(မွာၾကားခ်က္။ ဒီပုိ႔ေလးေရးထားတာ အေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ပို႔စ္တင္ေတာ့မဲ့ ဆဲဆဲမွာ ဂ်ပန္ဆူနာမီသတင္း၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ႏူကလီးယားအႏၱရာယ္ သတင္းေတြကို ဆက္တုိက္ ၾကားသိလုိက္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၿပီး အခုလို ခပ္ေပါေပါ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ပုိ႔စ္ေလးကို ဒီလုိ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မတင္သင့္ဘူးလုိ႔ ယူဆၿပီး မတင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒါနဲ႔ မေန႔တုန္းက ထပ္တင္မယ္လုိ႔ လုပ္တုန္း ျမန္မာငလ်င္သတင္း ၾကားရျပန္ေရာ။ "မျဖစ္ေခ်ဖူး၊ ငါ ဒီပုိ႔စ္မတင္ဘဲ ထားၿပီး ေနာက္တစ္ခါ တင္မယ္စိတ္ကူးတဲ့အခါ မေတာ္တစ္ဆ ကမၻာ့တစ္ေနရာမွာ သဘာ၀ေဘးဒဏ္တစ္ခုခု ေပၚေပါက္လာရင္ ဒုကၡ" လုိ႔ စဥ္းစားမိၿပီး ဒီေန႔ေတာ့ တင္လုိက္ပါတယ္။ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးေတြ ဖတ္တတ္တ့ဲသူေတြအတြက္ပါ။)သစ္ပင္ ၀ါးပင္၊ ေရပင္ ေတာေတာင္
ရႈိေျမာင္ အလွ်ိဳလွ်ဳိ၊ စိမ္းစုိျမသား
ငွက္ က်ား သားရဲ၊ ေပါၿမဲၿမဲတည့္။
မဲမဲ နက္ေမွာင္၊ ေနေရာင္ မထုိး
ဖုန္းဆုိး ထူထပ္၊ ေခ် ဆတ္ သမင္
၀ံ ဆင္ ေျမြ ေအာင္း၊ သိန္း ေသာင္း ရာခ်ီ
စုံညီစြာရွိ၊ ထုိသည့္ ၀နာ
နိဂမာကား--------
အၿပဳံးမ်ားစြာ
အမုန္းမပြါးပါ
တုံးဖလားရြာ။
ရႈိေျမာင္ အလွ်ိဳလွ်ဳိ၊ စိမ္းစုိျမသား
ငွက္ က်ား သားရဲ၊ ေပါၿမဲၿမဲတည့္။
မဲမဲ နက္ေမွာင္၊ ေနေရာင္ မထုိး
ဖုန္းဆုိး ထူထပ္၊ ေခ် ဆတ္ သမင္
၀ံ ဆင္ ေျမြ ေအာင္း၊ သိန္း ေသာင္း ရာခ်ီ
စုံညီစြာရွိ၊ ထုိသည့္ ၀နာ
နိဂမာကား--------
အၿပဳံးမ်ားစြာ
အမုန္းမပြါးပါ
တုံးဖလားရြာ။
တားဖလံုးလုိ႔ဘဲ ေခၚေခၚ၊ တုံးဖလားလုိ႔ဘဲ ေအာ္ေအာ္၊ လုပ္ဘုိးဟီဘစ္ လုိ႔ဘဲ ေက်ာ္ေက်ာ္၊ အရေကာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူႀကီးမင္း ကုိကိုေမာင္ ေနထုိင္တဲ့ ဘုံဗိမာန္ကိုသာ ရစၿမဲပါဘဲ။:D တုံးဖလားရြာက ဘယ္အနားမွာလဲတဲ့၊ အမည္မသိသူတစ္ေယာက္က ကြန္မင့္မွာ ေမးခြန္းထားေလရဲ့။ အဲဒီ ကြန္မင့္ေလးေၾကာင့္ တုံးဖလားရြာ တည္ေနရာကုိ ေျပာျပခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာမိတယ္။ ရိုးရုိးသားသား ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီ ကြန္မင့္ေလးက ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေမြးထုတ္ေပးလုိက္တာပါဘဲ။ ေက်းဇူးပါ အမည္မသိသူေရ...။
ေနရပ္ကို အျပည့္အစုံေျပာရရင္ေတာ့--
ဘဒၵကမၻာ လူ႔ဘုံ အာရွတုိက္ အေရွ့ေတာင္အာရွ ျမန္မာႏုိင္ငံ စစ္ကုိင္းတုိင္း ကသာခရုိင္ ပင္လည္ဘူးၿမိဳ့နယ္ ရြာသာယာအုပ္စု တုံးဖလားရြာ။ အဲဒီလုိဘဲ ေျပာရပါမယ္။ တကယ့္အမွန္အကန္ပါ။ ေရာက္ဖူးခ်င္သူမ်ား အလည္လုိက္ခ်င္သူမ်ားကို တစ္ခါထဲ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ တစ္ခါ ေရာက္ဖူးရင္ ေနာက္ကုိ ေနာက္ကို ခဏခဏ လာခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားမွာကုိေတာ့ လုံး၀အာမ ခံေၾကာင္းပါ။ အဲဒီေလာက္အထိ ဆြဲေဆာင့္မႈ ေကာင္းတဲ့ တုံးဖလားရြာေလးပါ။
ကဲ အဲဒီ တုံးဖလားရြာကုိ ဘယ္လုိ ေရာက္ေအာင္ သြားၾကမလဲ။ အဲဒါက ျပႆနာဘဲ။ တုံးဖလားရြာဟာ ခ်င္းတြင္းျမစ္ ဧရာ၀တီျမစ္ သံလြင္ျမစ္၊ ဘယ္ျမစ္နဲ႔မွ မနီးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္-ျမစ္ႀကီးနား ျပည္လမ္းမႀကီးနဲ႔ေကာ နီးသလားဆုိေတာ့ မနီးေရးခ် မနီးပါဘူး။ ဒါျဖင့္ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနား မီးရထား သံလမ္းပုိင္းနဲ႔ေကာ နီးသလားဆုိေတာ့ အဲဒါလဲ မနီးပါဘူး။ ဒါျဖင့္ရင္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး သိပ္မေကာင္းတဲ့ ခႏၱီးတုိ႔ ပူတာအုိတုိ႔လုိ ေလယာဥ္ကြင္းေလးေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ အင္း... ဟုတ္တယ္။ အဲဒါေတာ့ ရွိခဲ့တယ္။ မဆလ လက္ထက္တုန္းက ပင္လည္ဘူးၿမိဳ့မွာ ရွိခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ အခု မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေတာင္သူ လယ္သမားေတြခ်ည္းေနတဲ့ ေနရာဆုိေတာ့ အဲဒီေလယာဥ္ကြင္းႀကီးရဲ့ တစ္၀က္ေလာက္က ႏြားစားက်က္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနၿပီး ေနာက္တစ္၀က္ေလာက္ကေတာ့ မူးျမစ္တုိက္စားလုိ႔ ကုန္သြားပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အခုေန အဲဒီ ေလယာဥ္ကြင္းကုိ သြားၾကည့္ရင္ေတာ့ ႏြားေတြကုိဘဲ ေတြ႔ျမင္ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေနရပ္ကို အျပည့္အစုံေျပာရရင္ေတာ့--
