ယူေသာ္ရ၏

အခ်စ္သည္ ဖိတ္ေခၚေသာ္လည္း ေရာက္မလာတတ္။
ျပႆနာသည္ကား မဖိတ္ေခၚဘဲနဲ႔ ေရာက္လာတတ္ေခ်၏။
...

ညတစ္ခ်က္ထုိးေလၿပီ။
စက္တင္ဘာလမွာ တင္ရမည့္စာတမ္းတစ္ေစာင္အတြက္ စာအုပ္အေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ၿပီးေနာက္ စိတ္ညီစီစီ ျဖစ္လာသည့္အတြက္ ႏြားႏုိ႔တစ္ခြက္က်ိဳေသာက္ၿပီး စိတ္အပန္းေျပရင္း ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ကာ က်ေနာ့္ဘေလာ့ေလးထဲ ၀င္ၾကည့္လုိက္၏။ အလည္လာသူ ကြန္မင့္ေပးသူေတြကို ေတြ႔ရိွရသည့္အတြက္ မ်ားစြာမ်ားစြာၾကည္ႏူးမႈႏွင့္အတူ မ်က္ႏွာတစ္ခြင္လုံး ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးျဖစ္ေနေလ၏။ နာရီ၀က္ခန္႔ က်ေနာ့္ဘေလာ့ေလးထဲ ၀င္ေမႊၿပီးေနာက္ အျခားဘေလာ့မ်ားသို႔ လည္ပတ္ကာ ကြန္မင့္မ်ားေပးၿပီး ကြန္ပ်ဴတာပိတ္ကာ အိပ္ရာထက္ လဲေလ်ာင္းလုိက္၏။ မ်က္စိအနည္းငယ္ က်ယ္ေနေသးသည့္အတြက္ (မ်က္စိက်ယ္ဆုိသည္မွာ မအိပ္ခ်င္ေသးဟု အဓိပၸါယ္ရ၏) အနားမွာ ရွိေနသည့္ စာေရးဆရာမ J.K Rowling ၏ Harry Potter အမည္ရွိ ခပ္ထူထူစာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ေကာက္ကုိင္ကာ အပ်င္းေျပ ဖတ္ေနမိ၏။ ေလး ငါး မ်က္ႏွာခန္႔ ဖတ္ၿပီးေနာက္ ငုိက္မ်ည္းလာသည့္အတြက္ စာအုပ္ကုိ ေခါင္းရင္းဘက္(ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ရွိ) စာအုပ္စင္အေသးစားေလးေပၚသို႔ မမီလက္ကမ္း တင္ထားလုိက္ၿပီး အိပ္စက္မႈကုိ ျပဳလုိက္ေလေတာ့၏။
....

"ကလင္..ကလင္..ကလင္"

မနက္လင္းလင္းခ်င္း ဘဲလ္ျမည္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္လန္႔ႏုိးလာ၏။ အျပင္မွ ဧည့္သည္တစ္ခ်ိဳ႔၏ စကားသံကုိတုိးတုိးၾကားရေလ၏။ အခန္းေပၚသူငယ္ခ်င္း ထသြားၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးေလ၏။

"ဟုတ္ကဲ့ပါ ခင္မ်ာ။ ဘယ္သူႏွင့္ ေတြ႔ခ်င္လုိ႔ပါလဲ ခင္မ်ာ"

"ကုိကိုေမာင္ရွိလား"

"ဟုတ္ကဲ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုအိပ္ေနတုန္းရွိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ႏုိးေပးမယ္။ အထဲကို ၀င္ၿပီး ေအးေအး ေဆးေဆး ထုိင္ၾကပါဦးခင္မ်ာ"

"က်ေနာ္တုိ႔ မထုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ကုိကိုေမာင္ႏွင့္စကားေျပာစရာရွိလုိ႔ပါ။ သူ႔ကုိ ျမန္ျမန္ေခၚေပးပါ"

အျပင္ဘက္မွ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ဧည့္သည္တုိ႔၏ အျပန္အလွန္စကားတုိ႔ကုိ အိပ္ယာထဲမွေနၿပီး က်ေနာ္ အတုိင္းသားႀကီးၾကားေနရ၏။

"ကုိကိုေမာင္ေရ.. ဒီမွာ ဧည့္သည္ေတြက ေတြ႔ခ်င္လုိ႔တဲ့။ ထၿပီး ေတြ႔လုိက္ပါဦး"

က်ေနာ္အိပ္ယာထက္မွ ျဖဳန္းကနဲထၿပီး မ်က္ႏွာမသစ္ဘဲ ဧည့္သည္ေတြကို ထြက္ေတြ႔လုိက္၏။ က်ေနာ္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးသည့္ ဧည့္သည္မ်ားျဖစ္၏။ စုစုေပါင္း ဆယ္ေယာက္ရွိ၏။ အမ်ိဳးသား ၆ ေယာက္ အမ်ိဳးသမီး ေလးေယာက္။ အသက္အနည္းငယ္ႀကီးပုံရသည့္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး စကားစေျပာ၏။

"မင္းက ဘေလာ့ဂါ ကိုကိုေမာင္လား"

"ဟုတ္ပါတယ္"

"ေအး.. ငါတုိ႔အားလုံးလဲ ဘေလာ့ဂါေတြဘဲ"

က်ေနာ္၀မ္းသာသြားေလ၏။ ဧကႏၱေတာ့ က်ေနာ့္ေရးခဲ့သည့္ အိမ္ေထာင္ေရးကုထုံးႏွင့္ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာကုထံုး ပို႔စ္ႏွစ္ခုကုိ ဖတ္ၿပီး ေဆးမီးတုိလာေတာင္းၾကတာ ထင္တယ္ ဟူ၍ စိတ္ထဲေတြးၿပီး ေက်နပ္ေနမိ၏။

"ေအာ္... ဟုတ္ကဲ့။ ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ အထဲကုိ ၀င္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးထုိင္ၾကပါဦးခင္မ်ား"

"ေဟ့ေကာင္ ထုိင္ဖုိ႔လာတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ မင္းႏွင့္စာရင္းရွင္းဖုိ႔ လာခဲ့ၾကတာ"

"ခင္မ်ာ"

"ခင္မ်ာမေနနဲ႔။ မင္း ဘာအခ်ိဳးခ်ိဳးလုိက္တာလဲ"

"ဘာကုိေျပာတာပါလဲ ခင္မ်ာ"

"မင္းအခုမွ မသိျခင္ေထာင္ေထာင္မေနနဲ႔... အဲ.. မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္မေနနဲ႔။ မင္းေရးခဲ့တဲ့ ပုိ႔စ္ကုိ မင္းဘယ္လုိ သေဘာမ်ိဳးႏွင့္ေရးခဲ့တာလဲ"

"ဘယ္ပို႔စ္ပါလဲခင္မ်ာ"

"အႏုိးရခက္ေနျပန္ပါၿပီ။ က်ေနာ္အျမင္ကပ္ဆုံး ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ ေျပာေနတာကြ"

"ေအာ္... အဲဒါလား။ ဒါက ဒီလုိရွိတယ္ဗ်။ အဓိကကေတာ့ ပြဲဆူၿပီးလူစည္ေအာင္လုပ္လုိက္တာဘဲ။ ခင္မ်ားတုိ႔ သိတဲ့အတုိင္းဘဲေလ။ လူဆုိတာက အတုိက္အခုိက္ အပစ္အခတ္ အညစ္အပတ္ပါမွ ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားၾကတာေလ။ ခင္မ်ားတုိ႔လဲ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ရထားေတြေပၚမွာ စာအုပ္ေတြျမန္ျမန္အေရာင္းထြက္ခ်င္ရင္ ေအာ္ၿပီးေရာင္းၾကေလ့ရွိတဲ့စကားေတြကိုေလ။ ဘာတဲ့။ "တုံးဆုိရင္တုိက္ က်ားဆုိရင္ကုိက္။ မုိက္မွမုိက္။ ခုိက္မွခုိက္။ ၾကမ္းမွၾကမ္း။ ရမ္းမွရမ္း။ သိခ်င္ရင္၀ယ္ဖတ္ တစ္အုပ္မွ တစ္ရာထဲ" ဆုိတာက တစ္မ်ိဳး။ "ဆုိရုိးစကားပုံေတြရမယ္။ ၀ယ္ထားၾကေနာ္။ ေနာက္က်သြားရင္ ၀ယ္လုိ႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ဘာေတြပါလဲဆုိေတာ့... ငါးကုိလဲ လြယ္လြယ္မစားနဲ႔။ မယားကုိလဲ ငယ္ငယ္မထားနဲ႔။ ငါးကုိ လြယ္လြယ္စားေတာ့ အရုိးျမက္တတ္တယ္။ မယားကုိ ငယ္ငယ္ထားေတာ့ အ(-)ခက္တတ္တယ္။ အဲဒီလုိ စကားပုံေတြအမ်ားႀကီးကုိ အျပည့္အစုံသိခ်င္ရင္ေတာ့ ၀ယ္ဖတ္ ၀ယ္ဖတ္ၾကဗ်ိဳ ့ " ဆုိတာက တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေရာင္းေနၾကတာေလ။ လူေတြစိတ္၀င္စားၿပီး စာအုပ္၀ယ္ဖတ္ခ်င္ေအာင္လုပ္ေနၾကတာ။ အခုလဲ ဒီလုိပါဘဲ။ ပို႔စ္ေခါင္းစဥ္ေလးျမင္ၿပီးမ်ား အလည္လာတဲ့သူေတြမ်ားမလားလုိ႔ အဲဒီပို႔စ္ကုိ တင္ခဲ့တာပါ။ ဘာမွ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘူး။ အဟီး"

က်ေနာ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၾကည့္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ အထင္ႏွင့္အျမင္တစ္ျခားစီပင္။

"ေဟ့ေကာင္... စကားမမ်ားနဲ႔။ မင့္အေၾကာင္း ငါတုိ႔သိတယ္။ မႀကီးမငယ္နဲ႔ ဟုိလူ႔ေစာင္းေျပာ ဒီလူ႔ေစာင္းေျပာ။ တတ္လဲ တတ္ႏုိင္တဲ့လူ။ မင္းကို လုံး၀မေက်နပ္ဖူး"

ေနာက္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကလဲ ထပ္ေျပာေလ၏။

"ဟုတ္တယ္။ မင္းေရးတဲ့အဲဒီပုိ႔စ္က ငါကုိ တုိက္ရုိက္လာထိတယ္။ ကမၻာတစ္၀ွန္းလုံးက ဘေလာ့ဂါေတြလဲ အဲဒီပုိ႔စ္ဟာ ငါ့ကုိရည္ရြယ္ၿပီးေရးထားတာလုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္။ အဲဒါ မင္း ငါ့ကုိ ေစာင္းေျမာင္းေရးတာမဟုတ္လား"

ဘလုိင္းႀကီးအခြပ္ခံလုိက္ရ၍ က်ေနာ္လဲ စိတ္အေတာ္ဆုိးသြားမိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္

"ယူေသာ္ရ၏ေပါ့ဗ်ာ"

ဟူ၍ တုန္႔ျပန္ေျပာဆုိလုိက္ေလ၏။ ေနာက္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကလဲ

"ငါက ဘာသာေရးစာေပေတြေရးသားေနတာကြ။ ဘာသာေရးစာေပေတြေကာင္းေကာင္းမတတ္ကၽြမ္းဘဲ ေရးရေကာင္းလားဆုိၿပီး ငါ့ကုိ ေဆာ္တာမဟုတ္လား"

"ယူေသာ္ရ၏ေပါ့ဗ်ာ"

ေနာက္တစ္ေယာက္....

"ငါက အဂၤလိပ္စာအသုံးအႏႈန္းေတြကို ေရးၿပီး ပို႔စ္အျဖစ္တင္ေနတဲ့သူကြ။ အဂၤလိပ္စာ ဘာမွမတတ္ဘဲ ေရးေနတယ္ဆုိၿပီး ငါ့ကုိ လာခြပ္တာမဟုတ္လား"

"ယူေသာ္ရ၏ေပါ့ဗ်ာ"

ေနာက္တစ္ေယာက္....

"ငါက ေဗဒင္အေၾကာင္းသိေကာင္းစရာေတြ ေရးေနတဲ့သူကြ။ ေဗဒင္မတတ္ဘဲေရးေနတယ္ဆုိၿပီး ငါ့ကုိ လာတီးတာမဟုတ္လား"

"ယူေသာ္ရ၏ေပါ့ဗ်ာ"

ေနာက္တစ္ေယာက္...

"ငါက ဟုိတစ္ေန႔က ငါ့ဘေလာ့ကုိ လာေ၀ဖန္တဲ့သူကုိ ျပန္တြယ္ပစ္လုိက္တဲ့သူဘဲ။ အဲဒါ ငါ့အေၾကာင္းမင္းအတင္းတုတ္တာမဟုတ္လား"

"ယူေသာ္ရ၏ေပါ့ဗ်ာ"

ထုိ႔ေနာက္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က..

"ဒီမွာရွင့္... က်မအန္တီက ကေလးေမြးၿပီးလုိ႔ မီးတြင္းမွာဘဲရွိေသးတာ။ ေသြးႏုႏု သားႏုႏုရယ္။ အဲဒါ ရွင္ေရးခဲ့တဲ့ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့ကုိကုိေမာင္ ပို႔စ္ေအာက္မွာ တင္ထားတဲ့ ဗီဒီယုိဖုိင္ကုိၾကည့္ၿပီး ေရွာ့ရုိက္လုိ႔ ေသဆုံးသြားတယ္.. အဟင့္ ဟင့္"

"ေဆာရီးပါဗ်ာ။ အဲဒီလုိျဖစ္မွန္းတကယ္မစဥ္းစားမိခဲ့လုိ႔ပါ"

"ဘာအခုမွ ေဆာရီးလဲ။ အဲဒါ ရွင္သိသိႀကီးနဲ႔ သူ႔ကုိ ေသေၾကာင္းႀကံတာမဟုတ္လား"

ဇြတ္စြပ္စြဲလာေတာ့လည္း စိတ္မထိန္းႏုိင္၍...

"ယူေသာ္ရ၏ေပါ့ဗ်ာ"

ဟုပင္ေျပာလုိက္ေလေတာ့၏။ ေနာက္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကလဲ...

"ဒီမွာ.. ဒီမွာ... က်မက ႏွလုံးေရာဂါရွိတဲ့သူရွင့္။ အဲဒါ ရွင့္ဗီဒီယုိဖုိင္ကုိဖြင့္ၿပီး ေၾကာက္လန္႔လုိ႔ သတိေမ့သြားခဲ့တယ္။အဲဒါ ရွင္တမင္သက္သက္ မိန္းခေလးေတြကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးတာမဟုတ္လား"

"ယူေသာ္ရ၏ေပါ့ဗ်ာ"

ေနာက္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကလဲ..

"ဒီမွာ ကုိကုိေမာင္... က်မက တစ္ေယာက္ထဲသမားရွင့္။ ရွင့္ဗီဒီယုိဖုိင္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ညဘက္ေတြမွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ဘယ္လုိမွ အိပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ အရာရာတုိင္းကုိ ေၾကာက္ေနသလုိခံစားရတယ္။ ရွင္သက္သက္မဲ့ မိန္းခေလးေတြကို ေျခာက္လွန္႔လုိက္တာ မဟုတ္လား"

"ယူေသာ္ရ၏ေပါ့ဗ်ာ"

ေနာက္ဆုံးအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကလဲ အားက်မခံ ကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႔ေလ၏။

"ဒီမွာ ဦးကုိကုိေမာင္... က်ေနာ္က ဟုိအေရး ဒီအေရး ဟုိအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ေရးတဲ့သူရွင့္။ ရွင္ေရးလုိက္တဲ့ ပုိ႔စ္က က်ေနာ့္ကုိ တည့္တည့္ႀကီးေကၽြးလုိက္တဲ့ ပို႔စ္ဘဲ။ ခင္မ်ား က်ေနာ့္အေၾကာင္း အထုတ္ေျဖျပလုိက္တာ မဟုတ္လား"
(အဟီး... သူ႔ကုိယ္သူ က်ေနာ္တဲ့။ ဧကႏၱေတာ့ မန္းသူေလးထင္တယ္။ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ မန္းသူေတြ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ေျပာ ဟူေသာ ပုိ႔စ္အေဟာင္းကေလးကုိ သတိရမိလုိက္ေသး၏။ စကားခ်ပ္)။

"ယူေသာ္ရ၏ေပါ့ဗ်ာ"

ထုိကဲ့သုိ႔ပင္ စိတ္မရွည္ေတာ့၍ ယူေသာ္ရ၏ ဟူေသာ စကားကုိသာ က်ေနာ္ တြင္တြင္ႀကီးတုန္႔ျပန္ေနေလေတာ့၏။ ထုိက့ဲသုိ႔ တုန္႔ျပန္ေျပာဆုိသံကုိ ၾကားရေသာအခါ ထုိဘေလာ့ဂါ(ဧည့္သည္) ဆယ္ေယာက္တို႔မွာ ရွဴးရွဴးဒုိင္းဒုိင္းျဖစ္ၿပီး စိတ္အတုိႀကီးတုိေနၾကေလေတာ့၏။ သူတုိ႔သည္ ေဒါသကုိ ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့၍ ဒုတ္ကုိင္ဓါးကုိင္ျဖစ္ေနၾကေလ၏။ သူတုိ႔အဖြဲ႔ထဲမွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသည့္ အမ်ိဳးသားႀကီးတစ္ေယာက္သည္....

"ၾကာတယ္ကြာ။ ၀ုိင္းၿပီးသာ ဆုံးမလုိက္ၾကေတာ့"

ဟုေျပာလုိက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ထုိဧည့္သည္အဖြဲ႔တုိ႔သည္ က်ေနာ့္ထံသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး တုတ္ ဓါး လက္သီးမ်ားျဖင့္ ဒလစပ္စတင္တုိက္ခုိက္ေလေတာ့၏။ က်ေနာ္လဲ တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆုိသကဲ့သို႔ သူတုိ႔တုိက္ခုိက္သမွ်ကုိ ေရွာင္တိမ္းရင္း အနီးဆုံးရွိအမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္ကုိ လက္သီးတစ္လုံးစီေကၽြးၿပီး ေျခသုိင္းပညာရပ္ျဖင့္ ေနာက္က်တဲ့ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္ဟု သတ္မွတ္ကာ သူတုိ႔ႏွင့္ေ၀းရာသုိ႔ သုတ္ေျခတင္ထြက္ေျပးဖို႔ ျပင္ဆင္ရေလေတာ့၏။ ထုိစဥ္ ထုိအဖြဲ႔ထဲမွ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က ၿခံစည္းရုိးနားပုံထားသည့္ အုတ္ပုံတစ္ခုမွ အုတ္တစ္ခ်ပ္ကို ျဖဳန္းကနဲ ေကာက္ကုိင္ကာ က်ေနာ့္ေရွ့တည့္တည့္သုိ႔ ခ်ိန္ရြယ္ၿပီး ပစ္ေပါက္လုိက္ေလ၏။ ကြက္တိပင္တည္း။ ထုိအုတ္ခဲသည္ က်ေနာ့္ နဖူးထိပ္ တည့္တည့္ "ခြပ္" ကနဲထိၿပီး...

"အား"

ဟု ေအာ္ဟာ က်ေနာ္ ေမ့ေျမာသြားၿပီး ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး အေမွာင္က်သြားေလေတာ့၏။
......


"အား.... အား... အား"

က်ေနာ့္ေအာ္သံေၾကာင့္ က်ေနာ့္အခန္းေဖာ္ ႏုိးထလာၿပီး...

"ကုိကိုေမာင္... ဘာျဖစ္တာလဲ... ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ"

ဟု စုိးရိမ္တႀကီး ေမးျမန္းေလ၏။

က်ေနာ္လဲ လန္႔ႏုိးလာၿပီး ျဖစ္ပ်က္ပုံကုိ ေသခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ရွိ စာအုပ္စင္မွ ေနရာက်ေအာင္မတင္ထားမိခဲ့သည့္ Harry Potter စာအုပ္ နဖူးေပၚတည့္တည့္ ျပဳတ္က်လာမွန္း သေဘာေပါက္ေလ၏။ ၄င္းကုိ အစြဲျပဳ၍ အိပ္မက္ေယာင္ၿပီး လန္႔ေအာ္လုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ အေတာ္ထူးဆန္းသည့္ အိပ္မက္ပင္တည္း။

"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ကိုေမာင္ေ႒းရာ... အိပ္မက္ေယာင္ေနတာပါ။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ကလဲ နဖူးေပၚတည့္တည့္မွ ျပဳတ္က်ရတယ္လုိ႔.... ေတာက္ .... နာလုိက္တာကြာ"

ဟု (နဖူးကုိ လက္ႏွင့္ပြတ္ကာ) ျပန္ေျဖၿပီး အေၾကာင္းစုံေျပာျပလုိက္ေလ၏။

ကုိေမာင္ေ႒းလဲ တ၀ါး၀ါး တဟားဟား ရယ္ေမာၿပီး....

"မင္းကေတာ့ ျဖစ္ရမယ္... လုပ္လုိက္ရင္ အရာရာႏွင့္အေၾကာင္းေၾကာင္းခ်ည္းဘဲ"

ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ေလ၏။ နာရီကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နံနက္ ၄ နာရီထုိးခါနီးေနၿပီ။ မုိးစင္စင္မလင္းခင္ေလး ႀကိဳးစားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္စက္လုိက္ရေလ၏။
...

မနက္မုိးလင္းသည့္အခါ အိပ္ရာမွထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္လုိက္၏။ ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္းရွိ မွန္ထဲမွ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ ျမင္လုိက္ရသည့္အခါ မယုံၾကည္ႏုိင္စြာပင္ နဖူးျပင္၌ ညိဳမဲကြက္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီး ေယာင္ကုိင္းေနေလ၏။ ထုိသည္ကုိ အျခားအခန္းမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လွမ္းျမင္ၿပီး....

"ကုိကုိေမာင္... ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲဗ်။ ညတုန္းက ရည္းစားႏွင့္ခ်ိန္းေတြ႔တာ ေယာက္ခထီးႏွင့္ပက္ပင္းမိၿပီး ေလးခြနဲ႔ထုလုိက္လုိ႔ နဖူးတည့္တည့္ထိသြားတာလား"

ဟု လွမ္းေမးေလ၏။ က်ေနာ္လဲ အိပ္မက္အေၾကာင္းႏွင့္နဖူးေပၚစာအုပ္ျပဳတ္က်ခဲ့သည့္အေၾကာင္းကို ရွင္းျပရန္ စိတ္မရွည္ေတာ့၍...

