Monday 18 April 2011

က်ေနာ့္ဘ၀ အမွန္

က်ေနာ္ ဟန္မေဆာင္ပါဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွ ဟန္မေဆာင္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ အလုပ္ကုိ က်ေနာ္ အခ်ိန္မွန္မွန္ လုပ္ခဲ့တာ ခ်ည္းပါဘဲ။ သခင့္အလုိက် က်ေနာ္ ျဖည့္စြမ္းေပးရမဲ့ တာ၀န္မွန္သမွ် အားလုံး လုပ္ေပးခဲ့တာခ်ည္းပါဘဲေလ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဒီထက္ေတာင္ ပုိၿပီး လုပ္ေပးလုိက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္မွ မတတ္ႏုိင္တာ။ ဟုိတစ္ေန႔ကလဲ ေလွခါးအဆင္းမွာ က်ေနာ့္သခင္ ေခ်ာ္လဲၿပီး ေမွာက္ရက္ လဲက်သြားတာ ျမင္လုိက္သားဘဲ။ အနားသြားၿပီး ဆြဲမ ထူေပးခ်င္ေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာလဲ က်ေနာ့္အလုပ္ေတြနဲ႔မုိ႔လုိ႔ သခင့္အနားကုိ သြားေတာင္ မသြားလုိက္ႏုိင္ဘူး။ စိတ္မေကာင္း တကယ္ျဖစ္မိပါတယ္။ ေနာက္မွ သူ႔အမ်ိဳးသမီး ေရာက္လာၿပီး ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆြဲထူေပးတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ဒီလုိ ျမင္ကြင္းကို ျမင္လုိက္ရျပန္တာ့လဲ ၾကည္ႏူးစရာ အေကာင္းသား။

သခင္က က်ေနာ့္ကုိ ေခၚထားၿပီး ဘာ လခမွ မေပးပါဘူး။ ဘာစားစရာမွလဲ အထူးအေထြ လုပ္ေကၽြးတာ မရွိပါဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး တစ္ခါတစ္ခါမွာ က်ေနာ့္ကုိေတာင္ ေမ့ထားၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ တကယ္ကို မခံစားႏုိင္ပါဘူး။ အားအင္ေတြ အလြန္ခ်ိဳ့တဲ့ၿပီး ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အခါက်မွ က်ေနာ့္ကုိ အားရွိတဲ့ အစားအစာ ေကၽြးၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ တလစပ္ အလုပ္ လုပ္ခုိင္းၾကျပန္ေရာ။ တကယ္ကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ မရွိၾကတ့ဲ သူေတြ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ကုိေတာ့ ခပ္သန္႔သန္႔ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေနရာမွာ ထားၾကပါတယ္။ ေပးထားတဲ့ ေနရာက အဆင့္ျမင့္ျမင့္ဆုိေတာ့ က်ေနာ္က အထက္စီးကေန အားလုံးကုိ ျမင္ေနရတယ္ေလ။ သူတုိ႔ ဘာလုပ္လုပ္ က်ေနာ္ အကုန္ျမင္ေနရေရာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ရွိတဲ့ အတြက္ သူတုိ႔ ဘာမွ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ေတာ့ ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလမွာ က်ေနာ္ရွိေနမွန္းေတာင္ သူတုိ႔က သတိမထားႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာကုိး။

