မမမသုိ႔ ေျပာျပခ်င္သည့္ မိန္းမတုိ႔အေၾကာင္း

ဧကံ သမယံ။
တစ္ေန႔ေသာအခါ၌ မႀကီးမငယ္အရြယ္ရွိ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ လမ္းမတစ္ခုေပၚ၌ အထုပ္တစ္ထုပ္ကုိ ဘယ္ဘက္လက္ျဖင့္ မထားၿပီး ညာဘက္လက္ျဖင့္ ထမီကုိ မတင္ကာ အျခား မိန္းမတစ္ေယာက္န႔ဲအတူ သမ၀ါယမဆုိင္ရွိရာသုိ႔ တက္ၾကြစြာ ခ်ီတက္သြားေလ၏။ ထုိစဥ္ မထသ ဘတ္စ္ကားတစ္စီး အနား၌ထုိးရပ္ကာ "မမ ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ"ဟု ေမးေလ၏။ "တပ္မ ၁၁၁၁၁ ရဲ့ တပ္မေတာ္အႀကီးအကဲတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ တပ္မမွဴးအိမ္ကုိ မေန႔က သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီတပ္မမွဴးက ဒီေန႔မနက္ မင္းဓမၼၼလမ္းထိပ္ မင္းမေဟာ္ရပ္ကြက္က သမ၀ါယမဆုိင္တစ္ခုမွာ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါး ထုတ္ေပးတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီလုိ သြားမလုိ႔ပါ" ဟူ၍ ျပန္ေျပာျပေလ၏။ "ဒါျဖင့္ ဒီဘတ္စ္ကား အဲဒီကုိ ေရာက္တယ္ တက္ခဲ့ မမ" ဟု ေျပာကာ စပယ္ယာက ထုိမိန္းမတုိ႔အား ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔ အတင္းဆြဲမကာ ေခၚေဆာင္သြားေလေတာ့၏။

ထုိမိန္းမတုိ႔သည္ သမ၀ါယမဆုိင္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ပစၥည္းလုိခ်င္ေဇာျဖင့္ တံခါးမႀကီးကို ဇတ္ကနဲ တြန္းဖြင့္ၿပီး ဆုိင္ထဲသို႔ ခပ္သြက္သြက္၀င္သြားရာ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ ၾကမ္းျပင္မွ ၾကြတက္ေနသည့္ ႏွစ္လက္မသံတစ္ေခ်ာင္းအား ခလုပ္တုိက္မိလုိက္ရာ ေျခမမွ ေသြးမ်ားစီးက်လာေလ၏။ အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္သည္ ကူညီေဖးမဖုိ႔ အနားသို႔လာေရာက္ၿပီး ေသြးထြက္မ်ားေနသည္ကုိ ျမင္ေတြ႔ကာ ပလာစတာနဲ႔ ကပ္မွ အဆင္ေျပမယ္ဟု စဥ္းစားၿပီး မ်က္စိေ၀့၀ဲ ရွာၾကည့္ရာ သမ၀ါယမဆိုင္အေပၚထပ္ရွိ ယက္မၾကား၌ ထုိးသိမ္းထားသည့္ ပလာစတာ အထုပ္အား လွမ္းျမင္လုိက္ၿပီး သြားယူဖုိ႔ ျပင္လုိက္ရာ ယက္မမွာ အေတာ္ေလး ျမွင့္ေနသျဖင့္ ကုလားထုိင္အလြတ္ တစ္လုံးအား မယူကာ ကုလားထုိင္ေပၚတက္ၿပီး မမီလက္လမ္းျဖင့္ လွမ္းယူလုိက္ရာ ယက္မ၌ရုိက္ထားသည့္ ငါးလက္မသံမႈိဖူးျဖင့္ ထုိမိန္းမ၏ လက္မအား ျပတ္ရွမိေလေတာ့၏။

ထုိမိန္းမႏွစ္ေယာက္တုိ႔သည္ ဒဏ္ရာကုိယ္စီရထားၾကေသာ္လည္း ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးထုပ္မ်ားကို ေစ်းသက္သာစြာျဖင့္ ရရွိလာၾကသည့္အတြက္ ေပ်ာ္မဆုံးေမာ္မဆုံး ရွိၾကေလ၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေယာကၡမ ေယာင္းမ တူမေလးမ်ားအား ဒီသမ၀ါယမဆုိင္သုိ႔ လာေရာက္ဖုိ႔ အႀကံေပးရရင္ ေကာင္းမယ္ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ၿပဳံးရႊင္စြာ ေနအိမ္သို႔ လမ္းမႀကီးအတုိင္း ျပန္လာခ့ဲၾကေလ၏။

