"ဗ်ိဳ႔ သူႀကီးမင္း"
"ဟာ.. ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္၊ မေတြ႔တာ အေတာ္ေလး ၾကာသြားၿပီေကာ"
"ဟုတ္တယ္ သူႀကီးမင္း၊ မေတြ႔ဆုိ က်ေနာ္လဲ အလုပ္မ်ားေနလုိ႔"
"ဘာေတြ လုပ္ေနတာတုန္း ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ရ"
"ဘာရယ္လု႔ိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး သူႀကီးမင္း၊ ေပၚကာေဒး ပြဲေတြ လိုက္စားေနလုိ႔"
"ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္၊ ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး"
"ဟာ... သူႀကီးမင္းကလဲ၊ ေခတ္ေနာက္က်လုိက္တာ။ အိမ္သာနက္ထဲမွာ ေပၚကာေဒး ပြဲေတာ္ႀကီး က်င္းပေနတာ မသိဘူးလား။ ဒီေန႔ (ၾသဂုတ္ ၃၁)မွာ တကယ့္ပြဲေတာ္ႀကီးေလ"
"ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္.. မင္းလုပ္လုပ္မွ ဘေလာ့ဂါေတြအားလုံး ဖဲသမားေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ့မယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ေပၚကာေဒးရမွာလဲကြ။ ဘေလာ့ဂါေဒးပါ။ ၿပီးေတာ့ အိမ္သာနက္ မဟုတ္ဘူး။ အင္တာနက္။ အင္တာနက္။ မင္းကေတာ့ အမွားေတာ္ေတာ္ေကာင္း"
"သိဘူးေလဗ်ာ။ က်ေနာ္က နားစြန္နားဖ်ားဘဲ ၾကားခဲ့တဲ့ ဥစၥာ။ သူႀကီးမင္း သိတဲ့အတုိင္းဘဲေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာမွာ ဘေလာ့ဂါေတြေရာ ဘေလာ့ခ်ာေတြေရာ ဘေလာ့နာေတြေရာ တစ္ေယာက္တစ္ေလေလးေတာင္ ရွိမွ မရွိၾကတာဘဲကုိ။ ၿပီးေတာ့ အင္တာနက္ဆုိတာႀကီးကလဲ စိတ္ထဲမွတ္ရ အရမ္းခက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လြယ္လင့္တကူဘဲ အိမ္သာနဲ႔ တြဲမွတ္ထားမိတဲ့အတြက္ အိမ္သာနက္လုိ႔ ျဖစ္သြားတာပါ"
"မင္းေျပာမွဘဲ ငါ ကုိရင္ေပါက္စ ဘ၀ကို အမွတ္ရသြားမိတယ္။ ေပၚကာေဒး က်င္းပခဲ့ၾကတာ။ အဲ... ေပၚကာ ဆြဲကစားခဲ့ၾကတာေလ"
"ဟာ... စိတ္၀င္စားစရာဘဲ။ ဆက္ေျပာပါ သူႀကီးမင္း"
"မင္း မေျပာခုိင္းလဲ ေျပာမွာပါဘဲ။ ေျပာဖုိ႔ နိဒါန္းခ်ီေနတဲ့ ဥစၥာ"
"ဟဲ.. ဟဲ... သူႀကီးမင္းကေတာ့ တစ္ေန႔ တစ္မ်ိဳး မရုိးရဘူး။ ဆက္ေျပာပါ သူႀကီးမင္း။ က်ေနာ္ကေတာ့ အပါးေတာ္ၿမဲမွာ နားေတာ္စြဲလွ်က္ ရွိေၾကာင္းပါဗ်ားးး"
"ေအးကြာ... ငါ ကိုရင္ေပါက္စ ဘ၀တုန္းက ဘယ္လုိကေန ဘယ္လို ဖဲကစားတတ္လာမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေပၚကာတုိ႔ ကုိးမီးတုိ႔ တြမ္တီး၀မ္းတုိ႔ အကုန္ ကစားတတ္တယ္။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ ၾကားထဲမွာ ဖဲကစားျခင္း အႏုပညာဟာ မသင္ရပါဘဲ တြင္က်ယ္ထင္ရွားလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးက လုံး၀ မႀကိဳက္ဘူး။ ဖဲကစားတာမိရင္ ႀကိမ္လုံးစာ မိဖုိ႔သာ ျပင္ေပေတာ့ဘဲ"
"ဒါျဖင့္ သူႀကီးမင္းေကာ ႀကိမ္လုံးစာ မမိခဲ့ဖူးဘူးလား"
