မႏၱေလးျပန္ ေအာင္မုိး (၁၀)

ဆရာေတာ့္ဆုေတာင္း မျပည့္ရွာပါဘူး။ ေအာင္မုိး ပြဲၾကမ္းေနေလၿပီ။ မုိးမျမင္ေလမျမင္ မုိက္ရုိင္းေလၿပီ။ မႈန္ယုိေနတဲ့ ဆင္တစ္ေကာင္လုိ ေတြ႔ရာလူေတြကို ရန္ရွာေနေလၿပီ။ ဆရာေတာ့္ကုိေတာင္မွ ဘုၾကည့္ၾကည့္ေနေလၿပီ။ ခက္ၿပီ။
ကုိယ္ေမြးထားတဲ့ေမ်ာက္ ကုိယ္မႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ ေျမအလမၸါယ္ဆရာရွိသလုိ ေမ်ာက္အလမၸါယ္ဆရာရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ။ အခုအခ်ိန္မွာ ေအာင္မုိးကုိ ထိန္းသိမ္းႏုိင္တဲ့သူ တစ္ေယာက္မွမရွိေတာ့။

ဆရာေတာ္ တစ္ေန႔ၾကားရလိမ့္မယ္လုိ႔ထင္ထားတဲ့ မၾကားခ်င္ဆုံး စကားလုံးေလးေတြကုိ ပထမေက်ာင္းသား ေအာင္မုိးရဲ ႔ ကုတ္ျခစ္ျခင္းကုိ ခံရၿပီးေနာက္ ၁၀ ရက္အတြင္းမွာဘဲ ထပ္ၾကားလုိက္ရတယ္။ ရြာထဲကလာတဲ့စကားေတြပါ။

"ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေမ်ာက္ကုိက္ခံရျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ေယာက္က ပုိဆုိးတယ္။ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းတင္မရလုိ႔ တုိက္နယ္ေဆးရုံအထိပုိ႔လုိက္ရတယ္။ မ်က္ႏွာမွာဆုိလဲ ရစရာမေကာင္းဘူး။ စုပ္ျပတ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေက်ာမွာလဲ ျခစ္ရာ ရွရာႀကီးက ေၾကာက္စရာႀကီး။ ေက်ာင္းသားေလးခမ်ာ ေသလုမတတ္ ေ၀ဒနာခံစားေနရရွာတယ္"

ဒီစကားကုိၾကားၾကားခ်င္း ဆရာေတာ္ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးအတြက္စုိးရိမ္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ ေအာင္မုိးရဲ ႔ အသက္အႏၱရာယ္ထိခုိက္လာေတာ့မွာ ျမင္ေနမိတာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ စိတ္ထိခုိက္ေနရပါၿပီ။ ေနာက္တစ္ခါမျဖစ္ေစရပါဘူးလုိ႔ ကတိေပးထားတာမွ ၁၀ ရက္မျပည့္ေသး။ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေမ်ာက္ကုတ္ခံရျပန္ၿပီ။

ရြာဆုိေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းဘဲ။ ဟုိဘက္ပုိင္းႏွင့္ဒီဘက္ပုိင္း အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ သားသမီးခ်င္းေပးစားႏွင့္ဆုိေတာ့ တစ္ရြာလုံး ေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းလုိလုိျဖစ္ေနၾကၿပီေလ။ ေမ်ာက္ကုတ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလုိက္ရင္ တစ္ရြာလုံး ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ပထမေက်ာင္းသားအကုတ္ခံရကထဲက ေအာင္မုိးကုိ ဆုံးမေနခ်င္ၾကတာ။ အခု ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပါ ထပ္အကုတ္ခံရၿပီဆုိေတာ့ ေအာင္မုိးကုိ သတ္ခ်င္တဲ့သူေတြက တစ္ရြာလုံးျဖစ္ေနၿပီ။

တစ္ရြာလုံးက ေအာင္မုိးကုိ ေသမင္းဆီပုိ႔ခ်င္ေနၾကၿပီ။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေအာင္မုိးရဲ ႔ အသက္ကုိ မေသေစခ်င္ေသး။ အသက္ရွင္ေနတာကုိဘဲ ျပန္ျမင္ခ်င္ေနေသးတယ္။ ဟုိဘက္က တစ္ရြာလုံး။ ဒီဘက္က ဆရာေတာ္တစ္ပါးထဲ။ မဲစနစ္နဲ႔ဘဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ေရမ်ားေရႏုိင္ မီးမ်ားမီးႏုိင္ဆုိတဲ့ စကားပုံအတုိင္းဘဲ ၾကည့္ၾကည့္ ဆရာေတာ္ ဘယ္လုိမွ ကာကြယ္လုိ႔ မရေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္က ေနာက္တစ္ခါ မျဖစ္ေစရပါဘူးလုိ႔ ကတိေပးထားၿပီးသား။ ဒါေပမဲ့ အခု ျဖစ္ပ်က္ေနခဲ့ၿပီ။

