အေမသုိ႔ေပးစာ

အေမရယ္။
သား သတိရလုိက္တာ။

အေအးဓါတ္ေတြေ၀ေနတဲ့
တန္ေဆာင္မုန္းရဲ ့ညေနခင္းတစ္ခုမွာ
သားငါးေယာက္ကုိ လူ႔ေလာကထဲထားခဲ့ၿပီး
အေဖ့ေနာက္ အေမလုိက္သြားခဲ့တယ္ေနာ္
အဲဒီေန႔ဟာ.. ဒီေန႔ဆုိ ၈ ႏွစ္တိတိရွိခဲ့ၿပီေလ။

အေမေသသြားေပမဲ့
အေမေနသြားတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ
အေဖထားခဲ့တဲ့ သားငါးေယာက္
လူးလားေျမာက္ခဲ့ၾကရတယ္ေလ
အဲဒါ.. အေမ့စြမ္းအားေတြဘဲေပါ့။
..............................

အေဖဆုံးေတာ့ အေမ့အသက္ သုံးဆယ္
အရြယ္ငယ္ေသးေပမဲ့
သားေတြကုိငွဲ ့ကြက္
ေနာက္အိမ္ေထာင္မဆက္ခဲ့ပါဘူး
သား... ဂုဏ္ယူတယ္.. အေမ။

အသက္သုံးဆယ္ သားငါးေယာက္
တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးပူဆာ
အ၀တ္ဗလာ ၀မ္းဟာဟာမျဖစ္ေအာင္ အေမႀကိဳးစား
ဖ်ားနာတာေတြကထပ္တုိး
ေက်ာင္းစာအုပ္ဖုိးေငြရွာ
ေသခ်ာပါတယ္ အေမ မညီးညဴခဲ့မွန္း။

အေဖမရွိတဲ့ေနာက္ အေဖ့အိမ္ဟာ
အေမ့အိမ္မဟုတ္ေလေတာ့
အေမ့အိမ္မွာ အေမေနထုိင္ဖုိ ့
အေမကုိယ္တုိင္ဘဲ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္ေလ။

အေမ မိန္းမသားေပမဲ့
စိမ္းကားလွတဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ
ယိမ္းသြားလႈပ္ရွားခဲ့ရတာေတာင္မွ
(အေမ့လမ္းေၾကာင္းေတြ)
နဲနဲေလးမွ တိမ္းမသြားခဲ့ပါဘူး အေမ။

ေမြးေက်းဇူး ေကၽြးေက်းဇူး
အေမေပးခဲ့တဲ့ ေပးေက်းဇူးေတြေၾကာင့္
(ခုဆုိရင္ အေမ့သား)
လူေမြး(ေတာက္)ေျပာင္ေနခြင့္ရၿပီ
ေက်းဇူးတင္တယ္ အေမ။


.......

အေဖသုိ႔ေပးစာ

ခုနစ္ႏွစ္သားအရြယ္
အေတာ္ေလးငယ္ေသးေပမဲ့
က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္။

ညတစ္ညရဲ ့ညဥ့္ဦးယာမ္မွာ
အေမ့ရဲ ့ေအာ္သံ အေမ့ရဲ ့ငုိသံ
အေမ့ရဲ ့ေၾကကြဲသံ မုိးထက္ထက္ညံသြားေလာက္ရဲ ့
"မင္းတုိ႔ အေဖ မရွိေတာ့ဘူး" တဲ့။
........................

ရင့္က်က္မႈအျပည့္မရွိေသးတဲ့ အေမတစ္ေယာက္
အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ သားငါးေယာက္ႏွင့္
ခရီးဘယ္လုိဆက္ေလ်ာက္ရမလဲ...အေဖ

အႀကီးဆုံးအကုိက ၁၁ ႏွစ္
အငယ္ဆုံးညီက ၃ႏွစ္
အျဖစ္ကရင္နာစရာ
အေဖထြက္ခြါသြားတာေစာလြန္းတယ္.. အေဖ။

အေဖမရွိေတာ့ေပမဲ့
အေဖရွိခဲ့တယ္ဆုိတဲ့အသိနဲ႔
အေျဖမသိေသးတဲ့ အနာဂါတ္အတြက္
အေမႏွင့္အတူေလ်ာက္လွမ္းခဲ့ပါတယ္... အေဖ။

ရတက္ေတြေပြလ်က္နဲ႔
အသက္ပင္ေသေသ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ့ရေပမဲ့
အေဖမမုန္းရေအာင္ဆုိၿပီး
အေမကေတာ့ အၿပဳံးမပ်က္ ၿပဳံးလ်က္ပါဘဲေလ
အဲဒါ... အေဖေပးခဲ့တဲ့ အင္အားေတြတဲ့.. အေဖ။

အေမေန႔တုိင္းလုပ္ေနတဲ့အလုပ္တစ္ခု
ငုတ္တုတ္ေမ့ေလာက္ေအာင္ အေဖအံ့ၾသသြားလိမ့္မယ္
အေဖ့အုတ္ဂူကုိေန႔တုိင္းသြား
တမလြန္ကအေဖၾကားႏုိင္ေလာက္ေအာင္
နာၾကားဖူးသမွ်တရား ပါးစပ္ဖ်ားကထြက္ေပၚ
အေမ့ အမွ်ေ၀သံအဆုံးမွာ သာဓုေခၚ ျဖစ္ရဲ ့လား...အေဖ။

အမရာ ကိႏၷရီ မဒၵီ သမၻဴ ေတာ္ေလး၀အမ်ိဳးသမီးေတြေလာက္
ခ်စ္ခရီးမွာ အခ်စ္မႀကီးခဲ့ႏုိင္ေပမဲ့
အေဖ့ခ်စ္ဇနီးကုိ စိတ္သာခ်
သူ႔ဘ၀ တမလြန္ေျပာင္းသြားတဲ့ထိ
တုမရတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ အေဖဟာ အေမ့ရဲ ့အေဖပါဘဲ... အေဖ။

"ငါ့သားတုိ႔ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ"တဲ့
အေဖမေသခင္ မွားထားခဲ့တဲ့စကား
သား နား၀က မထြက္ခဲ့ပါဘူး
ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးတဲ့ အေဖ့မွာၾကားခ်က္
သား တစ္သက္လုံးဂုဏ္ယူေနမယ္... အေဖ။

အေဖထားခဲ့တဲ့ ဆန္စပါး
အေဖေပးခဲ့တဲ့ အင္အား
အေဖဆုံးမခဲ့တဲ့စကားေတြေၾကာင့္
အခုဆုိ
အေဖ့သား... အဂၤလန္ေရာက္ခဲ့ၿပီ... အေဖ။

ငယ္ငယ္ဘ၀ ေမာဟအဖုံးေတြေၾကာင့္
အေဖဆုံးသြားတဲ့ရက္မသိခဲ့ေပမဲ့
ဒီေန႔ဆုိ
အေမဆုံးသြားတာ ၈ ႏွစ္တိတိျပည့္ခဲ့ၿပီ...အေဖ။

အေဖေနတတ္ အေမလဲေက်နပ္ေအာင္
သားတုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ်ႀကိဳးစားရင္း
အေဖ့အုတ္ဂူနား ေနာက္ထပ္အုတ္ဂူတစ္ခုတုိးခဲ့ၿပီ
အဲဒါ.. အေမ့အုတ္ဂူဘဲ....အေဖ။

တကယ္လို႔မ်ား.....
ဆုေတာင္းလုိ႔ ရၾကစတမ္းဆုိရင္
တစ္ခုတည္းေသာဆုကုိ သားေတာင္းပါတယ္။

ေရာက္ရာဘ၀ ျဖစ္ရာဘ၀မွာ
အေဖႏွင့္အေမဟာ
သားရဲ ့အေဖႏွင့္အေမဘဲ ျပန္ျဖစ္လာၾကပါေစသား။

(ကြယ္လြန္သူ ဖခင္ႀကီး ဦးေက်ာ္လႈိင္အား ဦးညြတ္လ်က္)

...

အေအးမီး ႏွင့္ အပူမီး

သီတေတေဇာ ဥဏွေတေဇာ
တရားသေဘာ တီးေခါက္ၾကည့္ေတာ့
အေအးမီး အပူမီးတဲ့။
......................

ဆီမီး လ်ပ္စစ္မီး ဂက္စ္မီး ပါစကမီး
မီးအားလုံး အပူ
ယူတတ္ရင္ ဗဟုသုတရတယ္။

ေတာမီးေတာင္မီး
တဟီးဟီးေလာင္ကၽြမ္း
ေတာေတာင္အ၀ွမ္းမီးေသြးျဖစ္။

မီးဖုိေခ်ာင္ၾကည့္ဦးမလား
မီးေသြးျပာပူ
ေရေတြဆူေနတာ ဥဏွရဲ ့သတၱိေၾကာင့္။

ေနပူပူကုိ ခံစားရင္း
အေရထူထူျဖစ္ေအာင္ ေလာင္ကၽြမ္း
အဲဒါလဲ ဥဏွရဲ ့အစြမ္းေတြဘဲေပါ့။
.......................

သီတဓါတ္သေဘာကုိလုိက္ရွာရင္း
အေမာဆုိက္ခဲ့ေပါင္းမနည္းဘူး။

ေဆာင္းခ်မ္းခ်မ္းမနက္ခင္းမွာ
ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းလက္ပစ္ကူးလဲ
ထူးသလုိရွိခဲ့ေပမဲ့
ေတြ႔ပါဘူး သီတမီး။

ခ်မ္းရင္ေရခ်ိဳး ႏွင္းေတာတုိး
ဆုိရုိးစကား မွတ္သားစရာေကာင္းေပမဲ့
ထပ္သြားစရာမလုိ
ျပတ္သားစြာသိခဲ့ရတာက အေအးမီးနတၳိ။

ေအးေနတဲ့ ေရခဲတစ္ေခ်ာင္း
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြေပၚတင္
အေအးေလာင္ကၽြမ္းမယ္ထင္သလား
လားလားမွမရွိ နတၳိပါဘဲေလ။
...................................

အေနာက္တုိင္းေဒသ ခဏေလးေရာက္ခါရွိေသး
ေအးလုိက္တဲ့အျဖစ္
စိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္သြားတယ္။

ေျမာက္၀င္ရုိးစြန္းထုထည္
ေရခဲႀကိဳက္တဲ့သူေတြအတြက္
အကုိက္ဘဲျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။

၀င္ရုိးစြန္းျဖတ္တုိက္တဲ့ ေလမုိက္ရူးရဲေတြေၾကာင့္
ေဒသတစ္၀ုိက္ကလူေတြ
အေတာ္ေလး အၾကပ္ရုိက္သြားၾကတယ္။

လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေျပာျပမယ္
သူ႔ရဲ ့လက္ေခ်ာင္းေျခေခ်ာင္း ႏွာေခါင္းမက်န္
တြန္းလွန္ျမစ္ျပဳတ္ တဖုတ္ဖုတ္ေျမသုိ႔က်
သီတအစြမ္းတဲ့ေလ။

သစ္ပင္သစ္ရြက္ သစ္ခက္ေတြကုိၾကည့္မလား
ရြက္ရွိဘ၀မွ ရြက္မဲ့ဘ၀ကိုေျပာင္း
ေဆာင္းေရာက္ရင္ အ၀တ္အထည္မရွိ
မိေမြးတုိင္း ဖေမြးတုိင္းျဖစ္ေနၾက
သီတကေခၽြခ်သတဲ့ေလ။
.......................................

အပူမီး အေအးမီး
ဒီနည္းႏွင့္က်ေနာ္သေဘာေပါက္
တစ္ေယာက္ေယာက္က ကန္ ့ကြက္လိမ့္မလား။

အမွားေတြ ႔ရင္ေထာက္ျပ
အမွန္ရေအာင္ကူညီသူကုိ
က်ေနာ္ ၾကည္ျဖဴေနမွာပါေလ။

"ဒီေန႔ ဆရာေက်ာ္ေရႊ သီလမက်ိဳးပါ"

က်ေနာ္တုိ႔ရြာက ရြာငယ္ငယ္ေလး။
စာသင္ေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေဆးေပးခန္း စာၾကည့္တုိက္ အားကစားကြင္း
ဘာတစ္မွမရွိပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ရြာရဲ ့အေရွ ့ဘက္ သာယာကုန္းဆုိတဲ့ရြာႀကီးမွာေတာ့ မူလတန္းေက်ာင္းရွိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ အဲဒီမွာဘဲ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။

ေက်ာင္းဆရာနာမည္က ကုိေက်ာ္ေရႊ
ပညာတတ္ရွားပါးတဲ့ေဒသမွာ အႏူေတာ လူေခ်ာႀကီးေပါ့။
စာသင္ေကာင္းသေလာက္ ျမာကလဲ အရမ္းစြံ။
ရြာရွိ အပ်ိဳစာရင္းကုိေကာက္ၾကည့္
တစ္ရာရွိရင္ ငါးဆယ္ေလာက္က YES ေပးမဲ့သူေတြခ်ည္း။
က်ေနာ့္အကုိ အေျပာအရ သူတြဲခဲ့တဲ့ မိန္းခေလးေပါင္း ၉ ေယာက္ေတာင္ရွိၿပီတဲ့။

က်ေနာ့္အကုိနာမည္က ေအာင္ကုိလတ္
အသက္ႀကီးမွစာသင္ေက်ာင္းေနရေတာ့ သူေလးတန္းအေရာက္မွာ သူ႔အသက္က ၁၄ႏွစ္။
က်ေနာ္တုိ႔ရြာႏွင့္သာယာကုန္းၾကား တစ္မုိင္ေလာက္ေ၀းတယ္။
ေက်ာင္းသြားရင္းႏွင့္ က်ေနာ့္အကုိက လွျမင့္ဆုိတဲ့ အပ်ိဳေပါက္ကေလးကုိ လက္တည့္စမ္းလုိက္တယ္။
ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ရည္းစားစာေပးလုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။

ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာေက်ာ္ေရႊကုိ တုိင္ပါေလေရာ။
က်ေနာ့္အကုိ အရုိက္ခံထိတာ အေတာ္ေလးအီသြားတယ္။
က်ေနာ္ စဥ္းစားတယ္
ဆရာကဘာျဖစ္လုိ႔ဒီေလာက္ေတာင္ က်ေနာ့္အကုိကုိရုိက္ရတာလဲ
သူ႔မွာလဲ ရည္းစားေတြအမ်ားႀကီးဘဲ။
က်ေနာ့္အကုိက တစ္ေယာက္ထဲကုိ ရည္းစားစာေပးရုံေပးတာ။

ဆရာကေျပာေသးတယ္ "ဒီအရြယ္မွာ ပညာကုိဘဲရွာပါ၊ ဖုိမကိစၥေတြကုိမစဥ္းစားသင့္ဘူး။ ငါေတာင္မွ ေက်ာင္းအခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီကိစၥမစဥ္းစားဘူး" တဲ့။
သူ႔သီအုိရီက တစ္မ်ိဳးပါလား။ ရယ္ခ်င္စရာႀကီး။
.........................................


အဲဒီအေၾကာင္းအရာေလးကုိ စဥ္းစားရင္း
က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပုံျပင္ေလး အေတြးထဲေရာက္လာတယ္။

ရြာတစ္ရြာမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိသတဲ့။
ေက်ာင္းမွာဆရာေတာ္တစ္ပါးႏွင့္ကုိရင္ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားရိွတယ္။
တစ္ရက္မွာ ေမာင္ညိဳလုိ႔ေခၚတဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းေခါင္မုိးေပၚနားေနတဲ့ ခုိကေလးတစ္ေကာင္ကုိေလးခြနဲ႔ပစ္သတ္လုိက္တယ္။ ဆရာေတာ္က အဲဒါကုိျမင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေက်ာင္းရဲ ႔ေရွ ့တည့္တည့္မွာ ဘလက္ေဘာႀကီးကုိ ေထာင္ၿပီး
"ဒီေန႔ ေမာင္ညိဳ သီလက်ိဳးသည္" လုိ႔ ေျမျဖဴနဲ႔ေရးလုိက္သတဲ့။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ပုိင္းေရာက္ေတာ့
ေက်ာင္းဆြမ္းလာပုိ႔တဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြ ဘလက္ေဘာနား၀ုိင္းၿပီး ဆူညံဆူညံ ရယ္ေမာေနၾကတယ္။
ဆရာေတာ္က ငါေရးထားတဲ့ စာအတြက္နဲ႔ေတာ့ ရယ္စရာမဟုတ္တန္ရာ။ တစ္ခုခုေၾကာင့္ရယ္ေနၾကတာျဖစ္ရမယ္ဆုိၿပီး ဘလက္ေဘာကုိ သြားၾကည့္သတဲ့။
"ဒီေန႔ ေမာင္ညိဳ သီလက်ိဳးသည္"လုိ႔ ေရးထားတဲ့ စာပုိဒ္ေအာက္က စာပုိဒ္တစ္ပုိဒ္ကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာေနၾကမွန္းဆရာေတာ္သိသြားတယ္။ ဆရာေတာ္ခင္မ်ာ ငုိအားထက္ရယ္အားသန္ဆုိသလုိ စိတ္မတုိႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေမာင္ညိဳကုိ ေခၚၿပီး မင္းသိပ္ေတာ္ေနပါလားလုိ႔ ရွက္ရမ္းရမ္း ခ်ီးက်ဴးလုိက္ရသတဲ့။

အဲဒီစာပုိဒ္ကုိ ေမာင္ညိဳတစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္မသိခင္ ညပုိင္းမွာ ေျမျဖဴခဲကုိ ယူၿပီး
"ဒီေန႔ ေမာင္ညိဳ သီလက်ိဳးသည္"ဆုိတဲ့ စာပုိဒ္ရဲ ့ေအာက္နားေလးမွာေရးထားခဲ့တာပါ။
စာပုိဒ္ကေလးက ဒီလုိ---
" ဒီေန႔ဆရာေတာ္ သီလမက်ိဳးပါ"တဲ့။
....................................

"ဒီအရြယ္မွာ ပညာကုိဘဲရွာပါ၊ ဖုိမကိစၥေတြကုိ မစဥ္းစားသင့္ဘူး။ ငါေတာင္မွ ေက်ာင္းအခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီကိစၡၥမစဥ္းစားဘူး" ဆုိတဲ့ သီအုိရီပုိင္ရွင္ႀကီး ဆရာေက်ာ္ေရႊ တစ္ေယာက္ သူကုိယ္တုိင္ ျမာေပြၿပီး က်ေနာ့္အကုိကုိ ရည္းစားစာကိစၥေၾကာင့္ ရုိက္ႏွက္ဆုံးမခဲ့တာကုိ ပုံျပင္ထဲကအတုိင္းဘဲ က်ေနာ္က ဒီလုိေလး ေရးလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
"ဒီေန႔ ဆရာေက်ာ္ေရႊ သီလမက်ိဳးပါ"

Love is much more

* Butterfly needs flowers.

Tiger needs meat.
Cow needs grass.
Baby needs milk.
Human needs rice and bread.
But
One needs one's lover more than they need the above.

* Butterfly wants more flowers.
Tiger wants more meat.
Cow wants more grass.
Baby wants more milk.
Human wants more rice and bread.
But
One wants one's sweetheart much more than they want the above.

လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ အမွတ္ရရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ

သမုိင္းမတင္မီေခတ္ သမုိင္းဦးေခတ္ သမုိင္းတင္ၿပီးေခတ္ ေက်ာက္ေခတ္
ဗုဒၶေခတ္ အေသာကေခတ္
ေရာမေခတ္
ပုဂံေခတ္ ပင္းယေခတ္ အင္း၀ေခတ္ ေတာင္ငူေခတ္ ေညာင္ရမ္းေခတ္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ရတနာပုံေခတ္
ေတာ္လွန္ေရးေခတ္

ေခတ္ေတြအလီလီေျပာင္းသြားခဲ့ေပမဲ့
မေဟာင္းေသးတဲ့ ငါ့ကုိဘဲ အားကုိးေနခဲ့ၾကတယ္။
လူသားအားလုံးေကာင္းစားေရးအတြက္
ငါ့ကုိယ္ခႏၶာ လုံးပါးပါးပါေစ ငါကူညီခဲ့တယ္။
ငါ့အသား ငါ့အေသြး ငါ့အရုိးအေရ အားလုံးကုိ ေပးဆပ္ ေပးအပ္ရလဲ
ငါ့စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ သံမဏိကုိ စိန္ရစ္ထားသလုိ မာေၾကာေနခဲ့တယ္။

ကပိလႏွင့္ေကာလိယ စစ္ခင္းမယ္ၿပိဳင္တုန္းက
အေသာကမင္းႀကီး ကလိဂၤတုိင္းကုိ သိမ္းပုိက္တုိက္ပြဲတုန္းက
ေရာမအင္ယာႀကီး ခ်ဲ ့ထြင္စဥ္တုန္းက
ျမန္မာဘုရင္အဆက္ဆက္ နန္းသိမ္းတုိက္ပြဲဆင္ႏြဲစဥ္တုန္းက
ငါမပါရင္ ပြဲမၿပီးဘူးတဲ့။

ကုန္ကုန္ေျပာမယ္
အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ ့ေတြကုိ ဒုိ႔ျမန္မာေတြ ေတာ္လွန္စဥ္တုန္းကေတာင္
ငါ့ခႏၶာကုိယ္ေပၚရွပ္တုိက္ၿပီး ဓါး လွံ ေပါက္ခြန္း ျမွား
အခါေပါင္းမ်ားစြာ ေျပးလႊားခဲ့ၾကတယ္
ငါ့အေရခြံစုပ္ျပတ္မွ သူတုိ႔တက္ၾကြထက္ျမက္ၾကမယ္တဲ့ေလ။

ဓါးတစ္ခ်က္တင္လုိက္တုိင္း
ငါ့အေရျပားတစ္ထပ္
စုပ္ျပတ္ေၾကမြ အေျခမလွ ေျမခခဲ့ရတယ္။

လွံတစ္ခ်က္ေထာက္တုိင္း
ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြ အသားအေသြးေတြထိ
နာက်င္ျမည္ဟီးလုိ႔။

ေပါက္ခၽြန္းကုိ မၾကာမၾကာ
ထပ္ခါထပ္ခါဖိေသြးမွ
ခပ္သာသာ ၿမိၿမိေလး ျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး
ခပ္ၾကာၾကာေလး ငါ့ကုိယ္ေပၚ လြန္းေျပးေနေတာ့
ငါ့အေသြးေတြ တစ္စက္စက္ ေရွ ့ကထက္ပုိက်ခဲ့တယ္။

အေကာင္ေသးေပမဲ့
ေထာင္ေသာင္းအေရအတြက္ရွိတဲ့အတြက္
ျမွားေသြးဒဏ္ ၾကာၾကာခံၾကည့္ေတာ့
အသားအေသြးထဲထိ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

ခုဆုိ
ငါဟာ ငါႏွင့္မတူေတာ့ဘူး
ျပည့္၀စုိေျပေနတဲ့ ငါ့ခႏၶာကုိယ္ေလး
ဓါးေသြးဒဏ္ ျမွားေသြးဒဏ္
ေပါက္ခၽြန္းတုိက္ဒဏ္ လွံစုိက္ဒဏ္ေတြေၾကာင့္
ႏုပ်ိဳပ်ိဳခပ္ၿပဳံးၿပံဳးဘ၀ကေန
ပုတုိတုိ ခါးကုန္းကုန္းနဲ ့
ေတာင္ေ၀ွးမပါတဲ့ အဖုိးအုိတစ္ေယာက္
လမ္းေပ်ာက္ေနသလုိ။

ပင့္ကူျမင္ ပုိးျမင္
ကင္းေခ်ျမင္ အထပ္ထပ္နဲ႔
ငါ့ကုိ ေခ်ာင္ကပ္ထားၾကေလရဲ ့။

ဒါေပမဲ့လဲေလ
အေရျပားမွအသား
အသားမွအရုိး
အရုိးမွႏွလုံး
ပုိတုိး ပုိဆုိးလုိ႔ နာက်င္ေၾကမြ အေသမလွျဖစ္ရင္ျဖစ္ပါေစ
အားလုံးေပ်ာ္ရႊင္ ဘ၀င္ခ်မ္းေျမ့ဖုိ႔
ငါ့ခႏၶာကုိယ္ေပၚ ခ်ိဳင့္ေတြျဖစ္ရုံမက
အသက္၀ိညာဥ္ပင္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ငါမေၾကာက္ဘူး
ငါ့ရဲ ့ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ထိ မင္းတုိ႔အားလုံးကုိ ထက္ျမက္ေစရမယ္
အဲဒါ ငါ့ရဲ ့ မေျပာင္းလဲတဲ့ သႏၷိ႒ာန္ဘဲ။

ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ
မ်က္ေမွာက္ေခတ္ေရာက္မွ
တိုက္ပြဲ၀င္ဖုိ႔ ငါ့ကုိအလုိမရွိ
သူတုိ႔မွာ အႏုျမဴရွိတယ္၊ ဒုံးက်ည္ရွိတယ္
အဆက္မျပတ္ပစ္ခတ္ႏုိင္တဲ့ ေသနတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္
ေျမေပၚေျမေအာက္အသုံးျပဳဖုိ႔ ဗုံးအစားစားရွိတယ္
သူတုိ႔သိတာက ငါဟာ ဒီေခတ္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အသုံးမ၀င္ဘူးတဲ့။
ေျပာရက္လုိက္တာ။

ထင္းခြဲ သစ္ခုတ္ ျမက္ႏႈတ္တဲ့အခါ
အမဲခုတ္ အသားခုတ္တဲ့အခါ
မီးဖုိေခ်ာင္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ဖုိ႔ အရြက္အဖုကုိ ပါးပါးလွီးတဲ့အခါ
အဲဒီလုိအခါေတြမွာ ဓါး မထက္ေတာ့မွ
ငါ့ခါးထက္ကုိ ဓါးတင္ေသြးၾကမတဲ့ေလ။

ငါ့ဘ၀စေတးၿပီး
ငါယူေပးခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရး
သူတုိ႔ တေဟးေဟး..ေအာ္ဟစ္ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကေလရဲ ့
ဒါေပမဲ့
ငါ့ကုိ
သူတုိ႔ အေလးမမူၾကေတာ့ဘူး။

အဲေလ....
တပ္ဦးမွာေအာင္အလံလြင့္ထူတဲ့အခါ
လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲ ဆင္ႏြဲေနၾကတဲ့အခါ
လြတ္လပ္ေရးရေအာင္
ငါ(ဓါးေသြးေက်ာက္)လဲ တစိတ္တေဒသ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္ဆုိတာ
တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ သတိရရင္
ငါ့ဘ၀ စေတးခဲ့ရက်ိဳးနပ္ပါၿပီေလ။

Why don't we be together?