လမ္းတစ္၀က္၌ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ "ငါဗိုက္ဆာလုိက္တာဟာ၊ ဆာလြန္းလုိ႔အူမႀကီးေတာင္ နာလာသလိုဘဲ။ မ်ိဳးမမဆုိင္ကုိသြားၿပီး ဆုရွီ သြားစားၾကရေအာင္" ဟု ေျပာေလ၏။ အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္က "ဟာ.. အဲဒီဆုိင္က ေစ်းအဓမၼတင္ေရာင္းတာ၊ သြားမစားပါနဲ႔။ ငါတုိ႔ ဒီလုိလုပ္ၾကရေအာင္။ ဒီလမ္းမႀကီးကေန ေရွ့ဆက္ေလ်ာက္သြားရင္ သဒၶမၼလမ္းသြယ္ေလးရွိတယ္။ အဲဒီလမ္းသြယ္ေလးအတုိင္း ဆက္သြားရင္ သုတေသာမဆုိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးနာမည္က ဦး၀ါယမတဲ့။ ငါနဲ႔ အေတာ္ေလး ရင္းႏွီးတယ္။ အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားၿပီး ဆြမ္းက်န္ကြမ္းက်န္ေလး သြားေတာင္းစားၾကမယ္ေလ " ဟု အႀကံျပဳေလ၏။ အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္ကလဲ "ဟုတ္တယ္ မမရဲ့အႀကံ မတရားေကာင္းတယ္ သြားၾကမယ္" ဟု ဆုိကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသုိ႔ ရင္တမမျဖင့္ အတူတူခ်ီတက္သြားၾကေလ၏။

ေက်ာင္း၀င္းတြင္းသုိ႔ေရာက္သြားသည့္အခါ ဦး၀ါယမသည္ သိမ္ေက်ာင္းအတြင္း၌ တံျမက္စည္းလွဲေနေလ၏။ သိမ္ေက်ာင္း၀င္းထဲသို႔ ထုိမိန္းမႏွစ္ေယာက္၀င္ေရာက္သြားရာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ဦး၀ါယမက "ဟိတ္.. ဟိတ္.. သိမ္ေက်ာင္းႏွင့္မာတုဂါမႏွင့္ မအပ္စပ္ဘူး မ၀င္ခဲ့ၾကနဲ႔၊ ကိစၥရွိရင္ ေက်ာင္းမႀကီးကေစာင့္ေန၊ အဲဒီကို လာခဲ့မယ္" ဟု ေျပာေလ၏။

ေက်ာင္းမႀကီး၌ ထုိမိန္းမတုိ႔အား ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ဦး၀ါယမက.. "ကဲ.. လာရင္းကိစၥကုိေျပာပါ" ဟု ေမးေလ၏။ မိန္းမတစ္ေယာက္က "တပည့္ေတာ္မတုိ႔ ဗိုက္ဆာလုိ႔ လာခဲ့ၾကတာပါဘုရား၊ ဆြမ္းက်န္ကြမ္းက်န္ေလးမ်ားရွိရင္ မစေတာ္မူပါဘုရား" ဟု ေကြ႔ေကာက္မေနဘဲ တဲ့တုိးႀကီး ေလ်ာက္ထားေလေတာ့၏။ ဘုန္းႀကီးလည္း... "အိမ္း.. အိမ္း.. ဒကာမတုိ႔ ဗိုက္ဆာလာရင္ မနက္ဆြမ္းစားၿပီး က်န္ထားတဲ့ ငါးေျပမကုိ မဆလာႏိုင္ႏိုင္နဲ႔ ခ်က္တားတဲ့ ငါးဟင္းရွိတယ္။ စားသြားၾကေလ" ဟုေျပာကာ စားပြဲေပၚရွိ အုပ္ေဆာင္းကို မတင္ကာ ငါးေျပမဟင္းျဖင့္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးေလေတာ့၏။

ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ မည္သည့္စိတ္ကူးေပါက္သည္မသိ မိန္းမတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ဦး၀ါယမအား "အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္မတုိ႔ ဘုရားက ေယာက်္ားလား မိန္းမလားဘုရား" ဟု ေကာက္ခါငင္ခါ ေမးေလ၏။ "ဟ.. ဘုရားဆုိမွေတာ့ေယာက်္ားေပါ့ဟ။ မိန္းမက ဘယ္ေတာ့မွ ဘုရားမျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ မွတ္ထား။ ဘုရားျဖစ္ခ်င္ရင္ ေယာက်္ားျဖစ္ေအာင္ အရင္ဆုေတာင္းရတယ္" ဟု ရွင္းျပေလ၏။ "တပည့္ေတာ္မတုိ႔က မိန္းမလုိ႔ ထင္ေနတာဘုရား၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဘုရားနာမည္က ေဂါတမဆုိလုိ႔ပါဘုရား။ ေယာက်္ားဆုိရင္ ေဂါတက်ားလုိ႔ ဒါမွမဟုတ္ ေဂါတထီးလုိ႔ နာမည္ရွိသင့္တယ္မဟုတ္လားဘုရား" ဟု ထပ္တြန္႔လုိက္ေလ၏။ ဦး၀ါယမသည္ လြန္စြာမွ စိတ္ဆုိးသြားကာ "ဟာ ဒီမိန္းမေတြမဟုတ္တာေျပာၿပီ။ ငါႀကိမ္လုံးနဲ႔ သမလုိက္ရရင္ ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေတြ႔ေရာ့မယ္။ မ ပါတုိင္းမိန္းမျဖစ္ရရင္ ငါ့နာမည္လဲ ဦး၀ါယမ ဟ။ ငါ့ကုိေကာ မိန္းမလုိ႔ ထင္ေနသလား။ ငါျပလုိက္ရ။ သြားသြား ထြက္သြား..." ဟု ပါးစပ္ကလဲေျပာ ႀကိမ္လုံးကုိလဲ လက္တစ္ျဖင့္ ကိုင္ထားကာ ထုိမိန္းမႏွစ္ေယာက္တုိ႔အား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ႏွင္ထုတ္ေလေတာ့၏။

ထုိမိန္းမႏွစ္ေယာက္တုိ႔သည္ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွ ထြက္ေျပးလာၾကၿပီး လမ္းတစ္၀က္ခန္႔ေရာက္ေသာအခါ ေၾကာက္လြန္း၍ လမ္းေဘးတစ္ေနရာ၌ ေၾကာက္ေသးပန္းၾကေလရာ တ ရွီ ရွီ ရွီ ဟူေသာ အသံတုိ႔ျဖင့္ ညံေနေလေတာ့၏။ (ထုိ ရွီ ရွီ ရွီ ဟူေသာ အသံတုိ႔ကုိ အစြဲျပဳ၍ ကေလးမ်ားအား ရွဴးရွဴးတည္ေပးေသာအခါ ပါးစပ္မွ ရွီ ရွီ ရွီ ဟု ဆုိေပးက ကေလးမ်ား ေသးထြက္အား ပိုျမန္ေစတတ္သည္ဟူသတတ္။)

ထုိမိန္းမတုိ႔ ကိုယ့္အိမ္ကုိယ္ျပန္ေရာက္သြားၾကသည့္အခါ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ သမ၀ါယမဆုိင္မွ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ ၀ယ္ယူခဲ့သည့္ အထုပ္အားေျဖကာ ပစၥည္းမ်ားကို ေသခ်ာစစ္ေဆးေနေလ၏။ ထုိအခုိက္ လင္ေယာက်္ားသည္ အျပင္မွ ျပန္ေရာက္လာကာ "မိန္းမေရ.. ထမင္းဆာလာၿပီ၊ ထမင္းပြဲျပင္ေတာ့၊ ဟုိ ေမာင္းမကန္ကလာတဲ့ ငါးပိကုိလဲ သုပ္လုိက္ဦးေနာ္၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာၿမိဳ့မၿငိမ္းသီခ်င္းေအးေအးေလးဖြင့္ၿပီး ရိုမန္တစ္ဆန္ဆန္ တုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္အတူတူလက္ဆုံစားၾကတာေပါ့" ဟု ေျပာေလ၏။ ထုိအခါ မိန္းမက "ရွင့္ဖာသာ ျပင္စားေတာ့ေတာ္ေရ.. က်ဳပ္ကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္ၿပီး ဦး၀ါယမစြန္႔တဲ့ ဆြမ္းက်န္ကြမ္းက်န္ေလးေတြ ၀ေအာင္ တီးခဲ့ၿပီးၿပီ" ဟု အစခ်ီကာ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ ကုန္စင္ ရွင္းျပေလ၏။

