ျဖစ္ႏုိင္ရင္ က်ေနာ္က တစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္တဲ့သူပါ။ လူေတြန႔ဲ ေသာေကာေရာေကာေနထုိင္ရတာကုိ က်ေနာ္မႏွစ္သက္ဘူး။ လူမ်ားရင္ ျပႆနာမ်ားတတ္တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီျပႆနာကို က်ေနာ္ အေၾကာက္ဆုံးဘဲ။ ျပႆနာစလာရင္ ၿပီးျပတ္ဖုိ႔က ခက္ခဲတယ္ေလ။ အားလုံး စိတ္ႏွင့္ကုိယ္န႔ဲ တည္ေဆာက္ထားၾကတဲ့ လူေတြမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ရုိးရုိးက်င့္ (ျမင့္ျမင့္ေတာ့သိပ္မႀကံရဲပါဘူး) ေနလာခဲ့တာပါ။ ဒါျဖင့္ရင္ ဘုန္းႀကီး၀တ္ၿပီး ေတာထြက္ပါေတာ့လားဆုိျပန္ေတာ့လဲ က်ေနာ္က ပုထုဇဥ္စစ္စစ္ႀကီးျဖစ္ေနတာကုိးဗ်။ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ။ သမုဒယေတာမွာ အႏုအလွေလးေတြက ကႏုကလ်ဆုိေတာ့ အခက္သား။
တရားတစ္ပုဒ္နာဖူးတယ္။ ကုသုိလ္တရားဟာ အျပစ္မရွိဘူး။ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးကုိေပးတယ္ တဲ့။
အကုသုိလ္တရားဟာ အျပစ္ရွိၿပီး မေကာင္းက်ိဳးကုိ ေပးတယ္တဲ့။ ဒါက ဘုရားေဟာအစစ္အမွန္ေတြပါ။
ခက္တာက ကုသုိလ္ေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ရင္း သူမ်ားေတြ အျပစ္ျမင္တတ္ၾကတယ္ေလ။ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင့္ဆုိသလုိေပါ့။
က်ေနာ္က ဘာကိစၥဘက္မွာမွ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္မရွိတာအမွန္ပါ။ ဘုရားစူးရပါေစရဲ ႔။ ဒါေပမဲ့လဲ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ကေလးကေတာ့ သိထားနားလည္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ ခက္ကုန္တာေပါ့။ မတတ္သလုိလုိ တတ္သလိုလုိဆုိေတာ့ အားလုံး လုိလုိ လုိလုိ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ က်ေနာ္ လက္ႏွိပ္စက္သင္တန္းတက္ဖူးတယ္။
ဆရာမက အသင္အျပေကာင္းလုိ႔ က်ေနာ္ လက္ႏွိပ္စက္ကုိ မ်က္ႏွာလြဲရုိက္တတ္လာခဲ့ပါတယ္။ တစ္မိနစ္မွာ အလုံးေရ ေလးဆယ္ေက်ာ္ရုိက္ႏုိင္ၿပီး သင္တန္းကုိ ေအာင္ျမင္စြာန႔ဲ ၿပီးဆုံးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ဆရာမကုိ ေက်းဇူးတင္လုိ႔ မဆုံးပါဘူး။
ေျပာရဦးမယ္။ က်ေနာ့္ကုိ လက္ႏွိပ္စက္သင္ေပးတဲ့ ဆရာမတုိ႔အိမ္မွာ ဆရာမတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လက္ႏွိပ္စက္အေဟာင္းေတြကုိ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ ေရာင္းေပးတယ္။ ၀ယ္သူလဲ၀မ္းသာ ေရာင္းသူလဲ ရႊင္ၿပဳံးေပါ့ေလ။ က်ေနာ္လဲ က်ေနာ့္ဆရာမကုိ ေက်းဇူးတင္လြန္းလုိ႔ လက္ႏွိပ္စက္ အေသးစားေလးတစ္လုံး ၀ယ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ လက္ႏွိပ္စက္အလုိရွိရင္ ေျပာပါ။ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ ရမယ္ဆုိၿပီး ေၾကာ္ျငာ၀င္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