* Flower itself is beautiful,
but not completely;
Butterfly is also itself beautiful,
but not absolutely;
Flower with butterfly sucking it's nectar is
absolutely and completely excellent.

* If you were a flower;

If I were a butterfly ever;

You would have a nectar;
I would have (a proboscis)power

* Why don't we be together?

သုေတသနပညာရွင္ႀကီးကုိ နဲနဲေလာက္ အတုယူၾကစုိ႔

ဘီစီေျခာက္ရာစုခန္႔က အိႏၵိယျပည္မွာ ထူးထူးျခားျခား အထူးပညာရွင္ႀကီး တစ္ေယာက္ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးတယ္။သူ႔ငယ္နာမည္က သိဒၶတၳတဲ့။ အမွန္တရားကုိ သိရွိဖုိ ့ ေျခာက္ႏွစ္တုိင္တုိင္ သုေတသနလုပ္ငန္းႀကီးကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ အင္းေကာင္းတစ္ကြက္ ေဆးေကာင္းတစ္စက္ အႀကံေကာင္းတစ္ခ်က္ ကံေကာင္းတစ္သက္ ဆုိသလုိ ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ဘဲ အမွန္တရားကုိ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အမွန္တရားကုိ သိရွိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ႔ကုိယ္သူ ဘြဲ ့တံဆိပ္တစ္ခု အပ္ႏွင္းလုိက္တယ္။ (ေဂါတမ)ဗုဒၶတဲ့။ သူေဖာ္ထုတ္ျပခဲ့တဲ့ အမွန္တရားက တစ္ပါးထဲမဟုတ္ဘူး။ ေလးပါးႀကီးမ်ားေတာင္။

၁။ျဖစ္ပ်က္ ေမြးေသ စတဲ့ ဆင္းရဲ
၂။ဆင္းရဲရဲ ့ရင္းျမစ္မူလ
၃။ဆင္းရဲမွေရွာင္ကြင္းႏုိင္ျခင္း
၄။ဆင္းရဲမွေရွာင္ကြင္းရာလမ္းေၾကာင္း။

အဲဒီ အမွန္တရားေလးပါးကုိသိဖုိ႔ ဒီဘ၀မွာတင္ ေျခာက္ႏွစ္တုိင္တုိင္ရွာႀကံခဲ့ရတာ။ သုေတသနလုပ္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ဘ၀ေတြပါေပါင္းလုိက္ရင္ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ကမၻာတစ္သိန္း။ သူ႔ရဲ ႔ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့သုေတသနလုပ္ငန္းႀကီးအတြင္းမွာ စည္းစိမ္ဥစၥာရတနာကုိ မဆုိထားနဲ႔ သားသမီးဇနီးၾကင္ယာ ေျခလက္အဂၤါ မ်က္စိ (ယုတ္စြအဆုံး) အသက္ပါ အဆုံးခံခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေပါင္းကလဲ အမ်ားႀကီး။ တကယ္ကုိ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ခင္မ်ားတုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ Master ေလး Doctorate ေလးရဖုိ႔ ေလးငါးႏွစ္ကေလး သုေတသနစာတမ္းျပဳစုရတာကုိေတာင္ အသက္ထြက္မတတ္ညီးညဴခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။
...................................

အမွန္တရားေလးပါးကုိေတာ့ အက်ယ္ခ်ဲ ႔လုိ႔မေရးေတာ့ပါဘူး။ ေလးပါးထဲဆုိေပမဲ့ အက်ယ္ခ်ဲ ့လုိက္ရင္ ေရကန္ေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ေရတြင္းေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ျဖစ္ကုန္မွာစုိးရိမ္ရတယ္။

ေလာကဥပမာေလးတစ္ေပးမယ္။
အလြန္တစ္ရာလွပသေဘာေကာင္းေခ်ာမြတ္ႏူးညံ့တဲ့ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကုိ ခင္မ်ားႀကိဳက္မိၿပီဆုိပါေတာ့။
သူ႔ကုိခ်စ္ေနႀကိဳက္ေနတဲ့အတြက္ သူ႔အတြက္စိတ္ပူရမယ္။ ေၾကာ္ေတာ့ေလွသူႀကီး ညားေတာ့ေလွထုိးသားျဖစ္မွာ လဲစုိးရိမ္ရျပန္ေရာ။ ရည္စားလူလု အူႏုကၽြဲခတ္ဆုိသလုိ သူမ်ားလက္ထဲေရာက္သြားမွာလဲ စုိးရိမ္ရ။ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္မွာလဲ ပူပန္ရ။ အိပ္လုိ႔ မရတဲ့ ညေပါင္းေတြလဲ မေရတြက္ႏုိင္။ အဲဒါ အားလုံးဒုကၡေတြခ်ည္းဘဲ။

အဲဒီေကာင္မေလးက ညကလပ္တက္မယ္။ ရႈပ္မယ္။ ေပြမယ္။ ဘာမွေလးေလးနက္နက္မထားဘူး။ ေငြအသုံးအျဖဳန္းႀကီးမယ္။ ပထမကေတာ့ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ စိတ္ဆင္းရဲရတာေပါ့။ ေနာက္ၾကာလာေတာ့ ဒီေကာင္မေလးကိုခ်စ္ေနလုိ႔ ဘာမွမထူးပါဘူးေလ။ ေမ့ပစ္လုိက္တာဘဲေကာင္းပါတယ္။ လမ္းခြဲလုိက္တာဘဲေကာင္းပါတယ္ဆုိၿပီး။ ခင္မ်ားလမ္းခြဲလုိက္မယ္။

ေနာက္ေတာ့
ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ၿပီး တည္ၿငိမ္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကုိ ခင္မ်ားေတြ႔မယ္။ တုိတုိေျပာရရင္ အဲဒီမိန္းခေလးနဲ႔ဘဲ လက္ထပ္ၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ ဘ၀သစ္တစ္ခုထူေထာင္လုိက္ၾကမယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးသုခ ျပည့္ျပည့္၀၀ဘဲေပါ့။

ဆုိလုိတာက
၁။ပထမရည္းစားအတြက္စိတ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒါ ဆင္းရဲ။
၂။သူ႔ကုိခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။ အဲဒါ ဆင္းရဲရဲ ့ရင္းျမစ္မူလ။
၃။ဒုတိယရည္းစားအတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရတယ္။ အဲဒါ ဆင္းရဲမွေရွာင္ကြင္းႏုိင္ျခင္း။
၄။ပထမရည္းစားကုိပစ္ၿပီး ဒုတိယရည္းစားကုိ လက္ထပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါ ဆင္းရဲမွေရွာင္ကြင္းရာ လမ္းေၾကာင္း။

အဲဒီလုိ လြယ္လြယ္ေလးဘဲ မွတ္ထားလုိက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဥပမာေပးရုံေပးတာပါ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ တျခားစီဘဲ။
.........................................

ဗုဒၶေလာက္ေတာ့ ဘယ္သူကမွ မႀကိဳးစားႏုိင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ဆႏၵ သူ႔ေလာက္ ဘယ္သူမွ မျပင္းျပၾကလုိ႔ဘဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိ အားက် အတုယူသင့္တယ္။
အမွန္တရားေလးပါးကုိ သိဖုိ႔အတြက္ ကမၻာေပါင္းမ်ားစြာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ အသက္ေသြးေခၽြးေပါင္းမ်ားစြာ ေပးဆပ္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။

ဒီေတာ့
က်ေနာ္တုိ႔ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုကို ရရွိဖုိ႔ႀကိဳးစားေနတဲ့အခါမွာ....
အိပ္ေရးပ်က္တာေလးကုိ ညီးညဴေနၾကမွာလား
အစားအေသာက္ပ်က္တာေလးကုိ ပုံႀကီးခ်ဲ ့ေနၾကမွာလား
ေညာင္းကုိက္ေအာင္ထုိင္ေနရတာေလးကုိ ပင္ပန္းတယ္လုိ႔ထင္ေနၾကမွာလား
စရုိက္ခ်င္းမတူတဲ့သူေတြႏွင့္ဆက္ဆံေနရတာကုိ စိတ္ညစ္ေနၾကမွာလား
လုပ္ငန္းကုိ မႏုိင္မႏွင္းျဖစ္တဲ့အခါ ေသဘဲေသလုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္လုိ႔ ညီးတြားေနၾကမွာလား
လုပ္ငန္းအတြက္ေျပးရလႊားရလုပ္ရတာေလးကုိ ေသလုမတတ္ျမည္တြန္ေနၾကမွာလား

ပညာရွင္ႀကီး ေဂါတမဗုဒၶၾကားသြားရင္ ၿပဳံးေတာ္မူလိမ့္မယ္ေနာ္။
သူကုိယ္တုိင္က အမွန္တရားကုိ သိရွိဖုိ႔အတြက္ ႏွစ္ေပါင္း ကုေဋကုဋာခ်ီၿပီး သုေတသနလုပ္ငန္းႀကီးကုိ အသက္ရင္းၿပီး ျပဳလုပ္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ အမွန္တရားေတြ ေရပန္းစားေနတာေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္တုိ႔လဲ
သူ႔ဆီက ၀ီရိယေလးကုိ တစိတ္တေဒသ(အပုံအသေခ်ၤပုံ တစ္ပုံ)ေလာက္ ယူၾကရေအာင္လား။

အေၾကာက္တရား

The only thing we have to fear is fear itself.
ငါတုိ႔ေၾကာက္ရမွာက အေၾကာက္တရားကုိဘဲ။
(Franklin D. Roosevelt, 32nd US President.)

ေခါင္းစဥ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ စာတစ္ပုဒ္

ႀကံဳတုန္း
က်ေနာ္ ရုိးအခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလးေျပာျပရဦးမယ္။ ေတာသားဆုိေတာ့ ရုိးအခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ေပါ့ဗ်ာ။
ၿမိဳ ့ႀကီးသားေတြကုိ အထင္ႀကီးတတ္တဲ့ ေရာဂါလဲ က်ေနာ့္မွာ စြဲကပ္ေနေတာ့ ပုိဆုိးတာေပါ့။

ရန္ကုန္ဆုိတာ ၾကားရုံၾကားဖူးတာ ဘယ္ေနရာမွာတည္ရွိေနမွန္းေကာင္းေကာင္းသိတာမဟုတ္ဘူး။
မွတ္မိေသးတယ္ က်ေနာ္ရန္ကုန္ကုိ စေရာက္ဖူးကာစတုန္းကေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တက္ေနတယ္။ အဂၤလိပ္စာဆုိကထဲက က်ေနာ္က အထင္ႀကီးၿပီးသား။ ကုိယ္မွ မတတ္တာကုိး။ ဒါေပမဲ့ အေျခခံအဂၤလိပ္စာကုိေတာ့ သင္ထားဖူးတယ္။

"ငါ U.M.A မွာ အဂၤလိပ္စာတက္ေနတာ"
သူက ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာနဲ႔ဘဲ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ U ဆုိတဲ့ စာလုံးပါေနမွေတာ့ University တစ္ခုခုျဖစ္ရမယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ္တတ္ထားသေလာက္ေတြးၾကည့္လုိက္တယ္။ ေသခ်ာေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ U.M.A ဆိုတာ U Mya Aung (ဦးျမေအာင္)ကုိေျပာတာတဲ့။ ဆရာႀကီးဦးျမေအာင္သင္ေပးတဲ့ သင္တန္းကုိ U.M.A လုိ႔နာမည္မွဲ႔ထားတာပါတဲ့ခင္မ်ား။
.................................

ဒီအေၾကာင္းကုိ တျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာျပလုိက္တဲ့အခါမွာ "မင့္ဟာက ငါေတြ ႔ဖူးတဲ့ ဟုိ လူတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနၿပီ" လုိ႔ဆုိၿပီး အဲဒီလူအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပတယ္။

ဘယ္ကုိဘဲသြားသြား ဂ်တ္ေကာ့လြယ္အိတ္ႀကီးတကားကားလြယ္ၿပီး ေလ်ာက္သြားေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
အဲဒီလြယ္အိတ္ေပၚမွာ M.B.B.S ဆုိတဲ့ စာလုံးကုိ ကင္းေခ်လုိက္ၿပီးထုိးထားတယ္။ တစ္ေန႔မွာ လမ္းေလ်ာက္ရင္း လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကုိအကူအညီေတာင္းတယ္။
"ဆရာရယ္.. အိမ္ထဲခဏ၀င္ၿပီး က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကုိၾကည့္ေပးပါ၊ အရမ္းေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ပါ"

"ဟာ.. ငါက ဘုရားသြားမလုိ႔ကြ။ လူနာအတြက္ ေဒါက္တာသြားေခၚေပါ့"

"ဆရာက ေဒါက္တာမဟုတ္ဘူးလား"

"ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေမာင္ရင္ရာ၊ ငါက လက္သမားဆရာကြ။ အခု အလုပ္ျပတ္တုန္းေလး ဘုရားသြားမလုိ႔။ ငါ့လြယ္အိတ္ထဲမွာလဲ ပုတီးႏွင့္ဘုရားရွိခုိးစာအုပ္ဘဲရွိတယ္"

"ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လုိ႔ M.B.B.S ဆုိၿပီး ေဒါက္တာဘြဲ႔ကုိ ဆရာ့လြယ္အိတ္မွာေရးထားရတာလဲ"

"ဟ.... ေကာင္ေလးရ.. အဲဒါေဒါက္တာဘြ႔ဲမဟုတ္ဘူးကြ။ ငါ့နာမည္ကုိေရးထားတာ။ မသိရင္လဲ မွတ္ထားလုိက္ဦး ငါ့နာမည္က ေမာင္ဘုိဘုိစိန္" လုိ႔ေျပာလုိက္သတဲ့။
....................

က်ေနာ္ လန္ဒန္ေရာက္ခါစတုန္းကလဲ ေတာသား ရန္ကုန္တက္လာသလုိမ်ိဳးႏွင့္ခပ္ဆင္ဆင္။
မသိတာေတြကမ်ား၊ အရင္ေရာက္တဲ့သူေတြကလဲ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ရွင္းျပဆုိေတာ့ မ်က္စိခပ္လည္လည္ရယ္။

တစ္ေန႔
လန္ဒန္ၿမိဳ ႔ထဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေလ်ာက္လည္ၾကတယ္။ လန္ဒန္ၿမိဳ ႔အႏွံ႔ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ CCTV ဆုိတဲ့စာလုံးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔တယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား က်ေနာ္ ေမာင္စပ္စုေလ။ ဘယ္ရမလဲ။ လန္ဒန္ကုိ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ေမးၾကည့္လုိက္တယ္။ CCTV ဆုိတာ ဘာလဲေပါ့။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ က်ေနာ္က CCTV ကုိ တရုတ္ရုပ္ျမင္သံၾကားအသံလြင့္ဌာနေလာက္ဘဲ သိတာ။

Criminal Control TV (ျပစ္မႈတားဆီေရးရုပ္ျမင္သံၾကားကင္မရာ)ကုိ ေခၚတာပါတဲ့။
ယုတၱိရွိတဲ့အတြက္ ယုံလုိက္တယ္။ CCTVဆုိတဲ့ ကင္မရာႀကီးေတြလဲ တပ္ဆင္ထားတာကုိး။
.......................

ေနာက္တေန႔
ေျမေအာက္ရထားေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။
"ကုိကုိေမာင္... မင့္မုတ္ဆိတ္ႏွင့္ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြ ရိတ္ပစ္လုိက္ရင္ ပုိေကာင္းမယ္။ အဲဒါေတြ ရွိေနတာ လူႀကီးလူေကာင္းမဆန္ဘူး"

က်ေနာ္လဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘဲ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ ႏႈတ္ခမ္းေမြး အကုန္ရိတ္ပစ္လုိက္တယ္။
........................

ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လူေတြေရွ ႔မွာ စကားက်ယ္က်ယ္မေျပာရဘူး။ ရုိင္းတယ္ဆုိလုိ႔ ၿမိဳ ႔ထဲသြားရင္ ပါးစပ္ကပိတ္ၿပီးသား။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ဘယ္ကုိဘဲသြားသြား ေျခအိတ္စြပ္ၿပီးသြား။ ေျခအိတ္မစြပ္ရင္ လူယဥ္ေက်း မဟုတ္ဘူး လုိ႔ ေျပာတဲ့အတြက္ ေနဘယ္ေလာက္ဘဲ ပူပူ က်ေနာ္ကေတာ့ ေျခအိတ္စြပ္ၿပီး လန္ဒန္ၿမိဳ ႔ႀကီးကုိ လွည့္လည္တာေပါ့ဗ်ာ။ စီနီယာေတြေျပာတဲ့စကားေတြကုိ ေျမ၀ယ္မက်ပါဘဲ။
..........................

အခုဆုိရင္
က်ေနာ္ လန္ဒန္ေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ခါနီးၿပီ။
CCTV ဆုိတာ Closed-circuit TV (ကင္မရာနဲ ့ရုိက္ၿပီး Main station ဆီကုိ ၀ါယာႏွင့္ပုိ႔လြတ္တဲ့ကိရိယာ)ကုိ ေခၚတယ္ဆုိတာလဲ သိသြားၿပီ။
မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ႏႈတ္ခမ္းေမြး ဗလဗ်စ္နဲ႔လူေတြကုိလဲ မၾကာမၾကာရထားေပၚ ကားေပၚေတြမွာ ေတြ ႔ဖူးၿပီးၿပီ။
လူၾကပ္ၾကပ္ေျမေအာက္ရထားေပၚမွာ စကားေတြ ခုနစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား ေအာ္ေျပာေနၾကတဲ့ လူေတြကုိလဲ ေတြ ့ဖူးၿပီးၿပီ။
ေျခအိတ္လုံး၀မစြပ္ဘဲ လမ္းေလ်ာက္ေနတဲ့လူေတြလဲ အသေခ်ၤ အနႏၱ။
................................

က်ေနာ္ဘာေတြေရးေနမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဘယ္လုိေခါင္းစဥ္တပ္ရမယ္ဆုိတာလဲ စဥ္းစားလုိ႔မရေသးဘူး။
ဒီေတာ့.... မိတ္ေဆြမ်ား အားလပ္ရင္ က်ေနာ့္ကုိ ကူညီၿပီး ဒီစာတစ္ပုဒ္အတြက္ ေခါင္းစဥ္တပ္ေပးၾကပါလား။
ေက်းဇူးပါဘဲဗ်ာ။ ။

Positive & Negative

* A night is too long while one could not sleep well.
A night is very short while one wants to sleep all the time.

* Fire is not strongly hot enough while one desires hot-water ardently.
Refrigerator is not cold enough while one wants Ice.

* A plane is very slow while one expects to arrive somewhere eagerly.
A cart is very quick while one doesn't want to go anywhere.

* A second is quite long when lovers depart each other, even for a while.
A year is quite short while lovers stay together.

* A foot-step is too far while one is driven away by one's lover.
Thousands of miles are too near while one is invited by one's lover.

ပ်ား ႏွင့္ ယင္ေကာင္

ဇယားညိဳ
က်ေနာ့္အဘုိးတစ္ေယာက္ရဲ့ နာမည္ပါ။ အေဖ့ရဲ့အေဖေပါ့။ သူ ့နာမည္အရင္းက ဦးညိဳပါ။
ကိစၥတစ္ခုုလုပ္ရင္ ဇယားတြက္ၿပီးလုပ္တယ္။ စားစရာရွိရင္ အကုန္မစားဘူး။ ေနာက္ေန႔အတြက္ခ်န္ထားတယ္။
ပုိက္ဆံကုိလဲ အရမ္းမသုံးဘူး။ မူးေစ့ ပဲေစ့ကေလးကအစ တြက္ခ်က္ျပီးမွသုံးတယ္။
ၿပီးေတာ့ အိမ္ေနာက္ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ သရက္ပင္ ကြမ္းပင္ သံပုရာပင္ကအစ အပင္မ်ိဳးစုံစုိက္ပ်ိဳးတယ္။
ယုတ္စြအဆုံး ထမင္းခ်က္တာေတာင္ တစ္ေယာက္ေလ်ာ့ရင္ တစ္လုံးေလ်ာ့ခ်က္ ဆုိသလုိမ်ိဳး ဇယားကြက္ႀကီးအတုိင္း လုပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သူ႔ကုိ က်ေနာ္တုိ ့မိသားစု အပါအ၀င္ တစ္ရြာလုံးက တညီတညြတ္ထဲ ဇယားညိဳ လုိ႔နာမည္ေပးထားလုိက္ၾကတယ္။
.......................

