥ္တန္းစီၿပီးေစာင့္ေနတာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အလြန္ပင္ ထူးဆန္းတဲ့အရာတစ္ခုရယ္ပါ။
ႀကဳံတုန္းေျပာရဦးမယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္နဲ႔ က်ေနာ္ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ သူ႔နာမည္က ခအုိရိတဲ့။ အတန္းထဲမွာ စာအေတာ္ဆုံးလုိ႔ ေျပာရင္ရတယ္။ စပ္မိစပ္ရာေျပာရင္း ခအုိရိ... အသက္အရြယ္အရ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ သင့္ၿပီ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိေသးဘူးလား လုိ႔ က်ေနာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ပထမရည္ရြယ္ခ်က္က မာစတာရဖုိ႔၊ ဒုတိယက ေဒါက္တာ(Ph.D)ဘြ႔ဲရဖုိ႔၊ ၿပီးမွ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ စဥ္းစားမယ္တဲ့။
ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြရဲ ့စိတ္ဓါတ္က ခုိင္မာတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံႀကီးတုိးတက္ေနတာျဖစ္မယ္။
ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳးေတြက စကားေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ဘက္သားကုိ အထင္ႀကီးေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေစတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးသင္ၾကားေပးတဲ့ေနရာမွာေပါ့။ အတန္းခ်ိန္ကုိ အတိအက်ေရာက္ရွိရမယ္၊ မေရာက္ရွိရင္ အေရးယူမယ္ ဘာညာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အတန္းခ်ိန္အတြင္း မုိဘုိင္းေတြပိတ္ထားရမယ္၊ မုိဘုိင္းျမည္သံၾကားရင္ ဘယ္လုိ အေရးယူမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔လဲ သူတုိ႔ရဲ ့ဖိန္႔လုံးေတြေနာက္ ေမွ်ာပါၿပီး အခ်ိန္တိက်စြာ ေက်ာင္းတက္တယ္၊ မုိဘုိင္းေတြလဲ ပိတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္အတန္းေနာက္က်တာက ေက်ာင္းသားေတြမဟုတ္ဘူး၊ စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာဘဲ ေနာက္က်ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ စာသင္ခ်ိန္အတြင္း မုိဘုိင္းျမည္သံၾကားရင္ ဆရာ(ဆရာမ)ေတြရဲ ့ မုိဘုိင္းေတြခ်ည္းဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔လဲ ၿဗိတိသွ်ပါး နဲနဲ၀လာလုိ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြ ေနာက္က်လာတယ္။ တစ္ေန႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေျမေအာက္ဘူတာရုံကထြက္ၿပီး ေက်ာင္းကုိ လမ္းေလ်ာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ လမ္းမွာ အဲဒီဂ်ပန္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔တယ္။ မိန္းခေလးတန္မဲ့ အတင္းေျပးလႊားေနတာေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ေျဖးေျဖးသြားပါ ခအုိရိရယ္... ေခ်ာ္လဲေနပါဦးမယ္ လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာလုိက္တယ္။ သူကျပန္ေျပာတယ္။ အခုဆယ္နာရီထုိးဖုိ႔ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ဘဲ လုိေတာ့တယ္၊ ၁၀ နာရီမွာ အတန္းထဲ ေရာက္မွ ျဖစ္မယ္ တဲ့။ နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကြက္တိဘဲ။ ဆယ္နာရီထုိးဖုိ႔ ႏွစ္မိနစ္ဘဲ လုိေတာ့တယ္။ ၁၀ နာရီမွာ အတန္းစမယ္ေလ။
ေျပးရင္းနဲ႔ သူေျခလိပ္သြားၿပီး ေခ်ာ္လဲမလုိ ျဖစ္သြားတာေလးကုိေတြ႔လုိ႔ က်ေနာ္ေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။ အမွန္ဆုိ သူႏွင့္က်ေနာ္က အတန္းအတူတူေလ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က စည္းကမ္းေတြနဲ႔ ေနသားက်ေနတဲ့ ႏုိင္ငံကလူ၊ က်ေနာ္တုိ႔က ေနခ်င္သလုိေနလာခဲ့ၾကတဲ့သူဆုိေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးေနရာမွာ အကြာႀကီးကြာေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ၿခဳံေျပာရရင္ေတာ့..