"ယူေသာ္ရ၏ေပါ့ဗ်ာ"

ဟူ၍ပင္ သက္ေတာင့္သက္သာ ေျဖဆုိလုိက္ေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ အိပ္ခန္းထဲျပန္၀င္ကာ ကြန္ပ်ဴတာကို ဖြင့္ၿပီး က်ေနာ့္ဘေလာ့ထဲ ကပ်ာကယာ ၀င္ၾကည့္လုိက္ေလ၏။

"ဟူးးးး.... ေတာ္ပါေသးရဲ့... ကြန္မင့္မွာႏွင့္စီေဘာက္စ္မွာ ဘယ္သူမွ ေအာ္ဆဲတဲ့သူ မရွိလုိ႔... ထင္တဲ့အတုိင္းပါဘဲ၊ ကမၻာအ၀ွမ္းက ဘေလာ့ဂါေတြႏွင့္ စာဖတ္သူေတြအားလုံး ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီးသားပါလုိ႔ :D :D :D"

ဟု စိတ္ထဲမွေရရြတ္ၿပီး အိပ္မက္ထဲက ယူေသာ္ရ၏ ဟူေသာ စကားကုိ ၾကားေယာင္မိကာ ငါးရံ့ၿပဳံး ၿပဳံးေနမိေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႀကံရာမရသည့္အဆုံး ထုိယူေသာ္ရ၏ဟူေသာစကားကုိပင္ ေခါင္းစဥ္စာသားအျဖစ္ယူၿပီး ဤပုိ႔စ္ကုိ တင္လုိက္ရျခင္းျဖစ္ေပေတာ့၏။ ။

ကံက ကံကုိ ကံအျဖစ္ ကံျပဳ၏။
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႕)

....

က်ေနာ္အျမင္ကပ္ဆုံး ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္အေၾကာင္း

ေျပာမယ္ေျပာမယ္နဲ႔ ခင္မင္ခဲ့တဲ့ လက္က်န္သံေယာဇဥ္ေလးေတြကုိ ငဲ့ၿပီး ေျပာမထြက္ခဲ့တာ။ ေျပာခ်င္ေနခဲ့တာ အေတာ္ေလးၾကာခဲ့ၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္လုပ္ေနၿပီး ဘေလာ့စည္းကမ္းလဲမသိ၊ ဟုိဟာလဲ မသိ၊ ဒီဟာလဲမသိနဲ႔။ သူထင္ရာ သူစုိင္းေနတာ။ သူလုပ္ရင္ သူေျပာရင္ သူေရးရင္ အားလုံးတင့္တယ္မယ္ထင္ခဲ့တာ။ အဲဒါ သူ႔အမွားေပါ့။ ဘေလာ့ေရးၿပီဆုိရင္ ကမၻာနဲ႔အ၀ွမ္း စာဖတ္သူေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ရွိလာမွာဘဲ။ စာဖတ္သူေတြကို မေစာ္ကားသင့္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ နာမည္က လုိခ်င္လုိက္ေသးတယ္။ စာေရးေကာင္းတယ္ အေတြးအေခၚေကာင္းတယ္ ေရးဟန္အဆင့္ျမင့္တယ္စတဲ့ သူမ်ားေျမွာက္ေျပာတာကိုလဲ အရွက္မရိွခံယူခ်င္လုိက္ေသးတယ္။ သူလုိ ဘေလာ့ဂါ ရွာမွရွားဘဲ။

သူစာေရးတဲ့ပုံစံကုိလဲ ၾကည့္လုိက္ၾကပါဦး။ ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္ရင္ ပိဋကတ္သုံးပုံလုံး ႏႈတ္တက္အာဂုံေဆာင္ထားတာက်ေနတာဘဲ။ ဟုိက်မ္းညြန္းထည့္ ဒီက်မ္းညြန္းထည့္နဲ႔။ အမွန္တကယ္က သူဘာမွသိတာမဟုတ္ဘူး။ စာဖတ္တဲ့သူေတြ အထင္ႀကီးေအာင္လုပ္ေနတာ။ ေလႀကီးေလက်ယ္နဲ႔။ အခ်စ္ေရးဘက္ဆုိရင္လဲ အခ်စ္ပါရဂူႀကီးက်ေနတာဘဲ။ ကဗ်ာဖြဲ႔လား ဖြဲ႔ရဲ့၊ စာဖြဲ႔လား ဖြဲ႔ရဲ့။ ရာရာစစ အဂၤလိပ္လုိ ကဗ်ာေလးေတြေတာင္ ေရးလိုက္ေသးတယ္။ ေအ ဘီ စီ ဒီ အဆင့္ေလာက္နဲ႔ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေရးတယ္တဲ့။ မၾကားဘူးေပါင္ဗ်ာ။ သူ႔ကဗ်ာ သူ႔စာေတြဖတ္ၾကည့္ရင္ အရည္အခ်င္းမရွိဘူးဆုိတာ အသိသာႀကီးပါ။

သူလုိဘေလာ့ဂါေတြ ဘေလာ့ေလာကႀကီးထဲမွာ မ်ားမ်ားမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဆယ္ေယာက္ေလာက္သာရွိၾကည့္။ ျမန္မာဘေလာ့ေလာကကေတာ့ သြားပါၿပီ။ သုံးစားလို႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေရးထဲ ေဗဒင္သုံးပုံလုံး ႏွ႔ံစပ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေဗဒင္ဆရာေယာင္ေယာင္၊ ဓါတ္ဆရာေယာင္ေယာင္၊ နတ္ဆရာေယာင္ေယာင္က လုပ္လုိက္ေသးတယ္။ ႀကဳံဖူးေပါင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပါဘဲ။ သူ႔အေၾကာင္းမသိတဲ့သူေတြကေတာ့ သူဘာလဲ ဘယ္လဲဆုိတာ အေတြးပြါးစရာေပါ့ေလ။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူရင္းဆုိေတာ့ အတြင္းသိ အစင္းသိ အားလုံး(အားလုံး) သိပါတယ္။ ဟုိရမ္း ဒီရမ္းၿပီး ယုတၱိမရွိတာေတြ ေလ်ာက္ေရးေနတာ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ ၿဖီးေနတာေပါ့ဗ်ာ။

သူ႔ဘေလာ့ကေလး လူစည္ကားဖုိ႔အေရးကုိ ေန႔စဥ္ဘဲ သူမ်ားေတြရဲ့ ဘေလာ့ေတြထဲ ေလ်ာက္လည္ၿပီး အရမ္းေကာင္းးတာဘဲ ဘာညာသာရကာ ေျမွာက္ပင့္ ကြန္မင့္ေပးေနေလရဲ့။ စာေတြကုိေတာ့ ေသခ်ာဖတ္မဲ့ပုံ မေပၚပါဘူး။ သူေရာက္လာတယ္ဆုိတာ အသိေပးရုံအဆင့္ေလာက္ဘဲ ရွိမွာပါ။ ဟုိဘက္က အိမ္ရွင္ေတြကလဲ ကိုယ့္အိမ္လာမွေတာ့ ျပန္လုိက္မလည္ရင္ လူမႈေရးညံ့ဖ်င္းရာေရာက္ပါတယ္ေလ ဆုိၿပီး အားနာလုိ႔ ျပန္လုိက္လည္ၿပီး သူ႔ကို ေျမွာက္ပင့္ ကြန္မင့္ေတြ ေပးၾကတာေပါ့။ ဒါကုိ သူက အဟုတ္ႀကီးထင္ေနတာဗ်။ ေျမွာက္ေျပာတာကို ေျမွာက္ေျပာမွန္းလဲ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀င္ရူးပုံစံမ်ိဳးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ ဘေလာ့ဂါလက္သုံး သီအုိရီကုိဘဲ ၾကည့္ဦး။ ဘေလာ့ဂါေတြ စာေရးဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း သူသြားလည္ၿပီး ကြန္မင့္သုံးခါတိတိေပးၿပီးလုိ႔မွ သူ႔ရဲ့ဘေလာ့ကုိ ထပ္မလုိက္လာရင္ အဲဒီဘေလာ့ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မသြားေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါဘဲ ၾကည့္ေတာ့ဗ်ာ။ မစပ္မဆုိင္ႀကီး။ ဒါနဲ႔မ်ား ဘေလာ့ဂါလုပ္ေနေသးတယ္။

ၿပီးေတာ့ သူကေျပာလုိက္ေသးတယ္၊ လူတုိင္းကုိ အထင္မႀကီးဘူးတဲ့။ အထူးသျဖင့္ မိန္းခေလးေတြကုိ အထင္မႀကီးဘူးတဲ့။ ဘာ၀ါဒကုိ ကုိင္စြဲထားမွန္းလဲ မသိပါဘူး။ လူဘဲဥစၥာဗ်ာ။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈေတာ့ ရွိသင့္တာေပါ့။ ေလာကႀကီးမွာ မေကာင္းတဲ့သူေတြရွိသလုိ ေကာင္းတဲ့သူေတြလဲ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ သူက အဲဒါေတြကုိလဲ သိပုံမရပါဘူး။ သူႀကဳံဖူးခဲ့တဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ ့ႏွင့္ မိန္းခေလးအနည္းစုေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး အထင္မႀကီးဘူးဆုိတဲ့ စကားေျပာတာ ထင္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းမုိ႔ သူ႔ကုိ ခဏခဏနားခ်ေတာ့လဲ ကၽြဲပါးေစာင္းတီးပါဘဲ။ က်ေနာ့္စကားေတြကုိ သူ ခံယူႏုိင္စြမ္းမရွိဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ သူကေျပာေသးတယ္။ မင္းက ဘယ္ေလာက္သိလုိ႔ ငါ့ကုိ လာနားခ်တာလဲတဲ့။ ေရးရင္းနဲ႔ကို ေဒါသထြက္တယ္ဗ်ာ။

သူ႔ရဲ့ၾကြားလုံး ငြါးလုံးေတြႏွင့္ေရးတဲ့ စာကိုဖတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတာ္ခ်င္လုိ႔ သူ႔အေကာင့္မွာ လာအက္တဲ့သူေတြကုိလဲ စိတ္ပါမွ အဆက္လုပ္တာတဲ့။ စိတ္မပါရင္ ဒီႏုိင္းဘဲတဲ့။ အဆက္လုပ္ၿပီးသား သူေတြကိုလဲ သူစိတ္ပါမွ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တာတဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါဆုိ တစ္ဘက္လူက အေရးတစ္ယူစကားလာေျပာရင္ေတာင္ သူက အေရးမလုပ္ဖူးတဲ့။ က်ေနာ္နဲ႔ခင္မင္စဥ္တုန္းက သူေျပာခဲ့စကားတစ္ခ်ိဳ ့ပါ။ သူ႔သီအုိရီကုိလဲ ၾကည့္လုိက္ပါဦး။ မိန္းမႏွင့္ႏြား မသနားန႔ဲတဲ့။ တကယ့္ကို လက္ေပါက္ကပ္တဲ့သူဘဲ။ ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္နဲ႔ မကုိက္ဘူး။ သူတစ္လမ္း ကုိယ္တစ္လမ္းဘဲေကာင္းတယ္။

သူ႔ဘေလာ့ေပၚမွာေတာ့ အႀကံဥာဏ္ေတြကို ႀကိဳဆုိပါတယ္၊ သူအမွားေရးမိရင္ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပေပးၾကပါ လို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကို ဖိတ္ေခၚထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟုိဘက္ႏွစ္တုန္းက သူစာေရးတာကို ေထာက္ျပေ၀ဖန္လဲ ျပလုိက္ေရာ။ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီး ေျပးျမင္ေယာင္လုိက္ေသးတယ္။ နီတက္ေနတာဘဲ။ သူစာေရးတာကို ေ၀ဖန္ရမလားတဲ့။ ဟာ ဟ။ ရယ္စရာေကာင္းလုိက္တာ။ ဒါမ်ား ဘေလာ့ဂါလုပ္ဦးမယ္တဲ့။ နဲနဲေလး ေ၀ဖန္တာကိုေတာင္မွ မခံႏုိင္တာ။ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ဘေလာ့ဂါေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ႏုိင္ဦးမွာတဲ့လဲ။ စာေရးတဲ့သူႏွင့္စာဖတ္တဲ့သူ၊ စာဖတ္တဲ့သူက အမွားအမွန္ပုိျမင္တာေပါ့။ အေၾကာင္းအရာကို အသာထားဦး။ စာလုံးေပါင္း သတ္ပုံ ၀ါက်ဖြဲ႔ပုံေတြကုိေတာင္ အားလုံးအမွန္ေတြခ်ည္း ဘယ္သူေရးႏုိင္ပါ့မလဲ။ သူက အဲဒါေတြကုိ နားလည္ပုံမေပါက္ဘူး။ လာၿပီးေ၀ဖန္ေထာက္ျပတဲ့သူေတြကို ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႔ေနလုိက္ေသးတယ္။

တကယ္စိတ္ကုန္စရာေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္ေျပာတာေတာင္ နဲေနေသးတယ္။ သူ႔ဆုိးခ်က္ကေတာ့ မုိးမီးေလာင္မတတ္ပါဘဲ။ ေရမျပည့္တဲ့အုိး ေဘာင္ဘင္ခပ္တယ္ဆုိတာ သူ႔ကို ေျပာတာရွိမယ္။ သူစိတ္တုိရင္လဲ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ္က ေရးခ်င္ေနတာ အေတာ္ေလးၾကာခဲ့ၿပီ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မေရးခဲ့ႏုိင္ဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ စိတ္ကူးေပါက္ေပါက္နဲ႔ ထေရးလုိက္တာ။ သူလဲ က်ေနာ့္အေၾကာင္းေရးခ်င္ေရးေပါ့ေလ။ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ စိန္ေခၚရဲပါတယ္။ သူမွ စာေရးတတ္တာ မဟုတ္တာ။ က်ေနာ္လဲ ကႀကီးခေခြးေတာ့ေကာင္းေကာင္းေက်ပါတယ္။ း၀) ။

က်ေနာ္ေျပာတာမယုံရင္ သူ႔ဘေလာ့ထဲကုိ ၀င္ၿပီး တစ္ပုဒ္ေလာက္ဖတ္ၾကည့္ပါ။ သူဘယ္လုိလူလဲဆုိတာ ခ်က္ခ်င္း သိသြားေစရမယ္။ သူ႔ဘေလာ့နာမည္က ေကာင္းကင္မုိက္ ရဲ့ ပ်င္းေရာင္ႏြ႔ဲ တဲ့။ ဧကႏၱေတာ့ သူလဲ ငပ်င္းတစ္ေကာင္ျဖစ္မယ္။ အဲ.. အဲ.. ေျပာရဦးမယ္။ သူ႔ရုပ္ကုိမွ အားမနာ။ ဗီဒီယုိဖုိင္ေတာင္ တင္ထားလုိက္ေသးတယ္။ ဟဲ ဟဲ။ သူ႔ဗီဒီယုိဖုိင္ကုိေတာ့ စိတ္ခုိင္မွ ၾကည့္ၾကေနာ္။ မဟုတ္ရင္ ေမ့လဲသြားႏုိင္တယ္။ သံဗုေဒၶ ဂါထာရြတ္ဖတ္ၿပီး ၾကည့္ရမဲ့ပုံ။ ဘီလူးေခ်ာ ေခ်ာေနလုိ႔။

"ေဟ့ေရာင္... သယ္ရင္း... မင့္အခ်ိဳးေတြ ျပင္ရင္ျပင္။ မျပင္ရင္ေတာ့ ငါ့ အဆုိးမဆုိနဲ႔။ ငါကေတာ့ ဆက္ေရးရဦးမွာဘဲ။ မင့္အေၾကာင္း ငါအသိဆုံး။ ရွင္းၿပီလား။ ဒါဘဲ"

....

ကံဆုိးၿပီဆုိမွျဖင့္...

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က အဖိတ္ေန႔။ ညေနဆည္းဆာခ်ိန္။

တတ္သေရြ ့မွတ္သေရြ ့အာနာပါနကမၼ႒ာန္းေလး ရႈမွတ္ရင္း မန္က်ည္းပင္ေတာင္တန္း၌ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္ ေနထုိင္လာခဲ့သည္မွာ လ၀က္ခန္႔ရွိေနေလၿပီ။ မနက္ဖန္လျပည့္ေန႔ဥပုသ္ျဖစ္သည့္ အတြက္ ရဟန္းသူႀကီးကိုကိုေမာင္ ဥပုသ္ျပဳရန္ တုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္းသို႔ သြားဖုိ႔အစီအစဥ္ရွိ၏။ ညေနဆည္းဆာသည္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးကုိ အလွဆင္ထား၏။

ေပႏွစ္ေထာင္ခန္႔ရွိ မန္က်ည္းပင္ေတာင္တန္းထိပ္အျမွင့္ဆုံးေနရာ၌ ေတာရေက်ာင္းတည္ရွိေသာေၾကာင့္ ၀ဲ ယာ ေရွ ့ ေနာက္ ရႈခင္းမ်ားအားလုံးကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ေနရ၏။ အေနာက္ဖက္သုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ေသာ္ ဟုိး..မႈန္ပ်ပ်တစ္ေနရာ၌ ပင္လည္ဘူးၿမိဳ့အား ေကြ႔ပတ္ စီးဆင္းေနသည့္ မူးျမစ္၏ အလွအပသည္ ဆည္းဆာေအာက္၌ လွခ်င္တုိင္း လွေနေတာ့၏။ အေရွ ့ဘက္၌မူ ေကာလင္းႏွင့္ ၀န္းသုိၿမဳ့ိတုိ႔ကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနသည့္ ေဒါင္းျမဴးေခ်ာင္းကို အတုိင္းသားေတြ႔ျမင္ႏုိင္ေလ၏။ ေတာင္ဘက္ႏွင့္ေျမာက္ဘက္၌ကား ဧရာမေတာင္တန္းႀကီးျဖင့္ အတိၿပီးေန၏။ အုပ္အုပ္ဆုိင္းဆုိင္း မႈိင္းမႈိင္းမႈန္မႈန္ ေတာႀကီးရဂုံထဲ၀ယ္ သဘာ၀အလွတရားတုိ႔ကုိ ၾကည့္ရႈခံစားရင္း ရဟန္းသူႀကီးကိုကိုေမာင္သည္ စိတ္တြင္းမွ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ေတာလား တစ္ပုိင္းတစ္စကုိ ရြတ္ဆုိေနမိေလ၏။

"သစ္ရြက္ေရာ္ရီ၊ ဣႏၵနီ၀ယ္၊ သိဂႌတ၀က္၊ ဖက္၍ေဆးစံု၊ ျခယ္ေသာပံုသို႔".....


ညေနဆည္းဆာခ်ိန္မုိ႔ အိပ္တန္းတက္ငွက္ကေလးတုိ႔၏ တက်ီက်ီေအာ္ျမည္သံ၊ ပုစဥ္းရင္ကြဲေအာ္သံ၊ စမ္းေရ စီးက်သံ၊ ေလတုိးသံစသည္တုိ႔ျဖင့္ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ရွိေန၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ သဘာ၀အလွတရားတုိ႔ေၾကာင့္ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ အမည္ေပး၍မရႏုိင္သည့္ လြမ္းေဆြးမႈေ၀ဒနာတစ္ခုခုကုိ ခံစားရသလုိ ရွိလာ၏။ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ဘယ္၀ယ္ ဘယ္ဆီကို လြမ္းေနမွန္း သူကုိယ္တုိင္ပင္မသိ။ သုိ႔ေသာ္ လြမ္းေနသည္ကေတာ့ ေသခ်ာေန၏။ ဆည္းဆာ၏ဖ်ားေယာင္းမႈ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္တုိ႔၏ ဆြဲေဆာင္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ခုခုကုိ ေအာ္ဟစ္ၿပီး အလြမ္းေျဖခ်င္သေယာင္ျဖစ္လာ၏။

"မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ငါက အခုလက္ရွိမွာ ရဟန္းဘ၀ျဖစ္ေနတယ္။ ငါေအာ္ဟစ္သံကို တစ္ေယာက္ေယာက္ၾကားသြားရင္ ဒုကၡ။ ရွက္စရာႀကီး"

ဟု စဥ္းစားျပန္၏။ သုိ႔ေသာ္ လူတုိ႔၏ ခ်င္ခ်င္းသည္ကား ေျဖေဖ်ာက္ရခက္လွေခ်၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ခုခုဟစ္ေအာ္ရန္ သူဆုံးျဖတ္လုိက္၏။ မေအာ္ဟစ္ခင္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးကို ၾကည့္ရႈစစ္ေဆး၏။ ေက်ာင္းသခၤန္းပတ္ပတ္လည္ကုိလည္း ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးေလ၏။ တစ္စုံတစ္ဦးမွ မရွိေပ။ "ေအးေလ.. ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲ ဘယ္သူလာပါ့မလဲ.. ငါကေတာင္ စုိးရိမ္ႀကီးေနတာ။ တစ္ခုခုကို ေအာ္ဟစ္ၿပီး အလြမ္းေျဖဦးမွဘဲ " ဟုစဥ္းစားဆုံးျဖတ္ၿပီး ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္..

"မဲဇာေသာင္ေျခ....စီးေထြေထြတည့္...... ျမစ္ေရ၀န္းလည္..... ၿမိဳင္ေတာဆီက.... ေရႊျပည္ကုိသာ..."

အစခ်ီသည့္ လက္၀ဲသုႏၵရအမတ္၏ မဲဇာေသာင္ေျခ ရတုပုိဒ္စုံကုိ အားရပါးရ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ သီဆုိေအာ္ဟစ္ေနေလေတာ့၏။ ထုိရတုပုိဒ္စုံ သုံးပုဒ္လုံးအၿပီး၌....

"ဟိ... ဟိ... ဟိ.."

"အဟိ... အဟိ... အဟိ.."