ေႏြရာသီေန႔လည္ခင္းတစ္ခု။
ေႏြေခါင္ေခါင္ ေန႔လည္ပုိင္းႀကီးဆုိေတာ့ ေနကအရမ္းပူတာေပါ့ဗ်ာ။ ကလိန္... ကလိန္
(ေခါင္းေလာင္းဆဲြသံ) အသံေလးနဲ႔အတူ ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းတဲ့သူ ရြာထဲေရာက္လာတယ္။ ေရဆာေနတဲ့အခ်ိန္ ေရတြင္းထဲက် ဆုိသလုိ... ဟန္က်လုိက္တာ...
က်ေနာ္တုိ႔ညီအကုိတေတြ ေရခဲေခ်ာင္း၀ယ္စားဖုိ႔ အဘုိးညိဳဆီမွာ ပုိက္ဆံေတာင္းတယ္။

မွတ္ခ်က္.. က်ေနာ္တုိ ့ရြာဘက္ ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းသူေတြ အၿမဲတမ္း ေခါင္းေလာင္းေသးေသးေလးကုိ ခါၿပီးေရာင္းၾကေလ့ရွိတယ္။ ေခါင္းေလာင္သံၾကားရင္ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ဆုိတာ တစ္ရြာလုံးသိၿပီးသား။

က်ေနာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိစုစုေပါင္း ငါးေယာက္။ ေရခဲေခ်ာင္းက တစ္ေခ်ာင္း တစ္မတ္။ အဘုိးညိဳ (ဇယားညိဳ)က က်ေနာ္တုိ ့ကုိ တစ္က်ပ္ခြဲေပးတယ္။ ေရခဲေခ်ာင္း တစ္ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းစီ၀ယ္ၿပီးတဲ့အခါ တစ္မတ္ပုိေနတယ္။
အကုိအႀကီးဆုံးက သူႏွစ္ခုစားမယ္ဆုိၿပီး ေနာက္တစ္ခု၀ယ္လုိက္တယ္။ တစ္က်ပ္ခြဲလုံးကုန္သြားၿပီ။
ညေနထမင္းစား၀ုိင္းမွာ အဘုိးညိဳက တစ္မတ္ျပန္ေတာင္းတယ္။ အားလုံး၀ယ္စားလုိက္ေၾကာင္းေျပာျပတဲ့အခါ
မင္းတုိ႔က ပ်ားလုိမက်င့္ဘဲ ယင္ေကာင္လုိက်င့္ၾကတာကုိး လုိ႔ေျပာၿပီး ပ်ားႏွင့္ယင္ေကာင္တုိ ့ရဲ့ သေဘာသဘာ၀ကုိ ေျပာျပတယ္။
..............................


ပ်ားေကာင္ဟာ
ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးတယ္
ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးတယ္
အသင္းလုိက္စုစည္း စည္းလုံးမႈအင္အားေကာင္းတယ္
အခ်င္းခ်င္းသည္းခံၾကတယ္
အေရးႀကဳံလ်င္ အေသခံၿပီး ရန္သူတုိ႔ကုိ ႏွိမ္ႏွင္းတယ္
အနာဂါတ္အတြက္ ေရရွည္ၾကည့္တယ္
တနပ္စားဥာဏ္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ အသုံးမျပဳဘူး
တပ္ျဖန္႔ျပီး ၀တ္ရည္အရွာထြက္ၾကတယ္
တစ္ႏွစ္ပတ္လုံးအတြက္ ၀တ္ရည္ကုိ စုေဆာင္းထားတယ္
လုိခ်င္မႈထက္ လုိအပ္မႈကုိ ဦးစားေပးတယ္
သူတုိ႔၏ဘ႑ာတုိက္ကုိ သူတုိ႔၏ခႏၶာကုိယ္မ်ားႏွင့္ ကြန္ျခာအထပ္ထပ္လုပ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္တယ္
အသက္ေသမွ ၀တ္ရည္ကုိစြန္႔လြတ္မယ္လုိ႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားၾကတယ္။

ယင္ေကာင္ကေတာ့
အတိတ္မရွိ
အနာဂါတ္မရွိ
အတၱႀကီးတယ္
တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္တယ္
တစ္ႏွပ္စားဥာဏ္ကုိသာအသုံးျပဳတယ္
အမ်ားအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစား
အသင္းလုိက္စုစည္းမႈကုိမဆုိထားနဲ႔ မိသားစုအတြက္ကုိေတာင္မွ ေခါင္းထဲမထည့္
သူ႔ရဲ ့၀ါဒက ဘယ္သူေသေသ ငေတမာလ်င္ၿပီးေရာ
အစားအစာအတြက္ လုယက္စားေသာက္ဖုိ႔၀န္မေလးဘူး
ရန္သူေတြ႔လ်င္ ကုိယ္လြတ္ရုန္းေျပးေလ့ရွိတယ္
အခ်င္းခ်င္းကူညီလုိစိတ္လုံး၀မရွိဘူး။
...................................


အခုလဲ မင္းတုိ႔က ရွိတာအကုန္သုံးပစ္လုိက္တာကုိးကြ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ အေၾကြးမ၀ယ္စားခဲ့တာ။
လူဆုိတာ အတုိင္းအရွည္သိတတ္ရတယ္။ သူ႔အုိးႏွင့္သူ ့ဆန္တန္ရုံဘဲလုပ္ရတယ္။ ရွိတာႏွင့္အသုံးျပဳတာ ညီမွ်ရမယ္။ တစ္ရာရွိ တစ္ေထာင္သုံးမလုပ္ၾကနဲ ့။ ႀကီးပြါးမွာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ရာရွိ ငါးဆယ္ဘဲသုံးၿပီး က်န္တာစုထား ဒါမွမဟုတ္ အရင္းအႏွီးလုပ္ရတယ္။ ဒါမွ တခ်ိန္မွာ ခ်မ္းသာလာမွာ။
..................................

အခုဆုိရင္ အဘုိးညိဳ (ဇယားညိဳ)တစ္ေယာက္ လူ႔ေလာကႀကီးထဲ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဆုံးသြားတာၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူဇယားခ်ၿပီးစုိက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ အပင္ေတြက အခုအခ်ိန္မွာ အသီးေတြ အရြက္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာျဖစ္ေနၿပီေလ။ သူကုိယ္ကေတာ့ ခံစားမသြားရရွာပါဘူး။ ဇယားညိဳရဲ ့ေျမးျမစ္ေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ တေတြဘဲ ခူးၿပီးခပ္ၿပီးသား အဆင္သင့္စားသုံးေနၾကေလရဲ့။

သူမရွိေတာ့ေပမဲ့လဲ ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းသံ(ေခါင္းေလာင္းသံ)ေလးကုိ ၾကားတုိင္း အဘုိးညိဳ ႏွင့္ သူေျပာျပခဲ့တဲ့ ပ်ားႏွင့္ယင္ေကာင္အေၾကာင္းကုိ ဒီေန႔ထိ က်ေနာ္ သတိရေနဆဲပါ။ အဘုိးညိဳတစ္ေယာက္ နတ္ဘုံနတ္နန္းမွာ ဇယားကြက္ဆြဲၿပီး နတ္စည္းစိမ္ေတြ ခံစားစံစားေနၿပီလားဆုိတာကုိေတာ့......

အသက္ရွည္လုိသူမ်ားအတြက္... သုံးဆယ္... သုံးခါ

မအုိခ်င္ရင္ ေသရမယ္၊ မေသခ်င္ရင္ အုိရမယ္။

ဒီလုိအေတြးအေခၚေတြကုိ လက္ခံေပမဲ့
အသက္ရွည္ရွည္က်န္းက်န္းမာမာေနရတဲ့လူႀကီးေတြကိုေတာ့ အားက်မိသား။
အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ အုိသြားၾကတဲ့သူေတြ
အသက္ႀကီးရက္သားနဲ႔ ႏုပ်ိဳေနဆဲသူေတြလဲ ဒီေလာကမွာ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။

အသက္ ၃၅ႏွစ္အရြယ္ ေမာင္ပုိဆုိတဲ့လူအုိကေလးကုိ ေတြ႔ဖူးတယ္။ အိမ္ေထာင္က်လုိ႔ အုိတယ္လုိ႔ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ပုံစံၾကည့္ရတာ တကယ့္ကုိ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အဖုိးအုိႀကီးကုိ ၾကည့္ရသလုိပါဘဲ။ သူလုပ္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိလဲ ၾကည့္ဦးေလ။ အရက္ေသာက္တယ္၊ ေခါင္ရည္ေသာက္တယ္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္။ ေဆးေျခာက္သုံးတယ္။ အခ်ိန္မွန္မွန္ မအိပ္ဘူး မစားဘူး။

ဦးဘတင္ဆုိတဲ့ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္လူႀကီးတစ္ေယာက္ကုိေတြ႔ဖူးတယ္။ အသက္ႀကီးေပမဲ့ မပ်က္စီးေသးတဲ့ လူႀကီးေပါ့။ သန္မာဖ်တ္လတ္ဆဲပါဘဲ။ သူက ေစာေစာအိပ္ ေစာေစာထၿပီး လမ္းမ်ားမ်ားေလ်ာက္တယ္။ အစားအေသာက္မွန္တယ္။

ဦးဟန္ဆုိတဲ့ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကုိလဲ ေတြ႔ဖူးတယ္။ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ႏုပ်ိဳဆဲပါဘဲ။
သူက ေနာက္က်မွအိပ္တယ္ ေနျမင့္မွထတယ္။ အလုပ္မ်ားမ်ားလုပ္တယ္။ တရားဘာ၀နာပြါးမ်ားတယ္။

အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ အုိေပမဲ့ပ်ိဳ ပ်ိဳေပမဲ့အိုဆုိတဲ့ကိစၥရဲ ့ေနာက္ကြယ္မွာ အေၾကာင္းေတြကေတာ့ ရွိၿမဲခ်ည္းပါဘဲ။
......................................

က်ေနာ္ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ထဲက အသက္ရွည္ၿပီးက်န္းမာတဲ့နည္းလမ္းေလးကုိ တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ လူေပါင္းေထာင္ေက်ာ္ကုိ သုေတသနလုပ္ၿပီးမွ ဒီနည္းလမ္းေလးကုိ ေဖာ္ျပခဲ့တာပါ။
ဒီနည္းေလးအတုိင္း က်င့္သုံးခဲ့ၾကတဲ့ လူေတြထဲက ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ အသက္ရွည္တာေတြ႔ရတယ္လုိ႔ုဆိုပါတယ္။

နည္းလမ္းေလးကေတာ့......
သုံးဆယ္....သုံးခါ.. တဲ့။

၁။အိပ္ေပ်ာ္ရာကႏုိးႏုိးခ်င္းမထလုိက္ပါနဲ႔။ စကၠန္႔သုံးဆယ္ေစာင့္ၿပီးမွ ငုတ္တုတ္ထုိင္ပါ။
၂။ထုိင္ရာကခ်က္ခ်င္းမတ္တတ္မရပ္လုိက္ပါနဲ႔။ စကၠန္႔သုံးဆယ္ေစာင့္ၿပီးမွ မတ္တတ္ရပ္ပါ။
၃။မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းလမ္းမေလ်ာက္လုိက္ပါနဲ႔။ စကၠန္႔သုံးဆယ္ ေစာင့္ၿပီးမွ လမ္းစတင္ေလ်ာက္ပါ။

အဲဒီသုံးနည္းပါဘဲ။
တနည္းကုိ စကၠန္႔သုံးဆယ္၊ သုံးခါတိတိ လုိ႔ဆုိထားတဲ့အတြက္
သုံးဆယ္... သုံးခါ လုိ႔ နာမည္ေပးလုိက္တာပါ။

အသက္ပုိရွည္လုိတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ား....
သုံးဆယ္.. သုံးခါကုိ စမ္းသပ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့
ေနာက္က်မွအိပ္ ေနာက္က်မွဘဲထၿပီး
သုံးဆယ္.. သုံးခါ ကုိေတာ့ မက်င့္သုံးရေသးပါဘူးခင္မ်ား။

အာလူးေၾကာ္ေလးက ဇာတ္လုိက္

တစ္သက္လုံး မၾကားဖူးပါဘူးဗ်ာ။
ထမင္းစားတာကုိ (ျခင္ေထာင္ေထာင္ၿပီး) ျခင္ေထာင္ထဲမွာဘဲ စားရတယ္လုိ႔။
ဘက္တီးရီးယားတုိ႔ ဗုိင္းရပ္တုိ႔ကူးမွာေၾကာက္လုိ႔တဲ့။ ႀကဳံဖူးေပါင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘဲ။

အာလူးေၾကာ္ေလးကုိျမင္တုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ရြာသားေတြေျပာေျပာေနတဲ့ ဦးဘမႈံႀကီးအေၾကာင္းေျပးသတိရမိတယ္။
သူကလူထူးဆန္းႀကီး။
......................................

ၿမိဳ ႔နယ္ခန္းမမွာ က်န္းမာေရးေဟာေျပာပြဲရွိတယ္၊ တစ္ရြာကုိ အနည္းဆုံးတစ္ေယာက္တက္ရမယ္ ဆုိလုိ႔ ဦးဘမႈံႀကီးကုိ ေျမာက္ပင့္ၿပီး လြတ္လုိက္ၾကတာပါ။ သြားခ်င္တဲ့သူမွ မရွိၾကဘဲကုိး။
ေဟာေျပာပြဲမွာ ဘယ္ဆရာ၀န္ေတြက ဘာေတြ ေဟာေျပာခဲ့မွန္းေတာ့ မသိဘူး။
ဦးဘမႈံတစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿမိဳ ႔က ျပန္လာကထဲက အခ်ိဳးေတြ ေျပာင္းသြားတယ္။ အရင္ကဆုိ ထမင္းစားၿပီး လက္သုပ္ပု၀ါဘဲ သုံးေနက်။ အခုေတာ့ တစ္ရွဴးဆုိလား ဘာဆုိလား ၿမိဳ ႔က၀ယ္လာတဲ့ ျဖဴျဖဴစကၠဴလိပ္ႀကီးကုိဘဲ တစုိက္မတ္မတ္သုံးေနတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြဆီက ေရာဂါေတြကူးစက္မွာ စုိးလုိ႔တဲ့ဗ်ာ။ ရယ္စရာလုပ္ျပေနတယ္ထင္လုိ႔ ၀ုိင္းဟားၾကေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာက အတည္ေပါက္ႀကီး။

ပုိၿပီးရယ္စရာေကာင္းတာက ထမင္းစားခါနီး ျခင္ေထာင္ေထာင္ေပးရတဲ့ ကိစၥ။ ျခင္ေထာင္က ဇာျခင္ေထာင္ဆုိ ေတာ္ေသးရဲ ႔။ ခုဟာက ခ်ည္ျခင္ေထာင္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႀကီး။ ျခင္ေထာင္ထဲက ေရာဂါေတြေတာင္ ျပန္ကူးစက္ႏုိင္ေသးတယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသမီးလဲ ၾကာလာေတာ့ စိတ္ညစ္လာတယ္။ ေရာဂါကူးမွာ ေၾကာက္ရင္ ေတာ္ကုိယ္တုိင္ဘဲ ခ်က္စားေတာ့ရွင္လုိ႔ ရန္ေစာင္ညီးညဴေတာ့မွ မိသားစုထမင္း၀ုိင္းထဲ ျပန္၀င္လာတယ္။

တစ္ေန႔
ညေနထမင္း၀ုိင္းမွာ အာလူးျပဳတ္ၿပီး သုပ္ထားတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္္။ အဲဒီဟင္းခြက္ထဲမွာ အာလူးခြံေလးပါလာတယ္။
အာလူးခြံေလးကုိစုိက္ၾကည့္ရင္း "ငါ မစားေတာ့ဘူး"ဆုိၿပီး ဦးဘမႈံႀကီး ထမင္းစား၀ုိင္းက ထသြားတယ္။
သူက ဒီလုိ အေၾကာင္းျပတယ္..
"ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ေဟာေျပာခ်က္အရ အဲဒီအာလူးခြံထဲမွာရွိတဲ့ မဲမဲဘုကေလးေတြထဲမွာ အဆိပ္ဓါတ္ပါတယ္၊ အဲဒီအဆိပ္ပါတဲ့ အာလူးမ်ိဳး အလုံး ၁၀၀ တိတိစားမိရင္ အဆိပ္သင့္ၿပီး ေသႏုိင္တယ္တဲ့။ ငါတုိ႔အိမ္မွာက အားလူးဟင္းေတြဘဲ မၾကာခဏစားေတာ့ ဒုကၡေရာက္ႏုိင္တယ္၊ မင္းတို႔လဲ ေသမွာ ေၾကာက္ရင္ မစားၾကနဲ႔"
..................................................

ဦးဘမႈံေျပာစကားမွန္မမွန္ေတာ့မသိဘူး။ က်ေနာ္အခုေရာက္ေနတဲ့ လန္ဒန္မွာကေတာ့ အာလူးကုိ ပုံစံမ်ိဳးစုံျပဳလုပ္ၿပီး
အဓိကအစားအစာအျဖစ္စားသုံးေနၾကေလရဲ ႔။ စားေသာက္ဆုိင္မွန္ရင္ အာလူးရွိတယ္။ ကုန္စုံဆုိင္မွန္ရင္ အာလူးရွိတယ္။ အိမ္တုိင္း မီးဖုိခန္းထဲမွာ အာလူးရွိတယ္။
အာလူးဟာ လန္ဒန္ရဲ ့ဇာတ္လုိက္ေက်ာ္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ႀကိဳက္တာက KFC ႏွင့္တြဲေရာင္းတဲ့အားလူးေၾကာ္။
KFC ဆုိတာ Kentucky Fried Chicken ( ကင္တပ္ကီ လုိ႔ေခၚတဲ့ အေမရိကန္ ၿမိဳ ့တစ္ၿမိဳ ့က စတင္ခဲ့တဲ့ ၾကက္သားေၾကာ္) ရဲ ့နာမည္ပါ။ အရမ္းစားလုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ့္ Favourate ေလ။

KFC ၀ယ္ရင္ အာလူးေၾကာ္ပါတယ္၊ Coke (သုိ႔) Pepsi ပါတယ္။ ဆား အခ်ဥ္ရည္ စတဲ့အမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါတယ္။
ကၽြတ္ေနေအာင္ ေၾကာ္ထားတဲ့အတြက္ စားလုိ႔အရမ္းေကာင္းတယ္။
ၿပီးေတာ့ လန္ဒန္မွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ Fish and Chip (ငါးႏွင့္အာလူးေၾကာ္) ၀ယ္စားတဲ့ အခါမွာလဲ အာလူးေၾကာ္ေလးမပါရင္မၿပီး။
သက္သတ္လြတ္စားတဲ့သူေတြအတြက္ အာလူးေၾကာ္သီးသန္႔၀ယ္စားလုိ႔လဲရတယ္။
ပလပ္စတစ္ႏွင့္ထုပ္ၿပီးေရာင္းတဲ့ Potato chips ႏွင့္ Potato crispတုိ႔ကုိလဲ ဆုိင္တုိင္းနီးနီး ေရာင္းတယ္။

လန္ဒန္မွာကေတာ့ အာလူးကုိ ပုံစံမ်ိဳးစုံႏွင့္စားေသာက္ေနၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ဦးဘမႈံေျပာသလုိ အာလူးအဆိပ္တက္ၿပီး ေသၾကတယ္လုိ႔ေတာ့ မၾကားဖူးေသးပါဘူး။ ပုိၿပီးေတာင္မွ က်န္းမာ၀ၿဖိဳးၿပီး အလွတုိးေနၾကေလရဲ ့။ အာလူးမွာ Fiber ဓါတ္ပါ၀င္မႈမ်ားျပားတဲ့အတြက္ ကင္ဆာ ဆီးခ်ိဳ စတဲ့ ေရာဂါႀကီးေတြကုိေတာင္ ကာကြယ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ အာလူးစားသုံးသူ (က်ေနာ္အပါအ၀င္)မ်ားကုိ လန္ဒန္ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားကေတာ့ အာလူးမ်ားမ်ားစားဖုိ႔ ပန္ၾကားေနလ်က္ပါ။

က်ေနာ္ကလဲႀကိဳက္ ဆရာ၀န္ေတြကလဲတုိက္တြန္း က်န္းမာေရးႏွင့္လဲညီ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္ အားလူးေၾကာ္ကုိမွ
ေရြးၿပီးႀကိဳက္မိတာ ဂုဏ္ယူတယ္။ ဒီေန႔လဲ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ထားၿပီးၿပီ။ အာလူးေၾကာ္ေလးႏွင့္ႀကိတ္ခ်မယ္ဆုိၿပီး မီးဖုိခန္းထဲ၀င္ၿပီး အာလူးေၾကာ္ထားေနက် မီးဖုိေဆာင္သုံးနံရံကပ္ဗီဒုိေလးကုိ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။
ဟာ..... အာလူးေၾကာ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္လုိဘဲ က်န္းမာေရးလုိက္စားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လက္ဦးသြားၿပီထင္တယ္။ အျပင္ထြက္၀ယ္ရဦးမယ္။
ဒါေပမဲ့..အခုေတာ့..ေကာ္ဖီက ေဖ်ာ္ၿပီးသားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အာလူးေၾကာ္မပါဘဲ ေကာ္ဖီသက္သက္ကုိဘဲ ႀကိဳးစားမ်ိဳခ်လုိက္ရပါေတာ့တယ္။

စိတ္ထဲမွာကေတာ့----
"အာလူးေၾကာ္ေလးရယ္..... လြမ္းလုိက္တာ"

....

