မႏၱေလးျပန္ ေအာင္မုိး (၁၇)

ေႏြ မုိး ေဆာင္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလၿပီ။
ေအာင္မုိးမရွိေတာ့ၿပီမုိ႔ ရြာဦးေက်ာင္း၀င္းထဲ ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္ေနသလုိလုိခံစားလာရတယ္။ ခါတုိင္းဆုိ ေအာင္မုိးေလးရဲ ႔ တကြိကြိေအာ္ဟစ္သံ၊ ေအာင္မုိးကုိ လာေရာက္ၾကည့္ရႈၾကတဲ့ လူေတြရဲ ႔ ေအာင္မုိးအေပၚခ်ီးက်ဴးသံစတဲ့ အသံမ်ိဳးစုံ ေရာျပြမ္းေနခဲ့တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေနရာေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။
အခုေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာေတြ အတိတ္မွာ ေ၀းလုိ႔.. ေ၀းလုိ႔ က်န္ရစ္ေနခဲ့ေလၿပီေကာ။

ဆရာေတာ္ရဲ ႔ စိတ္အေျခအေန ဘယ္လုိျဖစ္ေနမွန္းမသိ။
ေအာင္မုိးအလြမ္းေျပ အေနနဲ႔ဘဲလား၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား အႀကံေပးလုိက္လုိ႔လား မေျပာတတ္ေတာ့၊ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ အခ်ိန္ရွိသေရြ ႔ အဂၢိရတ္(ဖုိ)ထုိးေလ့ရွိလာတယ္။ ဟုိ အရင္တုန္းက ပရိယတ္ ပဋိပတ္တုိ႔ႏွင့္ေမြ႔ေလ်ာ္လာခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ အခုအခါမွာေတာ့ အဂၢိရတ္တဲ(အိမ္)ထဲမွာ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ေနတယ္။
ေရႊျဖစ္ေငြျဖစ္ဆုိလား၊ ထြက္ရပ္ေပါက္ဆုိလား က်ေနာ္လဲ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္။

ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ေရွးသုံး ေၾကးလင္ပန္း ေၾကပန္းကန္ ေၾကးပန္ျပားစတဲ့ ေၾကးပစၥည္းေတြကုိ ကပ္ေၾကးနဲ႔ အပုိင္းပုိင္း ညွပ္ၿပီး လုံအုိးထဲ တည့္ကာ ဖုိးထုိးပစ္ကုန္တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေျမက်င္း အႀကီးႀကီး တူးၿပီး က်င္းထဲဖြဲေတြထည့္ကာ လုံအုိးႀကီးႀကီးကုိ က်င္းထဲျမဳပ္ၿပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ မီးေလာင္ကၽြမ္းေစတယ္။
ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ ေတာအုပ္ထဲသြားၿပီး မၾကာမၾကာ စစ္ေစး(သစ္ေစး)ပင္ေတြ လုိက္ရွာရတယ္။
စစ္ေစးပင္ေတြ႔ရင္ ခုတ္လွဲၿပီး အပုိင္းပုိင္းျဖတ္ကာ မီးေသြးရေအာင္ မီးရႈိ ႔ၾကရတယ္။ စစ္ေစးသားေတြ အကုန္မေလာင္ကၽြမ္းမီ မီးကုိ ေရႏွင့္ေလာင္းသတ္ၿပီး မီးေသြးေတြကုိ ေက်ာင္းကုိ ယူလာၾကရတယ္။
စစ္ေစးသားက ပုိျပင္းၿပီး ၾကာၾကာမီးေလာင္ဒဏ္ကုိ ခံႏုိင္သတဲ့ေလ။

ရြာဦးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာလဲ အေဆာက္အဦတစ္ခုတုိးလာတယ္။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ ေနအိမ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ရဲ ႔ ဖုိထုိးဖုိ႔ ဖုိအိမ္အေဆာက္အဦပါ။ ဆရာေတာ္ကုိ ေက်ာင္းေပၚမွာ မေတြ႔ရင္ တစ္ျခားေနရာမွာ သြားမရွာနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ ေဗဒင္ေတြလဲ ေမးမေနပါနဲ႔၊ ပုိက္ဆံကုန္ရုံဘဲရွိမယ္။ ဖုိအိမ္ထဲမွာဘဲ သြားရွာပါ။ က်ိန္းေသေပါက္ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ဆရာေတာ္ ဖုိထုိးတာကုိ ေရာဂါတစ္ခုလုိ စြဲကပ္လာတယ္။