"ေဖ်ာင္း... ေဖ်ာင္း.... ေဖ်ာင္း"

"ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္က သီခ်င္းဆုိေနတယ္ေတာ့"

စသည့္ ရယ္သြမ္းေသြးသံ အီစီကလီရယ္ေမာသံ လက္ခုပ္တီးအားေပးသံ စသည့္ မိန္းခေလးအသံမ်ားစြာတုိ႔ကုိ မယုံၾကည္ႏုိင္စြာ ၾကားရေလေတာ့၏။ ရဟန္းသူႀကီးကုိကုိေမာင္သည္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္အရွက္ရသြား၏။ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြား၏။ ျဖဳန္းကလဲ ဘယ္လုိကဘယ္လုိ ေရာက္လာသည္မသိသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္သုိက္။ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ တုံးဖလားလွပ်ိဳျဖဴမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဥမၼာ အင္ၾကင္း ၾကည္ျမင့္ ႏွင့္ ေထြးၾကည္တုိ႔ ေလးေယာက္ ျဖစ္ေနေလ၏။ သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားက ၿပဳံးစိစိ။ ဒီေန႔မွ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာက ပုိၿပီးလွလာသလုိလုိ။ သူတုိ႔လက္ထဲမွာကေတာ့ သစ္သီး၀လံႏွင့္အျခားစားေသာက္ဖြယ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားၾကေလ၏။

"ညေနမုိးခ်ဳပ္ႀကီး ဘာအေၾကာင္းရွိလုိ႔ ဒီကို လာခဲ့ၾကတာလဲ"

"ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္ကုိ သစ္သီး၀လံေလး သြားပုိ႔ေပးပါဆုိလုိ႔ လာခဲ့တာပါဘုရား"

"ဆရာေတာ္ႏွယ္... မိန္းခေလးေတြခ်ည္းလဲျဖစ္ ညေနခင္းႀကီးလဲျဖစ္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ခုိင္းရတာပါလိမ့္"

"အဲဒါေတာ့ တပည့္ေတာ္မတုိ႔လဲ မသိပါဘုရား"

"ေအး... ေကာင္းၿပီ.. အဲဒါေတြ ကပ္လွဴပါ။ ၿပီးရင္ ျပန္ၾကေတာ့"

"တင္ပါ့ဘုရား"

သူတုိ႔တစ္သုိက္ တစ္ခစ္ခစ္ ရယ္ေမာရင္း ျပန္သြားၾကေလ၏။

ေနာက္တစ္ေန႔၌ ရဟန္းသူႀကီးကိုကုိေမာင္သည္ နံနက္ေစာေစာထကာ ဥပုသ္ျပဳရန္အတြက္ တုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္းသုိ႔ ၾကြလာခဲ့၏။ ထုိေတာရေက်ာင္းႏွင့္တုံးဖလားရြာမွာ ၇ မုိင္ခန္႔ေ၀းကြာေလ၏။ ေန႔ဆြမ္းအမီ တုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္၏။ ဆရာေတာ္ကုိ ၀တ္ျပဳၿပီး ဥပုသ္ျပဳၾက၏။ ၿပီးေနာက္ ေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾက၏။ ေန႔ဆြမ္း၀ုိင္း၌ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္က စၿပီး စကားဆုိေလ၏။

"ဆရာေတာ္.. ဘာျဖစ္လုိ႔ ဥမၼာတုိ႔ အုပ္စုလြတ္ၿပီး စားစရာေတြ ပုိ႔ခုိင္းရတာလဲ ဘုရား၊ ဘယ္သူႏွင့္မွ မေတြ႔ခ်င္လုိ႔ တစ္ပါးထဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနပါရေစလုိ႔ ေတာရမေဆာက္တည္ခင္ ဆရာေတာ္ကုိ ေလ်ာက္ထားခဲ့တယ္ေလ ဘုရာ့"

ဆရာေတာ္ မ်က္လုံးျပဴးသြား၏။

"ေဟ... ဘယ္ကလာ ဘယ္လုိ သူႀကီးဆီ ဥမၼာတုိ႔အဖြဲ႔ကုိ လြတ္ရမွာလဲ။ မလြတ္ရပါဘူး"

"ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ တပည့္ေတာ္ဆီ စားစရာေတြလာပို႔တယ္ဘုရား"

"ဘယ္တုန္းကလဲ"

"မေန႔က ညေန ငါးနာရီခြဲေလာက္ကပါဘုရား"

"မျဖစ္ႏုိင္ဘူး"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဘုရား"

"မေန႔က အဲဒီအခ်ိန္ ဒီေက်ာင္းမွာ ရြာထဲက အပ်ိဳလူပ်ိဳေတြ အားလုံးစုေပါင္းၿပီး အဖိတ္ေန႔တုိင္းလုပ္ေနၾက ဘုရားပန္းလာလဲၾကတယ္။ ေသာက္ေတာ္ေရ လာဆက္ကပ္ၾကတယ္။ သူႀကီးေျပာတဲ့ မိန္းခေလး ေလးေယာက္လုံးလဲ ဒီကိုလာၾကတယ္"

"ေသခ်ာရဲ့လား ဘုရား"

"မယုံရင္ သူတုိ႔ကုိ ေခၚၿပီး ေမးေပးတယ္"

ထုိကဲ့သုိ႔ ဆရာေတာ္ေျပာဆုိၿပီး ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိ ရြာထဲ လြတ္ကာ ဥမၼာတုိ႔ေလးေယာက္လုံးအား အေခၚလြတ္လုိက္၏။ သူတုိ႔ေရာက္လာေသာအခါ ေလးေယာက္လုံး မေန႔ကေလာက္ လွလွပပ မဟုတ္သည္ကုိ ေတြ႔ရေလ၏။ သူတုိ႔ကုိေမးၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိသာ ပန္းေတာ္ကပ္ ေရေတာ္ကပ္ဖုိ႔ သြားခဲ့ေၾကာင္း၊ သူႀကီးေနထိုင္ရာေနရာကို သိပင္မသိေၾကာင္း၊ သိလွ်င္လည္း ညေနမုိးခ်ဳပ္ႀကီး ေတာထဲေတာင္ထဲကုိ ဘယ္မိဘကမွ ေပးလြတ္မည္မဟုတ္ေၾကာင္းျဖင့္ သူတုိ႔မလာေၾကာင္းကုိ ခုိင္ခုိင္မာမာ သက္ေသျပေနၾကေလေတာ့၏။

တစ္ခုခုလြဲမွားေနမွန္း ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္ သေဘာေပါက္သြား၏။ "ဧကႏၱ နာနာဘာ၀မေလးေတြ လူေယာင္ေဆာင္ၿပီး လာခဲ့တာဘဲ ျဖစ္ရမယ္" ဟု စဥ္းစားမိေလ၏။ ထုိသုိ႔စဥ္းစားမိသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ၾကက္သီးျဖန္းကနဲ ထသြား၏။ ညေနဘက္ ေတာရေက်ာင္းသုိ႔ ျပန္သြားရမည္ကုိပင္ ၀န္ေလးသလုိ ျဖစ္လာ၏။ သုိ႔ေသာ္ ၀ါကၽြတ္သည့္တုိင္ ေနမည္ဟု ကတိေပးထားၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သတၱိေမြးကာ ညေနပုိင္း၌ ဆရာေတာ္ကုိ ကန္ေတာ့ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေတာရေက်ာင္းေလးသုိ႔ ျပန္ခဲ့ေလေတာ့၏။ သုံးနာရီခန္႔ ေတာၿမိဳင္ေတာင္တန္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းၿပီးေနာက္ ေတာရေက်ာင္း၀င္းေလးထဲသုိ႔ ညေနဆည္းဆာခ်ိန္၌ပင္ ေရာက္ရွိလာေလ၏။

ေက်ာင္း၀င္းထဲ ၀င္၀င္ခ်င္း အေမႊးရနံ႔တစ္ခုခုကုိ ရွဴရႈိက္မိေလ၏။ ျပင္သစ္ထုတ္ ေရေမႊးအေကာင္းစား အန႔ံပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ေတာရေက်ာင္းေပၚမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္စုတုိ႔၏ တဟိဟိ ရယ္ေမာသံကုိ တုိးတုိးေလး ၾကားရျပန္၏။ ဘုရား ဘုရား။ သူတုိ႔ လာျပန္ၿပီထင္တယ္။ ဒုကၡဘဲ။ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ အဟမ္း အဟမ္း ဟု ေခ်ာင္းအက်ယ္ႀကီးဆုိးလုိက္ၿပီး ေတာရေက်ာင္းေလးေပၚသုိ႔ တက္သြားေလ၏။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းေပၚ၌ကား အမ်ိဳးသမီးမ်ား မရွိေတာ့ေလၿပီ။ ဘုရားပန္း ေသာက္ေတာ္ေရတုိ႔ကုိမူ က်က်နနဆက္ကပ္ထားၿပီး ေက်ာင္းေပၚေက်ာင္းေအာက္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ထားသည္ကုိ ေတြ႔ရေလ၏။

ေၾကာက္တစ္၀က္ ၾကည္ႏူးတစ္၀က္ျဖင့္ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ တစ္ခုခုလုပ္ရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္၏။ ရသမွ် ဘုရားစာတုိ႔ကုိ ရြတ္ဖတ္၏။ ေဟတုပစၥေယာစသည့္ ၂၄ ပစၥည္းျဖင့္ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာကုိ ေရဖ်န္းၿပီး စည္းခ်၏။ သေဗၺဗုဒၶါ စသည့္ ဂါထာတုိ႔ျဖင့္ အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာတုိ႔ကုိ စည္းခ်၏။ လာေရာက္ကူညီေသာသူတုိ႔အား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လာဖုိ႔မလုိေတာ့ေၾကာင္း၊ အမွ်ေပးေ၀ပါေၾကာင္းျဖင့္ အစီအမံျပဳလုပ္လုိက္ေလေတာ့၏။

ထုိေန႔မွ စတင္၍ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ မန္က်ည္းပင္ေတာင္တန္းရွိ ေတာရေက်ာင္းေလး၌ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းစြာ ေအးေအးေဆးေဆး တရားရႈမွတ္ၿပီး အနားယူႏုိင္ေလေတာ့၏။ သူ၏ စိတ္တြင္း၌မူကား....

"ေအာ္.. ကံဆုိးၿပီဆုိမွျဖင့္ လူသားအမ်ိဳးသမီးမ်ားတင္မက နာနာဘာ၀အစိမ္းသရဲမေလးမ်ားကပင္ လာႀကိဳက္ေခ်ၿပီေကာ"

ဟူ၍ အျပင္းစားသတိသံေ၀ဂႀကီးကုိ ရရွိၿပီး မိန္းခေလးမ်ားကို အေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္၍ ေနေလေတာ့သတည္း။ :D :D :D

ကံက ကံကုိ ကံအျဖစ္ ကံျပဳ၏။
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)

....

တုံးဖလားရြာသူႀကီးကုိကိုေမာင္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ျခင္း

တုံးဖလားရြာသူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ ကုိယ့္ရွဴးကုိယ္ပတ္ျဖစ္ေနေလ၏။ သူတီထြင္ႀကံဆ ေဖာ္စပ္ေပးခဲ့သည့္ ေဆးမ်ိဳး အဖုံဖုံတုိ႔ေၾကာင့္ ရပ္တြင္းရြာတြင္း၀ယ္ အပ်ိဳလူပ်ိဳဟူ၍ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြား၏။ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း အေျခခံပညာ မူလတန္းအဆင့္ေလာက္ ေအာင္ျမင္သြားလွ်င္ ပညာေရးကိစၥၿပီးသြားၿပီ၊ ထပ္ၿပီးသင္ယူစရာ ဘာမွမရွိေတာ့ဟု ထင္မွတ္ၾကေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလး မိန္းခေလးအမ်ားစုသည္ ေလးတန္းေအာင္ၿပီးသည့္အခါ ေက်ာင္းမွထြက္ၿပီး လုပ္ငန္းခြင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ၾကေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ အရြယ္ေရာက္သည့္အခါ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ေလာက္ကုိသာ စိတ္ထဲရွိေလေတာ့၏။ ႏူနာ ၀ဲစြဲ၊ လဲရာ သူခုိးေထာင္း ဆုိသကဲ့သုိ႔ သူႀကီးကုိကိုေမာင္၏ ေဆးမ်ိဳးစုံတုိ႔သည္လည္း ရြာသူရြာသားမ်ားအား အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ တုိက္တြန္းေလသေယာင္ ရွိေလေတာ့၏။

"သူႀကီးကုိကိုေမာင္ အဲဒီလုိ မလုပ္သင့္ဘူး"

"သူ႔ေၾကာင့္ ကေလးေတြ ပညာေရးဘက္ စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ဘူး"

"ကေလးေတြ အရြယ္ေရာက္လာရင္ လူစာအရင္ မရွာၾကေတာ့ဘူး။ ဟ၀ွါစာဘဲ အရင္ရွာၾကေတာ့တယ္"

"သူႀကီးကုိကိုေမာင္ရဲ့ ပီယေဆးႏွင့္အခ်စ္ဒႆနေတြေၾကာင့္ ကေလးေတြကေတာ့ ပ်က္စီးကုန္ပါၿပီ"

"အနာဂါတ္ရဲ့သားေကာင္းရတနာ သမီးေကာင္းရတနာေလးေတြ အညြန္႔ခ်ိဳးပစ္လုိက္သလုိ ျဖစ္ေနၿပီ"

"ငါတုိ႔ရြာသားေတြအားလုံး သူႀကီးကုိကိုေမာင္လုပ္ရပ္ကုိ ဆန္႔က်င္ၾကရေအာင္"

အထက္ပါစကားတုိ႔ကုိ တုံးဖလားရြာသူရြာသား အမ်ားစုေျပာဆုိေနၾကေလၿပီ။ တစ္ေယာက္နား တစ္ေယာက္ၾကားဆုိသကဲ့သုိ႔ ထုိစကားမ်ားအားလုံးကို သူႀကီးကုိကိုေမာင္ ၾကားသိရေလ၏။ ေအာ္... လူေတြ..လူေတြ လုိတစ္မ်ိဳး မလုိတစ္မ်ိဳးပါကလား ဟူ၍ သင္ခန္းစာယူရုံမွတစ္ပါး ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့။ အဆင္ေျပေနစဥ္တုန္းကေတာ့ ရြာသူႀကီးကုိကုိေမာင္မွ ကုိကုိေမာင္ျဖစ္ေနၾကေလ၏။ သူႀကီးကုိကိုေမာင္အိမ္၌ လူစည္ကားခဲ့၏။ လူပုံအလယ္ မ်က္ႏွာပြင့္ခဲ့၏။ ဂုဏ္ရွိခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ကား သူႀကီးကုိကိုေမာင္၏ ကုထုံးမ်ားကုိ ရြာသူရြာသားမ်ား ရုိးအီသြားၾကၿပီး ႏွာေခါင္းရႈံ ့လာခဲ့ၾကေလၿပီတည္း။ မရခင္တုန္းကေတာ့ ဖ်ာလုိလိပ္၊ ထိပ္မွာတင္၊ ရၿပီးရင္ေတာ့ ဖ်ာလုိခင္း၊ နင္းေခ် ဆုိသလုိ ျဖစ္လာ၏။ တရားသံေ၀ပြါးဖြယ္ေကာင္းေလစြ။ တကယ္လည္း သူတုိ႔ေျပာသလုိ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း လုပ္ငန္းကိစၥတုိ႔၌စိတ္၀င္စားမႈ နည္းပါးသြားသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ထုိသည္လည္း သူႀကီးကုိကိုေမာင္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္ တမုံ႔။
....

လြန္ခဲ့သည့္ အပတ္က သန္းေမာင္ႏွင့္ေရႊမိတုိ႔၏ ကြာစဲျပတ္ရွင္းသည့္အမႈကို စီရင္ခဲ့ရ၏။ ကြာစဲလုိျခင္း၏ အေၾကာင္းအရာတုိ႔မွာ သန္းေမာင္က အိမ္သာတက္ၿပီးသည့္အခါ ေရမသုံးဘဲ တုတ္စကၠဴခုိးသုံးခဲ့၍ ျဖစ္၏။ ေရႊမိက ေရသုံးသည္ကုိ ႀကိဳက္၏။ သန္းေမာင္က တုတ္စကၠဴ အသုံးျပဳသည္ကို ႀကဳိက္၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ ၀ါဒကြဲျပားမႈမွစတင္ကာ အိမ္ေထာင္ေရးကေမာက္ကမျဖစ္ၿပီး လင္မယားခ်င္း ကြာရွင္းျပတ္စဲခ်င္ၾကသည့္အထိ ျဖစ္လာေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္၏ အစြမ္းျဖင့္ လင္မယားခ်င္း ျပန္လည္သင့္ျမတ္သြားခဲ့ေလ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ အပင္ပန္းခံၿပီး အမႈသြားအမႈလာတုိ႔ကုိ စစ္ေဆးေျဖရွင္းေပးခ့ဲသည့္ အမႈသည္ အမွန္အကန္အမႈ မဟုတ္ဘဲ အႀကံအဖန္အမႈ ျဖစ္ခဲ့ေလ၏။

အမႈတစ္ခု စီရင္တုိင္း သူႀကီးကုိကိုေမာင္က ရြာသူရြာသားအားလုံးကို ထမင္းေကာင္းဟင္းေကာင္းမ်ားျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံေကၽြးေလ့ရွိခဲ့ေလ၏။ ထုိထမင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္းမ်ားကို စားခ်င္ၾက၍ အမႈမဟုတ္ အမႈဆင္ၿပီး သူႀကီးကုိကုိေမာင္ကိုယ္တုိင္ အပင္ပန္းခံခ်က္ျပဳတ္သည့္ ဧရာမထမင္းစားပြဲႀကီးကုိ ရြာလုံးကၽြတ္ လာေရာက္စားေသာက္ၾကျခင္းျဖစ္ေလ၏။ စိတ္မေကာင္းလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ေကၽြးရေမြးရသည္ကုိ ၀ါသနာပါေသာ္လည္း တစ္ပတ္အရုိက္ခံရသည္မွာ စိတ္ထိခုိက္လွေခ်၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သူႀကီးကိုယ္တုိင္ ရပ္ရြာတြင္း လွည့္လည္သြားလာသည့္အခါ ကာလသားမ်ားက သူႀကီးမင္း အမႈတြဲေတြမရွိဘူးလားဗ်၊ က်ေနာ္တုိ႔ လာအားေပးခ်င္လုိ႔ ဟူ၍ ေျပာခဲ့ၾကသည့္ စကားမ်ားကို ၾကားေယာင္လာေလ၏။ ေအာ္...ေလာက ေလာက။

ထုိအႀကံအဖန္အမႈတြဲကို စိတ္နာၿပီး သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ အမိန္႔တစ္ခု ထုတ္ျပန္ေလ၏။

"တုံးဖလားရြာသူရြာသားမ်ားသုိ႔
ယေန႔မွစၿပီး အမႈတြဲရွိလာလွ်င္ အမႈစစ္ေဆးသည့္ေန႔၌ ကုန္က်စရိတ္ ေကၽြးေမြးစရိတ္အားလုံးကုိ တရားခံ တရားလုိ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ တစ္၀က္စီ ကုန္က်ခံေစရမည္။

အမိန္႔
တုံးဖလားရြာသူႀကီးကုိကိုေမာင္"

ထုိအမိန္႔ကို ထုတ္ျပန္ၿပီးေနာက္ပုိင္းမွစ၍ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ရြာသူႀကီးကိုကိုေမာင္ကုိ အျမင္မၾကည္လင္ၾကေတာ့ေပ။ ကြယ္ရာ၌အတင္းအဖ်င္းမ်ားလာ၏။ ေစာင္းေျပာ ေျမာင္းေျပာ ခဏခဏေတြ႔ႀကဳံရ၏။ နားမခံသာသည့္ စကားတုိ႔ျဖင့္ ထုိးႏွက္ေ၀ဖန္လာ၏။ ေအာ္... အိမ္ေျခ သုံးဆယ္ေလာက္သာရွိတဲ့ တုံးဖလားရြာေလးကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာေတာင္မွ မလြယ္ကူဘူးဆုိေတာ့... ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္ေလ... ဆုိၿပီး မစပ္မဆုိင္ ေတြးေတာေနမိေလ၏။ ကံဆုိးၿပီဆုိမွျဖင့္ အစုလုိက္အၿပဳံလုိက္ မေကာင္းက်ိဳးမ်ား ၀င္ေရာက္လာေလ့ရွိ၏။ ကံၾကမၼာ ၿဂိဳဟ္စီး၊ ကုိယ့္( -ီး )ကုိယ္မယုံ၊ တုံးမွတ္လုိ႔ခုန္ ဆုိသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္လာ၏။ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ႏႈတ္တြင္းမွ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ မဃေဒ၀လကၤာအပိုင္းအစတစ္ခုကုိ ႏြမ္းလ်စြာ တုိးတုိးေလး ရြတ္ဆုိေနမိေလေတာ့၏။

လူ၏အႀကိဳက္
ဆယ္ခါလုိက္လည္း
မလုိက္တစ္ခါ
ရွိခဲ့ပါမူ
ႀကီးစြာရန္သူ
စြဲမွတ္ယူ၏
သတိၿမဲၿမံ
ၾကည့္ဆက္ဆံေလာ့။ ။

.....

သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ထုိကဲ့သုိ႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မ်ား မၾကာမၾကာ ႀကဳံေတြ႔ရေလေသာေၾကာင့္ သူ၏ အားကုိးအားထားရာ ရြာဦးေက်ာင္းသုိ႔ ဦးတည္ေလ၏။ ဆရာေတာ္ဘုရားကို အျပည့္အစုံ ရွင္းျပေလ်ာက္ထားလုိက္သည့္အခါ ဆရာေတာ္သည္ပင္ လူ႔သေဘာ လူ႔မေနာတုိ႔ကုိ သံေ၀ဂပြါးေနေလ၏။

"ဒါနဲ႔... စကားမစပ္။ သူႀကီးမင္းက ဘာေန႔သားလဲ"

"အဂၤါသားပါဘုရား"

"အခုအသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ"

"လြန္ခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လက အသက္အစိတ္ျပည့္ခဲ့ၿပီးပါၿပီဘုရား"

"ေအာ္.. ဒါေၾကာင့္ကုိး"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဘုရား"

"သူႀကီးမင္းက အခု စေနၿဂိဳဟ္ထဲ၀င္ေနတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အခုလုိ စိတ္မေကာင္းစရာေတြႏွင့္ႀကံဳရတာ"

"ရွင္းျပပါဦးဘုရား"

"ဒီလုိ သူႀကီးမင္းရဲ့။ စေနၿဂိဳဟ္ဟာ ၿဂိဳဟ္ေကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ဒသာမသန္႔၊ အတန္႔မေကာင္း၊ သံေတာင္းစီးနင္း၊ ပါပခ်င္း၍ လုိ႔ အဆုိရွိတယ္။ စေနၿဂိဳဟ္ဟာ ပါပၿဂိဳဟ္ပါဘဲ။ အ၀င္မွာခတ္တတ္တယ္။ အ၀င္မွာ မခတ္ခဲ့ဘူးဆုိရင္ အထြက္မွာ ခတ္ေရာ။ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးက အခတ္လြတ္သူေတြကေတာ့ ခပ္ရွားရွားရယ္"

"ေအာ္... အဲဒီလုိလားဘုရား"

"ဟုတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီစေနၿဂိဳဟ္ရဲ့ ဖိအားကို တြန္းလွန္ပစ္ရမယ္။ ဒါမွ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြန႔ဲ ႀကဳံလာမွာ"

"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိ တြန္းလွန္ရမလဲ ဘုရား"

"အေကာင္းဆုံးကေတာ့ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ၀ါကၽြတ္တဲ့အထိ ဒုလႅဘရဟန္းစည္းတာ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ ဒကာေတာ္ သူႀကီးမင္း"

"အခုမွ သႀကၤန္ကာလဘဲရွိေသးတယ္ဘုရား။ အၾကာႀကီး ရဟန္းဘ၀နဲ႔ေနရမွာလား ဘုရား"

"၀ါကၽြတ္တဲ့အထိဆုိေတာ့ ၇လ ၈လေပါ့ ဒကာေတာ္သူႀကီးမင္း။ ဒါမွ ရဟန္းဘ၀နဲ႔ ၂၆ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ကုိ ျဖတ္သန္းမွာေလ။ ဘုရားကုန႔ဲ ကုသတယ္ဘဲ ဆုိၾကပါစုိ႔။ ဒါမ်ိဳးက သမား ဟူးရားေတြနဲ႔ ကုသလုိ႔ ေပ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးမဟုတ္ေပဘူး"

"တင္ပါ့ဘုရား။ ဒါျဖင့္ တပည့္ေတာ္ အခု သႀကၤန္အက်ေန႔မွာ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္မယ္ဘုရား"

ဤပုံဤနည္းျဖင့္ တုံးဖလားရြာသူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ ဒုလႅဘရဟန္းအျဖစ္ကုိ ရရွိခဲ့ေလေတာ့၏။ ရဟန္းဘ၀သည္ကား ေအးခ်မ္းလွေခ်၏။ သိမ္ေမြ႔လွေခ်၏။ ႏူးညံ့လွေခ်၏။ ႏွလုံးေမြ႔ေလ်ာ္ သာေပ်ာ္ဖြယ္ႀကီးပင္တည္း။
....

ရဟန္းဘ၀ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ရဟန္းဒုကၡႀကဳံရျပန္ေလ၏။ ညေနပိုင္း၌ ၀မ္းတြင္းစစ္ျဖစ္၏။ တဂြမ္းဂြမ္းျမည္ေလ၏။ နံနက္အေစာႀကီးထၿပီး အရုဏ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရ၏။ ရဟန္းသာမေဏမ်ားအတြက္ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ျဖစ္ေသာ္လည္း အအိပ္မက္သည့္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္ အတြက္မူ ဒုကၡတစ္ခုျဖစ္ေလ၏။ ပုိ၍ဆုိးသည္မွာ သီလေပး ေရစက္ခ်အျပင္ ရဟန္းက်င့္၀တ္တုိ႔ကို ပါဠိလုိတစ္မ်ိဳး ျမန္မာလုိတစ္ဖုံ က်က္မွတ္ရျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ရပ္ရြာအတြင္း၌ စြာက်ယ္စြာက်ယ္ေနခဲ့သမွ် ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေရာက္မွ ဆရာေတာ္ေရွ ့ေမွာက္၌ ပုဆစ္ဒူးတုပ္ ခယ၀ပ္က်ိဳးေနရေလေတာ့၏။ ရဟန္းဘ၀ အလြယ္ မမွတ္နဲ႔၊ တကယ္ၾကပ္သကြဲ႔ ဒကာတုိ႔ေရ... အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ ငါတုိ႔ျပည္မွာ... ဟူေသာ လကၤာစာပုိဒ္ကုိ ေျပးသတိရမိလုိက္ေသး၏။

အဖိတ္ေန႔ႏွင့္ဥပုသ္ေန႔မွလြဲ၍ ေန႔စဥ္လုိလုိ ကုိရင္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ စာေပမ်ားကို က်က္မွတ္ရ၏။ အိမ္၌ ဇိမ္က်က်ေနခဲ့သည့္ သူႀကီးကိုကိုေမာင္သည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၌မူ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျဖစ္သလုိထုိင္ၿပီး ကိုရင္ေက်ာင္းသားမ်ားနည္းတူ စာက်က္စာအံအမႈတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ရေလ၏။ ထင္းခြဲ ေရခပ္ တံျမက္စည္းလွဲ ေပါင္းရွင္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ ထမင္းေျခာက္လွန္း ေခြးစာ ေၾကာင္စာေကၽြး အစရွိသည့္ ေ၀ယ်ာေ၀စၥတုိ႔ကုိလည္း ေန႔စဥ္လုိလုိ ျပဳလုပ္ရေလ၏။

တစ္ခါတစ္ရံ ကုိရင္ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ ့၏ ေအာက္ပါအတုိင္း ျပက္ေခ်ာ္ေခ်ာ္စာက်က္သံတုိ႔သည္လည္း သူႀကီးကုိကိုေမာင္၏ နား၀ကုိ ဒုကၡေပးေလ၏။ ဘယ္သူဘယ္၀ါကစၿပီး သံေယာင္လုိက္ကာ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္လုပ္ထားခဲ့သည္မသိေပ။ အေတာ္လဲ တတ္ႏုိင္ၾကတဲ့ ကေလးေတြ။ ကန္ေတာ့ပါရဲ့။ အနည္းငယ္ျမည္းစမ္းၾကည့္ေစခ်င္လွပါဘိ။

"ပဋိသခၤါ ေယာနိေသာ"= "အပ်ိဳျမင္ရင္ ငါ့ကုိေျပာ"

"အေသ၀နာစ ဗာလာနံ"= "မေသခ်ာသမွ် ငါမျပန္"

"ဧတံ မဂၤလမုတၱမံ"= "ေအးက်န္ဖင္က ပုပ္ေစာ္နံ"
....

ရဟန္းသူႀကီးကိုကုိေမာင္အတြက္ အဆုိးဆုံးမွာ မနက္ေစာေစာထၿပီး အရုဏ္ဆြမ္းလာပုိ႔ၾကသူမ်ားအား သီလေပးရျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ သီလေပးေသာအခါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမ်ားလည္း သီလယူၾကရေလ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ အရုဏ္ဆြမ္းလာပုိ႔ေသာ သူတုိ႔အား သီလေပးရျခင္းသည္ အနီးတစ္၀ႈိက္ေတာရြာမ်ားအားလုံး၏ ဓေလ့ထုံးစံတစ္ခုပင္ျဖစ္၏။ ဆြမ္းလာပုိ႔သူတုိ႔မွာ အမ်ိဳးသမီးခ်ည္းျဖစ္၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူလတ္ပိုင္း အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားပင္ျဖစ္၏။ ထုိအမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမ်ားအတူတူ ငါးပါးသီလ ယူၾကရ၏။ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ဒုလႅဘ၀တ္ေနစဥ္ကာလအတြင္း သီလေပးရသည့္တာ၀န္ကုိ ယူထားရေလ၏။

တစ္ေန႔ ရဟန္းသူႀကီးကိုကိုေမာင္ သီလေပးေနစဥ္၀ယ္ လုံး၀ထင္မွတ္မထားသည့္ ျပႆနာတစ္ခုကုိ အစပ်ိဳးလုိက္သလုိ ျဖစ္သြား၏။ အရုဏ္ဆြမ္းလာပုိ႔သူတုိ႔အား သီလေပးေနစဥ္၀ယ္ သူႏႈတ္တုိက္ခ်ေပးသည့္ သီလေတာင္းပါဠိကို ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က မၾကားတၾကား အေျပာင္အပ်က္ ျပဳလုပ္ေလ၏။ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္က အဟံ ဘေႏၱ ဟု ခ်ေပးသည့္အခါ အားလုံးက အဟံ ဘေႏၱဟု လုိက္ဆုိေပမဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ဆန္ထမ္းေခ်ဟု မၾကားတၾကား လုိက္ဆုိ၏။ သူ႔အသံကုိ ၾကားရသည့္ အခ်ိဳ့ သူမ်ားက ၿပဳံးၾက၏။ အခ်ိဳ့သူမ်ားက ေဟ့ေကာင္ေလး မေႏွာက္ေကာင္းဘူး ဟု ဆုိၾက၏။ ထုိေက်ာင္းသားသည္ ရပ္တန္႔မေနဘဲ ေအာက္ပါကဲ့သုိ႔ လုိက္ဆုိေလေတာ့၏။

"အဟံ ဘေႏၱ"

"ဆန္ထမ္းေခ်"

"တိသရေဏန သဟ"

"သစ္ပင္ေပၚက က်"

"ပဥၥသီလံ"

"၀က္သား ဆီျပန္"

"ဓမၼံ ယာစာမိ"

"ထရံကာပါ၏"

"အႏုဂၢဟံ ကတြာ"

"မဟုတ္မခံ ရပ္ရြာ"

"သီလံ ေဒထ"

"ဆီျပန္ ေရက်"

"ေမ ဘေႏၱ"

"ေရထမ္းေခ်"

ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ထုိေက်ာင္းသားကုိ စိတ္တုိရေကာင္းႏုိး ထၿပီးရယ္လုိက္ရေကာင္းႏုိးျဖင့္ အေနရခက္ႀကီးခက္ေနေခ်ေတာ့၏။ ဘယ္ဘက္မ်က္လုံးက ရယ္ခ်င္ေနေပမဲ့ ညာဘက္မ်က္လုံးက ေဒါသအရိပ္အေရာင္တုိ႔ျဖင့္ ၀င္းလက္ေန၏။ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးသည္လည္း ေၾကာင္ဂါေဖးကာတြန္းကားၾကည့္ရသကဲ့သုိ႔ တြန္႔လိမ္ေနသလုိ ခံစားလာရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သီလကုိ အမွားမွား အယြင္းယြင္းေပးမိေနေလေတာ့၏။

"အပါယ္ေလးပါး.. ကပ္သုံးပါး.. ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး........ပ........... အနာမ်ိဳး ၉၆ ပါး. မိစၦာဒိ႒ိ ၆၂ ပါးႏွင့္ ျပည့္စုံႏုိင္ၾကပါေစ" ဟုလည္းေကာင္း

"ဘုရားတရားသံဃာ ရတနာျမတ္သုံးပါး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ယေန႔မွစၿပီး သင္ဒကာဒကာမအေပါင္းတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္းသုိ႔ အျမန္ေရာက္ပါေစသတည္း" ဟုလည္းေကာင္း

ဆန္႔က်င္ဘက္အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္သည့္ သီလေပးတုိ႔ကုိ ေပးေနမိေလေတာ့၏။ ဆြမ္းလာပုိ႔သူတုိ႔သည္လည္း သာဓုသာေခၚသြားရသည္၊ ေက်နပ္ၾကပုံေတာ့မေပၚေပ။ ထုိထက္ဆုိးသည္ကား ခုနက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားက စိတ္တုိရမလုိ ၿပဳံးရမလုိ ျဖစ္ေနသည့္ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး သူ႔အနီးရွိ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာေနေလ၏။

"ေဟ့ေကာင္... မုိနာလီနာ ပန္းခ်ီကားကုိ ျမင္ဖူးသလား"

"ျမင္ဖူးဘူး"

"ရဟန္းသူႀကီးကုိကုိေမာင္ မ်က္ႏွာကုိသာ ၾကည့္လုိက္။ တစ္ေထရာထဲဘဲ။ ငိုမလုိ ရယ္မလုိ မ်က္ႏွာမ်ိဳးႀကီး"

"ဟာ.. ဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူႀကီးမ်က္ႏွာက ယမကအစုံတန္ခုိးျပေနတာပါ။ ဘယ္ဘက္က ေရ၊ ညာဘက္က မီး။ တန္ခုိးေတြ အစုံအစုံျပေနတာေလကြာ"

"ဟာ ဟ"

ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ သည္းခံႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့၍ အနီးရွိ ဆရာေတာ္၏ လက္သုံး ႀကိမ္လုံးကို ေကာက္ယူကာ တစ္ေယာက္ သုံးခ်က္စီ ေဆာ္ပစ္လုိက္ေလ၏။ စိတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ အရုဏ္ဦးသည္ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္၏ေဒါသႏွင့္ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္တုိ႔၏ ငုိေၾကြးသံတုိ႔ျဖင့္ အက်ီးတန္ ဆန္သြားေလေတာ့၏။

ေန႔လည္ပုိင္း၌ ထုိေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္၏ မိဘမ်ား ရြာဦးေက်ာင္းေရာက္လာၿပီး ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္ကုိ မေက်နပ္ေၾကာင္း လာေ၀ဖန္ၾက၏။ သူတုိ႔၏ သားမ်ားကို ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္လက္ထဲသုိ႔သာ အပ္ထားသည္၊ ဆရာေတာ္သတ္ၿပီး သူတုိ႔ေသသြားရင္ေတာင္ ေက်နပ္သည္၊ တစ္ျခားတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူတုိ႔သားမ်ားအား ႀကိမ္တုတ္ျဖင့္ ရုိက္ႏွက္ဖုိ႔မဆုိထားနဲ႔၊ လက္ဖ်ားနဲ႔ ထိတာေတာင္မႀကဳိက္ဟု လာေရာက္ ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲလာၾကေလ၏။ ေအာ္... မလြယ္ပါလားေနာ္။

ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ တုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္း၌ ေနထုိင္ခ်င္သည့္ စိတ္ကုန္ဆုံးသြားသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ထံ ခြင့္ပန္ၿပီး တုံးဖလားရြာႏွင့္ မုိင္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ေ၀းသည့္ သာယာကုန္းရြာသုိ႔ ရဟန္းသူႀကီးကိုကိုေမာင္ ထြက္လာခဲ့ေလ၏။ ထုိရြာရွိ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံ ခြင့္ပန္ၿပီး ေနထုိင္ေလ၏။ ေရာက္ခါစ အဆင္ေျပေပမဲ့ ၾကာလာသည့္အခါ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္စရာမ်ား ေပၚေပါက္လာျပန္၏။ အျခားကိစၥေတာ့မဟုတ္ေပ။ အသားအရည္၀င္း၀င္း၀ါ၀ါ ကတုံးတုံးၿပီး သကၤန္းအညိဳေရာင္ ၀တ္ဆင္ထားသည့္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ရႈမၿငီးဖြယ္ပင္ျဖစ္ေနေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လာေရာက္ဖူးျမင္သူတုိ႔ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ေပါမ်ားလာ၏။ ကုထုံးႏွင့္တရားစီရင္မႈမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့သည့္အတြက္ ျမင္ဖူးခ်င္သူတုိ႔ မ်ားျပားလာ၏။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစု အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာ လာေရာက္ၾက၏။ ေဗဒင္ေမးစရာရွိသလိုလုိ၊ လကၡဏာၾကည့္ခ်င္သေယာင္ေယာင္၊ မသိသည္မ်ားကို ေမးျမန္းခ်င္သလုိလုိျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးပရိသတ္မ်ား စည္ကားလာေလ၏။ စကားအထူးအဆန္းမ်ား ေျပာလာၾက၏။ နာမည္ေက်ာ္ရင္.... မိန္းခေလးေတြ.. ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္တတ္တယ္ ဆုိသည့္ သီခ်င္းစာသားေလးကို ေျပးအမွတ္ရလုိက္မိ၏။ မွန္လုိက္ေလျခင္း။

"အရွင္ဘုရား။ ရဟန္းဘ၀နဲ႔ အရိုးထုတ္ေတာ့မွာလား"

"ေပ်ာ္သေလာက္ေပါ့ ဒကာမေလးတုိ႔"

"အဲ... ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ ႏွေျမာစရာႀကီး။ ဟိ ဟိ။ သူမင္းႀကီးရဲ့ ပညာေတြကိုေျပာတာပါ။ တစ္ျခားမထင္ပါနဲ႔ဘုရား"

"သူႀကီးက ဒီသာယာကုန္းမွာ အေျခခ်မွာမဟုတ္လားဘုရား၊ ေပ်ာ္စရာႀကီး ဟီး ဟီး"

"အရွင္ဘုရား.. ပစၥည္းငါးပါး အလုိရွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါဘုရား"

"ပစၥည္းေလးပါးလုိ႔သာ ၾကားဖူးပါတယ္ ဒကာမေလးတုိ႔"

"ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေပါင္းလုိက္ေပါ့ဘုရား.. အဟိ အဟိ"

ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ညစ္သြား၏။ စိတ္ပိန္သြား၏။ စိတ္ေလသြား၏။ ရြာတြင္းရွိ ကာလသားမ်ားလည္း မ်က္ေစာင္းထုိးေနေလၿပီ။ သည္လုိပုံႏွင့္ေတာ့ သည္သာယာကုန္းရြာ၌ ေရရွည္ေန၍ မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ျပႆနာေပၚလာႏိုင္၏။ "အိအိ သြဲ႔သြဲ႔၊ ႏြဲ႔ႏြ႔ဲ ေႏွာင္းေႏွာင္း၊ ေပ်ာင္းေပ်ာင္း ဆုိင္ဆုိင္၊ ႀကိဳင္ႀကိဳင္ လန္းလန္း၊ ဆန္းဆန္း ျပားျပား၊ ငြါးငြါး စြ႔ံစြံ႔၊ တင့္တင့္တယ္တယ္၊ ရယ္ရယ္ ေမာေမာ၊ ေသာေသာ ရႈပ္ရႈပ္၊ လႈပ္လႈပ္ ရြရြ၊ လွလွ ပပ" သူတုိ႔၏သဘာ၀အလွတရားတုိ႔ကိုျမင္ရဖန္မ်ားေလၿပီ။ စိတ္မထိန္းႏုိင္ရင္ ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေတြ႔ႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္ ဣေျႏၵေတြကို သတိခၽြန္းျဖင့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္အုပ္ေနရေလေတာ့၏။

ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ထုိရြာေက်ာင္း၌ တစ္လခန္႔ေနၿပီး တုံးဖလားသုိ႔ ျပန္ခဲ့ေလ၏။ သူ႔အတြက္ အႏၱရာယ္ရွိလာႏုိင္၍ ျပန္လာခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ တုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္းသုိ႔ ျပန္ေရာက္ရွိလာသည့္အခါ ဆရာေတာ္က ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္အား ဘာျဖစ္လုိ႔ တစ္လဘဲ ေနၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတာလဲ ဟုေမးျမန္း၏။ ရဟန္းသူႀကီးကိုကိုေမာင္သည္လည္း အျဖစ္အပ်က္ေပါင္းစုံတုိ႔ကုိ တစ္လုံးမက်န္ဆရာေတာ္အား ေလ်ာက္ထားလိုက္ေလ၏။

"ေအး...ေအး... ကံတရားက ဆုိး၀ါးလာၿပီဆုိရင္ ေနရာတုိင္းမွာ ျပႆနာျဖစ္တတ္တာပါဘဲ။ ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့တာ မွန္တယ္။ ဆုိရုိးစကားတစ္ခုရွိတယ္။ ေရနစ္ ေခြးကိုက္ မိန္းမႀကိဳက္ တဲ့။ အဲဒါေတြဟာ ကံအရမ္းဆုိးတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္ေတြေလ။ အဲဒီအထဲမွာမွ မိန္းမအႀကိဳက္ခံရတာက ကံအဆုိးဆုံးဘဲ"

"တင္ပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္လဲ ဘယ္လုိ လုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဘုရား။ တပည့္ေတာ္ တစ္ပါးထဲ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ေနခ်င္တယ္ဘုရား"

"ရပ္ရြာေက်ာင္းမွာေနရင္ေတာ့ ျပႆနာတစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ေတြ႔လာဦးမွာပါဘဲ"

"ဒါျဖင့္ တပည့္ေတာ္ ေတာထဲသြားၿပီး တစ္ပါးထဲ သြားေနမယ္ဘုရား"

"ေဟ... ေတာရေဆာက္တည္မလုိ႔လား"

"အဲဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား။ ဒီကေန ျမင္ရတဲ့ ေဟာ ဟုိက မက်ည္းပင္ေတာင္တန္းႀကီးမွာ ေတာရေက်ာင္းေလးေဆာက္ၿပီးေနမယ္။ အနီးအနားတစ္၀ုိက္က ရြာေတြမွာ ဆြမ္းခံၿပီး ဘုဥ္းေပးမယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အဲဒီေက်ာင္းကုိ အလာမခံဘူးဘုရား"

"အဲဒီေတာင္တန္းက ရြာေတြႏွင့္အနည္းဆုံး ေျခာက္မုိင္ေလာက္ေ၀းတယ္ေနာ"

"ကိစၥမရွိပါဘူးဘုရား။ က်န္းမာေရးလဲရ ဆြမ္းလဲရ လမ္းလဲ ေလ်ာက္ရတာေပါ့ဘုရား"

"ေအး... ေကာင္းပါၿပီ။ အရာအားလုံးကုိေတာ့ သတိထားၿပီးေနေပါ့"

"တင္ပါ့ဘုရား"

ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ထုိမန္က်ည္းပင္ေတာင္တန္းတြင္ ေတာရေက်ာင္းေလးေဆာက္လုပ္ကာ ထုိေတာရေက်ာင္းေလး၌ ၀ါဆို၀ါကပ္ၿပီး တစ္ပါးတည္း ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာေနထုိင္ေလ၏။ ေတာရုိင္းတိရစၦာန္မ်ားေအာ္ဟစ္သံ၊ ေက်းငွက္သာရကာ ေတးသီသံ၊ ေလေျပေလညွင္း ခပ္ညွင္းညွင္းတုိက္ခတ္သံ၊ စမ္းေရစီးက်သံ၊ ေတာရနံ႔၊ ေတာင္ရန႔ံ၊ ပန္းရနံ႔ စသည္တုိ႔ႏွင့္ အၿငိမ္းခ်မ္းႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမေနေလေတာ့၏။ တစ္ေန႔ကုိ တစ္ရြာက် အနီးနားရွိ ရြာမ်ားသို႔ ဆြမ္းခံၾကြၿပီး ဘုဥ္းေပးေလ၏။ ၀ါကၽြတ္လွ်င္ လူျပန္ေတာ္ျဖစ္ၿပီး သူႀကီးရာထူးျပန္ယူရမည္ကုိပင္ မလုိခ်င္ဘဲ ရွိေနေလ၏။ သူသည္ စေနၿဂိဳဟ္ကုိ ႀကံဖန္ေက်းဇူးတင္မိေန၏။ စေနၿဂိဳဟ္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ဘ၀ကုိ ေရာက္ရွိေနသည္မဟုတ္ပါလား။ ။


မွတ္ခ်က္။
သူႀကီးကုိကုိေမာင္၏ တရားစီရင္မႈ၊ ကုထုံးမ်ားႏွင့္ ဒုလႅဘ၀တ္ျခင္း ပို႔စ္တုိ႔ကိုဖတ္ရႈၿပီး တကယ့္အမွန္အကန္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ ဘ၀အေတြ႔အႀကဳံမ်ားဟု စာဖတ္သူမ်ား ထင္ျမင္သြားခဲ့လွ်င္ စာေရးသူ (က်ေနာ္)၏ စာအေရးအသား ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္စုံတစ္ခု မွားယြင္းတင္ျပမိျခင္း၊ ဘာသာေရးအရမေရးသားသင့္သည္ကို ေရးသားမိျခင္းရွိခ့ဲေသာ္ အားလုံးကုိ ေတာင္းပန္ပါ၏။ နိဂုံးခ်ဳပ္အေနျဖင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ပို႔စ္အရွည္ႀကီးမ်ားကို သည္းခံၿပီးဖတ္ေပးၾကသည့္အတြက္ အလြန္႔အလြန္ ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုက္ပါရေစ။ အားလုံး မဂၤလာပါ။

ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)


...

ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာ ကုထုံး

ေႏြေနသည္ ပူျပင္းလွ၏။ ရုိးျပတ္ေတာကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ တံလ်ပ္တုိ႔ တညီးညီးရွိေန၏။ အပူဒဏ္ကို ခံႏုိင္ရည္ရွိသည့္ ခုိင္းႏြားမ်ားသည္ပင္ စားက်က္မွထြက္ခြါၿပီး နီးစပ္ရာအပင္ရိပ္ေအာက္၌ အရိပ္ခုိၿပီး စားၿမဳံ့ျပန္ေနေလ၏။ ေႏြသရုပ္ေဖာ္ ဥၾသငွက္မ်ားသည္လည္း ေတာအုပ္အတြင္းမွေနၿပီး ေတးတစ္ပုဒ္ကုိ ထပ္ခါထပ္ခါ သီဆုိက်ဴးရင့္ေန၏။

တုံးဖလားရြာေျမာက္ဘက္ ၂ ဖာလုံခန္႔အကြာ၌ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုရွိ၏။ ထုိေတာင္ကုန္းေပၚ၌ ႏွစ္ေပါင္းရာေက်ာ္ကထဲက ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ သရက္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ရွိ၏။ တစ္ပင္ကုိ ၀ါဆုိသရက္ပင္ဟု ေခၚ၏။ ေနာက္တစ္ပင္ကုိမူ ေအာင္း သရက္ပင္ဟုေခၚ၏။ တစ္ပင္ႏွင့္တစ္ပင္ ေပတစ္ရာခန္႔ ကြာျခားေသာ္လည္း ႏွစ္ပရိေစၦဒၾကာျမွင့္စြာေပါက္ေရာက္ေနသည့္အတြက္ အေပၚဘက္၌ ကိုင္းမ်ားယွက္ၿပီး တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္ေနေလ၏။ ခပ္လွမ္းမွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ဧရာမအနက္ေရာင္ထီးႀကီးႏွစ္လက္က ေတာင္ကုန္းႀကီးကုိ အပူဒဏ္သက္သာေစရန္ ေဆာင္းေပးထားသကဲ့သုိ႔ ရွိေခ်၏။

ထုိသရက္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ ပတ္ပတ္လည္၌ ၀ါးရုံပင္မ်ား ဂ်ာမနီပင္မ်ား သက္ကယ္ပင္မ်ားျဖင့္အတိၿပီးေသာ ဖုန္းဆုိးေတာ ထူထူႀကီးရိွ၏။ ထုိသရက္ပင္ႏွစ္ပင္ေအာက္ ၀င္ေရာက္သူတုိင္း ေက်ာစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ အုံ႔အုံ႔ဆုိင္းဆုိင္းႀကီးျဖစ္၏။ ၀ါဆုိသရက္ပင္ထက္ ေအာင္း သရက္ပင္က ပုိ၍ႀကီးထြားၿပီး ပုိ၍လည္း အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ထုိေတာင္ကုန္းကို ေအာင္းပင္ကုန္းဟူ၍ တုံးဖလားတစ္ရြာလုံးက နာမည္ေပးထားၾက၏။ ထုိကုန္း၌ ေန႔ည မေရြး သရဲတေစၦေျခာက္တတ္သည္ဟု နာမည္ႀကီး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းၿပီး ေန႔လည္ပုိင္း အပူဒဏ္လာခိုရန္သင့္ေတာ္သည့္ေနရာျဖစ္ေသာ္လည္း တေစၦသရဲ ေၾကာက္ၾက၍ မည္သူမွ် လာေရာက္အနားယူသူမရွိျဖစ္ေန၏။

တုံးဖလားရြာသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ အုတ္ကာသြပ္မုိးအိမ္၌ ေနထုိင္ရသည္မွာ ေရာရု၀သုိ႔အလည္ေရာက္ေနဘိသကဲ့သို႔ ပူအုိက္အုိက္ ရွိန္းရွိန္းႀကီးျဖစ္ေန၏။ စာဖတ္ဖုိ႔ဆႏၵရွိေသာ္လည္း အပူဒဏ္ေၾကာင့္ စာထဲစ်ာန္မ၀င္စားႏုိင္ရွိေနေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အပူဒဏ္သက္သာၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးရွိသည့္ ေအာင္းပင္ကုန္းသုိ႔ စာဖတ္ရန္ ထြက္လာခဲ့ေလ၏။ သူ၏ လက္ထဲ၌ သခင္သန္းထြန္းေနာက္ဆုံးေန႔အမည္ရသည့္ ပထမတြဲစာအုပ္ထူထူတစ္အုပ္၊ ေရတေဂါင္းတစ္လုံး ႏွင့္ ေသာက္ေရခြက္တစ္ခြက္ကုိ ကုိင္ေဆာင္လာေလ၏။ သူႀကီးကိုကိုေမာင္သည္ ေအာင္းပင္ကုန္းသုိ႔ေရာက္ၿပီး ေအာင္းသရက္ပင္ေအာက္၌ ေနရာျပင္ကာ က်က်နနထုိင္ၿပီး သခင္သန္းထြန္း၏ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္၀ါဒမ်ား၊ လီနင္စတာလင္တုိ႔၏ အဘိဓမၼာသေဘာတရားမ်ားကုိ ဇိမ္က်က်ဖတ္ေနေလ၏။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး၌လည္း ပုစဥ္းရင္ကြဲေအာ္သံ ေက်းငွက္သာရကာတြန္းၾကဴးသံတုိ႔ျဖင့္ အသာယာႀကီးသာယာလ်က္ရွိေနေခ်ေတာ့၏။
ထုိအခုိက္၀ယ္.....

အီး ဟီး ဟီး ဟီး.. ရွလြတ္.. ရွလြတ္.... အီး ..အီး

ဟူေသာ ငုိသံရွည္ႀကီးတစ္ခု ပတ္၀န္းက်င္ကုိ လႊမ္းမုိးသြားေလ၏။ အသံသည္ ပုိ၍ က်ယ္ က်ယ္ လာေလ၏။ သရဲသိပ္မေၾကာက္တတ္သည့္တုိင္ သရဲမ်ားလားဟူေသာ အေတြးေၾကာင့္ ဆံပင္မ်ားေထာင္လာ၏။ ဦးေခါင္းႀကီးလာ၏။ ၾကက္သီးေမြးညွင္းထလာ၏။ ဒုကၡ။ အေရးထဲ ေႏြရာသီရဲ့ထုံးစံအတုိင္း ေတာင္ျပန္ေလက တရွဲရွဲတုိက္ခတ္လာ၏။ ၀ါရုံပင္တုိ႔၏ အခ်င္းခ်င္းပြတ္တုိက္သံ ေလတုိးသံတုိ႔သည္ ေၾကာက္စိတ္ကုိ ပုိေစ၏။ ေခၽြးေစးျပန္လာ၏။ ေမာဟုိက္လာသလုိ ခံစားရ၏။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ရြာထဲက ဖုိးေထာင္ေျပာေနက် ရယ္စရာစကားကုိ သတိရမိလုိက္ေသး၏။ ေတာင္ေလ တုိက္ေလ ေမာင္ေမာေလတဲ့ :D။

အသံလာရာအရပ္ကုိ စိတ္မွန္းၾကည့္လုိက္သည့္အခါ တစ္ဘက္ ၀ါဆုိသရက္ပင္ေအာက္က ထြက္ေပၚလာမွန္း ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္လုိက္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နာနာဘာ၀လား သတၱ၀ါေအာ္သံလား လူငုိသံလား ကြဲကြဲျပားျပားသိဖုိ႔ ထုိ ၀ါဆုိသရက္ပင္ေအာက္သုိ႔ အျမန္သြားၾကည့္လုိက္၏။ ေတြ႔လုိက္ပါၿပီ။ ငိုေနသူမွာ နာနာဘာ၀လည္းမဟုတ္။ တိရစၦာန္သတၱ၀ါလည္းမဟုတ္။ လူသားစင္စစ္ႀကီးပင္ျဖစ္၏။ ရြာလည္ေခါင္အိမ္က ဦးခ်စ္ေမာင္၏သား ထြန္းေဖပင္တည္း။ သူ႔လက္ထဲမွာလည္း ႏြားခ်ည္သည့္ႀကိဳးကုိ ေခြရစ္ၿပီး ကုိင္ေဆာင္ထားေလ၏။

"ေဟ့ေကာင္...ထြန္းေဖ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရႈိက္ႀကီးတငင္ငုိေနရတာလဲ။ ႏြားေပ်ာက္သြားတာ ရွာမေတြ႔လုိ႔ ငိုေနတာလား"

"ဘယ္ကလာ သူႀကီးမင္းရာ.... အသဲကြဲေနတာဗ်။ အသဲကြဲေနတာ"

"ေဟ... အသဲကင္ဆာလား၊ အရမ္းနာလုိ႔ ငုိေနတာေပါ့။ သနားပါတယ္..."

"ခက္ပါ့ သူႀကီးမင္းရာ.... ဒါေၾကာင့္ အခုအသက္အစိတ္မွာ သူႀကီးမင္း ပုခက္မခ်ိတ္ရေသးတာ။ အခ်စ္ေၾကာင့္ အသဲေတြ တစ္စစီျဖစ္ေနတာဗ်"

"ေအာ္.... ဆုိစမ္းပါဦး"

"က်ေနာ္ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ႀကိတ္ၿပီး ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ရြာထဲက ၿပဳံးေမေလ။ က်ေနာ့္ကုိ လုပ္ရက္တယ္။ မေန႔ညက က်ေနာ္ သူ႔ကုိ ခ်စ္ေရးဆုိလုိက္တယ္။ သူက ေျပာတယ္။ နင့္ကုိ ယူမဲ့အစား ဂုတ္က်ားကို အၿမီးျဖတ္ၿပီး လက္ထပ္လုိက္မယ္။ တစ္သက္လုံး မစဥ္းစားနဲ႔တဲ့။ အီး ဟီး ဟီး ရွလြတ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လဲ သူ႔ကို မရမွေတာ့ ေသတာဘဲေအးတယ္ဆုိၿပီး ဒီ၀ါဆုိ သရက္ပင္မွာ ႀကိဳးဆဲြခ်ေသမလုိ႔ ဒီကုိ လာခဲ့တာဗ်။ ေသခါနီး သူ႔ကို အရမ္းသတိရလာလုိ႔ ငိုေနတာ။ အီး ဟီး ဟီး"

"ေမာင္ထြန္းေဖႏွယ္။ မင္းမၾကားဖူးဘူးလား။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သတ္ေသရင္ ဂ်ပန္ငါးရာႏွင့္ ငါးခါတိတိ ခံရတတ္တယ္တဲ့... အဲ... အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာ ခံရတတ္တယ္တဲ့။ ၿပဳံးေမအတြက္နဲ႔မ်ား အသက္အေသခံေနဦးမယ္။ ဒီကိစၥက လြယ္လြယ္ေလးဘဲ"

ထုိလြယ္လြယ္ေလးဆုိသည့္ စကားေၾကာင့္ ထြန္းေဖေခါင္းေထာင္လာ၏။ အငိုလည္း တိတ္သြား၏။

"ဘယ္လုိလြယ္တာလဲသူႀကီးမင္း"

"မင္း သူ႔ကုိ တကယ္လက္ထပ္ယူမွာလား"

"သူကသာ ၾကည္ျဖဴမယ္ဆုိရင္ တစ္သက္လုံး မခြဲမခြါ အတူတူေနမွာပါ သူႀကီးမင္း"

"မင္းကတိတည္တယ္ေနာ္"

"ဘုရားအဆူတစ္သိန္းစူးရပါေစရဲ့ဗ်ာ"

"ကဲ.. ဒါျဖင့္ မင္းမ်က္ရည္ေတြ သိမ္းလုိက္ေတာ့။ ဘာမွ ပူမေနနဲ႔။ ညက်ရင္ ငါ့အိမ္ကုိ တစ္ေယာက္ထဲလာခဲ့ ၾကားလား"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီးမင္း"

ထြန္းေဖသည္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္ႏွင့္စကားေျပာၿပီး အားတက္သြားကာ ၿပဳံးေမႏွင့္လည္း စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ရသြားေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တုံးဖလားရြာတြင္းသို႔ ခပ္သြက္သြက္ျပန္သြားေလေတာ့၏။ သူႀကီးကုိကိုေမာင္မွာ ေအာင္းသရက္ပင္ေအာက္သို႔ ျပန္လာၿပီး ဖတ္လက္စ သခင္သန္းထြန္းေနာက္ဆုံးေန႔ ပထမတြဲစာအုပ္ကုိ ျပန္ဖတ္ေနသည့္တုိင္ စာထဲစိတ္မ၀င္စားႏုိင္ဘဲ ထြန္းေဖကုိ ဘယ္လုိကူညီေပးရမလဲ၊ နည္းေပါင္းမ်ားစြာထဲက ဘယ္နည္းကို အသုံးျပဳၿပီး ၿပဳံးေမရဲ့ ေမတၱာကုိ ရယူေပးရင္ ေကာင္းမလဲ ဟူေသာ အေၾကာင္းအရာတုိ႔ကုိသာ စဥ္းစားခန္းထုတ္ေနေလေတာ့၏။

"ထြန္းေဖကုိ ဘယ္ေဆးနည္းနဲ႔ အကူအညီေပးရမလဲ ???? ပန္းေပါင္းတစ္ေထာင္ ပီယေဆးက ေပ်ာ့လြန္းအားႀကီးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေဆးက ႏွစ္ရွည္စီမံကိန္းအတြက္ဘဲ ေကာင္းတယ္။ ဒါျဖင့္ စေနသားဘုန္းႀကီး စေနေန႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီး စေနေန႔မွာ သၿဂၤ ိဳဟ္တဲ့အခါ အသုံးျပဳခဲ့တဲ့ တံစူး၀ါးနဲ႔ ေဖာ္စပ္ထားတဲ့ ပီယေဆးဆုိရင္ေကာ ??? ။ ဒါက်ျပန္ေတာ့ ျပင္းလြန္းအားႀကီးတယ္။ ၾကမ္းတမ္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာက္လမ္းဆန္တယ္။ ဒါလဲ မေကာင္းဘူး။ ဒါျဖင့္ ဟုိ ေမတၱာဓါတ္အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ့ ေခၽြးသုတ္ပု၀ါတစ္ထည္ရယ္၊ ႏြယ္ရွင္တစ္ပင္ရယ္၊ ရင္ကပ္ပန္း ၁၀ ပြင့္ရယ္ အခ်ိဳးက်ေရာႀကိတ္ထားတဲ့ ပီယေဆးဆုိရင္ေကာ... ဟာ ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒီေဆးကုိ အသုံးျပဳရမယ္။ အဲဒီေဆးက ဘယ္သူ႔ကုိမွ မထိခုိက္တဲ့အျပင္ လပုိင္းအတြင္း အဆင္ေျပေလာက္တယ္"

ထုိကဲ့သုိ႔ စဥ္းစားရင္း သူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ အခ်စ္ကုထုံးျပဳလုပ္ေပးရမဲ့အေရး ေတြးေတြးၿပီး ဒါလဲ ကုသုိလ္တစ္မ်ိဳးပါဘဲေလ ဟု မိမိကုိယ္ကုိ ဆင္ေျခဆင္လက္ေပးကာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္အၿပဳံးမ်ိဳး ၿပဳံးေနမိေလေတာ့၏။

ညပုိင္း၌ ထြန္းေဖတစ္ေယာက္ ေပါက္ခ်လာ၏။ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္လည္း သူကုိယ္တုိင္ ရွာေဖြစုေဆာင္းထားသည့္ ေမတၱာရွင္ဆရာေတာ္တစ္ပါး၏ ေခၽြးသုတ္ပ၀ါကုိ ျပာခ်ကာ၊ အေျခာက္လွန္းထားသည့္ ႏြယ္ရွင္ပင္ေျခာက္ႏွင့္ ရင္ကပ္ပန္းဆယ္ပြင့္တုိ႔ကုိ သံဆုံထဲ ေရာထည့္ၿပီး တဒုံးဒုံးေထာင္းေလေတာ့၏။ အားလုံးအမႈန္႔ျဖစ္သြားေသာခါ ယင္ပ်ားရည္ႏွင့္ေရာသမေမႊၿပီး ေအာက္ပါကဲ့သုိ႔ အလုံးေလးမ်ားကို ထြန္းေဖႏွင့္အတူတူ လုံးလုိက္ေလ၏။

"ကဲ... ေမာင္ထြန္းေဖ.. မင့္ကုိ ငါ ဒီထဲက ေဆးတစ္လုံးေပးလုိက္မယ္။ အဲဒီေဆးလုံးနဲ႔ မင္းရဲ့ ရင္ညြန္႔တည့္တည့္က ေဖာက္ထုတ္ထားတဲ့ ေသြးနဲ႔ ေရာစပ္ရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီေဆးလုံးကုိ ၿပဳံးေမမ်ိဳခ်ဖုိ႔လုိတယ္။ သူစားလုိက္မိၿပီဆိုရင္ မင့္အတြက္ ရာႏႈန္းျပည့္ေသခ်ာသြားၿပီလုိ႔သာ မွတ္လုိက္ေတာ့"

"အစားအစာေတြန႔ဲ ေရာေႏွာၿပီး ေကၽြးရင္ေကာ မရဘူးလား သူႀကီးမင္း"

"ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေဆးလုံး သူ႔ဗုိက္ထဲ ေရာက္သြားရင္ ရၿပီ"

"ေကာင္းပါၿပီ သူႀကီးမင္း။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

ထုိကဲ့သုိ႔ေျပာၿပီး ထြန္းေဖတစ္ေယာက္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္ေပးလုိက္သည့္ ေဆးလုံးတစ္လုံးကို ေသခ်ာစြာ စကၠဴျဖင့္ ရစ္ပတ္ထုပ္လုိက္ၿပီး ျပန္သြားေလ၏။ ထုိကိစၥကုိ သူႀကီးကုိကိုေမာင္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပင္ ေနလုိက္၏။ ႏွစ္လခြဲခန္႔အၾကာ၌မူ ထြန္းေဖတစ္ေယာက္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္အိမ္သုိ႔ ေပါက္ခ်လာျပန္၏။ သူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ရသည္မွာ ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔ႀကီးပင္ျဖစ္၏။ သူႀကီးကုိကုိေမာင္သည္ သူ႔ကုိျမင္လုိက္မွ ပီယေဆးအေၾကာင္း တန္းသတိရမိ၏။

"ဘယ္လုိလဲ ထြန္းေဖရ... အဆင္ေျပရဲ့လား"

"ေျပလြန္းလုိ႔ ခက္ေနတယ္ သူႀကီးမင္းေရ... တစ္ေကာင္ပစ္လုိက္တာ သုံးေကာင္လုံးထိသြားတယ္"

"ေဟ.... ဘယ္လုိႀကီးတုန္း။ လင္းစမ္းပါဦး"

"ဒီလို သူႀကီးမင္းေရ... ပထမေတာ့ က်ေနာ္ၿပဳံးေမကုိ ခ်ဥ္းကပ္ရတာ ခက္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပရိယာယ္နဲ႔ခ်ဥ္းကပ္ရတာ။ ငါ့ကုိ မခ်စ္လဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လုိ အကုိတစ္ေယာက္လုိေတာ့ ေနခြင့္ေပးပါ၊ ထပ္မေႏွာင့္ယွက္ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ဒါဆုိ ရုိးရုိးသူငယ္ခ်င္းအေနနဲ႔ဘဲ ေနၾကတာေပါ့တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလိုဘဲ သူႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ေန႔မွာ က်ေနာ္ ေကာလင္းၿမိဳ့ကုိ သြားတယ္။ ေကာလင္းက အျပန္မွာ ဒိန္ခ်ဥ္တစ္ဗူး၀ယ္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ခဏအၾကာမွာ ၿပဳံးေမေရာက္လာတယ္။ ၿမဳ့ိျပန္လက္ေဆာင္ ဘာပါလာသလဲတဲ့။ က်ေနာ္လဲ ဒိန္ခ်ဥ္ပါလာတယ္ ေသာက္မလားဆုိေတာ့ ေသာက္မယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ ဒိန္ခ်ဥ္ဗူးထဲကုိ သူႀကီးမင္းေပးခဲ့တဲ့ေဆးလုံးကုိ ေခ်ထည့္ၿပီး ေမႊေႏွာက္လုိက္တယ္။ ၿပီးမွ ခြက္ထဲထည့္ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းစုိက္ၿပီး သူ႔ကုိ ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ (ၿပဳံးၾကည္ႏွင့္ၿပဳံးရီ)ေရာက္လာတယ္။ သူတုိ႔က ၿပဳံးေမကို အမ ဘာစားေနလဲ က်မတုိ႔ကုိလဲ နဲနဲေကၽြးဦးေလ ဆုိၿပီး သူ႔အမဆီကေန တစ္ဇြန္းစီ ယူစားလုိက္ၾကတယ္။ သူႀကီးမင္းေရ... အခုဆုိရင္ သူႀကီးမင္းရဲ့ ေဆးအစြမ္းေၾကာင့္ မေခ်ာသုံးေယာက္ ကုိယ္တစ္ေယာက္ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ"

