ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္မရွိေတာ့ၿပီမုိ႔ ရြာသူရြာသားေတြ အၾကပ္ရုိက္ေနေလၿပီ။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္မရွိလုိ႔ မျဖစ္။ တစ္ပါးမရွိရင္ ေနာက္တစ္ပါး ရွာေဖြရမဲ့တာ၀န္က ရြာသူရြာသားေတြရဲ ႔တာ၀န္မဟုတ္ပါလား။ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ ႔ ပညာေရး၊ စိတ္ဓါတ္ျမင့္တင္ေရး၊ သာသနာေရးေတြအားလုံး ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ရွိမွ ျဖစ္မယ္ေလ။
လင္ေယာက်္ားမရွိတဲ့ မိန္းမ၊ အလံမပါတဲ့ ရထား၊ ၾကာမရွိတဲ့ေရကန္၊ ထုံးမပါတဲ့ ကြမ္း၊ ဆားမပါတဲ့ဟင္း၊ အဲဒါေတြ အားလုံးဟာ မတင့္တယ္သလုိ အရသာလဲ မရွိဘူးတဲ့။ ေလာကနီတိက ဆုိထားတာပါ။ အခု နီတိတစ္ခု တိုးလာခဲ့ေလၿပီ။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္မရွိတဲ့ ရြာဦးေက်ာင္းဟာလဲ လုံး၀ မတင့္တယ္ပါဘူး တဲ့။
ေလာကသဘာ၀နိယာမအရလဲ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္လုိအပ္ေနေလၿပီ။ ဘာသာ သာသနာ ပညာေရးရႈေထာင့္အရလဲ ေက်ာင္းထုိင္ေခါင္းေဆာင္ဆရာေတာ္ လုိအပ္ေနေလၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ေနာက္တစ္ပါး လုိက္ရွာေနရေလၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ မရွာလုိက္ရပါဘူး။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ရာထူးန႔ဲ ထုိက္တန္တဲ့ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါး ေတြ႔လုိက္ပါၿပီ။ ဆရာေတာ္( ဦးတင္ေအာင္)ရဲ ႔ တပည့္အရင္းဦးဇင္းေလးပါဘဲ။ တုိတုိေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီ ဦးဇင္းေလးကုိဘဲ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္အျဖစ္ တင္ေျမာက္လုိက္ၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္တင္ေျမာက္တဲ့ကိစၥၿပီးတဲ့အခါမွာ ဦးတင္ေအာင္ရဲ ႔ ကိစၥက ရွိေသးတယ္ေလ။ လူ၀တ္ေၾကာင္ကုိ ေျပာင္းလာၿပီဆုိေတာ့လဲ လူေတြ လုပ္တဲ့အလုပ္၊ လူေတြရဲ ႔ ေနထုိင္မႈစတဲ့ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုိအပ္လာၿပီမဟုတ္ပါလား။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ ဦးတင္ေအာင္ကုိ အရင္ဆရာေတာ္ဘ၀ကလုိ ဘယ္သူမွ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးေပးမီးယူ လုပ္ကုိင္ျပဳစုေပးမဲ့သူ လုိအပ္လာေခ်ၿပီ။ ဘယ္တုန္းကမွ မရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတဲ့ ဘ၀သစ္ကုိ အသက္ ၅၀ နီးမွ ေရာက္ရွိလာခဲ့သူအဖုိ႔ အကူအညီတကယ္လိုအပ္ေနၿပီေလ။ အဲဒီလုိ.. အဲဒီလုိ အေၾကာင္းကိစၥေတြေၾကာင့္ ဦးတင္ေအာင္ကုိ ရပ္ရြာထဲက အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ထိမ္းျမွားေပးလုိက္ၾကတယ္။
ဦးတင္ေအာင္ရဲ ႔ ရုိးခ်က္ကေတာ့ နာလွသဗ်ာ။ ကန္ေတာ့ပါရဲ ႔။ မဂၤလာဦးညမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးႏွင့္တစ္အိမ္ထဲ အတူေနရမွာကို မေနတတ္မထုိင္တတ္ (ခပ္ရွက္ရွက္)ျဖစ္လာလုိ႔ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္(အသစ္တင္ေျမာက္ထားတဲ့ဆရာေတာ္)ဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းမွာဘဲ လာေရာက္ အိပ္စက္တယ္။ အသစ္စက္စက္ သတုိးသမီးေလးခမ်ာ သနားစရာ။ ေနာက္တစ္ေန႔မွဘဲ ရြာသူရြာသားေတြရဲ ႔ ေဖ်ာင္းျဖမႈေၾကာင့္ ဦးတင္ေအာင္တစ္ေယာက္ ရွက္ရွက္နဲ႔ဘဲ လူ႔ဘ၀ရဲ ႔အစိပ္အပုိင္းတစ္ခုကုိ စတင္လုိက္ပါေတာ့တယ္။
