ေမာင္ေတာ္ရယ္ ခ်မ္းဆဲပါဘဲ

လူဆုိတဲ့ သတၱ၀ါေတြအေၾကာင္းသိတယ္မဟုတ္လား၊ တင္းတိမ္မႈသိပ္မရွိၾကဘူးေလ။ ပူတဲ့ရာသီဥတုမွာ အေအးဓါတ္ကုိ အလြန္ခုံမင္မက္ေမာၿပီး အဲ.. အရမ္းေအးတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ေႏြးေထြးမႈအင္အားကုိ တပ္မက္ၾကျပန္ေရာ။ ပုံမွန္ဆႏၵရဲ ့ေတာင္းဆုိမႈကုိ အျပစ္မေျပာလုိပါဘူး။ လုိခ်င္မႈေတြ အရမ္းမ်ားလြန္းလုိ ့ခက္ေနၾကတာပါ။

က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာေနစဥ္တုန္းက စီးပြါးေရးအလယ္အလတ္တန္းစားရွိတဲ့လူႀကီးတစ္ေယာက္ေတြ ့ဖူးတယ္။
အဲယားကြန္းေတြ အိမ္မွာ အၿပိဳင္အဆုိင္တပ္ဆင္ၾကတဲ့ ေခတ္တုန္းကေပါ့။ သူကလဲ သူ ့အိမ္ႀကီးမွာ အဲယားကြန္းေတြတပ္ဆင္တယ္။ သူ ့အိပ္ခန္းမွာလဲ သီးသန္ ့တစ္လုံးတပ္ဆင္ထားတယ္။ ေႏြရာသီရဲ ့ေန ့တစ္ေန ့မွာ က်ေနာ္သူ ့အိမ္ေရာက္သြားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေန ့လည္တစ္နာရီေလာက္မွာပါ။

သူ ့ကုိဧည့္ခန္းမွာ မေတြ ့ရဘူး။ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ ထင္လဲ။ လား...လား... ဘုိးေတာ္က အိမ္ခန္းထဲက သူ ့ကုတင္ေပၚမွာ ေႏြေခါင္ေခါင္ေန ့လည္တုံးလုံးႀကီး ဂြမ္းေစာင္ႀကီးျခံဳလုိ ့ ေကြးေနေလရဲ ့ဗ်ာ။ အဲယားကြန္းႀကီးဒိတ္ကုန္ေအာင္ဖြင့္ထားတာကုိးဗ်။ ကဲ မွတ္ဦး မွတ္ဦး.. အဲဒါ ျမန္မာကြ..လုိ ့ေျပာရမလုိေတာင္ျဖစ္မိတယ္။
............................

ရတနာပုံေခတ္မွာလဲ အလားတူ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဇာတ္လမ္းေလးက ေျပာင္းျပန္။ ေဆာင္းပုိင္းႀကီးမွာ။ ကေနာင္မင္းသားႏွင့္လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္မင္းသမီးေလးအေၾကာင္း ျမန္မာမွန္ရင္ သိၾကတာမ်ားပါတယ္။ သူတုိ ့ႏွစ္ေယာက္က အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ ၾကင္ယာေတြေလ၊ ဒါေၾကာင့္လဲ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ရဲ ့ စိန္ျခဴးၾကာေညာင္.. ေဘာလည္ (အခ်စ္အလြမ္းသီးခ်င္း)ေတြ အခုထက္ထိ ျမန္မာ့အႏုပညာက႑ေတြမွာ ေနရာယူေနလ်က္ရွိေနတာပါ။

ေဆာင္းရာသီရဲ ့ေန ့တစ္ေန ့မွာ အိမ္ေရွ ့စံကေနာင္မင္းသားဟာ အရပ္တစ္ပါးမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနခဲ့ရတယ္။ ဇနီးအလွေလးနဲ ့မခြဲခ်င္ေပမဲ့လဲ တာ၀န္သိတတ္တဲ့သူအဖုိ ့ တာ၀န္ေတြက ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား။ သူတာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့အရပ္မွာ အရမ္းေအးတဲ့အတြက္ သူ ့ခ်စ္ဇနီးေလးလဲ ဒီအခ်ိန္မွာ ခ်မ္းေနေရာေပါ့လုိ ့... သူစဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဖုိးတစ္သန္းထုိက္တန္ၿပီး အလြန္ႏူးညံ့ေႏြးေထြးလွတဲ့ ကတၱီပါၿခံဳလႊာေစာင္တစ္ထည္ကုိ မင္းမႈထမ္းတစ္ေယာက္က တစ္ဆင့္ ပုိ ့ခုိင္းလုိက္တယ္။

ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္မွာ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ဟာ ဖဲေမြ ့ယာကုတင္ထက္လဲေလ်ာင္းၿပီး အဲဒီကတၱီပါၿခံဳလႊာေစာင္ေလးကုိ ရင္မွာပုိက္ၿခဳံထားလုိက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္စိကုိ ဇြတ္မွိတ္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ဖုိ ့သူႀကိဳးစားေပမဲ့ သူအိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ရွာပါဘူး။ တူႏွစ္ကိုယွဥ္တြဲၿပီး ခ်စ္ရည္လူးခဲ့တဲ့ အတိတ္က ေဆာင္းညေလးေတြကုိဘဲ အမွတ္ရေနမိခဲ့တယ္။

တစ္ခုခုကုိ သတိရၿပီး သူငုတ္ကနဲထထုိင္တယ္။

"မနက္ဖန္ ေမာင္ေတာ္ဘုရားထံသြားမဲ့ လူႀကဳံေကာင္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္"

ကေလာင္တံေလးကုိ ဆြဲကုိင္ၿပီး အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ ခုံေပၚကေပပုရပုိက္တစ္ခုေပၚမွာ စာေၾကာင္းေလး သုံးေၾကာင္းခပ္သြက္သြက္ဘဲ ေရးခ်လုိက္တယ္။

"တစ္သန္းတန္ကတၱီပုိ ့ေသာ္လည္း... ၾကငွန္းစံမဒီပ်ိဳ ့မွာျဖင့္.... ေမာင္ေတာ္ရယ္ ခ်မ္းဆဲပါဘဲ"

.