"ဟာ... မင္း အဲဒီလုိ လုပ္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဖူးေလ။ ဒီေဆးက သစၥာႏွင့္အလုပ္လုပ္ရတာ။ သစၥာမရွိရင္ ခုိက္တတ္တယ္။ တစ္ေယာက္ဆုိ တစ္ေယာက္ထဲဘဲ ျဖစ္ရမယ္"

"ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က ဇြတ္ျဖစ္ေနတယ္"

"ဒါနဲ႔ ... မင္း သူတုိ႔နဲ႔ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးေတြ ျဖစ္ၿပီးၿပီလား"

"ဒါကေတာ့ ထိန္းပါတယ္ သူႀကီမင္းရယ္။ ဘယ္သူႏွင့္မွ ဘာမွ အဲဒီအဆင့္မေရာက္ေသးပါဘူး"

"ဒါဆုိ အခ်ိန္မီေသးတယ္။ မင္း ရွင္းရွင္းသာေျပာ။ သူတုိ႔ ညီအမ သုံးေယာက္ထဲက ဘယ္သူႏွင့္လက္ထပ္မွာလဲ"

"ရွင္းေနတာဘဲ သူႀကီးမင္းရယ္။ က်ေနာ္က ၿပဳံးေမကုိဘဲ ခ်စ္တာပါ"

"ဒါဆုိ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကုိ မင္းအဆက္ျဖတ္ရမယ္"

"သူတို႔က ဇြတ္ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ"

"အဲဒီအတြက္မပူနဲ႔။ မင္းျပတ္ႏုိင္သလားဘဲေျပာပါ"

"သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပတ္ႏုိင္ရင္ က်ေနာ့္ဘက္က ျပတ္ႏုိင္ပါတယ္ သူႀကီးမင္း"

"ေအး ဒါဆုိေကာင္းၿပီ။ သြား အခုခ်က္ခ်င္း ေခြး က်င္စြယ္ ငါးပင္ႏွင့္ ေၾကာင္မုတ္ဆိတ္ ငါးပင္ ရွာလာခဲ့"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီးမင္း"

ထြန္းေဖတစ္ေယာက္ ေခြးက်င္စြယ္ႏွင့္ေၾကာင္မုတ္ဆိတ္တုိ႔ကုိ ရွာရန္ ထြက္ခြါသြားေလ၏။ ႏွစ္နာရီခန္႔အၾကာ၌ အရွာခုိင္းလုိက္သည့္ ပစၥည္းတုိ႔ႏွင့္အတူ ျပန္ေရာက္လာေလ၏။

"ကဲ... အဲဒါေတြကုိ ဒီသံဆုံထဲ ထည့္ၿပီးသား ေထာင္းေပေတာ့"

ေခြးက်င္စြယ္ႏွင့္ေၾကာင္မုတ္ဆိတ္တုိ႔ကုိ ေရာေထာင္းၿပီး အမႈန္႔ပုံစံျဖစ္သြားသည့္အခါ ပ်ားရည္ တစ္စက္ေလာက္ခ်ၿပီး လုံးလုိက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိအလုံးေသးေသးေလးကုိ ထြန္းေဖအား ေပးလုိက္၏။

"အဲဒီေဆးႏွင့္ (အရင္ေဆးလုိဘဲ) ရင္ညြန္႔ကေသြးႏွင့္ ေရာစပ္ၿပီး ၿပဳံးၾကည္ႏွင့္ၿပဳံးရီကုိ တစ္နည္းနည္းနဲ႔သာ ေကၽြးေပေတာ့။ ဒါဆုိရင္ သူတုိ႔ဘာသာ ေနာက္ဆုတ္သြားလိမ့္မယ္။ ဒီအတုိင္းဆက္ေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မင္းအတြက္ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တယ္။ အဲဒီေဆးက သစၥာမရွိရင္ တကယ္ခုိက္တတ္တယ္"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီးမင္း"
....


ေနာက္ တစ္လခန္႔အၾကာ၌ သူႀကီးကုိကိုေမာင္အိမ္သုိ႔ ထြန္းေဖ၏ ညီေတာ္ေမာင္ ထြန္းေ၀ ေရာက္လာ၏။ ထြန္းေဖမ်ား တစ္ခုခုျဖစ္သြား၍ လာေရာက္အေၾကာင္းၾကားေလသလားဟု သူႀကီးကုိကိုေမာင္ ေတြးေနမိ၏။

"ဟာ .. ထြန္းေ၀ႀကီးပါလား။ ဘာအေၾကာင္းထူးမ်ားရွိလုိ႔လဲ။ အကိုေတာ္ ထြန္းေဖကိစၥလာတာထင္တယ္"

"မဟုတ္ပါဘူး သူႀကီးမင္းရ"

"ဒါျဖင့္ ထြန္းေဖတစ္ေယာက္ ၿပဳံးေမနဲ႔ အဆင္ေျပရဲ့လား မသိဘူး"

"အဆင္ေျပတာမွ လြန္ေရာဘဲ သူႀကီးမင္းေရ"

"ၿပဳံးၾကည္ႏွင့္ၿပဳံးရီကိစၥကေကာ"

"သူႀကီမင္းရဲ့ ေဆးအစြမ္းေတြေၾကာင့္ အားလုံးကြက္တိဘဲတဲ့။ ၿပဳံးၾကည္ႏွင့္ ၿပဳံးရီလဲ ပုံမွန္အတုိင္းျဖစ္သြားၿပီတဲ့။ ၿပဳံးေမႏွင့္ေတာင္ သီတင္းကၽြတ္ရင္ လက္ထပ္ေတာ့မယ္တဲ့"

"မဂၤလာသတင္းပါဘဲ။ ဒါနဲ႔ မင္းကေကာ ဘာကိစၥမ်ားရွိလုိ႔ ဒီကို လာခဲ့တာလဲ"

"အဲဒါ ေျပာမလုိ႔ဘဲ သူႀကီးမင္းေရ"

"ထြန္းေဖလုိဘဲ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့သူက ျပန္မႀကိဳက္ဘူး ျဖစ္ေနတာလား"

"ဘယ္ကလာ သူႀကီးမင္းရာ။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ေကာင္မေလးဆီကေတာင္ ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ အေျဖကို ရၿပီးပါၿပီ"

"ဒါျဖင့္ ဘာကိစၥအထူးလုပ္စရာရွိေသးလုိ႔လဲ"

"သူႀကီး ဟုိသီခ်င္း ၾကားဖူးလား မသိဘူး"

"ဆုိစမ္းပါဦး"

"ေမႊးေမႊးေပးမယ္ ႀကံတုိင္းကြယ္... လက္ကေလး သူကာတယ္... ခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္တယ္ ကုိကိုရဲ့ ဒီလုိ မလုပ္န႔ဲ ... ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေလ"

"ၾကားဖူးသားဘဲ"

"အခုလဲ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနတယ္ သူႀကီးမင္းရယ္။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူက ရြာေျမာက္ပုိင္းက ဦးဖုိးကံသမီး မေခ်ာပါ။ သူႀကီးမင္း သိမွာပါ။ က်ေနာ္ ေမႊးေမႊးေပးမယ္ ႀကံတုိင္း သူကအၿမဲေျပာတယ္။ လက္မထပ္မခ်င္း အသားကုိ လာမထိနဲ႔။ ပါးက်ိဳးသြားမယ္။ ငါ့ကို ဘယ္လုိ မိန္းခေလးအမ်ိဳးအစား ေအာက္ေမ့လုိ႔လဲတဲ့"

"ေဟ.. အဲဒီလုိလား"

"ဟုတ္တယ္ သူႀကီးမင္း။ အဲဒီကိစၥကို အကိုထြန္းေဖကုိ ေျပာျပလုိက္ေတာ့ သူႀကီးမင္းက အကူအညီေပးႏုိင္ပါလိမ့္မယ္၊ သူႀကီးမင္းဆီ သြားၿပီး အကူအညီသြားေတာင္းပါ လုိ႔ သူကေျပာတယ္၊ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ဒီကိုလာခဲ့တာပါ"

"ေအာ္... လက္စသတ္ေတာ့ ဒီလုိကိုး။ ဒီကိစၥက ငွက္ေပ်ာသီးအခြံႏႊာတာထက္ေတာင္ လြယ္ပါပေကာလား ေမာင္ထြန္းေ၀ရယ္"

"အားကုိးပါတယ္ သူႀကီးမင္း၊ လမ္းညြန္ေပးပါ"

"တစ္ပတ္မွာ ၇ ရက္ရွိတယ္။ တစ္ရက္စီမွာ မိန္းခေလးေတြရဲ့ အခ်စ္စိတ္ေတြက သူတုိ႔ကိုယ္ခႏၶာတစ္ေနရာစီမွာ တည္ရွိတယ္။ အဲဒီ သူတုိ႔ရဲ့ အခ်စ္စိတ္တည္ရွိတဲ့ ေနရာကုိ ေမႊးေမႊးေပးလုိက္ရင္ ေမာင့္ရင့္ကုိ ေမာင္က်န္ တစ္တုိ႔တစ္တုိ႔ လုိ႔ေတာင္ သူတုိ႔ေျပာေနလိမ့္ဦးမယ္"

"ရွင္းျပပါဦး သူႀကီးမင္း"

"ဟုတ္ၿပီ။ ေသခ်ာမွတ္ထား။ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ဆုိရင္ မိန္းခေလးေတြရဲ့ အခ်စ္စိတ္က လည္တံမွာ တည္တယ္။ တနလၤာေန႔မွာ ဆုိရင္........???? အဂၤါေန႔မွာ ဆုိရင္????... (ပ)... စေနေန႔မွာ ဆုိရင္ လက္ေခ်ာင္းအဖ်ားေလးေတြမွာ တည္ရွိတယ္"

"သူႀကီးမင္းရယ္။ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ထပ္ေျပာပါဦး"

"ကဲ ကဲ ပုိၿပီး မွတ္မိလြယ္ေအာင္ သွ်တၱရေပါင္းခ်ဳပ္က်မ္းႀကီးထဲက လကၤာတစ္ပုဒ္ကို မင့္ကုိ ေပးလုိက္မယ္။ အဲဒါကုိသာ အလြတ္က်က္မွတ္ထားေပေတာ့"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီးမင္း"

သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွ လကၤာတစ္ပုဒ္ကုိ ထြန္းေ၀အား ေရးမွတ္ေစေလ၏။

ေန႔အလုိက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ အခ်စ္စိတ္တည္ေနရာ (အမ်ိဳးသားမ်ား Select ေပးၿပီးဖတ္ပါ၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေက်ာ္ဖတ္ပါ :D )
ေႏြလည္ လာရင္၊
အဂၤါမွာခ်က္၊ ဟူးမွာမက္၊
ၾကြက္မွာေက်ာက္ကုန္း၊ ပူးဆံထုံး၊
အဆုံးစေန၊ လက္ဖ်ားေန။

"ေရးမွတ္ၿပီးသြားၿပီလား"

"ဟုတ္ကဲ့ ၿပီးသြားပါၿပီ"

"ကဲ... အဲဒီလကၤာထဲကအတုိင္းသာ ၾကည့္ၾကပ္ၿပီး မင့္ခ်စ္သူကုိ ေမႊးေမႊးေပးေပေတာ့။ စိတ္ခ်။ ငါ အာမခံတယ္။ သူ မင္းကို ျငင္းမလြတ္ေစရဘူး"

"ဟုတ္ကဲ့။ ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္ သူႀကီးမင္း။ သြားလုိက္ပါဦးမယ္"

ထုိကဲ့သုိ႔ လကၤာကို ေရးမွတ္ၿပီး ထြန္းေ၀သည္ ျပန္ရန္ ဟန္ျပင္လုိက္၏

"ေဟ့ေကာင္... သိပ္မေလာနဲ႔။ ေနဦး။ ေျပာစရာတစ္ခုရိွေသးတယ္။ ပုိၿပီးအစြမ္းထက္ေအာင္ သူႏွင့္မင္း စကားေျပာတဲ့အခါမွာ ေဆာင္းပုိင္းကာလဆုိရင္ သူ႔ရဲ့ ေျမာက္ဘက္အရပ္ကေနၿပီး စကားေျပာပါ။ ေႏြႏွင့္မုိးကာလဆုိရင္ သူ႔ရဲ့ ေတာင္ဘက္အရပ္ကေနၿပီး စကားေျပာပါ"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"

"မင္းကလဲ တုံးရန္ေကာ။ က်ားအႏွ႔ံေပးတာကြ၊ က်ားအႏွ႔ံေပးတာ။ ေခြးေတြေတာင္မွ သူတုိ႔သခင္ရဲ့အႏွ႔ံကုိ ေသခ်ာမွတ္ၿပီး သခင္ကုိ အေသစြဲလန္းေနၾကတာကလား။ မိန္းခေလးေတြလဲ အဲဒီလုိဘဲကြ။ သူတုိ႔ခ်စ္သူရဲ့ အႏွံ႔ကို အရူးအမူးစြဲလန္းတတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းကုိ က်ားႏွံ႔ေပးခုိင္းတာ။ ဒါမွ မင့္ကိုယ္ရနံ႔ကုိ သူယဥ္ပါးလာမွာ။ ေဆာင္းကာလဆုိရင္ ေျမာက္ျပန္ေလတုိက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ရဲ့ ေျမာက္ဘက္အရပ္မွာ မင္းေနရင္ မင့္အႏွ႔ံကုိ သူ ရွဴမိမယ္။ ေႏြႏွင့္မုိးကာလဆုိရင္ေတာ့ ေတာင္ျပန္ေလတုိက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာဆုိရင္ စကားေျပာတဲ့အခါ မင္းက သူ႔ ရဲ့ေတာင္ဘက္အရပ္မွာ ေနရမယ္။ ရွင္းၿပီလား"

"မွတ္သားေလာက္ပါေပတယ္ သူႀကီးမင္း။ ဟုိ သီခ်င္းကုိေတာင္ ေျပးသတိရမိလုိက္ေသးတယ္။ ေလညာရပ္က အခ်စ္ ဆုိတာကိုေလ"

"ခြြီးမွဘဲ။ မင္းကေတာ့... လုပ္ေတာ့မယ္"

ေမာင္ထြန္းေ၀တစ္ေယာက္ သူလုိခ်င္သည့္နည္းစနစ္ကုိ ရရွိၿပီးေနာက္ သူႀကီးကိုကိုေမာင္ကို ႏႈတ္ဆက္ အရုိေသေပးကာ ျပန္သြားေလေတာ့၏။
....


၀ါလကင္းလြတ္ သီတင္းကၽြတ္လသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလၿပီ။ ျမန္မာ့ရုိးရာအတုိင္း သီတင္းကၽြတ္သည့္အခါ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲေလ့ရွိၾက၏။ တုံးဖလားရြာ၌လည္း ေစ်းဦးေပါက္ မဂၤလာပြဲ ႏွစ္ပြဲရွိေလ၏။ ထြန္းေဖႏွင့္ၿပဳံးေမ၊ ထြန္းေ၀ႏွင့္မေခ်ာတုိ႔၏ မဂၤလာပြဲမ်ားပင္တည္း။ ထြန္းေဖက သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ ႏွစ္ရက္ေန႔၊ ထြန္းေ၀က သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ ၇ ရက္ေန႔၊ ညီအကုိ ႏွစ္ေယာက္ အသီးသီးမဂၤလာေဆာင္ၾကေလ၏။ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္လည္း သူတုိ႔ညီအကုိႏွစ္ေယာက္၏ မဂၤလာပြဲတုိ႔၌ အဘိသိက္သြန္းေပးေလ၏။ သစၥာရွိရွိ လက္ထပ္ၾကေသာ သူတုိ႔ညီအကုိ ႏွစ္ေယာက္ကုိလည္း စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးေနမိ၏။

ရပ္ရြာထုံးစံအရ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ တစ္အိမ္ထဲ၌ စုံဂဏန္း ပြဲမ်ား မလုပ္ေကာင္း၊ မဂဏန္းပြဲသာ လုပ္ေကာင္းသည္ဟု အယူရွိၾက၏။ ဥပမာ။ တစ္ႏွစ္အတြင္း တစ္အိမ္ထဲ၌ ႏွစ္ပြဲ၊ ေလးပြဲ၊ ေျခာက္ပြဲ စသည္ျဖင့္ စုံဂဏန္း ပြဲမ်ား မလုပ္ေကာင္း၊ တစ္ပြဲ၊ သုံးပြဲ၊ ငါးပြဲ စသည္ျဖင့္ မဂဏန္းပြဲမ်ားကိုသာ လုပ္ေကာင္းသည္ဟု ဆုိလုိ၏။ ယခု ေမာင္ထြန္းေဖတုိ႔အိမ္၌ ညီအစ္ကုိ နွစ္ေယာက္လုံး မဂၤလာပြဲက်င္းပခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ပြဲ ျဖစ္ေန၏။ ထုိအတိုင္း မထားေကာင္းေပ။ သုံးပြဲျပည့္ေအာင္ လုပ္ရမည္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြာဦးေက်ာင္း၌ သူတုိ႔မိသားစုတစ္ေတြ ကထိန္ပြဲေတာ္ႀကီးကို သုံးပြဲေျမာက္ သုိက္သုိက္၀န္း၀န္း က်င္းပၾကေလေတာ့၏။

ရြာသူႀကီးကိုကုိေမာင္သည္လည္း မဂၤလာပြဲမ်ားအျပင္ ကထိန္ပြဲေတာ္ကုိပါ က်င္းပၾကသည့္ ထြန္းေဖ ထြန္းေ၀တုိ႔၏ လုံ႔လ၀ီရိယႏွင့္ သူတုိ႔ မိသားစုတုိ႔၏ သဒၶါတရားကို ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္းျပဳလုပ္ကာ သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚေနမိေလေတာ့၏။ ။


မွတ္ခ်က္။
တုံးဖလားရြာသူႀကီးကိုကိုေမာင္ ဘိလပ္သုိ႔ေရာက္ၿပီး ပရႏၷ၀ါေဆး၊ ထိကရုံးႏွစ္ပါးေဆး၊ ပီယေဆးအစြမ္းႏွင့္ အခ်စ္နည္းစနစ္တုိ႔ နာမည္ႀကီးသြားေသာေၾကာင့္ ဘိလပ္ရွိ အခ်စ္ဒုကၡသည္မ်ား (က်ားက်ားမမ) မၾကာမၾကာလာေရာက္ အကူအညီေတာင္းၾက၏။
တစ္ခ်ိဳ ့သူေတြကလည္း တယ္လီဖုန္းျဖင့္ လွမ္းမွာၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ ့ သူေတြက်ေတာ့ လူႀကဳံျဖင့္ မွာၾကားၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အားလုံးအဆင္ေျပေစရန္ သူႀကီးကိုကိုေမာင္သည္ ၄င္းေဆးတုိ႔ကို ေဖာ္စပ္ၿပီး မွာၾကားသူတုိ႔အား Special delivery, First class delivery, Second class delivery, Free delivery ႏွင့္ Royal mail delivery စနစ္တုိ႔ျဖင့္ အဆင္ေျပသလုိ ပုိ႔ေပးေနေလေတာ့၏။ အခေၾကးေငြမယူဘဲ ေစတနာသက္သက္ျဖင့္ အခမဲ့ ကူညီျခင္းျဖစ္၏။ မွာၾကားလုိသူတုိ႔သည္ (သို႔မဟုတ္) စုံစမ္းလုိသူတုိ႔သည္ က်ားမမေရြး kokomaung.uk@gmail.com သုိ႔လည္းေကာင္း၊ ဘိလပ္အတြင္းမွ ႏွလုံးသားလမ္းေၾကာင္း ကၽြန္းခံေနသူတုိ႔သည္ ဖုံးနံပါတ္ ၀၇၇ ၂၉၇ ၅၅၈ ၇၇ သို႔လည္းေကာင္း အုိဗာဆီးမွ ၀ါသနာရွင္မ်ားသည္ ၀၀၄၄ ၇၇ ၂၉၇ ၅၅၈ ၇၇ သုိ႔လည္းေကာင္း ဆက္သြယ္၍ အလြယ္တကူ မွာယူႏုိင္ရန္ စီစဥ္ေပးလ်က္ ရွိေနေလေတာ့၏။ သုိ႔ေသာ္ ရဟန္း သာမေဏ သီလရွင္ အိမ္ေထာင္သည္ ဟုိမုိဆက္ရႊယ္ လစ္စ္ဘီယံ ႏွင့္ အခ်စ္ကိစၥ၌ သစၥာမဲ့တတ္သူမ်ားအား လုံး၀ (လုံး၀) မပုိ႔ေပးပါ ဟု သူႀကီးကုိကိုေမာင္ စည္းကမ္းထုတ္ထားေလ၏။ :D :D :D

....

