ေနပြင့္လုိက္ မုိးအုံ႔လုိက္ျဖင့္ ရာသီဥတုက သာယာေနသည္။ ဒီေန႔မွာ ခါတုိင္းေန႔ထက္ ခပ္ေစာေစာ အိပ္ရာက ထျဖစ္သည္။ အစာလာစားေနက် ငွက္ကေလးမ်ား သူ အစာေကၽြးရာသို႔ မေရာက္ၾကေသး။ ကုိယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ေကာ္ဖီ ေသာက္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုံးစံအတုိင္း တီဗီဖြင့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ေအာ္... ဒီေန႔ သူတုိ႔ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔ပါလား။
အလႊာေပါင္းပုံမွ လူေပါင္းစုံကို ျမင္ရသည္။ ေနရာအသီးသီးမွ ဆလီဘရတီတုိ႔ကုိ ေတြ႔ရသည္။ မင္းေပါင္းစုံ မိဖုရားေပါင္းစုံကို ၾကည့္ရသည္။ အ၀တ္အစားမ်ားက ဆန္းၾကယ္သည္။ ခင္းက်င္းပုံက သပ္ရပ္သည္။ ျပင္ဆင္ပုံက ခန္းနားသည္။ မင္းတုိ႔ပုဆုိး ပုိးခ်ည္းပင္တည္း။
မဂၤလာဘိသိက္ခံရာ ၀က္စ္မင္စတာအပ္ေဘးသို႔ သတုိ႔သား အရင္ လာသည္။ သတုိ႔သမီး ေနာက္မွ လာသည္။ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီး သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္ လက္ခုပ္တီးသံ ညံေနသည္။ ေကာင္းခ်ီးေပးသံ လႈိင္ေနသည္။ ဂုဏ္ယူအၿပဳံးျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းေနသည္။ ပီတိေရာင္ျဖင့္ ေတာက္ေျပာင္ေနသည္။ သူတုိ႔ မဂၤလာပြဲ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ စည္ကားလွသည္။ သန္႔သန္႔ရွင္း အျပစ္ကင္းလွသည္။
သူတုိ႔မဂၤလာေဆာင္သည့္ေန႔၌ တႏုိင္ငံလုံး တရား၀င္ ရုံးပိတ္သည္။ အထင္ကရ ေနရာမ်ား၌ ဧရာမ တီဗီဖန္သားျပင္ႀကီးျဖင့္ လူထုအား အခမဲ့ ျပသေပးသည္။ သိန္းခ်ီသည့္ ျပည္သူလူထုကလဲ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ အားေပးၾကသည္။ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳဆုိၾကသည္။ တက္တက္ၾကြၾကြ လက္ေ၀့ယမ္းျပၾကသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ သံၿပိဳင္ေတး သီဆုိၾကသည္။ ၾကည့္ပါဦး။ ကမၻာ့လူထု သန္းေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ သူတုိ႔ မဂၤလာပြဲကုိ တုိက္ရုိက္ ၾကည့္ၾကသည္တဲ့။ အားက်ဂုဏ္ယူဖြယ္ ေကာင္းလုိက္ပါဘိ။
ပီတိၿပဳံးျဖင့္ ၿပဳံးေနသည့္ ၿဗိတိန္ဘုရင္မႀကီးကို ေငးလုိက္၊ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးတုိ႔ကုိ ရႈိးလုိက္၊ မင္းခမ္းမင္းနားကို ၾကည့္လုိက္၊ ဆလီဘရတီတုိ႔ဆီ မ်က္စိေရာက္လုိက္ျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို ေတြးေတာရင္း သူ လြမ္းေမာလာသလုိ ခံစားရသည္။ ေဆြးေျမ့လာသေယာင္ ျဖစ္လာသည္။ လူတိုင္း ေ၀ဒနာကုိယ္စီ ရွိၾကသည္ေလ။ သူလဲ ေလာကီလူသားေပကုိး။ သူ႔အလြမ္းအေဆြးသည္ မင္းသမီးေလး ကိတ္န႔ဲ တုိက္ရုိက္ ပတ္သက္ေနသလားဆုိတာကုိေတာ့ ဘယ္သူက သူ႔ထက္ ပုိသိႏုိင္ဦးမည္နည္း။ း)))))
