ေမာင္နတ္ႀကီး (၄)

ဖခင္သည္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ဆုံေတြ႔ရ၍ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈအထြတ္အထိပ္သုိ႔ေရာက္ေန၏။ မိသားစုအေပၚ အခ်စ္တုိ႔ ပိုပုိတုိးလာ၏။ စီးပြါးေရးေလာက၌ကား မာယာမ်ားလွေပ၏။ မိသားစု စုစုစည္းစည္းေနရတာမွ ေအးခ်မ္းမႈ အျပည့္ရွိ၏။ ေႏြးေထြးမႈ အမွန္ရွိ၏။ ဒီတစ္ေခါက္၌ ကုန္အျမတ္အစြန္းမ်ားမ်ားရလာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ခ်ီၿပီး မိသားစုနဲ႔ဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထား၏။

သားအမိႏွစ္ေယာက္မွာမူကား ဖခင္၏ အရိပ္အေျခကုိ အကဲခတ္ေနၾက၏။ အလစ္ကုိ ေခ်ာင္းေနၾက၏။ အခြင့္အခါကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾက၏။ ဖခင္သည္ သားအမိကုိ အခ်စ္ရည္တုိ႔ျဖင့္ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ စုိက္ၾကည့္ေနတတ္၏။ သားအမိသည္ ဖခင္ကုိ ရန္သူတစ္ေယာက္လုိ မ်က္ေျခမျပတ္ ေနာက္ေယာင္ခံလုိက္ေန၏။ ထြားႀကိဳင္းသန္မာလာသည့္ သားႀကီးကုိ ၾကည့္ကာ ဖခင္သည္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေန၏။ သူကဲ့သုိ႔ ပင္ပန္းလွသည့္ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးကုိ သားကုိ မလုပ္ခုိင္းဘဲ ၿမိဳ့မ်က္ႏွာဖုံးသူေဌးႀကီးလုပ္ခုိင္းမည္ဟု စိတ္ကူးထား၏။ သုိ႔ေသာ္.. ေမာင္နတ္ႀကီးမွာမူ အေဖ့ကုိ သတ္ျဖတ္ၿပီး အေမႏွင့္ဘဲတစ္သက္လုံး ေအးေအးေဆးေဆး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္က်န္ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းမည္ဟု ႀကံစည္ေန၏။

တစ္ေယာက္ထဲ စဥ္းစားေနသည့္ စိတ္ကူးသည္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ႀကံစည္တဲ့ အႀကံအဖန္ကုိ လုိက္မမွီေတာ့ေပ။
ေမတၱာႏွင့္ေဒါသတုိ႔၏ စစ္ပြဲသည္ လြဲမွားစြာျဖင့္ ေဒါသဘက္က အႏိုင္ယူသြားေလၿပီ။ ဖခင္ျဖစ္သူသည္လည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ ကုန္ေရာင္း၀ယ္ေရးအတြက္ ခရီးမထြက္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိသည္လည္း ဖခင္အတြက္ ဘာမွပူပန္စရာမလုိေတာ့ေပ။ သားအမိပူးေပါင္းၿပီး ဖခင္ကုိ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ၿပီး လက္စေဖ်ာက္ျဖစ္လုိက္ၾကေလၿပီတည္း။

အေမွာင္တကာ့အေမွာင္ထဲတြင္ ကာမအေမွာင္သည္ ပုိပိတ္ပိန္း၏။ အကန္းတကာ့အကန္းတုိ႔တြင္ ကာမရာဂအကန္းသည္ ဘုရင္ျဖစ္၏။ ကာမကုိသာ ျမင္ေနသျဖင့္ က်န္သည့္အရာမွန္သမွ်အတြက္ အကန္းသက္သက္ျဖစ္၏။ မိခင္သည္လည္း ကာမအတြက္ လင္ေတာ္ေမာင္ကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္ျဖတ္ၿပီး ပါဏာတိပါတကံကုိ က်ဴးလြန္မိ၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးသည္လည္း ကာမတဏွာအတြက္ ဖခင္အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးကုိ သတ္ျဖတ္ၿပီး ပိတုဃာတက အနႏၱရိယ ကံႀကီးထုိက္ေလ၏။

ရုတ္တရက္ ဆုိင္းမဆင့္ဘုံမဆင့္ ဖခင္တစ္ေယာက္ကုိ မေတြ႔ျမင္ၾကရသျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြက စပ္စုလာၾက၏။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာလား၊ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးအတြက္ ခရီးထြက္သြားတာလား စသည့္ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ေန႔စဥ္ၾကားေနရေလၿပီ။ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ဟန္ေဆာင္ၿပီး လွီးလြဲေျဖဆုိေနရေလ၏။ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ထားၾကသူမ်ားပီပီ သားအမိႏွစ္ေယာက္လုံး လိပ္ျပာမလုံၾကေတာ့ေပ။ ၾကာလာရင္ ျပႆနာႀကီးႀကီးမားမားတက္လာႏုိင္၏။

"သားရယ္.. အပ်က္အပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ အေမတုိ႔ ဒီ မထုရာရြာႀကီးက ထြက္ေျပးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ မဟုတ္ရင္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဒုကၡလွလွေတြ႔ၾကရလိမ့္မယ္။ အခုတစ္ေလာ အေမ လုံး၀ အိပ္မက္မေကာင္းဘူး။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္လဲ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အိပ္မက္ဆုိးေတြမက္ၿပီး လန္႔လန္႔ႏုိးလာတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ဘူး။ သားရယ္.. အေမတုိ႔ အျမန္ထြက္ေျပးၾကရေအာင္ေနာ္"