အခုဆုိ က်ေနာ္ အရမ္းအားနည္းၿပီး မႈိင္တုိင္တုိင္ ျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ အလုပ္ကုိလဲ ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ႀကိဳးစား လုပ္ကုိင္ေပမဲ့ ေရွ့မေရာက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ကုိလဲ သတိျပဳမိဟန္ မရွိၾကပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ အဲဒီလုိ အတၱေတြကို မုန္းမိတယ္။ လုိခ်င္မွ လုိအပ္မွ သတိရတာမ်ိဳးကုိ အမုန္းဆုံးဘဲ။ က်ေနာ္ အလုပ္ မလုပ္ႏုိင္တာ သုံးေလးရက္ ရွိေနတာေတာင္ က်ေနာ့္ကုိ ေဖးမအားေပးေဖာ္ မရွိၾကဘူး။ တကယ့္ လူေတြ။ စိတ္ေတာ့ နာမိသလုိလုိ။ ဒါေပမဲ့လဲ ကုိယ့္တာ၀န္ကုိယ္ေက်ရင္ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကုိယ္လုံရတာပါဘဲေလ ဆုိၿပီး အေကာင္းျမင္၀ါဒနဲ႔ သည္းခံၿပီးဘဲ ေနလုိက္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္မွ က်ေနာ့္သခင့္ အမ်ိဳးသမီးက ခ်ိႏွဲ႔ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး "ဒီေကာင္ အလုပ္မလုပ္ပါလား" ဆုိၿပီး ေရရြတ္ေနလုိက္ေသးတယ္။

ညေန ၄ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ့္ အင္အားေတြ အရမ္း ဆုတ္ယုတ္သြားတယ္။ မ်က္စိအျမင္ေတာင္ မႈန္၀ါး၀ါးျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွိတဲ့ အားေလးနဲ႔ တုန္ခ်ိတုန္ခ်ိ အလုပ္ လုပ္ၾကည့္ပါေသးတယ္။ လုံး၀(လုံး၀) ခရီးမေပါက္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ သခင္က ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ မသိပါဘူး။ ကပ်ာကယာနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ ခဏ ေမာ့ၿပီး ၾကည့္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္သုတ္သုတ္နဲ႔ အျပင္ကုိ ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ အထင္ေတာ့ က်ေနာ့္ အတြက္ အားေဆး တစ္ခုခုမ်ား သြား၀ယ္သလားေပါ့။ ညလယ္ေလာက္ သူျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔လက္ထဲမွာ ဘာမွ ပါမလာပါဘူး။ သူ႔အလုပ္ ကိစၥနဲ႔ သူ သြားတာဘဲ ရွိမွာပါ။ အဲဒါၿပီး သူတုိ႔ အိပ္ရာ၀င္ၾကတာ ျမင္လုိက္ရတယ္။

မနက္ ၄ နာရီေလာက္က်ေတာ့ က်ေနာ့္ သခင္တစ္ေယာက္ အိပ္ရာထဲက ကမန္းကတမ္း ထလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို တစ္ခ်က္ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျပသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရအိမ္ထဲ ၀င္သြားတယ္။ ေအာ္... အေပါ့အေလး ကိစၥအတြက္ အိပ္ရာက ထလာတာကုိး။ "ငါ့မွာျဖင့္ အားနည္းလြန္းလုိ႔ တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ ေန႔လား ညလား အေျခအေနရယ္။ ဒါေတာင္ ငါ့ကုိ ဂရုမစုိက္ၾကပါလား။ ဒီလုိ ရွင္သန္ေနရတာနဲ႔ စာရင္ ေသလုိက္တာကမွ ပုိ ေကာင္းပါေသးတယ္"။ အဲဒီလုိ စိတ္ရုိင္းေတြလဲ မၾကာမၾကာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ၀င္ေနေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သခင့္မ်က္ႏွာ အၿပဳံးေလး ျမင္လုိက္ရရင္ အဲဒီစိတ္ရုိင္းေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။ ထူးဆန္းတယ္ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္ႏူးညံ့တဲ့သူေတြ အတုံးအလဲ ၀ပ္စင္းခံေနၾကရတာ ေနမွာ။

