ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္ (၃)

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။
အေဖသည္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား လူမမာ မ်က္မျမင္ျဖစ္၏။ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ႏုိင္။ အေမသည္ အေဖေနေကာင္းစဥ္ကတည္းက အေဖ့ကိုသာ အားကုိးခဲ့သူျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာစီးပြါးေရးမွ အျမင္မရွိ။ သမရုိးက် လုပ္ကုိင္စားေသာက္လာေသာ ေကာက္စုိက္ ပ်ိဳးႏႈတ္ စပါးရိတ္ေလာက္သာ တတ္သည္။

တြက္ၾကည့္ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစု ခုနစ္ေယာက္ထဲတြင္ အေဖက နာတာရွည္လူမမာ။ သားငါးေယာက္က ကေလးေပါက္စအရြယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၆ ေယာက္တိတိ လူပုိျဖစ္ေနသည္။ အေမတစ္ေယာက္ထဲ အလုပ္ကုိ ဒုိင္ခံလုပ္ေနရေလသည္။ ေနရသည့္အိမ္က အဘုိးအဘြား(အေဖ့မိဘ)အိမ္မွာ။ လုပ္အားက တစ္ေယာက္ထဲ။ လုပ္သည့္တစ္ေယာက္သည္လည္း မိန္းမသား။ စားသုံးသူက ခုနစ္ေယာက္တိတိ။

အဘုိးအဘြားႏွစ္ေယာက္။ အေဖ့ညီ့မိသားစု။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစုအားျဖင့္ မိသားစုသုံးစု စုေနၾကသည့္ ၄င္းအိမ္၌ လုပ္အားေပးႏုိင္သည့္ အေရအတြက္ အနည္းဆုံးႏွင့္ စားသုံးသူ အမ်ားဆုံးမွာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစုပင္ျဖစ္သည္။
မိသားစုသုံးစုတိတိ တစ္အိမ္ထဲေနၿပီး စုေပါင္းစားေသာက္ၾကေသာေၾကာင့္ အခန္႔မသင့္သည့္အခါ စကားမ်ားရတတ္သည္။

အဘုိးႏွင့္အဘြားက ထမင္းစားပြဲတစ္ခု၊ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔မိသားစုက ထမင္းစားပြဲတစ္ခု၊ ဘေဒြးတုိ႔မိသားစုက ထမင္းစားပြဲတစ္ခု။ စုစုေပါင္း ထမင္း၀ုိင္း သုံး၀ုိင္းတိတိရွိ၏။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အိမ္၏ စားအုိးကား ႀကီးမားလွေပသည္။
အေဖက ေနမေကာင္းသည့္ အတြက္ ထမင္း၀ိုင္းသုိ႔မလာပါ။ သီးသန္႔ ခူးခပ္ေကၽြးရ၏။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္း၌ အေမႏွင့္ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ငါးေယာက္ျဖစ္၏။

အဘုိးသည္ လြန္စြာစည္းကမ္းႀကီး၏။ ထမင္းသုံး၀ုိင္းလုံး အတူတူ တစ္ခ်ိန္တည္းစားေစ၏။ ခြဲ၍လုံး၀မစားေစ။
ထမင္းစားပြဲ၌ မၾကာခဏအေမငုိေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထမင္းစားရင္း စား၍မၿပီးခင္ ထမင္း၀ုိင္းမွ ထၿပီး ၀ရံတာဘက္ထြက္ကာ ငုိေၾကြးေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔မွာကား ထမင္းစားမပ်က္ခဲ့။ အေမဘာျဖစ္လို႔ ငုိေကၽြးခဲ့သည္ကုိ ထုိအခ်ိန္က ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ သေဘာမေပါက္ခဲ့ေပ။ အမွန္မွာ "အလုပ္လုပ္မဲ့သူကေတာ့ မရွိဘူး။ စားမဲ့သူေတြက သူတုိ႔မိသားစု အမ်ားဆုံးဘဲ" ဟု အဓိပၸါယ္ရသည့္ စကားလုံးတုိ႔ကုိ ထမင္းစားရင္း အဘုိးအဘြားက ေျပာလုိက္ ဘေဒြးမိသားစုက ေျပာလုိက္ လုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

အေဖသည္ ၄င္းစကားမ်ားကုိ အားလုံးၾကားသည္။ ၾကားသည့္တုိင္ေအာင္ လူမမာျဖစ္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း သူတုိ႔ေျပာသည့္အတုိင္း ဟုတ္မွန္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘာမွ ၀င္မေျပာရွာေပ။ အားလုံးကုိ သည္းခံၿပီး ေနေပးရွာ၏။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔မိသားစု ေရွ ႔ေရးက ရွိေသးသည္ကုိး။