၁။သူတုိ႔ (ဂ်ပန္မေလးေတြ)အခ်င္းခ်င္းေတြ႔တဲ့အခါ အဂၤလိပ္လုိ စကားေျပာျခင္း
၂။အစားအေသာက္ကုိ ၿခဳိးၿခံၿပီး အခမဲ့အစားအစာအတြက္ တန္းစီၿပီး ရယူျခင္း
၃။စည္းကမ္းတိက်ၿပီး စိတ္ဓါတ္ခုိင္မာျခင္း
အဲဒီသုံးမ်ိဳးကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ တကယ္ကုိ ထူးဆန္းလို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ သူတုိ႔ဆီက အခုလုိ အရည္အခ်င္းမ်ိဳးကုိ အမွန္အကန္ အတုယူသင့္တယ္ဆုိတာကေတာ့ ျငင္းလုိ႔မရႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္းပါ။ ။
က်ေနာ့္အတန္းမွာ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ရွစ္ေယာက္တိတိရွိတယ္လုိ႔ အရင္ပုိ႔စ္မွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီရွစ္ေယာက္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားက က်ေနာ္အပါအ၀င္မွ ႏွစ္ေယာက္ထဲပါ။ အျခားတစ္ေယာက္က ျပင္သစ္က ေက်ာင္းသားပါ။ က်န္တဲ့ ေျခာက္ေယာက္က ေက်ာင္းသူေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ေန႔မွာ အ၀တ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္းရဲတဲ့ႏုိင္ငံက ျဖစ္မွာပါလို႔ က်ေနာ္ထင္မိလုိက္တယ္။ ေနာက္မွ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဂ်ပန္မေလးေတြျဖစ္မွန္းက်ေနာ္သိလုိက္ရတယ္။
ျမန္မာတစ္ေယာက္ (က်ေနာ္)၊ ျပင္သစ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၊ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္၊ ထုိင္၀မ္ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္ (ဂ်ပန္ႏွင့္ထုိင္၀မ္ ေက်ာင္းသားဦးေရမ်ားတ့ဲအတြက္ တစ္အုပ္စုထဲမွာ ႏုိင္ငံတူ ျဖစ္ေနတာပါ)၊ ဂ်ာမနီေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္၊ ထုိင္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္၊ စုစုေပါင္း ၈ ေယာက္ပါ။
ထုိင္၀မ္ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာရင္ တရုတ္လုိဘဲ ေျပာၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္လုိ မေျပာပါဘူး။ အတန္းထဲမွာ Debate လုပ္တဲ့အခါက လြဲရင္ေပါ့။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္အခ်ိန္မွာဘဲေတြ႔ေတြ႔ ဂ်ပန္လုိ လုံး၀မေျပာပါဘူး။ အဂၤလိပ္လုိဘဲ ေျပာဆုိၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ က်ေနာ္က (ထမင္းစားေရေသာက္ ဂ်ပန္စကားေလးငါးလုံးေလာက္ က်ေနာ္သိတယ္) ဂ်ပန္လုိ ႏႈတ္ဆက္ရင္ေတာင္ သူတုိ႔က အဂၤလိပ္လုိ ျပန္ေျပာၾကပါတယ္။
က်ေနာ္က သူတုိ႔ကုိ ေမးၾကည့္တယ္။ နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္အခ်ိန္ဘဲ ေတြ႔ေတြ႔ အဂၤလိပ္လုိဘဲ ေျပာၾကတာလားလုိ႔။ သူတုိ႔ျပန္ေျဖတာက အတုယူစရာပါ။ ဒီႏုိင္ငံကို လာခဲ့တာ ဂ်ပန္စကားေျပာဖုိ႔လာခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ကၽြမ္းက်င္ဖုိ႔လာခဲ့တာ။ ပုိက္ဆံေတြလဲ အမ်ားႀကီး ကုန္က်တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ တစ္ျခားဂ်ပန္ေတြနဲ႔ေတာင္ မေတြ႔ခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေနရာမွာဘဲ ေတြ႔ေတြ႔ ဘယ္သူ႔ကုိဘဲ ေတြ႔ေတြ႔ အဂၤလိပ္လုိဘဲ ေျပာမယ္တဲ့။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ထူးဆန္းလုိ႔ေနပါေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတြ႔ၾကရင္ အဂၤလိပ္လုိ စကားေျပာရမွာ အလြန္ရွက္ၿပီး ျမန္မာလုိဘဲ ေျပာျဖစ္ၾကလုိ႔ပါ။
