ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္ (၁)

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။
မိဘႏွစ္ပါး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲရခဲလွေသာ လူ႔ဘ၀ကုိ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ငါးဦး ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ရရွိခဲ့ၾကသည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ငါးဦးထဲ၌ မိန္းခေလးမပါ။ ေယာက်္ားလ်ာမပါ။ ထုိ႔အတူ မိန္းမလ်ာလည္း မပါပါ။ ေယာက်္ားစစ္စစ္ ငါးဦးတိတိကုိ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ မိဘႏွစ္ပါးက ေမြးဖြားေပးခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

အေဖသည္ သြက္လက္သည္။ ခ်က္ခ်ာသည္။ စီးပြါးေရးအျမင္ရွိသည္။ လူမႈဆက္ဆံေရးေကာင္းသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ညီအကုိ ငါးေယာက္ ထမင္းႏွပ္မွန္ေအာင္ စားခဲ့ရသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစုအားလုံး အေဖ့အိမ္မွာ ေနခဲ့ၾကသည္။ အေဖ့အိမ္သည္ အေဖ့မိဘႏွစ္ပါး၏ အိမ္ျဖစ္သည္။ အေဖ့မိဘႏွစ္ပါးသည္လည္း ၄င္းအခ်ိန္၌ သက္ရွိထင္ရွားရွိခဲ့သည္။ အေဖ့မိဘႏွစ္ပါး၏ သားေထြးေလးသည္လည္း သူ၏ဇနီးမယား သမီးသားမ်ားႏွင့္ ထုိအိမ္၌ပင္ အတူတူေနၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၄င္းအိမ္၌ မိသားစုအားျဖင့္ သုံးစုတိတိရွိခဲ့သည္။

အေမသည္ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္သည္။ စကားနည္းသည္။ အသြားအလာနည္းသည္။ လူေတာထဲသုိ႔ သိပ္မတုိး။ အလြန္သြက္လက္ေသာ အေဖႏွင့္ လြန္စြာမွ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာ အေမသည္ အေမ့အသက္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္က အေမ့မိဘႏွစ္ပါးလည္း သက္ရွိထင္ရွားရွိဆဲျဖစ္သည္။ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမေတြ ရွိခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေသွ်ာင္ေနာက္ ဆံထုံးပါ ဆုိသကဲ့သုိ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေသာအခါ အေမသည္ အေဖ့အိမ္သုိ႔ လုိက္ပါခဲ့သည္။

ကၽြႏု္ပ္၏ မိဘႏွစ္ပါးက ေမြးခဲ့ေသာ သားေယာက်္ား ငါးေယာက္အနက္ ကၽြႏု္ပ္က အလယ္အလတ္ျဖစ္သည္။ အထက္မွာ ႏွစ္ေယာက္ ေအာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သဒၶါ ၀ီရိယ သတိ သမာဓိ ပညာ ဆုိသည့္ ဗုိလ္ငါးပါးႏွင့္တင္စားလ်င္ ကၽြႏု္ပ္သည္ သတိဗုိလ္ေနရာ၌ရွိသည္။ သတိသည္ သဒၶါႏွင့္ပညာ ၀ီရိယႏွင့္သမာဓိတုိ႔ကုိ ညွိေပးရေသာ ခ်ိန္ခြင္လ်ာျဖစ္သည္။ တရားသူႀကီးလည္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ ဂုဏ္ယူသည္။ မိဘႏွစ္ပါးကုိ ပုိေက်းဇူးတင္သည္။

ကၽြႏု္ပ္ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္၌ ကၽြႏု္ပ္၏ အကိုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ သကၤန္းစည္းသည္။ အသားျဖဴျဖဴ သကၤန္းနီနီျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ကုိ ၾကည့္ေကာင္းသည္ဟု အေမကေျပာသည္။ အေဖကား ဘာတစ္ခုမွ ၀င္မေျပာ။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အား သကၤန္းစည္းေပးေသာပြဲ၌ အေဖသည္ ဘာစကားတစ္လုံးမွ ေျပာပုိင္ခြင့္မရွိ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အား သကၤန္းမ၀တ္ေပးခင္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က အေဖဆုံးပါးသြားခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။

အေဖမပါေသာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ရွင္ျပဳပြဲသည္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမျဖစ္ခဲ့။ ၀မ္းေျမာက္ရႊင္လန္းစရာလည္း မျဖစ္ခဲ့။ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းခဲ့ေသာ ငုိပြဲေလးသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေခါင္းတုံး (ကတုံးတုံး)ၿပီး ပုဆုိးအက်ၤ ီခၽြတ္ကာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အား ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ သကၤန္းစည္းေပးသည္။ သကၤန္းေရာင္မ်ားျဖင့္ ၀င္းလက္ေနေသာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိ ၾကည့္ၿပီး အေမငုိေၾကြးသည္။ တအင့္အင့္ရႈိက္သည္။ တရႈပ္ရႈပ္မ်က္ရည္က်သည္။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္အား ရွိခုိးသည့္အခါ အသုံးျပဳရန္ယူေဆာင္လာခဲ့သည့္ အေမ့ ေယာဂီသဘက္ကေလးသည္ အေမ့မ်က္ရည္တုိ႔ႏွင့္ ရႊဲရႊဲစုိေနခဲ့သည္။