"အေမရယ္... က်ေနာ္က ဘယ္ေနရာကုိမွ ေကာင္းေကာင္းေရာက္ဖူးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီ မထုရာရြာႀကီးမွာဘဲ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာေလ။ ဘယ္ကုိ ေရွာင္ေျပးရမွန္း သားစဥ္းစားလုိ႔ မရဘူး အေမ"

"သား... အဲဒီအတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔။ သားအေဖႏွင့္ ညားကာစတုန္းက ပါဋလိပုတ္ဆုိတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးကို အေမ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးတယ္။ အဲဒီ ပါဋလိပုတ္ၿမိဳ့ႀကီးဟာ ဒီ မထုရာရြာထက္ အဆေပါင္း မ်ားစြာ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တယ္။ အေမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီၿမိဳ့ႀကီးမွာဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဇာတ္ျမွဳပ္ေနထုိင္ၿပီး စိတ္သစ္လူသစ္ႏွင့္ ဘ၀ကုိ တစ္ကေန ျပန္စၾကတာေပါ့ သားရယ္"

ကာမက်ဴးလြန္သူတုိ႔အဖုိ႔ အရွက္ႀကီးစြာ ရတတ္၏။ အမ်က္ႀကီးစြာ ရတတ္၏။ ရန္ၿငိဳးႀကီးစြာ ရတတ္၏။ ရပ္ပယ္ ရြာပယ္ခံ ဘ၀ကုိ ရတတ္၏။ ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိယ္ မလုံမလဲ ျဖစ္တတ္၏။ လူေတြႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရမွာကုိ မ၀ံ့မရဲ ေၾကာက္လန္႔ေနတတ္၏။ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိသည္ မထုရာရြာႀကီး၌ ေနထုိင္ျခင္းငွာ မတတ္ေကာင္းေတာ့ေပ။ ရြာသူရြာသားမ်ားကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရမွာ ေၾကာက္ရြံ ့လာ၏။ အအိပ္မေျဖာင့္ အစားမေျဖာင့္ အသြားမေျဖာင့္ ျဖစ္လာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မထုရာရြာႀကီးက ထြက္ခြါဖုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ျပင္ဆင္ေနၾကေလၿပီ။

ဖခင္ရွာေဖြေပးထားခဲ့သည့္ လက္၀တ္၀တ္စားမ်ားႏွင့္ ေငြစေငြသားမ်ားကုိ က်က်နန ထုပ္ပုိးၾက၏။ တန္ဖုိးရွိအ၀တ္အစားမ်ားကုိလည္း ယူေဆာင္သြားဖုိ႔ ထုပ္ပုိးၾက၏။ လုိအပ္ရာရာပစၥည္းမ်ားကုိ ထုပ္ပုိးၿပီး ထြက္ခြါဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ညဥ့္သန္းေခါင္ယံသည္ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွ၏။ ပုရစ္ေအာ္ျမည္သံေလးကုိပင္ ျခေသၤ့ေဟာက္သံကဲ့သုိ႔ ထင္မွတ္ရ၏။ သားအမိႏွစ္ေယာက္၏ ႏွလုံးခုန္သံသည္လည္း စက္ေသနတ္ပစ္ခတ္ေနသကဲ့သုိ႔ တစ္ဒုတ္ဒုတ္.. တစ္ဒက္ဒက္ ျမည္ေန၏။

မိခင္သည္ မိသားစုသုံးေယာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူေနထုိင္လာခဲ့သည့္ အိပ္ခန္းေလးကုိ တစ္ခ်က္စုိက္လိုက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ကုိယ္စီသယ္ယူလာၿပီး အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာ၏။ အိမ္၀င္းတံခါးထြက္ေပါက္ေရာက္ခါနီး၌ မိခင္သည္ သံေယာဇဥ္မကုန္ေသးဟန္ျဖင့္ အိမ္ႀကီးကို ေနာက္ျပန္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ သားေတာ္ေမာင္၏ မ်က္ႏွာကုိ စုိက္ၾကည့္ျပန္၏။ အိမ္ႀကီးကိုတစ္လွည့္ သားေတာ္ေမာင္၏မ်က္ႏွာကုိ တစ္လွည့္ၾကည့္ျပန္၏။ ထုိ႔ေနာက္ မိခင္၏ မ်က္လုံးတုိ႔မွ မ်က္ရည္ပြင့္မ်ား လိမ့္ဆင္းလာ၏။

"လာ.. သြားၾကပါစုိ႔.. အေမရယ္..."

သားေတာ္ေမာင္က လက္ကမ္းေပး၏။ သားေတာ္ေမာင္၏ လက္ကုိ လွမ္းဆြဲကာ ခ်ာကနဲ အိမ္၀င္းတြင္းမွ တိတ္ဆိတ္စြာ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကေလ၏။ ည၏အကူအညီေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားပင္ သူတုိ႔ထြက္ခြါလာသည္ကုိ လုံး၀မသိရွိလုိက္ၾကေပ။ ထုိ႔ေန႔မွစ၍ ေမာင္နတ္ႀကီးတုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ မထုရာရြာႀကီးမွ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၾကေလၿပီတည္း။ ။

ဆက္ေရးပါမည္။

မွတ္ခ်က္။
The Heresy of Mahadevaကုိ ဖြဲ႔ႏြ႔ဲေရးသားပါသည္။

....