ဆူညံေနမွ ဆိတ္ၿငိမ္ကုုိ သတိရ

ဖဘသုံးတာေတြ ေလ်ာ့ခ်ၿပီး ဟိုု အနွစ္ႏွစ္အလလက မိတ္ေဆြေဟာင္းႀကီးျဖစ္တဲ့ "သူႀကီးမင္း" ဘေလာ့ဘက္မွာပဲ ေအးေအးသက္သာ စာေလးေပေလး ေရးၿပီး နွပ္ေနမယ္ စိတ္ကူးကာမွ အဲဒီ ဘေလာ့က စိတ္ေကာက္ၿပီး ဆႏၵျပေနတယ္။ သူ႔ကုုိ လေပါင္းမ်ားစြာ ဥေပကၡာျပဳထားခဲ့လုုိ႔ ထင္ပါရဲ့။

စာသင္ေက်ာင္းေဆာက္ ဘုုရားတည္တဲ့ မွတ္တမ္းေတြကုုိ သိမ္းဆည္းထားဖုုိ႔ ဖြင့္ထားတဲ့ "တုုံးဖလားရြာ" ဆုုိတဲ့ ဘေလာ့ေလးကုုိပဲ အၿမဲတမ္း Sign In ၀င္ထားခဲ့တဲ့ ရက္ေပါင္းကလဲ မနည္းဘူးကိုုး။ ဒါေၾကာင့္ "သူႀကီးမင္း" ဘေလာ့က ေတြးေပမေပါ့။ အသစ္ေတြ႔ အခ်စ္ေမ့သြားၿပီး အေဟာင္းပစ္ အေကာင္းခ်စ္သြားေလသလားလုုိ႔ေပါ့။

.

ျပႆနာက အၿမဲ၀င္ထားခဲ့တဲ့ "တုုံးဖလားရြာ"ဆုုိတဲ့ ဘေလာ့ကေန ဘယ္လုုိမွ ထြက္လုုိ႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ Sign Out ခဏခဏ လုုပ္လဲ အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။ မထြက္ေရးခ် မထြက္။ ဒါနဲ႔ တစ္ခုုခုုဆုုိ သူမ်ားေမးရမွာ ၀န္ေလးတတ္တဲ့ သူႀကီးပီပီ ဂူးဂဲလ္ အားကုုိးနဲ႔ အင္တာနက္ေပၚ တေဒါက္တေဒါက္ ေခါက္ရွာေပသေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ အလုုိ ... ငါလုုိလူစား အမ်ားႀကီးပါလားဆုုိၿပီး သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အဲဒီ ဒုုကၡမ်ိဳး ေတြ႔ေနၾကတဲ့ သူေတြ မ်ားမွမ်ားပဲ။ သူတုုိ႔လဲ အထြက္ခက္ေနၾကသကိုုး။ 

.

ေျဖရွင္းနည္းေတြ စုုံေနေပမဲ့ ဘာမွေတာ့ အလုုပ္မျဖစ္ပါဘူး။ Cookies ဆုုိလား ဘာဆုုိလား အဲဒါေတြကိုု ျဖဳတ္ၿပီး လဲပစ္ရမယ္တဲ့။ သူႀကီးက ကြက္ကီဆုုိ ဘီစကစ္လုုိ စားလုုိ႔ရလုုိ႔ အာကပ္လ်ာကပ္မုုန္႔ကုုိပဲ သိတာဆုုိေတာ့ ဘာမွ လုုပ္တတ္ဘူးရယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီအတုုိင္းေလးပဲ ပစ္ထားလုုိက္တယ္။ 

.

ဒါေပမဲ့ အေတြးတစ္ခုု ေပၚလာတယ္။ ဘေရာက္ဇာ ေျပာင္းၿပီး လုုပ္ရင္ ရမလားဆုုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒါနဲ႔ လက္ရွိသုုံးေနတဲ့ ဆာဖရီကုုိ ပိတ္ၿပီး ဂူးဂဲလ္ခရုုမ္းနဲ႔ လုုပ္ၾကည့္တယ္။ အုုိေကပါပဲ။ သူနဲ႔ သူႀကီးမင္း ဘေလာ့ကိုု မ၀င္ထားခဲ့တဲ့အတြက္ ေအးေဆးပါ။ ထြက္ဖိုု႔မလုုိ ၀င္ဖုုိ႔သာ လုုိသည္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူႀကီးမင္းဘေလာ့ထဲ ၀င္လုုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အစမ္းသေဘာအေနနဲ႔ ဖဘမွာ ေရးထားတဲ့ ပုုိ႔စ္တစ္ပုုဒ္ ေကာ္ပီကူးတင္လုုိက္တယ္။ သုုိ႔ေသာ္... တင္၍ကား ရပါ၏၊ စာလုုံးေတြက ကုုိ႔ရုုိ႔ကားယား ဖုုိ႔ရုုိ႔ဖားယား။ ေဇာ္ဂ်ီန႔ဲ ခရုုမ္း တရုုန္းရုုန္းေပါ့။

.

