Sunday 22 March 2009

၀ါသနာကုိ အရင္းခံလုိ႔ (၂)

က်ေနာ္ ဘာကုိမွ ၀ါသနာမပါတာကုိဘဲ ၀ါသနာပါတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္။ အဲဒီစကားဟာ အမွန္ပါ။ တကယ္ကုိ က်ေနာ္ဘာကုိမွ ၀ါသနာမပါခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အရာကေတာ့ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကုိသာ တန္းစီၿပီးေရးခ်ျပရင္ ၿပီးႏုိင္မယ္မထင္ပါဘူး။ လူကုိးဗ်။ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ လူ႔အႀကိဳက္ နတ္မလုိက္ႏုိင္လုိ႔ေတာင္ ဆုိရုိးစကားရွိတယ္မဟုတ္လား။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ ႔ ေျပာစကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ (ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ ႔) ေတာ္သလင္းလမွာ ေခြးျဖစ္ခ်င္တယ္။ ျပာသုိလမွာ ေၾကာင္ျဖစ္ခ်င္တယ္။ တေပါင္းလမွာ ႏြားျဖစ္ခ်င္တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ကလဲ အဲဒီပုံစံနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါဘဲ။

က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက တရုတ္သုိင္းကားေတြၾကည့္ၿပီး သုိင္းသမားႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။
တီဗီထဲက သုိင္းကြက္ေတြၾကည့္ၿပီး ယား က်ား စတဲ့ စကားလုံးေတြကုိ ပါးစပ္ၿပဲေအာင္ ကုန္းေအာ္ၿပီး အရူးထခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အေပ်ာ္တမ္းသုိင္းသင္ေပးတဲ့ သုိင္းဆရာတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကုိ သုိင္းကြက္နဲနဲသင္ေပးတယ္။ ရုိးရုိးသုိင္းကြက္ေတြပါဘဲ။ ပင့္ ကာ ထုိး ခုတ္ ၀ုိက္ ခ် ကန္ ဖယ္ ေတြဘဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကီးထုိင္ရတာနဲ႔တင္ လူက ေမာခ်င္ေနၿပီ။ တကယ္တမ္းကစားၾကည့္ေတာ့ ခဏခဏဒူးညြတ္က်တယ္။ အကြက္စုံေအာင္ေတာ့ ကစားဖူးပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း ရန္ျဖစ္တဲ့အခါမွာ
"၀ုန္း"
"ဒုိင္း"
"ဂြမ္း"
"အင့္"
ဆုိၿပီး အသံေတြ ဆက္တုိက္ၾကားရရင္ ေျပးၾကည့္စရာ မလုိပါဘူး။ အင့္ ဆုိတဲ့အသံက က်ေနာ့္ဆီကထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံပါ။ အဲဒီေလာက္ထိ ၀ါသနာ(မ)ပါတာ။ ျဖစ္ခ်င္တာဘဲ ရွိတာကုိး။ ၀ါသနာမွ မပါတာ။ ဘယ္ပညာမဆုိ ေလ့က်င့္မႈအားနည္းရင္ ခံရတာဘဲေလ။
.............

ေနာက္တစ္ခု
က်ေနာ္တုိ႔ ေတာရြာဓေလ့အရ ေယာက်္ားေလးေတြဆုိရင္ အနည္းဆုံး တစ္ႏွစ္ေလာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနၿပီး ကုိရင္၀တ္ၾကရတယ္။ စာသင္ယူၾကရတယ္။ က်ေနာ္ ကိုရင္ဘ၀တုန္းကလဲ စာတတ္ေပတတ္ အရမ္းျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ ပုိ႔ခ်ေပးတဲ့ ပရိတ္ႀကီး ၁၁ သုတ္၊ ေလာကနီတိ၊ နမကၠာရ၊ ရတနာေရႊခ်ိဳင့္၊ သၿဂိ ၤဳဟ္၊ သဒၵါႀကီး၊ ၀ိနည္း၊ ဆုံးမစာ ေပါင္းစုံတုိ႔ကုိ အာဂုံနီးပါး ရခဲ့တယ္။ လုပ္ခ်င္တာကုိ ေကာက္ရုိးမီးလုိ ၀ုန္းကနဲ ထလုပ္လုိက္တာပါဘဲ။