ဘုန္းႀကီးဖုိထုိး၊ ႏြားခ်ိဳက်ိဳး၊ လယ္လွ်ိဳရုိး ဆုိတဲ့ စကားပုံေလးရွိပါတယ္။ ဖုိထုိးေနတဲ့ ဘုန္းႀကီး၊ ဦးခ်ိဳက်ိဳးေနတဲ့ ႏြား၊ လွ်ိဳေျမာင္ရုိးထဲမွာ တည္ထားတဲ့ လယ္ယာ၊ အဲဒါေတြဟာ ဘာမွ အက်ိဳးမရွိပါဘူးတဲ့။ ေကာင္းကြက္လဲ ဘာမွ မရွိႏုိင္ပါဘူးတဲ့။ စကားပုံအရေျပာတာပါ။ သာသနာကုိ ေစာ္ကားလုိလုိ႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အခုလဲ ဆရာေတာ္ ဖုိထုိးေနေလၿပီ။ ခ်စ္သူ (သုိ႔မဟုတ္) အိမ္သူသက္ထားေတြ ဆုံးရႈံးသြားလုိ႔ စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခါ အလြမ္းေတြ ေျပေပ်ာက္ေအာင္ က်န္ရစ္သူအေနနဲ႔ အရက္ေသစာေသာက္စားၾကသလုိ ဆရာေတာ္လဲ ေအာင္မုိးကုိ လြမ္းတဲ့စိတ္ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔လား မေျပာတတ္ေတာ့ ဖုိမွဖုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆြမ္းမစားရေနပါေစ၊ ဖုိထုိးေတာ့ အပ်က္မခံႏုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိလာတယ္။

ေရႊျဖစ္ေငြျဖစ္ ဖုိ(အဂၢိရတ္)ထုိးလုိ႔ ေရႊေငြျဖစ္လာသလားေတာ့ ဘယ္သူမွမသိ၊ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ေၾကးပစၥည္းေတြ ကုန္ခန္းသြားတာဘဲ လူေတြသိၾကတယ္။ ဓါတ္လုံးေတြ တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ထြက္ေပၚလာေပမဲ့ ဘယ္ဓါတ္လုံးကေတာ့ျဖင့္ စြမ္းလုိက္တာ၊ ဘယ္ဓါတ္လုံးကျဖင့္ ကာယသိဒၶိၿပီးတယ္၊ ဘယ္ဓါတ္လုံးကေတာ့ လာဘသိဒၶိၿပီးတယ္၊ ဘယ္ဓါတ္လုံးဟာ ပိယသိဒၶိၿပီးတယ္ လုိ႔ အနညး္ငယ္မွ်မၾကားရ။ အခ်ိန္ကုန္ ပစၥည္းကုန္ ေငြကုန္တာဘဲ အဖတ္တင္လာတယ္။

ဆရာေတာ္ရဲ ႔ ဓါတ္လုံးေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ဆရာေတာ္ရဲ ႔ ကြယ္ရာမွာ လူေတြကေတာ့ ျပက္ရယ္ျပဳ ေျပာဆုိေနၾကေလရဲ ႔။
ဒီဓါတ္လုံးကေတာ့ "ပြတ္ရင္ေျပာင္၊ ေဆာင္ရင္ေလး၊ ေရစိမ္ေသာက္၊ တကယ္ (ေသး)ေပါက္တဲ့ ေဆး" တဲ့။

"ေရႊျဖစ္ေငြျဖစ္ ေအာင္ခါနီးၿပီ၊ ငါလုပ္သမွ် ေရႊေတြ ေငြေတြျဖစ္ရင္ ဒီေက်ာင္းႀကီးကုိ ေရႊေက်ာင္းႀကီး အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ပစ္လုိက္မယ္။ ရြာသူရြာသားေတြကုိလဲ အားလုံးခ်မ္းသာၾကြယ္၀ေအာင္ ေရႊေတြ ေငြေတြ လုိသေလာက္ ေပးမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ အားလုံး အလုပ္ကုိ အခုလုိ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္စရာမလုိေတာ့ဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးေနၾကရုံပါဘဲ"

ဆရာေတာ္ မၾကာခဏ ရြာသူရြာသား ေက်ာင္းသားကုိရင္ေတြကုိ ေျပာတတ္တဲ့စကားပါ။ ဆရာေတာ္ တကယ့္ေစတနာနဲ႔ ေျပာေနတယ္ဆိုတာ အားလုံးသေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥမ်ိဳးက ဆယ္ေလးတစ္ေလး ကုိးေရးတစ္ရာ မဟုတ္ပါလား။ ဘုိးဘုိးေအာင္တုိ႔၊ ရွင္အဇၨေဂါဏတုိ႔ဆုိတာက တစ္သန္းမွာ တစ္ေယာက္ပါဘဲ။ ကံတရားက လုိေသးတယ္ေလ။

