ေမာင္နတ္ႀကီး (၇)

ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔သားအမိ၏ ရင္ထဲရွိ အပူလုံးမ်ား က်သြား၏။ ႏွလုံးသား လႈိင္းတံပုိးတုိ႔သည္ ၿငိမ္သက္သြား၏။ စိတ္မုန္တုိင္းတုိ႔သည္ ေလေျပအသြင္ကုိ ေဆာင္သြား၏။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေဘးမသီရန္မခ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထုိင္ႏုိင္ၾကေလၿပီ။ ေနာက္ဆုိ မထုရာရြာသားေတြကုိ လုံး၀ အေတြ႔မခံေတာ့ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားၾက၏။
မထုရာရြာႏွင့္အတိတ္အေၾကာင္းတုိ႔ကုိ လုံး၀ျပည္ဖုံးကား ခ်ထားလုိက္ၿပီျဖစ္၏။

ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ သန္မာထြားႀကိဳင္း၏။ ရုပ္ရည္လွပ၏။ ခန္႔ေခ်ာႀကီးျဖစ္၏။ သတၱိရွိ၏။ လုံ႔လႀကီးမား၏။ သုိ႔ေသာ္ မိန္းမလုိက္စားမႈကား လုံး၀မရွိေပ။ ေခ်ာေမာလွပသည့္ ရြယ္တူအမ်ိဳးသမီးမ်ားစြာ ေတြ႔ျမင္ေနရေသာ္လည္း သူလုံး၀စိတ္မ၀င္စား။ သူစိတ္၀င္စားသည္မွာ သူ႔အေမသာျဖစ္၏။ သူ႔အသဲႏွလုံးထဲ၌ သူ႔အေမသာ ရွိ၏။ အေမသာႀကီးစိုးေန၏။ အေမသာ ေနရာယူထား၏။ အေမႏွင့္သာ တစ္သက္လုံး ခ်စ္ခင္စြာ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ရလွ်င္ သူ႔ဘ၀အတြက္ လုံး၀ျပည့္စုံၿပီျဖစ္၏။

လက္ရွိဘ၀ကုိ ေမာင္နတ္ႀကီး အရမ္းေက်နပ္အားရ ႏွစ္သက္ေနမိ၏။ သူရယ္ သူ႔အေမရယ္ အိမ္ႀကီးတစ္လုံးရယ္ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြရယ္။ ဒါဆုိ သူ႔ဘ၀ လုံေလာက္ၿပီ။ သူသည္ ေလာဘႀကီးမားသူမဟုတ္။ အေပ်ာ္အပါးကုိလဲ သူမမက္။ အေလာင္းအစားဆုိ ေ၀လားေ၀း။ အေသာက္အစားဆုိရင္လဲ နတၳိ။ မထင္မရွားဘ၀ေလးျဖင့္ သူ႔အေမႏွင့္ရာသက္ပန္ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ေပါင္းေဖာ္ေနရဖုိ႔သာ ဆႏၵရွိ၏။

သုိ႔ေသာ္
တစ္ရက္ထဲ ေငြတစ္ရာရဖု႔ိခဲယဥ္းသည္ ျပႆနာတစ္ရာရဖုိ႔ မခဲယဥ္း ဆုိသည့္စကားသည္ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္၏။ တစ္ရက္၌ ျပႆနာတစ္ခုသည္ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေမာင္နတ္ႀကီးထံသို႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရိွလာ၏။
ထုိျပႆနာသည္ မထုရာရြာက ေရာက္ရွိလာသည့္ ျပႆနာလည္းမဟုတ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားထံမွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ျပႆနာလည္းမဟုတ္။ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ေနသည့္သူတုိ႔ထံမွ ျဖစ္ပြါးလာသည့္ ျပႆနာလည္းမဟုတ္။ အမွန္မွာ အိမ္တြင္း ျပႆနာသာျဖစ္၏။ အိမ္တြင္း အရႈပ္သာလွ်င္ျဖစ္၏။ အရႈပ္မွ တကယ့္မဟာရႈပ္ေတာ္ပုံႀကီးပင္ျဖစ္၏။

"ေမာင္နတ္ႀကီးေရ... မေျပာခ်င္ေပမဲ့ ေျပာရဦးမယ္။ မင့္ဇနီးတစ္ေယာက္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ပူးတြဲတြဲ ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ။
ငါ မၾကာခဏေတြ႔ျမင္ေနရတယ္။ ငါက သတိေပးရုံသက္သက္ပါ။ မင္းကလဲေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္မွေပါ့"

အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္၏ သတိေပးစကားပင္တည္း။ ေစတနာျဖင့္ အသိေပးျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအိမ္နီးခ်င္းသည္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ လင္မယားအျဖစ္ျဖင့္သာ သိ၏။ သားအမိဟူ၍ လုံး၀မသိ။ ထုိစကားကုိ ၾကားၾကားခ်င္း ေမာင္နတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ အရႈိက္ကုိ ေဆာင့္ကန္ခံလုိက္ရသကဲ့သုိ႔ ခံစားလုိက္ရ၏။ ေလာကႀကီးသည္ အုိးထိန္းစက္ကဲ့သုိ႔ သြက္သြက္ခါေအာင္ လည္ပတ္ေနသကဲ့သုိ႔ ခံစားရ၏။ ဦးေခါင္းေပၚတည့္တည့္ မုိးႀကိဳး အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ အပစ္ခံလုိက္ရသကဲ့သို႔ ခံစားရ၏။ ရင္ဘတ္သည္ ဆုိးရြားစြာ ေအာင့္လာ၏။ ဒူးဆစ္ လက္ဆစ္တုိ႔သည္ ေပ်ာ့ေခြလာ၏။

"အေမ... ခင္မ်ားအရမ္းရက္စက္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္က အေမကလြဲရင္ က်န္တဲ့ မိန္းခေလးေတြကုိ ဖြဲစကြဲထင္ထားခဲ့တာ။ အေမသာ က်ေနာ့္ဘ၀၊ အေမသာ က်ေနာ့္ရဲ ့အိပ္မက္ပါ အေမ။ အေမ့ကုိဘဲ က်ေနာ္ သစၥာရွိရွိေပါင္းလာခ့ဲတာပါ။ အေမ့ကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ အေဖကုိလဲ က်ေနာ္ သတ္ခဲ့မိတယ္။ ဧည့္သည္ကုိလဲ က်ေနာ္ အဆိပ္ခပ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားသားေတာ္ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ားကုိလဲ က်ေနာ္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ အေမ့အတြက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ကံႀကီးထုိက္ခံၿပီး အားလုံးကုိ ရွင္းလင္းသုတ္သင္ခဲ့တာပါ။ အေမ... လုံး၀ မတရားဘူး။ အခုေတာ့ အေမက တစ္ျခားတစ္ေယာက္ရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္၀င္ေနၿပီေပါ့ေလ။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရေတာ့မွာလဲ အေမ"

ေမာင္နတ္ႀကီး ရင္ထဲမွ ေရရြတ္သံျဖစ္၏။ သူအရမ္း ေၾကြကဲြေနၿပီ။ ခံစားေနရၿပီ။ ပူေဆြးေနရၿပီ။ လူသတ္မႈမ်ားစြာကုိ ေသြးေအးေအးနဲ႔ က်ဴးလြန္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ အခုအခါမွာေတာ့ သူရဲေဘာေၾကာင္စြာ ႏွလုံးဟက္တက္ကြဲေလၿပီ။ ငယ္စဥ္ကထဲက အေဖဘယ္ေလာက္ ရုိက္ရုိက္ မ်က္ရည္တစ္စက္မွ မက်ဖူးခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ အခုအခါမွာေတာ့ အရူးတစ္ေယာက္လုိ အိပ္ရာေပၚ ဘယ္ညာလူးလိမ့္ရင္း ရႈိက္ႀကီးတစ္ငင္ ငိုေၾကြးေနရရွာေလၿပီ။

"မျဖစ္ေခ်ဖူး။ ဒီကိစၥ ေသခ်ာစုံစမ္းမွ ျဖစ္မယ္။ အိမ္နီးခ်င္းရဲ ့ ဂုံးတုိက္စကားလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒီကိစၥ အမွန္ဟုတ္ခ်င္မွလဲ ဟုတ္မယ္"

ေမာင္နတ္ႀကီး သူ႔ကုိသူ အားေပးေန၏။ ဒီစကားကုိ ဂုံးတုိက္စကားဘဲျဖစ္ပါေစဟုလည္း ဆုေတာင္း၏။ အမွန္အကန္မဟုတ္ပါေစနဲ႔ဟုလည္း ေမွ်ာ္မွန္း၏။ အိပ္မက္သာ ျဖစ္ပါေစဟုလည္း တမ္းတ၏။ သုိ႔ေသာ္ အိပ္မက္မဟုတ္သည္ကေတာ့ ေသခ်ာေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ ေမာင္နတ္ႀကီး စုံစမ္းရေပေတာ့မည္။ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္ Seeing is believing (ႀကဳံမွ ယုံမည့္သူ) ျဖစ္၏။ Hearsay (ေကာလာဟလ)ေတြကုိ လုံး၀ ယုံၾကည္တတ္သူမဟုတ္။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadeva ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားပါသည္။

.....