အစဦးဆုံးကေတာ့ ပထမတန္းကေျပးေနတာေပါ့။ စာေတြနင္းကန္က်က္လုိက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးရသြားတာကုိး။
တစ္ခါတုန္းကဆုိရင္ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းသားကုိရင္ေတြ အားလုံးစုေခၚၿပီး သၿဂိ ၤဳဟ္ စိတ္ပုိင္းကုိ အစအဆုံးအလြတ္ျပန္ (ရြတ္ဆုိ)ခုိင္းတယ္။ ဟဲ ဟဲ.. ၾကြားလုိက္ဦးမယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ အလြတ္ျပန္ႏုိင္ခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆရာေတာ္ေျပာတဲ့စကားမွတ္မိေသးတယ္။

"မင္းတုိ႔အားလုံး.... ကုိကုိေမာင့္ ဖင္ဖ်ားကိုေတာင္ မမီဘူး။ သူ႔လုိ ဥာဏ္ေကာင္းခ်င္ရင္ (ကန္ေတာ့ပါရဲ ႔) သူ႔ဖင္က ေခ်းကုိ သြားလ်က္ေခ်" တဲ့။

ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္ စာက်က္ရတာကုိ စိတ္မပါျပန္ေတာ့ဘူး။
ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္လုိက္တာ... ၀ါး......... ဆုိၿပီး အၿမဲတမ္းအိပ္ငုိက္တဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္က ထိပ္ဆုံးဘဲေလ။ က်က္ထားခဲ့တဲ့ စာေတြအားလုံးလဲ စာအုပ္ထဲ ေျပး၀င္သြားၾကတယ္။ ဘာဆုိဘာမွကုိ မရေတာ့တာ။ ေဘာလုံးစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ အဆင့္ျမင့္တန္းကေနၿပီး တန္းဆင္းဇုန္ေရာက္သြားတဲ့သေဘာေပါ့ဗ်ာ။
...............

ေနာက္တစ္ခု
စာက်က္စာအံရတဲ့အလုပ္ကုိ ၿငီးေငြ႔လာတဲ့အခါမွာ ပ်ိဳ ႔ ရတု လကၤာ ကဗ်ာ သံေပါက္ သံခ်ပ္ ေတးထပ္ စာခ်ိဳး စတဲ့ ကာရန္ညီညီျမန္မာစာေပဖက္ကုိ စိတ္၀င္စားလာျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ ကဗ်ာစပ္နည္း နိႆ်ည္းစာအုပ္ေတြ ၀ယ္ဖတ္ေတာ့တာဘဲ။ မဃေဒ၀လကၤာသစ္စာအုပ္ႀကီးဆုိ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ဆုံးဘဲ။ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ၿပီး ကဗ်ာေလးေတြ စပ္ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ရွစ္လုံးဖြဲ႔ကဗ်ာေလးေတြေပါ့။

ဥပမာအားျဖင့္ စာေမးပဲြေတြ နီးလာတဲ့အခါမွာ ရြတ္ဆုိေလ့ရွိၾကတဲ့ ကဗ်ာလုိမ်ိဳးေပါ့။

စာေမးပြဲႀကီး နီးလုိ႔လာၿပီ
က်က္စရာေတြက မ်ားလွေပသည္
ေမးခ်င္တာေမး ေရးလုိ႔ေျဖမည္
ဒီႏွစ္က် ေနာက္ႏွစ္က်န္ေသးသည္။

အဲဒီလုိမ်ိဳး ကုိ႔ယုိ႔ကားရား ကဗ်ာေတြ စပ္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကဗ်ာကေတာ့ က်ေနာ္စပ္ထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာေျပာျပတာပါ။

ၾကာလာျပန္ေတာ့လဲ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သလုိဘဲ ၀ါသနာက အရမ္းမပါေတာ့ ကဗ်ာေတြအားလုံးလဲ စာအုပ္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားကုန္ၾကတယ္။ အေရးအေၾကာင္းရွိလုိ႔ ကုိကုိေမာင္ေရ ကဗ်ာစပ္ေပးစမ္းပါ၊ ရတု ေတးထပ္ကေလးေတြ လုပ္စမ္းပါဆုိရင္ က်ေနာ္ ဖ်ားၿပီ။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ကာရန္ေတြလဲ ေပ်ာက္ သတ္ပုံေတြလဲ မွားကုန္ေတာ့တာပါဘဲ။

