ေမာင္နတ္ႀကီး (၁၂)

လူမုိက္တုိ႔မည္သည္ အခြင့္ေရးကုိ ရသေလာက္ အသုံးခ်ေလ့ရွိ၏။ အခြင့္အေရး အနည္းငယ္မွ် ေပးမိလွ်င္ ထပ္ၿပီးေတာင္းဆုိ၏။ ထပ္ေပးလွ်င္ ထပ္ၿပီးေတာင္းဆုိတတ္ျပန္၏။ လုိအင္ျပည့္သည္ဟူ၍မရွိေပ။ တုိင္းျပည္ႀကီးတစ္ခုလုံး လက္ထဲထည့္ေပးလွ်င္ပင္ အျခားတုိင္းျပည္တို႔ကုိ လုိခ်င္ျပန္တတ္၏။ ေလာဘမီး၏ ေလာင္ကၽြမ္းကူးစက္မႈသေဘာပင္တည္း။ ရေလ လိုေလ အုိတေစၦပင္တည္း။

မဟာေဒ၀သည္ ပိဋကတ္သုံးပုံလုံးကုိ ေလ့လာသိရွိ ကၽြမ္းက်င္ေသာအခါ စိတ္ရုိင္းေတြ ျပန္၀င္လာ၏။ စီနီယာရဟန္းေတြလက္ေအာက္ ေနထုိင္ရသည္ကုိ မေက်မနပ္ျဖစ္လာ၏။ သံဃာထုအေပၚ လႊမ္းမုိးခ်င္စိတ္ေပါက္လာ၏။ ထင္ရွားသည့္ သံဃာ့ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္လာ၏။ လူမုိက္တုိ႔ ျဖစ္ေလ့ရွိသည့္ သေဘာပင္ျဖစ္၏။ လုပ္ခ်င္သည္ကုိ လုပ္ရမွ ေက်နပ္သည့္ သူ၏ဗီဇေပၚလာျပန္၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟန္းငယ္မ်ားထံ သြားေရာက္ၿပီး စည္းရုံးေရးဆင္း၏။ ဆြယ္တရားေဟာ၏။ အနာဂါတ္လမ္းစဥ္ကုိ ခ်ျပ၏။

ငယ္ျဖဴရဟန္းတုိ႔သည္ ေလာကအေတြ႔အႀကဳံကုိ မသိၾက။ ေလာက၏ မာယာကုိ နားမလည္ၾက။ စာေပႏွင့္သာ ထိေတြ႔ေနရသည့္အတြက္ ျပင္ပအေတြ႔အႀကဳံမရွိ။ ထုိသည္ကုိ မဟာေဒ၀ အျပည့္အ၀အသုံးခ်၏။ ငယ္ရြယ္သည့္ရဟန္းသာမေဏတုိ႔ကို ငယ္ရြယ္သည့္အေလ်ာက္ အသက္ႀကီးသည့္ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ကုိ အသက္ႀကီးသည့္အေလ်ာက္ က်က်နနခ်ဥ္းကပ္၏။ ေလာကဥပမာတုိ႔ျဖင့္ အာ၀ဇၨန္းေကာင္းေကာင္း ေဟာေျပာ၏။ ရဟန္းအမ်ားစုသည္ သူ၏ အေျပာေနာက္ ေမ်ာပါသြားၾကေလ၏။

မဟာေဒ၀သည္ ထုိကဲ့သုိ႔ အခ်ိန္တုိအတြင္း သံဃာ့ပရိသတ္ကုိ စည္းရုံးရ၍ ရၿပီးေသာ္လည္း တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈ မရွိေသးေပ။ မင္း မွဴးမတ္ ပရိသတ္တုိ႔၏ အၾကည္ညိဳကိုလည္း ခံယူလုိျပန္၏။ မင္းကုိးကြယ္သည့္ ဘုန္းႀကီးျဖစ္ခ်င္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မင္း၏နန္းတြင္းသုိ႔ တစ္ျဖည္းျဖည္း ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္ၿပီး စည္ရုံးေရးတရားေဟာ၏။ ေျခာက္သင့္ကုိကုိ ေျခာက္လွန္႔ၿပီး ေျမွာက္သင့္သူကုိ ေျမွာက္ကာ မင္းအလုိလုိက္ မင္းႀကိဳက္ကုိေဆာင္၏။ ကပ္ဖားရပ္ဖားလုပ္၏။

သူသည္ အေဟာေကာင္း၏။ အေျပာေကာင္း၏။ ဥပဓိရုပ္ရည္ရွိ၏။ က်မ္းဂန္တတ္ေျမာက္၏။ သူ၏ လုပ္ေဆာင္မႈ၌ ယုံၾကည္ခ်က္ အျပည့္အ၀ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း မင္းကုိးကြယ္ဆည္းကပ္သည့္ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္လာ၏။ မဟာေဒ၀၏ေက်ာ္ေစာသတင္းတုိ႔သည္ နန္းေတာ္တြင္း၌ ေနရာယူထားၾကေလၿပီျဖစ္၏။