အိမ္ေထာင္ေရးကုထုံး

တုံးဖလားရြာသူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ စိတ္အညစ္ႀကီးညစ္ေနေလ၏။ သူႀကီးတာ၀န္သည္ ရပ္ရြာသာယာေရးႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာ၀န္သာျဖစ္သင့္၏ဟု သူေတြးေန၏။ ယခုမူ ဘာအေရးျဖစ္ျဖစ္ သူႀကီးကုိကုိေမာင္တာ၀န္သာ ျဖစ္ေနေလ၏။ ရာဇ၀တ္မႈခင္းကိစၥမွစ၍ ကေလးေပါက္စ ၀မ္းခ်ဳပ္သည့္ကိစၥထိ ပါ၀င္ေနရေလ၏။ ေခါင္းမူးေခါင္းကုိက္ျဖစ္ေနလား၊ ကုိကိုေမာင္ဆီသြား။ ၀မ္းေလ်ာ၀မ္းကိုက္ျဖစ္ေနလား ကုိကုိေမာင္ဆီသြား စသည့္ တုံးဖလားမုိတုိမ်ားစြာပင္ ေပၚေပါက္လ်က္ ရွိေနေခ်ေတာ့၏။

ထုိသုိ႔ေသာ အေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ ေဆးမီးတုိနည္းမ်ားစြာအား ေသခ်ာေလ့လာသမႈ ျပဳေနရေလ၏။ ရာဇသတ္၊ ဓမၼသတ္က်မ္းမ်ားအျပင္ ဥတုေဘာဇနက်မ္း၊ မီးဖုိေခ်ာင္မွေဆးစြမ္းေကာင္းမ်ားအမည္ရွိေသာက်မ္း၊ ေဘသဇၨဒီပနီေဆးက်မ္း၊ သွ်တၱရေပါင္းခ်ဳပ္က်မ္း၊ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းက်မ္း၊ သိဒၶိေပါင္းခ်ဳပ္က်မ္း စသည့္ က်မ္းစာအုပ္မ်ားအား ေသခ်ာဖတ္ရႈေလ့လာၿပီး ေကာင္းႏုိးရာရာအခ်က္အလက္တုိ႔ကို မွတ္စုအျဖစ္ ထုတ္ႏႈတ္ေရးထားရေလေတာ့၏။ တာ၀န္ႀကီးမွားလြန္း၍ မည္မွ်ပင္ ပင္ပန္းၿပီး စိတ္ညစ္ရသည္ျဖစ္ေစ မိမိေဆာင္ရြက္ေပးလုိက္သည့္ကိစၥမ်ား အဆင္ေျပသည္ဟု ၾကားသိရလွ်င္မူ သူႀကီးကိုကိုေမာင္တစ္ေယာက္ ပီတိစားၿပီး အားရွိေနေလ၏။

တစ္ေန႔တြင္ ရပ္ရြာတြင္းမွ ေမာင္ပုတစ္ေယာက္ သူႀကီးကုိကုိေမာင္အိမ္သုိ႔ အေၾကာင္းတစ္ခုျဖင့္ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ သူ႔ပုံစံၾကည့္သည္မွာ ခုနစ္ရက္ခန္႔ အစာေရစာ မစားထားရသည့္ပုံစံမ်ိဳး လိမ္ပိန္ပိန္ျဖစ္ေန၏။ အားကုိးပါရေစ ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ေပါက္သည့္ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္ကုိ အားကိုးတႀကီး ၾကည့္ရႈေနေလ၏။ သူႀကီးကုိကိုေမာင္က အလုိက္သိစြာ စကားလမ္းေၾကာင္းေပးလုိက္၏။

"ကဲ ေမာင္ပုေရ... ဆုိစမ္းပါဦးဗ်။ ဘာကိစၥေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီး က်ေနာ္ ဘာအကူအညီေပးရမလဲ"

"က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရး မသာယာဘူးဗ်ာ။ မိန္းမက ပူညံပူညံနဲ႔ ညဘက္ဆုိ ေကာင္းေကာင္းကုိ အိပ္လုိ႔မရဘူး"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဗ်။ စီးပြါးေရးအဆင္မေျပလုိ႔လား"

"မဟုတ္ပါဘူး သူႀကီးမင္း"

"ဒါျဖင့္ အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္မႈျဖစ္ေနလုိ႔လား"

"မဟုတ္ပါဘူး သူႀကီးမင္း။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ စီးပြါးေရး လူမႈေရး က်န္းမာေရး အားလုံးအဆင္ေျပပါတယ္"

"ခင္မ်ားဟာက ဘယ္လုိႀကီးလဲဗ်။ ရွင္းရွင္းေျပာစမ္းပါဦး"

"သူႀကီးမင္းရယ္ ေျပာရမွာေတာ့ ရွက္စရာႀကီးဗ်ာ။ က်န္တဲ့ကိစၥ အားလုံးအဆင္ေျပပါတယ္။ ဟုိကိစၥတစ္ခုဘဲ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာ"

ထုိကဲ့သုိ႔ေျပာၿပီး ေမာင္ပုမ်က္ႏွာႀကီး နီတက္လာသည္ကုိေတာ့ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သတိထားမိလုိက္၏။

"ဘာကိစၥတုန္းဗ်။ က်ေနာ္နားမလည္ဘူး။ တဲ့တုိးႀကီးသာ ေျပာခ်လုိက္စမ္းပါဗ်ာ"

သူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ တုံးအလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ လူပ်ိဳလူလြတ္ႀကီး ျဖစ္ေနပုံေပၚ၏။ အေရးအရာကိစၥအ၀၀တုိ႔၌ ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္သည့္သေလာက္ ေမာင္ပုကိစၥကိုမူ ယခုထက္ထိ သေဘာမေပါက္ေသးေပ။

"ဟာဗ်ာ...ေျပာရမွာ ခက္ေနတယ္"

ေမာင္ပုသည္ ေခါင္းကုိ တြင္တြင္ႀကီး ကုတ္ေနေလေတာ့၏။

"ဒီမွာ ေမာင္ပု။ ဒီေနရာမွာ ခင္မ်ားႏွင့္က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတယ္။ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ခင္မ်ားလဲ ေယာက်္ား က်ေနာ္လဲ ေယာက်္ားဘဲ။ ဘာမွရွက္စရာမလုိဘူး။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသာေျပာပါ။ အျဖစ္မွန္ကုိ သိမွ က်ေနာ္ ကူညီလုိ႔ရမွာေပါ့"

ေမာင္ပုမ်က္ႏွာ ၀င္းလက္လာ၏။ တက္ၾကြမႈ အရိပ္အေရာင္ကုိ ေတြ႔ရ၏။ အားတက္သြားပုံေပၚ၏။

"ဒီလုိဗ်ာ။ က်ေနာ့္မိန္းမႏွင့္အတူအိပ္ခ်င္စိတ္ကုန္ေနတယ္ဗ်။ အဲဒါ သူႀကီးမင္းဆီမွာ ဘာေဆးညာေဆးေလးမ်ား ရွိမလားလုိ႔ လာအကူအညီေတာင္းတာ"

ယခုမွပင္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ အျဖစ္မွန္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းႀကီး သိသြားေပေတာ့၏။ အနာသိရင္ေတာ့ ေဆးရွိရမွာေပါ့ ဟူသည့္ လက္စြဲအတိုင္း အနာနဲ႔ သင့္ေလ်ာ္သည့္ ေဆး၀ါးတုိ႔ကုိ ညွိယူရန္ သူႀကီးကိုကိုေမာင္ စဥ္းစားခန္း ဖြင့္ေနေလ၏။

"ေဟာဗ်ာ။ ခင္မ်ားက အိမ္ေထာင္ေရးမသာယာဘူးတာေျပာတယ္ ကေလးက်ေတာ့ ေလးေယာက္ေတာင္ရွိေနၿပီ။ ဒီၾကားထဲ အဆစ္ အမႊာပူးပါ ပါလုိက္ေသး"

"အဲဒီေလာက္ ကေလးေတြေမြးၿပီးလို႔ ဆုိက္ကုိအရ စိတ္မပါေတာ့တာလဲ ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့ သူႀကီးမင္း"

"ေအးဗ်ာ... ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္စီစဥ္ၾကတာေပါ့။ ခဏေလးေစာင့္ပါ။ က်ေနာ္ မွတ္စုစာအုပ္သြားရွာလုိက္ဦးမယ္"

ထုိကဲ့သုိ႔ေျပာၿပီး သူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ စာမ်က္ႏွာ တစ္ေသာင္းခန္႔ရွိသည့္ န၀မေျမာက္ မွတ္စုစာအုပ္ႀကီးကုိ ဧည့္ခန္းအတြင္းရွိ စာအုပ္ဗီဒိုထဲက ထုတ္ယူခဲ့ေလ၏။ မွတ္စုစာအုပ္ကုိ အကၡရာစဥ္အလုိက္ျဖင့္လည္းေကာင္း အေၾကာင္းအရာအစဥ္အလုိက္ျဖင့္လည္းေကာင္း ေသခ်ာျပဳစုထားသည့္အတြက္ သိခ်င္သည့္အေၾကာင္းအရာတုိ႔ကုိ ခဏအတြင္း ရွာေဖြေတြ႔ရွိႏုိင္ေလ၏။ မွတ္စုစာအုပ္ကိုပင္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္စြယ္စုံက်မ္း ဟူ၍ နာမည္ေပးထား၏။ အင္ကာတာ၊ ဘရိတနိကာ၊ ၀ီကီစသည့္ စြယ္စုံက်မ္းတုိ႔ထက္ ပို၍အေၾကာင္းအရာစုံလင္သည့္ တုံးဖလားရြာျဖစ္ စြယ္စုံက်မ္းဟူ၍ ဆုိရေလာက္ေအာင္ ဣစၦာသယမွတ္စုစာအုပ္ႀကီးပင္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့၏။

လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြါးေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး စသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားအျပင္ တုံးဖလားရြာအတြင္းရွိ ရြာသူရြာသားမ်ားအာလုံး၏ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီအေၾကာင္းအရာတုိ႔ကုိပါ မွတ္စုစာအုပ္ႀကီးအတြင္း၌ ေသခ်ာစာရင္းျပဳစုမွတ္သားထားေလ၏။ ကႀကီးအကၡရာပါရွိသည့္မာတိကာအကၡရာစဥ္၌ ကုိကုိေမာင္ ဟူေသာနာမည္မ်ိဳး၊ မ အကၡရာပါရွိသည့္ မာတိကာအကၡရာစဥ္၌ ေမာင္ပုဟူေသာနာမည္မ်ိဳးတုိ႔ကုိ အစီအစဥ္တက်မွတ္သားထား၏။
ဥပမာ။
က ကုိကုိေမာင္= ရြာသူႀကီး၊ လူပ်ိဳႀကီး၊ ၁၉၈၂ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၀ ရက္ အဂၤါေန႔တြင္ေမြးဖြားသည္ (ပ) ယခုလက္ရွိ တုံးဖလားရြာသူႀကီးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနဆဲ ဟုလည္းေကာင္း၊
မ ေမာင္ပု= ၁၉၇၉ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၈ ရက္ ေန႔တြင္ေမြးဖြား၊ မၾကည္တင္၏ေယာက်္ား၊ ကေလး ၄ ေယာက္တုိ႔၏ အေဖ ဟုလည္းေကာင္း စသျဖင့္ စသျဖင့္ အေသးစိပ္မွတ္သားထားေလ၏။

ထုိ ကုိကုိေမာင္စြယ္စုံက်မ္း ေခၚ အတြဲဆက္မွတ္စုစာအုပ္ႀကီးမ်ားကုိ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ အပ္ပဒိတ္လုပ္ေပးရ၏။ ျပန္လည္ျဖည့္စြက္ခ်က္တုိ႔ကို ထပ္ပုိးေပး၏။ ထူးျခားျဖစ္စဥ္မ်ားကုိ ထည့္စြက္ေပး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိမွတ္စုစာအုပ္မ်ားသည္ အေကာင္းဆုံး ရက္ဖရင့္စာအုပ္ႀကီးအသြင္ကုိ ေဆာင္ေနေလေတာ့၏။

သူႀကီးကုိကုိေမာင္သည္ ဗီဒုိထဲမွ ထုတ္ယူလာသည့္ န၀မေျမာက္ မွတ္စုစာအုပ္ႀကီးကုိ လွန္ေလာေဖြရွာလိုက္သည့္အခါ စာမ်က္ႏွာ ၅၁၈ ၌ အိမ္ေထာင္သည္တုိ႔အတြက္ အလြန္တန္ဖုိးရွိေသာ အိမ္ေထာင္သာယာေရးေဆးမီးတိုႀကီးကုိ ေတြ႔ရွိေလ၏။ ထုိေဆးမီးတုိႀကီးကုိ ကာမသိဒၶိသွ်တၱရေပါင္းခ်ဳပ္က်မ္းႀကီးထဲက ကူးယူထားျခင္းျဖစ္၏။

"ကဲ.. ေမာင္ပုေရ... ေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္းေတာ့ ေတြ႔ၿပီဗ်။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေဆးကုိ ခင္မ်ားဖာသာ စီရင္ရမယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ နည္းစနစ္ဘဲေပးဖုိ႔ တတ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေဆးမီးတုိ မွတ္စုကုိ ခင္မ်ားေရးမွတ္သြားေပေတာ့။ ေရာ့.. ဒီမွာ စာရြက္အလြတ္ႏွင့္ခဲတံ။ ေဟာဒီ စာမ်က္ႏွာ ၅၁၈ ဒုတိယအပုိဒ္ကစၿပီး ေရးမွတ္ေပေတာ့"

ဟူ၍ေျပာကာ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ သူ၏မွတ္စုအတြင္းရွိ အိမ္ေထာင္သာယာေရးေဆးမီးတုိႀကီးကုိ ေမာင္ပုအားေရးမွတ္ေစေလေတာ့၏။ အလြန္တန္ဖုိးရွိလွသည့္ ေဆးမီးတုိႀကီးမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ေလ၏။
မွတ္ခ်က္။ ထုိမွတ္စုသည္ ဂါမၼေဒါသသင့္စရာမ်ားပါရွိပါေသာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား လုံး၀ (လုံး၀)မဖတ္ရ။ အမ်ိဳးသားမ်ား ဥာဏ္ရွိသလုိ ဖတ္ႏုိင္သည္။

(အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္အားေဆး)
ပရံန၀ါ၊ ပါးပါးလႊာ၊ သကာပ်ားႏွင့္ဖက္။
ဒန္႔သလြန္ပြင့္၊ အုန္းဆံရင့္၊ အသင့္ညီေအာင္ခ်က္။
တစ္ေန႔သုံးခါ၊ မင္းရာဇာ၊ မၾကာမွန္မွန္လ်က္။
ေမာင္းမတစ္ေထာင္၊ ေတြ႔မေရွာင္၊ ေစ့ေအာင္အကုန္ႏွက္။

"အားလုံးေရးမွတ္ၿပီးသြားၿပီလား"

"ၿပီးသြားပါၿပီ သူႀကီးမင္း"

"ဒါျဖင့္ တစ္ခါတည္းဘဲ ခင္မ်ားအမ်ိဳးသမီးအတြက္ အသုံးျပဳဖုိ႔ ေဆးမီးတုိပါ ေပးလုိက္မယ္။ ေနာက္လဲ လာေတာင္းမွာခ်င္း အတူတူ တစ္ခါထဲသာ ေရးမွတ္သြားေပေတာ့"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီးမင္း"

"အဲဒီ စာမ်က္ႏွာမွာဘဲ စာပုိဒ္ ၄ ပိုဒ္ေျမာက္က စၿပီး ေရးမွတ္လုိက္ပါ"

ေမာင္ပုသည္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္ ညြန္ျပသည့္ မွတ္စုကို ေခါင္းငံု႔ၿပီး ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ လုိက္မွတ္ေနေလေတာ့၏။
မွတ္ခ်က္။ ထုိမွတ္စုသည္လည္း ဂါမၼေဒါသသင့္စရာမ်ားပါရွိပါေသာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား လုံး၀ (လုံး၀)မဖတ္ရပါ။ အမ်ိဳးသားမ်ားမွာမူ ဥာဏ္ရွိသလုိ ဖတ္ႏုိင္သည္။

(အမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ လိမ္းေဆး)
ထိကရုံးႏွစ္ပါး၊ က်ပ္စီထား၊ ေမွ်ာ့ကားတစ္ေကာင္လုံး။
ေရဖ်ံပဥၥာ၊ ေရာထည့္ကာ၊ ေနမွာ အေတာင့္လုံး။
အေပါက္က်ယ္လွ၊ ထုိမိန္းမ၊ လိမ္းပါ့သုတ္ပါ့ဦး။
အေပါက္ဟူက၊ ရွာမရ၊ ပဥၥပါပီရႈံး။

အိမ္ေထာင္သည္တုိ႔အတြက္ အလြန္႔အလြန္တန္ဖုိးရွိလွေသာ ေဆးမီးတုိႀကီးႏွစ္ခုကုိ လုိက္ေရးမွတ္ၿပီးေနာက္ ေမာင္ပုသည္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္ကုိ ရွိမခုိးရုံတမယ္ အရုိအေသျပဳၿပီး မွတ္စုစာရြက္ကို အက်ီ ၤအိတ္ကပ္ထဲ ေခါက္ထည့္ကာ သူ၏ ေနထုိင္သုိ႔ ရႊင္လန္းတက္ၾကြစြာ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးျဖင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္သြားေလေတာ့၏။

ေနာက္တစ္ေန႔မွစတင္ကာ ေမာင္ပုတစ္ေယာက္ ေဆးအညြန္းပါ အင္ဂရီဒီးယန္႔စ္အတုိင္း ေတာထဲသြား၍တစ္ဖုံ ေရအုိင္ထဲသြား၍တစ္မ်ိဳး ၿမဳိ့တက္ၿပီးပရေဆးဆုိင္ေျပး၀ယ္၍တစ္သြယ္ စသည့္ အိမ္ေထာင္သာယာေရး လုပ္ငန္းႀကီးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနေလေတာ့၏။ ေဆးေထာင္းသံ ေဆးႀကိတ္သံတုိ႔သည္လည္း သူ၏အိမ္၌ဆူညံေနေလ၏။ အိမ္ကျပင္၌ ေနလွန္းထားသည့္ ေဆးလုံးမ်ားကလည္း ေထာင္ပုံရာပုံပင္တည္း။

ရက္သတၱႏွစ္ပတ္ခန္႔အၾကာ၌ ေမာင္ပုတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ၿပဳံးရႊင္စြာျဖင့္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္အိမ္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ သူတုိ႔၏ လက္ထဲ၌လည္း ၿခံထြက္သီးႏွံမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ငွက္ေပ်ာသီး၊ လိေမၼာ္သီး၊ နာနတ္သီးစသည့္ သစ္သီး၀လံတုိ႔ကို ကုိင္ေဆာင္လာေလ၏။ ေမာင္ပုက မ်က္ႏွာနီနီႀကီး ျဖင့္ စတင္ေျပာဆုိလာေလ၏။

"ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ သူႀကီးမင္းရယ္။ သူႀကီးေပးခဲ့တ့ဲ ေဆးညြန္းအတုိင္း ေဖာ္စပ္လုိက္တာ။ ေဆးႏွစ္မ်ိဳးလုံး အရမ္းအသုံး၀င္ေနတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ အခုဆုိ က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရးသုခကို အျပည့္အ၀ ရရွိေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ တမင္တကာလာၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားလာေျပာတာပါ။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၿခံထြက္သစ္သီး၀လံေတြပါ။ လက္ခံေပးပါ သူႀကီးမင္း"

သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္လည္း မိမိေဆးအစြမ္း ထိေရာက္မႈရွိသည္ကုိ ႀကိတ္၀မ္းသာေနၿပီး ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔ႀကီး ျဖစ္ေနေလ၏။ ဘယ္လုိ ဘယ္ပုံအစြမ္းထိေရာက္မွန္းမသိေပမဲ့ သူတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးျဖင့္ လြန္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံရေလ၏။ သူတုိ႔လင္မယားျပန္သြားၿပီးေနာက္ သူတုိ႔လက္ေဆာင္ေပးထားခဲ့သည့္ သစ္သီး၀လံတုိ႔ကုိ သူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ ရြာဦးေက်ာင္းသြားၿပီး ဦးဦးဖ်ားဖ်ား အားလုံးလွဴဒါန္းလုိက္ေလ၏။

ထုိေဆးစြမ္းေကာင္းနည္းစနစ္ကုိ ေမာင္ပုသည္ တစ္ေယာက္ထဲႀကိတ္ခံစားစံစားမေနဘဲ အိမ္ေထာင္ေရးဒုကၡေရာက္ေနၾကသည့္ သူႏွင့္နီးစပ္ရာေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း လင္မယားစုံတြဲတုိ႔အား မွ်ေ၀ေပးလုိက္ေလ၏။ ထုိေဆြမ်ိဳးတုိ႔မွတစ္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းကာ တစ္ျခားသူတုိ႔အား ေ၀ငွေပးလုိက္ျပန္ေလ၏။ ဤမွ ထိုမွ မွ်ေ၀ေပးမႈတုိ႔ေၾကာင့္ ထုိေဆးစြမ္းေကာင္းအေၾကာင္းကုိ တုံးဖလားရြာတစ္ရြာလုံး အိမ္တုိင္းေစ့ သိရွိသြားၾကေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိေဆးေဖာ္ျခင္း ေဆးအမယ္ရွာေဖြျခင္း ၿမိဳ့တက္၍ပရေဆးဆုိင္သုိ႔သြားရျခင္း စသည္ျဖင့္ ရြာလုံးကၽြတ္ အလုပ္အရႈပ္ႀကီး ရႈပ္၍ ေနေခ်ေလ၏။ ေဆးအညြန္းစာရြက္ႀကီးၾကည့္ကာ ေဆးေဖာ္စပ္ျခင္းထက္ အလြတ္က်က္မွတ္၍ ေဖာ္စပ္ရသည္က ပုိ၍အခ်ိန္ကုန္သက္သာေၾကာင္း ေတြ႔ရွိၾကသည့္အခါ အထက္ပါ လကၤာတုိ႔ကုိ အိမ္တုိင္းေစ့ က်က္မွတ္ၾကေလေတာ့၏။

ဟုိဘက္အိမ္သြားလည္း ပရံန၀ါ၊ ပါးပါးလႊာ......၊ ထိကရုံးႏွစ္ပါး၊ က်ပ္စီထား... ဒီဘက္အိမ္သြားလည္း ပရံန၀ါ၊ ပါးပါးလႊာ...၊ ထိကရုံးႏွစ္ပါး၊ က်ပ္စီထား.. ေနရာတုိင္း၌ ပရံန၀ါ၊ ပါးပါးလႊာ...ႏွင့္ ထိကရုံးႏွစ္ပါး၊ က်ပ္စီထား.... ဟူသည့္ လကၤာရြတ္ဆုိက်က္မွတ္သံတုိ႔ကုိ တြင္တြင္ႀကီး ၾကားသိေနရေလေတာ့၏။ မိဘမ်ား က်က္မွတ္သံၾကား၍ သားငယ္ သမီးငယ္ေလးမ်ားသည္ပင္ ဘုမသိ ဘမသိ လုိက္က်က္မွတ္ၾကေလ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ကေလးအစ ေခြးအဆုံး ထုိေဆးေဖာ္စပ္နည္းလကၤာတုိ႔ကုိ အာဂုံရရွိၾကေလ၏။

တုံးဖလားရြာတြင္းရွိ ကေလးသူငယ္မ်ားကုိ သားေလး.... သမၺဳေဒၶ ဂါထာ အလြတ္ရလား ဟုေမးေသာအခါ၌ပင္ သမၺဳေဒၶ ဂါထာေတာ့ မရဘူး သူႀကီးမင္း၊ ပရံန၀ါ လကၤာေတာ့ရတယ္ ဟူ၍ ေျဖဆုိၾကသည့္ ကေလးေတြခ်ည္းျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ ထုိမွ်ထိ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထုိေဆးအစြမ္းသည္ ေပါက္ေရာက္ေအာင္ျမင္သြားေလ၏။ ကာလအတန္ၾကာသည့္အခါ အိမ္နံရံတုိ႔၌လည္းေကာင္း၊ စပါးက်ီနံရံတုိ႔၌လည္းေကာင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနံရံတုိ႔၌လည္းေကာင္း၊ စရပ္နံရံတုိ႔၌လည္းေကာင္း မီးေသြးခဲ (သုိ႔မဟုတ္) ေျမျဖဴခဲတုိ႔ျဖင့္ ကေလးမ်ားေရးျခစ္ထားသည့္ ပရံန၀ါ လကၤာႏွင့္ ထိကရုံးႏွစ္ပါး လကၤာတုိ႔ ေနရာယူေနၾကၿပီး အေဆာက္အဦမ်ား ညစ္ပတ္လ်က္ရွိေနေလေတာ့၏။

ပုိ၍ဆုိးသည္မွာ ရြာထဲမွ ကာလသားေခါင္းေဆာင္ ေဇာ္ထက္ဦးေဆာင္သည့္ တူရိယာအဖြဲ႔ပင္ျဖစ္ေလ၏။ ေက်ာက္စိမ္းတြင္းကအျပန္ ဘယ္လုိကဘယ္လို ၀ယ္ယူလာသည္မသိသည့္ ဂီတာ ေလး ငါးလက္ျဖင့္ ရပ္ရြာအတြင္းတြင္ ညစဥ္တီးခတ္ေအာ္ဟစ္ေနေလ၏။ ရုိးရုိးသီခ်င္းသီဆုိလွ်င္မူ ရွိေစဦးေတာ့။ ယခုသီဆုိေနသည္မွာ သူႀကီးကုိကိုေမာင္၏ မွတ္စုျဖစ္သည့္ ေဆးနည္းေဖာ္စပ္ပုံလကၤာတုိ႔ကုိ ပုံစံအသြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းကာ ေအာ္ဟစ္ေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္ေလ၏။ ပထမဦးဆုံး သူတုိ႔ ဟစ္ေအာ္ေနသည္မွာ သံခ်ပ္ထုိးၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။
ေရွ ့က တိုင္ေပးသူႏွင့္ ေနာက္ကလုိက္သူ ညီညီညာညာရွိလွေခ်၏။ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ပင္တည္း။

(မုိး မုိးလား ေမာင္တုိ႔..
ေလ ေလလားေမာင္တုိ႔..)