ဘဒၵကမၻာ လူ႔ဘုံ အာရွတုိက္ အေရွ့ေတာင္အာရွ ျမန္မာႏုိင္ငံ စစ္ကုိင္းတုိင္း ကသာခရုိင္ ပင္လည္ဘူးၿမိဳ့နယ္ ရြာသာယာအုပ္စု တုံးဖလားရြာ။ အဲဒီလုိဘဲ ေျပာရပါမယ္။ တကယ့္အမွန္အကန္ပါ။ ေရာက္ဖူးခ်င္သူမ်ား အလည္လုိက္ခ်င္သူမ်ားကို တစ္ခါထဲ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ တစ္ခါ ေရာက္ဖူးရင္ ေနာက္ကုိ ေနာက္ကို ခဏခဏ လာခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားမွာကုိေတာ့ လုံး၀အာမ ခံေၾကာင္းပါ။ အဲဒီေလာက္အထိ ဆြဲေဆာင့္မႈ ေကာင္းတဲ့ တုံးဖလားရြာေလးပါ။
ကဲ အဲဒီ တုံးဖလားရြာကုိ ဘယ္လုိ ေရာက္ေအာင္ သြားၾကမလဲ။ အဲဒါက ျပႆနာဘဲ။ တုံးဖလားရြာဟာ ခ်င္းတြင္းျမစ္ ဧရာ၀တီျမစ္ သံလြင္ျမစ္၊ ဘယ္ျမစ္နဲ႔မွ မနီးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္-ျမစ္ႀကီးနား ျပည္လမ္းမႀကီးနဲ႔ေကာ နီးသလားဆုိေတာ့ မနီးေရးခ် မနီးပါဘူး။ ဒါျဖင့္ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနား မီးရထား သံလမ္းပုိင္းနဲ႔ေကာ နီးသလားဆုိေတာ့ အဲဒါလဲ မနီးပါဘူး။ ဒါျဖင့္ရင္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး သိပ္မေကာင္းတဲ့ ခႏၱီးတုိ႔ ပူတာအုိတုိ႔လုိ ေလယာဥ္ကြင္းေလးေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ အင္း... ဟုတ္တယ္။ အဲဒါေတာ့ ရွိခဲ့တယ္။ မဆလ လက္ထက္တုန္းက ပင္လည္ဘူးၿမိဳ့မွာ ရွိခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ အခု မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေတာင္သူ လယ္သမားေတြခ်ည္းေနတဲ့ ေနရာဆုိေတာ့ အဲဒီေလယာဥ္ကြင္းႀကီးရဲ့ တစ္၀က္ေလာက္က ႏြားစားက်က္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနၿပီး ေနာက္တစ္၀က္ေလာက္ကေတာ့ မူးျမစ္တုိက္စားလုိ႔ ကုန္သြားပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အခုေန အဲဒီ ေလယာဥ္ကြင္းကုိ သြားၾကည့္ရင္ေတာ့ ႏြားေတြကုိဘဲ ေတြ႔ျမင္ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဆုိေတာ့... ကုန္းေၾကာင္းခရီး ေရေၾကာင္းခရီး ေလေၾကာင္းခရီး၊ ဘာခရီးမွ တုိက္ရုိက္မရွိပါဘူး။ သနားစရာ တုံးဖလားရြာေလးပါ။ ရန္ကုန္ကေန သြားမယ္ဆုိရင္ (အခုေတာ့ မသိပါ) ႏွစ္ညအိပ္ ခရီးသြားရပါတယ္။ ႏွစ္ညလုံး မီးရထားေပၚမွာ အိပ္ရတာပါ။ ရန္ကုန္-မႏၱေလး မီးရထားကုိ စီးၿပီး မႏၱေလးမွာ ဆင္းရပါတယ္။ ရထားေပၚမွာ တစ္ညအိပ္ရပါတယ္။ ေနာက္ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနား ရထားစီးၿပီး ေကာလင္းမွာ ဆင္းရပါတယ္။ ေကာလင္းကုိ ည၁၀ နာရီေလာက္မွ ေရာက္တာဆုိေတာ့ ေကာင္းလင္းမွာဘဲ ညအိပ္ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွ ေကာလင္း-ပင္လည္ဘူး လုိင္းကား စီးၿပီး တုံးဖလားရြာ မွတ္တုိင္မွာ ဆင္းရပါတယ္။ ရြာလဲေရာက္ လူလဲ ဖလက္ျပေပါ့။ ႏွစ္ရက္လုံးလုံး ရထားေပၚမွာ ပုခက္စီးသလုိ ယိမ္းထုိးခဲ့ရတာကိုး။ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနား သံလမ္းပုိုင္းက ရန္ကုန္-မႏၱေလး သံလမ္းပုိင္းေလာက္ မေကာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ရထားက အရမ္းေဆာင့္ပါတယ္။ ေဆာင့္တာမွ အထက္ေအာက္ေဆာင့္တယ္။ ေဘးတုိက္ေဆာင့္တယ္။ ဘယ္အျခမ္းေဆာင့္တယ္။ ညာအျခမ္းေဆာင့္တယ္။ ေဆာင့္လုိ႔ရတဲ့ နည္းေပါင္းစုံနဲ႔ ေဆာင့္ပါတယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳး မီးရထားကို စီးရဲရင္ေတာ့ တုံးဖလားရြာကုိ ေရာက္ဖူးဖုိ႔ မခဲယဥ္းပါဘူး။
တုံးဖလားကို ေကာလင္းက မဟုတ္ဘဲ ၀န္းသုိက သြားလဲ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀န္းသုိ-ပင္လည္ဘူးက ေကာလင္း-ပင္လည္ဘူးလုိ လုိင္းကား မရွိဘူး။ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးက သစ္လုံးကားေတြဘဲ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိ အဲဒီသစ္လုံးကားနဲ႔ ခဏခဏ ခရီးသြားဖူးတယ္။ သစ္လုံးေတြေပၚ တက္စီးရတာပါ။ တကယ္လုိ႔ သံႀကိဳးျပတ္ၿပီး သစ္လုံးေတြ ျပဳတ္က်ရင္ေတာ့ ကိစၥအတုန္းဘဲေပါ့။ ေကာလင္းက သြားတဲ့ လမ္းနဲ႔ ၀န္းသုိက သြားတဲ့လမ္းက ငါးမုိင္ဆုိတဲ့ စခန္းေလးမွာ သြားဆုံတယ္။ ေကာလင္းကလဲ ငါးမုိင္ ၀န္းသုိကလဲ ငါးမုိင္တိတိရွိလုိ႔ ငါးမုိင္စခန္းလုိ႔ ေခၚတာပါ။ အဲဒီငါးမုိင္စခန္းက စၿပီး ေကာလင္း-ပင္လည္ဘူး၊ ၀န္းသုိ-ပင္လည္ဘူး လမ္းခရီးအတူတူ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးကားေတြက ေႏြဦးနဲ႔ ေႏြရာသီမွာဘဲ ရွိတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္မွာ သစ္ေတြကလဲ ေပါသလားမေပးနဲ႔။ က်ေနာ္ မေမြးခင္ကထဲက သစ္လုံးကားေတြ ရွိေနတာ၊ အခုထက္ထိ ရွိေနတုန္းဘဲ။ ေကာလင္း-ပင္လည္ဘူး လုိင္းကားက တစ္ရက္မွ သုံး ေလးစီးဘဲ ရွိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လုိင္းကားကုိ ၀ီရိယထားၿပီး ေစာင့္ရတယ္။ တစ္စီးလႊတ္သြားရင္ ေစာင့္ေပေရာ့ ေနာက္ထပ္ နာရီမ်ားစြာ။ ဟာ ဟ။ ရုိက္စစ္ေနတာ က်ေနတာဘဲ။ ေသခ်ာ ရွင္းျပေနျဖစ္တယ္။