ငယ္ျဖဴရဟန္းသာမေဏမ်ားႏွင့္ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ အသက္ႀကီးမွ သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ တက္လာသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အေျပာအေဟာ၌ ကၽြမ္းက်င္ၾက၏။ ပရိယာယ္ၾကြယ္၀၏။ လူတုိ႔၏ အႀကိဳက္ကုိ သိ၏။ ေလာကေရးရာ၌ ကၽြမ္းက်င္ၾက၏။ ဓမၼေရးရာ၌လည္း တီးမိေခါက္မိေအာင္ လွန္ေလွာၾကည့္ထားတတ္ၾက၏။ အာေဘာင္အာရင္းႏွင့္ေဟာေျပာတတ္၏။ ေဖာ္ေဖာ္ေရႊေရႊေနတတ္၏။

ငယ္ျဖဴရဟန္းမ်ားမွာမူ ဓမၼေရးရာ၌သာ ကၽြမ္းက်င္ၾကၿပီး မာယာမ်ားလွသည့္ ေလာကေရးရာကုိ မကၽြမ္းက်င္ၾကေခ်။ စကားကုိလည္း အာေဘာင္အာရင္းနဲ႔ မေျပာတတ္ၾကေပ။ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေျပာၾကေလ့ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသက္ႀကီးမွ သကၤန္း၀တ္လာၾကသည့္ ရဟန္းႀကီးတုိ႔သည္ ငယ္ျဖဴရဟန္းမ်ားကုိ
ေက်ာ္တက္ၿပီး နာမည္ရလာတတ္ၾက၏။ ေနရာယူလာတတ္ၾက၏။ လႊမ္းမုိးလာတတ္ၾက၏။

လူတုိ႔သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဥပဓိရုပ္ေၾကာင့္လည္း ၾကည္ညိဳၾက၏။ အသံေၾကာင့္လည္း ၾကည္ညိဳၾက၏။ အေျပာအေဟာေကာင္းေသာေၾကာင့္လည္း ၾကည္ညိဳတတ္ၾက၏။ ေက်ာ္ေစာသတင္းေၾကာင့္လည္း ၾကည္ညိဳၾက၏။ က်င့္ႀကံမႈေၾကာင့္လည္း ၾကည္ညိဳတတ္ၾက၏။ ပိဋကတ္က်မ္းဂန္၌ ႏွ႔ံစပ္တတ္ကၽြမ္းမႈေၾကာင့္လည္း ၾကည္ညိဳၾက၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေပၚယံျဖစ္သည့္ ဥပဓိရုပ္၊ အသံၾသဇာ၊ အသံေကာင္းျခင္းႏွင့္ ေက်ာ္ေစာသတင္းတုိ႔ေၾကာင့္သာ လူတုိ႔သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ၾကည္ညိဳတတ္ၾကေလကုန္၏။ သာသနာဆုတ္ယုတ္ျခင္း၏ အေၾကာင္းပင္တည္း။

ရုိင္းရိုင္းေျပာရပါမူ အသိဥာဏ္မဲ့သည့္ လူတုိ႔သည္ အလိမ္ခံဖုိ႔ ေစာင့္ေနၾက၏။ လိမ္ညာမည့္သူကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾက၏။ ယုတၱိရွိရွိလိမ္ညာေနသူအား အလိမ္ခံခ်င္သူေတြ တန္းစီၿပီးေနရာယူထားၾက၏။ မီးရထားလက္မွတ္၀ယ္ဖုိ႔ ႀကိဳတင္တန္းစီၿပီး ေစာင့္ေနရသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္၏။ တစ္ဘက္သားအေပၚ အရမ္းအားကုိးျခင္းသည္လည္း အလိမ္ခံရျခင္း၏ ပင္မအေၾကာင္းရင္းပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဘုိးေတာ္၊ နတ္ကေတာ္၊ ေဗဒင္ဆရာ၊ ရဟန္းတုတုိ႔အတြက္ စားေပါက္ေခ်ာင္သြားၾက၏။ လူေျပာမ်ားေနသည့္ စကားစုေလး တစ္ခုရွိ၏။ "လိမ္ဖုိ႔သာျပင္ထားပါ။ အလိမ္ခံခ်င္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး တန္းစီၿပီးေစာင့္ေနၾကတယ္" ဟူ၏။

မဟာေဒ၀သည္ ထုိအခြင့္အေရးအား အျပည့္အ၀ အသုံးခ်လုိက္၏။ သူသည္ ဥပဓိရုပ္ေကာင္း၏။ အသံၾသဇာေကာင္း၏။ အေဟာအေျပာေကာင္း၏။ ရဟန္းပရိသတ္ လူပရိသတ္၌ နာမည္သတင္း ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားလာ၏။ မင္းပရိသတ္၌လည္း ေက်ာ္ေဇာသတင္း ရလာ၏။ သူ႔အဖုိ႔ ကလိန္ေစ့ျငမ္းဆင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီျဖစ္၏။ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားဖုိ႔ အခ်ိန္က်ေရာက္ၿပီျဖစ္၏။ မဟုတ္မမွန္အဆုိတင္သြင္းဖုိ႔ အခ်ိန္ကုိ ရရွိလာၿပီျဖစ္၏။ သူသည္ ေနရာေကာင္းေကာင္းတစ္ခုရဖုိ႔အတြက္ လူပရိသတ္ကုိလည္း လိမ္ညာေျပာဖုိ႔ ၀န္မေလး။ ရဟန္းပရိသတ္တုိ႔ကုိ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ားဖုိ႔လည္း လက္မတြန္႔။ မင္းပရိသတ္တုိ႔အား မမွန္တရား ေဟာၾကားဖုိ႔လည္း လက္ေႏွးေနမည့္ သူမဟုတ္ေပ။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။

....