မနက္ပုိင္း သူတုိ႔ အိပ္ရာထၿပီးေနာက္ ခႏၶာကုိယ္ သန္႔စင္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ မိသားစု အစုံအလင္ မနက္စာ အတူစားေနၾကတယ္။ မနက္စာ စားေသာက္ၿပီး က်ေနာ့္ သခင္က အျပင္သြားဖုိ႔ အသင့္ မီးပူထုိးထားတဲ့ လုံခ်ည္ႏွင့္အက်ၤ ီကုိ ေသခ်ာ က်နစြာ ၀တ္ေနတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ သူ႔ကေလးေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အျပင္ကုိ ထြက္သြားတယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက အိမ္၀င္း ၿခံစည္းရုိးနား ေရာက္ခါနီး သူ႔အမ်ိဳးသားကုိ လွမ္းေအာ္ၿပီး တစ္ခုခု ၀ယ္ခုိင္းတာကုိ က်ေနာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ သူ႔တုိ႔ စကားေျပာသံေလးေတြက က်ေနာ့္အတြက္ နတ္သုဒၶါတမွ်ပါဘဲ။

"ကုိေရ....... အျပန္က်ရင္ လမ္းထိပ္က ေအးၾကည္မစတုိးဆုိင္မွာ ပင္နယ္ဆုိနစ္ခ္ ဓါတ္ခဲ အေသးစား ႏွစ္လုံးေလာက္ ၀ယ္ခဲ့ေပးပါလား"

"ဘာအတြက္လဲ မိန္းမရ"

"ရွင့္ နံရံကပ္ နာရီႀကီး ဓါတ္ခဲအားမရွိလုိ႔ ေသေနတာ ၾကာေရာေပါ့"

"မေန႔က ညေန ေလးနာရီေလာက္ကေတာင္ နာရီလက္တံက သြားေနပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မနက္ကလဲ ငါ အေပ့ါစြန္႔ထေတာ့ နာရီက မွန္ေနတာဘဲေလ"

"မဟုတ္ေသးဘူး ရွင္ေရ။ ရွင့္ နာရီက ေလးနာရီတိတိမွာ ရပ္ေနတာ ၾကာေရာေပါ့။ သႀကၤန္အၾကတ္ေန႔ ကထဲက ရပ္တန္႔သြားတာ။ လက္တံက လႈပ္တုတ္လႈပ္တုတ္ ျဖစ္ေနေပမဲ့ ေရွ့ကုိမွ မသြားေတာ့တာ"

"ေအး.. ေအး.. ဒါျဖင့္လဲ ငါ ၀ယ္လာခဲ့မယ္"

...

14 comments:

ခြန္ said...

ကြ်န္ေတာ့ဘ၀အမွန္ဆုိလို႕ ဘာေတြမ်ား
ဖြင့္ေျပာကုန္ျပီလဲလို႕ ထင္ေနတာ.... ဟိ

ပန္ခ်ီပံုသိပ္မိုက္.... :P

(ေနာက္ဆို သဂ်ီးေျပာေတာ့မယ္ ခြန္႕ကို။
မိခြန္ နင္ ဒီပံုနဲ႕ဘဲ ငါ့ကို ခလုတ္တုိက္ေနတယ္
လို႕ :D )

သဒၶါလိႈင္း said...

သူႀကီးေရ.
သဒၶါ႕ဘေလာ့တႏွစ္ျပည့္က ၇ရက္ ႏိုဝင္ဘာ၂၀၁၀
မွာ တႏွစ္ျပည့္ခဲ့တာပါ.။ ကိုေႏြဆူးကို ခုမွ ေရးဖို႔ေျပာရလို႔ ခုမွေရးရတာပါ.။
မဂၤလာရိွေသာ ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာပါေစ.။
ခင္မင္လ်က္
သဒၶါ

ေတာက္ပႀကယ္စင္ said...