ဖန္သားျပင္မွ တဆင့္ မဂၤလာအခမ္းအနားကုိ ၾကည့္ရင္း သူ မ်က္လုံးေတြ ရီေ၀ေနသည္။ လသာေဆာင္ေပၚ၌ သတုိ႔သားက သတုိ႔သမီးကုိ ခပ္ဖြဖြေလး စြဲမက္စြာ နမ္းရႈိက္လုိက္တာကို မသဲမကြဲ သူ ေတြ႔ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မူ ဖန္သားျပင္မွ ပုံရိပ္တုိ႔သည္ သူ၏ မ်က္လုံးထဲ မ၀င္ေရာက္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ သူ႔မ်က္လုံးသည္ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ ဖန္သားျပင္ေပၚ၌ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ပုံရိပ္တုိ႔ကုိ ဖန္တီးေနမိသည္။ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ ရုပ္ပုံလႊာတုိ႔ကုိ ေရးဖြဲ႔ေနမိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္က ၾကာျမင့္စြာ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ထုိတိတ္ဆိတ္မႈက သူ႔ကုိ ပုိ ေဆြးေျမ့ေစသည္။ ပို တမ္းတေစသည္။ ဘယ္သူ ကူ၍ ကယ္ႏုိင္ပါအံ့နည္း။ စိတ္လႊာပုံေပၚ၌ မေနာစုပ္တံျဖင့္ အတိတ္ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ကိုိ သူျပင္ဆင္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိလႊာပုံေပၚ၌ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ သူ ေကာက္ျခစ္ လိုက္မိသည္။ ႏွင္းဆီမွတ္တမ္းတဲ့။
အလႊာေပါင္းပုံမွ လူေပါင္းစုံကို ျမင္ရသည္။ ေနရာအသီးသီးမွ ဆလီဘရတီတုိ႔ကုိ ေတြ႔ရသည္။ မင္းေပါင္းစုံ မိဖုရားေပါင္းစုံကို ၾကည့္ရသည္။ အ၀တ္အစားမ်ားက ဆန္းၾကယ္သည္။ ခင္းက်င္းပုံက သပ္ရပ္သည္။ ျပင္ဆင္ပုံက ခန္းနားသည္။ မင္းတုိ႔ပုဆုိး ပုိးခ်ည္းပင္တည္း။
မဂၤလာဘိသိက္ခံရာ ၀က္စ္မင္စတာအပ္ေဘးသို႔ သတုိ႔သား အရင္ လာသည္။ သတုိ႔သမီး ေနာက္မွ လာသည္။ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီး သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္ လက္ခုပ္တီးသံ ညံေနသည္။ ေကာင္းခ်ီးေပးသံ လႈိင္ေနသည္။ ဂုဏ္ယူအၿပဳံးျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းေနသည္။ ပီတိေရာင္ျဖင့္ ေတာက္ေျပာင္ေနသည္။ သူတုိ႔ မဂၤလာပြဲ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ စည္ကားလွသည္။ သန္႔သန္႔ရွင္း အျပစ္ကင္းလွသည္။
