၀ါသနာကုိ အရင္းခံလုိ႔ (၃) (အၿပီးသတ္)

၀ါသနာမပါခဲ့တဲ့ ၀ါသနာအေၾကာင္းေလးေတြ ထပ္ေျပာျပရဦးမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ေဗဒင္ေဟာတတ္တယ္။ လကၡဏာလဲၾကည့္တတ္တယ္။ ရြာထဲမွာ ေျပာၾကတာကေတာ့ ဆရာေတာ္ေဟာတ့ဲ ေဗဒင္ေတြဟာ အရမ္းမွန္တယ္တဲ့။ ကြက္တိေတြခ်ည္းဘဲတဲ့။ ကၽြဲေပ်ာက္ ႏြားေပ်ာက္ကစလို႔ စီးပြါးေရးအထိ ဆရာေတာ္ေဟာတတ္တယ္။ ယၾတာတုိ႔ ဓါတ္ရုိက္ဓါတ္ဆင္တုိ႔ ဇာတာဖြဲ႔တာတုိ႔ အားလုံးဆရာေတာ္ကၽြမ္းက်င္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔နယ္ဘက္မွာ နာမည္ႀကီးေနတယ္။ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အားက်ၿပီး ေဗဒင္စာအုပ္ လကၡဏာစာအုပ္ေတြ ၀ယ္ဖတ္တာေပါ့ဗ်ာ။

ေဗဒင္အစ မဟာဘုတ္က ဆုိတဲ့အတုိင္း မဟာဘုတ္တုိင္ထူနည္းကစၿပီး ေလ့လာရပါတယ္။ မရွင္းတာရွိရင္ သိတဲ့လူ တတ္တဲ့လူဆီခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေမးျမန္းရတာေပါ့။ ဆရာေတာ့္ကုိေတာ့ မေမးရဲပါဘူး။ ဆရာေတာ္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လကၡဏာ ေဗဒင္ေတြဘက္ စိတ္မ၀င္စားေစခ်င္ဘူး။ ပညာေရးသက္သက္ကုိသာ ေဇာက္ခ်လုပ္ေစခ်င္တာ။ သူ႔ရဲ ႔ ေစတနာေပါ့ေလ။

ေဗဒင္လကၡဏာကုိ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ဘဲ က်ေနာ္ေလ့လာျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါသနာပါေနခုိက္မုိ႔ ဖတ္သမွ်မွတ္မိတာမ်ားတယ္။ အေျခခံေလးေတြေပါ့ေလ။ ေဗဒင္ဘက္ဆုိရင္ မဟာဘုတ္တုိင္ ကသစ္ၿဂိဳဟ္တည္ပုံ ဥစ္ၿဂိဳဟ္တည္ပုံ အိမ္ေထာင္ဖက္ အိမ္ေထာင္ရန္ဖက္ မိတ္ဖက္ ရန္ဖက္ ဓါတ္ဖက္ ဓါတ္ရန္ဖက္စတဲ့ အေျခခံေလးေတြကုိ က်ေနာ္သိသြားတယ္။ လကၡဏာဖက္ဆုိျပန္ရင္လဲ ကမၼေလခ အာယုေလခ ေဇယ်ေလခ ဥာဏေလခ ဟဒယေလခ နိေယာဂလမ္းေၾကာင္း လက္ေဗြပုံစံ လက္ဖ၀ါး အၾကမ္းအႏု ဂမၻီရၾကက္ေျခခတ္စတဲ့ အေပါ့စားလကၡဏာၾကည့္နည္းေလးေတြကုိ သိလာတယ္။
ဒါဆုိ ငါေဗဒင္လကၡဏာတတ္ၿပီေပါ့ေလ။ စိတ္ႀကီး၀င္မိခဲ့ေသးတယ္။ ကၽြဲေျခရာခြက္ထဲက ဖားသူငယ္လုိေပါ့။ ပင္လယ္ကုိ မျမင္ဘူးေတာ့ မူး(ေခ်ာင္းေလး)ကုိ ျမစ္လုိ႔ ထင္ေတာ့တာေပါ့ေလ။ အခ်င္းခ်င္းေတြကုိ ေဗဒင္ေဟာေပးတယ္။ လကၡဏာၾကည့္ေပးတယ္။ အေဟာခံ အၾကည့္ခံတဲ့သူေတြကုိေတာင္ ႀကံဖန္ေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္။ က်ေနာ္အရူးထတာကုိ ကူညီေဖးမေပးလုိ႔။