မိန္းမစကားကုိ ၾကားရသည့္အခါ လင္ေယာက်္ားသည္ ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔ျဖစ္သြားကာ "နင္တုိ႔ မိန္းမေတြကေတာ့ ဘုန္းႀကီးလဲမေနရ လူလဲမေနရ၊ အေတာ္ဒုကၡေပးၾကတယ္၊ ေသရင္ ယမမင္းနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ငရဲပင္မဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ အ၀ီစိအထိ သြားရမဲ့အထဲနင္တုိ႔မိန္းမေတြပါတယ္" ဟု ပက္ပက္စက္စက္ တြယ္ႏွက္ေလေတာ့၏။ "အံမယ္ အံမယ္ ရွင္ကေကာ ဘာထူးလုိ႔လဲ ဟုိက ပစၥည္း မ ယူလာ ဒီက ပစၥည္း မ ယူလာနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ မိန္းမအနားကကုိ ခြါတယ္မရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီး ရြာထဲက ကေလးက်န္းမာေရးအတြက္ မ တည္ေငြေတြကုိလဲ ရွင္ အလြဲသုံးစားလုပ္တယ္။ ရွင္ကမွ ေသၿပီးရင္ ယမမင္းနဲ႔ေတြ႔ၿပီး အ၀ီစိထက္ဆုိးတဲ့ငရဲရွိရင္ အဲဒီကို သြားရမွာ" ဟူ၍ မ်က္လုံးေလး မကာ ၀င့္ကာျဖင့္ ေယာက်္ားအား ကက္ကက္လန္လန္ဟန္မူယာေလးျဖင့္ ျပန္ေခ်ပေလေတာ့၏။

ေယာက်္ားလည္း မိန္းမ၏ မ်က္ေစာင္းလွလွေလးအား ေတြ႔ျမင္ရၿပီးေနာက္ ထမင္းစားခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြားၿပီး ဘာစိတ္ေပါက္သြားသည္မသိ ပစၥည္းပုံအားစစ္ေဆးေနသည့္ မိန္းမကုိ ေစြ႔ကနဲ မ ယူကာ မဂၤလာအိပ္ခန္းမႀကီး အတြင္းသို႔ သယ္ယူၿပီး ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေပၚသုိ႔ ပစ္ခ်လုိက္ေလ၏။ ပါးစပ္ကလည္း "မိန္းမေရ.. ေန႔ေလး ညေျခာက္ ထမင္းစားၿပီးတစ္ ဟစ္ ဟစ္ ဟစ္" ဟူေသာ အူျမဴးသံႀကီး ထြက္ေပၚေနေလေတာ့၏။ ထုိမွ ေနာက္တြင္ေတာ့ "ဟင္း.. ရွင္ ဒါ ဘာအခ်ိဳးခ်ိဳးတာလဲ၊ မိန္းမကုိ ကၽြန္မမ်ားမွတ္ေနလား၊ လုပ္လုိက္ရ ပုဒ္မ ၃၀၄ ထိေရာ့မယ္။ ကဲ ရွင္ေရ... ဒါေတာ့ မရဘူး၊ ဒါဘဲရမယ္.. ၀ုန္း ဒုိင္း ဂြမ္း ခြပ္ အင့္" ဟူေသာ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ ေယာက်္ားလုပ္သူသည္ ပုဆုိးအလည္သားေလးကုိ မကာ ဆုပ္ကာျဖင့္ အခန္းတြင္းထဲမွ ေျပးထြက္လာေလ၏။

ထုိ႔ေနာက္ ထုိေယာက်္ားသည္ ငုိႀကီးခ်က္မျဖင့္..