"မမိခဲ့ဘဲ ေနပါ့မလားကြာ။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးၾကားမွာ ႀကိမ္ဖူးဟင္း ေကၽြးျခင္း ႀကိမ္ဖူးဟင္းစားျခင္း အႏုပညာက ထုံးစံႀကီးဘဲကုိ "
"အင္း... အဲဒီ အႏုပညာက ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား"
"မေၾကာက္ေပါင္ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ မေၾကာက္လုိ႔လဲ သိသိႀကီးနဲ႔ မုိက္ၾကတာေလကြာ။ တစ္ေန႔မွာ ငါရယ္ တစ္ျခား ကုိရင္ႏွစ္ပါးရယ္၊ ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးရယ္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းက အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ ေပၚကာ ကစားေနၾကတယ္။ အဲဒီ ဦးဇင္းဘြဲ႔ေတာ္က ဦးမုနိႏၵတဲ့။ ငါးေယာက္ ငါးအိမ္ျပည့္ ကစားၾကတာေပါ့ကြာ။ ဘာတမ္းညာတမ္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ နဖူးမွာ အုိးမဲေခြတမ္းေလာက္ပါဘဲ။ ငါးေယာက္လုံး တစ္လွည့္စီ ရႈံးၾကတာဆုိေတာ့ နဖူးထိပ္မွာ အုိးမဲေခြ ကုိယ္စီေတြနဲ႔ေပါ့"
"ဒါျဖင့္ သူႀကီးမင္း နဖူးထိပ္မွာလဲ အုိးမဲေခြႀကီးနဲ႔ေပါ့"
"မင္းကလဲ ငါးေယာက္လုံးဆုိမွေတာ့ ငါလဲ ပါေရာေပါ့ကြာ"
"ဟဲ ဟဲ အခုေန ပုံေဖာ္ၾကည့္ရင္ ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္ေနလို႔"
"အင္း..... ဟုတ္မယ္။ အခုေန ပုံေဖာ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ရယ္ခ်င္စရာႀကီးေပါ့ကြာ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"
"ေပၚကာ ဆြဲတာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးနဲ႔ မိသြားလုိ႔"
"ဟင္.... ဟုတ္လား သူႀကီးမင္း"
"အင္း... ေနရာတုိင္းမွာ သစၥာေဖာက္ေတြက မ်ားပါဘိသနဲ႔။ ဘယ္ကုိရင္က တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ဘုန္းႀကီးကို သြားတုိင္လဲ မသိပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးက ငါတုိ႔ ေပၚကာဆြဲကစားေနတဲ့ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေပၚ ဒိန္းဒိန္းဒိန္းဆုိၿပီး တက္လာတယ္။ ငါတုိ႔လဲ ဟာ ဆရာလာၿပီဆုိၿပီး ဖဲခ်ပ္ေတြကို စုၿပီး ဖြက္လုိက္တာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမဲ့လဲ ကေလးအေတြးဆုိေတာ့ လုံေအာင္ ဘယ္ဖြက္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဖဲခ်ပ္ေတြ စုၿပီးထပ္ထားတဲ့ ဖဲထုပ္ႀကီးကုိ ငါတုိ႔ ၀ုိင္းထုိင္ေနတဲ့ ဖ်ာေအာက္ကို ထုိးထားလုိက္တာကုိး။ ဖ်ာႀကီးက မုိ႔မုိ႔ေမာက္ေမာက္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ နဖူးက အုိးမဲေခြေတြကုိလဲ လက္ဖ၀ါးနဲ႔ ပြတ္ၿပီး အျမန္ဖ်က္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပ်က္မသြားပါဘူး။ ပ်ံ႔ဘဲ ပ်ံ့သြားတာ။ ရယ္စရာႀကီး။ ဘုန္းႀကီးက ေမးတယ္။ မင္းတုိ႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲတဲ့။ စကားေျပာေနၾကတာ ဆရာလုိ႔ ေျဖလုိက္ၾကတယ္။ အဲဒီ ဖ်ာေအာက္က ဘာႀကီးလဲတဲ့။ ထုတ္ျပစမ္းတဲ့။ လက္တုန္တုန္နဲ႔ ထုတ္ျပလုိက္ရတယ္။ ဖဲထုပ္ႀကီး အထင္းသား ေပၚလာတယ္။ ဘုန္းႀကီးလက္ထဲ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္သြားတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ထပ္ေျပာတယ္။ မင္းတုိ႔အားလုံး မတ္တပ္ထစမ္းတဲ့။ ငါတုိ႔အားလုံး မတ္တပ္ထလုိက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ငါတုိ႔အဖြဲ႔ထဲက ဦးဇင္းရဲ့ သင္းပုိင္ၾကားထဲက ဖဲတစ္ခ်ပ္ ထြက္ၾကလာတယ္။ သူက ဘုန္းႀကီး လာတဲ့အခါ ျဖဳန္းကနဲ သူ႔သင္းပုိင္ၾကားထဲ ထုိးထည့္ထားလုိက္တာကုိး။ အဲဒီ ဖဲခ်ပ္ကုိ ဘုန္းႀကီးလဲ ျမင္ေရာ... မုနိႏၵ အဲဒါ ဘာလဲတဲ့။ သိသိႀကီးနဲ႔ ေမးတာ။ အဲဒီ ဦးဇင္းလဲ ေျဖလုိက္ပါတယ္။ ၀မ္း ပါဘုရား တဲ့။ A အႀကီးႀကီး တစ္ေပါက္ထဲ ဖဲခ်ပ္ေလ။ ဘုန္းႀကီး စိတ္ေတြ ဆုိးၿပီး... မုနိႏၵ.. မင္းလဲ မႀကီးမငယ္နဲ႔... မုိက္ခ်င္ေသးတယ္ ဆုိၿပီး အားလုံးကို နဘန္က်င္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမးေသးတယ္။ ဒီ ဖဲထုပ္ ဘယ္က ရလာတာလဲ တဲ့။ အဲဒီ ဦးဇင္းက ေျဖလုိက္တယ္။ ကိုရင္ကုိကိုေမာင္ ယူလာတာတဲ့။ ကဲ မွတ္ကေရာ။ အ တဲ့ သူ ခံၾကစတမ္းေပါ့။ ဒါျဖင့္ မဟုတ္ဘူးလားဆုိေတာ့ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့အပိုင္ မဟုတ္ဘူး။ အျခားဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဆီက ခဏသြားငွားထားတာေလ။ သူတုိ႔လဲ သိရဲ့သားႀကီးနဲ႔"
"အဲဒါၿပီးေတာ့ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ေသးလဲ သူႀကီးမင္း"
"ဘုန္းႀကီးက ေျပာတယ္။ ကုိရင္ကုိကိုေမာင္... မင္း ငါ့ေနာက္လုိက္ခဲ့။ ေရာ့ ဒီဖဲထုပ္ပါ ယူလာခဲ့တဲ့။ ငါလဲ ဘုန္းႀကီးေနာက္ လုိက္သြားလိုက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးက မီးျခစ္နဲ႔ ဖေယာင္းတုိင္ ယူလာၿပီး ဖဲ တစ္ခ်ပ္ခ်င္းစီကုိ မီးရႈိ႔ခုိင္းတယ္။ အားလုံး အခ်ပ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ဘဲ။ မီးရႈိ႔ၿပီးေတာ့ ေရတစ္ခြက္ သြားခပ္ခုိင္းတယ္။ ငါလဲ စိတ္ထဲက ဘုန္းႀကီး ေရဆာလုိ႔ ေနမွာပါဆုိၿပီး ေရတစ္ခြက္ သြားယူလုိက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးက အဲဒီ ေရခြက္ထဲ ခုနက မီးရႈိ႔ထားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ျပာမႈန႔္ေတြကို ထည့္ခုိင္းတယ္။ ေနာက္ ေမႊခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကုိ ေသာက္ခုိင္းပါေရာလား ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္.."