တစ္ခ်ိဳ ႔သူေတြဆုိရင္ ဆရာေတာ္... ေမ်ာက္ကုိ စြန္႔မွာလား၊ ရြာဦးေက်ာင္းကုိ စြန္႔မွာလား.. တစ္ခုခုေရြးခ်ယ္ပါ.. ဆုိတဲ့ ေလသံေတြေတာင္ ထြက္ေနၾကၿပီ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘယ္ဘက္က ၾကည့္ၾကည့္ အမွန္ေတြခ်ည္းပါဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ ဘုရားအေလာင္း ေ၀ႆႏၱရာမင္းႀကီးဘ၀တုန္းကေတာင္ ဇူဇကာပုဏၰားကုိ မဂၤလာဆင္ျဖဴေတာ္လွဴမယ္လုပ္တုန္း တုိင္းသူျပည္သားေတြက ဆင္ျဖဴေတာ္ကုိလွဴဒါန္းရင္ တုိင္းျပည္က ထြက္ေပးရမယ္လုိ႔ သတိေပးခဲ့ၾကေသးတာဘဲ။ မင္းႀကီးလဲ ဆင္ျဖဴေတာ္ကုိ လွဴဒါန္းလုိက္ၿပီး တုိင္းသူျပည္သားေတြရဲ ႔ ဆႏၵအတုိင္း တုိင္းျပည္က ထြက္ခြါလာၿပီး ၀ကၤဘာေတာင္တန္းမွာ ေက်ာင္းသခၤမ္းေဆာက္လုပ္ၿပီး ေနခဲ့ရတယ္ေလ။

အခုကိစၥမွာေကာ ဆရာေတာ္ ဘယ္လုိဆုံးျဖစ္မလဲ။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ အသက္ကုိဘဲ ကယ္တင္မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ရြာသားေတြရဲ ႔ ဆႏၵကိုဘဲ လုိက္ေလ်ာမွာလား။ ရြာသားေတြကေတာ့ ေအာင္မုိးကုိသတ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။ တုတ္ေတြဓါးေတြ တစ္၀င္း၀င္း၊ တူမီးေသနတ္ေတြတစ္ကုိင္ကုိင္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။

ဆရာေတာ္ အေလးအနက္စဥ္းစားေနမိတယ္။

"ေအာင္မုိးကုိ အတင္းေခၚၿပီး တစ္ေနရာကို ငါထြက္သြားရင္ ေအာင္မုိးကေတာ့ အသက္ခ်မ္းသာရာရမယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ျခားေနရာေရာက္တဲ့အခါမွာလဲ ေအာင္မုိးက လူေတြကုိ ထပ္ႏွိပ္စက္ရင္ ငါဘယ္လုိ ရင္ဆုိင္ရမလဲ။ သူ႔ကုိ ကယ္တင္လုိက္ရင္ လူေတြကုိ ဒုကၡေပးသလုိမ်ားျဖစ္ေနမလား။ သူ႔ကုိ မကယ္လုိက္ရင္ေကာ မကယ္လုိက္ရေလျခင္းလုိ႔ ေနာင္တေတြတစ္ဖြားဖြားျဖစ္ေနမလား။ သူ႔ကုိ ကယ္ၿပီး ဒီကထြက္သြားတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒီနမၼားရြာဆုိတာက တစ္ျခားရြာမဟုတ္ဘူး။ ငါ သီတင္းသုံးေနထုိင္စဥ္အတြင္း ဆြမ္းကြမ္းကအစ လုိေလေသးမရွိေအာင္ ငါ့ကုိ ဂရုစုိက္ၿပီး သာသနာျပဳေနၾကတဲ့ သူေတြရဲ ႔ရြာ။ ငါ ထြက္ခြါသြားရင္ ေက်းဇူးကန္းရာ ေရာက္သြားမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ရြာသားေတြက ငါတုိ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုိးကြယ္လာခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ဟာ ငါတုိ႔အေပၚမွာ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖုိးမထားဘူးလုိ႔ ေျပာေကာင္းေျပာႏုိင္တယ္။ ဒီေတာ့ ေအာင္မုိးကုိ ငါ ဥေပကၡာျပဳလုိက္ရရင္ ေကာင္းမလားမသိဘူး"

ေအာင္မုိးကုိ ဥေပကၡၡာျပဳဖုိ႔ စဥ္းစားလုိက္ကာမွ ေအာင္မုိးရဲ ႔ လႈပ္ရွားသြားလာပုံေတြ၊ မႏၱေလးကုိ ပုိ႔စဥ္တုန္းက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ က်န္ထားခဲ့တဲ့ ပုံရိပ္ေတြ၊ ေနာက္တစ္ႏွစ္သြားေတာ့ ပိန္ၿခဳံေနၿပီး ဆရာေတာ့္အသံကုိ ရုတ္တရက္ၾကားလုိက္ရလုိ႔ ဆရာေတာ့္ဆီကုိ ေျပးလာတဲ့ ပုံရိပ္ေတြ အဆင့္ဆင့္ ဆရာေတာ္ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ သံေယာဇဥ္.... သံေယာဇဥ္... အေတာ္ေလး ျဖတ္ရခက္ပါလားေနာ္။

(အပုိ္င္း ၁၁ ကို ဆက္ဖတ္ပါ)