အဲဒီအစမ္းသေဘာတင္လုုိက္တဲ့ ပုုိ႔စ္ေလး တင္တင္ခ်င္း စာလာဖတ္သူ သုုံးေယာက္ေလာက္ လာဖတ္ၾကတာကိုု ျမင္ျပန္ေတာ့ ေနာင္တရလုုိ႔ မဆုုံးျပန္ဘူး။ သူႀကီးက လူေတြ ဘေလာ့ကိုု စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘဲ ဖဘကိုုပဲ ဖတ္ေနၾကည့္ေနၾကတာ ထင္ေနခဲ့တာေလ။ သူႀကီးအထင္က ဘေလာ့ပရိသတ္ေတြကိုု ေစာ္ကားသလုုိမ်ား ျဖစ္သြားသလားေပါ့။ ဟုုိ အရင္တုုန္းကဆုုိ ဘေလာ့ေပၚ တစ္ရက္ တစ္ပုုဒ္မဟုုတ္ရင္ေတာင္မွ တစ္ပတ္ကိုု ႏွစ္ပုုဒ္ေလာက္ေတာ့ တင္ျဖစ္ခဲ့တာ။ အခုုေတာ့ ငါးလေနလုုိ႔မွ ဘေလာ့ေပၚ တစ္ပုုဒ္ မေရာက္ဘူးဆုုိေတာ့ ဒါ ဘေလာ့ေလာကကုုိ သစၥာေဖာက္သလုုိ ျဖစ္ေနၿပီလားေပါ့။

.

စပ္မိလုုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ ျပႆနာတစ္ခုုခုုုုဆုုိ သူမ်ားကိုု အကူအညီေတာင္းရမွာ ေမးရျမန္းရမွာ ၀န္ေလးတတ္တဲ့ အေၾကာင္းေလး။ ဟုုိ အတိတ္တေန႔ဆီကေပါ့။ သူႀကီးတုုိ႔ ေတာအရပ္ကေန ရန္ကုုန္ကုုိ အုုပ္စုုလုုိက္ လာခဲ့ဖူးတယ္။ သူႀကီးက ေခါင္းေဆာင္ေပါ့။ ဘာျဖစ္လုုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ရသလဲဆုုိေတာ့ သူတုုိ႔နဲ႔စာရင္ သူႀကီးက ရန္ကုုန္မွာ ဟုုိနားဒီနားေရာက္ဖူးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ တေန႔မွာ ဘုုရားဖူးထြက္ၾကတယ္။ ေရႊတိဂုုံ မဟာ၀ိဇယ ဆူးေလ ဗုုိလ္တေထာင္ ငါးထပ္ ေျခာက္ထပ္ ကုုိးထပ္ ကမၻာေအး မယ္လမုု။ အုုိေကမွ စိုုေျပလုုိ႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အာလိန္ငါးဆင့္ဘုုရားသြားဖူးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ျပႆနာက တက္ပါေလေရာ။ သူႀကီးမွတ္ထားတာက ၿမိဳ့ထဲကေန အင္းစိန္ဘက္ေျပးတဲ့ ဘတ္စ္ကား (၄၅ လားမသိ) ကုုိ စီးမယ္၊ ဘီအုုိစီမွတ္တုုိင္ေရာက္ရင္ ဆင္းၿပီး ေနာက္ ဘတ္စ္ကား (၄၄ လားမသိ) စီးၿပီး အာလိန္ငါးဆင့္မွတ္တုိင္မွာ ဆင္းရင္ အဆင္ေျပၿပီေပါ့။

.