ေမွ်ာ္လင့္ပါ.... သုိ႔ေသာ္

"Hope for the best and prepare for the worst"
"အေကာင္းဆုံးကုိ ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး အဆုိးဆုံးအတြက္ ျပင္ဆင္ထားပါ"

ဒီစကားေလးကုိ ေျပာခဲ့တဲ့ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ နည္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ၀င္စတန္ခ်ာခ်ီလဲေျပာခဲ့တယ္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလဲ ေျပာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္မသိတဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီးလဲ ေျပာခဲ့ၾကမွာပါဘဲ။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ဘဲေျပာေျပာ ဒီစကားေလးက လုံး၀ ရုိးအီမသြားဘူး။ အၿမဲတမ္းလန္းဆန္းတက္ၾကြၿပီး အင္အားေတြပါ၀င္ေနတယ္။ အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔ျပည့္နက္ေနတယ္။ စကားလုံးအရမ္းလွပတယ္။

လူတုိင္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိယ္စီရွိၾကစၿမဲပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ေပ်ာက္ဆုံးသြားရင္ ပဲ့မပါတဲ့ေလွလုိ ေလတုိက္ရာ ေမွ်ာပါသြားတဲ့ဘ၀မ်ိဳးေရာက္သြားမွာေပါ့။ ငုတ္မိသဲကုိင္၊တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္။ ငွက္မွန္ရင္ ပ်ံရင္းနဲ႔ေသ၊ လူမွန္ရင္ ႀကံရင္းနဲ႔ေသ စတဲ့ စကားပုံေတြဟာ အားလုံးႏွင့္ အကၽြမ္း၀င္ၿပီးသားပါ။ ဒီစကားပုံဟာ လူေတြရဲ ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားရွိပုံကုိ ေဖာ္ျပေနတာပါ။

ဒါေပမဲ့ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးေတာ့မျဖစ္သင့္ပါဘူး။
ဥပမာအားျဖင့္ အေနာက္ကေနထြက္၊ အေရွ႕ မွာေန၀င္၊
ေတာင္ထိပ္မွာ ၾကာေပါက္၊ ပိေတာက္ေတြျပာ၊ တမာေတြခ်ိဳ၊ မုိးၿပိဳ၊ ေျမအက္၊ ကမၻာပ်က္။
ဒီလုိ မျဖစ္ႏုိင္တာကုိ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး တမ္းတမွန္းဆေနရင္ေတာ့ လူ႔တိရစၦာန္သက္သက္ဘဲေပါ့။
အဓိပၸါယ္ရွိၿပီး ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးဘဲျဖစ္သင့္တယ္။

အုန္းသီးထဲ ေရရွိတာ၊ ပင္လယ္ေရ ငန္တာ၊ ငါးေတြေရကူးႏုိင္တာ၊ ငွက္ေတြ ပ်ံသန္းႏုိင္တာ.... အဲဒါေတြဟာ အထူးအဆန္းလဲမဟုတ္ဘူး။ ငါလဲ သူတုိ႔လုိျဖစ္ခ်င္လုိက္တာလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္စရာလဲ မလုိဘူး။ ၿပီးေတာ့ အားက်စရာလဲ မဟုတ္ဘူး။ သတၱ၀ါတုိင္းမွာ ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာရာ ရွိၾကတာဘဲမဟုတ္လား။

Targetကုိ တိတိက်က်ထားရွိပါ။
အဲဒီ Target ေပၚမွာဘဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိထားရွိပါ။
ထားရွိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ အဆက္မျပတ္ပါေစနဲ႔။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတုိင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားပါ။
ဒီ Theory ေလးကုိ နားလည္ပါ= (Target>continuous intention>strenuous effort>Success)
တစ္လ... တစ္နွစ္... ဆယ္ႏွစ္ ၾကာရင္ၾကာမယ္။ စိတ္ဓါတ္မက်ပါနဲ႔။
ရည္မွန္းခ်က္ရွိရွိႀကိဳးစားတဲ့သူေတြအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈေတြက လက္ကမ္းႀကိဳးဆုိေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဖုိးလမင္းႀကီးေရ... ထမင္းဆီဆမ္း ေရႊလင္ဗန္းနဲ႔ေပးပါ ဆုိတဲ့...... ကေလးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးမထားသင့္ပါဘူး။
တေန႔က်ရင္ ဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္ကုိျဖစ္ရမယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္ကုိျဖစ္ရမယ္ဆုိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးဘဲထားသင့္တယ္။

ေသာမတ္စ္ အက္ဒီဆင္ အခါတစ္ေသာင္းတိတိ စမ္းသပ္မႈမေအာင္ျမင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့သူစိတ္ဓါတ္မက်ခဲ့ပါဘူး။
တစ္ေသာင္းႏွင့္တစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွာ သူ႔စမ္းသပ္မႈေအာင္ျမင္သြားတယ္။ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးမႈေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ လ်ပ္စစ္မီးေတြ အသုံးျပဳႏုိင္တာပါ။ သူ႔ကုိ လူတခ်ိဳ ႔က ဆရာ.. ဆရာ့ စမ္းသပ္မႈေတြ အခါတစ္ေသာင္းအထိ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဖူးဆုိ လို႔ ေမးၾကတယ္။
သူျပန္ေျဖတဲ့ စကားေလးက အရမ္းမွတ္သားစရာေကာင္းတယ္ --
"ငါ အခါ ၁၀၀၀၀ တိတိ မေအာင္ျမင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီလုိလုပ္ရင္ လ်ပ္စစ္မီးမရဘူးဆုိတဲ့ Theory ေပါင္း ၁၀၀၀၀ တိတိကုိ ေအာင္ျမင္စြာသိရွိခဲ့တာပါ" တဲ့။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ ခုိင္ခုိင္မာမာ ထားရမယ္။
သုိ႔ေသာ္...
စစ္မွန္တိက်တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးဘဲ ျဖစ္သင့္ေၾကာင္းပါ။ ။

နာရီေဇာက္ထုိးထားရင္ ျမန္မာနဲ႔ကြက္တိျဖစ္သြားၿပီ

ဒီေန႔ အဂၤလန္ရဲ ႔နာရီေတြ အိပ္ေဆးမိသြားသလားမသိဘူး။ တစ္နာရီေနာက္က်ေနတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္က နာရီတစ္လုံးထဲ ေနာက္က်ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဂၤလန္တစ္ႏုိင္ငံလုံးမွာရွိတဲ့နာရီေတြအားလုံး တစ္နာရီတိတိကို ေနာက္က်ေနတာ။ မေန႔က ဒီအခ်ိန္ဆုိ မနက္ကုိးရွစ္နာရီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ ရွစ္နာရီဘဲ ရွိေသးတယ္။
ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာေလးတစ္ေစာင္ေကာက္ဖတ္လုိက္ေတာ့မွ...... ေအာ္... ေအာ္.. ဂလုိလားလို႔ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္။ Daylight saving time (တစ္နာရီတုိးထားတာ) ကို ေဆာင္းေရာက္ခါနီးရင္ ဒီႏုိင္ငံမွာ ဒီလုိဘဲ ႏွစ္စဥ္ တစ္နာရီေနာက္ဆုတ္ေနက်ဆုိဘဲ။
......................

Daylight saving timeေတြ ဘာေတြေတာ့ နားမလည္ဘူး။ က်ေနာ္ျမန္မာမွာရွိစဥ္က ဆရာတစ္ေယာက္ေျပာဖူးတာကုိ အမွတ္ရမိတယ္။ အဂၤလန္ရဲ ့စံေတာ္ခ်ိန္နာရီကုိ သိခ်င္ရင္ ျမန္မာနာရီကို ေဇာက္ထုိးဆြဲထားလုိက္။ အဲဒါ အဂၤလန္စံေတာ္ခ်ိန္ဘဲ တဲ့။ မွန္လုိက္တာဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဒီေန႔ေစာေစာစီးစီး ေသခ်ာ စမ္းသပ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ကြတ္တိဘဲ။ ဒီမွာက မနက္ရွစ္နာရီ။ ျမန္မာမွာက ေန႔လည္ ၂နာရီခြဲ။

Daylight saving time သမုိင္းအေၾကာင္းေလး နဲနဲတင္ျပေပးပါ့မယ္။ အဲဒီ စိတ္ကူးကုိ ၁၇၈၄ ခုႏွစ္ကတည္းက ဘင္ဂ်န္မင္ ဖရင္ကလင္ ဆုိတဲ့သူက စတင္အႀကံျပဳခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ၾကပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ေက်ာ္အထိဘယ္ႏိုင္ငံကမွ အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။

ယူေကမွာေတာ့ ၁၉၀၈ ခုႏွစ္မွာ Daylight saving time ကုိ အသုံးျပဳဖုိ႔ လြတ္ေတာ္ကုိ တင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကန္႔ကြက္မဲမ်ားတဲ့အတြက္ အထမေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။
၁၉၁၆ခု၊ ပထမကမၻာစစ္အတြင္းမွာဘဲ ဂ်ာမနီႏုိင္ငံက စၿပီး Daylight saving timeကုိ အသုံးျပဳခဲ့ပါတယ္။ ၾသစတီးရီးယား ဒိန္းမတ္ ျပင္သစ္ ေပၚတူဂီ အီတလီ ေနာ္ေ၀ ဆြီဒင္စတဲ့ ႏုိင္ငံေတြလဲ လက္ခံလာၾကပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာဘဲ လ်ပ္စစ္ပါ၀ါေခြ်တာဖုိ႔ စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစဖုိ႔ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ယူေကမွာ Daylight saving time ကုိ အသုံးျပဳလာပါတယ္။ အားလုံးလက္ခံလာတဲ့အတြက္ အဲဒီႏွစ္က စတင္ၿပီး အခုထိ ယူေကမွာ အဲဒီစနစ္ကုိ သုံးစြဲလ်က္ပါဘဲ။

Daylight saving timeဆုိတာ လက္ရွိနာရီကုိ တစ္နာရီထပ္တုိးလုိက္တာပါ။ ေနေရာင္ျခည္ပုိျမင္ရဖုိ႔ဆုိတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါ့။ မနက္ပုိင္းမွာ လူေတြဟာ ေနထြက္တဲ့အထိ အိပ္ရာထဲမွာ ရွိေသးတဲ့အတြက္ မုိးေစာေစာလင္းရင္လဲ အိပ္ၿမဲအိပ္လ်က္ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဥပမာ.. အရင္က မနက္ခုနစ္နာရီဆုိရင္ အခု ရွစ္နာရီ။ ညေနပုိင္းကုိလဲ ေနက ေနာက္က်မွ၀င္မယ္။ ဒါဆုိ လ်ပ္စစ္သုံးစြဲမႈေတြ အထုိက္အေလ်ာက္ေလ်ာ့က်သြားႏုိင္ပါတယ္။
ယူေကမွာ ၁၉၆၈ ကေန ၁၉၇၁ အထိ တစ္ႏွစ္လုံး တစ္နာရီတုိးၿပီး(၄ ႏွစ္လုံးလုံး) အဲဒီစနစ္ကုိ အသုံးျပဳခဲ့တယ္။ ၁၉၇၂မွာ လူႀကိဳက္နည္းလာတဲ့အတြက္ တစ္ႏွစ္လုံးအစား ၆လေလာက္စီဘဲ တစ္နာရီတုိးလုိက္ တစ္နာရီဆုတ္လုိက္နဲ႔ က်င့္သုံးခဲ့ၾကတာ အခုအထိပါဘဲ။

Daylight saving time ကုိ အသုံးျပဳေနတဲ့ကာလတစ္ေလ်ာက္ လန္ဒန္မွာ မနက္ေလးနာရီေက်ာ္ရင္ေနထြက္ၿပီး ည ၁၀နာရီေလာက္မွ ေန၀င္တယ္။ Daylight saving timeကုိ အသုံးမျပဳတဲ့ကာလေတြမွာေတာ့ ညေန ၄နာရီေက်ာ္မွာ ေန၀င္ၿပီး မနက္ ရွစ္နာရီေလာက္မွ ေနထြက္တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့မတ္လ ၃၀ ရက္ေန႔ကစၿပီး တစ္နာရီေရွ ့တုိးလုိက္တယ္။ ဒီႏွစ္အတြက္ Daylight saving time စၿပီေပါ့။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ မႀကံဳဖူးခဲ့ေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသမိတယ္။ ေန႔အခ်ိန္ေတြပုိရွည္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာျပည္နဲ႔ ၅ နာရီခြဲဘဲ အခ်ိန္ကြာျခားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အဂၤလန္ကနာရီကုိ အထက္ေအာက္ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီးၾကည့္ရင္ ျမန္မာအခ်ိန္ႏွင့္မကုိက္ဘူး။

အခု ဒီေန႔ (၂၆၊၁၀၊၀၈)ကစၿပီး Daylight saving time အတြက္ တုိးခဲ့တဲ့ တစ္နာရီကုိ ေနာက္ဆုတ္လုိက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုဆုိရင္
အဂၤလန္ႏွင့္ျမန္မာ ၆ နာရီခြဲကြာသြားပါၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အဂၤလန္ကနာရီကုိ ေဇာက္ထုိးဆြဲၿပီးၾကည့္လုိက္ရင္ ျမန္မာမွာရွိေနတဲ့ လက္ရွိအခ်ိန္ႏွင့္ကြက္တိဘဲ။ ႏႈိင္းယွဥ္ထားတဲ့ပုံကုိ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

မိတ္ေဆြကုိယ္တုိင္လဲ စမ္းၾကည့္ေပါ့။ မိတ္ေဆြရဲ ့ဘယ္နာရီကုိမဆုိ ပုံထဲပါတဲ့အတုိင္း လုပ္ၾကည့္လုိက္ရင္ သေဘာေပါက္မယ္ထင္ပါတယ္။
အဂၤလန္မွာ မနက္ ၈ နာရီဆုိရင္ ျမန္မာမွာ ေန႔လည္ ၂ နာရီခြဲ။

ဒါေၾကာင့္... အဂၤလန္ကနာရီေတြ အိပ္ေဆးအေသာက္လြန္ၿပီး အိပ္စက္ေနၾကတာ မဟုတ္ေၾကာင္းပါခင္မ်ား။

အမ်ားအတြက္ ကုိယ္ကဘာလဲ?

"Ask not what your country can do for you;
ask what you can do for your country"
"သင့္အတြက္သင့္ႏုိင္ငံက ဘာလုပ္ေပးႏုိင္လဲလုိ႔ မေမးပါနဲ႔။ သင္က သင့္ႏုိင္ငံအတြက္ ဘာလုပ္ေပးႏုိင္လဲလုိ႔ဘဲေမးပါ"
၂၀.၁.၁၉၆၁ ေသာၾကာေန႔မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ၃၅ဆက္ေျမာက္ အေမရိကန္သမၼတ John F. Kennedy (ဂြ်န္ကေနဒီ)ရဲ ႔ မိန္႔ခြန္းေလး တစ္ခုပါ။
...............................

အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ လူေတြဟာ အသိဥာဏ္ရွိၿပီး ထက္ျမက္မႈေတြ တီထြင္ႀကံဆမႈေတြ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈေတြရွိတဲ့အတြက္ တိရစၦာန္ေတြထက္ ဘ၀အဆင့္အတန္းျမင့္မားၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြမုိက္မဲ ေကာက္က်စ္ၿပီဆုိရင္ တိရစၦာန္ေတြထက္ အဆေထာင္ေသာင္းမက ပုိၿပီးဆုိး၀ါးညစ္ပတ္တတ္ၾကပါတယ္။

က်ားဟာ သားစားသတၱ၀ါျဖစ္တဲ့အတြက္ သူစားဖုိ႔ သူ႔အင္အားကုိသံုးၿပီး သားေကာင္ေတြလုိက္ဖမ္းကုိက္တတ္ စားေသာက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သဘာ၀ရင္းျမစ္သယံဇာတကုိ မဖ်က္ဆီးၾကပါဘူး။

သမင္ဟာ သစ္ရြက္ ျမစ္ပင္ကိုသာ စားတဲ့အတြက္ ျမက္ပင္ သစ္ပင္ကေလးေတြကုိ ကုိက္ျဖတ္စားေသာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အႏၱရာယ္မေပးပါဘူး။

ဒီ့ျပင္မက ဥပမာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။ တိရစၦာန္ေတြဟာ သူ႔ တုိ႔လုိအပ္ခ်က္ (need)အရ သူတုိ႔လုပ္လုိက္ၾကတာဘဲရွိတယ္။ သူတုိ႔မွာ လုိခ်င္မႈ(want)အတြက္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဒုကၡမေပးပါဘူး။
သူတုိ႔ဗုိက္ျပည့္ရင္ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ေနတတ္ၾကတယ္။
.............................

လူေတြက အဲဒီလုိမဟုတ္ၾကဘူး။ Need ႏွင့္ Want ကုိ မခြဲတတ္ၾကဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ Want လုိ႔ေခၚတဲ့ Desire အတြက္ဘဲ ပင္ပန္းခံၿပီး ဥစၥာရဖုိ႔ အမဲလုိက္ရွာသလုိ သဲသဲမဲမဲ ရုန္းကန္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ လုိခ်င္မႈေတြ ျပည့္၀သြားတယ္လုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာတာဘဲ အမွတ္ရမိတယ္--
မလုိခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ အရာအားလုံးျပည့္စုံသြားၿပီတဲ့။
.............................

အလုပ္လုပ္စရာမရွိရင္ အတင္းအဖ်င္းေတြထုိင္တုတ္တတ္ၾကတယ္။ အတင္းဆုိမွေတာ့ သူမ်ားမေကာငး္ေၾကာင္း ကုိယ္ေကာင္းေၾကာင္းေတြေပါ့။ ကုိယ္ရည္ေတြးတတ္ၾကတာ လူ႔သဘာ၀ဘဲေလ။ တိရစၦာန္ေတြမွာ ကုိယ္ရည္ေတြးတတ္ၾကတယ္လုိ႔ ဘယ္ဇာတ္ေတာ္ နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲမွာမွ မဖတ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။

လူသိရွင္ၾကားအိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္ၿပီးအေလလုိက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေတြ႔ဖူးတယ္။ သူက ရုံးတစ္ရုံးမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရက္ကုိ ပုတီးကုိးပတ္ေလာက္ သူစိပ္တယ္။ အရဟံဂုဏ္ပြါးၿပီးပုတီးစိပ္တာဆုိဘဲ။ တေန႔.. ရုံးမွာ ျပႆနာတစ္ခုေပၚတယ္။ သူအလုပ္ျပဳတ္လုလုအေျခအေနအထိ ျပႆနာကႀကီးမားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူညည္းညဴသံေလးၾကားၿပီး က်ေနာ္ မၿပဳံးဘဲ ၀ါးလုံးကြဲ ရယ္လုိက္မိတယ္။
"ဒီေလာက္ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြလုပ္ေနတာ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ျပႆနာေတြ ငါ့ဆီလာေနရတာလဲ"တဲ့။
....................

လူေတြဟာ ကုိယ့္အတြက္ဘဲ ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္မွေကာင္းတယ္လုိ႔ထင္တတ္ၾကတယ္။
ဥစၥာရွိတဲ့သူက ဆင္းရဲတဲ့သူေတြကုိ အထင္ေသးတယ္။ ပညာရွိတဲ့သူေတြက ပညာမဲ့တဲ့သူေတြကုိ ခက္မာမာဘဲ။
ၿပီးေတာ့...
ဘယ္သူက ဘာျဖစ္လို႔ ဘာျဖစ္သြားတာပါ။
ငါက ဘာျဖစ္ေနလုိ႔ ဘာျဖစ္သြားရတာ။
တကယ္ဆုိ ငါက ဘာျဖစ္သင့္တာေပါ့။
ငါကူညီထားလုိ႔ ဒီေကာင္ႀကီးပြါးေနတာ။ ငါ့ကုိျပန္ၿပီးၾကည့္သင့္တာေပါ့။ ခုေတာ့ ဒီေကာင္ ဘ၀ေမ့သြားၿပီ။
ငါက သူ႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိလုပ္ေပးခဲ့ရတာ။
အဲဒီလုိ စကားေတြလဲ မၾကာမၾကာရက္ကြက္ထဲမွာ ၾကားေနရတယ္။

အဲဒီလုိ လူေတြမ်ိဳးအတြက္ က်ေနာ္ ဂ်ြန္ကေနဒီ ရဲ ႔စကားေလးကုိ
အတုယူၿပီး ဒီလုိေလး ေျပာလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
"Ask not what others can do for you;
ask what you can do for others"
သူမ်ားကကုိယ့္အတြက္ဘာလုပ္ေပးႏုိင္သလဲလုိ႔ မေမးနဲ႔။
ကုိယ္က သူမ်ားအတြက္ ဘာလုပ္ေပးႏုိင္သလဲလုိ႔ဘဲ (ကုိယ့္ကုိကုိယ္) ေမးၾကည့္ပါ။

သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးေလာင္းမ်ား သိရွိရန္

"အေမ.. အေဖ..လာၾကပါဦး... အမမရွိေတာ့ဘူး။ ဖုိးေထာင္ေနာက္ခုိးရာလုိက္ေျပးသြားၿပီထင္တယ္"

မိစံရဲ ့ညီမ မိၾကည္ရဲ ့ ညဥ့္နက္တစ္ေကာင္ အလန္ ့တၾကား ေအာ္ဟစ္သံ ေၾကာင့္ တစ္အိမ္သားလုံး အိပ္ရာမွ
လန္ ့ႏုိးၾကကုန္ၾကတယ္။

"အိမ္တံခါးမႀကီးေတြ အားလုံးပိတ္ထားတာဘဲ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ လုိက္ေျပးသြားတာလဲ"
..............

က်ေနာ့္ညီမ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔နာမည္က မိစံ။ ဖုိးေထာင္ႏွင့္မိစံ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနၾကတာၾကာၿပီ။ မိစံက ရုိးရုိးေအးေအး။ ဖုိးေထာင္က သာမန္အခ်ိန္မွာ ေကာင္းသေယာင္ရွိေပမဲ့ အရည္ေလးပါးစပ္ထဲ၀င္သြားရင္ အေတာ္ေလးဆုိးတဲ့ေကာင္။ ေသာက္လုိက္တာကလဲလြန္ေရာ။ တခါတခါ တေနကုန္။
ေသြးဆုိးတဲ့အျပင္ အာဠာ၀ကေဆးပါ ထပ္ထုိးထားလုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီအရည္အခ်င္းေတြေၾကာင့္ မိစံရဲ ့မိဘေတြက ဖုိးေထာင္ႏွင့္ လုံး၀ သေဘာမတူ။

ခ်စ္သူေတြဆုိေတာ့လဲ အခက္သား။ မိစံကလဲ ဖုိးေထာင္ကုိမွ မရရင္ ေသလုမတတ္။ ဖုိးေထာင္ကလဲ မိစံကုိတန္းတန္းစြဲ။
မိစံရဲ ့မိဘေတြခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ၾကားက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ခုိးေျပးၾကတယ္။ မိစံအိပ္ခန္းေရွ ့တည့္တည့္မွာ သရက္ပင္တစ္ပင္ရွိတယ္။ မိစံတစ္ေယာက္ မိသားစုအားလုံးအိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွာ အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္ေပၚတက္ၿပီး သရက္ကုိင္းကုိ လွမ္းဆြဲတယ္။ သရက္ကုိင္းကမွတဆင့္ သရက္ပင္ကုိကူးသြားတယ္။ အပင္ေအာက္မွာ ဖုိးေထာင္က အဆင္သင့္။ ႏွစ္ေယာက္သား စက္ဘီးတစ္လက္ကုိ အတူစီးၿပီး ညတြင္းခ်င္း တျခားတရြာကုိ ခုိးေျပးၾကတယ္။

တုိတုိဘဲေျပာမယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စရုိက္ခ်င္းမတူေတာ့ ခဏခဏရန္ျဖစ္တယ္။ ဖုိးေထာင္အရက္ေတြပုိေသာက္လာတယ္။
မိစံတစ္ေယာက္ မိဘအိမ္ျပန္လာေနတဲ့အႀကိမ္ေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ဦးသေဘာတူအိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ၾကေပမဲ့ အသြင္မတူေတာ့ မၾကာခဏျပႆနာတက္တယ္။ ကြဲလုိက္ ျပန္ေပါင္းလုိက္နဲ႔ ကေလးသုံးေယာက္ရွိၿပီ။ ရန္ျဖစ္လုိက္ ျပန္ခ်စ္လုိက္နဲ႔ မိစံခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ ဒဏ္ရာေတြလဲ မနည္းေတာ့ဘူး။ အခုထက္ထိ ေန႔စဥ္ ေအာ္ဟစ္သံ ဆဲဆူသံေတြ သူတုိ႔အိမ္က
ပ်ံ ့လြင့္ဆဲပါဘဲ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ တစ္ရြာလုံးက ဖယ္ၾကဥ္ထားသေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
...........................

ဆုိလုိတာကေတာ့ သတုိ႔သားဘဲျဖစ္ျဖစ္ သတုိ႔သမီးဘဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္ဆုိရင္ ကြာသံုးကြာ ပါသုံးပါ ခ်ာသုံးခ်ာ ဆုိတဲ့သေဘာတရားေလးေတြကုိ နားလည္တတ္ဖုိ႔အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒါေလးေတြကုိ ဓမၼစာေပမ်ားမွထုတ္ႏႈတ္ၿပီး က်ေနာ္တင္ျပလုိက္ပါတယ္။

ကြာသုံးကြာ
၁။တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးကြာလွ်င္
၂။အယူဘာသာကြာလွ်င္
၃။စိတ္ဓါတ္ခ်င္းကြာလွ်င္

ပါသုံးပါ
၁။အနာေရာဂါပါလာလွ်င္
၂။အေၾကြးပါလာလွ်င္
၃။အပုိစားမယ့္လူပုိေတြပါလာလွ်င္

ခ်ာသုံးခ်ာ
၁။ပညာေရးခ်ာလွ်င္
၂။စီးပြါးေရးခ်ာလွ်င္
၃။လူမႈေရးခ်ာလွ်င္
....................