"ဟား ဟား ဟား။ ဘယ္လုိ အရသာရွိလဲ သူႀကီးမင္း"
"ထြီး... တစ္ငံုေသာက္ၾကည့္ၿပီး မထိန္းႏိုင္ဘူး။ ေထြးထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဘယ္လုိ အရသာမွန္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ စပ္ခါးခါးနဲ႔ ျပာအနံ႔ ထင္တာပါဘဲ။ ငါလဲ ဆက္မေသာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေနရာမွာတင္ ငါ့ကုိ ဘုန္းႀကီးက ေဆာ္ပေလာ္ ထပ္တီးေတာ့တာေပါ့ကြာ။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ေျပာေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဖဲကစားတာ မိရင္ ဖဲျပာဟင္းနဲ႔ ထမင္းစားရဖို႔ ျပင္ထားတဲ့"
"သူႀကီးမင္းကေတာ့ ေရေပါင္းစုံ ဟင္းေပါင္းစုံ စားဖူးမဲ့ ပုံဘဲေနာ္"
"ငါလဲ ေနာက္ေတာ့ ဖဲမကစားရဲေတာ့ပါဘူးကြာ။ ဖဲေဖ်ာ္ရည္ ေသာက္ရတာနဲ႔တင္ ေနာင္ၾကဥ္သြားပါၿပီ။ ဒါေပမ့ဲ တစ္ျခား ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ထပ္ကစားၾကေသးတယ္ကြ"
"ဟုတ္လား သူႀကီးမင္း။ ေတာ္ေတာ္ သတၱိရဲတဲ့ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြဘဲ"
"သတၱိရဲဆုိ သူတုိ႔က ေက်ာင္းေပၚမွာ မကစားၾကဘူးေလ"
"ဒါျဖင့္ ဘယ္မွာ သြားကစားၾကတာလဲ"
"မင္းေျပာတဲ့ အိမ္သာနက္ထဲ သြားကစားၾကတာ"
"ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အိမ္သာနက္ထဲ သြားကစားၾကတာလဲ သူႀကီးမင္း"
"ေအးကြာ.. ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကုိရင္ေက်ာင္းသားက စုစုေပါင္း ရာခ်ီရွိေနတာကုိး။ အဲဒီေတာ့ ကုိရင္အိမ္သာသီးသန္႔၊ ေက်ာင္းသာအိမ္သာ သီးသန္႔ ေဆာက္ထားေပးရတယ္။ ေက်ာင္းသား ဦးေရက ပုိမ်ားတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားအိမ္သာကို ပုိႀကီးႀကီး ေဆာက္ေပးရတယ္။ အလ်ား ၁၅ ေပ အနံ ၅ ေပ ေလာက္ရိွတယ္။ အနက္က ၁၅ ေပေလာက္ ရွိမယ္ထင္တယ္။ အိမ္သာက်င္းေပၚ ၾကမ္းျပင္ခင္းထားတယ္။ အိမ္သာတက္ဖုိ႔ အေပါက္ ၇ ေပါက္ေလာက္ ေဖာက္ထားေပးတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၇ ေယာက္ တက္လုိ႔ရတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခန္းေတာ့ ဖြဲ႔ထားမေပးဘူး။ အမုိးကုိ သက္ကယ္ မုိးေပးထားတယ္။ အေ၀းက ၾကည့္ရင္ေတာ့ အိမ္သာနဲ႔ မတူဘဲ အိမ္တစ္လုံးနဲ႔ တူေနတယ္။ ျဖစ္ပုံက ဒီလုိ။ အဲဒီ အိမ္သာကို သုံးစြဲခဲ့တာ ၾကာၿပီထင္ပါ့။ တစ္၀က္ေလာက္က ျပည့္ေနၿပီ။ အိမ္သာကလဲ သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲ ေနာက္ထပ္အိမ္သာတစ္လုံးထပ္ေဆာက္တယ္။ ေရေလာင္းအိမ္သာေပါ့။