ေနာက္ ဒီထက္ထူးဆန္းတာက အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔က ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဆုိေတာ့ သိတယ္မဟုတ္လား။ ဥစၥာမခ်မ္းသာေပမဲ့ မာနေတြခ်မ္းသာတယ္။ ပညာမတတ္ေပမဲ့ ေအာက္က်ိဳ ့သင္ယူရမွာ ရွက္ေၾကာက္တတ္တယ္။ အဲဒီလို လူမ်ိဳးေတြေလ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေန႔လည္စာအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ပုိက္ဆံေတြ မကုန္သင့္ဘဲ အကုန္အက်မ်ားရတယ္။
တစ္ေန႔မွာ
ဂ်ပန္မေလးတစ္ေယာက္က စားစရာေတြကုိ ေဘာက္စ္တစ္ခုထဲထည့္ၿပီး အတန္းထဲယူလာတယ္။ အနံ႔ေလးက ေမႊးလုိ႔ႀကိဳင္လုိ႔။ က်ေနာ္က ဘယ္က၀ယ္လာတာလဲလုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။ ၀ယ္လာတာမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ အလကား လာေကၽြးတဲ့သူရွိတယ္။ အဲဒီမွာ သြားယူရင္ အလကားရတယ္တဲ့။
ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ထမင္းလာေကၽြးတဲ့သူကုိ က်ေနာ္သြားၾကည့္လုိက္တယ္။ ဟိႏၵဴလုိလုိ ဆစ္ခ္လုိလုိ လူတစ္ေယာက္က တြန္းလွည္းတစ္စီးနဲ႔ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြကုိ ယူေဆာင္လာၿပီး အလွဴဒါနျပဳလုပ္ေနတာပါ။ အခ်ိဳပြဲေတြေတာင္ပါလုိက္ေသးတယ္။ ေန႔တုိင္း ေန႔လည္ပုိင္း ၁၂ နာရီေလာက္မွာ လာေကၽြးေနက်လုိ႔ သိရပါတယ္။ လက္တြန္းလွည္းေပၚမွာရွိတဲ့ စားေသာက္ဖြယ္ေတြကုိ စားရဖုိ႔ တန္းစီၿပီးေစာင့္ရပါတယ္။ က်ေနာ္သြားၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဂ်ပန္မေလးႏွစ္ေယာက္လဲ အပါအ၀င္ေပါ့။ အစားအစာအားလုံးက သက္သတ္လြတ္ေတြပါ။
ဂ်ပန္မေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီက ရလာတ့ဲ အစားအစာကုိ ၿခိဳးၿခံစားၿပီး ညေနစာအတြက္ တစ္၀က္ခြဲၿပီးခ်န္ထားၾကပါတယ္။ သူတုိ႔က အစားအေသာက္ကုိ အဲဒီေလာက္အထိ ၿခိဳးၿခံၾကတာကလား။ က်ေနာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံဆုိတာ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံးႏုိင္ငံထဲမွာ ပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ ပုိက္ဆံကုိ လုိအပ္မွ သုံးတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ လုံး၀ေမ့မထားၾကပါဘူး။
၀န္ခံပါတယ္။ ဂ်ပန္မေလးေတြ တန္းစီၿပီးစားေသာက္ခဲ့အစားအစာေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ မစားဖူးခဲ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ တန္းစီရမွာ ရွက္လြန္လြန္းလုိ႔ပါ။ အမွန္ဆုိ အဲဒီ မရွက္သင့္တဲ့ေနရာမွာ ရွက္ေနတာကုိက ရွက္စရာျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဂ်ပန္မေလးေတြ တြန္းလွည္းေပၚက အစားအစာကုိ ရရွိဖုိ႔အတြက္ ေန႔စဥ္တန္းစီၿပီးေစာင့္ေနတာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အလြန္ပင္ ထူးဆန္းတဲ့အရာတစ္ခုရယ္ပါ။
ႀကဳံတုန္းေျပာရဦးမယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္နဲ႔ က်ေနာ္ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ သူ႔နာမည္က ခအုိရိတဲ့။ အတန္းထဲမွာ စာအေတာ္ဆုံးလုိ႔ ေျပာရင္ရတယ္။ စပ္မိစပ္ရာေျပာရင္း ခအုိရိ... အသက္အရြယ္အရ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ သင့္ၿပီ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိေသးဘူးလား လုိ႔ က်ေနာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ပထမရည္ရြယ္ခ်က္က မာစတာရဖုိ႔၊ ဒုတိယက ေဒါက္တာ(Ph.D)ဘြ႔ဲရဖုိ႔၊ ၿပီးမွ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ စဥ္းစားမယ္တဲ့။
ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြရဲ ့စိတ္ဓါတ္က ခုိင္မာတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံႀကီးတုိးတက္ေနတာျဖစ္မယ္။
ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳးေတြက စကားေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ဘက္သားကုိ အထင္ႀကီးေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေစတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးသင္ၾကားေပးတဲ့ေနရာမွာေပါ့။ အတန္းခ်ိန္ကုိ အတိအက်ေရာက္ရွိရမယ္၊ မေရာက္ရွိရင္ အေရးယူမယ္ ဘာညာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အတန္းခ်ိန္အတြင္း မုိဘုိင္းေတြပိတ္ထားရမယ္၊ မုိဘုိင္းျမည္သံၾကားရင္ ဘယ္လုိ အေရးယူမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔လဲ သူတုိ႔ရဲ ့ဖိန္႔လုံးေတြေနာက္ ေမွ်ာပါၿပီး အခ်ိန္တိက်စြာ ေက်ာင္းတက္တယ္၊ မုိဘုိင္းေတြလဲ ပိတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္အတန္းေနာက္က်တာက ေက်ာင္းသားေတြမဟုတ္ဘူး၊ စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာဘဲ ေနာက္က်ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ စာသင္ခ်ိန္အတြင္း မုိဘုိင္းျမည္သံၾကားရင္ ဆရာ(ဆရာမ)ေတြရဲ ့ မုိဘုိင္းေတြခ်ည္းဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔လဲ ၿဗိတိသွ်ပါး နဲနဲ၀လာလုိ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြ ေနာက္က်လာတယ္။ တစ္ေန႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေျမေအာက္ဘူတာရုံကထြက္ၿပီး ေက်ာင္းကုိ လမ္းေလ်ာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ လမ္းမွာ အဲဒီဂ်ပန္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔တယ္။ မိန္းခေလးတန္မဲ့ အတင္းေျပးလႊားေနတာေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ေျဖးေျဖးသြားပါ ခအုိရိရယ္... ေခ်ာ္လဲေနပါဦးမယ္ လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာလုိက္တယ္။ သူကျပန္ေျပာတယ္။ အခုဆယ္နာရီထုိးဖုိ႔ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ဘဲ လုိေတာ့တယ္၊ ၁၀ နာရီမွာ အတန္းထဲ ေရာက္မွ ျဖစ္မယ္ တဲ့။ နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကြက္တိဘဲ။ ဆယ္နာရီထုိးဖုိ႔ ႏွစ္မိနစ္ဘဲ လုိေတာ့တယ္။ ၁၀ နာရီမွာ အတန္းစမယ္ေလ။
ေျပးရင္းနဲ႔ သူေျခလိပ္သြားၿပီး ေခ်ာ္လဲမလုိ ျဖစ္သြားတာေလးကုိေတြ႔လုိ႔ က်ေနာ္ေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။ အမွန္ဆုိ သူႏွင့္က်ေနာ္က အတန္းအတူတူေလ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က စည္းကမ္းေတြနဲ႔ ေနသားက်ေနတဲ့ ႏုိင္ငံကလူ၊ က်ေနာ္တုိ႔က ေနခ်င္သလုိေနလာခဲ့ၾကတဲ့သူဆုိေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးေနရာမွာ အကြာႀကီးကြာေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ၿခဳံေျပာရရင္ေတာ့..
