ေမာင္နတ္ႀကီး (၁)

အကာလညခ်မ္းတစ္ခု။
ေကာင္းကင္ျပင္၌ တိမ္အညစ္အေၾကးတုိ႔ကင္းစင္ေန၏။ လျပည့္ခါနီး လ၀န္းႀကီးသည္လည္း ၾကယ္ေပါင္းစုံ၀န္းရံခၿပီး တင့္တယ္စြာ က်က္သေရအသြင္ကုိ ေဆာင္ေန၏။ ညကာလျဖစ္ေပမဲ့ ေလာကဓါတ္တစ္ခြင္လုံး လေရာင္ဆမ္းထားသျဖင့္ အရာရာကုိ ထင္ရွားစြာ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ေလ၏။ လေရာင္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၏ သေကၤတျပယုဂ္တစ္ခုအျဖစ္ လူတုိ႔ သရုပ္ေဖာ္ထားၾက၏။ မွန္၏။ ဖုိးလမင္းႀကီးကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးစြာ ေက်နပ္စြာ ေက်ေအးစြာ ၾကယ္ေတြကုိ ေရတြက္ရင္း ေအးခ်မ္းမႈရသကုိ ခံစားဖူးသူတုိင္း လေရာင္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ သိရွိႏုိင္သည္ပင္။

တိမ္သလႅာကင္းေသာ လေရာင္ေအာက္၌ ရြာႀကီးတစ္ရြာကုိ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ျမင္ႏုိင္၏။ ထုိရြာႀကီးအတြင္း၌ လသာေဆာင္ပါသည့္ အိမ္ႀကီးတစ္ေဆာင္ရွိ၏။ ထိုအိမ္ႀကီးေပၚရွိ လသာေဆာင္၌ လေရာင္၏ေအးခ်မ္းမႈကုိ ခံစားေနသူ ႏွစ္ဦးရွိ၏။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးကား ေဆြမ်ိဳးရင္းျခာႏွစ္ေယာက္ပင္တည္း။ ရွင္းရွင္းဆုိရေသာ္ သားအမိ။ အေမႏွင့္သား။

"အေမ့ကုိ သား အရမ္းခ်စ္တယ္ အေမ"

"အမေလး.. သားရယ္ အေမကလဲ သားကုိ ခ်စ္တာပါဘဲ။ အေမ့အခ်စ္ကေတာင္ သားထက္ပုိေနပါဦးမယ္"

"အေမ.. က်ေနာ္က အေမခ်စ္သလုိ ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်"

"သားရယ္... အေမခ်စ္တာႏွင့္သားခ်စ္တာက ဘယ္တူပါ့မလဲ၊ အေမကမိခင္၊ သားက သားဘဲေလ။ သားခ်စ္ႏွင့္ အေမခ်စ္ေပါ့"

"ဟာဗ်ာ... အေမကလဲ။ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ၊ သားခ်စ္တာက အေမ့ကုိ အေမလို ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်"

"ကဲပါ.. ဒါျဖင့္ ေျပာစမ္းပါဦး။ အေမကုိ အေမလုိ မခ်စ္လုိ႔ ဘယ္လုိ ခ်စ္တာတုန္း လူထူးဆန္းေလးရဲ ့"

"က်ေနာ္က အေမ့ကုိ အေမလုိ မခ်စ္ဘဲ သမီးရည္းစားလုိ၊ ဇနီးမယားလုိ ခ်စ္ေနတာဗ်"

"ဘုရားေရ... သားကလဲ ေနာက္စရာရွားလုိ႔။ အေမကုိ အဲဒီလုိ မေနာက္ရဘူးေလ။ ငရဲႀကီးတတ္တယ္ သိလား"

"ေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး အေမ။ က်ေနာ္ တကယ္ခံစားေနရတာကုိ ေျပာေနတာ။ က်ေနာ္အေမ့ကုိ တကယ္ခ်စ္တယ္။ အတူေနခ်င္တယ္။ အဲဒါ အေမ ဘယ္လုိ သေဘာရသလဲ။ ရွင္းရွင္းဘဲေျပာ အေမ"

မိခင္ျဖစ္သူက သူ႔သားမ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ေန၏။ မ်က္ႏွာထားတည္ၾကည္စြာျဖင့္ ေျပာေနသည့္သူ႔သားမ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး စကားကုိ အတည္ေျပာေနမွန္း သေဘာေပါက္သြား၏။ သား စိတ္ထဲ ဘယ္လုိ စိတ္ရုိင္းေတြ ၀င္ေနပါလိမ့္။ ရပ္ထဲရြာထဲမွာ မိန္းခေလးအေခ်ာအလွေတြ မ်ားစြာ ရွိေနလ်က္နဲ႔ မိခင္အရင္းကုိမွ ခ်စ္ေရးဆုိေနေလၿပီ။ အားလုံး ငါးပါးေမွာက္ကိန္းဆုိက္ေနၿပီတကား။