သတုိ႔သားႏွင့္သတုိ႔သမီးအခ်င္းခ်င္း ကြာသုံးကြာ ပါသုံးပါ ခ်ာသုံးခ်ာထဲက တခုခုႏွင့္ညွိစြန္းေနတယ္ဆုိရင္
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္မျပဳသင့္ပါဘူးလုိ႔ ဆုိလုိက္ပါရေစ။

သူေဌးျဖစ္ခါနီးက်ေနာ္

က်ေနာ္က လူေကာင္ေသးေပမဲ့ လမ္းေလ်ာက္ရတာ အားစုိက္ၿပီးအလုပ္လုပ္ရတာေတြ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ဘာမွလုပ္စရာမရွိရင္ က်ေနာ့္အိမ္မွာ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနေလ့ရွိတယ္။

မေန႔ကေပါ့။
ေနေရာင္ျခည္ေလးပြင့္တုန္း ေလေကာင္းေလသန္႔ေလးရွဴရႈိက္ရင္း တစ္ေယာက္ထဲ လမ္းထြက္ေလ်ာက္ျဖစ္တယ္။ လမ္းေလ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္သြားတဲ့အတြက္ ညေန ေန၀င္တဲ့အထိ ဘယ္ဘက္ကုိ ဦးတည္သြားေနမွန္း က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္မသိေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဖုန္းဆက္မယ္လုပ္ေတာ့လဲ က်ေနာ့္ Moblieက ဘက္ထရီ ေဒါင္းေနၿပီ။ ဒုကၡဘဲ... မုိးအရမ္းခ်ဳပ္သြားၿပီ။
လ်ပ္စစ္မီးေတြ လင္းထိန္ေနက်ၿမိဳ ့ေတာ္ျဖစ္ေပမဲ့ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ လ်ပ္စစ္မီးေရာင္ကုိ မေတြ႔ရတာပါလိမ့္။

လျပည့္ေက်ာ္ရက္ပုိင္းေတြဆုိေတာ့ လေရာင္ကလုံး၀မရွိ။ ၾကယ္ေရာင္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ေအာက္မွာဘဲ မ်က္စိကုိဖြင့္ နားကုိစြင့္ၿပီး ဆက္ေလ်ာက္ရင္း က်ေနာ္ ေလ်ာက္လာတဲ့လမ္းက ႏွစ္ခြျဖစ္သြားတယ္။ ဘုရား.. ဘုရား.. ဘယ္လမ္းကုိေရြးၿပီးသြားရပါ့မလဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတယ္ လမ္းမသိရင္ ဘယ္ဘက္လမ္းကုိေရြးခ်ယ္ပါတဲ့။ ဟုတ္ၿပီ က်ေနာ္ ဘယ္ဘက္ကုိသြားတဲ့ လမ္းကုိဘဲ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ဆက္ေလ်ာက္သြားလုိက္တယ္။

ဒီအတုိင္းထင္ရာအရပ္ကုိ ရမ္းေလ်ာက္သြားေနလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ၾကာလာရင္ ေပ်ာက္ေသာလမ္းမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနရင္ ဒုကၡ။ ေတြ႔တဲ့သူဆီမွာ အကူအညီေတာင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဟာ.. ဟုိေရွ ့မွာမီးေရာင္ျမင္တယ္။ ဟန္က်လုိက္တာ။ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ အိမ္ျပတင္းေပါက္တစ္ခုက လ်ံက်လာတဲ့ ဆီးမီးေရာင္။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပမွျဖစ္ေတာ့မယ္။

အိမ္၀င္းထဲ၀င္လုိက္တဲ့ အခါမွဘဲ ရဲတုိက္အုိႀကီးျဖစ္ေနမွန္းသိေတာ့တယ္။ ၾကယ္ေရာင္မႈန္၀ါး၀ါးေအာက္မွာ ရဲတုိက္အုိႀကီးကထီးထီး။ ေပါင္းျမက္ႏြယ္သစ္ပင္ေတြ ရဲတုိက္နံရံတစ္ခုလုံးကုိ ရစ္တြယ္ေနၾကတယ္။

ေဒါက္ ေဒါက္...
က်ေနာ္တံခါးေခါက္လုိက္တယ္။ မၾကာလုိက္ပါဘူး။ က်လိ ဆုိတဲ့ အသံရွည္ႀကီးျမည္ၿပီး ဧရာမသစ္သားတံခါးႀကီးပြင့္သြားတယ္။

အစ္...အစ္.. ရွဲ... ရွဲ..
တံခါးဖြင့္လုိက္ၿပီဆုိရင္ဘဲ လင္းႏုိ႔ေအာ္သံ ဟုိမွဒီမွ ပ်ံသန္းသံေတြၾကားလုိက္ရတယ္။ ထြီး... နံလိုက္တဲ့ လင္းႏုိ ့ေခ်း။

၀ုတ္..၀ုတ္..၀ုတ္
ရဲတုိက္ႀကီးအတြင္းက ေခြးေဟာင္သံထြက္ေပၚလာတယ္။ အသံႀကီးက ၾကက္သီးထခ်င္စရာ။

တံခါးဖြင့္ေပးတဲ့သူကုိ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္တယ္။ အျဖဴေရာင္မုတ္ဆိတ္ေမြးႏွင့္ပါးသုိင္းေမြးေတြေရာယွက္ေနတဲ့ အဖုိးအုိႀကီးတစ္ေယာက္။ သူ႔လည္ပင္းမွာ ပုတီးနက္ႀကီးတစ္ကုံး။ သူ႔အနားမွာက သြားရည္တျမားျမားနဲ႔ေခြးနက္ႀကီးတစ္ေကာင္။ ေခြးခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးကုိ သူကုိင္ထားတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာက ရင့္က်က္မႈေတြအထင္းသား။ အသက္က အေတာ္ေလးႀကီးေနၿပီ။ ၾကည့္ရတာ သူတစ္ေယာက္ထဲ ဒီရဲတုိက္ႀကီးထဲေနပုံရတယ္။ ေတာ္ေတာ္သတၱိေကာင္းတဲ့လူႀကီးဘဲ။ က်ေနာ္ က်ိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေက်ာထဲခပ္စိမ့္စိမ့္။

Please come in , my guy= ေဟ့ေကာင္ေလး.. ၀င္ခဲ့ေလ။
က်ေနာ္၀င္သြားလုိက္တယ္။ အမည္ေဖာ္လုိ႔မရတဲ့ ရုပ္တုႀကီးတစ္ခုေရွ ့မွာ ဆီးမီးခြက္ သုံးခုထြန္းတာေတြ႔ရတယ္။

ေမာင္ရင္လာမွာႀကိဳသိလုိ႔.. တမင္ေစာင့္ေနတာ..

ခင္မ်ာ... ဘယ္လုိ..

ကဲ.. ကဲ ခင္မ်ာေတြလုပ္မေနနဲ ့၊ ထုိင္ၿပီးမွ ေျပာၾကတာေပါ့။

က်ေနာ္က လမ္းမွားၿပီး မ်က္စိလည္ေနလုိ႔ လာအကူအညီေတာင္းတာပါ ခင္မ်ာ။

ငါသိပါတယ္ကြ၊ ငါကလဲ မင္းကုိ ကူညီရေအာင္လုိ ့ေစာင့္ေနတာ။ ကဲ ေျပာေနတာၾကာတယ္။ မင္းအက်ၤ ီေတြခြ်တ္လုိက္စမ္း။
ငါ မင္းရဲ ့ေက်ာျပင္ကုိၾကည့္ခ်င္တယ္။

က်ေနာ္လဲ ကူရွင္ျပတ္တစ္ခုေပၚ ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့ဘဲ အက်ၤ ီေတြ အကုန္ခ်ြတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ေအးလုိက္တာဗ်ာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

ငါက ေဗဒင္ အဂၤ၀ိဇၨာ အၾကားအျမင္ ေရွ ့ျဖစ္ေနာက္ျဖစ္ အကုန္သိတယ္ကြ။ မင္းဟာ တစ္ေန႔က်ရင္ အရမ္းခ်မ္းသာလာမယ္။ အေတာ္ေလးကုိ ေငြကံေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ ခုထိ မခ်မ္းသာရတာလဲဆုိတာ သိခ်င္လုိ႔ မင္းကုိေစာင့္ေနၿပီး စစ္ေဆးၾကည့္မလို ့ကြ။ ကဲ.. မင္းရဲ ့ေက်ာျပင္ႀကီး ငါ့မ်က္စိနားကပ္ေပးစမ္း။ မီးေရာင္က ခပ္မွိန္မွိန္ ငါကလဲ မ်က္စိခပ္မြဲမြဲဆုိေတာ့ သိပ္ၿပီးမျမင္ရဘူး။

အဖုိးႀကီးက က်ေနာ့္ေက်ာျပင္ႀကီးကုိ ကပ္ၾကည့္ၿပီး
ေအာ္.. ဒါေၾကာင့္ကုိး... လုိ႔ေျပာကာ စားပြဲေပၚက ဇာဂနာတစ္ေခ်ာင္းကုိ ဆြဲယူလုိက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ဒီလုိေျပာတယ္--
"မင္းေက်ာျပင္မွာ သူေဌးျဖစ္မဲ့ အေမြးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၀ေပါင္တန္ ေပါင္ ၁၀၀တန္ အေမြးေတြက ၾကိဳၾကားႀကိဳၾကားေပါက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီ ၁၀ေပါင္တန္ ေပါင္၁၀၀တန္ အေမြးေတြေၾကာင့္ မင္းမခ်မ္းသာတာ။ အဲဒါေတြကုိ ငါႏႈတ္ေပးမယ္"
ေျပာေျပာဆုိဆုိဘဲ က်ေနာ့္ေက်ာျပင္က အေမြးတစ္ခ်ိဳ ့ကုိ ျဗဳတ္ကနဲ ျဗဳတ္ကနဲ ျမည္ေအာင္ ဇာဂနာႀကီးနဲ႔အားရပါးရႏႈတ္ပစ္လုိက္တယ္။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ အေတာ္ေလး ၾကက္သီးေမြးညွင္းထလုိ႔။

ကဲ.. ၿပီးသြားၿပီ.. မင္းေက်ာျပင္မွာ မီလ်ံနာျဖစ္မဲ့ အေမြးေတြဘဲ က်န္ေတာ့တယ္။ မင္းမၾကာခင္ ခ်မ္းသာေတာ့မယ္။
တစ္ခုေတာ့ မေမ့နဲ႔။ မင္းခ်မ္းသာလာတဲ့အခါ ငါ့ကုိ အမွ်ေ၀ေပးပါ။ ငါေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ္။ ကဲ.. ကဲ မင္းျပန္ေတာ့။
အဲဒီ ဘယ္ဘက္လမ္းကုိဘဲ ဆက္ေလ်ာက္သြား။ မၾကာခင္ မင္းအိမ္ကုိေရာက္လိမ့္မယ္။ မင္း ငါ့စကားကုိ မယုံၾကည္ရင္ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ ထီဆုိင္ကုိ၀င္ၿပီး ထီသာထုိးသြားေပေတာ့။ ဒီေန႔ထီထုိး၊ မနက္ျဖန္ကစၿပီး သူေဌးႀကီး ဦးကုိကုိေမာင္ ျဖစ္ၿပီေပါ့ကြာ။

က်ေနာ္လဲ အဖုိးအုိ ညြန္ခဲ့တဲ့လမ္းအတုိင္းလုိက္လာခဲ့ၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲ က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္နားေရာက္လာတယ္။
က်ေနာ့္အိမ္နားမွာက ထီဆုိင္ရွိတယ္ေလ။ အဲဒီဆုိင္က ညဥ့္နက္တဲ့အထိဖြင့္တယ္။ ကြက္တိပါဘဲ။ သူေဌးျဖစ္ကိန္းဆုိက္ၿပီေပါ့။
ထီးထုိးမယ္ဆုိၿပီး ထီဆုိင္နားအေရာက္မွာဘဲ လန္ဒန္မုိးက သဲႀကီးမဲႀကီးရြာခ်လုိက္တယ္။ က်ေနာ့္ တစ္ကုိယ္ေကာင္လုံး ရႊဲရႊဲစုိလုိ႔။
ခ်မ္းလုိက္တာဗ်ာ။ အရမ္းခ်မ္းတာဘဲ။ အဲဒီ အခ်မ္းဒဏ္ေတြေၾကာင့္ဘဲ က်ေနာ္အိပ္ရာက လန္႔ႏုိးသြားတယ္။ ေစာင္ေတြအားလုံးက က်ေနာ့္ကုိယ္ေပၚမွာမရွိေတာ့။ နာရီလွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မနက္ေလးနာရီခြဲခါနီး။

က်ေနာ္လဲ ထပ္အိပ္ဦးမယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ကုိယ္ေပၚက လြတ္က်ေနတဲ့ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ႀကီးကုိ မ်က္နာထိေအာင္ဆြဲတင္ဖုံးလုိက္ၿပီး ထပ္အိပ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အိပ္မက္ကုိဘဲ သတိရေနၿပီး ရယ္ခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္လာတာနဲ႔.. ခြိ.. ကနဲ အသံတိတ္ကေလးနဲ႔ဘဲ က်ိတ္ရယ္ရင္း..
ေအာ္.. ငါ့အျဖစ္အပ်က္က.. ဂလုိကုိး.. လုိ႔ေရရြတ္ၿပီး အခ်ိန္ေစာေနေသးတဲ့အတြက္ မ်က္စိကုိ ဇြတ္မွိတ္ၿပီး ထပ္အိပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားလုိက္ရပါေတာ့တယ္။

မိန္းမရွားသြားၿပီ

"ရုပ္ဆုိးဆုိး မ်က္ႏွာပုပ္သုိးသုိး ဖက္တီးပုပ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အပ်ိဳႀကီးမမမ်ားႏွင့္ ညီမငယ္ေလးမ်ား.. လင္ေကာင္းသားေကာင္းမရမွာ စိတ္ညစ္ေနၾကသလား၊ စိတ္မညစ္ၾကပါနဲ႔။ က်ေနာ္တုိ႔ (Mount Isa)အိဆာလုိ႔
အမည္ရတဲ့ ေတာင္တန္းၿမိဳ ့ကေလးကုိသာ လာခဲ့ၾကပါ။ အားလုံး အုိေက စုိေျပေစရပါ့မယ္"

အိဆာၿမိဳ ့ကေလးဟာ ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံမွာ ရွိပါတယ္။
ၿမိဳ ့ႀကီးျပႀကီးေတြနွင့္အလြန္အလွမ္းေ၀းကြာတဲ့
သတၱဳတြင္းလုပ္ငန္းလုပ္ကုိင္ရာ ၿမိဳ ့ေလးတစ္ၿမိဳ ့ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၆ ခုႏွစ္ သန္းေခါင္စာရင္းအရ အိဆာၿမိဳ ့ေလးမွာ လူဦးေရ ၂၁၄၂၁ ဦးရွိတဲ့အထဲက ၂၀-၂၄ အရြယ္ရွိတဲ့ မိန္းခေလးဦးေရ ၈၁၉ ေယာက္ဘဲ ရွိတယ္တဲ့။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ေယာက်္ားငါးေယာက္ယူရမဲ့အေျခအေနေရာက္ေနၿပီ။ အားလုံးကလဲ မိန္းမရွားပါးမႈအတြက္ ထိတ္လန္႔ေနၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ရုပ္ရည္အဆင္းမလွပတဲ့အတြက္ ရည္းစားပါတနာမရွိတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြကုိ အိဆာၿမိဳ ့ကေလးက ဖိတ္ေခၚေနတာပါ။
သူတုိ႔ရဲ ့လက္သုံးစကားကေတာ့--

"Really, beauty is only skin deep. အလွအပဆုိတာ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အေရျပားေပၚသက္သက္ပါ" တဲ့။

အထီးက်န္ဆန္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အိဆာၿမိဳ ့ေလးကုိ သြားႏုိင္ဖုိ႔ ေျမပုံေလးထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။
အမ်ိဳးသမီးမ်ား အထီးက်န္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ၾကပါေစ။

မိန္းမရွားသလား

"က်ေနာ့္အသက္က ၈၄ ႏွစ္၊ က်ေနာ္ယူထားတဲ့ မိန္းမက ၈၆ ေယာက္။
သားသမီးေတြကေတာ့ ၁၇၀ ေက်ာ္ၿပီ။ က်ေနာ့္ကုိ ျမာေပြတယ္လုိ႔ မထင္လုိက္ပါနဲ ့၊ က်ေနာ္က သူတုိ႔ကုိ ယူခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။
သူတုိ႔က က်ေနာ့္ကုိ လာယူၾကတာပါ"

ေက်ာင္းဆရာေဟာင္းလဲျဖစ္ မြတ္စလင္တရားေဟာဆရာလဲျဖစ္ သမားေတာ္လဲျဖစ္တဲ့ မုိဟာမက္ ဘဲယ္လုိ အဘူဘကာ (Mohammed Bello Abubakar) လူသိရွင္ၾကားေျပာခဲ့တဲ့စကားပါ။ သူက ႏုိင္ဂ်ီးရီးယားႏုိင္ငံ ႏုိင္ဂါျပည္နယ္မွာ ေနတယ္။ အသက္ႀကီးေနေပမဲ့ တက္တက္ၾကြၾကြ သန္သန္မာမာပါဘဲ။

အစ္စလာမ္ဘာသာ၀င္တုိင္း ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကုိ မိန္းမ ၄ ေယာက္ဘဲ ယူခြင့္ရွိတယ္ ဒီထက္ပုိယူလုိ႔မရဘူး လုိ႔လက္ခံထားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အစ္စလာမ္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက သူ႔ကုိဘာသာေရးအရ အျပင္းအထန္ျပစ္တင္ရႈပ္ခ်ၾကတယ္။

ဒီျပစ္တင္မႈကုိ သူက ဒီလုိေခ်ဖ်က္ပစ္တယ္---
"က်ြႏု္ပ္ ကုိရအန္က်မ္းစာအုပ္ကုိ ဖတ္ၿပီးၿပီ၊ မိန္းမ ေလးေယာက္ထက္ယူတဲ့သူကုိ အျပစ္ဒဏ္ေပးရမယ္ဆုိတဲ့ ပညတ္ခ်က္မပါဘူး။ အမွန္ဆုိရင္ မိန္းမ ၁၀ ေယာက္ရွိတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ ့ဘ၀ဟာ ၿပိဳလဲက်သြားႏုိင္တယ္။ အခု အလႅာအရွင္ျမတ္ေပးတဲ့ အင္အား (Power)နဲ႔ မိန္းမ ၈၆ ေယာက္လုံးကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏုိင္တာပါ" တဲ့။

သူက သမားေတာ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ဆီကုိ ေဆးကုဖုိ႔လာၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလူနာေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ႔ဇနီးျဖစ္သြားၾကတာခ်ည္းဘဲ။
ရွာရိဖတ္ ဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္--

"As soon as I met him the headache was gone= သူ႔ကုိေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းဘဲ က်ြန္မရဲ ့ေခါင္းကုိက္ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းသြားေတာ့တာပါဘဲ" တဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရွာရိဖတ္က ၂၅ႏွစ္၊ မုိဟာမက္ ဘဲယ္လုိ အဘူဘကာက ၇၄ ႏွစ္ပါ။ ဒါနဲ႔ဘဲ ရွာရိဖတ္က "ဘုရားက လက္ထပ္ခုိင္းတယ္"ဆုိၿပီး ယူလုိက္တာပါ။

သူ႔ရဲ ့မိန္းမ အမ်ားစုဟာ သူ႔ရဲ ့ သားသမီးေတြထက္ အသက္ ပုိငယ္ၾကပါတယ္။
သူအပါအ၀င္ အားလုံး ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ၾကပါဘူး။ အိပ္လုိက္ စားလုိက္ပါဘဲ။
သူတုိ႔အားလုံးအတြက္ တစ္ေန႔တာ အစားအေသာက္အတြက္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၉၁၅ ကုန္က်တယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီပုိက္ဆံေတြကုိ ဘယ္ကရသလဲဆုိတာကုိေတာ့ မုိဟာမက္ ဘဲယ္လုိ အဘူဘကာက မေျပာျပပါဘူး။
အဲဒါ လွ်ိဳ ့၀ွက္ခ်က္ပါတဲ့ခင္ဗ်ာ။
.................

ဒီသတင္းေလး ဖတ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔အဂၤလိပ္စာေက်ာင္းက မြတ္စလင္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္
၀မ္းနည္းပက္လက္ ညီးညဴျပခဲ့တာကုိ သတိရမိလုိက္တယ္။
သူက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ--
"ငါ့မွာ မိန္းမ ၄ ေယာက္ဘဲရွိတယ္၊ စိတ္အရမ္းညစ္တာဘဲ" တဲ့။

ႀကီးေပမဲ့ ေသးေနတယ္

က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ၅၀၀ က်ပ္တန္ ၁၀၀၀က်ပ္တန္ေတြ စထုတ္တုန္းက "ဒီေလာက္ တန္ဖုိးရွိတဲ့ ေငြစကၠဴေတြထုတ္မွေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္ေရာေပါ့"ဆုိၿပီး အားလုံးမ်က္လုံးျပဴးကုန္ၾကတာ မွတ္မိၾကဦးမွာေပါ့။ မၾကာခင္ႏွစ္ေတြက ေငြစကၠဴ ၅၀၀၀က်ပ္တန္ ထုတ္မယ္လုိ႔ ေကာလာဟလျဖစ္ေသးတယ္။ လူေတြ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းႀကီးျဖစ္သြားၾကတယ္။ အံ့ၾသၾကတာ။

ကဲ..ကဲ... ၅၀၀ က်ပ္တန္ေလာက္နဲ႔ေတာ့ မ်က္လုံးမျပဴးၾကနဲ႔ေတာ့။
အာဖရိကတုိက္ထဲက ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံမွာ ေဒၚလာ ၁၀၀ ၀၀၀ ၀၀၀ ၀၀၀ တန္ေငြစကၠဴထုတ္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးၿပီ။
အခု ေဒၚလာ ၁၀၀ ၀၀၀ ၀၀၀ တန္ ႏွင့္ ၅၀၀ ၀၀၀ ၀၀၀ တန္ ထုတ္ၿပီးျပီ။ ၁၀၀ ၀၀၀ ၀၀၀ ၀၀၀ တန္ကုိေတာ့ agro-cheque အမည္ႏွင့္ထုတ္လုပ္မယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ဒီေလာက္ ဂဏန္းႀကီးတဲ့ ေငြစကၠဴေတြထုတ္လုပ္တာေတာင္ ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံသားေတြကေတာ့
"ဒီေဒၚလာ ၁၀၀ ၀၀၀ ၀၀၀ ၀၀၀ တန္တစ္ရြက္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ မေလာက္ငွပါဘူး။
ဒီႏုိင္ငံမွာ ထမင္းတစ္နပ္ကုိ ေဒၚလာ ၅၀၀ ၀၀၀ ၀၀၀ ၀၀၀ ရွိေနၿပီ" ဆုိၿပီး ညီးညဴေနၾကေလရဲ ့။

အေဖေယာက်္ား

"အေဖ က်မကုိ အႏို္င္က်င့္ခဲ့တာ ၂၄ႏွစ္တိတိ၊ က်မလဲ အေဖဆုိေတာ့ ေၾကာက္ရတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အေဖႏွင့္က်မ ကေလး ၇ ေယာက္တိတိရခဲ့တာ"

ဒီစကားကုိ ဖြင့္ဟလာတာကေတာ့ ၾသစတီးရီးယားႏုိင္ငံ အမ္စတက္တန္ၿမိဳ႕ သူေလး အဲလိစဘက္ ဖရစ္ဇယ္ ေလးပါဘဲ။
သူမ ေက်ာင္းသူဘ၀ အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ကထဲက အေဖျဖစ္သူ မစ္စတာ ဂ်ိဳးဇက္က မေျပာမဆုိ အိမ္ေအာက္ ေျမတုိက္ခန္းထဲမွာ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့တာပါ။