တစ္ေန႔၌ အေမ အလုပ္မွ အေစာႀကီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာ၏။ အေဖက "ဘာျဖစ္လုိ႔ အေစာႀကီး ျပန္လာရတာလဲ" ဟုေမးသည့္အခါ "ရွင့္ကုိ စိတ္မခ်လုိ႔ ျပန္လာတာပါ" ဟူ၍ ျပန္ေျပာေလသည္။ မွန္သည္။ ထုိေန႔ည၌ပင္ အေဖ အေမာေဖာက္လာသည္။ ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြ မမွန္ေတာ့ေခ်။ အေဖက "ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚထုိင္ရင္ သက္သာမယ္ထင္တယ္။ ပက္လက္ ကုလားထုိင္ေပၚ ထုိင္ပါရေစ" ဟု အဘိုးထံ ခြင့္ေတာင္းေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ အဘုိးကား ခြင့္မေပးေခ်။ အိပ္ရာထက္၌ပင္ လဲေလ်ာင္းေစရင္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။

ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အခ်ိန္၌ အေမ့ငုိေၾကြးသံေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ လန္႔ႏုိးခဲ့ၾကသည္။ အေဖေသၿပီ ထင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ "သတိလစ္ၿပီး မ်က္ျဖဴဆုိက္သြားတာ၊ အခု သတိျပန္လည္လာၿပီ" ဟူေသာ စကားကုိ ၾကားလုိက္ရ၍ အေဖမေသေသးဘူး ဟု သိလုိက္ရ၏။

သုိ႔ေသာ္... လင္းအားႀကီး အခ်ိန္၌ အေမ့ငုိသံ ထပ္ၾကားလုိက္ရျပန္သည္။ အေမအၾကာႀကီးငုိသည္။ ၿပီးမွ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ထံလာ၍ "မင္းတုိ႔အေဖ မရွိေတာ့ဘူး" ဆုိၿပီး ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ငါးေယာက္လုံးကုိ စုၿပီးသုိင္းဖက္ကာ အေမ အားရပါးရငိုေၾကြးသည္။ အေဖ တကယ္ဆုံးသြားပါၿပီ။

ဆီးခ်ိဳေရာဂါသည္ အေဖ့အစားအေသာက္မ်ားကုိ တားျမစ္၏။ အေဖ့လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ဖ်က္ဆီး၏။ အေဖ့စြမ္းအင္မ်ားကုိ သုဥ္းေစ၏။ အေဖ့မ်က္စိတုိ႔ကုိ ကြယ္ေစ၏။ ေနာက္ဆုံး အေဖ့အသက္ကုိ ထာ၀ရ သိမ္းပုိက္သြားေလၿပီတည္း။

အေမငိုသည္။ မ်က္လုံးႏွစ္ဘက္လုံး ဖူးဖူးေရာင္သည္အထိ အေမငုိေၾကြးသည္။ အေမ့ငုိေၾကြးမႈသည္ အဓိပၸါယ္အလြန္ျပည့္၀သည္ထင္သည္။ အေဖေသ၍ငုိေၾကြးသည္။ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိ ၾကည့္၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ ငုိေၾကြးသည္။ သားငါးေယာက္ႏွင့္အနာဂါတ္ခရီး ဘယ္လုိေလ်ာက္လွမ္းရမလဲဟု ေတြးေတာကာ စိတ္ေမာၿပီး ငုိေၾကြးျခင္းလည္း ပါ၀င္ႏုိင္သည္။ အေဖဆုံးသည့္အခါ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ညီအကုိ ငါးေယာက္၏ အသက္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္သည္။
၁၁ ႏွစ္၊ ၉ ႏွစ္၊ ၇ ႏွစ္၊ ၅ ႏွစ္၊ ၃ ႏွစ္။

အေဖသည္ သားမယားတုိ႔ကုိ စိတ္မခ်သည့္ၾကားထဲမွပင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔မိသားစုထံမွ ရာသက္ပန္ခြဲခြါသြားခဲ့ေလၿပီ။ အေမ့အသက္သည္ ထုိအခ်ိန္က သုံးဆယ္သာ ရွိေသးသည္။ အေမသည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးဖုိ႔ အားသစ္ေတြ ေမြးရေပဦးမည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုအခ်ိန္၌ ၇ ႏွစ္သား အရြယ္သာ ရွိေသးသည္။

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။ ။


မွတ္ခ်က္။
ဤပုိ႔စ္တ္ျဖင့္ ဒီေန႔ (ေမလ ဒုတိယ တနဂၤေႏြ)မွာ က်ေရာက္သည့္ ႏုိင္ငံတစ္ခ်ိဳ ႔မွ အေမမ်ားေန႔ကုိ ဂုဏ္ျပဳပါသည္။ အေမမ်ားေန႔ က်ေရာက္သည့္ႏုိင္ငံမ်ားကုိ သိခ်င္လ်င္ ၀ါ၀ါ၏ အေမမ်ားေန႔ကုိ ၾကည့္ၾကပါေလ။ သူထုတ္ႏႈတ္တင္ျပထားပါသည္။ ေက်းဇူးတင္လ်က္။ ။

.....