ဟုိ ကဗ်ာေလးေတြလုိေပါ့။

ျမင့္လြန္းလွသဗ်ာ၊ မဲဇာက ေတာင္ႀကီး။ ငါ အေဖ ေမွ်ာ္ကာ ၾကည့္တယ္။ ေခါင္းေပါင္းျပဳတ္က်။
(ေနာက္ဆုံးအပုိဒ္ အဓိပၸါယ္ရွိေပမဲ့ ကာရန္လြတ္ေန)

ရုိးရင့္ရြက္ရွည္၊ တုိးတင့္က်က္သေရ၊ ဂုိးဂြင့္ဂြက္ေဂြ။
(ေနာက္ဆုံးအပုိဒ္ ကာရန္မိေပမဲ့ အဓိပၸါယ္မရွိ)

ဒီကဗ်ာေလးေတြက အလကၤာသင္ရင္း အျပစ္သင့္တဲ့ စာသားေလးေတြကုိ ထုတ္ျပတဲ့အခါမွာ ပုံစံေပးခဲ့တဲ့ နမူနာေလးေတြပါ။
.....................

က်ေနာ္က အဲဒီလုိ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ လုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚတဲ့အခါမွာ ထလုပ္လုိက္ေပမဲ့ ၀ါသနာကေတာ့ ဘာကုိမွ မပါခဲ့ပါဘူး။ ဘာကုိမွ ၀ါသနာမပါခဲ့လုိ႔လဲ ဘာမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မကၽြမ္းက်င္ပါဘူး။ သူမ်ားကုိဘဲ ဆရာေခၚဖုိ႔ ပါးစပ္ျပင္ေနမိတာခ်ည္းဘဲ။ အဲ.. အဲ.. ဒါေပမဲ့ ဘာမွ မသိတဲ့လူကုိ တတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ၿဖီးဖ်န္းတဲ့ အက်င့္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ရွိေနတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္သိၿပီးသားအရာေတြကုိလဲ လာမေမးနဲ႔။ ေမးခြန္းမဆုံးခင္ က်ေနာ္ အျမန္ေျဖေလ့ရွိတယ္။
ဥပမာ။
ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္ကုိ လူပ်ိဳေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ဒီလုိေျပာတယ္ဆုိၾကပါစုိ႔။

"ေရာ့... ေဟာဒီမွာ.. ၁၀၈ လုံးပါတဲ့ ပုတီးတစ္ကုံး။ အဲဒါကုိ ဆယ္ပတ္တိတိစိပ္ပါ။ ၿပီးရင္ အိမ္ျပန္ၿပီး ၄၂၀ ႏွင့္ေပါင္းလုိက္။ အဲဒါ မနက္ဖန္က်ရင္ ငါ့ကုိ အေျဖေပး"

အဲဒီလုိမ်ိဳး ဆင္တူ ေမးခြန္းေတြဆုိ မသိရင္ က်ေနာ့္ကုိသာေမး။ ေဒါက္ကနဲ ေျဖျပလုိက္မယ္။ သိၿပီးသားကုိး။

ဒီေန႔လဲ ေရးရင္းနဲ႔ကုိ မၿပီးႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္ ပန္းကဗ်ာေရ။ က်ေနာ္က တစ္ခါတစ္ခါ ဒီလုိဘဲ အရစ္ရွည္တတ္တယ္ေလ။ ဘယ္သူေတြ လာဆဲၾကဦးမလဲ မသိဘူး။ မႏၱေလးျပန္ေအာင္မုိး တုန္းကလဲ အေအာ္ခံခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ေလရွည္လြန္းလုိ႔တဲ့။ အခုလဲ ေအာ္ခ်င္ရင္ ေအာ္ၾကပေစေတာ့။ တတ္ႏုိင္ဘူး။ ဆက္ရန္ဘဲ လုပ္လုိက္ဦးမယ္။

(အမွတ္ ၃ ဆက္ဖတ္ပါ)


.....

1 comment:

Anonymous said...

ဘာပဲျဖစ္၂ ကိုကိုေမာင္ ေရးေပးတာကို ပဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္... ဆက္ရန္ကို ေစာင့္ေနပါ့မယ္.