ေလ့လာေလေလ ခက္ခဲလာေလမွန္းသိလာေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ပ်က္လာတယ္။ ဒီၾကားထဲ သမာဓိထူေထာင္ဖုိ႔ တရားရႈမွတ္ရမယ္ဆုိတ့ဲ အပုိင္းေတြပါ ေဗဒင္ထဲပါ၀င္ေနေတာ့... ဟဲ ဟဲ က်ေနာ္က ပ်င္းတယ္ေလ။ အခ်ိန္မရွိသလုိလုိ အလုပ္မ်ားသလုိလုိ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ အေၾကာင္းျပၿပီး တရားမထုိင္ျဖစ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ဘဲ ေဗဒင္ လကၡဏာဖက္ကုိ စိတ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့လာလုိက္တာ အခုဆုိ ေဗဒင္လကၡဏာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဘာဆုိဘာမွ မသိေတာ့ပါဘူး။

"မဟာဘုတ္တုိင္ေလးထူေပးစမ္းပါ"လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေျပာလာရင္ "တုိင္ထူဖုိ႔ အလုပ္သမား အမ်ားႀကီးလုိမယ္"လုိ႔ က်ေနာ္ေျဖျဖစ္လိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဗဒင္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ ျမင္ရရင္ က်ေနာ္က အဆုိေတာ္ ဗဒင္ကုိဘဲ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ေဗဒင္ေဟာေပးပါလုိ႔ေျပာလာရင္ "ေဗဒင္ေတာ့မသိေတာ့ဘူး။ အဆုိေတာ္ဗဒင္ရဲ ႔ သုိးမည္းႀကီးေတြအေၾကာင္း သီခ်င္းေတာ့ရတယ္။ နားေထာင္မလား"လုိ႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ဘာမွကုိ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ ေဗဒင္လကၡဏာအေၾကာင္း မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါ က်ေနာ္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ၀ါသနာမပါခဲ့လုိ႔ေပါ့။
..........

အဲဒီလုိ ၀ါသနာပါလုိက္ မပါလုိက္နဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ စာဖတ္၀ါသနာပါတုန္းက တစ္ေန႔ထဲ စာအုပ္ေတြ အမ်ားအျပားဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကာတြန္း ၀တၳဳတုိ ၀တၳဳရွည္ ေဆာင္းပါး ကဗ်ာ အားလုံး က်ေနာ္ဖတ္တယ္။ ညဖက္ မအိပ္ဘဲနဲ႔ကုိ ဖတ္တာ။ ဒါေပမဲ့လဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒုံးရင္းပါဘဲေလ။ အခု သိပ္မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ စားေကာင္းရုံ ေသာက္ေကာင္းရုံေလာက္ဘဲ ဖတ္ေတာ့တယ္။
ဟဲ ဟဲ... ၀ါသနာမပါခဲ့တဲ့ ၀ါသနာအေၾကာင္းေရးရင္း ၾကြားေနသလုိမ်ားျဖစ္သြားလားမသိဘူး။

ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ဘာသာစကားကိစၥေလ။ ပထမ အဂၤလိပ္စကားကုိ စိတ္၀င္စားတယ္။ ေနာက္ ဂ်ပန္စကားကုိ စိတ္၀င္စားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္စကားကို ျပန္စိတ္၀င္းစားတယ္။ ကေလးဘ၀တုန္းက ျမန္မာတီဗီကထုတ္လြင့္ေပးတဲ့ အုိရွင္းဂ်ပန္ဇာတ္လမ္းတြဲကုိၾကည့္ရင္း ဂ်ပန္စကားကုိ စိတ္၀င္စားခဲ့တာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ သင္ယူျဖစ္တယ္ဆုိပါေတာ့။

"ဟဂ်ိမဲ့မရွိတဲ့ ၀ါတာရွိ၀ ကုိကုိေမာင္ဒဲ့စ္၊ ဒုိင္းဂခု ေနာ့ ဂကုေဆးဒဲ့၊ ဒိုဇုိေယာေရာ့ရွိကု"

ဂ်ပန္စကားစသင္စဥ္တုန္းက က်က္မွတ္ထားတဲ့ စကားလုံးေလးပါ။ ေတြ႔ရပါတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဘာညာေပါ့။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ သင္ယူမွတ္သားထားေတာ့လဲ ဂ်ပန္စကားနဲနဲ ေျပာတတ္ခ့ဲပါတယ္။ ဗမာအခ်င္းခ်င္း ဂ်ပန္လုိေျပာၾကဆုိၾကေတာ့ အဟုတ္ပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ဂ်ပန္စစ္စစ္နဲ႔လဲ ေတြ႔ေရာ ဟုိင္း..ဟုိင္း.. ဆုိၿပီး ေခါင္းညိတ္ရုံဘဲ တတ္ေတာ့တယ္။ နားမလည္ဘူး။ ဖီးအရမ္းငုတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဂ်ပန္စကားကုိ ပစ္ထားလုိက္တာ ယေန႔အထိပါဘဲ။ ၀ါတာရွိ အနတ ခုိရဲ ႔ ခရဲ ႔ ခေနာ့ေဂ်ာ့ ဟုိင္း အိယဲ့။ အဲဒါေလးေတြဘဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။