ေရေလာင္းအိမ္သာ ေဆာက္ၿပီးသြားေတာ့ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ေရေလာင္း အိမ္သာဘက္ သြားတက္ၾကတယ္။ လက္ရွိ အိမ္သာကုိ သိပ္အသုံး မျပဳၾကေတာ့ဘူး။ အိမ္သာပ်က္လုိလုိ ဘာလုိလုိ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေရေလာင္းအိမ္သာ မသုံးတတ္တဲ့ တစ္ခ်ိဳ႔ ေက်ာင္းသားအနည္းစုက ရံဖန္ရံခါ အိမ္သာပ်က္မွာ လာတက္တတ္တယ္။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြက အဲဒီအိမ္သာပ်က္ ၾကမ္းျပင္ကို ခြါလုိက္ၿပီး အိမ္သာထဲ ဆင္းကာ က်င္းတစ္၀က္ေလာက္မွာ လင့္စင္လုိလုိ စင္တစ္ခု သြားထုိးထားၾကတယ္။ ေထာက္တုိင္ေတြနဲ႔ က်က်နန ကန္ထားတယ္။ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ေတာ့ အသာေလး ေနလုိ႔ရတဲ့ လင့္စင္မ်ိဳးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ကို ျပန္ ခင္းထားလုိက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သံေတာ့ ထပ္မရုိက္ထားေတာ့ဘူး။ စာအံေက်ာင္းဆင္းရင္ ဖဲကစားမဲ့ ကုိရင္ေက်ာင္းသား ငါးေယာက္ေလာက္ အိမ္သာကို လာၿပီး ၾကမ္းျပင္ကုိ ခြါ၊ အိမ္သာထဲဆင္း၊ ၾကမ္းျပင္ကုိ ျပန္ကပ္၊ လင့္စင္ေပၚ က်က်နန ထုိင္၊ ဖေယာင္းတုိင္ မီးထြန္းၿပီး ဖဲကစားၾကေတာ့တာေပါ့၊ လင့္စင္ၿပိဳက်ရင္ေတာ့ ျဗန္းကနဲ ေနမွာ။ ဒါေပမဲ့ လင့္စင္က အခုိင္သား တစ္ခါမွ ၿပိဳမက်ခဲ့ဘူး"
ေရေလာင္းအိမ္သာ ေဆာက္ၿပီးသြားေတာ့ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ေရေလာင္း အိမ္သာဘက္ သြားတက္ၾကတယ္။ လက္ရွိ အိမ္သာကုိ သိပ္အသုံး မျပဳၾကေတာ့ဘူး။ အိမ္သာပ်က္လုိလုိ ဘာလုိလုိ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေရေလာင္းအိမ္သာ မသုံးတတ္တဲ့ တစ္ခ်ိဳ႔ ေက်ာင္းသားအနည္းစုက ရံဖန္ရံခါ အိမ္သာပ်က္မွာ လာတက္တတ္တယ္။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြက အဲဒီအိမ္သာပ်က္ ၾကမ္းျပင္ကို ခြါလုိက္ၿပီး အိမ္သာထဲ ဆင္းကာ က်င္းတစ္၀က္ေလာက္မွာ လင့္စင္လုိလုိ စင္တစ္ခု သြားထုိးထားၾကတယ္။ ေထာက္တုိင္ေတြနဲ႔ က်က်နန ကန္ထားတယ္။ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ေတာ့ အသာေလး ေနလုိ႔ရတဲ့ လင့္စင္မ်ိဳးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ကို ျပန္ ခင္းထားလုိက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သံေတာ့ ထပ္မရုိက္ထားေတာ့ဘူး။ စာအံေက်ာင္းဆင္းရင္ ဖဲကစားမဲ့ ကုိရင္ေက်ာင္းသား ငါးေယာက္ေလာက္ အိမ္သာကို လာၿပီး ၾကမ္းျပင္ကုိ ခြါ၊ အိမ္သာထဲဆင္း၊ ၾကမ္းျပင္ကုိ ျပန္ကပ္၊ လင့္စင္ေပၚ က်က်နန ထုိင္၊ ဖေယာင္းတုိင္ မီးထြန္းၿပီး ဖဲကစားၾကေတာ့တာေပါ့၊ လင့္စင္ၿပိဳက်ရင္ေတာ့ ျဗန္းကနဲ ေနမွာ။ ဒါေပမဲ့ လင့္စင္က အခုိင္သား တစ္ခါမွ ၿပိဳမက်ခဲ့ဘူး"
"ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ။ ဒါန႔ဲ သူတုိ႔ အနံ႔ မနံၾကဘူးလား"
"မနံဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲကြာ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုကို ႀကိဳက္မွေတာ့ က်န္တာေတြ ေမ့ထားၾကေတာ့တာေပါ့။ မင္းသိတဲ့ အတုိင္းဘဲေလ ႀကိဳက္မိသြားရင္ ဘာကိုမွ မရြံရွာတတ္ၾကေတာ့ဘူး မဟုတ္လား"
"ဒါဆုိရင္ေရာ သူတုိ႔ေကာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးနဲ႔ မိေသးလား"
"သူတုိ႔ကေတာ့ ေအးေဆးပါဘဲ။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး မသိလုိက္ရွာဘူး။ မသိဆို သူတုိ႔ကလဲ လူယုံေလာက္ဘဲ အသိေပးထားတာေလ။ အားလုံးမသိၾကဘူး။ အားလုံးသိရင္ သူလွ်ိဳေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ စိတ္မခ်ရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ တစ္ဖြဲ႔ဘဲ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ေပါ့"
"ဒါျဖင့္ သူႀကီးမင္းက သူတုိ႔ အိမ္သာနက္ထဲ ဖဲကစားတာ ဘယ္လုိလုပ္ သိတာလဲ။ ဧကႏၱေတာ့ သူႀကီးမင္း ကိုယ္တုိင္ အိမ္သာထဲ ဆင္းၿပီး ကစားခဲ့ဖူးတယ္ ထင္ပါ့"
"မဟုတ္ရပါဘူး ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ရာ။ ငါသိရျခင္းအေၾကာင္းက ဒီလုိ။ ေက်ာင္း၀င္းက အက်ယ္ႀကီးဆုိေတာ့ အိမ္သာကုိ ေက်ာင္းအေဆာင္ကေန တစ္ျပေလာက္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ေဆာက္ထားတယ္။ အိမ္သာနဲ႔ ကပ္ရက္မွာ ၀ါးနက္ရုံႀကီး တစ္ရုံရွိတယ္။ ေလတုိက္ရင္ တရွဲရွဲနဲ႔ေပါ့။ ညဘက္မဆုိထားန႔ဲ ေန႔လည္ဘက္မွာေတာင္ တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္သာ မတက္ရဲတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး။ တစ္ေန႔ သူတုိ႔အုပ္စု အိမ္သာနက္ထဲ ဖဲကစားေနစဥ္မွာ ေရေလာင္းအိမ္သာ မသုံးတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ အဲဒီအိမ္သာပ်က္မွာ အိမ္သာ လာတက္တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားက အိမ္သာေအာက္ထဲမွာ ဖဲကစားေနၾကတာကို မသိဘူး။ အိမ္သာ တံခါးကို အသာေလး ဖြင့္ၿပီး အိမ္သာထဲ၀င္ကာ အိမ္သာေပါက္ တစ္ခုအေပၚ ထိုင္လိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူထုိင္တဲ့ အိမ္သာေပါက္ ေအာက္တည့္တည့္ နံရံကပ္ရက္မွာက ဖဲကစားေနတဲ့ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ ရွိေနၾကတယ္။ ထြက္ခါနီးေလး အခ်ိန္မွာဘဲ ေအာက္က ဖဲ၀ုိင္းထဲက ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က အေပၚကုိ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ေဟ့ေကာင္.. ဒီအေပါက္တည့္တည့္ေအာက္မွာ ငါတုိ႔ ရွိေနတယ္။ မင္း ဟုိဘက္ အစြန္က အေပါက္ကုိ သြားၿပီး အိမ္သာတက္ပါ ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ အေပၚက ေက်ာင္းသားလဲ အိမ္သာထဲက သရဲေျခာက္တယ္ ဆုိၿပီး ဗုဒၶံ ပူေဇမိ၊ ဓမၼံ ပူေဇမိ၊ သံဃံ ပူေဇမိ လို႔ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ဟစ္ကာ အိမ္သာ မတက္ဘဲ ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးက အဲဒီလုိ ဘုရားစာေတြ ရြတ္ဖတ္ရင္ တေစၦသရဲေတြ ထြက္ေျပးသြားတယ္ လုိ႔ သင္ထားတာကုိး။ ဒါနဲ႔ ေန႔လည္ခင္းေၾကာင္ေတာင္ သရဲ မေျခာက္ေလာက္ပါဘူး ဆုိၿပီး ငါတုိ႔ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အိမ္သာနက္ထဲက ဖဲ၀ိုင္းအေၾကာင္း ငါ သိသြားတာ။ ဒါေၾကာင့္ မင့္ကို ငါ အခု ျပန္ေျပာျပႏုိင္တာ"
"ဟား ဟား ဟား သူႀကီးမင္းက စုံေနတာဘဲ။ ဒါျဖင့္ အဲဒီေန႔ဟာ သူႀကီးမင္းအတြက္ အိမ္သာနက္ထဲက ေပၚကာေဒး တစ္ခုကို တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့ေနာ္"
"ကဲ ကဲ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ သူမ်ား စားေနတုန္း ေသာက္ေနတုန္း ငါတု႔ိ ေျပာတာေတြ ၾကားသြားရင္ မေကာင္းဘူး။ အားနာစရာႀကီး။ ဒီစကား ဒီမွာ ရပ္ၿပီး ဘေလာ့ဂါေဒးဘက္ လွည့္ၾကဦးစုိ႔ရဲ့"
"သူႀကီးမင္း အခုေတာင္ အေတာ္ေလး ရွည္သြားၿပီေနာ္။ နာမည္ေတြ အကုန္လုိက္ေရးေနရင္ မုိးလင္းသြားလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ သူႀကီးမင္းက နာမည္ေတြ အမ်ားႀကီး တန္းစီေရးေပမဲ့ သူႀကီးမင္းရ့ဲ ရြာသားေတြက သူတုိ႔ နာမည္ကုိဘဲ ေရြးၿပီး ရွာဖတ္တတ္ၾကတာကလား"
"ဟာ... မင္း အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာပါန႔ဲကြာ။ သူတုိ႔ ဖာသာ သူတုိ႔ နာမည္ကုိ အရင္ရွာဖတ္တယ္ဆုိေပမဲ့ သူတုိ႔နာမည္ေတြ႔ၿပီးရင္ က်န္တာေတြကုိလဲ ဖတ္ပါတယ္"
"ဒါနဲ႔... သူႀကီးမင္း... က်ေနာ္ ဟုိ ရြာသုံးရြာကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဘေလာ့ေဒးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သူတုိ႔ရြာေတြက အင္တာတိန္းမင့္ မဆုိးဘူး။ က်ေနာ္ႀကိဳက္တယ္"
"ရွဴး တုိးတုိး... မင္း အဲဒီလုိ မခြဲျခားနဲ႔။ ရြာတုိင္းက ဆက္ဆံေရး ေကာင္းၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းက ဘယ္ေခ်ာင္ခ်ိဳ ေခ်ာင္ျခားက ရြာကုိ ေရာက္ခဲ့တာလဲ မသိဘူး။ ဒါန႔ဲ ဆုိစမ္းပါဦး၊ မင္းက ဘယ္သုံးရြာကုိ ေရာက္ခဲ့တာလဲ"
"ေျပာေျပာခ်ိဳတဲ့ ေခ်ာေခ်ာတုိ႔ရြာ၊ အသာမာန္ဖီေနတဲ့ ဆရာဟန္ၾကည္တုိ႔ရြာ၊ မဟာအခ်စ္ေတြနဲ႔ ဆရာျမစ္တုိ႔ရြာ ေတြေလ"
"အာ... မင္းက တကယ့္ ရြာႀကီးေတြ ေရာက္ခ့ဲတာကုိး။ သူတုိ႔က တကယ့္ ပရုိေတြကြ။ ဒါေၾကာင့္ မင့္ကုိ ေသခ်ာ ဧည့္ခံေပးၾကတာ"
"ပရုိဆုိတာ ဟုိ.... လက္ရွိပေဒသရာဇ္ရ့ဲ ဘက္ေတာ္သားေတြကို ေျပာတာလား သူႀကီးမင္း"
"ဘယ္ကလာ... မဟုတ္တာ။ ငါေျပာတာက ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ကုိ ေျပာတာ"
"ေအာ္... အဲလုိလား"