ဒါေပမဲ့ အဲဒီအင္းစိန္ဘက္ ေျပးတဲ့ ဘတ္စ္ကားက ဘယ္အခ်ိန္ ဘီအုုိစီ မွတ္တုုိင္ ေက်ာ္လာခဲ့မွန္း မသိဘူး။ ကားစပယ္ယာက ဂိတ္ဆုုံးၿပီ အားလုုံး ဆင္းၾကေတာ့ဆုုိမွ ငူတူတူနဲ႔ ဘတ္စ္ကားေပၚက အုုပ္စုုလုုိက္ ဆင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ (ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီဂိတ္ဆုုံးဟာ တညင္းကုုန္းတဲ့)။ 

ဒါေပမဲ့ သူႀကီးက မေလ်ာ့ေသးဘူး။ အဲဒီ ကားဂိတ္ကေန အေရွ့ဘက္ရပ္ကြက္ထဲကိုု ခုုံးခုုံးေလးတက္သြားတဲ့ လမ္းသြယ္ေလးကိုု ေတြ႔လိုုက္တယ္။ အဲဒီိအခါ စိတ္ထဲ ေပၚလာတာက အဲဒီလမ္းေလးထဲ ၀င္ၿပီး ေလွ်ာက္လုုိက္ရင္ ဧကႏၱ အာလိန္ငါးဆင့္ ေရာက္ေပမေပါ့လုုိ႔။ ဒါနဲ႔ အဲဒီရပ္ကြက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္လုုိက္တာ တနာရီသာ ေက်ာ္သြားတယ္ ဘုုရားဆုုိလုုိ႔ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႔ရဘူး။ (အဲဒီရပ္ကြက္က ႀကိဳ့ကုုန္းဆုုိလား မသိဘူး)။ 

.

ေနာက္က လုုိက္ပါလာခဲ့တဲ့ အုုပ္စုုကလဲ ေမာလာၾကၿပီထင္ပါရဲ့။ ပထမက သူႀကီးကိုု မေျပာရဲၾကေပမဲ့ သူႀကီးလုုပ္ပုုံ မဟုုတ္တာ ျမင္ေတာ့ အတြန္႔တက္လာၾကတယ္။ မသိရင္လဲ လူေတြကိုု ေမးေပါ့။ ဘာျဖစ္လုုိ႔ အပင္ပန္းခံေနရတာလဲ ဒီအတုုိင္းဆုုိ ေသေတာ့မယ္ ေနကပူေသး လမ္းက ေလွ်ာက္ရေသး ေရကဆာေသး နဲ႔ စုုံလုုိ႔ စုုံလုုိ႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူႀကီးကေတာ့ တစ္ခြန္းထဲပဲ ျပန္ေျပာလုုိက္တယ္။ အသာေလးေန ဘာမွ မေျပာနဲ႔ဆုုိၿပီး။ (ဘာမွ မသိတဲ့ အာဏာရွင္ကုုိ ေခါင္းေဆာင္ တင္ထားလုုိ္က္မိသလုုိမ်ိဳး)။ 

.

လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ၾကာလာေတာ့ သူႀကီးလဲ ေမာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဒီအတုုိင္းဆုုိ မုုိးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုုိေတာ့ ေမးဦးမွဆုုိၿပီး လမ္းေမးဖုုိ႔ လူေရြးရပါေတာ့တယ္။ လူေရြးရတယ္ဆုုိတာကလဲ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ဆုုိရုုိးစကား ရွိတယ္ မဟုုတ္လား။ လမ္းမွားရင္ ကုုလားကိုု ဘယ္ေတာ့မွ မေမးနဲ႔တဲ့။ သူႀကီးက ကုုိယ္ေတြ႔ ႀကဳံဖူးလုုိ႔ပါ။ လမ္းေျပာင္းျပန္ညႊန္လုုိက္တာ ခံခဲ့ရဖူးလုုိ႔ပါ။ သူတုုိ႔ကုုိ ႏွိမ္ေျပာတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ သူတုုိ႔ထဲမွာလဲ အေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိမွာပါ။ ကဲ.. အဲဒါေတြထားပါေတာ့။ လမ္းေမးမယ္ဆုုိၿပီး လူရွာၾကည့္လုုိက္ေတာ့ လူငယ္စုုံတြဲေလးေတြ ေတြ႔တယ္။ မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္တာနဲ႔ မေမးလုုိက္ဘူး။ ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္လာတာ ေတြ႔တယ္။ ေၾကာင္တယ္ ထင္မွာစုုိးလုုိ႔ မေမးလုုိက္ရဘူး။ ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ အသားညိဳညိဳနဲ႔ ကုုလားလုုိလုုိ လူေတြေတြ႔တယ္။ ပုုိဆုုိးသြားမွာ စုုိးတဲ့အတြက္ မေမးလုုိက္ရဘူး။ ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ ဒီလုုိနဲ႔ အခ်ိန္လဲ အေတာ္ၾကာသြားတယ္။ ေနာက္က ပါလာတဲ့ အဖြဲ႔သားေတြကေတာ့ ပါးစပ္ပြစိပြစိနဲ႔ မၾကားတၾကား ေရရြတ္ေနၾကေလရဲ့။ သူႀကီးကိုု ေမတၱာပြါးေနၾကတာ ရွိမယ္။

.

အဲဒီလုုိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ခရီးေပါက္ေတာ့ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ ေစ်းျခင္းေတာင္းႀကီး ေခါင္းေပၚရြက္လုုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာတာေတြ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီအေဒၚႀကီးကုုိပဲ ေမးလုုိက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီအေဒၚႀကီးကေျပာတယ္။ အာလိန္ငါးဆင့္ဘုုရား သြားဖုုိ႔ဆုုိ အခုု ေလွ်ာက္လာခဲ့တဲ့ လမ္းအတုုိင္း ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္သြားၿပီး အဲဒီဆင္းခဲ့တဲ့ မွတ္တုုိင္ကေနၿပီး ဘတ္စ္ကား ထပ္စီးရမယ္တဲ့။ ေဟာဟဲ ေဟာဟဲ ေဟာဟဲ ပါဘဲ။ ေနာက္က ပါလာတဲ့ အဖြဲ႔သားေတြ သူႀကီးကိုု ဘယ္ေလာက္မ်ား အတင္းတုတ္လုုိက္ၾကမလဲ မသိဘူး။

.

အေဒၚႀကီးက ေနာက္ဆုုတ္ရမယ္လုုိ႔ ေျပာေပမဲ့ လာခဲ့ၿပီးသား လမ္းကိုု ေနာက္ျပန္မဆုတ္ခ်င္သူပီပီ ေရွ့တည့္တည့္ သြားရင္ေရာ မျဖစ္နုုိင္ဘူးလားဆုုိၿပီး ေစာဒက တက္လုုိက္ပါတယ္။ သြားရင္ေတာ့ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေတြ ျဖတ္ရမယ္တဲ့ ဒါမွ တျခားမွတ္တုုိင္တစ္ခုုကုုိ ပုုိျမန္ျမန္ေရာက္မယ္တဲ့။ ေနာက္ဆုုံးေတာ့လဲ အဲဒီ လမ္းညႊန္ခဲ့တဲ့ အေဒၚႀကီးရဲ့ ေက်းဇူးနဲ႔ပဲ အာလိန္ငါးဆင့္ဘုုရားကုုိ ေနာက္ထပ္ ဘတ္စ္ကားႏွစ္ဆင့္ၿပီး ေရာက္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

.

အခုုလဲ ဒီတုုံးဖလားရြာဆုုိတဲ့ ဘေလာ့ထဲကေနထြက္ၿပီး သူႀကီးမင္းဆုုိတဲ့ ဘေလာ့ထဲ ျပန္၀င္ဖုုိ႔ ကိုုယ့္ဖာသာ အင္တာနက္ေခါက္ၿပီး ႀကိဳးစားေနတာ အေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ၿပီ။ အေျဖက လုုံးလုုံးလ်ားလ်ား ဘာမွ မသိေသးဘူး။ အဲဒါ ဘေလာ့ထဲက ထြက္တဲ့ အလြယ္ဆုုံး အရွင္းဆုုံးနည္းေလးမ်ား ရွိၾကေလမလားဆုုိၿပီး ဒီပုုိ႔စ္ကုုိ တင္လုုိ္က္တာ။ အာလိန္ငါးဆင့္ ဘုုရားဖူးသြားခဲ့သေလာက္ ကုုိယ္မပင္ပန္းေပမဲ့ အင္တာနက္ေခါက္ စာဖတ္ေတြဖတ္ရလုုိ႔ စိတ္ကေတာ့ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းသားကလား။ 

.

ေရးေနရင္း ရွင္မဟာရ႒သာရရဲ့ "သုု စိ ပုု ဘာ ၀ိ လိ သိ ဓာ" ဆုုိတဲ့ ဆုုံးမစာ တုုိက္တြန္းစာေလးကိုု ေျပးသတိရမိတယ္။ နံပါတ္ ၃ ျဖစ္တဲ့ "ပုု" ဆုုိတဲ့ စာလုုံးက မသိရင္ေမး မစင္ရင္ ေဆးတဲ့။ ကဲ ကဲ ေမးလဲ ေမးၾက ေဆးလဲ ေဆးၾက ရွက္မေနၾကနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ဘေလာ့က ထြက္နည္းေလးရွိရင္လဲ အလင္းျပေပးဖိုု႔ မေမ့ၾကနဲ႔ဦး။

.