သူတုိ႔မဂၤလာေဆာင္သည့္ေန႔၌ တႏုိင္ငံလုံး တရား၀င္ ရုံးပိတ္သည္။ အထင္ကရ ေနရာမ်ား၌ ဧရာမ တီဗီဖန္သားျပင္ႀကီးျဖင့္ လူထုအား အခမဲ့ ျပသေပးသည္။ သိန္းခ်ီသည့္ ျပည္သူလူထုကလဲ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ အားေပးၾကသည္။ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳဆုိၾကသည္။ တက္တက္ၾကြၾကြ လက္ေ၀့ယမ္းျပၾကသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ သံၿပိဳင္ေတး သီဆုိၾကသည္။ ၾကည့္ပါဦး။ ကမၻာ့လူထု သန္းေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ သူတုိ႔ မဂၤလာပြဲကုိ တုိက္ရုိက္ ၾကည့္ၾကသည္တဲ့။ အားက်ဂုဏ္ယူဖြယ္ ေကာင္းလုိက္ပါဘိ။
ပီတိၿပဳံးျဖင့္ ၿပဳံးေနသည့္ ၿဗိတိန္ဘုရင္မႀကီးကို ေငးလုိက္၊ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးတုိ႔ကုိ ရႈိးလုိက္၊ မင္းခမ္းမင္းနားကို ၾကည့္လုိက္၊ ဆလီဘရတီတုိ႔ဆီ မ်က္စိေရာက္လုိက္ျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို ေတြးေတာရင္း သူ လြမ္းေမာလာသလုိ ခံစားရသည္။ ေဆြးေျမ့လာသေယာင္ ျဖစ္လာသည္။ လူတိုင္း ေ၀ဒနာကုိယ္စီ ရွိၾကသည္ေလ။ သူလဲ ေလာကီလူသားေပကုိး။ သူ႔အလြမ္းအေဆြးသည္ မင္းသမီးေလး ကိတ္န႔ဲ တုိက္ရုိက္ ပတ္သက္ေနသလားဆုိတာကုိေတာ့ ဘယ္သူက သူ႔ထက္ ပုိသိႏုိင္ဦးမည္နည္း။ း)))))
ဖန္သားျပင္မွ တဆင့္ မဂၤလာအခမ္းအနားကုိ ၾကည့္ရင္း သူ မ်က္လုံးေတြ ရီေ၀ေနသည္။ လသာေဆာင္ေပၚ၌ သတုိ႔သားက သတုိ႔သမီးကုိ ခပ္ဖြဖြေလး စြဲမက္စြာ နမ္းရႈိက္လုိက္တာကို မသဲမကြဲ သူ ေတြ႔ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မူ ဖန္သားျပင္မွ ပုံရိပ္တုိ႔သည္ သူ၏ မ်က္လုံးထဲ မ၀င္ေရာက္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ သူ႔မ်က္လုံးသည္ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ ဖန္သားျပင္ေပၚ၌ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ပုံရိပ္တုိ႔ကုိ ဖန္တီးေနမိသည္။ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ ရုပ္ပုံလႊာတုိ႔ကုိ ေရးဖြဲ႔ေနမိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္က ၾကာျမင့္စြာ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ထုိတိတ္ဆိတ္မႈက သူ႔ကုိ ပုိ ေဆြးေျမ့ေစသည္။ ပို တမ္းတေစသည္။ ဘယ္သူ ကူ၍ ကယ္ႏုိင္ပါအံ့နည္း။ စိတ္လႊာပုံေပၚ၌ မေနာစုပ္တံျဖင့္ အတိတ္ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ကိုိ သူျပင္ဆင္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိလႊာပုံေပၚ၌ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ သူ ေကာက္ျခစ္ လိုက္မိသည္။ ႏွင္းဆီမွတ္တမ္းတဲ့။
ႏွင္းဆီမွတ္တမ္း
အကန္းရူးလုိ႔ ဆုိခ်င္ဆုိေတာ့
အရမ္းမူးတဲ့ ညတစ္ညမွာ
အနမ္းထူးေလး ရဖုိ႔အတြက္
ပန္းခူး ထြက္ခဲ့မိတယ္။
အဲဒီအခါ..