ထုိမိသားစုသည္ ကုန္သည္မိသားစုမ်ိဳးျဖစ္၏။ မထုရာဟုေခၚေသာ ရြာမဟုတ္ၿမိဳ့မဟုတ္ ဇနပုဒ္(ရြာႀကီး)၌ ေနထုိင္ၾက၏။ မိဘႏွစ္ပါးသည္ အသက္ငယ္ရြယ္စဥ္၌ အိမ္ေထာင္ၾကခဲ့ၿပီး သားတစ္ေယာက္ထြန္းကားခဲ့၏။ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္မႈအတြက္ လင္ေယာက်္ားျဖစ္သူက အၿမဲတမ္း ခရီးထြက္ေနရတတ္၏။ သားႀကီးသည္ အရြယ္ေရာက္မွန္းမသိေရာက္လာ၏။ သူ႔နာမည္က ေမာင္နတ္ႀကီး။ မိဘတုိ႔မ်က္စိထဲ၌ ကေလးေပါက္စအျမင္ျဖင့္သာ ျမင္ေနေသာ္လည္း အမွန္မွာ ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ လူပ်ိဳသုိးႀကီး လုံးလုံးျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ သူသည္ သန္မာ၏။ ထြားႀကိဳင္း၏။ လက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္၏။ မိဘမ်ားက အလုိလုိက္ၾကသည့္အတြက္ အိမ္မွာ စုိးမုိးမင္းမူေနတတ္ေလၿပီ။ ယခု အခ်ိန္၌လည္း လင္ေယာက္်ားသည္ အိမ္၌ မရွိ။ အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ နယ္ဘက္ေရာက္ေနေလ၏။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။

"အေမ.. ေျပာေလဗ်ာ။ က်ေနာ္ေျပာတာကုိ သေဘာတူသလား။ ဘယ္လုိဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ အေမ့ကုိ မရရေအာင္ ယူမွာ"

"သားရယ္.. ဒီကိစၥက ၾကားလုိ႔မေကာင္းပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္ မိခင္ဆုိတာ သားေတြအတြက္ အိမ္တံခါးေပါက္လုိ ၀င္ခ်င္တုိင္း၀င္ ထြက္ခ်င္တုိင္းထြက္လုိ႔ ရတာမဟုတ္ဘူး သားရဲ ့။ ေနာက္ၿပီး ဒီမထုရာရြာႀကီးထဲမွာ သားႏွင့္လုိက္ဖက္တဲ့ မိန္းခေလးအေခ်ာအလွေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာဘဲ။ သားႀကိဳက္တဲ့ မိန္းခေလးကုိသာ လက္ညိဳးညြန္ျပလုိက္။ အေမခ်က္ခ်င္းေတာင္းရမ္းေပးမယ္။ ေနာ္.. သား။ ငါ့သားက လိမၼာပါတယ္"

"အဲဒါေတြ က်ေနာ္ နားမလည္ဘူးဗ်ာ။ လာၿပီး တရားခ်မေနန႔ဲ။ အေမ့သားအေၾကာင္းကုိ အေမသိတယ္ေနာ္။ က်ေနာ္က ရခ်င္တာကုိ ရေအာင္ယူတတ္တယ္"

ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ လေရာင္၏ဖ်ားေယာင္းမႈႏွင့္ည၏ဆြဲေဆာင္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ အေမကုိ အေမအေနနဲ႔ မျမင္ေတာ့၊ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေနန႔ဲ ျမင္ေနေလၿပီ။ တဏွာ ရာဂတုိ႔၏ ထုိးႏွက္ခ်က္ကား ေၾကာက္ဖြယ္လိလိပင္တည္း။ တဏွာရာဂသည္ မာယာမ်ားလွေပ၏။ မ်က္လွည့္ဆန္လြန္းလွ၏။ မေန႔က အထိ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရလ်င္ ဒီေန႔ညေနေစာင္းအထိ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး၏ အသိစိတ္သည္ သားအမိ။ သုိ႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္မွာမူ မည္ကဲ့သုိ႔ နာမည္တပ္ေပးရမည္မသိေတာ့။ တဏွာရာဂသည္ကား ေမွာ္အတတ္ဆန္လြန္းေလစြတကား။

အႏုနည္းႏွင့္ေခ်ာ့ေမာ့၍ မရေတာ့မွန္း အေမသိသြား၏။ သုိ႔ေသာ္ အၾကမ္းနည္းလည္း သုံး၍မရ။ အေမသည္ သားျဖစ္သူထက္ ခႏၶာကုိယ္ေသးေကြး၏။ သားျဖစ္သူက သန္မာထြားႀကိဳင္းသူတစ္ေယာက္။ ခ်က္ခ်င္း ထေသာင္းက်န္းၿပီး မလုပ္သင့္တာ လုပ္လုိက္မွျဖင့္ မေတြးရဲစရာ။ ယခုအခ်ိန္၌ အိမ္ႀကီးေပၚမွာကလည္း သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္း။ အေမျဖစ္သူ အခက္ေတြ႔ေနေလၿပီ။

ဆက္ေရးပါမည္။


မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားထားပါသည္။

....


...