"သူတုိ႔ရဲ့ ဘေလာ့ေဒးကုိ ဖတ္ၾကည့္ရင္ မင္း ျမင္လာလိမ့္မယ္။ သူတို႔ရဲ့ ေစတနာ၊ သူတုိ႔ရဲ့ ၀ါသနာ၊ သူတုိ႔ရဲ့ အနစ္နာ ေတြကုိ။ ဘေလာ့တုိင္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ က်က်နနဖတ္ၿပီး ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ပုံေဖာ္ေပးထားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဆင္သင့္ဖတ္ႏုိင္ေအာင္ မအားတဲ့ ၾကားထဲက အခ်ိန္ေတြ အင္အားေတြ အမ်ားႀကီး စုိက္ထည့္ထားၿပီး လင့္ခ္ေတြကို ခ်ိတ္ေပးထားၾကတယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ေစတနာ ၀ါသနာ အနစ္နာေတြကို မင္းလဲ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ငါလဲ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ သူတုိ႔က တကယ့္ ပရုိေတြလုိ႔"
"အင္း ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ခ်ီးက်ဴးစရာဘဲ"
"ကဲ ကဲ ခ်ီးက်ဴးရုံနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ ဘေလာ့ရြာသားေတြ အားလုံး က်န္းမာခ်မ္းသာၿပီး က်က္သေရတုိးပြါးေအာင္ ၀ုိင္း၀န္းၿပီး ဆုေတာင္း ေပးၾကဦးစုိ႔ရ့ဲ"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီးမင္း"
"ေဖာ.... ႆရီး... တူး... ၀မ္း ...."
"(ဘ၀တု သဗၺမဂၤလံ) သံၿပိဳင္"
"အာ.. မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒီစကားလုံးက ၀ံပုေလြရြာသူ ေမဓာ၀ီ အိပ္ခါနီး အိပ္ခ်င္မူးတူး ဆုေတာင္းသြားတဲ့ ခပ္တုိတုိ ဆုေတာင္းေလးဘဲ။ သူ႔ခမ်ာ ေတာ္ေသးတယ္။ မဂၤလံ မေရာက္ခင္ အိပ္မေပ်ာ္သြားလုိ႔"
"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ သူႀကီးမင္း"
"ငါတုိ႔ ဒီလုိ လုပ္ၾကရေအာင္... ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းေအးဖုိ႔ အန္တီတင့္ရဲ့ ကမၻာေအးဘုရား သြားဖူးရေအာင္။ ဟုတ္ၿပီလား။ အဲဒါၿပီးရင္ ေမာင္ေလးရဲ့ တည္းခုိခန္း အဲေလ... ေမ်ာလြင့္တိမ္တို႔ နားခုိရာမွာ ခဏအပန္းေျဖမယ္။ သူကလဲ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဧည့္ခံေလ့ရွိတတ္တယ္ေလ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သီခ်င္းေလး တေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ အညာပုဂံ ဘုရားဖူး သြားၾကတာေပါ့"
"ဟာ... ဟုတ္တယ္။ အဲဒီ အစီအစဥ္ေကာင္းတယ္ သူႀကီးမင္း။ သြားၾကစုိ႔ရဲ့"
..
မွတ္ခ်က္။
နာမည္အားလုံး မေဖာ္ျပႏိုင္တာကုိ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလုိ႔ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါေဒးမွာ ဘေလာ့ဂင္းသူေတြေကာ ဘေလာ့ဖတ္သူေတြေကာ ၃၁ဘုံသားေတြေကာ ကုိယ္က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ေကာင္းမြန္တဲ့ လုိအင္ဆႏၵေတြ မွန္သမွ် ျပည့္၀ႏုိင္ၾကပါေစ။ ။
.