(ပရံန၀ါ ပါးပါးလႊာ....
သကာပ်ားႏွင့္ဖက္ၾကပါစုိ႔)

(ဒန္႔သလြန္ပြင့္ အုန္းဆံရင့္ကုိ ..
အသင့္ညီေအာင္ ခ်က္ၾကစုိ႔လား)

(တစ္ေန႔သုံးခါ မင္းရာဇာ..
မၾကာမၾကာ လ်က္ပါေစသား)

(ေမာင္းမတစ္ေထာင္ ေတြ႔မေရွာင္...
ေစ့ေအာင္အကုန္ (-)ၾကစုိ႔လား)

ေဟ့စိန္လား ေဟ့ျမလား
ေဟလာေမာင္တုိ႔ ၀ါးးးးးးး

ထုိကဲ့သုိ႔ သံခ်ပ္ထုိးျခင္းကိစၥကုိ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေအာ္ဟစ္ၾကၿပီးေနာက္ သံခ်ပ္၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ ငိုခ်ည္းရွည္ႀကီးကုိ ထပ္ၿပီးညီးၾကျပန္ေလ၏။

အမယ္မင္း ေျပာရေတာ့မယ္...
ပရံန၀ါကုိ ပါးပါးလႊာၿပီးေတာ့.... သကာပ်ားႏွင့္ဖက္ရမယ္.....
ဒန္႔သလြန္ပြင့္ကုိေလ... အုန္းဆံရင့္နဲ႔ေရာ.....ေရာ...ၿပီးေတာ့....အသင့္ညီေအာင္ခ်က္ရက္တယ္...............
ခ်က္ရက္တယ္မွ... ခ်က္ရက္တယ္ေလးးးး...
အမယ္မင္းးးးး.... ရက္စက္လွခ်ည္ရ့ဲ အရွင္မင္းဘုရား....ဘုရား.....ဘုရားးးးးးးးးး
ပုံေနာင္း ပုံေနာင္ ပုံေနာင္း ပုံေနာင္ (ပါးစပ္ဆုိင္းတီးသံ)


အိက္စ္ဇမ္းပယ္လ္ဇ္ထြန္းထြန္းတုိ႔ အဖြ႔ဲကုိ အားက်သည့္ အျခားကာလသားမ်ားကလည္း သူႀကီးကုိကိုေမာင္၏ ေဆးအစြမ္းလကၤာမွတ္စုကုိ ရက္ လုပ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကေလ၏။ ႀကဳံဖူးေပါင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဟူ၍ ဆုိရေလာက္ေပ၏။ ရႈစားၾကပါလွဲ႔။

ငါတုိ႔မွာေတာ့ပရံန၀ါ.... မင္းတုိ႔ကေတာ့ပါးပါးလႊာ......ေရာေမႊလုိက္ေပါ့ ပ်ားသကာ (ေရ ့... ေရ ့.... ေရ ့......)
ဒန္႔သလြန္ပြင့္အမာ...... အုန္းဆံရင့္ေႏွာကာ.......သင့္ေအာင္ခ်က္ေပါ့ ခ်စ္သူရာ...(ရုိ ့.... ရုိ ့.... ရုိ ့....)
တစ္ေန႔သုံးခါ... ငါတုိ႔ရဲ့ရာဇာ........ မၾကာမၾကာလ်က္ေပါ့တစ္ခါ...( အု... အု... အူးယား..)


ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ထုိလကၤာကုိ ေလွထုိးသံ အဖြဲ႔အႏြ႔ဲျဖင့္လည္း ေဇာ္ထက္တုိ႔အုပ္စု တေ၀းေ၀း တေဟးေဟး ျဖစ္ေနၾကေလ၏။ အာဂတုံးဖလားရြာသားမ်ားပင္တည္း။

ေဟလာ ေယာက်္ား ဘာသံလဲေလးးးးးးး
(ပရံန၀ါ...)၂
အလႊာပါး.. ထက္ပါ ေစ့....
သကာပ်ား.. စြက္ပါ..ေလ့...
(ခ်က္နည္းေတြ စုံလုိ႔..စုံလုိ႔..)၂
ဒန္႔သလြန္..အုန္းဆံ.. အပြင့္ေတြ...ခ်က္တယ္ေလးးးးးးး
ခ်က္မ်ိဳးစုံ.... တုိးးး တုိးထည့္ၾကကုန္.....
ေဟလာ ေယာက်္ား ဘာသံလဲေလးးးးးးး

ဒုံးဂြမ္း ဒုံးဂြမ္းျဖင့္ ညစဥ္ညတုိင္း ဆူညံေနေလ၏။ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္လည္း ကာလသားသဘာ၀ အလုပ္အားခ်ိန္ ညခ်မ္းအခါ၌သာ ေပ်ာ္ခြင့္ရၾကရွာသည့္ ေတာသူေတာသားမ်ားကုိ သနားစာနာ၍ လ်စ္လ်ဴရႈကာ ေနေလ၏။ ပုိ၍ဆုိးသည္မွာ ထုိလကၤာမ်ား ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္ရွိေပါက္ေရာက္သြားျခင္းပင္ျဖစ္ေလ၏။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားမ်ား စာက်က္စာအံေသာအခါ၌ ယံ မဂၤလံ ဒြါဒသဟိ စိႏၱယိ ံသု သေဒ၀ကာ... ပရံန၀ါ... ပါးပါးလႊာ.. သကာပ်ားႏွင့္ဖက္.... အေသ၀နာစ ဗာလာနံ စသျဖင့္ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ စာက်က္စာအံေနၾကသည္ကုိ ၾကားရေလ၏။ အဆုိးဆုံးမွာ ကိုရင္မ်ားက ဓမၼကထိကစတုိင္လ္မ်ိဳးျဖင့္ တရားအေမးျပဳလုပ္ကာ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဒကာဒကာမပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ တရားေထာက္ ျပဳလုပ္ၾကျခင္းပင္ျဖစ္ေလ၏။

"ပရံန၀ါကုိ ပါးပါးလႊာၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္ဖုိ႔လုိေသးလဲ ပရိသတ္ႀကီး"

"သကာပ်ားနဲ႔ ဖက္ရမွာပါဘုရား"

"ေအးကြယ္ ေအး ေအး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒန္႔သလြန္ပြင့္ အုန္းဆံရင့္နဲ႔ ေရာၿပီး ဘာလုပ္ရမွာတဲ့တုန္း ပရိသတ္ႀကီး"

"အသင့္ညီေအာင္ ခ်က္ရမွာပါဘုရား"

"ေကာင္းလုိက္ေလကြယ္.... အဲဒါ ၿပီးရင္ မင္းႀကီးက ဘာလုပ္ဖုိ႔လုိေသးလဲ ပရိသတ္ႀကီး"

"တစ္ေန႔သုံးခါ အခ်ိန္မွန္မွန္ လ်က္ဖုိ႔ လုိပါတယ္ဘုရား"

ဤသို႔ဤႏွယ္ သံခ်ပ္လုိတစ္ပုံ၊ ငုိခ်င္းလုိ တစ္မ်ိဳး၊ ရက္လုိ တစ္သြယ္၊ ေလွထုိးသံလုိ တစ္ခု၊ တရားေဟာစတိုင္လ္လုိ တစ္ပုဒ္ စသျဖင့္ ရြတ္ဆုိေအာ္ဟစ္ၾကသည့္ အသံတုိ႔သည္ တုံဖလားတစ္ရြာလုံး ကၽြက္ကၽြက္ညံေနေလေတာ့၏။
......

မထင္မွတ္ပါဘဲ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ေက်ာ္ၾကားသြားသည့္ ထိုေဆးနည္းအစြမ္းတုိ႔ေၾကာင့္ ရပ္သူရြာသားမ်ားမွာလည္း အထူးသျဖင့္ အိမ္ေထာင္သည္မ်ား ညေစာေစာအိပ္ရာ၀င္ၾကၿပီး မနက္ေနဖင္ထုိးမွ အိပ္ရာက ထၾကေလေတာ့၏။ ရပ္သူရြာသားမ်ားအတြက္ ျပႆနာမရွိေပမဲ့ ရြာဦးေက်ာင္းဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ကုိရင္ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္မူ ျပႆနာႀကီးတစ္ခုပင္ျဖစ္ေခ်၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မနက္ေစာေစာ ဘုဥ္းေပးရသည့္ အရုဏ္ဆြမ္း၀တ္မ်ား ေရာက္မလာၾကျခင္းေၾကာင့္ပင္တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ရြာသူရြာသားမ်ားအတြက္ ျပန္တမ္းတစ္ခု ထုတ္ျပန္ရေလ၏။

"တုံးဖလားရြာသူရြာသားမ်ားသိေစရန္
တုံးဖလားရြာ၌ အိမ္ေျခစုစုေပါင္း ၃၀ ရွိေလသည္။ ထုိ အိမ္ေျခ ၃၀တုိ႔ကုိ ႏွစ္ခုခြဲကာ ၁၅ အိမ္ကုိ တစ္ပတ္က် ရြာဦးေက်ာင္းသုိ႔ အရုဏ္ဆြမ္းအခ်ိန္မီ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ပို႔ရမည္။ မလုိက္နာပါက ေငြဒဏ္ တစ္သိန္းေပးေဆာင္ရမည္။ ။ အမိန္႔... သူႀကီးကုိကိုေမာင္"

အထက္ပါ အမိန္႔ကုိထုတ္ၿပီးေနာက္ တစ္ပတ္ကုိ ၁၅ အိမ္စီအလွည့္က် အရုဏ္ဆြမ္းပို႔ၾကေလ၏။ ေဆးနည္းမေပးခင္ကဆုိလွ်င္ ၾကက္တြန္သံကို နားေထာင္ၿပီး ၾကက္သုံးသားေျမာက္တြန္လွ်င္ အိမ္ရွင္မမ်ား အိပ္ရာမွထၾကၿပီး ဆြမ္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ၾကေလ၏။ ယခုအခါ၌မူ ၾကက္တြန္သံသည္ သူတုိ႔၏ အိပ္စက္ျခင္းကုိ ႏုိးထႏုိင္ျခင္းမရွိၾကေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူႀကီးအမိန္႔ကုိ ေၾကာက္လန္႔ၾကၿပီး အိပ္ရာထက္မွမႏုိးထႏုိင္မွာကုိ စုိးရိမ္ကာ ႏုိးစက္နာရီကုိ အိမ္တုိင္း ၀ယ္ထားၾကရေလေတာ့၏။ ရြာဦးေက်ာင္း၌ အခ်ိန္မီ ဆြမ္း၀တ္မ်ား ေရာက္ရွိေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ဒကာမႀကီး.. ဆြမ္းဟင္း ဆြမ္းထမင္းက ညအိပ္ရာမ၀င္ခင္ခ်က္ထားတာလား၊ မနက္ အိပ္ရာႏုိးမွ ခ်က္တာလား ဟူ၍ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေမးခြန္းမ်ားကုိ ဆြမ္းလာပို႔သည့္ ဒကာမမ်ားအား ေမးေလ့ရွိ၏။ ညကထဲက ခ်က္ထားတာပါဘုရား ဟု ေလ်ာက္တင္မွ ဆရာေတာ္က ဘုဥ္းေပးေလ၏။ မနက္အိပ္ရာႏုိးမွ ခ်က္တာပါဘုရား ဟု ေလ်ာက္လွ်င္ ဆရာေတာ္ လုံး၀ မဘုဥ္းေပးေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိသည္ကုိမူ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္သာ သိေပလိမ့္မည္။
.....

ထုိေဆးစြမ္းေကာင္းအေၾကာင္းကုိ တုံးဖလားရြာမွတစ္ဆင့္ အုပ္စုတုိက္နယ္ရွိ ရြာမ်ားသုိ႔၊ ထုိမွတစ္ဆင့္ ၿမိဳ့နယ္သုိ႔တုိင္ ပ်ံ ့ႏွံ႔သြားေလေတာ့၏။ ကေလးေရာလူႀကီးပါ ထုိလကၤာတုိ႔ကုိ ႏႈတ္တက္ရြရြေဆာင္ထားၾကေလ၏။ မည္မွ်ထိႏႈတ္က်ိဳးေနၾကသည္မသိ။ စာသင္ေက်ာင္းတက္စဥ္ မဂၤလာပါ တပည့္တုိ႔ ဟူ၍ဆရာမႏႈတ္ဆက္လွ်င္ပင္ ပရံန၀ါပါ ဆရာမ ဟူ၍ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား ညီညာဖ်ဖ် တုန္႔ျပန္ၾကသည္အထိ ျဖစ္ေနေလ၏။

ထုိေဆးနည္းကုိ ေဖာ္စပ္ဖုိ႔ ပရံန၀ါပင္လုိက္ရွာသူ၊ ကုန္းထိကရုံး ေရထိကရုံးတုိ႔ကုိ လုိက္ရွာသူ၊ ေမွ်ာ့မ်ားကုိ လုိက္ရွာသူဦးေရ တုိးပြါးလာသည့္အတြက္ ဆုိင္ရာ မ်ိဳးႏြယ္အပင္မ်ား၊ ေမွ်ာ့မ်ား မ်ိဳးသုဥ္းလုနီးနီးျဖစ္ေနေလ၏။ ရွားပါးအပင္မ်ား သတၱ၀ါမ်ား မ်ိဳးသုဥ္းမည့္အႏၱရာယ္ကုိ စုိးရိမ္ရေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ့နယ္သူႀကီးသည္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္ထံသုိ႔ စာခၽြန္လႊာတစ္ခုပါးခဲ့ေလ၏။

"တုံးဖလားရြာသူႀကီးကုိကိုေမာင္သုိ႔
သူႀကီးက စတင္ခဲ့သည့္ အိမ္ေထာင္ေရးသုခေဆးအညြန္းဇာတ္လမ္းကုိ သူႀကီးကုိယ္ထိန္းသိမ္းေပးေစလုိပါသည္။ မဟုတ္ပါက ၿမိဳ့နယ္အတြင္းရွိ ရွားပါးအပင္မ်ား သတၱ၀ါမ်ား မ်ိဳးသုဥ္းမည့္အေရး စုိးရိမ္ရပါသည္။
ပုံ။ ၿမိဳ့နယ္သူႀကီးမင္း"

ထုိစာကုိ လက္ခံရရွိၿပီးေနာက္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ မိမိကစတင္ခ့ဲသည့္ တာ၀န္ကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းသင့္သည္ဟု ယတိျပတ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာ ျပႆနာေျဖရွင္းနည္းကုိ စဥ္းစားေတြးေတာေနေလေတာ့၏။ အလြယ္ဆုံးႏွင့္အရွင္းဆုံးျဖစ္သည့္ မူရင္းလကၤာတုိ႔ကုိ အသြင္တစ္မ်ိဳးေျပာင္းေပးလုိက္ရန္ စိတ္ကူးရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာက္ပါကဲ့သုိ႔ ေနာက္ဆုံးစာေၾကာင္းတုိ႔အား အသြင္ေျပာင္းေပးလုိက္ေလ၏။

(အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္အားေဆး)
ပရံန၀ါ၊ ပါးပါးလႊာ၊ သကာပ်ားႏွင့္ဖက္။
ဒန္႔သလြန္ပြင့္၊ အုန္းဆံရင့္၊ အသင့္ညီေအာင္ခ်က္။
တစ္ေန႔သုံးခါ၊ မင္းရာဇာ၊ မၾကာမွန္မွန္လ်က္။
တစ္လအတြင္း၊ မွန္မယြင္း၊ ခ်က္ျခင္းအသက္ထြက္။ ဟူ၍လည္းေကာင္း

(အမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ လိမ္းေဆး)
ထိကရုံးႏွစ္ပါး၊ က်ပ္စီထား၊ ေမွ်ာ့ကားတစ္ေကာင္လုံး။
ေရဖ်ံပဥၥာ၊ ေရာထည့္ကာ၊ ေနမွာ အေတာင့္လုံး။
အေပါက္က်ဥ္းလွ၊ ထုိမိန္းမ၊ လိမ္းပါ့သုတ္ပါ့ဦး။
အေပါက္ဟူက၊ လြန္က်ယ္လွ ၊ ကၽြဲမဟုိဟာရႈံး။ ဟူ၍လည္းေကာင္း
ပရိယာယ္ဆင္ကာ လက္ကမ္းစာေစာင္ျပဳလုပ္ၿပီး နီးစပ္ရာရြာမ်ားသုိ႔ ေ၀ငွေပးလုိက္ေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေဆး၏အစြမ္းအမွန္ကုိ သိရွိၿပီးသူမ်ားသည္ ထုိလက္ကမ္းစာေစာင္ကုိ ယုံၾကည္မႈမရွိဘဲ နဂုိမူရင္း လကၤာပါ ေဆးနည္းကုိသာ တြင္တြင္ႀကီးအသုံးခ်လ်က္ရွိေနေလ၏။ ႀကံရာမရသည့္အဆုံး သူႀကီးကိုကုိေမာင္သည္ ၿမိဳ့တက္ကာ သစ္ပင္ပန္းမာလ္မ်ိဳးဆက္နည္းႏွင့္ သတၱ၀ါ အင္းဆက္ မ်ိဳးပြါးနည္း သင္တန္းသုိ႔ တက္ေရာက္ၿပီး ၄င္းပညာတုိ႔ကုိ တုံးဖလားရြာမွစတင္ကာ ရြာစဥ္ထုိးၿပီး ျပန္လည္သင္တန္းဖြင့္ ပုိ႔ခ်ေနရေလေတာ့၏။

ထုိ႔ေနာက္ ၿမိဳ့နယ္သူႀကီးႏွင့္ပူးေပါင္းကာ တစ္ေကာင္သတ္ ႏွစ္ေကာင္ေမြးျမဴ၊ တစ္ပင္ႏႈတ္ ႏွစ္ပင္စုိက္ အမိန္႔ကုိ ထုတ္ျပန္လုိက္ေလ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ ျပဳလုပ္လုိက္ေသာအခါမွသာ ၿမိဳ့နယ္လုံးကၽြတ္ အိမ္ေထာင္ေရးသုခကုိလည္း ျပည့္ျပည့္၀၀ခံစား၊ ရွားပါးသတၱ၀ါႏွင့္ရွားပင္အပင္တုိ႔သည္လည္း မ်ိဳးမသုဥ္းသည့္ျပင္ ပိုမုိတုိးပြါးလာခဲ့ေလ၏။ ထုိကဲ့သို႔ ရွဥ့္လဲေလ်ာက္သာ ပ်ားရည္စြဲသာ အေျခအေနကို ရရွိၿပီး လြန္စြာ အဆင္ေျပသည္ကုိ ေတြ႔ရေသာအခါတြင္မွ သူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ ဖူး ကနဲ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးမႈတ္ထုတ္လုိက္ၿပီး အေနအထိုင္ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေနေလေတာ့သတည္း။ ။


မွတ္ခ်က္။
ဤပုိ႔စ္၌ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းသည့္ စကားလုံးမ်ားကုိ နားလည္ေပးၿပီး ဖတ္ရႈၾကရန္ ေတာင္းပန္ပါသည္။
(Blank အတြင္းက စာမ်ားကို ဖြင့္ဖတ္ရန္ မခက္ေလာ။ Select ေပးၿပီးဖြင့္ေသာ္ မပြင့္ေလာ) :D :D :D

ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)

....