ဂ်ိဳးဇက္မွာ သူ႔အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ရတဲ့ကေလးက ၇ ေယာက္၊ သူ႔သမိီးႏွင့္ရတဲ့ကေလးက ၇ ေယာက္၊ စုစုေပါင္း ၁၄ ေယာက္တိတိ။
အဲလိစဘက္ကေလးေပ်ာက္သြားေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက စုိးရိမ္လြန္းအားႀကီးလုိ႔ လုိက္စုံစမ္းေသးတယ္။ ဂ်ိဳးဇက္က စုံစမ္းမေနနဲ႔ေတာ့၊ ေတာရြာေလးတစ္ရြာမွာ သီလရွင္၀တ္ၿပီး တရားအားထုတ္ေနတာ သူသိတယ္လုိ႔ လိမ္ေျပာလုိက္တယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသမီးလဲ ဂ်ိဳးဇက္စကားကုိ ယုံၾကည္ၿပီး ဘယ္မွာမွ လုိက္မရွာေတာ့ပါဘူး။ သနားစရာေကာင္းတာက သူ႔သမီးေလး အိမ္ေအာက္ထပ္ရွိေျမတုိက္ခန္းထဲမွာ ရွိေနတာကုိ မသိရွာဘူး။

အိမ္ေအာက္ခန္းဆုိေပမဲ့ Facility ေတြ အျပည့္အစုံရွိပါတယ္။ အိပ္ခန္း သန္႔စင္ခန္း ေရခ်ိဳးခန္း မီးဖုိခန္း အားလုံးရွိတယ္။
ဂ်ိဳးဇက္ဟာ အဲဒီေျမေအာက္ခန္းထဲမွာဘဲ သူ႔သမီးႏွင့္ေပါင္းေဖာ္ၿပီး ကေလး ၇ ေယာက္ရခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္က ဆုံးသြားတဲ့အတြက္ အဲဒီေျမေအာက္ထပ္မွာဘဲ ေျဖာက္ဖ်က္ပစ္လုိက္တယ္။ အႀကီးသုံးေယာက္ကုိေတာ့ ေမြးစားသားဆုိၿပီး မိသားစုႏွင့္အတူေနေစတယ္။ က်န္တဲ့ သုံးေယာက္ကေတာ့ ေျမေအာက္ထပ္မွာ အဲလိစဘက္ႏွင့္အတူတူ။

တစ္ေန႔မွာ
ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ (အဲလိစဘက္နဲ႔ရထားတဲ့)သူ႔သားတစ္ေယာက္ (ကာစတင္) ေသလုေမ်ာပါးေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဆးရုံကုိပုိ႔လုိက္ရတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြက ေဆးမွတ္တမ္းမေတြ႔ႏုိင္လုိ႔ ကာစတင္ရဲ ့အေမကုိ ေဆးရုံကုိလာခဲ့ဖုိ႔ ညြန္ၾကားလုိက္တယ္။
အဲဒီကစၿပီး ျပႆနာစေတာ့တာပါဘဲ။

ဂ်ိဳးဇက္က အဲလိစဘက္ကုိ ေဆးရုံသြားဖုိ ့ ေျမေအာက္တုိက္ခန္းထဲက ထြက္ခြင့္ေပးလုိက္တယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသမီးအပါအ၀င္ အားလုံး အံ့ၾသကုန္ၾကတာေပါ့။ ၂၄ႏွစ္လုံးလုံးေပ်ာက္ေနတာ၊ ေပၚလာျပန္ေတာ့လဲ ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္။ သူမက ရဲစခန္းသြားၿပီး ဒီလုိဖြင့္ေျပာျပလုိက္တယ္--
"အေဖ က်မကုိ အႏို္င္က်င့္ခဲ့တာ ၂၄ႏွစ္တိတိ၊ က်မလဲ အေဖဆုိေတာ့ ေၾကာက္ရတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အေဖႏွင့္က်မ ကေလး ၇ ေယာက္တိတိရခဲ့တာ။ တစ္ေယာက္ကဆုံးသြားလုိ႔ ေျမေအာက္ခန္းထဲမွာဘဲ သူလက္စေဖ်ာက္လုိက္တယ္။ အခုဆုိ က်မအသက္ ၄၂ ႏွစ္ရွိၿပီ။ အခုမွ ငရဲဘုံကလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရသလုိ ခံစားရတယ္"
.......................

အခုဆုိရင္..
ကာစတင္ေလးလဲ ေနေကာင္းက်န္းမာလာပါၿပီ။ မိသားစု၀င္ေတြအားလုံးလဲ အတူတူေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနႏုိင္ၾကပါၿပီ။
ဂ်ိဳးဇက္ကိုလဲ ခုံရုံးတင္ထားၿပီးၿပီ။ ၂၀ႏွစ္အထက္ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ က်ခံရမွာကေတာ့ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါဘဲ။

ေအာ္... ေလာက... ေလာက
ေခတ္ႀကီးကုိက သမီးအရင္းေခါက္ေခါက္ကုိေတာင္ အလြတ္မေပးတဲ့ေခတ္ေရာက္ေနပါေပါ့လား။

ဘာဘဲလုပ္လုပ္ မေလာနဲ႔ (၂)

ေမာင္ျဖဴတစ္ေယာက္အေတာ္ေလးဆင္းရဲရွာပါတယ္။ မနက္စာကုိ ညေနမွေပါင္းစားရတဲ့အၾကိမ္ေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက ပြဲအရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ဆုိင္းသံဗုံသံၾကားရင္ ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ေျခလႈပ္ လက္လႈပ္ ေခါင္းလႈပ္ ေကြးေနေအာင္ကေတာ့တာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ ရႈမၿငီးတဲ့ ခ်စ္ဇနီးမယားေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။

တစ္ေန႔
တစ္ဖက္ရြာမွာ အလွဴရွိတယ္။ အဲဒီအလွဴပြဲမွာ ဇာတ္ပြဲပါသြင္းတယ္။ အလွဴပြဲကုိ သူသြားမစားႏုိင္ပါဘူး။ တစ္ေနကုန္ တစ္ျခားေနရာမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနရတယ္။ ညေနေစာင္းမွ အလုပ္ကျပန္ေရာက္တယ္။ တစ္ဖက္ရြာက လြင့္လာတဲ့ ဆုိင္းတီးသံၾကားရတယ္ဆုိရင္ဘဲ သူဂဏွာမၿငိမ္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းကုိ ကပ်ာကယာစားၿပီး ေခြ်းသံတရဲရဲႏွင့္ တစ္ေယာက္ထဲ တစ္ဖက္ရြာကုိ သြားတယ္။

တစ္ဖက္ရြာမေရာက္ခင္ (ႏွစ္ရြာအၾကားမွာ) ေရကန္တစ္ကန္ရွိတယ္။ ပြဲခင္းထဲသြားမွာ ဆုိေတာ့ ေရခ်ိဳးသြားမွျဖစ္မယ္၊ အလုပ္ကျပန္လာခဲ့တာဆုိေတာ့ ခႏၶာကုိယ္လဲ ညစ္ပစ္ေနၿပီ။ မုိးလဲခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ဘယ္သူမွလဲ ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အက်ၤ ီကုိခြ်တ္။ ပုဆုိးကုိခြ်တ္။ ေရကန္ထဲ ၀ုန္းကနဲ ခုန္ဆင္းလုိက္တယ္။ ဆုိင္းသံဗုံသံက ပုိျမည္လာသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ ပြဲၾကည့္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲ ေရကန္ထဲကတက္။ အက်ၤ ီကုိေကာက္စြပ္ၿပီး ပြဲခင္းထဲ အေရာက္လွမ္းခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ပြခင္းထဲေရာက္ေတာ့ သူ႔ကုိၾကည့္တဲ့သူေတြ မူမမွန္ျဖစ္ေနတာေတြ ့ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့သူေတြက်ေတာ့ ၿပဳံးစိစိ။ မိန္းခေလးေတြက်ျပန္ေတာ့ အမေလး..ေအာ္ၿပီး မ်က္ႏွာကုိ လက္၀ါးႏွင့္အုပ္ထားၾကျပန္ေရာ။ လူေတြ.. လူေတြ အနားက ခြါခြါသြားၾကတာ.. ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလိမ့္။

ဒီလူေတြနဲ႔ေတာ့ခက္တယ္။ ဒီအနားမွာ ေနလုိ႔မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ပြဲၾကည့္စင္မီးေရာင္ေအာက္ကုိသြားမွ။ အဲဒီမီးေရာင္ေအာက္ကုိေရာက္မွဘဲ လူေတြပုိၿပီး ရုတ္ရုတ္ရက္ရက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ၾကာလာေတာ့ သူစိတ္ညစ္လာတယ္။ ကဲ ကဲ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။ အိမ္ျပန္တာဘဲေကာင္းတယ္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတဲ့လူေတြ။

ပြဲမၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ျဖဴတစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိန္းမကုိ အိမ္တံခါးဖြင့္ခုိင္းလုိက္တယ္။
မိန္းမက "ေမာင္ေရ.. ပြဲမေကာင္းလုိ႔အေစာႀကီးျပန္လာတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ျပႆနာျဖစ္လုိ႔ျပန္လာတာလား" ဆုိၿပီး တံခါးကုိဖြင့္ မီးခြက္ထြန္းၿပီး လင္ေတာ္ေမာင္ၾကည့္လုိက္တယ္။ လင္ေတာ္ေမာင္ကုိၾကည့္ၿပီး မရယ္ဘဲ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တဟီးဟီးနဲ႔ အၾကာႀကီးရယ္ေနတယ္။

ေမာင္ျဖဴလဲ ပြဲခင္းထဲ စိတ္ညစ္လာတာကတစ္ေၾကာင္း မိန္းမက အဓိပၸါယ္မရွိ တဟီးဟီးရယ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္း စိတ္တုိလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိန္းမကုိ ရုိက္မယ္ဆုိၿပီး ပုဆုိးခါးေတာင္းႀကိဳက္မယ္လုပ္မွ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ ေအာက္ပုိင္းမွာ ပုဆုိးမပါလာတာကုိ သိသြားတယ္။
ပြဲအသြားတုန္းက ပြဲေဇာနဲ႔ အက်ၤ ီဘဲ၀တ္ၿပီး ပုဆုိးကုိမ၀တ္ဘဲ ေရကန္မွာက်န္ေနရစ္ခဲ့တာကုိ ေမာင္ျဖဴသတိရသြားတယ္။
.................

ေမာင္ျဖဴအေၾကာင္းစဥ္းစားရင္းနဲ႔ဘဲ ဖုန္းကဒ္ေရာင္းတဲ့ဆုိင္နားေရာက္လာတယ္။ စိတ္ထဲမွာကေတာ့ "ဖုန္းကဒ္ေရာင္းတဲ့သူက ကုလားဆုိေတာ့ ျပန္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကုလားဆုိတာ လူညစ္ေတြလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာတာၾကားဖူးတယ္" ဆုိၿပီး စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ ခပ္က်က်ဘဲ။ သူ႔ဆုိင္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဖုန္းကဒ္၀ယ္ေနတဲ့သူေတြက အမ်ားႀကီး။
ေစာင့္ေနဦးမွျဖစ္မယ္။ ေတာ္ၾကာ ပုိက္ဆံျပန္မရတဲ့အျပင္ အရွက္ပါကြဲေနရင္ဒုကၡ။
လူစဲသြားတဲ့အခါမွာ သူ႔ဆုိင္ကုိ သြားၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပလုိက္တယ္။

သူျပန္ေျပာတာကေတာ့
"ခင္မ်ားက ေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးေနပုံဘဲ။ ခင္မ်ားပုိက္ဆံေပးဖုိ႔ က်ေနာ္လုိက္ေခၚေသးတယ္။ ခင္မ်ားက မၾကားဘူး။ က်ေနာ့္ဆုိင္မွာက က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လုိက္လုိ႔လဲမေပးႏုိင္ဘူး။ လာေတာင္းတဲ့အခါ ဘယ္အခ်ိန္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေပးမယ္ဆုိၿပီး သိမ္းထားလုိက္တယ္။ ေရာ့..ဒီမွာ.. ခင္မ်ား ပုိက္ဆံ ၁၀ ေပါင္"

က်ေနာ္ အေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားတယ္၊ ျပန္ရမယ္မထင္တဲ့ ပုိက္ဆံ ျပန္ရခဲ့တာကုိး။ တစ္ခါမွ ဘယ္သူ႔ကုိမွ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ မေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ "ေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္ Thank you very (very) much" ဆုိတဲ့ စကားကုိ သူ႔လက္ဆြဲၿပီး ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္။ ၿပီးမွ ထီေရာင္းတဲ့ဆုိင္ဘက္ ထပ္ၿပီး ဦးလွည့္လုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။
..............

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ေမာင္ျဖဴ ေမ့တတ္ပုံခ်င္းခပ္ဆင္ဆင္လုိ႔ေျပာခဲ့တာပါ။

ဒီျဖစ္အင္ေလးကုိ သင္ခန္းစာယူၿပီး အားလုံးကို က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့---
"ဘာေၾကာင့္ရပ္ရပ္ လမ္းေဘးခ်ရပ္ ဆုိတဲ့ ယာဥ္စည္းကမ္းအတိုင္းဘဲ ဘာဘဲလုပ္လုပ္ မေလာၾကပါနဲ႔" လုိ႔။

ဘာဘဲလုပ္လုပ္ မေလာနဲ႔ (၁)

ဒီေန႔ ေနေရာင္ျခည္ျမင္ရတယ္၊ အဂၤလန္မွာက သိတဲ့အတုိင္းဘဲ ေရခ်ိဳးရတာထက္ ေနခ်ိဳး (Sun-bathing)ရတာကုိ အေတာ္ႀကိဳက္ၾကတာကလား။ ေနထြက္တဲ့ေန႔ေတြမွာဆုိ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြ Park (ပန္းၿခံ)ေတြထဲမွာ တုံးလုံးပက္လက္ ပုိးစုိးပက္စက္ ေနခ်ိဳးေနၾကတာ ေတြ႔ရစၿမဲ။ က်ေနာ္လဲ ျမန္မာပီပီ (ဟိတ္ဟန္အျပည့္နဲ႔)ေနေရာင္ျခည္ကုိ ခ်ိဳးသုံးရင္း လမ္းေလ်ာက္ထြက္ျဖစ္တယ္။
လမ္းေလ်ာက္ရင္း စဥ္းစား၊ စဥ္းစားရင္းလမ္းေလ်ာက္။

"ဒီေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ဖုန္းဆက္စရာရိွတယ္၊ ဖုန္းကဒ္ တစ္ဆယ္ဖုိး၀ယ္ရမယ္၊
၂၀ဘဲ ယူခဲ့တာဆုိေတာ့ က်န္တဲ့ ၁၀ ကုိ ထီထုိးမယ္။ သူတုိ႔ေခၚတဲ့ Jackpot အျမင့္ဆုံးဆုႀကီးတာေပါက္ရင္ေတာ့ ဟဲ ဟဲ ကမၻာ့မီလ်ံနာ သူေဌးႀကီးျဖစ္ၿပီေပါ့"

စဥ္းစားရင္းႏွင့္ဘဲ ဖုန္းကဒ္ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္နားေရာက္လာတယ္။ ေရာင္းတဲ့သူက ကုလားစစ္စစ္။ က်ေနာ္ တုိတုိရွင္းရွင္းဘဲ ေျပာလုိက္တယ္။

"UniAsia two, Cobra one"

UniAsia ဆုိတဲ့ ဖုန္းကဒ္က ႏွစ္ကဒ္၀ယ္ရင္ ၅ေပါင္ႏွင့္ရတယ္၊ Cobra က တစ္ကဒ္ကုိ ၅ေပါင္။ စုစုေပါင္း ၁၀ေပါင္ေပါ့ဗ်ာ။
UniAsia တစ္ကဒ္ကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိေျပာရင္(တစ္ဆက္ထဲေျပာရင္)မိနစ္ ၂၀ ေလာက္အခ်ိန္ရတယ္။ Cobra တစ္ကဒ္ကုိ မိနစ္ ၉၀ ေလာက္ရတယ္။
အခုေခၚ အခုျပန္ခ်၊ ၿပီးမွထပ္ေခၚဆုိရင္ေတာ့ မိနစ္ေတြ တစ္၀က္မက စားသြားတယ္။ ၾကာၾကာေျပာလုိ႔မရေတာ့ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က လုိရမယ္ရ ၁၀ဖုိး ၃ ကဒ္၀ယ္လုိက္တယ္။ တစ္ဆယ္ဖုိး၀ယ္တဲ့ အတြက္ ပဲနိႏွစ္ဆယ္ ေလ်ာ့ေပးတယ္။
စုစုေပါင္း ၉ ေပါင္ႏွင့္ ၈၀ ပဲနိ။

က်ေနာ္ ေပါင္ ၂၀ တိတိေပးလုိက္တယ္။ သူ ဖုန္း ၃ ကဒ္ေပးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ၂၀ ပဲနိ ျပန္အမ္းေပးတယ္။ က်ေနာ္လဲ ဖုန္းကဒ္ ၃ ကဒ္ႏွင့္ ပဲနိ ၂၀ကုိ ယူၿပီး ထီေရာင္းတဲ့ဆုိင္ကုိ တန္းလစ္ေတာ့တာပါဘဲ။ ထီထုိးဖုိ႔စိတ္က ေလာေနတာကုိး။

ထီေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေရာက္ၿပီ။ ထီလက္မွတ္ကုိယူ။ စိတ္ႀကိဳက္ဂဏန္းကုိေရြးခ်ယ္။ ေငြေခ်ဖုိ႔ေကာင္တာကုိသြား။ ပုိက္ဆံအိတ္ထဲ ႏႈိက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့.. ဟုိက္ ရွာလပတ္ရည္.... ပဲနိ ၂၀ ဘဲ ရွိေနပါလား။ ထီလက္မွတ္က တစ္ေစာင္ကုိ ၁ ေပါင္။ ေရြးခ်ယ္ၿပီးတဲ့ ထီလက္မွတ္က ငါးေစာင္။

ဖုန္းကဒ္၀ယ္တာက ၁၀ ေပါင္ဖုိးထဲ။ က်န္တဲ့ ၁၀ ေပါင္ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္မွ ေရးေရးေပၚလာတယ္။
ဟာ... သြားၿပီ....ဖုန္းကဒ္၀ယ္တုန္းက ေပါင္ ၂၀ ေပးလုိက္တာ။ ၁၀ ေပါင္ႏွင့္ ၂၀ ပဲနိ ျပန္အမ္းရမွာ။ ဖုန္းကဒ္ ၃ ကဒ္ႏွင့္ ျပန္အမ္းေငြ ၂၀ ပဲနိဘဲ ယူၿပီး (၁၀ ေပါင္အေပးကုိ မေစာင့္ဘဲ) ထီေရာင္းတဲ့ဆုိင္ကုိ တမ္းေျပးလာခဲ့တာကုိး။

၁၀ ေပါင္ထဲဘဲေလဆုိတဲ့ အေတြးႏွင့္ သိပ္ၿပီးမႏွေျမာဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က ျမန္မာလူမ်ိဳးေလ။ ျမန္မာေငြႏွင့္တြက္ၾကည့္္လုိက္တယ္။ ဘုရား...ဘုရား က်ပ္ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္တန္ဖုိးရွိေနပါလား။ မျဖစ္ေခ်ဘူး ျပန္သြားေတာင္းမွ ျဖစ္မယ္။ ေရြးခ်ယ္ၿပီးသား ထီလက္မွတ္ကုိ အသာေလးျပန္ထားၿပီး ဖုန္းကဒ္ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ဘက္ကုိ အေျပးေလးေျခဦးလွည့္ခဲ့တယ္။ ေတာ္ၾကာ.. သူ မမွတ္မိဘဲျဖစ္ေနမွ ဒုကၡ။

အေျပးေလးလာရင္းနဲ႔ဘဲ.. က်ေနာ့္အျဖစ္က ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ေမာင္ျဖဴ ပုံျပင္ႏွင့္ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္ေနတာကုိ ေျပးျမင္ေယာင္မိရင္း ၁၀ ေပါင္ျပန္မရမွာ စုိးရိမ္တဲ့ၾကားထဲက ၿပဳံးစိစိျဖစ္မိေသးတယ္။

ေမာင္ျဖဴလုိ လူမ်ိဳးထဲ က်ေနာ္လဲ ပါ၀င္ေနၿပီထင္ပါရဲ ့။

ငါျဖစ္ႏုိင္ရင္ မင္းလဲျဖစ္ႏုိင္တယ္

"If I can, you can ငါျဖစ္ႏုိင္ရင္ မင္းလဲျဖစ္ႏုိင္တယ္။"
သူတုိင္တုိင္ (အိပ္ရာထဲကထလုိ႔မရေအာင္ ၀ေနတဲ့အတြက္) စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ ရက္ေတြမ်ားေနေပမဲ့ Obesity လုိ႔ေခၚတဲ့ အ၀လြန္ေ၀ဒနာရွင္က အျခားအ၀လြန္ေနသူမ်ားကုိ အားေပးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပါ။ သူက မကၠစီကုိႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္းး၊ မြန္တာရီျပည္နယ္ကပါ။

သူ ဒီစကားကုိေျပာတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္၊ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူက ကမၻာေပၚမွာ လက္ရွိအ၀ဆုံးလူသားျဖစ္ေနလုိ႔ပါဘဲ။
သူရဲ ့မူလအေလးခ်ိန္က ၅၆၀ ကီလုိဂရမ္ (တန္၀က္)။ အာဟာရေဗဒပညာရွင္ေတြရဲ ့ညြန္ၾကားခ်က္အရ ၀ိတ္က်ေအာင္ ဓါတ္စာစားၿပီး Diet လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အခုဆုိရင္ ၁၈၅ ကီလုိဂရမ္က်သြားၿပီးၿပီ။ ေနာက္လဲ ထပ္က်ဖုိ႔မ်ားပါတယ္။

သူ႔ရဲ ့အဓိက ဓါတ္စာကေတာ့ ေန႔စဥ္ သံလြင္ဆီထည့္ၿပီးခ်က္ထားတဲ့ (အခ်ိဳဓါတ္ေဟာ္မုန္းကုိ အားနည္းေစတဲ့) ၾကက္သားမုန္႔ညွင္းဟင္း၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးႏွင့္ ငရုပ္နီအစိမ္းေတြပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ ငါး အသား အသီးအႏွံႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္
အခ်ိဳ ့ကုိလဲ အညီအမွ်စားခြင့္ေပးထားပါတယ္။
ကံေကာင္းတာတစ္ခုက သူ႔မွာ ခ်စ္သူရွိတယ္။ သူ႔ခ်စ္သူက အစစအရာရာ သူ႔ကုိကူညီေပးတယ္။
အခု သူကေတာ့ ၿပဳံးၿပံဳးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါဘဲ။

ကမၻာ့လူဦးေရသန္းေပါင္း ၆၀၀၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့အထဲက သန္းေပါင္း ၁၆၀၀ ဟာ Overweight ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒီအထဲက သန္းေပါင္း ၄၅၀ ဟာ အ၀လြန္ေရာဂါေတြျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ကမၻာ့က်န္းမာေရးအဖြဲ႔ (WHO)က ဆုိပါတယ္။

အ၀လြန္ၿပီး စိတ္ညစ္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ား သူ႔ရဲ ့ အားေပးစကားေလးကုိ သတိရပါ။
"If I can, you can" "ငါေတာင္(၀ိတ္ခ်လုိ႔)ျဖစ္ႏုိင္မွေတာ့ မင္းလဲ ျဖစ္ႏုိင္ၿပီေပါ့" တဲ့။

ေယာက်္ားေတြ ကုိယ္၀န္ေဆာင္လုိ႔ရေနၿပီ

ဓါတ္ပုံၾကည့္ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားလြန္ၿပီး ဗုိက္ကယ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လုိ႔ မေတြးလုိက္ၾကနဲ႔ ကုိယ့္လူတုိ႔ေရ။
ကမၻာေပၚမွာ မျဖစ္ႏုိင္တာ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။
ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဗ်ာ။
ေယာက်္ားတန္မဲ့ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ရတယ္လုိ႔။