"အမေလး... မိန္းမ.. မိန္းမ.. ဘယ္မိန္းမမွ မေကာင္းပါလား။ လုိတစ္မ်ိဳး မလုိတစ္မ်ိဳးန႔ဲ။ ဟုိ ေရွးေရွးတုန္းက ၾကားဖူးသည္မွာ မိန္းမဆုိတာ မိန္းၿပီး မ စတတ္လုိ႔ မိန္းမလုိ႔ ေခၚသတဲ့။ မိန္းကိစၥအတြက္ မ မ ၿပီး ၾကည္ႏူးခြင့္ရလုိ႔ မိန္းမလုိ႔ေခၚသတဲ့။ ဒါ့ျပင္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကလဲ "ယားသည့္အခါ၊ ေျဖေဖ်ာက္သာေအာင္၊ အပါးေျမွာင္၍၊ သုံးေဆာင္ရန္ထား၊ မိန္းမမ်ားကုိ၊ မယားဟူ၍ ေခၚသတည္း" တ့ဲ။ အခုေတာ့ အဲဒီမိန္းမေတြ အဲဒီစည္းကမ္းကို မသိေလေရာ့သလားမသိ။ ဘာမွ သုံးလုိ႔မရေတာ့ပါလား။ ေအးေလ... ေခတ္ႀကီးကိုက သူတုိ႔ေခတ္၊ သူတုိ႔အားသာတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲ ေရာက္ေနၿပီကုိး။ ဘာတဲ့။ ေျခမ တဲ့။ လက္မ တဲ့။ ယက္မ တဲ့။ အူမ တဲ့။ တံခါးမ တဲ့။ သမ၀ါယမ တဲ့။ သဒၶမၼ တဲ့။ သုတေသာမ တ့ဲ။ ဦး၀ါယမ တဲ့။ ယမမင္း တဲ့။ တပ္မမွဴး တဲ့။ အမေတြခ်ည္းသက္သက္ဘဲ။ ဘာတစ္ခုမွ အထီးမပါပါလား။ ေနာက္ၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္က ေပးတဲ့ ဘြ႔ဲနာမည္ေတြကုိ ၾကည့္ဦးမလား။ သဒၶမၼေဇာတိက တဲ့။ သိရီသုဓမၼသိဂၤ ီ တဲ့။ အဂၢမဟာပ႑ိတ တဲ့။ အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရု တဲ့။ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာကလဲ တပ္မေတာ္အစုိးရတဲ့။ ႏုိင္ငံေတာ္ကကုိးကြယ္တ့ဲ ဗုဒၶဘာသာဘုရားရွင္ရဲ့ နာမည္ကလဲ ေဂါတမ တဲ့။ ဘာမ်ားက်န္ေသးလုိ႔လဲ။ အမေတြခ်ည္းပါလား။ ယုတ္စြအဆုံး ငါတုိ႔က်က္စားေနထုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးေတာင္မွ မႏွစ္လုံး (မမ) နဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံႀကီးျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ အမေလး... အမေလး... အမဓါတ္ေတြ အားသာေနတဲ့ သတၱေလာကႀကီးထဲမွာ ငါလူျဖစ္လာရတာ မ်က္ႏွာသိပ္ငယ္ပါေပါ့လား........"

ဟူ၍ ငိုခ်ည္းရွည္ႀကီးအား ေအာ္ဟစ္ငုိေၾကြးေနေလေတာ့၏။ ။

သူႀကီးကိုကုိေမာင္သည္ ထုိအခ်င္းအရာတုိ႔ကုိ ေတြ႔ျမင္ၿပီး အမဓါတ္ေတြ အားသာေနသည့္ ေလာကႀကီးအား စိတ္ကုန္ခ်င္သေယာင္ရွိေနေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ တကယ္ပင္ အမဓါတ္အားသာတာ ေသခ်ာရဲ့လားဟု သံသယ အနည္းငယ္မွ် မျဖစ္ေစရန္ အဖုိဓါတ္ႏွင့္အမဓါတ္တုိ႔ကုိ သမာဓိခ်ိန္ခြင္လွ်ာေပၚတင္ၿပီး ထပ္ဆန္းစစ္ၾကည့္မိျပန္ေလ၏။ အမွန္ပင္ အမဓါတ္က အားသာေနသည္ကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ေတြ႔ရေလ၏။ ထုိ႔မွေနာက္တြင္ေတာ့ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ စိတ္အတြင္းမွ ေအာက္ပါတုိ႔ကုိ တီးတုိးေရရြတ္ေနေလေတာ့၏။