"ကုိေက်ာ္လႈိင္ေရ... ရွင့္သားေလးေတြကုိ သကၤန္းစည္းေပးလုိက္ၿပီ။ လာၾကည့္လွည့္ပါ။ ရွင္သာ ရွိရင္ေလ အခုထက္ ပုိၾကည္ႏူးစရာေကာင္းမွာ..." ဟု (တမလြန္ဘ၀က ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အေဖကုိ) ေျပာရင္း ငုိေၾကြးေနေသာ အေမ့အသံသည္ ယေန႔အထိ ကၽြႏု္နားထဲ ပဲ့တင္ထပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ရွင္ျပဳပြဲ၌ အေမငုိသည္။ အေမငုိေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ညီအကုိ သုံးပါးလုံး ငုိေၾကြးခဲ့ၾကသည္။ အေမလည္းငုိ သားကုိရင္တုိ႔လည္း ငုိၾကေသာေၾကာင့္ စိတ္မထိန္းႏုိင္ေသာ ပရိသတ္မ်ား အားလုံး ငုိေၾကြးခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြာဦးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလုံး ငုိသံမ်ားျဖင့္ ကၽြက္ကၽြက္ညံခဲ့သည္။

အေဖေသစဥ္က ကၽြႏု္ပ္ မငိုခဲ့ပါ။ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ငုိေၾကြးရမည္ကုိ မသိခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အေဖသည္ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္အခ်ိန္၌ မိန္းေမာခဲ့သည္။ လင္းအားႀကီးအခ်ိန္၌ ေလာကႀကီးမွ အၿပီးထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ႏွစ္သက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနခုိက္ အေဖသည္လည္း ရာသက္ပန္အိပ္စက္သြားခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္က အေမေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားကုိ ကၽြႏု္ပ္မွတ္မိေနေသးသည္။ "သားတုိ႔ေရ... မင္းတုိ႔အေဖ မရွိေတာ့ဘူး" တဲ့။

လူေသလ်င္ ငုိေၾကြးၾကသည္ကုိ ကၽြႏု္ပ္သိသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္ထဲ၌ လူေသရင္ မငိုမေနရ ဟူေသာ စည္းကမ္းရွိသည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငုိေအာင္ႀကိဳစားခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္မ်က္ရည္ အနည္းငယ္မွ် မထြက္ခဲ့။ အေဖ့ကုိ မခ်စ္၍ မငုိခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ ငုိနည္းစနစ္ကုိ မသိခဲ့ေသာေၾကာင့္ မငုိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ငုိနည္းစနစ္ကုိ သိေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ အကုိႏွစ္ေယာက္ ငိုေၾကြးခဲ့ၾကသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္သည္ကား ကၽြႏု္ပ္ကဲ့သုိ႔ပင္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

အေဖေသစဥ္က မငုိေၾကြးခဲ့ေသာ ကၽြႏု္ပ္သည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိ ရွင္ျပဳသကၤန္း၀တ္ေပးသည့္ပြဲ၌ အတုိးခ်ၿပီး ငုိေၾကြးခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငုိေၾကြးသလဲ ဆုိသည္ကုိ သေဘာေပါက္သြား၍ျဖစ္သည္။ ၀မ္းနည္းမႈ စိတ္မေကာင္းမႈသည္ ႏွလုံးသားသုိ႔၀င္ေရာက္သြားသည္၊ ႏွလုံးသားမွတစ္ဆင့္ ဦးေဏွာက္သုိ႔၀င္ေရာက္လာၿပီး ဦးေဏွာက္ကတစ္ဆင့္ မ်က္လုံးအိမ္သုိ႔ အေျပး၀င္ေရာက္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းမႈသည္ မ်က္ရည္အျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ထြက္က်လာသည့္ မ်က္ရည္မ်ားကုိ ကၽြႏု္ပ္ကုိယ္၌ ဆင္ျမန္းထားေသာ သကၤန္းမ်ားျဖင့္ သုတ္သည္။ သုိ႔အတြက္ ၀တ္ရုံထားေသာ သကၤန္းမ်ားသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ မ်က္ရည္ေၾကာင့္ ရႊဲနစ္ေနခဲ့သည္။

အေမ ငိုသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ငုိခဲ့သည္။ အကုိ ကုိရင္ႏွစ္ပါးလည္း ငိုသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ငုိခဲ့သည္။ ပရိသတ္မ်ားလည္း ငုိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ငုိခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြႏု္ပ္သည္ အေဖ့ကုိ အရမ္းသတိရခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ (ရႈိက္ကာ ရႈိက္ကာ) ငုိေၾကြးခဲ့သည္။

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။

.........