ေကာလင္းၿမိဳ့ႏွင့္ ၀န္းသုိၿမိဳ့က ရွစ္မုိင္ဘဲ ေ၀းပါတယ္။ ေကာလင္း-ပင္လည္ဘူး၊ ၀န္းသုိ-ပင္လည္ဘူးက မုိင္ ၄၀ တိတိ ေ၀းပါတယ္။ မုိင္ေလးဆယ္ထဲ ရွိတယ္ဆုိေပမဲ့ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိ မနက္ထြက္တဲ့ကားဟာ ညေန မုိးခ်ဳပ္မွ ေရာက္တာ မ်ားပါတယ္။ လမ္းက ေက်ာက္လမ္းဆုိေတာ့ လိပ္သြားသလုိ သြားေနရတာေလ။ အဲဒီတုန္းက တစ္ရက္မွ လုိင္းကားက အသြားတစ္စီး အျပန္တစ္စီးဘဲ ရွိတယ္။ အေတာ္ေလးကို ေတာက်တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာေလးပါ။ :D
အဲ... ေျပာရဦးမယ္။ ေကာလင္း ၀န္းသုိနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဆုိရုိးစကားေလး တစ္ခုရွိတယ္။
ေကာလင္း ၀န္းသုိ
တစ္မုိးခို
မုဆုိးဖုိေတာင္ မိန္းမ ငါးေယာက္ရႏုိင္တယ္ တဲ့။
အဲဒီတုန္းက အေတာ္ေလး ရုိးသားၾကတာကုိး။ အင္း... အခုလဲ ရုိးသားၾကပါတယ္။ :D ၿမိဳ့ႀကီးသားေတြ အလည္ေရာက္လာရင္ အပ်ိဳေလးေတြက ျပဴတစ္ျပဴတစ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္လႊဲမထင္ပါနဲ႔။ ျပဴတစ္ျပဴတစ္နဲ႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကတာေလ။ ၿပီးေတာ့ မိတ္ဖြဲ႔ခ်င္ၾကတယ္။ မိတ္ဖြဲ႔ၿပီးရင္ မိတ္လုိက္ ခံရေရာ။ ၿမိဳ့ႀကီးသားဆုိေတာ့ ေတာသူေတာင္သူေလးေတြေလာက္ေတာ့ ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္ေပါ့။ တစ္ခ်က္ေလာက္ ေတာ္ကီပစ္လုိက္ရင္ မိန္းခေလးက ေၾကြခ်င္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ အသိ သမီးပ်ိဳေလးေတြကို ေျပာထားရတယ္။ ကုလားနဲ႔ ၿမိဳ့ႀကီးသားကို လုံး၀ မယုံနဲ႔လို႔။ ဟာ ဟ ႀကိဳေျပာထားတာ။ တုံးဖလားကို အလည္လာျဖစ္ရင္ေတာ့ "က်ေနာ္က ေတာခ်ိဳေတာၾကား ပစၥႏၱရာဇ္ ဇနပုဒ္အရပ္က ေတာသားေလးပါဗ်ာ" လုိ႔ ေျပာၿပီး မိတ္ဆက္ၾကေပါ့။ ဒါမွ သူတုိ႔ေလးေတြက ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ခင္မင္ရဲရွာၾကမွာ။ ဘေက်ာက္ႀကီးက အဲဒီနယ္ဘက္ရာက္ဖူးေတာ့ အဲဒီနယ္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိေလာက္တယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဘေက်ာက္ႀကီး က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာ မေရာက္ခဲ့တာ။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ ရြာထဲက အပ်ိဳႀကီး ေဒၚမႈံ ကၽြတ္တမ္း၀င္ၿပီးေရာေပါ့။ ဒါေတာင္ တုံးဖလားနဲ႔ ကပ္ရက္ အင္းဂါး(အဂၤါး) ဆုိတဲ့ ရြာေလးကို ေရာက္ခဲ့ေသးသတဲ့။ အခန္႔သင့္လုိ႔ ရြာဖက္ကုိ သြားျဖစ္ရင္ ဘေက်ာက္ ေျခရာေတြ သြားရွာဦးမွ။ :D
အဲ... က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လဲ ဆုိရုိးစကားေလးေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ကေလးဘ၀တုန္းက ေအာ္ဆုိေကာင္းလြန္းလုိ႔ တစ္ေယာက္ထဲေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူေရာ ခုနစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား သံၿပိဳင္ ေအာ္ဆုိခဲ့တဲ့ လကၤာလုိလုိ ကဗ်ာလုိလုိ ဘာလုိလုိ ညာလုိလုိေပးေပါ့။ ဘယ္လုိ ကဗ်ာ အမ်ိဳးအစားထဲ ပါလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္မွ ေမဓာ၀ီကုိ ေမးၾကည့္ရဦးမယ္။ သူက ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားက ကဗ်ာေလးေတြကစ သိေနတဲ့သူဆုိေတာ့။ တုံးဖလားနဲ႔ မနီးမေ၀းအရပ္မွာ ေျမလင္းဆုိတဲ့ ရြာရွိတယ္။ ေပကုန္းဆုိတဲ့ ရြာရွိတယ္။ ေျမလင္းရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေခြးေတြ အေကာင္ ရာခ်ီၿပီး ေမြးထားတယ္။ ေမြးထားတာဆုိ ရြာထဲက မလုိခ်င္တဲ့ ေခြးမေလးေတြကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲ ပံသုကူ သြားပစ္ထားၾကတာကိုး။ အဲဒီလုိနဲ႔ ေခြးမ်ိဳးပြါးၿပီး အေကာင္ရာခ်ီသြားတာေပါ့။ ေပကုန္းဆုိတဲ့ ရြာႀကီးမွာေတာ့ အေသအေပ်ာက္ မ်ားတယ္တဲ့။ ေကာလာဟလစကားအရကေတာ့ စုန္းျပဳစားလုိ႔ ေသၾကတာဆုိဘဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာေလးကေတာ့ အိမ္ေျခနဲနဲေလး ရွိတဲ့အတြက္ အေသအေပ်ာက္ နည္းတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ကဗ်ာလုိလုိ ဘာလုိလုိေလး ေပၚေပါက္လာခဲ့တာ ထင္ပါရဲ့။ အဲဒီ ဘာလုိလုိေလးကေတာ့---
တုံးဖလားကို ေကာလင္းက မဟုတ္ဘဲ ၀န္းသုိက သြားလဲ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀န္းသုိ-ပင္လည္ဘူးက ေကာလင္း-ပင္လည္ဘူးလုိ လုိင္းကား မရွိဘူး။ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးက သစ္လုံးကားေတြဘဲ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိ အဲဒီသစ္လုံးကားနဲ႔ ခဏခဏ ခရီးသြားဖူးတယ္။ သစ္လုံးေတြေပၚ တက္စီးရတာပါ။ တကယ္လုိ႔ သံႀကိဳးျပတ္ၿပီး သစ္လုံးေတြ ျပဳတ္က်ရင္ေတာ့ ကိစၥအတုန္းဘဲေပါ့။ ေကာလင္းက သြားတဲ့ လမ္းနဲ႔ ၀န္းသုိက သြားတဲ့လမ္းက ငါးမုိင္ဆုိတဲ့ စခန္းေလးမွာ သြားဆုံတယ္။ ေကာလင္းကလဲ ငါးမုိင္ ၀န္းသုိကလဲ ငါးမုိင္တိတိရွိလုိ႔ ငါးမုိင္စခန္းလုိ႔ ေခၚတာပါ။ အဲဒီငါးမုိင္စခန္းက စၿပီး ေကာလင္း-ပင္လည္ဘူး၊ ၀န္းသုိ-ပင္လည္ဘူး လမ္းခရီးအတူတူ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးကားေတြက ေႏြဦးနဲ႔ ေႏြရာသီမွာဘဲ ရွိတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္မွာ သစ္ေတြကလဲ ေပါသလားမေပးနဲ႔။ က်ေနာ္ မေမြးခင္ကထဲက သစ္လုံးကားေတြ ရွိေနတာ၊ အခုထက္ထိ ရွိေနတုန္းဘဲ။ ေကာလင္း-ပင္လည္ဘူး လုိင္းကားက တစ္ရက္မွ သုံး ေလးစီးဘဲ ရွိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လုိင္းကားကုိ ၀ီရိယထားၿပီး ေစာင့္ရတယ္။ တစ္စီးလႊတ္သြားရင္ ေစာင့္ေပေရာ့ ေနာက္ထပ္ နာရီမ်ားစြာ။ ဟာ ဟ။ ရုိက္စစ္ေနတာ က်ေနတာဘဲ။ ေသခ်ာ ရွင္းျပေနျဖစ္တယ္။
ေကာလင္းၿမိဳ့ႏွင့္ ၀န္းသုိၿမိဳ့က ရွစ္မုိင္ဘဲ ေ၀းပါတယ္။ ေကာလင္း-ပင္လည္ဘူး၊ ၀န္းသုိ-ပင္လည္ဘူးက မုိင္ ၄၀ တိတိ ေ၀းပါတယ္။ မုိင္ေလးဆယ္ထဲ ရွိတယ္ဆုိေပမဲ့ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိ မနက္ထြက္တဲ့ကားဟာ ညေန မုိးခ်ဳပ္မွ ေရာက္တာ မ်ားပါတယ္။ လမ္းက ေက်ာက္လမ္းဆုိေတာ့ လိပ္သြားသလုိ သြားေနရတာေလ။ အဲဒီတုန္းက တစ္ရက္မွ လုိင္းကားက အသြားတစ္စီး အျပန္တစ္စီးဘဲ ရွိတယ္။ အေတာ္ေလးကို ေတာက်တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာေလးပါ။ :D
အဲ... ေျပာရဦးမယ္။ ေကာလင္း ၀န္းသုိနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဆုိရုိးစကားေလး တစ္ခုရွိတယ္။
ေကာလင္း ၀န္းသုိ
တစ္မုိးခို
မုဆုိးဖုိေတာင္ မိန္းမ ငါးေယာက္ရႏုိင္တယ္ တဲ့။
အဲဒီတုန္းက အေတာ္ေလး ရုိးသားၾကတာကုိး။ အင္း... အခုလဲ ရုိးသားၾကပါတယ္။ :D ၿမိဳ့ႀကီးသားေတြ အလည္ေရာက္လာရင္ အပ်ိဳေလးေတြက ျပဴတစ္ျပဴတစ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္လႊဲမထင္ပါနဲ႔။ ျပဴတစ္ျပဴတစ္နဲ႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကတာေလ။ ၿပီးေတာ့ မိတ္ဖြဲ႔ခ်င္ၾကတယ္။ မိတ္ဖြဲ႔ၿပီးရင္ မိတ္လုိက္ ခံရေရာ။ ၿမိဳ့ႀကီးသားဆုိေတာ့ ေတာသူေတာင္သူေလးေတြေလာက္ေတာ့ ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္ေပါ့။ တစ္ခ်က္ေလာက္ ေတာ္ကီပစ္လုိက္ရင္ မိန္းခေလးက ေၾကြခ်င္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ အသိ သမီးပ်ိဳေလးေတြကို ေျပာထားရတယ္။ ကုလားနဲ႔ ၿမိဳ့ႀကီးသားကို လုံး၀ မယုံနဲ႔လို႔။ ဟာ ဟ ႀကိဳေျပာထားတာ။ တုံးဖလားကို အလည္လာျဖစ္ရင္ေတာ့ "က်ေနာ္က ေတာခ်ိဳေတာၾကား ပစၥႏၱရာဇ္ ဇနပုဒ္အရပ္က ေတာသားေလးပါဗ်ာ" လုိ႔ ေျပာၿပီး မိတ္ဆက္ၾကေပါ့။ ဒါမွ သူတုိ႔ေလးေတြက ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ခင္မင္ရဲရွာၾကမွာ။ ဘေက်ာက္ႀကီးက အဲဒီနယ္ဘက္ရာက္ဖူးေတာ့ အဲဒီနယ္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိေလာက္တယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဘေက်ာက္ႀကီး က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာ မေရာက္ခဲ့တာ။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ ရြာထဲက အပ်ိဳႀကီး ေဒၚမႈံ ကၽြတ္တမ္း၀င္ၿပီးေရာေပါ့။ ဒါေတာင္ တုံးဖလားနဲ႔ ကပ္ရက္ အင္းဂါး(အဂၤါး) ဆုိတဲ့ ရြာေလးကို ေရာက္ခဲ့ေသးသတဲ့။ အခန္႔သင့္လုိ႔ ရြာဖက္ကုိ သြားျဖစ္ရင္ ဘေက်ာက္ ေျခရာေတြ သြားရွာဦးမွ။ :D
အဲ... က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လဲ ဆုိရုိးစကားေလးေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ကေလးဘ၀တုန္းက ေအာ္ဆုိေကာင္းလြန္းလုိ႔ တစ္ေယာက္ထဲေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူေရာ ခုနစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား သံၿပိဳင္ ေအာ္ဆုိခဲ့တဲ့ လကၤာလုိလုိ ကဗ်ာလုိလုိ ဘာလုိလုိ ညာလုိလုိေပးေပါ့။ ဘယ္လုိ ကဗ်ာ အမ်ိဳးအစားထဲ ပါလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္မွ ေမဓာ၀ီကုိ ေမးၾကည့္ရဦးမယ္။ သူက ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားက ကဗ်ာေလးေတြကစ သိေနတဲ့သူဆုိေတာ့။ တုံးဖလားနဲ႔ မနီးမေ၀းအရပ္မွာ ေျမလင္းဆုိတဲ့ ရြာရွိတယ္။ ေပကုန္းဆုိတဲ့ ရြာရွိတယ္။ ေျမလင္းရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေခြးေတြ အေကာင္ ရာခ်ီၿပီး ေမြးထားတယ္။ ေမြးထားတာဆုိ ရြာထဲက မလုိခ်င္တဲ့ ေခြးမေလးေတြကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲ ပံသုကူ သြားပစ္ထားၾကတာကိုး။ အဲဒီလုိနဲ႔ ေခြးမ်ိဳးပြါးၿပီး အေကာင္ရာခ်ီသြားတာေပါ့။ ေပကုန္းဆုိတဲ့ ရြာႀကီးမွာေတာ့ အေသအေပ်ာက္ မ်ားတယ္တဲ့။ ေကာလာဟလစကားအရကေတာ့ စုန္းျပဳစားလုိ႔ ေသၾကတာဆုိဘဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာေလးကေတာ့ အိမ္ေျခနဲနဲေလး ရွိတဲ့အတြက္ အေသအေပ်ာက္ နည္းတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ကဗ်ာလုိလုိ ဘာလုိလုိေလး ေပၚေပါက္လာခဲ့တာ ထင္ပါရဲ့။ အဲဒီ ဘာလုိလုိေလးကေတာ့---