အဂၤလိပ္စကားသင္တုန္းကလဲ ဒီလုိပါဘဲ။ တစ္ရက္ထဲနဲ႔ မီးနင္းအလုံး ငါးဆယ္ေလာက္ က်က္မွတ္ႏုိင္တယ္။ ဆႏၵျပင္းထန္ေနတာကုိး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းေျပာတယ္။ ပါးစပ္က အျမဳပ္ထြက္ေလာက္ေအာင္ကုိ ေလ့က်င့္ေျပာဆုိခဲ့တာပါ။ အဲ.. အဲ... ဒါေပမဲ့လဲ တကယ့္ႏုိင္ငံျခားသားနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ နားမလည္တာက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။

မွတ္မိေသးတယ္။ ဂ်ာမန္မေလးႏွစ္ေယာက္ မႏၱေလးမွာေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ သူတုိ႔က ဂ်ာမနီ ဟမ္းဘတ္ၿမိဳ့ကတဲ့။ က်ေနာ္က ဟမ္းဘတ္ကုိ ဟန္ပုိလုိ႔ အသံထြက္မိတာကစၿပီး အဲဒီထဲက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကုိ ဟန္ပုိလုိ႔ ေခၚတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ သူ႔ကုိ အဲဒီလုိဘဲ ဟန္ပုိလုိ႔ နာမည္ျပန္ေပးတယ္။ ႀကဳံတုန္း စစ္ကုိင္းေတာင္ကုိ လုိက္ပုိ႔တာေပါ့။ စစ္ကုိင္းေတာင္ အတက္လမ္းမွာ သီတဂူဇီ၀ိတဒါနေဆးရုံရွိတယ္ေလ။ အဲဒီနားက ျဖတ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ကုိင္းေတာင္ကုိ တက္တယ္။ သူ႔အဂၤလိပ္စကားလဲ broken က်ေနာ္ကလဲ brokenဆုိေတာ့ အေတာ္ေလးရယ္ရတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီဇီ၀ိတေဆးရုံကုိ လက္ညိဳးထုိးၿပီး Hanpo, this is monk's hospital. အဲဒီလုိေျပာလုိက္တဲ့အခါမွာ သူက အံ့ၾသတဲ့အမူအယာနဲ႔ Really, is it monkey's hospital? လုိ႔ ျပန္ေမးတယ္။
ဘုရား.. ဘုရား... မုိးႀကိဳးပစ္မွာ ေတာင္ေၾကာက္ရတယ္။

အဂၤလိပ္စကားက အခုထက္ထိဒုကၡေပးတုန္းပါဘဲ။ ဟုိတစ္ေန႔ကလဲ CD Label လုိခ်င္လုိ႔ High street မွာရွိတဲ့ Currys ဆုိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာဆုိင္ကုိ သြားျဖစ္တယ္။ အဲဒါမွာ CD Label မေရာင္းဘူးတဲ့။ ဒါန႔ဲ ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ CD Label ဘယ္မွာ ရႏုိင္သလဲလုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က Ryman မွာရႏုိင္ပါတယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က ရုိင္ ဆုိတဲ့အသံကုိဘဲ အမွတ္ထားမိလုိက္တယ္။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အျပင္ထြက္လာေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းမွာ Primark ဆုိတဲ့ ဆုိင္ကုိ ေတြ႔လုိက္တယ္။ ဒီဆုိင္ကုိဘဲ ညြန္းတာေနမွာပါဆုိၿပီး အဲဒီဆုိင္ထဲကုိဘဲ ၀င္ေရာက္ၿပီး CD Lebal ရွာတာေပါ့ေလ။ ဆုိင္ႀကီးက အႀကီးႀကီးဘဲ။ တစ္ဧကသာသာေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္ရွိတယ္။ ဓါတ္ေလွကား စက္ေလွခါးေတြတပ္ဆင္ထားတယ္။