လမင္း အလြန္သာတဲ့
ညခင္း အဏၰ၀ါထဲ
အလွသတင္း စည္ေနတဲ့
ည ႏွင္းဆီ တစ္ပြင့္ ေတြ႔ခဲ့ပါေလေရာ။
ကံဇာတာေၾကာင့္လား
ကံၾကမၼာေၾကာင့္လား
စႏၵာ ကူလုိ႔လား
ႀကံရာ တူလုိ႔လား။
ႏွင္းဆီ လာအယိမ္းမွာ
သူ တိမ္းမထြက္ခ့ဲဘူး
သူ တိမ္းမထြက္ေပမဲ့
ႏွင္းဆီ အယိမ္း မပ်က္ခဲ့ဘူး။
အဲဒီလုိ.. အဲဒီလုိနဲ႔
ႏွင္းဆီႏွင့္သူ
သူႏွင့္ႏွင္းဆီ
ညခင္း အလီလီမွာ
ဘ၀ခ်င္း ေတးသီၾကေရာေပါ့။
သံသရာအလည္မွာ
အႏၱရာယ္ေတြ မ်က္ကြယ္ရႈ
ရန္စြယ္ေတြ ပ်က္ရယ္ျပဳၿပီး
အမွန္တကယ္ ငွက္ငယ္ကုိ တုခဲ့ၾကတယ္။
ရုိးတံကို အဆုပ္မွာ
ျဖဳတ္ကနဲ စူးလာတဲ့ ဆူး
ရုးခ်င္ ရူးသြားစမ္းပါေစ
သူ ေျဖမခ်ခဲ့ဘူး။
၀ံ့ၾကြားေနတဲ့ ႏွင္းဆီအၿပဳံး
စြင့္ကားေနတဲ့ ႏွင္းဆီဆံထုံး
က်င့္အားငယ္တဲ့ သူ႔ႏွလုံး
အပူမီးေတြ တအုံးအုံးေပါ့။
ဒါနဲ႔ဘဲ..
ေရႊရည္အလူး
ေနျခည္ အကူးမွာ
က်ီစယ္ကာ ျမဴးၾကေတာ့
ေခၽြကာ ခူးခ်င္စိတ္ ေပါက္ခဲ့မိေရာ။
ဒါေပမဲ့
ပြင့္လႊာလွေစဖုိ႔
သင့္ရာ ခဏေတြမွာ
ခ်င့္ကာဘဲ ကခဲ့ၾကတယ္ေလ။
တစ္ေန႔... အဲဒီတစ္ေန႔
ေႏြေလသရမ္း အလႈပ္မွာ
ေ၀ေနတဲ့ ပန္းေလး ျပဳတ္က်ခဲ့တယ္
ဒါေပမဲ့...
အဖုိးတန္တဲ့
ရုိးတံကုိေတာ့ သူ ဆုပ္မ၀ခဲ့ေသးဘူး။
အဲဒီေန႔က..
ႏွင္းဆီမွာလဲ ေျမအခ ေၾကြမြ
သူ႔ရင္မွာလဲ ေႏြတမွ် ပူလွ
ႏွင္းဆီမွာလဲ အေတြးေတြဖြဲ႔
သူ႔လက္မွာလဲ ေသြးေတြနဲ႔။
အေဆြးေတြနဲ႔ ျပတ္က်
ေသြးေတြနဲ႔ ျပတ္ရွ
ဖတ္မရတဲ့ ႏွင္းဆီစာအုပ္
ဘာ ဘုတ္မာခ္မွ မလုပ္ဘဲ
ျဖဳတ္ကနဲ သူ ပိတ္လုိက္မိတယ္။
အဲဒီညမွာ
မုိးေဒ၀ါဟာ
အညွဳိးေတြနဲ႔ ရြာခ်လုိက္ပါေရာ။
ေအာ္..
ခပ္တမ္းတမ္း ဘ၀မုိ႔
ဇာတ္လမ္း မလွခဲ့ၾကေပမဲ့
ျပတ္ခန္း ကမူေလးမွာေတာ့
မွတ္တမ္း ထူႏုိင္ခဲ့ေသးတာပါဘဲေလ။
မွတ္တမ္း ျဖဴ ႏုိင္ခဲ့ေသးတာပါဘဲ။ ။
အကန္းရူးလုိ႔ ဆုိခ်င္ဆုိေတာ့
အရမ္းမူးတဲ့ ညတစ္ညမွာ
အနမ္းထူးေလး ရဖုိ႔အတြက္
ပန္းခူး ထြက္ခဲ့မိတယ္။
အဲဒီအခါ..