"ေရႊျဖစ္ ေငြျဖစ္ မေအာင္ျမင္ရင္ ထြက္ရပ္ေပါက္ဖက္ကုိ လုိက္မယ္ကြာ၊ နိဗၺာန္ကုိ ျဖတ္လမ္းကလုိက္မယ္။ သမထယာနိက ၀ိပႆနာယာနိကေတြေနာက္လုိက္ေနရင္ အခ်ိန္ၾကာဦးမယ္။ ဖုိထုိးၿပီး ထြက္ရပ္ေပါက္ကုိ အျမန္နည္းနဲ႔ လုိက္ရွာမယ္။ ငါ လြတ္ေျမာက္သလုိ မင္းတုိ႔ အားလုံးလဲ ဒီ၀ဋ္ဆင္းရဲက လြတ္ေျမာက္ေစရမွာေပါ့ကြာ"

ဆရာေတာ္ဖုိထုိးရင္း ေရႊျဖစ္ေငြျဖစ္မေအာင္ျမင္ဘဲ ပစၥည္းေတြသာ ကုန္ဆုံးသြားတာကုိ သေဘာေပါက္ၿပီးေနာက္ ေရႊျဖစ္ေငြျဖစ္ကေနၿပီး ထြက္ရပ္ေပါက္ဖက္ ကူးလာတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ ႔ (အဂၢိရတ္) ထြက္ရပ္ေပါက္ ေအာင္ျမင္သြားေလေရာ့သလားမသိ။ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ သူ႔ရဲ ႔ ဖုိတဲ (အဂၢိရတ္အိမ္)ကုိ စြန္႔လြတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ရြာဦးေက်ာင္းကုိလဲ စြန္႔လြတ္ခြဲခြါလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀တ္ရုံသုံးစြဲလာတဲ့ ၀တ္ရုံလႊာ သကၤန္းေတြကုိပါ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ မုတၱစာဂီ ယတိျပတ္စြန္႔လြတ္ပစ္လုိက္တယ္။

"ဆရာေတာ္ ဘယ္လုိျဖစ္သြားတာလဲ မသိဘူး။ သာသနာ့ေဘာင္ကုိ စြန္႔လြတ္ၿပီး လူ၀တ္ေၾကာင္ျဖစ္သြားၿပီ၊
ရြာဦးေက်ာင္းမွာ သူမရွိေတာ့ဘူး။ အခု ရြာထဲေရာက္ေနၿပီ။ ရြာသူရြာသားေတြက သနားလုိ႔ အိမ္တစ္လုံးေဆာက္ေပးလုိက္ရတယ္"

ဟုတ္ပါတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြ ေျပာတဲ့စကားအတုိင္း ဆရာေတာ္ လူ၀တ္လဲလုိက္ၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဖုိ(အဂၢိရတ္)ထုိးျခင္းရဲ ႔ အက်ိဳးဆက္ေတြပါဘဲ။ ေရႊျဖစ္ေငြျဖစ္လဲ မေအာင္ျမင္၊ ထြက္ရပ္ေပါက္လဲမျဖစ္၊ စိတ္ေတြလဲ အညစ္ႀကီးညစ္ၿပီး အဂၢိရတ္အိမ္ကုိ မီးရႈိ ႔ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တယ္။ မီးေပါက္ေတြျဖစ္ေနတဲ့ သကၤန္းေတြကုိလဲ စြန္႔လြတ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ရြာဦးေက်ာင္းကုိပါ စြန္႔လြတ္လုိက္ေလၿပီ။

ဆရာေတာ္ဟာ အခု ဆရာေတာ္မဟုတ္ေတာ့။ အသက္ ၄၅-၅၀ခန္႔ရွိတဲ့ ဒကာေတာ္ ဦးတင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ဆရာေတာ္ဟာ ရြာဦးေက်ာင္းမွာ မေနေတာ့။ ရပ္ရြာထဲ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ရပ္ရြာထဲမွာ ဆရာေတာ္တစ္ျဖစ္လဲ ဦးတင္ေအာင္ရဲ ႔ ေနအိမ္ေလး တစ္လုံးတုိးခ်ဲ ႔ ေနရာယူလာတယ္။ ရြာဦးေက်ာင္းမွာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မရွိတဲ့ စစ္တပ္လုိ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္မရွိတဲ့ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ ရွိေနၾကေလရဲ ႔။


(အပုိင္း ၁၈ ဆက္ဖတ္ပါ)