သူ႔နာမည္က မစ္စတာဘီတီတဲ့။ သူ႔အသက္က ၃၄ႏွစ္။ သူ႔ဇာတိက အေမရိကန္ႏုိင္ငံ ဟာ၀ုိင္ယီကၽြန္း။ သူ႔မွာ နန္စီလုိ႔ေခၚတဲ့ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဇနီးခင္ပြန္းႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းေဖာ္ၾကတာ ဇနီးမွာ ကုိယ္၀န္မတည္ဘဲ လင္မွာ ကုိယ္၀န္တည္တယ္ဆုိေတာ့ မလြန္လြန္းဘူးလားဗ်ာ။
က်ေနာ္ေတာင္ ေယာင္ယမ္းၿပီး ကုိယ့္ဗုိက္ႏွင့္ကုိယ္ ကုိင္စမ္းၾကည့္မိလုိက္ေသးတယ္။ သူ႔ကေလး (သမီးေလး)ကုိ ၂၀၀၈ ဇြန္လ ၃၀ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေအာင္ျမင္စြာဘဲ ေမြးဖြားႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ေမြးဖြားေပးခဲ့တဲ့ေနရာကေတာ့ အေမရိကန္၊ ေအာ္ေရဂန္ျပည္နယ္၊ ဘင္ဒ္ ေဆးရုံမွာပါ။
ကေလးေရာ အေမပါ (အဲ... အေဖပါ) ေနေကာင္းက်န္းမာလ်က္ပါဘဲ။

သူ႔အဆုိအရ မစ္စတာ ဘီတီဟာ ေမြးဖြားစဥ္က မိန္းခေလးပါ။ ေမာ္ဒယ္မေလးေတာင္လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္လာမွ မိန္းခေလးဘ၀ကေန ေယာက်္ားဘ၀ကုိ ဆရာ၀န္ေတြ အကူအညီနဲ႔ ေျပာင္းယူခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကေလးရေစတတ္တဲ့ မမ်ိဳးေစ့ဥေတြကုိေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ထဲက ထုတ္မပစ္ခဲ့ဘူးလုိ႔ဆုိပါတယ္။
အခုလဲ အမည္မေဖာ္လုိိသူ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က ဖုိမ်ိဳးေစ့ကုိ သူ႔ ခႏၶာကုိယ္ထဲေဆးထုိးျပြန္မွတစ္ဆင့္ သြင္းေပးခဲ့တာလုိ႔ သိရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

အုိ... အသင္ေလာက
ထူးဆန္းမႈေတြ ျပင္းထန္လြန္းလွပါလားလုိ႔ ၿငီးတြားရမလုိေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။

အတုေတြ... အတုေတြ

စက္တင္ဘာ ၁၃ ရက္ေန႔ထုတ္ Daily Mail သတင္းစာေလးကုိ ဖတ္လုိက္တယ္။ အံ့ေရာဗ်ာ... ဒီလုိမ်ိဳး Techonology ေတြ အရမ္းတုိးတက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးမွာေတာင္ အတုေတြေပၚေနပါလား။ စတာလင္ေပါင္အတုေတြပါ။ နဲနဲေႏွာေႏွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေပါင္တန္အေစ့ေပါင္း သန္း ၃၀။ ဒီလုိေလးေရးထားတယ္။

Have you got a fake #1? 30million coins are counterfeit.
တစ္ေပါင္တန္အတုေတြ အသင္တုိ႔လက္ထဲရွိေနလား၊
တစ္ေပါင္တန္ အေစ့အတုေတြ သန္း ၃၀ ေက်ာ္ရွိေနတယ္။

ဘုရား... ဘုရား.... မီလ်ံနာေတြ လက္ထဲ အဲဒါေတြ ေရာက္သြားရင္ ကိစၥမရွိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔လုိ ေပါင္ေစ့ေလးအခ်ိဳ ႔ကုိ ႏွေျမာၿပီး (ေက်ာင္းတက္တာေတာင္ ဘတ္စ္ကားမစီးဘဲ) က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရတဲ့ လူေတြလက္ထဲ ေရာက္လာရင္ေတာ့ ဧရာမဒုကၡ။

ေအာ္.. အတုဆုိတာ ေနရာတုိင္းမွာ ရွိေနၾကတာပါလား။

WWW ႏွင့္ MMM (၅)

မေန႔က ငါေျပာျပခဲ့တဲ့ မုန္႔ဆီေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ အဘြားႀကီးရဲ ႔ မုန္႔ဆီေၾကာ္စားနည္းကုိ ေမာင္ရင္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။

ဟုတ္ကဲ့ ဘႀကီးၿဖိဳး က်ေနာ္ မွတ္မိပါတယ္။

ေအး... အဂၤလိပ္ေတြဟာ အဲဒီမုန္႔ဆီေၾကာ္စားနည္းအတုိင္းဘဲ ဒုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ၀ါးၿမိဳ ပစ္လုိက္တာကြ။


ပထမအေနနဲ႕႔
M= Marketing လုိ႔ေခၚတဲ့ ကုန္စည္ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမႈကုိ စတင္ျပဳလုပ္တယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ သံထည္ပစၥည္းေတြကို သြင္းကုန္လုပ္ၿပီး ဒုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ ႔ ကၽြန္းသစ္တုိ႔ကုိ ၀ယ္ယူေလ့ရွိၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ရင္တုိ႔ ရင္းႏွီးေနၿပီးျဖစ္တဲ့ ဘိလပ္ေျမတုိ႔ ဘိလပ္ရည္တုိ႔ဆုိတဲ့ နာမည္ေတြဟာ အဲဒီအဂၤလိပ္ေတြရဲ ႔ နာမည္ေတြေပါ့ကြာ။
ဘိလပ္ဆုိတာ ၿဗိတိသွ်(အဂၤလန္)ကုိ ေခၚတာပါ။ ဘိလပ္ျပန္ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ဆုိၿပီးနာမည္ယူၾကတာ ေမာင္ရင္လဲ ၾကားဖူးမွာေပါ့။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္အစပုိင္းေလာက္ကတည္းက အဂၤလိပ္ေတြက ျမန္မာေတြႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈေတြရွိေနၾကၿပီ။ အဲဒီ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမႈေတြ
တုိးခ်ဲ ႔ေလ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလဘဲ။ အဲဒီနည္းနဲ ႔ဘဲ သူတုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကတာကုိးကြ။

ဒုတိယအေနနဲ႔
M= Missionary ဆုိတဲ့ သာသနာျပဳ Mission လုပ္ငန္းႀကီးေပါ့ကြာ၊ သူတုိ႔ရဲ ႔ခရစ္ယာန္ဘာသာျပန္႔ပြါးဖုိ႔ သာသနာျပဳအဖြဲ႔အစည္းေတြ ၀င္ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒုိ႔ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာသာသနာျပဳဘုန္းႀကီးေတြဟာ နယ္စပ္ႏွင့္ေတာင္တန္းေဒသသာသနာျပဳလုပ္ငန္းစတင္တာ သူတုိ႔ထက္ အမ်ားႀကီးေနာက္က်တယ္။ သူတုိ႔က တကယ္ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေနတဲ့ ေတာင္တန္းႏွင့္နယ္စပ္က ျမန္မာတုိင္းရင္းသားေတြကုိ စားစရာ ၀တ္စရာ ေနထုိင္စရာ ေဆး၀ါးကအစ အကုန္ေပးၿပီး စည္းရုံးေရးဆင္းတယ္၊ ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲ ေတာင္တန္းတစ္ေလ်ာက္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္ေလ။
ဆရာယုဒသန္ဆုိရင္ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ အဘိဓာန္ေတာင္ ပထမဦးဆုံးအေနနဲ႔ ျပဳစုျပသြားလုိက္ေသးတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ စိန္ေပါေက်ာင္းတုိ႔ စိန္ဂၽြန္းေက်ာင္းတုိ ႔ဆုိတာ တကယ့္ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းေတြေပါ့။
ဒီလုိနည္းနဲ႔ဘဲ သူတုိ႔ အင္အားေတာင့္တင္းသြားၾကတယ္။

တတိယနည္းအေနနဲ႔
M= Military လုိ႔ေခၚတဲ့ စစ္တပ္ႀကီး၀င္ေရာက္လာေတာ့တာဘဲ။ ပထမနည္းႏွင့္ဒုတိယနည္းေတြကုိ တိတိက်က် ေသေသခ်ာခ်ာ အသုံးျပဳၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ တတိယနည္းကုိ သုံးတဲ့ေနရာမွာ အရမ္းလြယ္ကူသြားတယ္။ ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလးေတြကုိ ဖမ္းသလုိဘဲ သီေပါမင္းကုိ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ဖမ္းဆီးသြားတယ္။
တုိက္ခုိက္ေရးနည္းဗ်ဴဟာခ်င္းကကြာ၊ လက္နက္ခ်င္းကမမွ်တ၊ ဒီၾကားထဲ သစၥာေဖာက္ျမန္မာေတြက ေပၚလာဆုိေတာ့ လြယ္မွလြယ္။ သူတုိ႔ဘက္ေတာ္သားေတြကလဲ အထဲမွာ စိမ့္၀င္ေနရာယူထား။ အသာေလးဘဲ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ သူတုိ႔ရဲ ႔လက္ထဲကုိ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းဆုိသလုိ ေရာက္ရွိသြားတယ္။
ကဲ.. ကဲ.. ဒါ ငါအက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီးေျပာျပတာဘဲကြာ။ ေနာက္ႀကံဳႀကိဳက္ရင္လဲ တစ္ျခားအေၾကာင္းေလးေတြ ဆက္ေဆြးေႏြးၾကေသးတာေပါ့။ အခု ထမင္းပြဲလဲ ျပင္ၿပီးၿပီ၊ ထမင္းစားၿပီးမွဘဲ ျပန္၊ လာ ထမင္းသြားစားၾကစုိ႔။

က်ေနာ္လဲ ဘႀကီးၿဖိဳးတုိ႔ႏွင့္အတူ ညေနစာထမင္းအတူစားၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဘႀကီးၿဖိဳးအိမ္က ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဘႀကီးၿဖိဳး ဗဟုသုတ အေတာ္စုံတာဘဲ လုိ႔ အျပန္လမ္းမွာ ေတြးေတာရင္း ဘႀကီးၿဖိဳးကုိ က်ေနာ္ အေတာ္ေလး ေလးစား အထင္ႀကီးမိသြားတယ္။
က်ေနာ္ သူ႔ဆီေနာက္တစ္ေခါက္မက ထပ္သြားဦးမွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါဘဲ။
......................................

လန္ဒန္ေရာက္ၿပီး အေဒၚတစ္ေယာက္ေျပာျပတဲ့ W သုံးလုံး (WWW) ကုိ ၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ္ ေရရြတ္မိတာကေတာ့--
"အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြဟာ M သုံးလုံး (MMM)ႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ သိမ္းယူႏုိင္ခဲ့ေပမဲ့ အဂၤလန္မွာW သုံးလုံး (WWW)ကေတာ့ {ကက္ကင္းျပန္ေနလုိ႔လားမသိ} အစုိးမရရွာပါလားေနာ္" လုိ႔။

WWW ႏွင့္ MMM (၄)

ေနာက္တစ္ေန႔
မုိးလင္းကထဲက က်န္ေတာ္ အဲဒီဦးေလးႀကီးအိမ္ကုိ သြားခ်င္ေနတာ။ M သုံးလုံးအေၾကာင္းကုိ သိခ်င္စိတ္က အရမ္းျပင္းျပေနတာကုိး။ အဲဒီ M သုံးလုံးက ဘယ္ေလာက္အထိအေရးပါ အရာေရာက္လို ့ အဂၤလိပ္ေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ သိမ္းပုိက္ႏုိင္ရသလဲေပါ့။
.........................................

အဲ... အဲဒီ ဦးေလးႀကီးအေၾကာင္း နဲနဲမိတ္ဆက္ေပးလုိက္ဦးမယ္။
ဦးေလးႀကီးရဲ ႔နာမည္က တစ္လုံးတည္း၊ ဦးၿဖိဳးတဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔က ဘႀကီးျဖိဳးလုိ႔ဘဲ လြယ္လြယ္ေခၚၾကတယ္။
သူက ပဇင္းလူထြက္ လူပ်ိဳလူလြတ္ႀကီးေပါ့။ ရန္ကုန္က နာမည္ႀကီး ပရိယတၱိစာသင္တုိက္တစ္ခုမွာ ရဟန္းငါး၀ါအထိ စာသင္ဖူးတယ္လုိ ့ သူခဏခဏေျပာေလ့ရွိတယ္။

စာသင္တုိက္ စည္းကမ္းက အရမ္းၾကပ္။ သူက အတန္းစာေတြထက္ ဗဟုသုတေရးရာ စာေပေတြကုိဘဲ စိတ္၀င္စား။ ေရွ ႔သုိ႔ဂ်ာနယ္ ႏုိင္ငံတကာေရးရာဂ်ာနယ္ေတြကုိ လစဥ္ မလြတ္တမ္းဖတ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ ေက်ာင္းအုပ္ဘုန္းႀကီးက သူ႔ကုိ စာမက်က္ရေကာင္းလားဆုိၿပီး မၾကာမၾကာ ႀကိမ္းေမာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာျပတယ္။ သူလဲရဟန္းဘ၀ႏွင့္ေနထုိင္ရတာ မႏွိပ္ပါဘူး ကုိယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့စာလဲ မဖတ္ရဘူး ဆုိၿပီး ရဟန္းငါး၀ါအရမွာ ရြာျပန္ၿပီး လူ၀တ္လဲလုိက္တယ္။

လူ၀တ္ႏွင့္ေနထုိင္ေပမဲ့ စိတ္က ဘုန္းႀကီး စိတ္ ဆုိေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔လဲ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ မိဘအိမ္မွာေနထုိင္ရင္း စာဖတ္လုိက္ ရြာဦးေက်ာင္းသြားလုိက္နဲ႔ သူ႔ဘ၀ကုိ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေစတယ္။
မိဘေတြမရွိတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသား သူ႔ႏွမမိသားစုနဲ႔ ဘဲ အတူေနထုိင္ရင္း အခုဆုိ
သူ႔အသက္က ၅၀ေက်ာ္ ၆၀နီးနီး လူပ်ိဳသုိးႀကီးေပါ့ဗ်ာ။
......................................

ဗ်ိဳ ႔.... ဘႀကီးၿဖိဳး

ေအး.... ေမာင္ရင္.. လာ.. လာ ေမာင္ရင့္ကုိ ေစာင့္ေနတာ။

ညေနငါးနာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္ သူ ႔အိမ္ေရာက္သြားတယ္။

"ၿဗိတိသွ်ေတြက သူမ်ားႏုိင္ငံေတြကုိ လက္ေအာက္ခံ ကုိလုိနီ လုပ္တဲ့ ေနရာမွာ
အလြန္ဥာဏ္ႀကီးတာကြ"
ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္းနဲ႔ဘဲ မေန႔က M သုံးလုံးအေၾကာင္းကုိ ဘႀကီးၿဖိဳး နိဒါန္းပ်ိဳးလုိက္တယ္။

"M သုံးလုံး ( MMM) လုိ႔ေျပာလုိက္တာနဲ႔ Myanmar Military Members ဆုိၿပီး
ျမန္မာအေၾကာင္းကုိ ေျပာေနတာလုိ ႔ မထင္လုိက္နဲ႔ဦး ေမာင္ရင္၊
ငါတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိ M ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ ျမင္လုိက္တာနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ (Myanmar) ကုိဘဲ ျမင္ေယာင္ေနၾကတာ၊
အခု MMM ဆုိတာက
M= Marketing (ကုန္စည္ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈ)
M= Missionary (သာသနာျပဳအဖဲြ႔အစည္းေတြစိမ့္၀င္မႈ)
M=Military (စစ္တပ္ေတြ အလုံးအရင္း က်ဴးေက်ာ္မႈ)
အဲဒီ သုံးမ်ိဳးႏွင့္ဘဲ ဒုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ အဂၤလိပ္ေတြ သိမ္းပုိက္သြားတာေပါ့ကြာ"

"ဘႀကီးၿဖိဳး... က်ေနာ္ သိပ္မရွင္းေသးဘူးဗ်၊ အဲဒီစာလုံးေတြကုိ ေသခ်ာရွင္းျပေပးပါလား"

ေအး ေအး... ငါေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပေပးပါ့မယ္၊
မင္းတုိ႔လူငယ္ေတြ တကယ္သိထားသင့္တဲ့ ကိစၥေတြဘဲေလ" လုိ႔ေျပာၿပီး ဘႀကီးၿဖိဳးတစ္ေယာက္ ခပ္ေႏြးေႏြးျဖစ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ခြက္ကုိ အေတာ္ေလးေမာသြားဟန္နဲ ႔ ဂလု ဂလု အသံျမည္ေအာင္ ေသာက္ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကုိ လ်ာနဲ႔သပ္ကာ ခဏရပ္နားေနလုိက္တယ္။

က်ေနာ္လဲ ဘႀကီးၿဖိဳးရဲ ႔ ဟန္အမူအယာေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး နားေထာင္ခ်င္လြန္းအားႀကီးတဲ့အတြက္ စိတ္ထဲမွာ မေက်မနပ္နဲ႔ တီးတုိးေရရြတ္ေနမိလုိက္တယ္။
"ဘႀကီးၿဖိဳးကလဲ အေရးထဲ ေစ်းကုိင္ေနျပန္ၿပီ" ဟူ၍သာ။

WWW ႏွင့္ MMM (၃)

က်ေနာ္ကလူတစ္မ်ိဳးဗ်။ ေဘာလုံးပြဲေတြဆုိ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဘာလုံးမကန္ရဲဘူး။ ကေလးတုန္းက ေဘာလုံးကစားရင္း တစ္ဖက္က ကန္လုိက္တဲ့ ေဘာလုံး ရင္ဘတ္ကုိ တုိက္ရုိက္ထိၿပီး အီသြားေအာင္ ခံစားလုိက္ရတဲ့ ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္အရသာဆုိးႀကီးေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေဘာလုံးကစားျခင္းမွ အနားယူလုိက္တာပါ။
ဒါေပမဲ့ Satellite ကလာတဲ့ ေဘာလုံးပြဲေတြကုိေတာ့ မလြတ္တမ္း အၿမဲၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ့္ Favourate team ကေတာ့ လူတကာႀကိဳက္တဲ့ မန္ယူေပါ့ဗ်ာ။

မွတ္မိေသးတယ္ ၁၉၉၈ခုႏွစ္တုန္းက မန္ယူ ႏွင့္ ဘုိင္ယန္ျမဴနစ္ ခ်န္ပီယံလိဂ္ဖုိင္နယ္မွာ ဆုံၾကတယ္။ မိနစ္ ၉၀ လုံးလုံး ဘုိင္ယန္ျမဴနစ္က ၁း၀ နဲ ့ႏုိင္ထားတယ္။ မန္ယူရႈံးၿပီဆုိၿပီး တစ္ခ်ိဳ ့သူေတြ သူတုိ ့အိမ္ျပန္သြားၾကတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ပြဲၿပီးေအာင္ၾကည့္လုိက္တယ္။ မိနစ္ကုိးဆယ္ျပည့္ၿပီး နာက်င္ခ်ိန္ေလးမိနစ္ေလာက္ထပ္ေပးတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အဲဒီေလးမိနစ္အတြင္းမွာဘဲ မန္ယူက ၂ ဂုိးထပ္သြင္းလုိက္ၿပီး ၂း၁ နဲ ့ခ်န္ပီယံလိဂ္ရဲ ႔ ခ်န္ပီယံဖလားႀကီးကုိ ကုိင္ေျမာက္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

မန္ယူကုိအသဲစြဲေအာင္ ႀကိဳက္တဲ့အတြက္ ကမၻာ့ေျမပုံတစ္ခ်ပ္ကုိယူၿပီး မန္ယူတည္ေနရာကုိ လုိက္ရွာၾကည့္တယ္။ အဂၤလန္ႏုိင္ငံရဲ ႔ေျမာက္ပုိင္းမွာ ရွိတဲ့ ၿမိဳ ႔ေလးတစ္ၿမိဳ ႔ပါဘဲ။ မန္ယူကုိတည္ေနရာ မန္ခ်က္စတာၿမိဳ ႔ကုိ လုိက္ရွာရင္း အဂၤလန္ႏုိင္ငံတစ္ခုလုံးရဲ ႔ ေျမပုံကုိ အကဲခတ္မိလုိက္တယ္။
အဂၤလန္တစ္ႏုိင္ငံလုံးရဲ ႔ အက်ယ္အ၀န္းက က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ ႔ တစ္၀က္ေလာက္ေတာင္မက်ယ္ဘူး။

ဒီမွာတင္ ေဘာလုံးအေၾကာင္းကုိ အသာေမ့ထားၿပီး ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ေသးတဲ့ ႏုိင္ငံေလးက သူ႔ထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာႀကီးတဲ့ အိႏၵိယ၊ ျမန္မာစတဲ့ ႏုိင္ငံေတြကုိ ကုိလုိနီ (လက္ေအာက္ခံ) လုပ္ႏုိင္ရတာလဲ ဆုိတဲ့ အေတြးေတြဘဲ ေခါင္းထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနခဲ့တယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ သိမယ္ထင္တဲ့သူေတြကုိ လုိက္ၿပီး ေမးၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဦးေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့အေျဖကုိ ပုိသေဘာက်မိတယ္။ သူက မင္းတုိ ့ကုိ ပုံျပင္တစ္ခု ေျပာျပမယ္၊ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကဆုိၿပီး မင္းသားေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပတယ္။
.......................