တစ္ေနရာမွာမွ CD Label ကုိ မေတြ႔ပါဘူး။ ဘယ္ေတြ႔မလဲ Primark ဆုိတာ အ၀တ္အစားေတြဘဲ ေရာင္းတာကုိး။ ဒီမိန္းမ ေနရာအမွားညြန္းခဲ့တယ္ဆုိၿပီး အျပစ္ေတာင္တင္မိခဲ့ေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ အဲဒီဆုိင္ထဲက ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီဆုိင္နဲ႔ တစ္ဆုိင္ေက်ာ္ေဘးခ်င္းယွဥ္ရက္မွာ Ryman ဆုိတဲ့ဆုိင္ကုိေတြ႔မွ ေအာ္.. ဒီဆုိင္ကုိ ညြန္းခဲ့တာကုိးလုိ႔ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္။ အဲဒီ Ryman မွာဘဲ CD Label ရခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီလုိ... အဲဒီလုိေပါ့ေလ။ အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာေနၿပီး အဂၤလိပ္စကားကုိ အရမ္း၀ါသနာမပါေလေတာ့ Four skills လုံး ခပ္ညံ့ညံ့ရယ္။ အမွားေပါင္းတစ္ေထာင္ ေတြ႔ႀကဳံေနရေတာ့တာပါဘဲ။
................

ဟုိေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဟုိဟာနဲနဲ ဒီဟာနဲနဲေတာ့ သိပါတယ္။ ၾကားဖူးတာေတာ့မ်ားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာကုိမွ ကၽြမ္းက်င္စြာမတတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေရွးပညာရွင္ႀကီးေတြက ဆုိရုိးစကားတစ္ခု ထားခဲ့ဟန္တူပါရဲ ႔။

"စုံရင္ မတတ္ဘူး။ တတ္ရင္ မစုံဘူး" တဲ့

ကုိမင္းထက္ရဲ ႔ ဘဲဥပမာလုိေပါ့ေလ။ ေရကူးတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါးေတြေလာက္ ေရကူးမကၽြမ္းက်င္ဘူး။
ပ်ံတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငွက္ေတြေလာက္ အပ်ံမကၽြမ္းက်င္ဘူး။ ေျပးတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သမင္ေတြေလာက္ မေျပးႏုိင္ဘူး။
.................

က်ေနာ္ေျပာခဲ့သားဘဲ။ က်ေနာ္ ဘာကိုမွ စြဲစြဲလန္းလန္း ၀ါသနာမပါခဲ့ပါဘူးလုိ႔။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ဘာမွမကၽြမ္းက်င္တာေပါ့။ ၀ါသနာမပါတာကုိ ၀ါသနာပါခဲ့မိတဲ့အတြက္ ေနာင္တေတာ့ ရမိသလုိလုိရွိမိတယ္။
ဘာကုိ၀ါသနာပါရမလဲဆုိတာလဲ အခုထက္ထိ မစဥ္းစားတတ္ေသးဘူး။

ဒါေပမဲ့.. ဘာကုိမွ စြဲစြဲၿမဲၿမဲမရွိခဲ့ေပမဲ့လဲ ခ်စ္သူေလးကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္ကေတာ့ ရာသက္ပန္ စြဲစြဲတည္ၿမဲေနမယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။(ဟဲ ဟဲ....ဒီအပုိဒ္ကေလးကုိ တမင္ထည့္ထားတာ သက္ဆုိင္သူဖတ္မိရင္ အမ်က္ေတာ္ရွမွာ ေၾကာက္လုိ႔)။
..........

ကဲ.. ကဲ... ပန္းကဗ်ာေရ...
ပန္းကဗ်ာ Tag ေပးခဲ့တဲ့ ၀ါသနာကုိ အရင္းခံလုိ႔ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကုိ ဒီမွာဘဲ အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး အဆုံးသတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒီထက္ရွည္ရွည္ေရးရင္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူမွ လာ မTagဘဲ ေနမွာ စုိးရိမ္ရတယ္မဟုတ္လား။ ပန္းကဗ်ာလဲ ဒီေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အျဖစ္ကုိ သင္ခန္းစာယူၿပီး အားလုံး၀ါသနာတစ္ခုကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ကာ pro ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။
...........

ဘယ္သူ႔ကုိမွ မTagဖူးေသးဘူး။ Tag ၾကည့္လုိက္ဦးမယ္။
ညီေလးထင္လင္းေအာင္ ညီမေလး ၾကယ္ျဖဴစင္ မေဗဒါ တုိ႔ေရ.. က်ေနာ့္ကုိ အဲဒီ ၀ါသနာကို အရင္းခံလုိ႔ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔ ပုိ႔စ္တစ္ခုစီေလာက္ ေရးေပးၾကပါလား။ စိတ္၀င္စားစြာ ဖတ္ခ်င္လုိ႔။

...............