ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္

က်ေနာ္ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက ကဗ်ာ လကၤာေလးေတြ က်က္မွတ္ရတာကုိ ၀ါသနာအရမ္းပါခဲ့တယ္။
မဂၢဇင္းေတြဖတ္တယ္။ စာေစာင္ေတြဖတ္တယ္။ ယုတ္စြအဆုံး ပို႔စ္ကတ္စာအိတ္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကိုလဲ ဆုံးေအာင္ေတာ့ ဖတ္လုိက္တာပါဘဲ။
က်ေနာ္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ကဗ်ာဆုိရင္ ခဏေလးနဲ႔ အလြတ္ရတယ္။ ကာရန္ပါတဲ့ကဗ်ာေလးေတြဆုိ ပုိၿပီး အရျမန္တတ္တယ္။

ဆရာတစ္ေယာက္ဆုံးမၾသ၀ါဒေပးဖူးတာကုိ အမွတ္ရေနမိတယ္။ "စာသင္သား(ေက်ာင္းသား)ဆုိတာ အရူးလြယ္အိတ္န႔ဲ တူေအာင္ က်င့္ရတယ္ကြ။ အရူးေတြဟာ သူတုိ႔လြယ္အိတ္ထဲကုိ ထည့္လုိ႔ရတာ အကုန္ထည့္တာဘဲ။ ေကာင္းတာဆုိးတာ စဥ္းစားမေနဘူး။ အဲဒီလုိဘဲ ေက်ာင္းသားေတြဟာလဲ ပညာရွာတဲ့အခါမွာ အားလုံး ဖတ္သင့္ မွတ္သင့္ ေလ့လာသင့္တာခ်ည္းဘဲ။ စာေကာင္းေပေကာင္းမွဟုတ္ရဲ ႔လားလုိ႔ စဥ္းစားမေနနဲ႔။ မသင္ေကာင္းတဲ့ ပညာရယ္လို႔ မရွိဘူး။ အသုံးမခ်သင့္တဲ့ ပညာဘဲရွိတယ္ကြ" တဲ့။

က်ေနာ္လဲ ဆရာ့ဆုံးမၾသ၀ါဒအတုိင္း စာေတြအေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ခ့ဲတယ္။ ေကာင္းတာေတြေရာ မေကာင္းတာေတြေရာေပါ့။ ကဗ်ာလကၤာေလးေတြ ေတြ႔ရင္လဲ ေကာက္ဖတ္လုိက္တာဘဲ။ ႀကိဳက္တဲ့ကဗ်ာဆုိရင္ ေခါင္းထဲ စြဲက်န္ခဲ့ေရာ။ (အဟဲ... ေလလုံးထြားလိုက္တာလုိ႔ ေအာ္ဆဲၾကမလား မသိဘူး)။

က်ေနာ္ ကေလးဘ၀တုန္းကထဲက အလြတ္ရထားတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာက ဘယ္သူမွန္းေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး။ ပါးစပ္ထဲ ႏႈတ္တက္ရေနလုိ႔သာ ေရးခ်လုိက္တာပါ။ မွန္မမွန္ေတာ့ မသိဘူးေနာ္။မွားရင္လဲ ေျပာျပဖို႔ လက္ေႏွးမေနၾကနဲ႔ဦး။

အဲဒီကဗ်ာေလးက... ဒီလုိ........

အခ်စ္အစ၊ ထုိခဏ၌
အၿပဳံးလက္စ၊ ေပ်ာ္ၾကရ၏။

အခ်စ္အဆုံး၊ ထုိနိဂုံး၌
အမုန္းလက္စ၊ ငုိၾကရ၏။

ေအာ္...
အခ်စ္ အခ်စ္၊ ေဖြရွာလွစ္ေသာ္
အခ်စ္အစ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ရလည္း
အခ်စ္အဆုံး၊ ထုိနိဂုံး၀ယ္
အမုန္းႏွင့္သာ ဇာတ္သိမ္းပါတကား။ ။

မွတ္ခ်က္။
အခ်စ္ကုိ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ၾကသူမ်ားအားလုံး ဘ၀ရဲ ႔အစ အလယ္ အဆုံး သုံးပါးလုံးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ခ်စ္ၾကည္ႏူးႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆုပန္ေခၽြသလုိက္ပါတယ္။ ။

......