လမင္း အလြန္သာတဲ့
ညခင္း အဏၰ၀ါထဲ
အလွသတင္း စည္ေနတဲ့
ည ႏွင္းဆီ တစ္ပြင့္ ေတြ႔ခဲ့ပါေလေရာ။
ကံဇာတာေၾကာင့္လား
ကံၾကမၼာေၾကာင့္လား
စႏၵာ ကူလုိ႔လား
ႀကံရာ တူလုိ႔လား။
ႏွင္းဆီ လာအယိမ္းမွာ
သူ တိမ္းမထြက္ခ့ဲဘူး
သူ တိမ္းမထြက္ေပမဲ့
ႏွင္းဆီ အယိမ္း မပ်က္ခဲ့ဘူး။
အဲဒီလုိ.. အဲဒီလုိနဲ႔
ႏွင္းဆီႏွင့္သူ
သူႏွင့္ႏွင္းဆီ
ညခင္း အလီလီမွာ
ဘ၀ခ်င္း ေတးသီၾကေရာေပါ့။
သံသရာအလည္မွာ
အႏၱရာယ္ေတြ မ်က္ကြယ္ရႈ
ရန္စြယ္ေတြ ပ်က္ရယ္ျပဳၿပီး
အမွန္တကယ္ ငွက္ငယ္ကုိ တုခဲ့ၾကတယ္။
ရုိးတံကို အဆုပ္မွာ
ျဖဳတ္ကနဲ စူးလာတဲ့ ဆူး
ရုးခ်င္ ရူးသြားစမ္းပါေစ
သူ ေျဖမခ်ခဲ့ဘူး။
၀ံ့ၾကြားေနတဲ့ ႏွင္းဆီအၿပဳံး
စြင့္ကားေနတဲ့ ႏွင္းဆီဆံထုံး
က်င့္အားငယ္တဲ့ သူ႔ႏွလုံး
အပူမီးေတြ တအုံးအုံးေပါ့။
ဒါနဲ႔ဘဲ..
ေရႊရည္အလူး
ေနျခည္ အကူးမွာ
က်ီစယ္ကာ ျမဴးၾကေတာ့
ေခၽြကာ ခူးခ်င္စိတ္ ေပါက္ခဲ့မိေရာ။
ဒါေပမဲ့
ပြင့္လႊာလွေစဖုိ႔
သင့္ရာ ခဏေတြမွာ
ခ်င့္ကာဘဲ ကခဲ့ၾကတယ္ေလ။
တစ္ေန႔... အဲဒီတစ္ေန႔
ေႏြေလသရမ္း အလႈပ္မွာ
ေ၀ေနတဲ့ ပန္းေလး ျပဳတ္က်ခဲ့တယ္
ဒါေပမဲ့...
အဖုိးတန္တဲ့
ရုိးတံကုိေတာ့ သူ ဆုပ္မ၀ခဲ့ေသးဘူး။
အဲဒီေန႔က..
ႏွင္းဆီမွာလဲ ေျမအခ ေၾကြမြ
သူ႔ရင္မွာလဲ ေႏြတမွ် ပူလွ
ႏွင္းဆီမွာလဲ အေတြးေတြဖြဲ႔
သူ႔လက္မွာလဲ ေသြးေတြနဲ႔။
အေဆြးေတြနဲ႔ ျပတ္က်
ေသြးေတြနဲ႔ ျပတ္ရွ
ဖတ္မရတဲ့ ႏွင္းဆီစာအုပ္
ဘာ ဘုတ္မာခ္မွ မလုပ္ဘဲ
ျဖဳတ္ကနဲ သူ ပိတ္လုိက္မိတယ္။
အဲဒီညမွာ
မုိးေဒ၀ါဟာ
အညွဳိးေတြနဲ႔ ရြာခ်လုိက္ပါေရာ။
ေအာ္..
ခပ္တမ္းတမ္း ဘ၀မုိ႔
ဇာတ္လမ္း မလွခဲ့ၾကေပမဲ့
ျပတ္ခန္း ကမူေလးမွာေတာ့
မွတ္တမ္း ထူႏုိင္ခဲ့ေသးတာပါဘဲေလ။
မွတ္တမ္း ျဖဴ ႏုိင္ခဲ့ေသးတာပါဘဲ။ ။
မွတ္ခ်က္။
ဤကဗ်ာေလးျဖင့္ ဒီေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ မင္းသား ၀ီလ်ံနဲ႔ မင္းသမီး ကိတ္တုိ႔ရဲ့ နန္းဆန္ဆန္ မဂၤလာပြဲကုိ အခုတ္တရဂုဏ္ျပဳလုိက္ပါသည္။
...