ေရွးသေရာအခါ၊ ေဘးေၾကာနာ
ေခြးေပါတာ ေျမလင္း
အေသကင္းတာ တုံးဖလား
စုန္းစားတာ ေပကုန္း
ေပ သုံးတာ ကန္ထရိုက္
ပန္းကန္ တုိက္တာ အိမ္သား
ခ်ိန္စားတာ ေစ်းသည္.... တဲ့။
အင္းးး... ဖတ္ရတာ ပ်င္းေနၾကေလာက္ၿပီထင္တယ္။ အင္းေလ။ ပ်င္းရင္လဲ ပ်င္းခ်င္စရာႀကီးကိုေနာ့။ က်ေနာ္ေတာင္ စာရုိက္ရင္း ဆယ္ခါေလာက္ သန္းျဖစ္တယ္။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး မ်က္စိထဲ တုံးဖလားကို ပုံေဖာ္ေနရတာနဲ႔တင္ အိပ္ေပ်ာ္သလုိ ျဖစ္ျဖစ္သြားလုိ႔ မနဲၿပီးေအာင္ ေရးေနရတယ္။ ဟာ ဟ။
က်ေနာ္တုိ႔ဘက္ သြားတဲ့ မီးရထားအေၾကာင္းေလး နဲနဲေတာ့ ေျပာဦးမယ္။ သည္းခံၿပီး ဖတ္ၾကဦးေနာ္။ ရန္ကုန္-မႏၱေလး မီးရထားကေတာ့ စီးရတာ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ ျမန္ကလဲ ျမန္၊ ေနရာကလဲ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိဆုိေတာ့။ ဒါေပမဲ့ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနား မီးရထားေတြကေတာ့ ၾကပ္မွၾကပ္ဘဲ။ မီးရထားတစ္တြဲမွာ ၆၂ ေယာက္ (၆၂ ခံု) သာ စီးရမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ ၀စ္ေႆာက္ ေတြကုိ ရာခ်ီၿပီး တင္ၾကတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ရထားတစ္တြဲမွာ ခရီးသည္ေပါင္း ၁၅၀ ေလာက္ေတာ့ အၿမဲတမ္း ရွိေနတာပါဘဲ။ အနံ႔ေပါင္းစုံ ေရာျပြမ္းၿပီး နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ာခ်ာလည္ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။
အဲဒီတုန္းက တစ္ရက္ကိုမွ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနား မီးရထားက သုံးစီးဘဲ ရွိတယ္။ အထူးအျမန္ရယ္ ရုိးရုိးအျမန္ရယ္ စာပုိ႔ရထားရယ္ပါ။ တစ္ရက္ျခားစီေလာက္ေတာ့ ေမခ-မခိလဆုိတဲ့ ရထား အပိုတစ္စီး ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ေလးစီးထဲပါ။ အခုေတာ့ ဘယ္ႏွစ္စီး ရွိေနမွန္း မသိပါဘူး။ မေရာက္တာလဲ ၾကာၿပီကုိး။ ဒါေပမဲ့ လမ္းပုိင္းမွာ ဟုိဟုိဒီဒီ ေျပးတဲ့ ရထားကေတာ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာ။ မႏၱေလး-ေကာလင္းရထား။ မႏၱေလး-နဘားရထား။ နဘား-ျမစ္ႀကီးနား ရထား စသျဖင့္ေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ အၿမဲတမ္း အထူးအျမန္ရထားကုိဘဲ စီးပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ လမ္းပိုင္းမွာ အခ်ိန္သိပ္မၾကာခ်င္လုိ႔ပါ။ အေႏွးရထား စီးမိရင္ေတာ့ သြားၿပီ။ လမ္းခရီးမွာ ရွိတဲ့ ဘူတာတုိင္း ရပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အျမန္ရထားေတြ ေနာက္က ပါလာရင္ ေစာင့္ၿပီး ေက်ာ္တက္ခံရတယ္။ သံလမ္းက အသြားအျပန္မွ တစ္လမ္းထဲ ရွိတာဆုိေတာ့ အခ်ိန္က ပုိၾကာေရာေပါ့။ ရထားဆုံရင္လဲ ဘူတာမွာ အၾကာႀကီး ရပ္ေစာင့္ရတယ္။ ရထားေက်ာ္တက္မယ္ဆုိလဲ ေနာက္ဘူတာက ရထားကုိ ရပ္ေစာင့္ၿပီး အဲဒီေက်ာ္တက္တဲ့ ရထား ေရွ့ဘူတာကုိ ေရာက္သြားမွ အေႏွးရထားက ထြက္ရတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ မုိင္တစ္ရာေလာက္ ခရီးေလးအတြက္ တစ္ရက္တိတိ ၾကာသြားေရာ။
အဲဒီလုိ ေႏွးလြန္းတဲ့အတြက္ ရထားေပၚမွာ ခရီးသည္အခ်င္းခ်င္း မိတ္ေဆြ ျဖစ္တဲ့သူက ျဖစ္သြားၾက၊ သမီးရည္းစားျဖစ္သြားတဲ့ သူက ျဖစ္သြားၾကနဲ႔ ေပ်ာ္ရမလုိ စိတ္ညစ္ရမလုိ ရယ္ရမလို ငုိရမလုိ ႀကီးပါဘဲ။ ညဘက္ဆုိရင္ ရထားေပၚမွာ မီးကလဲ မရွိေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းရျပန္ေရာ။ ရထားထြက္ရင္ ဖေယာင္းတုိင္မီးက ၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။ ရထားျပတင္းေပါက္ေတြက ပိတ္လုိ႔မွမရတာ။ ပိတ္မရဆုိ တစ္ခ်ိဳ့ ျပတင္းေပါက္ေတြမွာ တံခါးေတာင္ မပါဘူး။ ဟုိတုန္းက ေျပာပါတယ္။ အခုေတာ့ ဘယ္လုိ ေနမွန္းမသိပါဘူး။ မယုံခ်င္ေန ႀကဳံဖူးတာေလး ေျပာရဦးမယ္။ အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရထားေပၚမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကေလးေမြးသြားတာ ေျပာမလုိ႔ပါ။ ဧကႏၱကေတာ့ ၿမိဳ့တက္ၿပီး ေဆးရုံမွာ ေမြးမလုိ႔လား မသိပါဘူး။ ရထားက လမ္းမွာ ေသာင္တင္ေနေတာ့ ၿမိဳ့ဳမေရာက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ မယ္ေတာ္မာယာ လမ္းခုလတ္မွာ အေလာင္းေတာ္ကုိ ေမြးဖြားသလို ရထားေပၚမွာဘဲ ျဖစ္သလုိ ေမြးဖြားလုိက္ရတာထင္ပါရဲ့။
ရထားေက်ာရုိးက တစ္လမ္းဘဲ ရွိတာဆုိေတာ့ ရထားလမ္း ေရတုိက္စားတာတုိ႔၊ လမ္းပိုင္း ျပင္ဆင္ေနတာတုိ႔၊ ရထားတစ္စီးစီး တြဲေခ်ာ္ေနတာတုိ႔၊ လမ္းတစ္၀က္မွာ ရထားစက္ေခါင္းပ်က္တာတုိ႔နဲ႔ ႀကဳံရင္ သြားၿပီ၊ ရက္ခ်ီၿပီးကုိ ရထားေပၚမွာ ေဆြမေတာ္ မ်ိဳးမေတာ္တဲ့သူေတြနဲ႔ အနီးကပ္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံၿပီး စိတ္တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေနရေတာ့တာပါဘဲ။ ရထားေပၚမွာ အဆင္ေျပတဲ့သူက အဆင္ေျပ၊ အဆင္မေျပတဲ့သူက အဆင္မေျပ၊ ကေလးေမြးတဲ့သူက ကေလးေမြး၊ ယုတ္စြအဆုံး ၀ါဆုိခါနီး ခရီးက ကပ္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြေတာင္ ၀ါက်ိဳး၀ါပ်က္ ျဖစ္ၾကကုန္ေရာတဲ့။ အဲဒီလုိ အဲဒီလုိ။
