ေမာင္နတ္ႀကီး (၁၃)

မဟာေဒ၀သည္ ဗုဒၶက်မ္းဂန္ပိဋကတ္ေတာ္ အတြင္းသုိ႔ သူ၏ အယူ၀ါဒမ်ားကုိ သြတ္သြင္းေလ၏။ ကုိယ္ပုိင္သုတၱန္တရားတုိ႔ကုိ ေရးသားစီရင္၏။ ဆင္တူယုိးမွား အေတြးအေခၚမ်ား ထည့္သြင္းကာ သူ၏၀ါဒသည္ ဘုရားေဟာအစစ္အမွန္မ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု ေၾကျငာ၏။ လူတုိ႔အား အယုံသြင္း၏။ ရဟန္းသာမေဏတုိ႔အား လွည့္ပတ္ယုံၾကည္ေစ၏။ လူပုဂၢဳိလ္အမ်ားစုႏွင့္ပုထုဇဥ္ရဟန္းသာမေဏအမ်ားစုတုိ႔သည္ သူ၏ ေထာင္ေခ်ာက္သြင္းသို႔ က်ဆင္းၾကေလ၏။ သူ႔အေပၚ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္ၾက၏။

အသစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း အေဟာင္းကုိေတာ့ တစ္လည္လည္ ဟု ဆုိရုိးစကားရွိသည့္တုိင္ လူအမ်ားစုတုိ႔သည္ အေဟာင္း အေဟာင္းတုိ႔ကုိ ေမ့ပစ္တတ္ၾက၏။ အသစ္ အသစ္တို႔ကုိ ႏွစ္သက္တတ္ၾက၏။ မဟာေဒ၀သည္ လူအမ်ားစုတုိ႔၏ စိတ္ဓါတ္ပုိင္းဆုိင္ရာကုိ မွန္းဆတတ္၏။ နားလည္၏။ သိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားေဟာႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည့္ အခ်က္ငါးခ်က္ကုိ တီထြင္လုိက္၏။ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္တုိ႔ႏွင့္သာဆုိင္သည့္ အခ်က္အလက္တုိ႔ပင္ျဖစ္၏။ တီထြင္ၿပီး ဘုရားေဟာအျဖစ္ လူတို႔အားေၾကျငာ၏။ ရဟန္းတုိ႔ကုိ သိေစ၏။ မင္း မွဴးမတ္တုိ႔ထံ စာလႊာပါး၏။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိအခ်က္ငါးခ်က္တုိ႔ကုိ ဘုရားေဟာ ပိဋကတ္ေတာ္ထဲသုိ႔ ထည့္သြင္းေပဖုိ႔ သံဃာထုကို ေတာင္းဆုိလုိက္၏။

ထုိအခ်က္ငါးခ်က္တုိ႔မွာ---
၁။ ရဟႏၱာမ်ားအား ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္၍ ဖ်က္ဆီးက ပ်က္စီးႏုိင္သည္။
၂။ ရဟႏၱာတုိ႔သည္ အရာရာတုိင္းကုိ မသိႏုိင္။ ေမာဟကိေလသာရွိေသးသည္။
၃။ ရဟႏၱာတုိ႔သည္ ၀ိစိကိစၦာ(ယုံးမွားသံသယ) ရွိေသးသည္။
၄။ ရဟႏၱာတုိ႔သည္ အျခားသူမ်ားထံမွ ညြန္ၾကားခ်က္ခံယူသင့္သည္။
၅။ ရဟႏၱာမ်ား နိဗၺာန္၀င္စံသည့္အခါ ေအာ္... ဒုကၡပါလားေနာ္... ဟု ေရရြတ္တတ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟႏၱာမ်ားသည္ ဒုကၡေ၀ဒနာကုိ ေက်ာ္လြန္ႏုိင္ျခင္းမရွိ။ (၀ါဒကြဲမ်ားစြာရွိ၏။ ။ စကားခ်ပ္)