အခန္႔သင့္စြာဘဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လက္ႏွိပ္စက္လုိခ်င္တယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္လဲ ၀မ္းသာတာေပါ့ေလ။ ဆရာမတုိ႔မိသားစုလဲအဆင္ေျပ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းလဲ အုိေကဆုိေတာ့။ ဒါနဲ႔ ဆရာမတုိ႔အိမ္မွာ လက္ႏွိပ္စက္တစ္လုံးထပ္၀ယ္လုိက္တယ္။ အဲဒီလက္ႏွိပ္စက္ကုိ ဂၽြတ္ဂၽြတ္အိတ္ႏွစ္ထပ္သုံးထပ္ထဲ ထုိးထည့္ၿပီး တစ္မုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ခရီးကုိ ဆြဲယူလာခဲ့တယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လက္ႏွိပ္စက္လက္ကြက္ခလုပ္ေပၚမွာ ထဆင္ထူးနဲ႔ နံပါတ္ ၈ က ပ်က္စီးေနတယ္။ အိမ္ေရာက္မွ သိရေတာ့ က်ေနာ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ဆရာမတုိ႔ဆီ လွစ္ရျပန္တာေပါ့ဗ်ာ။
ဆရာမရဲ ႔ အမ်ိဳးသားက လက္ႏွိပ္စက္ျပင္ဆင္တတ္တဲ့သူဆုိေတာ့ ဘာမွပူစရာမလုိဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ဆီမွာ အပ္ထားခဲ့တယ္။ သူတုိ႔က ေျပာတယ္ မနက္ဖန္လာယူပါတဲ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ က်ေနာ္သြားတယ္။ လက္ႏွိပ္စက္ မျပင္ရေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ရက္.. ေနာက္တစ္ရက္... တစ္လနီးနီးၾကာသြားတယ္။ လက္ႏွိပ္စက္ကုိ မျပင္ရေသးဘူး။ အလုပ္ရႈပ္ေနလို႔တဲ့။ ဆရာမကုိေတာ့ အားနာပါတယ္။ ဒါေပမ့ဲ ကတိမတည္တဲ့ သူ႔အမ်ိဳးသားကုိ က်ေနာ္ စိတ္မရွည္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ခဏခဏသြားရဖန္မ်ားေတာ့ က်ေနာ္လဲ ရွက္လာၿပီေလ။
သူငယ္ခ်င္းကလဲ ေျပာေနၿပီ။ လက္ႏွိပ္စက္မရႏုိင္ရင္ ေပးထားတဲ့ ပိုက္ဆံကိုဘဲ ျပန္ေပးပါေတာ့တဲ့။ ကဲ မခက္ေခ်ဘူးလား။ က်ေနာ္က ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ ဥစၥာ။ အခုေတာ့ ႏွစ္ဘက္လုံး က်ေနာ့္ကုိ ညဳိညင္စရာေတြ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ က်ေနာ္လဲ စိတ္တိုတုိနဲ႔ ဆရာမတုိ႔အိမ္ကုိ သြားတယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသားကုိ ေတြ႔ရင္ အျပတ္ႏွိပ္ကြပ္မယ္ဆုိၿပီး အားတင္းလုိ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ ဆရာမကုိလဲ မေတြ႔ရဘူး။ သူ႔အမ်ိဳးသားကုိလဲ မေတြ႔ရဘူး။ သူတုိ႔ရဲ ႔ သမီးေလးကုိဘဲ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ မထူးေတာ့ဘူးဆုိၿပီး.. ညီမ.. ညီမရဲ ႔ အေဖကုိ ေျပာလုိက္ပါ။ မနက္ဖန္ ညေန ေလးနာရီမွာ လက္ႏွိပ္စက္ႏွင့္ပုိက္ဆံ တစ္ခုခုကုိ ျပန္ယူမယ္...လုိ႔ တစ္ခ်က္လြတ္အမိန္႔ေပးထားခဲ့တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ က်ေနာ္သြားေတာ့ ဆရာမန႔ဲေတြ႔တယ္။ လက္ႏွိပ္စက္က ေကာင္းေနၿပီ။ က်ေနာ္ယူျပန္ရုံေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ဆရာမပါးစပ္က စကားလုံးေလးေတြ ထြက္က်လာတယ္။ သင္ေပးလုိက္တာမွ ဘာမွ မၾကာေသးဘူး။ ေက်းဇူးကန္းလုိက္တာ တဲ့။ ဆရာမစကားေၾကာင့္ က်ေနာ္တကယ္ဘဲရင္နာလုိ႔ မဆုံးပါဘူး။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တာကုိ တစ္လြဲအထင္ခံရတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆရာမနဲ႔ လုံး၀ အဆက္ျပတ္သြားတယ္။ ဒီေန႔အထိပါဘဲ။
သူမ်ားကုိ ကူညီတာ ကုသုိလ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တာဟာလဲ ကုသုိလ္ေတြပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ကုိ ေကာင္းက်ိဳးမေပးဘူးေလ။ အျပစ္ဘဲ အတင္ခံရတယ္။
...............
ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကိစၥေလ။ က်ေနာ္က ကြန္ပ်ဴတာကုိ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္မဟုတ္ေပမဲ့ သိသင့္သေလာက္ေတာ့ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ကြန္ပ်ဴတာ၀ယ္ခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိရင္ က်ေနာ္အခ်ိန္ေပးၿပီး လုိက္၀ယ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ မွန္တာေျပာရရင္ က်ေနာ္ ရန္ကုန္က KMD ကြန္ပ်ဴတာဆုိင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာ ၁၀ လုံးေက်ာ္ေက်ာ္၀ယ္ေပးဖူးတယ္။ ၀ယ္တဲ့အေရတြက္ မ်ားလာတာေၾကာင့္ ဆုိင္၀န္ထမ္းေတြက က်ေနာ့္ကုိ Discount ခ်ၿပီး ေရာင္းေလ့ရွိတယ္။
တစ္ေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကြန္ပ်ဴတာ၀ယ္ခ်င္လုိ႔ဆုိၿပီး လာေျပာတယ္။ က်ေနာ္လဲ လုိက္၀ယ္ေပးလုိက္တယ္။ ရန္ကုန္ထုံးစံအတုိင္း ၀ယ္ၿပီးတစ္ခါထဲ ယူမသြားရဘူး။ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေလာက္ၾကာမွ ဆုိင္၀န္ထမ္းေတြကုိယ္တုိင္ အိမ္အေရာက္ လာတပ္ဆင္ေပးေလ့ရွိၾကတယ္ေလ။
ဘယ္ကြန္ပ်ဴတာကုိဘဲ ၀ယ္၀ယ္ တစ္ႏွစ္အာမခံႏွင့္ သုံးႏွစ္အခမဲ့ ျပင္ဆင္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ ၀န္ခံခ်က္ပါပါတယ္။
သူ႔ကြန္ပ်ဴတာ အိမ္ေရာက္ၿပီး မၾကာလုိက္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ပါ၀ါမၿငိမ္တာေၾကာင့္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ လုံး၀ကုိ ဖြင့္လုိ႔မရေတာ့တာ။ အဲဒီမွာတင္ ျပႆနာက တက္ၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းကုိယ္တုိင္က က်ေနာ္လုိက္၀ယ္ေပးတဲ့ ေစတနာကုိ နားလည္ေပမဲ့ သူ႔ဦးေလးက က်ေနာ္ လူလည္က်ၿပီး မေကာင္းတာ လုိက္၀ယ္ေပးတယ္လုိ႔ယူဆၿပီး က်ေနာ့္ကုိ လာဆဲဆုိတယ္။ မခက္ပါလားဗ်ာ။ က်ေနာ္က ပြဲစားမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကူညီခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ လုိက္၀ယ္ေပးရုံသက္သက္ရယ္ပါ။
အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ အဲဒီေန႔က သူငယ္ခ်င္းကုိ ၂၀၀၀ေက်ာ္တန္ ပစၥည္းတစ္ခု မရည္ရြယ္ဘဲ လွဴလုိက္ရေသးတယ္။ က်ေနာ္က စီဒီအလြတ္ တစ္ဗူး၀ယ္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ သူငယ္ခ်င္းရဲ ႔ ကြန္ပ်ဴတာအတြက္ Filter လုိမွန္းသိလုိ႔ Filter ကုိပါ၀ယ္လိုက္တယ္။ ေဘာက္ခ်ာျဖတ္ေတာ့ ေပါင္းျဖတ္လုိက္တာေပါ့။ က်ေနာ္ဘဲ ရွင္းလုိက္ရတယ္ေလ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူျပန္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မ်ားတဲ့ ေငြမဟုတ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ လွဴလုိက္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