အဲဒီလုိ လမ္းပိုင္းမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီး ရထားပိတ္မိေနၿပီဆုိရင္ ေျမြပူရာ ကင္းေမွာင့္ဆုိသလုိ စားေရး သြားေရး ေသာက္ေရး ေပါက္ေရးေတြလဲ ခက္ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ့ရြာေတြဆုိ ရထားတစ္စီး ေသာင္တင္ေနတာ သိလုိ႔ကေတာ့ ပြေပါက္ဘဲ။ ထမင္းဟင္းေတြ ျဖစ္သလုိ ခ်က္ၿပီး ေစ်းႀကီးႀကီးနဲ႔ လာေရာင္းၾကေရာ။ ၿမိဳ့က ဟုိတယ္စာစားရင္ေတာင္ အဲဒီေလာက္ ေစ်းႀကီးမယ္မထင္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ့ေဒသက လူေတြကေတာ့ ရပ္ရြာထဲ ႏုိးေဆာ္ၿပီး ရထားပိတ္မိေနတဲ့သူေတြကို အခမဲ့ လာေရာက္ ေ၀ငွေပးၾကပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး လာေ၀ငွၾကတာလဲ ရွိပါတယ္။ ေဒသအလုိက္ စိတ္ဓါတ္ကေလးေတြ ကြာဟမႈေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ အဆင္မေျပရင္ ရထားက တစ္ရက္လုံး တစ္ေနရာထဲမွာဘဲ ရပ္ေနရတာပါ။ ထြက္ခြါလုိ႔ မရပါဘူး။ လမ္းပိုင္းရွင္းသြားမွ ထြက္ခြါလုိ႔ ရပါတယ္။
မႏၱေလး-ေကာလင္း ေျပးဆြဲတဲ့ ေလာ္ကယ္ရထားဆုိရင္ လမ္းပိုင္းမွာ ရွိတဲ့ ရြာေတြ (ဘူတာေတြ) အကုန္ရပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့ ရထားေတြကုိ ဦးစားေပးရတယ္။ အဲဒီ ရထားကေတာ့ ကုိေရႊလိပ္ပါဘဲ။ မႏၱေလးႏွင့္ေကာလင္း မုိင္ တစ္ရာေလာက္ဘဲ ရွိတာကို ၁၅ နာရီေလာက္ ခုတ္ေမာင္းရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရထားေပၚမွာ ေနရာမလပ္ ပစၥည္းေတြ တင္ၾကတယ္။ လူေတြဆုိလဲ ျပြတ္ခဲေနတာပါဘဲ။ အိမ္သာထဲလဲ မေနရဘူး၊ ပစၥည္းေတြ တင္ၾကတယ္။ ခရီးခ်ဥ္သီးျခင္းေတာင္း မုန္လာထုပ္ ျခင္းေတာင္းေတြကို အိမ္သာထဲ မၾကာမၾကာေတြ႔ရတယ္။ ခရီးသည္ေတြေတာ့ ဆီးခ်ဳပ္၀မ္းခ်ဳပ္ ျဖစ္ၾကကုန္ေရာ။ အိမ္သာခန္းက ဘ၀ေျပာင္းၿပီး ပစၥည္းတင္ခန္း ျဖစ္သြားတာကိုး။ ဟုိတုန္းကပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အရပ္က ေျပာစကားတစ္ခု ရွိတယ္။ ေကာလင္းရထား လာေနတာ ျမင္ရရင္ လက္ဆန္႔တန္းၿပီး အေညာင္းမဆန္႔လုိက္ပါနဲ႔၊ ရထားကို လာတားတယ္ထင္ၿပီး ရပ္ေပးေနဦးမယ္တဲ့။ အဲဒီေလာက္ထိ ရြာစဥ္ထုိးရပ္တဲ့ ရထားေလ။ အင္း.. ေရးရင္းနဲ႔ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ အၿပီးသတ္မွ။
အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ တုံဖလားရြာေလးကို လာခ်င္တယ္ဆုိရင္ တကယ္ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ လမ္းေၾကာင္းေလးကေတာ့ ဒီလုိေလး သြားရပါတယ္။ ရန္ကုန္--မႏၱေလး--ေကာလင္း--တုံးဖလား။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ညအိပ္ သုံးရက္ခရီးေနာ္။ ရထားႏွစ္တန္ ကားတစ္တန္။ အဲဒါ အသြားသတ္သတ္။ အျပန္ခရီးလဲ အဲဒီလုိ ႏွစ္ညအိပ္ သုံးရက္ခရီးပါဘဲ။ တစ္ပတ္ဘဲ ခြင့္ရတဲ့ သူေတြအတြက္ကေတာ့ အသြားသုံးရက္ အျပန္သုံးရက္ တုံးဖလားမွာ တစ္ရက္ေပါ့။ ဟာ ဟ။ ဒီေလာက္ တုံးဖလားရြာကို ေၾကာ္ျငာထုိးေနရေအာင္ အဲဒီ တုံးဖလားရြာမွာ ဘာေတြ ရွိသလဲဆုိေတာ့။ ဟုတ္ကဲ့။ တုံးဖလားမွာ.....
၁။ ေစ်းဆုိင္တစ္ဆုိင္မွမရွိဘူး။
၂။ စာသင္ေက်ာင္း မရွိဘူး။
၃။ ေဆးေပးခန္း မရွိဘူး။
၄။ စာၾကည့္တုိက္ မရွိဘူး။
၅။ ေျမစုိက္ဘုရား တစ္ဆူမွမရွိဘူး။
၆။ေဘာလုံးကြင္းမရွိဘူး။
၇။ ဗီဒီယုိရုံမရွိဘူး။
၈။ လ်ပ္စစ္မီး မရွိဘူး
၉။ မုိဘုိင္းဖုန္း ျမင္ေတာင္ျမင္ဖူးၾကရဲ့လား မသိ။
ဗိသုကာအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ အေဆာက္အဦနဲ႔ တူတာ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္း တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိ အဲဒီလုိ မျပည့္စုံမႈေတြ ျပည့္စုံေနတဲ့ တုံးဖလားရြာေလးမွ အားလုံးကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆုိပါတယ္။ လာခ်င္ၾကေသးလား မသိ။ :D ။ တားဖလုံးေရာက္ရင္ေတာ့ ကရားတစ္လုံးနဲ႔ေတာ့ ဧည့္ခံၾကမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ မယားေတြကေတာ့ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးေလး ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ (လဘက္ေျခာက္ေစ်းကလဲ ေသးမွမေသးဘဲကိုး)။
ေတာက်သည္။ ခရီးဆုိးသည္။ ဆင္းရဲမႈေတြ ခ်မ္းသာသည္။ ခ်မ္းသာမႈေတြ ဆင္းရဲသည္။ ရုိးသားသည္။ ႀကိဳးစားသည္။ လယ္ယာေျမကိုသာ အားကိုးသည္။ ကၽြဲ ႏြားမ်ားကုိသာ အေလးထားသည္။ တုံးကို တံတားလုပ္သည္။ ဖလားျဖင့္ ေရခ်ိဳးသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိရြာကုိ တုံးဖလားဟု ေခၚသည္။ :D
..