"အမဓါတ္ပါရင္ ဘာမွအဆင္မေျပပါလား။ ၾကည့္ေလ။ အဆင္မေျပပါလားဆုိတ့ဲ စကားလုံးမွာေတာင္ မ က ပါေနျပန္ၿပီ။ မ ပါရင္ အရာအားလုံး ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ ျဖစ္ၾကကုန္ေရာေပါ့။ ဘာတဲ့။ မေကာင္းဘူး တဲ့။ မမွန္ဘူး တဲ့။ မခ်စ္ဖူး တဲ့။ မလုပ္ဘူး တဲ့။ မသြားဘူး တဲ့။ ေနာက္ၿပီး အမဓါတ္ပါရင္ တားျမစ္တဲ့အမိန္႔ေပးသံေတြလဲ ပါလာျပန္ေရာ။ ၾကည့္ပါဦး။ မလုပ္နဲ႔ တဲ့။ မသြားနဲ႔ တဲ့။ မစားနဲ႔ တဲ့။ မၾကည့္နဲ႔ တဲ့။ မခ်စ္နဲ႔ တဲ့။ ေကာင္းေရာ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အစြမ္းထက္ၿပီးဘုန္းႀကီးတဲ့ သူျဖစ္ပါေစ မိန္းမထမီနဲ႔ ၿခံဳအုပ္လုိက္ရင္ ဘုန္းကံေတြ နိမ့္သြားေရာ တဲ့။ ဘုရား ဘုရား။ အမဓါတ္က တယ္လဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား။ ရွိေသးတယ္။ သစ္ပင္ေတြကိစၥ။ တုံးဖလားရြာထဲက ငွက္ေပ်ာပင္ သေဘၤာပင္ အုန္းသီးပင္ေတြ မႏွစ္က အသီးမသီးၾကဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ဒီႏွစ္ေတာ့ အဲဒီ အပင္ေတြကုိ မိန္းမထမီပတ္ေပးလုိက္ၾကတယ္။ သီးလုိက္တာမွ လြန္ေရာ။ ငွက္ေပ်ာသီး သေဘၤာသီး အုန္းသီးေတြ တုံးဖလားရြာထဲမွာ ေပါမွေပါဘဲ။ အင္း... အခုမွ စဥ္းစားမိတယ္။ ရြာထဲက ေယာက်္ားေတြအတြက္ ေၾကျငာခ်က္တစ္ေစာင္ႀကိဳတင္ထုတ္ထားဦးမွ။ မေတာ္လုိ႔ ညအိပ္ရာ၀င္ၿပီး ကိစၥ၀ိစၥၿပီးၾကတဲ့အခါ အမ်ိဳးသားမ်ားက မျမင္မကန္း မိန္းမထမီေကာက္၀တ္မိရင္ ဖုန္းကညာတစ္ပါး လုံးရာက ျပားၿပီး ေယာက်္ားတန္မဲ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ကုန္ၾကရင္ ငါ သူႀကီး နာမည္ပ်က္ရခ်ည္ေသးရဲ့။ မျဖစ္ေခ်ဘူး မျဖစ္ေခ်ဘူး အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းကုိ အျမန္ထုတ္မွ ေတာ္ကာက်ေတာ့မယ္"

သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ အထက္ပါကဲ့သို႔ အႏုလုံပဋိလုံစဥ္းစားခန္းဖြင့္ၿပီး အမဓါတ္အားသာတဲ့ ဘုံဘ၀ႀကီးအား ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္ကာ တရားသံေ၀ အရႀကီး ရေနေလေတာ့သတည္း။ (ကုိကိုေမာင့္အေျပာမယုံလွ်င္ အေပၚက ခရမ္းေရာင္စာလုံးေတြပါတဲ့ လင့္ခ္ကေလးကို ကလစ္ၾကည့္ၾကကုန္ေလာ့။)

စိတၱံ န ကမၸတု
စိတ္တုန္လႈပ္မႈ ကင္းေပ်ာက္ပါေစသတည္း။

မွတ္ခ်က္။
အထက္ပါ မိန္းမႏွစ္ေယာက္တုိ႔၏ နာမည္မွာ ေဒၚေႏြမႏွင့္ ေဒၚညိဳမတုိ႔ျဖစ္ေလ၏။ ေယာက်္ားအား ၀ုန္း ဒုိင္း ဂြမ္း လုပ္လုိက္သူမွာ ေဒၚေႏြမပင္ျဖစ္၏။ ေဒၚေႏြမ၏ ေယာက်္ားနာမည္မွာ ကုိမဆလာပင္ ျဖစ္ေပေတာ့၏။


.