က်ေနာ့္ကုိ နားလည္မေပးႏုိင္တဲ့ သူ႔ဦးေလးက က်ေနာ့္ကုိ ကြန္ပ်ဴတာလာၾကည့္ခုိင္းတယ္။ က်ေနာ္ သြားၾကည့္တယ္။ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဆုိင္ျပန္ပုိ႔ရုံေပါ့။ ခက္တာမွတ္လုိ႔။ တစ္ႏွစ္အတြင္း ဘာပ်က္ပ်က္ ပစၥည္းအသစ္ အစားေပးမွာဘဲေလ။ ကြန္ပ်ဴတာ၀ယ္တဲ့သူတုိင္း Service ဌာနကုိ ေရာက္ဖူးၾကစၿမဲဘဲမဟုတ္လား။ အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီလုိ အဲဒီလုိေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ကုသုိလ္မ်ားရမလားလုိ႔ အခမဲ့ အခ်ိန္ကုန္ခံ အပင္ပန္းခံၿပီး ကူညီေပးခဲ့တာကုိ ကုသုိလ္မရဘဲနဲ႔ အကုသုိလ္ေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ၀င္လာၾကတယ္။ အလားတူ ကိစၥမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး က်ေနာ့္မွာ ရွိပါေသးတယ္။ သူမ်ားကုိ ကူညီေပးရင္း အထင္လြဲခံခဲ့ရတဲ့ ကိစၥေတြေပါ့။
က်ေနာ္ ျဖစ္ေနတာက တရားေတာ္နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ သူမ်ားကုိ ကူညီေပးရင္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ဒုကၡေရာက္တာမ်ားတယ္။ အဲ.. ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ အကုသုိလ္အလုပ္လုပ္ရင္ေတာ့ ကူညီမဲ့သူေတြ ေပၚလာတတ္တယ္ဗ်။ ေျပာရဦးမယ္။ တစ္ခါတုန္းက သႀကၤန္တစ္ခုမွာ ကန္ေတာ္ႀကီး ဥယ်ာဥ္ထဲ သြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ကဲျဖစ္တယ္။ သုရာေမရယကံႀကီးကုိ အျပတ္အသတ္က်ဴးလြန္တာေပါ့ဗ်ာ။ လူမွန္းသူမွန္းေတာင္မသိေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။
ေန႔လည္ပုိင္းကထဲက ကန္ေတာ္ႀကီးထဲေရာက္ေနတာ အမူးလြန္ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။ ညဘက္ကုိ လူႏွင္ဂလုိင္ေခါက္ေတာ့မွ သတိျပန္ရလာတယ္။ ဒါေတာင္မွ ဥယ်ာဥ္လုံၿခဳံေရးက လာေျပာလုိ႔။ ညီတုိ႔.. အခ်ိန္ေစ့သြားၿပီ။ ပိတ္ေတာ့မယ္။ ျပန္ၾကေတာ့တဲ့။
က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား ဒယီးဒယုိင္နဲ႔ ဥယ်ာဥ္အျပင္ဘက္ကုိ ထြက္လာခ့ဲၾကတယ္။
အမူးသမားဆုိ ဘယ္သူမွ မကူညီခ်င္ၾကဘူးထင္ေနတာ။ ညီတုိ႔.. လာ..လာ ဆုိက္ကားေပၚအျမန္တက္ .. ပလိပ္နဲ႔ေတြ႔ရင္ ရစ္ေနဦးမယ္.. ပုိက္ဆံမပါလဲ ကိစၥမရွိဘူး.. ေစတနာနဲ႔ လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ ဆုိၿပီး ဆိုက္ကားဆရာက အိမ္အေရာက္က်ေနာ္တုိ႔ကိုတြဲၿပီး ကူညီလုိက္ပုိ႔ေပးခ့ဲတယ္ဗ်ာ။ ပုိက္ဆံလဲ ေပးသေလာက္ဘဲယူသြားတယ္။ ေက်းဇူးအရမ္းတင္စရာေကာင္းတယ္။
အဲဒီလုိ မဟုတ္တာလုပ္ရင္ေတာ့ ကူညီမဲ့သူက ေပၚလာတတ္တယ္။ အဲ... ဟုတ္တာလဲ လုပ္ေရာ.. နားလည္မႈမေပးတဲ့အျပင္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ ကဲ.. ကဲ.. မိတ္ေဆြတို႔ေကာ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင့္ဖူးပါသလား။ ေျပာျပေပးၾကပါလား။ သိခ်င္လြန္းလို႔။ ။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပန္းကဗ်ာေရ.. ဆြမ္းခံရင္းငွက္သင့္ ဆုိတာေလး ထပ္ဆက္ေပးပါလား။ ဗဟုသုတျဖစ္ေပါ့။
......
3 comments:
စကားပံုတခုရွိေသးတယ္--
ေက်းရွိမွ ေက်းစြပ္ တာတဲ႔--
အျဖစ္ေတြေတာ္ေတာ္တူတယ္--
အခုေတာ႔ သက္မဲ႔ စာအုပ္ေတြနဲ႔ေနေတာ႔
ဘာျပသနာမွမရွိေတာ႔ဘူး--နားေအးေရာ--
ေစတနာကုိေစာ္ကားခံရရင္..ေတာ္ေတာ္ခံစားရတယ္
အကုိ...ေနာက္ေတာ့လည္းဒီလိုဘဲေျဖရတာပါဘဲေလ
အကုိေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ...
ကန္ေတာ္ႀကီးမွာ အမူးေသာက္ဖူးတဲ့ သဂ်ီးကိုကိုေမာင္ ဆက္ေရးရန္ စကားပံုမ်ား ...
(၁) ပုလင္းတူ ဗူးဆို႔
(၂) ဖန္ခြက္တူ အန္ဖတ္ဆို႔
(၃) အေ၀ရာ (အ၀ါေရ) ေမတၱာစာ
(၄) ယမကာ အာဂႏၲဳ
Post a Comment