ေတာင္းပန္ခ်က္။
အလုပ္မဟုတ္တဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနလုိ႔ အလုပ္ဟုတ္တဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႔ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ေသးတဲ့အတြက္ အလုပ္လုိ႔ယူဆရတဲ့ ဘေလာ့လည္ျခင္းအလုပ္ ဘေလာ့ဂင္းျခင္းအလုပ္တုိ႔အား မျပဳလုပ္ႏုိင္အားေသးတာကို အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။
.
က်ေနာ္တုိ႔ဘက္ သြားတဲ့ မီးရထားအေၾကာင္းေလး နဲနဲေတာ့ ေျပာဦးမယ္။ သည္းခံၿပီး ဖတ္ၾကဦးေနာ္။ ရန္ကုန္-မႏၱေလး မီးရထားကေတာ့ စီးရတာ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ ျမန္ကလဲ ျမန္၊ ေနရာကလဲ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိဆုိေတာ့။ ဒါေပမဲ့ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနား မီးရထားေတြကေတာ့ ၾကပ္မွၾကပ္ဘဲ။ မီးရထားတစ္တြဲမွာ ၆၂ ေယာက္ (၆၂ ခံု) သာ စီးရမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ ၀စ္ေႆာက္ ေတြကုိ ရာခ်ီၿပီး တင္ၾကတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ရထားတစ္တြဲမွာ ခရီးသည္ေပါင္း ၁၅၀ ေလာက္ေတာ့ အၿမဲတမ္း ရွိေနတာပါဘဲ။ အနံ႔ေပါင္းစုံ ေရာျပြမ္းၿပီး နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ာခ်ာလည္ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။
အဲဒီတုန္းက တစ္ရက္ကိုမွ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနား မီးရထားက သုံးစီးဘဲ ရွိတယ္။ အထူးအျမန္ရယ္ ရုိးရုိးအျမန္ရယ္ စာပုိ႔ရထားရယ္ပါ။ တစ္ရက္ျခားစီေလာက္ေတာ့ ေမခ-မခိလဆုိတဲ့ ရထား အပိုတစ္စီး ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ေလးစီးထဲပါ။ အခုေတာ့ ဘယ္ႏွစ္စီး ရွိေနမွန္း မသိပါဘူး။ မေရာက္တာလဲ ၾကာၿပီကုိး။ ဒါေပမဲ့ လမ္းပုိင္းမွာ ဟုိဟုိဒီဒီ ေျပးတဲ့ ရထားကေတာ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာ။ မႏၱေလး-ေကာလင္းရထား။ မႏၱေလး-နဘားရထား။ နဘား-ျမစ္ႀကီးနား ရထား စသျဖင့္ေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ အၿမဲတမ္း အထူးအျမန္ရထားကုိဘဲ စီးပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ လမ္းပိုင္းမွာ အခ်ိန္သိပ္မၾကာခ်င္လုိ႔ပါ။ အေႏွးရထား စီးမိရင္ေတာ့ သြားၿပီ။ လမ္းခရီးမွာ ရွိတဲ့ ဘူတာတုိင္း ရပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အျမန္ရထားေတြ ေနာက္က ပါလာရင္ ေစာင့္ၿပီး ေက်ာ္တက္ခံရတယ္။ သံလမ္းက အသြားအျပန္မွ တစ္လမ္းထဲ ရွိတာဆုိေတာ့ အခ်ိန္က ပုိၾကာေရာေပါ့။ ရထားဆုံရင္လဲ ဘူတာမွာ အၾကာႀကီး ရပ္ေစာင့္ရတယ္။ ရထားေက်ာ္တက္မယ္ဆုိလဲ ေနာက္ဘူတာက ရထားကုိ ရပ္ေစာင့္ၿပီး အဲဒီေက်ာ္တက္တဲ့ ရထား ေရွ့ဘူတာကုိ ေရာက္သြားမွ အေႏွးရထားက ထြက္ရတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ မုိင္တစ္ရာေလာက္ ခရီးေလးအတြက္ တစ္ရက္တိတိ ၾကာသြားေရာ။
အဲဒီလုိ ေႏွးလြန္းတဲ့အတြက္ ရထားေပၚမွာ ခရီးသည္အခ်င္းခ်င္း မိတ္ေဆြ ျဖစ္တဲ့သူက ျဖစ္သြားၾက၊ သမီးရည္းစားျဖစ္သြားတဲ့ သူက ျဖစ္သြားၾကနဲ႔ ေပ်ာ္ရမလုိ စိတ္ညစ္ရမလုိ ရယ္ရမလို ငုိရမလုိ ႀကီးပါဘဲ။ ညဘက္ဆုိရင္ ရထားေပၚမွာ မီးကလဲ မရွိေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းရျပန္ေရာ။ ရထားထြက္ရင္ ဖေယာင္းတုိင္မီးက ၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။ ရထားျပတင္းေပါက္ေတြက ပိတ္လုိ႔မွမရတာ။ ပိတ္မရဆုိ တစ္ခ်ိဳ့ ျပတင္းေပါက္ေတြမွာ တံခါးေတာင္ မပါဘူး။ ဟုိတုန္းက ေျပာပါတယ္။ အခုေတာ့ ဘယ္လုိ ေနမွန္းမသိပါဘူး။ မယုံခ်င္ေန ႀကဳံဖူးတာေလး ေျပာရဦးမယ္။ အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရထားေပၚမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကေလးေမြးသြားတာ ေျပာမလုိ႔ပါ။ ဧကႏၱကေတာ့ ၿမိဳ့တက္ၿပီး ေဆးရုံမွာ ေမြးမလုိ႔လား မသိပါဘူး။ ရထားက လမ္းမွာ ေသာင္တင္ေနေတာ့ ၿမိဳ့ဳမေရာက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ မယ္ေတာ္မာယာ လမ္းခုလတ္မွာ အေလာင္းေတာ္ကုိ ေမြးဖြားသလို ရထားေပၚမွာဘဲ ျဖစ္သလုိ ေမြးဖြားလုိက္ရတာထင္ပါရဲ့။
ရထားေက်ာရုိးက တစ္လမ္းဘဲ ရွိတာဆုိေတာ့ ရထားလမ္း ေရတုိက္စားတာတုိ႔၊ လမ္းပိုင္း ျပင္ဆင္ေနတာတုိ႔၊ ရထားတစ္စီးစီး တြဲေခ်ာ္ေနတာတုိ႔၊ လမ္းတစ္၀က္မွာ ရထားစက္ေခါင္းပ်က္တာတုိ႔နဲ႔ ႀကဳံရင္ သြားၿပီ၊ ရက္ခ်ီၿပီးကုိ ရထားေပၚမွာ ေဆြမေတာ္ မ်ိဳးမေတာ္တဲ့သူေတြနဲ႔ အနီးကပ္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံၿပီး စိတ္တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေနရေတာ့တာပါဘဲ။ ရထားေပၚမွာ အဆင္ေျပတဲ့သူက အဆင္ေျပ၊ အဆင္မေျပတဲ့သူက အဆင္မေျပ၊ ကေလးေမြးတဲ့သူက ကေလးေမြး၊ ယုတ္စြအဆုံး ၀ါဆုိခါနီး ခရီးက ကပ္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြေတာင္ ၀ါက်ိဳး၀ါပ်က္ ျဖစ္ၾကကုန္ေရာတဲ့။ အဲဒီလုိ အဲဒီလုိ။