၁။သူတုိ႔ (ဂ်ပန္မေလးေတြ)အခ်င္းခ်င္းေတြ႔တဲ့အခါ အဂၤလိပ္လုိ စကားေျပာျခင္း
၂။အစားအေသာက္ကုိ ၿခဳိးၿခံၿပီး အခမဲ့အစားအစာအတြက္ တန္းစီၿပီး ရယူျခင္း
၃။စည္းကမ္းတိက်ၿပီး စိတ္ဓါတ္ခုိင္မာျခင္း
အဲဒီသုံးမ်ိဳးကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ တကယ္ကုိ ထူးဆန္းလို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ သူတုိ႔ဆီက အခုလုိ အရည္အခ်င္းမ်ိဳးကုိ အမွန္အကန္ အတုယူသင့္တယ္ဆုိတာကေတာ့ ျငင္းလုိ႔မရႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္းပါ။ ။
...........
9 comments:
ဟုတ္တယ္္..အတုယူလိုက္ပါျပီခင္ဗ်ားး...
ေနာက္ထပ္ဘာေတြ ေကာင္းတာရွိေသးလဲဆိုတာကို
ဆက္လက္ ေသခ်ာ ေလ့လာျပီး..ျပန္လည္တင္ျပေပးႏိုင္ပါေစ...
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း အတုယူဖို႕ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနပါတယ္..ေကာင္းတာဆိုရင္ေတာ့
ေဆာင္..မေကာင္းတာဆိုရင္ေတာ့ ေရွာင္ ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားေနပါတယ္...း )
ေပ်ာ္ပါေစခင္ဗ်
ေလးစားစြာ
အဂၤလိပ္လုိ စကားေျပာရမွာ အလြန္ရွက္ၿပီး ျမန္မာလုိဘဲ ေျပာျဖစ္ၾကလုိ႔ပါ။
အဲဒီမွာတခ်က္ေလးေျပာျပခ်င္ပါတယ္.. တကယ္လို့သာ ျမန္မာေတြနဲ့ေတြ႔ပီး အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ ျမန္မာေတြက အတင္းတုပ္ႏိုင္ပါတယ္.. ဒီေကာင္ ..ဘိုရူးေပါ့..။ အခ်င္းခ်င္းေတြ႔တာေတာင္ ဘာလဲေပါ့..။
အတုယူသင့္တာ မွန္ပါတယ္..။ ဒါေပမဲ့..။ အဲဒီႏီုင္ငံကို အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ့ လာလို့ အဲလို စိ္တ္ရိွေနတာပါ။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ ထြက္ေျပးၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို ေျပာတယ္ သင္တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ အတန္းတူတူတက္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဂ်ပန္မေလးတေယာက္ ကေျပာတယ္ ဒီႏိုင္ငံမွာေနပီး အဂၤလိပ္လိုသင္တဲ့ report တင္ရေတာ့ လံုးဝမတင္ႏိုင္ဘူးဆိုလို႔ အံ့ၾသခဲ့တာပါ ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေတာင္ က်ေနာ္တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ဒုတိယ အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းပါ။
science ထဲမွာဆိုရင္ေတာ့ ပထမအေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းေနာ္..။ ေနာက္မ်ားမွ ေရးရပါဦးမယ္..။
ဂ်ပန္မွာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြ ရိွသလို မေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြ ရိွပါတယ္..