မဂၤလာေဆာင္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာဘဲ မိသားစုအသုိက္အအုံေလးျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ရဲ ႔ အမ်ိဳးသမီးက ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးဖြားေပးလုိက္ၿပီေလ။ ဦးတင္ေအာင္တစ္ေယာက္ ကေလးေလးရဲ ႔ မ်က္နွာကုိၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ေက်နပ္ေနေလရဲ ႔။ စာေတာ္တဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ ႔ ၾကည္ႏူးမႈမ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။
ႏွစ္ေယာက္တစ္ကမၻာကေနၿပီး သုံးေယာက္တစ္ကမၻာျဖစ္လာေတာ့ အလုပ္ေတြပုိႀကိဳးစားလာရတယ္။ ေငြေတြ စုရတယ္။ ကေလးရဲ ႔ က်န္းမာေရး ပညာေရးတုိ႔ကုိ စဥ္းစားလာရတယ္။ မိဘတုိင္းရဲ ႔ ၀တၱရားေတြေလ။ ေမြးရာပါ ၀တၱရားေတြေပါ့။ ဦးတင္ေအာင္ႀကီးလဲ ရင္ေသြးငယ္ေလးရဲ ႔ ေရွးေရးကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး မေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ အလုပ္ေတြ အရမ္းႀကိဳးစားလာတယ္။ အသက္ႀကီးမွ ဘ၀ကုိ စတင္လာရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အစားပ်က္ အအိပ္ပ်က္ဒဏ္ကုိ သူလုံး၀မခံႏုိင္ရွာဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိသားစုေရွ ႔ေရးႏွင့္ ကေလးရဲ ႔ အနာဂါတ္ေတြက ရွိေသးတယ္ေလ။ မိဘက်င့္၀တ္ေက်ပြန္ရမွာေပါ့။
ပင္ပန္းဒဏ္ကုိ ႀကံ့ႀကံ့ခံၿပီး အလုပ္ႀကိဳးစားရင္း ဦးတင္ေအာင္တစ္ေယာက္ သူ႔ကေလး သုံးႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္မွာ က်န္းမာေရးေဖာက္လာတယ္။
တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ခႏၶာကိုယ္ ပိန္က်လာတယ္။ အစားအေသာက္ေတြ ပ်က္လာတယ္။ အေမာေတြ ေဖာက္လာတယ္။ သူ႔ရဲ ႔ က်န္းမာေရးကို ေတာဓေလ့အရ ေတာေဆးဆရာေတြနဲ႔ဘဲ ကုသတယ္။ ဘုရားကု ကုသတယ္။ သက္သာလာလုိက္၊ ျပန္ျဖစ္လုိက္ပါဘဲ။
"မႏၱေလးကုိ ဘုရားဖူးဆင္းခ်င္လုိက္တာ"
နာလန္ထူခါစမွာ ဦးတင္ေအာင္ေျပာလုိက္တဲ့စကားပါ။ ေနမေကာင္းၿပီး ေယာင္ရမ္း ေျပာဆုိတာျဖစ္တန္ေကာင္းပါရဲ ႔လုိ႔ ရြာသူရြာသားေတြ ထင္ခဲ့ေပမဲ့ သူတုိ႔ အထင္ဟာ လုံး၀မွားပါတယ္။ တကယ့္ကုိ သတိရွိစြာနဲ႔ ဦးတင္ေအာင္ေျပာေနတာပါ။
"ဦးတင္ေအာင္ႀကီး က်န္းမာေရးေကာင္းလာမွ သြားၾကတာေပါ့ေလ။ ဘုရားဖူးသြားတာ ကုသိုလ္ရပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔လဲ အေဖာ္လုိက္ခဲ့မယ္ေလ"
"ငါက.. ငါ့မိသားစု သုံးေယာက္ထဲ သြားခ်င္တာပါ။ ငါရယ္.. ငါ့ဇနီးေလးရယ္... ငါ့ကေလးရယ္။ အခု ငါ တကယ္ ေနေကာင္းေနပါၿပီ"
ေနေကာင္းေနပါၿပီဆုိေပမဲ့ ဦးတင္ေအာင္ရဲ ႔ ပုံစံကုိၾကည့္ရတာ အားရစရာမေကာင္းလွ။ လူက ပိန္ခ်ဳံးေနေလၿပီ။
မ်က္လုံးေတြလဲ ေတာက္ပၾကည္လင္မႈလုံး၀မရွိ။ ဒါေပမဲ့ ဆႏၵေဆာင္ရင္ အရာအားလုံး မျဖစ္ႏုိင္တာ မရွိပါဘူးေလ။ ဦးတင္ေအာင္တစ္ေယာက္ မႏၱေလးကုိ ဘုရားဖူးဆင္းဖုိ႔ အင္အားေတြ ရွိေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဆႏၵေဇာက ျပင္းထန္ေနၿပီမဟုတ္ပါလား။
(အပုိင္း ၁၉ ကုိ ဆက္ဖတ္ပါ)
1 comment:
ေလာကနီတိေလး မွတ္သားသြားပါတယ္။
ေနရာတစ္ခုအတြက္ ဂုဏ္ေဆာင္တဲ့ နာမ္စား မရွိေတာ့ရင္ ဘာမွ မတင့္တယ္ ေတာ့တာေတာ့ အမွန္ပါ။
ေလးစားလ်က္နဲ႔
Post a Comment