အဲဒီလုိ လမ္းပိုင္းမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီး ရထားပိတ္မိေနၿပီဆုိရင္ ေျမြပူရာ ကင္းေမွာင့္ဆုိသလုိ စားေရး သြားေရး ေသာက္ေရး ေပါက္ေရးေတြလဲ ခက္ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ့ရြာေတြဆုိ ရထားတစ္စီး ေသာင္တင္ေနတာ သိလုိ႔ကေတာ့ ပြေပါက္ဘဲ။ ထမင္းဟင္းေတြ ျဖစ္သလုိ ခ်က္ၿပီး ေစ်းႀကီးႀကီးနဲ႔ လာေရာင္းၾကေရာ။ ၿမိဳ့က ဟုိတယ္စာစားရင္ေတာင္ အဲဒီေလာက္ ေစ်းႀကီးမယ္မထင္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ့ေဒသက လူေတြကေတာ့ ရပ္ရြာထဲ ႏုိးေဆာ္ၿပီး ရထားပိတ္မိေနတဲ့သူေတြကို အခမဲ့ လာေရာက္ ေ၀ငွေပးၾကပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး လာေ၀ငွၾကတာလဲ ရွိပါတယ္။ ေဒသအလုိက္ စိတ္ဓါတ္ကေလးေတြ ကြာဟမႈေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ အဆင္မေျပရင္ ရထားက တစ္ရက္လုံး တစ္ေနရာထဲမွာဘဲ ရပ္ေနရတာပါ။ ထြက္ခြါလုိ႔ မရပါဘူး။ လမ္းပိုင္းရွင္းသြားမွ ထြက္ခြါလုိ႔ ရပါတယ္။
မႏၱေလး-ေကာလင္း ေျပးဆြဲတဲ့ ေလာ္ကယ္ရထားဆုိရင္ လမ္းပိုင္းမွာ ရွိတဲ့ ရြာေတြ (ဘူတာေတြ) အကုန္ရပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့ ရထားေတြကုိ ဦးစားေပးရတယ္။ အဲဒီ ရထားကေတာ့ ကုိေရႊလိပ္ပါဘဲ။ မႏၱေလးႏွင့္ေကာလင္း မုိင္ တစ္ရာေလာက္ဘဲ ရွိတာကို ၁၅ နာရီေလာက္ ခုတ္ေမာင္းရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရထားေပၚမွာ ေနရာမလပ္ ပစၥည္းေတြ တင္ၾကတယ္။ လူေတြဆုိလဲ ျပြတ္ခဲေနတာပါဘဲ။ အိမ္သာထဲလဲ မေနရဘူး၊ ပစၥည္းေတြ တင္ၾကတယ္။ ခရီးခ်ဥ္သီးျခင္းေတာင္း မုန္လာထုပ္ ျခင္းေတာင္းေတြကို အိမ္သာထဲ မၾကာမၾကာေတြ႔ရတယ္။ ခရီးသည္ေတြေတာ့ ဆီးခ်ဳပ္၀မ္းခ်ဳပ္ ျဖစ္ၾကကုန္ေရာ။ အိမ္သာခန္းက ဘ၀ေျပာင္းၿပီး ပစၥည္းတင္ခန္း ျဖစ္သြားတာကိုး။ ဟုိတုန္းကပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အရပ္က ေျပာစကားတစ္ခု ရွိတယ္။ ေကာလင္းရထား လာေနတာ ျမင္ရရင္ လက္ဆန္႔တန္းၿပီး အေညာင္းမဆန္႔လုိက္ပါနဲ႔၊ ရထားကို လာတားတယ္ထင္ၿပီး ရပ္ေပးေနဦးမယ္တဲ့။ အဲဒီေလာက္ထိ ရြာစဥ္ထုိးရပ္တဲ့ ရထားေလ။ အင္း.. ေရးရင္းနဲ႔ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ အၿပီးသတ္မွ။
အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ တုံဖလားရြာေလးကို လာခ်င္တယ္ဆုိရင္ တကယ္ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ လမ္းေၾကာင္းေလးကေတာ့ ဒီလုိေလး သြားရပါတယ္။ ရန္ကုန္--မႏၱေလး--ေကာလင္း--တုံးဖလား။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ညအိပ္ သုံးရက္ခရီးေနာ္။ ရထားႏွစ္တန္ ကားတစ္တန္။ အဲဒါ အသြားသတ္သတ္။ အျပန္ခရီးလဲ အဲဒီလုိ ႏွစ္ညအိပ္ သုံးရက္ခရီးပါဘဲ။ တစ္ပတ္ဘဲ ခြင့္ရတဲ့ သူေတြအတြက္ကေတာ့ အသြားသုံးရက္ အျပန္သုံးရက္ တုံးဖလားမွာ တစ္ရက္ေပါ့။ ဟာ ဟ။ ဒီေလာက္ တုံးဖလားရြာကို ေၾကာ္ျငာထုိးေနရေအာင္ အဲဒီ တုံးဖလားရြာမွာ ဘာေတြ ရွိသလဲဆုိေတာ့။ ဟုတ္ကဲ့။ တုံးဖလားမွာ.....
၁။ ေစ်းဆုိင္တစ္ဆုိင္မွမရွိဘူး။
၂။ စာသင္ေက်ာင္း မရွိဘူး။
၃။ ေဆးေပးခန္း မရွိဘူး။
၄။ စာၾကည့္တုိက္ မရွိဘူး။
၅။ ေျမစုိက္ဘုရား တစ္ဆူမွမရွိဘူး။
၆။ေဘာလုံးကြင္းမရွိဘူး။
၇။ ဗီဒီယုိရုံမရွိဘူး။
၈။ လ်ပ္စစ္မီး မရွိဘူး
၉။ မုိဘုိင္းဖုန္း ျမင္ေတာင္ျမင္ဖူးၾကရဲ့လား မသိ။
ဗိသုကာအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ အေဆာက္အဦနဲ႔ တူတာ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္း တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိ အဲဒီလုိ မျပည့္စုံမႈေတြ ျပည့္စုံေနတဲ့ တုံးဖလားရြာေလးမွ အားလုံးကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆုိပါတယ္။ လာခ်င္ၾကေသးလား မသိ။ :D ။ တားဖလုံးေရာက္ရင္ေတာ့ ကရားတစ္လုံးနဲ႔ေတာ့ ဧည့္ခံၾကမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ မယားေတြကေတာ့ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးေလး ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ (လဘက္ေျခာက္ေစ်းကလဲ ေသးမွမေသးဘဲကိုး)။
ေတာက်သည္။ ခရီးဆုိးသည္။ ဆင္းရဲမႈေတြ ခ်မ္းသာသည္။ ခ်မ္းသာမႈေတြ ဆင္းရဲသည္။ ရုိးသားသည္။ ႀကိဳးစားသည္။ လယ္ယာေျမကိုသာ အားကိုးသည္။ ကၽြဲ ႏြားမ်ားကုိသာ အေလးထားသည္။ တုံးကို တံတားလုပ္သည္။ ဖလားျဖင့္ ေရခ်ိဳးသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိရြာကုိ တုံးဖလားဟု ေခၚသည္။ :D
..
ေတာင္းပန္ခ်က္။
အလုပ္မဟုတ္တဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနလုိ႔ အလုပ္ဟုတ္တဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႔ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ေသးတဲ့အတြက္ အလုပ္လုိ႔ယူဆရတဲ့ ဘေလာ့လည္ျခင္းအလုပ္ ဘေလာ့ဂင္းျခင္းအလုပ္တုိ႔အား မျပဳလုပ္ႏုိင္အားေသးတာကို အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။
.