မဟာေဒ၀အဆုိတင္သြင္းသည့္ ထုိငါးခ်က္တုိ႔ကုိ ၾကည့္ရႈၿပီး ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ား သံေ၀ဂပြါးမ်ားၾက၏။
အခ်ိဳ ့သံဃာမ်ား သာသနာအတြက္ စုိးရိမ္ၾက၏။ အခ်ိဳ ့ဒါယကာမ်ား ရင္ထုမနာျဖစ္ၾကရ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအခ်က္ ငါးခ်က္ကုိ ရဟန္းသာမေဏအမ်ားစု လက္ခံၾက၏။ လူအမ်ားစု ယုံၾကည္ၾက၏။ အဆုိးဆုံးမွာ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ မင္း မွဴးမတ္တုိ႔ပါ ထုိငါးခ်က္ကုိ လုံး၀ လက္ခံလုိက္ၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ေခါင္မုိးကမွ မုိးမလုံရင္ အိမ္လုံးျပည့္ မုိးစုိစြတ္ေတာ့ရုံသာရွိေတာ့၏။

ဗုဒၶ၏ လမ္းစဥ္ကုိ အကန္းယုံၾကည္၍ မရေပ။ အကန္းယုံရင္ အကုန္ရမ္းေခ်ေတာ့မည္။ အကန္းယုံၾကည္ရုံမွ်ျဖင့္ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္။ အကၽြတ္တရားရွာေဖြသူတုိ႔အတြက္ လုိအပ္သည့္ အင္အားငါးခုရွိ၏။ ေခါင္းေဆာင္ငါးဦးဟုလည္း ေခၚ၏။ ဗုိလ္ငါးပါးဟုလည္း နာမည္တြင္၏။ ထုိငါးပါးတုိ႔မွာ---
၁။ သဒၶါ= ကံကံ၏ အက်ိဳးကုိ ယုံၾကည္မႈ
၂။ ၀ီရိယ= မွန္ကန္စြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ
၃။ သတိ= တစ္စုိက္မတ္မတ္ ရႈမွတ္မႈ
၄။ သမာဓိ= တည္ၾကည္မႈ
၅။ ပညာ= စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈတုိ႔ပင္ျဖစ္၏။

ထုိငါးမ်ိဳးတုိ႔တြင္--
သဒၶါႏွင့္ပညာညီမွ်ရမည္ျဖစ္၏။
၀ီရိယႏွင့္သမာဓိ ညီမွ်ရမည္ျဖစ္၏။
သတိသည္ ခ်ိန္ခြင္လ်ာကဲ့သုိ႔ အထက္က စုံတြဲတုိ႔ကုိ ညွိေပးရမည္ျဖစ္၏။

သဒၶါလြန္လ်င္ ဆြ႔ံတတ္၏။
ပညာလြန္လ်င္ ကြန္႔တတ္၏။
၀ီရိယလြန္လ်င္ တြန္႔တတ္၏။
သမာဓိလြန္လ်င္ ပ်ံ ့တတ္၏။
သတိသည္သာလွ်င္ ပုိလြန္သည္မရွိ၊ လုိသည္သာရွိ၏။

မဟာေဒ၀သည္ ပညာလြန္ေနေလၿပီ။ သဒၶါအားနည္းေနေလၿပီ။ သူ၏ မာန္မာနကုိ သတိခၽြန္းျဖင့္ ဖမ္းအုပ္၍ မရေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ထင္ရာကုိ ကြန္႔ေလၿပီတည္း။ ဇာတိမာန္ ပုညမာန္ ဂုဏမာန္ ဗလမာန္ ဣဒၶိမာန္ ပညာမာန္တုိ႔တြင္ ပညာမာန္သည္ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္၏။ သူသည္ ကံႀကီးမထုိက္ခဲ့ပါမူ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္ ရႏုိင္ေလာက္သည့္ အေျခအေနတြင္ရွိ၏။ ယခုမူ သူသည္ ကံႀကီးသုံးခုကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ၏ စ်ာန္ မဂ္ဖုိလ္တုိ႔ကုိ ထုိလြန္က်ဴးမႈတုိ႔က တားဆီးပိတ္ပင္ထား၏။ သူသည္ ဤဘ၀၌ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္ လုံး၀မရနုိင္ေတာ့ၿပီ။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။

...