က်ေနာ္ကေတာ့ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေလးေတြကို ကြက္ပီး အတုယူေလ့ရိွပါတယ္..။
အမယ္..
ရင္မွာအျမဲ သူရိွေနဆဲ..
ခ်စ္မိုးေတြက မစဲ..။
ရင္မွာအျမဲ သူရိွေနဆဲ..
ခ်စ္ပန္းေတြက ပ်ံ့လို႔က်ဲ..။
ရင္မွာအျမဲ သူရိွေနဆဲ..
ဆည္းလည္းသံေတြ ရိုက္ခတ္ဆဲ..။
ရင္မွာအျမဲ သူရိွေနဆဲ..
ေလာကၾကီးက လွေနျမဲ..။
ရင္မွာအျမဲ သူရိွေနဆဲ..
သူရိွေနဆဲ..... ဆက္ေရးရင္ဆံုးမွာမဟုတ္..။
ဘာရမလဲ ပန္းရနံ့ ကိုကိုေမာင္ upper kanaungdo ရယ္
အေၾကြးျပန္လာဆပ္တာ.. ဟြန္းး
မေက်နပ္ရင္ ေကာ္မန့္မွာျပန္လာခ်ဲပါ
ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေလးေတြပါ
အင္း ဆိုခဲ့သလိုေပါ့ ေကာင္းတာေလးေတြ ေရြးခ်ယ္ က်င့္သံုးၾကတာေပါဗ်ာ
မင္းအိမ္ျဖဴ
အင္းတကယ္ကို အတုယူစရာ ေကာင္းတဲ. ဂ်ပန္မေလးေတြ
ပါဘဲ အစ္ကိုရာ ... ခုလို ၿမင္ေတြ.ၾကံဳဆံုတာေလးေတြ ေရး
ေပးတဲ. အတြက္လည္း ေက်းဇူးပါ အစ္ကိုေရ ...
ကိုကိုေမာင္ေရ
ဒီပို႔စ္ေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ...
ကိုယ္တိုင္ကလဲ ကိုကိုေမာင္နဲ႔ ထူးမျခားနားပဲ
မရွက္သင့္တာေတြကို ရွက္တတ္သူဆိုေတာ့
ဂ်ပန္မေလးကို ေလးစားပါတယ္...
ဆရာခ်စ္စံဝင္းေရးခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကိုလဲ ျပန္သတိရမိတယ္...
ႏွင္း
ဟုတ္တယ္ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္တိုင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကိုေမာင္ေမာင္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္မေလးႏွစ္ေယာက္က ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းေနတာပါ။ အတုယူစရာပါပဲ..
ကိုကိုေမာင္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္မေလးေတြက ႀကိဳးစားတယ္ေျပာရမယ္. က်မ ေက်ာင္းတက္စဥ္က ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဂ်ပန္ေကာင္ေလးကေတာ့ ေက်ာင္းလာလဲေနာက္က်၊ စာေမးပြဲေျဖခါနီးရင္လဲ စာမႀကည့္ပဲ သူမ်ားက်က္မွ စာအုပ္လာလာ ဌားလို႔ စိတ္ညစ္ခဲ့ရဘူးတယ္. ဒါကေတာ့ လူမ်ိဴးနဲ႕မဆိုင္ပဲ လူတေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ စိတ္ဓတ္နဲ႕ ဆိုင္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္.
ေပ်ာ္ရြင္ပါေစ...
သထံုသူ
Post a Comment