ႏွစ္သစ္မွာ ကိုကိုေမာင္တစ္ေယာက္ (...)စပါယ္ပန္းရနံ႔ေလးလုိ၊ ပိေတာက္ပန္းရနံ႔ေလးလုိ ခ်ဳိၿမိန္ေအးမွ်၊ ႀကည္လင္၀င္းပ၊ သင္းပ်ံ႔ေမႊးႀကဳိင္ပါေစ...သူဘာမ်ားေျပာမွာလည္းလုိ႔ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ ေအာ္...သူနာရီကို ေျပာေနတာပါ လား...အေတြးအေခၚ၊ စိတ္ကူးညာဏ္ေလးေတြကို ေလးစားမိပါတယ္...အဲဒီလုိ စိတ္ကူးတတ္တဲ့ညာဏ္မ်ဳိး...ေကာ္ပီကူးလုိ႔သာ ရမယ္ဆုိရင္ ေကာ္ပီကူးၿပီး ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ အေတြးညာဏ္ေဒတာထဲ paste လုပ္ထည့္လုိက္ခ်င္တယ္...က်န္းမာရႊင္လန္း ေအး ခ်မ္းပါေစ...

မိုးယံ (လူသားအားလံုးအတြက္) said...

ေအာ္ သူဂ်ီးမင္းက နံရံမွာ ကပ္ၿပီးလည္ေနတာကိုး.. အဟြန္႕ဟြန္႕..

ကိုေဇာ္ said...

ဒီလို အသံနဲ႔ ရုပ္နဲ႔ ေဖာ္မျပႏိုင္တဲ႔ ေနရာေလးေတြကေနျပီးေတာ့ ဝင္ေရာက္ခံစားရတာကို ၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ။

ေန၀သန္ said...

လက္စသတ္ေတာ့ သူဂ်ီးမင္းက နာရီၾကီးကိုး... ဟဟဟ

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ႕အကိုပဲ အေတြးေရာ စိတ္ကူးေရာ မိုက္ပ....:)
အားေပးခံစားလွ်က္ ေကာင္းေသာ ေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစ အကို။

ေကာင္းမြန္၀င္း said...

နာ
ရီ
ႀကီး
ကိုကိုေမာင္တုိ႕ဘာမ်ား coming outလုပ္ခ်လုိက္ျပီလဲဆိုျပီ မရဲတရဲနဲ႕ဖတ္ရတာ။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
နာ
ရီ
ႀကီး

Anonymous said...

နာရီ ဆိုေတာ့ မိန္းမႀကီးေပါ့။
လတ္စသတ္ေတာ့ ကိုကိုေမာင္ ပန္းရနံ႔ဆိုတာ မိန္းမၾကီးပါလား။

Anonymous said...

သူဂ်ီး လူဇုိး
ဟြန္႔ း) း)

ေမာင္ဘႀကိဳင္

မေဗဒါ (၈၈) said...

ဟိုင္း ကိုကိုေမာင္ရွင္..

လာေရာက္၍ အားေပးပါသည္..။

ေအာ္... အခုေတာ့လည္း အသက္ဆက္ရဆဲ... တစ္...တစ္ ...တစ္ ( သူသည္ ဆက္လက္ရွင္သန္ရအံုး..........မည္...။)

မေဗဒါ (၈၈)

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

က်န္းမာပါေစမဂၤလာပါ သူၾကီး ေရ-
သူကလည္း---ကဲ ---ဆိုသလိုေျပာရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ ့-
က်ေနာ္ဖတ္လာလိုက္တာအစပိုင္းကေခြးကေလးလားလို ့
ထင္ေနေသးတယ္-အစာမေက်ြးဘူးဆိုေတာ့ဘာမွစဥ္းစား
လို့မရေသးဘူး--ေအာက္ပိုင္းၾကမွသေဘာေပါက္ေတာ့
တယ္ဗ်ာ-အဲလိုဥာဏ္ေကာင္းတာ သူၾကီးေရ--
ေလးစားလ်က္ျဖင့္
ဂ်စ္တူး(မံုရြာ)

Anonymous said...

ေအာ္ လက္စသတ္ေတာ့ဒီလိုကိုး :P

ျမတ္မြန္ said...

တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲလို႔ ေတြးေနတာ...
ဆက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ နာရီကို...
ခြန္အားေတြ ေပးေနသေရြ႕ အသက္ရွင္မယ့္ နာရီတစ္လံုးေပါ့ေနာ္...သူ႔က လူတိုင္းအတြက္ ေတာ္ေတာ္အေရးပါပါတယ္ရွင္..။