တစ္ခါတုန္းက နန္းေတာ္တစ္ခုမွာ မင္းသားေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီမင္းသားေလးဟာ ကံဆုိးစြာနဲ ့ဘဲ လုပ္ႀကံတဲ့ျပစ္မႈအတုတစ္ခုနွင့္တုိင္းျပည္က ႏွင္ထုတ္ခံရတယ္။ သူလဲ နယ္စပ္တစ္ခုမွာ စခန္းခ်ကာ လူသူလက္နက္ စုေဆာင္းၿပီး ၿမိဳ ႔ေတာ္ကုိ ခဏခဏလာတုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တုိက္တုိင္း သူအရႈံးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရတာခ်ည္းပါဘဲ။

ဒါေၾကာင့္မုိ ့ မင္းသားလဲ စစ္ရႈံးတာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေတာ့ရွိရမယ္ဆုိၿပီး ၿမိဳ ႔ေတာ္ကုိကုိယ္တုိင္ ရုပ္ဖ်က္လုိ ႔ စုံစမ္းဖုိ ႔ တိတ္တစ္ဆိတ္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ၿမိဳ ႔တစ္ၿမိဳ ႔ရဲ ႔ လမ္းဆုံေဒါင့္ေလးတစ္ခုမွာ မုန္ ႔ဆီေၾကာ္ေရာင္းေနတဲ့ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ အဘြားႀကီးဆီက မုန္ ႔ဆီေၾကာ္၀ယ္ၿပီး အဲဒီအနားမွာဘဲ စားေနတယ္။ ကေလးက မုန္ ႔ဆီေၾကာ္ကုိ အလည္ပုိင္းက စၿပီး ကုိက္စားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သူ ႔ရဲ ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြမွာ ဆီေတြေပကုန္တယ္။ မုန္ ႔ဆီေၾကာ္ကုိသိတယ္မဟုတ္လား။ ဒီေလာက္ၾကီးတဲ့ အခ်ပ္ၾကီးကုိ အလည္ေခါင္ကစၿပီး ကုိက္ေဖာက္စားမွေတာ့ ေပကုန္ေရာေပါ့။ အဘြားႀကီးက ကေလးကုိ ေျပာလုိက္တယ္ "ေဟ့ေကာင္ေလး.... မုန္ ႔ဆီေၾကာ္စားတာကုိ ဟုိမင္းသား ပုန္ကန္သလုိ မလုပ္စမ္းပါနဲ ႔"

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုက္ဆာလာလုိ ႔ မင္းသားကလဲ မုန္ ႔ဆီေၾကာ္၀ယ္စားဖုိ ႔အနားမွာ ေစာင့္ေနတယ္ေလ။ အကုန္လုံးျမင္ရ ၾကားရတာေပါ့။ မင္းသားလဲ မုန္ ႔ဆီေၾကာ္၀ယ္စားရင္း စိတ္၀င္တစား အဘြားႀကီးကုိ ေမးၾကည့္တယ္ "အဘြား... မင္းသား ပုန္ကန္တာ ႏွင့္ ဟုိကေလး မုန္႔ဆီေၾကာ္စားတာ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ"

"ဆုိင္လွၿပီေကာ ေမာင္ရာ မုန္႔ဆီေၾကာ္ကုိ အလည္ကစၿပီး ကုိက္စားရင္ ေမာင္ရင္ ျမင္တဲ့အတုိင္းဘဲေလ၊ အဆင္မေျပဘူး၊ လြယ္လဲ မလြယ္ကူဘူး။ ပါးစပ္လဲ ေပကုန္တာေပါ့။ နေဘးသားေလးေတြက စၿပီးကုိက္စားရင္ လြယ္လြယ္ေလးဘဲ။ ပါးစပ္ဆီေပစရာလဲ မလုိဘူး။
ဟုိမင္းသားလဲ ၿမိဳ ႔ေတာ္ကုိ စၿပီး ခ်ီတက္ ပုန္ကန္တုိက္ခုိက္မွေတာ့ အင္အားျခင္းမွ မညီမွ်တာ စစ္ရႈံးမွုာေပါ့။ နယ္စပ္ေတြမွာ စစ္မက္ဗုိလ္ပါ ရဲမက္ လက္နက္ေတြ စုေဆာင္းၿပီး အင္အားလုံလုံေလာက္ ေတာင့္တင္းတဲ့အခါမွာမွ အဲဒီနယ္စပ္တစ္ေလ်ာက္က ၿမိဳ ႔ေလးေတြကို သစၡာအရင္ခံခုိင္း နယ္ေတြအားလုံးကုိယ့္ဘက္ပါလာၿပီဆုိတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္မွ လာပုန္ကန္ရင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ကုိ ရႏုိင္ပါတယ္"

ဟုတ္ကဲ့ ေက်ဇူးပါဘဲ အဘြားရယ္.. ေရာ့ ဒီမွာ မုန္႔ဖုိး.. က်ေနာ္ သြားလုိက္ပါဦးမယ္။

အဘြားႀကီးက သူ႔ကုိ မင္းသားကုိယ္တုိင္ျဖစ္ေနမွန္းမသိရွာပါဘူး။ မုန္ ႔ဆီေၾကာ္ ေရာင္းျမဲ ေရာင္းလ်က္ပါဘဲ။
......................................

မင္းသားဟာ အဘြားႀကီးရဲ ႔စကားအတုိင္း နယ္စပ္တစ္ေလ်ာက္ အားလုံးကုိ စည္းရုံးၿပီး အင္အား အရမ္းေတာင့္တင္းလာတယ္။ တုိတုိေျပာရရင္ေတာ့ မၾကာခင္ ႏွစ္မ်ားအတြင္းမွာဘဲ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးကုိ ေအာင္ျမင္စြာ သိမ္းယူၿပီး တရားမွ်တစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး အဘိသိက္ခံ ဘုရင္တစ္ဆူ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။

မင္းသားလဲ မင္းျဖစ္ အဘြားႀကီးလဲ မုန္႔ဆီေၾကာ္ဆုိင္ ျပဳတ္ေတာ့တာပါဘဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ေရာင္းဖုိ႔မွ မလုိေတာ့တာ။ ရွင္ဘုရင္က ေပးသနားတဲ့ ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္ေတြကုိ လက္ခံရယူၿပီး ခ်မ္းသာစြာဘဲ ေနသြားရပါသတဲ့။

ၿဗိတိသွ်လုိ႔ေခၚတဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြက အဘြားႀကီးရဲ ႔ မုန္႔ဆီေၾကာ္စားနည္း နိသ်ည္းအျပင္ အျခားနည္းလမ္းေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ကြ။ ဒါေၾကာင့္မုိ ႔လုိ႔ အေကာင္ေသးေပမဲ့ အဆိပ္ျပင္းတာ။
အဲဒီနည္းစနစ္ေတြနဲ႔ဘဲ အိႏၵိယ ျမန္မာစတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္တာေပါ့...လုိ႔ ဦးေလးၾကီးက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပေပးပါတယ္။
က်ေနာ္လဲ အေတာ္ေလး သေဘာက်သြားတယ္။ ဒါယုတၱိရွိတယ္ေလ။
..............................


"ကုိကုိေမာင္ေရ ႔ .... ေနာက္ေန႔က်ရင္ ငါ့အိမ္ကုိ ထပ္လာခဲ့ဦးကြာ၊ မင္းကုိ ငါ အဂၤလိပ္ေတြ အသုံးျပဳတဲ့ M သုံးလုံး အေၾကာင္း ငါေျပာျပမယ္။ အဲဒီ M သုံးလုံးနဲ႔ဘဲ ဒုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ အဂၤလိပ္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္သြားတာကြ။ အခုေတာ့ ငါ ရြာဦးေက်ာင္းသြားၿပီး ဆရာေတာ္ဆီမွာ ဓမၼပဒ၀တၳဳေတြအေၾကာင္း သြားေဆြးေႏြးလုိက္ဦးမယ္"လုိ႔ေျပာၿပီး ဦးေလးၾကီးလဲ အိမ္တုိင္မွာ ရုိက္ကပ္ထားတဲ့ ဆပ္ခ်ိဳေပၚမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ တုိက္ပုံအက်ီ ၤကုိ ဆြဲယူၿပီး ၀တ္လုိက္တယ္။

က်ေနာ္လဲ M သုံးလုံးအေၾကာင္းကုိ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပေပမဲ့ အလုိက္သိစြာနဲ ့ဘဲ Good bye လုိ႔ ုေျပာကာ ဦးေလးႀကီးအိမ္က ထြက္ခြါလာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

မနက္ျဖန္ရယ္ ျမန္ျမန္ေရာက္လာပါေတာ့။

WWW ႏွင့္ MMM (၂)

အဲဒီ အေဒၚတစ္ေယာက္ေျပာျပတဲ့ လန္ဒန္ရဲ ့W သုံးလုံးအေၾကာင္းကုိ နားေထာင္ၿပီး က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိ ေျပးသတိရမိတယ္။ အဲဒီရြာဦးေက်ာင္းမွာရွိတဲ့
ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ ့ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ရည္ပန္းစားေနတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။
"မုိးရယ္ ႏြားသုိးရယ္ ဘုိးၾသရယ္ အစုိးမရပါဘူးကြာ" တဲ့။
.......................

က်ေနာ္တုိ ့က ကေလးအရြယ္ေတြဆုိေတာ့ မိသားစု အဆင္ေျပမေျပမသိဘူး ကုိယ္ေပ်ာ္ဖုိ ့ဘဲ သိတယ္ေလ။
တစ္ေန ့ ေက်ာင္းကေနၿပီး ညေနစာစားဖုိ ့အိမ္အျပန္ အိမ္ေရွ ႔မွာ စပါးလွန္းထားတာေတြ ႔ရတယ္။ ေနပူတုန္းကတည္းက လွန္းထားတာ ထင္ပါရဲ ႔။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ မုိးက ခပ္အုံ ့တုံ ့တုံ ့။

အိမ္ထဲမွာ လူေတြတစ္ေယာက္မွမရွိၾကဘူး။ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ မုိးေတြ သဲသဲမဲမဲ ရြာခ်လုိက္တယ္။ က်ေနာ္လဲ စပါးလွန္းထားတာကုိ သတိေမ့ၿပီး မသိမ္းလုိက္မိဘူး။ ....မုိးရြာရင္.. မုိးေရခ်ိဳးမယ္.... ဆုိတဲ့ မုိးသီခ်င္းကုိညီတြားရင္း မုိးေရထဲမွာ မုိးေရခ်ိဳးေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဆပ္ျပာခဲယူၿပီး ဆပ္ျပာတုိက္တယ္။

သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ မုိးရြာတာရပ္သြားတယ္။ ဟာ... ဒုကၡဘဲ.. ဆပ္ျပာျမွဳပ္ေတြကကုိယ္ေပၚမွာ မေျပာင္ေသးဘူး။ ခ်ြဲစိစိနဲ ့။ ဒါေပမဲ့လုိ ့မုိးက လုံး၀ရပ္သြားၿပီ။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။
အ၀တ္အစားေတြနဲဘဲ ဆပ္ျပာရည္ေတြကုိ သုတ္ၿပီးေျဖရွင္းလုိက္ရတယ္။

ပုိၿပီးဒုကၡျဖစ္တာက စပါးေတြ မုိးေရထဲမွာ ေပါေလာေပၚေနတဲ့ ကိစၡ။
အေမလဲ ျပန္လာေရာ.. ဘာေျပာေကာင္းမလဲ က်ေနာ့္ကုိ ဆူပါေလေရာ။
ေအာ္... မုိး... မုိး... အစုိးမရပါလားေနာ္။
...............................

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ ႔ထက္၀က္ေက်ာ္ဟာ ေတာင္သူလယ္သမားေတြဘဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါေၾကာင့္ ႏြားသုိးအေၾကာင္းကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိၾကမွာပါ။ ႏြားသုိးေတြ စိတ္ထလာၿပီဆုိရင္ ဘာကုိမွ သူတုိ ့မျမင္ၾကေတာ့ဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ သူတုိ ႔ရဲ ႔ ပုိင္ရွင္ကုိေတာင္ မျမင္တတ္ၾကေတာ့ဘူး။

သူတုိ ႔သိတာက ႏြားမပ်ိဳေလးေတြနဲ ႔ မိတ္လုိက္ေနဖုိ ့ဘဲေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူ ့အနားကပ္ရင္ သတိထားရတယ္၊ သတိမထားရင္ အေ၀ွ ့ခံရတတ္တယ္။
မနက္ပုိင္းမွာ အေကာင္းႀကီးရွိေပမဲ့ ေန ႔ပုိင္းဆုိရင္ ေဖာက္လာေလ့ရွိတယ္။ ေန ့ခင္းမွာေကာင္းေနရင္ ညေနက် ခက္ထန္ျပန္ေရာ။ ဒါေၾကာင့္ ႏြားသုိးႀကိဳးျပတ္ဆိုတဲ့ စကားေပၚေပါက္လာတာထင္တယ္။ ႏြားသုိး အေ၀ွ ့ခံရတဲ့ ကေလးေပါင္း က်ေနာ္တုိ ့ရြာမွာ မနည္းေတာ့ဘူး။
ေအာ္.. ႏြားသုိးလဲ အစုိးမရပါလား။
...........................................

က်ေနာ္တုိ ့ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသား ကုိရင္ေတြ စုစုေပါင္းရင္ တစ္ရာေက်ာ္ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားကုိရင္မ်ားတဲ့အတြက္ ဆရာေတာ္က
ေဘာလုံးအသင္းဖြဲ ့ေပးရင္ေတာင္ အႀကီးသင္း အလတ္သင္း အငယ္သင္းဆုိၿပီး အမာခံ အသင္းသုံးသင္းဖြဲ ့ေပးထားတယ္။
ဆရာေတာ္ရဲ ႔ဘြဲ ႔ေတာ္အမည္က ဦးၾသသဓလုိ ့ေခၚတယ္။
ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြက လြယ္လြယ္ဘဲ ဘုိးၾသလုိ ့ဆရာေတာ္ကြယ္ရာမွာ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြေပးထားတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ ႔ Nick name ေပါ့။

ဆရာေတာ္ အရမ္းသေဘာေကာင္းတယ္။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိလဲ အရမ္းခ်စ္တယ္။ ကုိရင္ေတြလူထြက္သြားၿပီဆုိရင္ သူ ့အခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ႀကိတ္ၿပီး မ်က္ရည္က်ေလ့ရွိတယ္။
ဆရာေတာ္ ၿမိဳ ႔တက္သြားၿပီဆုိရင္ ျပန္လာတဲ့အခါမွာ ကစားစရာ စားစရာေတြ ပါလာစၿမဲပါဘဲ။
အဲဒီေလာက္ထိေအာင္ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိခ်စ္တာ။

စာက်က္ခုိင္းတာမရတဲ့အခါ ႀကိမ္ဒဏ္ေပးတတ္သလုိ စာေတြေၾကညက္ေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ဆုလာဘ္ေတြ ေပးေလ့ရွိတယ္။ ဂဏန္းသခ်ၤာ ေဗဒင္ႏွင့္ ယုတ္စြအဆုံး နာရီၾကည့္နည္းကုိပါ သင္ေပးတယ္။
က်ေနာ္လဲ ဘယ္ႏွစ္နာရီထုိးၿပီလဲ ဆုိတာကုိ သိရေအာင္ သုံးရက္ေလာက္ထိ ဆရာေတာ္ထံမွာ သင္ယူခဲ့ရတာပါ။
ကေလးအရြယ္ဆုိေတာ့ မမွတ္မိဘူးေလ။ နာရီၾကည့္နည္း ခဏခဏေမ့လုိ ့အရုိက္ခံထိတာလဲ မနည္းဘူး။

တစ္ေန ့မွာ
သူ ့ရဲ ႔ညီအရင္း တစ္ေယာက္ ဘိန္းမႈနဲ ့ ရဲေတြဖမ္းဆီးျခင္းကုိ ခံလုိက္ရတယ္။ ညီအတြက္နဲ ့ ေသာကေရာက္ၿပီး စိတ္ေတြမၿငိမ္ျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ ့။ အျပစ္မရွိအျပစ္ရွာၿပီး ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ လက္စြဲေတာ္ ႀကိမ္လုံးနဲ ႔ မၾကာမၾကာရုိက္ဆုံးမေတာ့တာပါဘဲ။

မွတ္မွတ္ရရ။
တစ္ေန ့ ေက်ာင္းကုိ ဆြမ္းလာပုိ ့တဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္း၀င္းထဲ၀င္ကာစဘဲရွိေသး ပုိးစုိးပက္စက္ ေခ်ာ္လဲက်သြားတယ္။ ငွက္ေျပာခြံကုိ တက္ႏွင္းမိၿပီး ေခ်ာ္လဲသြားတာပါ။ ဆရာေတာ္လဲ သိေရာ ေခါင္းေလာင္း (ဂလုိင္)ဆြဲၿပီး ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ စုလုိက္တယ္။ ငွက္ေျပာခြံလြင့္ပစ္တဲ့သူကုိ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ပုလိပ္စစ္ စစ္တယ္။ အေျဖမေပၚ ဘဲျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ ကုိရင္ေက်ာင္းသားအားလုံးကုိ တစ္ေယာက္မက်န္ ႀကိမ္လုံးဆြဲၿပီး ျဗင္းေတာ့တာပါဘဲ။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြအားလုံး အသားနာ မနာေတာ့ ေသခ်ာမသိဘူး။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ အေတာ္ေလးဟုိက္သြားလို ့ အားေဆးသြင္းလုိက္ရတယ္။

ဒါေၾကာင့္မုိ ့.....
ဆရာေတာ့္ကြယ္ရာမွာ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ ေျပာဆုိေနၾကတာကေတာ့
"မုိးရယ္ ႏြားသုိးရယ္ ဘုိးၾသရယ္ အစုိးမရပါဘူးကြာ" တဲ့။

WWW ႏွင့္ MMM (၁)

WWW ဆုိလုိ ့ World Wide Website ဆုိတဲ့ ကမၻာအင္တာနက္ကြန္ယက္နဲ ့ မလြဲမွားေစခ်င္ဘူး။ အင္တာနက္ေတြ အရမ္းေခတ္စားလာတဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ႀကိဳတင္ေျပာျပထားတာပါ။ အင္တာနက္ကုိ
ေန ့တုိင္းသုံးခြင့္ရေနတဲ့အတြက္ နားလည္သေယာင္ေယာင္ရွိေပမဲ့ အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရရင္ က်ေနာ္ အင္တာနက္ရဲ ့ Techonology ေတြကုိ ဘာမွ မသိေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ ့ ေခါင္းစဥ္မွာပါတဲ့ WWW ဆုိတာဟာ အင္တာနက္ကုိ ဆုိလုိတာမဟုတ္ပါဘူးလုိ ့ဆုိလုိက္ပါရေစ။
.....................................

က်ေနာ္ လန္ဒန္ကုိေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္အၾကာမွာဘဲ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးဆီ အဂၤလိပ္စာ သင္ယူဖုိ ့ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ စတင္တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့ေနတဲ့ ေနအိမ္ႏွင့္ အဲဒီေက်ာင္းႏွင့္ ႏွစ္မုိင္ေလာက္နီးပါး ေ၀းေပမဲ့ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ (အသြားအျပန္) စတာလင္ေပါင္ ႏွစ္ေပါင္ေလာက္ ကုန္တဲ့အတြက္ ေန ့တုိင္းလမ္းေလ်ာက္ၿပီး ေက်ာင္းကုိသြားေလ့ ရွိပါတယ္။

ရာသီဥတုကအရမ္းေအးတဲ့အတြက္ ခႏၡာကုိတစ္ခုလုံး အ၀တ္ေတြနဲ ့ထုပ္ပုိးထားရတယ္။ ေအးတာလဲ မဆန္းပါဘူးေလ။ တစ္ေန ့လုံး ေနေရာင္ျခည္ျမင္ရတာက ခပ္ရွားရွားကုိး။ တစ္ေန ့လုံး အုံ ့ဆုိင္းဆုိင္းပါဘဲ။ မနက္ ၈ နာရီေလာက္မွာ မုိးလင္းၿပီး ညေန ၄ နာရီ မုိးခ်ဳပ္တယ္ဆုိေတာ့ အိပ္ခ်ိန္မ်ာမ်ားရတာက လြဲရင္ ဘာမွ မေကာင္းဘူးေပါ့ခင္မ်ာ။

လမ္းေလ်ာက္ရင္း လမ္းတစ္ေလ်ာက္ အကဲခတ္ေလ့လာမိလုိက္တယ္။ ဘယ္သစ္ပင္မွာမွ သစ္ရြက္တစ္ရြက္မွ မရွိၾကဘူး။ ရုိးတံက်ဲက်ဲ ေနပူထဲအစား ရုိးတံက်ဲက်ဲ ႏွင္းထုထဲလုိ ့အစားထုိးရေလာက္တယ္။ အရြက္မရွိတဲ့အပင္ေတြကုိ ၾကည့္ရတာ အ၀တ္အစားမပါတဲ့ သူေယာင္မယ္ကုိ ၾကည့္ရသေလာက္ မႏွိပ္ဘူးဗ်ာ။

ဒီႏုိင္ငံမွာက ျမန္မာႏုိင္ငံလုိ ရာသီ ၃ မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ၄ မ်ိဳးရွိတာ။ ေဆာင္းဦးရယ္ ေဆာင္းရယ္ ေႏြဦးရယ္ ေႏြရယ္။ မုိးရာသီမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မေရြး မုိးရြာေလ့ရွိတယ္။

တစ္ေန ့။
ေနေရာင္ျခည္ေလး မနက္ ကုိးနာရီေလာက္မွာ ေပၚထြက္လာတယ္။ ပုိင္ၿပီေပါ့။ က်ေနာ္တုိ ့အဖြဲ ့ ထီးမယူဘဲ ေက်ာင္းကုိ လမ္းေလ်ာက္သြားၾကတယ္။(ထီးယူသြားရင္လဲ ေလအရမ္းတုိက္တဲ့အတြက္ သိပ္အဆင္မေျပဘူး၊ အကာအကြယ္ ရရုံေလာက္ပါဘဲ)။ လမ္းတစ္၀က္ေလာက္လဲ ေရာက္ေရာ ဆုိင္းမဆင့္ ဘုံမဆင့္ မုိးရြာခ်လုိက္ပါေရာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ လူတစ္ကုိယ္လုံး ၾကြက္စုပ္ေရမႊန္းေပါ့ခင္မ်ာ။
နီးစပ္ရာ အိမ္ထဲ ၀င္ေျပးဖုိ ့ေနေနသာသာ ဒီမွာက လူ ့အခြင့္အေရးေတြ အရမ္းမ်ားတဲ့အတြက္ ေတာ္ၾကာ က်ဴးေက်ာ္မႈနဲ ့တရားစြဲေနမွ ဘတ္စ္ကားခထက္ အဆ သိန္းခ်ီၿပီး ကုန္ေနရင္ ဒုကၡ။ ဒါေၾကာင့္မုိ ့ ခပ္မုိက္မုိက္ဘဲ ကားလမ္းေဘးက ဆက္ေလ်ာက္သြားလုိက္တယ္။


တီ....တီ.... တီ
ကားဟြန္းတီးသံႏွင့္အတူ ကားျဖဴေလးတစ္စီး အနားမွာလာရပ္တယ္။ ဘုရား.. ဘုရား.. လူဆုိးထိန္းကားမ်ားလား မသိဘူး။ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္မွ ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္ေနမွန္းသိရတယ္။ အသိမိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္။

"ငါ့တူတုိ ့... ကားေပၚတက္ၾက မုိးကအရမ္းသည္းေနတယ္"

ကားေပၚ ကပ်ာကယာတက္ၿပီး အဲဒီကားေလးရဲ ့အကူအညီနဲ ့ဘဲ ေက်ာင္းကုိ ေခ်ာေခ်ာမြတ္ေရာက္သြားတယ္။

က်ေနာ္တုိ ့က "အေဒၚရာ.. က်ေနာ္တုိ ့က ေနထြက္လာလုိ ့ မုိးမရြာဘူးေတာ့ဘူးထင္ၿပီး ထီးမယူလာခဲ့ၾကဘူး" လုိ ့ ေျပာလုိက္တဲ့ အခါမွာ
ကားကုိ သတိထားေမာင္းရင္းနဲ ့ အဲဒီအေဒၚက မ်က္ႏွာခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ ့ဘဲ ေျပာျပတယ္။

"ငါ့တူတုိ ့... ေသခ်ာမွတ္ထားၾက၊ လန္ဒန္မွာ W သုံးလုံး (WWW) အစုိးမရဘူးကြဲ ့"

"အေဒၚရယ္ ေသခ်ာေလးရွင္းျပေပးပါလား W သုံးလုံးဆုိတာကုိ"

"ေအးမွတ္ထားၾက ေျပာျပေပးမယ္
W= Weather (ရာသီဥတု)
W= Work (အလုပ္အကုိင္)
W= Woman (မိန္းမ)
အဲဒါ W သုံးလုံးရဲ ့အဓိပၸါယ္ဘဲကြဲ ့။
ဒီမွာက ရာသီဥတုက လုံး၀မမွန္ဘူး အခုငါ့တူတုိ ့အသိဘဲ၊ မိနစ္ပုိင္းအတြင္းမွာ ေနပူမယ္ မုိးရြာမယ္ ေလတုိက္မယ္။ ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနတာ။
အလုပ္ရဖုိ ့ကိစၥလဲ ဒီလုိဘဲ လြယ္သေယာင္နဲ ့ အေတာ္ကုိ ရွာရခက္တာ။
မိန္းမဆုိရင္ မေျပာနဲ ့ေတာ့ အခုႀကိဳက္ အခုလုိက္ေျပး အခုကြဲၾကျပန္ေရာ"

သူ ့စကားေတြကုိ နားေထာင္ရင္း က်ေနာ္လဲ ေအာ္.. ေအာ္... သူတုိ ့လန္ဒန္က W သုံးလုံးဆုိတာ ဂလုိကုိးလုိ ့သာ စိတ္ထဲ ေရရြတ္မိေနလုိက္ပါေတာ့တယ္။

...